Τον σταυρό σου, και… Η αυστηρότητα των δηλώσεων του αρχιβοσκού των ντόπιων χριστιανών δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας. Όσο πιο δειλά είναι τα βήματα των πολιτικών βιτρινών στα θέματα ενδιαφέροντος και συμφέροντος των παπάδων, τόσο πιο εύκολα θα τις καρφώνουν αυτές τις βιτρίνες στα κέρατά τους (οι τράγοι).
Να γίνουν τα "θρησκευτικά" θρησκειολογία; Ουάου! Μήπως είναι ευκολότερο να αλλάξει η ταμπέλα του υπουργείου όπου προΐσταται ο κ. Φίλης, και να γίνει "παιδείας και θρησκειολογίας"; Και γιατί όχι "παιδείας και ψυχολογίας", που θα ήταν και trendy;
Αυτά είναι θέματα που στις κοσμικές "δημοκρατίες" έχουν λυθεί πριν έναν αιώνα. Εδώ, ο πρωθυπουργός της "πρώτης, δεύτερης φοράς αριστεράς", εν έτει 2015 - 16, οφείλει την καρέκλα του και στην οικογενειακή φιλία (του) με τον αρχιβοσκό και τους προκάτοχούς του. Δεν χάνει, άλλωστε, την ευκαιρία αυτής της ζεστής (και) προσωπικής "χημείας".
Η αλήθεια είναι ότι το παλιότερο "κόμμα" στον "πολιτισμένο" κόσμο, η χριστιανική εκκλησία, όπου στριμώχτηκε πραγματικά αναγκάστηκε να κάνει κάποιες υποχωρήσεις. Αλλά δεν είναι εδώ τέτοια η περίπτωση. Και δεν είναι, σίγουρα, οι της "αριστεράς" οι επίφοβοι μεταρρυθμιστές.
Κανονικά (στοιχειωδώς) αυτό το "μάθημα των θρησκευτικών” θα έπρεπε να καταργηθεί εντελώς· και δεν είναι το μόνο. Όποιος θέλει να βρει έναν θεό ας το κάνει μόνος του. Κανονικά (στοιχειωδώς) κάθε φορά που θα γρύλιζαν οι βοσκοί και το ποιμνίο θα έπρεπε κάποιος να τους σφυρίζει στ’ αυτί σκασκός, γιατί θα σας φορολογήσουμε την ακίνητη περιουσία της εκκλησίας. Κανονικά (στοιχειωδώς) θα έπρεπε οι παπάδες να πάψουν να είναι δημόσιοι υπάλληλοι, και θα έπρεπε να πληρώνονται απ’ τους πιστούς (τους) αποκλειστικά. Κανονικά (στοιχειωδώς) αυτά θα έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και δεκαετίες.
Με την πείρα του γιατί δεν έχει γίνει τίποτα απ’ αυτά, με την πείρα του ότι το ελληνικό κράτος είναι καθόλου τυχαία το πιο "φονταμελιστικό" από θρησκευτική άποψη στην ε.ε., οι βοσκοί γαυγίζουν εύκολα και άνετα με το παραμικρό.
Βοσκοί - τσοπανόσκυλα: είναι τόσο πιο θορυβώδη όσο μικρότερος είναι ο κίνδυνος… Άμα ζοριστούν σοβαρά, λουφάζουν.
Ταμείο μηχανικών. Οι απ’εξω δεν έχουν ιδέα. Οι από μέσα ξέρουν, αλλά σπάνια μιλούν δημόσια γι’ αυτό. Κι όταν το κάνουν είναι συνήθως για τριτεύοντα ζητήματα.
Τι είναι το περιβόητο τσμεδε, λοιπόν; Ένα ικα στο ρετιρέ; Καμμία σχέση. Το τσμέδε είναι ένα "ευγενές" ταμείο ασφάλισης και συνταξιοδότησης που επί δεκαετίες κρατούσε όμηρους (και χρεωμένους) όσους / όσες τολμούσαν να πάρουν ένα πτυχίο μηχανικού, να κάνουν "έναρξη επαγγέλματος" εγγραφόμενοι / ες στο τεε, και ύστερα να τα παρατήσουν για να γίνουν ψαράδες, οδηγοί νταλίκας ή καλόγριες: κανέναν δεν διέγραφε το τσμεδε απ’ τα κατάστοιχά του (ούτε το τεε...), για να μην υποχρεωθεί να μεταφέρει τις εισφορές του σε κάποιο άλλο, "ταπεινό" ταμείο, όταν θα ερχόταν η ώρα της σύνταξης. Με άλλα λόγια: το τσμεδε είναι ένα ταμείο που με βίαιο τρόπο έχει επιβάλλει εισφορές δεκαετιών σε χιλιάδες πρώην και λίγο μηχανικούς και έχει καταχραστεί τις εισφορές όσων έκοψαν κάθε σχέση μαζί του.
Επιπλέον το τσμέδε είναι ένα ταμείο που δεν αναγνώριζε επί δεκαετίες την ανεργία των μισθωτών μηχανικών. Όχι μόνο δεν έδινε "επιδόματα ανεργίας" αλλά, αντίθετα, έβαζε ασύλληπτα πρόστιμα σε όσους (άνεργους) καθυστερούσαν να πληρώσουν το χαράτσι τους.
Επ’ αυτού, και για λόγους ιστορικής ακρίβειας, αξίζει να ξέρει κανείς αυτό: οι πρώτοι μπλοκάκηδες, σε καλό αριθμό, ήταν απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ’80 οι νεαροί / νεαρές μηχανικοί (και δικηγόροι) που δούλευαν ήδη τότε υπάλληλοι σε αντίστοιχα γραφεία, αλλά φορολογούνταν σαν "ελεύθεροι επαγγελματίες". Στη λογική "σήμερα υπάλληλος, αύριο αυταπασχολούμενος, μεθαύριο αφεντικό". Και ενώ αρκετοί απ’ αυτούς και αυτές έπεφταν σε μικρότερα ή μεγαλύτερα διαστήματα ανεργίας, το "ταμείο" απαιτούσε "τα λεφτά του" στην ώρα τους· αλλιώς έβαζε τοκογλυφά επιτόκια, σαν πρόστιμα, για τις καθυστερήσεις.
Αργότερα, με τόσο επιτυχημένη προϊστορία, οι "μπλοκάκηδες" γενικεύτηκαν.
Τι θα περίμενε κανείς, λοιπόν, απ’ την διοίκηση ενός τέτοιου ευαγούς ιδρύματος; Να φροντίζει τους άστεγους και τους πρόσφυγες; Να ταΐζει τα περιστέρια στο Σύνταγμα; Με τα τεράστια αποθεματικά του έγινε τραπεζίτης. Και σαν τραπεζίτης, δηλαδή σαν μπάνκα ενός σημαντικού τμήματος της μεσαίας τάξης, έκανε ανάλογα τις δουλειές του.
Μηχανικοί, δικηγόροι, γιατροί: η σπονδυλική στύλη του πολιτικού προσοδισμού. Οι μικροαστοί; Οι σάρκες του...
Πλεονεκτήματα… Είναι ένας ανομολόγητος ψυχαναγκασμός. Κάποιος περπατάει στο δρόμο και φωνάζει, καθώς τσακώνεται με αόρατους "κερατάδες που τον κορόιδεψαν ενώ αυτός ήταν ντόμπρος"… Ανάλογα οι της αριστέρας φράξιας της φαιορόζ κυβέρνησης φωνάζουν ότι έχουν "το ηθικό πλεονέκτημα" - έναντι των δεξιο-πασόκων…
"Ηθικό πλεονέκτημα"; Καλύτερα να έλεγαν "πλεονέκτημα έδρας" (με την έννοια της κοινουβουλευτικής εξουσίας). Κατά τα άλλα πόσο "ηθικό" είναι το πλεονέκτημα ενός κυβερνητικού σχηματισμού που αποτελείται από 65% old good πασοκ, 10% Καραμανλική ν.δ., 20% light φασίστες και 5% τσόντα / βιτρίνα Κουμουνδούρικη γραφειοκρατεία and friends;
Πρέπει νάσαι πολύ λέρα για να κυβερνάς γαλέρα - έλεγε μια παλιά σοφή ατάκα ενός διάσημου κόμικ. Περί "ηθικών πλεονεκτημάτων" μόνο σε εκκλησίες γίνεται κουβέντα...
Υπερθεματιστές. Πως ήρθε αυτή η λέξη και στρογγυλοκάθησε στην προπαγανδιστική σφαίρα; Πως έγινε και όλοι μα όλοι οι παπαγάλοι του θεάματος την χρησιμοποιούν, χωρίς καμία εξαίρεση, λες και την ήξεραν από χτες; Ποιος δίνει οδηγίες και κατευθύνσεις "καθολικής αποδοχής" στη νέα γλώσσα; (Κάτι απορίες που έχουμε, ε;)
Υπάρχει άλλη, πιο ακριβής και, κυρίως, γνωστή λέξη: πλειοδότες. Πλειοδοτικός διαγωνισμός έγινε (για τα κανάλια)· όχι υπερθεματιστικός. Γραμματολογικά η χρήση παράγωγου του ρήματος "υπερθεματίζω" για την περίπτωση δεν είναι λάθος. Απλά οι πιο συνηθισμένες χρήσεις του ρήματος δεν αφορούν πλειοδοσίες αλλά επίμονη υποστηρίξη κάποιας άποψης. Μέχρι το κόλπο Παππά "υπερθεμάτιζε" κάποιος όχι ανοίγοντας το πορτοφόλι του αλλά βρίσκοντας επιπλέον επιχειρήματα υπέρ (ή κατά) μιας γνώμης.
Εκτός αν το υπερ-θεμα-τιστές είναι ο προπομπός ενός επιθέτου απογοήτευσης: οι ανα-θεμα-τισμένοι!...
Το κάτεργο καίγεται, καίγεται, καίγεται! Αρκεί να ακούσει κανείς τις φωνές της άγριας χαράς των αιχμάλωτων προσφύγων / μεταναστών (που το πιθανότερο είδαν και τα λίγα πράγματά τους να χάνονται) για να καταλάβει (αν έχει ψυχή). Ένα απ’ τα κάτεργα "φιλοξενίας" (στη νέα γλώσσα του ολοκληρωτισμού "hot spot"), στη Μόρια της Μυτιλήνης, πυρπολήθηκε. Κι αυτό ήταν το καλύτερο που θα μπορούσαν να κάνουν οι απελπισμένοι "φιλοξενούμενοι" / αιχμάλωτοι.
Σε ποιον χρεώνονται τα "ανθρωπιστικά" βασανιστήρια των στρατοπέδων συγκέντρωσης; Στον ανάλογο που χρεώνονταν τα αντίστοιχα στη Λαμπεντούζα και σ’ όλες τις Λαμπεντούζες: εν προκειμένω στην ελληνική κυβέρνηση που με σχέδιο, σύστημα και πρόθεση παριστάνει την "αδύναμη" (ω μωρέ μωρέ την καϋμενούλα!) να προσφέρει ανθρώπινες (ανθρώπινες - όχι ζωώδεις) συνθήκες καθημερινής ζωής στους λίγο παραπάνω από 50.000 πρόσφυγες / μετανάστες.
Τα γράφουν ξένα (καθεστωτικά) μήντια, όχι όμως και τα ελληνικά "πατριωτικά" - δηλαδή όλα τα ντόπια. Οι συνθήκες της καθημερινότητας στα "καυτά σημεία" είναι απάνθρωπες· και είναι σκόπιμα τέτοιες. Για να δρα και να επιδρά η φήμη της απανθρωπιάς: αποτρεπτικά για τους επόμενους φυγάδες προς τα μέρη μας.
Στο λογαριασμό αυτού του σχεδιασμού περιλαμβάνονται και όλες οι ακροδεξιές / φασιστικές αντιδράσεις των κάθε φορά ντόπιων. Γιατί η μεταχείριση των προσφύγων / μεταναστών είναι τέτοια ώστε να κουρντίζονται τα κτηνώδη αντανακλαστικά των ντόπιων· δεν είναι δύσκολο.
Φωτιά λοιπόν! Ακόμα κι αν δεν λύνει κάτι, φωτιά...
Αγέρα στα πανιά σου… Υπάρχουν περίπου 40.000 σκάφη που γυρνούν τη γη, τα περισσότερα ανήκουν σε συνταξιούχους, σε ανθρώπους χωρίς οικονομική επιφάνεια, που κάποια στιγμή πουλάνε το σπίτι τους, παίρνουν ένα σκαφάκι και κάνουν το γύρο της γης. Από τρία μέχρι εφτά χρόνια. Είδαι Άγγλους, Ισπανούς, Ιταλούς, Γάλλους, αλλά ούτε έναν Έλληνα. Δεν είναι καλύτερα να ζήσεις μια τέτοια εμπειρία από το να κάθεσαι να σκέφτεσαι από το πρωί μέχρι το βράδυ τον Τσίπρα; Δεν τελειώνει η ζωή μετά τα 60, ούτε επιβάλλεται να κάθεσαι μπροστά στην τηλεόραση.
