Μοσούλη. Τελικά, το κενό στην περικύκλωση της Μοσούλης, την "τρύπα" στα δυτικά που θα χρησίμευε, σύμφωνα με εκτιμήσεις, σαν δρόμος διαφυγής των ενόπλων του isis προς τη συρία, κλείνουν... ποιοι άλλοι; Οι ένοπλοι ιρακινοί σιΐτες, που ως τώρα δεν βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή της επιχειρήσης για ανακατάληψη της πόλης.
Δεν είναι σίγουρο ότι η Ουάσιγκτον έχει χαρεί μ’ αυτή την εξέλιξη. Το Σάββατο (29/10) ο εκπρόσωπος τύπου της αμερικανικής διοίκησης (;) της επιχειρήσης συνταγματάρχης John Dorian ανακοίνωσε "αναστολή της επίθεσης" με σκοπό "την αναδιάταξη των δυνάμεων". Ο (ας πούμε) πρωθυπουργός του ιράκ και οι επικεφαλής των ιρακινών ειδικών δυνάμεων απέκλεισαν τέτοιο ενδεχόμενο. Φαίνεται, όμως, ότι υπάρχουν ορισμένες τριβές στους επιτιθέμενους: δεν εφαρμόζουν όλοι τις ίδιες διαταγές.
Οπότε, αν και δεν το έχουμε σίγουρο ότι πρόκειται για κάτι σημαντικό, ας σημειώσουμε κι αυτό: στην ίδια ανακοίνωση που ο πρωθ. Haider al-Abadi κόντραρε την αμερικανική "αναστολή", πρόσθεσε κάτι και για "εγκάθετους και ανθρώπους μειωμένης θέλησης που δεν θα σταματήσουν τις προσπάθειες για την απελευθέρωση της Μουσούλης".
Τι εννοούσε ο ποιητής;
Οι φυγάδες γίνονται ορατοί. Από πρώτη ματιά θυμίζουν τις "τεντουπόλεις" που γέμισαν τα πεζοδρόμια διάφορων αμερικανικών πόλεων τους πρώτους μήνες μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers, το ακαριαίο κλείσιμο διάφορων επιχειρήσεων, τις μαζικές απολύσεις, και την θυελλώδη αύξηση της ανεργίας.
Αυτή τη φορά, όμως, συμβαίνει στη γαλλία. Στους δρόμους και κάτω από γέφυρες στο Παρίσι και αρκετές ακόμα πόλεις. Οι πρόσφυγες που διώχθηκαν απ’ την παραγκούπολη στο Καλαί αρνούνται να πάνε στα "στρατόπεδα φιλοξενίας" και στήνουν αντίσκηνα όπου βρουν.
Τι φοβούνται; Το γαλλικό κράτος, και την πιθανότητα να απελαθούν "προς τα πίσω" - ειδικά εκείνοι που έφτασαν στην ιταλία σαν πρώτο ευρωπαϊκό έδαφος. Οπωσδήποτε η δημόσια ορατότητά τους δεν θα τους προφυλάξει, εκτός αν κάποιες μειοψηφίες ντόπιων σταθούν δίπλα τους. Τώρα είναι περισσότερο αναγκαίο από ποτέ· η γαλλική "κατάσταση έκτακτης ανάγκης" είναι σταθερά σε ισχύ.
Διαφορετικά, κι εφόσον δεν φυλακιστούν, το πιθανότερο είναι πολλοί να ξαναγυρίσουν στο Καλαί. Ή κάπου εκεί γύρω.
Θα περάσει ο σωλήνας; Δεν είναι απ’ την πολιορκία της Μοσούλης. Είναι απ’ την στρατοαστυνομική επιχειρήση εκκαθάρισης ενός τμήματος του sit in ιθαγενών και συμπαραστατών στη βόρεια Ντακότα ενάντια στη διέλευση ενός αγωγού πετρελαίου μέσα από μια λίμνη· την κύρια πηγή νερού για την φυλή των Σιού που ζει στην ευρύτερη περιοχή.
Η κατασκήνωση διαμαρτυρίας έχει στηθεί εκεί απ’ τον περασμένο Απρίλη. Τα έργα είχαν ανασταλεί εν αναμονή μιας δικαστικής απόφασης που θα έκρινε τις αντιρρήσεις των ντόπιων. Οι δικαστές έδωσαν το ο.κ. για την συνέχεια του έργου, και ο λόγος ξαναγύρισε στο κίνημα.
Πριν μια βδομάδα οι διαμαρτυρόμενοι μετέφεραν ένα μέρος του καταυλισμού πάνω στην χάραξη του αγωγού. Η αστυνομία ανέλαβε τη δουλειά της μπουλντόζας, με "ελαφρύ οπλισμό": βόμβες κρότου, taser, δακρυγόνα και "ηχοβολές".
Ο στρατός των λευκών δεν σταμάτησε ποτέ να προελαύνει.
Το πάει μακρυά. Ίσως δεν είναι το πιο σημαντικό, είναι όμως ενδεικτικό. Με την τελευταία εκδοχή της νομοθεσίας έκτακτης ανάγκης στην τουρκία, υπό κοινοβουλευτική έγκριση αυτή τη στιγμή, ο πρόεδρος (δηλαδή ο Ερντογάν) θα μπορεί να διορίζει όποιους γουστάρει σαν πρυτάνεις των πανεπιστημίων.
Η πρακτική που ίσχυε ως τώρα, απ’ το 1992, ήταν ότι τα πανεπιστήμια εξέλεγαν τα ίδια τους πρυτάνεις τους, και ύστερα παρουσίαζαν την επιλογή τους προς έγκριση στον κάθε φορά πρόεδρο. Αυτός μπορούσε είτε να αποδεχτεί τις αποφάσεις, είτε να διαλέξει κάποιον άλλον πανεπιστημιακό του ιδρύματος για το πόστο.
Με τη νέα ρύθμιση, το συμβούλιο ανώτατης εκπαίδευσης θα διαλέγει τρεις υποψήφιους για κάθε ίδρυμα. Και ο πρόεδρος θα εγκρίνει έναν απ’ αυτούς ή θα τους απορρίπτει και διαλέγει κάποιον άλλον, αν το σ.α.ε. δεν κάνει καινούργιες προτάσεις μέσα σ’ ένα μήνα.
Είναι βέβαιο ότι η αίγλη της αντιμετώπισης του πραξικοπήματος θα κρατήσει λιγότερο απ’ όσα εγκαθιδρύονται εκ των υστέρων, σαν "έκτακτη ανάγκη". Αν συνεχίσει έτσι την επόμενη φορά, αργά ή γρήγορα, το καθεστώς που στήνει ο Ερντογάν δεν θα έχει να αντιμετωπίσει στους δρόμους "γκιουλενιστές". Αλλά ένα μέρος απ’ αυτούς που αντιστάθηκαν στα τανκς τον περασμένο Ιούλη.
Το «όχι» και το «ναι». Είναι γνωστό ότι ο Μεταξάς, καθώς ο στρατός του Μουσολίνι υποχωρούσε μαλλιοκούβαρα, φοβούμενος ότι θα επέμβει υποχρεωτικά υπέρ των ιταλών το γ ράιχ, προσπάθησε να εξευμενίσει τον Χίτλερ, για να εξασφαλίσει την ουδετερότητα και μη εμπλοκή του. Για να τον πείσει δεσμεύτηκε να διώξει τους άγγλους στρατιώτες (μικρός ο αριθμός τους) που βρίσκονταν ήδη σε ελληνικό έδαφος· ενώ απέρριψε πρόταση του Λονδίνου για αποστολή ενισχύσεων. Οι ελπίδες του φασίστα Μεταξά ήταν ιδεολογικού τύπου. Αλλά το γ ράιχ δεν μπορούσε να δεχτεί την ήττα του συμμάχου του, έστω κι αν ανεπίσημα τον κατηγορούσε για κακή προετοιμασία. Συνεπώς η βέρμαχτ εισέβαλε στην ελλάδα (ενώ δεν ήταν κάτι τέτοιο στον σχεδιασμό της), για να διορθώσει την αποτυχία του Μουσολίνι.
Απο εκείνη την στιγμή και μετά το Λονδίνο έγινε επίσημα και ανοικτά ο «φυσικός σύμμαχος» της ελληνικής αστικής τάξης. Όχι, όμως, του συνόλου των ελλήνων μικροαστών και μεσοαστών. Μάλλον το αντίθετο. Ο στρατός κατοχής βρήκε ντόπιους πολύτιμους συμμάχους και εταίρους, και όχι πέντε, δέκα, δεκαπέντε. Πολλούς. Πάρα πολλούς. Χάρη σ’ αυτούς τους ντόπιους συμμάχους η κατοχή έγινε εύκολη δουλειά. Χάρη σ’ αυτούς τους ντόπιους συμμάχους δημιουργήθηκαν τα «τάγματα ασφαλείας». Χάρη σ’ αυτούς τους συμμάχους οι σφαγές σε διάφορα χωριά και ο εντοπισμός αντιστασιακών έγιναν πολύ ευκολότερα. Αυτούς τους ντόπιους συμμάχους εκτελούσε η ένοπλη αντίσταση στην Αθήνα, στο πρώτο «αντάρτικο πόλης» στην παγκόσμια ιστορία.
Ενώ ο αρχιφασίστας Μεταξάς, υπηρετώντας τα συμφέροντα των «μεγάλων αφεντικών» ήταν φιλο-άγγλος, ένα μεγάλο μέρος της κοινωνικής του βάσης, προτίμησε τους ιδεολογικά συγγενείς της, τους ναζί, όσο αυτοί κατείχαν ελληνικό έδαφος.
Το «όχι» και το «ναι». Είναι γνωστό ότι ο Μεταξάς, καθώς ο στρατός του Μουσολίνι υποχωρούσε μαλλιοκούβαρα, φοβούμενος ότι θα επέμβει υποχρεωτικά υπέρ των ιταλών το γ ράιχ, προσπάθησε να εξευμενίσει τον Χίτλερ, για να εξασφαλίσει την ουδετερότητα και μη εμπλοκή του. Για να τον πείσει δεσμεύτηκε να διώξει τους άγγλους στρατιώτες (μικρός ο αριθμός τους) που βρίσκονταν ήδη σε ελληνικό έδαφος· ενώ απέρριψε πρόταση του Λονδίνου για αποστολή ενισχύσεων. Οι ελπίδες του φασίστα Μεταξά ήταν ιδεολογικού τύπου. Αλλά το γ ράιχ δεν μπορούσε να δεχτεί την ήττα του συμμάχου του, έστω κι αν ανεπίσημα τον κατηγορούσε για κακή προετοιμασία. Συνεπώς η βέρμαχτ εισέβαλε στην ελλάδα (ενώ δεν ήταν κάτι τέτοιο στον σχεδιασμό της), για να διορθώσει την αποτυχία του Μουσολίνι.
Απο εκείνη την στιγμή και μετά το Λονδίνο έγινε επίσημα και ανοικτά ο «φυσικός σύμμαχος» της ελληνικής αστικής τάξης. Όχι, όμως, του συνόλου των ελλήνων μικροαστών και μεσοαστών. Μάλλον το αντίθετο. Ο στρατός κατοχής βρήκε ντόπιους πολύτιμους συμμάχους και εταίρους, και όχι πέντε, δέκα, δεκαπέντε. Πολλούς. Πάρα πολλούς. Χάρη σ’ αυτούς τους ντόπιους συμμάχους η κατοχή έγινε εύκολη δουλειά. Χάρη σ’ αυτούς τους ντόπιους συμμάχους δημιουργήθηκαν τα «τάγματα ασφαλείας». Χάρη σ’ αυτούς τους συμμάχους οι σφαγές σε διάφορα χωριά και ο εντοπισμός αντιστασιακών έγιναν πολύ ευκολότερα. Αυτούς τους ντόπιους συμμάχους εκτελούσε η ένοπλη αντίσταση στην Αθήνα, στο πρώτο «αντάρτικο πόλης» στην παγκόσμια ιστορία.
Ενώ ο αρχιφασίστας Μεταξάς, υπηρετώντας τα συμφέροντα των «μεγάλων αφεντικών» ήταν φιλο-άγγλος, ένα μεγάλο μέρος της κοινωνικής του βάσης, προτίμησε τους ιδεολογικά συγγενείς της, τους ναζί, όσο αυτοί κατείχαν ελληνικό έδαφος.
