Berlin. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές (δυο ώρες μετά τα μεσάνυχτα 19 προς 20 του μήνα) δεν υπάρχει επίσημη γερμανική ανακοίνωση περί βεβαιωμένης "τρομοκρατικής ενέργειας" στην χριστουγεννιάτικη αγορά του Βερολίνου (το γραφείο τύπου του isis όμως, σε μεγάλη ετοιμότητα, "ανέλαβε την ευθύνη"). Σε κάθε περίπτωση η ομοιότητα του μέσου (φορτηγό) με το μακελειό στη Νίκαια το περασμένο καλοκαίρι προκαλεί ανακλαστικά συμπεράσματα. Φυσικά λείπει το κίνητρο για τους πιθανούς "τζιχαντιστές": το γερμανικό κράτος δεν έχει εκτεθεί ιδιαίτερα ούτε στη συρία ούτε στο ιράκ ούτε στη λιβύη (έστω κι αν έχει κάποιου είδους συμμετοχή).
Ωστόσο, πέρα απ’ αυτό, αναδεικνύεται μία απ’ τις διαστάσεις του μαζικού ψυχολογικού πολέμου που λέγεται "τρομοκρατία / αντιτρομοκρατία", για την οποία είχαμε μιλήσει δημόσια πριν ένα χρόνο: η συσσώρευση ψυχοσυναισθηματικών σοκ σε διάφορους πρωτοκοσμικούς πληθυσμούς, και η επενέργειά της στη λογική και στο θυμικό. Η επανάληψη του "τρομοκρατικού σοκ", ερμηνευμένη και ενισχυμένη απ’ τα παλιά και τα νέα μήντια, διαμορφώνει όλο και ευκολότερα μια συμπαγή ταυτολογία. Που στον πυρήνα της είναι η ρητορική της ασφάλειας, επιβεβαιούμενη μονότονα σαν "έκτακτη ανάγκη".
Είναι ήδη δύσκολο, κι αν δεν αναπτυχτούν έγκαιρα αντιμέτρα ευρείας απεύθυνσης θα γίνει ακόμα δυσκολότερο, να ξεχωρίζουν γεγονότα άσχετα μεταξύ τους (που ωστόσο μοιάζουν επιφανειακά)· να ερευνώνται λογικά (και με την απαραίτητη καχυποψία απέναντι στις επίσημες ρητορικές και εξηγήσεις)· να βγαίνουν συνεκτικά από λογική άποψη συμπεράσματα, να αποδίδονται οι ευθύνες και να διαμορφώνονται χειραφετικές δράσεις με την σωστή στόχευση.
Όσο, όμως, οι (κατά την γνώμη τους πολιτισμένες) κοινωνίες του ώριμου καπιταλισμού στέκονται στα πρόθυρα της μαζικής νευρικής κρίσης, τόσο πιο εύκολα θα χειραγωγούνται. Η γερμανική κοινωνία ήταν, στη μεγάλη πλειοψηφία της, έξω απ’ αυτόν τον κίνδυνο μέχρι πριν κανά χρόνο. Τώρα;
Τώρα, δυστυχώς, δεν μπορούμε να αποφύγουμε την υπόδειξη της χρονικής (και όχι μόνο) "σύμπτωσης": αποκτάει πρόβλημα "τρομοκρατίας" αφού πρώτα σταθεροποίησε την δική της εκδοχή λεπενισμού...
Βόμβες στο ψαχνό. Τις υπογραφές των αναλήψεων ευθύνης για τις βόμβες στο ψαχνό, μια φασιστική πρακτική, δεν πρέπει να τις παίρνει κανείς τοις μετρητοίς. Το τουρκικό κράτος βρίσκεται σ’ έναν πόλεμο με πολλά μέτωπα. Και είναι πάνω από ένας ή δύο εκείνοι που προσπαθούν να αποσταθεροποιήσουν το τουρκικό καθεστώς με κάθε διαθέσιμο μέσο. Απ’ την αντίθετη μεριά οι προσπάθειες αυτού του καθεστώτος να νικήσει (ή, έστω, να μην χάσει) σ’ αυτά τα πολλά μέτωπα, μέσω του ιδεολογικού και πολιτικού "μπετοναρίσματος" της κοινωνίας, έχει αρκετές πιθανότητες να επιδεινώσει την κατάσταση.
Μπορεί να αραδιάσει κανείς εύκολα ενδιαφερόμενους για "χάος στην τουρκία": "εσωτερικοί" αντίπαλοι του κυβερνώντος akp, το pkk, ο isis, το Ριάντ, το Τελ Αβίβ, διάφορες πρωτοκοσμικές υπηρεσίες ή φράξιές τους (αμερικανικές και όχι μόνο... ακόμα και κάποιοι πατριώτες στην παρακμιακή Αθήνα θα μπορούσαν να κάνουν τέτοια όνειρα...). Όλοι αυτοί μόνος του ο καθένας και σε όποιον πιθανό ή απίθανο συνδυασμό μπορείτε να φανταστείτε. Η "πολιτική των μηδενικών προβλημάτων" μοιάζει μακρινή ανάμνηση.
Μέσα στα επαναλαμβανόμενα μακελιά κατά αμάχων, ο Ερντογάν προσπαθεί να μετατρέψει το σύστημα διεύθυνσης σε προεδρικό, κατά τα γαλλικά ή αμερικανικά πρότυπα. Προφανώς επιδιώκει την μακρόχρονη κατάκτηση της κορυφής της εξουσίας στην τουρκία. Όμως σε τι κάτι τέτοιο θα εμποδίσει τους όχι λίγους εχθρούς του;
Πρόεδρος - ξεπρόεδρος θα πρέπει να σταθεροποιήσει το γρηγορότερο την συμμαχία του με τη Μόσχα, την Τεχεράνη και το Πεκίνο. Γιατί είναι η χειρότερη περίοδος για κρατικά αφεντικά που προσπαθούν να ισορροπήσουν πατώντας σε πολλές (και αντίπαλες μεταξύ τους) βάρκες.
Και είναι ακόμα χειρότερη περίοδος για υποτελείς που ενσωματώνουν τις όλο και πιο οξείες ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις.
Λονδίνο, Άγκυρα ή Λευκωσία: που ακριβώς θέλεις να πας; Τελικά δεν ήθελε ιδιαίτερη φιλοσοφία. Εκτός απ’ την Άγκυρα και τους τουρκοκύπριους ούτε το Λονδίνο δέχεται οποιαδήποτε ενεργητική συμμετοχή της ε.ε. στις υποτιθέμενες διαπραγματεύσεις για το "κυπριακό" στη Γενεύη, στις 12 Γενάρη. Η Αθήνα έμεινε με την "πολυμερή" στο χέρι (αν και δεν αποκλείεται να συνεχίσει το ίδιο παραμύθι προπαγανδιστικά και μόνο για εσωτερική κατανάλωση): 5μερής ήταν κανονισμένη, 5μερής θα γίνει. Αν γίνει. Κι όσο κρατήσει...
Επίσημα η ανακοίνωση του ευρωπαϊκού συμβουλίου μιλάει για "ετοιμότητα συμμετοχής της ε.ε." στη διάσκεψη. Αλλά στην ουσία έχει συμφωνηθεί ότι η μόνη "συμμετοχή" θα είναι να διαβεβαιώσουν οι νομικές υπηρεσίες της, όταν και αν έχει υπάρξει οποιαδήποτε συμφωνία, ότι αυτή δεν αντίκειται στην ευρωπαϊκή νομοθεσία. Σ’ αυτό δεν λένε όχι ούτε η Άγκυρα ούτε οι τουρκοκύπριοι.
Η προσοχή του Λονδίνου είναι εστιασμένη σε ένα νομικό ζήτημα, που είναι εξαιρετικά πολιτικό: το αν (εφόσον υπάρξει συμφωνία...) η ομόσπονδη κύπρος θα θεωρηθεί μετεξέλιξη του υφιστάμενου κράτους ή νέο κράτος. Είναι σαφές ότι θέλει το πρώτο, για να μείνει το καθεστώς των βάσεών της όπως είναι τώρα. Στη δεύτερη περίπτωση θα πρέπει να διαπραγματευτεί την ύπαρξή τους απ’ την αρχή. Απ’ την μια μεριά οι υπογραφές για την δημιουργία της ομόσμονδης κυπριακής δημοκρατίας θα είναι των ίδιων που είχαν υπογράψει και για την δημιουργία του κυπριακού κράτους το 1960: των δύο κοινοτήτων και των τριών εγγυητριών δυνάμεων. Άρα, απ’ αυτήν την άποψη, υπάρχει μετεξέλιξη· ένα είδος "αναθεώρησης" εκείνων των συμφωνιών. Απ’ την άλλη μεριά (πάντα εφόσον υπάρξει συμφωνία...) θα αλλάξουν διάφορα και θα προστεθούν άλλα που δεν προβλέπονταν στις συμφωνίες του 1960· άρα (αν γίνει η συμφωνία...) θα δημιουργηθούν όντως καινούργια κρατικά δεδομένα.
Μεταξύ εκείνων που θα φτιαχτούν εξαρχής είναι η σημαία και ο "εθνικός ύμνος" της καινούργιας, ομόσπονδης κυπριακής δημοκρατίας...
Που; Μόλις προσπεράσατε, στην τελευταία πιο πάνω πρόταση, μια βόμβα μεγάλης ισχύος! Αλλαγή στα σύμβολα; Αυτό θα θεωρούνταν απόδειξη τεράστιας προδοσίας απ’ όλο το ντόπιο (και το ελληνοκυπριακό) φασισταριό, και το "εθνικό" βαθύ κράτος! (Αυτό το βαθύ κράτος που συμφώνησε και μεθόδευσε την μοιρασιά της κύπρου το 1974.... ) Δηλαδή η ελληνική σημαία θα πάψει να είναι η (ανεπίσημη μεν αλλά) διαρκώς παρούσα στη (νότια) κύπρο; Οιμέ!!!!
ΑΚΡΙΒΩΣ!!! Κι έχετε λοιπόν τον λόγο για τον οποίο δεν πρόκειται να υπάρξει καμία συμφωνία στις 12 Γενάρη· αν, if, γίνει ποτέ αυτή η πενταμερής (και όχι πενταήμερη...)! Για να το πούμε με απλές κουβέντες: εδώ δεν έχουν υπάρξει πολιτικές βιτρίνες ικανές να "λύσουν" το λιγότερο "βαρύ" πρόβλημα της αναγνώρισης του κράτους της μακεδονίας... θα βρεθούν κάποιες να κατηγορούνται αιώνια για το "ξεπούλημα της κύπρου"; Όχι. Και πάντως σίγουρα όχι οι τωρινές φαιορόζ...
Στη Λευκωσία έχουν βγει τα μαχαίρια. Εκεί υπάρχει το περιθώριο: αυτοί που είναι αντίθετοι σε οποιαδήποτε λύση λένε ανοικτά έως και ότι θεωρούν προτιμότερο να προσαρτηθεί η βόρεια κύπρος στην τουρκία· για να μείνει η νότια "καθαρή" (και πάντα με την φτηνή δουλειά των βόρειων και άλλων μεταναστών). Και να έχουν, φυσικά, το περιθώριο να καταγγέλουν τους "κακούς". Τα μαχαίρια έχουν βγει επειδή ο Αναστασιάδης δεν μπορεί να κάνει τις πιρουέτες του Παπαδόπουλου, το 2004: τον περιμένει ένταλμα αν εκτεθεί έτσι...
Εδώ, αντίθετα, "μούγκα" εναντίον της συμφωνίας. Εθνική ενότητα, αλλά σιωπηλή. Το μόνο που μουρμούρισε ο πολυχρονεμένος πρωθυπουργός είναι ότι "δεν είναι καλή η συγκυρία" (για συμφωνία). Διατεταγμένη μούγκα: να παριστάνουμε ότι την θέλουμε... αλλά.... Το βάρος της ενοχοποίησης της Άγκυρας το έχουν αναλάβει οι ελληνικές πολιτικές βιτρίνες. Μπας και σώσει ο Αναστασιάδης το τομάρι του απ’ τις σοβαρές ποινικές εκκρεμότητες που έχει στις ηπα.
Κοντός ψαλμός αλληλούια...
Συνεχόμενες τρίπλες. Το περίφημο "κυπριακό" έχει αποσυρθεί προς το παρόν απ’ το κέντρο της ντόπιας δημαγωγίας· αυτό δεν σημαίνει, πάντως, ότι η Αθήνα κάθεται άπρακτη.
Τα φερέφωνα της "εθνικής πολιτικής" (μήντια...) κάνουν σταθερά τη δουλειά τους. Η τελευταία τους επιτυχία είναι ότι αναφέρονται στην (πιθανή, υποτιθέμενη, κλπ κλπ) συνάντηση της 12 Γενάρη σαν πολυμερή και όχι σαν πενταμερή - όπως είχε προσδιοριστεί και ήταν γνωστή ως πριν δυο βδομάδες. Η διαφορά είναι τεράστια. Η "πενταμερής" θα γινόταν μεταξύ πολιτικών εκπροσώπων της Αθήνας, του Λονδίνου, της Άγκυρας (υπό την ιδιότητά τους σαν εγγυητριών δυνάμεων της κύπρου) και των δύο κοινοτήτων, ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων. Η "πολυμερής"; Είναι κάτι σκόπιμα ασαφές και το πιθανότερο έξω απ’ τα συμφωνημένα. Κατά τους ντόπιους δημαγωγούς μπορεί να περιλαμβάνει και την ευρωπαϊκή επιτροπή. Μήπως να πάμε κι εμείς;
Είναι, άραγε, λογικό να δεχθεί μια τέτοια σοβαρή αλλαγή στη σύνθεση των διαπραγματευτών της 12ης Γενάρη η Άγκυρα; Θεωρούμε πως όχι. Παρότι η κύπρος είναι μέλος της ε.ε. και της ευρωζώνης (τυπικά και το βόρειο τμήμα) κανένα ευρωπαϊκό θεσμικό όργανο δεν έχει ή είχε σχέση με τις διαπραγματεύσεις. Επιπλέον, εκτός απ’ την τουρκία (που δεν είναι μέλος της ε.ε.) ούτε και η αγγλία είναι πλέον· ως γνωστόν βρίσκεται στο limbo του "φεύγω όπου νάναι". Θα μπορούσε, κάλλιστα, ούτε το Λονδίνο να θέλει στο τραπέζι ουρανοκατέβατη την κομισιόν.
