Σκουριές. Η απλή (και θεωρούμενη χοντροκομμένη) ερώτηση θα μπορούσε να είναι αυτή: Είναι καλό να τρώμε σκουριά; Ή: είναι καλό να πασαλειβόμαστε με δαύτην; Προφανώς όχι. Αλλά αυτό ακριβώς συμβαίνει, όχι εντελώς εν αγνοία των καταναλωτών.
Το διοξείδιο του τιτανίου (TiO2) είναι τέτοιου είδους παράγωγο ενός μετάλλου. Η "σκουριά" του. Το TiO2 σε νανοκλίμακα χρησιμοποιείται για την λεύκανση της ζύμης των ντόνατς και στα αντι-ηλιακά μαζικής χρήσης. Οι ως τώρα μελέτες (;) είχαν δείξει ότι είναι ακίνδυνο. Αλλά δεν είναι...
Μια καινούργια συστηματική έρευνα του ινστιτούτου τεχνολογίας της Georgia έδειξε ότι τα νανοσωματίδια TiO2 επηρεάζουν αρνητικά τουλάχιστον έξι (ανθρώπινα) γονίδια. Συγκεκριμένα, κάποια απ’ τα γονίδια που θεωρούνται υπεύθυνα για την αποδόμηση του υπεροξειδίου του υδρογόνου που παράγεται φυσιολογικά κατά την διάρκεια της οξείδωσης (πρόσληψης οξυγόνου) που συμβαίνει στα κύτταρα. Αν το υπεροξείδιο του υδρογόνου δεν αποδομείται με τον σωστό ρυθμό, τότε δημιουργούνται βλάβες στο dna και σε άλλα κύτταρα.
Η απλή (και θεωρούμενη άχρηστα κινδυνολογική) παρατήρηση θα μπορούσε να είναι πως αν αλείφεις το δέρμα σου με σκουριές (και τα αντιηλιακά δεν έχουν μόνο οξείδιο του τιτανίου αλλά και άλλων μετάλλων) για να "προστατευτείς απ’ τον ήλιο", είναι πολύ πιθανό να πάθεις κακό.
Η (επίσημα αναγνωρισμένη) επιστημονική παρατήρηση, ως τώρα, είναι η πιο πάνω, της έρευνας του ινσιτούτου της Georgia: ότι οι νανοποσότητες του TiO2 όντως επηρεάζουν την συμπεριφορά γονιδίων. Ώσπου να συσχετιστούν αυτές οι "νανο-βλάβες" με τους καρκίνους του δέρματος, θα περάσει πολύς, πολύς καιρός. Κι ίσως αυτή η συσχέτιση να μην γίνει ποτέ δημόσια γνωστή· για ευνόητους (εμπορικούς) λόγους. Μάλλον θα συνεχίσει το ανάποδο. Η "επιστημονική θέση" ότι ο ήλιος φταίει για τους καρκίνους του δέρματος και τα αντι-ηλιακά είναι απαραίτητα για προστασία...
Θα μείνει έτσι μόνη της η απλή ερώτηση: τι είναι, τελικά, αυτά τα νανοσωματίδια του κάθε TiO2 που μπορείς να τα φας ή να τα "λουστείς";
Ο καπιταλισμός σε νανοκλίμακα, ηλίθιε!
Αδιόριστοι πρωθυπουργοί. Όπως γίνεται εδώ και χρόνια έτσι και τώρα όλες οι κατάρες κατά των μέτρων του μνημονίου Γ (και των αυτοματισμών του μνημονίου Δ) γίνονται από μια συγκεκριμένη θέση. Αν είμασταν εμείς (κυβέρνηση) τέτοια πράγματα δεν θα τα κάναμε... Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να εντοπιστεί αυτή η αφετηριακή θέση. Ένας απ’ αυτούς; Κανένας απ’ τους σωτήρες μας δεν οργάνωσε ποτέ οποιαδήποτε μακρόχρονη και αποφασιστική δράση που θα είχε στόχο να αναιρέσει κάποιο, έστω ένα, απ’ αυτά τα καταραμένα μέτρα. Ουσιαστικά η "ανατροπή" όλων μαζί, με κάποια μαγική κίνηση, παραπέμπεται στις κάθε φορά επόμενες εκλογές. Όπου το κοπάδι των ψηφοφόρων θα κάνει πράματα και θαύματα. Αυτό ήταν άλλωστε το μοτίβο της "ελπίδας" που έκανε κυβέρνηση την φαιορόζ συμμαχία.
Μας τιμά, σαν τάξη, η υποδούλωση στην μεταφυσική της εξουσίας και του κοινοβουλευτισμού; Μας τιμούν, σαν τάξη, οι μεσσιανικές προσδοκίες; Η μέχρι τώρα ιστορία δείχνει ότι μας κομματιάζουν όλα αυτά. Αλλά για κάποιον όχι και τόσο μυστήριο λόγο, παραμένουν η βασική επιλογή. Απ’ το να κουνήσουμε τα δικά μας χέρια και μυαλά, την δική μας επιμονή και την δική μας αποφασιστικότητα, προτιμότερα φαίνονται ακόμα η ανάθεση και η πίσω όψη της. Ο ατομισμός.
Αλλά έτσι ο συνωστισμός των κάθε φορά διορισμένων και των κάθε φορά αδιόριστων πρωθυπουργών, ο συνωστισμός των κάθε φορά εκλεγμένων και μη εκλεγμένων "ανατροπέων" βουλευτών, δεν είναι παρά ένα μόνιμο ενοίκιο της ταξικής μας εθελοδουλειάς.
Τους πληρώνουμε επειδή, πίσω απ’ τις βρισιές και τις κατάρες, θέλουμε την ησυχία μας.
