[Συνέχεια και τέλος απο χτες]
Η εξέλιξη... Αν θα ήταν γελοία η μηχανική μεταφορά της "οικογενειακής υγιεινής" στην κλίμακα και στην πολυπλοκότητα του κοινωνικού εργοστάσιου, η σκέτη αντιγραφή του πολιτιστικού ρατσισμού 1.0 θα ήταν, απλά, καταδικασμένη σε αποτυχία απ’ την κούνια της. Η ιδέα, για παράδειγμα, της πολιτιστικής ανωτερότητας λόγω "αγνότητας" και "μη επιμειξίας" θα ήταν καταγέλαστη στα ‘70s και στα ‘80s. Γιαυτό και οι πιο επιτήδειοι μεταξύ των νεοφασιστών εστίασαν σε πρώτο χρόνο, σαν τακτική, όχι στην πολιτιστική καθαρότητα αλλά στην πολιτιστική ασυμβατότητα. Στο ότι είναι αδύνατη (ή επιζήμια) η συνάφεια, η κοινή ζωή και οι αλληλεπιδράσεις διαφορετικών πολιτιστικών υποκειμένων. Οι λέξεις "αφομοίωση" (αρχικά) και "μη αφομοίωση" έγιναν οι σημαίες, γρήγορα και εύκολα αποδεκτές, ειδικά επειδή η "αφομοίωση" σερβιρίστηκε έξυπνα σαν "αντιρατσιστική".
Ορίζοντας εξ αρχής σαν μόνη επιτρεπτή εκδοχή σχέσεων μεταξύ διαφορετικών πολιτισμών αυτήν της κυριαρχίας (και άρα της κυριαρχίας του λευκού πρωτοκοσμικού απέναντι σε οποιονδήποτε άλλο), τοποθετώντας δηλαδή στο κέντρο κατευθείαν την διάταξη των συσχετισμών δύναμης, απέφυγαν οι νεοφασίστες τις κακοτοπιές που θα είχε μια "βήμα βήμα" οργάνωση του πολιτιστικού ρατσισμού. Εισήγαγαν επιπλέον πλαγίως μια ορισμένη παράσταση αναβίωσης του "εδάφους", που δεν είναι άλλο απ’ την εθνοκρατική επικράτεια και τα σύνορά της.
Το απόλυτα αδύνατο σημείο αυτών των θεωρημάτων είναι, φυσικά, ότι αυτοί οι πολιτισμοί που θεωρούνται "ασύμβατοι" μεταξύ τους έχουν συνυπάρξει στη συντριπτικά μεγαλύτερη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας (εφόσον υπήρχε στοιχειώδης δυνατότητα γι’ αυτό). Παράγοντας πάμπολα δυναμικά "υβρίδια". Σίγουρα ως την δημιουργία του "έθνους / κράτους" και την προσπάθεια των αστικών τάξεων να διαμορφώσουν (κατ’ αρχήν μέσω του μαζικού εκπαιδευτικού συστήματος) τον ισοπεδωμένο από πολιτιστικές ιδιαιτερότητες, μονοδιάστατο "εθνικό πολίτη / υπήκοο". Και τον ανάλογο "εθνικό πολιτισμό". Εξαφανίζοντας μειονοτικές γλώσσες και διαλέκτους, εξαφανίζοντας (ή, αντίθετα, βάζοντας στα μουσεία της ανθρωπολογίας) ήθη και έθιμα, κλπ κλπ. Οι "εθνικά σωστοί πολιτισμοί" ήταν μια διαδικασία αποικιοποίησης ανάλογη των "μεγάλων κατακτήσεων".
Η προσπάθεια κυριαρχίας. Αντίθετα απ’ τις νεοφασιστικές δοξασίες, η πολυ-πολιστικότητα δεν είναι ούτε καινούργια ούτε εξαίρεση. Είναι μάλλον ο κανόνας, η πιο κοινότοπη (κοινωνική) εμπειρία του είδους μας, σ’ όλον τον πλανήτη, ειδικά στις πόλεις (σε συνάρτηση με τα μέσα μεταφοράς και τις δυνατότητες μετακίνησης κάθε εποχής). Αν και όχι μόνον εκεί: ο νομαδισμός της κτηνοτροφίας έπαιξε, επίσης, τον δικό του ρόλο στις αγροτικές κοινωνίες. Εκείνο που είναι ιστορική και κοινωνική εξαίρεση, ισχυρή απόδειξη αποκλεισμού, σχεδόν αδύνατη πια (οι τεχνολογίες επικοινωνιών γαρ!), είναι η μονο-πολιτιστικότητα. Στην πραγματικότητα, μάλιστα, αυτή η τελευταία είναι αδιανόητη, με την εξαίρεση μικρού μεγέθους πληθυσμούς που έμειναν αποκλεισμένοι για φυσικούς λόγους (νησιά, δύσβατα υψίπεδα) για πολλές δεκάδες διαδοχικών γενεών.
Στο τυπικό εργοστάσιο η τυποποίηση, η διαστρωμάτωση και η ιεράρχηση της βιομηχανικής εργατικής τάξης (σαν μέθοδος γενικής υποτίμησής της) γινόταν (και γίνεται) με όρους "τμημάτων", "ειδικότητας", (ή μη), "παλαιότητας" ή "ευθύνης" (δηλαδή διοίκησης). Στο κοινωνικό εργοστάσιο τα λευκά πρωτοκοσμικά αφεντικά και οι λακέδες τους προσπαθούν να κρατηθούν απ’ τα μαλλιά τους (την υποτιθέμενη "πολιτιστική υπεροχή" τους) προβοκάροντας αυτό που είναι το πιο κοινότοπο κοινωνικό γεγονός: την πολυπολιτισμικότητα. Για να χωρίσουν σε "πολιτιστικά τμήματα" και όροφους τον πλανήτη.
Ποιο είναι το κατηγορητήριο ενάντια στην πολιτιστική όσμωση; Ποια είναι η ενοχή της; Ένας νεοφασίστας (όταν δεν εμφανίζεται σα νεοφιλελεύθερος!) το θύμισε στο προχτεσινό φύλλο της καθεστωτικής "καθημερινής", υπό τον τίτλο "η Αθήνα δεν είναι πολυπολιτισμική πόλη": η τρομοκρατία. Δηλαδή οι σφαγές στο ψαχνό και η (υποτιθέμενη) οργανική σχέση τους με μια θρησκεία (τον μουσουλμανισμό) - όχι, πάντως, με συγκεκριμένα πετρελαιοπαραγωγά κράτη, μυστικές υπηρεσίες και μήντια.
Ακόμα κι αν αφήσει κανείς στην άκρη το πασίγνωστο ότι ο μουσουλμανισμός δεν είναι καθόλου ενιαίο θρησκευτικό δόγμα, σε καμία περίπτωση "ένας πολιτισμός", και καθόλου ομοιόμορφα ενσωματωμένος απ’ τα εκατοντάδες εκατομμύρια των "πιστών" του (όπως συμβαίνει, άλλωστε, σε κάθε θρησκεία)· ακόμα κι αν αφήσει κανείς στην άκρη το γεγονός ότι υπάρχουν πολλές δεκάδες διαφορετικών πολιτισμών (ή και σύγχρονων μορφών υποκουλτούρας), ακόμα κι αν ξεχάσει προς στιγμήν ότι οι 2 + 1 παγκόσμιοι πόλεμοι του 20ου αιώνα έγιναν από χριστιανούς, μένει όντως αυτό: οι επαναλαμβανόμενες δολοφονίες αμάχων, στον πρώτο κόσμο, απ’ τις αρχές του 21ου αιώνα και μετά.
Μόνο που το λαμπρό παράδειγμα, το τέλειο μοντέλο, το ιδανικό πρότυπο σφαγών στο ψαχνό δεν προέρχεται από καμία θρησκεία. Βρίσκεται στην πιάτσα Φοντάνα στο Μιλάνο, το 1969· και στον σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολώνια το 1980. Είχε και όνομα αυτή η αρχετυπική "τρομοκρατία": λεγόταν στρατηγική της έντασης.
Τίποτα απ’ αυτά (και άλλα που ακολούθησαν) δεν ήταν έργο "μουσουλμάνων". Ήταν δουλειά φασιστών. Αντιγράφουμε (η τακτική της έντασης: οι μόνοι προβοκάτορες...):
… Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας guardian, στις 26 Μάη του 2001, δυο μήνες νωρίτερα (τον Μάρτη του 2001), ο επικεφαλής της ιταλικής ευπ στρατηγός Maletti, δήλωνε σε δίκη κάποιων φασιστών που βρίσκονταν κατηγορούμενοι για βόμβες - στο - ψαχνό του 1969 ότι:
"... η CIA, ακολουθώντας τις οδηγίες της κυβέρνησής της, επιδίωκε να δημιουργήσει έναν ιταλικό εθνικισμό ικανό να μπλοκάρει αυτό που θεωρούσε ως "παρέκκλιση προς τα αριστερά", και για τον σκοπό αυτό πιθανό να έκανε χρήση της ακροδεξιάς τρομοκρατίας. Θεωρώ ότι αυτό συνέβη και σε άλλες χώρες επίσης".
Αυτοί έχουν την πατέντα των σφαγών στο ψαχνό. Οι φασίστες και οι μυστικές υπηρεσίες. Και οι πολιτικοί και ιδεολογικοί απόγονοί τους, που εδώ και δυο δεκαετίες πολεμούν, με λόγια ή έργα, τις πολυπολιτισμικές κοινωνικές σχέσεις, δεν κάνουν τίποτα άλλο απ' το να χρεώνουν στους μαζικά υποτιμημένους Άλλους (τους μουσουλμάνους τώρα, κάποιους άλλους αύριο...) τις ιδέες, τις μεθοδεύσεις και τις πρακτικές των πρωτοκοσμικών μυστικών υπηρεσιών και των φασιστολακέδων τους. Για τον ίδιο λόγο τώρα όπως και τότε: εναντίον της πολυεθνικής εργατικής τάξης. Γιατί, βέβαια, αν πρόκειται για τουρίστες ή για "επενδυτές" το πράγμα αλλάζει...
Η υπόδειξη της εργατικής μνήμης. Τόσο στη διάρκεια και μετά το τέλος του Α παγκόσμιου πολέμου όσο και στη διάρκεια και μετά το τέλος του Β παγκόσμιου οι ανθρωπιστές και φιλοπρόοδοι διανοούμενοι (άνθρωποι καλών προθέσεων χωρίς αμφιβολία) έμειναν εμβρόντητοι για το πως είναι δυνατόν οι "πιο πολιτισμένοι λαοί του πλανήτη" να κάνουν ΑΥΤΑ! Τα "αυτά" ήταν οι μαζικές σφαγές των στρατιωτών στις "μάχες χαρακωμάτων" και οι δεκάδες χιλιάδες σακατεμένοι απ’ τα χημικά αέρια στον πρώτο πόλεμο· τα στρατόπεδα εξόντωσης, τα αντίποινα σε αμάχους και οι πυρηνικές σφαγές αμάχων στον δεύτερο. Υπάρχει, άραγε, καμία αμφιβολία ότι γερμανία, γαλλία, αγγλία, ηπα ήταν "τα πιο πολιτισμένα κράτη του πλανήτη"; Υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το μιλιταριστικό / φονταμενταλιστικό / ρατσιστικό ισραήλ είναι από "τα πιο πολιτισμένα κράτη" του πλανήτη;
Το "ποτέ πια" δεν ήταν έκφραση της ηθικής κατάρρευσης κάποιων άλλων. Αφορούσε τους "πολύ πολιτισμένους". Αυτοί είχαν πιάσει τον πάτο της ηθικής χρεωκοπίας. Και εξαιτίας αυτής της πραγματικότητας το "ποτέ πια" συνοδευόταν πάντα από ένα αόρατο αλλά σκληρό ερωτηματικό. Ποτέ πια; Είναι σίγουρο άραγε;
Στον τρίτο παγκόσμιο, που εξελίχτηκε μακρυά απ’ τις μητροπόλεις, η απορία δεν εκδηλώθηκε τόσο έντονα όσο στους προηγούμενους. Αν, ωστόσο, κάποιος δεν έχει γεννηθεί από πρωτοκοσμικό σεξ, αν ζει κανείς στην Παλαιστίνη (για παράδειγμα) ή στην υποσαχάρια αφρική, δεν έχει καμία αμφιβολία για το ποιοί τα κάνουν ΑΥΤΑ, άμεσα ή μέσω αντιπροσώπων: οι "πιο πολιτισμένοι του πλανήτη". Που συμβαίνει να είναι και οι "πιο αναπτυγμένοι" καπιταλιστικά και τεχνολογικά· κατά συνέπεια μακράν οι πιο φονικοί. Οι "πιο πολιτισμένοι" και, ειδικά, ανάμεσά τους, εκείνοι που κοιτάνε στραβά τους υπόλοιπους, "λιγότερο πολιτισμένους", είναι κατά τεκμήριο εκείνοι που δίνουν την συγκατάθεσή τους στην εξόντωση των "ζιζανίων".