Τάδε έφη Παναγιώτης Κοντογιάννης ("καθημερινή" 17/9). Εξηνταδύο χρονών τώρα, συνταξιούχος μηχανικός, αγόρασε ένα μονοκάταρτο σκαρί, και βγήκε στον ατλαντικό να πάει απέναντι. Στη "νέα γη". Και να γυρίσει. Ίσως τώρα σχεδιάζει το επόμενο σαλπάρισμα.
Δίκιο έχει. Είτε είσαι σε πόλεμο με την βλακεία και την αδικία είτε όχι γιατί να μην πάρεις ρουφιξιές απ’ τον ατέλειωτο κόσμο; Γιατί να τρως στη μάπα την μιζέρια; Και επειδή είναι εύλογο ότι δεν γίνεται κανείς καπετάνιος με επιφοίτηση, κι ούτε είναι απλό το ξεπέρασμα του φόβου της θάλασσας (πάει καιρός που το είδος μας σύρθηκε έξω απ’ αυτήν), και επειδή ένα "σκαφάκι" μπορεί να είναι ακριβό είδος, υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να γυρίσεις τον κόσμο. Οι τρισκατάρατοι ευρωπαίοι (κι όχι μόνο) ταξιδεύουν στον πλανήτη με ποδήλατο. Νεώτεροι και μεγαλύτεροι. Μαδρίτη - Σιγκαπούρη με ποδήλατο· ακούγεται τρελό; Γύρος των παρακαυκάσιων κρατών με ποδήλατο· γύρος της ευρώπης με τον ίδιο τρόπο· τρελό;
Όπως θα έλεγε και μια νεαρή ψυχή, απ’ την Ισταμπούλ ορμώμενη, στα μεγάλα ταξίδια μπορεί να γνωρίσεις συνταξιδιώτες τρελλούτσικους, πεισματάρηδες, σιωπηλούς, απογοητευμένους, ερωτευμένους· αλλά σπάνια θα πέσεις πάνω σε φασίστες και ρατσιστές…
Αυτό είναι καλό, και όχι το μόνο.
Τσεκ φιλίας.
Oh Lord, won't you buy me a Mercedes Benz?
My friends all drive Porsches, I must make amends.
Worked hard all my lifetime, no help from my friends,
So Lord, won't you buy me a Mercedes Benz?
Αυτό τραγουδούσε η θεϊκή Janis σ’ ένα απ’ τα τελευταία της τραγούδια. Ο καιρός πέρασε, τα πράγματα άλλαξαν, και είναι πιθανό ότι αν η mercedez ήταν ελληνική εταιρεία θα μπορούσε να την αγοράσει χωρίς λεφτά. Απλά επειδή ένα φίλος της θα είχε (ακίνητη) περιουσία.
Κι αν όχι αυτοκινητοβιομηχανία, ας μην υπερβάλουμε, σίγουρα βιομηχανία ψεμμάτων (: μήντιο). Αλλά όχι, η Janis δεν θα αγόραζε ποτέ κανάλι. Ούτε βιομηχανία. Μια mercedes benz μόνο.
Oh lord sent me the right kara-friends!
Εκδουλεύσεις μεταξύ φίλων. Το να δίνει η "τράπεζα των μηχανικών" (μέσω τσμέδε), δηλαδή η attica, δάνεια σε εργολάβους όπως αλλού έχουν πάνω στα τραπέζια το αλατοπίπερο μας φαίνεται λογικό. Τι στο διάολο; Αν όχι αυτοί ποιοί;
Το ενδιαφέρον μας είναι παραδίπλα. Η marfin bank του παραλίγο εθνοσωτήρα Βγενόπουλου· η proton bank του θαυμαστού mister L Λαυρεντιάδη· η attica bank του κραταιού ταμείου των μηχανικών: όλες είχαν αυτήν την αυτοκαταστροφική (τελικά) συνήθεια να δίνουν δάνεια χωρίς εξασφαλίσεις. Έκαναν αυτό που θεωρείται το πιο βαρύ αμάρτημα για τους τραπεζίτες - oh Lord!!!
Αυτοκαταστροφική συνήθεια; Όχι δα! Όταν πέφτουν τόσοι παράδες με τέτοιους τρόπους συμβαίνει πάντα, de facto, μια κάποια "διακράτιση" (κοινώς μίζα) υπέρ όσων τραπεζικών στελεχών βάζουν τις τσίφρες τους για τα δάνεια. Το επιβάλλουν οι καλοί τρόποι διάολε!
Και η τράπεζα της ελλάδας; Δεν είναι αυτή που έχει "εποπτικές ευθύνες" πάνω στον τρόπο λειτουργίας των εμπορικών τραπεζών; Έχει και παραέχει! Τα αρμόδια στελέχη αυτής της τράπεζας δεν ήξεραν, δεν κατάλαβαν, δεν υποψιάστηκαν ποτέ τίποτα; Χλωμό. Χλωμότερο κι απ’ την αυγή...
Ύστερα: αυτό το κόλπο (πάρε χρήμα φιλαράκο, και δεν πειράζει, μην το γυρίσεις) το έκαναν μόνο οι "περιφερειακές" τράπεζες; Οι άλλες, οι "συστημικές", τίποτα; Παναγίες; By the book; Μπαααα... Αυτό είναι ακόμα πιο χλωμό.
Για να το συνοψίσουμε: για να μην πάνε τα μεγάλα κεφάλια του ντόπιου τραπεζικού συστήματος φυλακή εκατό μέτρα κάτω απ’ τη γη, αφενός "ξηλώνεται" ο λεγόμενος "δημόσιος προϋπολογισμός" (και γιατρειά δεν υπάρχει), αφετέρου σκάνε πότε πότε "σκανδαλάκια" στη γύρα. Στην κερκίδα. Για να ‘χουμε να λέμε.
Κυρ Γιώργο; Κυρ Μιχάλη; Καλά όλα; (Μωρέ μια χαρά!)
Κατά λάθος; Η αμερικανική αεροπορία τα κατάφερε: βομβάρδισε θέσεις του στρατού του Άσαντ κοντά στο στρατιωτικό αεροδρόμιο της Der al-Zor, στα νοτιοανατολικά της συρίας, δίπλα απ’ τον Ευφράτη, σκοτώνοντας 65 (πιθανόν 80) στρατιώτες και τραυματίζοντας άλλους τόσους… Το αεροδρόμιο και η κοντινή πόλη είναι ένας θύλακας ελεγχόμενος απ’ το καθεστώς Άσαντ, περικυκλωμένος απ’ τον isis εδώ και 2 χρόνια. Μετά τον αμερικανικό βομβαρδισμό ο isis προσπάθησε (και κατάφερε για λίγες ώρες) να καταλάβει μερικές θέσεις του συριακού στρατού.
Το θέμα έχει προκαλέσει αυτό που λέγεται "διπλωματική ένταση" μεταξύ Μόσχας και Ουάσιγκτον, αφού η πρώτη ζήτησε επείγουσα σύγκληση του συμβουλίου ασφαλείας του οηε. Εκεί η εκπρόσωπος της Ουάσιγκτον Sasmantha Power εκτόξευσε διάφορα ειρωνικά σχόλια για την Μόσχα και τον ρόλο της στη συρία...
Όλα αυτά μπορεί να αποδειχθούν φευγαλέα και ασήμαντα. Η Ουάσιγκτον μάλλον θα προφασιστεί "λάθος" στη στόχευση, και πιθανόν να ζητήσει "συγγνώμη". Απ’ τη μεριά της η Μόσχα αναρωτιέται τι "κόψιμο" έπιασε τους αμερικάνους και πήγαν, δήθεν, να βοηθήσουν τον στρατό του Άσαντ που αμύνεται πολιορκούμενος εδώ και δύο χρόνια στην Der al-Zor· ώστε στη συνέχεια να "κάνουν λάθος". Το ενδιαφέρον είναι ότι στην ίδια περιοχή δρούν και ρωσικά βομβαρδιστικά, υπέρ του συριακού στρατού φυσικά.
Ας πούμε, λοιπόν, "ανθρώπινο λάθος"... Μόνο που μερικοί θα θυμηθούν ότι μέσα στο αμερικανικό μιλιταριστικό σύμπλεγμα "επώνυμοι" έχουν διατυπώσει εδώ και καιρό την άποψη ότι ο αμερικανικός στρατός πρέπει να αρχίσει να κτυπάει τον Άσαντ, καθαρά και ξάστερα· για να "μαζευτεί η Μόσχα"...
Φυσικά δεν είναι τέτοια η επίσημη γραμμή της Ουάσιγκτον ως τώρα. Ίσως είναι μια συμπληρωματική γραμμή του είδους άσε με να κάνω λάθη...
Επίτηδες; Αυτά και άλλα συμβαίνουν δυο μήνες πριν τις αμερικανικές εκλογές. Η μία υποψήφια θεωρείται "σκυλί του πολέμου" και παρότι υποψήφια των δημοκρατικών εμφανίζεται να έχει υποστηρικτές της γραμμής της και στους συντηρητικούς. Ο άλλος υποψήφιος, ακροδεξιός στις κοινωνικές απόψεις του, εμφανίζεται σαν οπαδός του αμερικανικού απομονωτισμού. Υπάρχει, όμως, περίπτωση η Ουάσιγκτον, με οποιαδήποτε πολιτική βιτρίνα, να "αναδιπλωθεί" τώρα πια; Να "αυτοσυγκρατηθεί;"
Η γνώμη μας είναι ένα ξερό όχι! Πρώτα απ’ όλα στην ανατολική ασία και στον ειρηνικό, αμέσως μετά στην ευρωπαϊκή "συνοριακή ζώνη" της ρωσίας, και στην αφρική: δεν υπάρχουν περιθώρια ούτε οπισθοχώρησης ούτε καν στασιμότητας για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Η μέση ανατολή είναι δευτερεύον μέτωπο για τα αμερικανικά συμφέροντα, αλλά κι εκεί δύσκολα θα εγκατέλειπε η Ουάσιγκτον το πετυχημένο ως τώρα χάος.
Μερικοί υποστηρίζουν ότι υπάρχει "σύγκρουση γραμμών" μέσα στο αμερικανικό καθεστώς, που εκδηλώνεται έμμεσα και απ’ τις υποψήφιες πολιτικές βιτρίνες. Δεν ξέρουμε τόσα για να είμαστε σίγουροι ότι υπάρχει τέτοια "σύγκρουση". Όμως ακόμα κι αν υπάρχει, η πιο δυναμική γραμμή είναι, υποχρεωτικά, αυτή της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Άσχετα με το ποιος θα εκλεγεί πρόεδρος.
Ας θυμήσουμε ότι πριν 70 και βάλε χρόνια, οπαδός του απομονωτισμού δήλωνε και ο δημοκρατικός Ρούσβελτ. Που εκλέχτηκε το 1940 με την υπόσχεση (προς τους ψηφοφόρους του) ότι "δεν θα μπλέξει την αμερική στον πόλεμο" (που είχε ξεκινήσει στην ευρώπη). Την επίθεση του Τόκιο στο Περλ Χάρμπορ η κατασκοπεία του την ήξερε έγκαιρα, και θα μπορούσε να την αποτρέψει. Την χρειαζόταν όμως για να δικαιολογήσει στο πόπολο την προαποφασισμένη συμμετοχή των ηπα στον β παγκόσμιο. Όπως χρειαζόταν το μιλιταριστικό / ιμπεριαλιστικό σύμπλεγμα την 11η/9ου, το 2001.
Στην αρχή του β παγκόσμιου ήταν, ίσως, μια διαδικασία στα σπάργανα· στην τωρινή φάση του δ είναι κοινοτοπία. Ποιό; Ότι οι μηχανισμοί, συχνά undercover, μπορούν να δημιουργούν τετελεσμένα... Και από τέτοιους (μηχανισμούς και κυκλώματα) τα πρωτοκοσμικά κράτη έχουν σε μεγάλη ποσότητα.
Τυχαία; Όπως σας είχαμε ενημερώσει έγκαιρα, ο ισπανός "υπηρεσιακός" πρωθ. Ραχόι πήγε στην έκτακτη σύνοδο της ε.ε. στη Μπρατισλάβα. (Η φωτογραφία είναι από εκεί).
