Συζητήσεις μεταξύ φίλων 1. Θα έλεγε κανείς ότι τρεις συναντήσεις κορυφής σε τρεις μήνες είναι ασυνήθιστο γεγονός. Και δεν χρειάζεται προσπάθεια για να συμπεράνει κανείς ότι στη διάρκεια ενός παγκοσμίου πολέμου τρεις συναντήσεις κορυφής μέσα σε τρεις μήνες δεν είναι μεταξύ εχθρών ή αντιπάλων.
Μιλάμε για τους Πούτιν και Ερντογάν. Τον Αύγουστο στην αγ. Πετρούπολη· τον Σεπτέμβρη στο περιθώριο των g20 στο Hangzhou στην Κίνα· σήμερα στην "παγκόσμια ενεργειακή διάσκεψη" στην Istanbul. Τι κουβεντιάζουν κάθε τόσο; Για μπάλα; Για την ελληνική επο; Για την "διαπλοκή και διαφθορά" στην ελλάδα; Όχι. Αυτά είναι σοβαρά θέματα που τα κουβεντιάζουν υψηλότατου επιπέδου πολιτικές βιτρίνες. Αυτοί (ο Πούτιν και ο Ερντογάν) κουμαντάρουν μικρομεσαία μαγαζιά. Οπότε θα πρέπει να κουβεντιάζουν για ιππασία, τένις, πινγκ πονγκ...
Μεταξύ τσαγιού και γλυκού υπέγραψαν (ξανα-υπέγραψαν θα ήταν το σωστότερο) την συμφωνία για τον turkish stream· κάτι που ίσως επιτρέψει στον κυρ Παναγιώτη να ξαναγίνει υπουργός ανασυγκρότησης και ενέργειας και να ξαναφέρει κάμποσα δις. ρούβλια να τα τρίψει στα μούτρα της ε.ε. Το βασικό εν προκειμένω (κι αυτό που πραγματικά είχε παγώσει το σχέδιο) είναι ότι συμφώνησαν στην έκπτωση που θα κάνει η gazprom στο αέριο που θα παίρνει η τουρκία. Δήλωσαν, επίσης, ότι συμφώνησαν στην επιτάχυνση των προετοιμασιών για να υπογραφεί το deal για την κατασκευή του πυρηνικού σταθμού στο Akkuyu.
Ψιλοπράγματα δηλαδή…
Συζητήσεις μεταξύ φίλων 2. Κουβέντιασαν κι άλλα θεματάκια, ήσσονος σημασίας φυσικά (ειδικά για τους έλληνες). Αντιγράφουμε απ’ την καθεστωτική Hurriyet: ...Ο πρόεδρος Ερντογάν είπε επίσης ότι συζητήθηκαν με λεπτομέρειες η Συρία και η επιχείρηση Ασπίδα του Ευφράτη. Ο Πούτιν δήλωσε ότι συμφωνεί με την Άγκυρα για την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας στο Aleppo. Σύμφωνα με τον ρώσο ηγέτη, η Μόσχα και η Άγκυρα συμφώνησαν να εντατικοποιήσουν τις στρατιωτικές επαφές τους.
Αλλά τι σημαίνει "παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας" αφού οι μεν δυνάμεις του Άσαντ και το δυτικό Aleppo δεν την χρειάζονται, οι δε αντικαθεστωτικοί και οι 200.000 στο ανατολικό Aleppo είναι στο στόχαστρο της ρωσικής (και της συριακής) αεροπορίας;
(Ψιλοπράγματα...)
Συζητήσεις μεταξύ φίλων 3. Το ενδιαφέρον είναι τι ακριβώς κάνει η Άγκυρα σε σχέση με την "μάχη του Aleppo". Πιο σωστά: τι δεν κάνει. Σε αντίθεση με την Ουάσιγκτον (που έχει λυσσάξει), σε αντίθεση με το Παρίσι (που προσπαθώντας να βγει "απ' τα αριστέρα" απειλεί ότι ο Πούτιν μπορεί να οδηγηθεί στο διεθνές δικαστήριο εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας για τους βομβαρδισμούς αμάχων στο Aleppo), η Άγκυρα, με τον στρατό της να απέχει λίγα μόνο χιλιόμετρα στα βόρεια του Aleppo, κάνει ότι δεν βλέπει, ότι δεν ξέρει, ότι δεν την αφορά το ζήτημα. Εννοείται πως ούτε τα ραντάρ των s-300 και των s-400 βλέπουν τα τουρκικά βομβαρδιστικά εν δράσει στην βόρεια συρία. Κι ούτε λόγος ότι τα αφορούν οι ρωσικές απειλές για καταρρίψεις. Αυτές, ως γνωστόν, αφορούν την περίπτωση επιθέσεων κατά θέσεων του συριακού στρατού.
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι οι ένοπλοι αντικαθεστωτικοί στο ανατολικό Aleppo "έχουν σβήσει απ’ τη μνήμη" της Άγκυρας. Αλλά το πράγμα δεν τελειώνει εκεί. Όταν Πούτιν και Ερντογάν δηλώνουν ότι συμφώνησαν να υποστηρίξουν την πρόταση του ειδικού απεσταλμένου του οηε Mistura για συντεταγμένη και ασφαλή αποχώρηση των ενόπλων του ανατολικού Aleppo, με τα όπλα τους, και όσων άλλων θέλουν να τους ακολουθήσουν, προς Idlib μεριά (κάτι με το οποίο συμφωνεί, επίσης, και ο Άσαντ), αυτό σημαίνει πρακτικά ένα μόνο πράγμα. Ότι η Άγκυρα θα "ασκήσει την επιρροή" της σ’ αυτούς τους ένοπλους κόντρα στην επιρροή της Ουάσιγκτον, ώστε να φύγουν απ’ την πολιορκούμενη πόλη. Κάτι που ως τώρα έχουν αρνηθεί.
Ποιος απ’ τους δύο θα αποδειχθεί πιο πειστικός; Δεν ξέρουμε, αν και τα δεδομένα στο έδαφος (στα ερείπια του Aleppo) δείχνουν ότι αν όχι ήδη, πολύ σύντομα, οι αντι-Άσαντ ένοπλοι θα πρέπει να δεχτούν την πρόταση της ασφαλούς φυγής. (Ένας ακόμα λόγος, σε κάθε περίπτωση, για να μην πάει καμία "ανθρωπιστική βοήθεια" προς τη μεριά τους!)
Αυτό, όμως, χαλάει τις μεθοδεύσεις της Ουάσιγκτον. Χωρίς αντάρτες στο Aleppo και, άρα, χωρίς ρωσικούς βομβαρδισμούς, ο Πούτιν όχι μόνο θα γλυτώσει τις κατηγορίες ότι είναι χασάπης παγκόσμιας εμβέλειας, αλλά θα μοστράρεται και σαν αυθεντικός ειρηνοποιός.
Προφανώς γι’ αυτό ο για λίγο ακόμα υπ.εξ. των ηπα Kerry τηλεφώνησε το Σάββατο (δυο μέρες πριν τη συνάντηση Πούτιν - Ερντογάν) στον τούρκο υπ.εξ. Cavusoglu, να μιλήσουν για τη συρία. "Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια": τι θα μπορούσε να δώσει η Ουάσιγκτον για να τραβήξει την Άγκυρα μακριά απ’ την εξελισσόμενη ρωσο-ιρανο-συριο-τουρκική συνεργασία και σύμπλευση; Τον Gulen; Δεν προλαβαίνει· κι ας αφήσουμε ότι θα ήταν χοντροκομμένο.
Περίεργοι μήνες οι επόμενοι για το πεδίο μάχης συρία...
Οι καλοί, οι κακοί και οι άσχημοι. Ευτυχώς που οι ελληνικές πολιτικές βιτρίνες δεν ασχολούνται δημόσια με τέτοια ταπεινά ζητήματα. Προφανώς αυτά είναι για κλειστές πόρτες.
Ωστόσο το κοινοβουλευτικό show περί "διαπλοκής και διαφθοράς" θα μπορούσε να είναι καλύτερα σκηνοθετημένο. Για την ακρίβεια: ήταν λούμπεν, αφού τέτοιοι είναι οι μονομάχοι. Ωστόσο ακόμα και ένα τέτοιο c-movie θα μπορούσε να ανέβει level.
Αν είχε μουσική επένδυση Ennio Morricone… (Πολύ θα τους έπεφτε, αλλά τέλος πάντων…)
Οι καλοί, οι καλύτεροι και οι καλυτερότεροι. Αφήνοντας τα ηθικά του πιστόλια να καπνίζουν και τις μαυροφορεμένες να κλαίνε τα θύματά του κάτω απ' τον καυτό ήλιο (δυστυχώς και οι "κακοί" έχουν συγγενείς), ο εξοχότατος πρωθυπουργός και οι υπουργοί του φεύγουν (Τρίτη 11 Οκτώβρη) για Κάιρο. Να αγκαλιάσουν και να σταυροφιληθούν μ' ένα απ' τα πιο ηθικά πλάσματα της περιοχής. Τον φασίστα, δικτάτορα Σίσι.
Τι θα γίνει εκεί δεν θα το δει κανείς σε show. Αυτό λέγεται "εξωτερική πολιτική" και "εθνικά συμφέροντα", που είναι πάνω από "διαφθορά" και "διαπλοκή". Όσο για την μουσική επένδυσή της; Κραυγές απ' την Μπουμπουλίνας - στα αραβικά φυσικά...
Καθάρματα.
Μέγγενη. Για δεύτερη φορά στη σύντομη ιστορία της η φαιορόζ κυβέρνηση παγιδεύεται με απόλυτα δική της ευθύνη, στο κράμα βοναπαρτισμού, τσατσιλικιού και ερασιτεχνισμού που είναι η καμπούρα της. Την προηγούμενη φορά, με πανεθνική και διακομματική υποστήριξη, προσπάθησε να κατακτήσει το Βερολίνο, αδιαφορώντας ακόμα και για τα στοιχειώδη μιας τέτοιας εκστρατείας. Το "έσπασε τα μούτρα της" είναι ευφημισμός. Η αλήθεια είναι ότι πριόνισε το κλαδί που πάνω του καθόταν· κι αυτό έπεσε πάνω στους θαυμαστές της.
Τώρα, έχοντας συμπληρώσει ένα χρόνο μετά την "δεύτερη φορά", κάνει το ίδιο, με άλλο τρόπο. Προβάλει σαν αιχμή της "διαπραγματευτικής τακτικής της" ένα θέμα (το "κούρεμα" του χρέους) για το οποίο ξέρει ότι δεν πρόκειται να γίνει κάτι... Αλλά ακόμα κι αν γινόταν αυτό δεν θα αφορούσε την αυριανή μέρα. Ενώ στο εσωτερικό πλατσουρίζει στον δήθεν "πόλεμο κατά της διαπλοκής", που αποδεικνύεται κάθε μέρα που περνάει τόσο πολύ ανακάτεμα της σούπας ώστε στο τέλος θα μείνει (η φαιορόζ κυβέρνηση) με το κάρβουνο στα χέρια. Σκέτος μουτζούρης.
Φλύαρη έπαρση. Υπάρχουν λίγα, επιμέρους και μικρά, εδώ κι εκεί, όπου η φαιορόζ κυβέρνηση έχει κινηθεί πράγματι σαν "μεταρρυθμιστικός παράγοντας". Ωστόσο αυτά χάνονται, κι όχι επειδή όπως κολακεύεται να λέει "τα μήντια είναι εναντίον της". Αλλά επειδή ζει και εκπέμπει μόνιμα αυτό το "σύνδρομο μεγαλείου" που υπόσχεται κάτι μεγάλο – για το οποίο είναι ανίκανη στην πράξη όσο σπουδαία στα λόγια. Ο βερμπαλισμός έχει γίνει μπούμεραγκ.
