Οι ειδικοί. Είναι εύκολο να εκτίθενται οι δημοσκόποι και οι δειγματολήπτες των αναμενόμενων εκλογικών συμπεριφορών, εδώ κι εκεί. Έχουμε γράψει επ’ αυτού πριν χρόνια: η βασική παραδοχή της δειγματοληψίας (κι ακόμα περισσότερο της κοινωνικής τέτοιας) έχει πάψει να ισχύει εδώ και πολύ καιρό. Είναι μόνο επαγγελματικοί, ιδεολογικοί και καταναλωτικοί / εμπορευματικοί λόγοι, έμμεσα μόνο σχετικοί με την διαδικασία την ίδια, που κρατούν τις δημοσκοπικές έρευνες "εκλογικής συμπεριφοράς" στον αφρό.
Το "γκάλοπ" (πήρε το όνομα του εφευρέτη του) είναι δημιούργημα των αρχών του 20ου αιώνα. Αλλά για να "ρωτάς" έναν στους χίλιους και να βγάζεις συμπεράσματα και για τους χίλιους, προϋποτίθενται τα εξής:
Α) Πραγματικές μαζικές συμπεριφορές σε σχέση με τα ερευνώμενα ζητήματα.
Β) Σταθερές στο χρόνο επιλογές και απόψεις όχι μόνο των ερωτώμενων αλλά του συνόλου της "μάζας".
Γ) Ειλικρίνεια στις απαντήσεις των ερωτώμενων, σαν προϊόν μιας "εκστατικά" εξομολογητικής προδιάθεσής τους απέναντι στον "ειδικό" και το κύρος του.
Τι απ’ αυτά ισχύει στις μεταμοντέρνες καπιταλιστικές κοινωνίες; Τίποτα. Οι "μετρητές των σφιγμών της κοινής γνώμης" (και όχι μόνο σε σχέση με τις εκλογές) δεν έχουν κανένα κύρος, αντίθετα είναι ένα μάλλον βαρετό (και συχνά εχθρικό) τμήμα της "κοινωνιολογίας" της διαφήμισης και της κατανάλωσης. Απέναντι στο οποίο μπορεί να λέει ο καθένας κάτι της στιγμής ή, ακόμα, και ψέμματα, χωρίς να νοιώθει ενοχή. Εκτός από έναν στενό πυρήνα καθημερινών σχέσεων και συμπεριφορών οι επιλογές του μέσου πρωτοκοσμικού είναι ασταθείς, "ευέλικτες", οππορτουνιστικές, εύκολα επηρεαζόμενες από συναισθηματισμούς. Εν τέλει οι όντως μαζικές πρακτικές εμφανίζονται σε συγκεκριμένους τομείς της κατανάλωσης, αλλά οι κάλπες (σαν μεσολάβηση του "πολιτικού") ανήκουν όλο και λιγότερο σ’ αυτούς.
Αν προσθέσει κανείς τις επιδέξια ασαφείς ή μπερδεμένες ερωτήσεις έτσι ώστε να επιδέχονται διάφορες ερμηνείες· ενδεχόμενα δόλια ή ιδιοτελή συμφέροντα πίσω απ’ τις εκλογικές δειγματοληψίες· καθώς και την συστηματική χειραγώγηση των όποιων "αποτελεσμάτων" τους για προεκλογικούς λόγους, είναι σαφές το γιατί οι δημοσκόποι αποτυγχάνουν συστηματικά· και έχουν γίνει περισσότερο ανυπόληπτοι απ’ τους παπάδες.
Οι ειδικοί και οι ανειδίκευτοι. Δεν λούζονται την ίδια απαξίωση οι διάφοροι "σοβαροί" και "άνθρωποι κύρους πολιτικοί αναλυτές": οι οργανικοί διανοούμενοι του κράτους και του κεφάλαιου, δημοσιογράφοι, ακαδημαϊκοί, περσόνες των μήντια, κλπ. Όμως γιατί αυτοί οι "σοφοί" πέφτουν συστηματικά έξω στις αναλύσεις και στις προβλέψεις τους (αλλά επιμένουν να φλυαρούν σα να δικαιώνονται τουλάχιστον μια φορά το μήνα);
Η οργανική ιντελιγκέντσια, όλοι οι καλοπληρωμένοι μισθωτοί ή "κομματάδες" των καθεστωτικών "αναλύσεων", ανεξάρτητα από ιδεολογία (δηλαδή καταμερισμό εργασίας) και στυλ, βρίσκονται στην ίδια παρακμή με το "αντικείμενό" τους: τις εκλογικές συμπεριφορές, τις κοινωνικές συμπεριφορές, τα όσα συμβαίνουν στη μεταβατική περίοδο της Αλλαγής Παραδείγματος. Γιατί; Επειδή έχουν γίνει με τη θέλησή τους οργανικοί στις διαδικασίες ελέγχου, είτε πρόκειται για τα παλιά μήντια, είτε για πανεπιστήμια και τα think tank, είτε πρόκειται για τα "νέα μήντια". Εσωτερικεύουν αυτά που πρέπει, αυτά που οφείλουν να πουν. Ή εκλαμβάνουν τις επιθυμίες τους για πραγματικότητα. Πρόκειται για έναν ξεπεσμό που δεν έχει δρόμο γυρισμού· και μπορεί μια χαρά να συσχετιστεί με τη γενική μηχανοποίηση της σκέψης (και της "ευφυίας" - περισσότερα διαρκώς στο cyborg).
Αν και δομικά αποτυχημένοι, χρεωκοπημένοι, στα όρια της κυριλέ ηλιθιότητας, εξακολουθούν ωστόσο να κρατούν το πρεστίζ τους. Το σύστημα που τους εκτρέφει και τους συντηρεί τους χρειάζεται, αν και όχι γι’ αυτό που νομίζουν: τους χρειάζεται για να παράγουν θόρυβο.
Πόσο δύσκολο ήταν, άραγε, να πάρει κανείς σοβαρά υπόψη του ότι οι λευκοί προτεστάντες αμερικάνοι θα επεδίωκαν να πάρουν την εκδίκησή τους για τα 8 χρόνια που (θεωρούν ότι) "υπέφεραν" μ’ έναν μαύρο πρόεδρο; Πόσο δύσκολο ήταν, άραγε, να πάρει κανείς σοβαρά υπόψη του μια συμπεριφορά κοινότοπη, ότι δηλαδή οι μετανάστες που νομιμοποιούνται ή, εν πάσει περιπτώσει "τακτοποιούνται" σε μια πρωτοκοσμική κοινωνία, δηλαδή μικροαστικοποιούνται, στρέφονται σε μεγάλο βαθμό με μεγάλη ένταση εναντίον της προοπτικής νέων μεταναστών και άρα θα στήριζαν έναν λευκό, φασίστα, και μάλιστα "πετυχημένο" του american dream; Πόσο δύσκολο ήταν, άραγε, να πάρει κανείς σοβαρά υπόψη του, ότι οι εκατομμύρια μαύροι πληβείοι της αμερικάνικης κοινωνίας δεν θα ψήφιζαν την Κλίντον όπως ψήφισαν τον Ομπάμα;
Το γελοίο, αλλά και η μεγάλη συνεισφορά των οργανικών διανοούμενων (κι ένας λόγος για να συνεχίζουν να υπάρχουν και να πληρώνονται), είναι ότι παρουσιάζουν τα πιο πάνω σαν απρόοπτη "αντισυστημική συμπεριφορά". Ενώ είναι σάρκα απ’ τις σάρκες του καπιταλισμού, εκροή της ομαλής λειτουργίας του· ο ορισμός της υποστήριξης του συστήματος, στη βάση του, έργο ξαναπαιγμένο!
Αφού ο Τραμπ είναι ένας αμερικάνος Μπερλουσκόνι, τι είναι το "καινούργιο", το "εκπληκτικό" και το "επικίνδυνο" στην περίπτωσή του; Ότι έχει τα κλειδιά του πυρηνικού οπλοστασίου των ηπα;
Γελοίο. Τα πραγματικά κλειδιά βρίσκονται στην πιστοποιημένα αποτελεσματική "αντιπυραυλική άμυνα" - και πουθενά αλλού! Όποιος την αποκτήσει πατάει πρώτος το κουμπί· κι ας έχει το δάκτυλο του Ιωάννη (της Αποκάλυψης)...
Οι βιτρίνες, οι τωρινές. Το ποιος ψηφίζει ποιον και γιατί είναι ένα απ’ τα επίπεδα της σύγχρονης καπιταλιστικής διεύθυνσης. Το επίπεδο της "εκτόνωσης". Όχι, όμως, το μοναδικό. Σε κάθε περίπτωση οι προσωπολάτρες ψηφοφόροι δεν φτιάχνουν κυβερνήσεις. Ξέρουμε ποιοί και γιατί ψήφισαν τον Ομπάμα για πρώτη φορά πριν 8 χρόνια. Ξέρουμε, όμως, επίσης ότι τους βασικούς υπουργούς του τους πρότεινε ο αμερικανικός χρηματοπιστωτισμός· κι αυτός τους δέχτηκε. Ξέρουμε, επίσης, ποιοι "προτείνουν" υπουργούς σε θέσεις κλειδιά στις ελληνικές κυβερνήσεις, μέχρι και την φαιορόζ, και ποιοι φτιάχνουν (και ελέγχουν) τα κρίσιμα πόστα. Πάντως όχι η μάζα των ψηφοφόρων...
Το ίδιο ισχύει και για τον φασίστα Τραμπ. Εξέφρασε μια χαρά την λούμπεν πρωτοκοσμική αποκτήνωση στις ηπα, για λογαρισμό της κυριλέ και κερδοφόρας βίας. Τα από ‘δω και πέρα είναι άλλων δουλειά. Για παράδειγμα υποσχέθηκε δύο αντίθετα μεταξύ τους και ταυτόχρονα ελκυστικά από εκλογική άποψη πράγματα. Πρώτον, ένα πρόγραμμα επενδύσεων για την συντήρηση διάφορων υποδομών (δρόμων, γεφυρών, δημόσιων κτιρίων, παροχών στις πόλεις) που πράγματι βρίσκονται σε κακή κατάσταση, ύψους 1 τρις. δολαρίων. Και ταυτόχρονα σημαντική μείωση στη φορολόγηση των πλουσίων. Κανείς απ’ όσους τον ψήφισαν δεν αναρωτήθηκε πως (και αν) αυτά τα δύο είναι συμβατά μεταξύ τους.
Το πρώτο μοιάζει κεϋνσιανό, αλλά είναι οριακά τέτοιο. Παρότι η συντήρηση των υπαρχουσών υποδομών είναι απαραίτητη (και θα δημιουργήσει αρκετές χιλιάδες "θέσεις εργασίας" πληρωμένες, βασικά, σαν ανειδίκευτες), δεν συνιστά παραγωγική επένδυση με την κλασσική έννοια του όρου. Πριν 100 χρόνια το άνοιγμα ενός δρόμου ή η κατασκευή μιας καινούργιας γέφυρας ήταν αναπτυξιακά έργα επειδή έδιναν νέες δυνατότητες στις μεταφορές, επέτρεπαν την αύξηση της χρήσης (δηλαδή των πωλήσεων) ι.χ. αυτοκινήτων, κλπ. Σήμερα η συντήρηση δρόμων και γεφυρών που έχουν παλιώσει δεν θα αυξήσει σημαντικά την χρήση των ι.χ., ούτε θα εκτινάξει τις οδικές μεταφορές, άρα το εμπόριο κλπ.
Ένα τρις. "δημόσια έργα" τέτοιου είδους με παράλληλη δραστική μείωση της φορολογίας των πλουσίων δεν έχουν καμία σχέση με την Ρουσβελτιανή πολιτική στα ‘30s. Σημαίνουν μεν ότι θα υπάρξει μια ισχυρή ώθηση στην κερδοφορία των αφεντικών (συμπεριλαμβανόμενου του πιθανού επαναπατρισμού διάφορων επιχειρήσεων, τουλάχιστον των κεντρικών τους γραφείων) αλλά αυτό θα γίνει με έξοδα του κράτους (ή/και των προϋπολογισμών των πολιτειών) σε γεωπολιτικές συνθήκες αισθητά διαφορετικές από εκείνες του μεσοπολέμου στα ‘30s. Τότε παρήκμαζε η βρετανική αυτοκρατορία. Τώρα παρακμάζει η αμερικανική.
Το δημόσιο χρέος των ηπα είναι ήδη 20 τρις. δολάρια. Άλλο 1 ή 2 (μαζί με την μείωση των εσόδων απ’ την φορολογία) μπορεί να μην φαίνονται πολλά. Ωστόσο ο δανεισμός και, κυρίως, ο ρεαλισμός της αποπληρωμής των δανεικών, "παίζει" με την διεθνή πιστοληπτική αξία των ηπα. Που με τη σειρά της στηρίζεται στα όπλα που έχουν σπείρει σ’ όλο τον κόσμο. Κι όχι στην κατάσταση των δρόμων τους.
Μ’ άλλα λόγια είτε με την συνταγή της Κλίντον ("εξισορρόπηση του προϋπολογισμού") είτε με την συνταγή του Τραμπ ("αύξηση των ελλειμάτων") η σχέση ανάμεσα στην εσωτερική κατάσταση των ηπα και την εξωτερική ισχύ τους ήταν, είναι και θα συνεχίσει να είναι οργανική και αδιαπραγμάτευτη. Πράγμα που σημαίνει ότι ακόμα κι αν το "να φτιάξουμε το σπίτι μας" του Τραμπ και των συντηρητικών ηχεί σε διάφορους (και στα μέρη μας) "μετριοπαθές" και "φιλειρηνικό", φταίνε τ’ αυτιά και τα μυαλά τους που δεν χαμπαριάζουν γρι. Τα επόμενα 4 χρόνια η Ουάσιγκτον θα είναι το ίδιο ή και περισσότερο επιθετική στον πλανήτη, έστω κι αν δράσει με κάπως διαφορετικό τρόπο απ’ ότι τώρα.
Την δεκαετία του ’30 ο Ρούσβελτ κατάσχεσε (δια της βίας) τον χρυσό των αμερικάνων ιδιωτών για να στηρίξει την (διεθνή) αξία του δολαρίου ενόσω εφάρμοζε ένα σχέδιο "εσωτερικής ανάπτυξης". Τώρα θα πρέπει να συνεχίσει η κατάσχεση όσο το δυνατόν μεγαλύτερου μέρους απ’ τον παγκόσμιο πλούτο, για να μην κατρακυλήσει η (διεθνής) αξία του αμερικανικού νομίσματος... οπότε θα βαρέσει κανόνι το γιουνάιτεντ στέιτς οφ αμέρικα...
