Ευλογημένος; Οι "παροχές" παροχές· και οι απόπειρες δωροδοκίας απόπειρες δωροδοκίας. Το σημαντικότερο: το θέαμα του κρατικού πατερναλισμού προσπαθεί να κρατηθεί απ’ τα μαλλιά του, και τα καταφέρνει, γιατί αυτό γουστάρει ο λαός.
Γιατί, όμως, χρειαζόταν "διάγγελμα" πρωθυπουργικό; Δεν έχει υπουργούς η φαιορόζ κυβέρνηση; Έχει. Αλλά η κεντρική ομιλούσα κεφαλή έχει ιδιαίτερες ανάγκες.
Εντάξει. Το παλάτι έχει ζόρια. Δεν τα κατάφερε με τα θεάματα (το show της αντι-διαπλοκής τέλειωσε νωρίς), οπότε έμεινε να μοιράζει κάτι από άρτο. Υπάρχουν όμως δύο κακά, που θα μεγαλώσουν τα ζόρια. Πρώτον, αυτά που κάνει σήμερα η φαιορόζ κυβέρνηση τα έφτυνε εχτές. Και δεύτερον, το χειρότερο, αυτά τα "άλλα λέω εγώ κι άλλα εγώ" τα βλέπουν και οι τρισκατάρατοι (δανειστές). Οι τωρινοί, αλλά και οι όποιοι μελλοντικοί. Αν όλο κι όλο το "ελληνικό πρόβλημα" είναι η διεθνής αναξιοπιστία του ντόπιου κράτους / κεφάλαιου, τι πόντους κερδίζει έτσι; Πόσο ανεβαίνουν τα επιτόκια μετά από κάθε τέτοιο "διάγγελμα";
Πάλι η διαιτησία (θα) φταίει...
Ψεκασμένοι; Δεν μπορούμε να φανταστούμε το πως αγρότες μπορούν να "σπάσουν" την απεργία των ναυτικών. Όχι από έλλειψη φαντασίας. Απλά επειδή δεν υπάρχει τέτοιος τρόπος. Όπως δεν υπάρχει τρόπος κτηνοτρόφοι να σπάσουν απεργία πιλότων. Και πολλά άλλα, βγαλμένα απ’ την ζωή.
Συνεπώς καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η απόπειρα στο λιμάνι του Ηρακλείου θα πρέπει να οφείλεται στις παρενέργειες των καλλιεργειών…
Ο ιδανικός. Αναρωτιέται κανείς, ακόμα, "τι θα κάνει" το ψόφιο κουνάβι; Για τη γενική ιδέα του πράγματος παραπέμπουμε στο κρίση και αναδιάρθρωση α λα αμερικέν: τραμπ(ουκ)ισμός. Υπάρχουν, ωστόσο, επ’ αυτού νεώτερα και συγκεκριμένα. Αφορούν το εργατικό κίνημα fight for 15.
Ο καινούργιος υπουργός εργασίας των συντηρητικών λέγεται Andrew F. Puzder. Πρόκειται για τον ceo της αλυσίδας εστιατορίων CKE, που είναι ιδιοκτήτης των franchise Hardee και Carl’s Jr. Είναι αντίπαλος ορισμένων ρυθμίσεων που έγιναν επί προεδρίας Ομπάμα, όπως η επέκταση όσων δικαιούνται να πληρώνονται υπερωρίες (ήδη πρόλαβε να βγει δικαστική απόφαση εναντίον της), ή η πληρωμή επιδομάτων ασθένειας σε εργαζόμενους σε εργολάβους του δημόσιου. Και, εννοείται, είναι φανατικός εχθρός της αύξησης του κατώτατου μισθού.
Έχει, ως τώρα, άμεση εμπειρία του τι σημαίνει "πατάω στο λαιμό" τους εργάτες: σε κάμποσα μαγαζιά των αλυσίδων φαγητού Hardee και Carl’s Jr έχουν επιβληθεί, τα τελευταία 15 χρόνια, πρόστιμα και άλλες ποινές για παραβιάσεις της εργατικής νομοθεσίας. Και, σα να μην έφταναν αυτά, οι διαφημίσεις των αλυσίδων (που κατά δήλωση του Puzder "του αρέσουν, γιατί είναι πολύ αμερικάνικες") είναι σεξιστικές: ημίγυμνες γυναίκες που "απολαμβάνουν" burgers επιδεικνύοντας τα κάλλη τους. Τα δικά τους, όχι των μπιφτεκιών. Με το υπονοούμενο ότι έτσι κι αλλιώς "για κρέας πρόκειται".
Είναι ο ιδανικός για την κυβέρνηση του ψόφιου κουναβιού. Ελπίζουμε να αποδειχθεί το ίδιο για να φουντώσει ακόμα περισσότερο το fight for 15.
Ο δημοφιλής. Φαίνεται ότι εκτός απ’ το κράτος της μακεδονίας και την γεωργία (και την ελλάδα, αλλά εδώ δεν εκδηλώθηκαν…) και στο μαυροβούνιο το ψόφιο κουνάβι έχει δραστήριους οπαδούς. Η γιγαντοαφίσα είναι απ’ το Davilovgrand.
Δεν θα κάνουμε καμία συσχέτιση αυτής της δημοφιλίας με τις μαφιόζικες δραστηριότητες (οι κυριότερες από οικονομική άποψη) στο mondenegro. Ούτε με τις μαύρες δουλειές διάφορων μυστικών υπηρεσιών.
Το αφήνουμε σ’ εσάς.
Και φωτιές απ’ το στόμα! Λυπούμαστε, αλλά υπάρχουν καραγκιοζιλίκια και καραγκιοζιλίκια. Ευρισκόμενος στο Τελ Αβίβ ο εξοχότατος (πρωθυπουργός), για μια ακόμα αντιμιλιταριστική "κουβεντούλα" του τριγώνου Αθήνα - Λευκωσία - Tελ Αβίβ, θεώρησε ευκαιρία να ικανοποιήσει έναν παλιό του πόθο (όπως και σχεδόν κάθε μικρού αγοριού): να γίνει "μάγος", στραβώνοντας κουτάλια.
Και σαν "μάγος", ύστερα, απ’ την Αθήνα, ανακοίνωσε ότι κόσμος και ντουνιάς (συνταξιούχοι) θα φάει με χρυσά κουτάλια. Ίσως στραβωμένα, κουτάλια πάντως. Δεύτερη φορά "κοινωνικό μέρισμα", ε; Την πρώτη ήταν το καλοκαίρι του ’14, πρασινομαύρο μέρισμα τότε.
Δεύτερη φορά "αριστερά"; Πάντα παιδική χαρά; Συμβαίνουν αυτά…
(Το ότι η "πρώτη και δεύτερη φορά" θα κάνει μάγκες τους δεξιούς και τους φασίστες είναι πέρα από συζήτηση… Το φροντίζει συστηματικά, απ’ το δικό της Καστελόριζο ως το Τελ Αβίβ, και απ’ το Κάιρο ως τις Βρυξέλες. Σε κοινή θέα…)
Ομαδικές απολύσεις - και σιωπές. Είναι ένα απ’ τα χιλιάδες (πραγματικά τόσα) ζητήματα που θάβονται κάτω απ’ τις εθνικιστικές ιαχές και κατάρες: το θέμα της αλλαγής της νομοθεσίας περί ομαδικών απολύσεων, στο οποίο (υποτίθεται) το καταραμένο δντ δίνει τα ρέστα του, απαιτώντας τον διπλασιασμό του επιτρεπούμενου μηνιαίου ποσοστού επί του συνόλου των “απασχολούμενων” (10% από το τωρινό 5%) και την κατάργηση της υπουργικής επικύρωσης.
Και τα ντουβάρια ξέρουν ότι το ζήτημα προωθούν οι ντόπιες τράπεζες και οι μεγάλες επιχειρήσεις (δεν έχει πολλές τέτοιες ο λαός και τόπος). Οι "ξένοι" είναι σ'όλα αυτά μόνο μια μάσκα. Τα ανθρώπινα ντουβάρια, απ’ την άλλη, επιμένουν να το αγνοούν αυτό, το "ποιος έχει συμφέρον" απ’το θέμα, και προσπερνώντας κομψά τα ντόπια αφεντικά (ιδιοκτήτες τραπεζών, βιομήχανους, εμπορικές αλυσίδες) καταριούνται το δντ. Την μάσκα.
Έστω. Το παράδοξο βρίσκεται στο εξής: αντίδραση μηδέν απ’ τους ενδιαφερόμενους, τα "συνδικάτα" τους… Όλη η μάχη στα μαρμαρένια αλώνια της "διαπραγμάτευσης" γίνεται απ’ την υπουργό εργασίας.
Ακόμα κι αν υπέθετε κανείς ότι η ελληνική κυβέρνηση (και η υπουργός της) έχει τις καλύτερες των προθέσεων, πόσο μπορεί να "αντέξει" όταν δεν έχει πίσω της χιλιάδες εξαγριωμένους τραπεζοϋπάλληλους, βιομηχανικούς εργάτες και λοιπά, που να απειλούν "εδώ θα γίνει ο τάφος σας;" σημαδεύοντας τα ντόπια αφεντικά; Γιατί, λοιπόν, οι ενδιαφερόμενοι (κάποιοι απ’ τους οποίους θα δουν την πόρτα σύντομα αν η "κυβέρνηση υποχωρήσει") δεν κουνάνε τους κώλους τους;
Είτε θεωρηθεί παράδοξο είτε όχι, πρόκειται για τον τέλειο κύκλο της εθελοδουλείας. Οι θιγόμενοι ψηφίζουν τις πολιτικές (και συνδικαλιστικές) βιτρίνες τους, για να "καθαρίσουν", με γνήσιο λομπίστικο τρόπο. Δηλαδή; Χωρίς οι ίδιοι να διακινδυνεύσουν σοβαρά. Έτσι, φυσικά, αδυνατίζουν εντελώς τους εκπροσώπους τους (πολιτικούς ή συνδικαλιστικούς)· αλλα φευ, τέτοιο είναι το deal εδώ και χρόνια.
Οι εκπρόσωποι απ’ την μεριά τους, ξέροντας πόσο συμβιβασμένοι είναι οι εντολείς τους, κοιτούν την πάρτη τους. Θα "διαπραγματευτούν", όχι όμως όπως νομίζουν οι ψηφοφόροι τους. Θα διαπραγματευτούν για το τι θα τους πουλήσουν σα "νίκη" και τι σαν "αναπόφευκτη υποχώρηση" - με την έγνοια να σώσουν το δικό τους τομάρι και την δική τους θέση.