Και, φυσικά, οι μικροαστοί και μεσοαστοί (πρώην πια, σε μεγάλο βαθμό) υποστηρικτές της είναι αυτοί που ήταν πάντα. Κι όταν ψήφιζαν Παπαντρέου τον Γ και όταν τον καταβαράθρωναν· κι όταν ψήφιζαν Καραμανλή τον Β και όταν τον καταβαράθρωναν. Η τελευταία ελπίδα τους (όχι αυτή που ερχόταν αλλά εκείνη που έφευγε), όταν ξαναψήφιζαν συ.ριζ.α. τον περασμένο Σεπτέμβρη, ήταν ότι "τουλάχιστον τα πράγματα δεν θα γίνουν χειρότερα· δεν μπορεί, αυτοί είναι αριστεροί". Είναι αδύνατο πια να πειστούν ότι δεν θα συμβεί και δεν συμβαίνει έτσι. Και γιατί να πεισθούν; Επειδή ο στρατηγός Παππάς τους ταΐζει με "διαπλοκή safe" κανάλια;
Χέστηκαν.
Εργολαβία. Βολεύονται οι φαιορόζ βιτρίνες να πιστεύουν (και να διαδίδουν) ότι αντίπαλός τους είναι ο Μητσοτάκης ο Β· αυτός που δεν θα τον στήριζαν ούτε καν τα μέλη του κόμματός του... Στην πράξη ο αντίπαλός τους (ίσως με εισαγωγικά) είναι το συμβόλαιο με το διάολο που υπέγραψαν για να γίνουν κυβέρνηση. Πρώτα τον περασμένο Γενάρη, και ύστερα τον περασμένο Σεπτέμβρη.
Από πολιτική άποψη το μόνο πρακτικά πραγματικό επίτευγμά τους είναι ότι έχουν κάνει τη ν.δ. ξανά εναλλακτική διακυβέρνησης· και τον κοινωνικό φασισμό "φυσιολογική αντίδραση". Γιατί οι ίδιοι επέλεξαν φτηνές δημαγωγικές τακτικές επιβίωσης αντί για πρακτικά έργα.
Απ’ την μια μεριά δεν ξαφνιαζόμαστε. Το γράψαμε έγκαιρα, πολύ έγκαιρα, ότι ο συ.ριζ.α. ΔΕΝ είναι "μεταρρυθμιστικό" κόμμα, με την έννοια των "αριστερών" μεταρρυθμίσεων. Είναι, απ’ την εποχή που επικεφαλής του ήταν ο Αλαβάνος, μια γελοία απομίμηση του πα.σο.κ. των ‘80s· εκτός τόπου, εκτός χρόνου, καρικατούρα.
Απ’ την άλλη βλέπουμε τις μαφίες του βαθέος κράτους να κάνουν πάρτυ. Πάντα γιόρταζαν, τώρα όμως δεν έχουν πρόβλημα να το δείχνουν. Κι αν υπάρχουν κόντρες ανάμεσα σε "παλιούς" και "καινούργιους", αυτό είναι ασήμαντο. Το σημαντικό είναι η νομή.
Capo Τι άλλο όμως θα έπρεπε να περιμένει κανείς απ' τις "πρώτη φορά" κυβερνητικές κολεγιές με φασίστες; Τι άλλο να περιμένει κανείς όταν το ψεκασμένο συνεταιράκι λέει στον αρχιτράγο αρχιcapo "πες μου να ρίξω την κυβέρνηση και θα το κάνω", ε; Η απάντηση στο ερώτημα "ποιοι έχουν την εξουσία στην ελλάδα" είναι, για 'μας, ξεκάθαρη.
Συρία. Σύμφωνα με την καθεστωτική Washington Post το αμερικανικό καθεστώς κουβεντιάζει σαν μια απ’ τις επιλογές του undercover επιθέσεις στο στρατό του Άσαντ (και τις υποδομές του) ώστε να μην τις χρεώνεται άμεσα. Η Μόσχα, φυσικά, έχει δηλώσει ότι οποιαδήποτε επίθεση κατά του Άσαντ θα την θεωρήσει σαν επίθεση εναντίον του δικού της στρατού... Αλλά το τρώει κανείς ότι οι ενέργειες της Ουάσιγκτον, ειδικά οι "κρυφές", θα εμφανιστούν έγκαιρα σαν αποκαλύψεις της Washington Post· έτσι, για να τις μάθει ο κόσμος όλος;
Το "πρόβλημα" είναι υπαρκτό, έχουμε πει δυο πράγματα επ’ αυτού, ειδικά αν λέγεται Aleppo. Δεν είναι σίγουρο ότι μπορεί να αντιμετωπιστεί εκεί. Αλλά το καθεστώς του Άσαντ είναι εκτεθειμένο στρατιωτικά σε αρκετά άλλα σημεία του πεδίου μάχης συρία. Σε καποια απ’ αυτά είναι ευκολότερα τα αντίποινα (αν "χαθεί" το Aleppo) χωρίς να εκτεθεί κανείς που δεν θα το ήθελε.
Ούτε είμαστε σίγουροι ότι το καλύτερο που σκέφτεται η Ουάσιγκτον είναι να προκαλέσει σοβαρή στρατιωτική ζημιά στη Μόσχα. Το παράδειγμα της ουκρανίας είναι μάλλον φρέσκο. Εκτός απ’ τους "πόντους" που κατέκτησε η Ουάσιγκτον στο Κίεβο (καθόλου ασήμαντη υπόθεση) δεν έσπρωξε σε κάποια full scale στρατιωτική αναμέτρηση εναντίον της de facto ανεξαρτητοποιημένης ζώνης στα νοτιοανατολικά. Αντίθετα χρησιμοποίησε το θέμα για να ενισχύσει τις συμμαχίες της με τα πρώην "σοσιαλιστικά" κράτη της ανατολικής ευρώπης, σέρνοντας, ήθελε δεν ήθελε, όλη την ε.ε. (και ειδικά το Βερολίνο) σε κυρώσεις κατά της Μόσχας. Αυτό ήταν πολύ χρήσιμο για την Ουάσιγκτον.
Εικάζουμε (περί εικασίας πρόκειται) ότι οι αμερικάνοι θα επιχειρήσουν μια ανάλογη αξιοποίηση του Aleppo: θα είναι μια καλή ευκαιρία, ειδικά αν συμπεριλάβουν στις όποιες "κυρώσεις" όχι μόνο την Μόσχα αλλά (ξανά) την Τεχεράνη· και, γιατί όχι, εμμέσως την Βηρυττό.
Σε ότι αφορά την στρατιωτική πλευρά του θέματος; Υπάρχουν κάμποσες δυνατότητες, που δεν συνιστούν απευθείας αναμέτρηση με την Μόσχα...
Συμμαχίες. Σ’ ένα μέρος όπου η μνήμη χρυσόψαρου θεωρείται προσόν, θα άξιζε τον κόπο να θυμήσει κανείς τις βαθυστόχαστες αναλύσεις βαριών πεπονιών του εθνικού κορμού, πριν 10 - 11 μήνες, για τον επερχόμενο πόλεμο Άγκυρας - Μόσχας (που, φυσικά, για λόγους "χριστιανικής πίστης", θα έδινε και στους έλληνες ένα κομμάτι απ’ τις κατακτήσεις της). Θα βρούμε έναν τρόπο να κάνουμε αυτήν την εκθεση ντοκουμέντων πατριωτισμού...
Την Δευτέρα (10 Οκτώβρη) ο Πούτιν θα πάει στην Istanbul, για να συμμετάσχει στην 23η παγκόσμια συνάντηση ενέργειας. Εννοείται ότι θα έχει κάποια ιδιαίτερη συνάντηση με τον Ερντογάν. Και η Άγκυρα δηλώνει σίγουρη ότι οι σχέσεις της με την Μόσχα δεν θα φτάσουν, απλά, στο σημείο που ήταν τον περασμένο Νοέμβρη (παρντόν; σε ποιο σημείο ήταν τότε;) αλλά θα προχωρήσουν πολύ πιο πέρα...
Αυτό θα μπορούσε να είναι μια τυπική διπλωματική διαδικασία... αν δεν συνέβαινε ο τουρκικός στρατός (with friends) να προωθείται σταθερά στο συριακό έδαφος. Η Akhtarin έχει ουσιαστικά καταληφθεί (γίνονται ακόμα κάποιες μάχες στα περίχωρά της), αλλά για την Μόσχα δεν υπάρχει θέμα.
Θα το θυμίζουμε ξανά και ξανά επειδή τα βαθιά λαρύγγια της εθνικής γεωπολιτικής το έχουν βουλώσει. Όταν, όμως ήταν (νόμιζαν...) στις δόξες τους είχαν κεντήσει. Και μαζί τους το πόπολο, όλων των αποχρώσεων, που ποτισμένο από μικροαστισμό νοιώθει σεβασμό όταν η κάθε μαλακία υπογράφεται από πανεπιστημιακούς, "ειδικούς", συνεργάτες του βαθέος κράτους σε κάθε περίπτωση.
Το θέμα δεν είναι καν η "τουρκολογία". Το θέμα είναι ότι αυτοί οι υπάλληλοι παράγουν εθνική ιδεολογία με κάθε ευκαιρία, αυτά τα χρόνια σε ποιότητα εφαρμοσμένου σουρρεαλισμού. Αλλά πουλάνε, κι ας είναι αγύρτες. Κι αυτό, κάποια στιγμή, θα το πληρώσουμε ακριβά...
Ίσως γι’ αυτό: όσο πιο απατεώνας είναι κάποιος τόσο περισσότερο πείθει.
Media και troll. Η επανάληψη είναι μητέρα της μάθησης λέει μια κουβέντα που διαμόρφωσε σε παροιμία μια παραδοσιακή τακτική πειθάρχησης / πλύσης εγκεφάλου. Πες πες κάτι θα μείνει λέει μια άλλη κουβέντα που αφορά τις επαναληπτικές τακτικές της προπαγάνδας.
Έχει γίνει, λοιπόν, πιστευτό ότι ο καυγάς για τα παραδοσιακά μήντια αποτελεί κεντρικό ζήτημα για τον έλεγχο των μηχανισμών διαμόρφωσης της περιβόητης "κοινής γνώμης". Κι όταν λέμε έλεγχο εννοούμε ιδιοκτησιακό έλεγχο. Πρόκειται, στ’ αλήθεια, για υπαρκτό θέμα; Ή είναι ένας αντιπερισπασμός που πίσω του οργανώνονται οι όποιες ανακατατάξεις για τη νομή του κράτους;
Το κυβερνόν κόμμα ήταν σε θέση (πιθανόν με την βοήθεια ενημερωμένων συμβούλων) να οργανώσει τον δικό του στρατό των troll, στη διάρκεια της αντιπολιτευτικής του ζωής, πριν τις εκλογές του Γενάρη του 2015, και για κάποιους μήνες μετά. Οι κατά φαντασίαν "ερυθροφρουροί" του καπετάν Παναγιώτη δεν έκαναν έφοδο να καταλάβουν το mega, τον antenna και τον sky, ούτε πριν, ούτε κυρίως μετά τον Γενάρη του 2015. Αυτό σημαίνει, απλά, ότι δεν είχαν κανένα πρόβλημα με τα παραδοσιακά μήντια. Είτε επειδή κάποιος τους ψιθύρισε ότι "η δουλειά γίνεται αλλιώς" - στον κυβερνοχώρο. Είτε επειδή στη διάρκεια της επικής εκστρατείας κατά της ε.ε., της ευρωζώνης και του Βερολίνου, το πρώτο εξάμηνο του ’15, είχαν την "πλέρια συμπαράσταση" των πάντων...