Το «ναι» σε πλήρη ανάπτυξη. Κι όλο αυτό το (καθόλου αμελητέο αριθμητικά) ντόπιο φασισταριό, όταν είδε τους ναζί να αποχωρούν, έτρεξε και βρήκε θαλπωρή στην αγκαλιά της αγγλίας. Η καινούργια κατοχή ξεκίνησε μια βδομάδα μετά το τέλος της προηγούμενης. Τα δόντια της τα έδειξε τον Δεκέμβρη του ’44., στην Αθήνα. Οι τσανακογλύφτες της προηγούμενης εξουσίας έγιναν τσανακογλύφτες της επόμενης. Όχι, απλά, για να σώσουν τους λαιμούς τους. Αλλά για να συνεχίσουν τον προσπορισμό των πολιτικών προσόδων. Και τα κατάφεραν μια χαρά.
Πως θα ήταν δυνατόν, μετά απ’ αυτά, να γιορτάζεται σαν «εθνική επέτιος» ή έστω να υποδεικνύεται σαν «μέρα μνήμης» η 12η του Οκτώβρη όταν τις «εθνικές επετείους» τις έφτιαξαν οι φασίστες (νικητές χάρη στην βοήθεια πρώτα των άγγλων και μετά των αμερικάνων) και ο ιστορικός πολιτικός προσοδισμός της δεξιάς, ακριβώς στα μέτρα τους;
Το ερώτημα «και γιατί η αριστερά (δεν εννοούμε την τωρινή «ανοικτό ροζ» απόχρωσή της...) το έφαγε αυτό», έχει συντριπτικές απαντήσεις. Που τις κάνει ακόμα συντριπτικότερες το γεγονός ότι αυτή η μικροαστική φράξια του ελληνικού κράτους, κεφάλαιου και πολιτικού προσοδισμού που αυτοαποκαλείται «αριστερά», «ριζοσπαστική αριστερά» κλπ θεώρησε πριν λίγα χρόνια (το 2011...) έξυπνο και «επαναστατικό» εκ μέρους της να εμπλουτίσει την επέτειο του «όχι του φασίστα» με διάφορες αντιμνημονιακές παπαριές και «παρεμβάσεις», στη στρατιωτική παρέλαση (στη Σαλονίκη) και στις μαθητικές σε διάφορες πόλεις.
Για να εισπράξει το μόνο που τις άξιζε. Το σλόγκαν των βορθολυμάτων «τα όχι θέλουν Μεταξάδες».
Ο μόνιμος εθνικισμός (και της αριστέρας). Αφού η ηττημένη αριστερά «έφαγε» την επετειακότητα της γεωπολιτικής σύγκρουσης του ’40 και του ’41, μεταξύ της αγγλίας / αμερικής και των συμμάχων τους και της γερμανίας / κεντρικής ευρώπης και των δικών τους συμμάχων, κι αφού φρόντισε να την πουλάει σαν «λαϊκή επέτειο», δεν είναι παράξενες και οι σημερινές «εθνικές απαιτήσεις». Να πληρώσουν οι απόγονοι του γ ράιχ πολεμικές αποζημιώσεις... Μάλιστα... Οι ντόπιοι συνεργάτες των ναζί και οι απογονοί τους; Πλήρωσαν ποτέ τίποτα; Αυτοί δεν πρέπει να πληρώσουν; Αυτοί που είναι και πιο εύκολοι (σαν στόχος απαιτήσεων) γιατί βρίσκονται έξω απ’ το κάδρο;
Και οι άγγλοι; Και οι αμερικάνοι; Δεν προκάλεσαν αυτοί καταστροφές μετά το ’44; Τις υπολόγισε κανείς; Πως ξεχρέωσαν; Με την «αμερικανική βοήθεια» που κατέληξε στους συνεργάτες τους, δηλαδή στους πρώην φίλους και συνεργάτες των ναζί; Γιατί τέτοια μεροληψία στην απαίτηση της ιστορικής αποκατάστασης;
Ο λόγος είναι απλός. Τα ντόπια φασιστικά καθάρματα είναι δικά μας! Κι όχι απλά έχουν συγχωρεθεί αλλά στερέωσαν και αναβάθμισαν αυτό το σύστημα καπιταλιστικής διεύθυνσης (τον πολιτικό προσοδισμό του 20ου αιώνα) που, μετά τον «εκδημοκρατισμό» του στα ‘80s, είναι το απόλυτο αντικείμενο του πόθου για εκατομμύρια υπηκόους. Αντίθετα το Βερολίνο ξαναείναι εχθρός.
Γι’ αυτό και η Ουάσιγκτον χαϊδεύει τρυφερά το κεφάλι των ντόπιων πολιτικών βιτρινών, και με ακόμα ιδιαίτερη συμπάθεια των θεωρούμενων «αριστερών». Μιας και πάλι οι τεκτονικές πλάκες του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού κινούνται η μία κατά πάνω στην άλλη, η «επέτειος του όχι» θυμίζει την θέση του φασίστα Μεταξά: αφού η μεγαλύτερη ελληνική βιομηχανία είναι οι θαλάσσιες μεταφορές, το εθνικό συμφέρον επιβάλλει «να είμαστε» με την θαλασσοκράτειρα δύναμη...
Εθνική επέτειος 1. Διάφοροι σημειώνουν πότε πότε το από πρώτη ματιά «παράδοξο» να γιορτάζεται στην ελλάδα σαν «εθνική επέτειος» η αρχή της συμμετοχής του ελληνικού κράτους στον Β παγκόσμιο, και όχι το τέλος, η απελευθέρωση – οι γερμανοί έφυγαν απ’ την Αθήνα στις 12 Οκτώβρη του ’44.
Η παρατήρηση είναι σωστή, αλλά η αμηχανία ή η έλλειψη εξήγησης είναι ύποπτη. Γιορτάζεται η έναρξη του πολέμου επειδή έτσι γιορτάζεται το μυθοποιημένο «όχι» ενός φασιστικού καθεστώτος (του ελληνικού) απέναντι σε ένα άλλο φασιστικό καθεστώς (το ιταλικό). Αν η προς εορτασμό επέτειος ήταν η 12η Οκτώβρη, θα έπρεπε μαζί της να γιορταστεί και η πανηγυρική εμφάνιση του ε.α.μ. στους δρόμους της Αθήνας.
Η 28η Οκτώβρη έχει ένα γεωπολιτικό «όχι». Η 12η Οκτώβρη έχει ένα κοινωνικό και πολιτικό no pasaran. Η 28η Οκτώβρη έχει έναν φασίστα δικτάτορα και το παλάτι. Η 12η Οκτώβρη έχει τον ανθό της τότε ελληνικής κοινωνίας, κομμουνιστές και μη.
Χρειάζεται τίποτα άλλο για να ξεκαθαριστεί ποια «επέτειο»ς θα μπορούσε να είναι «εθνική» και τι σημαίνει αυτό;
Εθνική επέτειος 2. Στη διάρκεια της κατοχής είχαν γίνει συγκεντρώσεις επετειακές στις 28 Οκτώβρη (του ‘41, του ’42 και του ’43 χωρίς να εμποδιστούν απ’ τους κατοχικούς). Υπήρχε ένα νόημα, εφόσον ο β παγκόσμιος ήταν ακόμα σε εξέλιξη και το τέλος του δεν φαινόταν ακόμα.
Την 4η φορά που γιορτάστηκε η ίδια επέτειος, αυτή τη φορά με πλήρη επισημότητα, ήταν το ’44. Με «παρέλαση» μπροστά απ’ τον πρωθυπουργό Γ. Παπαντρέου. Από εκείνο το χρονικό σημείο και μετά, με όσα μεσολάβησαν, η συγκεκριμένη επέτειος απέκτησε ένα σταθερό καθεστωτικό νόημα: «ζήτω στον φασίστα Μεταξά» (και το «όχι» του).
Η ερώτηση γιατί ένα φασιστικό καθεστώς (το ιταλικό) επιτέθηκε σε ένα άλλο φασιστικό (το ελληνικό) είναι έξω από κάθε συζήτηση. Δεν είναι «παράξενο» αυτό εάν θεωρήσει κανείς τον Β παγκόσμιο πόλεμο σαν ιδεολογικό, «δημοκράτες – εναντίον - φασιστών»;
Είναι. Αλλά βγάζοντας απ’ την συζήτηση αυτή την παραξενιά, βγαίνουν και πολλά άλλα. Όπως, για παράδειγμα, το γεγονός ότι το αγγλικό καθεστώς, είτε μιλάμε για τον Τσώρτσιλ είτε για τα ανάκτορα, δεν ήταν «αντιφασιστικό». Το αντίθετο. Υπάρχουν πολλά ντοκουμέντα που αποδεικνύουν ότι και το αγγλικό καθεστώς αντιμετώπιζε τον φασισμό ως ιδεολογία και πολιτική σα «σωστό εργαλείο» εναντίον του κομμουνισμού και των εργατών.
Ο πόλεμος δεν ήταν ιδεολογικός, παρά μόνο σε δεύτερο χρόνο. Ήταν ενδοκαπιταλιστική αναμέτρηση για γη, θάλασσα, αέρα, πετρέλαια, εμπόριο, κλπ.
Εθνική επέτειος 3. Η ρητή και ξεκάθαρη γεωπολιτική αγγλο-φιλία του ελληνικού φασιστικού καθεστώτος μόνο από πρώτη ματιά, λοιπόν, είναι αντιφατική με την ιδεολογική του συγγένεια με τους ιταλούς φασίστες και τους γερμανούς ναζί. Τόσο για τον τότε βασιλιά όσο και για τον φασίστα Μεταξά το πράγμα ήταν ξεκάθαρο. Μοιραζόταν με τους ομοϊδεάτες του στην ευρώπη τα πάντα (και κυρίως οτιδήποτε εναντίον των ελλήνων κομμουνιστών) αλλά τις γεωπολιτικές προσόδους τις προσδοκούσε απ’ την ηγεμονική «θαλάσσια δύναμη» της εποχής. Την αγγλία. Γιατί και το διεθνοποιημένο ελληνικό κεφάλαιο «θαλάσσιο» ήταν: οι εφοπλιστές.
Το περιβόητο «όχι» του φασίστα Μεταξά απέναντι στο τελεσίγραφο του φασίστα Μουσολίνι, όπως και ο προηγούμενος επιθετικός σχεδιασμός του φασίστα Μουσολίνι κατά του φασίστα Μεταξά, δεν ήταν (και δεν μπορούσε να είναι) «όχι στον φασισμό». Η αριστερά, ηττημένη στον εμφύλιο, προσπάθησε επί χρόνια να υποστηρίξει ότι το «όχι» το είπε ο «λαός» - επειδή ο Ζαχαριάδης απ’ την φυλακή τάχτηκε στο πλευρό της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Μια προσπάθεια να νομιμοποιηθεί (η αριστερά) με «εισοδισμό» στις καθεστωτικές γιορτές.
Κανένα «όχι» δεν είπε κανένας «λαός»· δεν ρωτήθηκε, κι ούτε θα τον ρωτούσαν. Το «όχι» το είπε η εντόπια και η διεθνοποιημένη ελληνική αστική τάξη, μέσω των πολιτικών εκπροσώπων της. Και ήταν, ταυτόχρονα, ένα τεράστιο «ναι»: ναι στην συμμαχία της με το αγγλικό κράτος, την τότε ακόμα ευρωπαία «θαλασσοκράτειρα».
Τι τι σήμαινε εκείνο το «όχι» που ήταν και «ναι» επρόκειτο να αποδειχθεί σε λίγο παραπάνω από 4 χρόνια.
Το μεγάλο τράκο. Στις 25 του μήνα (μήντια και εξουσία) γύρω απ’ το περιβόητο θέμα της συνταγματικότητας του ρυθμισμένου μηντιακού ολιγοπωλίου, είχαμε υποδείξει την πιθανότητα ενός "σκορ" 13 - 12, είτε έτσι είτε αλλιώς. Το τελικό 14 - 11 ήταν το αμέσως επόμενο αριθμητικό ενδεχόμενο. Είναι το σκορ που έγραψε τελικά το φωτεινό ταμπλώ. Με ποδοσφαιρικούς όρους (δεν υπάρχουν και άλλα κριτήρια στην ελληνική κοινωνία) είναι μεν ήττα για τον κυβερνητικό βοναπαρτισμό, αλλά όχι και συντριβή. Είναι, μάλιστα, αυτό το σκορ που επιτρέπει στους ηττημένους (δημόσια ή κατ’ ιδίαν) να κουβεντιάζουν για το δοκάρι, για εκείνη τη φάση στις καθυστερήσεις του πρώτου ημιχρόνου, για το πλάγιο άουτ που δεν δόθηκε, κλπ, κλπ.