Κάπως έτσι, μπροστά στα μάτια των πάντων, ξετυλίγεται το δηλητηριώδες κουβάρι του προσοδικού συνδικαλισμού και της προσοδικής πολιτικής. Αν, τελικά, το θέμα των ομαδικών απολύσεων "χαθεί", απλά κάποιοι απολυμένοι αύριο θα βρίζουν την Αχτσίογλου - και πάντα τον Σόιμπλε και το δντ.
Δεν θα σκύψουν το κεφάλι τότε. Το έχουν σκυμένο προ πολλού.
Ο φουριόζος απ’ το Αθήνα. Μπορεί ο "αντ’ αυτού" (πρώην "επικρατείας", νυν "ψηφιακής επανάστασης" ή κάτι τέτοιο) να προτάσσει τα στήθη τους στις συστηματικές, χυδαίες και ανήθικες επιθέσεις στο πρόσωπό του απ’ τους καναλάρχες (αν και στην ανακοίνωσή τους ακόμα και με μεγάλη φαντασία δύσκολα θα βρει κανείς "επίθεση στο πρόσωπό του", τέλος πάντων), αλλά η αλήθεια είναι σκληρή και πικρή. Αν η εκστρατεία του "κατά της διαπλοκής στα μήντια" ήταν ειλικρινής, η ήττα του υπήρξε τόσο συντριπτική ώστε θα έπρεπε να ζει τώρα σε κάποιο νησί ψαρεύοντας.
Δεν ήταν καθόλου τέτοια η εκστρατεία και οι προθέσεις του. Το αντίθετο. Υπηρετούσε πολύ συγκεκριμένα αφεντικά ("της διαπλοκής"), εναντίον άλλων. Ονόματα δεν ξαναλέμε - τα έχουμε γράψει. Κι έτσι, τώρα, παριστάνει εκ του υπουργικού ασφαλούς τον χριστιανό που τον έριξαν στα λιοντάρια.
Η ήττα εκείνης της τυχοδιωκτικής και απόλυτα προσοδικής εκστρατείας φαίνεται... που νομίζετε; Στην τύχη του asset. To πήρε σοβαρά το θέμα (γιατί όχι; είχε εγγυήσεις από Μαξίμου μεριά...), έφτιαξε εταιρεία (με το όλο υπονοοούμενα όνομα "alter ego"), έδωσε τα φράγκα για την άδεια (που δεν του έχουν επιστραφεί), έφτιαξε εταιρεία τηλεοπτική, και προχωράει. Κανάλι αγόρασε, και, "αφρίζει ξαφρίζει" κανάλι θα φτιάξει!!
Ναι, αλλά... Έχει πέσει πάνω στην digea, που είναι ιδιοκτησία των "άλλων", των "παλιών". Κι αυτοί δεν ανεβάζουν το σήμα του καναλιού του, υποστηρίζοντας ότι δεν έχει άδεια (ενώ τα δικά τους έχουν....). Και αφρίζει ο asset, ψάχνοντας να βρει δικαστικά το δίκιο του.
"Δικαστικά";.... Καλύτερα να μην το παρατραβήξει. Έχει μια δικαστική εκκρεμότητα (που, φυσικά, έχει θαφτεί κάτω από ένα λεπτό στρώμα χάρτου) σχετικά με το αν θα έπρεπε να προφυλακιστεί. Σαν επικεφαλής εγκληματικής οργάνωσης.
(Και πως λέγεται το κανάλι του asset; One. Όχι special one. Σκέτο one.)
Aleppo - Palmyra. Ενώ η τύχη του Aleppo έχει κριθεί, σημειώνουμε μια διαφορετική εξέλιξη: ένοπλοι του isis επιτίθενται από διαφορετικές μεριές (και με κατ’ αρχήν επιτυχίες) στην εξοχή της Palmyra.
Μια υπενθύμιση ότι (προς το παρόν, σίγουρα) ο στρατός του Άσαντ δυσκολεύεται να κρατήσει το σύνολο των εδαφών που έχει ανακαταλάβει.
(Στην φωτογραφία άμαχοι που εγκαταλείπουν τις τελευταίες ημέρες μαζικά τις εμπόλεμες ζώνες του ανατολικού Aleppo).
Ω άρχοντες! Λίγες σταγόνες συνεννόησης στο απογευματινό σας τσάι, παρακαλώ! Δεν πρόλαβε η πρωθυπουργός May να φωτογραφηθεί με τους βασιλιάδες σεΐχηδες (και να υπογράψει, λέει, εμπορικές συμφωνίες... τι άραγε θα αγοράσει η αυτού μεγαλειότης απ’ την αραβική χερσόνησο; άμμο;) και ο υπ.εξ. Boris Johnson το πέταξε. Μιλώντας σε συνέδριο στη Ρώμη δήλωσε την (σχεδόν) απελπισία του για τα αδύνατα κράτη της μέσης Ανατολής, ονοματίζοντας τη σαουδική αραβία και το ιράν σαν κράτη που κακοποιούν την ισλαμική θρησκεία και την βγάζουν προωθώντας proxy wars.
Κι έπεσε όλη η διπλωματική υπηρεσία της αυτού μεγαλειότητας να σκεπάσει με άμμο (αυτήν που μάλλον αγόρασε η May) τις καυτές δηλώσεις του υπ.εξ. Ο οποίος θα κάνει επίσκεψη στην αραβική χερσόνησο το ερχόμενο Σαββατοκύριακο, οπότε θα έχει όλη την άνεση να διορθώσει αυτοπροσώπως.
Αυτά με το Ριάντ. Με την Τεχεράνη; Εκεί δεν τίθεται ζήτημα, το Λονδίνο δεν έχει εγκάρδιες φιλίες και αντίστοιχες μπίζνες με το ιρανικό καθεστώς, οπότε το σχετικό τμήμα των δηλώσεων Johnson ισχύει.
Η αλήθεια είναι ότι ορισμένα απ’ τα χαρακτηριστικά της τρέχουσας κρίσης / αναδιάρθρωσης δεν μπορούν παρά να προκαλούν και μια ορισμένη κρίση / χρεωκοπία του "λόγου" (και του "κύρους") των πολιτικών βιτρινών. Όχι παντού, φυσικά. Εδώ κι εκεί σίγουρα.
Ο φουριόζος απ’ το Τόκιο. Ο ακροδεξιός ιάπωνας πρωθ. Shinzo Abe είναι ως τώρα η μοναδική πολιτική βιτρίνα που έτρεξε να συναντήσει το ψόφιο κουνάβι, λίγο μετά την εκλογή του, και χωρίς να έχει ακόμα ορκιστεί. Στις 17 Νοέμβρη τα είπαν επι 1,5 ώρα, στον "πύργο Τrump". Και πάλι ο Abe μπορεί να είναι ο πρώτος "ηγέτης" που θα συναντήσει το ψόφιο κουνάβι μετά την ορκωμοσία του, στις 20 Γενάρη.
Ο ιάπωνας πρωθυπουργός βιάζεται, επείγεται, καίγεται. Γιατί; Όχι για να πείσει τον καινούργιο ένοικο του Λευκού Οικου να πιστέψει στην TPP - υποθέτουμε. Μάλλον κάτι τις το στρατιωτικό- υποθέτουμε.
Αλλά για την πρεμούρα δεν θέλουμε να κάνουμε υποθέσεις. Εσείς;
Aleppo. Στριμωγμένοι, πια, στην παλιά πόλη, στους πρόποδες του κάστρου του Aleppo, οι αντικαθεστωτικοί αντάρτες σήκωσαν ουσιαστικά λευκή σημαία: ζητούν εκεχειρία για να απομακρυνθούν οι άμαχοι. Αφού αυτό που τους πρότειναν η Μόσχα και η Δαμασκός πριν καμιά 10αριά μέρες, όταν αυτοί οι αντάρτες κατείχαν 3 φορές παραπάνω πόλη απ’ ότι τώρα, δηλαδή ασφαλή απομάκρυνση των αμάχων και όσων ενόπλων ήθελαν να φύγουν, το θεώρησαν επισφαλές (και το απέρριψαν), τι είναι εκείνο που τώρα τους κάνει να το ζητούν οι ίδιοι, με πολύ, πάρα πολύ χειρότερους συσχετισμούς δύναμης και όρους; Μόνο το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον (μαζί με το Παρίσι και το Λονδίνο) προσπαθούν, μάταια, σε επίπεδο "συμβουλίου ασφαλείας του οηε" να πετύχουν κάτι παρόμοιο (εκεχειρία), μπας και γλυτώσουν τελευταία στιγμή την πλήρη συντριβή αυτών των ανταρτών.
Too late. Φαίνεται ότι υπάρχει ένας σχεδιασμός του στρατού του Άσαντ plus friends (διαβάζεται κι ανάποδα) να στριμώξουν όσους ένοπλους απομείνουν πίσω απ’ τα παλιά τείχη. Αυτό, όχι, δεν θα το ισοπεδώσουν· είναι μνημείο. Απλά, αν έτσι πάνε τα πράγματα, θα γίνει, στον 21ο αιώνα, μια αναβίωση παλαιού τύπου πολιορκίας κάστρου. Που δεν θα κρατήσει μήνες ή χρόνια. Μόνο μέρες. Μέχρις ότου οι αντικαθεστωτικοί ένοπλοι παραδοθούν, είτε από έλλειψη πυρομαχικών, είτε από πείνα, είτε και απ’ τα δύο· για να τους συμβούν κατά πάσα πιθανότητα τα χειρότερα στη συνέχεια.
Ποιοι τους συμβούλεψαν, όταν ακόμα μπορούσαν να επιλέξουν κάτι άλλο, να μείνουν στο Aleppo; Κάποιες γραβάτες απ’ το Τελ Αβίβ, την Ουάσιγκτον, ποιος ξέρει από που αλλού. Τι θα πάθουν αυτές οι γραβάτες τώρα; Ουσιαστικά τίποτα. Θα ψάξουν άλλους "πρόθυμους" λίγο πιο πάνω ή λίγο πιο κάτω.
Ξεκίνησε η ανάθεση; Όταν το ισραηλινό μιλιταριστικό / ιμπεριαλιστικό κράτος κάνει βρωμοδουλειές έξω απ’ τα σύνορά του, σπάνια το παραδέχεται. Αφήνει τις "εκτιμήσεις" τρίτων να δείχνουν τον ρόλο του, χωρίς επίσημες ανακοινώσεις.
Το γεγονός ότι αυτός ο (ακόμα και με τα ισραηλινά μιλιταριστικά δεδομένα) βαθύς φασίστας (και φίλος των ελλήνων, για να μην ξεχνιόμαστε) υπουργός άμυνας του ισραήλ Avigdor Lieberman παραδέχτηκε ότι ισραηλινοί πύραυλοι κτύπησαν ένα στρατιωτικό αεροδρόμιο στη Δαμασκό, δεν είναι αποτέλεσμα συναισθηματισμού. Αλλά υπολογισμού: θα ακολουθήσουν και άλλα, συνεπώς καλό είναι να συνηθίζετε.