Είναι μαύρη κοροϊδία, λοιπόν, το ότι οι φαιορόζ βουλευτές (και λοιποί τσάτσοι) εμφανίζονται ξανά να παριστάνουν μόνιμα τα θύματα των μήντια. Είναι ακόμα πιο μαύρη η κοροϊδία του "εκτελεστικού πρωθυπουργού", του κυρ Νίκου, που παριστάνει ότι κτυπάει το θηρίο στην καρδιά μέσω των τηλεοπτικών αδειών· και εξηγεί όλα τα υπόλοιπα σαν επιθανάτια αντίδραση του κτήνους. Όσα κιλά βοναπαρτισμού κι αν κουβαλάνε αυτοί οι κυβερνητικοί, έχουν ακόμα περισσότερα στρέμματα φαιάς προπαγάνδας. Αυτό το ελληνικότατο κράμα ναρκισσισμού και μισοκακομοιριάς.
(Με άλλα λόγια trollάρουν. Αφού είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού σε διάφορους θεσμούς το σπρωξίδι... Και φυσικά ΔΕΝ είναι το κόμμα του Μητσοτάκη αντίπαλος. Αρκεί αυτό: ο έμπιστος υποστηρικτής της φαιορόζ κυβέρνησης, ο κατ’ ιδίαν συνομιλητής του "αντ’ αυτού", ο asset, είναι γνωστός οικογειακός φίλος του μητσοτακέικου...)
Παραλίγο Νόμπελ. Για κάποιο λόγο που μόνο με τον ελληνικό επαρχιωτισμό μπορεί να συσχετιστεί ορισμένα πραγματικά στιγμιότυπα της βοήθειας και της αλληλεγγύης των ντόπιων λαϊκών προς τους πρόσφυγες εγγράφηκαν σαν υποθήκη για "νόμπελ ειρήνης".
Το οποίο, όμως, οι μόνιμα ανθέλληνες και (γι’ αυτό) καταραμένοι "ξένοι" το έδωσαν αλλού. Που; Σε κάποιον Juan Manuel Santos, πρόεδρο της κολομβίας… Σε ποιοοοον; Τι είναι η κολομβία; Που είναι; Τι έκανε αυτός που το άξιζε περισσότερο από εμάς; Η αθάνατη ελληνική επαρχιώτικη καχυποψία δεν λαθεύει: μας ρίξανε και το έδωσαν σε κάποιον "δικό τους". Όπως τότε. Με τους ολυμπιακούς του 1996. Που τους πήρε η Ατλάντα, η έδρα της coca cola…
Κι όμως κουτούτσικοι: απλά καθυστερούν λίγο. Για να επιμείνετε, να προσπαθήσετε κι άλλο. Να αγαπήσετε κι άλλο τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Κι όπως έγινε με τους ολυμπιακούς έτσι και με την ζεστή φιλοξενία σας, το σύμπαν θα σας τιμήσει.
Και μετά θα ψειρίσουν το "νόμπελ ειρήνης" τα γνωστά λαμόγια, ρατσιστικά και "φιλάνθρωπα". Αυτοί ντε! Που χρέωναν 2 και 3 ευρώ την φόρτιση κινητού (στους πρόσφυγες)… Και οι όμοιοί τους...
Όλα πάνε κατ' ευχήν. Σε μια απολογιστική ραδιοσυνέντευξή του στη Σαλονίκη, ο υπουργός των σπορ δον Κοντονής (είναι αλήθεια ότι θα μετακινηθεί, σαν "πετυχημένος", όταν και αν γίνει ανασχηματισμός;) δήλωσε συγκρατημένα ικανοποιημένος για το έργο του υπέρ "εξυγίανσης" ελληνικού ποδοσφαίρου.
Θα είμασταν άδικοι αν υποστηρίζαμε ότι μπορούσε και δεν έκανε. Ίσως αν καλούσε (έναν έναν) διάφορους γνωστούς και λιγότερους γνωστούς "εγκληματικών οργανώσεων" σε μονομαχίες, κάτι να κατάφερνε. Με σπαθί φυσικά· που όλοι (κι αυτός) είναι άσχετοι. Κατά λάθος μπορεί να έτρωγε κανέναν...
Δεν μπορούσε. Έγινε μέλος μιας κυβέρνησης που πήρε τη δουλειά χάρη στην ουσιαστική βοήθεια αυτών των εγκληματικών οργανώσεων· μια συμφωνημένη "αλλαγή φρουράς"... Όμως νόμιζε ότι μπορεί. Και επέμενε. Εκεί είναι η αποβολή (με συλλογή από κίτρινες κάρτες). Γιατί όποιος την ψωνίζει (ακόμα και στην καθημερινή ζωή) γίνεται εύκολα ενεργούμενο. Πόσο μάλλον όταν κάνει χαρτοπόλεμο "κατά της μαφίας" - ανατριχιαστικό!
Ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό, λοιπόν, στο φωτεινό ταμπλώ, για τον δον Κοντονή. Το πόσα γκολ έφαγε, και το έπαιζε ψωροπερήφανος "γκολ εσείς / σέντρα εγώ", είναι γνωστό υποθέτουμε· σε όσους απασχολούνται με την ποδοσφαιρική έκφραση του βαθέος κράτους...
Έξωωω ρεεέ! Σίγουρα αυτός ο Poul Thomsen, του δ.ν.τ., πρέπει να έχει ελάχιστους φίλους στην ελλάδα (αν έχει κάποιον). Όταν όμως λέει στις εσωτερικές συζητήσεις του ταμείου, αυτοί δεν διορθώνονται με τίποτα, καλύτερα να την κάνουμε, γιατί οι έλληνες τον βρίζουν; Δεν είναι εναντίον του δ.ν.τ. οι έλληνες; Δεν θα ήθελαν να του πουν "άντε και γαμήσου" του παλιοταμείου; Γιατί στραβώνουν όταν ο εχθρός (ένα στέλεχός του τέλος πάντων) εκφράζει διάθεση αποχώρησης / υποχώρησης;
Οι φαιορόζ κυβερνήτες έχουν καταφέρει να πείσουν το πόπολο (όλων των ιδεολογικών αποχρώσεων...) ότι όσο άθλιο και ανθελληνικό κι αν είναι το δ.ν.τ., "το χρειαζόμαστε": επειδή ζητάει να "ρυθμιστεί το ελληνικό χρέος", ώστε να γίνει "βιώσιμο". Συνεπώς η επίσημη ψυχοσυναισθηματική γραμμή είναι αμφίθυμη· δηλαδή σχιζοφρενής.
Ωστόσο ο κυρ Δραγασάκης, του κυβερνώντος κόμματος, έχει μια πιο προσγειωμένη άποψη: (Δεν πα να σκούζει το δ.ν.τ. κι ο δέλτα του Κενταύρου;) Όταν η Αθήνα χρωστάει σε (ευρωπαϊκές) κυβερνήσεις που επίσης δανείζονται και χρωστάνε, αποκλείεται να "κόψουν κάτι" απ’ τα ελληνικά χρεωστούμενα (προς αυτές) αν δεν "κόψουν κάτι" κι απ’ τα δικά τους χρέη. Μ’ άλλα λόγια το "ελληνικό χρέος" θα "κουρευτεί" όταν τακτοποιηθούν τα χρέη όλων των ευρωπαϊκών κρατών· ίσως και όλων των κρατών του πλανήτη. Λογικό ακούγεται. Το βλέπετε κοντά;
Στην πραγματικότητα το σκέλος της εθνικής χρησιμότητας του δ.ν.τ. σε ότι αφορά την μείωση του χρέους είναι φαντασίωση. Αν έχει κάποια άλλη τέτοια εθνική χρησιμότητα είναι επειδή λειτουργεί σαν εξασφάλιση σε διάφορα ευρωπαϊκά κοινοβούλια, να συνεχίσουν να δανείζουν την αναξιόπιστη Αθήνα. Αν το δ.ν.τ. ανακοίνωνε επίσημα ότι φεύγει απ’ το ελληνικό πρόγραμμα (ανεπίσημα έχει φύγει εδώ και καιρό αφού έχει σταματήσει να δανείζει την Αθήνα), θα ακολουθούσαν πρώτα οι μισές και ύστερα οι άλλες μισές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Και οι έλληνες, ελευθερωμένοι πια απ’ την καταραμένη τρόικα, θα έκαναν την τύχη τους πουλώντας χαρτομάντηλα στους επιβάτες των κρουαζιερόπλοιων της cosco.
Ίσως αυτή είναι η ανθελληνική στάση αυτού του άθλιου Thomsen, που αξίζει απεριόριστη χολή: ότι "απειλεί" πως θα ελευθερώσει τους έλληνες απ’ τους καταραμένους δανειστές τους...
(Θα έπρεπε το κόμμα της δραχμής με όλες του τις παραφυάδες να πιάσει την ευκαιρία στον αέρα: "Τόμσεν θεέ πάρ' τον πουλελέ!")
Μέσα, ωστόσο, πάνε καλά. ...Στην ιστορία του παγκόσμιου εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος παρουσιάζονται παραδείγματα επαναστατικών κυβερνήσεων, που για να διασφαλίσουν την επίτευξη του στρατηγικού στόχου, προέβησαν σε τακτικές αναδιπλώσεις και τελικά δικαιώθηκαν. Φαντάζομαι πως σήμερα δεν βρίσκεται κανένας που να μην καταλαβαίνει γιατί ο Λένιν αποδέχτηκε τη Συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ ή γιατί εφάρμοσε τη ΝΟΠ.
Δεν ξέρουμε ποιος καταλαβαίνει τι· γενικά. Αρνούμαστε να καταλάβουμε, από ένα σημείο και μετά... Φαίνεται όμως ότι Αυτός (που υπογράφει αυτήν την παράγραφο σε ένα άρθρο του για το συνέδριο του συ.ριζ.α....) είναι Τέρας επαναστατικής τακτικής (και στρατηγικής). Ποιος είναι; Ο δον Κοντονής.
Είναι ο υπουργός των σπορ η μετενσάρκωση του Βλαδίμηρου; Είναι ο εξοχότατος πρωθυπουργεύων και φίλος των παπάδων; Είναι ο "αντ’ αυτού" και αληθινός πρωθυπουργός κύριος Παππάς; Είναι ο υπ.αμ. και όλοι οι ψεκασμένοι κυβερνητικοί; Μήπως ένα σοβιέτ ορκισμένων μπολσεβίκων πίνει τα ποτά του στο Μαξίμου ετοιμάζοντας την τελική εκκαθάριση των "λευκών"; Μήπως είμαστε προδότες και μας περιμένει ο Τρότσκι και η Κροστάνδη μας;
Μέσα στα άπειρα προβλήματα της καθεστωτικής αριστέρας (δεν υπάρχει και άλλη, πια) σε όλες τις αποχρώσεις της στον πρώτο κόσμο είναι και το ότι την γονάτισε οριστικά και αμετάκλητα το βάρος της Ιστορίας. Οι πολιτικοί, ηθικοί και διανοητικοί νάνοι φαίνονται ακόμα χειρότεροι μπροστά στη σκιά των δράκων· αλλά ορκίζονταν (ως τα ‘80s) ότι είναι γνήσιοι απόγονοί τους. Μέχρι που με έναν αόρατο αλλά κατηγορηματικό τρόπο, η εργατική ιστορία τους αποκλήρωσε οριστικά. Κι έτσι, με την άνεσή τους, εκπροσωπούν τους μικροαστούς και τους μεσοαστούς.