Αν, τώρα, έχετε όρεξη να ανατρέξετε στην περιθωριακή μας γνώμη (μήντια και εξουσία redoux - Sarajevo νο 110, Οκτώβρης 2016) θα διαπιστώσετε ότι στα αποδυτήρια της μεγάλης "αντι-διαπλεκόμενης" ομάδας (λέμε τώρα...) προετοιμάστηκε ένα plan b που μοιάζει μ' εκείνο που θα ήταν το πιο λογικό σαν plan a. Η φαιορόζ κυβέρνηση, σα βρεγμένη γάτα, αναγγέλει σαν "έξοδο" εκείνο που έγινε στη βοσνία πριν χρόνια... Οπότε, και πάλι με ποδοσφαιρικούς όρους, το ερώτημα γίνεται: καλά, εντελώς μαλάκας ήταν ο κόουτς; δεν είδε ότι το σύστημα 4 - 4 - 4 χάνει από παντού;
Με προσοδικούς όρους, όχι, ο προπονητής δεν ήταν μαλάκας. Όμως η "αθλητική αυγή" (καταλαβαίνετε το υπονοούμενο) την είδε "κάπως" κίτρινη - και δεν έχουμε καταλάβει τον λόγο. Έβαλε, σα να λέμε, η ροζ "αντιδιαπλοκή" τα χεράκια της και έβγαλε τα ματάκια της.
Η ήττα ήττα, αλλά όχι συντριβή. Θα μπορούσε να είναι και χειρότερα. Θα απομείνουν κάτι ηχογραφήσεις με πύρινες δηλώσεις για τον προορισμό των 200τόσων μυρίων που πήρε η κυβέρνηση απ’ τους πλούσιους υπερθεματιστές…
Που πάλι ψέματα ήταν…
Το μεγάλο ερώτημα. Ο asset; Ο asset τι θα κάνει; Μα επιτέλους: δεν υπάρχει ιερό και όσιο σ’ αυτόν τον τόπο;
Η μεγάλη μπάζα. Πριν λίγες ημέρες (Κυριακή 23/10) σχολιάζαμε το θαύμα της ελληνικής τουριστικής βιομηχανίας: αυξημένη πελατεία, μειωμένα έσοδα. Μειωμένα ΔΗΛΩΜΕΝΑ έσοδα.
Φαίνεται ότι αυτή η ανεξάρτητη αρχή που λέγεται "γενική γραμματεία δημόσιων εσόδων", μια "παράλληλη εφορία" που δεν ελέγχεται (ή δεν ελέγχεται σκληρά) ούτε απ’ την κυβέρνηση, ούτε απ’ τους εφοριακούς, ούτε απ’ τους πρώην συνδικαλιστές του κλάδου και νυν υπουργούς, εξελίσσεται σε εφιάλτη για το ελληνικό επιχειρείν.
Έψαξε το θέμα, μέσα από διασταυρώσεις στοιχείων από διάφορες μεριές. Και, φυσικά, βρήκε φίδια! Για παράδειγμα τουριστικά μαγαζιά με τζίρο 0 (μηδέν!) μέσα στη ντάλα σεζόν, ή ταπεινά έσοδα των 150 ευρώ το μήνα (αλλά πληρότητα σχεδόν 100%). Ένα πεντάστερο ξενοδοχείο "έβγαλε στην άκρη" 4 μύρια σε ένα μήνα· πολλές δεκάδες άλλα μαγαζιά κάτι κατοστάρες (χιλιάδες)... Και τα λοιπά και τα λοιπά.
Έχει το γούστο της αυτή η γγδε... Πότε θα την καταργήσουν τα πατριωτικά αφεντικά, σαν "ξενόφερτη και μνημονιακή", στα πλαίσια ενός γενναίου "εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα" με δραχμές και δεκάρες;
Ιράκ. Ενώ στο συριακό πεδίο μάχης τα γεγονότα στο έδαφος δείχνουν ότι η σύμπραξη Δαμασκού, Τεχεράνης, Μόσχας και Άγκυρας προχωράει χωρίς σοβαρά εμπόδια, στο ιρακινό πεδίο μάχης, με κέντρο τη "μάχη της Μοσούλης", τα δεδομένα φαίνονται πιο σύνθετα. Για την ακρίβεια η συνθετότητα οφείλεται στο γεγονός ότι μια μεγάλη σουνιτική πόλη (την οποία ο isis είχε καταλάβει χωρίς μάχη...) πρόκειται να "απελευθερωθεί" από μια συμμαχία σε μεγάλο βαθμό σιϊτική: οι ιρανοί "φρουροί της επανάστασης" και οι ιρακινές "δυνάμεις λαϊκής κινητοποίησης" είναι βασικός παράγοντας στο πεζικό.
Απ’ όλους όσους εμπλέκονται σ’ αυτήν την επιχείρηση μόνο η Άγκυρα (που πρακτικά έχει ως τώρα δευτερεύοντα ρόλο εφόσον συμμετέχει μόνο αεροπορικά) έχει το "θρησκευτικό προφίλ" για να εγγυηθεί ότι η Μοσούλη θα μείνει και μετά την "απελευθέρωσή" της σουνιτική. Αυτή η συμβολή εμφανίζεται από διάφορους σαν συγκρουσιακή κυρίως απέναντι στο ιράν· αν και κανένας δεν αποδεικνύει ότι πράγματι η Τεχεράνη αποσκοπεί στην αλλαγή πληθυσμιακής σύνθεσης της Μοσούλης και της γύρω περιοχής της στο κεντρικό ιράκ.
Η ταπεινή μας άποψη είναι ότι θα ήταν από κρίσιμες απόψεις παράλογο για την Τεχεράνη να θέλει την "σιϊτοποίηση" της Μοσούλης (και του Κιρκούκ, και της Φαλούτζα...) Κάτι τέτοιο, ακόμα κι αν γινόταν (κάτι που θα σήμαινε τον διωγμό ή την υποτέλεια εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων...), θα αποδεικνυόταν μόνιμη πηγή εντάσεων και προβλημάτων και για την Τεχεράνη: ένας απ’ τους παράγοντες που εξέθρεψαν την υποστήριξη στον σαουδαραβικής ιδεολογίας isis ήταν το γεγονός ότι οι σουνίτες του ιράκ (κύριοι της χώρας επί Χουσεΐν) ένοιωθαν μετά την αμερικανική εισβολή "κατεχόμενοι" απ’ την σιϊτική πλειοψηφία.
Συμπεραίνουμε ότι το λογικό συμφέρον της Τεχεράνης είναι η σταθερή απεξάρτηση των σουνιτών του ιράκ απ’ την επιρροή της σαουδικής αραβίας - και όχι ο εξανδραποδισμός τους. Είτε αυτό φαίνεται παράξενο είτε όχι, κάτι τέτοιο θα ήταν εφικτό μόνο χάρη στην επιρροή της Άγκυρας. Μ’ άλλα λόγια, και επειδή είναι αναπόφευκτο να υπάρξει μια σουνιτική ζώνη μέσα στην τωρινή εδαφική επικράτεια του ιράκ (ορισμένοι μιλούν και για ανεξάρτητο κράτος, ένα απ’ τα σχεδιαζόμενα τρία... αλλά αυτό είναι αμερικανικοί πόθοι κι όχι κάτι βέβαιο), ένα deal Άγκυρας - Τεχεράνης γι’ αυτό το ζήτημα θα ήταν βολικό και για τους δύο.
Ας μην βιάζεται, λοιπόν, κανείς να διαπιστώσει μια "περιφερειακή κόντρα" των δύο ιμπεριαλισμών (του τουρκικού και του ιρανικού) στην υπόθεση της Μοσούλης. Αν έχει δείξει κάτι η ρευστότητα των συμμαχιών σ’ ολόκληρη αυτή τη ζώνη πολέμου είναι ότι αργά ή γρήγορα εκδηλώνονται εκείνες που είναι οργανικές και μακροπρόθεσμες.
Ψάρεμα στη Μεσόγειο. Ο ρωσικός στόλος που πλησιάζει στην ανατολική Μεσόγειο δεν είναι, όπως και να το δει κανείς, "καλά νέα". Ένα αεροπλανοφόρο ("Kuznetsov"), ένα βαρύ πυρηνοκίνητο καταδρομικό ("Peter the Great"), δύο πολεμικά ανθυποβρυχιακού πολέμου, πλοία συνοδείας· και άγνωστος αριθμός υποβρυχίων. Τι ακριβώς έχει κατά νου η Μόσχα και στέλνει στην ανατολική Μεσόγειο όλη αυτή την πλωτή λαμαρίνα; Κάποια κλιμάκωση στη συρία;
Όσο εντυπωσιακή κι αν είναι αυτή αρμάδα, δεν παύει να μπαίνει σε μια "αμερικανική θάλασσα", όχι μόνο απ’ την άποψη των πλοίων, αλλά, κυρίως, των αεροπλάνων. Ακόμα κι αν συνδυαστεί με ό,τι ρωσικό βρίσκεται στις 2 χερσαίες βάσεις στη συρία (αεροπλάνα και πυραύλους) θα μας φαινόταν παράλογη η (ρωσική) ιδέα ότι όλο αυτό το πολεμικό δυναμικό μπορεί να φέρει σε πέρας νικηφόρα (και χωρίς ανεκτίμητες απώλειες) μια αναμέτρηση όχι, βέβαια, με ... τους αντιΆσαντ ένοπλους αλλά τις ηπα.
Αντίθετα μας φαίνονται λογικά δύο άλλα ενδεχόμενα, που δεν είναι ούτε ευχάριστα ούτε αισιόδοξα.· πλην όμως αποτελούν "ένα βήμα ακόμα στις προετοιμασίες" κι όχι το "πρώτο βήμα του ανοίγματος" του 4ου παγκόσμιου. Όπως έχει δηλώσει νωρίς νωρίς ο Πούτιν, ο ρωσικός στρατός χρησιμοποιεί το συριακό πεδίο μάχης ΚΑΙ σαν ευκαιρία για ασκήσεις. Αυτό αποδεικνύεται απ’ το γεγονός ότι ως τώρα έχει χρησιμοποιήσει / δοκιμάσει ενέργειες που δεν ήταν απαραίτητες από καθαρά στρατιωτική άποψη: πυραύλους απ’ την Κασπία ή βομβαρδισμούς με χρήση ιρανικού αεροδρομίου.
Οι καλύτεροι γνώστες των καραβανίστικων ζητημάτων υποστηρίζουν ότι η σύνθεση της συγκεκριμένης αρμάδας γίνεται για πρώτη φορά, και περιλαμβάνει "κομμάτια" που δεν είχαν σχεδιαστεί για να δρουν από κοινού. Να, λοιπόν, μια πρώτη διάσταση της συγκεκριμένης άσκησης: επιχειρησιακός συντονισμός, για κάθε χρήση.
Η δεύτερη διάσταση προκύπτει απ’ τον οπλισμό ορισμένων απ’ αυτά τα κομμάτια. Αν και γενικά είναι εφοδιασμένα με πυραύλους επιφανείας (για κτυπήματα σε πλοία), φαίνεται ότι τα συγκεκριμένα κουβαλούν μια διασκευή ενός τέτοιου πυραύλου, για χρήση επιφανείας / εδάφους. Για επιθέσεις, δηλαδή, απ’ τη θάλασσα στην ξηρά. Και πάλι οι "ειδικοί" υποστηρίζουν ότι παρότι αυτοί οι πύραυλοι ("Granit") δεν είναι η τελευταία λέξη της τεχνολογίας, έχουν ορισμένες σπέσιαλ δυνατότητες "αυτοτελούς συνεργασίας" μεταξύ τους, εν πτήσει. Κάτι που θα μπορούσε θαυμάσια να δοκιμαστεί· και να επιδειχθεί...
Το timing έχει, επίσης, τη σημασία του: είναι αυτό το μεταβατικό διάστημα στην αμερικανική προεδρική καρέκλα. Μια πολυδιάστατη ρωσική άσκηση (με "κτυπήματα κατά των τρομοκρατών" φυσικά!) στην ανατολική Μεσόγειο, όσο κι αν ενοχλεί το αμερικανικό και όχι μόνο Πεντάγωνο, δεν είναι κάτι που απαιτεί επείγουσες στρατιωτικές δράσεις.