Deep democracy. Μιας και ο σοσιαλιστής γάλλος πρόεδρος δεν κατάφερε να πείσει όλους τους βουλευτές του να ψηφίσουν το πιο πρόσφατο μεγάλο κύμα υποτίμησης της εργασίας (nuit debout: η ανταρσία του μεσονυχτίου), καταφεύγει στο περιβόητο "άρθρο 49.3" του γαλλικού συντάγματος. Που επιτρέπει στις γαλλικές κυβερνήσεις να νομοθετούν με "διατάγματα", παρακάμπτοντας το κοινοβούλιο. Η διαφορά με τα "προεδρικά διατάγματα" και τις υπουργικές "πράξεις νομοθετικού περιεχομένου" που χρησιμοποιούνται κατά κόρον στα μέρη μας, είναι ότι η επίκληση του άρθρου 49.3 αφορά τις περιπτώσεις "υπονοούμενων" προτάσεων μομφής κατά κάποιας κυβέρνησης, και τις δυνατότητες που δίνει το γαλλικό σύνταγμα στα υπουργικά συμβούλια να αγνοούν αυτό που θεωρούν εναντίον τους "ευκαιριακές κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες" νομοθετώντας ερήμην τους.
Μια ελάχιστα κρυμμένη εκδοχή της κατάστασης έκτακτης ανάγκης; Ακριβώς. Θεωρητικά η κυβέρνηση Ολάντ κινδυνεύει ακόμα να πέσει από μια επίσημη πρόταση μομφής. Αλλά για να γίνει αυτό θα πρέπει οι (περίπου 30) βουλευτές της που αντιδρούν στο συγκεκριμένο νομοθετικό πακέτο να αποφασίσουν να στηρίξουν μια τέτοια κίνηση της αντιπολίτευσης. Κάτι που δεν θεωρείται ιδιαίτερα πιθανό.
Είναι η δεύτερη φορά μέσα στο 2016 που η σοσιαλιστική κυβέρνηση της γαλλίας καταφεύγει σ' αυτήν την "έξοδο κινδύνου". Αλλά αυτή τη φορά προκαλεί. Σε δυο ημέρες (την Πέμπτη 12 Μάη) είναι καλεσμένες μεγάλες διαδηλώσεις κατά των νόμων υποτίμησης. Ήδη οι δρόμοι στις γαλλικές πόλεις γεμίζουν. Και δεν είναι καθόλου απίθανο να χρησιμοποιήσει το γαλλικό κράτος τις έκτακτες αντιτρομοκρατικές νομοθεσίες με τις οποίες έχει εξοπλιστεί (να μια ακόμα χρησιμότητα των περιβόητων "ισλαμιστών εξτρεμιστών"...) εναντίον της γαλλικής νεολαίας.
Μια χαρά τα πάνε οι θεσμοί της "5ης γαλλικής δημοκρατίας"...
Το βλέμμα του πληγωμένου ειλικρινή. Η λέξη "αλήθεια" γίνεται κατά περιόδους αγαπητή απ’ τις ομιλούσες βιτρίνες του συστήματος· αυτό συμβαίνει όταν η άλλη μαγική λέξη, η "ελπίδα", ξεκουράζεται ή επισκευάζεται. Το θέαμα της παρέλασης του αληθινού και του ειλικρινούς είναι αποθητικό έως εμετικό. Αλλά υπάρχουν και χειρότερα.
Ήταν άλλοτε κοινότοπο για την φλυαρία της δημαγωγίας στις δημοκρατίες ότι υπάρχουν διαφορές οπτικής και διαφορετικές απόψεις. Το ίδιο γεγονός, το ίδιο συμβάν, την ίδια νομοθεσία, θα μπορούσε κανείς να την προσεγγίσει από διαφορετικές μεριές, ανάλογα με την ιδεολογία του, τα συμφέροντά του ή την σκοπιμότητα της στιγμής. Αυτές οι διαφορετικές οπτικές δεν ήταν λιγότερο "αληθινές" ή λιγότερο "ψευδείς" η μία ως προς την άλλη. Ήταν διαφορετικές στην αφετηρία τους. Πράγμα που σήμαινε ότι θα έπρεπε αυτή η αφετηρία είτε να δηλωθεί καθαρά είτε να εκμαιευτεί. Και πάντως οι διαφορετικές αφετηρίες (ιδεολογίες, συμφέροντα ή ταξικές θέσεις) θεωρούνταν, όταν ξεκαθαρίζονταν, επαρκείς βάσεις για διαφορετικές αλήθειες. Ή, ανάλογα, διαφορετικά ψεύδη.
Η επίκληση της "αληθινής αλήθειας", της "αλήθειας" με το Α κεφαλαίο, και η κομπορρημοσύνη της κατοχής και της ομολογίας της απ’ την φιδίσια γλώσσα της μιας ή της άλλης πολιτικής βιτρίνας, έχει ένα βαθύ υπονοούμενο. Ότι δεν υπάρχουν (και δεν επιτρέπεται να υπάρχουν) διαφορετικές αλήθειες, αλλά μόνο μία. Αυτή ή η άλλη, αλλά πάντως με την αξίωση της μοναδικότητας.
Το υπονοούμενο της "μοναδικότητας της αλήθειας" (που συνεπάγεται την καταγγελία όλων των υπόλοιπων θέσεων σαν ψεμμάτων και καθόλου σαν διαφορετικών αληθειών που εξυπηρετούν διαφορετικά συμφέροντα) είναι η βάση της ηγεμονικής αναμέτρησης, όχι με επιχειρήματα ή αποσαφήνιση της αφετηρίας κάθε θέσης, αλλά με όρους δημαγωγικής ισχύος. Μ’ αυτόν τον τρόπο οι (κατά την γνώμη τους) "δημοκρατικές" πολιτικές βιτρίνες στρώνουν συστηματικά τον δρόμο σε όποιον καταφέρει να αποκτήσει πλήρες πλεονέκτημα ισχύος έναντι των αντιπάλων του. Μέχρι να μπορεί να τους εκμηδενίσει, κατ' αρχήν συκοφαντώντας τους.
Αυτός θα είναι και θα το δηλώνει η "απόλυτη αλήθεια". Ποια αλήθεια; Η αλήθεια της δύναμης.
(Η αλήθεια του κεφάλαιου...)