Ο δυστυχισμένος κυρ Σταύρος (και όλοι οι "παραγωγοί ιδεολογίας και πολιτικής" της Κουμουνδούρου) είναι η πιο φαιδρή εκδοχή αυτής της ελεεινής πλαστογραφίας: νομίζουν (ή, το πιθανότερο, παριστάνουν μπας και ψήσουν κανάν κόπανο οπαδό τους) ότι είναι κάτι άλλο, ότι ακολουθούν πιστά τις οδηγίες της επανάστασης, ότι είναι οι "σύγχρονοι Λένιν" (ή μήπως Τσε; Ίσως μιαν άλλη φορά...)
Η δική τους "συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ", είναι λοιπόν (νομίζουν τα χρεωκοπημένα ψώνια) οι τζίφρες που έβαλαν πέρυσι. Απομένει το υπόλοιπο: η επανάσταση στη γερμανία...
(Όσο και να κοροϊδεύουμε, υπάρχει ένα σημείο και μετά που δεν αντέχουμε. Ξερνάμε. Επιβεβαιώνεται ο Μπένγιαμιν: ούτε οι νεκροί δεν είναι ασφαλείς... - μπροστά στους αδίστακτους που προσπαθούν να τους χρησιμοποιήσουν σαν ασπίδα...)
Γερά κόλπα 1. Πριν τρεις μέρες (Δευτέρα 3/10, η αθλήτητα) αναρωτηθήκαμε "αν παίζει κάτι" στην πολύ special και πολύ σίγουρη παρουσίαση που έκανε δημοσιο /δημαγωγός του στάβλου του realfm στον υποψήφιο για την προεδρία της θρυλικής επο Δημήτρη Ελευθεριάδη.
Δεν ήταν, τελικά, δύσκολο να μάθουμε. Ασφαλώς και παίζει! Παίζει και παραπαίζει!!! Ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος (Νίκος Σκαρβελάκης) έχει "κλείσει" για παρουσιαστής ειδήσεων στο υπό κατασκευήν κανάλι του asset. Και, επειδή τα έθιμα έχουν την σημασία τους, δεν μπορούσε παρά να φιλήσει χεράκι δημόσια...
Μένει τώρα να μάθουμε αν και το αφεντικό του "ομίλου real" έχει κάνει ένα αντίστοιχο deal για την πάρτη του. Κοντός ψαλμός αλληλούια...
Γερά κόλπα 2. Οι σκληρές ιδεολογικές / πολιτικές διαφορές μεταξύ "δεξιάς" και "αριστεράς" τέλειωσαν κάπου στα ‘80s… Η δόξα των "γαλάζιων" και των "πράσινων" καφενείων έσβησε μέσα στον εκδημοκρατισμό του πολιτικού προσοδισμού. Απ’ τα ‘90s και μετά, οποτεδήποτε συνέβαινε κάτι "στην κεντρική σκηνή" που έμοιαζε με "ιδεολογική σύγκρουση" ήταν μόνο σύγκρουση μηχανισμών και κυκλωμάτων για τη νομή του κράτους. Πάντα το αποτέλεσμα ήταν αυτό: ο νικητής δεν τα έπαιρνε όλα· έπαιρνε τα περισσότερα, αφήνοντας και μερικά για τον ηττημένο.
Μπορεί οι δημαγωγοί της φαιορόζ κυβέρνησης να παρουσιάζουν τον ρολάκο τους σαν "κάθαρση" και, μάλιστα, σαν "καθαρτήρια σύγκρουση με ιδεολογικά πρόσημα", αλλά μόνο ανιστόρητοι και ανόητοι τρώνε το παραμυθάκι. Περί της νομής του κράτους πρόκειται, πάλι - και πάντα. Τσατσορούφιανοι των αφεντικών εναντίον χαφιεδορουφιάνων, και το ανάποδο. Όπου το ανανεωμένο (παλιό) πασοκ, μασκαρεμένο με την ψευτολεοντή της Κουμουνδούρου, σπρώχνει τμήματα της παλιάς και της νέας δεξιάς που "πήραν θέσεις" όχι μόνο στην περίοδο του Καραμανλή του Β αλλά και μεταξύ 2012 - 2014.
Απ’ αυτήν την άποψη οι "συγκλίσεις" προς τον asset έχουν το εικονογραφικό ενδιαφέρον τους. Επειδή πίσω του βρίσκεται μεγάλο μέρος του βαθέος κράτους / κεφάλαιου, το οποίο (το πολύ πολύ να) αναδιατάσσει και να ανανεώνει τις συμμαχίες του μετά από 7 χρόνια διαχείρισης της κρίσης α λα ελληνικά. Ειδικά μετά την επικύρωση της μαζικής αποχαύνωσης μέσω της φαιορόζ κυβέρνησης, μοιάζει ότι τα αφεντικά και οι λακέδες τους νοιώθουν άνετα να κανονίσουν τους λογαριασμούς τους. Που δεν είναι κάποια στρατηγική σύγκρουση, το επαναλαμβάνουμε. Είναι η διευθέτηση της νομής του κράτους για τα επόμενα χρόνια.
Χωρίς τον παλιό καλό έλεγχο στις τράπεζες, με συγκέντρωση κεφαλαίου σε διάφορους επιχειρηματικούς κλάδους.... χρειάζεται, όντως, κάποια αναδιάταξη.
Γερά κόλπα 3. Μιας και αναφέραμε την θρυλική επο: θα πρέπει να έχει προκαλέσει εντύπωση (και όχι μόνο σ’ εμάς) ένα σημερινό ρεπορτάζ της καθεστωτικής "καθημερινής", με τίτλο δύο νέες προσφυγές στην επο. Το ενδιαφέρον είναι ότι το ρεπορτάζ αναφέρεται σε επονομαζόμενη "αντιπολίτευση", με εισαγωγικά: πρόκειται για την "συμμαχία" στην οποία υποτίθεται ότι ανήκει ο ιδιοκτήτης της εφημερίδας... Λίγο ακόμα και η "αντιπολίτευση" (σε εισαγωγικά) θα χαρακτηριζόταν ψευδώνυμη!!
Αντίθετα, η προσφυγή που κατατέθηκε απ’ τον γνωστό Βίκτωρα Μητρόπουλο (με την ιδιότητα του μέλους του σωματείου Αιγάλεω μας πληροφορεί το ρεπορτάζ...) φαίνεται να αντιμετωπίζεται πιο ευνοϊκά - τουλάχιστον σαν δημοσιογραφική παρουσίαση.
Όπως και να το δει κανείς το να εμφανίζεται ο κύριος Βίκτωρας και οι δικοί του σαν "η ρομφαία της κάθαρσης" στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ανάλογα κωμικό με το εμφανίζεται οποιαδήποτε πολιτική βιτρίνα σαν "η ρομφαία της κάθαρσης" παντού.
Είμαστε σίγουροι ότι για να γίνουν οι αναδιατάξεις στο εσωτερικό των ντόπιων μαφιών πρέπει να πουληθεί το θέαμα των "καθαρών χεριών"· παρότι ακόμα κι αυτό είναι δύσκολο, απ' την άποψη του κάστινγκ: μικρό το μέρος, λίγο πολύ όλοι είναι γνωστοί.
Αυτό θυμίζει (με τις α λα ελληνικά ομοιότητες και διαφορές) το τι έγινε στην ιταλία μεταξύ 1992 και 1994.
Περισσότερες αρβύλες. Ακολουθώντας (με καθυστέρηση είν’ αλήθεια) την Ουάσιγκτον και το Παρίσι, το Βερολίνο ανακοίνωσε ότι σκοπεύει να φτιάξει στρατιωτική βάση στον Νίγηρα. Αεροπορική, στην πρωτεύουσα Niamey. Για "αντιτρομοκρατική" χρήση, πάντα.
Αν ρωτήσει κάποιος τα εγγόνια σας, σε 30, 40 ή 50 χρόνια, πως έγινε η πιο πρόσφατη αποικιοποίηση της αφρικής, πείτε τους να απαντούν "όπως και οι προηγούμενες": με θάνατο, για καθαρά ανθρωπιστικούς λόγους.
Πολεμικές συζητήσεις. Σαν απάντηση στα αμερικανικά καθεστωτικά δημοσιεύματα ότι η Ουάσιγκτον σχεδιάζει να κτυπήσει θέσεις του στρατού του Άσαντ, προφανώς στο Aleppo (δρώντας de facto σαν αεροπορία των αντιΆσαντ ανταρτών) το ρωσικό υπ.αμ. προειδοποίησε ότι θα "κατεβάζει" τους αμερικανικούς πυραύλους σε τέτοιες περιπτώσεις.
Θα πρέπει κανείς να πάρει στα σοβαρά το γεγονός ότι τα πληρώματα των ρωσικών συστημάτων αεράμυνας δεν θα έχουν χρόνο να πιστοποιήσουν ποιος ρίχνει ποιους πυραύλους... Ο ρωσικός στρατός έχει εγκαταστήσει τα αντιαεροπορικά συστήματα S-300 και S-400, η ακτίνα δράσης των οποίων θα εκπλήξει... δήλωσε ο εκπρόσωπος του ρωσικού υπ.αμ. Igor Konashenkov. Για να τελειώσει: θα συμβούλευα τους εταίρους μας στην Ουάσιγκτον να μετρήσουν προσεκτικά τις πιθανές συνέπειες των σχεδίων τους… Αληθινός φίλος κύριε Igor! Οι συμβουλές σας σίγουρα θα εκτιμηθούν!!
Μάλλον θα χαίρονταν οι ρώσοι καραβανάδες αν έκαναν μια "ζωντανή" επίδειξη των δυνατοτήτων των S-300 και S-400… Αλλά το πράγμα δεν θα έμενε εκεί, οπότε καλύτερα να μην ξεκινήσει.
Το σκίσιμο της γάτας… Πολύ σπουδαία η πράξη αντίστασης του εξοχότατου πρωθυπουργού απέναντι στον παναγιώτατο αρχιτράγο και το crew διεύθυνσης της εκκλησίας: αυτοί ζήτησαν να διώξει απ’ την σημερινή συνάντηση τον υπ. παιδείας (και θρησκευμάτων...), αλλά αυτός είπε όχι, θα είναι και ο υπουργός παιδείας στην κουβέντα. Όχι μόνο ο άμυνας, που είναι και παιδείας... Μας φαίνεται ότι αυτή η σθεναρή στάση είναι η αρχή του οριστικού "χωρισμού κράτους - εκκλησίας"!!!!!
Όχι δα!!! Είναι απόδειξη εκείνου που έχουμε υποστηρίξει και είναι αυτονόητο για κάθε λογικό άνθρωπο: όσο περισσότερο οπισθοχωρείς τόσο περισσότερο θα τρως κλωτσιές απ’ το αφεντικό. Για να έχει την άνεση η "εκκλησιαστική ιεραρχία" να έχει απαιτήσεις για το ποιον θα έχει παρέα του (και ποιον όχι) ο κοτζαμάν εκλεγμένος (πρωθυπουργός) όταν μιλάει μαζί της, νοιώθει όχι απλά δυνατή, όχι μόνο ότι έχει το "πάνω χέρι", αλλά πολύ περισσότερα.