Επειδή η πολυπολιτισμικότητα είναι ο κανόνας της κοινωνικής ζωής του είδους μας και επειδή η μονοπολιτισμικότητα είναι εξαίρεση και στέρηση, συχνά καταναγκαστική, όταν αυτή εμφανίζεται, στις καπιταλιστικές κοινωνίες, επιθετική και οπλισμένη, δεν θα πρέπει κανείς να λαθεύει ούτε δευτερόλεπτο: ανθρώπινη σάρκα μυρίζει.
Καλή σύνταξη; Το γράψαμε ήδη από χτες: οι κυρώσεις κατά της ρωσίας που λαχανιασμένα αποφάσισε στο παρά ένα η διοίκηση "δημοκρατικών" / Ομπάμα απέχει πολύ απ' το να είναι δημιουργία τετελεσμένων. Το αφεντικό της Μόσχας αντέδρασε με έναν απλό και λογικό τρόπο: Άντε γειά! Θα τα πούμε με τους επόμενους...
Όμως... Αποκλείεται το επιτελείο του Ομπάμα να μην σκέφτηκε επόμενες κινήσεις απο 'δω και απο 'κει... Είναι στοιχειώδες. Το να πάρει πίσω τις κυρώσεις το ψόφιο κουνάβι είναι τόσο εύκολο και προβλέψιμο ώστε μόνο ανήλικοι θα το έτρωγαν σαν κάτι τις με στρατηγικό νόημα. Αν και οι "συνετοί" θα μας έλεγαν ότι είναι ακόμα νωρίς (πάντα είναι "νωρίς", εκτός από τότε που είναι αργά...) σχηματίζουμε όλο και πιο συστηματικά την εντύπωση ότι η ιμπεριαλιστική τακτική των ηπα πρόκειται να κινηθεί, όσο χρειάζεται για να θολώσει τα νερά, με διαφορικό τρόπο. Δηλαδή, με μια διοίκηση που μπορεί να λέει το Α αλλά να κάνει κάτι πιο κοντά στο -Α επειδή η βουλή ή η γερουσία δεν την αφήνει. Ή επειδή η αμερικανική κοινή γνώμη έχει κατά πλειοψηφία διαφορετική γνώμη...
Σ’ αυτό το μοντέλο, που δούλεψε και επί διοίκησης Ομπάμα ("αυτό θέλει ο πρόεδρος, αλλά τα όργανα διαφωνούν"), και πήρε μια θηριώδη αλλά σχετικά άγνωστη μορφή στο συριακό πεδίο μάχης (όπου η cia και το πεντάγωνο χρηματοδοτούσαν και εκπαίδευαν διαφορετικές ένοπλες ομάδες που συχνά πολεμούσαν μεταξύ τους αντί κατά του Άσαντ...) ο Ομπάμα, σαν persona, δεν πρόκειται να βγει στη σύνταξη· αυτό εκτιμάμε. Θα παραμείνει σαν "εξωκοινοβουλευτικός" μεν, διεθνούς ακτινοβολίας δε εκπρόσωπος της "συμπληρωματικής γραμμής" σε σχέση με την διοίκηση των συντηρητικών, τουλάχιστον μέχρις ότου αυτή η συμπληρωματικότητα βρει κάποια ισχυρή κοινοβουλευτική (ή μηντιακή) προσωπικότητα σαν ηγέτη. Αυτός ο διαφορισμός θα χρειαστεί, για παράδειγμα, για να μην χαθούν οι καθόλου αμελητέες επιρροές της Ουάσιγκτον στον αραβικό κόσμο ενόσω το ψόφιο κουνάβι θα στηρίζει με πάθος το Τελ Αβίβ. Ή, άλλο παράδειγμα, για να μην διαγραφεί οριστικά η δυνατότητα πολυμερών συμφωνιών και διευθετήσεων ενόσω το ψόφιο κουνάβι θα προωθεί την τακτική των επιλεκτικών, ένας μ’ έναν, συμμαχιών.
Αν η εκτίμησή μας είναι σωστή, κι αν ο απερχόμενος Ομπάμα αναλάβει σα γυρολόγος ανά τον πλανήτη να ρητορεύει περί αμερικανικών τακτικών "εναλλακτικών" ("την επόμενη τετραετία, μετά τις επόμενες εκλογές, κάντε λίγο υπομονή"...), τότε ορισμένοι περιφερειακοί σύμμαχοι της Ουάσιγκτον (εντός ή εκτός εισαγωγικών) μπορεί και να βραχυκυκλώσουν. Θα μας κάνει εντύπωση όμως αν μπερδευτούν η Μόσχα, το Πεκίνο και η Τεχεράνη - κατ’ αρχήν.
Πάντα υπό την προϋπόθεση ότι η εκτίμησή μας είναι σωστή, το "βραχυκύκλωμα" θα παίξει οπωσδήποτε στην ευρώπη. Όχι επειδή θα είναι πειστικό. Αλλά επειδή θα βολεύει συγκεκριμένες φράξιες ευρωπαϊκών αφεντικών. Μην δίνεται σημασία στον Τραμπ, στις επόμενες εκλογές τα πράγματα θα ξαναμπούν στη γνωστή σειρά τους: να μια καλή παραλυτική συμβουλή εν μέσω 4ου παγκόσμιου πολέμου...
Συρία. Αν και για πρώτη ημέρα εφαρμογής δεν θα έλεγε κανείς ότι "σίγησαν τα όπλα", η συμφωνία Μόσχας - Άγκυρας - (Τεχεράνης - Δαμασκού) για εκεχειρία πρέπει να εκτιμηθεί στην μεσοπρόθεσμη δυναμική της.
Φαίνεται, για παράδειγμα, ότι έχει προσφερθεί κάποιο (όχι δημόσια ανακοινωμένο, προφανώς!) ισχυρό κίνητρο σε ορισμένους πολέμαρχους (σε 12 λέγεται ότι έχουν φτάσει οι ένοπλες οργανώσεις της αντιπολίτευσης που έχουν υπογράψει την εκεχειρία) για να σταματήσουν την δράση τους· και κάποιες εξίσου ισχυρές απειλές αν συνεχίσουν. Ο σκοπός είναι (και το) να αδυνατίσει η μαχητική ικανότητα εκείνων που έχουν παραμείνει σα θεμιτοί στόχοι (επίσημα: al-nusra, isis, ypg).
Αυτά πρέπει να δείξουν πειστικά αποτελέσματα τις επόμενες τρεις βδομάδες. Το ψόφιο κουνάβι αναλαμβάνει επίσημα τα καθήκοντά του στις 20 Γενάρη· τρεις ημέρες μετά, στις 23 Γενάρη, έχει κανονιστεί στην πρωτεύουσα του καζακστάν Αστάνα μια διάσκεψη κορυφής μεταξύ Μόσχας - Άγκυρας - Τεχεράνης και Δαμασκού (πιθανόν και εκπροσώπων ενόπλων οργανώσεων της αντιπολίτευσης· αυτών που ήταν ήδη ή θα έχουν περάσει στον έλεγχο της Άγκυρας) για τον σχεδιασμό μιας "μεταβατικής περιόδου". Η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της είναι εκτός. Η Άγκυρα έχει αναλάβει να εμπλέξει, με κάποιον τρόπο, και τον οηε στο κόλπο. (Και σιγά μην σκάει για το "κυπριακό" τέτοιους καιρούς!!!)
Όλη αυτή η δουλειά στοχεύει στο να δείξει στους αντί-Άσαντ ότι "μην περιμένετε απ’ τους αμερικάνους και τους σαουδάραβες" - για να το πούμε περιληπτικά. Είναι λεπτή και σύνθετη επιχείρηση, που πρέπει να εκμεταλλευτεί στον μέγιστο βαθμό το timing· για να πετύχει γρήγορα ασφαλή τετελεσμένα.
Σα μάθημα γεωπολιτικής που επιπλέει μέσα στο αίμα φαίνεται.
Συρία: άλλη μια μανούβρα. Η εκεχειρία (στη συρία) της οποίας την συνομολόγηση ανακοίνωσαν Μόσχα και Άγκυρα είναι μια μερική εκεχειρία. Έξι ένοπλες οργανώσεις της αντιπολίτευσης την υπογράφουν· ο αριθμός των ενόπλων τους (60.000) μας φαίνεται κάτι παραπάνω από υπερβολικός... Δεν περιλαμβάνονται, φυσικά, η al-nusra, ο isis ... και οι ypg.
Εκτός απ’ τις περιπτώσεις συγκεκριμένων σημείων του συριακού πεδίου μάχης (και πιθανολογούμε ότι ένα σημαντικό για την ένοπλη αντιπολίτευση είναι το Idlib) δεν πρόκειται (εκτιμάμε) για κάτι ορατά εντυπωσιακό. Το ενδιαφέρον (κι αυτό, αν υπάρχει, θα φανεί σε βάθος χρόνου) είναι στα παρασκήνια. Με το βάρος της κατάκτησης του ανατολικού Aleppo και την (τελικά) σημαντική συνεισφορά της Άγκυρας στην αποχώρηση των τελευταίων χιλιάδων ενόπλων (που, όμως, με διαφορετική επιλογή απλά θα αυτοκτονούσαν) είναι λογικό ότι το τουρκικό καθεστώς μπορεί τώρα να είναι πειστικό σε ένα μέρος των ενόπλων που υποστηρίζε παλιότερα, για να αλλάξουν "γραμμή" - να δουλέψουν υπό τις διαταγές του τουρκικού επιτελείου όχι εναντίον του Άσαντ αλλά...
Εδώ βρίσκεται το ενδιαφέρον μας: πόσους θα πείσει πρακτικά αυτό το deal; Γιατί οι υπόλοιποι, είτε αυτοί που βρίσκονται υπό τις διαταγές και την επιρροή της Τεχεράνης είτε αυτοί που παίρνουν διαταγές απ’ την Δαμασκό, είναι σαφώς πιο ελεγχόμενοι. Όλη η αβεβαιότητα βρίσκεται στους proxies της Άγκυρας, που ήταν επίσης σε κάποιο βαθμό proxies του Ριάντ και του Τελ Αβίβ. Τώρα ποιον θα ακολουθήσουν;
Πάντως η Μόσχα φαίνεται σίγουρη. Πληρώνει μετρητοίς την συμμαχία της Άγκυρας: αντί να σηκωθούν τουρκικά βομβαρδιστικά κατά του isis στην al-Bab (σέβονται τις ευαισθησίες του Άσαντ…), ρωσικά βομβαρδιστικά κάνουν την δουλειά της αεροπορικής υποστηρίξης της "ασπίδας του Ευφράτη".
Αυτή η διευκόλυνση έχει και ένα άλλο καλό. Αν οι φορητοί αντιαεροπορικοί tow των οποίων την παροχή σε "moderate rebels" υπέγραψε στα τελευταία της η διοίκηση Ομπάμα όντως χρησιμοποιηθούν, θα είναι εναντίον ρωσικών πολεμικών.
Καθόλου καλή ιδέα όμως...
[Φωτογραφία: ο Άσαντ, με ανανεωμένη αυτοπεποίθηση, μιλάει σε ομάδα ευρωβουλευτών και ρώσων βουλευτών στη Δαμασμό, χτες, 29 Δεκέμβρη]
Κι άλλες κυρώσεις; Η βιασύνη της διοίκησης Ομπάμα, που έχει λιγότερο από 3 βδομάδες θητείας, να επιβάλει καινούργιες "κυρώσεις" στη Μόσχα (μεταξύ των οποίων και η απέλαση μερικών δεκάδων ρώσων διπλωματών), και μάλιστα με την αναπόδεικτη κατηγορία ότι "χώθηκε στις προεδρικές εκλογές" δεν μπορεί να θεωρηθεί δημιουργία τετελεσμένων. Όμως ποιο είναι το νόημα;
Η πρώτη ανάγνωση είναι ότι οι "δημοκρατικοί" κοντράρουν το ψόφιο κουνάβι μέχρι το τελευταίο λεπτό. Αλλά πρόκειται για κράτος κι όχι για νηπιαγωγείο! Σας φαίνεται πειστική η τακτική του "κακομαθημένου" που κλωτσάει τις καρέκλες μέχρι να τον μαζέψει το σχολικό για το σπίτι; Σε μας όχι.