Εξίσου σημαντικό: η "πενταμερής" σαν επιστέγασμα των διαπραγματεύσεων, είναι μέρος του σχεδιασμού του οηε, υπό την αιγίδα του οποίου γίνονται (εδώ και δεκαετίες) οι προσπάθειες "επίλυσης του κυπριακού". Η "πολυμερής" από που ξεφύτρωσε; Ποιος την αποφάσισε; (Κανένας!). Ωστόσο μέσα στον ελληνικό θόρυβο περί "πολυμερούς" ο οηε, απλά, έχει εξαφανιστεί.
Μετά την τορπίλη που έριξε το δίδυμο Τσίπρας - Κοτζιάς (εξυπηρετώντας και τον Αναστασιάδη, για περισσότερα στο κυπριακό: ο εθνικισμός ποτέ δεν πεθαίνει) η Αθήνα συνεχίζει το βιολί της, απαιτώντας συνάντηση Τσίπρα - Ερντογάν πριν την "πενταμερή" (που έχει γίνει "πολυμερής"...), για να συζητηθεί μεταξύ τους εκείνο που προορίζεται κανονικά να συζητηθεί και να αποφασιστεί και με τους υπόλοιπους παρόντες. Είναι σ' εμάς φανερό: το ελληνικό βαθύ κράτος προσπαθεί να ρίξει το φταίξιμο για την αποτυχία και του τωρινού "σχεδίου επίλυσης του κυπριακού" στην Άγκυρα. Θα αρπάξει όποιο "όχι" πει αυτή η τελευταία (είτε στο τετ α τετ με τον Τσίπρα είτε στην "πολυμερή") και θα το ανεμίζει σαν απόδειξη της τουρκικής υπαιτιότητας.
Πόσοι θα το φάνε; Στα μέρη μας πολλοί, πάρα πολλοί. Ο εθνικισμός είναι μέρος της "υγιεινής διατροφής".
Έξω οι προδότες. Αρκετές εκατοντάδες αντικαθεστωτικών ενόπλων (περίπου το 1/3 του συνολικού αριθμού τους) και οι οικογένειές τους έχουν φύγει απ’ το Aleppo, αξιοποιώντας την σχετική συμφωνία με την Δαμασκό, με την ισχυρή μεσολάβηση (και τις εγγυήσεις) της Μόσχας. Πηγαίνουν προς Idlib μεριά, μια πόλη που ελέγχεται ακόμα από αντικαθεστωτικούς.
Τι υποδοχή συναντούν εκεί; Καθόλου φιλική. Οι "ντόπιοι" τους κατηγορούν για προδοσία, και κάνουν τη ζωή τους όσο πιο δύσκολη γίνεται. Δεν τους δίνουν στέγη, ούτε φαγητό· τους βρίζουν στο δρόμο... Μερικές ομάδες απ’ τους "καινούργιους", απελπισμένοι, ξεκίνησαν οδικά να καταφύγουν στην τουρκία. Αλλά κι εκεί, στο δρόμο, τους περιμένουν ενέδρες απ’ τους "ντόπιους". Kαι δολοφονίες...
Οι συνέπειες της ανακατάληψης του Aleppo είναι ισχυρές στο Idlib. Και παραλυτικές. Οργανώσεις διαλύονται, καινούργιες σχηματίζονται, οι καυγάδες μεταξύ πρώην "συντρόφων" είναι συχνοί. Και κάποτε ένοπλοι. Όλοι φοβούνται ότι το Idlib θα είναι ο επόμενος στόχος, και το ηθικό τους είναι στα τάρταρα. Πράγμα που διευκολύνει τους σχεδιασμούς της Δαμασκού και των συμμάχων της.
Αλλοίμονο στους ηττημένους. Εκτός αν κινηθεί γρήγορα κάποιος αποτελεσματικός προστάτης για πάρτη τους.
Μέσα οι προστάτες. Μίλησαν χτες τηλεφωνικά, και θα ξαναμιλήσουν από κοντά στις 27 Δεκέμβρη. Για τους υπ.εξ. ρωσίας, τουρκίας και ιράν πρόκειται. Και το θέμα είναι η κατάσταση στη συρία.
Το ακριβές περιεχόμενο όλων αυτών των συνεννοήσεων θα το βρουν, ίσως, οι ιστορικοί του μέλλοντος. Προς το παρόν, και με βάση τις εξελίξεις στο συριακό πεδίο μάχης, η ολοκλήρωση της αποχώρησης των ενόπλων απ’ το Aleppo είναι το άμεσο ζήτημα· και, πιθανολογούμε, μια κάποια "μοιρασιά" (ή ο έλεγχός της) η ρουτίνα της ιστορίας. Μ' όλες τις τοπικές εντάσεις μεταξύ αντιμαχόμενων που δεν εννοούν να πειθαρχήσουν.
Πρέπει να ξανατονίσουμε ότι η Άγκυρα φαίνεται να είναι ο αναγνωρισμένος (απ’ τους υπόλοιπους δύο αλλά και την Δαμασκό) επίσημος προστάτης των σύρων σουνιτών· στη θέση του Ριάντ και των λοιπών σεϊχάτων της αραβικής χερσονήσου. Πέρα, ωστόσο, απ’ τις συνέπειες που θα έχει κάτι τέτοιο στο συριακό πεδίο μάχης, επιδρά στην ευρύτερη μέση Ανατολή. Αν η Άγκυρα αποδειχθεί μεσοπρόθεσμα όχι σεχταριστική εναντίον των σιιτών, η σκληροπυρηνική ουαχαβίτικη ιδεολογία του Ριάντ και η εμπρηστική τακτική του θα απειληθούν με περιθωριοποίηση. Το ζητούμενο της "ενότητας των μουσουλμάνων" που επίμονα διακηρύσσει η Τεχεράνη δείχνει να βρίσκει στην Άγκυρα έναν συνεννοήσιμο (αν και όχι πάντα βολικό) συνομιλητή· πράγμα που θα πρέπει να προκαλεί ναυτία όχι μόνο στο Ριάντ αλλά και στο Τελ Αβίβ· κι ακόμα πιο μακρυά, στους πολεμοκάπηλους της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου.
Δύσκολο να προβλέψει κανείς με ακρίβεια το πως θα αντιδράσουν· ακόμα δυσκολότερο να υποθέσουμε ότι θα μείνουν με τα χέρια σταυρωμένα.
Κάτω οι ρώσοι! Είπαν στη μυλωνού να χέσει κι αυτή ξεκολιάστηκε λέει μια παλιά (όχι "πολιτικά ορθή"...) παροιμία. Η συνωμοσιολογία της εμπλοκής της Μόσχας στο πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα των ηπα πέρασε τον Ατλαντικό και βρήκε οπαδούς και στην αγγλία. Όπου στα σοβαρά (κι όμως! ναι!!) κάποιοι βουλευτές υποστηρικτές του bremain ανακάλυψαν τώρα (ποτέ δεν είναι αργά!) ότι και για το brexit φταίει ο Πούτιν και ο κυβερνοστρατός του!!!
Μπορεί να φαίνεται γελοίο, αλλά συμβαίνει. Εδώ και δυο βδομάδες η καινούργια μεγάλη απειλή για τις δυτικές δημοκρατίες είναι ... οι εκλογές, που χειραγωγεί, υποτίθεται, η Μόσχα... Προφανώς αναδύεται έτσι σαν επείγον το ζήτημα της "κυβερνοασφάλειας". Αλλά πόσο μπορούν να προφυλάξουν τους εκλογείς τους αυτές οι δημοκρατίες απ’ την ρωσική τεχνολογική πανουργία;
Αν συνεχίσει αυτό το βιολί και οι σκοτεινοί χειρώνακτες της "τζιχαντιστικής τρομοκρατίας" πέσουν σε δεύτερη μοίρα μπροστά στην επέλαση της e-αρκούδας, προβλέπουμε να κάνουν διαδηλώσεις. Ζητώντας, τουλάχιστον, ένα κάποιο επίδομα ανεργίας...
Πάνω οι ρώσοι! Η (ρωσική) αρκούδα μπαίνει πάντως σε μια χρονιά που πέρα απ’ τα τρέχοντα και τα τετριμένα, θα έχει να γιορτάσει τα 100 χρόνια από τις δύο επαναστάσεις που συγκλόνισαν τον κόσμο. Του Φλεβάρη του ’17, που ανέτρεψε τον τσάρο (μετά από πάνω από 300 χρόνια εξουσίας του οίκου των Ρομάνοφ) και, φυσικά, την Οκτωβριανή, που ανέτρεψε τον Κερένσκι, δημιουργώντας το πρώτο εργατικό κράτος (τουλάχιστον στα λόγια) στον κόσμο.
Το σημερινό ρωσικό καθεστώς πολύ δύσκολα θα ισχυριζόταν ότι είναι συνέχεια του σοβιετικού· απ’ την άλλη μεριά δεν μπορεί να αγνοήσει ούτε την ιστορία ούτε και τα αισθήματα των υπηκόων. Θα βρει έναν τρόπο να βάλει δίπλα δίπλα τον Νικόλαο τον δεύτερο (τον τελευταίο τσάρο) και τον Λένιν, σαν διαδοχικές περιόδους μιας ενιαίας ιστορικής αφήγησης, ρίχνοντας νερό στο κρασί της μνήμης του μπολσεβικισμού υπέρ του "μεγαλορώσικου" εθνικισμού; Όλα μπορεί να τα περιμένει κανείς...
Πως πέρασε όμως ένας αιώνας από εκείνη την ανατριχιαστική ιστορική στιγμή όπου κομμουνιστές και αναρχικοί άρχισαν να συρρέουν στη μεγάλη πλατεία της Μόσχας για να τιμήσουν τους νεκρούς της νικηφόρας επανάστασής τους... ε;
Και τι αιώνας...
Ο ουρανός του δυτικού κόσμου. "Ένα φάντασμα πλανιέται", κι όχι μόνο πάνω απ’ την ευρώπη: οι χάκερς της Μόσχας που καταφέρνουν (;) να σπρώχνουν στα ύπατα αξιώματα των δημοκρατιών φίλους (;) του Πούτιν! Ξεχάστε αυτά που ξέρατε για τις εκλογές και τους "λαούς". Κατά βάθος οι ψηφοφόροι είναι ένα μάτσο ανόητοι που τους κάνει ό,τι θέλει ένας δαίμονας: η παλιά, βαθιά ρωσική (όχι ψυχή αλλά) kgb, όπως κι αν λέγεται σήμερα.
Ωραίο το παραμύθι, έχει και αρκούδα. Γιατί, όμως, με αφορμή την εκλογή του ψόφιου κουναβιού στις ηπα, ξέσπασε αυτή η θεωρία πανσυνωμοσίας; Σε ότι αφορά τις united states έχουμε ήδη διατυπώσει μια πρώτη εκτίμηση, για μηχανισμούς που συγκρούονται - με ταπεινά ελατήρια.
Όταν, ωστόσο, η θεωρία συνωμοσίας απλώνεται, κι όταν (εν όψει διάφορων εκλογών στη γηραιά ήπειρο) το ρωσικό δάκτυλο σε cyber εκδοχή ανακηρύσσεται σαν νο 1 ενδεχόμενος εχθρός, το πράγμα πάει αλλού. Ή μπορεί να πάει: τελικά η δημοκρατία (τα εισαγωγικά βάλτε τα εσείς!) είναι πολύ ευαίσθητη σε κακόβουλες (και μάλιστα ηλεκτρονικές) επεμβάσεις...
Μόνο που αυτός ο προβληματισμός για τα ελαττώματα της δημοκρατίας (τα εισαγωγικά... είπαμε) είναι σχετικά παλιός· αν και περιορισμένος μεταξύ αρμοδίων. Και σαν τέτοιος αυτός ο προβληματισμός δεν είχε (ρωσική) αρκούδα. Είχε την περιττή φθορά, τις περιττές συλλογικές αυταπάτες (και τα περιττά έξοδα) της ιδέας ότι ο "λαός" αποφασίζει. Ήταν και είναι ένας προβληματισμός του ενιαίου κόμματος των αφεντικών, του κράτους (ή/και παρακράτους): γιατί να αφήνουμε τα μικρά έστω περιθώρια ότι οι αποκάτω μπορούν, μέσω λόμπιγκ, να διαμορφώνουν τις αποφάσεις; Και γιατί να τους αφήνουμε να νομίζουν ότι μετράνε στις μεταξύ μας κόντρες;
Έλα ντε! Αφού τους κάνει ο κάθε Πούτιν ό,τι θέλει!
Πιο πολύ πεθαίνες. Ενώ οι αμερικάνοι "δημοκρατικοί" εξακολουθούν να παράγουν το θέαμα της ρωσικής εισβολής στις πρόσφατες κάλπες (το μόνο που δεν έχει ειπωθεί ακόμα είναι ότι εκατομμύρια λευκοί ρώσοι πήγαν και ψήφισαν παριστάνοντας τους αμερικάνους), το ψόφιο κουνάβι δίνει αδιαμφισβήτητες αποδείξεις των μεθοδεύσεων του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, τον οποίο οφείλει να υπηρετήσει. Αφού τακτοποιεί στην κεντρική διοίκηση απόστρατους και βαθύπλουτους (η κορωνίδα της αντισυστημικότητας!) διάλεξε και τον πρεσβευτή του στο ισραήλ. Πρόκειται για τον David Friedman, σταθερό φίλο της ισραηλινής άκρας δεξιάς (αν υπάρχει και κάτι άλλο στην ισραηλινή πολιτική σκηνή).
Να θυμήσουμε ότι προεκλογικά το ψόφιο κουνάβι είχε διακηρύξει ότι πρωτεύουσα του ισραηλινού κράτους πρέπει να είναι η Ιερουσαλήμ, κάτι που ως τώρα ούτε και ο πιο φανατικός φίλος του μιλιταριστικού καθεστώτος του ισραήλ δεν είχε διανοηθεί να υποστηρίξει. Ε, ο Friedman είναι οπαδός αυτής της ιδέας. Ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Θα μπορούσε να αιτηθεί την μεταφορά της αμερικανικής πρεσβείας στα Ιεροσόλυμα...
Θα γίνει κάτι τέτοιο; Για το Τελ Αβίβ δεν είναι απαραίτητο ακόμα. Είναι αρκετά τα υπόλοιπα, που εννοούνται ή υπονοούνται, για την εξωτερική πολιτική της Ουάσιγκτον.