Θα τολμούσε, άραγε, ο εξοχότατος να ανταποδώσει τις απαιτήσεις του παναγιώτατου με τα δικά του αιτήματα για το ποιος απ’ το κλαμπ των βοσκών θα είναι στο ραντεβού και ποιος όχι; Ούτε στον ύπνο του!!!
Που απέκτησε αυτήν την άνεση το παπαδαριό; Την απέκτησε όταν "ευλογούσε" τα δυο σημερινά κυβερνητικά κόμματα πριν τις εκλογές του Γενάρη του 2015. Την "ευλογία" την ήθελαν οι τότε we gonna be, γιατί ξέρουν καλά τι σημαίνει (: μία απ’ τις βασικές συμμορίες του βαθέος κράτους). Αλλά όταν το παπαδαριό κάνει τέτοιες "χειρονομίες" (χειροτόνησης...) επίσης ξέρει καλά πόσο ανανεώνεται η δύναμη και οι "αρμοδιότητές" του.
Με δυο λόγια: μην περιμένει κανείς απ’ τους τσάτσους να συμπεριφερθούν σαν άρχοντες. Όχι, σίγουρα, αν είναι να θυμώσουν τα πραγματικά αφεντικά τους.
(Ναι, ξέρουμε, πάλι γινόμαστε "κακοί". Αν, όμως, είμασταν "καλοί" θα είμασταν χειρότεροι...)
"Αλλάχ ακμπάρ". Για να είμαστε δίκαιοι η υποχώρηση / ήττα της φαιορόζ κυβέρνησης απέναντι στην παπαδοθύελλα ήταν μικρή. Ελάχιστη. Επειδή μικρή και ασήμαντη ήταν η (υποτιθέμενη) "μεταρρυθμιστική" κίνησή της, σε σχέση με την διδασκαλία των "θρησκευτικών" σε δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια. Ήταν τόσο μικρή και ασήμαντη ώστε μπορεί ακόμα και να ψευτοϊσχύσει, λίγο στη ζούλα και λίγο με βάση τους συσχετισμούς από σχολείο σε σχολείο...
Κι ενώ κάποιοι, ίσως πολλοί, υπεκφεύγοντας θα υποστήριζαν ότι έχουμε ένα κάρο προβλήματα, τα θρησκευτικά μας μάραναν! η αλήθεια είναι πως ένα μέρος (μικρό; μεγάλο; η απάντηση είναι συζητήσιμη) αυτών των προβλημάτων οφείλονται στον πολιτικό προσοδισμό, βασικό και κύριο χαρακτηριστικό του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου, μια έκφανση του οποίου είναι η σύμφυση της δημόσιας διοίκησης (του "κράτους") με το παπαδαριό.
Δεν πρόκειται καν για ιδεολογικό ζήτημα, παρότι έχει σημαντικές ιδεολογικές διαστάσεις. Πρόκειται για το πως έχουν συγκροτηθεί ιστορικά οι (κρατικοί) θεσμοί, πως λειτουργούν, ποια είναι τα όρια και οι ανοχές τους. Είναι πανεύκολο στους έλληνες να θεωρούν το τουρκικό κράτος "πρωτόγονο" και το ιρανικό "σκληρά φονταμενταλιστικό" - επειδή δεν κοιτάνε τα χάλια τους. Στην τουρκία, με κυβέρνηση ισλαμοδημοκρατών (συντηρητικών δηλαδή), δεν υπάρχει καμία επίσημη σχέση μεταξύ κράτους και θρησκείας. Όσο για το ιράν, όπου πράγματι το κράτος (ένα μέρος της νομοθεσίας του δηλαδή) υπηρετεί την θρησκεία, υπάρχει ισχυρή (αν και υπό καταστολή) κοινωνική αντίσταση.
Η ελληνική περίπτωση είναι κοντινότερη στο ιράν παρά στην τουρκία· και είναι χιλιάδες μίλια μακριά απ’ αυτό που οι έλληνες αγαπούν να βρίζουν, δηλαδή την "ευρώπη". Η εγγύτητα δεν αφορά το ντύσιμο· αυτό θα ήταν βλακώδες σαν επιχείρημα. Η εγγύτητα αφορά την "τελευταία λέξη" που έχει το παπαδαριό και οι οπαδοί του στη λειτουργία των κρατικών / καπιταλιστικών θεσμών· και όχι μόνο των σχολείων.
Το πιο χαρακτηριστικό, αν και όχι το μοναδικό, παράδειγμα είναι ότι οι παπάδες θεωρούνται "δημόσιοι υπάλληλοι" και πληρώνονται απ’ τον κρατικό προϋπολογισμό. Γιατί να είναι οι ατζέντηδες μιας ιδεολογίας "δημόσιοι υπάλληλοι" και να μην είναι τέτοιοι (αν θέλουν) οι ατζέντηδες οποιασδήποτε ιδεολογίας; Επειδή απ’ όλες τις ιδεολογίες ο "ορθόδοξος χριστιανισμός" κατάφερε απ’ την αρχή της δημιουργίας του ελληνικού κράτους να θεωρηθεί οργανικό τμήμα του.
Μόνο που αυτό δεν ήταν καθόλου "χριστιανικό". Ήταν, αντίθετα, εξαιρετικά "αγγλικό". Έτσι δεν είναι; Κανείς δεν ξέρει πως και γιατί φτιάχτηκε η "εκκλησία της ελλάδας", που απ’ την κατασκευή της και μετά κάνει άσεμνες χειρονομίες σ’ όποιον (κρατικό θεσμό ή κοινωνική τάξη) τολμήσει να την αμφισβητήσει;
Σκάσε και κολύμπα. Αν ο ρόλος του παπάδων στη σύγχρονη ελληνική καθημερινότητα ήταν δευτερεύων, θα έπρεπε να είναι ασήμαντος ο ρόλος του τράγου Πειραιά ή του τράγου Καλαβρύτων (και κάμποσων ακόμα...) στην ανάδειξη των βορθολυμάτων σε επίσημη "πολιτική δύναμη". Αν οι ποιμένες είχαν απαγορευτεί για οτιδήποτε έξω απ’ το καθαρά θεολογικό τους έργο, θα έπρεπε ο σδοε να μπαινοβγαίνει στις εκκλησίες και στις μητροπόλεις στέλνοντας τους στη μπουζού. Αν οι μητροπολίτες και οι αρχιεπισκόποι ήταν άνθρωποι αφιερωμένοι στον πόνο των συνανθρώπων τους, θα έπρεπε να έχουν λιώσει το χρυσάφι τους υπέρ των αναξιοπαθούντων της κρίσης. Κι αν η γιαγιά μας είχε ρουλεμάν θα ήτανε πατίνι.
Μπορεί, λοιπόν, να υπάρχουν πολλά καθημερινά και επείγοντα, αλλά οι οργανωμένες μορφές ιδεολογικής χειραγώγησης συνιστούν μεγάλα κεφάλαια της καθημερινής λεηλασίας.
Προφανώς "η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο θέμα". Αλλά η διάσωση της συνείδησης είναι ακόμα μεγαλύτερο. Ας μην αγνοεί κανείς τους χειραγωγούς· κάπου, κάπως έχουν σπουδαίο ρόλο.
Συρία 1. Αργά, σταθερά, και ματώνοντας (αυτή τη φορά σε πόλεμο πολύ πιο κανονικό απ’ την κατάληψη της Jarabulus) ο τουρκικός στρατός και οι "μπροστινοί" του (f.s.a. κλπ) προωθούνται νότια απ’ την αρχική "απελευθερωμένη ζώνη" στα βόρεια της συρίας, προς την πόλη Akhtarin. Το σημείο δεν έχει σπουδαία στρατιωτική αξία· ο δρόμος για την Al Bab, μια πόλη που είναι ο δηλωμένος (και λογικός) στόχος βρίσκεται μερικά χιλιόμετρα ανατολικότερα.
Φαίνεται μια σπατάλη δυνάμεων η προώθηση στο συγκεκριμένο σημείο. Αλλά το τουρκικό καθεστώς και οι σύριοι (κι όχι μόνο...) σύμμαχοί του παίζουν, στην προκειμένη περίπτωση, με τα σημεία. Με τα σύμβολα. Στην Akhtarin έγινε το 1516 μια μάχη ανάμεσα στην τότε οθωμανική αυτοκρατορία και το σουλτανάτο των μαμελούκων· με νικητή την πρώτη.
Για λόγους που λογικά είναι ανεξήγητοι, στην Akhtarin (και εξαιτίας εκείνης της παλιάς μάχης) ο σκληροπυρηνικός ουαχαβιτισμός του isis έχει τοποθετήσει την "μάχη της τελικής κρίσης", ανάμεσα "στους πιστούς και τους άπιστους". Υπάρχει κάποια απ’ τις (μεταγενέστερες) προσθήκες στο Κοράνι που τοποθετεί εκεί το πεδίο της "ημέρας της κρίσης", και αρκετοί παπαδοσχολιαστές που το τονίζουν - αυτή τη βιβλιογραφία χρησιμοποιούν οι ουαχαβίτες. Πρόκειται για το είδος της εσχατολογίας που συναντάει κανείς σ’ όλες τις μονοθεϊστικές θρησκείες με καταγωγή την ανατολική Μεσόγειο και τα περίξ, όπου κάποια "Δευτέρα Παρουσία" καιροφυλακτεί, πότε αύριο και πότε μεθαύριο, πότε εδώ και πότε εκεί.
Φαίνεται, λοιπόν, ότι η Άγκυρα και οι φανεροί ή μη συμμαχοί της έχουν αποφασίσει να αναλώσουν κάμποσους φαντάρους σ’ αυτή την συμβολική μάχη προκειμένου "να σπάσουν τον τσαμπουκά" των οπαδών του isis. Φυσικά στην ιδεολογία και στη μεταφυσική ο "τσαμπουκάς" ποτέ δεν σπάει οριστικά. Αλλά θα είναι ένα στραπάτσο αν και όταν η Αkhtarin "πέσει".
Εν τω μεταξύ ο συγκαλυμένος παγκόσμιος πόλεμος στο συριακό πεδίο μάχης έχει επικεντρωθεί στη "μάχη του Aleppo"…
Συρία 2. Επίσης αργά αλλά σταθερά ο στρατός του Άσαντ και οι σύμμαχοί του, σφίγγουν σαν πένσα τους αντικαθεστωτικούς αντάρτες (και 200.000 αμάχους) στο δυτικό Aleppo. Η Ουάσιγκτον δείχνει φανερά τον εκνευρισμό της γι’ αυτήν την εξέλιξη· και οι φήμες θέλουν τους αντάρτες να έχουν προμηθευτεί ήδη μεγάλες ποσότητες πυραύλων εδάφους / αέρος (άγνωστο πως...). Απ’ την μεριά της η ρωσία ανεβάζει διαρκώς τον εξοπλισμό της στις βάσεις της στη συρία: τελευταία εξέλιξη η εγκατάσταση του αντιπυραυλικού και αντιαεροπορικού συστήματος SA-23 Gladiator (για πρώτη φορά εκτός ρωσικής επικράτειας). Προορισμός του δεν είναι τα όπλα των ανταρτών στο Aleppo αλλά η πιθανότητα απευθείας δράσης της αμερικανικής αεροπορίας εναντίον της συριακής (ή και της ρωσικής;).