Μια δεύτερη ανάγνωση προτείνει ότι οι "δημοκρατικοί" δουλεύουν για τους "συντηρητικούς" και το ψόφιο κουνάβι. Φουσκώνουν τον αντι-ρωσικό λογαριασμό για να μπορεί αυτός, όταν έλθει εν τη βασιλεία του,να πάρει πίσω κάτι τις, σαν ένδειξη "φιλίας" προς τη Μόσχα, χωρίς να αναγκαστεί να μαζέψει κάποιους απ’ τους πυραύλους που έχουν ακροβολιστεί δίπλα στα ευρωπαϊκά σύνορα της ρωσίας. Επιπλέον δημιουργούν ένα χρήσιμο "προηγούμενο" στην εφαρμογή μιας νομοθεσίας του 2015, για την τιμωρία ξένων παραγόντων που εμπλέκονται σε κυβερνοεπιθέσεις εναντίον των ηπα. Αυτό το "προηγούμενο" είμαστε σίγουροι ότι η κυβέρνηση του ψόφιου κουναβιού θα το αξιοποιήσει οπωσδήποτε· εναντίον του Πεκίνου (γιατί όχι;).
Κρατάμε πάντως αυτήν την εκτίμηση. Ότι ο υποτιθέμενος "φιλορωσισμός" του ψόφιου κουναβιού είναι bullshit.
Εδώ είμαστε και εδώ είσαστε. Θα φανεί.
Και στην τουρκία καπιταλισμό έχουν. Μια μικρή αύξηση της τάξης των 104 λιρών θα δοθεί στον κατώτατο μισθό στην τουρκία απ’ την αρχή της νέας χρονιάς. Από 1300 λίρες (368 δολάρια) καθαρά θα πάει στις 1404 (397 δολάρια). Ταυτόχρονα όμως θα αυξηθούν οι κρατήσεις για τις συντάξεις κατά 50 λίρες τον μήνα.
Τα συνδικάτα ζητούσαν αισθητά μεγαλύτερη αύξηση. Αλλά έτσι αποφάσισε η "επιτροπή για τον κατώτατο μισθό" που αποτελείται από κυβερνητικούς αξιωματούχους, και εκπροσώπους των συνδικάτων και των εργοδοτών.
Ένα fight for 15 (εν προκειμένω σε λίρες), σαν κατώτατο καθαρό ωρομίσθιο, θα ήταν μια καλή ιδέα για την τάξη μας στην τουρκία. Τώρα βρίσκεται λίγο παραπάνω απ’ τις 7,5 λίρες την ώρα.
Το διεστραμμένο κεφάλι. Ο ρατσισμός του αίματος ξεπεράστηκε απ’ τον ρατσισμό του πολιτισμού όταν οι καθεστωτικοί μηχανικοί του ελέγχου επί των κοινωνιών άρχισαν να υποψιάζονται (σε πρώτη φάση) και μετά να βεβαιώνονται ότι το μοντέλο που ήταν βασισμένο στην οικογένεια είχε πια χρεωκοπήσει. Η χρεωκοπία έγινε με εκρηκτικά αμφισβητησιακό τρόπο στις δεκαετίες του ’60 και του ’70. Όταν μια σειρά αρνήσεων σμπαράλιασαν το "οικογενειακό κύτταρο" της υπακοής και της πειθαρχίας: οι αρνήσεις των εφήβων απέναντι στον οικογενειακό κομφορμισμό και την αυστηρότητα· οι αρνήσεις των γυναικών απέναντι στον πατερναλισμό και στους οικογενειακούς ρόλους· οι αρνήσεις των νεαρών γυναικών και ανδρών απέναντι στη λιμπιντική οικονομία της αναπαραγωγής του είδους...
Χωρίς την οικογένεια, σα θεσμό, στο κέντρο της διάχυτης, μοριακής επιτήρησης, ο ρατσισμός του αίματος και της φυλής έχασε την κύρια υλική / σχεσιακή προϋπόθεσή του. Η στενά εννοημένη κοινωνική αναπαραγωγή (σαν "φυσική" αναπαραγωγή) δεν μπορούσε πια να είναι η βάση της καπιταλιστικής κανονικότητας.
Η "επιστροφή παραδείγματος". Οι πολιτισμοί, οι κουλτούρες και η διαστρωμάτωσή τους πήραν τη σκυτάλη της επίδειξης "ανωτερότητας" (ή/και της υπόδειξης "κατωτερότητας") ακριβώς επειδή ταίριαζαν στη μεγακλίμακα του κοινωνικού εργοστάσιου. Στην κλίμακα της διευρυμένης κοινωνικής αναπαραγωγής.
Η ιδέα δεν ήταν καινούργια. Προέρχεται κατευθείαν απ’ το οπλοστάσιο της αριστοκρατίας και της μπουρζουαζίας ως και τα μέσα περίπου του 20ου αιώνα: η κατηγορία του "υπάνθρωπου" είναι πολύ καλά αποτυπωμένη στην ιστορία του πρώτου κόσμου, απ’ την εποχή των "μεγάλων εξερευνήσεων", της αποικιοκρατίας, της δουλείας, της εξόντωσης των αυτοχθόνων, και μετά."Υπάνθρωποι" οι αφρικάνοι, οι γηγενείς της αμερικής και της αυστραλίας - με πολιτισμικά κριτήρια. Τον μερικό "εκπολιτισμό" τους τον ανέλαβε ο χριστιανισμός...
Η επανάχρηση παλιών όπλων και εργαλείων κυριαρχίας με ορισμένες βελτιώσεις δεν είναι καθόλου άγνωστη στην καπιταλιστική ιστορία των 2 τελευταίων αιώνων. Για παράδειγμα ήταν οι αστοί που ξέθαψαν την παλιά (και ηττημένη) αριστοκρατική ιδέα του "ευγενούς" ("γαλάζιου") αίματος αλλά και εκείνη του "εδάφους", τις τροποποίησαν, και τις χρησιμοποίησαν εναντίον του πολυεθνικού προλεταριάτου στην προηγούμενη ιστορική φάση "παγκοσμιοποίησης", απ’ τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου ως και τον Β παγκόσμιο πόλεμο.
[Συνέχεια και τέλος αύριο]
Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Ωραίο μέρος για καλοπέραση είναι ο οηε κατά τον επερχόμενο πρόεδρο των ηπα. Κυριολεκτικά "επερχόμενος": ταύρος σε υαλοπωλείο. Απευθυνόμενος στο μουτρωμένο ισραηλινό καθεστώς (εξαιτίας ενός ψηφίσματος κατά των εποικισμών που η απερχόμενη αμερικανική πολιτική διοίκηση δεν εμπόδισε) ο ψόφιος κουνάβις του έδωσε κουράγιο: Ισραήλ κράτα... Έρχομαι στις 20 Γενάρη!!!
Σαν χουλιγκάνος συμπεριφερέται ο αναμενόμενος. Όμως η απέχθεια της Ουάσιγκτον γι’ αυτό το λείψανο του 3ου παγκόσμιου (ψυχρού) πολέμου, τον "οργανισμό ηνωμένων εθνών", δεν είναι τωρινή. Και δεν οφείλεται στα ψηφίσματά του κατά του ισραηλινού ιμπεριαλισμού. Το Τελ Αβίβ έχει μεγάλη συλλογή από τέτοια, αλλά άνευ επιβολής τους (δηλαδή χωρίς στρατιωτική πίεση) δεν ιδρώνει κανενός τ’ αυτί.
Οι προηγούμενες συντηρητικές κυβερνήσεις (Μπους ο Β) είχαν "ξεπεράσει" τον οηε, δρώντας πολεμικά χωρίς την έγκρισή του. Η σύνθεση και η "φιλοσοφία" του οργανισμού απηχούν, αυτό είναι αλήθεια, τις ισορροπίες και τους συσχετισμούς δύναμης πριν 60, 50 ή 40 χρόνια. Αρκεί να θυμηθεί κανείς ότι στο πενταμελές "συμβούλιο ασφαλείας" συμμετέχει το Λονδίνο και το Παρίσι αλλά όχι το Βερολίνο· το Πεκίνο αλλά όχι το Τόκιο.
Τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσει το ψόφιο κουνάβι σχετίζονται με το ότι η φανερή "μείωση της επιρροής" της Ουάσιγκτον δεν μπορεί να ισορροπηθεί με το βέτο της στο "συμβούλιο ασφαλείας". Κι όταν αγκαλιάζει το μιλιταριστικό / ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ (κάνοντας εχθρούς του τους άραβες) ξέρει τι επιδιώκει: η ζεστή φιλία με έναν ταραξία γνωστής δυναμικότητας θα απαλλάξει την Ουάσιγκτον από ορισμένες βρωμοδουλειές τις οποίες δεν θα ήθελε να φανεί ότι κάνει...
Οι κατεργαραίοι δίπλα... Η ελληνοκυπριακή ελίτ, με όλες τις στημένες διαφωνίες της, και με τις πλάτες του ελληνικού βαθέος κράτους, ακολουθεί μια τακτική της οποίος ο πιο ήπιος χαρακτηρισμός θα ήταν "αντιφατική". Από τη μια μεριά υποστηρίζει ότι μια ενδεχόμενη συμφωνία "επανένωσης" δεν είναι τίποτα παρα πάνω από εσωτερικός μετασχηματισμός της κυπριακής δημοκρατίας. Μια ομόσπονδη εξέλιξη, σα να λέμε, του υπάρχοντας κράτους. Στη βάση αυτής της cool ρητορικής επιμένει ότι η "κυπριακή δημοκρατία" πρέπει να κάθεται, σαν τέτοια, στο τραπέζι της "διάσκεψης" στη Γενεύη, (αν γίνει) στις 12 Γενάρη. Με το ανάλογο ταμπελάκι μπροστά της.
Απ’ την άλλη μεριά θέλει το τραπέζι να είναι μακρύ, για να χωράνε όλοι όσοι γουστάρει να καλέσει. Την ε.ε., τα μέλη του συμβουλίου ασφαλείας του οηε το καθένα μόνο του, και ποιος ξέρει ποιον άλλον. Αλλά πως δικαιολογείται τέτοιο διεθνές νταβαντούρι για τον "εσωτερικό μετασχηματισμό" ενός κράτους;
Φυσικά δεν πρόκειται για "αντίφαση". Αλλά για ελληνοπρεπείς ελιγμούς, μπας και η μπάλα σκαλώσει στα περιστέρια.
... τα παραμύθια τους... Ο αριστερός Μουσταφά Ακιντζί, ("ψευτο"πρόεδρος του "ψευτο"κράτους στη βόρεια κύπρο) που έχει ιδιαίτερες και όχι αμελητέες συμπάθειες και στο νότο, εξάλλου είναι Λεμεσιώτης, έβαλε τα πράγματα στη θέση τους και στη λογική τους βάση και σειρά ξεβρακώνοντας τους ελληνοκύπριους κατεργάρηδες. Αμηχανία και εκνευρισμός (ανάλογα με την φράξια) διαπέρασε την ελληνοκυπριακή ρητορική. Τι είπε;
Πρώτον, ότι "οι δύο πλευρές", όπως διαπραγματεύονταν ως τώρα, έτσι θα συνεχίσουν να διαπραγματεύονται και τη νέα χρονιά, στη Γενεύη, μέχρι την 11η Γενάρη. Στις 12 θα προστεθούν στη διαπραγμάτευση και οι 3 "εγγυήτριες δυνάμεις". Τελεία και παύλα. Αυτό είναι συμφωνημένο, αυτό θα γίνει. Πενταμερής, με τις 3 "εγγυήτριες δυνάμεις" και τις "δύο πλευρές". Όχι πολυμερής με καλεσμένους του Αναστασιάδη. Ο οποίος δεν θα μεταμορφωθεί και, κυρίως, δεν θα παίξει άλλο βιολί με το δικαίωμα του "αρχηγού κράτους" στις 12 (ή όποτε).