Imf out. Τα χειρότερα μπορούν να περιμένουν. Αυτή τη φορά ο εξοχότατος (πρωθυπουργός) δεν έφτασε στο γκρεμό. Απλά, για τα φλέγοντα θέματα του χρέους, της αξιολόγησης και του δντ άκουσε αυτά που ήξερε, ελπίζοντας ίσως ότι μπορεί να πουλήσει εντός έδρας την εικόνα ενός "πολιτικού ευρωπαϊκής εμβέλειας" που "το παλεύει". Ο.κ., κάποιοι το χρειάζονται ένα τέτοιο μασάζ.
Με δεδομένη την ελληνική έπαρση, είναι πιθανό ότι ελάχιστοι πρόσεξαν το υπέδαφος της συγκυρίας. Όχι λοιπόν, κανένα ζόρι της Αθήνας δεν πρόκειται να αναστατώσει πια κανέναν στας ευρώπας. Φιλικά κτυπήματα στην πλάτη ασφαλώς θα συνεχίσουν υπάρχουν. Οι γάλλοι "σοσιαλδημοκράτες" είναι καλό παράδειγμα: όσο περισσότερο απομακρύνονται απ’ την εξουσία στο Παρίσι τόσο πιο συμπονετικοί γίνονται (για τα προβλήματα των άλλων). Αλλά η "μικρή ασθενής" δεν είναι πια κόμπος στο χτένι. Η περιβόητη "πολιτική διαπραγμάτευση" για την οποία ζουν οι φαιορόζ πολιτικές βιτρίνες ήταν too much το 2015· και είναι εκτός πραγματικότητας το 2017. Κι όταν ο θαρραλέος εξολοθρευτής του δντ (;) κάτι μουρμούρισε στην κυρία Άντζελα, φαίνεται ότι πήρε σαν απάντηση το χωρίς αυτό βγάλτε τα πέρα μόνοι σας.
Το τραγικό για τους έλληνες είναι ότι επί της ουσίας το Βερολίνο ΔΕΝ θέλει το δντ στις ευρωπαϊκές υποθέσεις· γι’ αυτό φτιάχνει ένα ευρωπαϊκό αντιγραφό του (τον esm). Μόνο που αυτό δεν ισχύει για την "μικρή ασθενή": δεν συμπεριφέρεται πουθενά με τρόπο που θα μπορούσε να θεωρηθεί "ευρωπαϊκός", οπότε εμπίπτει στην επιτήρηση μηχανισμών αρμόδιων για τον "τρίτο κόσμο".
Υπάρχει κάποιο ηθικό δίδαγμα; Ναι, αλλά επιμένουμε τόσο πολύ (και τόσο καιρό) σ’ αυτό ώστε κινδυνεύουμε να θεωρηθούμε γραφικοί: τα διλήμματα που έφτιαξε ο μικροαστισμός και το ντόπιο βαθύ κράτος ήταν φόλα, απ’ την αρχή.
Προς μεγάλη χαρά του Βερολίνου (και κάθε πρωτεύουσας): δεν υπάρχει κίνδυνος απ’ αυτό το καταραμένο πράγμα που λέγεται αυτόνομος εργατικός ανταγωνισμός.
Συνάντηση του Bashar al-Assad στη Δαμασκό με αντιπροσωπεία των γάλλων χριστιανοδημοκρατών, με επικεφαλής τον πρόεδρο του κόμματος Jean-Frederic Poisson. Πότε; Όχι χθες. Στα τέλη Οκτώβρη του 2015· πάνω που είχε μπει στη σκηνή η Μόσχα...
Ο Fillon έλειπε. O light ακροδεξιός υποψήφιος της γαλλικής δεξιάς για τις προεδρικές εκλογές του ’17 Francois Fillon προστέθηκε στους "μετανοιωμένους". Είπα στους ευρωπαίους ηγέτες ότι είμαστε υποχρεωμένοι να αναγνωρίσουμε ότι η δυτική διπλωματία και ειδικά η ευρωπαϊκή διπλωματία απέτυχαν. Αναφερόταν στη συρία.
Το γαλλικό κράτος, σαν πρώην αποικιοκράτης στη μέση Ανατολή, είχε πάντα καλές σχέσεις με το Μπα’αθ, τον Άσαντ πατέρα και γυιό. Την περίοδο 2003 - 2005, όταν η Δαμασκός ήταν δηλωμένος "επόμενος στόχος" στρατιωτικής επιδιόρθωσης απ’ την Ουάσιγκτον, ήταν το Παρίσι (μαζί με τη Μόσχα, από άλλη κατεύθυνση) που έσωσαν το συριακό καθεστώς.
Ύστερα, μετά την βαρβαρότητα του Άσαντ και την καταστολή των ειρηνικών μεταρρυθμιστικών διαδηλώσεων, το Παρίσι πείστηκε (ή έκανε ότι πείστηκε) απ’ το αμερικανικό σχέδιο· και δεν ήταν μόνο το Παρίσι που πείστηκε. Τώρα ξανα-ανακαλύπτει την Δαμασκό.
Ο όψιμος γαλλικός ρεαλισμός είναι συμφεροντολογικός - αλλά καθόλου καθησυχαστικός. Όποιος κι αν είναι ο επόμενος γάλλος πρόεδρος θα συνεχίσει να υποστηρίζει το φασιστικό καθεστώς του Καΐρου και την βίαιη καταστολή των αντιφρονούντων, και κάθε άλλο παρόμοιο, αρκεί να ενισχύονται οι business, στρατιωτικές και μη.
Για τον ίδιο (ιμπεριαλιστικό) λόγο που το Παρίσι έπαιξε χτες, όσο έπαιξε, πάνω στο αμερικανικό σχέδιο για τη συρία, αύριο θα παίξει σ’ ένα παρόμοιο σχέδιο αλλού· δικό του ή όχι. Εν τέλει, αργά ή γρήγορα, οι πρωτοκοσμικές ύαινες θα πρέπει να συμφωνήσουν αν έχουν κοινό εχθρό· και ποιος είναι αυτός. Διαφορετικά θα πρέπει να ξαναλύσουν τους μεταξύ τους λογαριασμούς.
Αυτό είναι κυβερνητική συνέχεια. Το ψόφιο κουνάβι έχει δηλώσει ότι το ιράν θα ξαναγίνει στόχος της Ουάσιγκτον· αν έπαψε ποτέ. Οι συντηρητικοί έρχονται με φόρα εκεί που υποτίθεται οι δημοκρατικοί του "έχω αγοράσει καινούργιο σπίτι" Ομπάμα εμφανίζονταν πιο μετριοπαθείς.
"Υποτίθεται"! Η αμερικανική βουλη των αντιπροσώπων ψήφισε με 419 έναντι 1 (!!!) την επέκταση για 10 χρόνια του Iran Sanctions Act (πρωτοψηφίστηκε το 1996...) επειδή, λέει, το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης είναι στρατιωτικό. Αυτό παρότι έχει υπάρξει ήδη πολυμερής συμφωνία ότι αυτό το πρόγραμμα ΔΕΝ παραβιάζει καμία διεθνή συνθήκη για την ειρηνική χρήση της πυρηνικής ενέργειας...
Με τέτοια απόλυτη πλειοψηφία δεν υπάρχει καμία αμφιβολία: οι δημοκρατικοί του Ομπάμα έστρωσαν το δρόμο στους συντηρητικούς του Τράμπ. Η μικρή λεπτομέρεια: ο Ομπάμα είχε περιθώριο 10 ημερών να υπογράψει την απόφαση ώστε να γίνει νόμος. Αν δεν είχε διαφωνία αλλά, επίσης, δεν την υπέγραφε, θα έμπαινε αυτόματα σε ισχύ μετά το δεκαήμερο. Όπως και έγινε. Ο "έχω φτιάξει τις βαλίστες μου" Ομπάμα απλά δεν έβαλε την υπογραφή του, προσέχοντας την υστεροφημία του. Αλλά η επέκταση είναι ήδη νόμος, και χωρίς αυτόν.
Ένα νόμπελ ειρήνης πρέπει να φροντίσει τον μελλοντικό του ρόλο. Αν το κάθαρμα Μπλερ μπορεί να καλο/χρυσοπληρώνεται σαν "κήρυκας της ειρήνης" εδώ κι εκεί, ο Ομπάμα θα είναι δυο πίστες πάνω. Γιατί, λοιπόν, να λερώσει τα χέρια του με ένα νόμο που μπορεί να εξελιχθεί σε θάνατο;
Οι προεστοί. Εκεί που ο "λαός" βλέπει, κοιτώντας όπου του δείχνει το δάχτυλο, την σύγκρουση γενναίων "ελλήνων Δαβίδ" με πανάθλιους "ξένους Γολιάθ" (αυτό το στερεότυπο έχει λιώσει απ’ την χρήση αυτά τα χρόνια, ωστόσο εξακολουθεί να αποδίδει επειδή αναδεύει την μικροαστική συγκινησιακή πανούκλα) εμείς βλέπουμε εκπροσώπους των προυχόντων και των κοτσαμπάσηδων να κάνουν ελιγμούς μπροστά στη διεθνή βοήθεια. Έτσι ώστε να την αξιοποιήσουν εκεί που του βολεύει, και να αποφύγουν ό,τι δεν τους συμφέρει.
Δεν υπάρχει ούτε μία (1) φορά στη σχεδόν 2 αιώνων ιστορία του ελληνικού κράτους όπου "ξένοι" να χρηματοδότησαν με οποιονδήποτε τρόπο την Αθήνα (δάνεια, "βοήθειες" διαφόρων ειδών, επανορθώσεις) και να μην έγινε ακριβώς το ίδιο απ’ την μεριά των ελλήνων εκπροσώπων και εκείνων των οποίων τα συμφέροντα υπηρετούν: να παίρνουν τα λεφτά, να τα τρώνε κατά τα συμφέροντά τους, και να μεταφέρουν το χρέος στους αφελείς υπηκόους. Συχνά ανακαλύπτει κανείς και τις ίδιες λέξεις (των μεγαφώνων των αφεντικών) στις "καταγγελίες" και στις "κατάρες κατά των ξένων", όταν αυτοί οι "καταραμένοι" επέμεναν... σε τι; Σ’ αυτό: τελειώστε με τον πατερναλισμό, φτιάξτε επιτέλους τους θεσμούς ενός κανονικού κράτους.
"Κανονικό κράτος" είναι ιστορικά το αστικό κράτος. Τέτοιο δεν υπήρξε ποτέ ουσιαστικά στα μέρη μας αυτούς τους 2 αιώνες, για λόγους που είναι γνωστοί σε όσους ξέρουν ιστορία...
Όμως κράτος υπήρξε και υπάρχει· όπως υπάρχει, εννοείται, και καπιταλισμός, συχνά θηριώδης. Κι αυτό το ελληνικό σύμπλεγμα κράτους / κεφάλαιου, του οποίου την βασική λειτουργική αρχή έχουμε αναγνωρισει σαν εργάτες αυτόνομοι με το όνομα πολιτικός προσοδισμός, είναι μια εκδοχή συνηθισμένη στον πλανήτη· στα όρια του πρώτου κόσμου και πιο έξω απ’ αυτόν συνήθως. Ανάμεσα στα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του, ο πολιτικός προσοδισμός (που οργανώνει τον καπιταλισμό χρησιμοποιώντας οικογενειαρχικές και φεουδαρχικές διαδικασίες μεσολάβησης και επιτήρησης, κάτι που ο Κάρολος δεν είχε προβλέψει!) είναι μια μορφή εξασφάλισης, διαχείρισης και ελέγχου της εκμετάλλευσης της εργασίας που ΔΕΝ θέλει (και ΔΕΝ μπορεί) να φτιάξει και να υλοποιήσει οποιοδήποτε γενικό σχέδιο - συχνά ούτε καν επιμέρους σχέδια. Εκείνο που μπορεί να κάνει αυτό το μοντέλο (και το κάνει εδώ και 2 αιώνες με θαυμαστή συνέπεια) είναι να υποκρίνεται ότι έχει ένα τέτοιο (γενικό) σχέδιο, ενόσω τακτοποιεί, φανερά ή κρυφά, εκείνους που έχουν τις κατάλληλες "προσφύσεις" ("βεντούζες") στην οποιαδήποτε ιεραρχία της όποιας διοίκησης. Κεντρικής, τοπικής, εκκλησιαστικής, επιχειρηματικής, μαφιόζικης.
Η αριστερά της φαιοαριστεράς. Αν το μισό (και λιγότερο...) σκέλος της τωρινής φαιορόζ κυβέρνησης εμφανίζεται σαν "αριστερό" είναι επειδή στη μεταμοντέρνα φάση του ντόπιου πολιτικού προσοδισμού έχει χαθεί κάθε μέτρο για το τι δικαιούται να χαρακτηρίζεται "αριστερά". Η διανοητική, ηθική και πολιτική παρακμή των κριτηρίων βρίσκεται στην αφετηρία: τι είναι "αριστερό" όταν συγκυβερνά με (έστω "light") φασίστες; Πριν 30 χρόνια, το 1985, κάτι τέτοιο θα ήταν απλά αδιανόητο. Αλλά κι αν συνέβαινε θα ήταν η πιο καραμπινάτη απόδειξη ότι η "αριστερά" είναι πιο - δεξιά - δεν - γίνεται.
Και ήταν ήδη τότε, το 1985, πολύ δεξιά. Αλλά είχε περιθώριο για ακόμα περισσότερο.
Μπορεί να φανταστεί κανείς την αριστερά του 1944, κομμουνιστική, σοσιαλιστική, να συγκυβερνά ειρηνικά και χαριτωμένα (ο "μπούλης" - ο "μπούμπης") με βασιλικούς και χίτες; Οι ψεκασμένοι είναι έμμεσα απόγονοι των δεύτερων· αλλά η Κουμουνδούρου δεν έχει καμμία σχέση με την πρώτη. Όχι τώρα. Εδώ και δεκαετίες. Ο τωρινός πρωθυπουργός και η αυλή του είναι η τρίτη γενιά του εκδημοκρατισμού του πολιτικού προσοδισμού, μετά το ’74· και, κυρίως, μετά το ’81. Είναι η τρίτη γενιά της αριστέρας του κράτους και του κεφάλαιου στην ελλάδα. Ανήκουν στη γενιά των γιάπηδων της σοσιαλδημοκρατίας των ’90. Με το απαραίτητο κομματικό συμπλήρωμα των λειψάνων της πολιτικής ήττας των ’70.