Αν επανερχόμαστε είναι για να υποδείξουμε, σαν παράδειγμα, πως εκφράζεται η πραγματική εθνική ενότητα στα μέρη μας, ακόμα και μέσα από "σιωπές". Αυτό είναι εύκολο αφού την σιωπή δεν την προσέχει κανείς εύκολα, ειδικά εάν δεν φαίνεται σαν "ένοχη".
Το ότι ο Ραχόι δεν ήρθε στην Αθήνα, στη "σύνοδο του νότου" που έφτιαξε η φαιορόζ κυβέρνηση για να τονώσει το "διεθνές προφίλ" της, θα μπορούσε κάλιστα να σημειωθεί. Να εξηγηθεί και, μέσα απ’ την εξήγηση, να ξεκαθαριστεί ο (γεω)πολιτικά αδιάφορος χαρακτήρας του ταρατατζούμ της Αθήνας. Ακόμα και οι ελαφριές (έως γελοίες) "φιλογαλλικές" πινελιές του.
Οι επαγγελματίες δημαγωγοί όλων των αποχρώσεων, και φυσικά οι πολιτικές βιτρίνες, ακόμα κι εκείνες που παριστάνουν την αντιπολίτευση, προτίμησαν την σιωπή. Προτίμησαν να "φάνε" την δικαιολογία που χρησιμοποίησε ο Ραχόι. Γιατί; Για να μην θίξουν την πρωτοβουλία της "συνόδου του νοτιά". Ουσιαστικά για να μην χαλάσουν το παραμύθι περί ενδεχόμενου να υπάρχει κάτι σαν "ενιαία στάση των νοτιοευρωπαϊκών κρατών" εντός της ε.ε. (και, κυρίως, της ευρωζώνης).
Τέτοια παραμύθια (που προορίζονται αποκλειστικά για εσωτερική κατανάλωση) εμφανίζουν το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο να έχει (ακόμα) ένα κάποιο πρεστίζ εντός ε.ε. και ευρωζώνης· την ώρα που συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Να, λοιπόν, η εθνική ενότητα: γεωπολιτικά μετράμε στην ευρώπη.
Χρησιμοποιούμε την περίπτωση σαν παράδειγμα, επειδή είναι πρόσφατη· όχι επειδή είναι η πιο σοβαρή. Το δίδαγμα είναι πως αν κάποιος θέλει να έχει μια συνεκτική αντίληψη για την καθεστωτική πραγματικότητα δεν πρέπει να προσέχει μόνο αυτά που λέγονται και γίνονται αλλά, επίσης, κι εκείνα που δεν λέγονται ή/και δεν γίνονται.
Ωρίμανση και ενσωμάτωση του θεάματος 1. Αυτή η φωτογραφία σήμερα δεν λέει τίποτα· κι ας μην υποκριθεί κανένας ότι σοκάρει. Θα ήταν, μάλιστα, εντελώς αδιάφορη αν η δημοσιοποίησή της (κάπου στο facebook) δεν ενέπιπτε στα αυτόματα, ηλεκτρονικό-ρομποτικά φίλτρα της εταιρείας, για την αντιμετώπιση της παιδικής πορνογραφίας (!) "Παιδική πορνογραφία" αυτή η φωτογραφία απ’ τον πόλεμο του αμερικανικού κράτους στο βιετνάμ; Η Ιστορία, επενδυδεμένη εδώ τεχνολογικά, γελάει σαρδόνια - σε βάρος μας.
Αυτή η φωτογραφία δείχνει πιτσιρίκια να τρέχουν κλαίγοντας σ’ ένα δρόμο, ενώ πίσω τους είναι αμερικάνοι στρατιώτες. Ακόμα πιο πίσω καίγεται το χωριό τους από βόμβες ναπάλμ. Το κοριτσάκι που σπαράζει στη μέση της φωτογραφίας (η 9χρονη τότε Kim Phuc) είναι γυμνό επειδή τα ρούχα του είχαν αρπάξει φωτιά απ' την εμπρηστική βόμβα. Κάποιοι (πιθανόν οι αμερικάνοι στρατιώτες πίσω της) την λυπήθηκαν και της τα έβγαλαν. H πιτσιρίκα είχε ήδη εγκαύματα στην πλάτη...
Καλοκαίρι του 1972. Αυτά τα πιο πάνω, μαζί με την φωτογραφία, σαν ντοκουμέντο και απόδειξη του "τι κάνει ο στρατός μας εκεί" αντίκρυσαν έκπληκτοι έως ντροπιασμένοι πολλοί λευκοί αμερικάνοι εκείνη την ημέρα του Ιούνη στην πρώτη σελίδα των New York Times.
Παιδική πορνογραφία;
Εκείνοι απ’ το αντιπολεμικό κίνημα στις ηπα που έχουν μνήμες από τότε λένε, και άδικο δεν έχουν, ότι η φωτογραφία άλλαξε την "ιδέα" των συντηρητικών αμερικάνων για τον πόλεμο στο βιετνάμ και την συμμετοχή του στρατού τους εκεί. Το ρωμαλέο ήδη αλλά μειοψηφικό και συκοφαντημένο αντιπολεμικό κίνημα φούντωσε μετά απ’ την δημοσιοποίηση εκείνης της φωτογραφίας. Στο πρωταρχικό ακόμα τότε θεαματικό περιβάλλον του πρώτου κόσμου, το γυμνό πιτσιρίκι και όλα τα υπόλοιπα μαζί του, πίσω οι αμερικάνοι στρατιώτες και απόμα πιο πίσω οι φωτιές, όλα αυτά ήταν αδύνατο να χωνευτούν.
Παιδική πορνογραφία;
Μετά το 1972 δεν ήταν δύσκολο να βρει κανείς συνηγορία στη δημοσιοποίηση αυτής της φωτογραφίας, και στη δύναμή της. Ήταν η δύναμη της (φωτογραφικής) αλήθειας που ανάγκασε μια μεγάλη μάζα λευκών μικροαστών προτεσταντών αμερικάνων, υποστηρικτών ως τότε του "πολέμου κατά των κόκκινων", να βγουν (μεταφορικά) απ’ τα ρούχα τους. ΑΥΤΟ ΟΧΙ!! ΑΥΤΟ δεν μπορούσαν να το δικαιολογήσουν στις συνειδήσεις τους...
Παιδική πορνογραφία;
Ωρίμανση και ενσωμάτωση του θεάματος 2. Όμως ο ημιαυτόματος, αντιπαιδο-πορνογραφικός facebook "κόφτης", που θεώρησε εν έτει 2016 ότι εδώ, μέσα απ’ την προβολή της κοριτσίστικης γύμνιας, προσβάλλονται βασικές αρχές της σύγχρονης ηθικής, ΔΕΝ είναι έξω απ’ την ιστορία. Μπορεί, εν τέλει, ο Zuckerberg να απολογήθηκε για το "κόψιμο" και να το αναίρεσε, αλλά η αλήθεια είναι ωμή: αυτή η φωτογραφία, που το 1972 ήταν αρκετή για να ξεσηκώσει εκατομμύρια ηθικές συνειδήσεις (ή τα υπολείματά τους) το 2016 δεν λέει τίποτα.
Τι σημαίνει "δεν λέει τίποτα"; Σημαίνει ότι στην ώριμη και ενσωματωμένη φάση του θεάματος, όχι "ηθικό σοκ" δεν θα προκαλούσε, αλλά ούτε καν την προσοχή δεν θα τραβούσε. Ή, αν τραβούσε την προσοχή, ένα ποσοστό αυτής της "προσοχής" θα ήταν πράγματι για τις ανατομικές λεπτομέρειες του γυμνωμένου κοριτσίστικου κορμιού.
Παιδική πορνογραφία;
Ωρίμανση και ενσωμάτωση του θεάματος 3. Όπως, ακριβώς, "δεν λέει τίποτα" αυτή η φωτογραφία (απ’ τη συρία). Για την ακρίβεια υπάρχουν πια δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες φωτογραφίες απ’ τα κολαστήρια του πλανήτη. Με ακρωτηριασμένα κορμιά, με ξεψυχισμένα μωρά, με δολοφονημένους ηλικιωμένους, με ρημαγμένους πρόσφυγες, με βασανιστήρια κρατούμενων… Δεν υπάρχει "ηθική συνείδηση" (εντός ή εκτός εισαγωγικών), ή έστω κάποιο υπόλειμά της, να εξεγερθεί για οτιδήποτε σχετικό.
(Για την ακρίβεια υπάρχουν πολύ συγκεκριμένες φωτογραφίες, επιλεγμένες να μην έχουν αίματα, που προκαλούν "θόρυβο" μόνο μέσα στους μηντιακούς στάβλους.)
Σαράντα χρόνια ευδαιμονίας (έστω κατά φαντασίαν) και κατανάλωσης (έστω με δανεικά), δύο γενιές πρωτοκοσμικών ουσιαστικά, ήταν αρκετά για να φτιαχτούν αδιάτρητοι εσωτερικοί θώρακες. Να φτιαχτεί η απόλυτη ηθική ακαμψία, νεκρική στ’ αλήθεια, που επιτρέπει στον "κόσμο" (σίγουρα στον "πρώτο") να μην σοκάρεται με τίποτα. Να μην λοξοδρομεί με τίποτα. Να μην χαλαλίζει πάθος, να μην χωλοσκάει με τίποτα που δεν βρίσκεται στον ελάχιστο κύκλο των συμφερόντων του.
Υπάρχει, εν τέλει, μια ασύμμετρη σχέση αυτής της κατάστασης με την πορνογραφία: όπως στην πληθωρική εικονογράφηση του σεξ έτσι και στην κοινωνία του ώριμου θεάματος τίποτα δεν προκαλεί αίσθηση· παρ’ εκτός (και πάλι στιγμιαία) κάποιες επιλεγμένες εκ των προτέρων "πόζες".
Αυτοί οι αδιάτρητοι εσωτερικοί θώρακες επιταχύνουν το βούλιαγμα…
Καραβανοτηλέφωνα. Δυο μέρες πριν, στις 15 Σεπτέμβρη, ο ρώσος αρχηγός στρατού στρατηγός Valery Gerasimov πετάχτηκε στην Άγκυρα για κουβέντα με τον αντίστοιχο του τουρκικού στρατού Hulusi Akar.
Περιμέναμε τις σχετικές δηλώσεις μετά. Έγιναν, και συμπυκνώθηκαν στο εξής: οι δυο τους αποφάσισαν την εγκατάσταση "κόκκινου τηλεφώνου" μεταξύ τους, για περιπτώσεις προβλημάτων, κρίσεων, κλπ...
Το πιστεύει κανείς ότι κοτζάμ επικεφαλής του ρωσικού στρατού πήγε στην Άγκυρα για να συμφωνήσει ένα "κόκκινο τηλέφωνο"; Όχι δα! Συνεπώς αυτή η "λιτή" ανακοίνωση σημαίνει ότι κουβεντιάστηκαν πολλά και σοβαρά, τα οποίο δεν είναι ανακοινώσιμα...
Εντάξει λοιπόν! Μας αφήνουν στα σκοτάδια... αλλά το πιάνουμε το υπονοούμενο!!
Συρία. Μιας και η (ψευτο)τηρούμενη "εκεχειρία" δεν αφορά τον isis, δεν αφορά επίσης και όσους τον πολεμούν. Ο τουρκικός στρατός και οι σύμμαχοί του (f.s.a.) έχουν ξεκινήσει την 3η φάση της επιχείρησης "ασπίδα του Ευφράτη". Στόχος η πόλη Al Bab, περίπου 20 χιλιόμετρα νότια απ’ τα τωρινά "σύνορα" της ζώνης που κατέχει ο τουρκικός στρατός και οι αντάρτες του με τον isis. Είναι η τελευταία σχετικά μεγάλη πόλη στην ευρύτερη περιοχή. Αν την καταλάβει ("απελευθερώσει"...) ο τουρκικός στρατός θα αποκλειστεί οριστικά το (θεωρητικό πια) ενδεχόμενο να φτάσουν οι ypg απ’ τον Ευφράτη ως τον θύλακα της Afrin.
Το ενδιαφέρον, μικρό σα γεγονός αλλά συμβολικά κάπως σημαντικότερο, είναι ότι αντάρτες του f.s.a "γαύγισαν" (και έδιωξαν) 40 αμερικάνους κομμάντο που είχαν πάει στην Al Rai υποτίθεται για να "βοηθήσουν"...
Δεν ανήκει πια ο f.s.a. στο στάβλο των αμερικάνων; Αυτομόλησε;
Ντύσιμο και θέαμα. Την ίδια ώρα που το (συντηρητικό) ντύσιμο των μουσουλμάνων γυναικών, το hijab, δηλαδή το μαντήλι στα μαλλιά, τα μακριά μανίκια και τα μακριά μπατζάκια (ήτο μακρύ φουστάνι) ενοχλούν τους φασίστες πρωτοκοσμικούς, αυτό ακριβώς το ντύσιμο αρχίζει και γίνεται must στις διεθνείς επιδείξεις μόδας, ανανεώνοντας το design και την μόδα!
