Λένιν off shore. Πισωγύρισμα απ’ την φαιορόζ κυβέρνηση· και η ιστορία θα πρέπει να είναι αυστηρή στην κρίση της γι’ αυτό.
Αύριο μεθαύριο θα κυβερνήσουν η μαγείρισσα, ο χαμάλης, η καθαρίστρια, ο οδοκαθαριστής. Με την κατάργηση του νόμου για τις off shore η φαιορόζ κυβέρνηση τους παραδίδει ανυπεράσπιστους στα νύχια της μαύρης αστικής τάξης. Γιατί αν συμβεί να έχουν μια off shore τέτοιοι άνθρωποι (μία ο καθένας, όχι μία όλοι μαζί!), πράγμα λογικό κι αναμενόμενο (μετά τις γενναίες αυξήσεις στους χαμηλούς μισθούς που η φαιορόζ κυβέρνηση υποσχέθηκε πρόπερσι...), αυτή η άθλια ελληνική κουρελομπουρζουαζία θα αρχίσει να ωρύεται. Όχι!!! Όχι!!! Δεν μπορούν να κυβερνήσουν αυτοί!!!
Κανείς δεν καταλαβαίνει πως όταν παίρνεις ένα όπλο απ’ την αποκλειστικότητα του ταξικού σου εχθρού μπορείς να το χρησιμοποιήσεις εναντίον του; Ούτε καν αυτό το τσακάλι – ατακαδόρος – βουλευτής, που παίζει την ταξική πάλη στην άκρη των δακτύλων του δεν το έπιασε; Κανείς δεν καταλαβαίνει ότι σοσιαλιστικός καπιταλισμός δεν είναι το να μην έχουν off shore οι πλούσιοι αλλά το να έχουμε όλοι;
Αάααααχ!... Θέλει πολύ δουλειά ακόμα το ροζ σκέλος του κυβερνοθεάματος για να ανταποκριθεί στο λαϊκό αίσθημα...
Δεν είναι η τελευταία λέξη. Θα βάζατε στο σπίτι σας αυτό "συμπαθητικό" ρομποτάκι;
Το τρίτο βήμα. Απ’ την Αθήνα (όπου βρέθηκε καθ’ οδόν προς το ιερό βουνό) ο ρώσος τσάρος Βλαντιμίρ Πούτιν δήλωσε ότι η ρωσία θέλει να αποκαταστήσει τις σχέσεις της με την τουρκία, αλλά περιμένει απ’ την Άγκυρα να κάνει ένα βήμα, ζητώντας συγγνώμη για την κατάρριψη του Su-24. (Μόνο τυχαίο δεν είναι που αυτή η δήλωση αγνοήθηκε απ’ το σύνολο των ελληνικών μήντια. Το φανταζόσαστε σε διαφορετική εκδοχή; Να προτείνει ο έλληνας πρωθ. στον ρώσο πρόεδρο τις καλές υπηρεσίες του σαν μεσολαβητής, "να τα βρείτε βρε αδελφέ";).
Η απάντηση του τούρκου προέδρου, μια μέρα μετά, έχει ενδιαφέρον. Δεν καταλαβαίνω τι είδους είναι αυτό το πρώτο βήμα που περιμένουν από εμάς. Δεν είμαστε στην καρέκλα του κατηγορούμενου. Δεν μαλώνουμε με την ρωσία. Αντίθετα, είμαστε μια χώρα που θέλει να αναπτύξει τις σχέσεις της με την ρωσία. Είμαστε φίλοι με τον Πούτιν, κι αν κάποιος θυσιάζει μια μεγάλη χώρα σαν την τουρκία εξαιτίας του λάθους ενός πιλότου ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο, αυτό δημιουργεί απορίες. Νομίζω ότι πρέπει να κάνουμε προσπάθειες για να ξανακτίσουμε τις σχέσεις μας με την ρωσία. Ελπίζω ότι θα ξεπεράσουμε αυτό το πρόβλημα το γρηγορότερο.
Συγκινητικό. "Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη" λέγεται το έργο. Το πρώτο (και το δεύτερο) βήμα έχει γίνει, σιωπηλά. Απλά είναι "ταπεινά βήματα" που δεν θα εντυπωσίαζαν. Το τρίτο, το καλύτερο, μπορεί να γίνει τώρα κοντά, ή αργότερα, ανάλογα με τις ανάγκες (του θεάματος) της συγκυρίας.
Εν τω μεταξύ, ο τουρκικός στρατός εισβάλει (προς το παρόν σε "αργή κίνηση"...) στο συριακό έδαφος. Και η Μόσχα ασφαλώς θα το καταγγείλει, αλλά δεν θα το εμποδίσει. Ούτε η Ουάσιγκτον. Η διαφορά (την έχουμε περιγράψει αναλυτικά στις σελίδες του Sarajevo) είναι πως η Μόσχα λειτουργεί σαν αντίβαρο στην πολιτική του χάους, αμερικανοαγγλικής έμπνευσης και αξιοποίησης. Πράγμα που σημαίνει ότι η Μόσχα είναι μεσοπρόθεσμα πιο αξιόπιστος σύμμαχος για την Άγκυρα, ακόμα κι αν πρέπει να (φαίνεται ότι) τσακώνονται. Πιο αξιόπιστος για πολλούς και διάφορους λόγους, που δεν μπορούμε να παρουσιάσουμε εδώ.
(Εν τω μεταξύ ο ρώσος υπ.εξ. Λαβρόφ ζητάει την αποχώρηση του τουρκικού στρατού απ’ το ιράκ. Επειδή είναι ακάλεστος εκεί και η παρουσία του αμφισβητεί de facto την εδαφική ακεραιότητα της χώρας – λέει.)
Η εποχή είναι σαν simultane στο σκάκι. Πολλές σκακιέρες, ένας γκραντ μετρ που παίζει ταυτόχρονα σε πολλά ταμπλώ... Ποιοί είναι οι «γκράντ»; Παραπάνω από ένας...
Εθνική υπερηφάνεια. Καμία χώρα στην Ευρώπη δεν έχει τόσο υψηλό ποσοστό φόρων που πρέπει να καταβληθούν … αλλά δεν καταβάλλονται. Ποιος θα μπορούσε να χωρέσει σε τόσο λίγες λέξεις την οικονομική πολιτική του ελληνικού κράτους απ’ την δημιουργία του την ίδια, εδώ και 180 χρόνια; Μόνο αυτή η γερμανική αλεπού, ο γερμανός υπ.οικ. θα μπορούσε. Ο Σόιμπλε.
Κάθε πατριώτης πρέπει να βουρκώνει από υπερηφάνεια. Ειδικά όταν την ικανότητά του έθνους / κράτους την αναγνωρίζει ο εχθρός. Δύο πρωτιές σε μία. Οι περισσότεροι φόροι στα χαρτιά… και οι λιγότεροι στα ταμεία. Σα να λέμε: τα περισσότερα πρωταθλήματα και ομάδα άσε…
Τι θα γίνει όταν μάθουν οι εχθροί κι όλες τις υπόλοιπες διπολικές διαταραχές (συγγνώμη! κανονικότητες) του ελληνικού καπιταλισμού και του κοινωνικού σχηματισμού του; Απ’ έξω κούκλα, από μέσα πανούκλα κατηγορούν οι μικροαστοί ο ένας τον άλλο, εννοώντας την αθλιότητα της καθημερινής τους ζωής και την προς τα έξω πόζα / μόστρα. Δικά τους και τα δύο… Αλλά πάντα των "άλλων".
Καμία άλλη χώρα στον κόσμο δεν έχει τόσο μεγάλο ποσοστό κομπλεξικών … που πάσχουν από σύνδρομα μεγαλείου.
That’s it!
Στο απόσπασμα ένας ένας. Με τον καιρό προκύπτει ότι διάφοροι / διάφορες, από δώ κι απο ‘κει, θεωρούν το 30 / 900 (30 ώρες εβδομαδιαίο ωράριο, 900 ευρώ καθαρός μηνιαίος μισθός) σαν εύλογο, σωστό, πρέπον, και ξεκάθαρο εργατικό ζητούμενο μέσα στην κρίση και την διαχείρισή της.
Και τι την κάνουν αυτήν την παραδοχή; Φλυαρία και φραξιονισμό στις οργανώσεις και τα κόμματά τους, παζάρι στις εκδηλώσεις τους, ομπρέλα απέναντι στον εθνικισμό των συντρόφων τους, μούρη σε τρίτους.
Δεν είναι ότι δεν αναγνωρίζουν την δουλειά της εργατικής αυτονομίας πάνω σ’ αυτό το θέμα (δουλειά που, παρεπιπτόντως, δεν έχει τελειώσει καθόλου...). Την αναγνωρίζουν (συνήθως και κατ’ ιδίαν). Είναι ότι έχουν πάντα αυτήν την δηλητηριώδη ικανότητα να καταναλώνουν "εσωτερικά" (όπως λέμε "εσωτερική καύση" σε μηχανή χωρίς διαφορικό...) τις ανάγκες και τις δυνατότητες της τάξης μας. Μιας τάξης γονατισμένης αναμφίβολα. Που δεν έχει ανάγκη από καθοδηγητές αλλά από αυτοπεποίθηση.