Το πιο σημαντικό είναι εκείνο που ο Ακιντζί θύμισε στη συνέχεια. Ότι οποιαδήποτε συμφωνία γίνει μεταξύ των 2 + 3 δεν θα υπογραφτεί οριστικά παρά μόνο μετά την έγκρισή της απ’ τα 2 παράλληλα δημοψηφίσματα τα οποία τοποθέτησε κάπου το καλοκαιρι του 2017. Οι τελικές, οριστικές τζίφρες, λοιπόν, θα πέσουν μετά. Κι αυτό είναι λογικό. Θα πέσουν, δηλαδή, στην εκκίνηση της πρακτικής εφαρμογής της συμφωνίας. Στην εκκίνηση της "ομοσπονδιακής δημοκρατίας της κύπρου". Τότε δεν θα υπάρχει η "κυπριακή δημοκρατία" as we know it, αλλά η "ομοσπονδιακή δημοκρατία της κύπρου". Προφανώς αυτή θα υπογράψει (μαζί με τις 3 εγγυήτριες), εκπροσωπούμενη υποθέτουμε από τον ε/κ πρόεδρο και τον τ/κ αντιπρόεδρο. Ενώ αυτό που έχει κάνει σημαία της η ελληνοκυπριακή ελίτ είναι υπογραφές από έναν "πρόεδρο της κυπριακής δημοκρατίας" και "κάποιον απ’ την άλλη πλευρά".
Ακούγεται λογικό αυτό που λέει ο Ακιντζί. Και δεν είναι "λεπτομέρειες". Οι ελληνοκύπριοι έχουν μεγάλη και αιματηρή ιστορία παραβίασης των υπογραφών τους σε βάρος των τουρκοκυπρίων· υπογραφών που είχαν μπει με τυπική και ουσιαστική ισοτιμία. Τι θα κάνουν αν η ίδρυση της "ομοπονδιακής δημοκρατίας της κύπρου" έχει τις υπογραφές ενός "προέδρου" και ενός "εκπροσώπου κοινότητας"; Όχι τα 13 σημεία με τα οποία κάποτε ο Μακάριος αναθέωρησε μόνος του τις συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου σε βάρος των δικαιωμάτων των τουρκοκυπρίων, αλλά τα 113 σημεία που θα τους βολεύουν!
Όλα αυτά, φυσικά, προϋποθέτουν συμφωνία. Αυτό, όμως, δεν παίζει - είναι η γνώμη μας. Αν έπαιζε δεν θα γίνονταν όλα αυτά τα τσαλιμάκια...
...και οι σύμμαχοί τους. Οι ανοικτά "απορρίπτικοι" της νότιας κύπρου, έχουν έναν καλό σύμμαχο· ή έτσι τον αντιλαμβάνονται: τον έλληνα υπ.εξ. Κοτζιά. Έχουν, όμως, και έναν πολύ σοβαρό αντίπαλο: το παρελθόν τους, και ειδικά αυτά που τράβηξαν οι τουρκοκύπριοι απ’ το 1963 ως την κορύφωση με το ελληνικό / ελληνοκυπριακό πραξικόπημα το ’74, και ύστερα την σε δύο δόσεις επέμβαση του τουρκικού στρατού, με βάση τα δικαιώματα που είχε η Άγκυρα σαν "εγγυήτρια δύναμη".
Οποιαδήποτε αναίρεση αυτών των δεδομένων, που οριστικοποιήθηκαν με την πάνω από 40 χρόνια διαίρεση της κύπρου, απαιτεί σοβαρές, σοβαρότατες υποχωρήσεις απ’ όλους όσους είναι ικανοποιημένοι απ’ την διαίρεση, αφού εξάλλου την μεθόδευσαν. Δηλαδή τους ελληνοκύπριους ακροδεξιούς, που δεν είναι λίγοι, ούτε όλοι κραγμένοι σαν τέτοιοι.
Έξω απ’ τους μικροσκοπικούς χωροχρόνους τους (κι έξω απ’ το ελληνικό βαθύ κράτος) αυτά που είναι το παρελθόν της "κυπριακής δημοκρατίας" και της ελληνοποίησής της όλοι οι "ειδικοί" της ευρώπης τα ξέρουν, τα θυμούνται, ή είναι εύκολο να τα μάθουν. Το ιστορικό δίκιο όχι μόνο από ηθική αλλά και πολιτική άποψη, το έχουν οι τουρκοκύπριοι. Αυτοί θεωρήθηκαν παρείσακτοι απ' την πρώτη μέρα της δημιουργίας της "κυπριακής δημοκρατίας". Αυτοί στριμώχτηκαν δια της βίας σε γκέτο, στερούμενοι ακόμα και βασικά της επιβίωσής τους. Αυτοί δολοφονήθηκαν και ξαναδολοφονήθηκαν απ' τους "έλληνες πατριώτες" ώστε να αναγκαστούν να φύγουν απ' το νησί. Αυτοί πετάχτηκαν σε μια γωνιά της ιστορίας, πρώτα απ’ τον Μακάριο και τις "λευκές φρουρές" του, μετά απ’ την χούντα, και έκτοτε απ’ την ελληνοκυπριακή ελίτ άσχετα από "προέδρους". Η παρουσία του τουρκικού στρατού στον βορρά δεν παραγράφει αυτήν την αλήθεια.
Επειδή, λοιπόν, το μεγαλύτερο μέρος των ε/κ ΔΕΝ θέλει την δίκαιη επανόρθωση της ιστορίας και την ανάληψη των βαρύτατων ευθυνών του απέναντι στους τουρκοκύπριους, δεν θέλει και καμία συμφωνία.
Απομένει το θέαμα. Των εθνικά υπερήφανων προσπαθειών...Θα έχει αρκετό τέτοιο τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες. Και στην Αθήνα...
Αγοράστε αμερικανικά! Αυτό είναι ένα απ’ τα δύο βασικά σλόγκαν που επαναλαμβάνει το ψόφιο κουνάβι σε κάθε πόλη της μετεκλογικής περιοδείας του στην αμερικανική επικράτεια. Υποτίθεται ότι δεν είναι συμβουλή αλλά δέσμευση: ότι δίνοντας φορολογική σχεδόν ασυλία και άλλα κίνητρα στα αφεντικά της βιομηχανίας θα επαναπατρίσει ένα μεγάλο μέρος της παραγωγής αμερικανικής ιδιοκτησίας που βρίσκεται διάσπαρτη σε διάφορα σημεία φτηνής εργασίας του πλανήτη. Επιπλέον, επιβάλλοντας πολύ μεγάλους δασμούς σε συγκεκριμένα είδη πρώτων υλών ή και εμπορευμάτων, θα χτυπήσει τα πλεονεκτήματά τους (τιμές χαμηλότερες απ’ ότι αντίστοιχα made in usa) στην αμερικανική αγορά.
Το πόπολο τα ακούει αυτά εντυπωσιασμένο. Όλοι νομίζουν ότι μ’ αυτόν τον τρόπο θα μειωθεί δραστικά και για πολύ καιρό η ανεργία στις ηπα· και ότι θα ανέβουν οι μισθοί...
Το δεύτερο δεν πρόκειται να γίνει! Το ψόφιο κουνάβι τα ξεκαθάρισε αυτά τα θέματα πριν τις εκλογές: οι μισθοί και τα μεροκάματα είναι ψηλά (είπε) κι αυτό κάνει τα προϊόντα μας ακριβά και δύσκολο να είναι ανταγωνιστικά διεθνώς.
Εκείνο που δεν σκέφτεται το πόπολο που εκστασιάζεται απ’ τον εθνικιστικό στόχο της "μεγάλης αμερικής" είναι ότι αυτά που θα βάλει σε εφαρμογή το ψόφιο κουνάβι δεν είναι αμερικανική πατέντα. Ούτε μονοπώλιο. Μπορούν να τα κάνουν κι άλλοι, τα ίδια και ακόμα περισσότερα: εναντίον των αμερικανικής κατασκευής εμπορευμάτων. Θα ήταν ηλίθιο να νομίζει κανείς ότι ο προστατευτισμός μπορεί να είναι μονομερής.
Αυτό που θα συμβεί λοιπόν, είναι ότι το "αγοράστε αμερικανικά!" πρόγραμμα του ψόφιου κουναβιού θα φέρει μια συγκυριακή, προσωρινή (και μ’ αυτή την έννοια κάπως εικονική) "ανάπτυξη" και "μείωση της ανεργίας" στις ηπα· με χαμηλούς μισθούς και μεροκάματα... Μεσοπρόθεσμα όμως θα εντείνει (και) την αμερικανική εκδοχή της δομικής καπιταλιστικής κρίσης που μετράει δυο τουλάχιστον δεκαετίες: την αυξανόμενη απόσταση ανάμεσα στην παραγωγικότητα της εργασίας και τους μισθούς, άμεσους και έμμεσους σα σύνολο.
Η καρικατούρα του ρουσβελτιανού new deal μόνο από πολιτικές καρικατούρες θα μπορούσε να σερβίρεται σα "σχέδιο". Το μόνο πρακτικό αποτέλεσμα θα είναι ότι η αμερικανική ιμπεριαλιστική μηχανή θα προσπαθήσει να κερδίσει λίγο χρόνο και "εσωτερική κοινωνική" συνοχή, για τα επόμενα βήματα "δημιουργικής καταστροφής". Σε πλανητική κλίμακα.
(Φωτογραφία: Φαίνεται και απ' την αισθητική... Aφίσα της δεκαετίας του '30...)
Προσλαμβάνετε αμερικανικά! Αυτό είναι το δεύτερο βασικό σλόγκαν του ψόφιου κουναβιού. Αφορά, φυσικά, την "τύχη" των εκατομμυρίων μεταναστών εργατών και εργατριών στις ηπα...
Δεν χρειάζεται μεγάλη σοφία για να καταλάβει κανείς τι θα προσπαθήσουν να κάνουν τα αμερικανικά αφεντικά, (με αμφίβολα νομίζουμε αποτελέσματα): να αντικαταστήσουν την φτηνή δουλειά των μεταναστών με εξίσου φτηνή δουλειά ντόπιων. Είναι η απάντησή τους στην ήρεμη εξέγερση μεγάλου μέρους του πολυεθνικού προλεταριάτου στις ηπα, μέσα απ’ το κίνημα fight for 15.
Χρειάζεται ο σχολιασμός μας; Όχι.
Σκοτώνεται αμερικανικά! Εκείνο που φωνάζει λιγότερο το ψόφιο κουνάβι αλλά είναι το πλέον βέβαιο να γίνει στην επόμενη τετραετία είναι αυξηθούν σημαντικά οι έτσι κι αλλιώς εξαιρετικά υψηλές "επενδύσεις" του αμερικανικού κράτους σε όπλα και πολεμική τεχνολογία. Είτε αφορά τη ναυπήγηση δεκάδων πολεμικών πλοίων, είτε αφορά την αύξηση του πυρηνικού οπλοστασίου, είτε οτιδήποτε άλλο προκύψει, η κορύφωση του πολεμικού εξοπλισμού των ηπα είναι το μόνο "ρουσβελτιανό" μέτρο που βγάζει νόημα. Όχι μόνο για την homeland αμερικανική "παραγωγή" αλλά, το κυριότερο, για την επαναθεμελίωση της παγκόσμιας ηγεμονίας της.
Χωρίς την οποία, απλά, δεν μπορεί να υπάρχει αυτή η "υπερδύναμη"...
Προσωπικά δεδομένα. Εκείνο που θα έπρεπε να έχει προκαλέσει εδώ και καιρό ένα τεράστιο κίνημα ενάντια στην γενικευμένη επιτήρηση καταδικάστηκε, τελικά, από το δικαστήριο της ε.ε. Που αποφάνθηκε ότι η καθολική, γενικευμένη και αδιάκρητη διατήρηση των τηλεπικοινωνιακών δεδομένων των πολιτών στην ε.ε. πλήττει θεμελιώδη δικαιώματα, όπως το δικαίωμα της ιδιωτικότητας και της ελευθερίας της έκφρασης· και κατά συνέπεια είναι ανεπίτρεπτη. Σύμφωνα με την απόφαση:
... Τα δεδομένα τα οποία οφείλουν να διατηρούν οι πάροχοι υπηρεσιών ηλεκτρονικών επικοινωνιών [βάσει διάφορων εθνικών νομοθεσιών δημόσιας τάξης] επιτρέπουν την ανίχνευση και τον προσδιορισμό της πηγής της επικοινωνίας, του εξοπλισμού επικοινωνίας των χρηστών, καθώς και τον προσδιορισμό της θέσης του εξοπλισμού. Τα εν λόγω δεδομένα περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, το ονοματεπώνυμο και την διεύθυνση του συνδρομητή ή του εγγεγραμμένου χρήστη, τους αριθμούς τηλεφώνων του καλούντος και του καλούμενου, καθώς και τη διεύθυνση IP για τις υπηρεσίες διαδικτύου.