Τι επικαλέστηκε σαν αιτία της επίθεσης; Τις "ανησυχίες του ισραήλ για τον οπλισμό της Χεζμπ’ αλλάχ". Μ’ άλλα λόγια το Τελ Αβίβ ξεκίνησε επιθέσεις σε συριακό έδαφος κατά της λιβανέζικης οργάνωσης (που σίγουρα έχει αναβαθμίσει τα όπλα της, σαν αντίδωρο της συμμετοχής της και των σημαντικών απωλειών που έχει δίπλα στο καθεστώς Άσαντ).
Το ξαναλέμε: πυραυλική επίθεση εναντίον της Χεζμπ’ αλλάχ σε συριακό έδαφος. Χωρίς επίσημα να διαμαρτυρηθεί ο άλλος σύμμαχος του Άσαντ. Η Μόσχα.
Και η ερώτησή μας είναι: αν το Τελ Αβίβ έχει εξασφαλίσει ότι η Μόσχα δεν θα εμποδίσει επιθέσεις του κατά της Χεζμπ’ αλλάχ, θα περιοριστεί σε κτυπήματα στο συριακό έδαφος; Ή θα δοκιμάζει την "τύχη" του προσπαθώντας να πάρει ρεβάνς απ’ την ήττα του στο νότιο λίβανο το 2006;
Όχι η Λώρενς της αραβίας... Η ασφάλεια του κόλπου είναι δική μας ασφάλεια... σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς στρέφεται κανείς στους παλιότερους και πιο αξιόπιστους φίλους. Τάδε έφη Theresa May (στη φωτογραφία, τι μεγαλεία!, μεταξύ δύο βασιλιάδων: αριστέρα της σαουδικής αραβίας, δεξιά του μπαχρέιν).
Συντηρητική η αγγλίδα πρωθυπουργός, αναθυμάται τα παλιά μεγαλεία της "κυβέρνα βρετανία". Τι περιμένει, άραγε, απ’ τους "παλιούς φίλους" που βρίσκονται σε ανεπίστρεπτη, για πάντα, παρακμή; Δεν ξέρουμε, υποθέτουμε: γη και νερό. Δηλαδή κάποιες βάσεις για το όχι - και - τόσο - περήφανο - βρετανικό - ναυτικό.
Φυσικά πρόκειται για δύο κράτη / χούντες. Αλλά δεν είναι καιρός για ευαισθησίες. Μόνο που οι συμμαχίες με ό,τι πιο ελεεινό σημάδεψε τον 20o αιώνα (και τα σεϊχάτα της αραβικής χερσονήσου έχουν μόνιμη θέση σ’ αυτήν την γκαλερί) καθόλου δεν εγγυάται επιτυχίες στον 21o.
Never mind. Ο πνιγμένος το νερό δεν το φοβάται! Και στον 20o αιώνα η αυτοκρατορία έχασε, δυο τουλάχιστον παγκόσμιους πολέμους, ίσως και τρεις (κι ας μοστραρίστηκε στους νικητές).
Never mind…
Η ντροπή να λέγεται! Ντροπιασμένοι δηλώνουν διάφοροι της «αριστερής» πτέρυγας της φαιορόζ κυβέρνησης, με αφορμή τον συναγελασμό του υπουργού τους με τα βοθρολύματα. Αλλά, πάλι, είναι αλεπούδες: ντρέπονται για μια «ατζέντα», που αν είναι κι αν δεν είναι, και τα λοιπά και τα λοιπά. Δεν θέτουν ζήτημα «απομάκρυνσης» του ψεκασμένου.
Ντάξει. Αν τραβάνε κανά ζόρι, ας κάνουν κάτι ευκολότερο. Ας ζητήσουν την διαγραφή των συν-βουλευτών τους που ήταν στο παρεάκι του Καστελόριζου...
Η παθολογία του «κοινωνικο/πολιτικού» 1. Στην εποχή της post-truth θα ήταν μάταιο να περιμένει κανείς κάτι διαφορετικό απ’ την δημαγωγία. Είμαστε υποχρεωμένοι ωστόσο, σαν εργάτες, σαν αυτόνομοι και (αν επιτρέπεται ακόμα...) σα λογικά όντα να το δείξουμε: έχει φτάσει στο σημείο της ψύχωσης η προσπάθεια φερεφώνων και υποτελών να ανακαλύπτουν εδώ κι εκεί την αναγγελία της διάλυσης της ευρωζώνης (ή/και της ε.ε.). Τα πιο ετερόκλητα γεγονότα, μακρυά από στοιχειώδεις αναλύσεις που πριν 30 χρόνια θα ήταν αυτονόητες (στο όνομα, απλά, της κοινής λογικής), επιστρατεύονται σαν εντυπώσεις για να υπηρετήσουν, δίκην «αποδείξεων», αυτό: την διεστραμμένη απόλαυση της καταστροφής.
Να ένα πρόχειρο παράδειγμα. Στην «αλυσίδα» της ρητορικής που έβαλε εύκολα στο σακί το brexit και την εκλογή του ψόφιου κουναβιού, ΜΟΛΙΣ ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΒΔΟΜΑΔΑ, ήταν σε αναμονή τα εξής: οι προεδρικές εκλογές στην αυστρία και το δημοψήφισμα στην ιταλία. «Να, κι εδώ έρχονται οι φασίστες!» έκραζαν οι καρακάξες της δημαγωγίας, «να, κι εκεί, αν βγει – το – όχι πάει η ευρώπη» συμπλήρωναν.
Χτες και σήμερα στον καταστροφολογικό απολογισμό οι εκλογές στην αυστρία, απλά, ΔΕΝ υπάρχουν. «Η ευρώπη θα διαλυθεί στα εξ ων συνετέθει» λόγω του όχι στο συνταγματικό δημοψήφισμα στην ιταλία· αλλά δεν θα «σωθεί» μετά την εκλογή του grenenAlexander Van der Bellen. Σ’ αυτήν την ψυχωσική (με πολιτικούς όρους) κατάσταση ΔΕΝ χωράνε “καλές ειδήσεις”. ΔΕΝ ενδιαφέρουν τέτοιες! Τελεία και παύλα.
Το ότι σ’ αυτήν την εκστρατεία πρωταγωνιστούν αγγλικά και αμερικανικά media, πάνω και κάτω απ’ το τραπέζι, είναι ασήμαντο... Ε;
Η παθολογία του «κοινωνικο/πολιτικού» 2. Είναι γνωστό (;) ότι τα «δημοψηφίσματα» έχουν μια, και μόνο μία, «άσπρο / μαύρο» εκδοχή. Ναι ή όχι. Σε κοινωνίες (υποτίθεται) εγγράματων θα περίμενε κανείς να υπάρχει μια ορισμένη επιφύλαξη για το τι σημαίνει μια ερώτηση που επιδέχεται μόνο αυτή τη μανιχαϊστική απόκριση. Για διάφορους λόγους που αφορούν την κοινή καθημερινή εμπειρία των κοινωνικών σχέσεων, όπου το «ίσως», το «μάλλον», το «δεν ξέρω» είναι το ίδιο συνηθισμένες απαντήσεις όπως το «ναι» και το «όχι». Και για έναν, ακόμα πιο σημαντικό λόγο: αν την ερώτηση την εμφανίζει, την διατυπώνει και την συσκευάζει το αφεντικό, θα πρέπει να είναι κανείς καχύποπτος. Όχι πριν απαντήσει. Αλλά πριν αποδεχθεί καν και καν ένα ερώτημα του αφεντικού που απαιτεί είτε ένα «ναι» είτε ένα «όχι».
Η παθολογία του «κοινωνικο/πολιτικού» 3. Μέσα σ’ αυτά, που είναι παρακμιακά και άθλια από μόνα τους, υπάρχει και κάτι ακόμα: ερωτήματα / δημοψηφίσματα που ΔΕΝ απευθύνονται στους υπηκόους. Στους υπηκόους που (έτσι λέει η δημαγωγία) απαντούν «πηγαία» και «αυθεντικά», ειδικά εκείνο το μέρος τους που είναι κτυπημένο απ’ την κρίση και την διαχείρισή της... Μα είναι δυνατόν να απαντάει οποιοσδήποτε «ναι» ή «όχι», με «πηγαίο και αυθεντικό» τρόπο, όταν η ερώτηση είναι στημένη; Ξανά δυο παραδείγματα.
Υπάρχει μια ψιθυριστή συζήτηση μεταξύ των ειδικών των αφεντικών (προσοχή: μεταξύ αυτών, όχι μεταξύ ημών!) ότι θα έπρεπε οι επιχειρήσεις και οι εταιρείες να φορολογούνται για τις δραστηριότητές τους σε κάθε χώρα / κράτος εκεί που τις ασκούν και όχι εκεί που δηλώνουν την έδρα τους. Είναι σαφές ότι αυτό θα ήταν ένα δυνατό κτύπημα στην off shore φοροδιαφυγή των αφεντικών (γιατί τι είναι οι off shore φολολογικοί παράδεισοι; Τίποτα άλλο από δικηγορικά γραφεία που δηλώνονται σαν «έδρες» εταιρειών που «δουλεύουν» αλλού;). Και, φυσικά, θα μεγάλωνε κάτι τέτοιο τα φορολογικά έσοδα των κρατών, υπέρ αδυνάτων.
Υπάρχει άλλη μια ψιθυριστή συζήτηση, πάλι μεταξύ των ειδικών των αφεντικών, ότι θα έπρεπε να φορολογείται η κυκλοφορία του χρήματος των τρανών σπουδαίων χρηματοπιστωτικών «επενδυτών». Αυτών που μπαίνουν και βγαίνουν στα χρηματιστήρια, στις αγορές μετοχών και ομολόγων, κλπ κλπ. Πρόκειται για τον γνωστό «φόρο Τόμπιν». Ακόμα και ένα μικρό, ελάχιστο ποσοστό φορολόγησης αυτών των χρηματικών μετακινήσεων θα απέφερε σημαντικά έσοδα στους κρατικούς προϋπολογισμούς.