Αυτά είναι εκτιμήσεις απ’ την μεριά μας.... Καλού κακού, αν κανονίζατε ψάρεμα ή κρουαζιέρα στην ανατολική Μεσόγειο, αφήστε το.
Αυτό κι αν είναι συμμαχία. Στη ναυαρχίδα του 6ου στόλου "USS Mount Whitney" πραγματοποιήθηκε χθες στο απόγευμα η επίσημη τελετή υποδοχής του νέου πρέσβη των Ηνωμένων Πολιτειών στην Αθήνα, Τζόφρει Πάιατ. Το πλοίο, το οποίο αποτελεί το κινητό στρατηγείο του 6ου στόλου, όταν αυτός βρίσκεται σε επιχειρησιακή ανάπτυξη, άφησε το πόστο του στη Μαύρη Θάλασσα και πέρασε τον Βόσπορο χθες, προκειμένου να αγκυροβολήσει στον Πειραιά…
Αυτό λέει το ρεπορτάζ ("καθημερινή" 25/10). Και να οι αφελείς απορίες μας. Η αμερικανική ναυαρχίδα είναι αμερικανικό έδαφος, έτσι δεν είναι; Από πότε η "υποδοχή" ενός πρεσβευτή ενός οποιουδήποτε κράτους γίνεται σε έδαφος του δικού του κράτους και όχι εκείνου που τον υποδέχεται; Θα μπορούσε, δηλαδή, η "υποδοχή" του Πάιατ να γίνει … στην Ουάσιγκτον; Και η "υποδοχή" ενός πρεσβευτή της τουρκίας πάνω σε τουρκική φρεγάτα;
Σαν πολλούς συμβολισμούς μαζεμένους να έχει αυτή η "υποδοχή". Πρώτον, ο καινούργιος αμερικάνος πρεσβευτής "κάτι λέει" με την ασυνήθιστη απαίτησή του, που έγινε βέβαια δεκτή. Λέει υποδεχτείτε με μαζί με τα όπλα μου.
Δεύτερον, ο φιλοαμερικανισμός (και) της φαιορόζ κυβέρνησης είναι γνωστός, παρότι όχι εντελώς κραυγαλέος, σίγουρα όχι τόσο όσο ο αντιγερμανισμός της. "Κάτι λέει" λοιπόν απ’ τη μεριά της και η ελληνική πολιτική σκηνή, που διακομματικά τίμησε το ευλογημένο κατάστρωμα του "Mount Whitney" τρώγοντας, πίνοντας και χαιρετώντας.
Δεν θα μας το πουν αυτό που λένε, έτσι δεν είναι;
Η νόμιμη ζούγκλα. Η υδροπονική καλλιέργεια χασίς φαίνεται ότι πάει καλά στα βόρεια κλίματα. Στην αγγλία, για παράδειγμα. Ποτισμένα στις χημείες τα φυτά καταλήγουν σ’ ένα άγνωστης σύστασης (για τους καταναλωτές) κοκτέιλ, που δεν έχει καμία σχέση με την παλιά "φούντα". (Όπως, εξάλλου, δεν έχουν καμία σχέση οι post modern χρήστες με τους παλιούς χασικλήδες). Αλλά αυτό είναι που τραβιέται την σήμερον ημέρα.
Ως εδώ ας πούμε "οικονομία του εγκλήματος" και προσωπικά γούστα. Το πράγμα παίρνει άλλες διαστάσεις εάν σχετίζεται με την εργασία (νεαρών) σκλάβων. Διάφορες έρευνες και αναφορές δείχνουν ότι πολλοί απ’ τους ασυνόδευτους ανηλίκους που καταφέρνουν να φτάσουν ως το Καλαί (πρώην "ζούγκλα") διαβιβάζονται απ’ τα κυκλώματα (μέσα από νταλίκες) στην αγορά εργασίας στην αγγλία, ειδικά για τον τομέα αυτόν. Των αιχμάλωτων σε σπίτια / φυτείες. Αρκετοί απ’ αυτούς τους ανήλικους είναι απ’ το μακρινό, πολύ μακρινό βιετνάμ.
Φυσικά δεν πρόκειται να προκληθεί κάποιο "ηθικό σκάνδαλο" για τους καταναλωτές, οι οποίοι (κατά τα άλλα) είναι πολύ επίμονοι και απαιτητικοί στο να μαθαίνουν σε τι συνθήκες μεγάλωσε το κοτόπουλο που τρώνε· ή, να μη ντρώνε κρέας επειδή τα ζώα παραγωγής κρεάτος βασανίζονται. Όπως δεν έχει προκληθεί κανένα "ηθικό σκάνδαλο" απ’ τις συνθήκες παραγωγής και διακίνησης της κόκας - για παράδειγμα.
Συγκρατείστε ωστόσο αυτή τη συνέργεια μεταξύ "αθώων χρηστών", οργανωμένου εγκλήματος και μεταναστών εργατών. Μπορεί και να σας χρειαστεί...
Sub-minimum. Αν νομίζατε ότι ο κατώτατος μισθός είναι ο "κατώτατος" ξεχάστε το. Υπάρχει (είναι γνωστό αυτό, μας έλειπε η ορολογία του) ο υπο-κατώτατος. Είναι τα λεφτά που πληρώνονται... αυτοί κι αυτές που θεωρούνται υπ-άνθρωποι, χωρίς να τους το πετάει κανείς στα μούτρα, για να μην στραβώσουν: συνήθως οι νέοι / νέες σε ηλικία μισθωτοί / ες.
Σύμφωνα με τον αμερικανικό νόμο για τα "δίκαια εργασιακά στάνταρς" (fair labor standards act) υπο-κατώτατος μισθός μπορεί να πληρώνεται σε:
- φοιτητές που είναι μαθητευόμενοι·
- φοιτητές πλήρους απασχόλησης που δουλεύουν σε επιχειρήσεις εμπορίου ή υπηρεσιών, ή σε δουλειές μέσα στα πανεπιστήμια·
- άτομα που έχουν δυσκολίες, είτε σωματικές είτε ψυχολογικές, των οποίων η παραγωγική ικανότητα θεωρείται μειωμένη.
Στις ηπα ο νόμος επιτρέπει στους εργοδότες να πληρώνουν αυτόν τον υπο-κατώτατο (από 4,25 δολάρια την ώρα και πάνω όταν ο κατώτατος είναι επίσημα 7,25) στις δύο πρώτες κατηγορίες μόνο για τις πρώτες 90 ημέρες εργασίας τους. Στην ελλάδα, που είναι πιο προχωρημένη, οι εργοδότες μπορούν να πληρώνουν αυτόν τον sub-minimum μισθό μέχρι να συμπληρώσει ο εργαζόμενος το 25 έτος της ηλικίας του. (Όταν πλησιάζει τον διώχνουν και ξανά προσλαμβάνουν "φρέσκο κρέας").
Η επίσημη δικαιολογία της υπο-πληρωμής είναι ότι (οι νέοι) "δεν ξέρουν". Λες και υπήρχαν ποτέ δουλειές για πρωτάρηδες ή και όχι τόσο πρωτάρηδες που τις ήξεραν απ’ την κούνια. Η πραγματική αιτία είναι γνωστή. Μια ακόμα μορφή άγριας υποτίμησης της εργασίας. (Άντε πέστο. Να σε κοιτάνε σαν αρειανό...)
Αυτός / αυτή που sub-πληρώνεται (αλλά δουλεύει μια χαρά) έχει μήπως sub-πόδια, sub-στομάχι, sub-ανάγκες και sub-επιθυμίες; Όχι. Τα αφεντικά βασίζονται στο ότι έχει sub-θέληση για κόντρα, sub-μίσος απέναντί τους. Και εδώ που τα λέμε, αν η σύγχρονη εργατική νεολαία δεν βάλει τους εργοδότες της "στη γαλότσα", τέτοια και χειρότερα θα συμβαίνουν.
Όσο για τους μεγαλύτερους, που δεν είναι sub- ηλικιακά αλλά πληρώνονται με σκατά λεφτά; Τι να πούμε; Τι;
Μικροί και μεγάλοι Μόγληδες. Θα κλείσω τα μάτια και θα βάλω το δάκτυλο στο χάρτη. Αυτό λέει ο Yusef απ’ το σουδάν, όνομα πραγματικό ή όχι δεν έχει σημασία, καθώς φεύγει με το ζόρι απ’ αυτό που ονομάστηκε (και ίσως ήταν) "ζούγκλα": ο καταυλισμός φυγάδων προς την αγγλία, στο γαλλικό έδαφος, στο Καλαί. Την έβγαζαν κάπως ανθρώπινα εκεί οι φυγάδες; Όχι. Ήλπιζαν να καταφέρουν να περάσουν στην αγγλία κρυμμένοι σε κάποια νταλίκα; Ναι. Μ’ αυτήν την ελπίδα που γινόταν όλο και πιο χλωμή όσο περνούσε ο καιρός· κι ωστόσο η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Το γαλλικό κράτος τους επιτρέπει να διαλέξουν ανάμεσα σε δύο επαρχίες του για μετεγκατάσταση· τους υπόσχεται κάτι καλύτερο απ’ τη ζωή στη "ζούγκλα" και πολύ λιγότερο απ’ την ελπίδα της αγγλίας. Σπάει αυτός ο υποψήφιος δεσμός μεταξύ γαλλικού και αγγλικού εδάφος, στο όριο του Καλαί. Θα αντικατασταθεί με κάτι διαφορετικό, "γαλλική φιλοξενία" ας το πούμε, που θα έχει αβεβαιότητα, ματαίωση, και το ενστικτώδικο πείσμα ότι "πρέπει να μείνεις ζωντανός".
Κι ωστόσο το πέρασμα της Μάγχης θα είναι για αρκετό καιρό το ζητούμενο. Τα παράνομα γραφεία ταξιδίων, αυτά που ταΐζουν τα πρωτοκοσμικά κράτη και οι κυβερνητικοί λακέδες τους (με το αζημίωτο, είμαστε σίγουροι) θα προσφέρουν τις λύσεις για το πέρασμα· με 4 ή 5 χιλιάρικα (σε ευρώ). Λίγο πιο κοντά ή λίγο πιο μακρυά απ’ τα παράλια, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Τα λεφτά θα πρέπει να μαζευτούν. Και θα μαζευτούν, ότι κι αν σημαίνει αυτό...
Αυτή είναι η αλληγορία της τάξης μας, και καλύτερα να την νοιώσουμε: Παντού και πουθενά... Χωρίς έδαφος και με το πιο άθλιο τέτοιο... Χωρίς μέλλον και με όλο το μέλλον δικό της... Χωρίς χαρτιά, και με πείσμα...
(Στη φωτογραφία: η τελευταία αγκαλιά του αποχαιρετισμού απ' τη "ζούγκλα". Μετά; Κάπου αλλού, μακριά και χώρια...)
Η αυθεντικά δημοκρατική "έκτακτη ανάγκη". Η Τουρκία έχει το δικαίωμα να υπεασπιστεί τον εαυτό της απέναντι στην τρομοκρατία. Έχει επίσης το δικαίωμα να επεκτείνει το καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Αλλά η κατάσταση έκτακτης ανάγκης στην Τουρκία και στη Γαλλία δεν στηρίζονται στο ίδιο νομικό έδαφος. Τάδε έφη Jean-Marc Ayrault, πρώην πρωθ. και νυν υπ.εξ. της γαλλικής δημοκρατίας, ευρισκόμενος χτες για επίσημη επίσκεψη στην Άγκυρα. Γιατί η κοιτίδα της δημοκρατίας, δεν μπορεί παρά να έχει ένα καθεστώς αυξημένης μπατσοκρατίας με λειρί στο κεφάλι. Αυτό δεν μπορεί να το κάνει ο καθένας.
Ο τούρκος υπ.εξ. Cavusoglu είχε, φυσικά, διαφορετική άποψη. Δεν υπάρχει διαφορά των καθεστώτων έκτακτης ανάγκης μεταξύ Τουρκίας και Γαλλίας δήλωσε. Το πλαίσιο και ο σκοπός τους είναι ο ίδιος. Και τα δύο σημαδεύουν τρομοκρατικές οργανώσεις.
Σ’ αυτό το διαγωνισμό μπατσο-στρατοκρατίας, κι ας φανεί παράδοξο, το δίκιο το έχει η τουρκική πλευρά. Γιατί αυτό που κάνει τώρα το καθεστώς Ερντογάν το έχει κάνει ήδη στο παρελθόν το γαλλικό καθεστώς, εναντίον των αλγερίνων εμιγκρέδων. Όταν είχε γίνει η επανάσταση της ανεξαρτησίας στην αλγερία. Τώρα, που κυνηγάει κάτι που έχουν φτιάξει οι δικές του μυστικές υπηρεσίες, "παίζει σε φιλικό".