Κάποιος έγραψε κάπου ότι η πιο κρυφή αλλά και δραστηρία δύναμη στην ιστορία των πληβείων είναι η δειλία. Το έγραψε, δυστυχώς, για την δεκαετία του ’30, που την θεωρούμε γενναία για την τάξη μας.
Σκέψου τι θα έγραφε για τώρα.
Περσινά ξινά σταφύλια. Θέλοντας και μη οι τρομοκράτες του isis κάνουν υποχρεωτική την δημόσια επίδειξη της επίσημης τουρκικής εισβολής στο συριακό έδαφος. "Θέλοντας και μη"; Μην μας ρωτήσετε τι απ’ τα δύο... Είναι γνωστή η άποψή μας.
Οι παλιοτζιχαντιστές, κάνοντας μια αντεπίθεση διαρκείας τις τελευταίες ημέρες, έχουν επανακαταλάβει πολλά χωριά και οικισμούς που είχε απελευθερώσει (εντός ή εκτός εισαγωγικών) ο f.s.a. & co. στα συριοτουρκικά σύνορα. Είναι σκληροτράχηλοι, και φαίνεται πως χρειάζονται ένα πιο αποφασιστικό κτύπημα – επί του εδάφους.
Ποιος μπορεί να κάνει αυτή την δουλειά; Οι αμερικάνοι πεζοναύτες; Αυτοί απασχολούνται με την Ράκα. Οι ρώσοι; Αυτοί ασχολούνται με την Παλμύρα. Δεν υπάρχει άλλος, δυστυχώς, να αναλάβει αυτήν την αντιτρομοκρατική αποστολή.
Θα γίνουν καταγγελίες, μπορεί να πέσουν και κατάρες... Έτσι συνηθίζεται στους καιρούς μας. Ας πούμε "αντιπερισπασμοί". Ωστόσο αν ο isis δεν αντιμετωπιστεί κινδυνεύει η A’zaz. Και η αλήθεια είναι ότι κανένας "αντιτρομοκράτης" δεν θα ήθελε να πέσει αυτή η πόλη στα χέρια των "κακών".
"Είδαμε τουρκικές μονάδες" λένε οι ένοπλοι κούρδοι. "Στην επαρχία της Α’zaz". Αλήθεια; Εμείς τις είδαμε πριν κανά δυο μήνες.... Αλλά είμαστε ξένοι και μακριά. (Ας αφήσουμε την περιθωριακότητά μας...)
Που είχαμε μείνει, λοιπόν; "Επί γης ειρήνη", ή κάτι τέτοιο...
Χρυσά κουτάλια. Η νομοθετική πρόνοια της φαιορόζ κυβέρνησης για τους παλιούς (;) και τους νέους χρήστες offshore, ειδικά μάλιστα τους (πρώην (;), νυν, μελλοντικούς) κυβερνήτες, είναι τόσο γαργαλιστική ώστε δεν θα μπούμε σε διαγωνισμό με διάφορα κυβερνοσχόλια.
Ωστόσο είναι νωπή ακόμα η φράση "Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ διεξάγει έναν ακήρυκτο ταξικό πόλεμο υπέρ των χαμηλότερων στρωμάτων και εις βάρος των ευπορότερων" την οποία δανείστηκε ένας απ’ τους φαιορόζ δημαγωγούς απ’ την δεξιά, για να την επιβεβαιώσει.
Επειδή δεν θα θέλαμε να πιστέψουμε ότι πρόκειται, απλά, για ένα τσούρμο ψυχοπαθών (στο κάτω κάτω έχουν και αφεντικά!), ο συνδυασμός της δημαγωγίας και της νομοθετικής δουλειάς σε ένα, μόνο, συμπέρασμα οδηγεί. Ότι η φαιορόζ κυβέρνηση ετοιμάζεται να χώσει πολύ χρήμα στα "χαμηλότερα στρώματα". Και δεν εννοούμε τα στρώματα ύπνου. Aυτά είναι παλαιού τύπου "offshore" που δεν χρειάζονται νομοθετικές ρυθμίσεις.
Ας κοιτάξουμε το μέλλον αισιόδοξα λοιπόν. Θα βρέξει λεφτά για όλους μας! Πολλά λεφτά! Με το τσουβάλι! Κι αυτή η νομοθεσία είναι μια ακόμα απόδειξη του "ακήρυχτου ταξικού πολέμου" που κάνουν οι καλοί κυβερνήτες.
Άλλο ένα κάστρο των πλουσίων πέφτει όπου νάναι. Γουρούνια καπιταλιστές δυο τρεις μήνες σας έμειναν!
Χρυσά μαχαίρια. Αυτό δεν το καταλαβαίνουμε. Τι πάει να πει "φορολογικοί παράδεισοι συνεργάσιμοι" με… χμμμ… φορολογικές κολάσεις; Τι σημαίνει παράδεισοι που στέλνουν τα χαμπέρια στους δαίμονες; Ανοίγεις πόρτα στον αντίχριστο; Που είναι το παπαδαριό να ρίξει τις κατάρες του;
Μας δημιουργείται μια υποψία. Ότι η φαιορόζ κυβέρνηση είχε την σατανική, κολασμένη έμπνευση να ξεγελάσει τους κουρελο – μικρο – μεσο – μεγαλοαστούς που θέλουν να σώσουν το κομπόδεμά τους. Να τους πείσει ότι είναι ασφαλείς οι κρυψώνες όπου μπορεί (άμα θέλει…) να βάλει το χέρι της. Γι’ αυτό έκανε αυτό το νόμο. "Πήγαινε τα μωρέ… Βάλτα εκεί… Δεν τρέχει τίποτα…"
Θα πέσει ο offshore-λαουτζίκος στην παγίδα επειδή δεν παρακολουθεί τις διεθνείς εξελίξεις;
Αν δεν θέλει να την πατήσει υπάρχει λύση. Να αγοράσει και να διαβάσει το επόμενο Sarajevo. Τεύχος Ιούνη. Εκεί θα μάθει την κρυψώνα την σίγουρη. Που δεν "συνεργάζεται", και κανείς δεν μπορεί να της πει τίποτα.
Το άλλο κομμάτι του πλανήτη. Στις 23 του ερχόμενου Ιούνη, στην Τασκένδη, θα υπογραφτούν οι συμφωνίες ένταξης, με καθεστώς πλήρους μέλους, της ινδίας και του πακιστάν στο "σύμφωνο της Σαγκάης". Είναι ένα απ’ τα βασικά σχήματα διακρατικών συνεργασιών / συμμαχιών (ακόμα και στρατιωτικών) που προωθούν μαζί, στην ασία, η Μόσχα και το Πεκίνο.
Τόσο το Ν. Δελχί όσο και η Ισλαμαμπάντ θεωρούνται "φίλοι" της Ουάσιγκτον. Υπάρχουν εκτιμήσεις ότι αυτό δεν ισχύει πια στο βαθμό που ίσχυε παλιότερα. Σ' αυτούς τους ρευστούς καιρούς κρατάμε τις επιφυλάξεις μας μέχρι νεωτέρας, σημειώνοντας αυτήν την εξέλιξη. Που, όπως και νάχει, δεν θα γιορταστεί στις ηπα.
Εξίσου σημαντικό είναι ότι απ’ τον Ιούλη και μετά θα αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις για την ένταξη στον οργανισμό και του ιράν. Η Τεχεράνη (φαίνεται να) έχει πιο σταθερούς προσανατολισμούς. Άλλωστε πολεμάει ήδη μαζί με την ρωσία.
Μήπως τα ντόπια πατριωτικά χαρμάνια / χαϊβάνια πρέπει να ανακαλύψουν το "σύμφωνο της Σαγκάης"; Ή τα περιμένουν όλα απ’ το "ξανθό γένος" (λέγε με Πούτιν) και δεν γουστάρουν "κιτρινιάρηδες" και "πάκια";
Το δεύτερο. Οπότε ας ανοίξουν δρόμο για τους Ορλώφ. Έρχονται όπου νάναι...
Αυτή που ήρθε απ’ έξω. Για όσους κοιμούνται και ξυπνούν με την απορία πως προέκυψε η ζωή στην περιστρεφόμενη πέτρα μας, η Rosseta έχει ενδιαφέροντα νέα.
(Δεν ξέρετε τι είναι η Rosseta; Σας συγχωρούμε· για τελευταία φορά! Η Rosseta είναι διαστημόπλοιο, ένα απ’ τα πιο φιλόδοξα και δύσκολα διαστημικά εγχειρήματα που βρίσκονται σε εξέλιξη σήμερα. Είναι, επίσης, αμιγώς ευρωπαϊκό κατόρθωμα. Η Rosseta έχει στείλει το ρομποτικό της εξάρτημα / όχημα Philae εδώ και 1,5 χρόνια να κάτσει πάνω στον κομήτη Churyumov–Gerasimenko. Και, παρά τις διάφορες τεχνο-περιπέτειες, ερευνά αυτό το κινούμενο στο διάστημα βότσαλο, στέλνοντας τα στοιχεία στη γη... Ένας (άγνωστος) κομήτης λιγότερος).
Η Rosseta εντόπισε γλυκίνη στην επιφάνεια του κομήτη. Η γλυκίνη είναι το απλούστερο αμινοξύ, και υπάρχει σε πολλές απ’ τις ζωϊκές πρωτεΐνες. Εντόπισε, επίσης, και φώσφορο. Αντίθετα, δεν βρήκε ίχνη ούτε θεού ούτε διαβόλου.