Κι αυτό συνεπάγεται, το λίγοτερο, όξυνση του πολέμου με το Πεκίνο.
Don't believe New York Times! Πανηγυρίζουν οι φασίστες (και) στην ευρώπη για την εκλογή του Τραμπ,και έχουν τους λόγους τους. Για τους υπόλοιπους ελπίζουμε ότι θα καταλάβουν τώρα ότι "αντισυστημικό" γίνεται το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα· όχι οι εκπροσωποί του! Υποψιαζόμαστε βάσιμα ότι την επόμενη τετραετία ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, πίσω απ' την βιτρίνα των συντηρητικών, θα προσπαθήσει να ανακτήσει την πρωτοβουλία (επιθετικών) κινήσεων που προς το παρόν χάνει - περισσότερα στη συνέχεια.
Όσο για εκείνους που ετοιμάζονται να υποδεχτούν τον πρώην Ομπάμα σαν το "μεγάλο κακό", ας το ξανασκεφτούν. Υπάρχουν και χειρότερα. Ο Τραμπ (στα ως τώρα λεγόμενά του) εκφράζει καθαρότερα από ποτέ την αδιαφορία της Ουάσιγκτον για την υποτιθέμενη "γεωπολιτική αξία" του ελληνικού οικοπέδου: κατά τη γνώμη του το ελλαδιστάν είναι μια επαρχία του Βερολίνου ή της Μόσχας...
Ας γίνουν, λοιπόν, διαδηλώσεις της παρηγοριάς.
Πέρα απ’ τις κάλπες και τα κάλπικα. Μπορεί οι εκλογές να μοιάζουν φαντασμαγορικές, ειδικά όταν προβάλλονται κατάλληλα, αλλά τα ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπίσει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός μικρή σχέση έχουν με το ποιος θα βάζει την υπογραφή του που. Η Ουάσιγκτον δεν δείχνει δημόσια να διαθέτει κάποια επεξεργασμένη στρατηγική για τον ρόλο της σ’ εκείνο που ήθελε (και έκανε ό,τι μπορούσε απ’ το 2001 και μετά) να αποφύγει: αυτό που λέγεται "πολυπολικός κόσμος".
Το πράγμα γίνεται ακόμα χειρότερο εφόσον στο νούμερο 1 μέτωπο, στην ανατολική ασία, ο αμερικανικός "άξονας" μετράει ήδη μια κρίσιμη απώλεια: την Μανίλα. "Διορθωτικές κινήσεις" παλαιού τύπου, του είδους ένα αντι-Duterte πραξικόπημα, μπορεί να περιλαμβάνονται στο οπλοστάσιο, αλλά είναι πιθανό να απωθήσουν αντί να συσπειρώσουν τις αμερικανικές επιρροές στην περιοχή.
Πιο πίσω απ’ την διακρατική πολιτική υπάρχει όμως το ουσιαστικό πρόβλημα: το στόμωμα της περιβόητης "καπιταλιστικής ανάπτυξης". Είναι μέσω αυτής που σταθεροποιούνται οι ηγεμονίες· όχι ερήμην της. Και η καπιταλιστική ανάπτυξη εδώ και χρόνια είναι πολύ πιο πίσω απ’ τις (τεχνολογικές) δυνατότητές της, όσο κι αυτό ακούγεται κατ’ αρχήν παράξενο. Ο σταθερά πρωτεύων και μαζί αδιέξοδος "πρώτος ρόλος" του χρηματοπιστωτισμού (κυρίως) στη δυτική καπιταλιστική κερδοφορία είναι μια διαρκής υπενθύμιση του δομικού προβλήματος· για όποιον θα ήθελε να καταλάβει.
Χρειάζεται μια εκτεταμένη καταστροφή "παγίου" και "μεταβλητού" κεφαλαίου, ανάλογη της εξαιρετικά υψηλής παραγωγικότητας (ή "αρνητικής παραγωγικότητας", δηλαδή καταστροφικότητας) της καπιταλιστικής μηχανής. Οι καταστροφές τύπου ιράκ, συρία, αφγανιστάν, σομαλία ή λιβύη είναι κάτι λιγότερο από μερεμέτια. H αναγκαία καταστροφή, μάλιστα, ίσως να μη γίνει "μια κι έξω" αλλά μ' έναν διαρκή και σταθερό ρυθμό για πολύ καιρό.
Εκτιμάμε ότι ο αμερικανικής έμπνευσης "πολέμος κατά της τρομοκρατίας" (περισσότερα στο 2001 - 2016: 15 χρόνια πολέμου, η γεωπολιτική διάσταση – Sarajevo νο 111) αν και δεν θα εγκαταλειφθεί, έχει φάει μεσοπρόθεσμα τα ψωμιά του από στρατηγική άποψη. Αυτό έχει γίνει απ’ την στιγμή που μείζονες ανταγωνιστές ή αμφισβητίες της αμερικανικής υπεροχής έχουν γίνει (ή θα γίνουν) εξίσου καλοί "αντιτρομοκράτες", έξω, πέρα και ενάντια στους γεωπολιτικούς στόχους της Ουάσιγκτον.
Υπάρχει, λοιπόν, ένα ζήτημα απέναντι στο οποίο το "τρενάρισμα" εκδηλώνεται σαν παρακμιακές πολιτικές βιτρίνες στον πρώτο κόσμο. Όχι μόνο ο Τραμπ ή/και η Κλίντον στις ηπα, αλλά και σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη, με διαφορετικούς επιμέρους όρους. Εννοείται πως η όποια "λύση" στο μείζον καπιταλιστικό πρόβλημα δεν θα προέλθει από τέτοιες βιτρίνες παρά μόνο "στην ούγια": εάν και εφόσον διαμορφωθεί, θα βρεθούν αυτοί ή αυτές που θα την εκπροσωπήσουν, και θα γίνουν "ήρωες" αν και θα πρόκειται για καθάρματα.
Εκδήλωνεται, επίσης, σαν παρατεταμένη παρακμή των θεσμών που χαρακτήρισαν μεγάλο μέρος του 20ου αιώνα, χωρίς να δημιουργούνται (ως τώρα) ισχυροί καινούργιοι στη θέση τους. Είναι, όπως το είχε πει τηλεγραφικά ο Γκράμσι, η περίοδος νοσηρότητας που μεσολαβεί ανάμεσα στο παλιό που έχει πεθάνει και το καινούργιο που δεν έχει γενηθεί· και τα δύο σε βάρος μας.
Ας μην υποτιμηθεί πάντως το γεγονός ότι ένα καλό μέρος των πρωτοκοσμικών κοινωνιών συσσωρεύει εδώ και χρόνια μνησικακία και κυνισμό· απαραίτητες πρώτες ύλες για "ξεκαθαρίσματα λογαριασμών". Πρόκειται, κι εδώ, για κεφάλαιο, κοινωνικό κεφάλαιο, που περιμένει την αξιοποίησή του.
Ιφιγένεια. Κάπου στα Minima Moralia ο Adorno γράφει ότι το τι είναι ένας γάμος φαίνεται σ’ αυτά που λέγονται και συμβαίνουν μετά το διαζύγιο. Ισχύει επίσης ότι η εντιμότητα μιας πολιτικής βιτρίνας φαίνεται απ’ τις αντιδράσεις της όταν σχολάσει.
Ο πρώην υπ. παιδείας και θρησκευμάτων κάνει φασαρία διαμαρτυρόμενος ότι "θυσιάστηκε" για να ξαναφυσήξει ούριος άνεμος στις σχέσεις παπάδων και φαιορόζ κυβέρνησης. Αποδεικνύει έτσι πόσο δεξιός είναι. Πρώτον, προσωποποιεί την (υποτιθέμενη) αντίθεση ως εάν το θρυλικό ζήτημα των "σχέσεων κράτους εκκλησίας" στην ελλάδα είναι, σε τελευταία ανάλυση, η μονομαχία της πάρτης του με τον αρχιτράγο. Δεύτερον, παριστάνει ότι σήκωσε ψηλά την σημαία του "διαχωρισμού" ενώ προσπάθησε κάτι πολύ μερικό και πολύ δειλό – αποδεικνύοντας ότι τόσο ο ίδιος όσο και η κυβέρνησή του κάνουν απλά (και συνήθως με γελοίο τρόπο) δημόσιες σχέσεις. Τρίτον, προσποιείται ότι δεν ξέρει ποιοι κάθονται δίπλα του στο τραπέζι του υπουργικού συμβουλίου: οι ψεκασμένοι. Και, τελευταίο, κάνει ότι αγνοεί την μακρόχρονη φιλική σχέση της οικογένειας Τσίπρα με το παπαδαριό (γενικά) και τον αρχιτράγο (ειδικά).
Το μοτίβο της "θυσίας της Ιφιγένειας" είναι συγκινητικό και πουλάει σε όσους ψωνίζουν συναίσθημα. Όμως η ουσιαστική κίνηση των παπάδων δεν είναι η αλλαγή υπουργών στο "παιδείας και θρησκευμάτων", ούτε η "θυσία" του κυρίου Φίλη. Το ουσιαστικό είναι το φύτεμα ενός τοποτηρητή και εκεί (όπως και σε άλλα πόστα κρίσιμα για τα συμφέροντα διάφορων αφεντικών): του Ζουράρι. Θα το άντεχε ο πρώην υπουργός να συνυπάρχει με αυτό το άτομο σαν υφυπουργό του; Όχι, δεν θα το άντεχε (ας αφήσουμε το πόσο θα διασκέδαζε το πόπολο με το μόνιμο show των μεταξύ τους καυγάδων). Συνεπώς μάλλον καλό του κάνει η απόλυση.
Τότε γιατί σκούζει; Σαν παλιά καραβάνα της κομματικής γραφειοκρατίας ο πρώην υπουργός θέλει να πλασαριστεί στην κορυφή της εσωκομματικής αντιπολίτευσης· ένα πόστο κρίσιμο για να σκουπίζονται οι όποιες γκρίνιες.
Κάπου στα κατεχόμενα. Με επικεφαλής τον γερμανό πρεσβευτή στο Αμμάν Ralph Tarraf σχεδόν δυο ντουζίνες ευρωπαίοι πρεσβευτές πήγαν χτες (8/11) στη δυτική Όχθη (λογικό) αλλά και στη λωρίδα της Γάζας (τολμηρό). Ο λωρίδα της Γάζας ελέγχεται, ως γνωστόν, απ’ την Χαμάς (η οποία θα ήλεγχε και την δυτική Όχθη αν γίνονταν στοιχειωδώς τίμιες εκλογές εκεί). Και η Χαμάς, επίσης ως γνωστόν, είναι "τρομοκρατική οργάνωση".
Η επίσκεψη ήταν μεν συμβολική, σ’ έναν κόσμο γεμάτο σύμβολα. Απ’ την άλλη όμως δεν παύει να είναι μια έμμεση αναγνώριση της Χαμάς. Πολύ περισσότερο που ευρισκόμενοι στη Γάζα οι 22 ευρωπαίοι διπλωμάτες ζήτησαν απ’ το Τελ Αβίβ να σταματήσει τον αποκλεισμό της.
Χρειάζεται υπενθύμιση; Η ε.ε. έχει (όταν τα καταφέρνει) μια ισχνή, αναιμική και συμβολική διαφοροποίηση απέναντι στο ισραήλ, τόσο όσο χρειάζεται για να μην ταυτίζεται ανοικτά μαζί του. Έτσι κι αλλιώς όμως, στη μέση Ανατολή, ιστορική ζώνη επιρροής του Λονδίνου και του Παρισιού, δεν πρόκειται να υπάρξει "κοινή ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική". Δεν χωράνε άλλοι (ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί) εκεί.
Συνεπώς; Ευρωπαϊκά λόγια παρηγοριάς στους παλαιστίνιους. Σύμφωνα με μια έκθεση της παγκόσμιας τράπεζας του περασμένου Σεπτέμβρη, μόνο 1.100 απ’ τα 11.000 σπίτια που έχει ισοπεδώσει η ισραηλινή αεροπορία απ’ το 2008 ως τώρα έχουν ξανακτιστεί. Τα υπόλοιπα σχεδόν 10.000 είναι ερείπια, μισοερείπια ή μισοξανακτισμένα, σαν παράγκες φτιαγμένες με υλικά κατεδάφισης.
Πρέπει να σταματήσει ο αποκλεισμός της λωρίδας της Γάζας… Ο.Κ. It sound’s good…
"Σοκ και δέος" α λα ρωσικά. Η Μόσχα απειλεί τους αντικαθεστωτικούς στο ανατολικό Aleppo, που επιμένουν να ελπίζουν σε κάτι που δεν φαίνεται στον (δικό μας τουλάχιστον) ορίζοντα, με μια καταιγίδα κτυπημάτων με βόμβες και πυραύλους τύπου κρουζ: ο στόλος με το αεροπλανοφόρο "ναύαρχος Kuznetsov", το καταδρομικό "μέγας Πέτρος" και όλα τα υπόλοιπα (συν τουλάχιστον τρία υποβρύχια, που κάτι θα ρίξουν κι αυτά...), βρίσκεται πλέον σε απόσταση βολής. Η άσκηση μπορεί να ξεκινήσει, στην κατάλληλη συμβολικά στιγμή: όταν θα ανακοινώνονται τα αποτελέσματα των αμερικανικών εκλογών.
Ειδικά εάν νικήτρια είναι η κυρά Χίλαρι, η Μόσχα θέλει να την υποδεχθεί πανηγυρικά.
Εργατικά δικαιώματα, αλλού... Τουλάχιστον 500 εργάτριες του σεξ κέρδισαν δικαστικά την απαίτησή τους απέναντι στους εργοδότες τους να πληρώσουν τις εισφορές τους στο ασφαλιστικό ταμείο τους ώστε να μπορέσουν να βγουν σε σύνταξη. Που έγινε αυτό; Στο Βερολίνο; Στη Στοκχόλμη; Όχι. Εδώ απέναντι: στην Ιζμίρ (Σμύρνη).
Μία απ’ αυτές τις γυναίκες, με την βοήθεια του κέντρου υπεράσπισης των δικαιωμάτων των γυναικών της πόλης, κατέφυγε στα δικαστήρια. Η δικαστική έρευνα έδειξε ότι οι εργοδοτικές εισφορές για 1.800 εκδιδόμενες γυναίκες δεν είχαν πληρωθεί επί 7 χρόνια, δικαιώνοντας εκείνην που στράφηκε κατά της "εισφοροκλοπής". Το δικαστήριο έβαλε πρόστιμα και ανάγκασε τους εργοδότες να πληρώσουν. Έτσι, 501 εργάτριες του σεξ που είναι τώρα σε ηλικία συνταξιοδότησης (γύρω στα 40) θα μπορέσουν να σταματήσουν τη δουλειά.