Ιδού λοιπόν το ερώτημα: έχει πει ή έχει εννοήσει κανείς ότι οι υπήκοοι, ειδικά μάλιστα αυτοί που υποφέρουν, θα ήταν σωστό να απαντήσουν, με ένα «ναι» ή ένα «όχι», για το αν θα πρέπει να επιβληθούν αυτές οι φορολογίες; Έχουν κληθεί οι δυσπραγούντες, «αυτοί που βλέπουν το τραίνο της καπιταλιστικής εξέλιξης παρατημένοι στους σταθμούς», να απαντήσουν δημοψηφιστικά (επιβάλλοντας, εν τέλει, την θέλησή τους) για το αν θα πρέπει να συνεχίσουν να υπάρχουν off shore φορολογικοί παράδεισοι για τα μαγαζιά και τις εταιρείες όπου οι ίδιοι δουλεύουν και παράγουν πλούτο· ή για το αν θα πρέπει το «πολύ χρήμα» να συνεχίσει να κυκλοφοράει όπου θέλει χωρίς να πληρώνει διόδια;
Όχι. ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ!!! Σιγά μη ρωτήσει κανείς τους μαλάκες, τους υποτακτικούς, τέτοια πράγματα. Την ίδια στιγμή όμως, οι ίδιοι μαλάκες και οι ίδιοι υποτακτικοί είναι «σπουδαίοι» όταν απαντούν σε άλλα ερωτήματα, αυτά που βολεύουν τα αφεντικά τους. Και, κατά τους ψυχωσικούς, είναι ακόμα «σπουδαιότεροι» αν οι απαντήσεις τους τροφοδοτούν την ανακύκλωση της παράνοιας.
Η παθολογία του «κοινωνικο/πολιτικού» 4. Προφανώς τα παραδείγματα που χρησιμοποιήσαμε είναι εντελώς (μα εντελώς!) ρεφορμιστικά... Έχουμε, επίγνωση, ωστόσο ότι οι επαναστάσεις δεν γίνονται με δημοψηφίσματα.
Συνεπώς, όσοι νομίζουν ότι «επανάσταση» είναι οποιαδήποτε καταστροφή, και ότι (επιπλέον) μια – καταστροφή – που – προκλήθηκε – από – κάλπες είναι «απελευθερωτική», είναι έρμαια της καπιταλιστικής αλήθειας που λέγεται δημιουργική καταστροφή. Δημιουργική για λογαριασμό του κεφάλαιου και των εξουσιών, κρατικών και παρακρατικών.
Το ψόφιο κουνάβι παρεξηγήθηκε. Ακόμα πρόεδρος επίσημα δεν έγινε, αλλά τι σημασία έχει αυτό; Ο άνθρωπος πήρε το πόστο για να κάνει κάποιες δουλειές, "επαγγελματικά" όπως αναγνωρίζουν και εύχονται διάφοροι, χωρίς να αναγνωρίζουν πόσο μακρυά φτάνει στις μέρες μας ο επαγγελματισμός.
Μας ρώτησε η κίνα αν είναι Ο.Κ. να υποτιμάει το νόμισμά της (κάνοντας δύσκολο στις επιχειρήσεις μας να την ανταγωνιστούν), να φορολογεί τα προϊόντα μας όταν εισάγονται εκεί (οι ηπα δεν τα φορολογούν) ή να φτιάξει ένα μεγάλο στρατιωτικό σύμπλεγμα στη μέση της νότιας θάλασσας της κίνας; Δε νομίζω να μας ρώτησε!
Αυτό τιτίβισε το ψόφιο κουνάβι, σαν απάντηση στις διαμαρτυρίες του Πεκίνου για το τηλεφώνημά του με την πρόεδρο της ταϊβάν. Έχει το στυλ του ριγμένου, του παραπεταμένου, εκείνου που όντας ο αδύνατος της ιστορίας τον πνίγει το δίκιο του για τις αυθαιρεσίες του δυνατού.
Εντελώς επαγγελματικά λοιπόν, το ψόφιο κουνάβι ξεκίνησε απ’ τις "οικονομικές αυθαιρεσίες" του Πεκίνου, για να καταλήξει στις στρατιωτικές. Είναι το σχήμα "μας πατάνε, πρέπει να τους ξεφορτωθούμε". Κατόπιν αυτού, και για να μη λέμε πολλά, όσοι ντόπιοι ψεκασμένοι πανηγυρίζουν για την επερχόμενη "εθνική απελευθέρωση των ηπα" που φέρνει το ψόφιο κουνάβι, ας ξεκουμπιστούν κι ας πάνε να καταταχτούν στον αμερικανικό στρατό.
Λαμπρές ημέρες και ακόμα λαμπρότερες νύχτες τους περιμένουν. Με τις ευχές μας.
Χειμώνας... Τα μεγάλα λόγια, κι ακόμα περισσότερο οι καθεστωτικές μεγάλες βολικές προβλέψεις, είναι προ πολλού βαρετές. Απ’ τον καιρό που ο καπετάν Γιάνης ο Εκπορθητής είχε στριμώξει τον ευρωπαϊκό αυτοκρατορικό στρατό στο Άουστερλιτς και ήταν έτοιμος για το τελικό κτύπημα... αλλά φευ "Γιάνη χάσαμε".
Σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα, α) θα είχε "εξυγιανθεί το ελληνικό ποδόσφαιρο", και β) η (τραπεζική και όχι μόνο) πατρίς θα ήταν σήμερα με το ένα πόδι και τα δύο χέρια στα ιαματικά λουτρά της "ποσοτικής χαλάρωσης" της εκτ. Αντί γι’ αυτά, ακόμα και ο πιο καλόπιστος παρατηρητής θα έλεγε ότι α) το ντόπιο κλωτσοσκούφι αποφέρει καλά λεφτά στον ασιατικό τζόγο (δεν τον είπαμε "μαφιόζικο" - εσείς το σκεφτήκατε!) και β) ο κατά τον δυστυχή πρωθυπουργό "θρίαμβος" του χτεσινού eurogroup είναι όσα έγραφαν τα διεθνή καθεστωτικά μήντια εδώ και μήνες, και του ξύνιζαν σα λίγα.
Όμως ο καλόπιστος παρατηρητής πρέπει να δείξει κατανόηση. Γιατί υπάρχουν και χειρότερα. Όπως η δικαστική απόφαση για την μη έκδοση των τούρκων πραξικοπηματιών. Πρόκειται για μια σοφή απόφαση: αν καταφέρουν να έρθουν κι άλλοι (που δεν έχουν συλληφθεί ακόμα στην τουρκία) και τύχουν (δικαστικό προηγούμενο γαρ) της ίδιας φιλικής μεταχείρισης, το παλιό (;) βαθύ κράτος της τουρκίας θα τρίβει τα χέρια του.
Λυπούμαστε πολύ κύριε Renzi. Καλή η προσπάθειά σου, αλλά... το ευρώ πήγε μόλις στο 1,0578 του δολαρίου ενώ το ρεκόρ του προς τα κάτω είναι ακόμα (απ’ τις 24 Νοέμβρη) 1,0542. Πότε θα σπάσει το "ψυχολογικό όριο" του 1:1, να φάνε τα ψόφια κουνάβια τις ουρές τους κύριε Renzi;
Σοφέ αναλυτή - αναλυτάκο: πότε, είπαμε, είναι οι επόμενες κάλπες που θα διαλύσουν την ευρωζώνη;
Aleppo. Το τέλος της "μάχης του Aleppo" δεν είναι, πια, θέμα εβδομάδων. Αλλά λίγων ημερών, ίσως όχι παραπάνω από 15. Η περιοχή που κατέχουν ακόμα οι αντικαθεστωτικοί στα ανατολικά της πόλης στενεύει ώρα με την ώρα. Όσα πυρομαχικά ή/και τρόφιμα κι αν έχουν αποθηκεύσει, είναι αδύνατο πια να ελπίζουν σε οτιδήποτε (εκτός απ' την ισραηλινή αεροπορία!)
Με τις συμβουλές των ρώσων καραβανάδων (και, προφανώς, την εμπειρία τους απ’ την τσετσενία...) ο στρατός του Άσαντ και οι σύμμαχοί του δεν ακολουθούν την τακτική που ήταν αναμενόμενη, δηλαδή εισβολή από κεντρικούς οδικούς άξονες. Αντίθετα επιτίθενται σε σημεία της πόλης που είναι δύσκολο οι αντικαθεστωτικοί να οργανώσουν αποτελεσματική άμυνα, και συγκλίνουν από διαφορετικές μεριές, αξιοποιώντας την σημαντική αριθμητική υπεροχή τους και την δράση της αεροπορίας τους.
Αν ως το τέλος της χρονιάς ο Άσαντ έχει καταλάβει όλο το Aleppo, τότε θα έχει κάνει ένα ωραίo χριστουγεννιάτικο δώρο στα επιτελεία στην Ουάσιγκτον: θα έχουν λίγες εβδομάδες για να βρουν έναν τρόπο να σερβίρει η καινούργια συντηρητική αμερικανική κυβέρνηση τη νίκη της Μόσχας και της Τεχεράνης (γιατί περί αυτού θα πρόκειται) σαν εύγευστη "επιτυχία του πολιτισμένου κόσμου κατά της τρομοκρατίας".
Προς το παρόν, και σαν προετοιμασία για μια τέτοια στιγμή, το καραβανοεπιτελείο του ψόφιου κουναβιού μπορεί να αποθεώσει την Μόσχα και το Πεκίνο για το βέτο τους στο συμβούλιο ασφαλείας του οηε, κατά μιας πρότασης για εκεχειρία στο Aleppo· καταγγέλοντας τους αμερικάνους εκπροσώπους (και τους γάλλους και τους άγγλους) που ψήφισαν "υπέρ".
Ή όχι;
Δυο ξένοι στην ίδια πόλη. Έχετε ακούσει για πλαστά χαρτονομίσματα. Για "πλοία φαντάσματα". Για μαϊμού "επώνυμες" μάρκες. Για ψεύτικα αισθήματα. Για fake υποσχέσεις. Αλλά για πλαστές πρεσβείες;
Κι όμως. Λέγεται ότι στην πρωτεύουσα της γκάνα Accra λειτουργούσε εδώ και δέκα χρόνια (ούτε μια βδομάδα ούτε ένα μήνα· δέκα ολόκληρα χρόνια!) μια πέτσινη πρεσβεία των ηπα. Κι άλλη μια (άγνωστο για πόσο καιρό) της ολλανδίας.
Η πλαστή αμερικανική πρεσβεία ήταν εγκατεστημένη σ’ ένα μεγάλο διώροφο κτίριο, με την αμερικανική σημαία απ’ έξω, πορτραίτα του Ομπάμα μέσα, και ευγενικούς τρίγλωσσους υπαλλήλους που εξέδιδαν .... πλαστές βίζες για γκανέζους. Και πως αλλιώς, δηλαδή, θα ήταν μια "κανονική" πρεσβεία; Θα είχε υδατογραφήματα στα τζάμια; Την δουλειά (λένε...) την είχαν στήσει γκανέζοι και τούρκοι μαφιόζοι, υπό την εποπτεία ενός γκανέζου εισαγγελέα.