Το ευαίσθητο και επικίνδυνο ζήτημα είναι το timing. Είναι σαφές ότι η Μόσχα, η Δαμασκός και η Τεχεράνη βιάζονται να δημιουργήσουν τα υπέρ τους τετελεσμένα στο συριακό πεδίο μάχης πριν την ανάληψη της όποιας καινούργιας αμερικανικής προεδρίας, τον ερχόμενο Γενάρη. Αυτό σημαίνει χρονικό περιθώριο τριών μηνών: Οκτώβρης, Νοέμβρης, Δεκέμβρης, αρχές Γενάρη (απ’ τις αρχές Νοέμβρη και μετά θα ξέρουν και ποιον αμερικάνο πρόεδρο θα έχουν απέναντι). Η καρδιά αυτών των τετελεσμένων είναι τώρα το Aleppo. Απ’ την μεριά τους οι αμερικανικοί μηχανισμοί (πεντάγωνο και cia) θέλουν το ακριβώς αντίθετο. Αν, όμως, ο συριακός στρατός, η Χεζμπ’ αλλάχ, οι ιρανοί "φρουροί της επανάστασης", κάτω απ’ τα ρωσικά φτερά, προωθούνται στο ανατολικό Aleppo πως θα σταματήσουν; That’s the question!!!
Αν η ελπίδα της Ουάσιγκτον είναι ότι μια κάποια αιμορραγία του ρωσικού στρατού (μέσα απ’ την κατάρριψη αεροπλάνων απ’ τους αντι-Άσαντ αντάρτες) θα αναγκάσει την Μόσχα να φρενάρει την συμμετοχή της στο συγκεκριμένο μέτωπο, κάνει λάθος. Το αντίθετο θα συμβεί: ο στρατός που ισοπέδωσε το Γκρόζνι δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να κάνει το ίδιο στο ανατολικό Aleppo, ειδικά αφού το πεζικό δεν είναι ρώσοι - αν και υπάρχει ήδη μια ταξιαρχία ρώσων πεζοναυτών στη συρία, εξειδικευμένων στις μάχες πόλεων, που περιμένει εντολές· σαν εφεδρεία. Αν, πάλι, η ιδέα είναι "ας το ισοπεδώσουν... για να επιβάλλουμε καινούργιες κυρώσεις σέρνοντας και τους ευρωπαίους" πάλι τα αποτελέσματα δεν είναι βέβαια. Τα εργαλεία του οικονομικού πολέμου κάποια στιγμή λιώνουν απ' την χρήση...
Υπάρχει περίπτωση να δράσει "αυτοπροσώπως" ο αμερικανικός στρατός στο Aleppo; Μας φαίνεται υπερβολικό για ένα δευτερεύον μέτωπο του παγκόσμιου πολέμου· όμως απ’ την άλλη ποτέ μη λες ποτέ! Προς το παρόν υπάρχουν περισσότεροι λόγοι για να μην προχωρήσει σ’ αυτό το βήμα η Ουάσιγκτον απ’ το να το κάνει. Το θέμα είναι πώς αξιολογούν πραγματικά τα αμερικανικά επιτελεία το ενδεχόμενο "απώλειας του Aleppo". Δεν θα λέγαμε ότι το ξέρουμε. Kαθόλου διαφωτιστικός, ο εκπρόσωπος του αμερικανικού υπ.εξ. Mark Toner δήλωσε σήμερα ότι οι ηπα εξετάζουν πολυμερείς και μονομερείς επιλογές τους σε σχέση με τον πόλεμο στη συρία, συμπεριλαμβανόμενων διπλωματικών, στρατιωτικών, οικονομικών και intelligence μέτρων... Αυτό θα μπορούσε, πράγματι, να σημαίνει καινούργιες "κυρώσεις"...
Για καλό και για κακό (αν είναι δυνατόν να υπάρξει "καλό" στην εξέλιξη του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού!!) keep in touch…
Και να θυμάστε, όχι για τώρα αλλά για πάντα: οποιαδήποτε απότομη κλιμάκωση στον υπό εξέλιξη 4ο παγκόσμιο πόλεμο, όποια μορφή και νάχει, δεν θα αναγγελθεί επίσημα κανά χρόνο νωρίτερα… ούτε θα αναρτηθεί στο facebook…
Κόντρα, όχι μόνο φραστική. ... Αν δεν θέλετε να μας πουλήσετε όπλα, θα πάω στη Ρωσία. Μίλησα με τους ρώσους στρατηγούς και που απάντησαν "μη σε νοιάζει, έχουμε ό,τι χρειαστείς". Και οι κινέζοι μου είπαν "έλα να κάνουμε τα συμβόλαια και πάρε ό,τι θέλεις".
Γι’ αυτό άντε στο διάολο κύριε Ομπάμα. Άντε στο διάολο.
Τάδε έφη ο γνωστός (πια) Duterte, των φιλιππίνων. Με αφορμή ότι η Ουάσιγκτον αρνήθηκε (όπως δήλωσε ο ίδιος) να του πουλήσει πυραύλους και άλλα στρατιωτικά καλούδια. Πρόσθεσε ότι θα αναθεωρήσει την στρατιωτική συμφωνία με τις ηπα, που υπογράφτηκε το 2014. Με βάση εκείνη τη συμφωνία ο αμερικανικός στρατός μπορεί να έχει πρόσβαση σε βάσεις, να διατηρεί αποθήκες, κλπ.
Αυτός ο Duterte κάνει όλο και περισσότερο τις φιλιππίνες "καυτό σημείο" του 4ου παγκόσμιου, στο κύριο μέτωπό του: στον ειρηνικό. Θέλει να ανεβάσει τις γεωπολιτικές προσόδους "απ’ όπου κι αν προέρχονται", άρα και απ’ την Ουάσιγκτον; Ή τα εννοεί αυτά που λέει; Θα δείξει...
Η δημοκρατία στα καλύτερά της. Στις 8 του μήνα επρόκειτο να γίνουν δημοτικές εκλογές στα παλαιστινιακά εδάφη· όσα έχουν μείνει. Αλλά η κυβέρνηση / ανδρείκελο του Αμπάς αποφάσισε ότι είναι καλύτερα να αναβληθούν. Αυτό, μια μέρα μετά την απόφαση του "ανώτατου δικαστηρίου" (από "θεσμούς" άλλο τίποτα!) που έκρινε ότι αυτές οι δημοτικές εκλογές θα μπορούσαν να γίνουν στη Δυτική Όχθη αλλά όχι και στη λωρίδα της Γάζας. Γιατί (είπε το "δικαστήριο") εκεί, στη Γάζα, δεν υπάρχουν τα εχέγγεια ότι οι εκλογές θα είναι τίμιες.
Το ισραηλινό καθεστώς δεν χρειάζεται βέβαια τέτοιες βοήθειες. Αλλά οι λακέδες του στο παλαιστινιακό "κράτος" τις προσφέρουν. Αν στη Γάζα "δεν είναι δημοκρατία" αλλά στη Δυτική Όχθη "είναι δημοκρατία" (όπως αποφαίνεται το παλαιστινιακό "δικαστήριο") τότε επιτρέπονται παραπάνω βομβαρδισμοί στους "φονταμενταλιστές" - έτσι δεν είναι;
(Ο φόβος των υποτακτικών α λα Αμπάς είναι ολοφάνερος: να κερδίσει η Χαμάς όχι μόνο τη Γάζα αλλά και τμήματα της Δυτικής Όχθης...)
Fake. Μισό δισεκατομμύριο δολάρια (μπορεί και παραπάνω) στοίχισαν στην Ουάσιγκτον τα πλαστά video που φτιάχτηκαν το 2003 και το 2004, περί "ισλαμικής τρομοκρατίας" (γενικά αλλά και ειδικά, στο ιράκ) προκειμένου να ενισχυθεί η νομιμοποίηση της εισβολής στο ιράκ.
Από πρώτη ματιά το ποσό μοιάζει τεράστιο. Αλλά θα πρέπει να συνυπολογίσει κανείς την δουλειά της έρευνας των κατάλληλων θέσεων για τα γυρίσματα, τους εκατοντάδες κομπάρσους, τους τεχνικούς "εκτός έδρας", κλπ. Φυσικά κάποιοι θα πληρώθηκαν κάτω απ’ το τραπέζι· να πως ανεβαίνει ο λογαριασμός.
Ίσως το πιο σημαντικό να είναι η λειτουργία των "live" ντοκουμέντων. Η συνείδηση ότι τα παλιά και τα καινούργια media είναι μια θάλασσα ψεμμάτων, προκαταλήψεων και κατασκευασμένων "αληθειών", θα προκαλούσε αμηχανία σε κάθε έντιμο άνθρωπο, σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη. Υπάρχει, τελικά, αλήθεια; Κι αν υπάρχει είναι τίποτα παραπάνω απ’ τα κοινά σημεία αντίπαλων προπαγανδιστικών εκστρατειών;
Μπορεί ο postmodern πληθωρισμός να προκαλεί μια ανεξέλεγκτη σχετικοποίηση του οτιδήποτε, αλλά υπάρχουν αλήθειες! Το δύσκολο (αν και όχι αδύνατο) είναι να ανακαλύψει κανείς όσους, χωρίς καμία ιδιοτέλεια, "τσεκαρισμένοι" ξανά και ξανά σ’ αυτό, τις αναδεικνύουν· έστω και με κάποια (υποχρεωτική) μερικότητα.
Το παρόν και το μέλλον είναι (και θα είναι) πολύ δύσκολο σε σχέση μ’ αυτά. Πριν, όμως, δεχτεί κανείς εκείνο ή το άλλο πρέπει να ερευνά εξονυχιστικά και να απαντάει στο "ποιος μιλάει"; Επιμένουμε: το βάρος θα πέφτει στην εξονυχιστική και μετρημένα καχύποπτη έρευνα πάνω στο "ποιος είναι ποιος".
Δολοφονία ρουτίνας. Είναι, πράγματι, εντυπωσιακός ο πρώτος κόσμος. Αν θέλει να βρει ποιος σκότωσε έναν δικό του θα καταφέρει, με επιμονή και υπομονή, να τον βρει· ή σχεδόν.
Αυτό συμβαίνει με την δολοφονία του 28χρονου ιταλού μεταπτυχιακού φοιτητή Giulio Regeni, στο Κάιρο, τον περασμένο Φλεβάρη. Παρά τις προσπάθειες του καθεστώτος Σίσι να προστατέψει τους κανίβαλους στρατο-μπάτσους του, έχουν συγκεντρωθεί όλα τα δεδομένα που στοιχειοθετούν την δολοφονία του μέσα από φρικτά βασανιστήρια.
Εκεί τελειώνει η "αστυνομική" διερεύνηση της δολοφονίας. Και αρχίζει (ή θα έπρεπε να έχει αρχίσει προ πολλού) η πολιτική. Με τον τρόπο που η χούντα του Καΐρου "καθάρισε" τον Regeni έχει "καθαρίσει" πριν και μετά πολλές εκατοντάδες αντιπάλους της. Αν υπάρχει κάποιο "σκάνδαλο" είναι ότι δεν επέδειξε, απέναντι στον ιταλό νεαρό, μια κάπως "πιο πολιτισμένη" μεταχείριση.