Εξού και το θεσμικό γαλλικό λειρί και τα τρικολόρε χρώματα της σωστής "έκτακτης ανάγκης".
Γλυκειά χούντα. Το είχαμε αναφέρει πριν καιρό: μετά το βρεφικό γάλα, το επόμενο που θα λείψει απ’ τους αιγύπτιους πληβείους θα είναι η ζάχαρη. Έτσι συμβαίνει. Οι τιμές της ζάχαρης έχουν εκτοξευτεί, και (αυτό είναι η "μαύρη αγορά"!) δεν πουλιέται καν στα μπακάλικα και στα σούπερ μάρκετ.
Για το βρεφικό γάλα ο στρατός (το στήριγμα της χούντας) είχε την "καλωσύνη" να κάνει δικές του εισαγωγές. Και να το πουλάει με καλό κέρδος. Για τη ζάχαρη σκέφτηκε κάτι πιο απλό: να κατάσχει τις ποσότητες από εργοστάσια γλυκών. Το περασμένο Σαββατοκύριακο ο στρατός έκανε ντου και κατάσχεση 2.000 τόνων ζάχαρης απ’ τις αποθήκες της βιομηχανίας ειδών ζαχαροπλαστικής Edita.
Ο.Κ. Δεν έχει κέικ και ζαχαρωτά! Ο Σίσι πρέπει να βγει λάδι, μέχρι το επόμενο είδος πρώτης ανάγκης που θα εξαφανιστεί απ’ την αγορά. Το πολύ πολύ, αν ζοριστεί πολύ, να δανειστεί κανά ψεκασμένο απ’ την φίλη ελλάδα, για να κάνει τις δημόσιες σχέσεις του.
Μήντια και εξουσία. Έχει τη χάρη του το σύντομο, υποχρεωτικά, γεγονός ότι τα νταραβέρια και οι μοιρασιές στους υποτιθέμενα κεντρικούς μηχανισμούς προπαγάνδας, τα τηλεοπτικά κανάλια, κρέμονται απ’ την απόφαση μιας χούφτας δικαστών.
Κι ενώ τα προβαλλόμενα ενδεχόμενα είναι μια απόφαση υπέρ ή κατά της "συνταγματικότητας" στη μεταφορά των αρμοδιοτήτων του (ανύπαρκτου) εσρ στο υπουργό / πρωθυπουργό "αντ’ αυτού", κανέναν δεν απασχολεί ένα σκορ που θα τροφοδοτεί την κόντρα των πολιτικών βιτρινών. Του είδους 13 - 12 ας πούμε, είτε από ‘δω είτε από ‘κει. Ή, να πει το σοφό δικαστήριο ότι "σωστός είναι ο νόμος εκτός απ' τον περιορισμό των καναλιών σε 4. Πρέπει να πάρει άδεια όποιος θέλει και πληρώσει".
Θα ταίριαζε μια τέτοια εξέλιξη στο ελληνικό ταπεραμέντο και, κυρίως, στη "δημιουργική ασάφεια" (πιπέρι στο στόμα όποιου λέει τέτοια πράγματα!) που επιτρέπει να γίνονται οι "δουλειές" και έτσι και αλλιώς, κάτω απ’ τον θόρυβο και την ομίχλη.
Κοντός ψαλμός αλληλούια.
Ας πάει και η παλιοCETA. Οι γαλλόφωνοι βαλλόνοι (η μία απ’ τις δύο βασικές συνιστώσες του βασιλείου του βελγίου, η άλλη είναι οι ολλανδόφωνοι φλαμανδοί) δεν γουστάρουν την συμφωνία εμπορίου μεταξύ ε.ε. και καναδά. Κι αφού δεν την γουστάρουν αυτοί, δεν την αποδέχεται το βασίλειο του βελγίου. Κι αφού το βέλγιο "δεν", ούτε η ε.ε. μπορεί να την εγκρίνει· γιατί χρειάζεται ομοφωνία. Κι ούτε το νατο (που έχει την έδρα του εκεί), ούτε ο θεός ο ίδιος δεν μπορεί να κάνει τίποτα.
Εφτά χρόνια διαπραγματεύσεων μεταξύ Βρυξελών (όχι σαν πρωτεύουσας του βελγίου αλλά της ε.ε.) και Μόντρεαλ πήγαν χαράμι. Δεν είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί στη ζωή των ευρωπαίων. Ας αφήσουμε ότι σαν καχύποπτοι που είμαστε, σα να ακούμε ορισμένες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να πανηγυρίζουν κρυφά με το θάρρος των βαλλόνων...
Από κάποια άποψη μάλιστα θα έλεγε κανείς μην ξαναπείτε ότι δεν υπάρχει δημοκρατία, και μάλιστα πρακτική, στην ε.ε.... Ιδού: το βέτο μιας αισχρής μειοψηφίας!!
Αυτά να τα βλέπουν κάτι μίζεροι και κάτι κομπλεξικοί στα μέρη μας.
Μαύρο μεσημέρι. Ο ουρανός της φωτογραφίας δεν είναι νυχτερινός. Είναι μαύρος επειδή καίγεται μια πετρελαιοπηγή, κτυπημένη από δεν ξέρουμε ποιούς, στα βόρεια της πολιορκούμενης (και "υπό απελευθέρωση") Μοσούλης.
Τώρα ανασαίνεις με καλάμι...
Shit hits the fan. Πρόκειται για αγγλοασαξονική έκφραση, που αν ερμηνευτεί κυριολεκτικά σημαίνει "τα σκατά έπεσαν στον ανεμιστήρα". Αυτό σημαίνει ότι (τα σκατά) έφυγαν μαζεμένα, αλλά πέφτοντας στον ανεμιστήρα γύρισαν πίσω σκορπισμένα· λερώνοντας πολλούς, σίγουρα περισσότερους απ’ ότι η αρχική εκσφενδόνιση.
Πως προέκυψε και που είχε ισχύ αυτή η φράση; Αφορούσε την αποκάλυψη "βρώμικων μυστικών" (τα σκατά) που άπαξ και διαρρεύσουν (πέσουν στον ανεμιστήρα) σκορπίζουν και θίγουν πολύ περισσότερους απ’ ότι φαινόταν στην αρχή.
Οι ντόπιες πολιτικές βιτρίνες, ντροπαλές καθώς είναι, δεν πιάνουν στο στόμα τους σκατά (αν και εκεί κολυμπούν). Η έκφραση που είναι της μόδας εδώ και κάτι μήνες, καθώς μόλις "ανακάλυψαν την αμερική", είναι η λάσπη στο ανεμιστήρα. Η δεξιά αξιωματική αντιπολίτευση κατηγορεί την φαιορόζ κυβέρνηση ότι "πετάει λάσπη στον ανεμιστήρα", και το ανάποδο κάνουν οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι. Οι ιδιοκτήτες των καναλιών, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, και οποιοσδήποτε θέλει να απαντήσει σε κατηγορίες που τις θεωρεί ανυπόστατες, βρίσκει χώρο για "λάσπη στον ανεμιστήρα". Αλλά μένει μυστηριώδες τι εννοούν...
Να τους κατηγορήσουμε ότι χρησιμοποιούν εκφράσεις που αγνοούν το νόημά τους θα ήταν σα να κλέβουμε παγκάρι εκκλησίας. Το σίγουρο είναι ότι δεν έχουν ιδέα από ανεμιστήρες· χρησιμοποιούν air conditions, και παράξενο δεν είναι. Όσο για τα σκατά και την λάσπη; Τα πρώτα τα σιχαίνονται, την δεύτερη την έχουν στο μυαλό και στο στόμα τους, οπότε θα μπορούσαν να θεωρούν σαν οι πρωτομάστορες ενός μέλλοντος λαμπρού.
Την λάσπη την έχουν. Αν αξιοποιήσουν και τα τούβλα που αφθονούν στις μέρες μας, σωθήκαμε.
Fan hits the shit. Καθόλου ύποπτο ή παράξενο δεν μας φαίνεται όχι ένας αλλά δέκα "σύντροφοι απ’ την μαρτυρικήν μεγαλόνησον", δικηγόροι ή μη, μπροστινοί σε off shore ή πισινοί, να έχουν νταραβέρια με τους (αχυρ)ανθρώπους της εξουσίας, χθεσινούς, σημερινούς, αυριανούς. Αρτέμης Αρτεμίου και Άλσος Παγκρατίου... Εφημερίδα "αυγή" και κανάλι "μεσάνυχτα"... Panama papers και pampers... So what?
Εκείνο που κάνει τα πράγματα ύποπτα είναι η κυβερνο-αντίδραση (στις "καταγγελίες της αντιπολίτευσης"... ε και; τι κάνουν οι αντιπολιτεύσεις στην ελλάδα εκτός από καταγγελίες;). Αυτό το ...και σεις σκοτώνετε τους μαύρους έχει πάψει να είναι ένα παλιό, μπαγιάτικο ανέκδοτο. Έχει γίνει η μονότονη γραμμή της υποτιθέμενης "αντι-διαπλοκής". Δείχνει αμηχανία, και είναι ύποπτο.
Εκτός κι αν είναι ανέκδοτο. Πάλι.
(Ώρες ώρες γινόμαστε ελαφρά κυνικοί με τα καμώματα των πολιτικών βιτρινών. Όμως κάπως πρέπει να επιζήσουμε απ’ τους ψυχολογικούς πολέμους...)
Are we human? Όποιος / όποια έχει κάποιο χρόνο, κάποιο χρήμα και το σχετικό ενδιαφέρον (και δεν γουστάρει περιθωριακούς σαν αυτούς / αυτές του game over…) ας πάει. Πρόκειται για Μπιενάλλε Design, της οποίας ο πλήρης τίτλος είναι: Are we Human?: The Design of the Species: 2 seconds, 2 days, 2 years, 200 years, 200.000 years (στα ελληνικά: Είμαστε ανθρώπινοι; Ο σχεδιασμός των ειδών: 2 δευτερόλεπτα, 2 ημέρες, 2 χρόνια, 200 χρόνια, 200.000 χρόνια). Οι εκδηλώσεις ξεκίνησαν αυτό το Σαββατοκύριακο, και η είσοδος είναι ελεύθερη.
Πρόκειται για την παρουσίαση 70 projects, από πάνω από 250 συμμετέχοντες (από 50 χώρες), σχεδιαστές, αρχιτέκτονες, καλλιτέχνες, θεωρητικούς, χορογράφους, κινηματογραφιστές, ιστορικούς και αρχαιολόγους, που είναι οργανωμένα σε 4 "clouds": Σχεδιάζοντας το Σώμα, Σχεδιάζοντας τον Πλανήτη, Σχεδιάζοντας τη Ζωή και Σχεδιάζοντας τον Χρόνο. Στην πράξη αυτά τα 4 "clouds" δεν είναι διαχωρισμένα, αλλά αποτελούν τις 4 "εισόδους" στο ίδιο δάσος ιδεών (όπως το λένε οι οργανωτές). Η ενιαία ιδέα είναι η εξερεύνηση των σχέσεων ανάμεσα στον σχεδιασμό και στο ανθρώπινο, σε μια έκταση χρόνου που αρχίζει απ’ τα κάθε φορά 2 τελευταία δευτερόλεπτα, πηγαίνοντας προς τα πίσω ως τα 200.000 χρόνια.
Ααααα... Ξεχάσαμε να πούμε που γίνεται αυτή η μπιενάλλε. Στην Istanbul γίνεται... Ξέρετε, εκεί που ο κόσμος είναι πρωτόγονος, καθόσον μουσουλμάνοι...
(Αν είναι να ξεκινήσετε για 'κει με καλές, δηλαδή κριτικές προθέσεις, διαβάστε πριν τα σχετικά περιθωριακά εντόπια ντουκουμέντα της εργατικής αυτονομίας... Μην πάτε με τα χέρια στις τσέπες και σας κοροϊδεύουν...)