Τα δεδομένα αυτά, λαμβανόμενα στο σύνολό τους, παρέχουν τη δυνατότητα συναγωγής ιδιαιτέρως ακριβών συμπερασμάτων σε σχέση με την ιδιωτική ζωή των προσώπων των οποίων τα δεδομένα έχουν διατηρηθεί, όπως είναι οι καθημερινές συνήθειες, οι μόνιμοι ή οι προσωρινοί τόπου διαμονής, οι καθημερινές και άλλες μετακινήσεις, οι ασκούμενες δραστηριότητες, οι κοινωνικές σχέσεις των προσώπων αυτών και τα κοινωνικά περιβάλλοντα στα οποία τα πρόσωπα αυτά συχνάζουν.
Η επέμβαση που συνεπάγεται η ρύθμιση αυτή στα θεμελιώδη δικαιώματα που κατοχυρώνουν τα άρθρα 7 και 8 του Χάρτη έχει τεράστιο εύρος και πρέπει να θεωρηθεί ως ιδιαιτέρως σοβαρή. Το γεγονός ότι η διατήρηση των δεδομένων πραγματοποιείται χωρίς οι χρήστες ... να ενημερώνονται συνεχώς μπορεί να προκαλέσει στα οικεία πρόσωπα την αίσθηση ότι η ιδιωτική τους ζωή αποτελεί το αντικείμενο διαρκούς παρακολούθησης.
Ίσως οι διάφορες υπηρεσίες ασφαλείας να κάνουν "έφεση" (δεν ξέρουμε αν προβλέπεται πάντως...) με το επιχείρημα ότι "Μα τι λέτε; Αφού το ξέρουν ότι τους παρακολουθούμε διαρκώς και δεν έχουν πρόβλημα!"
Τηλέφωνα με νόημα. Προχτές τα είπαν τηλεφωνικά. Ο Ερντογάν με τον Πούτιν. Για την κατάσταση στη συρία. Χτες σα να φάνηκαν τα αποτελέσματα της συνεννόησης: ρωσικά βομβαρδιστικά κτύπησαν τις θέσεις του isis στην al-Bab, για λογαριασμό του τουρκικού στρατού (που πολεμάει με διαρκώς λιγότερο συριακό πεζικό στη συγκεκριμένη επιχείρηση: ο f.s.a. κρίνεται ακατάλληλος για τέτοιου είδους πολιορκίες / μάχες). Παρόλα αυτά (και η ασταμάτητη μηχανή προϊδέασε έγκαιρα, μόλις χτες...), επειδή εδώ ή εκεί χρειάζονται και τέτοιοι (κάπως απείθαρχοι) πεζικάριοι, περίπου 1500 ένοπλοι απ’ αυτούς που έφυγαν απ’ το ανατολικό Aleppo μπήκαν κιόλας υπό τις διαταγές του τουρκικού πενταγώνου στη βόρεια συρία. Ίσως αυξηθούν τις επόμενες ημέρες ή βδομάδες…
Εν τω μεταξύ, δεν κάνουμε λάθος: είναι η πρώτη φορά στο συριακό πεδίο μάχης όπου Μόσχα και Άγκυρα συνεργάζονται στρατιωτικά με άμεσο τρόπο. Για 26 Δεκέμβρη του 2016 αυτή η συνεργασία (ή η έναρξή της;) έχει ένα κάποιο ιδιαίτερο νόημα. Ε;
(Φωτογραφία: έξω απ’ την al-Bab, αλλά δεν είναι f.s.a. Είναι οι ειδικές δυνάμεις...)
Νόημα χωρίς τηλέφωνα. Στην πρωτεύουσα του καζακστάν Astana θα γίνει σύντομα η επόμενη συνάντηση της τριμερούς συνεννόησης για τη συρία: Μόσχα, Άγκυρα, Τεχεράνη. Ίσως και να είναι στο πιο υψηλό επίπεδο.
Ωστόσο άσχετα με το "επίπεδο" μην ξαφνιαστείτε αν σ’ αυτήν πάρει μέρος και η κυβέρνηση Άσαντ. Αν, δηλαδή, η τριμερής γίνει τετραμερής. Φαίνεται πως έχει γίνει όλη η απαραίτητη προεργασία γι’ αυτό. Κι αν συμβεί κάτι τέτοιο, αν δηλαδή ο Άσαντ αναγνωριστεί επίσημα και από την Άγκυρα, θα έχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα. Ε;
Σιγή ασυρμάτου. Η ελληνική δημαγωγία κάνει ως τώρα σα να μην υπάρχει θέμα. Ή περίπου. Στη Λευκωσία δεν συμβαίνει το ίδιο. Εν όψει της περιβόητης "διάσκεψης της Γενεύης" (αν γίνει...) η Λευκωσία (μαζί με την Αθήνα) έχει αρχίσει να "ανακαλύπτει" διάφορα "διαδικαστικά" προβλήματα που, ωστόσο, έχουν την υπογραφή της.
Την 1η Δεκέμβρη ο Αναστασιάδης συμφώνησε στη Γενεύη ("συμφωνία του δείπνου" λέγεται το deal) ότι στις 12 Γενάρη θα γίνει "πενταμερής", στην οποία θα συμμετάσχουν οι 3 εγγυήτριες δυνάμεις και "οι δύο πλευρές" στην κύπρο. Μ’ αυτήν ακριβώς την ορολογία. "Δύο πλευρές". Κατ’ αρχήν αυτό είναι το λογικό. Ο Αναστασιάδης δεν έκανε τις διακοπές του στο Μοντ Πελεράν διαπραγματευόμενος με τον τουρκοκύπριο Ακιντζί σαν "πρόεδρος της κυπριακής δημοκρατίας". Επειδή απλά, πολύ απλά, ο Ακιντζί δεν ήταν εκεί σαν "πρόεδρος της τουρκικής δημοκρατίας της βόρειας κύπρου". Η κυπριακή δημοκρατία είναι διεθνώς και επίσημα αναγνωρισμένη, η τουρκική δημοκρατία της βόρειας κύπρου είναι αναγνωρισμένη μόνο απ’ την ισλαμική διεθνή· συνεπώς η χρήση των τίτλων και των αξιωμάτων θα διαμόρφωνε μια ετεροβαρή συζήτηση / διαπραγμάτευση. Ο καθένας τους ήταν εκεί σαν εκπρόσωπος της μίας πλευράς: των ε/κ και των τ/κ. Εν τέλει, υπ’ αυτήν την ιδιότητά τους, θα συμμετάσχουν και στην "πενταμερή", αν και όποτε γίνει. Αυτό υπέγραψε ο Αναστασιάδης την 1η Δεκέμβρη.
Ναι... Αλλά τι σημαίνουν οι υπογραφές για τους έλληνες (και τους ελληνοκύπριους) φασίστες, light ή hard; Τίποτα σπουδαίο. Τώρα ο νταλκάς στη Λευκωσία φωναχτά (και στην Αθήνα σιωπηλά) είναι το πως θα συμμετάσχει ο Αναστασιάδης στη "διάσκεψη" όχι σαν εκπρόσωπος "της μίας πλευράς" αλλά σαν πρόεδρος της κυπριακής δημοκρατίας. Ισότιμος, δηλαδή, με τους 3 των εγγυητριών δυνάμεων, όχι όμως και με τον Ακιντζί.
Το έδαφος γι’ αυτήν την ξαφνική αμφισβήτηση της συμφωνίας της 1ης Δεκέμβρη είναι μια δικηγορίστικη σοφιστεία (ο Αναστασιάδης ξέρει απ’ αυτά): αν (λένε οι ελληνοκύπριοι φασίστες) δεν είναι παρούσα στις 12 Γενάρη στη Γενεύη η "κυπριακή δημοκρατία" εκπροσωπούμενη απ’ τον πρόεδρό της, αυτό σημαίνει ότι εκείνη την ημέρα δεν υπάρχει. Κι αφού εκείνη την ημέρα δεν θα υπάρχει (έτσι πάει ο συλλογισμός) η Άγκυρα και οι τ/κ μπορεί να επωφεληθούν βάζοντας στο τραπέζι την ίδρυση καινούργιου κράτους και όχι την μετεξέλιξη της "κυπριακής δημοκρατίας". Ουάου! Σατανικό! Λέτε αν κάτσει ο Άσνατ να διαπραγματευτεί με κάποιος μέρος της ένοπλης αντιπολίτευσης να χάσει το κράτος του; Ουαου! Εντελώς σατανικό!
Εννοείται ότι αυτά είναι φτηνές δικαιολογίες για να μην γίνει η "σύσκεψη": η "κυπριακή δημοκρατία" θα υπάρχει και στις 12, όπως στις 11 ή στις 10 Γενάρη, επειδή είναι αναγνωρισμένη σαν τέτοια απ’ τον οηε, συμμετέχει στην ε.ε. και στην ευρωζώνη με πολλές δεκάδες υπαλλήλων, έχει διεθνείς υποχρεώσεις και δεσμεύσεις, κλπ κλπ - άσχετα απ’ το αν ο Αναστασιάδης εμφανιστεί στη Γενεύη στις 12 Γενάρη σαν πρόεδρός της ή σαν ρούκι της Μπαρτσελόνα. Γενικά μιλώντας η διεθνής υπόσταση των κρατών είναι πολύ περισσότερο κατοχυρωμένη απ’ τους τρόπους με τους οποίους δρουν οι όποιοι άρχοντές τους. Kαι ο βασιλιάς μπορεί να παραστήσει τον ζητιάνο αν αυτό γουστάρει· το βασίλειό του δεν αμφισβητηθεί! Ακόμα κι αν συλληφθεί για επαιτεία!
Δεν είναι δυνατόν να γίνει "πενταμερής" (και οτιδήποτε άλλο) αν οι δύο κοινότητες δεν κάτσουν "στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης" σα συμμετρικές μεταξύ τους. Είναι μια σύμβαση, αλλά είναι απαραίτητη. Αυτό το ξέρει πολύ καλά η ελληνοκυπριακή ελίτ (και οι πατρώνες της στην Αθήνα). Γιατί αν υπήρχε θέμα αμφισβήτησης της κυπριακής δημοκρατίας και του πρόεδρού της, τότε δεν θα έπρεπε να έχει γίνει καμία κουβέντα μεταξύ Αναστασιάδη και Ακιντζί: ο δεύτερος δεν είναι υπάλληλος του πρώτου! Μιλούν και διαπραγματεύονται μεταξύ τους σαν τυπικά ισότιμοι εκπρόσωποι των δύο κοινοτήτων. Εδώ και χρόνια. Και δεν προέκυψε θέμα "ανυπαρξίας" του κράτους της Λευκωσίας όλο αυτό το διάστημα...
Τώρα όμως, προκειμένου να φύγει η μπάλα απ’ το γήπεδο, όπως γράφει η καθεστωτική (και αντίθετη σε οποιαδήποτε συμφωνία) ελληνοκυπριακή εφημερίδα "φιλελεύθερος":
… Έχει διαμηνυθεί από ελληνικής πλευράς (Αθήνα και Λευκωσία) προς τα Ηνωμένα Έθνη πως οποιαδήποτε συμφωνία χωρίς την παρουσία/εμπλοκή της Κυπριακής Δημοκρατίας, ως συμβαλλόμενου μέρους, θα είναι στον αέρα. Δεν θα θεωρείται έγκυρη και πως θα μπορεί με προσφυγή σε δικαστήριο να αμφισβητηθεί η εγκυρότητα της συμφωνίας.
Για την Αθήνα, το θέμα της παρουσίας της Κυπριακής Δημοκρατίας στη Διάσκεψη της Γενεύης δεν είναι ξεκάθαρο σήμερα, γι' αυτό και καταβάλλονται οι προσπάθειες σε διάφορα επίπεδα, γι' αυτό και οι γνωματεύσεις.
Η Λευκωσία ουσιαστικά σπεύδει εκ των υστέρων για το θέμα της Κυπριακής Δημοκρατίας καθώς τούτο δεν το διασφάλισε στη Συμφωνία του Δείπνου. Αυτό επιβεβαιώνεται και από δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών.
Η κυπριακή δημοκρατία δεν μπορεί να είναι, σαν τέτοια, "συμβαλλόμενο μέρος" στη συμφωνία. Επειδή δεν είναι δυνατόν να είναι δύο πράγματα ταυτόχρονα ο Αναστασιάδης: και εκπρόσωπος των ε/κ και πρόεδρος ... των τ/κ, πριν από οποιοδήποτε deal. Και η ανακίνηση τέτοιου ζητήματος "έτσι ξαφνικά" είναι τμήμα της ελληνικής και ελληνοκυπριακής παρελκυστικής τακτικής. Απλά στην Αθήνα (όπως και στη Λευκωσία) τώρα έσκασε η φλασιά! Ή τώρα το παίζουν.