Μόλις σιγουρευτεί η θεωρία πως διάφορα απ’ τα βασικά χημικά υλικά της ζωής βρέθηκαν στον πλανήτη μας τυχαία, καβάλα μαλλιοκούβαρα πάνω σε πέτρες, ένα καινούργιο ερώτημα θα αναδυθεί. Πως βρέθηκε η γλυκίνη (για παράδειγμα) πάνω στον 67P; Και δώστου καινούργιες απορίες, καινούργιες έρευνες, καινούργιες επιστημονικές αϋπνίες.
Ήξεραν, άραγε, οι κομήτες ότι κουβαλώντας μια χημική ένωση από εδώ και μια απο κεί θα δημιουργούσαν κάπου στο απέραντο σύμπαν μια αποικία αχόρταγων ερωτήσεων και συχνά χειραγωγικών απαντήσεων; Δεν το ήξεραν.
Αλλιώς θα προτιμούσαν "να κόψουν το χέρι τους"...
Στολές. Το ότι αμερικάνοι πεζοναύτες έχουν εγκατασταθεί στις ελεγχόμενες απ’ τους κούρδους περιοχές της βόρειας συρίας είναι γνωστό (μια συμμαχία που δεν χωνεύεται ...). Το ότι πολεμούν κατά των τρομοκρατών του isis μαζί με τον YPG το ίδιο.
Οι φωτογραφίες, όμως, αμερικάνων πεζοναυτών που έχουν "κολλήσει" στις στολές τους τα διακριτικά του YPG είναι κάτι συμβολικά πιο προχώ. Μπαααα... Τίποτα σπουδαίο λέει το αμερικανικό πεντάγωνο. Το συνηθίζουμε αυτό όταν πολεμάμε μαζί με άλλους... Βάζουμε κάτι δικό τους στις στολές μας για να υπάρχει οικειότητα...
Είναι η εξήγηση που κάνει έξαλλη την Άγκυρα. Πως είναι δυνατόν αυτοί που λένε ότι είναι συμμαχοί μας να φορούν διακριτικά εκείνων που ξέρουν καλά ότι είναι εχθροί μας; Αυτό είναι απαράδεκτο! διαμαρτύρεται το τουρκικό καθεστώς.
Από "μοντέρνα" άποψη ναι. Αλλά βρισκόμαστε στον ώριμο μεταμοντερνισμό, στη ρευστότητα, στην ευελιξία και στην πολυπροσωπία – ή όχι; Μήπως, άραγε, και οι τούρκοι κομμάντο που πολεμούν σε συριακό έδαφος δεν νοιώθουν μια οικειότητα με τους ένοπλους της al-nusra που η Ουάσιγκτον θεωρεί "τρομοκράτες"; Ή, μήπως οι κούρδοι της συρίας δεν είναι σύμμαχοι του καθεστώτος Άσαντ που οι αμερικάνοι θεωρούν εχθρικό;
Το πρόβλημα είναι οι στολές... Όμως τα χακί των καραβανάδων που πολεμούν πότε εδώ και πότε εκεί δικαιούνται να γίνουν σαν τις μοτο-βαλίτσες των μηχανόβιων ταξιδευτών: να γεμίζουν αυτοκόλλητες σημαίες και αναμνηστικά απ’ τα μέρη που πέρασαν...
Να τον βλέπεις τον καραβανά, στα γεράματά του, ντυμένο στολισμένο και να λες: τι παγκόσμιο κάθαρμα είναι αυτό;
Υψηλοί καλεσμένοι 1. Τι θέλει ο Πούτιν (: ύαινα! αθάνατη οακκε!!!) στα μέρη μας με καθε επισημότητα; Θα ήθελε, μήπως, το λιμάνι της Θεσσαλονίκης για εμπορικές χρήσεις; Τι άλλο υπάρχει για ψώνια;
Και τώρα κουίζ για δυνατούς λύτες. Τι είναι πιο εύκολο; Να πάρει κάποια ρωσική εταιρεία τον ΟΛΘ ή να πάρει ο Παοκ (του Ιβάν Σαββίδη) πρωτάθλημα; Ή το ένα σχετίζεται με το άλλο;
Κάθε απάντηση δεκτή.
Υψηλοί καλεσμένοι 2. Κατά τα υπόλοιπα ο ρώσος πρόεδρος κατήγγειλε για κάμποση ώρα τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό (όχι, δεν τον αποκάλεσε έτσι!!!) και ειδικά την καινούργια βάση στη ρουμανία.
...Μπορούμε να απαντήσουμε ξεκαθάρισε. Όλος ο κόσμος είδε τι πέτυχαν στη συρία οι μεσαίου βεληνεκούς πυραυλοί μας, που εκτοξεύονται από πλοία. Και οι εδάφους – εδάφους Iskander έχουν αποδειχθεί επίσης πρώτης κατηγορίας. Αλλά δεν παραβιάζουμε τις συμφωνίες...
Αν δεν πρόκειται να αγοράσει ρωσικούς πυραύλους ο κυρ Αλέξης δεν θα πρέπει να ένοιωθε, δίπλα του, σε μεγάλα κέφια με τέτοιες κουβέντες. Κάτι ψέλλισε, του είδους η ευρωπαϊκή ασφάλεια έχει ανάγκη την ρωσία· αλλά κράτος μέλος του νατο κυβερνά.
Κάπως έτσι δεν προετοιμάζεται, άλλωστε, για την καινούργια επιδρομή στη λιβύη;
Zika games. Εκατόν πενήντα ένας (ως τώρα) πανεπιστημιακοί, γιατροί, ερευνητές κλπ, με ανοικτή επιστολή τους προς τον π(αγκόσμιο) ο(ργανισμό) υ(γείας) ζητούν να αναβληθούν ή να μεταφερθούν αλλού οι ολυμπιακοί αγώνες του ερχόμενου καλοκαιριού, γιατί αλλιώς υπάρχει ο κίνδυνος για ανεξέλεγκτη παγκόσμια διάδοση του κουνουπιού που είναι φορέας του Zika· και φυσικά του ίδιου του ιού.
Το κείμενο είναι καλά τεκμηριωμένο. Το Ρίο είναι η δεύτερη στη σειρά κρουσμάτων του Zika στη βραζιλία (32.000), και οι αναμενόμενοι 500.000 αθλητές, τουρίστες και δημοσιογράφοι θα αποτελέσουν την τέλεια πελατεία για τα κουνούπια. Ακόμα και χωρίς τσιμπήματα είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα μεταφερθούν αυγά του εντόμου, σε κλίματα που είναι ευνοϊκά για την αναπαραγωγή του.
Αλλά και η μπίζνα είναι τεράστια. Το συγκεκριμένο γράμμα, από μόνο του, είναι δύσκολο να συγκινήσει την διεθνή ολυμπιακή κοινότητα, αυτόν τον σωρό διάσημων παρασίτων. Όμως είναι πιθανό να επηρεάσει αθλητές και μανατζαραίους· υπάρχει ήδη η σχετική μουρμούρα για το αν θα συμμετάσχουν ή όχι στους αγώνες. Αυτό μπορεί να οδηγήσει στην αναβολή των αγώνων. Δεν ξέρουμε αν η μεταφορά τους οπουδήποτε αλλού είναι ρεαλιστική πια.
Έχει, πάντως, το ενδιαφέρον του αυτό. Μετά από τόσα χρόνια πλύσης εγκεφάλου για τους κινδύνους απ’ την ισλαμική τρομοκρατία (ειδικά σε μαζικά αθλητικά ή πολιτιστικά γεγονότα) έρχεται ένα είδος κουνουπιού και ένας ιός για να τρίξουν τα δόντια τους στο θέαμα!
Μην παίρνεις τηλέφωνο το ποντίκι σου! Μια μακρόχρονη έρευνα του αμερικανικού National Institutes of Health, για τις συνέπειες της ραδιοακτινοβολίας των κινητών σε ποντίκια, έδωσε μάλλον ανησυχητικά ευρήματα. Στα αρσενικά ποντίκια αυξημένες πιθανότητες για την δημιουργία ενός συγκεκριμένου καρκίνου στον εγκέφαλο (γλίωμα) καθώς και καρδιακών προβλημάτων. Στα θηλυκά ποντίκια, απ’ την άλλη μεριά, δεν εντοπίστηκαν συνέπειες. Η έκθεση στην ακτινοβολία των κινητών ήταν στον μέσο όρο της ανθρώπινης.
Ηθικό δίδαγμα; Μην δίνετε κινητά σε ποντίκια…
Απαγόρευση πτήσεων. Κι έτσι ξαφνικά (;) το ελληνικό υπουργείο άμυνας (;) απαγόρευσε τις πτήσεις από λιβύη μεριά. Πλην των στρατιωτικών, των στρατιωτικών / νοσοκομειακών, και λοιπά. Επειδή, λέει, το ΝΑΤΟ είχε δεσμεύσει περιοχές ασκήσεων στην Ελλάδα, που εκτείνονται από την περιοχή Δυτικά της Πελοποννήσου, νότια της Κρήτης και νότια της Καρπάθου. Για "ασκήσεις"…
Ασκήσεις; Ψεκάστε μας υπουργέ (και φαιορόζ κυβέρνηση)! Ρίξτε κι άλλο φάρμακο στον αέρα! Αρκεί να είναι απ' τα σωστά αεροπλάνα!!! (Όσοι / όσες διαβάζουν τις χάρτινες σελίδες του Sarajevo ξέρουν ποιοί και γιατί "ασκούν" τα μούσκλια τους. Στη λιβύη.)