Are we serious? Ένα διεθνές φεστιβάλ θεάτρου σκιών θα μπορούσε να ταιριάζει στην Αθήνα (σαν αντίβαρο στις "τουρκικές προκλήσεις" μ’ αυτά τα τάχαμου δήθεμου "ντιζαϊνάδικα"). Δυστυχώς, τέτοιο γίνεται εδώ και πολλά χρόνια στην Bursa (ελλ.: Προύσα), οπότε δεν υπάρχει περιθώριο. Οι καραγκιόζηδες πηγαίνουν Bursa αν είναι να φεστιβαλιαστούν. (Όχι, εκεί πηγαίνουν καραγκιοζοπαίκτες, σχεδιαστές και κατασκευαστές φιγούρων και μαριονετών, παίκτες μαριονετών, κλπ).
Ίσως, τότε, ένα πολιτικό καρναβάλι· αποσυνδεδεμένο απ’ το Πάσχα... Ένα καλοκαιρινό διεθνές φεστιβάλ πολιτικών καρνάβαλων, με θέατρα, ατάκες, stand up και fall down comedy, συνθήματα, καταγγελίες, και όλα τα ωραία που διαθέτουμε σε αφθονία και, σίγουρα, είναι αξιοζήλευτα.
Ξεκινάμε με τους δικούς μας και σιγά σιγά θα μαζευτούν και οι υπόλοιποι.
Σύρμα, οι επενδυτές. Σταθερή η φαιορόζ κυβέρνηση στην πλύση εγκεφάλου, μέσω της ρητορικής για το "χρέος" και την μείωσή του. Αυτή τη φορά, δια στόματος του υπ.οικ. Σταθάκη, σε ομιλία του σε επιχειρηματικό συνέδριο.
Δεν ανήκουμε στο είδος "επενδυτές", γνωστό. Αλλά δεν βλέπουμε να αποδεικνύεται η συσχέτιση της "βιωσιμότητας" με τις πολυαναμενόμενες "επενδύσεις". Διαφορετικά (για να αναφέρουμε δύο μόνο ονόματα) τι μπανανόφλουδα έχουν πατήσει αυτοί της cosco και οι άλλοι της fraport;
Δεν αποδεικνύεται ούτε και το άλλο "επιχείρημα", ότι δηλαδή η υγεία των ελληνικών τραπεζών εξαρτάται απ’ την δυνατότητα δανεισμού του ελληνικού κράτους απ’ την αγορά, υπό την προστασία της ποσοτικής χαλάρωσης της εκτ. Αν υπήρχε τέτοια σχέση γιατί διάφορες ιταλικές τράπεζες είναι υπό χρεωκοπία;
Βρες αποδιοπομπαίους τράγους και κυνήγα τους· γνωστό ελληνικό έθιμο…
Σύρμα, ο συριζα "εξωτερικού". Στο ίδιο συνέδριο μίλησε και ο ευρωβουλευτής Παπαδημούλης. Μπορεί να φταίει ο αέρας των Βρυξελλών, αν και μάλλον φταίει ότι ο εκλογικός κύκλος για την ευρωβουλή είναι σταθερός και άσχετος με τον εκλογικό κύκλο για την ελληνική βουλή... Πάντως ο κυρ Δημήτρης δήλωσε (τι κρίση ειλικρίνειας κι αυτή!) ότι "και όλο το χρέος να μας χαρίσουν, αν δεν αντιμετωπίσουμε τις παθογένειες της χώρας, δεν θα τα καταφέρουμε". Και ύστερα κατονόμασε μερικές απ’ αυτές τις "παθογένειες":
- το πελατειακό κράτος (don’t call me post-pasok!)
- την φοροδιαφυγή (ο περσινός νόμος που χαρίζει τον φπα στους μικρομεσαίους ισχύει ακόμα, by the way…)
- την διαφθορά (αν ξαναπάει κατηγορούμενος για εγκληματική οργάνωση επίσκεψη στο Μαξίμου να πέσει φωτιά να το κάψει!)
- την αργή απονομή δικαιοσύνης (πράγματι, υπάρχουν μερικές εγκληματικές οργανώσεις που δικάζονται με ρυθμό μια μέρα δίκης ανά δίμηνο...)
Τελικά, αν κάποιος είναι μακρυά, και ο μισθός του δεν εξαρτάται απ’ τα καπρίτσια της ηγετικής ομάδας της φαιορόζ κυβέρνησης, μπορεί να έχει "μάτι αετού". Και χωρίς κυάλια.
Ό,τι δεν φτάνει η αλεπού. Μιας και θυμήσαμε την υπόθεση με τον φπα bonus στα χειμαζόμενα μικρο-μεσαία αφεντικά (του τουρισμού περιλαμβανομένου, αλλά όχι μόνο) είναι κωμικές οι δημοσιογραφικές δικαιολογίες για το εξής "παράξενο" φαινόμενο: ενώ οι πελάτες της τουριστικής βιομηχανίας αυξήθηκαν φέτος, τα "τουριστικά έσοδα το οκτάμηνο μειώθηκαν". Κατά 750 μύρια. Μάλιστα (λέει...) η μηνιαία πτώση τον φετεινό Αύγουστο αποτελεί αρνητικό ρεκόρ για την δεκαετία που διανύουμε, με "βουτιά" των εσόδων κατά 9,2% σε σχέση με τον αντίστοιχο μήνα του 2015. Και τι φταίει ρε τσακάλια; Το "προσφυγικό"... Οι "γεωπολιτικές εξελίξεις"... Ο "φτηνός τουρισμός" που κτύπησε κατακέφαλα την ντόπια τουριστική βιομηχανία.
Ενώ, αν έλεγαν: "έπεσαν πολύ τα δηλωθέντα έσοδα", το πράγμα θα ήταν απλό και σαφές. Μια λεξούλα: δηλωθέντα.
Άμα δεν κόβονται αποδείξεις.... μέχρι και οι πρόσφυγες μπορεί να φταίνε... Ένα άγαλμα στον πρώην πρόεδρο των εφοριακών Αττικής και Κυκλάδων και νυν υφυπουργό υπεύθυνο για τα δημόσια έσοδα; Επίχρυσο αν είναι δυνατόν... Αν τα έσοδα του φετεινού Αυγούστου είναι 9,2% κάτω σε σχέση με του περσινού, που ήταν ένας άσχημος τουριστικός μήνας λόγω capital controls, τότε φέτος πρέπει να έχει γίνει ΠΟΛΥ ΧΟΝΤΡΗ ΜΠΑΖΑ!
Όχι αχαριστίες λοιπόν!!! Ένα άγαλμα στον "άγιο Τρύφωνα". Στο μπόι του.
Να το πάρει το ποτάμι. Το βρήκατε ή όχι, σας απασχόλησε ή όχι, χρωστάμε μια απάντηση για το κουίζ πριν λίγες ημέρες: ποιο πολύ γνωστό "σκάνδαλο της δεξιάς" παρέλειψε ο - με - την - πύρινη - ρομφαία εξοχότατος πρωθυπουργός να μνημονεύσει στη θρυλική κοινοβουλευτική μονομαχία περί "διαπλοκής"; Ποιο;
Αυτό που έμεινε στην ιστορία με το όνομα "Βατοπέδι".
Δεν το ξέχασε τυχαία. Το ξέχασε σκόπιμα. Επειδή κρατάει ακόμα η κολεγιά με τους "καραμανλικούς" της επάρατης (και "βρώμικης") δεξιάς. Δεν ξέρουμε πόσο θα τραβήξει το αίσθημα, κι αν η σχέση θα συνεχίσει απρόσκοπτη... Αλλά και μόνο το γεγονός ότι το βαρύ πυροβολικό της "αντιδιαπλοκής" σημαδεύει και παραγράφει κατά βούληση, δείχνει το ποιον του.
Aleppo, final steps? Η προσπάθεια της Μόσχας και της Δαμασκού να αδειάσει το ανατολικό Aleppo δεν φαίνεται να πέτυχε. Είτε επειδή οι αντικαθεστωτικοί κτυπούσαν τις εξόδους, είτε επειδή οι υπηρεσίες του οηε δεν πολυβιάστηκαν να συνδράμουν την αποχώρηση όσων θέλουν να φύγουν (στο κάτω κάτω η εκεχειρία δεν είχε αποφασιστεί απ’ τον οηε...), είτε για λόγους που δεν ξέρουμε. Φαίνεται, αντίθετα, ότι αυτοί οι αντικαθεστωτικοί , αν και στα σκοινιά, έχουν καταφύγει στην τακτική "κλωτσάμε την κυψέλη για να αγριέψουν οι μέλισσες" (που δεν θέλουν και πολύ...), ελπίζοντας, ίσως, σε παρέμβαση των αμερικάνων και των συμμάχων τους (υπέρ τους).
Αυτό σημαίνει ότι δεν περνάει εκεί η μπογιά της Άγκυρας; Σημαίνει ότι γίνεται κι εκεί, στο ανατολικό Aleppo, μια υπόγεια σύγκρουση μεταξύ Άγκυρας και Ουάσιγκτον and friends; Κάτι άλλο;
Δεν θα αργήσει να φανεί. Το χρονικό διάστημα των τετελεσμένων δεν είναι απεριόριστο· καθορίζεται απ’ τις αμερικανικές εκλογές και την ανάληψη καθηκόντων των καινούργιων βιτρινών, ως τα μέσα Γενάρη.
Eν τω μεταξύ, μεγάλο μέρος της πόλης θα είναι μόνο για τα φαντάσματα. Συμπεριλαμβανομένων όλων εκείνων που έχουν δολοφονηθεί και δολοφονούνται απλά επειδή δεν είχαν καν την δυνατότητα να φύγουν.
Νοθεία σε εκλογές; Αποκλείεται! Η μόνη ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στους δύο υποψήφιους προέδρους των ηπα είναι ότι ο μιλιταρισμός, φασισμός, κλπ του ενός (του Τραμπ) είναι ανεπεξέργαστος· ενώ της άλλης (της Κλίντον) είναι δουλεμένος με λεπτομέρεια, στην πράξη.
Η ιδέα του Τραμπ να αμφισβητήσει προκαταβολικά το αποτέλεσμα των εκλογών (αν χάσει) τσίγκλισε τα πιο ταπεινά ελατήρια των ψηφοφόρων, που βολεύονται να πιστεύουν ότι η "δημοκρατική" βιτρίνα της ολιγαρχίας των "αντιπροσώπων του λαού" δεν είναι βιτρίνα αλλά το καλύτερο ράφι του καταστήματος.
"Ψηφοφόροι μας τηλεφωνούν λέγοντας: Θα σημειωθεί άραγε νοθεία στην κάλπη; Προσπαθούμε να τους εξηγήσουμε πως λειτουργεί η διαδικασία. Η καλπονοθεία στις μέρες μας είναι ουσιαστικά αδύνατη" είπε η κ. Μακρένολντς, επικεφαλής της εκλογικής επιτροπής στο Ντένβερ του Κολοράντο. Και μόνο το γεγονός ότι οι ανησυχούντες ρωτάνε τους υπεύθυνους της φαντασμαγορίας αν ΘΑ γίνει νοθεία δείχνει τι χαμπαριάζουν και τι όχι.
Η (κοινοβουλευτική) αντιπροσώπευση είναι νοθεία από μόνη της: οι εκπρόσωποι - του - λαού ελέγχονται όταν ξαναζητήσουν ψήφο, μετά από χρόνια· ενδιάμεσα τίποτα δεν μπορεί να πάρει τις καρέκλες απ’ τους κώλους τους.
Μέσα, λοιπόν, σ’ αυτήν τη νοθεία είναι ουσιαστικά αδύνατη οποιαδήποτε άλλη; Αλήθεια; Γιατί; Επειδή οι προσθέσεις γίνονται από υπολογιστές;
Ωιμέ!!! Πως την πάτησε έτσι το σύστημα πολιτικής διεύθυνσης των καπιταλιστικών κοινωνιών;;!!! Πως έκανε την (έμφυτη;) τιμιότητά του αλγορίθμους; Αλί και τρισαλί!!!
Συμβαίνουν εις Παρισίους. Οι εικονιζόμενοι (σε κεντρικό δρόμο του Παρισιού) είναι "μπάχαλοι"; Όχι. Είναι μπάτσοι!! Μπάτσοι που διαδηλώνουν στο κέντρο της πόλης υπέρ αυστηρότερων τιμωριών σε όσους τους επιτίθενται.
Ποιοι τολμούν να επιτίθενται στα γλυκύτατα γαλλικά όργανα της τάξης; Ξέρετε. Οι συνηθισμένοι. Διαδηλωτές· και νεολαίοι των προαστείων... Στο τελευταίο τέτοιου είδους περιστατικό, στις 8 Οκτώβρη, ένας 28χρονος μπάτσος έπαθε σοβαρά εγκαύματα όταν έφαγε μια μολότοφ, σε κάποιο προάστειο.