Ας το σημειώσουμε: τα μπουρδέλα στην τουρκία είναι νόμιμα (εφόσον έχουν την σχετική άδεια). Οι γυναίκες που δουλεύουν εκεί οφείλουν να δηλώνονται στα υπουργεία εργασίας και υγείας, και έχουν ταυτότητα και "προσωπικό μητρώο" που καταγράφει τις (υποχρεωτικές) περιοδικές ιατρικές εξετάσεις που κάνουν για σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα.
Αλλά το μεγαλύτερο μέρος απ’ τις πάνω από 100.000 εργάτριες του σεξ δουλεύουν παράνομα.
Κοίτα να δεις. Το "σώμα επιθεωρητών εργασίας" είναι (ή ήταν;) μια ανεξάρτητη (; από τι;) υπηρεσία του υπουργείου εργασίας, αρμόδια να ελέγχει τις παραβιάσεις της εργασιακής νομοθεσίας. Φτιάχτηκε στο 1999 σαν (υποτίθεται) οι "αδιάφθοροι" της επιθέωρησης εργασίας.... Μπορούμε να διαβεβαιώσουμε από σε πρώτο πρόσωπο συζήτηση και εμπειρία με μέλη του σ.επ.ε. ότι μόνο "αδιάφθοροι" δεν ήταν / είναι. Όταν, όμως, προσλαμβάνει κανείς στη συγκεκριμένη υπηρεσία, στον σ.επ.ε. ("δόντι" λέγεται αυτό, "μέσο", κλπ...) πρώην ναυτικούς και πρώην μικρο-μαγαζάτορες, δεν μπορεί να περιμένει να κρατάνε την ρομφαία της εργασιακής νομοθεσίας απέναντι σε αφεντικά, κυρίως "μίκρο-" και "μεσαιό-" τα οποία αναγνωρίζουν (οι επιθεωρητές) σαν ταξικά τους αδέλφια.
Προφανώς υπήρχαν εξαιρέσεις. Πάντα υπάρχουν τέτοιες. Τόσες που μπορεί κανείς να τις κάνει κομπολόι. Όχι πολλές δηλαδή.
Κοίτα ποιος μιλάει. Ευτυχώς που παραιτήθηκε ο "ειδικός γραμματέας" του σ.επ.ε. Γιάννης Σούκος, και ακόμα πιο ευτυχώς που ένοιωσε την άνεση να γράψει και να κοινοποιήσει μια "επιστολή παραίτησης" για να μάθουμε, με καθυστέρηση αλλά κάθε επισημότητα, τι έκανε και για ποιους δούλευε αυτός ο σ.επ.ε. ακόμα και υπό την "φιλεργατική" φαιορόζ κυβέρνηση. Να κατά σειρά τα αποσπάσματα αυτού του ντοκουμέντου:
Αξιότιμε Πρόεδρε και αγαπητέ σύντροφε Αλέξη,
Πρώρα απ’ όλα, θα ήθελα να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου για την εμπιστοσύνη που έδειξες στο πρόσωπο μου και μου ανέθεσες τα καθήκοντα του Ειδικού Γραμματέα του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας. Και βέβαια, την ίδια ευγνωμοσύνη εκφράζω και στον αγαπητό φίλο Γιώργο Κατρούγκαλο, ο οποίος ως Υπουργός Εργασίας με πρότεινε για τη θέση αυτή.
Χμμμμ... Ρε "κόκκινε Κατρού", φίλος σου είναι αυτός; Θα σε κάνει ρόμπα, έστω αναδρομικά, στις αμέσως επόμενες 3 παράγραφους:
Στους δεκαπέντε (15) μήνες θητείας μου έδωσα τον καλύτερό μου εαυτό και εργάστηκα με πολύ πάθος και μεράκι, αλλάζοντας δραστικά τη μέχρι τότε μονόχνοτη φιλοσοφία του Σ.ΕΠ.Ε., που κατέτεινε κυρίως στην ελεγκτική δραστηριότητα και την επιβολή προστίμων. Από την πρώτη κιόλας μέρα, προσπάθησα, συστηματικά και στρατηγικά, με όραμα και σχέδιο να εμπλουτίσω το έργο και την αποστολή των Επιθεωρητών Εργασίας, αξιοποιώντας τα εργαλεία της ενημέρωσης, της νουθεσίας, της σύστασης, της προειδοποίησης, με ακρογωνιαίο λίθο τη συμφιλίωση εργαζομένων και εργοδοτών, με βάση τη σοφή ρήση ότι "ο χειρότερος συμβιβασμός είναι καλύτερος από την καλύτερη δίκη".
Παράλληλα, οι έλεγχοι, που πραγματοποιήσαμε σε όλο το διάστημα της θητείας μου, πέρα από τους συνήθεις, ήταν ποιοτικοί και στοχευμένοι, προκειμένου να έχουμε τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα, ενώ έδωσα ιδιαίτερη έμφαση στην ουσιαστική και ηθική νομιμότητα, ώστε να αποκαθιστούμε στο μέτρο του δυνατού αδικίες σε βάρος των ελεχθένων πολιτών και ιδιαίτερα των μικρών επιχειρήσεων.
Αυτή η νέα κουλτούρα έγινε αντικείμενο σωρευτικών σε βάρος μου επιθέσεων - και μάλιστα από ανθρώπους που λογικά θα έπρεπε να ήταν υπέρμαχοι - αλλά η κοινωνία, οι εργαζόμενοι και ιδίως οι μικροί και μικρομεσαίοι επιχειρηματίες έχουν εκτιμήσει την προσπάθειά μας αυτή, που διαπνέεται από το αίσθημα δικαίου όσο και από το στοιχείο της ανθρωπιάς.
Bravo!!! Bravissimo!!! Με ανθρωπιά και διάθεση νουθεσίας, ο Σ.ΕΠ.Ε., από υπηρεσία ελέγχου των παραβάσεων των αφεντικών (μαύρη εργασία, ωράρια κατά βούληση, κλωτσιές στα γεννητικά όργανα, κλπ) έγινε αποστολή κυανόκρανων υπέρ της αποκατάστασης των αδικιών σε βάρος των μικροαφεντικών. Ουφ!!! Κάτι είχαμε καταλάβει στη ζούγκλα: αυτοί οι 15 μήνες ήταν το "καπάκι" σε πολύ περισσότερους μήνες και χρόνια, όπου κάθε μισθωτός και μισθωτή δούλευε και δουλεύει μ’ ένα πιστόλι στο κεφάλι. Ευτυχώς που ο Γιάννης ο Σούκος, αγωνιστής και "σύντροφος" και του πρωθυπουργού μας, την είδε όπως κάθε μπάτσος που σέβεται τον εαυτό του απέναντι στη μαφία της περιοχής του: κάντε ό,τι κάνετε, αλλά μην κάνετε φασαρία.
Κοίτα πόσο καλά τα λέει. Συνεχίζει ο γκουρού του κρατικού νόμου "τα μικρά και μεσαία αφεντικά έχουν πάντα δίκιο":
Και όλα αυτά έχουν επιτευχθεί στο πλαίσιο του υφιστάμενου νομοθετικού παλισίου, δίχως εμείς να έχουμε καταφέρει μέχρι τώρα να επιφέρουμε τις δικές μας ρηξικέλευθες μεταρρυθμίσεις. Η δράση μας αυτή έχει κερδίσει τα ευμενή σχόλια της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας, αλλά και το σεβασμό των θεσμών, που έχουν αρχίσει σιγά σιγά να αντιλαμβάνονται ότι το πρόβλημα της αδήλωτης εργασίας δεν μπορεί να λυθεί με κυνήγι μαγισσών, με βαριά και εξοντωτικά πρόστιμα και νομοθετικούς εκφοβισμούς και απειλές.
Τςςςςς!!! Ακόμα κι ένας γκουρού δικαιούται στιγμιαία λεκτικά ολισθήματα. Άκου "πρόβλημα" η "αδήλωτη εργασία"! Όχι ρε Σ.ΕΠ.Ε.! Όχι!!! Ευλογία είναι!!!
Όσο για το πως "αντιμετωπίζεται το πρόβλημα" ξέρουμε καλά: τρώνε οι επιθεωρητές τα σουβλάκια τους δωρεάν στο σουβλατζίδικο όπου οι εργάτες (είναι υποχρεωμένοι να) παριστάνουν τους πελάτες· πίνουν τα ποτά τους δωρεάν στο κωλάδικο όπου "γράφουν" μία (1) "αδήλωτη κοπέλλα" αντί για 21 που δουλεύουν εκεί (επειδή ισχύει το σοφό ότι "είναι καλύτερος ο συμβιβασμός απ’ τον οποίο κερδίζω κάτι, από μια δίκη που με αφήνει αδιάφορο"), και πάει λέγοντας.
Δεν ρωτάμε πόσα παίρνετε κουφάλες! Όχι. Δεν ρωτάμε...
Κοίτα τι φιλοσοφία. Τελειώνει ο κυρ ειδικός γραμματέας του Σ.ΕΠ.Ε. που άφησε πίσω του έργο θαυμαστό:
Ωστόσο, με τις νέες διαμορφούμενες στο Υπουργείο Εργασίας συνθήκες, εκτιμώ, έχοντας πλήρη αυτογνωσία, ότι ο δικός μου χρόνος έχει πλέον τελειώσει, Οι κύκλοι πρέπει πάντα να ανοίγουν, αλλλά και να κλείνουν στο σωστό χρόνο. Ο αγώνας, όμως, συνεχίζεται και στην προσπάθεια που καταβάλλεις αξιότιμε και αγαπητέ Πρόεδρε, όλοι οφείλουμε να προσφέρουμε ένα κομμάτι από τις δυνάμεις μας για να κρατήσουμε την πατρίδα μας όρθια και ζωντανή, με ελπίδα και προοπτική.
Ώπα!!!! Ώπα ρίψασπι!!! Ώπα!!! Έφυγε ο "αγαπητός φίλος" Κατρού, ανέλαβε το δεξί του χέρι (δεν έγινε, δα, επανάσταση!), και παρατάς το ιερό έργο της ενημέρωσης, της νουθεσίας, της σύστασης, της προειδοποίησης, και, τελικά, της συμφιλίωσης εργαζομένων και εργοδοτών; Τώρα; Την κάνεις; Σε λίγο θα μας πεις ότι η κυρά Έφη είναι η Ρόζα Λούξεμπουργκ!!!
Δηλαδή ρε ειδικέ γραμματέα για ρίξε και σ’ εμάς το μυστικό: μετά από 15 μήνες ανθρωπιστικής δράσης υπέρ των αφεντικών αυτό που κατάλαβες είναι ότι φοβούνται τους υπουργούς;
Αν είναι έτσι, πρέπει να αποσπαστείς στον "πρωϊνό καφέ" στο Μαξίμου: θέλουν εκεί επειγόντως κάποιον να τους διηγείται πόσο φοβεροί είναι.
Έτσι θα πιάσει τόπο το έργο και η εμπειρία σου μεγάλε φάρε, οδηγέ των μαζών, ιερέα της ταξικής ειρήνης, γητευτή των θεσμών, φίλε και αδελφέ κάθε μικρού και μεσαίου εργοδότη, ειρηνοποιέ "ροζ Suko"...
Ποιοι δρόμοι οδηγούν στη Raqqa; Η επίσημη χθεσινή ανακοίνωση των ypg ότι θα γίνουν το πεζικό της αμερικανικής εκστρατείας για την ανακατάληψη της Raqqa απ’ τον isis (έτσι ώστε η Ουάσιγκτον να έχει κάτι "αντιτρομοκρατικό" να μοστράρει) είναι σημαντική. Όχι από στρατιωτική αλλά από πολιτική άποψη.
Πρώτα απ’ όλα δεν πρόκειται για "απελευθέρωση εδαφών κατοικούμενων από κούρδους". Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό, είναι όμως μια ακόμα, καθαρή και ηχηρή φορά: οι (σύμφωνα με μια ελεεινή μυθολογία) "σχεδόν σοβιέτ" ypg, με τις γυναίκες αντάρτισσες στην πρώτη γραμμή (... ο αντιμιλιταρισμός έχει πεθάνει, εεεε;) θα δράσουν (και θα σκοτωθούν) σαν το κρέας της Ουάσιγκτον... Που σημαίνει ότι έχουν κάνει ένα σοβαρό deal για τα συμφέροντά τους βορειότερα, και πάλι με τους "φονιάδες των λαών αμερικάνους" (παρακαλούμε οι αντι-Ομπάμα διαδηλωτές να μην ξεχάσουν και τους συμμάχους της Ουάσιγκτον...).
Μπορεί η πραγματικότητα να χαλάει το παραμύθι, αλλά τα δεδομένα έχουν ως εξής: οι κούρδοι της συρίας πολεμούν κανονικά σαν "αντιπρόσωποι" άλλων (σίγουρα των ηπα και του ισραήλ), και άλλη μια φορά (δεν είναι η πρώτη) θα σκοτώσουν και θα εξανδραποδίσουν σουνιτικούς πληθυσμούς στη συρία, επειδή έτσι βολεύει τα αφεντικά τους. Πως λέγεται αυτό στην επαναστατική ορολογία; Γιατί στην καθεστωτική λέγεται "εθνοκάθαρση".
Δεύτερον, την ίδια στιγμή που οι ypg έχουν ξεκινήσει τον δύσκολο δρόμο προς την "πρωτεύουσα του isis", συγκεκριμένα πριν 2 μέρες, ο αμερικάνος στρατηγός Joseph Dunford κουβέντιαζε επί 4,5 ώρες με τον τούρκο αρχηγό γεεθα Hulusi Akar, για τα "αντίδωρα" στην αποδοχή εκ μέρους της Άγκυρας της "απελευθερωτικής επίθεσης" των ypg στη Raqqa. Σύμφωνα με τα τουρκικά καθεστωτικά μήντια, η Ουάσιγκτον "δίνει" στην Άγκυρα την al-Bab (την οποία από στρατιωτική άποψη ο f.s.a. / τουρκικός στρατός την έχει, ήδη στο πιάτο), και λόγο - που - θα - μετρήσει στο μέλλον της Raqqa. Σύμφωνα μ’ αυτά τα μήντια ο Dunford "διαβεβαίωσε τον Akar" ότι οι ypg ΔΕΝ θα μπουν στη Raqqa… Σα να λέμε: όχι απλά κρέας, αλλά κρέας με κόκκινες γραμμές.