(Φωτογραφία: Ποιος είναι ο πρόεδρος; Ε;)
Απ’ την Άγκυρα με κατανόηση. Εν τω μεταξύ οι καθεστωτικοί στη Λευκωσία έχουν αρχίσει να παραδέχονται κάπως ανοικτά αυτό που σημειώναμε χτες. Ότι, δηλαδή, ο Erdogan δεν ενδιαφέρεται σ’ αυτή τη φάση για το "κυπριακό". Και ότι η θρυλική συνάντηση μαζί του που έχει απαιτήσει ο φαιορόζ πρωθυπουργός Τσίπρας για να συμφωνήσουν πριν την "διάσκεψη" αυτά που θα πρέπει να συμφωνήσουν σ’ αυτήν, θα γίνει (ίσως) στη Γενεύη, μια μέρα ή λίγες ώρες μόνο πριν την έναρξή της· όπου δεν θα συμφωνηθεί τίποτα.
Η συγκυριακή αδιαφορία της Άγκυρας για το "κυπριακό" διευκολύνει φυσικά τους χειρισμούς της Αθήνας και της Λευκωσίας. Σε αντίθεση με το 2004 φαίνεται ότι αυτή τη φορά η "αποτυχία" δεν θα χαλάσει καμία απ’ τις 3 εγγυήτριες δυνάμεις.
Το μόνο θέμα είναι πως θα το πάρει η Ουάσιγκτον υπό την καινούργια διοίκηση των συντηρητικών και του ψόφιου κουναβιού.
Civil march for Aleppo. Όχι, δεν είναι σύριοι οπαδοί του Άσαντ. Σήμερα, απ’ τον μεγαλύτερο προσφυγικό καταυλισμό στη γερμανία, το αεροδρόμιο του Tempelhof, πρόκειται να ξεκινήσει μια πορεία μήκους 3.000 χιλιομέτρων. Μέσω τσεχίας, αυστρίας, σλοβενίας, κροατίας, σερβίας, βουλγαρίας (ή μακεδονίας και ελλάδας, δεν ξέρουμε σίγουρα), τουρκίας, συρίας. Ως το Aleppo. Είναι η ανάποδη διαδρομή των προσφύγων λένε οι οργανωτές, που στον πυρήνα της ανθρωπιστικής πρωτοβουλίας είναι προς το παρόν κυρίως πολωνοί που ζουν στη γερμανία.
Υπάρχει ένας συμβολισμός στο εγχείρημα, που προφανώς δεν εξαρτιέται απ’ την μαζικότητα του πλήθους που θα περπατήσει λιγότερο ή περισσότερο. (Η εποχή και ο καιρός δεν είναι σύμμαχοι). Berlin - Aleppo: οι δύο πρώτοι βαλκανικοί πόλεμοι πριν έναν αιώνα έγιναν (και) για να μην φτιαχτεί η σιδηροδρομική γραμμή Berlin - Baghdad και ό,τι αυτή θα έφερνε.
Τώρα, παρά την "σμίκρυνση των αποστάσεων", το Βερολίνο βρίσκεται ακόμα πιο μακριά (με την πολιτική έννοια) απ’ τη μέση Ανατολή απ’ ότι πριν έναν αιώνα. Ωστόσο, συμβολικά και μη, το παλεύει. Soft power α λα γερμανικά. Προκαλώντας τα νεύρα τόσο της "αγγλόσφαιρας" όσο και του Παρισιού. Γιατί όχι και της Αθήνας;
Εν τω μεταξύ, φαίνεται, ότι για να μπει μπροστά η πεζοπορεία, το Aleppo έπρεπε να έχει ανακαταληφθεί...
Army march to Manbij. Η ελεγχόμενη απ’ τις ypg (και τους αμερικάνους "συμβούλους", ίσως επίσης άγγλους, γάλλους και ισραηλινούς) εδώ και 4 μήνες συριακή πόλη Manbij είναι πρώτος στόχος του τουρκικού στρατού, μόλις ξεμπερδέψει οριστικά με την al-Bab. Το δήλωσε ξανά ο Erdogan, κι αυτό σημαίνει εκείνο που σχολιάζαμε χτες: κατευθείαν αναμέτρηση με τους ευνοούμενους της Ουάσιγκτον και όχι μόνο.
Απ’ όσο μπορούμε να ξέρουμε δεν πρόκειται μόνο για λόγια, τουλάχιστον σε ότι αφορά τις προετοιμασίες. Η Άγκυρα στέλνει διαρκώς εξοπλισμό στα περίχωρα της al-Bab. Και, επιπλέον, αρκετές εκατοντάδες ειδικές δυνάμεις του στρατού της. Η οριστική κατάληψη της al-Bab θα είναι γι’ αυτές "άσκηση" ενόψει σκληρότερων μαχών. Δεν βλέπουμε ποιος θα χάριζε την Manbij στην Άγκυρα!
Υπάρχει πάντα, φυσικά, το έμμισθο πεζικό του f.s.a. Όμως έχουμε την εντύπωση ότι ενόψει μιας εκστρατείας προς τα ανατολικά, σε εδάφη των ypg, η Άγκυρα κάνει την "ασπίδα του Ευφράτη" ακόμα περισσότερο τουρκική από την άποψη της "εθνικής σύνθεσης" του στρατού που θα αναλάβει δράση.
Αν και εφόσον ξεκινήσει και προχωρήσει αυτό το "προς την Manbij", η Άγκυρα θα πρέπει να έχει ισχυρές διαβεβαιώσεις απ’ την Μόσχα ότι "θα καλύψει" την επιχείρηση, οπωσδήποτε διπλωματικά και, όπου χρειαστεί, έμμεσα στρατιωτικά. Επιπλέον θα πρέπει η Άγκυρα να έχει κάποιου είδους σιγουριά ότι δεν θα αναγκαστεί να σκοτώσει (κυριολεκτικά ή μεταφορικά) αμερικάνους.
Αυτό το τελευταίο λέγεται "επένδυση στο επιτελείο του ψόφιου κουναβιού". Ωστόσο ίσως δεν αποδειχθεί τόσο απλό όσο μια αμερικανική προεδρική συγκατάβαση στις στοχεύσεις της Άγκυρας μετά τις 20 Γενάρη. Υπάρχουν εκεί στο αμέρικα "διπλοί" (μπορεί και "πολλαπλοί") μηχανισμοί , υπήρχαν ήδη από πριν. Και δεν το θεωρούμε καθόλου εύκολο όσοι έχουν στηρίξει και συνεχίζουν να στηρίζουν τις ypg (το πεντάγωνο; η cia; και οι δύο μαζί;) να τις θυσιάσουν (δυτικά του Ευφράτη) χωρίς σοβαρά ανταλλάγματα.
Επιπλέον υπάρχει ο σοβαρός παράγοντας Τελ Αβίβ. Παρότι οι "σύμβουλοί" του ήταν παρόντες στο ανατολικό Aleppo, το ισραήλ δεν έχει αντιδράσει στην πτώση του. Φανερά, ακόμα. Οι ypg είναι παλιότερη και πιο αποδοτική επένδυση. Εκεί τι θα κάνει;
Θα δούμε. Και θα μάθουμε.
Army march γενικά. Ένα απ’ τα σοβαρά προβλήματα που είχε και έχει να αντιμετωπίσει το καθεστώς Erdogan σε σχέση με την στρατιωτική "αντιτρομοκρατική" εισβολή στη βόρεια συρία είναι τα φέρετρα. Οι νεκροί τούρκοι στρατιώτες από μια επιχείρηση εκτός συνόρων.
Για ένα κράτος που δεν έχει ιστορία και παράδοση "διεθνών επεμβάσεων" το ζήτημα αυτό είναι σοβαρό. Όλη η καθεστωτική ρητορεία στην τουρκική επικράτεια, απ’ την αναγκαιότητα της off shore "αντιτρομοκρατίας" μέχρι τις αδικίες της "συνθήκης της Λωζάννης" έχει στόχο να διαμορφώσει (σε ιστορικό χρόνο dt) ένα πλειοψηφικό κοινωνικό μπλοκ που να μπορεί να διαχειριστεί εθνικιστικά τους νεκρούς στρατιώτες έξω απ’ τα σύνορα. Να τους θεωρήσει "ήρωες", "μάρτυρες" και τα λοιπά.
Η τουρκική κοινωνία δεν είναι μονολιθική. Υπάρχει ένα καλό ποσοστό κοινωνικής αντιπολίτευσης. Μεσοαστικής κατά κύριο λόγο, αλλά όχι αποκλειστικά. Τα φέρετρα (που ήδη είναι κάποιες δεκάδες) θα μπορούσαν να γίνουν όπλο διαβρωτικό στα χέρια της. Ειδικά εφόσον δεν πρόκειται για μια επιχείρηση (στο συριακό έδαφος) λίγων ημερών ή λίγων εβδομάδων, αλλά για κάτι που θα κρατήσει πολύ, και θα έχει αναπόφευκτα ακόμα περισσότερες απώλειες για τον τουρκικό στρατό.
Αν κρίνουμε απ’ όσα ξέρουμε, το τουρκικό καθεστώς έχει πετύχει (ως τώρα) τον στόχο του. Η "ασπίδα του Ευφράτη" δεν έχει γίνει μπούμεραγκ - πάντα ως τώρα. Μελλοντικά; Θα φανεί.
March ακόμα πιο γενικά. Ο αρχιπαπάς της νότιας κύπρου (στο χριστουγεννιάτικο μήνυμά του...) καταγγέλει αυτό που θεωρεί "επικείμενο ξεπούλημα της κύπρου" στη Γενεύη. Ο Αναστασιάδης απ’ τη μεριά του περιμένει ένα στριπτίζ απ’ τον Erdogan εκεί, αλλιώς δεν θα είναι ευχαριστημένος (δηλαδή "μη λύση"..). Και τα κυπριακά μήντια, ανάλογα με τους ιδεολογικούς προσανατολισμούς τους, βλέπουν "μια διαδικασία που θα είναι μακριά", που "ευτυχώς που δεν έχει αυστηρά χρονοδιαγράμματα", "με πιθανές αναβολές και καθυστερήσεις", και τα λοιπά και τα λοιπά. Γνωστά κόλπα.
Για την Άγκυρα το "κυπριακό" δεν είναι θέμα πρώτης γραμμής - έχει πολύ πιο σοβαρά ζητήματα που την απασχολούν. Και φυσικά δεν πρόκειται κανένας Erdogan να κάνει κανένα στριπτίζ, υπό τους ήχους των νταουλιών και των ζουρνάδων που οι φαιορόζ έχουν ξαναχρησιμοποιήσει, με επιτυχία (ως γνωστόν!).
Η αλήθεια είναι ότι αν υπήρχε ποτέ περίπτωση "λύσης" στη διαίρεση αυτού του νησιού, αυτή θα προέκυπτε μόνο από σκληρούς αγώνες των κυπραίων, πάνω και κάτω απ’ την πράσινη γραμμή. Ειδικά για τους κάτω το μέτωπο είναι γνωστό: η "μητέρα πατρίδα" και το κυπριακό φασισταριό. Υποθέτουμε πως και οι πάνω ανάλογο αντίπαλο έχουν, απ’ τη μεριά τους.
Όμως μετά από 42 χρόνια (είναι μιάμισυ γενιά ή μήπως δύο;), και παρά τις κοινές διαδηλώσεις που έχουν γίνει με αφορμή την πιο πρόσφατη "προσπάθεια επίλυσης" (ή μήπως επειδή αυτές οι διαδηλώσεις γίνονται με βάση το καθεστωτικό timing;) οι "ενωτικοί" της κοινωνικής βάσης δείχνουν παραιτημένοι. Στους ελιγμούς κάθε διαχειριστή, και στη θορυβώδη μηντιακή δημαγωγία, "υπέρ" και "κατά".
Και τι μας νοιάζει εμάς; Για καθαρά αντιεθνικιστικούς λόγους! Τι άλλο; Στο κάτω κάτω η εθνικιστική ιστορία της κύπρου, κυρίως η ελληνοφασιστική, είναι γεμάτη αίμα...
Τόπε και το ξαναλέει. Δεν πρόκειται να επιτρέψουμε ποτέ την δημιουργία νέου κράτους στο βόρειο τμήμα της συρίας δήλωσε ο τούρκος πρόεδρος μιλώντας χτες στην Istanbul.