Το ενδιαφέρον είναι ότι η Ουάσιγκτον διαθέτει και κανονική πρεσβεία στην ίδια πόλη, σε άλλη περιοχή. Ή έτσι λέει. Είναι κάτι που μας δυσκολεύει, γιατί προκύπτει ένα δηλητηριώδες ερώτημα: δέκα ολόκληρα χρόνια υπήρχαν δύο πρεσβείες στην ίδια πόλη και οι υπάλληλοι της μιας, της "κανονικής", δεν είχαν πάρει χαμπάρι ότι υπάρχει και αντίγραφο; Τι περίμεναν; Να στηθεί κι ένας Λευκός Οίκος μαϊμού μ' έναν γκανέζο εισαγγελέα να το παίζει πρόεδρος των ηπα;
Ανησυχούμε. Ανησυχούμε μήπως απ’ την μακρινή γκάνα αρχίσει να αποκαλύπτεται η τρομακτική αλήθεια. Ότι και η άλλη πρεσβεία (των ηπα) είναι fake! Γιατί, πολύ απλά, δεν υπάρχει αμερικανικό κράτος. Είναι κι αυτό fake… Έχουμε πέσει θύματα αδίστακτων μαφιών, που δεν χρειάζονται πια τις "κανονικές" εξουσίες, οπότε φτιάχνουν πρεσβείες κρατών ουσιαστικά ανύπαρκτων… Κατά βούληση!
Το φαντάζεσθε; Ο Debord θα στριφογυρίζει στον τάφο του!
Buy gold. Αυτή τη φορά ο τούρκος πρόεδρος δεν κάνει emotional δηλώσεις· το έχει επαναλάβει αρκετές φορές τις τελευταίες ημέρες. Ζητάει απ’ τους υπήκοους να ξεφορτωθούν τα δολάριά τους, είτε μετατρέποντάς τα σε τουρκικές λίρες, είτε αγοράζοντας χρυσό.
Υπάρχει ένα θέμα: η έντονη "διολίσθηση" της λίρας έναντι του δολαρίου στα τέλη Νοέμβρη. Αλλά κάτι τέτοιο δεν έχει μόνο κακά (ακριβαίνουν οι εισαγωγές)· έχει και καλά (γίνονται φτηνότερες οι εξαγωγές και, φυσικά ο τουρισμός στην τουρκία).
Φαίνεται ότι το τουρκικό καθεστώς έχει κάτι ευρύτερο κατά νου. Γιατί οι εκκλήσεις για το νόμισμα πηγαίνουν σετ με ανακοινώσεις ότι η Άγκυρα θα κάνει συμφωνία με την Μόσχα, το Πεκίνο και την Τεχεράνη να πληρώνουν το μεταξύ τους εμπόριο στα δικά τους (εθνικά) νομίσματα.
Αν αυτό συμβεί, θα προστεθεί ένας ακόμα κρίκος στη διεθνή τάση "αποδολαριοποίησης" του διεθνούς εμπορίου. Κι αυτό, έχουμε την εντύπωση, δεν ευχαριστεί την Ουάσιγκτον (αν υποθέσουμε ότι υπάρχει...)
Έχασε (προς το παρόν). Τελικά στο ιταλικό δημοψήφισμα η πλειοψηφία των κουκιών πήγε στο "όχι". Λόγω της μεγάλης διαφοράς ο Renzi δεν έκανε "κωλοτούμπα" (όπως ίσως σκεφτόταν...) και τήρησε την δέσμευσή του ότι θα παραιτηθεί.
Ως εδώ ήταν το ευκολότερο μέρος της ιστορίας. Τα δύσκολα αρχίζουν τώρα, για τις ιταλικές τράπεζες. Το πιθανότερο είναι να φτιαχτεί μια "κυβέρνηση τεχνοκρατών": χρειάζεται κάποιος να "τσιμεντώσει" το ιταλικό τραπεζικό σύστημα μιας και είναι σίγουρο ότι η πλειοψηφία των ιταλών δεν ψήφισε εναντίον του...
Οι Sioux νίκησαν (προς το παρόν). Η νίκη (ας ελπίζουμε ότι θα είναι μόνιμη) για τους Sioux και τους συμπαραστάτες τους, που υπερασπίζονται εδώ και μήνες απ’ τον καταυλισμό του Standing Rock την γη τους (και την λίμνη Oahe) στη βόρεια Ντακότα, εναντίον της διέλευσης αγωγού πετρελαίου απ’ τον βυθό της, ήρθε, ίσως την τελευταία στιγμή. Με παρέμβαση του απερχόμενου Ομπάμα το "μηχανικό" του αμερικανικού στρατού αρνήθηκε να δώσει την σχετική άδεια διέλευσης του σωλήνα, προτείνοντας στην εταιρεία την αναζήτηση εναλλακτικής διαδρομής.
Το πρόβλημα (και, ίσως, κάποιος δόλος απ’ τον απερχόμενο) είναι αυτό: η τελευταία στιγμή. Οι αυτόχθονες και οι συμπαραστάτες τους φοβούνται ότι η κυβέρνηση του ψόφιου κουναβιού θα αλλάξει την απόφαση. Η δήλωση του τοπικού συντηρητικού βουλευτή δίνει το στίγμα της αιτιολόγησης μιας τέτοιας αλλαγής:
Η σημερινή ατυχής απόφαση στέλνει ένα πολύ ανησυχητικό σήμα σε άλλους που θέλουν να επενδύσουν σε υποδομές σ’ αυτή τη χώρα. Δρόμοι, γέφυρες, γραμμές μεταφοράς ρεύματος, αγωγοί, αιολικά πάρκα και γραμμές υδροδότησης θα είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να κατασκευαστούν, όταν η εγκληματική συμπεριφορά ανταμοίβεται με τέτοιον τρόπο... Είμαι σίγουρος ότι θα αποκαταστήσουμε το νόμο και την τάξη τον επόμενο μήνα, όταν αναλάβει ένας πρόεδρος που δεν χώνει τη μύτη του στην εφαρμογή του νόμου.
Ακριβώς αυτό, για όποιον αναρωτιόταν... Ένας πρόεδρος που υπόσχεται "μεγάλες επενδύσεις σε έργα υποδομής" έρχεται καλπάζοντας πάνω στο νόμο και στην τάξη... Και θα κάνει προφανές πόσο εγκληματίες είναι οι ερυθρόδερμοι Sioux που θέλουν να προστατέψουν τη γη και το νερό τους απ’ την μόλυνση: πέρα απ’ όλα τα υπόλοιπα αυξάνουν την ανεργία στις ηπα.
Fight for 15 - 1. Το κίνημα για σημαντική αύξηση του κατώτατου μισθού στις ηπα γιόρτασε την επέτειο των 4 χρόνων απ’ την πρώτη του δημόσια εμφάνιση, με πολλές εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες στους δρόμους εκατοντάδων πόλεων των ηπα, στις 29 Νοέμβρη. Ξεκίνησε απ’ αυτούς κι αυτές που δουλεύουν στις αλυσίδες γρήγορου φαγητού, είχε δηλαδή απέναντί της εργοδοτικούς γίγαντες του μεγέθους της mcdonalds, της burger king, και άλλους παρόμοιους. Τους αψήφισε.
Σήμερα, 4 χρόνια μετά, η οριζόντια επέκτασή του σε πάμπολλους κλάδους χαμηλόμισθων είναι τόσο εντυπωσιακή (για πρώτη φορά στις 29 / 11 συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις και οδηγοί της uber…) ώστε δεν μπορεί να φανταστεί κανείς, αν δεν ξέρει, πως έγινε δυνατό να δημιουργηθεί ένα τόσο μαζικό κίνημα με αφετηρία λίγες δεκάδες πεισματάρηδες, που συν τοις άλλοις είχαν να αντιμετωπίσουν και τη χλεύη των "ρεαλιστών", που έλεγαν ότι "αυτά (δηλαδή ο διπλασιασμός του κατώτατου ωρομίσθιου) δεν γίνονται", ότι "έτσι θα αυξηθούν οι τιμές" και άλλα παρόμοια. Δυστυχώς τα ίδια έχουμε ακούσει κι εμείς, απ' την αρχή του 30/900. Οι ίδιες ενσωματωμένες φωνές των αφεντικών...
Αν το δει κανείς στεγνά, αυτό - ακόμα - δεν - έχει - γίνει. Υπάρχουν πολλές εταιρείες που έχουν υποσχεθεί αυξήσεις σε δόσεις, ή αυξήσεις στα 12 δολάρια την ώρα μετά από ένα ή δύο χρόνια. Υπάρχουν πολιτείες (το θέμα αφορά την πολιτειακή νομοθεσία στις ηπα) που έχουν αποφασίσει αύξηση στα 15 δολάρια, σταδιακά, σε βάθος 3, 4 η 5 χρόνων. Αυτές θεωρούνται απ’ το κίνημα σημαντικές μεν αλλά μόνο ενδιάμεσες νίκες. Γι’ αυτό και αντί να υποχωρήσει ("ωραία, νικήσαμε, πάμε για κανά πιτόγυρο"!) συνεχίζει και μεγαλώνει.
Fight for 15 - 2. Ως τώρα το κίνημα δεν είχε στο στόχαστρό του την "κεντρική πολιτική σκηνή" στις ηπα, επειδή συν τοις άλλοις είναι, σε γενικές γραμμές, αναρμόδια. Αυτό, όμως, αλλάζει τώρα, μετά την εκλογή του ψόφιου κουναβιού.
Οι λόγοι είναι δύο. Πρώτον, προεκλογικά το ψόφιο κουνάβι είχε μιλήσει για "υψηλούς μισθούς που μειώνουν την ανταγωνιστικότητα των ηπα", και είχε χαρακτηρίσει τα 15 δολάρια κατώτατο ωρομίσθιο υπερβολικό (θα έβαζε ένα όριο στα 10 δολάρια είπε... - καλωσύνη του!) Αυτό τον τοποθέτησε στους εχθρούς του f.f.15.
Εκεί που το κίνημα εκτιμάει ότι θα κτυπήσουν οι συντηρητικοί, μετά τη νίκη τους στις εκλογές, είναι στη σύνθεση του "εθνικού γραφείου εργασιακών σχέσεων", τα μέλη του οποίου ορίζονται απ’ την κάθε φορά κυβέρνηση. Πριν ένα χρόνο το NLRB (national labor relation board), κάτω απ’ την πίεση του κινήματος, είχε εκδόσει μια απόφαση που αναγνώριζε ότι οι "μητρικές" εταιρείες που έχουν franchisees είναι συνυπεύθυνες για την εργασιακή κατάσταση (τόσο τους μισθούς όσο και τα ωράρια) όσων δουλεύουν σ’ αυτά τα franchisees· μια συνυπευθυνότητα που οι μητρικές είχαν καταφέρει να γλυτώσουν απ’ την αρχή της εφαρμογής της "δικαιόχρησης", εδώ και πάνω από έναν αιώνα. Αυτή η απόφαση έλυσε τα χέρια του κινήματος, που μπορεί έκτοτε να σημαδεύει κατευθείαν τις "μητρικές" στις μισθολογικές και συνδικαλιστικές απαιτήσεις του.