Κι όλη η κυβερνητική διαδρομή αυτής της φράξιας εκπροσώπων είναι η λογική συνέπεια εκείνου που ήταν, από κομματική άποψη, πριν κυβερνήσουν. Ανέβηκαν πίστα, αναμφίβολα, όταν ένα μεγάλο μέρος του πασοκ εξαγόρασε (τείνουμε να πιστέψουμε: κυριολεκτικά!) την Κουμουνδούρου, σαν "όχημα ευκαιρίας". Σαν άδειο πουκάμισο. Αλλά δεν κατάφεραν οι "καινούργιοι", μιας και ούτε το ήθελαν ούτε το μπορούσαν, να γίνουν, καν και καν, αριστεροί ρεφορμιστές. Γιατί άλλωστε; Για να χάσουν τους πασόκους, τα κουκιά τους και τις άκρες τους;
Αυτοί που επικαλούνται σαν προγόνους τους, η δρακογενιά της Αντίστασης, θα τους έφτυναν στα μούτρα αν μπορούσαν. Γιατί οι τωρινοί ρόζ, όχι μόνο δεν διανοήθηκαν να αναμετρηθούν με το σύγχρονο ντόπιο "παλάτι", δηλαδή τους βαρώνους του πολιτικού προσοδισμού, άσπρου και μαύρου, αλλά αντίθετα, ευλογήθηκαν από δαύτους πριν καν γίνουν αξιωματική αντιπολίτευση. Και για να γίνουν. Ο αρχιτράγος είναι ένα μονάχα "ιερό τοτέμ" αυτής της "ευλογίας".
Αν χρειάζεται μία απόδειξη (υπάρχουν πάμπολλες) για την σχέση των ροζ με τους κοτσαμπάσηδες, αυτή είναι αποτυπωμένη με τον πιο επίσημο τρόπο στις "νομοθετικές πρωτοβουλίες" τους υπέρ της πιο κορυφαίας (με παγκόσμια μέτρα) εκδοχής του ντόπιου κεφάλαιου· υπέρ, δηλαδή, των εφοπλιστών. Έχουμε γράψει αναλυτικά κάμποσες φορές [ πλωτά εργοστάσια - και αφορολόγητα, πλωτά (εργοστάσια) και πετούμενα (λεφτά)].
Το θέμα είναι τόσο άμεσο για την καθημερινότητα των πληβείων όσο δεν διανοούνται. Όσο είναι η χαριστική φορολογία στους κοτσαμπάσηδες και η αυστηρή φορολογία στους πληβείους· για να βγάζει το παλάτι τα έξοδά του. Για χάρη της ασταμάτητης μηχανής να αναδημοσιεύσουμε μόνο αυτό. Επειδή προέρχεται από ένα πρώην φαιορόζ κυβερνητικό στέλεχος και τωρινό στέλεχος της υποτιθέμενης ultra "αριστερής" λ.α.ε.:
Ενδιαφέρουσα, υπό το πρίσμα των ιστορικών σχέσεων κράτους / εφοπλιστικού κεφάλαιου, είναι αυτή η ανάρτηση στην ιστοσελίδα του συ.ριζ.α. left.gr, στις 5 Ιούνη του 2015, τότε που η "σκληρή διαπραγμάτευση" έτεινε στην κορύφωσή της και στη φαιορόζ κυβέρνηση συμμετείχε με σθένος ο "όλος" συ.ριζ.α.:
τίτλος: Η Νάντια Βαλαβάνη για τη φορολόγηση πλοίων
Δήλωση της Αναπληρώτριας Υπουργού Οικονομικών με αφορμή δημοσιεύματα σε σχέση με τη φορολόγηση του εφοπλιστικού κεφαλαίου.
κείμενο: Με αφορμή δημοσιεύματα που συνδέουν την από 60ετίας πάγια διαδικασία νηολόγησης πλοίων υπό ελληνική σημαία - όπως καταγράφεται στο κείμενο της ΚΥΑ τριών Υπουργών για την ένταξη πλοίων δύο ναυτιλιακών εταιρειών στο ελληνικό νηολόγιο μετά από αίτησή τους - με δήθεν υπαναχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ από θέσεις του για τη φορολόγηση του εφοπλιστικού κεφαλαίου, η Αναπληρώτρια Υπουργός Οικονομικών κ. Νάντια Βαλαβάνη έκανε την ακόλουθη δήλωση:
"Τα προνόμια του εφοπλιστικού κεφαλαίου ρυθμίζονται από ένα εκτενές θεσμικό πλαίσιο, όπως το ν.δ. 3415/1955, ο ν. 27/1975, ο ν.814/1978, ο ν. 4110/2013, ο ν.4223/2013 κλπ. Ο πυρήνας των σημαντικότερων από αυτούς τους νόμους προστατεύεται συνταγματικά (άρθρο 107 του Συντάγματος), πράγμα που σημαίνει ότι για την αλλαγή τους απαιτείται συνταγματική αναθεώρηση.
Ελπίζω ότι δεν υπάρχει κανείς που να έχει την άποψη ότι μέχρις ότου υπάρξουν νομοθετικές αλλαγές στην κατεύθυνση εφαρμογής της αρχής της ισότητας όλων απέναντι στη κατανομή των φορολογικών βαρών, η κυβέρνηση θα πρέπει να απορρίπτει αιτήματα ναυτιλιακών εταιρειών για εγγραφή πλοίων τους στο ελληνικό νηολόγιο".
Ας προσέξει κανείς τις χρονολογίες των δύο τελευταίων νόμων, που "ελπίζω ότι κανείς δεν..." της τότε υφυπουργού: 2013. Επειδή οι νόμοι αλλάζουν εύκολα, δεν θα ήταν αναγκαίο να τους επικαλείται σε σχέση με το σύνταγμα (που αλλάζει δύσκολα). Θα ήταν αρκετό να τους αλλάξει.
Αλλά όχι. Οι ροζ, στην πιο "αριστερή" στιγμή τους, σε πλήρη σύνθεση, τον Ιούνιο του 2015, χάριζαν (πολλά) λεφτά μέσω της (μη) "φορολόγησης του ναυτιλιακού κεφάλαιου".
Μετά καταριούνται τους "ξένους" για την φορολόγηση των πληβείων.
Οι φουκαράδες 1. Το ενδιαφέρον, και μαζί τρισάθλιο και ελεεινό, είναι ότι οι "απο κάτω", οι πραγματικοί (σύγχρονοι εργάτες) ή κατά φαντασίαν τέτοιοι (μικροαστοί), όλα αυτά τα δέχονται σε μεγάλο βαθμό· οι δεύτεροι απόλυτα. Βολεύονται κι αυτοί να βρίζουν τους "ξένους", όπως τους υποδεικνύουν τα αφεντικά τους με χίλιους δυο τρόπους με το βρώμικο δακτυλό τους εδώ και 2 αιώνες, παρά να στραφούν ενάντια σ’ αυτά τα ντόπια αφεντικά, μικρά, μεσαία και μεγάλα.
Γιατί, για παράδειγμα, αυξάνονται οι φόροι κατανάλωσης (φ.π.α., καύσιμα, τσιγάρα), και γιατί το περιβόητο (και ουσιαστικά ανύπαρκτο, άλλη συζήτηση αυτό) "αφορολόγητο" τείνει προς το μηδέν; Επειδή το απαιτούν οι τρισκατάρατοι "ξένοι"; Όχι! Αυτοί ζήτησαν αρχικά (και εν μέρει εξακολουθούν να ζητούν) την φορολόγηση των εφοπλιστών· για να συναντήσουν την σθεναρή αντίσταση όλων των ελληνικών κυβερνήσεων, πράσινων, μαύρων, φαιορόζ. Τι απομένει προκειμένου να ισορροπήσουν τα δημόσια έσοδα / έξοδα; Οι εθελόδουλοι "απο κάτω".
Πίσω από κάθε ευρώ έμμεσου φόρου, πίσω από κάθε ευρώ φορολογίας των μισθών οριακής επιβίωσης των σύγχρονων εργατών, βρίσκονται τα σαρδόνια χαμόγελα των αφεντικών κάθε είδους που είτε απαλλάσονται επίσημα είτε απλά δεν πληρώνουν τους δικούς τους φόρους, με διάφορες λογιστικές πατέντες.
Εν τω μεταξύ οι εκπρόσωποι "Δαβίδ" παίζουν τον ρόλο τους: ανεμίζουν το σπαθί τους εναντίον των "Γολιάθ" που τους βολεύουν. Και οι πληβείοι εκστασιάζονται, βρίζουν, ή καταπίνουν το πικρό τους σάλιο. Αλλά δεν πολεμούν τους πραγματικούς εχθρούς.
Ποια θα είναι η συνέχεια αυτής της πρόστυχης και αυτοκαταστροφικής συνθηκολόγησης; Αυτή: η ακόμα πιο πρόστυχη και αυτοκαταστροφική εθελοδουλεία.
Οι φουκαράδες 2. Ή, επειδή έχει το γούστο του, ο "πρίγκηπας" μοιράζει στους χαμηλοσυνταξιούχους κάτι τις απ’ το "περίσσευμα". Ο ίδιος αυτοπροσώπως, όχι ο υπουργός επί των οικονομικών. Σπουδαια!! Όμως αν τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν χρεωκοπήσει για πάντα, κι αν κατά συνέπεια συντάξεις δεν μπορούν να δίνουν παρά μόνο ψίχουλα, αυτό δεν είναι ευθύνη των "ξένων". Τα αφεντικά έχουν σταματήσει εδώ και χρόνια, σε μεγάλο βαθμό, να πληρώνουν τις εργοδοτικές εισφορές (ενόσω κλέβουν και τις εισφορές των εργαζομένων). Και, πιο πρόσφατο αλλά όχι έσχατο, οι φαιορόζ έκαναν επικεφαλής στο "σώμα επιθεωρητών εργασίας" έναν Γ. Σούκο που περηφανευόταν ότι δεν έκοβε πρόστιμα για την "μαύρη εργασία" (την άγρια εκμετάλλευση των εργατών) γιατί ήταν "υπέρ της συμφιλίωσης εργαζομένων και εργοδοτών"... Με το αζημίωτο για το "σώμα", υποθέτουμε...
Αλλά οι εκπρόσωποι "Δαβίδ" παριστάνουν πάντα τους γενναιόδωρους και, ύστερα, ξανατραβούν το σπαθί τους εναντίον των "Γολιάθ" που τους βολεύουν.
Και όλα αυτά είναι "εντάξει".
Deja vu. Την προηγούμενη φορά που οι πολυχρονεμένοι κυβερνήτες, με ταρατατζούμ, πήγαιναν γυρεύοντας για "πολιτική διαπραγμάτευση" γλύτωσαν στο τσακ το γκρεμοτσάκισμα επειδή οι πάνκακοι έστησαν ένα ντουβάρι στο δρόμο, μισό βήμα πριν το χείλος. Και κει πάνω έπεσαν και φρέναραν. Ύστερα συμφώνησαν στο περιβόητο "3ο μνημόνιο", το περιεχόμενο του οποίου, στη συνέχεια αμφισβητούν (ή δεν αναγνωρίζουν) εδώ κι εκεί...
Τώρα, ξανά, με ταρατατζούμ, και υπό την επήρρεια των ίδιων βαθυστόχαστων αναλύσεων που όπως τότε έτσι και τώρα ανήκουν στη second life, οι πολυχρονεμένοι επιδιώκουν "πολιτική διαπραγμάτευση". Imf out γράφει η σημαία τους. Θα υπάρξει πάλι ντουβάρι; Ή γκρεμίστηκε;
Γιατί κυκλοφορεί πάντα και μια άλλη εκτίμηση. Ότι η "μικρή ασθενής" είναι οριστικά βαριά ανίατη, και συνεπώς η ευθανασία είναι μια ανθρωπιστική λύση στο δράμα της.
Μόλις δοθεί η ευκαιρία...
Κλειστή στροφή. Η απόφαση του "ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης" (ESM) να αναστείλει την ισχύ των περιβόητων "βραχυπρόθεσμων μέτρων ανακούφισης του ελληνικού χρέους", σαν απάντηση στην τσαμπουκαλεμένη γενναιοδωρία των πολυχρονεμένων προς τους χαμηλοσυνταξιούχους και τα δυστυχισμένα ελληνικά νησιά (τα μισά και παραπάνω πατρίδες εφοπλιστών Α κλάσης...), δεν είναι καθόλου καλός οιωνός. Ακόμα χειρότερος οιωνός είναι η κυβερνολεβέντικη ελληνική μαγκιά, του είδους "δεν θα σας ρωτήσουμε τι θα κάνουμε".
Έντεκα φορές στις δέκα το καφενειακό "κρατάτε με μην τον σκοτώσω" καταλήγει στο αντίθετο απ’ αυτό που αναγγέλει.
Αυταπάτες redux. Σύμφωνα με την καθεστωτική "καθημερινή" οι πολυχρονεμένοι κυβερνήτες τράβηξαν στο σπαθί τους κατά του δντ (δηλαδή κατά του βασικού όρου συμμετοχής των κρατών της κεντρικής και βόρειας ευρώπης στην "ελληνική διάσωση"...) επενδύοντας, ταυτόχρονα, στο ότι αυτά τα κράτη θα κρατήσουν ψηλά το ελληνικό ρωμαλέο χέρι (αν είναι δυνατόν!):
... για δύο λόγους: διότι, σύμφωνα με την κυβερνητική ανάλυση, κανείς στην Ευρώπη δεν επιθυμεί την επαναφορά του "ελληνικού προβλήματος" και της αποσταθεροποίησης που μπορεί να επιφέρει σε μια περίοδο κατά την οποία έχουν ανακύψει νέες προκλήσεις για την Ευρώπη. Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με την αξιοποίηση του ρόλου ανάσχεσης των προσφυγικών - μεταναστευτικών ροών που η Ελλάδα εκπληρώνει και όσο αυξάνεται η ανησυχία για κατάρρευση της συμφωνίας Ε.Ε. - Τουρκίας, θα γίνεται πιο σημαντικός.
Δεν μας κάνει καμία εντύπωση το να έχουν τέτοια σκατά στα κεφάλια τους οι πολυχρονεμένοι. Έχουν δώσει πολλά δείγματα απαράμιλλου μεγαλείου για το τι είναι η "ανάλυσή" τους!