Το έχουν καταλάβει όλοι... Ή όχι; Οι ypg και οι διεθνείς υποστηρικτές τους δεν χαλαρώνουν απ’ την μεταβατική περίοδο της αμερικανικής προεδρίας· η υπόθεση αυτή εδράζεται σε πιο βαθιά, πιο "πυρηνικά" επίπεδα του αμερικανικού κράτους. Εκτιμώντας (σωστά) ότι μια επίθεση στη Raqqa από βορρά θα είναι δύσκολη και αιματηρή (καθώς οι ένοπλοι του isis έχουν φτιάξει διαδοχικές οχυρώσεις) οι ypg υπό την σοφή καθοδήγηση αμερικάνων ειδικών απλώνουν τις κατακτήσεις τους νότια παρακάμπτοντας προς στιγμή την "πρωτεύουσα του χαλιφάτου", για να της δημιουργήσουν ένα επιπλέον μέτωπο, απ’ τα δυτικά.
Ούτε και ο πιο φανατικός υποστηρικτής των ypg δεν υποστηρίζει πια ότι αυτοί οι ένοπλοι απλά απελευθερώνουν εδάφη κατοικούμενα από κούρδους της συρίας. Είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού ότι αποτελούν το πεζικό ενός αμερικανικού σχεδίου για την κατάκτηση από φίλιες / proxies δυνάμεις όσο το δυνατόν μεγαλύτερου μέρους του συριακού εδάφους· "αντιτρομοκρατικώ δικαίω" πάντα.
Έτσι, παρότι η εισβολή του τουρκικού στρατού και των δικών του φίλιων / proxies πεζικάριων στα βόρεια της συρίας απέτρεψε την δημιουργία ενιαίου κουρδο / αμερικανοκρατούμενου εδάφους κατά μήκος των συρο-τουρκικών συνόρων, το ζήτημα ενός "κουρδικού κράτους" όχι απλά είναι στο τραπέζι, αλλά απλώνεται σε έκταση.
Είτε θα πρέπει να πείσει η Άγκυρα το μεγαλύτερο μέρος των 10.000 ένοπλων που έφυγαν απ’ το Aleppo να ξαναγίνουν χρήσιμοι περνώντας, υπό τις διαταγές της, στην επιχείρηση "ασπίδα του Ευφράτη"· είτε θα αναγκαστεί να χρησιμοποιήσει αρκετά περισσότερο τουρκικό στρατό. Με σκοπό; Την κατευθείαν αναμέτρηση με τις ypg.
Και αυτόν τον πόλεμο τον έχει αναγγείλει το τουρκικό καθεστώς. Δεν τον έχει ξεκινήσει, όμως, ακόμα (ίσως επειδή η al-Bab δεν έχει καταληφθεί ακόμα εντελώς). Χωρίς, ωστόσο, έναν τέτοιο δραστικό αναπροσδιορισμό των πρακτικών στόχων της "ασπίδας του Ευφράτη" τα "δεν πρόκειται να επιτρέψουμε" θα καταντήσουν γραφικά.
Ευτυχές το νέον έτος. Μπορεί να είναι λίγο νωρίς, αλλά ευχόμαστε από τώρα για να πάρουμε κεφάλι στο ευχολόγιο. Και πως να μην είναι "ευτυχές το νέον έτος" όταν το παλαιό έτος έκλεισε με συνεδρίαση του ελληνικού "εθνικού συμβουλίου εξωτερικής πολιτικής"; Αυτά να τα βλέπουν οι ανόητοι που δεν εντοπίζουν την εθνική συνεννόηση - εκεί που χρειάζεται να είναι φωναχτή (κι εκεί που δεν χρειάζεται).
Ο Περισσός δεν συμμετέχει σ’ αυτό το "εθνικό συμβούλιο", για λόγους αρχής (το πιθανότερο: για ξεκάρφωμα). Τα βοθρολύματα δεν τα κάλεσαν, και πάλι για ξεκάρφωμα - των άλλων. Γιατί μια χαρά και του γούστου τους θα τάβρισκαν οι ελληνοναζί αυτά που συμφώνησαν όλοι οι υπόλοιποι, για την "εθνική γραμμή" εν όψει του φίνις μιας ακόμα μεγαλειώδους οηέδικης εκστρατείας για την "επίλυση του κυπριακού".
Που συμφώνησαν; Στη "γραμμή Κοτζιά" (τίποτα προσωπικό, business as usual...). Της οποίας το νόημα είναι το γνωστό παιχνίδι της κολοκυθιάς: ασφαλώς και ψοφάμε (σαν έλληνες) για "λύση", αλλά όχι "οποιαδήποτε λύση"... Υπήρξαν, μόνο, διαφωνίες (κυρίως απ’ τα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης) για την προκαταβολική συνάντηση Τσίπρα - Ερντογάν (από την άποψη της διπλωματικής εθιμοτυπίας δεν είναι άκυρο να συναντιέται πρωθυπουργός με πρόεδρο; τέλος πάντων...) που προωθεί η Αθήνα έτσι ώστε να φτιάξει δικαιολογίες περί τουρκικής ευθύνης για την αποτυχία και αυτού του σχεδίου. Τα μικρά αντιπολιτευόμενα κόμματα δεν έχουν, φαίνεται, εμπιστοσύνη στη διπλωματική δεινότητα του εξοχότατου πρωθυπουργού, και φοβούνται μήπως η συνάντηση γίνει τελικά, και πάει εκεί για μαλλί αλλά γυρίσει κουρεμένος. Και ωραίος σα χρέος!
Όλα, πάντως, γίνονται "για να βρεθεί λύση" (δηλαδή μόνο αυτή που συμφέρει τον ελληνικό και ελληνοκυπριακό εθνικισμό). Να, όμως, που από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια. Ο κυρ Μάριος Γεωργιάδης, της ένωσης κεντρώων, εκπρόσωπος του κόμματός του στο "εθνικό συμβούλιο":
… Τόνισε την αναγκαιότητα ύπαρξης ενός εναλλακτικού σχεδίου (Plan B) σε περίπτωση που ναυαγήσουν οι διαπραγματεύσεις της πολυμερούς, έτσι ώστε να αποφευχθεί το λεγόμενο "blame game" σε βάρος της Ελλάδας.
Μπααααα; Γιατί να "ναυαγήσουν οι διαπραγματεύσεις"; Παίζει καμιά τρικυμία; Καμιά κακοκαιρία; Η "κακή συγκυρία" που είπε και ο εξοχότατος καπετάν πρωθυπουργός;
Καλορίζικος ο νέος γ.γ. του οηε. Ούτε το estamblisment της Ουάσιγκτον φαίνεται αισιόδοξο - μα γιατί; Η έκθεση "για το κυπριακό" που ετοιμάστηκε σαν μπούσουλας για την 115η σύνοδο του κογκρέσσου (διετούς διάρκειας, αρχίζει στις 3 Γενάρη του ‘17) έχει τίτλο η επανένωση εμφανίζεται φευγαλέα.
Χμμμμ... "Φευγαλέα" εεε;
Χωρίς να κάνουν "blame game" (τεχνοκρατική ουδετερότητα λέγεται αυτό...) σε ότι αφορά το "θέμα των συγκλίσεων" (μεταξύ των απόψεων των ε/κ και τ/κ) οι συντάκτες της έκθεσης σημειώνουν:
… Δεν είναι καθαρό "ποιους συμβιβασμούς και υποχωρήσεις έχει κάνει ήδη η κάθε πλευρά και κατά πόσο οι λεγόμενες συγκλίσεις για τις οποίες γίνεται λόγος δημοσίως από τους διαπραγματευτές έχουν στην πράξη μετατραπεί σε συμφωνίες". Όπως "δεν έχει ξεκαθαρίσει ποια θα είναι η μορφή της διαπραγματευτικής διαδικασίας τον Ιανουάριο του 2017, από την ώρα που μια πενταμερής διάσκεψη θα ξεκινήσει για να συζητήσει το τελευταίο ζήτημα των εγγυήσεων".
Χμμμ... Θολούρα, ε;
Σε ότι αφορά την περιβόητη διάσκεψη της 12ης Γενάρη, … καταγράφεται το γεγονός ότι υπάρχει αντιπαράθεση ως προς το ποιοι θα προσκληθούν στη διάσκεψη, συμπεριλαμβανομένου και του ρόλου της ΕΕ και του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Χμμμμ… Σπρωξίδι, ε;
Δύο τινά συμβαίνουν. Είτε η Ουάσιγκτον, παρά το διαχρονικό ενδιαφέρον της για το "κυπριακό", δεν ξέρει τι της γίνεται (όπως, για παράδειγμα, όταν μιλάει για "πενταμερή" χωρίς να έχει την συγκατάθεση της Αθήνας που επιμένει σε "πολυμερή"). Είτε παίζει τουρλουμπουκέ φάση, όπως στα διεθνή ματς των ελληνικών ομάδων, για να σφυρίξει το κοράκι τη λήξη και να τελειώσει βολικά η ιστορία.
Ο πρώην πρωθ. της πορτογαλίας Αντόνιο Γκουτέρες αναλαμβάνει πάντως γ.γ. του οηε απ’ τις αρχές του ευτυχούς νέου έτους. Λογικά αυτός θα πρέπει να ξέρει τι σύστημα θα παίξει για το "κυπριακό" τις επόμενες βδομάδες.
Υπόθεση ρουτίνας. Ο έλεγχος ήταν τυπικός. Του ζήτησαν τα χαρτιά του - ήταν, άλλωστε, μαύρα χαράματα· οι ώρες που κυκλοφορούν τα χριστουγεννιάτικα φαντάσματα. Έκανε να τα βγάλει αλλά αστραπιαία θυμήθηκε... Τι να τους πει; Δεν τα έχω γιατί τα άφησα σ’ ένα φορτηγό για να δουν ότι δεν μπορούν να με σταματήσουν; Τράβηξε λοιπόν το πιστόλι αντί για το πορτοφόλι. Τα υπόλοιπα ήταν τυπική διαδικασία: ο φάκελος της περίπτωσής του έκλεισε. Σε μια πλατεία του Μιλάνου.
Και δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Για την ακρίβεια έτσι συμβαίνει πάντα. Με την εξαίρεση του Αμπντεσλάμ, που δεν αυτοκτόνησε έξω απ’ το stade de France όπως όφειλε, βαφτίστηκε "εγκέφαλος" του περσινού μακελιού στο Παρίσι, και δέθηκε τελικά ζωντανός στο βέλγιο. Έκτοτε η περίπτωσή του δεν "παράγει ειδήσεις"...
Πρόλαβε, πάντως, ο Αμρί να χαρεί τις μέρες που του παραχώρησαν οι γερμανικές αρχές. Γαλλία, ιταλία... Κι αν ήταν πιο τυχερός ποιος ξέρει; Μπορεί να γυρνούσε στο χωριό του (απ’ το free pass λιμάνι του Παλέρμο)...
Το εργοστάσιο του φόβου. Η υπόθεση δεν θα μπει αμέσως στο αρχείο· θα συλληφθούν και θα ανακριθούν κάποιοι ακόμα, ως πιθανοί "υποστηρικτές" του. Άγνωστο αν θα αποδοθούν τελικά κατηγορίες. Ακόμα και οι "μοναχικοί λύκοι" έχουν την χρησιμότητά τους.
Ας θυμίσουμε ωστόσο ότι πέρυσι, περίπου τέτοιον καιρό (το βράδυ της Πρωτοχρονιάς για την ακρίβεια), η "καγκουρίαση" της γιορτής, τονωμένη απ’ το αλκοόλ, και με μια μηντιακή υπερ-μεγέθυνση τις επόμενες ημέρες, αξιοποιήθηκε σαν το θέαμα της εγκληματικότητας των προσφύγων· στη γερμανία. Ήταν μια διάχυτη ρατσιστική εκστρατεία που νομιμοποίησε και ενίσχυσε το φασιστικό κόμμα "εναλλακτική για τη γερμανία"...
Από τότε ως τώρα κάποια σποραδικά και μεμονωμένα γεγονότα δεν προκάλεσαν ιδιαίτερη αίσθηση. Χρειαζόταν, τελικά, ένα γεγονός "καθαρόαιμης τρομοκρατίας" για να σχηματιστεί ο πίνακας του φόβου α λα γερμανικά. Αυτή ήταν η "αποστολή" του Αμρί, που αντέγραψε την τελευταία τέτοιου είδους ενέργεια, στη γαλλική Νίκαια.
Μένει κάτι; Ναι: η αιτία! Γιατί ο τυνήσιος πρόσφυγας πήγε να σκοτώσει σε μια χριστουγεννιάτικη αγορά; Όμως δεν υπάρχει πια ζητούμενο "αιτίας": όταν το θέαμα υποδεικνύει το "μέγα κακό" (το οποίο, κάνοντας αυτό που του αναλογεί, "αναλαμβάνει την ευθύνη"), φτάνει και περισσεύει η "κακία" σαν αιτία...