Αγαπήθηκαν ξαφνικά Ουάσιγκτον και Άγκυρα; Όχι, αλλά έχουμε προειδοποιήσει για τους (μερικές φορές ζαλιστικούς) ελιγμούς που έχει σ’ αυτή τη φάση του ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος. Οπότε, χωρίς να πούμε προς το παρόν περισσότερα και χωρίς να το προτείνουμε σαν κάτι περισσότερο από υπόθεση εργασίας, κρατείστε κι αυτό το ενδεχόμενο: το καθεστώς Ερντογάν έδεσε τα στελέχη του HDP σαν όμηρους σε σχέση με το τι θα κάνουν και τι δεν θα κάνουν οι ypg στη συρία.
Το πέταγμα της πεταλούδας. Ένα απ’ αυτά που εισηγήθηκε η θεωρία του χάους (την οποία λαθεμένα πολλοί, που δεν ξέρουν, αντιλαμβάνονται σαν την θεωρία της ακαταστασίας του δωματίου τους) ήταν η σημασία της μικρής, καμιά φορά της απειροελάχιστης κλίμακας ("δια γυμνού οφθαλμού") στη διαμόρφωση και στην εξέλιξη φαινομένων μεγάλης ή πολύ μεγάλης κλίμακας.
Η γνωστή φράση για το πέταγμα της πεταλούδας στον Αμαζόνιο που προκαλεί τυφώνα στην κίνα, είναι συμπυκνωμένη αυτή η υπόδειξη: ότι παράγοντες που φαινομενικά θεωρούνται τόσο ασήμαντοι ώστε να μπορούν να αγνοηθούν χωρίς συνέπειες είναι δυνατό, σε άγνωστο χρόνο, μέσα από αλυσιδωτές επιδράσεις, να προκαλέσουν ένα κατακλυσμιαίο γεγονός.
Αν και με μια πρόχειρη ματιά αυτό το μέρος της θεωρίας του χάους θα μπορούσε να είναι μια επική συνηγορία στη "δύναμη των αδυνάτων", αυτό που εννοεί είναι πιο μετριοπαθές: ότι καθόλου δεν πρέπει να υποτιμώνται οι μεσομακροπρόθεσμες συνέπειες ακόμα και των πιο ασήμαντων γεγονότων ή παραγόντων. Εν τέλει, αν και κανείς δεν θα συνδέσει τον τυφώνα στην κίνα (ένα μεγάλης κλίμακας γεγονός) με το πέταγμα μιας πεταλούδας στον Αμαζόνιο (κάτι που οι πάντες αγνοούν), η συσχέτιση μπορεί να είναι πολύ πολύ πραγματική.
Το πέταγμα της Αϊμέ. Δεκαπέντε χρονών η Αϊμέ, απ’ την συρία, ζει προσωρινά σ’ έναν ξενώνα ασυνόδευτων ανηλίκων, κάπου στη συνοριακή ζώνη της ευρώπης. Τις ίδιες ώρες που στο ανώτατο δυνατό επίπεδο εξουσιών της ε.ε. κουβεντιάζουν πόσο μακρυά θα κρατούν (ή και θα πνίγουν) τους πρόσφυγες / μετανάστες απ’ τα ιερά (και ακροδεξιά) εδάφη της πολιτισμένης Ευρώπης, η νεαρή Αϊμέ είναι ο συνδυασμός της ηλικίας της, της απόφασής της να ξεφύγει απ’ τον συντηρητισμό της οικογένειάς της (των γονιών της που πέρασαν πριν ένα χρόνο και βρίσκονται τώρα ασφαλείς κάπου στην βόρεια ευρώπη περιμένοντάς την), και όσων αντέγραψε απ’ την τηλεόραση που έβλεπε στο μεσοαστικό σπίτι της στη Δαμασκό, στα χρόνια της ειρήνης. Με λίγα λόγια η Αϊμέ είναι "σκάνδαλο" για τους συνομηλίκους της (και τους λίγο μικρότερους) στον ξενώνα.
Ο Αχμέντ απ’ το ιράκ (στην ηλικία της) την έχει ερωτευτεί. Μπορεί απ’ τον ξενώνα να λείπουν πολλά, αλλά στον καναπέ η Αϊμέ και ο Αχμέντ κάθονται ώμο με ώμο παίζοντας στα κινητά τους το ίδιο παιχνίδι. Το παιχνίδι του φλέρτ δεν χρειάζεται πολλά.
Αλλά ο Αχμέντ, που δεν έχει σκεφτεί κάτι για τον συντηρητισμό της δικής του διαπαιδαγώγησης, βάζει "δύσκολα" στην Αϊμέ. Νεανικά, εφηβικά, χωρίς αμφιβολία. Αλλά και με την κατάφαση κάποιου που οφείλει, νωρίς νωρίς, να είναι όσο πιο σίγουρος γίνεται: σ’ αυτόν τον μετεωρισμό στο συνοριακό σταθμό κάθε αμφιβολία πληρώνεται ακριβά. Πρέπει να ξέρεις ποιός είσαι και τι θες, αλλιώς...
Το πέταγμα της μπάλας. Ο Αχμέντ ονειρεύεται ένα μέλλον τόσο σταθερό ώστε να φτιάξει οικογένεια. Η Αϊμέ δεν γουστάρει τέτοιες υπερβολές, για γάμους και παιδιά. Το ευθύβολο βλέμμα της έχει εντοπίσει τον Αμπούντ, στα 16 αυτός, από το πακιστάν. Ε, το λοιπόν, καιρός για λίγο παιχνίδι με τον Αμπούντ, ώστε να καταλάβει αυτός ο Αχμέντ ότι δεν είμαι του χεριού του...
Ενώ στα ευρωπαϊκά μήντια απολαμβάνουν τις ανακοινώσεις για το πόσοι πνίγηκαν στη Μεσόγειο και τι θα γίνει "αν ο Ερντογάν...", στον ξενώνα σπάνε καρδιές. Ο Αμπούντ είναι απ’ την μια μεριά συνεσταλμένος, απ’ την άλλη γόνος αστικής οικογένειας απ’ το αφγανιστάν, που πριν αρκετά χρόνια διέφυγε στο πακιστάν και, από ‘κει, "με τα πόδια" λόγω οικονομικής έκπτωσης (συμβαίνουν αυτά) προς την ευρώπη. Σε δόσεις.
Συνεπώς ο Αμπούντ απ’ τη μια μεριά ακούει ευρωπαϊκή pop στο smart phone του, και απ’ την άλλη κοιτάει επιτιμητικά το μίνι (δηλαδή τα πόδια) της Αϊμέ. Ο Αλλάχ το απαγορεύει αυτό της λέει αυστηρά, ευελπιστώντας να την υπερκεράσει σε μια ηθική τάξη που ούτε κι αυτός πιστεύει καλά καλά - κι έτσι να την κουμαντάρει. Ο Αλλάχ απαγορεύει κι αυτό του απαντάει με αδιαφορία η Αϊμέ, δείχνοντάς του το μίνι ηχοσύστημά του. Ο Αλλάχ μάλλον έχει παλιώσει, όπως όλοι οι θεοί των παλιών κατακλυσμών, και δεν έχει οδηγίες για τέτοιες "αντιφάσεις".
Το ματς δεν είναι ισοπαλία. Είναι συντριβή του νεαρού πακιστανού, με πολλά γκολ διαφορά. Για την ακρίβεια έχει κατασκηκώσει καταμεσής της αίθουσας, "γκόλ εσύ σέντρα εγώ", με τα μάτια στο βαμμένο στόμα της νεαρής σύριας και τα μυαλά στα κάγκελα. Η Αϊμέ, όμως, προς το παρόν έχει αποφασίσει ποιος είναι ο ρόλος του Αμπούντ (να πικάρει τον Αχμέντ). Ενώ ο Αμπούντ δεν ελέγχει τίποτα. Και να σκεφτεί κανείς ότι ανατράφηκε με τους ακριβώς αντίθετους κανόνες.
Το πέταγμα της πεταλούδας. Εδώ θα μπορούσε να τελειώσει η εξιστόρηση των εντελώς αληθινών περιστατικών - (thank you E.) Αλλά όχι, το χάος και η θεωρία του παραμονεύουν ακάλεστοι. Ο Αχμέντ και ο Αμπούντ πιάνονται στα χέρια, όπως θα έκαναν οι έφηβοι οποιασδήποτε εθνικότητας οπουδήποτε στον πλανήτη. Στο καυγά μπλέκονται όλοι οι νεαροί του ξενώνα, μικρότεροι και μεγαλύτεροι. Ο καθένας θυμάται ότι έχει κάτι να χωρίσει και με κάποιους να ταιριάξει. Δεν είναι, άλλωστε, δύσκολο, αν σου λείπουν πολλά και είσαι υποχρεωμένος να μοιράζεσαι λίγα σ΄ ένα τέτοιο ανθρωπιστικό κάτεργο, όπου το να σου δίνουν ελάχιστη σημασία λειτουργεί αποστομωτικά, "μη ζητάς περισσότερα". Κλωτσομπουνίδι εθνικών προδιαγραφών, και τα φορητά έπιπλα σαν όπλα.
Δεν είναι τόσο επικό όσο ο Τρωϊκός πόλεμος... Το πράγμα εκτραχύνεται όταν κάποιος βάζει φωτιά στις κουρτίνες. Όντας στο δεύτερο όροφο πολυκατοικίας η φωτιά στον ξενώνα προκαλεί γενικότερο κίνδυνο. Έρχεται η πυροσβεστική, αλλά και οι δημοσιογράφοι. Οι κάκιστες συνθήκες "φιλοξενίας" των ανηλίκων (πέρα για πέρα αληθινές αλλά και πέρα για πέρα επιφανειακές όπως παρουσιάζονται απ' τον φακό των μήντια) γίνονται θέμα, στην αρχή εντός συνόρων και ύστερα στην ε.ε. Η οποία, με την γραφειοκρατική της μεγαλοπρέπεια, ανακοινώνει καινούργια μέτρα για τους ανήλικους / τις ανήλικες πρόσφυγες.
Ανακατεύοντας τις ρυθμίσεις των κρατητηριών / κολαστηρίων.
Το πέταγμα του αναμένου σπίρτου. Μετά από τέτοιες και άλλες "περιπέτειες", η Αϊμέ βρίσκεται επιτέλους στην Κολωνία. Με τους γονείς της. Οι προσπάθειές τους να την νουθετούν πέφτουν στο κενό: η κόρη τους μεγάλωσε περισσότερο και πιο άγρια απ’ ότι περίμεναν ή φοβούνταν.
Ωστόσο, πριν η Αϊμέ κριθεί ότι ανήκει στις αρμοδιότητες του γερμανικού συστήματος κοινωνικής πρόνοιας (για "δυσπροσάρμοστους εφήβους") κανείς δεν θα αναρωτηθεί αν πίσω και κάτω απ’ τις επιγραφές του "μεγάλου γενικού της προσφυγικής κρίσης" (και των "ροών", σα να εκσπερματώνει ο πρωτοκοσμικός ιμπεριαλισμός...) ζουν, αναπνέουν, νοιώθουν και τινάζουν τα φτερά τους χιλιάδες πεταλούδες όλων των ηλικιών και των δύο φύλων. Όχι πεταλούδες στον Αμαζόνιο· Αμαζόνιος οι ίδιες.
Εκτός εάν όλες μαζί αποφασίσουν να αναποδογυρίσουν με τα φτερά τους κάποιο τραπέζι αποφάσεων... Με ηλεκτρικές κιθάρες και ταρ, με μίνι και χιτζάμπ, με eye liner και προσευχές, έστω προς στιγμή σ’ ένα "ενιαίο απελευθερωτικό μέτωπο", οι Αϊμέ και οι Αχμέντ και οι Αμπούντ, απ’ το αφγανιστάν, το ιράκ, τη συρία, τη σομαλία, τη σιέρα λεόνε, το μαρόκο...
Για τη γερασμένη ήπειρο ένας τέτοιος τυφώνας θα ήταν λυτρωτικός. Δεν μπορούμε να τον προκαλέσουμε. Δεν τον βλέπουμε.
Τον ευχόμαστε.
Μεσανατολικός άξονας. Η συμμετοχή του Πεκίνου στη "συμμαχία της Δαμασκού" (υπό την επίβλεψη της Μόσχας μετά τις αρχικές παρεξηγήσεις...), αν και περιορισμένη από στρατιωτική άποψη, θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν ένα απ’ τα στοιχεία της απάντησης στον αμερικανικό άξονα (: pivot) στην ανατολική ασία. Σαν ανερχόμενη ναυτική / εμπορική δύναμη η κίνα ασφαλώς και θα ήθελε να έχει "μια ματιά" στη Μεσόγειο.
Ωστόσο το ζήτημα είναι πιο σύνθετο. Η σχέση ανάμεσα στο πεδίο μάχης συρία (του 4ου παγκόσμιου) και στο πεδίο επίδειξης στρατιωτικής πυγμής ανατολική ασία / ειρηνικός έχει αρχίσει να αναδεικνύεται καθαρά.
Η απόφαση της Ουάσιγκτον να μεταφέρει το στρατιωτικό κέντρο βάρους της στην ανατολική ασία είχε σαν σιωπηρή προϋπόθεση την "τακτοποίηση της υποθέσεών της" στη μέση ανατολή, που είναι δευτερεύον μέτωπο. Και τέτοιου είδους "τακτοποίηση" θα ήταν η διαιώνιση του χάους και της "δημιουργικής αποσταθεροποίησης".
Το πράγμα φαινόταν να δουλεύει όταν ο (πρώην πια) Ομπάμα ανακοίνωσε τον ασιατικό pivot. Δούλευε ως και το καλοκαίρι του '15. Η εμφάνιση, όμως, της Μόσχας σε άμεση δράση δίπλα στον Άσαντ, άλλαξε τα δεδομένα. Το πρώτο που άλλαξε ήταν ότι με την αεροπορική και τεχνική υποστήριξη του ρωσικού στρατού το πεζικό του Άσαντ και οι πεζικάριοι σύμμαχοί του θα μπορούσαν να νικήσουν· έστω δύσκολα. Εφόσον ο αμερικανικός στρατός δεν σκόπευε (ούτε ήταν δυνατόν) να μπει καθαρά στο πλευρό των τρομοκρατών (τους οποίους υποτίθεται ότι πολεμούσε), η ρωσική πολεμική μηχανή, δουλεύοντας σε χαμηλές στροφές, άλλαξε όχι μόνο τους συσχετισμούς αλλά και την δυσοίωνη προοπτική μιας μόνιμης αστάθειας. Η (μπρεζίνσκιου τύπου) ελπίδα ότι η Μόσχα θα πάθαινε στη συρία ένα "δεύτερο αφγανιστάν" αποδείχθηκε φρούδα: η Μόσχα δεν θυσιάζει το δικό της πεζικό σ’ αυτή την ιστορία.