Τώρα το ψόφιο κουνάβι ετοιμάζεται να ανατρέψει αυτήν την απόφαση. Αν και δεν έχει ορίσει ακόμα τον υπουργό εργασίας, οι φήμες λένε ότι προορίζει γι’ αυτό το πόστο έναν ceo μιας αλυσίδας εστιατορίων (!). Και, προφανώς, στη συνέχεια θα οριστούν τα κατάλληλα μέλη του NLRB…
Αυτός είναι ο ένας λόγος που το f.f.15 θα έχει, πια, έναν ακόμα στόχο "υψηλού συμβολισμού".
Fight for 15 - 3. Ο δεύτερος λόγος είναι ο ρατσισμός του ψόφιου κουναβιού και των ψηφοφόρων του, και οι απειλές περί μαζικών απελάσεων μεταναστών "χωρίς χαρτιά". Μιας και η εργατική τάξη "στον πάτο" είναι πολυεθνική (και όχι μόνο στις ηπα...), αυτά τα ζητήματα την αφορούν άμεσα.
Ήδη, το fight for 15 ετοιμάζεται οργανωτικά για να επεκτείνει το πεδίο της δράσης του: εναντίον των απελάσεων, υπέρ της νομιμοποίησης των "χωρίς χαρτιά", εναντίον της αστυνομικής βίας (black life matters).
Δεν ξέρουμε που θα φτάσει αυτό το γνήσιο εργατικό κίνημα. Και μόνο το γεγονός ότι κρατάει ήδη 4 χρόνια (συν τουλάχιστον 1,5 χρόνο της αρχικής προετοιμασίας) και μεγενθύνεται διαρκώς τόσο σε συμμετοχή όσο και σε στοχοθεσία είναι έξω απ’ τις εμπειρίες μας· αξιοζήλευτο και παραδειγματικό!
Θεωρούμε πάντως ηλίου φαεινότερο ότι η ανάδειξη του σκληροπυρηνικού έως φασίστα Τραμπ σαν προέδρου είναι βασικό στοιχείο της απάντησης των αμερικανικών αφεντικών και των κοινωνικών λακέδων τους σ’ αυτό το δυναμικό κίνημα βάσης.
Περισσότερα επ’ αυτού στο Sarajevo νο 112, από Δευτέρα απόγευμα και μετά (στην Αθήνα), Τρίτη απόγευμα (στη Σαλονίκη).
Πάρε, πάρε!!! "Ελληνοτουρκικά", "υποκλοπές" ή "χρέος"; Ποιο θα είναι το πιο εμπορικό θέμα της δημαγωγίας τις επόμενες μέρες; Ποντάρετε τώρα...
(Επί τη ευκαιρία, αφού οι φαιορόζ κυβερνώντες θα ψάξουν να βρουν τι έχει συμβεί μ’ αυτά που καταγγέλει ο Περισσός - και όχι μόνο - δεν κάνουν τον κόπο να βρουν και ποιοι έκαναν την υποκλοπή της εσωτερικής συζήτησης του Τόμσεν με την Βελκουλέσκου, την οποία ο γενναίος πρωθυπουργός ανέμιζε πριν κάτι καιρούς σαν απόδειξη, ποιος ξέρει τίνος πράγματος;
Όχι τίποτ’ άλλο: μπας και ξεστραβώσει λίγο το παλιοδντ. Γιατί μπορεί οι έλληνες να είναι λωτοφάγοι, όχι όμως και οι άλλοι... )
Ρώμη 1. Ώρες πριν ανοίξουν οι κάλπες στην ιταλία, η δημαγωγία κεντάει για το τι κακό θα βρει την ε.ε. και την ευρωζώνη αν υπερισχύσει η απόρριψη των συνταγματικών αλλαγών που θέλει να κάνει ο Renzi. Επειδή έχει πει ότι σ’ αυτήν την περίπτωση θα παραιτηθεί (αν και "κομψά" έχει αρχίσει να μαζεύει αυτή την "απειλή").
Εν τούτοις το δημοψήφισμα αυτό δεν έχει καμία σχέση, καν και καν, με το περσινό ελληνικό. Δεν αφορά τις σχέσεις της Ρώμης με την ε.ε., την ευρωζώνη ή το Βερολίνο. Δεν αφορά την έγκριση ή την απόρριψη μέτρων λιτότητας. Ούτε μπορεί να ερμηνευτεί έτσι, εκτός απ’ τους πλαστογράφους. Αφορά την δομή της διοίκησης / του κράτους στην ιταλία. Και όσοι / όσες απορρίψουν τις ιδέες του Renzi, έχουν σοβαρούς λόγους να το κάνουν.
Με την εμπειρία του φασισμού και του Μουσολίνι στην πλάτη, η μεταπολεμική κοινωνική και πολιτική συμμαχία για την "επιστροφή στη δημοκρατία" (συμμαχία στην οποία αναγνωρίστηκε σοβαρή θέση στην τότε κομμουνιστική αριστέρα, αντίθετα απ’ότι συνέβη στα μέρη μας) έφτιαξε ένα σύνταγμα πολύπλοκο μεν, αποκεντρωτικό δε. Έτσι ώστε να είναι δυνατό να εμποδιστεί η επανεμφάνιση ενός "ηγέτη - το κράτος είμαι εγώ".
Αυτό σήμαινε δύο νομοθετικά σώματα (κάτω βουλή: των αντιπροσώπων και πάνω βουλή: γερουσία) κατά το αμερικανικό μοντέλο, και αυξημένη διοικητική και οικονομική αυτονομία στις περιφέρειες.
Ρώμη 2. Το σύστημα αυτό δούλεψε για πολλές δεκαετίες. Μια διάστασή του, ωστόσο, ήταν ο πληθωρισμός των δυνατοτήτων πολιτικών προσόδων· κάτι που ανέλυσαν στα ‘70ς οι ιταλοί αυτόνομοι. Πολλές πυραμίδες εξουσίας διαφορετικού "ύψους" (κεντρική, περιφερειακές, δημοτικές), άρα πολλές ευκαιρίες πολιτικών προσόδων...
Όπως ξέρουμε απ’ την ελληνική παραλλαγή του πολιτικού προσοδισμού, το μοντέλο της ιταλίας δούλεψε μεν κατευναστικά και αποπροσανατολιστικά (εκτός απ’ την περίοδο της μεγάλης ανταρσίας, των "μολυβένιων χρόνων") αλλά κατέληξε να θεωρείται (και να είναι) ακριβό, σπάταλο και δυσλειτουργικό· κάτι που φαίνεται ακόμα πιο έντονα σε συνθήκες κρίσης / αναδιάρθρωσης.
Ο Renzi θέλει να μειώσει αισθητά της αρμοδιότητες της γερουσίας και των περιφερειών, μεταφέροντάς τες στην κεντρική διοίκηση. Πρόκειται για συγκεντροποίηση των εξουσιών (και των πολιτικών προσόδων) που κατά τον σοσιαλδημοκράτη πρωθυπουργό θα κάνει αποτελεσματικότερο (και φτηνότερο) το ιταλικό κράτος.
Ρώμη 3. Αντιδρούν σ’ αυτό το ενδεχόμενο, κατ’ αρχήν, εκείνοι που θα χάσουν πόστα, την δυνατότητα διανομής πολιτικών προσόδων, την δυνατότητα εύκολου, "τοπικού" προσπορισμού τους. Συμβαίνει σταθερά και στα μέρη μας τα χρόνια της κρίσης και της διαχείρισης της κρίσης α λα ελληνικά. Αντιδρούν όμως κι εκείνοι που διαβλέπουν (ή φοβούνται) ότι η συγκεντροποίηση των εξουσιών θα ευνοήσει τον αυταρχισμό του κράτους.
Αυτοί οι τελευταίοι δεν έχουν άδικο. Μπορεί ο Μπερλουσκόνι σαν άτομο να είναι παρελθόν, όμως αυτό που εκπροσωπούσε είναι υπαρκτό και "επίκαιρο"· για λογαριασμό των αφεντικών.
Αυτό που εμφανίζεται σα "συνταγματικό νοικοκύρεμα" μπορεί τα επόμενα χρόνια να αποδειχθεί εφιάλτης.
Χαρά στο Πεκίνο. Το ψόφιο κουνάβι (δηλαδή εκείνοι που αντιπροσωπεύει) δείχνει τα δόντια του. Σπάζοντας μια "γραμμή" σχεδόν 40 χρόνων, απ' το 1979, όταν είχαν διακοπεί οι άμεσες σχέσεις Ουάσιγκτον - Ταϊβάν (μιας και το δόγμα ήταν "να τα βρούμε με το Πεκίνο εναντίον της Μόσχας"), μίλησε τηλεφωνικά με την πρόεδρο του νησιού Tsai Ing-wen για "οικονομικά και πολιτικά ζητήματα, καθώς και ζητήματα ασφάλειας".
Πριν το "καλημέρα" η Ουάσιγκτον μπαίνει στη μύτη του Πεκίνου. Αλλά το κινεζικό καθεστώς δεν θα φταρνιστεί. Κάτι καλύτερο θα σκεφτεί...
Η ανησυχία του Kazuo. Ο Ishiguro (γνωστός συγγραφέας...) ανησυχεί ότι η ανθρωπότητα πλησιάζει γρήγορα στο σημείο όπου οι τεχνοεπιστήμες θα μπορούν να κατασκευάζουν ανθρώπους "γενετικά πλούσιους", αφήνοντας την μάζα σε "γενετική φτώχια". Ειδικά τον ανησυχεί η πρόσφατα νομιμοποιημένη στην αγγλία γενετική τεχνολογία Crisp-Cas9, που επιτρέπει το κόψιμο και το ράψιμο αλληλουχιών του dna, κατά βούληση.
Αν έχει ένα δίκιο ο Ishiguro είναι σε ότι αφορά την ιδεολογία της γενετικής μηχανικής. Όχι τις πραγματικές της δυνατότητες. Όπως συμβαίνει με όλες τις μορφές "πλούτου" που προωθεί ο καπιταλισμός και ο γενικευμένος φετιχισμός του εμπορεύματος, έτσι και ο "γενετικός πλούτος" είναι μύθος και ψέμα. Στην πραγματικότητα οι γενετιστές έχουν μεσάνυχτα για το dna και τα γονίδια· επιπλέον, όσο περισσότερο ψάχνουν τόσο περισσότερο αποδεικνύεται παραμύθι η παλιά βεβαιότητα περί γενετικού καθορισμού. Και χωρίς αυτόν η "γενετική βελτίωση" είναι, στην καλύτερη περίπτωση, μια διαδικασία αυθυποβολής.