Τι θα γίνει μετά (ένα "μετά" που θα κρατήσει πολύ...) στην βόρεια αφρική; Ούτε ο καπιταλισμός ούτε τα ιμπεριαλιστικά του σαγόνια έχουν έλεος.
Περί γνησιότητας και πλαστότητας 1. Η καινούργια ιδιοτελής ιδέα της φαιορόζ κυβέρνησης να δώσει μια ακόμα ευκαιρία σε όσους / όσες χώθηκαν στη ζεστή αγκαλιά της δημοσιοϋπαλληλικής μονιμότητας (προφανώς οι έρευνες δεν αφορούν τον ιδιωτικό τομέα, πώς άλλωστε;...) με πλαστά πτυχία, δίνει μια πρώτης τάξης ευκαιρία για δημιουργικό στοχασμό πάνω στο θέμα: τι είναι γνήσιο; τι είναι πλαστό;
Είναι ο καθένας / η καθεμιά ελεύθερος / η να σκεφτεί το θέμα. Και, για να μην νομίζουν οι κακοπροαίρετοι ότι κάνουμε διδακτορικό φιλοσοφίας, θα πρέπει να συνυπολογιστούν και τα εξής: θα με χειρουργήσει "γιατρός" με πλαστό πτυχίο καρδιοχειρούργου; Θα ταξιδέψω αεροπορικά με πιλότο που έχει πλαστό πτυχίο;
(Ω ναι! Ας τους δώσω μια δεύτερη ευκαιρία...)
Περί γνησιότητας και πλαστότητας 2. Όμως, απ’ την άλλη μεριά, η ιδέα ότι "κατάλληλος για..." είναι όποιος διαθέτει ένα επικυρωμένο απ’ τις αρμόδιες αρχές πιστοποιητικό ικανοτήτων, πάσχει από πολλές μεριές. Είναι γνωστό στα μέρη μας, για παράδειγμα, ότι στις "χρυσές εποχές" πάμπολλα (άγνωστος ο αριθμός) διπλώματα οδήγησης διανέμονταν κατ’ οίκον με κούριερ, χωρίς ο "νέος οδηγός" να έχει περάσει καν και καν τις (full oil) εξετάσεις. Απλά πλήρωνε μαζεμένο το ποσό, απ’ την αρχή.
Όλα τα διπλώματα οδήγησης στην ελλάδα θεωρούνται valid, ανεξάρτητα απ’ το πως αποκτήθηκαν. Απ’ τις αρχές, τις ασφαλιστικές, τα δικαστήρια, κλπ. Στα τροχαία ατυχήματα, λοιπόν, εκείνοι / ες που πράγματι πήραν με τον ιδρώτα τους το πιστοποιητικό ικανότητας οδήγησης, σε τι ποσοστό υπεύθυνων αναλογούν σε σχέση με τους άλλους, που πήραν το δίπλωμα μαζί με τον πρωϊνό καφέ τους; Άγνωστο φυσικά. Έχουμε όμως την υποψία ότι η γνησιότητα του διπλώματος οδήγησης δεν σε κάνει οδηγό – που – σκέφτεται – και – τους – άλλους (ούτε η πλαστότητα, άλλωστε).
Που σημαίνει: η γνησιότητα της "επικύρωσης γνώσεων" είναι διαδικαστική και μόνο. (Πράγμα που δεν θα το αντέχατε για πολλές περιπτώσεις!)
Περί γνησιότητας και πλαστότητας 3. Το γνωστό εκπαιδευτικό σύστημα (και όλες οι προσομοιώσεις του) καθιερώθηκε στον 20ο αιώνα για να εξασφαλίζει την εγκυρότητα των γνώσεων. Κάπου στο βάθος (ή μπροστά μπροστά) υπήρχε το κράτος, σαν εγγυητής της αρτιότητας των ελεγκτών. Άρα και των αποφάσεών τους. Απ’ την στιγμή που η επικύρωση των γνώσεων (εξετάσεις καθε είδους, πτυχία κάθε είδους, κλπ) σφραγιζόταν, ήταν valid για μεγάλα χρονικά διαστήματα.
Είστε σίγουροι ότι εξακολουθεί να έχει νόημα αυτό; Δεν θα έπρεπε.
Περί γνησιότητας και πλαστότητας 4. Όσο κι αν φανεί περίεργο (σ’ εσάς αλλά, απ' την άλλη μεριά, και στα παπαγαλάκια της φαιορόζ κυβέρνησης) η ιδιοτελής ιδέα της "δεύτερης ευκαιρίας" στους πλαστογράφους πτυχίων είναι πολύ πιο νεοφιλελεύθερη απ’ τις αξιοκρατικές κραυγές της (κατ’ όνομα νεοφιλελεύθερης) αντιπολίτευσης.
Στο καινούργιο καπιταλιστικό παράδειγμα δεν έχει σημασία τι "χαρτιά" (δηλαδή επικυρώσεις, πτυχία, βεβαιώσεις, κλπ) κουβαλάει ο καθένας. Σημασία έχει τι μπορεί να κάνει. Κι αυτό συμπεραίνεται πρακτικά, με τον άμεσο έλεγχο του εργοδότη. "Λες ότι μπορείς να κάνεις το α και το β; Ωραία – κάντο. Κάτσε έξι μήνες δοκιμαστικός / η, και θα δούμε τι ψάρια πιάνεις".
Είναι κάτι που μάλλον (;) διαφεύγει απ’ την φαιορόζ κυβέρνηση (και, φυσικά, διαφεύγει απ’ όλους τους μικροαστούς οπαδούς της δήθεν – συνήθως αγορασμένης με τον έναν ή τον άλλο τρόπο – γνησιότητας). Η "δεύτερη ευκαιρία" που σκέφτεται το παλάτι δεν ανήκει στο manual τελευταία ευκαιρία (δεν υπήρχε τέτοια πρόβλεψη για τους πλαστογράφους στον μοντέρνο κόσμο! – η πλαστογραφία ήταν αδίκημα με ποινικές κυρώσεις, αφού αμφισβητούσε το μονοπώλιο εγκυρότητας του κράτους και των υπηρεσιών του!) αλλά μάλλον στο manual μια ακόμα ευκαιρία του μεταμοντέρνου, liquid, δυναμικού και διαρκώς εξελισσόμενου καπιταλισμού. Όπου η πιστοποίηση (και η διατίμηση) ικανοτήτων γίνεται κατευθείαν στην αγορά. Και ξαναγίνεται, και ξαναγίνεται, και ξαναγίνεται.
Που σημαίνει: δεν μας ενδιαφέρει αν μας πούλησες πλαστό πτυχίο. Μας ενδιαφέρει τι μπορείς να κάνεις.
Περί γνησιότητας και πλαστότητας 5. Στην εποχή του γενικευμένου copy / paste τα υπόλοιπα του προηγούμενου παραδείγματος, της "πρωτοτυπίας" για παράδειγμα, ψάχνουν να βρουν ποιοί έκαναν κλεψίτυπα διδακτορικά. Και βρίσκουν διάφορους, στα υψηλά κλιμάκια των εξουσιών. Εκεί, συνήθως, είναι ικανοί, εφόσον είναι κυνικοί από κούνια. Θεωρούνται όμως (αυτό επιβάλει η αίγλη του παλιού παραδείγματος) απατεώνες. Και καθαιρούνται. Κι αν η απάτη είναι ένα είδος πρωτοπορίας ή, ακόμα περισσότερο, κοινοτοπίας;
Είναι απλά μια μεταβατική περίοδος. Δεν υπάρχει γνησιότητα πλέον, ούτε καν στις ανθρώπινες σχέσεις. (Δεν μας αρέσει καθόλου, αλλά ξέρουμε ότι είμαστε "παλιοί". Το απολαμβάνουμε ιδιαίτερα, αλλά είμαστε εκτός μόδας..). Δεν ζητείται γνησιότητα ούτε καν στα αισθήματα. Ζητείται, μόνο, αποτελεσματικότητα. Για όσο ...
Αν η φαιρόζ κυβέρνηση δεν ήταν έρμαιο του προσοδισμού, θα έκανε, μετά την "δεύτερη ευκαιρία", το μείζον και αποφασιστικό βήμα: μαζί με τις εισαγωγικές στα πανεπιστήμια θα καταργούσε και τις εξαγωγικές. Τα πτυχία.
Μπορείς να αποδείξεις την αξία σου; Απόδειξέ την εδώ και τώρα! Είναι το αφεντικό που το λέει.
Αλλά (μην κάνετε ότι δεν καταλαβαίνετε!!!) δεν είναι μόνο το αφεντικό. Είναι, κυρίως, το πνεύμα της κυριαρχίας, ακόμα (ή μήπως κυρίως;) στην μικροκλίμακα.
Αυτό είναι το motto… Τρομακτικό, αλλά αυτό. Δεν ξέρετε τίποτα; Σίγουρα;
Αν επιμένετε ότι δεν ξέρετε τίποτα, επιδιώξτε μια βεβαίωση αθωώτητας... Γνήσια, αν μπορείτε.