Η 28χρονη ινδονήσια σχεδιάστρια γυναικείας μόδας Anniesa Hasibuan (η γυναίκα της φωτογραφίας) "έσπασε τα ταμεία" με τη συμμετοχή της στην "εβδομάδα μόδας" στη Ν. Υόρκη, για δεύτερη φορά: κέρδισε το βραβείο "best designer". Δεν ήταν η πολιτική απόφαση κάποιας επιτροπής. Το λευκό, πρωτοκοσμικό, σικ αμερικανικό κοινό την αποθέωσε.
Βρισκόμαστε, λοιπόν, στο εξής καπιταλιστικό σημείο, αυθεντικά post modern: οι ευάριθμοι πρωτοκοσμικοί φασίστες προσπαθούν να επιβάλλουν "απελευθερωμένο" dress code στις μουσουλμάνες, αλλά η βιομηχανία της μόδας σκοπεύει να αξιοποιήσει την σχετική φασαρία (τελικά διαφήμιση) όχι απλά νομιμοποιώντας αλλά μυθοποιώντας "θετικά" το hijab, τα χρώματά του, την ανανέωση που φέρνει στο στυλ και τις αντιλήψεις γι' αυτό, κλπ. Οι τελευταίες που θα επωφεληθούν απ’ αυτό είναι, βέβαια, οι μουσουλμάνες πληβείες…
Fashion trends against civilization police!!!
Αυτός κι αν είναι "πόλεμος κατά των ναρκωτικών"! Ο ωμός, α λα Πολ Ποτ "πόλεμος κατά των ναρκωτικών" του προέδρου των φιλιππίνων Duterte είναι, υποθέτουμε, γνωστός. Η "γραμμή" προς τον στρατό και την αστυνομία είναι απλή: πυροβολείτε οποιονδήποτε σχετικό (ντήλερ, πρεζάκια)· ακόμα και όποιον μοιάζει με σχετικός.
Το λιγότερο γνωστό είναι ότι σχεδόν 700.000 χρήστες (κυρίως ηρωΐνης) έχουν παραδοθεί ως τώρα στην αστυνομία, για να γλυτώσουν τις εκκαθαρίσεις… Τι θα κάνει η κυβέρνηση των φιλιππίνων τόσες δεκάδες χιλιάδες addicted; Έχει υποσχεθεί ότι θα τους βάλει σε προγράμματα αποτοξίνωσης, ώστε μετά να γυρίσουν ασφαλείς και καθαροί στα σπίτια τους. Πόσο εύκολο είναι όμως πρακτικά κάτι τέτοιο όταν πρόκειται για τέτοια μεγέθη;
Εδώ ο Duterte δίνει κυριολεκτικά ρεσιτάλ. Κατ’ αρχήν κάλεσε τον πρέσβη της κίνας στη Μανίλα για να του επαναλάβει (το γνωστό και σωστό) ότι η κινεζική μαφία (μαζί με εκείνες της ταϊβάν και του χονγκ κονγκ) είναι η αφετηρία του εμπορίου ηρωΐνης στις φιλιππίνες. Και στη συνέχεια του ζήτησε να υποστηρίξει τεχνικά και οικονομικά την αποτοξίνωση όλων αυτών των χιλιάδων χρηστών που παραδίνονται. Κατ’ αρχήν ο Duterte ζήτησε την χρηματοδότηση απ’ το Πεκίνο των (γιγάντιων, προφανώς) υποδομών αποτοξίνωσης. Και το Πεκίνο δέχτηκε...
Και τώρα προσδεθείτε: το πρώτο τέτοιο τεράστιο κέντρο θα στηθεί στην στρατιωτική βάση Ramon Magsaysay… Οι προκαταρκτικές κατασκευαστικές δουλειές έχουν, μάλιστα, αρχίσει εκεί... Η βάση Ramon Magsaysay είναι η μεγαλύτερη στις φιλιππίνες. Και όπως αναφέρεται είναι "το διαμάντι στο στέμμα" των πέντε συνολικά στρατιωτικών βάσεων που χρησιμοποιεί, με βάση διακρατική συμφωνία, ο αμερικανικός στρατός στις φιλιππίνες! Έτσι, οι αμερικάνοι καραβανάδες της βάσης Ramon Magsaysay βρίσκονται στην αρχή της περικύκλωσής τους, μέσα στο στρατόπεδο, από κινέζους εργολάβους και εργάτες, και από χιλιάδες φιλιππινέζους πρεζάκηδες!!!
Σας φαίνεται τρελός ο Duterte; Τον δικό της "πόλεμο κατά των ναρκωτικών", επι δεκαετίες στη λατινική αμερική και εδώ και κάποια χρόνια και στη νοτιοανατολική ασία, η Ουάσιγκτον τον έκανε ως εξής: εκταμίευε κονδύλια για εκπαίδευση του κάθε φορά ντόπιου στρατού και της στρατοαστυνομίας, έστελνε και τους εκπαιδευτές της, και έτσι έφτιαχνε ελεγχόμενους θύλακες μέσα στο στρατοαστυνομικό σύμπλεγμα αυτών των κρατών. Ο Duterte αναποδογυρίζει το τραπέζι: φτιάχνει κινεζικούς "θύλακες" αποτοξίνωσης! Που έμμεσα (προς το παρόν) "σπρώχνουν" τα αμερικανικά κομμάντα... Πρόκειται για μια μισο-κυριολεκτική μισο-συμβολική όψη του σε εξέλιξη 4ου παγκόσμιου πολέμου· και γίνεται τόσο αθόρυβα! Μέχρι να σκάσει...
Σας φαίνεται ακόμα τρελός;
Συρία. Πρόκειται για φήμες και διαρροές. Είναι, ωστόσο εντυπωσιακές. Κι εκείνο που τις κάνει τέτοιες είναι ότι προέρχονται από μήντια προσκείμενα στον Άσαντ και το καθεστώς του: επίκειται συνάντηση του Άσαντ με τον Ερντογάν! Άγνωστο που και πότε...
Πριν ένα χρόνο, ακόμα και πριν λίγους μήνες, θα ήταν αδιανόητες ακόμα και σαν φήμες! Τώρα δεν είναι. Το ενδιαφέρον βρίσκεται στο ότι υπάρχει γεωπολιτική "υλική βάση" για να θεωρείται, έστω, πιθανό εκείνο που μέχρι χτες θεωρούνταν αδιανόητο. Και αυτή η γεωπολιτική υλική βάση βρίσκεται στο ενδεχόμενο Μόσχα, Άγκυρα και Τεχεράνη να έχουν αποφασίσει μεταξύ τους την "μοιρασιά της επιρροής τους" στο συριακό πεδίο μάχης... Για να είναι ένα τέτοιο deal ρεαλιστικό πρέπει οπωσδήποτε να περιλαμβάνει και τον Άσαντ live…
Ορισμένοι απ’ τους περίφημους "ειδικούς" και "αναλυτές" διεθνώς έχουν αρχίσει πολύ πρόσφατα να δίνουν σημασία σε πράγματα που έχετε διαβάσει στην ασταμάτητη μηχανή και στο Sarajevo εδώ και αρκετό καιρό. Ο τουρκικός στρατός εισέβαλε στο συριακό έδαφος όπου και παραμένει· και οι αντιδράσεις τόσο της Μόσχας όσο και της Τεχεράνης ήταν τυπικότερες και από χλιαρές. Παράδοξο ή όχι ,τυπικότερη από χλιαρή ήταν και η αντίδραση του καθεστώτος Άσαντ.
Φυσικά μπορεί κάποιος να σημειώσει πως ούτε η Ουάσιγκτον έδειξε ενόχληση. Ωστόσο μόνο η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της (Τελ Αβίβ, Ριάντ) έχουν "δικούς τους" εκεί που σημαδεύει ο τουρκικός στρατός· όχι η Μόσχα, όχι η Τεχεράνη, όχι η Δαμασκός... Το τι έδειξε, λοιπόν, η Ουάσιγκτον είναι το ένα. Το τι πιστεύει, άλλο. Το τι σχεδιάζει, τρίτο.
Και επειδή το τι επιδιώκει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός and friends (και) στη συρία είναι πολύ γνωστό, η συμφωνία για το αδιαίρετο της συριακής επικράτειας μόνο μεταξύ Μόσχας, Τεχεράνης, Άγκυρας και Δαμασκού μπορεί να γίνει στ’ αλήθεια. (Αν κάποιοι θέλουν να βλέπουν στη συρία έναν θρησκευτικό εμφύλιο, τότε ιδού και η ισορροπία μιας διευθέτησης: η Τεχεράνη για λογαριασμό των σιϊτών, η Άγκυρα των σουνιτών, ο Άσαντ των αλεβιτών· και η Μόσχα σαν εγγυητής...) Οποιαδήποτε συμφωνία μεταξύ των 4 θα είχε τέτοιο βάρος που θα ξεπερνούσε κατά πολύ οποιεσδήποτε επιμέρους διαφορές μεταξύ τους.
Αν ο Άσαντ μπορούσε να εγγυηθεί στρατιωτικά και πολιτικά αυτό το αδιαίρετο, η Άγκυρα θα κρατούσε τη μύτη της και θα το δεχόταν. Αλλά δεν μπορεί. Kαι το ξέρει πολύ καλά ο ίδιος: μόλις πριν ένα χρόνο ήταν με την πλάτη στη θάλασσα, απ’ όπου τον τράβηξαν η αεροπορία και τα όπλα της Μόσχας και το πεζικό της Τεχεράνης και της Χεζμπ’ αλλάχ... Είναι υποχρεωμένος, λοιπόν, να ακούει τους κηδεμόνες του, ρώσους και ιρανούς. Και δεν βλέπουμε το γιατί δεν θα δεχόταν την στρατιωτική παρουσία (και) της Άγκυρας στα εδάφη του, για όσο καιρό χρειαστεί· υπό την εγγύηση της Μόσχας για την αποχώρηση του τουρκικού στρατού όταν, πια, δεν θα χρειάζεται. Θα το δεχόταν επειδή, έτσι κι αλλιώς, δεν μπορεί να το εμποδίσει. Θα το δεχόταν ευκολότερα, επίσης, αν έπαιρνε σαν αντάλλαγμα μια έστω υπό όρους ξανα-αναγνώρισή του απ’ την Άγκυρα.
Ενώ, λοιπόν, οι φήμες και οι διαρροές είναι μόνο φήμες και διαρροές, υπάρχουν πίσω τους ορισμένα πολύ στέρεα δεδομένα. Ένα απ’ αυτά, καθόλου ασήμαντο: η Μόσχα θέλει πια να δείξει παγκόσμια ότι έχει τα "κυβικά", όχι μόνο τα στρατιωτικά αλλά και τα πολιτικά / γεωπολιτικά (: δηλαδή τους συμμάχους, την διπλωματική ικανότητα, κλπ) να δρα σταθεροποιητικά εκεί που η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της δρουν αποσταθεροποιητικά, σπέρνοντας "δημιουργικό χάος".
Ξέρετε πόσοι θα ήθελαν να "αγοράσουν" αυτήν την σταθεροποιητική δυνατότητα, προσφέροντας τα ανάλογα ανταλλάγματα; Πολλοί...
Η Μανίλα στα κάγκελα. Στην αρχή αποκάλεσε τον αμερικάνο πρόεδρο πουτάνας γυιό… (Διπλωματικές αβρότητες, 5/9/2016). Ζήτησε συγγνώμη, βέβαια, την επόμενη μέρα. Αλλά ο (καινούργιος, απ’ τον περασμένο Μάη) πρόεδρος των φιλιππίνων Rodrigo Duterte συμπεριφέρεται σαν το "πιο γρήγορο πιστόλι" στην ανατολή. Όχι μόνο στο "επι τόπου καθάρισμα" όποιων θεωρούνται έμποροι ναρκωτικών (ακόμα κι αν δεν είναι - εξωδικαστικές δολοφονίες λέγονται..). Αλλά και απέναντι στους παραδοσιακούς συμμάχους (;), την Ουάσιγκτον.
Σε μια χωρίς προηγούμενο μεταστροφή πολιτικής, ο Duterte διέταξε όλα τα αμερικανικά κομμάντα που βρίσκονται στο νησί Minanao (απ’ όπου κατάγεται), τα οποία "συνεργάζονταν" στον πόλεμο εναντίον ενός ντόπιου ισλαμικού αντάρτικου, να τα μαζέψουν και να φύγουν. Δηλώνοντας: όσο είμαστε με τους αμερικάνους, δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει ειρήνη.