Αρχίζοντας απ’ το δεύτερο: δεν έχουν συνειδητοποιήσει, άραγε, ότι είναι αρκετά απάνθρωποι ώστε να είναι καταδικασμένοι να είναι δεσμοφύλακες των "ροών", από τότε που τόλμησαν να πουλήσουν γεωπολιτική μαγκιά απειλώντας ότι θα "εκτοξεύσουν χιλιάδες μετανάστες και εκατοντάδες τζιχαντιστές" στην κεντρική ευρώπη; Δεν έχουν καταλάβει ότι δεν μπορούν να "πολιτικοποιήσουν" το ζήτημα των προσφύγων / μεταναστών επειδή είναι τόσο βαθιά και ριζικά απολίτικοι, τόσο βαθιά και ριζικά δεξιοί, ώστε το μόνο που έχουν να επιδείξουν είναι ότι έσπρωξαν τους μετανάστες / πρόσφυγες στις αρμοδιότητες του υπουργείου άμυνας;
Όχι. Δεν τους βολεύει. Δεν είναι καν σε θέση να... Το μόνο που σκέφτονται είναι εκβιασμοί, και πως μπορεί να πετύχουν (ποτέ, όμως, τι θα συμβεί αν αποτύχουν!). Μαφιόζικη "ανάλυση"!! ! Κι όμως. Το περισσότερο που θα κάνει αυτή η ("υπόλοιπη") ευρώπη για τον ελληνικό ανασχετικό ρόλο είναι να δίνει κανά φράγκο και άφθονη παρηγοριά. Όχι, πάντως, "πολιτική διαπραγμάτευση" για τα χρεωστούμενα!
Όσο για το πρώτο; Ακόμα δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορούν να πουλάνε "ταραχή" και "αποσταθεροποίηση" σε άλλους που δεν ενδιαφέρονται να τις αγοράσουν, και ότι υπάρχει έτοιμο το plan b απ’ τη μεριά αυτών των "άλλων", που μόνο τεχνικοί (και πάντως όχι πολιτικοί!) λόγοι εμποδίζουν (αν εμποδίζουν ακόμα...) να γίνει plan a; Και, επιπλέον, ότι έχουν πάψει εδώ και χρόνια να αποτελούν "συστημικό κίνδυνο";
Τώρα που ο πολυχρονεμένος πρωθυπουργός ξαναβγαίνει στο δρόμο για τα μαρμαρένια αλώνια της μεγαλομανίας του, ας εύχεται να μην τα βρει. Έχει χάσει από χέρι, είτε έτσι είτε αλλιώς. Και κανείς δεν θα τον λυπηθεί όταν θα θερίζει αυτά που έσπειρε.
Που δεν θα είναι κουκιά...
Στοιχεία ενοχής. Στην άλλη άκρη του κόσμου, εκεί που η καπιταλιστική / ιμπεριαλιστική γεωπολιτική κοχλάζει, στη νότια θάλασσα της κίνας, ένα αμερικανικό καθεστωτικό think tank ανακάλυψε (αυτό ισχυρίζεται) την στρατιωτικοποίηση των επτά τεχνητών νησίδων που έχει φτιάξει το Πεκίνο. Αντιαεροπορικά και αντιπυραυλικά συστήματα είναι οι από αέρος (και αδυνατό να επιβεβαιωθούν από μη ειδικούς) αποδείξεις της κινεζικής ενοχής.
Φυσικά πρόκειται για αμυντικές διατάξεις, εναντίον πιθανής αμερικανικής αεροπορικής και πυραυλικής επίθεσης. Και λοιπόν; Αν ενοχλείται η Ουάσιγκτον δεν είναι επειδή κινδυνεύει η Καλιφόρνια· αλλά επειδή δυσκολεύουν τα επιθετικά της σχέδια. Απ' την άλλη η Ουάσιγκτον έχει το ελεύθερο να στήνει παρόμοια συστήματα στην ανατολική ευρώπη, χωρίς να δίνει καν προσχηματικές εξηγήσεις.
Και λοιπόν; Το ψόφιο κουνάβι ας απαιτήσει απ’ το Πεκίνο να τυπώσει ένα δισεκατομμύριο λευκά t-shirt με γραμμένο επάνω στα κινέζικα και στα αγγλικά σας ευχαριστούμε αμερικάνοι που μας βομβαρδίζετε. Με την φρέσκια λαϊκή εντολή του δε νομιμοποιείται σε μια τέτοια ειρηνόφιλη απαίτηση;
Επανεξοπλισμός... Η αγγλία ναυπηγεί δύο αεροπλανοφόρα. Δύο. Όχι ένα. Ο σχεδιασμός είναι να έχουν πέσει στη θάλασσα το 2020 - που μπορεί να φαίνεται μακρυά αλλά δεν είναι.
Και τι τα θέλει τα δύο (όχι ένα) αεροπλανοφόρα η αυτού μεγαλειότης η βασίλισσα και ο στρατός της; Που θα τα στείλει; Σύμφωνα με πρόσφατες δηλώσεις του άγγλου πρέσβη στις ηπα Kim Darroch, θα τα στείλει ... στη νότια θάλασσα της κίνας. Μαζί με τα αμερικανικά... Για να διασφαλίσει την "ελευθερία της ναυσιπλοΐας"...
Κατά κάποιον τρόπο το 2020 έρχεται πιο κοντά. Όχι χρονολογικά. Πολιτικά. Το Λονδίνο, που ακόμα δεν έχει αρχίσει να φεύγει απ’ την ε.ε. (αλλά κάπου, κάπως, κάποτε θα ξεκινήσει) δηλώνει από τώρα την στρατιωτική / πολεμική ετοιμότητά του. Στο πλευρό της Ουάσιγκτον, εναντίον της κίνας.
"Brexit" είπαν την "εθνική απελευθέρωση" του αγγλικού κράτους / κεφάλαιου (μ’ όλες τις εσωτερικές αντιθέσεις του πράγματος), ε; Που να δούμε το πλήρες ξεδίπλωμα αυτής της "απελευθέρωσης"!
Πακιστάν. Εν τω μεταξύ το Πεκίνο ψάχνει (και βρίσκει) εναλλακτικές διαδρομές και κρίσιμα γεωπολιτικά σημεία, είτε για εμπορική είτε για στρατιωτική χρήση.
Η τελευταία ως τώρα εξέλιξη που αφορά την πρόσβαση της κίνας στα "ζεστά νερά" της νότιας ασίας, είναι η συμφωνία μεταξύ Ισλαμαμπάντ και Πεκίνου έναν "οικονομικό διάδρομο" που θα τελειώνει στο (ή θα αρχίζει από το) στρατηγικής σημασίας πακιστανικό λιμάνι του Gwadar. Στο Gwadar το Πεκίνο έχει ήδη μια ναυτική / στρατιωτική παρουσία, που μετά την υπογραφή της καινούργιας συμφωνίας θα την ενισχύσει. Ειπωμένο απλά το λιμάνι του Gwadar θα έχει και κινεζική βάση.
Το πακιστάν και η κίνα έχουν κοινά σύνορα, και παλιές σχέσεις φιλίας. Μπορεί να υποθέσει κανείς βάσιμα ότι το Πεκίνο θέλει να έχει εναλλακτικές εάν τα στενά της Malacca (στην ινδονησία) αρχίσουν να εμφανίζουν προβλήματα.
Ίσως η αυτού μεγαλειότης η ένοικος των ανακτόρων του Μπάκινγχαμ θελήσει να αφήσει ένα απ’ τα μελλοντικά αεροπλανοφόρα της κάπου εκεί. Στα ανοικτά του Gwadar.
Ο τρισκατάρατος. Εάν κρίναμε κάποιον με κριτήριο το αν λέει ή όχι αυτά που μας αρέσουν, θα έπρεπε να πάρουμε το βραβείο της ανοικτής παλάμης. Απ’ αυτή την άποψη, για παράδειγμα, αφού ο τρικατάρατος Πολ Τόμσεν δεν μιλάει για τα εργατικά συμφέροντα και την ταξική πάλη στην ελλάδα και την ευρώπη είναι ένα πουλημένο τομάρι. Λάθος. Είναι, απλά, αντίπαλος. Αλλά δεν θα περιμέναμε κάτι διαφορετικό από ένα υψηλόβαθμο στέλεχος / τεχνοκράτη του δντ. Ωστόσο τους αντιπάλους δεν πρέπει να τους υποτιμάς.
Αυτά τα περιληπτικά είναι αναγκαία επειδή η δημαγωγία στα μέρη μας βρίσκεται εδώ και χρόνια σε επίπεδα παράνοιας - και συνεχίζει ακάθεκτη. Η τελευταία ανάρτηση του εν λόγω (γραμμένη μαζί με έναν ακόμα υψηλόβαθμο τεχνοκράτη του δντ) λειτούργησε σαν κλωτσιά στα γεννητικά όργανα της φαιορόζ κυβέρνησης. Γιατί; Επειδή λέει το εξής απλό (και γνωστό - αν και όχι στο "ευρύ κοινό"): ότι το δντ δεν έχει, σα θέση του, ένα ετήσιο πρωτογενές πλεόνασμα στον ελληνικό κρατικό προϋπολογισμό της τάξης του 3,5% του αεπ, ούτε είχε ποτέ τέτοια θέση· αλλά ότι ήταν η ελληνική (φαιορόζ) κυβέρνηση που συμφώνησε σ’ αυτό, το περασμένο καλοκαίρι. Σε δύο δόσεις. Πρώτα ως και το 2018, και ύστερα για κάποιο (αόριστο) "μεσοπρόθεσμο" διάστημα. Με άλλα λόγια ο τρισκατάρατος "δίνει στεγνά" την φαιορόζ κυβέρνηση - και όλα τα υπόλοιπα κόμματα που ψήφισαν το "3ο".
Ένα απ’ τα πολλά που κρύβει η καθεστωτική προπαγάνδα είναι ότι μετά την λήξη του "μνημονίου νο 2" το καλοκαίρι του 2015 ΔΕΝ έχει υπογραφτεί καμία καινούργια συμφωνία μεταξύ Αθήνας και δντ. Το δντ ΔΕΝ συμμετέχει ουσιαστικά στο "μνημόνιο νο 3', παρά μόνο σαν τεχνικός σύμβουλος. Και ότι, κατά συνέπεια, αντιμετωπίζει και κρίνει αυτήν την τρέχουσα συμφωνία "απ’ έξω", εν όψει της πιθανής συμμετοχής του (που συνεπάγεται χωριστή / συμπληρωματική συμφωνία δντ - Αθήνας).
Ο καταραμένος Τόμσεν έχει, λοιπόν, δίκιο: το πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% δεν είναι ούτε θέση του δντ ούτε συμφωνία του - ως τώρα. Είναι συμφωνία μεταξύ Αθήνας και ευρωπαϊκών κρατών / θεσμών. Τελεία.
Κι αν πρόκειται να την αποδεχθεί και το δντ (λέει το δντ και όχι απλά ο Τόμσεν...) αυτό μπορεί να γίνει μόνο με όρους που θα πείθουν ότι εκείνο που το ίδιο θεωρεί "αδύνατο" (το 3,5% plus για χρόνια) θα γίνει εφικτό. Δηλαδή περισσότερη φορολογία, κλπ...
Τα νούμερα. Τι βιολί είναι, όμως, αυτό το πρωτογενές πλεόνασμα που πρέπει να είναι τέτοιο ή αλλιώτικο; Είναι η καθαρή διαφορά εσόδων / εξόδων του κράτους, χωρίς να υπολογίζεται η εξυπηρέτηση των χρεών του.
Αυτό που συμβαίνει με την ελληνική περίπτωση είναι απλό: τα επόμενα χρόνια θα πρέπει να πληρώνει κάθε χρόνο 4,5 έως 5 δισ. για τους τόκους (και καθόλου για τις δόσεις) των δανείων που έχει πάρει. Η προσέγγιση των δανειστών, όχι παράλογη, είναι ότι για την αποπληρωμή των τόκων το ελληνικό κράτος ΔΕΝ πρέπει να παίρνει καινούργια δάνεια. Γιατί έτσι το χρέος του (σαν απόλυτο νούμερο) θα μεγαλώνει διαρκώς. Πρέπει οι τόκοι να πληρώνονται απ’ το πρωτογενές πλεόνασμα. Που πρέπει να καλύπτει σίγουρα, κάθε χρόνο, αυτό το ποσό· ακόμα και να το υπερκαλύπτει ελαφρά.
Είναι παράλογο; Όχι. Είναι, βέβαια, αντίθετο με τις ελληνικές συνήθειες. Το 1994 η πληρωμή των τόκων είχε φτάσει στο 12,4% του αεπ, το 2011 είχε πέσει στο 7,3%, αλλά επειδή τέτοιου μεγέθους πρωτογενή πλεονάσματα ήταν αδιανόητα (το αντίθετο συνέβαινε: πρωτογενή ελλείματα) χρειάζονταν διαρκώς καινούργια μεγαλύτερα δάνεια για να ξεπληρώνονται τα προηγούμενα.
Το δντ λέει λοιπόν ότι θα πρέπει να "ανακουφιστεί το χρέος", να αλλάξουν δηλαδή οι ποσοτικοί και οι χρονικοί όροι του, έτσι ώστε να μην χρειάζονται κάθε χρόνο 4, 5 - 5 δισ. αλλά λιγότερα. Και, κατά συνέπεια, να είναι μικρότεροι οι τόκοι, και το απαιτούμενο πρωτογενές πλεόνασμα. (Στον προϋπολογισμό για το 2017 υπολογίζονται επίσημα σε 3,1% του αεπ, με τα τωρινά δεδομένα). Όμως μια τέτοια ρύθμιση δεν θα ισχύει για τα χρέη του ελληνικού κράτους προς το δντ (και την ευρωπαϊκή κεντρικη τράπεζα)! Το δντ θα είναι έξω από τέτοια "ανακούφιση": έχει το καθεστώς του πιστωτή που πληρώνεται πρώτος και στο ακέραιο. Δεν θα χάσει λεφτά το δντ. Η ρύθμιση (θα) πρέπει να αφορά τα υπόλοιπα δάνεια (που είναι και ο μεγαλύτερος όγκος του ελληνικού χρέους) που προέρχονται απ’ τα ευρωπαϊκά κράτη.
Τα ευρωπαϊκά κράτη αντιδρούν σε κάτι τέτοιο. Όχι μερικά. Όλα! Και είναι εύλογο. Μπορούν να συζητήσουν επέκταση της διάρκειας των δανείων. Μπορούν να συζητήσουν (και έχουν συμφωνήσει ήδη) σε διευκολύνσεις για τις δόσεις. Αλλά δεν μπορούν να χαρίσουν λεφτά, δηλαδή να γράψουν ζημιές στους δικούς τους προϋπολογισμούς. Τα δικά τους κοινοβούλια δεν θα δέχονταν κάτι τέτοιο· και γιατί να το δεχτούν άλλωστε; Πολύ περισσότερο που α) το ελληνικό δημόσιο χρέος (που τότε ήταν σε ιδιώτες) "κουρεύτηκε" γενναία στις αρχές του 2012, σε πρωτοφανές για την διεθνή οικονομική ιστορία μέγεθος· και β) μ’ εκείνο το "κούρεμα" όχι μόνο οι τράπεζές τους αλλά και τα ασφαλιστικά ταμεία διαφόρων κλάδων εργαζομένων τους (που είχαν επενδύσει τις καλές εποχές σε ελληνικά ομόλογα) έχασαν λεφτά.