Mechanic. Ο θρύλος (καθόλου αβάσιμος) διηγείται ότι στην εποχή της κορύφωσης των άγριων εργατικών απεργιών στις ιταλικές αυτοκινητοβιομηχανίες, στα ‘60s, κάποιος απ’ την οικογένεια των αφεντικών της fiat, των Agnelli, αναφώνησε: Επιτέλους! Θέλω ένα εργοστάσιο εντελώς αυτόματο, χωρίς εργάτες!!!
Η αγώνια των ιδιοκτητών ήταν εύλογη. Εκείνο που δεν ήξεραν (και δεν χρειαζόταν να ξέρουν) ήταν ότι περπατούσαν σ’ έναν δρόμο τόσο παλιό όσο ο καπιταλισμός. Ο ύμνος για τον "μηχανικό άνθρωπο" (και την λύτρωση των εργοδοτών απ’ τους απείθαρχους εργάτες) απ’ τον φιλόσοφο Ure είχε προηγηθεί πολλές δεκαετίες πριν την αγωνία των Agnelli. Και υποσχόταν το ίδιο ακριβώς: εργασία (και κερδοφορία) χωρίς εργάτες.
Κανένα αφεντικό δεν μπορεί να ξεφύγει απ’ την "ελπίδα" της μηχανοποίησης όταν βρίσκεται μπροστά στην ανυποχώρητη εργατική αρνησικυρία! Ο Ed Resni, για παράδειγμα, μπορεί να νομίζει ότι ανήκει στους πιο έξυπνους ceo του πλανήτη. Είναι, απλά, ένας καλοπληρωμένος (και το πιθανότερο κοκάκιας) τζιτζιφιόγκος, που τραυλίζει τα ίδια και τα ίδια που είπαν εκατοντάδες πριν απ’ αυτόν.
Ο Resni, πρώην ceo της McDonald, απειλεί με ρομπότ (κατασκευής και σερβιρίσματος fast - junk - food) απέναντι στην εργατική απαίτηση για ωρομίσθιο 15 δολαρίων. "Είναι πιο φτηνό να αγοράσεις μια ρομποτική αλυσίδα με 35.000 δολάρια απ’ τον να προσλάβεις έναν άχρηστο που θα παίρνει 15 δολάρια την ώρα για να συσκευάζει τηγανικές πατάτες. Είναι βλακεία [σ.σ.: εννοεί τα 15 δολάρια την ώρα], είναι διαλυτικό, θα δημιουργήσει πληθωρισμό, και θα προκαλέσει μια απίστευτη απώλεια θέσεων εργασίας σ’ όλη τη χώρα" είπε στο καθεστωτικό αμερικανικό κανάλι fox.
Είναι κοινή λογική. Θα συμβεί είτε σας αρέσει είτε όχι. Κι όσο περισσότερο πιέζετε τόσο γρηγορότερα θα γίνει συμπλήρωσε ο πρώην ceo, απευθυνόμενος προφανώς στους εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες και εργάτριες του fight for 15.
Εντάξει Μεγάλε Αυνάνα της επιχειρηματικής διοίκησης. Μπορεί να γίνει και έτσι, αν και πάλι, η "αλυσίδα συναρμολόγησης" των burger θα χρειάζεται και ανθρώπινη εργασία. Ακόμα κι αν είναι μόνο των χαμάληδων που θα φορτώνουν τη μηχανή με (πλαστικούς) κιμάδες και (μεταλλαγμένα) κρεμμύδια, και τους εξιδικευμένους τεχνικούς που θα διορθώνουν τις συχνές βλάβες. Τότε οι (σχετικοί ) εργάτες μπορεί να φτιάξουν το fight for 150.
Εκείνο που δεν ξέρεις όμως Μεγάλε Αυνάνα της διοίκησης επιχειρήσεων, όπως δεν το ξέρουν (ή το απωθούν) όλοι οι όμοιοί σου, είναι ότι βρίσκεσαι κι εσύ μέσα στη λίστα των προς αντικατάσταση. Από "έξυπνες μηχανές". Μάλιστα, πόστα σαν τα δικά σου, είναι πολύ ελκυστικά για έρευνες και εφαρμογές. Και η αντικατάσταση είναι πολύ κοντά. Βλέπεις: πληρώνεσαι ένα κάρο λεφτά για να λες τα ίδια που έλεγαν άλλοι, δωρεάν, πριν 1,5 αιώνα. No future mr. ceo!!!
Όταν ο κάθε Resni θα ψάχνει δουλειά "καθαριότητα τουαλέτας", το τότε κίνημα fight for… θα του δώσει μια ευκαιρία να διηγείται την δική του δραματική ιστορία…
Ο αγώνας συνεχίζεται. Το γράψαμε έγκαιρα (έχουμε αποκλειστικές "πηγές" και στις Βρυξέλες! Α χα!): κούτσου κούτσου μπολ και ένα Χ που το πουλάς σα νίκη!
Φαίνεται ότι η τελευταία σπουδαία συμφωνία στο eurogroup είναι ποίημα του Kipling: έχει τόσα "αν" που... Δεν θα κατηγορήσουμε, ωστόσο, εμείς την φαιορόζ κυβέρνηση για "αποτυχία". Πρώτον επειδή δεν είναι καθόλου στα ενδιαφέροντά μας. Έπειτα υπάρχουν τόσοι άλλοι ανταγωνιστές για σίτιση στο Πρυτανείο… Και τελευταίο: τα καταφέρνει τόσο καλά να υπηρετεί το βαθύ κράτος ώστε μόνο να δακρίσουμε από συγκίνηση για τις ικανότητές της μπορούμε.
Με τις μαφίες, λοιπόν, μια χαρά. Άρα τα βασικά μια χαρά. Μια παρατήρηση μόνο, απ’ την ταπεινή γωνιά μας. Αφού ο πρωθυπουργός δοκιμάζει τον ρόλο του "εθνάρχη", μήπως θα έπρεπε να εγκαταλείψει αυτήν την χαζοχαρούμενη αισιοδοξία που διαρκώς διαψεύδεται, και να υιοθετήσει ένα στύλ Τσώρτσιλ: δεν έχω να σας υποσχεθώ τίποτα άλλο από αίμα και δάκρυα;
Η πάντα έτοιμη για δράματα ελληνική ψυχή θα συγκινηθεί. Μετά τους "αγανακτισμένους" ένα καινούργιο φαινόμενο: οι βουρκωμένοι.
Εξωτερική πολιτική. Αφού δεν το αξιολογούν άλλοι θα το κάνουμε εμείς. Στην εξωτερική πολιτική υπάρχουν τομείς που και η τωρινή φαιορόζ κυβέρνηση τα καταφέρνει θαυμάσια. "Αρχηγοί κρατών" γίνονται δεκτοί με κάθε επισημότητα, και φεύγουν κατενθουσιασμένοι.
Κάτι "άγια φώτα", κάτι "Χριστοί και Παναγίες"…. Μπορεί αυτό να το κάνει άλλος (στην ευρωζώνη), ε;
Το είχε πει και αδελφός Κάραζιτς: μετά τον θεό είναι οι έλληνες!!!
Αλέκο θεέ πάρε την παε!!! "Δεν είμαι Θεός κι ο Θεός κάνει λάθος. Σκεφτείτε ότι ο Ιησούς στους 12 μαθητές είχε τον Ιούδα" είπε ο αγαπημένος μας καπετάν Αλέκος (Αλαβάνος) αναφερόμενος στο γεγονός ότι προώθησε σαν διάδοχο (ας πούμε κάτι σαν "Υιό") στην Κουμουνδούρου τον κυρ Αλέξη. Σε ραδιοφωνική συνέντευξη εξομολογήθηκε, εικάζοντας (βάσιμα) ότι ο θεός δεν άκουγε… Ή ότι δεν άκουγε ο Ιερώνυμος, ο Αμβρόσιος, κάποιος τέλος πάντων απ’ τους επίσημους εκπροσώπους του μεγαλοδύναμου.
Είναι μνημειώδης θέση. Πρέπει να μείνει στην ιστορία, δίπλα στην άλλη επίσης μνημειώδη (του ιδίου) "και φυλακή θα πάμε για να βρουν οι νέοι δουλειά"!!! Και να γιατί. Ο καπετάν Αλέκος υποστηρίζει ότι "ο θεός κάνει λάθος", αναφερόμενος την σύνθεση των "12 μαθητών", πράγμα εντελώς ανακριβές! Ο μπαμπάς δεν ανακατεύτηκε στο φροντιστήριο που άνοιξε ο υιός. Θα μπορούσε να πει ο γυιός του θεού έκανε λάθος – αλλά κι αυτό είναι ψέμα και ανάθεμα (και θα χαλούσε τον παραλληλισμό του): και ο μπαμπάς και ο γυιός ήξεραν τι έκαναν, απλά ο Ιούδας (όπως τον παρουσιάζουν οι χριστιανοί…) ήταν ο "χρήσιμος ηλίθιος", απαραίτητος για να ξεδιπλωθεί το θεϊκό σχέδιο.
Σύμφωνα, λοιπόν, με την χριστιανική θεολογία και τις κατα καπετάν Αλέκο ομοιότητες, ο κυρ Αλέξης (Υιός ή Ιούδας;) είναι είτε ένας μπαγάσας διάδοχος είτε ένας "χρήσιμος ηλίθιος". Σε κάθε περίπτωση ο "πατέρας" (ο "δεν είμαι θεός" δηλαδή) δεν έκανε κανένα λάθος.