Και μετά, διέταξε τον τερματισμό της συμμετοχής του στρατού των φιλιππίνων στις αμερικανικές "περιπολίες" στη νότια θάλασσα της κίνας. Δεν πρόκειται να συμμετάσχουμε σε οποιαδήποτε αποστολή ή περιπολία σ’ αυτήν την περιοχή. Δεν το επιτρέπω γιατί δεν θέλω η χώρα μου να εμπλακεί σε οποιαδήποτε επιθετική ενέργεια. Δεν θέλω να κάνουμε μαγκιές με την Κίνα ή την Αμερική. Αυτό που θέλω είναι να προστατεύουμε τα δικά μας χωρικά ύδατα - δήλωσε.
Η μεταστροφή της Μανίλας είναι εντυπωσιακή καθώς κέρδισε πρόσφατα μια απόφαση του διεθνούς δικαστηρίου, εναντίον του Πεκίνου, σχετικά με αμφισβητούμενες περιοχές την νότιας θάλασσας της κίνας. Η προσφυγή είχε γίνει απ’ την προηγούμενη κυβέρνηση. Αυτή η απόφαση της έδινε κυριαρχικά δικαιώματα σ’ αυτές τις περιοχές που τώρα ο Duterte αρνείται να επιτηρεί μαζί με τους αμερικάνους. Δεν την θεωρεί πια "χωρικά ύδατα" των φιλιππίνων! Αυτή η απόφαση, απ’ την άλλη, είχε νομιμοποιήσει την εμφάνιση του αμερικανικού στρατού σε περιοχή που το Πεκίνο θεωρεί δική του.
Θα είναι μια μεγάλη ήττα για τους αμερικανικούς σχεδιασμούς εάν, τελικά, η Μανίλα "τα βρει" με το Πεκίνο, πάνω σ’ ένα μοντέλο συνεκμετάλλευσης των αμοιβαία διεκδικούμενων περιοχών, θάλασσας, βυθού και υφάλων. (Αυτό είναι κάτι που το προωθούσε ήδη το κινεζικό κράτος). Και θα είναι μεγάλη ήττα για την Ουάσιγκτον όχι μόνο επειδή θα χάσει το "εργαλείο" του "δίκαιου των φιλιππίνων που καταπατάει η κίνα"· όχι μόνο επειδή δεν θα έχει νομιμοποίηση να στέλνει τα πολεμικά της στην περιοχή. Αλλά και επειδή θα αποδειχθεί ότι το κινεζικό δόγμα μόνοι και μεταξύ μας εμείς οι ασιάτες μπορούμε να λύσουμε τα προβλήματά μας - δεν χρειαζόμαστε τους αμερικάνους είναι λειτουργικό, αποτελεσματικό, ισχυρό. Ένα καλό παράδειγμα για τους γύρω...
Το ερώτημα τώρα είναι: θα μακροημερεύσει ο Duterte στην προεδρική καρέκλα στη Μανίλα; Έχει τους εσωτερικούς συσχετισμούς; Το Πεκίνο θα τον προστατέψει αποτελεσματικά από "εσωτερικές αμφισβητήσεις", π.χ. τμήματος του στρατού;
Ο Αλιμπαμπάς αγιοΒασίλης. Έχει τα προσόντα να εξελιχθεί στο καινούργιο (φαντασιακό) ελντοράντο για τα ντόπια "μικρά και μεσαία" αφεντικά: πρόκειται για την ιντερνετική πλατφόρμα εμπορίου της κινεζικής εταιρείας Alibaba. Η περιγραφή του σχετικού ρεπορτάζ μόνο σε ευαίσθητες μύτες μπορεί να δείξει τι έχει να γίνει μόλις οι έλληνες ανακαλύψουν ότι "η μεσαία τάξη της κίνας" είναι εν δυνάμει πελάτες τους, με μια απλή εγγραφή στην πλατφόρμα (έναντι 5 έως 10 χιλιάδων δολαρίων εφάπαξ, και ένα 6% επί του τζίρου στη συνέχεια):
... Ευκαιρία για εξωστρέφεια σε μια τεράστια νέα αγορά, όπως αυτή της Κίνας, εκτιμούν ότι αποτελεί το ηλεκτρονικό εμπόριο και συγκεκριμένα η συνεργασία με τη μεγαλύτερη εταιρεία ηλεκτρονικού εμπορίου, την Alibaba, οι έλληνες επιχειρηματίες... Η συμμετοχή επιχειρηματιών και φορέων επιχειρήσεων στη χθεσινή ημερίδα ενημέρωσης και επιχειρηματικών συνεργασιών, που διοργάνωσε το Επαγγελματικό Επιμελητήριο Αθήνας με προσκεκλημένη τη μεγαλύτερη εταιρεία ηλεκτρονικού εμπορίου στον κόσμο, ήταν απρόβλεφτα μεγάλη...
Στη ραδιοφωνική παραλλαγή της είδησης ο πρόεδρος του επιμελητηρίου το έθεσε πιο απλά: ... αφού η ελληνική αγορά πέφτει συνέχεια, οι επιχειρήσεις αναγκάζονται να γίνουν εξωστρεφείς και να προσανατολιστούν στις εξαγωγές...
Η "πύλη" της Alibaba είναι ό,τι η "πύλη" της Amazon· μόνο που έχει 6 φορές περισσότερους πελάτες ήδη... Τι ακριβώς θα εξάγουν (στη μεσαία τάξη της κίνας) οι έλληνες δεν το γνωρίζουμε... Όχι, υποθέτουμε, σουβλάκια, μπιφτέκια και φρέντο εσπρέσσο. Ξέρουμε, όμως, πως θα σκέφτονται καμαρώνοντας όσοι πληρώσουν για την ηλεκτρονική ρεκλάμα τους στην alibaba: έλα μωρέεε... αυτοί οι κιτρινιάρηδες είναι πολλά εκατομμύρια... ε, κι έναν στους χίλιους να κοροϊδέψουμε, πάλι πολλοί είναι...
Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του! Θα μπορούσε να μην έχει συμβεί έτσι... Θα μπορούσε; Τελικά όχι. Ο "νόμος της βαρύτητας» ισχύει βεβαιωμένα για όσους κυνηγάνε την «καλή", την όποια "καλή". Δουλειά, προίκα, κλπ... Οι καιροί αλλάζουν, και τα "σημεία ισορροπίας" λόγω βαρύτητας λιγοστεύουν. Φταίει η καμπύλωση της προσοδικής / μαφιόζικης πραγματικότητας· αυτή η λομπατσέφσκια παραβολική γεωμετρία του καπιταλιστικού κόσμου. Η "καλή" είναι, υποχρεωτικά, σε κάποιον πάτο (κι εκεί ήταν πάντα).
Πρώτα η αναδημοσίευση:
Το REPORT είναι μηνιαίο περιοδικό δημοσιογραφικής έρευνας. Κυκλοφορεί κάθε τρίτη εβδομάδα του μήνα, ένθετο στην εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ.
Το πρώτο τεύχος κυκλοφορεί το Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου.
…
REPORT
Μηνιαίο περιοδικό έρευνας
Εκδότης - Διευθυντής: Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος
Ο Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος είναι δημοσιογράφος και υπεύθυνος έκδοσης του περιοδικού UNFOLLOW. Έχει συνεργαστεί με εφημερίδες και περιοδικά, όπως Το Βήμα και το περιοδικό Περιοδικό. Έχει διατελέσει αρχισυντάκτης του περιοδικού BHMAgazino και διευθυντής της εφημερίδας FAQ. Δημοσιογραφεί από το 1990.
Διευθυντής σύνταξης: Αυγουστίνος Ζενάκος
Ο Αυγουστίνος Ζενάκος είναι δημοσιογράφος και υπεύθυνος σύνταξης του περιοδικού UNFOLLOW. Εργάστηκε στην εφημερίδα Το Βήμα από το 2000 ως το 2010. Ήταν ένας από τους συνιδρυτές της Μπιενάλε της Αθήνας και συνδιευθυντής της από το 2005 ως το 2010. Έχει συνεργαστεί με διάφορα περιοδικά στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Επιμέλεια έκδοσης: Παναγιώτης Σωτήρης
O Παναγιώτης Σωτήρης εργάζεται ως δημοσιογράφος και μεταφραστής. Είναι διδάκτορας του Παντείου Πανεπιστημίου, έχει διδάξει πολιτική και κοινωνική φιλοσοφία σε ελληνικά πανεπιστήμια, και επιστημονικά άρθρα του έχουν δημοσιευτεί σε ελληνικά και διεθνή περιοδικά.
"Unfollow" λοιπόν.... Και Παναγιώτης Σωτήρης: ένας απ' τους σταρ του "αντιμνημονιακού αγώνα", με πύρινα άρθρα και βαθυστόχαστες μ-λ (λέμε τώρα...) αναλύσεις, απ’ την αρ.ασ. στην αντ. αρ.συ.α., από ‘κει στη λ.α.ε. ... και η ζωή συνεχίζεται, μέσω ... Μαρινάκη (δηλαδή τρέχα γύρευε μέσω ποιων που είναι πίσω του). Άντε και σ' ανώτερα: εκπομπή στην alterego t.v...
Ξέρουμε, βέβαια, τι θα ειπωθεί... "Μια δουλειά είναι". Συγκινητικό! Πολύ συγκινητικό! Φυσικά και είναι "μια δουλειά"!! Γιατί άλλο θα πλήρωνε το αφεντικό; Αλλά ποια δουλειά, εεεε; Και ο μπράβος, και ο τσατσορούφιανος, "δουλειές" είναι... Δουλίτσες...
Προσωπικότητες και ριξίματα. Μπορούμε να σας διαβεβαιώσουμε, αν ανησυχούσατε (και φυσικά ανησυχούσατε!!!) ότι ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός της ισπανίας Μαριάνο Ραχόι θα συμμετάσχει κανονικά στη διάσκεψη της ε.ε. στην Μπρατισλάβα. Εξάλλου ασκεί κανονικά τα καθήκοντα που προκύπτουν απ’ την καρέκλα του.
Σημασία δεν δώσατε, αλλά στη θρυλική "διάσκεψη του νότου" στην Αθήνα ο κυρ Μαριάνο δεν ήρθε. Προφασίστηκε ότι είναι "υπηρεσιακός" και δεν μπορεί να κάνει τέτοια πράγματα· έστειλε κάποιον στο πόδι του. Όμως ο λόγος που κυρ Μαριάνο δεν ήρθε ήταν ότι δεν γούσταρε. Και δεν γούσταρε "διάσκεψη του νότου" όχι εξαιτίας του "υπηρεσιακού" πόστου του. Ούτε καν επειδή είναι δεξιός - έτσι κι αλλιώς όλοι δεξιοί ήταν στο ραντεβού.
Όχι. Φαίνεται ότι το ισπανικό κράτος / κεφάλαιο δεν γουστάρει τις εύκολες επιδείξεις "μεσογειακότητας και μεσογειακής ηγεμονίας" του Παρισιού· περί αυτού ήταν όλο το αθηναϊκό show. Οπωσδήποτε, αν είναι έτσι, το ερώτημα μετατοπίζεται στο "και τι ήθελε ο Ρέντζι;" στα μέρη μας. Δεν είναι δύσκολο να το καταλάβει κανείς: ένα νταραβέρι "στα όρθια" (με το ελληνικό πολιτικό και οικονομικό ερείπιο, πλην όμως "ισότιμο μέλος") για λογαριασμό του, στις τριβές του ιταλικού κεφάλαιου με το γερμανικό εντός ευρωζώνης.
Και η σοφή ελληνική κυβέρνηση τι ήθελε; Λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω κι ως την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω… Μεσολαβήσεις, γεωπολιτικές πρόσοδοι, οικοδομικά υλικά, "μεταφοραί ο Μήτσος" και γενικά. Ό,τι κάτσει…
Ναυάγια. Για μερικούς η χρεωκοπία της νοτιοκορεάτικης ναυτιλιακής Hanjin Shipping (έβδομη στον κόσμο στην μεταφορά κοντέινερ, 3% της δουλειάς) είναι κάτι ανάλογο της χρεωκοπίας της Lehman Borthers - στη θάλασσα. Ο παραλληλισμός μας φαίνεται υπερβολικός. Η Hanjin χρεωκόπησε επειδή κάποιες τέτοιες εταιρείες του τομέα θα χρεωκοπούσαν έτσι κι αλλιώς. Και θα χρεωκοπούσαν επειδή η προσφορά πλοίων μεταφοράς είναι εδώ και καιρό μεγαλύτερη απ’ τη ζήτηση.