Wish you were here. Η φαιορόζ κυβέρνηση θα πρέπει να κάνει τα μαύρα άσπρα για να πείσει (ποιον άραγε;) ότι μετά το σημερινό eurogroup "πέρασε τον κάβο και μπήκε σε ήρεμα νερά". Είναι βέβαιο ότι η ναυτία θα συνεχίσει να βασανίζει πολλούς απ’ τους πληβείους. Όσο γι’ αυτούς που θα επιχειρήσουν να καταλάβουν ψυχρά, χωρίς στρογγυλέματα το deal; Καλύτερα να δοκιμάσουν την τύχη τους μέσω καταδύσεων.
Δημιουργική ασάφεια! Αυτό είναι που χρειάζεται!!! Λείπει, όμως, ο μετρ. O δάσκαλος. Ο γκουρού. Το υπόλοιπο πλήρωμα είναι ήδη ταλαιπωρημένο. Κι άλλωστε, στα καλύτερά του (το πλήρωμα) δεν έφτανε στο νυχάκι του.
Επειγόντως επαναπατρισμός του asset! Ας του δοθεί μια επίσημη θέση, ό,τι νάναι. Στην ανάγκη ας διοριστεί πρόεδρος της επο! Αρκεί να είναι εδώ για να νανουρίσει το πόπολο!
Ο πλαϊνός τα ‘χει πιάσει. Καταντάει κωμικό το να πιστεύει ακόμα ο υπουργός των σπορ ότι "ελέγχει την κατάσταση" στην αναμέτρησή του (;) με την επο. Ξεκίνησε απαιτώντας να παραιτηθούν τα υπόδικα μέλη της διοίκησής της και σε ιστορικό χρόνο dt έχει συρθεί στο να ψάχνει δικαιολογίες δημόσιας τάξης (και αναβολής του τελικού του κυπέλλου) για να αμυνθεί στον τσαμπουκά της "post - παράγκας". Οι μαφιόζοι έχουν πάρει το ματς και απλά παίζονται οι καθυστερήσεις.
Σαν επίδικο θέμα εμφανίζεται η σύνθεση του διαιτητικού team. Αστεία πράγματα, προσχηματικά. Η επο επιδεικνύει τις δυνατότητές της να κάνει ό,τι γουστάρει· τελεία και παύλα. Και ο υπουργός των σπορ βουλιάζει στον βάλτο που τον έριξε ο συνδυασμός του βολονταρισμού του και της ασχετοσύνης του.
Η αναμέτρηση γίνεται με προδιαγραφές αγώνα κατς. Σικέ – όλα απάτη!
Το ξεχασμένο μέτωπο. Ο πόλεμος στη συρία δεν απασχολεί πια. Ωστόσο το θεωρούμε σημαντικό: ο τουρκικός στρατός "επίσημα" πια δρα εντός του συριακού εδάφους. Το "επίσημα" σημαίνει πεζοναύτες με όλα τους τα διακριτικά.
Προς το παρόν πρόκειται για είσοδο (και αυθημερόν έξοδο) μερικών δεκάδων "κομμάντο", εναντίον θέσεων όλμων του isis, που ρίχνουν στην τουρκική πόλη του Kilis, πολύ κοντά στα τουρκοσυριακά σύνορα. (Σχετικός χάρτης της περιοχής).
Αλλά οι αυθημερόν επιθέσεις μπορεί να χρειαστεί να κρατήσουν περισσότερο. Ποιός κάνει πόλεμο με συμβόλαιο ορισμένου χρόνου;
Το αποτέλεσμα των απειλών. Αν χρειάζονται αποδείξεις ότι η ελληνική μεσαία τάξη, ποτισμένη ως το κόκκαλο με τον πολιτικό προσοδισμό, είναι ανίκανη να σχεδιάσει οτιδήποτε έξω απ’ αυτόν, να μία. Τα ευγενή στελέχη των ευγενέστερων επαγγελματικών οργανώσεων του τόπου, κάτι δικηγορικός σύλλογος, κάτι ιατρικός, κάτι τεχνικό επιμελητήριο, απειλούσαν επί δύο μέρες face to face τους ομοιοεπαγγελματίες βουλευτές της φαιορόζ κυβέρνησης ότι θα τους διαγράψουν αν…
Tι κατάφεραν έτσι; Το μόνο που θα ήταν δυνατόν! Τον υπολογισμό (των απειλούμενων) ότι η μόνη τους επαγγελματική ελπίδα πια (θα) είναι η βουλευτική καρέκλα και η ανάλογη αποζημίωση. Έτσι δεν υπήρξε ούτε μισή διαφοροποίηση στην ψήφιση των ενοχλητικών νόμων. Δεν είναι καιρός για τέτοια!
Θα θέλαμε ωστόσο να αποφασίσουν τα αρμόδια πειθαρχικά μία, έστω μία, διαγραφή. Και να ανακοινώσουν το "σκεπτικό". Για προσβολή των συμφερόντων του κλάδου – κάτι τέτοιο. Νάχουμε να κοροϊδεύουμε (τον “παλλαϊκό ξεσηκωμό”).
Μαύρη κοροϊδία δηλαδή.
Η μελαγχολία της βεβαιότητας. Ο κατηγορηματικός τόνος του "δεν θα περάσουν…" (τα χ και ψ "μέτρα") που διαψεύδεται το ίδιο γρήγορα όσο χρειάζεται να φτιαχτεί ένα πανό ή να γραφτεί μια προκήρυξη, ο συνδυασμός δηλαδή βεβαιότητας και διάψευσης, θα πρέπει να αναγνωριστεί σαν μια μαζική "ψυχοσυναισθηματική" σταθερά των ελλήνων υπηκόων του σύγχρονου καπιταλισμού. Ή, ίσως, μια πονηριά: εγώ, όμως, θα την γλυτώσω, βρέξει χιονίσει...
Η πιο μετριοπαθής διατύπωση "παλεύουμε για να μην…" (άρα αποδεχόμαστε και το ενδεχόμενο να μην τα καταφέρουμε… έστω προς το παρόν… και είμαστε διατεθειμένοι για την δύσκολη συνέχεια) είναι λίγη για τον ελληνικό μικροαστισμό όταν θυμώνει. Η αυστηρή κατάφαση του "θα γίνει αυτό που λέω" θυμίζει πολλά από οικογένεια, και έχει άμεση σχέση με τον ιστορικό πολιτικό πατερναλισμό του ελληνικού καθεστώτος που, ψευτοαντεστραμμένος, έγινε συνδικαλιστικό ήθος, απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ’70 και τις αρχές των ‘80s.