Οπότε, τελικά, είναι ή δεν είναι (θεός); Κατά την γνώμη μας είναι! Μπορεί να βρει κάποιος κι άλλους λόγους, αλλά κατ’ εμάς ο χαρακτηριστικός είναι πως έχει πει τόσες βλακείες, και παρ’ όλα αυτά συνεχίζει να μιλάει, για να πει κι άλλες.
Ποιός άλλος εκτός από έναν Θεό έχει τέτοια άνεση αλλά και τέτοια σεμνότητα; Ε;
Η χρυσή βίδα ποτέ δεν πεθαίνει. Το πιο monster αλλά και πιο σιωπηλό θύμα των "σκληρών διαπραγματεύσεων" της Αθήνας με τους δανειστές της, κυρίως με την τωρινή κυβέρνηση (πιο light και με τις προηγούμενες), είναι το θεώρημα ότι η ευρωζώνη κάτι πολύ άσχημο θα πάθει αν δεν τα βρει με τους έλληνες. Πότε θα διαλυθεί... Πότε θα εκραγεί (ο κυρ Γιάνης θα άναβε το φυτίλι). Πότε θα πάθει ίλιγγο απ’ τα πολλά προβλήματα... Το τελευταίο έχει μια δημοφιλή πρόσφατη version: ότι με το δημοψήφισμα στην αγγλία, τις ισπανικές εκλογές, το "προσφυγικό" (και το el nino, γιατί όχι;) στο κεφάλι της η ευρωζώνη (ειδικά το Βερολίνο) θα κλείσει όπως όπως (δηλαδή όσο πιο βολικά γίνεται για την Αθήνα) την τωρινή διαπραγμάτευση.
Τα γεγονότα διαψεύδουν αυτές τις ψευδαισθήσεις (κομψά λέγονται "αυταπάτες"). Αλλά του έλληνος ο τράχηλος διαψεύσεις δεν κατέχει. Επίσης του έλληνος – το – κομμάτι – πάνω – απ’ – τον – τράχηλο (συνήθως λέγεται κεφάλι...) δεν καταλαβαίνει ότι υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα σε προβλήματα στρατηγικού χαρακτήρα και άλλα που απαιτούν μια κάποια τακτική αντιμετώπιση. Ούτε οι ισπανικές εκλογές, ούτε το "προσφυγικό", ούτε (πολύ λιγότερο) η "μικρή ασθενής" αποτελούν προβλήματα στρατηγικής επικινδυνότητας για το project ευρωζώνη. Αντίθετα είναι μια χαρά θέματα για ... τον νομισματικό / εμπορικό ενδοκαπιταλιστικό πόλεμο.
Οπότε; Αν διαδίδεις (σαν φαιορόζ κυβέρνηση) ότι πας στις Βρυξέλες για το διπλό με περίπατο, καταλήγεις σε κούτσου κούτσου μπολ, με ελπίδα ένα χι που θα μπορέσεις να πουλήσεις στους υπηκόους σα νίκη... Κούτσου κούτσου μπολ με παρατάσεις, όρους, ενδιάμεσες εξετάσεις, υποδόσεις με κάποια προαπαιτούμενα (προς αποφυγή overdose), κλπ.
Μα καλά, κανείς δεν προσέχει τις διακυμάνσεις της συναλλαγματικής ισοτιμίας ευρώ – δολαρίου; Κανείς δεν έχει πάρει είδηση ότι το ευρώ ξανα-ακρίβυνε (σε σχέση με το δολάριο) τώρα τελευταία;
Τι να την κάνεις τέτοιους καιρούς μια "χρυσή βίδα"; Την βάζεις στο χρηματιστηριο πολυτίμων μετάλλων...
Μαθήματα και αντιμαθήματα απ’ τη γαλλία. Η συνδικαλιστική CGT παράγει τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, στις κινητοποιήσεις κατά της καινούργιας νομοθεσίας υποτίμησης της εργασίας. Αλλά δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σοφία για να καταλάβει κανείς ότι το μισό μάτι του συγκεκριμένου συνδικάτου κοιτάει το νομοθετικό μισοπραξικόπημα της κυβέρνησης… Και το υπόλοιπο ενάμισυ τις (όποιες) δυνατότητες ηγεμονίας μέσα στο από πολλές απόψεις άμορφο κίνημα.
Δεν είναι απερίσκεπτος αυτός ο προσανατολισμός εκ μέρους των παραδοσιακών (και κωλοπετσωμένων) συνδικαλιστών της γαλλικής "αριστέρας" - πως θα μπορούσε, άλλωστε; Διάφοροι θα καλόβλεπαν μια γαλλική εκδοχή των podemos, που σημαίνει την πολιτική (κοινοβουλευτική / θεσμική) κεφαλαιοποίηση τόσο των τωρινών αντι-δράσεων όσο και της ευρύτερης δυσθυμίας ενός μεγάλου (και λίγο πολύ διαταξικού) μέρους της γαλλικής κοινωνίας. Αν αυτή είναι μια υπαρκτή τάση, το ποιοί και πως θα διαπραγματευτούν τους ρόλους τους εκεί θα είναι συνέπεια (και) των τωρινών κινητοποιήσεων· αυθεντικών ή θεαματικών.
Αυτά είναι σχετικά εύκολα να τα καταλάβουμε· το αντιμάθημα. Υπάρχουν κι άλλα, πιο δύσκολα. Όπως, για παράδειγμα, η υπόθεση (για εμάς το αντίθετο: βεβαιότητα) πως μπροστά στο σύνολο της καπιταλιστικής επίθεσης (είπαμε: κρίση, αλλά όχι μόνο· αναδιάρθρωση επίσης) η επιλογή συγκεκριμένων (και κατ’ αρχήν επιμέρους) μετώπων αναμέτρησης είναι σωστή... Αλλά το ίδιο και περισσότερο σωστό είναι η συναισθηματική και οργανωτική προετοιμασία για μακρόχρονες αναμετρήσεις. Που για την μεριά μας, για την τάξη μας, είναι πιθανό ότι θα έχουν και ενδιάμεσες ήττες – πριν φτάσουμε σ’ εκείνο το σημείο όπου θα τους δούμε να τρέχουν.
Αυτό υπό πολύ αυστηρές προϋποθέσεις εργατικής αυτονομίας – με την κυριολεκτική έννοια και των δύο λέξεων. Μπορεί να φαίνεται δύσκολο, και είναι. Όμως οτιδήποτε άλλο είναι φανερά ή κρυφά.... "συ.ριζ.α."! Με την ευρεία και εθελόδουλη έννοια.
Όσοι βερμπαλισμοί κι αν το κουκουλώνουν.
Μικρομέγκα. Αδικήσαμε χτες (η μεγάλη απεργία - fiction) τον δημοσιογραφικό συνδικαλισμό. Το "μαύρο" στην Ειδομένη δεν είναι θέμα· και ποιος νοιάζεται άλλωστε; Το "μαύρο" στο mega είναι σαφώς σοβαρότερο. Σηκώνει και σκληρές ανακοινώσεις.
Να ευχηθούμε να γίνουν αγώνες το ίδιο μαζικοί και δακρύβρεχτοι όσο εκείνοι για το "μαύρο" στην ερτ; Να ευχηθούμε τα δύο τηλε"μαύρα" (το παλιό και το καινούργιο) να επικαθήσουν το ένα πάνω στο άλλο ώστε να αρχίσει μια μικρή συλλογή black αποχρώσεων; Να ευχηθούμε να εμφανιστεί ένας "θείος απ’ την αμερική", ας είναι και απ’ την τουρκία, ας είναι και απ’ το κατάρ ή την σαουδική αραβία, να σώσει τις 500 (;;;;;;;) θέσεις εργασίας και, κυρίως, τον δημαγωγικό πλουραλισμό; Να ευχηθούμε οι μέτοχοι / ιδιοκτήτες να αλλάξουν σχέδια και να ρίξουν λεφτά;
Δεν θα ευχηθούμε τίποτα. Ακόμα και το πιο μαύρο μας χιούμορ έχει τα όριά του.
(Έχει, επίσης, τα όριά της η ευπιστία ότι ο αντ' αυτού τσάρος των 4 τηλεαδειών όρμησε ενάντια στην διαπλοκή, και δεν είχε κάνει τα έγκυρα κονέ του με τους "επενδυτές του νέου τοπίου".)
Κεφάλαιο. …Η έρευνα του ΚΕΠΕ [κέντρο προγραμματισμού και οικονομικών ερευνών] καταγράφει για πρώτη φορά με επίσημο τρόπο ότι το εργατικό κόστος στις ναυπηγοεπισκευαστικές εργασίες επιβαρύνει την τελική αξία του προϊόντος σε ποσοστά άνω του 40%, κατατάσσοντας τη χώρα μας στην πρώτη θέση στην Ευρώπη σε ό,τι αφορά τις επισκευές και τη δεύτερη σε ό,τι αφορά τις επισκευές πλοίων.