Πολύ γρήγορα, εκτός απ’ την Τεχεράνη (που συμμετείχε ήδη στο πλευρό του Άσαντ) και η Άγκυρα συνειδητοποίησε καθαρά το "κενό" που ανέδειξε η ρωσική εμπλοκή, και τις ευκαιρίες που άνοιγε: η Ουάσιγκτον ήταν παγιδευμένη στην (ψευδό) "αντιτρομοκρατική" ρητορική της, άρα δεν είχε επίσημη δυνατότητα να εμποδίσει οποιονδήποτε άλλον "αντιτρομοκράτη" να δράσει, ακόμα κι αν δεν της έδινε λογαριασμό. Αν δει κανείς τον χάρτη, όλες οι σημαντικές "στρατιωτικές δυνάμεις" της μέσης Ανατολής, εκτός απ’ το Τελ Αβίβ, πολεμούν στο πεδίο συρία / ιράκ απ’ την ίδια μεριά, με σκοπό να αξιοποιήσουν "σταθεροποιητικά" και για λογαριασμό τους την αποσταθεροποίηση που έφτιαξε η Ουάσιγκτον και οι δικοί της σύμμαχοι· κόντρα στην αμερικανική επιλογή περί μακρόχρονης αστάθειας.
Όντως, ο ασιατικός pivot του αμερικανικού ιμπεριαλισμού χρειαζόταν έναν χωρίς τέλος proxy war στη μέση ανατολή, για τρεις λόγους. Πρώτον για να τροφοδοτεί από ‘κει, κατά βούληση, με καλά εκπαιδευμένους "τρομοκράτες" άλλες πιο κρίσιμες γεωπολιτικά περιοχές, όπως π.χ. τον Καύκασο. Δεύτερον, για να συντηρεί μια φωτιά δίπλα στην ευρώπη. Και τρίτον, για να δείχνει την αστάθεια στους ασιάτες, ώστε να εκβιάζει την συμμαχία τους.
Η Μόσχα φαίνεται ότι ανάλυσε σωστά το "κενό»" που είχε αυτή η αμερικανική τακτική: Η Ουάσιγκτον δεν μπορούσε να ανεβάσει ψηλά την φονικότητα των "ισλαμιστών τρομοκρατών" χωρίς να εμπλακεί άμεσα κάποιο κράτος στο πλευρό τους. Μπαίνοντας στο παιχνίδι η ρωσία, πρώτα έδωσε ώθηση στην ιρανική συμμετοχή, και ύστερα δημιούργησε τις προϋποθέσεις και για την τουρκική άμεση εμπλοκή. Ήταν σα να ανοίγει το δρόμο· ή, πιο σωστά, τους δρόμους.
Μετά απ’ αυτό η Ουάσιγκτον, έχοντας πάντα το μυαλό της στην ανατολική ασία, θα έπρεπε να κοιτάει διαρκώς "πίσω της": εκεί που θεωρούσε ότι οι βασικές παράμετροι ήταν υπέρ της. Παρότι από στρατιωτική άποψη αυτό το push back δεν της στοιχίζει ακόμα, έχει ήδη δύο γεωπολιτικές παρενέργειες. Πρώτον, διάφορες ασιατικές πρωτεύουσες (με πιο χαρακτηριστική τη Μανίλα) "ψάχνονται" και βλέπουν με άλλο μάτι την "δική τους ρωσία" - που δεν είναι άλλη απ’ την κίνα. Και δεύτερον, ενώ κινείται ακόμα, στην ανατολική ασία, στη γραμμή της απειλής μεγάλο τρομοκρατικό κακό θα σας βρει αν δεν συμμαχήσετε μαζί μας (περισσότερα επ’ αυτού στο Sarajevo 112, 2001 – 2016: 15 χρόνια πολέμου, η γεωπολιτική διάσταση) εμφανίζεται εκτεθειμένη στη μέση Ανατολή επειδή δεν φαίνεται να κάνει (και δεν κάνει) τίποτα σπουδαίο από "αντιτρομοκρατική" άποψη: η υποψία ότι κάνει μάλλον το αντίθετο δικαιολογείται όλο και περισσότερο. Η ρωσική στρατιωτική δράση έχει γίνει ένα αναβαθμισμένο "αντιτρομοκρατικό" μέτρο.
Εξού και η (συμβουλευτική / εκπαιδευτική) παρουσία του Πεκίνου "εκεί που συμβαίνει" (στη συρία δηλαδή) ενισχύει, έστω συμβολικά, έστω συμπληρωματικά, την "ελκυστικότητα" του κινεζικού ιμπεριαλισμού στην ανατολική ασία…
Εξομάλυνση 1. Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να αντιμετωπιστεί η όποια μαφία είναι, ίσως, να την κτυπήσει η ίδια η μαφία! Δεν αναφερόμαστε σε διχασμούς προσωπικότητας. Αλλά στο πιλοτικό πρόγραμμα που θα μπορούσε να ονομαστεί "τακτοποίηση του ελληνικού ποδοσφαίρο": μετά την επίθεση σ’ έναν απ’ τους καινούργιους "αρχιδιαιτητές" (Τσαχειλίδης) που διόρισε στην "κεντρική επιτροπή διαιτησίας" η ευρω-πειθαρχία της μπάλας, και την άμεση παραίτηση και των τριών καινούργιων (Τσαχειλίδης, Μπίκας, Καλύβας), όλοι οι "μεγάλοι" των ελληνικών συλλόγων, και ένας "μεσαίος" (η α.ε.λ. του κυρ Αλέξη Κούγια...) έσπευσαν να καταδικάσουν μετά βδελυγμίας την δράση του υπόκοσμου στο ποδόσφαιρο...
Μοιάζει σαν μυθιστόρημα της Αγκάθα Κρίστι: κάποιος απ’ όλους αυτούς τους αθώους είναι ο δολοφόνος· ποιος όμως; Μήπως την επίθεση την οργάνωσε η Δόξα Πετρομαγούλας;
Πάνω στο καλύτερο την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια ο δον Κοντονής. Αλλά έχει καινούργιο έργο. Μετά την τακτοποίηση του ποδοσφαιρικού τοπίου, θα φτιάξει και το δικαστικό.
Εξομάλυνση 2. Αυτό το "η μαφία καταγγέλει τον εαυτό της" δεν είναι καθόλου πρωτότυπο. Το βλέπουμε κι αλλού. Σ’ ότι αφορά το ποδόσφαιρο στηρίζεται σε μια απλή μεν αλλά αποτελεσματική παραδοχή. Αν αυτοί που έχουν στήσει και χρησιμοποιούν τις "ρετιρέ παράγκες" κάτσουν σιωπηλοί να τρώνε τις καταγγελίες των υπόλοιπων, των παραπονεμένων, θα είναι σα να παραδέχονται την ενοχή τους. Συνεπώς καταγγέλουν κι αυτοί το αίσχος, υπονοώντας ότι το κακό δεν είναι δική τους δουλειά αλλά των αντιπάλων τους.
Το ενδιαφέρον της ιστορίας βρίσκεται αλλού. Αυτή η ευρω-πειθαρχία της μπάλας που θέλει "να βάλει τάξη" στα κακώς κείμενα του ελληνικού ποδοσφαίρου θα πρέπει να διοικείται είτε από εντελώς ανόητους είτε από πολύ βρώμιμους τύπους· αν πιστεύει στ’ αλήθεια ότι η "λύση θα έρθει απ’ έξω", δηλαδή απ’ την ίδια.
Το μόνο όπλο της είναι ο αποκλεισμός όλων των ελληνικών ομάδων απ’ τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Αλλά θα μπορούσε το ποδοσφαιρικό grexit να "διορθώσει" με οριστικό τρόπο τις αιτίες του εγκλήματος; Ή μεσοπρόθεσμα θα οξύνει τις εκδηλώσεις του;
Ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός. Επειδή το ποδόσφαιρο είναι (παντού) καπιταλιστικές επιχειρήσεις + μάζα φανατικών πελατών, ίσως ο πιο ισχυρός συνδυασμούς τέτοιου είδους (ισχυρότερος από κάθε άλλη πλευρά του σύγχρονου Θεάματος), το πως γίνεται πρακτικά ο πόλεμος κάθε εταιρείας με όλες τις υπόλοιπες δεν μπορεί παρά να "εκφράζει" τα δεδομένα και τα χαρακτηριστικά του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού στο σύνολό του· μέσα σε κάθε νομική (δηλαδή κρατική) επικράτεια. Δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο πιθανότητα να καθιερωθεί κάποιου είδους fair play σ’ έναν μόνο τομέα καπιταλιστικού ενδιαφέροντος, μέσα σε οποιοδήποτε κράτος.
Ο πολιτικός προσοδισμός, ο προσπορισμός, δηλαδή, ωφελημάτων απ’ τις σχέσεις με όσο το δυνατόν υψηλότερες βαθμίδες της όποιας εξουσίας, είναι σχεδόν καθολικό φαινόμενο της ζωής στην ελλάδα, και όχι μόνο στις επιχειρήσεις. Ο πολιτικός προσοδισμός είναι, επίσης, το βασικό εργαλείο του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού· αλλιώς δημιουργούνται καρτέλ. Σχετικά "έντιμος συναγωνισμός" δεν υπάρχει σχεδόν πουθενά· γιατί θα υπήρχε στη μπάλα; Απλά εκεί η εξουσία δεν είναι ο υπουργός των σπορ. Είναι (μέρος της βασικό) τα "κοράκια"...
Είναι δυνατόν να πιστεύουν οι "σωτήρες" της φιφα, της ουεφα, και οποιασδήποτε άλλης "τρόικας" ότι μπορούν να κάνουν τις ντόπιες ποδοσφαιρικές επιχειρήσεις να αναμετριούνται με κανόνες που θα ισχύουν για όλες; Είναι δυνατόν να πιστεύουν ότι ένας αποκλεισμός απ’ τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα (και τα φράγκα που προσφέρουν) θα "συνετίσει"... ποιούς; Τους μαφιόζους ιδιοκτήτες; Τους λούμπεν οπαδούς; Τους βαρώνους του οργανωμένου εγκλήματος;
To ελληνικό καπιταλιστικό μοντέλο δεν θα αλλάξει, όχι, σίγουρα, "απ' έξω". Το πολύ πολύ για ένα διάστημα, στο ποδόσφαιρο, να ακολουθήσει την τακτική του ψόφιου κοριού.
Ευτυχώς, ησυχάσαμε. Όταν ο σοφός ποιμένας, ο καθοδηγητής, ο τσοπάνης (για να το εκχυδαΐσουμε) χάνεται, τότε γεννιέται στο πόπολο ανησυχία. Τι να έγινε; Να πέθανε; Να μονάζει; Να τον πήραν οι εξωγήινοι για επισκευή;
Ευτυχώς ο Σλαβόι (Ζίζεκ) δεν χάθηκε για πάντα. Είναι μαζί μας! Δήλωσε ότι αν ψήφιζε στις αμερικανικές εκλογές θα το έριχνε στον Τραμπ και ξαναβρέθηκε στον φυσικό του χώρο: στα δέκα λεπτά δημοσιότητας.
Τα επιχειρήματά του είναι ακατάληπτα· αλλά τι άλλο θα ήταν τα επιχειρήματα ενός φιλόσοφου για κάτι προλετάριους σαν εμάς; Οπότε δίνουμε σημασία στη χειρονομία: αν ένας φιλόσοφος του διαμετρήματος του Σλαβόι (Ζίζεκ), που έχει φάει την "επανάσταση" (των σαλονιών) με το κουτάλι, ρίχνει το κουκί του στο ψόφιο κίτρινο κουνάβι και στο υποστήριγμά του, τότε είναι απόλυτα έγκυρος ο στίχος των R.E.M.: ...Offer me solutions, offer me alternatives, and I decline… It’s the end of the world as we know it…
Αλλά we feel fine! Γιατί; Για δύο λόγους. Πρώτον επειδή ο φιλόσοφος / ποιμένας έχει (ή είχε) οπαδούς και στα μέρη μας, οπότε "πάμε γερά"! Λούμπεν φιλοσοφία ρεεε! Δεύτερον, επειδή εκτοξεύτηκε στο απυρόβλητο της βλακείας όταν συμβούλευσε (πριν χρόνια) δεν ξέρεις τι να κάνεις, αλλά κάντο γρήγορα. Πράγμα που το είδαμε ξανά και ξανά στα μέρη μας, πριν, στη διάρκεια και μετά τους "αγανακτισμένους". Η ηρεμία μας έγκειται στο γεγονός ότι ο φιλόσοφος εφαρμόζει τα κηρύγματά του: δεν ξέρει τι του γίνεται, αλλά αυτός "γίνεται".
We had some time alone άρα.
Ε, όχι! Έχει και η ανοχή μας (σαν αυτόνομων εργατών) τα όριά της! Ε όχι λοιπόν! Όχι κύριε Μοσκοβισί! Νάρκισσος ο κύριος Γιάνης; Τον λαό που από άκρου σε άκρο της επικράτειας, ακόμα και εκτός συνόρων, τον υποστήριξε τον ξέρετε; Αν ο κυρ Γιάνης είναι νάρκισσος ο λαός "του" τι ήταν;
Στο κάτω κάτω, κάνεις κι ένα ντρανταχτό λάθος κυρ Πιέρ. Ο κυρ Γιάνης δεν πνίγηκε στη λίμνη όπου καθρεφτιζόταν το είδωλό του. Δεν μπορεί να υποστηριχτεί το ίδιο, όμως, για τον λαό ("του").
Αφιερωμένο εξαιρετικά 1. Για λόγους που αυτή τη στιγμή μας διαφεύγουν (αλλά που θα πάει; θα τους τσακώσουμε!) τα αφεντικά της φαιορόζ κυβέρνησης κατέληξαν στην απόφαση ότι πρέπει να γίνει υπουργός ("οικονομίας και ανάπτυξης", στη θέση του κυρ Σταθάκη) ο πρόεδρος του Levy Institute κυρ Δημήτρης Παπαδημητρίου. Ο μέντορας (τουλάχιστον ως ένα σημείο...) του κυρ Γιάνη. Υποθέτουμε πως μετά απ’ αυτήν την κίνηση, η "συζήτηση για το χρέος" θα τρέξει γρηγορότερα απ' τον φτεροπόδαρο Ερμή. (Λέμε τώρα!)