Η ιταλική κυβέρνηση (και η γαλλική, και η αμερικανική, και η ελληνική, και κάμποσες άλλες) στηρίζουν τους χασάπηδες του Σίσι. Κάνουν δουλειές, και δεν τρέχει τίποτα. Αν, λοιπόν, το "ηθικό δίδαγμα" της εξυχνίασης (έστω και ανεπίσημης ή "πνιγμένης") της δολοφονίας του Regeni είναι το ω! πρωτοκοσμικοί μην πηγαίνετε στην αίγυπτο· και, κυρίως, μην ψάχνετε τι γίνεται εκεί, τότε το φασιστικό καθεστώς βγαίνει κερδισμένο. Αν, αντίθετα, το συμπέρασμα είναι ότι "ο δικός μας (ο Regeni) ήταν και είναι ένας απ’ τους πολλούς που σφάζονται εκεί", το ζήτημα αλλάζει.
Δημιουργείται η αφετηρία να ξαναγίνει ευρύτερη συνείδηση ότι οι συνεργάτες των χασάπηδων είναι χασάπηδες επίσης.
Χρήσιμο κενό; Οι ηπα σταματούν τις διαπραγματεύσεις τους με την ρωσία για τη συρία ανακοινώθηκε αρμοδίως. Και ίσως αρχίσουν να ρίχνουν συριακά αεροπλάνα – αυτό λέγεται ανεπίσημα.
Η μάχη (για την καταστροφή) του Aleppo εμφανίζεται σαν ζωτικής σημασίας για τις ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις· με όλα τα proxy ή μη χαρακτηριστικά της. Η Μόσχα (δια της εκπροσώπου τύπου του ρωσικού υπ.εξ Maria Zakharova) προειδοποίησε ότι "οποιαδήποτε αμερικανική δράση εναντίον του συριακού στρατού θα έχει τρομακτικές, σεισμικές συνέπειες όχι μόνο για την χώρα αλλά και για ολόκληρη της περιοχή".
Με τον τρόπο τους τέτοιες προειδοποιήσεις μπορεί να ενισχύουν εκείνα τα αμερικανικά κυκλώματα που θα ήθελαν ακριβώς αυτό: σεισμούς, λιμούς, καταποντισμούς. Το θέμα είναι ποιος ακριβώς κάνει κουμάντο στις ηπα καθώς πλησιάζουν οι προεδρικές εκλογές. Και ποιος θα κάνει κουμάντο και μετά, ως τα μέσα Γενάρη, οπότε θα αναλάβει επίσημα το πόστο ο / η νέος / νέα πρόεδρος (και γενικός αρχηγός του αμερικανικού στρατού, από πολιτική θέση).
Τυπικά υπάρχει απάντηση. Το ερώτημα, ωστόσο, είναι ουσιαστικό. Το αμερικανικό καθεστώς είναι αποδεδειγμένα "πολυκεντρικό" πια. Και δεν υπάρχει περίπτωση να περιοριστεί αυτή του η "δυναμική" δομή, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα των εκλογών. Το αντίθετο είναι πιθανότερο: κάποιο / κάποια απ’ τα κέντρα να επιβάλει την τακτική του στην πράξη.
Ας ελπίσουμε ότι οι εκατέρωθεν απειλές θα μείνουν στα λόγια... Αν και "κοντός ψαλμός αλληλούια".
Υποδειγματική βλακεία; Αναρωτιόταν η υποψήφια για την αμερικανική προεδρία Κλίντον αν γίνεται "να στείλουμε ένα drone με ένα πύραυλο να καθαρίσει τον Assange"; Κατά τα wikileaks έτσι φαίνεται. Η έκφραση "θα σε σκοτώσω με drone" είναι, πλέον, "I’ll drone you".
Σ’ αυτή τη φάση πρόκειται για πολεμοχαρή έκφραση· και ο Κλίντον είναι ιδανική. Σε μια δεκαετία, ποιος ξέρει; Ο κυνισμός της σημερινής εξουσίας θα έχει ξεχαστεί· επειδή θα έχει αντικατασταθεί απ’ τον κυνισμό της τότε εξουσίας.
Οπότε ένα κάποιο I put a drone on you μπορεί να είναι μια κάποια μουσική επιτυχία... (Όσο για την Κλίντον και τις δολοφονικές φαντασιώσεις της; Αυτά θα είναι και τότε στη μόδα...)
Η αθλήτητα. Για την ορθογραφία δεν είμαστε καθόλου σίγουροι. Είναι μια καινούργια λέξη. Την ξεστόμισε με την σιγουριά του ανθρώπου που είναι στα πράγματα ο υποψήφιος πρόεδρος (εκλογές στις 26 του μήνα) της επο Δημήτρης Ελευθεριάδης, τον οποίο ο ρ/σ "realfm" παρουσίασε σα σίγουρο νικητή. (;;; Παίζει κάτι;)
Σα να βγήκε απ’ τις πιο brutal γωνιές του βαθέος κράτους, ο υποψήφιος, αφού ζωγράφισε με το πινέλο της παπαρο/αερολογίας, απαντώντας σε ερώτηση του δαιμόνιου δημοσιογράφου, είπε: Μα ναι, το ποδόσφαιρο είναι ο βασιλιάς της αθλήτητας. Όχι των σπορ. Όχι του αθλητισμού. Της αθλήτητας.
Μετά απ’ αυτό είμαστε σίγουροι ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο θα γνωρίσει μεγάλες δόξες. Αρκεί να τακτοποιηθεί η λεπτομέρεια της ορθογραφίας. Αθλήτητα; Αθλήτιτα; Αθλήτοιτα;
Η χορηγεία. Το υπερθεματισμένο κανάλι μπορεί να μην υπάρχει ακόμα. Αλλά αν έχεις τόση εξουσία (ε;) δεν πρέπει να την κρύβεις. Συνεπώς η εταιρεία alter ego, του κυρ asset (έχετε βρει ποιος είναι, τελικά, το “alter ego” του asset;) κινείται σωστά: θέλει να αγοράσει φανερά όλο το πρωτάθλημα, μέσα από χορηγεία στη super league.
Αντίπαλος είναι ο οπαπ, με τον μικρομέτοχο Μελισσανίδη. Έχουμε την εντύπωση ότι "τον βασιλιά της αθλήτητας" δεν μπορεί να τον αγοράσει όποιος όποιος. Σίγουρα δεν είναι εύκολο να τον αγοράσει ο κάθε ακάναλος.
Απ’ την άλλη καπιταλισμός είναι αυτός, προσφορές, αντιπροσφορές, πλειοδοσία… Ποτέ δεν ξέρεις…
Η πολυτελής παράγκα. Αν δεν σας απασχολεί το ποδόσφαιρο, το γήπεδο, οι π.α.ε., καλά κάνετε κατ’ αρχήν. Ωστόσο εκεί η κυριαρχία του υπόκοσμου / παρακράτους φαίνεται τόσο καθαρά ώστε να προσφέρει μεθοδολογικά και πολιτικά εργαλεία ευρύτερης χρήσης. Στο κάτω κάτω, πέρα από τέτοια εργαλεία, τα γήπεδα προσφέρουν και τα υπόλοιπα "εργαλεία" - για τις "δουλειές" generally.
Το έχουμε ξαναπεί. Η απαίτηση (;) των "μικρότερων" να "μοιραστεί ο δον τους πολιτικούς που έχει στο τσεπάκι του" ήταν ένα ενδιαφέρον κινηματογραφικό εύρημα. Η ελληνική πραγματικότητα φαίνεται ακόμα πιο αθλήτητα: απ’ την άποψη ότι η ίδια απαίτηση εμφανίστηκε δημόσια σαν ιεραποστολική εκστρατεία "κάθαρσης του ποδοσφαίρου". Δεν εξελίχθηκε σαν μυστική συναγωγή για την οποία κανένας άσχετος δεν θα έπρεπε να ξέρει.
Αυτό δείχνει (για όποιον αμφέβαλλε) ότι ο πολιτικός προσοδισμός χρειάζεται πάντα στα μέρη μας μια "λαϊκή βάση". Και την βρίσκει. Όσο για την έκβαση του "ντέρμπι"; Θα περιμένουμε λίγο ακόμα - για να την καταλάβετε μόνοι σας.
Η καμήλα. Οι ταπεινότητές μας είναι ανάξιες να ανακατευτούν στα πόδια της αυλής του παλατιού. Αλλά (λέμε τώρα...) επειδή η αμνησία είναι βασικό χαρακτηριστικό των post modern αυλικών (και αφεντάδων), θα θέλαμε να θυμίσουμε τους πολυχρονεμένους μας ότι ο τρισμέγιστος Ανδρέας (ο μοναδικός) τον οποίο προσπάθησε άτεχνα και αναποτελεσματικά να μιμηθεί ο εξοχότατος (μέχρι που βαρέθηκε), στην περίπτωση που αστυνομικοί τινές ξυλοφόρτωναν (ή ψέκαζαν) συνταξιούχους, θα έλεγε συντετριμμένος:
Δυστυχώς υπάρχουν θύλακες της αντίδρασης στα σώματα ασφαλείας. Εμπρός για την εκκαθάριση των "σταγονιδίων"(αν και αυτός ο τελευταίος χαρακτηρισμός είναι του αρχιβοσκού Αβέρωφ, αν δεν κάνουμε λάθος...).
Θέλουμε να πούμε: αν είναι ρε μεγάλε να στραβώνεις με έναν υπ.δημ.ταξ. επειδή έκανε αυτό που του ζήτησες ("αφήστε με στην ησυχία μου") σε λίγο δεν θα σου μείνει κανείς υποψήφιος για το πόστο.
Οι καμήλες. Πότε το καραβάνι και τα σκυλιά που γαυγίζουν· πότε τα βοσκοτόπια· πότε οι γάιδαροι και ο αχυρώνας: παρά την ιδεολογική επιμονή η φαιορόζ κυβέρνηση δεν τόχει μ’ αυτά τα ποιμενικά / βουκολικά της πρωτογενούς παραγωγής.
Μήπως να δοκιμάσει τα έτοιμα και δουλεμένα της δευτερογενούς; "Πάγωσε η τσιμινιέρα..."· "χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά..."· "ο Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φρανς...". Υπάρχει μια συλλογή, ας δοκιμαστεί.
Κι αν ούτε αυτή δουλέψει, πάμε στον τριτογενή. Στις υπηρεσίες. "Η πιο καλή γκαρσόνα είμαι εγώ", κλπ, κλπ, κλπ.
Τουλάχιστον δεν πήγαν. Φαίνεται ότι μόνο οι φασίστες ψήφισαν στο δημοψήφισμα που οργάνωσε ο ομοϊδεάτης τους Ορμπάν στην ουγγαρία. Με θέμα το "έξω οι ξένοι". Απ’ το 43,8 % του εκλογικού σώματος που ψήφισε, το 98,3% γουστάρει να πάνε οι πρόσφυγες οπουδήποτε αλλού, ακόμα και στο διάολο· όχι, πάντως, στα "λευκά" πρωτοκοσμικά εδάφη της ουγγαρίας. Το μικρότερο ποσοστό συμμετοχής (34,9%) το είχε η Βουδαπέστη - κάτι είναι κι αυτό...
Η αντιπολίτευση έκανε εκστρατεία κατά του δημοψηφίσματος και όχι κατά του φασίστα Ορμπάν και των οπαδών του. Ωστόσο το μποϋκοτάρισμα δεν έγινε με επιχειρήματα υπέρ των προσφύγων, αλλά υπέρ των καλών σχέσεων με τις Βρυξέλλες. Κάπως θολό φαίνεται.