Δεύτερη φορά λοιπόν ζημιές; Γιατί; Για τα όμορφα μάτια της ωραίας Ελένης;
Οι φαιορόζ. Γιατί όμως οι τωρινοί κυβερνήτες αποδέχθηκαν (δηλαδή υπέγραψαν) τέτοιου μεγέθους πρωτογενές πλεόνασμα το καλοκαίρι του 2015; Μήπως επειδή, απλά, δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς;
Όχι. Κι αυτό είναι το δεύτερο ζήτημα όπου οι καταραμένοι του δντ (ξανα)καρφώνουν την τωρινή κυβέρνηση, αλλά και όλες τις προηγούμενες. Κανονικά θα έπρεπε μια σωστή (από την άποψη του καπιταλιστικού ορθολογισμού) φορολογία να εξασφαλίζει τα απαραίτητα έσοδα, και με το παραπάνω. Αλλά οι ελληνικές κυβερνήσεις, διαδοχικά, συστηματικά και με συνέπεια, ΔΕΝ θέλουν να φορολογίσουν τους εφοπλιστές (ούτε καν τις μη άμεσα ναυτιλιακές / μεταφορικές δραστηριότητές τους)· ΔΕΝ θέλουν να φορολογήσουν την ακίνητη (και κινητή...) περιουσία της εκκλησίας· ούτε θέλουν να εισπράττουν τον φπα απ’ τους "μικρομεσαίους"... Συνεπώς απομένουν οι συνηθισμένοι βολικοί, για την άμεση και την έμμεση φορολόγηση.
Ούτε επίσης θέλουν οι ελληνικές κυβερνήσεις να μειώσουν αξιόλογα τα έξοδά τους. ΔΕΝ θέλουν να αναθέσουν την μισθοδοσία των παπάδων στην εκκλησία (και να πάψουν να είναι δημόσιοι υπάλληλοι)· ΔΕΝ θέλουν να μειώσουν δραστικά τον στρατό και τους καραβανάδες· ΔΕΝ θέλουν να καταργήσουν δημόσιες υπηρεσίες άχρηστες έως επικίνδυνες (όπως, π.χ., η πολεοδομία) αλλάζοντας "λειτουργικό"· ούτε θέλουν να εισπράττουν μέχρι τελευταία δεκάρα τις εργοδοτικές εισφορές (η ληστεία σ’ αυτές έχει βουλιάξει τα ταμεία, κι αυτό το βούλιαγμα μεταφέρεται πια στις συντάξεις...)
Όλα αυτά και πολλά άλλα είναι το βαθύ κράτος / παρακράτος / κρατικοποιημένο έγκλημα. Αυτά "ΔΕΝ". Οπότε, υποχρεωτικά, η τζίφρα κάτω απ’ το μεγάλο πρωτογενές πλεόνασμα... Οπότε φτάνει - ποιος; ο τρισκατάρατος Τόμσεν! - να γράφει μεταξύ άλλων:
...Αντί να αντιμετωπίσει αυτά τα δύσκολα προβλήματα, η Ελλάδα προχώρησε σε βαθιές περικοπές στις επενδύσεις και στις αποκαλούμενες διακριτικές δαπάνες. Το έχει κάνει δε σε τέτοια έκταση που η φθίνουσα υποδομή εμποδίζει την ανάπτυξη, και η παροχή δημόσιων υπηρεσιών, όπως μεταφορές και ιατρική περίθαλψη, αντιμετωπίζει προβλήματα…
… Η οικονομία της Ελλάδας χρειάζεται έναν εκτεταμένο εκσυγχρονισμό σε όλο της το φάσμα. Πιο σημαντικά, η Ελλάδα δεν διαθέτει το είδος της αποζημίωσης της ανεργίας και άλλες καλά στοχευμένες κοινωνικές παροχές που είναι συνηθισμένες σε άλλες χώρες της Ευρώπης, και που είναι πολύ σημαντικές για την ευρεία κοινωνική υποστήριξη σε μια σύγχρονη οικονομία προσανατολισμένη προς τις αγορές…
… Πιστεύουμε ότι αυτή η συμπίεση δεν μπορεί να διατηρηθεί, όπως προκύπτει από τις καταγγελίες ότι τα νοσοκομεία λειτουργούν χωρίς σύριγγες, τα λεωφορεία ακινητοποιούνται από την έλλειψη ανταλλακτικών, κ.λπ. Υπό την οπτική αυτή, θεωρούμε ότι είναι ταυτόχρονα αβάσιμο και ανεπιθύμητο οι δαπάνες αυτές να μειωθούν κατά 2% του ΑΕΠ μέχρι το 2018, όπως αναμένουν οι ελληνικές αρχές. Χωρίς εμφατικές μεταρρυθμίσεις στο δημόσιο τομέα που θα δημιουργήσουν αποτελεσματικά κέρδη, το να στοχεύεις σε μια τέτοια περαιτέρω συμπίεση δαπανών συνεπάγεται ακόμη πιο σοβαρή δυσλειτουργία στην παροχή βασικών δημόσιων υπηρεσιών, κάτι το οποίο δεν είναι αξιόπιστο και δεν μπορεί να υποστηριχθεί από μια συμφωνία με το ΔΝΤ…
Αν είναι δυνατόν!!! Το εγκληματικό δντ ενδιαφέρεται για τους ανέργους, τα νοσοκομεία, και τις αστικές συγκοινωνίες στην ελλάδα!!!
Όλα τ’ αφεντικά αντάμα. Μπορεί, ωστόσο, να το κάνει αυτό το δντ, ακόμα και υποκριτικά. Γιατί ξέρουν οι τεχνοκράτες του πια (όπως και οι τεχνοκράτες των υπόλοιπων καταραμένων δανειστών) τι συμβαίνει στην ελλάδα. Στον γενικευμένο προσοδισμό, όπου ούτε το λαθρεμπόριο καυσίμων είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί (όλο και κάποια υπουργική υπογραφή ή κάποια εγκύκλιος θα λείπει) ακόμα και οι νεοφιλελεύθεροι μπορούν να την βγουν (στα λόγια) απ’ τα αριστερά!
Κι αυτό, για τους φαιορόζ κυβερνήτες, δεν είναι κλωτσιά στα γεννητικά όργανα. Είναι κλωτσιά στο κεφάλι!
Κυπριακό... Ο νυν γ.γ. του οηε Ban Ki-Moon σχολάει στο τέλος της χρονιάς. Ο επόμενος, πρώην πρωθ. της πορτογαλίας Antonio Guterres ορκίστηκε χτες. Αναλαμβάνει καθήκοντα την 1 Γενάρη του 2017.
Μαζί με τον Ban Ki-Moon σχολάει και ο "ειδικός απεσταλμένος του γ.γ. του οηε για το κυπριακό" Έσπεν Μπαρθ Άιντε. Ο καινούργιος γ.γ. θα έχει (λογικά) το δικό του επιτελείο. Και τις δικές του προτεραιότητες.
Δεν τα έχετε ακούσει αυτά στην ελληνική δημαγωγία. Αντίθετα "παίζει" ότι οι "διακοινοτικές διαπραγματεύσεις συνεχίζονται" και ότι το Γενάρη (του 2017) θα γίνει και η "πενταμερής". Όπου ο γίγας Αλέξης θα αντιμετωπίσει τον νάνο Έρντογάν...
Ο.κ. Αν, πάντως, προκύψει κάποια ξαφνική "ανακάλυψη" ότι τίποτα απ’ αυτά δεν μπορεί να προχωρήσει αφού άλλαξε ο γ.γ. του οηε (λέμε τώρα: "αν"...) να καταλάβετε δύο πράγματα. Πρώτον πόσο βαθιά και επιδέξια είναι η καθεστωτική εξαπάτηση. Και δεύτερο πόσο just in time ήταν η τορπίλη που έριξε το ελληνικό κράτος / παρακράτος / βαθύ κράτος σ’ αυτές τις διαπραγματεύσεις.
Για περισσότερα, κυπριακό: ο εθνικισμός ποτέ δεν πεθαίνει.
Ο εχθρός εντός των τειχών. Ήταν ο εκλεγμένος πρόεδρος που αρνήθηκε να αποκαλύψει τις οικονομικές του σχέσεις με τη ρωσία... Ήταν ο εκλεγμένος πρόεδρος που έκανε επικεφαλής της προεκλογικής του εκστρατείας έναν άνθρωπο με εκτεταμένες, επικερδείς, προσωπικές οικονομικές σχέσεις με τη ρωσία. Ήταν ο εκλεγμένος πρόεδρος που είχε σαν σύμβουλο εθνικής ασφαλείας στην εκστρατεία του έναν χρηματοδότη του russia today, του όπλου της ρωσικής προπαγάνδας.
Αυτά τα λέει ο Josh Earnest, εκπρόσωπος τύπου του λευκού οίκου υπό τον "μάζεψα τα πράγματά μου" Ομπάμα. Κι έτσι είναι η πρώτη φορά απ’ το 1783 (όταν οι 13 αμερικανικές πολιτείες αναγνωρίστηκαν απ’ την αγγλία σαν ανεξάρτητο κράτος) που όχι κάποιος τρίτος αλλά πρόσωπα πρώτης γραμμής του αμερικανικού καθεστώτος εμφανίζουν αυτό το καθεστώς (και σίγουρα το αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών) σαν ενεργούμενα ενός εχθρού. Τόσο χαμηλά έχουν πέσει, λοιπόν, οι ηπα; Τις κάνει ό,τι θέλει ένας (πρώην...) πράκτορας της kgb;
Για τους εκτός ηπα τέτοιες καταγγελίες μπορεί να είναι αδιάφορες. Για τους έλληνες μπορεί να είναι ακόμα και φυσιολογικές: είτε επειδή θαυμάζουν τον Πούτιν, είτε επειδή έχουν συνηθίσει με τις (δικές τους) καταγγελίες ότι εκείνοι που οι ίδιοι ψήφισαν και έκαναν κυβερνήσεις ήταν, τελικά ανδρείκελα. Αλλά για τους λευκούς αμερικάνους θα πρέπει να είναι σοκ, τέτοιο που κάλιστα μπορεί να αντιστραφεί: δεν είναι το ψόφιο κουνάβι (που ψηφίσαμε) ο "εκλεκτός" της Μόσχας, αλλά εσείς που τον κατηγορείτε είστε πράκτορες της ρωσίας, και προσπαθείτε να κλονίσετε την εμπιστοσύνη μας στον πρόεδρό μας.
Γιατί οι αμερικάνοι δημοκρατικοί επιμένουν σε κάτι που υποτιμά το κράτος (και τον "λαό") τους κατεβάζοντάς τους στο επίπεδο, σχεδόν, αποικίας; Είμαστε διατεθειμένοι να ακούσουμε οποιαδήποτε σοβαρή και συνεκτική απάντηση· εν τω μεταξύ έχουμε μια δική μας, σαν υπόθεση εργασίας, όχι αβάσιμη και ατεκμηρίωτη, οπωσδήποτε όμως προκλητική.
Δεν συμβαίνουν στις ηπα (όπως και στον πρώτο κόσμο, σχεδόν γενικά, με ελάχιστες εξαιρέσεις) αναμετρήσεις ιδεολογιών ή/και προγραμμάτων διακυβέρνησης. Συμβαίνουν μάχες κυκλωμάτων. Κυκλωμάτων εξουσίας, που περιλαμβάνουν (εννοείται!) αφεντικά και τα οικονομικά τους συμφέροντα, αλλά και φράξιες του κράτους και του παρακράτους, και τα δικά τους οικονομικά συμφέροντα. Αυτές οι μάχες κυκλωμάτων ΔΕΝ γίνονται κατά μήκος ιδεολογικών ή πολιτικών (με την προγραμματική έννοια) γραμμών, ακόμα κι αν πουλιούνται έτσι. Γίνονται κατά μήκος πολωμένων ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων, σε μεγάλο βαθμό μαφιόζικων, ακόμα και μέσα στο ίδιο έθνος / κράτος. Έτσι, η ιδέα του "ομογενούς" έθνους / κράτους θυσιάζεται σε στιγμές έντασης αυτών των αντιθέσεων, για να ανασυσταθεί αμέσως μετά, το γρηγορότερο δυνατό, απ’ τους κάθε φορά νικητές αυτού του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, και για λογαριασμό τους. Η κατηγορία "προδότης" (του αόριστου και προς ανασύσταση "εθνικού συμφέροντος") μπορεί να εκτοξεύεται, λοιπόν, εύκολα απ’ την μια βιτρίνα στην άλλη. Ακόμα και η κατηγορία "πράκτορας", όπως τώρα στην Ουάσιγκτον: είναι ένα είδος ανορθόδοξου πολέμου μεταξύ των αφεντικών, που μπορεί να φτάνει μέχρι και στην υποτίμηση της "εθνικής αρτιότητας" - μόνο και μόνο για να την απονείμει αυτήν την "εθνική αρτιότητα" ύστερα, σα λάφυρο, στον όποιο νικητή.
Αν ο συλλογισμός μας είναι σωστός, και με δεδομένο ότι αυτά συμβαίνουν όχι στην παρακμιακή ελλαδάρα αλλά στις παρακμιακές ηπα που, ωστόσο, παραμένουν η νο 1 δύναμη πυρηνικής καταστροφής του πλανήτη (και όχι μόνον στις ηπα πάντως!), διακινδυνεύουμε την εκτίμηση ότι βρισκόμαστε ήδη μέσα στο σημείο έκρηξης των ενδοκαπιταλιστικών συγκρούσεων. Όχι στην κλίμακα του "έθνους / κράτους" αλλά σε πλανητική κλίμακα.
Καθόλου αισιόδοξο...
Νομισματικός πολεμος. Επτά (εθνικά) νομίσματα, δηλαδή επτά κράτη, αποφάσισαν από χτες να συναλλάσσονται κατευθείαν με το κινεζικό γουάν, δηλαδή με το Πεκίνο, χωρίς την συναλλαγματική μεσολάβηση του δολαρίου. Πρόκειται για την νορβική, σουηδική και δανική κορώνα, το ουγγαρέζικο φιορίνι, το πολωνικό ζλότι, το μεξικανικό πέσο και την τουρκική λίρα. Έτσι έχουν γίνει συνολικά 12 τα νομίσματα που γυρεύουν απευθείας την συναλλαγματική τους ισοτιμία με το γουάν, σπρώχνοντας το αμερικανικό δολάριο στην άκρη.