Πρόκειται, μάλλον, γι’ αυτό που στην καπιταλιστική αργκώ ονομάζεται "δημιουργική καταστροφή". Το "ξεσκαρτάρισμα" είναι πιο ακριβές, αν και λιγότερο ποιητικό. Προφανώς η χρεωκοπία αυτή θα δημιουργήσει ορισμένες αλυσιδωτές συνέπειες σε ναυλώσεις, μεταφορές, κλπ. Υπολογίζεται ότι 20 με 25 χιλιάδες κοντέινερ θα καθυστερήσουν αισθητά στα ταξίδια τους, αφού θα πρέπει να αλλάξουν μεταφορέα (ενώ τα περισσότερα είναι ήδη φορτωμένα σε πλοία της Hanjin). Αλλά το λογικό είναι ότι το κενό που θα αφήσει η χρεωκοπημένη εταιρεία θα καλυφθεί γρήγορα απ’ τους ανταγωνιστές της. Ήδη, στα τρία πρώτα πλοία της που βρήκαν στο σφυρί μπιρ-παρά , τα δύο (τα μικρότερα) αγοράστηκαν από έλληνες εφοπλιστές.
Στο εξαιρετικό σιωπηλό και δυνατό All is Lost (ταινία του 2013) το ιστιοφόρο του μοναχικού καπετάνιου συγκρούεται απρόοπτα με ένα κοντέινερ που έχει πέσει καταμεσής στη θάλασσα, και πλέει άγνωστο από που. Εκεί όλα αρχίζουν να τελειώνουν.
Μιας και δεν έχετε ιστιοφόρα δεν κινδυνεύετε να τρακάρετε, κολυμπώντας, με μισοβουλιασμένα φορτηγά... Αυτό άσχετα με το αν something ή all is lost…
Στ’ άρματα, στ’ άρματα. Ο γνωστός πρώην πρωθυπουργός του μεγάλου δουκάτου (επίσης: μεγάλου πλυντηρίου) του λουξεμβούργου και νυν πρόεδρος της ευρωπαϊκής επιτροπής (κάτι σαν "πρωθυπουργός της ε.ε." σε γλάστρα για κακτάκι) Γιούγκερ πρότεινε, στην ετήσια ομιλία του προς την "ένωση", την δημιουργία ευρωπαϊκού αρχηγείου στρατού... Δηλαδή ευρωπαϊκού στρατού.
Δεν ξέρουμε αν ο εν λόγω υψηλός αξιωματούχος είναι φίλος του οινοπνεύματος, είναι όμως σίγουρα φίλος του χιουμοριστικού πνεύματος. Γιατί αυτό (έναν ευρωπαϊκό στρατό) το προσπαθεί το Βερολίνο εδώ και δεκαετίες. Μόνο και μόνο για να σκοντάφτει πάντα στη "γραμμή μαζινό" του αγέρωχου γαλλικού ήθους περί της (γαλλικής) στρατιωτικής ανεξαρτησίας. Δηλαδή περί της ανεξαρτησίας του γαλλικού ιμπεριαλισμού από κάθε άλλον· και, ειδικά, τον γερμανικό.
Απ’ την περιθωριακή και ταπεινή γωνιά μας θα προτείναμε στον κυρ Ζαν Κλωντ να αφήσει αυτά τα στρατιωτικά μεγαλεία και να ασχοληθεί με πιο ταπεινά θέματα. Όπως οι φορολογικές ιδιαιτερότητες της πατρίδας του.
Δοκάρι και μέσα. …Μετά την οικονομική κρίση, δημιουργήθηκε μεγάλο πρόβλημα ρευστότητας. Πολλοί επιχειρηματίες είδαν το ποδόσφαιρο σαν ευκαιρία να βγάλουν λεφτά, μέσα απ’ το παράνομο στοίχημα. Υπάρχουν 350 παίκτες στην πρώτη κατηγορία, άλλοι 280 στη δεύτερη, και για πολλές ομάδες το στήσιμο των παιχνιδιών ήταν να τρόπος να αυξήσουν τα έσοδά τους… Υπάρχει μεγάλη βρωμιά. Παίζει πολύ χρήμα. Μιλάμε για εκατομύρια, και το πράγμα έχει μεγάλο βάθος…
Όχι, μην τρομάζετε: αυτά τα λόγια δεν αφορούν το ελληνικό ποδόσφαιρο... Αφορούν το (νοτιο)κυπριακό. Τα είπε ο πρόεδρος της ένωσης ποδοσφαιριστών Σπύρος Νεοφιτίδης (που είναι και προπονητής τερματοφυλάκων) στον guardian. Η κ.ο.π. (η κυπριακή επο...) αντέδρασε αμέσως: τον παραπέμπει στην "πειθαρχική επιτροπή" της με την κατηγορία της "δυσφήμισης αθλήματος". Και, αν τιμωρηθεί, τον περιμένει πρόστιμο τουλάχιστον 5.000 ευρώ.
Όχι ότι χρειάζεται να ρίξει κάποιος μια ματιά στο μικρό (από άποψη χρηματική) πρωτάθλημα στη νότια κύπρο για να καταλάβει τι γίνεται στο αισθητά μεγαλύτερο ελληνικό...
Εκτός αν κάποιοι έχουν τη γνώμη ότι τα ντόπια αφεντικά (ποδοσφαιρικά και μη) είναι "υπεράνω χρημάτων".
One euro jobs· for them. Ο γερμανικός καπιταλισμός το ξεκίνησε απ’ τον περασμένο Μάρτη. Ο αυστριακός το ανακοίνωσε στα τέλη του περασμένου Αυγούστου. Η ιδέα είναι θηριωδώς απλή και ήδη μιας δεκαετίας: αντί να "κάθονται" οι πρόσφυγες / μετανάστες ("έξωθεν επιβεβλημένη αδράνεια" ονομάζεται πιο εύηχα αυτή η κατάστασή τους) ας δουλεύουν. Σε δουλειές που θεωρούνται "ανειδίκευτες" και με ωρομίσθιο 1 ευρώ. Δεκαπέντε έως είκοσι ώρες την εβδομάδα. Για να έχουν κάποιο χατζιλίκι σε μετρητά αφού τις "ανάγκες απλής επιβίωσής τους" τις καλύπτουν οι δημόσιοι προϋπολογισμοί των φιλόξενων πρωτοκοσμικών κρατών…
Όχι για πάντα· αλλοίμονο… Μέχρι να αποκτήσουν "εργασιακή εμπειρία" λένε στη γερμανία· μέχρι να μάθουν "να μιλούν γερμανικά" λένε στην αυστρία…
Αυτό θα λεγόταν "δουλειά / δουλεία αιχμαλώτων" αν δεν συνέβαινε να έχει θεσμοθετηθεί εδώ και χρόνια για τους ντόπιους! Ή μήπως και οι κεντροευρωπαίοι εργάτες του 1 ευρώ (και των 2, και των 3….) την ώρα είναι αιχμάλωτοι και δεν το ξέρουν;
One euro jobs· for us 1. Πριν 4,5 χρόνια γράφαμε μεταξύ των άλλων:
Γυρίστε λοιπόν λίγο πίσω στο χρόνο, και μετακινηθείτε βορειότερα. Γερμανία, 2005, κυβέρνηση συμμαχίας σοσιαλδημοκρατών - πράσινων. Ανάμεσα σε άλλα, και για να δοθεί η δυνατότητα "καλύτερης προσαρμογής των ανέργων στην αγορά εργασίας", με "φιλεργατικά" κίνητρα σα να λέμε, ο νόμος Hartz (IV) προβλέπει περικοπές στο ποσό του ταμείου ανεργίας, και μια "ενεργητική ενίσχυση της εργασίας". Σύμφωνα μ’ αυτή τη λογική - που στα μέρη μας, τότε, ακούστηκε σαν μακρινή και εξωτική - οι άνεργοι δεν πρέπει να βολεύονται με τα επιδόματα, κι ούτε πρέπει να χάνουν την επαφή τους με την δουλειά και την "αγορά" της. Γι’ αυτό τον σκοπό η "κοκκινοπράσινη" κυβέρνηση θα νομοθετήσει (πάντα το 2005) ότι οι άνεργοι είναι υποχρεωμένοι να αποδέχονται προτάσεις εργασίας που τους έρχονται απ’ τις αρμόδιες υπηρεσίες· διαφορετικά χάνουν σταδιακά το επίδομα ανεργίας.
Από πρώτη ματιά, κι ως εδώ, θα έμοιαζε σαν μια τυπική προτεσταντική επιστράτευση στη δουλειά, κόντρα στην τεμπελιά και στο κουτσοβόλεμα των άλλοτε (πριν από εκείνες τις ρυθμίσεις) υπολογίσιμων παροχών του γερμανικού κοινωνικού κράτους. Αλλά οι δουλειές που θα ήταν υποχρεωμένοι να αποδεχτούν οι γερμανοί άνεργοι χωρίς να χάνουν το επίδομα ανεργίας είχαν αυτό το χαρακτηριστικό: ήταν εξαιρετικά φτηνές. Για την ακρίβεια: σχεδόν τσάμπα. Ο Hartz IV προέβλεπε ότι αυτοί οι καλοπερασάκηδες άνεργοι θα έπρεπε να δέχονται δουλειές αμοιβόμενες με 1 ευρώ την ώρα (καθαρά), και ως 30 ώρες την εβδομάδα.... Για να μην κατηγορηθούν δε οι νομοθέτες ότι "σπάνε τους μισθούς" (λες και θα μπορούσε να είναι διαφορετικός ο στόχος τους...) προσδιόρισαν τους τομείς που θα προσφέρονταν τέτοιου είδους δουλειές στον, ας τον πούμε έτσι γενικά, "τομέα παροχής κοινωνικών υπηρεσιών"….
One euro jobs· for us 2. Συνεχίζαμε:
Αύγουστος 2005: ένας 58χρονος μηχανικός, που είναι άνεργος απ’ το 2001, καλείται απ’ τις υπηρεσίες ανέργων να δουλέψει για πέντε μήνες, ως το τέλος της χρονιάς, για 30 ώρες την εβδομάδα, με αμοιβή 1,5 ευρώ την ώρα, σαν βοηθός κηπουρού. Η δουλειά που θα κάνει θα είναι να σκεπάζει δέντρα με πλαστικό, για προστασία aπ’ το χιόνι. Ο 58χρονος απορρίπτει την προσφορά υποστηρίζοντας ότι α) δεν μπορεί για σωματικούς λόγους να δουλεύει τόσες ώρες (6) κάθε μέρα σε τέτοια δουλειά· β) αν το κάνει δεν θα έχει χρόνο να ψάξει για κανονική δουλειά· και γ) έχει βρει ήδη μια άλλη δουλειά μερικής απασχόλησης με λιγότερες ώρες (και καλύτερα λεφτά). Οι υπηρεσίες ανέργων απορρίπτουν τις "δικαιολογίες" του, και τον καταδικάζουν με περικοπή του επιδόματος ανεργίας κατά 30%. Πριν ήταν 345 ευρώ τον μήνα· το ρίχνουν στα 241.5.... Ο 58χρονος καταφεύγει στα δικαστήρια, ζητώντας να αναιρεθούν τα σε βάρος του μέτρα των υπηρεσιών ανεργίας.
Δεκέμβρης 2008: η υπόθεση τελεσιδικεί στον ανώτατο δυνατό βαθμό, απορρίπτοντας την προσφυγή του 61χρονου πια μηχανικού, όπως άλλωστε είχε γίνει και σε χαμηλότερο βαθμό. Η ετυμηγορία είναι επιτομή της υποτίμησης της εργασίας - όχι στην περιφερειακή (όπως λένε διάφοροι) ελλάδα, αλλά στην καπιταλιστικά κεντρική γερμανία.
Το δικαστήριο θα αποφανθεί λοιπόν ότι οι δουλειές με ωρομίσθιο 1 ευρώ είναι μια ειδική κατάσταση, ένα ιδιαίτερο μέτρο, που έχει στόχο την "επανένταξη των ανέργων στην αγορά εργασίας", και δεν έχει να κάνει σε τίποτα με τις κανονικές σχέσεις εργαζόμενων - εργοδοτών. Σύμφωνα με την ίδια απόφαση, αυτό το ωρομίσθιο του 1 ευρώ (ή λίγο παραπάνω) δεν είναι αμοιβή για την δουλειά που εκτελείται, αλλά μόνο ένα "κίνητρο". Χαρτζιλίκι - σαν να λέμε. Απ’ την άλλη όμως ο άνεργος απαγορεύεται να απορρίψει ένα τέτοιο "κίνητρο", μια τέτοια "προσφορά". Δεν θα το πει το δικαστήριο, αλλά το πράγμα ανήκει στην ιδιοσυγκρασία των μαφιόζικων λογαριασμών: θα σου κάνω μια προσφορά που δεν μπορείς να αρνηθείς. Εν τέλει, ενώ η πρώτη απόρριψη είναι χωρίς συνέπειες και η δεύτερη με ποινή μείωση κατά 30% του επιδόματος ανεργίας, στην τρίτη απόρριψη τόσο το επίδομα όσο και άλλα "βοηθήματα" κόβονται εντελώς.