Προς το παρόν (γιατί θα έχουμε και συνέχεια, το μυρίζουμε στον αέρα...), για όσους / όσες αγνοούν τον άνθρωπο, θα πούμε ότι είναι ένας απ’ τους πιο συστηματικούς σπόνσορες του "γκιούρο", ενός "παράλληλου νομίσματος" για το εσωτερικό του ελληνικού καπιταλισμού. Ή, με άλλα λόγια, φιλολογικό / οικονομολογικός οπαδός της "έμμεσης" εξόδου του ελλαδιστάν απ’ το ευρώ.
Φυσικά δεν το παραδέχεται. No problem. Το πρόβλημά του, άλλωστε, αυτό που δεν παραδέχεται, σε ότι αφορά το "οικονομολογικό παιδί του", τον κυρ Γιάνη, είναι ότι πήρε αυτήν την ιδέα περί "γκιούρο" στα σοβαρά, νομίζοντας ότι μπορεί (ο κυρ Γιάνης) να την βάλει σε πράξη.
Για να το πούμε διαφορετικά: αν ο κυρ Γιάνης ήταν η ψηφιακή αλαζονία του "γκιούρο" ο κυρ Δημήτρης είναι η αναλογική έπαρσή του. Ως τώρα, τουλάχιστον.
Αφιερωμένο εξαιρετικά 2. Θα αναδημοσιεύουμε εαυτούς, αποσπασματικά. Για ολόκληρη την αναφορά Personalities Sarajevo 98, Σεπτέμβρης 2015:
...Ρωτούσαμε στο προηγούμενο τεύχος για το αμερικανικό Levy Economics Institute. Η ερώτησή μας ήταν ρητορική· είχαμε ψάξει ήδη και είχαμε βρει κάποια πράγματα. Υπάρχουν διάφορα σημεία στην υπόθεση του συγκεκριμένου ινστιτούτου που θα σήκωναν συζήτηση. Πάντως το συγκεκριμένο "μετακεϋνσιανό" think tank λειτούργησε (για άγνωστους σ’ εμάς λόγους...) σαν οικονομολογικό think tank της φαιορόζ κυβέρνησης, έχοντας δημιουργήσει ένα είδος "προνομιακής σχέσης" ακόμα και με τον πρωθυπουργό της πριν αυτός εκλεγεί. Δεν χρειάζεται να πούμε ότι ο κυρ Γιάνης ήταν κάτι παραπάνω από "φίλος" του Levy Economics Institute. Ήταν "επιρροή".
Το Levy Institute εδώ και χρόνια ασχολούνταν με την εισαγωγή, απ’ το ελληνικό κράτος, ενός δεύτερου παράλληλου νομίσματος, με την μορφή IOU - για να αντιμετωπιστούν οι πιο αιχμηρές (κοινωνικά) πλευρές της διαχείρισης της κρίσης. Δεν ήταν ο μόνος θεσμός που ασχολήθηκε μ’ αυτό, έχουμε αναφερθεί στο παρελθόν στο θέμα. Ήταν μια "ιδέα" που "έπαιζε" στην Κουμουνδούρου. Όμως ο κυρ Γιάνης την πήγε πολύ μακρύτερα. Θα εξηγήσουμε αφού πρώτα αναδημοσιεύσουμε ένα απόσπασμα από συνέντευξη που έδωσε ο πρόεδρος του Levy Institute Δημήτρης Παπαδημητρίου, στην εφ. "ναυτεμπορική", στις 30 Ιουλίου του 2015:
ερ.: Θα έχετε παρακολουθήσει τη συζήτηση γύρω από το περιβόητο "σχέδιο Βαρουφάκη", το οποίο στον πυρήνα του προέβλεπε τη λειτουργία ενός παράλληλου χρηματοπιστωτικού συστήματος και την έκδοση υποσχετικών πληρωμής του Δημοσίου (IOUs). Τι γνωρίζεται γι’ αυτή την υπόθεση και ποια είναι η γνώμη σας για την αποτελεσματικότητα αντίστοιχων σκέψεων;
απ.: Δεν γνωρίζω πολλά πράγματα για το σχέδιο του κ. Βαρουφάκη και ιδίως για το σκέλος της δημιουργίας νέων ΑΦΜ κ.ο.κ., που νομίζω ότι παραπέμπουν σε επιστημονική φαντασία. Το Levy Institute, από το 2013, έχει προβάλει μια εναλλακτική για παράλληλο χρηματοπιστωτικό σύστημα τελείως διαφορετική απ’ αυτό που έχει παρουσιαστεί ως σύστημα Βαρουφάκη. Πρώτα απ’ όλα, αυτό που εμείς έχουμε πει είναι ότι κάτι αντίστοιχο δεν μπορεί να γίνει χωρίς την έγκριση της ΤτΕ και της ΕΚΤ. Και αν η ΤτΕ δεν είναι σε θέση να το εγκρίνει, τότε θα πρέπει να το εγκρίνει η Ευρώπη. Δεν γίνεται δηλαδή ως μονομερής κίνηση. Δεν αναφέρομαι βεβαίως στο σχέδιο Σόιμπλε, αλλά σε ένα πρόγραμμα το οποίο έχει διερευνηθεί σε ένα βαθμό από την ΕΚΤ και επίσης από το ΔΝΤ. Υπάρχουν δηλαδή εναλλακτικές, που, όμως, χρειάζονται πάρα πολύ καλό σχεδιασμό. Διότι υπάρχει ο κίνδυνος, αν προχωρήσει κανείς στην έκδοση αυτών των IOUs, να το κάνει σε τέτοιο βαθμό που θα αυξήσει δραματικά τον πληθωρισμό, καθιστώντας τη χώρα από οικονομία της Ε.Ε. σε μπανανία.
ερ.: Πρακτικά, τι σκοπό εξυπηρετεί μια αντίστοιχη κίνηση;
απ.: Ο στόχος είναι να αποκτήσεις μια δημοσιονομική πολιτική η οποία μπορεί να καταπολεμήσει την ανεργία και να προσφέρει μια καλή βάση στους παραγωγικούς τομείς. Μιλάμε για παράλληλο χρηματοπιστωτικό σύστημα και όχι για αντικατάσταση του υφιστάμενου συστήματος στο πλαίσιο της Ευρωζώνης.
ερ.: Μια ανάλογη πρωτοβουλία δεν θα συνιστούσε προθάλαμο επιστροφής στο εθνικό νόμισμα;
απ.: Όχι. Δεν νομίζω ότι είναι σωστό αυτό. Θα υπάρχει ένα έλλειμμα στο Geuro, όπως το έχουμε ονομάσει, κι ένα πλεόνασμα στο euro. Συνεπώς, θα μπορούσαμε να παράγουμε το πρωτογενές πλεόνασμα που χρειάζεται η Ευρωζώνη, χωρίς εκείνη να ενοχλείται από το έλλειμμα στο Geuro, το οποίο θα αφορά μόνο εσωτερικές συναλλαγές. Η Ελβετία είναι μια από τις καλύτερες οικονομίες του κόσμου. Πολύ λίγοι γνωρίζουν ότι το 65% των εσωτερικών συναλλαγών της δεν γίνονται στο ελβετικό νόμισμα, αλλά σε άλλο νόμισμα που έχει υιοθετηθεί πριν από 80 χρόνια. Και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.
Δεν μας φαίνεται και πολύ ειλικρινής ο κυρ πρόεδρος. Για παράδειγμα το πρόβλημα δεν είναι τόσο η παράλληλη κυκλοφορία δύο νομισμάτων, αλλά η μετάβαση σε μια τέτοια κατάσταση από την κυκλοφορία ενός νομίσματος· η ελλάδα δεν θα γινόταν ελβετία με τα IOU! Και δεν είμαστε υποχρεωμένοι να "φάμε" το ότι δεν ήξερε τίποτα για τους σχεδιασμούς του κυρ Γιάνη. Όμως, επειδή πρέπει να προστατέψει το κύρος του ιδρύματος που προεδρεύει, δεν θα μπορούσε παρά να κρατήσει αποστάσεις απ’ την “επιστημονική φαντασία” ενός αληθινού “πολεμιστή”. Του κυρ Γιάνη.
…
Κάπου στο ιράκ. Σκόνη, ζώα, και στη μέση ο πιτσιρικάς, που μοιάζει να διαμελίζεται καθώς προσπαθεί να τα κουμαντάρει. Κάπου στην αγροτική περίμετρο της "προς απελευθέρωση" Μοσούλης.
Ας το πούμε σχεδιασμό. Η σχεδιασμένη αποξένωση του προέδρου Rodrigo Duterte απ’ τις Ηνωμένες Πολιτείες θα έχει προφανή συνέπεια στον αγώνα της νοτιοανατολικής Ασίας εναντίον της Ισλαμικής τρομοκρατίας... Αυτά λέει η Sidney Jones. Για να συνεχίσει "μοιρολογώντας" τις φιλιππίνες και την μαλαισία, με μια ιδιαίτερη έμφαση στο (φιλιππινέζικο) Mindanao.
Το δεύτερο σε μέγεθος νησί των φιλιππίνων έχει τα εξής δύο χαρακτηριστικά: πρώτον, έχει (μικρή αλλά χρήσιμη) αμερικανική βάση, και δεύτερον, μουσουλμάνους κατοίκους "επιρρεπείς" (κατά την Jones) στον isis. Τι θα κάνει λοιπόν ο Duterte, που θέλει να διώξει τους αμερικάνους απ’ τις φιλιππίνες μέσα στα επόμενα δύο χρόνια, την στιγμή που ο isis ενισχύει την συνεργασία του με τις εξτρεμιστικές οργανώσεις της νοτιοανατολικής ασίας, ενώ, απ’ την άλλη, οι αστυνομίες δεν έχουν την εμπειρία να αντιμετωπίσουν ένα τέτοιο διεθνές φαινόμενο; αναρωτιέται η Jones.
Δεν ξέρουμε τι θα κάνει ο Duterte. Ξέρουμε όμως ακριβώς τι εννοεί η Jones, τέτοιους καιρούς. Μπορείτε να το διαβάσετε στο Sarajevo νο 111 που θα είναι από σήμερα το απόγευμα στη διάθεσή σας (σε χαρτί, ακόμα!)
(Όσο για την εγκυρότητα της Jones; Πρώην "international crisis group", πρώην "ford foundation", πρώην "human rights watch", πρώην εκπαιδευτική κατασκοπεία στο ιράν, στην αίγυπτο και στην τυνησία, νυν ερευνήτρια της ινδονησίας, των φιλιππίνων και του ειρηνικού... Όχι δευτεράτζα, σα να λέμε...)
Μια πρόταση που δεν μπορείς να αρνηθείς. Η ρωσική πρόταση για ασφαλή αποχώρηση (ανταρτών και αμάχων) απ’ το ανατολικό Aleppo έχει ημερομηνία λήξης. Σήμερα, με την δύση του ηλίου. Η υπονοούμενη (;) απειλή είναι ότι μετά θα ισοπεδωθεί αυτό το τμήμα της πόλης: ο ρωσικός στόλος θα βρίσκεται σε απόσταση δράσης, οπότε... Σοκ και δέος α λα ρωσικά;
Οι άντιΆσαντ ένοπλοι (ή κάποιο τμήμα τους) προσπαθούν να διασπάσουν τον αποκλεισμό τους στο νότο, για να πάρουν ενισχύσεις και πυρομαχικά. Αλλά το περιθώριο είναι μικρό. Αν δεν μεσολαβήσει η Άγκυρα για μια μικρή παράταση (με εγγυημένη την αποχώρηση...), χμμμ...
Η συμμορία με τα μαύρα. Η κατά βούληση καλπάζουσα (φραστική κατ’ αρχήν) επιθετικότητα του παπαδαριού, η ανοικτή ρητορική του φασισμού του δηλαδή, σημαίνει κατά την ταπεινή μας άποψη δύο πράγματα. Πρώτον, ότι νοιώθει πως "έχει την άνεση", κάτι που για τέτοια μαγαζιά δεν είναι αυταπάτη (όπως για άλλα...). Και δεύτερον, ότι μπορεί να διαβλέπει μια αλλαγή φρουράς (στις πολιτικές βιτρίνες) στο όχι μακρινό μέλλον, οπότε πλασσάρεται σαν "πολιτειακός και πολιτικός παράγοντας", δηλαδή σαν εκατοντάδες χιλιάδες κουκιά, που θα πρέπει να ληφθούν υπόψη στο ενδεχόμενο εκλογών.
Η ερώτηση είναι αφελής, αλλά θα την κάνουμε. Τι νόημα έχει να παριστάνεις τον "αριστερό" προσπαθώντας να κόψεις μια κλωστή απ’ την τριχιά των σχέσεων κράτους και εκκλησίας αφού, έτσι κι αλλιώς, τους εκβιασμούς θα τους φας και θα τους καταπιείς; Κόψε όλον τον κόμπο κι ας σε ρίξουν· δεν χάνεις τίποτα, κρατάς και κάτι για την υστεροφημία σου.
Η απάντηση δεν είναι αφελής, και ο καθένας την καταλαβαίνει.
Βοήθεια επειγόντως! Αν η φαιορόζ κυβέρνηση έχει γνωριμίες εκεί γύρω απ’ την Σαχάρα, πρέπει να ζητήσει επειγόντως τεχνική βοήθεια. Τα σκυλιά ψευτογαυγίζουν και χασμουριούνται, αλλά το καραβάνι έχει κολλήσει εντελώς.
Είναι παράξενα ζώα οι καμήλες... Δεν οδηγούνται όπως οι μερσεντές...
Προδοσία! Πάνω που ξαναπήρε μπροστά ο turkish stream και, υποθέτουμε, ο κυρ Παναγιώτης ο της Παραγωγικής Ανασυγκρότησης θα σκεφτόταν "επιτέλους, ένα έργο ζωής γίνεται πραγματικότητα", ήρθε αυτός ο παλιοΛαβρόφ για να πει τι; Ότι μόνο αν μας το επιτρέψει η ε.ε. θα επεκτείνουμε τον αγωγό προς τα εκεί.