Κακά, πολύ κακά νέα για την Ουάσιγκτον. Η καθολική χρήση του δολαρίου ήταν βασισμένη στη γενικά αποδεκτή μεσολαβητική του θέση στο διεθνές εμπόριο. Εάν, όμως, παρακάμπτεται (και η παρακαμψή του γίνει "μόδα", πράγμα που ήδη συμβαίνει), τότε θα έχει μικρότερη διεθνή χρήση. Ο τεράστιος όγκος των δολαρίων που πλέει στον πλανήτη (όγκος που πολλαπλασιάστηκε μετά την "ποσοτική χαλάρωση" της fed) έχει αρχίσει να αχρηστεύεται. Και η αχρήστευσή του (προς το παρόν όχι γενικευμένη, αξιοσημείωτη πάντως) σημαίνει ότι τα δολάρια θα πρέπει να επιστρέψουν στην "πηγή" τους (δηλαδή την επικράτεια των ηπα) για να αναζητήσουν την θεμελίωση της αξίας τους. Πέρα από ένα όριο μια τέτοια επιστροφή θα προκαλέσει κάτι διαλυτικό για τον αμερικανικό καπιταλισμό: σοβαρό πληθωρισμό.
Δεν θα γίνει αύριο κάτι τέτοιο. Και, ίσως, για να μην γίνει μεθαύριο, χρειάζεται αυτό το κοκτέιλ μιλιταρισμού και ελιγμών που έχει προαναγγελθεί απ’ τους αμερικάνους συντηρητικούς και το ψόφιο κουνάβι τους.
Θα πετύχει; Καθόλου βέβαιο.
Την κατάρα μου: να ζεις σε μια ενδιαφέρουσα και ταραγμένη εποχή!
Εμπορικός πόλεμος, στα τελευταία του. Καταλαβαίνω πλήρως τι σημαίνει η πολιτική της "μιας κίνας", αλλά δεν ξέρω γιατί θα έπρεπε να είμαστε δεσμευμένοι σ’ αυτήν, εκτός εάν κάνουμε μια συμφωνία με την κίνα που θα έχει σχέση με άλλα πράγματα, συμπεριλαμβανομένου του εμπορίου.
Αυτό δήλωσε το ψόφιο κουνάβι, συνεντευξιαζόμενο στο καθεστωτικό κανάλι fox. Η πολιτική της "μίας κίνας" ήταν η γραμμή που, με μικρές αποκλίσεις, έχει ακολουθήσει το αμερικανικό καθεστώς απ’ το 1979 ως τώρα, όταν διέκοψε τις επίσημες διπλωματικές σχέσεις του με την ταϊβάν. Το νόημα εκείνης της επιλογής ήταν η αναγνώριση ότι η κίνα - είναι - μόνο - μία (η ηπειρωτική) και ότι, κατά συνέπεια, η ταϊβάν δεν είναι ένα άλλο κινεζικό κράτος αλλά ανήκει (προοπτικά) στην μία και μοναδική κίνα, με πρωτεύουσα το Πεκίνο. Ο στόχος της ήταν η σινοαμερικανική "φιλία" εναντίον της τότε ε.σ.σ.δ.
Τώρα το ψόφιο κουνάβι, δηλαδή οι συντηρητικοί, δηλαδή ο υπό την διεύθυνσή τους αμερικανικός ιμπεριαλισμός, απειλούν ότι θα αλλάξουν γραμμή (αναγνωρίζοντας και μια δεύτερη κίνα)... εκτός εάν... εκτός εάν το Πεκίνο "κάτσει" στην Ουάσιγκτον.
Μας φαίνεται εκτός τόπου και χρόνου - έως και επιλογή απελπισίας. Το Πεκίνο κτυπάει (εμπορικά / οικονομικά) εκεί που πονάει, σ’ όλον τον πλανήτη. Ακόμα κι αν παραστήσει ότι ενδιαφέρεται να ακούσει τις απαιτήσεις της Ουάσιγκτον θεωρούμε αδύνατο να κάνει παραχωρήσεις με αντάλλαγμα το να μην ανέβουν πίστα οι σχέσεις ηπα - ταϊβάν. Ο λόγος είναι απλός: μια φορά να κάνεις πίσω σ’ έναν εκβιασμό, θα κάνεις συνέχεια πίσω.
Το ακόμα χειρότερο για αυτού του είδους τις αμερικανικές ιδέες είναι ότι η ταϊβάν (πρώην "φορμόζα", πρώην "εθνικιστική κίνα") δεν βλέπει καθόλου συμπαθητικά τους άλλους συμμάχους (ή εν δυνάμει τέτοιους) των ηπα στην περιοχή. Και ειδικά την ιαπωνία. Οι ταϊβανέζοι είναι "πολύ κινέζοι" στα ζητήματα εδαφικών διεκδικήσεων στην ευρύτερη περιοχή.
Προς το παρόν, απέναντι στα λόγια του ψόφιου κουναβιού, το Πεκίνο απαντάει με λόγια. Και μάλιστα όχι επίσημα. Η αγγλόφωνη κινεζική εφημερίδα global times, που ελέγχεται φυσικά απ’ το κινεζικό καθεστώς, σχόλιασε ότι η πολιτική της μιας κίνας δεν παζαρεύεται. Και ότι ο Τραμπ ξέρει από διπλωματία όσα ξέρει ένα παιδί. Όσο για το ενδεχόμενο να εξοπλίσουν οι ηπα την ταϊβάν, η απάντηση θα είναι να εξοπλίσει η κίνα εχθρικές προς τις ηπα δυνάμεις.
Και ναι, μεν, το ψόφιο κουνάβι μπορεί να είναι άσχετο. Όχι, όμως, οι μυστικοσύμβουλοί του και το γεμάτο απόστρατους υπουργικό του συμβούλιο. Πράγμα που σημαίνει ότι το "παιδί" ξέρει τι σημαδεύει.
Συρία. "Ακούγεται" (γράφεται δηλαδή) ότι έχει υπάρξει συμφωνία μεταξύ Δαμασκού και Άγκυρας, με την εποπτεία της Μόσχας: ο τουρκικός στρατός να μην επιχειρήσει δυτικότερα απ’ τις θέσεις που έχει τώρα, να καταλάβει την al-Bab· ακόμα και να συνεχίσει ανατολικότερα, προς την Raqqa, αν φυσικά πείσει (ή αναγκάσει) την Ουάσιγκτον να κάνει στην άκρη τις κουρδικές ypg· ή να μην ανακατευτεί καθόλου. Η Δαμασκός απ’ την μεριά της, να μην επιχειρήσει ανατολικότερα απ’ το Aleppo, στη βόρεια συρία, και να στραφεί απερίσπαστη (από την τουρκική υποστήριξη προς τους αντικαθεστωτικούς αντάρτες) προς το Idlib.
Είναι ριψοκίνδυνο deal στην περίπτωση που παραβιαστεί, αλλά έχουμε λόγους να πιστεύουμε ότι αν υπάρχει όντως θα γίνει σεβαστό. Είναι, επιπλέον, μια ρεαλιστική προσέγγιση: κάποιου είδους σουνιτική ζώνη, χωρίς τις σημαίες του isis, θα πρέπει να υπάρξει στο συριακό έδαφος· και η Άγκυρα είναι η καλύτερη (δηλαδή η πιο συνεννοήσιμη) εκδοχή εγγυητή της - σε σχέση, για παράδειγμα, με το Ριάντ. Απ’ την άλλη μεριά αυτό μεσομακροπρόθεσμα σημαίνει de facto διάλυση της συριακής επικράτειας - κάτι που ίσως έχει αποδεχθεί πρακτικά ο Άσαντ, χωρίς να το φωνάζει.
Ειδικά όταν ο στρατός του αποδεικνύεται ανίκανος να κρατήσει την Palmyra, βάζοντας σε κίνδυνο το κοντινό αεροδρόμιο T-4, που χρησιμοποιούσε η ρωσική αεροπορία. Ο ρώσος υφυπουργός εξωτερικών Vladimir Titov, συμφωνώντας με την (χθεσινή) ασταμάτητη μηχανή - κάτι που το επιτρέπουμε μόνο κατ’ εξαίρεση !- δήλωσε πάντως ότι η Μόσχα θα κάνει τα πάντα για την ανακατάληψη της πόλης και της ευρύτερης περιοχής.
Διαισθητικά τον πιστεύουμε!
Έτσι είναι αν έτσι νομίζει. Ε ναι, λοιπόν, το ψόφιο κουνάβι συμφωνεί με την ασταμάτητη μηχανή (πράγμα που το επιτρέπουμε μόνο κατ’ εξαίρεση!). Πιο σωστά: νομίζει ότι συμφωνεί. Νομίζει ότι είναι γελοίο να κατηγορείται η Μόσχα για το χακάρισμα διάφορων mail των "δημοκρατικών" που διέρρευσαν μετά στα wikileaks - επηρεάζοντας (έτσι λένε) την εξέλιξη των εκλογών μέσω της δυσφήμισης της Κλίντον. Κατά τη γνώμη του (δεν έχει, πάντως, "μαύρη ζώνη" στην πληροφορική) θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε - που έκλεψε τα mail. Από την άλλη το αμερικανικό υπουργείο εσωτερικής ασφάλειας επιμένει ότι η Μόσχα έβαλε το χεράκι της. Συνεπώς το ψόφιο κουνάβι εκφράζει μια κάποια δυσπιστία προς τον εν λόγω θεσμό - μέχρι, φυσικά, να πάρει τα κλειδιά του.
Απ’ την ταπεινή μεριά μας, ωστόσο, θυμόμαστε ότι οι διαρροές στα wikileaks, που κράτησαν βδομάδες, καθόλου δεν επηρέασαν τα προεκλογικά σκορ της κυρίας Χίλαρυ, που έδειχνε να έχει σταθερά το προβάδισμα. Στα γκάλοπ. Αντίθετα, θυμόμαστε ότι η υποψηφιότητά της "τσάκισε" όταν βγήκε το κοτζάμ fbi και κάτι είπε για (άλλα; τα ίδια; δεν έχει σημασία) mail. Πράγμα που σημαίνει, σε απλά αμερικανικά, ότι ήταν το fbi (και όχι ο Πούτιν ή ο Assange) που έκανε αυτό που έπρεπε αποτελεσματικά.
Αν το αμερικανικό υπουργείο εσωτερικής ασφάλειας βλέπει ένα χοντρό ρωσικό δάκτυλο στο αμερικανικό fbi να σηκώσει λευκή σημαία. Αλλιώς το χοντρό δάκτυλο ήταν αμερικανικότατο· πράγμα που εξηγείται.
Συρία. Την ώρα που ο στρατός του Άσαντ κερδίζει (χάρη στους συμμάχους του) το Aleppo χάνει την Palmyra. Πριν κάμποσους μήνες η ανακατάληψη της δεύτερης ήταν μέρος της επιχείρησης αναστύλωσης του ηθικού του αποδεκατισμένου συριακού στρατού. Τώρα, μετά την επιτυχία στο Aleppo, η απώλεια της Palmyra έχει συμβολική σημασία για τον isis και το ηθικό των δικών του ενόπλων.
Πριν 3 μέρες (Παρασκευή 9/12, Aleppo - Palmyra) σημειώναμε ότι αυτή η εξέλιξη δείχνει ότι ο συριακός στρατός είναι αδύνατο να κρατήσει μόνος του τα εδάφη που έχει ανακαταλάβει, στο σύνολό τους. Το "μόνος του" σημαίνει χωρίς επιπλέον πεζικάριους, πολλές εκατοντάδες τέτοιους, προσφορά των συμμάχων του. Γιατί κατά τα υπόλοιπα αυτές τις ημέρες που ο isis έτρεπε την όποια άμυνα της Palmyra σε άτακτη φυγή, τα ρωσικά βομβαρδιστικά έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν για να ενισχύσουν τον στρατό του Άσαντ. Είναι πασίγνωστο ωστόσο ότι χωρίς αποτελεσματικές "αρβύλες στη λάσπη", μόνο με βομβαρδισμούς, δεν κερδίζεται καμία μάχη.
Τόχουμε σίγουρο ότι η Palmyra θα ξαναχαθεί για τον isis. Μπορεί όχι αύριο, αλλά σίγουρα ως την άνοιξη. Ίσως η Μόσχα στείλει σ’ αυτήν την αποστολή τους "τσετσένους", τις ειδικές σκληροτράχηλες μονάδες πεζοναυτών που πρόσφατα μετέφερε στη συρία, δήθεν για να φυλάνε τις ρωσικές βάσεις. Γιατί, περισσότερο και απ’ τον Άσαντ, μπορεί να είναι "θέμα τιμής" (και εκπαίδευσης στη στρατιωτική αποτελεσματικότητα) για τον Πούτιν να μην αμφισβητούνται οι όποιες επιτυχίες του.
Σε κάθε περίπτωση ωστόσο αυτές οι εξελίξεις σημαίνουν ότι ο Άσαντ, το καθεστώς του και η επικράτειά του, είναι συνολικά "βάση" των συμμάχων του: της Μόσχας αλλά και της Τεχεράνης και της Χεζμπ’ αλλάχ. Ακόμα κι αν κάποιοι ήθελαν να αποχωρήσουν, έστω εν μέρει, δεν μπορούν. Γιατί αν φύγουν θα πρέπει να ξαναγυρίσουν να κάνουν ξανά την "δουλειά" απ’ την αρχή.
Φαίνεται ότι κάπως έτσι βλέπουν την κατάσταση και απ’ την οπτική γωνία του Τελ Αβίβ.
Εν τω μεταξύ και η Άγκυρα, με το δικό της (τουρκικό και συριακό) πεζικό, φαίνεται να "απελευθερώνει" την al-Bab. Πράγμα που μπορεί να σημαίνει, σαν αντίποινα, βόμβες στην Istanbul - όποιος κι αν "αναλάβει την ευθύνη"...
Κάιρο - Ριάντ. Σε μια απ’ τις "στροφές" των τοπικών συμμαχιών και των αντιπαλοτήτων στη μέση Ανατολή (μια κατάσταση που έχει πολλές αναλογίες με τις "στροφές" στη διάρκεια των πολέμων στα βαλκάνια στις αρχές του 20ου αιώνα…) το Κάιρο και το Ριάντ από σύμμαχοι, μέχρι το περασμένο καλοκαίρι, έχουν μετατραπεί σε light αντιπάλους. Με μια τάση επιδείνωσης.