Εν τω μεταξύ "έχουν περάσει" πολλά. Αλλά κι εκεί υπάρχει απάντηση, και δεν λέγεται αυτοκριτική. Λέγεται απώθηση: αυτήν την φορά (μια ακόμα φορά...) "δεν θα περάσουν".
Και βλέπουμε.
Επεισοδιακός τουρισμός. Τα διεθνή media αγαπούν τα ελληνικά μπάχαλα. Οφείλουμε λοιπόν να θυμήσουμε την τολμηρή πρότασή μας: ένα διεθνές play ground οδομαχιών στο κέντρο της Αθήνας, με εισιτήριο, guides, και όλα όσα προβλέπονται στα θεματικά πάρκα. Δώδεκα μήνες το χρόνο, τριάντα μέρες το μήνα, με οριοθετημένο χρονικά πρόγραμμα, και "επίπεδα δυσκολιών". Εννοείται ότι η ελληνική αστυνομία θα αμοίβεται χωριστά για την πολύτιμη συνεισφορά της στα courses.
Έπρεπε να έχει γίνει από προχτές. Χτες ήταν αργά, αύριο πολύ περισσότερο. Κάποιοι άλλοι, αλλού, θα αρπάξουν την ευκαιρία. Στο Τόκιο υπάρχει κάτι περίπου ανάλογο ήδη, ευτυχώς χωρίς πολιτικό χρώμα και μπατσική καταστολή.
Ο ελληνικός συντηρητισμός και η έλλειψη υγιούς επιχειρηματικού πνεύματος έχουν πετύχει να μας μείνουν τα ξενέρωτα city views. Για συνταξιούχους.
Δεν υπάρχει προκοπή έτσι. Ακρόπολη, δαντελωτά ακρογιάλια, και μια ζωή γκαρσόνια…
Όσα έχουμε πει ισχύουν! Η συμβολή μας στην "αγανάκτηση" της 8ης Μάη είναι αυτή. Και είναι δηλωμένη δημόσια απ' τον Φλεβάρη.
Χωρίς γάντια. Η απειλή είναι κωμική. Έχει, ωστόσο, έναν συμβολισμό με νόημα· ταξικό νόημα, παρότι αυτό πολλοί σφουγγοκωλάριοι της "μεσαίας τάξης" το κάνουν γαργάρα. Πότε άλλοτε αυτά τα 6 χρόνια οι εξοχότατοι επαγγελματικοί σύλλογοι / εταίροι του βαθέος κράτους, του είδους τ.ε.ε. ή/και ι.σ.α., απείλησαν οποιονδήποτε βουλευτή ή υπουργό με "παραπομπή στο πειθαρχικό" και "διαγραφή" για οποιονδήποτε απ’ τους νόμους που έχουν ψηφιστεί ως τώρα; Ποτέ. Δεν τους ενοχλούσαν αυτοί οι νόμοι.
Αν έχει κανείς αμφιβολίες για το ποιές πραγματικές τάξεις (και όχι απλά "ελεύθεροι επαγγελματίες", ο όρος είναι παραπλανητικός εν μέρει) έχουν ανέβει στα κάγκελα, έχει την απάντηση.
Απ’ την μεριά μας έχουμε ακόμα το ερώτημα: πόσοι (ολόκληρου του ιδεολογικού φάσματος!) θα ξανακάνουν την "βρώμικη δουλειά" για λογαριασμό των αφεντικών;
Χωρίς γάντια 2. Έγινε, ξαφνικά, η φαιορόζ κυβέρνηση "φιλεργατική"; Όχι βέβαια!!! Έχει υποχρεωθεί, απλά, να παραδεχτεί με το ζόρι το προφανές: κανένα "ασφαλιστικό" και κανένας "προϋπολογισμός" δεν πρόκειται να σταθούν ποτέ στα πόδια τους αν η "μεσαία τάξη" δεν πληρώσει εισφορές και φόρους στοιχειωδώς σύμφωνα με τις δυνατότητές της.
Φυσικά έχει εξαιρέσει απ’ αυτό το χρέος διάφορους θύλακες: απ’ την εκκλησία ως τους εφοπλιστές... Όμως αυτό γίνεται "κοινή συναινέσει". Κανένα απ’ τα έξαλλα μικρο- και μεσαιο-αφεντικά δεν ζητάει να φορολογηθεί η ακίνητη περιουσία της εκκλησίας και οι μπίζνες των εφοπλιστών (θυμίζουμε: όλοι μαζί αυτοί οι τελευταίοι, καμιά 500αριά μαγαζιά, πληρώνουν κάθε χρόνο σε φόρους 12 με 14 μύρια ευρώ...).
Κανείς δεν ζητάει τέτοια πράγματα! Ούτε απ’ την άλλη μεριά ζητάει κανείς, για παράδειγμα, να κατάσχεται άμεσα η κινητή και ακίνητη περιουσία οποιουδήποτε αφεντικού κλέβει τις εργοδοτικές εισφορές.
Η φαιορόζ κυβέρνηση δεν είναι "φιλεργατική", όπως δεν είναι τέτοιοι ούτε οι μικροαστοί και μεσοαστοί αντίπαλοί της. Το στοιχειωδώς έξυπνο για την τάξη μας, αφού δεν έχει μπορέσει (επειδή δεν θέλει) να βάλει τους δικούς της, ταξικά ανεξάρτητους και σωστά προσανατολισμένους στόχους, θα ήταν να κρατηθεί έξω και μακριά απ’ την συγκεκριμένη έριδα.
Γιατί όποτε ανακατεύεται πέφτει ο ουρανός και την πλακώνει· με την συναίνεσή της.
TTIP είπατε; Δεν ξέρουμε πως η greenpeace έβαλε στο χέρι τις 248 σελίδες των πρακτικών απ’ τις behind the doors διαπραγματεύσεις για την "διατλαντική απελευθέρωση του εμπορίου". Το έκανε ωστόσο την κατάλληλη στιγμή. Και έχουμε την βάσιμη υποψία πως ούτε το Βερολίνο ούτε το Παρίσι ούτε η Ρώμη ή άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα στεναχωριέται γι’ αυτήν την διαρροή. Μάλλον το αντίθετο – ακόμα κι αν δεν μπορούν να το δείξουν επίσημα.