Οπωσδήποτε η δικαστική απόφαση επιβεβαίωνε την ίδια τη νομοθεσία "ενεργητικής υποστήριξης της ένταξης των ανέργων": γιατί στις δουλειές του ενός ευρώ την ώρα οι εργάτες δεν δικαιούνταν το μεροκάματο αν απουσίαζαν λόγω ασθένειας. Και παρά το 30ωρο την εβδομάδα, δεν δικαιούνταν μεροκάματο στις επίσημες αργίες· ούτε, φυσικά, πληρωμένες άδειες και τα λοιπά. Η ενδιάμεση απόφαση του ομοσπονδιακού εργατοδικείου της γερμανίας, είχε διεκρινίσει κι άλλες λεπτομέρειες. Όπως, για παράδειγμα, ότι οι "απασχολούμενοι" του ενός ευρώ την ώρα θα πρέπει να πληρώνουν οι ίδιοι τα έξοδα μετακίνησής τους προς και από την δουλειά· και ότι η πρόβλεψη του νόμου για επιπρόσθετη προσαρμογή του ωρομίσθιου για τέτοιους λόγους αφορά εξαιρετικές περιπτώσεις.
Με 30 ώρες την εβδομάδα επί 1 ευρώ την ώρα, το "κίνητρο" συμποσούται σε 120 ευρώ στις 4 βδομάδες. Μαζί με τα 345 ευρώ του επιδόματος ανεργίας προκύπτει το εξαιρετικό ποσό των 465 ευρώ τον μήνα - για ανθρώπους που δουλεύουν, σχεδόν πλήρες ωράριο.
Μια τάξη, παγκόσμια. Το εύκολο, στα όρια του εξαρτημένου ανακλαστικού, είναι να σκεφτεί κάποιος: "ζόφος!... μακρυά από μας!" Αυτή η απλή (και κακάσχημη) σκέψη του "υπάρχουν και χειρότερα" λειτουργεί καταπραϋντικά… Εξασφαλίζοντας, τελικά, ότι τα "χειρότερα" θα φυτρώσουν αύριο κι εκεί που δεν υπήρχαν χτες, ξανά, και ξανά, και πιο πέρα· μέχρι να μας πνίξουν την ώρα που θα ψάχνουμε τα ακόμα πιο πολύ πολύ χειρότερα για να καθησυχαστούμε…
Τα 1 euro jobs που σχεδιάστηκαν για τους γερμανούς και αυστριακούς ανέργους και επεκτείνονται τώρα εύκολα κι απλά στους μετανάστες / πρόσφυγες, δεν έχουν σε τίποτα να ζηλέψουν απ’ την παρόμοια (αν και με ανάποδη σειρά) ντόπια αλληλουχία. Πρώτα οι μετανάστες έπρεπε να είναι φτηνοί έως τσάμπα μέχρι που και οι ντόπιοι έγιναν φτηνοί έως τσάμπα... Τουλάχιστον οι "ξένοι" τραβούσαν διάφορες κόντρες. Οι ντόπιοι; Κιχ. Ανάθεση, ανάθεση, ανάθεση - και τώρα πια παραίτηση...
Είμαστε μια τάξη, παγκόσμια, που υφίσταται τις συνέπειες της πολιτικής της αυτο-ακύρωσης, τις συνέπειες του συνειδησιακού της αυτο-ακρωτηριασμού.
Αν δουλεύουμε σκατοδουλειές πληρωμένες με ψίχουλα, είναι επειδή αρκούμαστε να είμαστε pets…
(Kαι μην ακούσουμε τίποτα για την "φοβερή λύση" των "κολλεκτιβών", ε;)
Αφεντικουλίνια. Από το σύνολο των 222.281 επιχειρήσεων που κατέγραψε το σύστημα “Εργάνη” για το 2015, οι 198.375 έχουν από έναν έως δέκα εργαζόμενους, ενώ 20.379 είναι οι επιχειρήσεις που απασχολούν 11 έως 50 άτομα.
Αυτό γράφει η καλά ενημερωμένη "ναυτεμπορική" σε ένα ρεπορτάζ για το ζήτημα των "εργασιακών" στη λίστα των υπό διαπραγμάτευση ζητημάτων της επόμενης (2ης) "αξιολόγησης", όταν με το καλό ολοκληρωθεί η 1η. Είναι μια ποσοτική εικόνα του ελληνικού καπιταλισμού: το 89% των μαγαζιών είναι "μικρά". Το 89% των αφεντικών είναι "μικρά". Παράδοξο ή όχι στο ίδιο μέγεθος (λίγο πάνω ή λίγο κάτω απ’ το 90%) είναι τα "μικρά" αφεντικά σε όλη την ευρώπη (μπορεί κανείς να αναζητήσει και να βρει εύκολα τα σχετικά στοιχεία ιντερνετικά).
Το ενδιαφέρον, όμως, είναι αμέσως μετά: ...Σύμφωνα, όμως, [προσοχή στο "όμως"…] με τα τελευταία στοιχεία του ΙΚΑ για τον μήνα Ιανουάριο του 2016, στις επιχειρήσεις με λιγότερους από δέκα μισθωτούς το μέσο ημερομίσθιο πλήρους απασχόλησης ανέρχεται στο 62,76% του μέσου ημερομίσθιου των ασφαλισμένων σε επιχειρήσεις με πάνω από δέκα μισθωτούς, δηλαδή 32,10 ευρώ. Ενώ ο μέσος μισθός ανέρχεται σε 59,78%, δηλαδή σε 673,97 ευρώ μικτά, δηλαδή περίπου 566 ευρώ καθαρά.
Θαύμα, θαύμα! Τα "μικρά" αφεντικά, τα αφεντικουλίνια, που είναι το 89% του συνόλου, είναι μεγάλοι γδάρτες. Πληρώνουν κατά μέσο όρο, για πλήρη απασχόληση, από 60% έως 62% των μισθών / μεροκάματων που πληρώνουν τα "μεσαία" πάντα για πλήρη απασχόληση - που κι αυτό είναι λίγο (αλλά τον μέσο όρο εκεί μπορεί να ανεβάζουν οι μισθοί των στελεχών).
Κι αυτό προκύπτει απ’ τα στοιχεία του ΙΚΑ. Που δεν περιλαμβάνουν τους "μαύρους" και τα "μαύρα" μεροκάματα, τις απλήρωτες υπερωρίες, τα απλήρωτα Σάββατα και τις Κυριακές, τους ψευτοασφαλισμένους part timers που δουλεύουν full time, και όλα τα υπόλοιπα μεγαλειώδη των ντόπιων αφεντικών.
Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα; Στοιχεία για το πόσο μας πιάνουν τον κώλο τα αφεντικά (και ειδικά η συντριπτική πλειοψηφία των μικρών) υπάρχουν άφθονα. Από συνείδηση πάσχουμε.
Πες μου που πουλάν… να σου πάρω δυό!!!
Συρία. Όλοι δήλωσαν ότι θα τηρήσουν την μιας βδομάδας εκεχειρία που αποφάσισαν Μόσχα και Ουάσιγκτον (εκτός, ίσως, απ’ τον isis) - αλλά οι μάχες εδώ κι εκεί συνεχίζονται. Όπως έγινε και με την προηγούμενη πριν κάτι μήνες θα θεωρηθούν αμελητέες παραβιάσεις, και η συμφωνία θα λογαριαστεί για πετυχημένη. Σε κάθε περίπτωση είναι μια απαραίτητη βδομάδα για ανασύνταξη δυνάμεων, ξεκούραση, ενισχύσεις εδώ κι εκεί, κλπ κλπ.
Παρά την έμφαση που δίνει στη συμφωνία η διεθνής δημαγωγία δεν μας φαίνεται κάτι σπουδαίο· ειδικά όταν έχει προηγηθεί και άλλη παρόμοια. Μεταξύ Μόσχας και Ουάσιγκτον είναι ένα γνωστό πια παιχνίδι "γάτας και ποντικού", όπου ο καθένας κρατάει για τον εαυτό του τον ρόλο του αιλουροειδούς: όλοι ειρηνοποιοί, όλοι ανθρωπιστές, όλοι αντιτρομοκράτες - στα υπόλοιπα αντίπαλοι.
Μια ενδιαφέρουσα στιγμή αυτής της τελευταίας συμφωνίας είναι το γεγονός ότι η Μόσχα έβγαλε τον f.s.a. απ’ την λίστα της για τους "τρομοκράτες" στη συρία. Ήταν το απαραίτητο βήμα που συμπληρώθηκε απ’ το ότι η Ουάσιγκτον έβαλε στη δική της την al-Nusra… Αν δεν κάνουμε λάθος ο f.s.a. είναι (ή ήταν;) εναντίον του Άσαντ και του καθεστώτος του... Αν δεν κάνουμε λάθος, επίσης, ο f.s.a. είναι η βιτρίνα της τουρκικής εισβολής στη β. Συρία. Χμμμ...
Αυτή η αθόρυβη "τροποποίηση της γραμμής" της Μόσχας είναι, ίσως, το μόνο αξιόλογο στοιχείο αυτής της εκεχειρίας. Κατά τα άλλα το αμερικανικό καθεστώς (με προεξάρχουσα την υποψήφια Χίλαρι και το επιτελείο της· αλλά, επίσης, μεγάλο μέρος των συντηρητικών) θέλει να τρίψει τα μούτρα της Μόσχας στην άμμο της συρίας. Οι απερχόμενοι Ομπάμα και Κέρρυ μπορούν και να σολάρουν (εντός ορίων πάντα), αφού μένουν λίγοι μόνο μήνες μέχρι την πολιτική ανανέωση του αμερικανικού σχεδιασμού.
Όσο για την Μόσχα; Καλού κακού κάνει γυμνάσια με τον κινεζικό στρατό στην αμφισβητούμενη βόρεια θάλασσα της κίνας.
Μάθε μέρη κι άστα... Κι αν χρειαστεί πιάστα...
Πάνω: διαλεκτές προσωπικότητες σε μια τρυφερή στιγμή με την ταμπέλα της μεγάλης δούκισσας.
Κάτω: αυτός μπροστά απ' τον κυρ Πανίκο ποιος είναι;
Τι σου κάνει η πολιτική. Μιας και ο δήμαρχος της Σαλονίκης το έχει με τα τατουάζ, πρέπει να κάνει την κίνηση. Μόνο έτσι θα είναι πειστικός: να κτυπήσει κι ένα με την φάτσα της "Όλγας, βασίλισσας των ελλήνων, μεγάλης δούκισσας της ρωσίας, 1851 – 1926". Δεν καθαρίζει μόνο με ένα άγαλμα.
Απ’ την άλλη μεριά είναι γεγονός ότι έλειπε ένα "υψηλό" άγαλμα της "ελληνορωσικής φιλίας" - απ’ την πόλη και απ’ την σκέψη. Όμως μια βασίλισσα ένα, ενάμισυ αιώνα παλιά, δεν κάνει για τον 21ο. (Σιγά μην γίνουν προτομές και των αδελφών Ορλώφ!). Εκεί εντοπίζουμε μια κρίσιμη δειλία εκ μέρους των αρχόντων.
Κανείς δεν σκέφτηκε ότι χρειάζεται ένας αδριάντας του Vladimir Vladimirovich Putin; Πάνω σε μια τίγρη; Κυρ Μπουτάρη: είσαι ακριβός στα πίτουρα και φτηνός στ’ αλεύρι!
Τα μούτρα κρέας. Δηλητηριώδη διάφορα διεθνή καθεστωτικά μήντια για την μεγαλοφυή "σύνοδο του νότου", την οποία ασφαλώς οι (έλληνες πατριώτες) ιστορικοί του μέλλοντος θα μνημονεύουν σαν την αρχή του τέλους της γερμανικής ηγεμονίας στην ε.ε…. Οι αμερικανικοί financial times, για παράδειγμα, προσπαθούν να μειώσουν την συμμετοχή του Ολανδρέου, υποστηρίζοντας (αν είναι δυνατόν!) ότι ήρθε στην Αθήνα όχι για άλλο λόγο αλλά μπας και φωτογραφιζόμενος με τον Τσίπρα πουλήσει "αριστερή μούρη" σε τίποτα ξέμπαρκους ψηφοφόρους, ενόψει των προεδρικών εκλογών στη γαλλία. Οι δειλοί των ft δεν τολμούν βέβαια να πουν τίποτα παρόμοιο για την παρουσία του δεξιού "αδελφού κύπριου" Αναστασιάδη. Αυτός γιατί ήρθε, ε;
Το δηλητηριώδες άρθρο τελειώνει με την πρόβλεψη πως έτσι που το πάει η Αθήνα, όχι στην "ευρώπη του νότου" δεν έχει θέση, αλλά μάλλον θα μείνει "σε μια κατηγορία μόνη της"...