Παρότι το δημοψήφισμα είναι άκυρο λόγω χαμηλής συμμετοχής, ο Ορμπάν θα το αξιοποιήσει. Για την ένταξη στην ε.ε. είχαν ψηφίσει ακόμα λιγότεροι λέει, αλλά μπήκαμε.
Όντως. Το να πάνε στην ουγγαρία 1600 πρόσφυγες (γιατί περί αυτού πρόκειται) είναι πολύ πιο δύσκολο απ’ τη νομιμοποίηση του ρατσισμού στην ε.ε.
Αλλά οι μπίζνες είναι μπίζνες. Ήρθε στην Αθήνα απ’ την Ουλάν Μπατόρ (μογγολία). Πρόκειται για τον Liu Yunshan, μέλος του πολιτικού γραφείου της κεντρικής επιτροπής του κινεζικού κομμουνιστικού κόμματος. Για δουλειές φυσικά η τιμή της επίσκεψης.
Κι από δω θα πάει στη Βουδαπέστη. Ένας "κομμουνιστής" (και μάλιστα κινέζος) θα γίνει ευπρόσδεκτος απ’ τον Ορμπάν; Άνετα. Και κωλοτούμπες θα κάνει. Δεν έκανε δημοψήφισμα για να ρωτήσει τη γνώμη του πόπολου - και θα στολίσει την πρωτεύουσα με την κατακόκκινη σημαία του Πεκίνου.
Κι αν ο Yunshan έχει την φαεινή πρόταση να κτίσουν κινεζικές κατασκευαστικές μια μικρή πόλη για 2.000 πρόσφυγες, ευχαρίστως θα πει ο φασίστας θα πάρουμε και 400 παραπάνω...
Νομίζουν ότι νίκησαν; Σε ένα άλλο δημοψήφισμα, στην κολομβία, το ερώτημα ήταν η αποδοχή ή η απόρριψη της συμφωνίας ειρήνης μεταξύ της κυβέρνησης και της αντάρτικης οργάνωσης farc. Με την συμμετοχή πιο κάτω από 40% υπάρχει (την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές) το ενδεχόμενο ότι ίσως το "όχι" κερδίσει, για λίγες χιλιάδες ψήφους.
Γιατί απορρίπτουν οι ακροδεξιοί κολομβιανοί την συμφωνία; Επειδή οι αντάρτες του farc δεν θα πάνε φυλακή λένε οι εκπροσωποί τους, όπως ο πρώην πρόεδρος της κολομβίας Alvaro Uribe. (Όντως. Η συμφωνία προβλέπει την μετατροπή του farc σε νόμιμο πολιτικό κίνημα / κόμμα).
Αλλά μήπως νομίζει αυτό το φασισταριό ότι κέρδισε τον εμφύλιο; Το "όχι" του, αν γίνει δεκτό, σημαίνει μόνο συνέχιση του πολέμου.
Απ’ τον οποίο, ας μην το ξεχνάει κανείς, πολλοί καθεστωτικοί, παρακρατικοί και οι λακέδες τους έγιναν πλουσιότεροι. Αυτός είναι μια χαρά σοβαρός λόγος για την πολεμοκαπηλεία τους.
Η καλύτερη δημοκρατία στην αφρική. Ρίχνοντας στο ψαχνό ο στρατός της αιθιοπίας σκότωσε δεκάδες διαδηλωτές, σε μια πολύ μεγάλη αντικυβερνητική συγκέντρωση στη διάρκεια ενός θρησκευτικού φεστιβάλ στο Bishoftu. Η πόλη βρίσκεται στην περιοχή Oromia, και στη συγκέντρωση υπολογίζεται ότι συμμετείχαν 2 εκατομμύρια άνθρωποι. Με κεντρικά συνθήματα θέλουμε ελευθερία και δικαιοσύνη.
Περισσότερα στο αιθιοπία: ρύζι, τριαντάφυλλα και τρομοκράτες
Μην ξεχνάμε την αιθιοπία, και τους ταξικούς αγώνες εκεί. Είναι μακρυά - αλλά το αφγανιστάν ήταν ακόμα μακρύτερα όταν οι φυγάδες από ‘κει κτύπησαν κυνηγημένοι την πόρτα...
Φαγούρα; Που έχει συνοριακές ενοχλήσεις το τουρκικό καθεστώς και λέει ότι νοιώθει την συνθήκη της Λωζάνης σα στενό κορσέ; Προς τα δυτικά (που δείχνει το δάκτυλό του) ή προς το νότο (που δεν δείχνει, μιας και έχει εισβάλει, πάντα για καλούς "αντιτρομοκρατικούς" λόγους);
Και είναι αληθινές αυτές οι ενοχλήσεις ή υπάρχουν προβλήματα στις μυστικές συνομιλίες με το καθεστώς Άσαντ οπότε "λέμε και καμιά κουβέντα παραπάνω";
Κάμποσα θα μπορούσαμε να σκεφτούμε, άλλου είδους απ’ την υποτιθέμενη ανησυχία για τις συνοριακές διαφορές στο Αιγαίο. Όπως κάθε σωστή καθεστωτική πολιτική έτσι και η τουρκική ξέρει καλά την τέχνη του αντιπερισπασμού. Το έχει δείξει πρόσφατα...
Εκτός αν πρέπει να πιστέψουμε ότι ο κραταιός Ερντογάν θυμήθηκε να χρεώσει τους ηττημένους πραξικοπηματίες (και) με ενδοτικές προθέσεις. Συγκινητικό, δεν λέμε, αλλά το τρώει κανείς στην τουρκία; Χλωμό θα μας φαινόταν.
Το σχολείο φυλακή. Το παραδοσιακό εκπαιδευτικό σύστημα, ηλικίας τουλάχιστον ενός αιώνα στη μαζική του εφαρμογή (μέσω, ειδικά, της υποχρεωτικής εκπαίδευσης) έπαιρνε τα πιτσιρίκια απ’ τις αυλές, τα χωράφια και τις αλάνες και τα ανάγκαζε δια της βίας να κάθονται ακίνητα με τις ώρες στα θρανία. Αυτή η ψυχοσωματική βία "νομιμοποιούνταν" απ’ το δόγμα ότι η μάθηση είναι υπόθεση που αφορά το κεφάλι και τα χέρια· όλο το υπόλοιπο σώμα δεν είναι απλά περιττό αλλά ενοχλητικό.
Κανένα πιστιρίκι στα μέρη μας (όπως και αλλού) ως τα τελευταία (ας πούμε) 10 - 15 χρόνια δεν γλύτωσε αυτό το μαρτύριο. Κανένα δεν το αγάπησε. Όλες οι μικρές ανταρσίες των παιδικών και νεανικών σωμάτων εκδηλώνονταν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ακόμα κι όταν υπήρχε αυστηρή τιμωρία. Η κατά βάση χριστιανικής προέλευσης ακύρωση / απαγόρευση των σωμάτων, η εξορία απ’ τους απ’ το "μαθαίνω", ήταν βασανιστήριο, τόσο για τους "καλούς" όσο και για τους "κακούς" μαθητές. Απλά οι τελευταίοι κατακτούσαν το δύσκολο δικαίωμα να εκδηλώνουν την αποστροφή τους.
Το σχολείο πάρκινγκ. Εννοείται ότι η σωματική πειθάρχηση βγήκε έξω και μακριά απ’ το σχολείο όσο άλλαζαν τόσο τα ήθη και η χωροταξία της (οικογενειακής) κατοίκησης, όσο και οι μέθοδοι "κατ’ οίκον" παιδικής διασκέδασης, παιχνιδιού, κλπ. Κάποια στιγμή η κατάσταση αναποδογύρισε. Το "καθισιό" και η περιορισμένη κίνηση / ακινησία έγιναν νόρμα για τα παιδιά· η παχυσαρκία τους μείζον πρόβλημα· και το γονικό καθήκον μετατράπηκε σε κυνήγι διαχωρισμένων "δραστηριοτήτων κίνησης": σπορ, χορός, κλπ.
Το σχολείο πεδίο βολής εξουσιών. Με δεδομένο, πια, ότι ο σωματικός περιορισμός είναι ο κανόνας της καθημερινής ζωής των παιδιών (όπως και των ενηλίκων)· με δεδομένο ότι η "διασκέδαση" και το "παιχνίδι" τους γίνεται όλο και περισσότερο ηλεκτρονικά (δηλαδή ασώματα), αν υπήρχαν "μεγάλοι" που νοιάζονται στ’ αλήθεια γι’ αυτές τις ηλικίες, το τελευταίο που θα έκαναν θα ήταν να εξακολουθούν να τις κρατούν, στο σχολείο, καθισμένες και νωθρές.
Αν (a big if!) υπήρχε στοιχειωδώς ειλικρινές ενδιαφέρον, το σχολείο, ειδικά το δημοτικό, θα έπρεπε να είναι μόνο παιχνίδια, παιχνίδια, παιχνίδια. Όχι ηλεκτρονικά, ούτε εσωτερικού χώρου (όταν ο καιρός το επιτρέπει). Παιχνίδια κίνησης, παιχνίδια ομαδικά, παιχνίδια ατομικά, παιχνίδια συναγωνισμού, παιχνίδια συνεργασίας, παιχνίδια και εκδρομές· κυρίως, όμως παιχνίδια κίνησης, παιχνίδια που ιδρώνεις, παιχνίδια ανάκτησης, κούρασης και απόλαυσης των σωμάτων.
Και υπάρχουν πάμπολα που μπορεί να μάθει κανείς παίζοντας... Αυτό δεν ήταν ανακάλυψη του gaming· ήταν γνωστό πολύ νωρίτερα...
Αλλά όχι. Φαίνεται πως ούτε οι γονείς δεν ενδιαφέρονται για την τύχη των βλαστών τους· ίσως, μάλιστα, να προτιμούν τα παιδιά τους παραιτημένα σωματικά: παρκάρονται πολύ ευκολότερα. Οπότε, όντως, το φλέγον είναι αυτό: αν στη φυλακή θα έχουν δουλειά και οι παπάδες...
Ωραία λοιπόν. Ας μείνουν στα σχολεία οι παπάδες, οι προσευχές, τα εικονίσματα, οι σημαίες... Χάρισμα στους ατζέντηδες του ηθικού, διανοητικού και σωματικού θανάτου. Κι ας φύγουν τα παιδιά!
Παλιότερες αναρτήσεις:
21-31 Δεκεμβρίου 2016 |
11-20 Δεκεμβρίου 2016 |
1-10 Δεκεμβρίου 2016 |
21-30 Νοεμβρίου 2016 |
11-20 Νοεμβρίου 2016 |
1-10 Νοεμβρίου 2016 |
21-31 Οκτωβρίου 2016 |
11-20 Οκτωβρίου 2016 |
1-10 Οκτωβρίου 2016 |
21-30 Σεπτεμβρίου 2016 |
11-20 Σεπτεμβρίου 2016 |
1-10 Σεπτεμβρίου 2016 |
21-31 Αυγούστου 2016 |
11-20 Αυγούστου 2016 |
1-10 Αυγούστου 2016 |
1-4 Ιούλη 2016 |
21-30 Ιούνη 2016 |
11-20 Ιούνη 2016 |
1-10 Ιούνη 2016 |
21-31 Μάη 2016 |
11-20 Μάη 2016 |
1-10 Μάη 2016 |
21-30 Απρίλη 2016 |
11-20 Απρίλη 2016 |
1-10 Απρίλη 2016 |
21-31 Μάρτη 2016 |
11-20 Μάρτη 2016 |
1-10 Μάρτη 2016 |
27-29 Φλεβάρη 2016