Δείτε, για παράδειγμα, τις αμερικανικές απαιτήσεις για την ακύρωση πολλών ευρωπαϊκών προδιαγραφών για την προστασία του περιβάλλοντος και των καταναλωτών, προδιαγραφών που κρατούν πολλά αμερικανικά εμπορεύματα έξω απ’ την αγορά της ε.ε. (ή τα κάνουν ακριβότερα). Δεν πρόκειται ούτε για δευτερεύον ούτε για ουσιαστικά διαπραγματεύσιμο ζήτημα απ’ την μεριά του ευρωπαϊκού εμπορικού ιμπεριαλισμού. Ήδη απ’ την περιβόητη "λευκή βίβλο" της συνθήκης του Μάαστριχτ η "προστασία του περιβάλλοντος" περιγραφόταν σαν ένα απ’ τα βασικά (και "έξυπνα" επιθετικά) εργαλεία της ευρωπαϊκής βιομηχανίας σε βάρος των πλανητικών ανταγωνιστών της· ειδικά των αμερικάνων. Πως θα ήταν δυνατόν, μετά από 20 και πάνω χρόνια πετυχημένης χρήσης των περιβαλλοντικών στάνταρς, η ε.ε. να κάνει πίσω αφοπλιζόμενη, όπως απαιτεί η Ουάσιγκτον; Με τι ανταλλάγματα;
Οι μεγάλες διαδηλώσεις στη γερμανία (μετά τις αποκαλύψεις της greenpeace) κατά της ttip δεν απλά ένας κοινωνικός παράγοντας που γέρνει τη ζυγαριά εναντίον των διαπραγματεύσεων (που ακριβώς για να μην προκαλούνται τέτοιου είδους αντιδράσεις είναι μυστικές). Είναι μάλλον η δημόσια επίδειξη του γεγονότος ότι οι ισχυρές και δυναμικές μερίδες των ευρω-αφεντικών δεν είναι διατεθειμένες να συνθηκολογήσουν με τους αμερικάνους ανταγωνιστές τους στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό.
Λογικό. Μετά από 7 χρόνια όξυνσης της παγκόσμιας κρίσης / αναδιάρθρωσης, δεν τους το χρωστάνε!
Τα φώτα του πολιτισμού. Πως είπατε; "Μουσουλμάνος δήμαρχος στην Αθήνα"; Ή έστω, "χριστιανός αλλά αλβανός"; Αυτά συμβαίνουν στους παρακμιακούς ευρωπαίους!
Εδώ ούτε νεκροταφείο μουσουλμανικό δεν επιτρέπεται. Οι έλληνες φυλάνε την χριστιανική ακεραιότητα της ευρώπης. Για νταβατζιλίκι πρόκειται, αλλά είναι μια δουλειά κι αυτή. Βρώμικη, όμως κάποιος πρέπει να την κάνει.
Ποιος; Ο ειδικευμένος...
Διαδηλώνεις με τ’ αφεντικό σου; Θα ήταν αρκετή η κοινωνική θέση των επαγγελματιών που έχουν φρίξει με την ασφαλιστική / φορολογική απόπειρα της φαιορόζ κυβέρνησης, μαζί με τα στραμπουληγμένα επιχειρήματά τους, για να μοιάζει αυτή η κυβέρνηση σαν επαναστατική.
Το ερώτημα, ωστόσο, είναι το σε ποιο βαθμό, ύστερα από 6 χρόνια άγριας υποτίμησης της εργασίας (και καθόλου της "επιχειρηματικότητας"...»), θα βρεθούν εργαζόμενοι φτωχοί να ξαναγίνουν ουρά των εργοδοτών τους. "Διαδηλωτές μάζα", για χάρη των συμφερόντων της μεσαίας τάξης και των μικροαστών λακέδων της.
Μα τι λέμε τώρα; Η γσεε, η αδεδυ και το παμε (ποιοι;) είναι "μπροστάρηδες του αγώνα". Κάτι θα ξέρουν, έτσι δεν είναι;
Επαγγελματισμός πάνω απ' όλα. Κατά τον διάσημο Μπαντιού "η πολιτική έχει καταργηθεί στις ημέρες μας και τη θέση της έχει καταλάβει ο παγκόσμιος καπιταλισμός". Ως εάν ο καπιταλισμός να μην είναι πολιτική κυριαρχίας.
Κάτι είχε πει για την φιλοσοφία εκείνος ο παλιοΚάρολος, αλλά περασμένα ξεχασμένα. Θα στριφογυρίζει στον τάφο του. Γιατί υπάρχουν ακόμα επαγγελματίες του είδους. Σα να λέμε άνθρωποι που ζουν μια χαρά λέγοντας αφόρητες κοινοτοπίες που πουλιούνται για εξυπνάδες.
(Εκείνη η ψυχή ο Ζίζεκ που χάθηκε;)
Καλά νέα. Αυξανόμενη δραστηριότητα των τρομοκρατών του isis παρατηρείται στη νοτιοανατολική ασία. Στην ινδονησία, στην ταϋλάνδη, στη μαλαισία...
Αυτά είναι πραγματικά "ευχάριστα νέα" - για τους διεθνείς αντιτρομοκράτες. Γιατί αργά ή γρήγορα θα πρέπει να συνδράμουν στρατιωτικά τις ανάλογες κυβερνήσεις, δηλαδή να πολλαπλασιάσουν τις βάσεις τους σ’ αυτήν την κρίσιμη γεωπολιτικά περιοχή του κόσμου.
Αν, τώρα, το Πεκίνο και η Μόσχα έχουν διαφορετική γνώμη, πρόβλημά τους. Ας τρέξουν μήπως προλάβουν (αντιτρομοκρατικά πάντα).
Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά. Ούτε στο οακα, ούτε στα μαρμαρένια αλώνια, ούτε πουθενά. Ο τελικός του κυπέλλου αναβλήθηκε επ’ αόριστον. (Για λόγους ασφαλείας υποτίθεται... Τι λόγους ασφαλείας; Υπάρχει τέτοιο θέμα ακόμα και με άδειες κερκίδες; Μπορεί να σηκωθούν και οι πέτρες, που λέει ο λόγος;)
Κάπου εδώ γύρω πρέπει να βόσκουν κι αυτοί οι παλιο "τροϊκανοί" της fifa. Αυτοί τι λένε; Μήπως να γίνει ένας τελικός ανάμεσα σ’ αυτούς, απ’ τη μια μεριά, και μια μικτή επο – υπουργείου των σπορ απ’ την άλλη;
Τελικός διαγωνισμού προσόντων. -Είστε φυλακόβιοι... – Όχι εσείς είστε φυλακόβιοι... – Όχι εσείς είστε πιο φυλακόβιοι... – Όχι εσείς θα γίνετε ακόμα πιο φυλακόβιοι... Σ’ αυτά τα λίγα (και οπωσδήποτε ποιοτικά) συμπυκνώνεται η αλληλογραφία μεταξύ των διοικήσεων των δύο φιναλίστ του τελικού του ποδοσφαιρικού κυπέλλου. Πράγμα που σημαίνει ότι η σωστή αναμέτρηση μεταξύ τους δεν θα ήταν στο χόρτο του οακα αλλά στο ντεκόρ του once upon the time in the west.
Υπάρχει όμως και η κυβέρνηση που θέλει να φυτρώνει εκεί που δεν την έσπειραν. Σαν το τίμιο κράτος να θέλει να μεσολαβήσει σε αναμετρήσεις μαφιόζων. Που καταλήγουν τέτοιες "παρεμβάσεις"; Τα πτώματα παραμένουν πτώματα, αλλά έχουν κάτι να λένε και οι δημαγωγοί, να βγάζουν το ψωμί τους.
Κατά τα άλλα, αν τελικά ο "αγώνας" γίνει κλωτσώντας το τόπι, γιατί θα έπρεπε, ντε και καλά, να υπάρχουν διαιτητές; Χωρίς κοινό και, ακόμα καλύτερα, χωρίς διαιτητές. Μόνο με ασθενοφόρα.
Η άγρια χαρά του τάκλιν στην καρωτίδα.
Illusions. Πως τα καταφέρνουν οι εργοδότες και εξαφανίζονται από κάθε αναφορά, ακόμα και υπαινιχτική, και (κυρίως) από κάθε ενοχοποίηση, όταν ο καυγάς έρχεται στο μέλλον της "κοινωνικής ασφάλισης";
Όσο εύκολος στόχος κι αν είναι οι κάθε φορά αρμόδιοι υπουργοί, είναι τόσο πρόχειρος και επιφανειακός ώστε αρκεί να γυρίσει ο περιστρεφόμενος καθρέφτης για να ξεφορτωθούν (οι εργοδότες κάθε είδους και μεγέθους) τον μεν υπάλληλό τους και να τον αντικαταστήσουν με τον επόμενο.
Γιατί οι μισθωτοί στην ελλάδα δεν απαιτούν απ’ τους εργοδότες (σαν τάξη) να πληρώνουν περισσότερα στα ταμεία; Γιατί δεν απαιτούν να κλείνονται στην μπουζού όσοι δεν πληρώνουν, χρησιμοποιώντας το ένα ή το άλλο κόλπο; Γιατί όλος κι όλος ο θυμός εκτονώνεται σε υπουργούς και νομοσχέδια και οι θυμωμένοι αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι να τα βάλουν μ’ εκείνους που στ’ αλήθεια κερδίζουν απ’ την "χρεωκοπία" του ασφαλιστικού συστήματος αφού, άλλωστε, την έχουν μεθοδεύσει για χρόνια;
Μυωπία; Ή μικροαστική συνενοχή; Το δεύτερο. Ακόμα και τον Δ του Κενταύρου θα ήταν διατεθειμένοι να χρεώσουν οι μικροαστοί μισθωτοί προκειμένου να αποφύγουν οτιδήποτε θα ήταν ταξικός ανταγωνισμός.
Επέτειος. Η καθεστωτική χειραγώγηση και η οργανωμένη ακρισία και λήθη μπορούν να γιορτάσουν. Συμπληρώνονται 6 χρόνια απ’ τον εμπρησμό του υποκαταστήματος της Marfin στη Σταδίου και την δολοφονία τριών υπαλλήλων της. Μια υπόθεση "μυστήριο", της οποίας την συγκάλυψη το ντόπιο σύμπλεγμα της ασφάλειας έχει μεθοδεύσει με τέτοιο τρόπο ώστε να σέρνει σαν κατηγορούμενο έναν αναρχικό, τον πιο άσχετο που θα ήταν δυνατόν· αλλά να τον σέρνει.
Έξι χρόνια μετά, η μεγα-προβοκάτσια της 5ης Μάη του 2010, με τις πολλαπλές απόπειρες δολοφονιών μέσω εμπρησμών σε διάφορα σημεία του κέντρου και τα υπόλοιπα χαριτωμένα (που θεωρήθηκαν και θεωρούνται ακόμα σαν «αγωνιστικά»...) παραμένει η "μυστηριώδης" 11η/9ου του εντόπιου προσοδικού παρακρατικού συστήματος, το δικό του κατασκευασμένο "περλ χάρμπορ", που κανείς δεν τολμάει να αναγνωρίσει σαν τέτοιο. Κάναμε ότι περνούσε απ’ το χέρι μας: τι έγινε, τελικά, στην Αθήνα, στις 5 Μάη του 2010 – Sarajevo νο 80, Γενάρης 2014.
Κι είναι ακόμα χειρότερη η 5η / 5ου απ’ την αμερικανική 11η/9ου επειδή κανείς δεν τολμάει να δει (και να αναλύσει) πόσο inside job ήταν ΌΛΑ όσα "δυναμικά" έγιναν εκείνη την ημέρα, και τα πιο διάσημα δήθεν "αντιπολιτευτικά" αργότερα. Όπως οι περιβόητοι "αγανακτισμένοι" - για παράδειγμα...