Παράλληλα, όμως, οι ετήσιες αποδοχές των εργαζόμενων στον κλάδο παραμένουν κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο…
Γρίφος. Πως είναι δυνατόν οι εργάτες στις ντόπιες ναυπηγοεπισκευαστικές εργασίες να είναι κάτω απ’ την μέση, από άποψη "ακρίβειας", στην ευρώπη, και ταυτόχρονα να "επιβαρύνουν" υπέρμετρα την τελική τιμή (και όχι την "αξία") της δουλειάς;
Η απάντηση είναι απλή. Χαμηλή οργανική σύνθεση του κεφαλαίου στον τομέα. Παλιά μηχανήματα και εργαλεία, ξεπερασμένες μέθοδοι… Με δυο λόγια καπιταλισμός έντασης εργασίας και όχι καπιταλισμός έντασης κεφαλαίου (που σημαίνει διαρκή "έξοδα" του αφεντικού για καινούργια μηχανήματα, εργαλεία, κλπ).
Το "πρόβλημα της διεθνούς ανταγωνιστικότητας" του συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους του ντόπιου καπιταλισμού είναι αυτό. Τα αφεντικά του πατάνε στο λαρύγγι την τάξη μας, και βγάζουν τα κέρδη τους στην άκρη. Δεν χαλάνε την ζαχαρένια τους για εξοπλισμό. Θέλουν όσο πιο φτηνή εργασία γίνεται (για να έχουν κέρδη), τελεία και παύλα.
Τελεία, παύλα, Μανωλάδα. Αυτό είναι το γενικό μοντέλο σε όλους τους τομείς (και όχι μόνο στον πρωτογενή).
Αλλά το λαρύγγι είναι δικό μας!
Η μεγάλη απεργία (fiction). Η φαιορόζ κυβέρνηση (βαθιά ανθρωπιστική απέναντι στους αδυνάτους, όπως οι πρόσφυγες – δεν το ξέρετε;) ετοιμάζει να "καθαρίσει" δια της βίας την jungle που η ίδια δημιούργησε, στην Ειδομένη. Και απαγορεύει στους "λειτουργούς της ενημέρωσης" (έτσι δεν θέλουν να λέγονται οι δημοσιογράφοι;) όχι μόνο να βρίσκονται μέσα ή εκεί γύρω, αλλά να είναι ακόμα και σε απόσταση οπτικής επαφής.
Το τι θα γίνει εκεί απ’ τον κατασταλτικό βραχίονα μιας ανθρωπιστικής κυβέρνησης που έχασε την υπομονή της (και, by the way, τον εκπρόσωπο τύπου αυτής της υπομονής: έγινε βουλευτής ο άνθρωπος...) δεν θα μείνει κρυφό. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να μαθευτεί. Και θα μαθευτεί, αργά ή γρήγορα.
Εν τω μεταξύ όλες οι ντόπιες συνδικαλιστικές ενώσεις των "λειτουργών της ενημέρωσης", ύστερα από αδιαπραγμάτευτες προτάσεις των ριζοσπαστικών μελών τους (ονόματα δεν λέμε) ξεκινούν άμεσα μια απεργία δεκαπλάσιας έντασης και διάρκειας απ’ αυτήν που έκαναν πρόσφατα για να υπερασπιστούν το αγγελιόσημο. Διάολε! Εδώ διακυβεύεται το ύψιστο αγαθό της δημοκρατίας, η ελεύθερη και απρόσκοπτη ενημέρωση!!! Χούντα έχουμε;"Μαύρο" στην Ειδομένη;
Αστεία κάνουμε! Οι "αλήτες ρουφιάνοι", κάνουν αυτό που έκαναν πάντα. Κουνάνε την ουρά στα αφεντικά τους και λουφάζουν όταν κάτι απαγορεύεται. Δεξιά τ’ αφεντικά; Αριστερά; Never mind.
Γλώσσα λανθάνουσα. The spread of Zika is the price being paid for a massive policy failure on mosquito control, says World Health Organization leader Margaret Chan. Η εξάπλωση του [ιού] Zika είναι το τίμημα για την μαζική αποτυχία των ενεργειών για τον έλεγχο των κουνουπιών, λέει η επικεφαλής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας Margaret Chan.
Σαν "μαζική αποτυχία" η κυρία Chan εννοεί την αποτυχία των θεσμών σεξουαλικού και οικογενειακού προγραμματισμού, σε διάφορα μέρη του κόσμου. Τώρα τι σχέση έχει αυτό το είδος "προγραμματισμού" με τα τσιμπήματα των κουνουπιών, μόνο ένας Reiser θα μπορούσε να φανταστεί. Άκου την κουκουβάγια αγάπη μου και πάρε με αγκαλιά.... Ααααααάχ!!! Κουνούπι!!! Κουνούπι!!!
Εμείς τον χαβά μας. Ο mosquito control έχει επιχειρηθεί με γενετικές και βιοτεχνολογίες μεθόδους. Οπότε η φράση the spread of Zika is the price being paid for a massive policy failure on mosquito control έχει νόημα εντελώς άσχετο με το ανθρώπινο σεξ. Έχει, όμως, σχέση με το σεξ των κουνουπιών. Και με τις γενετικές μεταλλάξεις.
Όχι, η κυρία Chan δεν θα μπορούσε να υπονοεί κάτι τέτοιο! Ούτε κατά λάθος. Απλά ο χαβάς μας δείχνει πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητα.
Ρίο. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα γράψει: τον καιρό εκείνο τα προφυλακτικά είχαν διάφορες χρήσεις. Σαν αντισυλληπτικά. Για να αντιμετωπιστεί η μετάδοση αφροδίσιων νοσημάτων. Σαν μπαλόνια.
Έπρεπε να πλησιάσουν οι ολυμπιακοί αγώνες του 2016 για να αποκτήσουν και μια καινούργια: σαν αντικουνουπικά. "Μην ανησυχείς αγάπη μου, έχω πάρει τα μέτρα μου. Θα μείνει μακριά το θηρίο."...
Δεν είναι αυτό που νομίζεις. Χάρη στην ωριμότητα υπηκόων και αρχόντων το νομοσχέδιο / ελβετικός σουγιάς "πέρασε" χωρίς απρόοπτα. Οι κακεντρεχείς εταίροι θα αναρωτιούνται έκπληκτοι για το πως το κυβερνητικό όχημα που πέρυσι πήγαινε σαν τρελό φορτηγό κατάφερε τώρα να βγει απ’ την καλίμπρα αλφαδιασμένο και να πορεύεται σχεδόν αυτόματα.
Τα μυστικά της επιτυχίας είναι δύο. Πρώτο η "αντιπολίτευση", και δεν εννοούμε την εντός κοινοβουλίου αλλά την εκτός. Όταν οι παρελάσεις κάνουν το καθήκον τους (όποιον κι αν είναι αυτό, είτε ήσυχο είτε θορυβώδες) συμβάλλουν στην εκτόνωση και την μοιραλατρεία. Δεύτερο μυστικό είναι η εφαρμογή. Αν οι τροπολογίες πέφτουν βροχή στο 90φεύγα του κοινοβουλευτικού ματς, πολύ περισσότερες "διορθώσεις", "εξαιρέσεις", "βελτιώσεις" κλπ μπορούν να γίνουν ύστερα. Στα αποδυτήρια της νομοθετικής ρουτίνας. Και γίνονται. Όταν έχουν σβήσει τα φώτα.
Κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί, για παράδειγμα, με το άρθρο 106. Προέβλεπε την αριστοτεχνική άφεση ποινικών αμαρτιών σε εταιρείες που συστήνουν καρτέλ άπαξ και πληρώσουν το πρόστιμο που θα τους επιβληθεί. Μπορεί, μεν, ο υπουργός να αναγκάστηκε να το ψευτοστρογγυλέψει κάπως πριν την ψήφισή του, αλλά έχει ο θεός μετά.
Αυτά και πολλά παρόμοια κάνουν τα πανηγύρια του κοινοβουλευτισμού ακατανόητα για όσους δεν ανήκουν σε κάποιο λόμπι. Αλλά μήπως οι αγαπημένες τηλεοπτικές σειρές είναι πιο προσιτές για το κοινό τους στα γυρίσματά τους; Όχι. Αυτό δεν τις κάνει λιγότερο δημοφιλείς.
Το θέαμα καταστρέφει τα εγκεφαλικά κύτταρα. Όμως ποιος τα χρειάζεται πια;
Απλότητα. Ο Γιώργος ρωτάει: μα καλά, δεν υπήρχε κανάς άλλος δημοτικός σύμβουλος του Πειραιά να πάει στο παλάτι να κουβεντιάσει με τον αντ’ αυτού; Ήταν ανάγκη να πάει ο Μαρινάκης;
Η απάντησή μας είναι η εξής. Ο κυρ Βαγγέλης είναι ένας απλός, απλούστατος δημοτικός σύμβουλος. Όπως ο κυρ Αχιλλέας ήταν ένας απλός, απλούστατος οπαδός στις κερκίδες της Ν. Σμύρνης. Και είναι τώρα ένας απλός, απλούστατος πολίτης του Βόλου.
Σε κάθε περίπτωση, την επίσκεψη του απλού δημοτικού συμβούλου (συνοδευόμενου απ’ τον δήμαρχο, χωρίς καρτοτηλέφωνα σε πακιστανικά ονόματα όμως…) δεν την ανακοίνωσε ο δήμος Πειραιά. Την ανακοίνωσε ο ολυμπιακός Πειραιά.