Τόσες "τρομοκρατικές" επιθέσεις έχουν γίνει στη γαλλία, και τόση "έκτακτη ανάγκη" έχει βγει στους δρόμους. Ακόμα να εμπεδωθεί το πνεύμα - του - νόμου - και - της - τάξης;
Συμβαίνουν παντού. Επί τη ευκαιρία, αν και το θέμα απαιτεί πολύ περισσότερα από έναν ευκαιριακό σχολιασμό: υπάρχει μια αισθητική διάσταση, πολύ ισχυρή, που βραχυκυκλώνει τις αντιλήψεις. Αυτοί εδώ πιο πάνω, στην προηγούμενη φωτογραφία, πράγματι μοιάζουν με το κοινωνικό underground! Και, ακόμα σημαντικότερο: δεν είναι ασφαλίτες που ετοιμάζονται να χωθούν σε διαδήλωση. Δεν φορούν "στολές κοινωνικές παραλλαγής". Είναι μπάτσοι, το πιθανότερο της κατηγορίας "ματ", με τα καθημερινά τους ρούχα. Που κρύβουν τα πρόσωπά τους για τους ίδιους (αναλογικά) λόγους που τα κρύβουν και οι διαδηλωτές. Λοιπόν; Τι γίνεται;
Έχουν γίνει πολλά, για καιρό, που δεν χωράνε σε μια ασταμάτητη μηχανή. Ωστόσο, έστω, ας πούμε αυτό: όποιος νομίζει ότι "καταλαβαίνει τον κόσμο με μια ματιά" έχει χάσει. Όχι τώρα. Έχει χάσει εδώ και 30 χρόνια. Που σημαίνει: έχασε για πάντα αν το συνεχίζει έτσι· ακόμα κι αν είναι μόλις 20κάτι χρονών.
Τι είναι το εντελώς διαφορετικό "βλέμμα", σιγά μην το πούμε εδώ...
Κόκκινο χαλί στο Πεκίνο. Δεν θα μείνει στην ιστορία για την διπλωματικότητα των δηλώσεών του. Είναι ωμός στα λόγια όσο και στις πράξεις. Πρόκειται για τον φιλιππινέζο πρόεδρο Duterte· κι αν δεν έχετε σημειώσει το όνομά του, κάντε το άμεσα.
Βρίσκεται στο Πεκίνο, για επίσημη επίσκεψη· μαζί με καμιά 200αριά (!!!) επιχειρηματίες. Προφανώς τα deal θα χορτάσουν το φιλιππινέζικο κεφάλαιο. Το Πεκίνο δεν τσιγγουνεύεται (και δεν νοιάζεται για "ανθρώπινα δικαιώματα"). Τι δήλωσε, λοιπόν, περιχαρής ο Duterte;
Απ’ αυτήν εδώ την τελετή, κύριοι, ανακοινώνω τον χωρισμό μου απ’ τις Ηνωμένες Πολιτείες... Στρατιωτικά και οικονομικά. Η Αμερική έχασε.... Πιθανόν να πάω και στη Ρωσία να μιλήσω με τον πρόεδρο Πούτιν. Και να του πω ότι είμαστε τρεις απέναντι στον κόσμο: η Κίνα, οι Φιλιππίνες και η Ρωσία.... Στην Αμερική όχι, δεν θα πάω. Μιλάμε με φίλους εδώ. Είναι καιρός να πούμε στους αμερικάνους goodbye.
Εννοείται ότι το Πεκίνο τρίβει τα χέρια του· και θα κινηθεί γρήγορα. Στην Ουάσιγκτον τρώνε τα νύχια τους. Οι δηλώσεις του Duterte αντιμετωπίστηκαν με παγωμένη "ευγένεια": ο εκπρόσωπος Ned Price δήλωσε ότι η συμμαχία ΗΠΑ - Φιλιππίνων έχει κτιστεί σε μια 70χρονη ιστορία, πλούσιους ανθρώπινους δεσμούς συμπεριλαμβανόμενης της δυναμικής διασποράς των Φιλιππινέζων, και έναν μεγάλο κατάλογο κοινών συμφερόντων ασφάλειας.
Ίσως, σε κάποια μελλοντική διαρροή στα wikileaks μάθουμε για κάποιο αστείο της υποψήφιας ακόμα Κλίντον, του είδους "μήπως να βομβαρδίσουμε τη Μανίλα"; Όσο για τον Τράμπ; Ίσως να μην ξέρει καν που πέφτουν οι φιλιππίνες.
Μοσούλη. Η επιχείρηση ανακατάληψης της Μοσούλης απ’ τον isis (με την πιο ετερόκλητη συμμαχία που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς στα σημερινά δεδομένα: οι ιρανοί "φρουροί της επανάστασης" κάτω απ’ τα φτερά των αμερικανικών βομβαρδιστικών...) μεταδίδεται on line. Κάποια πλάνα της, για την ακρίβεια. Το Θεάμα είναι παντού· παντού όπου πρέπει! Γιατί όταν μοστράρεται τέτοια "διαφάνεια" τότε είναι πολλά εκείνα που πρέπει να κρυφτούν.
Την ίδια στιγμή, λοιπόν, που τα κομμάντο της Τεχεράνης συμμετέχουν στην πολιορκία της Μοσούλης, οι σύμμαχοί της στο συριακό πεδίο μάχης "μυρίζουν κάποια βρώμα" στην υπόθεση. Ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov το είπε όσο πιο διπλωματικά ήταν δυνατόν:
Απ’ όσο ξέρω, η πόλη δεν είναι εντελώς περικυκλωμένη. Ελπίζω ότι αυτό συμβαίνει επειδή δεν μπορούν να την κυκλώσουν εντελώς, και όχι επειδή δεν θέλουν. Αλλά αυτός ο διάδρομος [στα δυτικά] αφήνει ανοικτό τον κίνδυνο ότι ένοπλοι του isis θα μπορέσουν να διαφύγουν απ’ την Μοσούλη, και να πάνε στη Συρία.
Ο γ.γ. της λιβανέζικης Χεζμπ’ Αλλάχ Nasrallah είναι πιο συγκεκριμένος: οι αμερικάνοι σκοπεύουν να επαναλάβουν αυτό που έκαναν στη Φαλούτζα, όταν άφησαν τους ένοπλους του isis να διαφύγουν προς την ανατολική συρία πριν προλάβει η ιρακινή αεροπορία να κτυπήσει το κονβόι των τρομοκρατών.
Είναι η φήμη στην οποία έχουμε ήδη αναφερθεί: η Ουάσιγκτον θέλει να μεταφερθεί ο isis απ’ την ιρακινή Μοσούλη στη συρία, ώστε να συνεχίσει τον πόλεμο κατά του Άσαντ και των συμμάχων του. Αν αυτό το πετύχει παρουσιάζοντας το σαν "ατύχημα" (ώστε να μην το χρεωθεί ανοικτά) θα φανεί.
Κατά τα άλλα στη Μοσούλη γίνεται και θα γίνει αυτό που γίνεται (σίγουρα γινόταν ως χτες) στο Aleppo: οι "αντιτρομοκρατικοί" βομβαρδισμοί ισοπεδώνουν οικοδομικά τετράγωνα, και μαζί αμάχους. Αλλά οι σφαγές θεωρούνται πια "αυτονόητες". Who cares?
Συρία 1. Ο τουρκικός στρατός (a.k.a. "free syrian army") έχει εμπλακεί σε κανονική εκκαθαριστική επιχείρηση εναντίον των ypg βόρεια του Aleppo. Πρόκειται για περιοχές που είχαν καταλάβει οι κούρδοι του "θύλακα της Afrin" τον περασμένο Φλεβάρη, σε βάρος του isis, στην προοπτική ενοποίησης των εδαφών που ελέγχουν με το κυρίως τμήμα της "Rojana". Φαίνεται πως αυτά τα εδάφη τα χάνουν τώρα.
Σημαντικότερο θεωρούμε το γεγονός ότι σταθερά το τουρκικό καθεστώς αναφέρεται στην εκκαθάριση και των υπόλοιπων εδαφών που έχουν καταλάβει οι ypg, δυτικά του Ευφράτη. O κωδικός αυτής της επιχείρησης είναι "Manbij": πρόκειται για την κυρίως πόλη της περιοχής, που κατέλαβαν (..."απελευθέρωσαν"...) πριν λίγους μήνες οι ypg μαζί με τους αμερικάνους. Προς το παρόν δεν γίνονται μάχες σ’ αυτή την πλευρά. Αλλά φαίνεται πως όταν τελειώσουν με την Al Bab ο τουρκικός στρατός και το συριακό πεζικό του, θα προωθηθούν προς τα εκεί. Υποστηρίζοντας, ίσως, ότι αυτή η εκκαθάριση είναι μια ενδιάμεση φάση πριν την επίθεση (αν, τελικά γίνει...) προς την Raqqah.
Σε κάθε περίπτωση η ηχηρή αδιαφορία (ή συγκατάβαση) του καθεστώτος Άσαντ προς τις τουρκικές επιχειρήσεις (εκτός απ’ την πολύ πρόσφατη προσχηματική αγανάκτηση, δες επόμενο σχόλιο) ίσως έχει και μια στρατιωτική εξήγηση. Μετά από χρόνια πολέμου ο καθαρά συριακός στρατός που ελέγχει ο Άσαντ είναι σε οριακή κατάσταση (απ’ την άποψη του αριθμού). Εκατοντάδες χιλιάδες άντρες σε στρατεύσιμη ηλικία έχουν φύγει, κι απ’ την άλλη έχουν επιστρατευτεί ακόμα και 15χρονοι· όσοι έχουν απομείνει. Κατά συνέπεια ούτε σαν όνειρο δεν μπορεί να διανοηθεί ότι θα επανακατακτούσε όλη την συριακή επικράτεια.
Κάνει, λοιπόν, αυτά που του επιτρέπουν οι σύμμαχοί του (κατά κύριο λόγο η Μόσχα), επικεντρώνοντας σε συγκεκριμένα σημεία. Αν πάρει και το Aleppo θα ελέγχει τα σημαντικότερα αστικά (και άλλοτε βιομηχανικά) κέντρα της συρίας: Δαμασκό (δεν την ελέγχει ακόμα πλήρως), Λατάκεια, Χομς, Χάμα... Τα υπόλοιπα, αραιοκατοικημένες περιοχές, έρημοι και οροπέδια, είναι έξω απ’ τις δυνατότητες, όχι μόνο της τωρινής αλλά και των επόμενων δύο τουλάχιστον 2 γενεών.
Αυτή η κατάσταση αφήνει έδαφος για τους υπόλοιπους στη συριακή επικράτεια, ακόμα και για τον isis. Αλλά υπάρχουν και οι δρόμοι, οι εμπορικές και ενεργειακές διαδρομές... Κι εκεί δεν φαίνεται ακόμα οποιαδήποτε συμφωνία μοιρασιάς.
Συρία 2. Το σχέδιο της Μόσχας και της Δαμασκού για "εθελοντική" εκκένωση του ανατολικού Aleppo τόσο από άμαχους όσο και από ένοπλους εμποδίζεται μέχρι στιγμής... από hard core πολιορκούμενους. Που κτυπούν με όλμους και ελεύθερους σκοπευτές τους "ασφαλείς διαδρόμους" και τα λεωφορεία της εξόδου.
Ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov σε χθεσινή του συνέντευξη κατήγγειλε το γεγονός, μαζί με την άρνηση των ηπα να ξεχωρίσουν τους "μετριοπαθείς αντάρτες" απ’ την al - Nusra. Για εκατοστή φορά. Έχουν ενδιαφέρον, ωστόσο, τα σχόλιά του για την τουρκική επίθεση κατά των ypg.
Ανησυχούμε είπε από αναφορές ότι η Τουρκία βομβαρδίζει την βόρεια συρία... Έτσι, γενικά. "Την βόρεια συρία"...
Ακόμα και ο Άσαντ δήλωσε θυμωμένος για το θέμα, απειλώντας ότι τα μαχητικά του θα ρίξουν τουρκικά αεροπλάνα, αν τα πάρει το μάτι τους... Ωστόσο δεν χρειάζεται τέτοια νευρικότητα. Υπάρχουν υπεραρκετά τουρκικά τανκς για την συγκεκριμένη επιχείρηση. Δεν χρειάζεται να ξερολιαστάζουν ψάχνοντας (τα ρωσικά ραντάρ) στους ουρανούς για "εισβολείς".