Δηλαδή τι; Σκεφτείτε το. Η πρώτη αντίδραση (του κυρ Παναγιώτη του της Παραγωγικής Ανασυγκρότησης) θα πρέπει να ήταν: γαμώ τον σωλήνα μου γαμώ· να ένας ακόμα λόγος να φύγουμε απ’ την ε.ε.! Για να περάσει ο turkish stream τον Έβρο.Ναι. Να περάσει για να πάει που; Να φουσκώνουν μπαλόνια με γκάζι στην Αλεξανδρούπολη; Αφού μετά πάλι σύνορα της ε.ε. θα υπάρχουν.
Κρίμα. Χίλιες φορές κρίμα. Εκείνα τα "αεριορούβλια" (όπως λέμε "πετροδόλαρα") δεν θα βρουν ποτέ τον δρόμο τους προς τα εδώ.
(Εντελώς συμπτωματικό: τις ώρες που ο κυρ Σεργκέι είναι στην Αθήνα θα περνάει νότια της Κρήτης το ρωσικό αεροπλανοφόρο και το υπόλοιπο θαλάσσιο ιππικό της Μόσχας προς ανατολικότερα. Δεν ξέρουμε αν θα χρειαστεί ο στόλος ανεφοδιασμό σε καύσιμα, αλλά αν χρειαστεί υπάρχει το σχετικό πρατήριο. Στους Καλούς Λιμένες, αν δεν κάνουμε λάθος…)
Aleppo 1. Αν θέλετε, πείτε το σύμπτωση. Εμείς δεν το λέμε. Μετά την συνάντησή του με τον τούρκο αρχηγό γεεθα Hulusi Akar, στη Μόσχα, ο αντίστοιχος ρώσος Valery Gerasimov ανακοίνωσε ότι η ρωσία και το καθεστώς Άσαντ ανανεώνουν την πρότασή τους προς τους αντάρτες στο Aleppo να αποχωρήσουν, ασφαλείς, με τα όπλα τους, μέσω δύο δρόμων: είτε προς τα τουρκοσυριακά σύνορα, είτε προς το Idlib. Ο Gerasimov σχολίασε ότι οι αντάρτες απέτυχαν να σπάσουν τον αποκλεισμό τους και, σύμφωνα με το καθεστωτικό site russia today, αποδέχτηκαν την πρόταση για την αποχώρησή τους.
Αν αυτό ήταν αλήθεια, θα επρόκειτο για μεγάλη επιτυχία της Άγκυρας. Όμως σχεδόν αμέσως μετά την ανακοίνωση του Gerasimov, ο εκπρόσωπος μιας απ’ τις αντάρτικες ομάδες του Aleppo ανακοίνωσε ότι η πρόταση απορρίπτεται. Σύμφωνα με το al Jazeera (που είναι σταθερά υπέρ των αντιΆσαντ ανταρτών) χωρίς δεύτερη κουβέντα. Σύμφωνα με άλλα καθεστωτικά media, με την απαίτηση διεθνών εγγυήσεων (δηλαδή αμερικανικών;) για την ασφάλειά τους.
Πέρα απ’το φανερό και αιματηρό, φαίνεται ότι εξελίσσεται υπόγεια μεγάλο "σπρώξιμο" στο ανατολικό Aleppo.
Aleppo 2. Ο.Κ. Το σκεφτήκατε και μάλλον συμπεράνατε ότι δεν πρόκειται για σύμπτωση. Αν το πήγατε έτσι, σωστά κάνατε. Σύμφωνα με χθεσινή γραπτή ανακοίνωση του τουρκικού στρατού, οι συζητήσεις στη Μόσχα αφορούσαν "την εξεύρεση λύσης για τις συγκρούσεις στη συρία (;), την ομαλοποίηση της κατάστασης στο πολιορκούμενο τμήμα του Aleppo, και την περαιτέρω ενίσχυση της συνεργασίας των δύο χωρών".
Εκτός απ’ τον Hulusi Akar απ’ την μεριά της Άγκυρας στη συνάντηση και στις συζητήσεις συμμετείχε και ο επικεφαλής των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών (MIT) Hakan Fidan. Ασφαλώς ήταν απαραίτητος.
Η ανακοίνωση της ρωσικής πλευράς συμφωνεί στο περιεχόμενο, προσθέτοντας κι αυτό: "...συζητήθηκε επίσης η σε εξέλιξη επιχειρήση για την απελευθέρωση της Μοσούλης απ’ τους τζιχαντιστές..."
Σίγουρα αντάλλαξαν πληροφορίες και για το γεγονός ότι οι ιρακινοί σιΐτες κατέλαβαν τον δρόμο που συνδέει την Μοσούλη με την (συριακή) Raqqa, θεωρούμενη σαν πρωτεύουσα του isis, κόβoντας απ’ την μια μεριά των ανεφοδιασμό του isis στη Μοσούλη, και απ’ την άλλη την διαφυγή των ενόπλων του.
Αυτά. Κι αν έχετε απορία γιατί επιμένουμε σε τέτοιες λεπτομέρειες (εντός ή εκτός εισαγωγικών) η απάντηση είναι απλή: όταν η ιστορία γράφεται, η αδιαφορία για τις κινήσεις εκείνων που την γράφουν (δυστυχώς: για παγκόσμιο πόλεμο πρόκειται) οδηγεί σε ύπνο βαθύ. Κι αυτός γεννάει τέρατα.
O Rodrigo πυροβολεί. Κοιτάτε αυτές τις μαϊμούδες. Σταματούν την πώληση 26.000 πιστολιών σ’ εμάς. Πουτάνας γυιοί. Τέτοια όπλα βρίσκεις παντού. Οι αμερικάνοι είναι ηλίθιοι.... Μας τάιζαν με τα κόκκαλα ενώ αυτοί έτρωγαν το ψαχνό μας στα 50 χρόνια που είχαν καταλάβει τις φιλιππίνες...
Τον αναγνωρίζετε. Είναι ο Rodrigo Duterte, των φιλιππίνων. Τα πήρε επειδή το αμερικανικό υπ.εξ. πάγωσε την πώληση 26.000 φορητών όπλων στην αστυνομία των φιλιππίνων, "εξαιτίας ανησυχιών για τα ανθρώπινα δικαιώματα" στη χώρα.
Και τα μεν μπατσοόπλα θα τα βρει αλλού, δεν είναι θέμα. Αλλά τι θα κάνει η επόμενη αμερικανική προεδρία μ’ αυτήν την "διπλωματία πεζοδρομίου" που, το χειρότερο, προέρχεται από ένα "καυτό" σημείο της νοτιοανατολικής ασίας;
Ίσως κάποιος πρέπει να πει στον Rodrigo ότι μπορεί να κάνει τις δουλειές του χωρίς να λέει πολλά. Αλλιώς το "far east" στυλ δεν θα του βγει σε καλό.
Τα δηλητηριώδη mail. Πρόβλεψη για το εκλογικό αποτέλεσμα στις ηπα την επόμενη Δευτέρα δεν μπορούμε να κάνουμε. Επιπλέον, ανάμεσα στη Σκύλα και την Χάρυβδη δεν μπορούμε να ελέγξουμε αν είναι σε εξέλιξη κάποια σύγκρουση διαφορετικών μηχανισμών με διαφορετικές ιμπεριαλιστικές πολιτικές ή μια σύγκρουση για το ποιος / ποια θα αποδειχθεί μεσομακροπρόθεσμα ο καταλληλότερος για να υπογράφει την μία, ενιαία, πολιτική του αμερικανικού βαθέος κράτους (εάν είναι ενιαίο...) Το ότι η σύγκρουση γίνεται με "βγαλμένα τα γάντια" είναι, υποθέτουμε, σαφές. Το τι σημαίνει (αν σημαίνει κάτι...) θα το μάθουμε, κι όχι μόνο εμείς, στο πετσί μας.
Μια ιστορική υπενθύμιση μόνο, που ίσως αποδειχθεί χρήσιμη. Με τις εκλογές του 2000 εν όψει, ο τότε αντιπρόεδρος του Κλίντον Αλ Γκορ ήταν μακράν το φαβορί. Στις δειγματοληψίες η υπεροχή του απέναντι στον υποψήφιο των συντηρητικών Μπους το νεώτερο ήταν συντριπτική.
Ο Γκορ έκανε ό,τι μπορούσε για να χάσει. Δεν τα κατάφερε: κέρδισε τελικά 500.000 ψήφους παραπάνω. Όμως έπρεπε να γίνει ο Μπους ο Β πρόεδρος των ηπα... Χρειάστηκε κάτι σαν δικαστικό πραξικόπημα plus σχεδόν νοθεία, μετά τις εκλογές, στην επανακαταμέτρηση των ψήφων, για να κερδίσει ο Μπους ο Β την (συνήθως "δημοκρατική") Φλόριντα, τους εκλεκτορές της, και μαζί την προεδρία. Ο Γκορ δεν διαμαρτυρήθηκε γι' αυτό. Αποδέχτηκε τη λαθροχειρία ιπποτικά...
Το τι έγινε τους πρώτους μήνες της προεδρίας του Μπους του Β, το 2001, είναι γνωστό. Το τι ακολούθησε επίσης. Κανείς δεν (ξέρουμε να) ασχολήθηκε με το ερώτημα αν αυτά που έγιναν μετά τις εκλογές του 2000 και την επικράτηση των συντηρητικών είχαν σχέση με το ότι έπρεπε οπωσδήποτε, ακόμα και με το ζόρι, να κερδίσουν εκείνες τις εκλογές...
Δεν υπάρχει σήμερα ευθεία αναλογία. Κάποιο ζόρι, μόνο.
Οι πολιτικές βιτρίνες. Να θυμίσουμε το κοινότυπο: ακόμα και ένας πρόεδρος των ηπα είναι πολιτική βιτρίνα. Είναι τόσο πυκνό το δίκτυο των κυκλωμάτων, των μηχανισμών, των συμβούλων, των παρατρεχάμενων πίσω του, γύρω του και παντού, ώστε η ιδέα ότι "αποφασίζει ο ίδιος" θα πρέπει, για να έχει σχέση με την πραγματικότητα, να περιοριστεί σε δευτερεύοντα ή τριτεύοντα ζητήματα.
Ο Μπους ο Β ήταν τέτοια περίπτωση: βιτρίνα. Επιπλέον, εκτός από συντηρητικός ήταν και μεγάλος καραγκιόζης. Τα καραγκιοζιλίκια που έκανε δημόσια προς τέρψη των αμερικάνων υπηκόων δεν έφταναν στην ευρώπη. Όταν ξαναεκλέχτηκε το 2004 οι ευρωπαίοι "αναλυτές" σχολίαζαν το πόσο λούμπεν είναι οι ψηφοφόροι των συντηρητικών. Λίγο αργότερα, μετά την πρώτη εκλογή του Ομπάμα, εμφανίστηκε το tea party με επικεφαλής προσωπικότητες σαν την Sarah Palin. Και πάλι τα σχόλια ήταν για τον λουμπενισμό της αμερικανικής δεξιάς· ως εάν η ευρωπαϊκή δεξιά ήταν και είναι κάτι καλύτερο.
Τα ίδια έχουν ακουστεί και γραφεί για τους υποστηρικτές του τύπου με το "ψόφιο κίτρινο κουνάβι στο κεφάλι". Του ακροδεξιού Τραμπ. Πέρα απ’ το προφανές, ότι μεγάλο μέρος των πρωτοκοσμικών κοινωνιών (όχι μόνο η αμερικανική, και όχι μόνο η "δεξιά" της) βρίσκονται σε σταθερή τροχιά διανοητικού, ηθικού και αισθητικού πρωτογονισμού και post modern βαρβαρότητας, το γεγονός και μόνο ότι οι υποτιθέμενοι "κεντρώοι" (δημοκρατικοί) επέλεξαν σαν εκπρόσωπο μια ολοφάνερα εγκληματική προσωπικότητα σαν την Κλίντον, δείχνει ότι σε επίπεδο κεντρικών πολιτικών βιτρινών η "επιλογή" έχει γίνει τόσο γκροτέσκα επειδή, σε τελευταία ανάλυση, είναι αδιάφορη.
Άλλωστε, μένοντας στις ηπα, υπάρχουν τα δύο νομοθετικά σώματα που σε ότι αφορά την τυπική εξουσία φαίνεται να έχουν πολύ περισσότερη από εκείνη του λευκού οίκου και των όποιων ενοίκων του.
Τα πεδία του παγκόσμιου πολέμου. Ο "δημοκρατικός" Ομπάμα συνέχισε και κλιμάκωσε διακριτικά τους πολέμους του "συντηρητικού" Μπους· η μόνη τους διαφορά, τουλάχιστον στα λόγια, ήταν ότι ο πρώτος ήθελε να κλείσει ένα απ’ τα monuments του δεύτερου: το κάτεργο του Γκουαντανάμο. Δεν το πέτυχε, παρά τα 4 + 4 χρόνια στην καρέκλα του υποτιθέμενα "πιο δυνατού ανθρώπου στον κόσμο". Αν ούτε καν αυτό τότε τί;
Οι υπογραφές του ή της στην ίδια καρέκλα τα επόμενα 4 χρόνια θα καθορίζονται απ’ την θέση των ηπα σ’ έναν καπιταλιστικό κόσμο στον οποίο δεν ηγεμονεύουν πια· σ’ έναν κόσμο όπου οι ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις έχουν ανοικτά και καθαρά εμπόλεμη μορφή, αν και όχι (ακόμα) σε κορύφωση.
Πιστεύει κανείς ότι έξω απ’ τις όποιες προδιαγραφές της show business της καθεστωτικής πολιτικής, τις γκριμάτσες, τις ατάκες και τα σκανδαλάκια, θα είχε να προσφέρει οποιοδήποτε τέτοιο είδωλο κάτι "δικό του" στην εξέλιξη της ιστορίας του 21ου αιώνα;
Άγκυρα - Μόσχα. Ενώ ο τουρκικός στρατός συγκεντρώνει ανθρώπους, ατσάλι και μπαρούτι στη Σιλώπη, στο Σιρνάκ, κοντά στα τουρκο-ιρακινά σύνορα (για την περίπτωση που οι ιρακινοί σιίτες που επιτίθενται στη Μοσούλη απ’ τα δυτικά κακομεταχειριστούν τους τουρκμένους κατοίκους της κοντινής πόλης Tal Afar λέει η Άγκυρα...) ο επικεφαλής του τουρκικού επιτελείου στρατηγός Hulusi Akar βρίσκεται στη Μόσχα. Για κουβέντα με τον αντίστοιχο ρώσο αρχικαραβανά Valery Gerasimov.