Φαίνεται ότι η γραφειοκρατία και το γραφείο τύπου (του δήμου Πειραιά) δεν πήραν καν χαμπάρι ότι ένας απλός, απλούστατος σύμβουλος πέτυχε μια συνάντηση κορυφής για τα προβλήματα του τόπου (και του λαού). Οπότε αναγκάστηκε μια ανώνυμη εταιρεία (ποδοσφαιρική, εντελώς τυχαία) να καλύψει το κενό με μια ανακοίνωση. Θα τολμούσαν οι κακοπροαίρετοι να σκεφτούν ότι ο δήμος (Πειραιά) είναι θυγατρική της π.α.ε…. Τι να πει κανείς για τέτοιους παλιάνθρωπους;
Απλό δεν είναι; Απλούστατο.
Επιστροφές δεν γίνονται δεκτές. Οι άνθρωποι ξεμαθαίνουν να κάνουν δώρα. Η παραβίαση της αρχής της ανταλλαγής ενέχει κάτι παράλογο και αναξιόπιστο· καμιά φορά ακόμη και τα παιδιά περιεργάζονται με δύσπιστο μάτι τον δωρητή, λες και το δώρο ήταν τέχνασμα, προκειμένου να πουλήσει βούρτσες ή σαπούνι.
Αντ’ αυτού ασκείται αγαθοεργία, διοικούμενη φιλανθρωπία, η οποία, βάσει σχεδίων, επικολλά έμπλαστρα στα ορατά τραύματα της κοινωνίας. Στις οργανωμένες υπηρεσίες της δεν υπάρχει πια χώρος για ανθρώπινα συναισθήματα, οι χορηγήσεις συνδέονται μάλιστα αναγκαία με την ταπείνωση μέσα από την κατανομή και τη στάθμιση, με τη μεταχείριση δηλαδή των αποδεκτών ως αντικειμένων.
Ακόμη και η ιδιωτική προσφορά δώρων έχει ξεπέσει σε κοινωνική λειτουργία, την οποία εκτελεί κανείς με απρόθυμη λογική, προσεκτική τήρηση του καθορισθέντος προϋπολογισμού, επιφυλακτική αποτίμηση του άλλου και όσο γίνεται μικρότερους κόπους.
Η ευτυχία της πραγματικής προσφοράς δώρων βρισκόταν στην ικανότητα του δωρητή να φαντάζεται την ευτυχία του αποδέκτη. Σημαίνει ότι διαλέγει, διαθέτει χρόνο, βγαίνει από τον δρόμο του, σκέφτεται τον άλλον ως υποκείμενο: το αντίθετο της λήθης.
Ακριβώς προς τούτο δεν είναι σχεδόν κανένας πια ικανός. Στην καλύτερη περίπτωση χαρίζουν ό,τι θα επιθυμούσαν για τον εαυτό τους, μόνο κατά μερικές βαθμίδες χειρότερα. Ο ξεπεσμός της προσφοράς δώρων καθρεφτίζεται στην οδυνηρή εφεύρεση των ειδών δώρων, τα οποία στηρίζονται ήδη στο γεγονός ότι δεν ξέρει κανεί τι να χαρίσει, διότι δεν το θέλει πραγματικά.
...
(Theodor Adorno, Minima Moralia)
Αυταπάτες. Τώρα που η Κουμουνδούρου είναι ένα κανονικό δεξιό κόμμα, με (ας πούμε) "κεντρώες ευαισθησίες" απ’ την μια μεριά (π.χ.: σύμφωνο συμβίωσης) και ένα στιβαρό ακροδεξιό δεκανίκι απ’ την άλλη (κάτι σαν την "αμφίπλευρη διεύρυνση" αν θυμάστε περί τίνος επρόκειτο...) δεν έχουμε λόγο.
Όμως επειδή την κριτική μας την κάναμε (και την παρακάναμε) πριν ένα χρόνο, όταν ήταν πολλοί εκείνοι που φούσκωναν από "αριστεροδεξιές" βεβαιότητες (και περισσευάμενη αναίδεια απέναντι στην κριτική μας) σ’ εκείνη την επική πορεία προς το ντουβάρι του grexit (σαν διαπραγματευτικού ατού...), παρατηρούμε με ενδιαφέρον το υπόλοιπο εκείνης της όχι μακρινής αλλά συναισθηματικά φορτισμένης εποχής. Και το υπόλοιπο είναι όλοι όσοι καταριούνται τώρα τον συ.ριζ.α.
Πόση αφέλεια, πόση ματαιοδοξία, πόση ιδιοτέλεια χαρακτηρίζει όλους όσους ενήλικες (εκατοντάδες χιλιάδες, πολλές τέτοιες) προτιμούν να το παίζουν ακόμα μια φορά εξαπατημένοι αντί να παραδεχτούν το προφανές; Ότι δεν ξέρουν, δηλαδή, που πηγαίνουν τα τέσσερα;
Η δικαιολογία της εξαπάτησης (απ’ τις ομολογημένες, κι όχι μόνο μια φορά, "αυταπάτες" μερικών πολιτικών βιτρινών) παραείναι βολική για να κρύψουν οι μικροαστοί την δομική πολιτική αναπηρία τους. Αναπηρία που οφείλεται στην ίδια την κοινωνική τους θέση· τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Για τους μικροαστούς δεν υπάρχουν ιστορικά πεδία μεγαλύτερης έκτασης απ' την μύτη τους. Όλα γίνονται όπως νομίζουν ότι γίνονται. Το να παραδεχτούν, ωστόσο, οι μικροαστοί (συμπεριλαμβανομένων και των "ανατροπέων" μεταξύ τους, των ψευτοανατρεπτικών κομμάτων τους, και λοιπά) ότι έχουν βαθιά μεσάνυχτα για την πρακτική των καπιταλιστικών διαδικασιών θα ήταν, περίπου, συνώνυμο με το να παραδεχτούν ότι οι ιδεολογίες τους είναι ο.π.ε. Ονειροφαντασίες περιορισμένης ευθύνης. Ικανοποιητικές για τα μικρά καθημερινά τους εγκλήματα, εντελώς άχρηστες όμως όταν χρειάζεται γενικό σχέδιο.
Κανένας μικροαστός δεν θα επέτρεπε στον εαυτό του τέτοια ταπείνωση! Με την ίδια ένταση και βία που "πιστεύει", με την ίδια ένταση και βία "νοιώθει προδομένος". Μονά ζυγά δικά του. Και συνεχίζει να ελίσσεται, σα φίδι.
Κρατείστε, λοιπόν, σφικτά τον μικροαστισμό σας – όσοι πιστοί... Μπορεί να είναι σωσίβιο, μπορεί να είναι το τσιμέντο στο κεφάλι που θα σας πάει στον πάτο. Όμως σε κάθε περίπτωση the show must go on.
Και ο σώζων εαυτόν σωθήτω. (Που θάλεγε κι ο Ζίζεκ αν δεν το είχαν πει νωρίτερα άλλοι...)
Don’t touch. Πολλοί μπορεί να βρίζουν τους δημόσιους υπάλληλους (γενικά) κανένας όμως τους "ένστολους" (και τους παπάδες). Να γιατί, λοιπόν, χρειάζεται ένα ακροδεξιό συμπλήρωμα σε κάθε εθνικά υπεύθυνη κυβέρνηση. Για να μην ξεφύγει κανενός υπαλλήλου, στη μνημονιακή απόγνωση επάνω, η φαϊνή ιδέα να περικόψει δαπάνες απ’ το υπουργείο άμυνας (ή το υπουργείο δημόσιας τάξης, ή το παπαδαριό).
Τότε θα ορθώσει το ανάστημά του κάποιος βράχος (καμμένος ή βρεγμένος δεν έχει σημασία) και τα εθνικά υπεύθυνα υπουργεία θα ξενυχτίσουν την τελευταία στιγμή ψάχνοντας ισοδύναμα.
Όσοι νομίζουν πως για όλα τα κακά φταίει η τρόικα, ας ασχοληθούν πιο προσεκτικά μ’ αυτό το εσωτερικό τρίπτυχο: πατρίς, θρησκεία, σύμπλεγμα της ασφάλειας.
Δεν είναι το μοναδικό που κάνει κουμάντο. Δεν τα λέμε όλα μαζί για να μην γίνει μπέρδεμα.
Παλιότερες αναρτήσεις:
21-31 Δεκεμβρίου 2016 |
11-20 Δεκεμβρίου 2016 |
1-10 Δεκεμβρίου 2016 |
21-30 Νοεμβρίου 2016 |
11-20 Νοεμβρίου 2016 |
1-10 Νοεμβρίου 2016 |
21-31 Οκτωβρίου 2016 |
11-20 Οκτωβρίου 2016 |
1-10 Οκτωβρίου 2016 |
21-30 Σεπτεμβρίου 2016 |
11-20 Σεπτεμβρίου 2016 |
1-10 Σεπτεμβρίου 2016 |
21-31 Αυγούστου 2016 |
11-20 Αυγούστου 2016 |
1-10 Αυγούστου 2016 |
1-4 Ιούλη 2016 |
21-30 Ιούνη 2016 |
11-20 Ιούνη 2016 |
1-10 Ιούνη 2016 |
21-31 Μάη 2016 |
11-20 Μάη 2016 |
1-10 Μάη 2016 |
21-30 Απρίλη 2016 |
11-20 Απρίλη 2016 |
1-10 Απρίλη 2016 |
21-31 Μάρτη 2016 |
11-20 Μάρτη 2016 |
1-10 Μάρτη 2016 |
27-29 Φλεβάρη 2016