Αυτό είναι ένα καλά κρυμένο μυστικό του "κλάδου". Εκείνο που προβάλλεται δημαγωγικά είναι εκείνο που μπορεί να πουληθεί, κι ας πρόκειται για σκουπίδια: ο γενετικός ντετερμινισμός. Και το πράγμα είναι δυνατόν πράγματι να δουλέψει. Όπως ο ιδιοκτήτης μιας πόρσε θεωρείται πολύ πλουσιότερος από κάποιον που δεν έχει παρά τα πόδια του (άρα αξιοποιεί μια ορισμένη ιδεολογική σύμβαση περί του είναι "πλούτος"), έτσι και κάποιος που θα έχει κάνει επεμβάσεις crisp στο dna του θα θεωρείται, de facto, γενετικά πλουσιότερος: εξυπνότερος, ικανότερος, κλπ. Ακόμα κι αν είναι αυτό έτσι κι αλλιώς θα ήταν.
Αρκεί να μπορείς να πληρώσεις μια (fake) τεχνολογία γενετικής βελτίωσης για να θεωρείσαι γενετικά βελτιωμένος.
Φετιχισμός; Ναι, ο γνωστός παλιός. Σε καινούργια πεδία...
Ε, λέμε και καμιά μαλακία για να περνάει η ώρα. Την Τετάρτη το είπε. Την ίδια Τετάρτη το Κρεμλίνο έκανε μια δήλωση, του είδους "α, ναι; δεν το ξέραμε..." Την Πέμπτη μίλησαν τηλεφωνικά: Erdogan και Putin. Την Πέμπτη η τουρκική προεδρία εξέδωσε διορθωτική ανακοίνωση: ο σκοπός της επιχείρησης "ασπίδα του Ευφράτη" στη βόρεια συρία δεν είναι ούτε κάποια χώρα ούτε κάποιο πρόσωπο, αλλά μόνο οι τρομοκρατικές οργανώσεις. Κανείς δεν πρέπει να αμφιβάλει γι’ αυτό το θέμα, που το έχουμε ξεκαθαρίσει πολλές φορές, και κανένας δεν πρέπει να αποδίδει άλλο νόημα ή να προσπαθεί να το ερμηνεύσει διαφορετικά.
Ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου Yury Ushakov έκλεισε την ενημέρωσή του λέγοντας: Ναι, αυτός (ο Erdogan) έδωσε εξηγήσεις. Συμπτωματικά (;) χτες, μιλώντας στην κοινή συνέντευξη τύπου μετά την συνάντησή του με τον Lavrov στην Alanya, ο τούρκος υπ.εξ. Mevlüt Çavuşoğlu επιβεβαίωσε ότι ... ο σκοπός μας είναι να καθαρίσουμε αυτήν την περιοχή της συρίας απ’ τον Daesh (τον isis), από τρομοκράτες (pkk), και από ένοπλους του μετώπου Al Nusra…. Θα συνεχίσουμε να ασκούμε μια πολιτική που είναι αρμονική και συνεργάζεται με τη Ρωσία – για να βρεθεί πολιτική λύση στη σύγκρουση, και να παρασχεθεί με συστηματικό τρόπο ανθρωπιστική βοήθεια.
Δεν υπάρχει θέμα παρεξήγησης, συμφωνούμε. Υπάρχει όμως το εξής θεματάκι. Συνήθως, όταν κάποια πολιτική βιτρίνα θέλει να ξεφορτωθεί τις κουβέντες της, τις αποδίδει σε δημοσιογραφική διαστρέβλωση. Δεν είναι αυτή η περίπτωση με τις δηλώσεις Ερντογάν περί "ανατροπής του τυράνου Άσαντ" - δε διανοήθηκε να το υποστηρίξει. Δεν είναι, λοιπόν, κάπως γελοίο για ένα αφεντικό σαν τον Erdogan το "να λέει καμιά μαλακία" και αμέσως μετά να την παίρνει πίσω καθότι η σύμμαχος Μόσχα δεν τα σηκώνει αυτά;
Τροφή για προβληματισμό…
Διαπραγματεύσεις; Τροφή για προβληματισμό κι αυτό: ότι "το λέμε καμιά μαλακία" του Erdogan συμπίπτει με τις διαπραγματεύσεις αντιπροσώπων των ανταρτών που έχουν απομείνει στο ανατολικό Aleppo με ρώσους καραβανάδες, με την μεσολάβηση του τουρκικού καθεστώτος, στην Άγκυρα. Αυτό υποστηρίζουν οι financial times.
Η πληροφορία (που θα μπορούσε να προέρχεται από κάποια "υπηρεσία"...) φαίνεται να επιβεβαιώνεται απ’ αυτά που είπε ο Lavrov, πάντα απ’ την Alanya: ...Ποτέ δεν αποφύγαμε τις επαφές με οποιαδήποτε πολιτική ομάδα ή αξιωματικούς στο πεδίο της μάχης... Απ’ την στιγμή που οι Τούρκοι εταίροι μας έχουν επαφές και με τους δύο, θεωρούμε φυσικό να ανταλλάσσουμε πληροφορίες για τις διαθέσεις τους σ’ αυτή την περιοχή [σ.σ.: εννοεί το ανατολικό Aleppo] και να τους δώσουμε κίνητρα να αποτελέσουν μέρος της λύσης... Είναι κατανοητό ότι δεν μπορούμε να πούμε λεπτομέρειες γι’ αυτή τη δουλειά, αλλά γίνεται επαγγελματικά. Και συνεχίζεται. O Çavuşoğlu επιβεβαίωσε "κομψά" δηλώνοντας ότι "οι συζητήσεις μεταξύ της Ρωσίας και της Συριακής αντιπολίτευσης είναι φυσικές", και ότι "τέτοιες συναντήσεις είναι εφικτές αν τις επιδιώξει η Άγκυρα".
Οι financial times τονίζουν ότι γι’ αυτήν την ιστορία η Ουάσιγκτον δεν έχει ιδέα, ούτε και συμμετέχει. Προφανώς αυτή η "απομόνωση" θεωρείται ήττα. Αλλά δεν έχουν τελειώσει όλα, έτσι δεν είναι; Μια ανασύνταξη δυνάμεων - και βλέπουμε...
Επιπλέον: ο Lavrov διαβεβαίωσε τον Çavuşoğlu ότι "ούτε η ρωσία ούτε η συρία κτύπησαν τις τουρκικές θέσεις βόρεια της al-Bab", χωρίς να πει καθαρά ποιος μπορεί να το έκανε. Συμπλήρωσε όμως ότι "πρέπει να βελτιωθεί η συνεργασία της Άγκυρας με την Μόσχα ώστε να ενισχυθεί η συγκέντρωση στον αντιτρομοκρατικό πόλεμο".
Να μην υπάρχουν περισπασμοί σα να λέμε...
Γνώμη με ειδικό βάρος. Επειδή, πάντως, στην τουρκία εκτός από κράτος και παρακράτος υπάρχει και καπιταλισμός (καθόλου αμελητέος διεθνώς) αξίζει να μεταφέρουμε και τις απόψεις της προέδρου του τουρκικού σ.ε.β. (TÜSİAD) Cansen Başaran-Symes:
Η φροντίδα για την ασφάλεια ενισχύθηκε στο πλαίσιο της καταπολέμησης της τρομοκρατίας και της αντιμετώπισης του πραξικοπήματος. Αλλά ορισμένες πρακτικές της κατάστασης έκτακτης ανάγκης προκαλούν ζημιά στην εμπιστοσύνη στην οικονομία μας… Περιμένουμε η κατάσταση έκτακτης ανάγκης να αρθεί το γρηγορότερο… Η Τουρκία πρέπει να επιστρέψει στην κανονικότητα…. Η οικονομία της αγοράς δεν μπορεί να δουλέψει σωστά χωρίς ένα δυνατό και ακριβές δικαστικό σύστημα και χωρίς ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα...
Αν δεν είναι "γκιουλενίστρια" η πρόεδρος θα πρέπει να εισακουστεί...
Κεφάλαιο και κράτος α λα γερμανικά. Μεταφέρουμε την αρχή του ρεπορτάζ του καθεστωτικού spiegel στην ηλεκτρονική του έκδοση, επειδή είναι γλαφυρό στην περιγραφή του:
Έμοιαζε σαν μια αδιάφορη ανάρτηση για ένα προσχέδιο νόμου στο site του κινεζικού υπουργείου βιομηχανίας. Κανείς στο Βερολίνο δεν έδωσε σημασία μέχρις ότου ένας προσεκτικός διπλωμάτης στη γερμανική πρεσβεία στο Πεκίνο το πρόσεξε· κτυπώντας το καμπανάκι του κινδύνου. Ευτυχώς, το πρόσωπο που ήταν στην κατάλληλη θέση να χειριστεί το ζήτημα ήταν ήδη σ’ ένα αεροπλάνο με προορισμό την Κίνα.
Ο γερμανός υπ.οικ. Sigmar Gabriel ήταν καθ’ οδόν προς το Πεκίνο για να κουβεντιάσει τα του γερμανο-σινικού εμπορίου με τους κινέζους ηγέτες, αλλά όταν τα νέα για το σχέδιο νόμου έφτασαν στην γερμανική αντιπροσωπεία, άρχισαν να αναρωτιούνται με ανησυχία: Είναι αλήθεια; Θα πρέπει το ένα στα εφτά αυτοκίνητα που θα πουλιούνται στην Κίνα, σύντομα, να είναι ηλεκτρικό; Και, σα να μην έφτανε αυτό, θα πρέπει να έχει κατασκευαστεί βασικά από εταιρείες που ανήκουν σε κινέζους υπήκοους; Και τι θα σημαίνει αυτό για τις γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες; Θα πεταχτούν έξω από την πιο σημαντική αγορά τους. "Αυτό είναι σαν έκρηξη βόμβας" σχολίασε ένας εκπρόσωπος της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας.
Ποιο είναι το πρόβλημα; Ότι οι γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες έχουν μείνει πίσω στην κατασκευή και (κυρίως) στην προώθηση των ηλεκτρικών αυτοκινήτων ακόμα και στη γερμανική αγορά. Και, επιπλέον, έχουν αδιαφορήσει στο να αναπτύξουν την ντόπια κατασκευή και εξέλιξη μπαταριών για αυτοκίνητα, με αποτέλεσμα να εξαρτιώνται από την κινεζική και την ιαπωνική έρευνα και παραγωγή στον τομέα.