Τι θέμα έχει η κουβέντα; "Γενικά" είναι η ασαφής απάντηση - οι λεπτομέρειες δεν είναι για ειδήσεις. Από μία σύμπτωση (;) Άγκυρα, Μόσχα και Δαμασκός έχουν σταματήσει την χρήση της αεροπορίας τους εδώ και 10 - 15 ημέρες· η πρώτη στις μάχες βόρεια του Aleppo ("επιχείρηση ασπίδα του Ευφράτη"), οι δεύτεροι στο Aleppo. Μας φαίνεται λογικό ότι για να μη γίνει πάλι κάποιο "ατύχημα" (όπως τον περασμένο Οκτώβρη) χρειάζονται χάρτες, λεπτομέρειες, και δεσμεύσεις στο υψηλότερο στρατιωτικό επίπεδο.
Γιατί χωρίς αεροπορικούς βομβαρδισμούς οι αντίπαλοι στο έδαφος (σε κάθε περίπτωση) αποδεικνύονται σκληροτράχηλοι.
Για ένα δολάριο μόνο. Ή είναι για δέσιμο, ή ... Ο πολωνός υπ.αμ. Antoni Macierewicz έκανε την προηγούμενη εβδομάδα μια συνταρακτική ανακοίνωση: το Κάιρο πούλησε στη Μόσχα τα δύο ελικοπτεροφόρα γαλλικής κατασκευής mistral που αγόρασε πρόσφατα, έναντι ... ενός δολαρίου. Εννοείται ότι διαψεύστηκε με ταρατατζούμ.
Να θυμήσουμε την υπόθεση. Η Μόσχα είχε παραγγείλει σε γαλλικά ναυπηγεία τα δύο υψηλής τεχνολογίας mistral το 2010, έναντι 1,37 δισ. ευρώ. Το 2014 ο Ολάντ ανακοίνωσε ότι τα 2 πολεμικά δεν θα παραδοθούν, εξαιτίας της ρωσικής προσάρτησης της Κριμαίας. Το 2015 η συμφωνία ακυρώθηκε επίσημα, και το Παρίσι συμφώνησε να επιστρέψει στη Μόσχα τα 950 μύρια ευρώ που είχε ήδη εισπράξει σαν προκαταβολή. Λίγο μετά ανακοίνωσε ότι πούλησε τα mistral στο Κάιρο, έναντι... ακριβώς 950 εκατομυρίων ευρώ. Πράγμα που σημαίνει ότι για κάποιο λόγο το Κάιρο αγόρασε τα πλοία γύρω στα 80 μύρια ευρώ φτηνότερα απ’ ότι θα τα πλήρωνε η Μόσχα (λόγω μειωμένου εξοπλισμού θα έλεγε κάποιος...)
Η μόνη περίπτωση να έχει δίκιο ο Macierewicz είναι να έπαιξε το Κάιρο τον ρόλο του ενδιάμεσου μεταξύ Παρισιού και Μόσχας στην υπόθεση αυτή. Μοιάζει λογικό, δεδομένου ότι τα mistral είναι πολεμικά υποστήριξης αποβάσεων, και δεν φαίνεται ότι ο αιγυπτιακός στρατός έχει τέτοιους στόχους. Στην άθλια οικονομική κατάσταση του αιγυπτιακού κράτους θα ήταν, πράγματι, μεγάλη σπατάλη να αγοραστούν τα συγκεκριμένα όπλα, που στις λεπτομέρειές τους είχαν ναυπηγηθεί για ρωσικά ελικόπτερα κλπ...
Ωστόσο το σε ποιον ανήκουν τα mistral (το πρώτο παραδόθηκε στο Κάιρο τον περασμένο Ιούνη και το δεύτερο τον περασμένο Σεπτέμβρη) δεν μπορεί να κρυφτεί για καιρό. Εκτός εάν η Μόσχα έχει συμφωνήσει με το φασιστικό καθεστώς του Σίσι και για κάποια κρυφή ναυτική βάση...
Κατ’ ευφημισμόν Στάλιγκραντ. Ο χώρος κάτω απ’ την γέφυρα του παρισινού μετρό με τ' όνομα "Στάλιγκραντ", στο βόρειο Παρίσι, είχε γίνει πρόχειρο καταφύγιο για πάνω από 3.000 πρόσφυγες και μετανάστες· πολλοί απ’ την "ζούγκλα" του Καλαί. Όχι πια.
Μόλις χτες γράφαμε γι’ αυτό. Σιγά μην έχανε χρόνο το γαλλικό κράτος. Σιγά μην έβρισκε εμπόδια...
Έσταξε η ουρά του γαϊδάρου. Πράγματι, ήταν πολύ χοντρή η ιδέα της Κουμουνδούρου να προτείνει τον φασιστοΒύρωνα σαν πρόεδρα κοτζάμ ε.σ.ρ. Ήταν πολύ χοντρή η ιδέα, σε αντίθεση με την ως τώρα κυνική και καιροσκοπική κομψότητα της κυβερνοαριστεράς:
- Κυβερνάει σχεδόν δύο χρόνια τώρα παρέα με τους ψεκασμένους έλληνες, κι ούτε γάτα ούτε ζημιά...
- Ο αρχηγός των ψεκασμένων έχει το ασήμαντο πόστο του υπουργείου άμυνας... Ενοχλείται κανείς με τις δηλώσεις, τις επισκέψεις, τις κολεγιές του; Μπααα...
- Ένα άλλο στέλεχος των ψεκασμένων, σαν υφυπουργός ("παρά τω πρωθυπουργώ"...) αλωνίζει στη Θράκη στήνοντας (ή αναμορφώνοντας) τους ακροδεξιούς μηχανισμούς του... Είναι θέμα; Μπααα...
- Ο πρωθυπουργός και όλη του η κυβέρνηση έχουν κάνει φίλο τους το φασιστοκαραβανοχουντικό αφεντικό της αιγύπτου, τον Σίσι...
- Εννοείται ότι η φιλία και η αδελφοσύνη με το μιλιταριστικό / φασιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ βαθαίνει και προχωράει...
Πως είναι δυνατόν, μετά από τόσα και τέτοια, να εμφανίζεται σαν εκλεκτός μιας "αριστεράς" ένας (ακόμα) ακροδεξιός; Είναι να βγαίνει κανείς απ’ τα ρούχα του!
Οπότε απλό: στο επόμενο συνέδριο του κόμματος να βγει ο πρόεδρός του με 95%. Για να μάθει... Α μα πια!!!
Ο Βύρωνας πρόεδρος του αιγυπτιακού ε-σου-ρου; Ο νεαρός της φωτογραφίας είναι ο 22χρονος αιγύπτιος φοιτητής Omar Khaled. Εξαφανίστηκε την περασμένη Πέμπτη (27/10) όταν άγνωστοι άντρες με πολιτικά τον συνέλαβαν (δηλαδή: τον απήγαγαν) από σταθμό του μετρό του Καΐρου ενώ πήγαινε σε ραντεβού με φίλους του. Έκτοτε αγνοείται η "τύχη" του· και η αστυνομία, φυσικά, λέει στους οικείους του ότι "δεν ξέρει τίποτα". Ευχόμαστε να μην έχει την "τύχη" του Giulio Regeni και, κατ’ αρχήν, να είναι ζωντανός.
Σε κάθε περίπτωση, και επειδή το πρώτη-δεύτερη φορά "αριστερό" ελληνικό υπουργείο εξωτερικών μπορεί να ενδιαφέρεται για το θέμα: μια έκθεση του Ιούλη του 2016, απ’ την διεθνή αμνηστία, αναφέρει ότι οι ασφαλίτες του χουντικού καθεστώτος της αιγύπτου απαγάγουν καθημερινά ακόμα και 14χρονους μαθητές. Τα ίχνη των εξαφανισμένων χάνονται για πολλούς μήνες, και εμφανίζονται ξανά σε δίκες, με κατηγορίες βασισμένες σε "ομολογίες" τους που αποσπάσθηκαν με βασανιστήρια.
Επειδή, λοιπόν, ο Σίσι είναι φίλος της πρώτης δεύτερης φοράς "αριστεράς" και επειδή οι φίλοι στην ανάγκη φαίνονται, ίσως μπορεί να βοηθήσει στην αποκατάσταση χρήσιμων ελλήνων. Ένας άνθρωπος σαν τον Βύρωνα χρειάζεται παντού. Είτε στην Αθήνα είτε στο Κάιρο.
Just do it!
Τέτοιο παιχνίδι; Η πρώην πρόεδρος της βουλής κυρά Ζωή την πέταξε την κουβέντα της, και την άφησε να χαθεί στο βάθος. Συνεντευξιαζόμενη ραδιοφωνικά δήλωσε: Του είχα πει [του "αντ’ αυτού" Παππά] όταν παίζεις με όρους μαφίας θα καείς...
Και μετά; Και μετά; Τι έγινε; Οι "όροι μαφίας" τι έκαναν;
Πιπέρι στο στόμα σου κυρά Ζωή!
Εκείνη η 5η Μάη 1. Η αθώωση του Θοδωρή Σίψα, ενός αναρχικού που ούτε είχε ούτε θα ήταν δυνατόν να έχει οποιαδήποτε σχέση με την δολοφονική / εμπρηστική επίθεση στη Marfin, κλείνει το κεφάλαιο του κουκουλώματος (εκ μέρους των "αρχών") του τι έγινε εκείνη την ανοιξιάτικη ημέρα του 2010. Ήταν ολοφάνερο απ’ την αρχή ότι φορτώθηκαν κατηγορίες σε 2 άτομα με κατασκευασμένα "στοιχεία", ίσια ίσια για να δείξουν οι "αρχές" ότι "ψάχνουν". Ενώ ήξεραν (και ξέρουν). Αλλά πρόκειται για κρατικό μυστικό.
Ήταν πρώτο καθήκον να δείξουμε ότι τα "επεισόδια" της 5ης Μάη και οι απόπειρες δολοφονιών μέσω εμπρησμών σε διάφορα σημεία της Αθήνας ήταν η ηχηρή εμφάνιση του ελληνικού βαθέος κράτους, με πολύ συγκεκριμένο σκοπό, λίγες ημέρες μετά την ανακοίνωση της πρώτης συμφωνίας πολιτικού δανεισμού μεταξύ της τότε ελληνικής κυβέρνησης και των "δανειστών". Το κάναμε όσο καλύτερα μπορούσαμε: τι έγινε, τελικά, στην Αθήνα, στις 5 Μάη του 2010 (Sarajevo νο 80, Γενάρης 2014).
Εκείνη η 5η Μάη 2. Όμως αυτό δεν ήταν ούτε είναι αρκετό· και η αθώωση των δύο κατηγορούμενων δεν πρέπει να επισφραγίσει την άκριτη λήθη για τα όσα συνέβησαν τότε. Δεν είναι μόνο χρέος απέναντι στους νεκρούς. Είναι, επίσης, χρέος μας απέναντι στην πραγματική ιστορία των τελευταίων χρόνων: η ανάλυση της γιγα-προβοκάτσιας της 5ης Μάη του 2010 φωτίζει σχεδόν το σύνολο των όσων έγιναν από τότε μέχρι σήμερα.
Υπήρχε, υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει απώθηση στο να αναγνωριστεί ότι εκείνη την ημέρα οργανώθηκε μια μεγάλη επιχειρήση του ελληνικού βαθέος κράτους, με στόχους απ’ την μια μεριά τον Παπαντρέου τον Γ και απ’ την άλλη την διαμόρφωση των ιδεολογικών και πολιτικών όρων της "κοινωνικής αντίδρασης" από εκείνη την χρονική στιγμή και μετά.
Το κέντρο της απώθησης βρίσκεται στο "ρόλο του λαού". Ποιον ρόλο κλήθηκε να παίξει αυτός ο περιβόητος "λαός" σ’ εκείνη την διαδήλωση όπου τουλάχιστον 2 χιλιάδες άτομα (σε διάφορες θέσεις του κέντρου της πόλης και σε διάφορες χρονικές στιγμές) εκτελούσαν μια συγκεκριμένη αποστολή; Αν επρόκειτο να αποδειχθεί ότι οι πολύ περισσότερες χιλιάδες των μικροαστών, του "λαού", έπαιξαν στις 5 Μάη του 2010 τον ρόλο των χρήσιμων ηλίθιων (στην εξέλιξη της γιγα-προβοκάτσιας) τότε πολλά απ’ όσα ακολούθησαν και επαινέθηκαν τους επόμενους μήνες και χρόνια σαν "αγωνιστικές συμπεριφορές αυτού του λαού" θα πρέπει να αναλυθούν και να εκτιμηθούν σε εντελώς διαφορετική βάση.
Το ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να γίνει, με κινηματικούς όρους, στην έκταση και στο βάθος που θα έπρεπε, η ανάλυση του τι και γιατί έγινε στις 5 Μάη· του γιατί έπρεπε να υπάρχουν νεκροί / δολοφονημένοι· του πως οι πολιτικές στοχεύσεις του βαθέος κράτους εκείνης της ημέρας έγιναν η κοινοτοπία των "αντιδράσεων του λαού" στη συνέχεια...
Η 5η Μάη θα μείνει μια μυστηριώδης αλυσίδα γεγονότων, άγνωστης προέλευσης, με άγνωστους αυτουργούς και, κυρίως, άγνωστους εμπνευστές και σχεδιαστές... Και θα καταχωνιαστεί οριστικά στη λήθη.
Τόσο το χειρότερο, λοιπόν...
Παλιότερες αναρτήσεις:
21-31 Δεκεμβρίου 2016 |
11-20 Δεκεμβρίου 2016 |
1-10 Δεκεμβρίου 2016 |
21-30 Νοεμβρίου 2016 |
11-20 Νοεμβρίου 2016 |
1-10 Νοεμβρίου 2016 |
21-31 Οκτωβρίου 2016 |
11-20 Οκτωβρίου 2016 |
1-10 Οκτωβρίου 2016 |
21-30 Σεπτεμβρίου 2016 |
11-20 Σεπτεμβρίου 2016 |
1-10 Σεπτεμβρίου 2016 |
21-31 Αυγούστου 2016 |
11-20 Αυγούστου 2016 |
1-10 Αυγούστου 2016 |
1-4 Ιούλη 2016 |
21-30 Ιούνη 2016 |
11-20 Ιούνη 2016 |
1-10 Ιούνη 2016 |
21-31 Μάη 2016 |
11-20 Μάη 2016 |
1-10 Μάη 2016 |
21-30 Απρίλη 2016 |
11-20 Απρίλη 2016 |
1-10 Απρίλη 2016 |
21-31 Μάρτη 2016 |
11-20 Μάρτη 2016 |
1-10 Μάρτη 2016 |
27-29 Φλεβάρη 2016