Απειλές, παραλίγο. Η ε.ε. παραλίγο να εξέδιδε μια "σκληρή ανακοίνωση", με απειλές για επιβολή κυρώσεων κατά της Μόσχας (για τον ρόλο της στο Aleppo) στην προχθεσινή σύνοδό της στις Βρυξέλες. Αλλά το ξανασκέφτηκε και ανακοίνωσε κάτι πολύ πιο ήπιο. Στο τελικό κείμενο υπάρχει η "έντονη καταδίκη" των επιθέσεων σε αμάχους στα ανατολικά της πόλης, και η "έντονη έκκληση για άμεσο τερματισμό των εχθροπραξιών".
Υποτίθεται πως ήταν ο ιταλός πρωθ. Renzi που φρέναρε τις ευρωπαϊκές απειλές ζητώντας κάτι τις πιο "ευγενικό". Αλλά γιατί η ε.ε. θα ήθελε να είναι, αυτή τη στιγμή, αμερικανικότερη των ηπα; Άλλωστε, Μέρκελ και Ολάντ συναντήθηκαν με τον Πούτιν στο Βερολίνο μόλις την περασμένη Τετάρτη (ήταν και ο Ποροσένκο, με κυρίως πιάτο το "ουκρανικό" ζήτημα). Δεν του τράβηξαν τ' αυτί; Όχι. Συνεπώς οι χθεσινές δηλώσεις της Μέρκελ επιβεβαιώνουν ότι τα ηγετικά κράτη της ε.ε. δεν έχουν καμιά καούρα να τιμωρήσουν την Μόσχα για το Aleppo:
Απ’ την μια μεριά θέλουμε να έχουμε καλές σχέσεις με τη Ρωσία. Απ’ την άλλη μεριά πρέπει να είμαστε καθαροί στις επαφές μας [σ.σ.: εντός ε.ε.] για το που βρισκόμαστε, ειδικά σε σχέση με τις τελευταίες εξελίξεις στη συρία.
Που βρίσκεσθε κυρία Μέρκελ; Ο κύριος Ολάντ που βρίσκεται;
Το χρέος! Η φασαρία για την "μείωση του ελληνικού χρέους" έχει γίνει απ’ τα βασικά κλισέ της δημαγωγικής πλύσης εγκεφάλου. Ελάχιστοι μη επαγγελματίες ασχολούνται ή καταλαβαίνουν περί τίνος πρόκειται· την ίδια στιγμή που πολλοί είναι σίγουροι ότι ξέρουν, και είναι ικανοί να στήσουν πάνω σ’ αυτή την υποτιθέμενη "γνώση" τους όλα τα πυργάκια: το δντ (που θέλει το καλό μας), την γερμανία (που θέλει το κακό μας) κλπ κλπ.
Το μόνο βέβαιο είναι πως όλα τα κακά της τελευταίας 6ετίας, τα "μνημόνια", οι "τρόικες", οι ατέρμονες "διαπραγματεύσεις", γίνονται ... για να μπορεί να ξαναδανειστεί το ελληνικό κράτος απ’ τις αγορές! Γι’ αυτό και μόνον αυτό: για να δανείζεται / χρεώνεται εμπνέοντας εμπιστοσύνη (στους δανειστές των αγορών χρήματος).
Η φαιορόζ κυβέρνηση, απ’ την πρώτη μέρα της τον περασμένο Γενάρη ως σήμερα έχει αυτήν την περιβόητη "μείωση του χρέους" σα στρατηγικό στόχο της. Έχει αλλάξει τακτική, και αθόρυβα έχει αλλάξει και ζητούμενο. Αρχικά (με όπλο τον εκβιασμό της ελληνικής εξόδου απ’ την ευρωζώνη...) στόχος ήταν να χαρίσουν λεφτά στο ελληνικό κράτος τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά.
Τώρα, επειδή έχει πεισθεί ότι απλά αυτό είναι αδύνατο, έχει (επιφανειακά τουλάχιστον) πιο μετριοπαθή στόχο. Με κάποιον τρόπο, που δεν θα περιλαμβάνει, φυσικά, "κούρεμα", ούτε όμως υψηλά ετήσια πλεονάσματα του προϋπολογισμού για πολλά χρόνια, να θεωρηθεί το χρέος ΤΩΡΑ "βιώσιμο" (να κριθεί, δηλαδή, από τώρα ότι το ελληνικό κράτος θα είναι σε θέση να το ξεπληρώνει τα επόμενα πολλά χρόνια...)
Όχι για να συμμετάσχει το δντ στη συνέχεια της "ελληνικής διάσωσης"... Αλλά για να συμπεριλάβει η κεντρική ευρωπαϊκή τράπεζα και τα ελληνικά ομόλογα (τα καινούργια δάνεια απ’ τις αγορές δηλαδή) στην "ποσοτική χαλάρωση". Τι είναι αυτό;
Το ευρωπαϊκό χρέος. Επειδή, απ’ το καταστατικό της, η ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα απαγορεύεται να δανείζει απευθείας τα ευρωπαϊκά κράτη, εφαρμόζει ένα πρόγραμμα έμμεσης υποστήριξης του δανεισμού τους: αγοράζει τα ομόλογά τους (τα χρεώγραφά τους δηλαδή) απ’ την "δευτερογενή αγορά". Μ’ αυτόν τον τρόπο τα επιτόκια των ομολόγων των κρατών της ε.ε. κρατιούνται χαμηλά (έως πολύ χαμηλά)· άρα τα κράτη μπορούν να δανείζονται φτηνά. Με επιτόκια από αρνητικά έως γύρω στο 3+% (Το δεκαετές ομόλογο της πορτογαλίας είχε χτες επιτόκιο 3,2%).
Απ’ αυτήν την διευκόλυνση εξαιρείται η ελλάδα. Όχι επειδή "είναι σε πρόγραμμα" αλλά επειδή θεωρείται failed state. Αν η φαιορόζ κυβέρνηση ξεφορτωνόταν προχθές όλες τις τρόικες και τα παρεπόμενα και χθες ζητούσε δανεικά απ’ τις αγορές μέσω 10ετούς ομολόγου, το χαμηλότερο επιτόκιο που θα έπειθε κάποιον να την δανείσει θα ήταν 8,4%. Αλλά αυτό θεωρείται ο ορισμός του μπαταξή για κράτος μέλος της ευρωζώνης.
Το ελληνικό χρέος και πάλι. Η φαιορόζ κυβέρνηση θέλει να πιστεύει ότι α) αν το υπάρχον χρέος της προς τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη μειωθεί (έστω λογιστικά) ώστε να κριθεί ότι μπορεί να το ξεπληρώνει, και β) αν ύστερα η ευρωκεντρική τράπεζα συμπεριλάβει και τα (καινούργια) ελληνικά δάνεια απ’ τις αγορές κάτω απ’ τις φτερούγες της, τότε γ) θα μπορεί να αρχίσει να δανείζεται απ’ αυτές τις ρημαδοαγορές, χωρίς δεσμεύσεις και υποχρεώσεις (όπως με τον πολιτικό δανεισμό) σε λογικά επιτόκια. Και "λογικά" θα ήταν επιτόκια κάτω από 3% (για 10ετή ομόλογα). Είναι μια τέτοια ελληνική πίστη ρεαλιστική;
Όχι, δεν είναι!!! Κι αυτό επειδή οι πάντες στον πλανήτη ξέρουν πια (βοήθησε ιδιαίτερα ο ενάμισυ χρόνος της φαιορόζ κυβέρνησης σ’ αυτό) ότι αν η Αθήνα θέλει να "βγει στις αγορές" ΔΕΝ είναι επειδή "γιατρεύτηκε" απ’ τις αιτίες της ως τώρα αναξιοπιστίας της και νοιώθει fit, αλλά επειδή θέλει να ξεφορτωθεί την "συνταγή", χωρίς να έχει κάτι άλλο δικό της να κάνει στη θέση της. Μ’ άλλα λόγια οι πάντες (και σίγουρα οι "ειδικοί των αγορών", επαγγελματίες σπεκουλαδόροι οι άνθρωποι!) ξέρουν ότι το ελληνικό δημόσιο δεν είναι περισσότερο αξιόχρεο τώρα απ’ ότι ήταν το 2010. Και δεν θα άλλαζαν γνώμη ούτε κι αν ο πάπας ή ο θεός έλεγαν το αντίθετο...
Συνεπώς, ακόμα κι αν από κάποιο θαύμα γινόταν και το (α) και το (β) των φαντασιώσεων της φαιορόζ κυβέρνησης, δεν πρόκειται να γίνει το (γ). Ακόμα και κάτω απ’ την φτερούγα της "ποσοτικής χαλάρωσης" το ελληνικό δημόσιο θα ήταν υποχρεωμένο να δίνει επιτόκια το λιγότερο 4 - 4,5 - ή και 5% για δάνεια δεκαετούς διαρκείας· τριπλάσια επιτόκια απ’ αυτά που χρεώνεται τώρα, με τον πολιτικό δανεισμό του. Κι αυτό για δανεικά που θα αύξαναν το ήδη μεγάλο, βιώσιμο / ξεβιώσιμο χρέος του.
Θα το άντεχε η ελληνική κοινωνία ένα κράτος που θα σταματούσε να κάνει καινούργια δάνεια που μεγαλώνουν το χρέος του; Χμμμμ... Τότε θα γίνονταν ακόμα πιο άγριες περικοπές!
Ποια διευθέτηση του χρέους λοιπόν; Γιατί, τότε, οι φαιορόζ κυβερνώντες επιμένουν να κυνηγούν μια χίμαιρα; Ο λόγος είναι κωμικοτραγικά απλός: για να μπορούν να φορτώσουν σε άλλους τις ευθύνες που δεν θέλουν (και δεν μπορούν) να αναλάβουν. Στην πραγματικότητα είναι δεμένοι χειροπόδαρα στην μυθολογία που τους χάρισε τις κυβερνητικές καρέκλες (και τους ανάλογους μισθούς). Την μυθολογία του "χρέους", των "κακών ξένων που μας επιβουλεύονται", κλπ κλπ.
Αυτή η μυθολογία ταιριάζει φυσικά στη λούμπεν ελληνική σκέψη, στις φαντασιώσεις και στην ηθική των μικροαστών. Και δεν θα πεθάνει ποτέ. Το θέμα είναι πως όταν αυτή η μυθολογία έχει στρογγυλοκαθήσει στη θέση του "παραγωγού κρατικής πολιτικής" ένα μονάχα "λογικό" τέλος μπορεί να δημιουργήσει. Το salto mortale της δραχμής. Αντί να δανείζεσαι (κανείς δεν θα βρεθεί να το κάνει) τυπώνεις πεντοχίλιαρα, και ξανατυπώνεις, και ξανατυπώνεις, μέχρι να χρησιμοποιούνται στα w.c.
Είναι κάτι σαν το νόμο της βαρύτητας. Κανείς δεν θέλει να γκρεμοτσακιστεί. Όταν, όμως, κάποιος παριστάνει ότι είναι έτοιμος να πετάξει απ’ την ταράτσα του θα πάθει το αναπόφευκτο.
Παλιότερες αναρτήσεις:
21-31 Δεκεμβρίου 2016 |
11-20 Δεκεμβρίου 2016 |
1-10 Δεκεμβρίου 2016 |
21-30 Νοεμβρίου 2016 |
11-20 Νοεμβρίου 2016 |
1-10 Νοεμβρίου 2016 |
21-31 Οκτωβρίου 2016 |
11-20 Οκτωβρίου 2016 |
1-10 Οκτωβρίου 2016 |
21-30 Σεπτεμβρίου 2016 |
11-20 Σεπτεμβρίου 2016 |
1-10 Σεπτεμβρίου 2016 |
21-31 Αυγούστου 2016 |
11-20 Αυγούστου 2016 |
1-10 Αυγούστου 2016 |
1-4 Ιούλη 2016 |
21-30 Ιούνη 2016 |
11-20 Ιούνη 2016 |
1-10 Ιούνη 2016 |
21-31 Μάη 2016 |
11-20 Μάη 2016 |
1-10 Μάη 2016 |
21-30 Απρίλη 2016 |
11-20 Απρίλη 2016 |
1-10 Απρίλη 2016 |
21-31 Μάρτη 2016 |
11-20 Μάρτη 2016 |
1-10 Μάρτη 2016 |
27-29 Φλεβάρη 2016