Αλλά το ενδιαφέρον για εμάς είναι δίπλα. Σύμφωνα με το ίδιο ρεπορτάζ το γερμανικό κράτος, σε διάφορες εκδοχές του, επιμένει εδώ και χρόνια για την ανάπτυξη της καθαρά γερμανικής παραγωγής ηλεκτρικών αυτοκινήτων (και όλων των βασικών εξαρτημάτων τους, άρα και των μπαταριών) επιδοτώντας έρευνες και ινστιτούτα, αλλά και την αγορά τους - 4.000 ευρώ "επιστροφή" για κάθε κομμάτι. Όλα αυτά μόνο για να συναντήσει την αδιαφορία, την αδράνεια, ακόμα και την εναντίωση των αυτοκινητοβιομηχάνων, που έχουν μείνει προσανατολισμένοι στις διάφορες παραλλαγές των κινητήρων εσωτερικής καύσης. Κι έτσι η αμερικανική Tesla, "ξεφυτρώνοντας απ’ το πουθενά" από ιστορική άποψη, έχει πάρει τα ηνία στην παραγωγή και παγκόσμια διάθεση ηλεκτρικών αυτοκινήτων.
Αν όλα αυτά είναι έτσι, τότε πρόκειται για μια από εκείνες τις ανομολόγητες ιστορικές στιγμές όπου νεοφιλελευθερισμός - ξενεοφιλελευθερισμός το κράτος (με την έννοια μιας κάποιας "ανοικτόμυαλης" διοίκησης) εμφανίζεται εδώ κι εκεί πιο πρωτοπόρο σε σχέση με το κεφάλαιο (με την έννοια ενός στρατηγικού κλάδου ή και περισσότερων) και έχει το "δικαίωμα" να αυτο-ανακηρυχτεί σαν "γενικό στρατηγείο" της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης αναγκάζοντας τους καπιταλιστές (και την γραφειοκρατία των επιχειρήσεων) να ακολουθήσουν...
Παρότι μια τέτοια εξέλιξη θα φαινόταν αδιανόητη για πολλούς, καλού κακού κρατήστε την στον λογαριασμό παρακαλούμε. Ίσως αποδειχθεί πολύ πιο εκτεταμένη απ’ όσο νομίζετε.
Ένας πρωθυπουργός στην Αβάνα. Το γεγονός ότι ακόμα και μετά τον θάνατό του σε βαθιά γεράματα ο Κάστρο προκαλεί την μήνι των απανταχού δεξιών / ακροδεξιών δείχνει πόσο "δικτάτορας" υπήρξε. Τουλάχιστον σε ότι αφορά τις χούντες αυτοί ξέρουν. Ασφαλώς ο Μουγκάμπε δεν τους απασχολεί ιδιαίτερα. Σίγουρα δεν υποδέχονται τους πρόσφυγες / μετανάστες / φυγάδες απ' τη ζιμπάμπουε με τιμές. Ούτε τα βαθιά δημοκρατικά αισθήματά τους ενοχλούνται απ’ τους διάφορους "patriot act" του πρώτου κόσμου. Το καυτό θέμα είναι η πορνεία στην Αβάνα· όχι στο Λονδίνο, στη Ρώμη, στο Παρίσι ή στη Βαρκελώνη, γιατί την πρωτοκοσμική σωματεμπορία την απολαμβάνουν και την διοικούν. Αυτοί ξέρουν...
Απ’ την άλλη μεριά ας μην υπάρχει αμφιβολία. Η στρατηγική περικύκλωση ενός μέρους και η μόνιμη πολιορκία του με κάθε μέσο είναι αρκετές για να προκαλέσουν ακόμα και παρανοϊκές συμπεριφορές σε υγιή και κοφτερά μυαλά. Είναι αλήθεια λοιπόν ότι το κουβανικό καθεστώς ξεπέρασε τα λογικά όρια της επιβίωσής του κυνηγώντας πότε πότε μάγισσες. Όπως είναι επίσης γεγονός ότι κάποιου είδους "νομεκλατούρα" φυτρώνει ακόμα κι εκεί που δεν την έσπειρε κανείς: είναι η εξουσία ανόητε!
Η ιδέα να κατηγορηθεί ο φαιορόζ Αλέξης σαν "φίλος ενός δικτάτορα" επειδή εκφώνησε επικήδειο στην Αβάνα είναι απόδειξη της μικρόνοιας και της μικροψυχίας των δεξιών και φασιστών. Και των ανίατων φόβων τους. Ο 20ος αιώνας τους κληρονόμησε ένα μόνιμα απειλητικό φάντασμα: της κοινωνικής / κομμουνιστικής επανάστασης. Σε σχέση μ’ αυτό ακόμα και ένας νεκρός Κάστρο, ακόμα και η μνήμη του, είναι καρφί στο μάτι.
Αντίθετα, η ντροπαλή σιωπή τους όταν ο ίδιος φαιορόζ Αλέξης συναγελάζεται με ολοζώντανους φασίστες / δικτάτορες, είναι απόδειξη της εγκληματικότητας της εθνικής ενότητας. Να, λοιπόν, μια κηδεία που όλοι οι έλληνες πατριώτες θα στριμώχνονταν να παρεβρεθούν: του στρατηγού Σίσι.
Στο όνομα της "δημοκρατίας" (τους) πάντα...
(Κι ούτε λόγος να αποκαλέσουν την τόσο φιλική επιχειρηματικά κίνα "δικτατορία"...)
Πρόεδρος γεμάτος αισθήματα. Επίσημα, χτες, το Κρεμλίνο αντέδρασε δηλώνοντας την "έκπληξή" του για τα λεγόμενα του Erdogan περί εισβολής στη συρία εναντίον του Άσαντ. Είναι πολύ σοβαρή δήλωση και διαφορετική από προηγούμενες και απ’ την αντίληψη που έχουμε για την κατάσταση. Ελπίζουμε ότι οι τούρκοι εταίροι μας θα μας δώσουν κάποια εξήγηση γι’ αυτό είπε ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου Dmitry Peskov. Το ίδιο επίσημα αλλά σε κάπως χαμηλότερο επίπεδο, ο Viktor Ozerov, πρόεδρος της ρωσικής ομοσπονδιακής κοινοβουλευτικής επιτροπής για την άμυνα και ασφάλεια, χαρακτήρισε τα λεγόμενα του Erdogan συναισθηματικά, και άσχετα με την κατάσταση στη συρία.
Όντως. Το αφεντικό του τουρκικού καθεστώτος εκδηλώνει πολύ συναισθηματισμό εδώ και μήνες, ειδικά μετά το αποτυχημένο εναντίον του πραξικόπημα. Πότε με τα "σύνορα της καρδιάς", πότε αυτοδιαψευδόμενος για τον λόγο της εισβολής του τουρκικού στρατού στη συρία. Είναι το σοκ κάποιου που την γλύτωσε στο τσακ; Δεν ξέρουμε. Αυτό λέγεται "πολιτική" ή ανησυχητική διαταραχή του συναισθηματικής καλίμπρας; Δεν ξέρουμε...
Σε κάθε περίπτωση το τουρκικό καθεστώς θα έχει την ευκαιρία να (ξανα)κουβεντιάσει και αυτό το θέμα μ' έναν κάθε άλλο παρά συναισθηματικό τύπο. Ο ρώσος υπ.εξ. Sergei Lavrov βρίσκεται από χτες στην Alanya (στη νότια τουρκία) για την 5η σύνοδο της "ομάδας στρατηγικού σχεδιασμού ρωσίας -τουρκίας". Και σήμερα έχει ραντεβού με τον τούρκο υπ.εξ. Mevlüt Çavuşoğlu. Η σύνοδος θα προετοιμάσει την επίσκεψη του τούρκου πρωθ. Binali Yildirim στη Μόσχα, στις 5 και 6 Δεκέμβρη.
Όλα προχωρούν σα να μην ειπώθηκε κάτι σοβαρό... Αν, τώρα, ο συναισθηματικός Erdogan λειτουργεί όλο και περισσότερο σαν μεγάφωνο σε τζαμί, θα το δείξει ο καιρός.
Λίγες κάλπες ακόμα please. Ενώ η δημαγωγία είναι στραμμένη στο τι κακό θα συμβεί στην ευρωζώνη αν ο Renzi χάσει το δημοψήφισμα της Κυριακής (κι αν όχι τότε σίγουρα μέσα στο 2017, τόσες εκλογές είναι σε αναμονή), ενώ κάποιοι έχουν αρχίσει να (ξανα)προβλέπουν την διάλυση της ευρωζώνης τους επόμενους 12 μήνες, κάτι σημαντικά καλό συμβαίνει στο ευρώ χάρη (και) σ’ αυτή την "αναταραχή" (αλλά και στην "ποσοτική χαλάρωση" της κεντρικής ευρωπαϊκής τράπεζας). Εδώ και 2 χρόνια κρατιέται πολύ κοντά στην ισοτιμία 1:1 με το δολάριο, αυτήν την εξαιρετικά επιθυμητή ισοτιμία υπέρ των ευρωπαϊκών εξαγωγών στις ηπα. Και κρατάει τους τελευταίους μήνες σταθερά το έδαφός του έναντι της στερλίνας, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Λονδίνου για την υποτίμησή της (έναντι του ευρώ) μέσω και λόγω brexit.
Αν ο "νομισματικός προστατευτισμός" (σαν τμήμα του σε εξέλιξη 4ου παγκόσμιου πολέμου...) έχει πάρει πια κι αυτήν την μορφή, του "έχω κάτι πόνους στη μέση - σαν ευρωζώνη", τότε μια χαρά δουλεύει έναντι των ανταγωνιστών του το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα!
Λίγες προβλέψεις διάλυσης ακόμα please…
Παλιότερες αναρτήσεις:
21-31 Δεκεμβρίου 2016 |
11-20 Δεκεμβρίου 2016 |
1-10 Δεκεμβρίου 2016 |
21-30 Νοεμβρίου 2016 |
11-20 Νοεμβρίου 2016 |
1-10 Νοεμβρίου 2016 |
21-31 Οκτωβρίου 2016 |
11-20 Οκτωβρίου 2016 |
1-10 Οκτωβρίου 2016 |
21-30 Σεπτεμβρίου 2016 |
11-20 Σεπτεμβρίου 2016 |
1-10 Σεπτεμβρίου 2016 |
21-31 Αυγούστου 2016 |
11-20 Αυγούστου 2016 |
1-10 Αυγούστου 2016 |
1-4 Ιούλη 2016 |
21-30 Ιούνη 2016 |
11-20 Ιούνη 2016 |
1-10 Ιούνη 2016 |
21-31 Μάη 2016 |
11-20 Μάη 2016 |
1-10 Μάη 2016 |
21-30 Απρίλη 2016 |
11-20 Απρίλη 2016 |
1-10 Απρίλη 2016 |
21-31 Μάρτη 2016 |
11-20 Μάρτη 2016 |
1-10 Μάρτη 2016 |
27-29 Φλεβάρη 2016