Οι αφελείς νομίζουν ότι η κριτική μνήμη είναι βάρος, κι ότι αν την ξεφορτωθούν έχουν το μέλλον δικό τους. Δυστυχισμένοι! Είναι καταδικασμένοι να αναπαράγουν διαρκώς τη μηδαμινότητα των αδιεξόδων τους. Και δεν το ξέρουν καν.
Η 5η Μάη θα βρυκολακιάζει εσαεί.
Περί πολέμου. Κάποιο παλιομοδίτικο, αδρανές και μυωπικό βαθύ κράτος (ή, αν θέλετε, παρακράτος) θα δρούσε με έναν και μοναδικό, μονότονο και επαναλαμβανόμενο τρόπο. Έτσι, φυσικά, θα ήταν εύκολα αναγνωρίσιμο απ’ τις ενέργειές του.
Το έξυπνο βαθύ κράτος δεν κάνει τέτοια παιδαριώδη λάθη. Δρα με τουλάχιστον δύο τρόπους, που πρέπει να εμφανίζονται σαν αντίθετοι, ακόμα και αντίπαλοι μεταξύ τους. Εκεί που το μονοκόμματο μοντέλο είναι αυτό του "καρφιού", το ευέλικτο είναι της "πένσας". Τα δύο (τουλάχιστον) σκέλη, που εμφανίζονται σαν αντίθετα, όχι μόνο δημιουργούν ένα σαφώς οριοθετημένο και ελεγχόμενο πεδίο αντιλήψεων, αλλά μπορούν να σφίγγουν όλους όσους από αφέλεια ή απροσεξία στέκονται ανάμεσα.
Η έξυπνη χειραγωγική τακτική δεν είναι να ανέχεσαι (σαν βαθύ κράτος) την εμφάνιση εχθρών σου, αλλά φροντίζεις να τους δημιουργείς εσύ. Αν τέτοιες "δημιουργίες" είναι πετυχημένες (και στα μέρη μας είναι...) τότε ο αποπροσανατολισμός είναι το πιο σίγουρο αποτέλεσμα.
Το ότι υπάρχουν αφελείς που στρατολογούνται αβίαστα σε τέτοια κόλπα δεν θα πρέπει να εκπλήσσει. Από τότε που ο Μανιαδάκης έβγαζε τον δικό του "ριζοσπάστη" και ήταν πειστικός, τίποτα δεν πρέπει να εκπλήσσει για την νοημοσύνη ανθρώπων που μπορεί να είναι καλών προθέσεων αλλά δεν έχουν ιδέα για το πως (και, κυρίως, εναντίον ποιων εχθρών) θα τις προφυλάξουν.
Κι έτσι γίνονται μαριονέτες.
Πρόστιμα. Το να πληρώνουν, σαν ποινή, 250.000 ευρώ για κάθε πρόσφυγα που αρνούνται να δεχτούν στο έδαφός τους (σύμφωνα με τις ποσοστώσεις) διάφορα φασιστικά ευρωπαϊκά καθεστώτα, τους μόνους που δεν πρόκειται να ωφελήσει είναι τους ίδιους τους πρόσφυγες / μετανάστες. Είτε επειδή είναι εύκολο να εμφανίσουν τα θιγόμενα καθεστώτα τέτοιες ποινές σαν προσβολή της εθνικής κυριαρχίας τους. Είτε επειδή θα ήταν εφιαλτικό το ενδεχόμενο "να κάνουν πίσω".
Μπορεί να φανταστεί κανείς τι θα σήμαινε πρακτικά η με το ζόρι "φιλόξενη διάθεση" εκ μέρους των πρωτοκοσμικών φασιστών; Αρκεί να θυμηθεί ότι η ελληνική αθλιότητα (στη "φιλοξενία" των προσφύγων) πουλιέται για εγκάρδιος ανθρωπισμός.
Χάντρες και καθρεφτάκια. Ο δικτάτορας της αλγερίας Abdelaziz Bouteflika έκανε επίσημη δήλωση, που μεταδόθηκε τηλεοπτικά (αλλοίμονο!), ευχαριστώντας τον αλγερίνο ποδοσφαιριστή Riyad Mahrez που έκανε περήφανο τον λαό (της αλγερίας). Ο Mahrez, για φέτος, είναι "δύο σε ένα". Σκόρερ της πρωταθλήτριας της αγγλίας Λέστερ (με 17 γκολ) και "παίκτης της χρονιάς" για το αγγλικό football. Εννοείται ότι οι φανέλες με το "26" του Mahrez πουλάνε στην αλγερία σαν φρέσκο ψωμί.
Αλλά ο Mahrez δεν είναι Zidane. Με ποδοσφαιρικά κριτήρια δεν είναι, προς το παρόν, ούτε ένα δάκτυλο του δεξιού ποδιού του· και δεν μιλάμε καν για την βαθιά, πολύ βαθιά εμπλοκή του δεύτερου στην ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική βιομηχανία. Αν ο Mahrez είναι απλά μια φευγαλέα σκιά του Zidane, γιατί είναι κατάλληλος για την "εθνική υπερηφάνεια" της αλγερινής χούντας;
Ίσως επειδή ο Zizou είναι εμιγκρές δεύτερης γενιάς – γεννήθηκε στη γαλλία. Κι ίσως επειδή είναι βερβέρικης καταγωγής. Εν τέλει ο τωρινός προπονητής της ισπανικής "βασίλισσας" είναι χτεσινό ψωμί· ακόμα κι αν καταφέρει να πάρει την κούπα του ευρω-πρωταθλήματος.
Άσχετα με αυτήν καθ’ εαυτήν την ποδοσφαιρική αξία του, ο Mahrez προσφέρεται για μια "αρπακτή". Όπως, εξάλλου, η ομάδα του. Κι όσοι μπορούν (δεν είναι λίγοι) να πουλήσουν κάτι στο παζάρι της περίστασης, το κάνουν.
Πάρε κόσμε! Σήμερα έχουμε, αύριο τελειώνουν!