Και γιατί, παρακαλούμε, αυτό θα ήταν κακή εξέλιξη; Ασφαλώς και οι έλληνες είναι "μια κατηγορία μόνοι τους" - ανάδελφοι, μόνοι στον κόσμο, και "αδούλωτοι". Επιπλέον ξέρει τι θα πάθει η ε.ε. (για να μην πούμε για τον πλανήτη ολόκληρο) όταν μπει μπροστά το μεγάλο κόλπο της "ενωμένης ελλάδας"; Τότε η Μασσαλία (για παράδειγμα), παλιά ελληνική αποικία, θα τρέξει να ενωθεί ξανά με την "μητέρα πατρίδα". Και η Νίκαια. Και η Magna Graecia (να γιατί φοβήθηκε και ήρθε και ο Ρέντζι!) Και τόσα άλλα μέρη ένα γύρω στη Μεσόγειο.
Θα δούνε τότε οι ανθελληνικοί financial times (όργανο του καπιταλισμού όμως... τι να περιμένεις;) πόσα απίδια βάζει ο ελληνικός σάκος. Ε;
Ζόρικες προβλέψεις. Ο γάλλος πρωθ. Manuel Valls προέβλεψε ότι μπορεί να γίνουν μερικές ακόμα "τρομοκρατικές επιθέσεις" στη γαλλία… Παρότι τέτοιες καθεστωτικές προφητείες μπορεί να γίνονται με το μέτρο, έτσι ώστε να μένει ο πληθυσμός στους φόβους του και να κρατάει το στρατοαστυνομικό σύμπλεγμα τη φόρμα του, για τον γαλλικό καπιταλισμό μιλάμε! Κι όταν οι προφητείες συμπίπτουν με εκτός συνόρων επιτυχίες, τότε… Ποια είναι η επιτυχία; Στη λιβύη… Αλλά δείχνει κάπως ανορθόδοξη…
Όπως (ίσως) είναι γνωστό η "διεθνής κοινότητα" (δηλαδή όλες οι μείζονες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της δύσης) υποστηρίζουν στη λιβύη μια “φυτευτή” (μετά από απόφαση του οηε…) κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης. Που πολεμάει κατά του isis… Αλλά και ανυπάκουων πολέμαρχων...
Στις 17 του περασμένου Ιούλη, ούτε δυο ημέρες μετά το "τρομοκρατικό χτύπημα" στη Νίκαια (χάρη στο οποίο ανανεώθηκε το καθεστώς έκτακτης ανάγκης στη γαλλία (περισσότερα στο Κάποτε στη Νίκαια Sarajevo 109, Σεπτέμβρης 2016) κάποιοι ένοπλοι έριξαν ένα στρατιωτικό ελικόπτερο ανατολικά της Βεγγάζης. Στις 20 Ιούλη ο ίδιος ο Ολάντ ανακοίνωσε ότι μέσα στο ελικόπτερο ήταν 3 γάλλοι κομμάντο, που σκοτώθηκαν.
Ως εδώ θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι οι 3 συμπεριλαμβάνονταν σ’ αυτούς τους διεθνείς καραβανάδες που έχουν σταλεί για να έχει αυτή η "κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης" έναν κάποιο στρατό... Λάθος!!! Το ελικόπτερο ανήκε σ’ έναν αντίπαλο της, τον στρατηγό Khalifa Haftar, που έχει πιάσει την ανατολική λιβύη, και δεν εννοεί να αναγνωρίσει το μόρφωμα που έφτιαξε ο οηε, δουλεύοντας ουσιαστικά για πάρτη του. Εννοείται πως και ο Haftar πολεμάει κατά των "ισλαμιστών τρομοκρατών"...
Κι έτσι όλος ο κόσμος έμαθε ότι το Παρίσι παίζει σε δύο ταμπλώ στη λιβύη. Απ’ την μεριά υποτίθεται ότι στηρίζει την "κ.ε.σ.", αλλά απ’ την άλλη έχει στείλει στρατιωτική βοήθεια στον Haftar, που απειλεί να "αυτονομήσει" τις περιοχές που ελέγχει... Μέχρι και αντιγαλλικές διαδηλώσεις έγιναν στις περιοχές της λιβύης που ελέγχει η "κ.ε.σ." μόλις αποκαλύφθηκε η διπροσωπία του Παρισιού...
Η χτεσινή ανήσυχη προειδοποίηση του γάλλου πρωθ. περί επικείμενων "τρομοκρατικών" ενεργειών συμπίπτει (όλο συμπτώσεις πια!) με την κατάκτηση εκ μέρους του φίλου Haftar όλων των λιμανιών με εγκαταστάσεις εξαγωγής πετρελαίου στην ανατολική λιβύη. Η εξαγωγική δυνατότητα των 2 + 1 λιμανιών είναι κάτι λιγότερο από 1 μύριο βαρέλια την ημέρα, ενώ η ευρύτερη περιοχή έχει πλούσια κοιτάσματα.
Μπορεί να έχει σχέση το γεγονός ότι ένας λαθραίος σύμμαχος του Παρισιού έχει βάλει στο χέρι μεγάλο μέρος των λιβυκών πετρελαίων κόντρα στις "διεθνείς αποφάσεις" (και, ίσως, ίσως λέμε, κόντρα στους δυτικούς συμμάχους και ειδικά τους αμερικανοάγγλους) με τους φόβους του κυρ Manuel για τρομοκρατικό χτύπημα;
Τι να πούμε; Για παγκόσμιο πόλεμο πρόκειται...
Do you remember demolition? Είναι το γεγονός (πιο σωστά: μια αλληλουχία γεγονότων) που άλλαξαν οριστικά την πραγματικότητα ολόκληρου του πλανήτη· σε σημείο να μην μπορεί να φανταστεί κανείς πως θα ήταν ο (καπιταλιστικός) κόσμος σήμερα χωρίς την περιβόητη 11η Σεπτέμβρη στη Ν. Υόρκη και στο αμερικανικό πεντάγωνο.
Είναι μειοψηφία πια, ύστερα από 15 χρόνια, οι αμερικάνοι που πιστεύουν τις "επίσημες εξηγήσεις" για το τι (και γιατί) έγινε εκείνη την ημέρα· κι όσο περνάει ο καιρός θα γίνονται ακόμα λιγότεροι. Επιπλέον είναι αμφίβολο αν εκτός ηπα, στον υπόλοιπο πλανήτη, υπάρχει έστω και μια μικρή μειοψηφία που να αρνείται ότι οι επιθέσεις εκείνης της ημέρας ενορχηστρώθηκαν από κάποιο τμήμα του αμερικανικού καθεστώτος και συμμάχους του.
Είναι, πια, γνωστά όλα τα βασικά στοιχεία της υπόθεσης· και όχι από συνωμοσιολόγους (υπήρξαν πολλοί τέτοιοι). Η κατάρρευση του τρίτου ουρανοξύστη, του κτ. 7, αρκετές ώρες μετά την κατάρρευση των δίδυμων πύργων, χωρίς να έχει πέσει αεροπλάνο επάνω του και χωρίς άλλο προφανή λόγο, (WTC 7: το κτίριο με τη μεγαλύτερη σκιά στον κόσμο Sarajevo 32 Σεπτέμβρης 2009) υποδεικνύει ότι εκείνη την ημέρα έγιναν δύο διακριτές μεταξύ τους "ομάδες γεγονότων". Πρώτα 2 αεροπλάνα έπεσαν πάνω στους δίδυμους πύργους (και άλλο ένα στο πεντάγωνο… ;). Και μετά, υπό την "κάλυψη" αυτής της επίθεσης, έγινε οργανωμένη / ελεγχόμενη κατεδάφιση όχι 2 αλλά 3 κτιρίων στο κέντρο της Ν. Υόρκης. Αυτή η δεύτερη "ομάδα γεγονότων", που (φυσικά) δεν αναγνωρίζεται απ’ το αμερικανικό καθεστώς (ήταν η κατ’ εξοχήν φονική) δεν μπορεί να αποδοθεί καν και καν σε "ισλαμιστές τρομοκράτες".
Do you remember resistance? Κι όμως. Ενώ εκατομύρια εντός και εκτός ηπα θα συμφωνούσαν ότι η 11η Σεπτέμβρη υπήρξε ένα τερατώδες inside job με σκοπό την αμερικανική στρατιωτική επέκταση, έχει αποδειχθεί αδύνατο σ’ αυτά τα εκατομύρια να ΦΡΕΝΑΡΟΥΝ τόσο τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό όσο και όλους τους υπόλοιπους που, κάτω απ’ την ενιαία "αντιτρομοκρατική" ρητορική μιμούνται, συμπληρώνουν ή ανταγωνίζονται το αμερικανικό σχέδιο! Είναι ίσως η πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία όπου η μαζική επίγνωση ενός τέτοιου και τόσο δολοφονικού εδώ και 15 χρόνια κρατικού, καθεστωτικού ψέμματος, ΔΕΝ μεταφράζεται σε (οργισμένη) πολιτική πράξη!!
Αδύνατο γράψαμε; Μάλλον ανεπιθύμητο! Κι έτσι ένα αρχικό καλά σκηνοθετημένο έγκλημα συνεχίζει να γεννάει πάμπολλα, μικρά και μεγάλα. Αν, λοιπόν, η περιβόητη 11η/9ου βρωμάει αίμα, ακόμα πιο έντονη είναι η όμοια μυρωδιά της πολιτικής απάθειας (μας) εδώ και 15 χρόνια.
Βιτρίνες εμπορίου, βιτρίνες πολιτικής. Αν η "διεθνής έκθεση" στη Σαλονίκη γίνεται όλο και λιγότερο "διεθνής" (σε συνάρτηση με διάφορους παράγοντες που συγκλίνουν πάντως στην ελληνική παρακμή), κερδίζει απ’ την άλλη σαν τσίρκο. Όλες οι πολιτικές βιτρίνες, μείζονες και ελάσσονες, έχουν κάτι να πουν, να ανακοινώσουν, να υποσχεθούν, είτε στο Βελλίδειο, είτε στο "περίπτερο 8". Και, φυσικά, δεν λείπουν οι επετειακές ρουτινιάρικες διαδηλώσεις.
Αυτά είναι τα υπόλοιπα μιας "εθνικής πολιτικής" που έχοντας μόνιμα την αγωνία για την "εθνικότητα" της Θεσσαλονίκης (και της μακεδονίας) βάφτισε την πόλη "συμπρωτεύουσα" για να καλοπιάσει τους κατοίκους της και, μια φορά τον χρόνο, την μασκαρεύει σε πασαρέλα "σπουδαίας πολιτικής" για να απλώνεται στον Βαρδάρη μια αύρα κεντρικής εξουσίας.
Πράγμα που σημαίνει ότι όσο η Σαλονίκη "μπουκώνει με τέτοια μεγαλεία" δεν θα δει πρωτάθλημα στη μπάλα... Τι το χρειάζεται;
Παλιότερες αναρτήσεις:
21-31 Δεκεμβρίου 2016 |
11-20 Δεκεμβρίου 2016 |
1-10 Δεκεμβρίου 2016 |
21-30 Νοεμβρίου 2016 |
11-20 Νοεμβρίου 2016 |
1-10 Νοεμβρίου 2016 |
21-31 Οκτωβρίου 2016 |
11-20 Οκτωβρίου 2016 |
1-10 Οκτωβρίου 2016 |
21-30 Σεπτεμβρίου 2016 |
11-20 Σεπτεμβρίου 2016 |
1-10 Σεπτεμβρίου 2016 |
21-31 Αυγούστου 2016 |
11-20 Αυγούστου 2016 |
1-10 Αυγούστου 2016 |
1-4 Ιούλη 2016 |
21-30 Ιούνη 2016 |
11-20 Ιούνη 2016 |
1-10 Ιούνη 2016 |
21-31 Μάη 2016 |
11-20 Μάη 2016 |
1-10 Μάη 2016 |
21-30 Απρίλη 2016 |
11-20 Απρίλη 2016 |
1-10 Απρίλη 2016 |
21-31 Μάρτη 2016 |
11-20 Μάρτη 2016 |
1-10 Μάρτη 2016 |
27-29 Φλεβάρη 2016