Είχαμε μείνει εκεί που η σαουδαραβική χούντα ανακοίνωσε, τον περασμένο Νοέμβρη, στην αιγυπτιακή χούντα ότι θα σταματήσει την παροχή πετρελαίου. Πράγμα που οδήγησε το Κάιρο στην αναζήτηση καυσίμων απ’ την Τεχεράνη· μια εξαιρετικά άσπονδη σχέση, αν τελικά πάρει σάρκα και οστά.
Το τελευταίο επεισόδιο ήταν η ανακοίνωση του Ριάντ ότι σκοπεύει να ανοίξει στρατιωτική βάση (!!!) στο τσιμπουτί. Ο στρατηγός Σίσι ξαναθύμωσε. Σύμφωνα με "ανώνυμη" κυβερνητική πηγή του Καΐρου η αίγυπτος είναι απόλυτα αντίθετη με μια τέτοια συμφωνία, γιατί θεωρεί ότι το τσιμπουτί βρίσκεται στην αιγυπτιακή σφαίρα επιρροής, και είναι σημαντικό για την εθνική της ασφάλεια. Αυτή η ενέργεια είναι αντίθετη με τις γενικά αποδεκτές συμπεριφορές των αραβικών κρατών, καθώς θα έχει άμεση επίδραση στο πέρασμα των πλοίων προς την διώρυγα του Σουέζ. Αν η σαουδική αραβία θέλει να εξασφαλίσει ότι το ιράν δεν θα πάρει τον έλεγχο της περιοχής, αυτό είναι κατανοητό· αλλά σε κάθε περίπτωση αυτό θα πρέπει να γίνει με την επίβλεψη και την άδεια της αιγύπτου.
Πολλά μαζεμένα λέει ο "ανώνυμος" αιγύπτιος κυβερνητικός. Υπάρχει όμως και κάτι που δεν λέει. Ότι, για παράδειγμα, θα μπορούσαν να υπάρχουν ενδιαφερόμενοι για "βραχυκυκλώματα" της διώρυγας του Σουέζ· όπως πριν έναν αιώνα υπήρχαν ενδιαφερόμενοι να "βραχυκυκλωθεί" η σιδηροδρομική γραμμή Βερολίνου - Βαγδάτης στη διαδρομή της μέσω βαλκανίων... Και ότι γι’ αυτή τη δουλειά μια χαρά κάνουν τέτοιες περιφερειακές ιμπεριαλιστικές έριδες.
Άλλωστε το καθεστώς του Ριάντ δεν μπορεί να επιβιώσει πια παρά μόνο πουλώντας "εξυπηρετήσεις".
Στο Λονδίνο για παράδειγμα; Γιατί όχι; Ας ερωτηθεί η κυρία May.
Απαγορευμένα σχολεία. Στην "πολιτισμένη" (;) και "ευρωπαϊκή" (;) ελλαδάρα το να πάνε τα προσφυγόπουλα στο σχολείο απαγορεύεται εδώ κι εκεί - απ’ τους ντόπιους γονείς... Στην "απολίτιστη" και "τριτοκοσμική" τουρκία του "σουλτάνου" Ερντογάν βλέπουν το ζήτημα αλλιώς. Επιπλέον οι αριθμοί είναι πολλαπλάσιοι...
Ήδη στα τουρκικά σχολεία πηγαίνουν 133.400 παιδιά πρόσφυγες απ’ την συρία. Αλλά υπάρχουν ακόμα 832.000 παιδιά σχολικής ηλικίας τα οποία το τουρκικό υπουργείο παιδείας σκοπεύει να εντάξει σε διάφορες βαθμίδες σχολικής εκπαίδευσης, λαμβάνοντας υπόψη ότι αρκετά απ’ αυτά, επί χρόνια χωρίς σχολείο, θα μπουν σε τάξεις αισθητά μικρότερες απ’ την ηλικία τους. Γιατί έχει πάρει σοβαρά το θέμα το τουρκικό κράτος; Ίσως φταίει που το αρμόδιο υπουργείο είναι μόνο παιδείας κι όχι "και θρησκευμάτων"...
Το γραφείο ανθρωπιστικής βοήθειας της ε.ε., που συμμετέχει στον σχεδιασμό και την υλοποίηση αυτού του project έχει ενθουσιαστεί: ποτέ δεν έχει κάνει κάποιος κάτι τέτοιο ίσως απ’ την εποχή του β παγκόσμιου πολέμου δήλωσε η επικεφαλής του Jane Lewis. Κάτι περισσότερο απ’ το μισό αυτών των 832.000 παρακολουθούν ήδη κάποιο είδος εκπαίδευσης, που ωστόσο δεν θεωρείται πλήρες. Γίνεται στα αραβικά και με βάση το συριακό εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Τώρα όμως ο στόχος είναι να ενταχτούν όλοι οι ανήλικοι πρόσφυγες στο τουρκικό εκπαιδευτικό σύστημα. Η ε.ε. συνεργάζεται για να στηρίξει την εκπαίδευση δασκάλων και καθηγητών για το πως να αντιμετωπίζουν τα παιδιά που έχουν τραυματιστεί συναισθηματικά απ’ τις εμπειρίες του πολέμου και της προσφυγιάς (υποθέτουμε ότι και το ελληνικό υπουργείο παιδείας και θρησκευμάτων, που ανήκει στην ε.ε., ασχολείται με τέτοια ζητήματα, ε;).
Άμεσα το γραφείο της ε.ε. σχεδιάζει την υποστηρίξη της μεταφοράς των παιδιών στα σχολεία, έτσι ώστε να πειστούν οι οικογένειες των προσφύγων να τα στέλνουν χωρίς φόβο. Αυτή η εμπλοκή της ε.ε. θεωρείται μεταβατική, έως ότου αναλάβει το έργο εξ ολοκλήρου το τουρκικό υπ.παιδ. Επιπλέον το γραφείο της ε.ε. θα ξεκινήσει ένα πρόγραμμα συμβολικής οικονομικής επιδότησης των (οικογενειών των) παιδιών προσφύγων που θα πηγαίνουν στο σχολείο, ώστε να ενθαρρυνθούν οι φτωχότερες ανάμεσά τους.
Θα πει κάποιος σιγά. Πράγματι, το "σχολείο είναι φυλακή"... Εδώ στην ελλάδα είναι βεβαιωμένα φυλακές τα "στρατόπεδα φιλοξενίας", οπότε οι ανήλικοι δεν χρειάζονται κι άλλες... Ε;
Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και με την πιο κυνική προσέγγιση, η Άγκυρα φροντίζει ώστε οι εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες να έχουν φιλική διάθεση απέναντι στο τουρκικό κράτος. Στην Αθήνα, πιο προχώ και ανθρωπιστικά, η μόνη έγνοια είναι πως θα πάνε στον αγύριστο· πως θα υποφέρουν περισσότερο· και πως οι διάφοροι μικροί και μεγάλοι εργολάβοι θα βγάλουν λεφτά απ’ την "φιλοξενία".
Προφανώς φταίει η ανωτερότητα της φυλής... αδιαπραγμάτευτη και απαιτητική...
Αμερικανικά προβλήματα. Δεν είναι άραγε γελοίο το να υποστηρίζουν (οι αμερικάνοι “δημοκρατικοί”; οι αμερικάνοι “δημοκρατικοί” συνωμοσιολόγοι;) ότι το ρωσικό καθεστώς έβαλε το χέρι του για να εκλεγεί το ψόφιο κουνάβι; Δεν είναι άραγε γελοίο η “μόνη υπερδύναμη” (;) να κλαίγεται ότι μια “μεσαία δύναμη” (ή μήπως μια παρακμιακή; έτσι δεν είχε χαρακτηρίσει την ρωσία ο Ομπάμα;) έσπρωξε τον περήφανο, λευκό αμερικάνικο λαό να διαλέξει για πρόεδρο κάποιον που δεν τον συμφέρει;
Είναι γελοίο! Να περιμένουμε ότι οι εργατικές κινητοποιήσεις στις ηπα θα χαρακτηριστούν “χρωματιστή επανάσταση” που προωθεί η fsb, σαν αντίποινα για τις παρόμοιες αντι-ρωσικές των προηγούμενων χρόνων. Ή μήπως στην καινούργια φάση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού οι αντιπολιτευόμενοι «δημοκρατικοί» προορίζονται για «αριστεροί ψάλτες» που θα δείχνουν την κακιά Μόσχα ενόσω η αιχμή του δόρατος θα είναι στραμμένη στο κακό Πεκίνο;
Ω “εθνική ενότητα” α λα αμερικέν!
Συρία. Η Άγκυρα στέλνει 300 επιπλέον πεζοναύτες, για την επιχείρηση κατάληψης της al-Bab (έχουν ξεκινήσει οι μάχες μέσα στην πόλη). Η Ουάσιγκτον στέλνει 200 επιπλέον πεζοναύτες για την επιχείρηση κατάληψης της Raqqa (δεν έχει ξεκινήσει, μάλλον το αντίθετο: εδώ και πολλές ημέρες η συγκεκριμένη εκστρατεία έχει «παγώσει»). Η Μόσχα στέλνει επίσης λίγες εκατοντάδες κομάντο, για να φυλάνε λέει τις βάσεις της· στην πραγματικότητα για να εμπλακούν κι αυτοί σε μάχες, δεν ξέρουμε που.
Τέλος του 2016 και οι πρωτοκοσμικοί στρατοί μεγαλώνουν την παρουσία τους στο συριακό πεδίο μάχης. Σε μικρές δόσεις βέβαια, αλλά...
Οπότε ας ευχηθούμε: «ευτυχές το 2017 – και επί γης ειρήνη» (!!!)
Κίνα: ο καινούργιος «ψυχρός» (;) αντίπαλος της Ουάσιγκτον. Πιστέψατε στ’ αλήθεια εσείς οι αμερικάνοι ότι θα συνεχίζουμε να στηρίζουμε ένα διεθνές σύστημα που δημιουργήθηκε ερήμην μας; Και μάλιστα σε μια εποχή που εσείς παρακμάζεται;
Αυτό είπε (υποτίθεται) ένας γνωστός κινέζος ακαδημαϊκός σ’ έναν αμερικάνο καθεστωτικό, σύμφωνα με τα λεγόμενα του δεύτερου. Είτε αυτές οι κουβέντες έχουν ειπωθεί ρητά είτε όχι είναι εύλογο να τις πάρει ο καθένας σαν στοιχείο της πραγματικότητας. Ακόμα κι αν την δει κανείς απ’ την σκοπιά της Ουάσιγκτον: το Πεκίνο (αλλά καθόλου μόνον αυτό) “βγάζει γλώσσα” στην υποτιθέμενη παγκόσμια αμερικανική ηγεμονία· ο καπιταλιστικός κόσμος είναι ολοφάνερα “πολυπολικός”· και αυτό σημαίνει όξυνση, και όλο μεγαλύτερη όξυνση των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων.
Γίνεται, λοιπόν, όλο και πιο σαφές, ποια είναι η αποστολή που έχει αναλάβει το ψόφιο κουνάβι, και γιατί η “στοιβαρότητά” του ήταν προτιμότερη για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό απ’ την εκ των πραγμάτων (και απ’ την ιστορία της) “αστάθεια” της Κλίντον: ο “pivot” των δημοκρατικών στην ανατολική ασία θα αντικατασταθεί από ακόμα πιο σκληρό «pivot», υπό την καθοδήγηση των συντηρητικών. Και ο (ακόμα πιο ανοικτά διακηρυγμένος) στόχος είναι το Πεκίνο.
Σύμφωνα με τις ευχές και τους σχεδιασμούς, η Ουάσιγκτον θα δυναμώσει αισθητά την «στρατιωτική της παρουσία» μπροστά στα μούτρα του Πεκίνο και, σ’ αυτό, θα προσπαθήσει να «σύρει» (και να «δέσει») επιλεγμένους συμμάχους της (ή επιδιωκόμενους τέτοιους) στην περιοχή. Ειδικά το βιετνάμ, που φαίνεται ότι κοιτάει και προς Πεκίνο μεριά. Η κατάργηση της πολυμερούς TPP και η αντικατάστασή της με διμερείς οικονομικές / εμπορικές συμφωνίες έχει αυτό το νόημα: καθαρή εστίαση σε συγκεκριμένους «εταίρους», και «δέσιμό» τους με «οικονομικά ανταλλάγματα»... Ταυτόχρονα θα ξεκινήσει μια μεγάλη ιδεολογική εκστρατεία εντός ηπα για την δαιμονοποίηση του Πεκίνου... Και, κατά πάσα πιθανότητα, κάποιο είδος εμπορικού πολέμου.
Μην βιαστεί κανείς να προβλέψει ότι αυτή η φάση του 4ου παγκόσμιου θα είναι επιτυχημένη για την Ουάσιγκτον. Γιατί έχει πολλές και βασικές προϋποθέσεις, πολλούς «άγνωστους Χ».
Μην βιαστεί κανείς, επίσης, να καθησυχαστεί ότι ο υπόλοιπος κόσμος (συμπεριλαμβανομένης και της ευρύτερης ανατολικής Μεσογείου) «θα μείνει απ’ έξω» - επειδή είναι μακριά. Για τον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό τίποτα δεν είναι μακριά! Και όσο οξύνεται, τίποτα δεν θα περισσεύει...
Παλιότερες αναρτήσεις:
21-31 Δεκεμβρίου 2016 |
11-20 Δεκεμβρίου 2016 |
1-10 Δεκεμβρίου 2016 |
21-30 Νοεμβρίου 2016 |
11-20 Νοεμβρίου 2016 |
1-10 Νοεμβρίου 2016 |
21-31 Οκτωβρίου 2016 |
11-20 Οκτωβρίου 2016 |
1-10 Οκτωβρίου 2016 |
21-30 Σεπτεμβρίου 2016 |
11-20 Σεπτεμβρίου 2016 |
1-10 Σεπτεμβρίου 2016 |
21-31 Αυγούστου 2016 |
11-20 Αυγούστου 2016 |
1-10 Αυγούστου 2016 |
1-4 Ιούλη 2016 |
21-30 Ιούνη 2016 |
11-20 Ιούνη 2016 |
1-10 Ιούνη 2016 |
21-31 Μάη 2016 |
11-20 Μάη 2016 |
1-10 Μάη 2016 |
21-30 Απρίλη 2016 |
11-20 Απρίλη 2016 |
1-10 Απρίλη 2016 |
21-31 Μάρτη 2016 |
11-20 Μάρτη 2016 |
1-10 Μάρτη 2016 |
27-29 Φλεβάρη 2016