Προσοχή στο προϊόν. Γιατί η ασήμαντη Λέστερ κέρδισε το αγγλικό πρωτάθλημα; Όχι επειδή έχει σπουδαία ομάδα - αυτά είναι για τους αφελείς. Αλλά επειδή στην αγγλική ποδοσφαιρική βιομηχανία, εκτός απ’ το να υποστηρίζει κάθε εταιρεία τα δικά της χωριστά συμφέροντα (εναντίον των υπόλοιπων) όλες μαζί προσέχουν την προβολή του κοινού προϊόντος τους: του αγγλικού ποδοσφαίρου.
Οι ταυλανδοί businessmen / της βασιλικής αυλής / ιδιοκτήτες της Λέστερ έχουν παραγγείλει ήδη 300.000 φανέλες της πρωταθλήτριας ομάδας τους, μόνο για την εσωτερική αγορά. Χαίρονται· αλλοίμονο. Η δική τους "επιτυχία" θα πείσει κι άλλους ασιάτες φραγκάτους να ρίξουν χρήμα στο αγγλικό ποδόσφαιρο, κι όχι κατ’ ανάγκη σε πρωτοκλασάτες εταιρείες. Να γιατί η Λέστερ πήρε το πρωτάθλημα: σαν πολύ καλή διαφήμιση του αγγλικού ποδοσφαιρικού προϊόντος στην ασιατική αγορά χρήματος. Όχι μόνο με την μορφή της ιδιοκτησίας αλλά και των διαφημίσεων (στην ασιατική αγορά εμπορευμάτων).
Να γιατί, επίσης, η σπουδαία Μπάρτσα άφησε ελεύθερο το δρόμο προς την κορυφή του τσάμπιον λινγκ στην Ατλέτικο Μαδρίτης. Επειδή "κινέζοι επενδυτές" ψάχνονται στα σοβαρά για ευκαιρίες στο ισπανικό πρωτάθλημα. Μόνο με Ρεάλ και Μπάρτσα δεν γίνεται προσέλκυση επενδύσεων.
Στα μέρη μας, ευτυχώς, δεν χρειάζονται τέτοιες ποδοσφαιρικές λεπτότητες. Οι υπόλοιπες δουλειές και δουλίτσες φτάνουν και περισσεύουν. Στο κάτω κάτω κοτζάμ λιμάνι πήρε η cosco.
Κρατικό imodium. Η συχνή προσφυγή στις κάλπες μπορεί να προσφέρει ανακούφιση ανάλογη με την συχνή προσφυγή στην τουαλέτα, αλλά είναι άλλου είδους φαινόμενο. Σε αντίθεση με την διάρροια των εντέρων οι κυβερνητικές διάρροιες δείχνουν πόσο καλά δουλεύει το αληθινό πεπτικό του συστήματος. Τόσο καλά ώστε οι υπάλληλοί του μπορούν να κάνουν πιρουέτες στην κεντρική σκηνή, προς τέρψιν του κοινού.
Άγιο φως. Αφού άναψε όπως άναψε και έτρεξε όσο έτρεξε, πήρε το αεροπλάνο και πήγε στη βραζιλία. Δεν είναι το γνωστό "άγιο φως" των χριστιανών. Eίναι η "ολυμπιακή φλόγα" της αθλητικής βιομηχανίας. Πόσες φορές έσβησε και ξανα-άναψε στο δρόμο; Δεν έχει σημασία. The show must go on.
Ο πρωτογονισμός (εν προκειμένω της "αυθεντικής ιερής προέλευσης") φαίνεται πως ταιριάζει μια χαρά με την post modern αθλητική πλαστοποίηση του πρωταθλητισμού και του θεάματός του. Σε τελευταία ανάλυση η "αυθεντικότητα" αρχίζει και τελειώνει με μια φωτιά· μ’ αυτό, δηλαδή, που ο καθένας μπορεί να ανάψει.
Το πιο κοινότοπο, εύκολο και προσιτό ιεροποιείται, ίσως για να κυκλοφορήσει ένα αόρατο και φευγαλέο μερδικό "αξίας" στο πόπολο. Όπως οι χριστιανοί ανάβουν την λαμπάδα τους κατευθείαν από Ιεροσόλυμα, έτσι και οι πιστοί του θεάματος των ολυμπιακών αγώνων νοιώθουν ότι συμμετέχουν σε κάτι ιερά ιδιαίτερο. Η ολυμπιακή φλόγα είναι απλά η φενάκη της "αξίας" των θεατών της.
Θεός φυλάξοι. Οι χριστιανοί της συρίας (δικαιοδοσίας του πατριαρχείου Αντιόχειας) είναι με τον Άσαντ και το καθεστώς του. Μεγάλη παράλειψη της Ουάσιγκτον που τόσα χρόνια δεν το είχε προσέξει. Τώρα προσπαθεί διακριτικά να "λάβει υπόψην" κι αυτήν την λεπτομέρεια: αν ο Άσαντ προσέχει τους χριστιανούς απ’ τους αιμοβόρους τζιχαντιστές, δεν θα πρέπει να είναι τόσο παλιάνθρωπος... E;
Παλιότερες αναρτήσεις:
21-31 Δεκεμβρίου 2016 |
11-20 Δεκεμβρίου 2016 |
1-10 Δεκεμβρίου 2016 |
21-30 Νοεμβρίου 2016 |
11-20 Νοεμβρίου 2016 |
1-10 Νοεμβρίου 2016 |
21-31 Οκτωβρίου 2016 |
11-20 Οκτωβρίου 2016 |
1-10 Οκτωβρίου 2016 |
21-30 Σεπτεμβρίου 2016 |
11-20 Σεπτεμβρίου 2016 |
1-10 Σεπτεμβρίου 2016 |
21-31 Αυγούστου 2016 |
11-20 Αυγούστου 2016 |
1-10 Αυγούστου 2016 |
1-4 Ιούλη 2016 |
21-30 Ιούνη 2016 |
11-20 Ιούνη 2016 |
1-10 Ιούνη 2016 |
21-31 Μάη 2016 |
11-20 Μάη 2016 |
1-10 Μάη 2016 |
21-30 Απρίλη 2016 |
11-20 Απρίλη 2016 |
1-10 Απρίλη 2016 |
21-31 Μάρτη 2016 |
11-20 Μάρτη 2016 |
1-10 Μάρτη 2016 |
27-29 Φλεβάρη 2016