Το εργοστάσιο του φόβου 2. Ποιος είναι ο λόγος για να ανοίξει το γερμανικό της παράρτημα η φάμπρικα του φόβου; Ένα σοβαρό ποσοστό του γερμανικού πληθυσμού, που μετριέται σε εκατομύρια ανθρώπους και μπορεί να φτάνει ή και να ξεπερνάει το 10%, ασχολείται με την φροντίδα των προσφύγων / μεταναστών των τελευταίων χρόνων. Οι λέξεις "ασχολείται με την φροντίδα" δεν σημαίνουν υποκατάσταση κάποιων βασικών ελλείψεων του γερμανικού κράτους ή μπαλώματα στα στοιχειώδη. Όχι. "Ασχολείται με την φροντίδα" των προσφύγων / μεταναστών στη γερμανία σήμερα σημαίνει (για αυτά τα εκατομύρια λευκών πρωτοκοσμικών γερμανών): προσφέρουν εθελοντικά αναβαθμισμένες υπηρεσίες εκπαίδευσης για τους / τις ανήλικους / ες πρόσφυγες· προσφέρουν έξτρα υπηρεσίες υγείας· φιλοξενούν στα σπίτια τους οικογένειες· στηρίζουν τους πρόσφυγες στις διαδρομές τους μέσα στη γερμανική γραφειοκρατία. Κι άλλα που δεν ξέρουμε.
Παρότι αυτή η συνάφεια γερμανών με άραβες πρόσφυγες βρίσκεται μέσα στη "γραμμή" και της τωρινής κυβέρνησης "μεγάλου συνασπισμού", έχει προκαλέσει διάφορες φράξιες του γερμανικού κεφάλαιου. Που σε καμία περίπτωση δεν θέλουν την πολιτική (με την έννοια της κανονικής ζωής) αναβάθμιση των πάνω από 1 εκατομμύριο προσφύγων / μεταναστών, κυρίως (αλλά όχι μόνο) απ’ τη συρία. Αντιτίθενται εδώ δύο "γραμμές". Απ’ την μια είναι οι αναγκαιότητες μιας ευρύτερης και πιο μεσομακροπρόθεσμης προσέγγισης για τις σχέσεις της γερμανίας, σαν κράτους / κεφάλαιου, με τον αραβικό κόσμο. Απ’ την άλλη είναι οι προτεραιότητες της άμεσης καπιταλιστικής αξιοποίησης της φτηνής δουλειάς των προσφύγων / μεταναστών από διάφορα αραβικά κράτη.
Μέσα σ’ αυτήν την αντίθεση είναι που από πέρυσι καλλιεργείται συστηματικά η απειλή των προσφύγων / μεταναστών. Όχι με όρους αίματος, όπως θα πρότεινε ο παλιός φασισμός / ναζισμός. Αλλά με "πολιτιστικούς" όρους και, τώρα, επειδή αυτό δεν πολυέπιασε, με όρους "δημόσιας τάξης".
Τίποτα καινούργιο απ’ τη μια μεριά. Κάτι καινούργιο απ’ την άλλη: πρόκειται για την πρωτεύουσα της ευρώπης...
Το μοναστήρι ναν καλά... Τα μοναστήρια (και οι επιχειρήσεις) του ιερού βουνού ξανακαθάρισαν φορολογικά. Έως δύο μύρια τον χρόνο κάθε μονή, συν 450 χιλιάρικα για "έξοδα φιλοξενίας", αφορολόγητα.... Μιας και δεν πληρώνονται "εργατικά" στα μοναστήρια για τις όποιες φιλοξενίες, αυτά τα 1200 ευρώ "δικαιολογημένο κόστος" κάθε μέρα, επί 365 μέρες το χρόνο, για κάθε κοιτώνα, σημαίνουν ότι εκεί υπάρχει τέτοια κοσμοσυρροή που κτυπάει στα ίσια την ξενοδοχειακή βιομηχανία της Χαλκιδικής. Και δεν τρώνε οι "φιλοξενούμενοι" ούτε χοιρινές ούτε γκουρμεδιές. Οπότε πρέπει να είναι πάνω από 200, κάθε μέρα, σε κάθε μοναστήρι...
Αλλά δεν είναι αυτή η πρώτη φορά που το ιερό βουνό "καθαρίζει". Πριν δυο χρόνια και κάτι, αρχές Σεπτέμβρη του 2014, η τότε πρασινόμαυρη κυβέρνηση είχε περάσει κι άλλες φοροαπαλλαγές και λοιπές διευκολύνσεις για την περίπτωση. Τα μοναστήρια δεν θα έκαναν δηλώσεις ακίνητης περιουσίας (αυτή η διευκόλυνση ανανεώθηκε τώρα), οι συντάξεις των μοναχών ως 9.500 ευρώ θα ήταν αφορολόγητες, ενώ οι ενοικιαστές των ακίνητων των μοναστηριών απαλλάχτηκαν απ’ το χαρτόσημο.
Είχε, τότε, κι άλλη διευκόλυνση: τη νομιμοποίηση της "μαύρης δουλειάς" για εκείνους που συμβαίνει να δουλεύουν (υποθέτουμε κυρίως σε οικοδομικές δουλειές) στο ιερό βουνό...
Το έχουμε σίγουρο ότι οι συνταξιούχοι καλόγεροι του ιερού βουνού πήραν και το έξτρα βοήθημα που μοίρασε απλόχερα πρόσφατα η ψυχωμένη φαιορόζ κυβέρνηση.
Τα παλιά αφεντικά. Αν ο χριστιανισμός ήταν πολιτικό πρόγραμμα θα ήταν καταγέλαστος χίλιες φορές παραπάνω απ’ τον "υπαρκτό σοσιαλισμό". Ούτε αγάπη ούτε ειρήνη έφερε ποτέ, όχι σε "τρίτους" αλλά ούτε καν μεταξύ των οπαδών του. Μάλλον το αντίθετο. Οι χριστιανοί (διαχρονικά) είναι βουτηγμένοι στο αίμα πολύ περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο δόγμα.
Για να επιζήσει ο χριστιανισμός σαν ηγεμονική θρησκεία, όπως ο εβραϊσμός απ’ τον οποίο κατάγεται και ο μουσουλμανισμός που είναι "παιδί" του, έπρεπε να γίνει εξουσία. Εγκόσμια εξουσία - δίπλα, όμως, απ’ τις τυπικά κοσμικές τέτοιες, έτσι ώστε να μην χρεώνεται τις δικές τους διακυμάνσεις, τα δικά τους ζόρια.
Έγινε τέτοια εξουσία εδώ και πάρα πολλούς αιώνες. Και από τότε την πληρώνουμε. Πληρώνουμε λύτρα για τη "σωτηρία της ψυχής". Απ’ αυτά που "περισσεύουν" απ’ την πληρωμή των κοσμικών αφεντάδων.
Χρωστάμε, όμως, κάτι στον χριστιανισμό και στους πιστούς του;
Merry Christmas. Όλα αυτά γιατί; Επειδή τον καιρό εκείνο μια ανεπιθύμητη (για την νεαρή Μαρία) και απαράδεκτη κοινωνικά (για την υπόληψη του μαραγκού Τζόζεφ: η Μαρία ήταν "ψυχοκόρη" του και όχι σύζυγος...) εγκυμοσύνη δεν γινόταν να διακοπεί. Σηκώθηκαν, λοιπόν, και έφυγαν για να μην ντροπιαστούν... Τα υπόλοιπα τα ξέρετε.
Χρωστάμε κάτι για όλα αυτά;
Οι αδίστακτοι 2. Επειδή δεν το έχουμε σίγουρο ότι έγινε σαφές το υπονοούμενο στο χθεσινό σχόλιο (οι αδίστακτοι), θα το πούμε καθαρά:
Α) Αν κάποιος βρίσκει έστω και φτηνά κόλπα για να κρύψει ότι "κάτι" συγκεκριμένο ήξερε από πριν για την Α ή την Β "εγκληματική πράξη" (και οι μαζικές δολοφονίες αμάχων είναι ΤΟ έγκλημα) την οποία ωστόσο ΔΕΝ εμπόδισε, αυτό σημαίνει ότι την οργάνωσε· ή, έστω, την ανέχτηκε...
B) Αν κάποιος απασχολείται με "λάθος άνθρωπο" θεωρώντας τον σα δράστη επί πάνω από 24 ώρες αν και το ξέρει ότι κάνει "λάθος", τότε δίνει αρκετό πολύτιμο χρόνο στον "σωστό άνθρωπο" να κάνει αυτό που πρέπει ή θέλει: να κρυφτεί, να εξαφανιστεί, να εξαφανίσει στοιχεία, κλπ κλπ.
Δεν είναι απλό; Δεν είναι αδίστακτα απλό; Είναι!...
Αυτό ήταν το χθεσινό υπονοούμενο. Εν τω μεταξύ προστέθηκε άλλο ένα στοιχείο στην πιο πάνω λίστα, του αδίστακτου δολοφονικού κυνισμού του κράτους (ή/και του παρακράτους). Το γερμανικό σύμπλεγμα της ασφάλειας θεώρησε υποχρέωσή του να εξηγήσει το γιατί "οι δράστες τρομοκρατικών κτυπημάτων αφήνουν στον τόπο της επίθεσης ένα έγγραφο που αποκαλύπτει την ταυτότητά τους". Ο πρόεδρος του συνδικάτου των γερμανών μπάτσων Ράινερ Βεντ έλυσε το μυστήριο. Το κάνουν είπε για να δείξουν ότι τίποτα δεν μπορεί να τους σταματήσει.
Αυτή η λαμπρή ιδέα προέρχεται από ... κινηματογραφικές ταινίες με serial killers! Που περιπαίζουν με διάφορους τρόπους τους φοβερούς αστυνομικούς ντετέκτιβ που τους κυνηγούν, αποκαλύπτωντας λίγο λίγο την ταυτότητά τους. Πολύς κόσμος έχει δει τουλάχιστον ένα αστυνομικό τέτοιου είδους. Συνεπώς η εξήγηση του γερμανικού συμπλέγματος της ασφάλειας μπορεί να ενσωματωθεί εύκολα, σαν οικεία...
Με μια μόνο, μικρή, τόση δα δυσκολία: και οι νεκροί τρομοκράτες το κάνουν αυτό κύριε Βεντ; Κι αυτοί, πριν πεθάνουν, έχουν την καούρα να δείξουν ότι "τίποτα δεν μπορεί να τους σταματήσει"; Στη Ν. Υόρκη το 2001 ή έξω απ’ το stade de France το 2015... Ε;
Ηθικό δίδαγμα: η εξαπάτηση είναι τόσο εξώφθαλμη επειδή οι σχεδιαστές της νοιώθουν ότι πείθουν... Και φαίνεται ότι έχουν δίκιο να το νοιώθουν αυτό.
(Για την φωτογραφία: φυσιογνωμιστές δεν είμαστε, αλλά αυτές οι δύο φάτσες σας φαίνονται ο ίδιος άνθρωπος; Σ’ εμάς όχι. Έχουν κτυπητές διαφορές, κι όχι μόνο στα γυαλιά...)
Οι αδίστακτοι 3. Σα να μην έφταναν τα πιο πάνω, σα να ήταν λίγα, η γερμανική αστυνομία ανακοίνωσε ότι είχε "από πίσω" (και ο καθένας, ανάλογα με την εμπειρία και τις γνώσεις του, καταλαβαίνει ή δεν καταλαβαίνει το τι σημαίνει αυτό και πως γίνεται το "σ’ έχω" των αρχών) τον "τρομοκράτη" που άφησε τα χαρτιά του στο φονικό φορτηγό, και μάλιστα ήξερε και το ποινικό προφίλ του και "πιθανές σχέσεις με τον isis". Αλλά μετά τον παράτησε. Ως αδιάφορο. Πριν 3 ή 4 μήνες.
Πόσες φορές έχει ειπωθεί το ίδιο, στις ηπα, στη γαλλία, στο βέλγιο; Κι εδώ copy paste!...
Αλλά η γερμανική "ασφάλεια" το έχει ξανακάνει αυτό: όταν "έχασε" κάτι φασιστρόνια που ύστερα άρχισαν να σκοτώνουν τούρκους μετανάστες... Εντελώς συμπτωματικά, ενώ είχαν "χαθεί" οι συγκεκριμένοι απ’ την παρακολούθηση, σε πολλές από (ή μήπως όλες;) τις δολοφονίες που έκαναν, υπήρχε παρών κάποιος ασφαλίτης. Εντελώς συμπτωματικά, όταν μετά την αυτοκτονία (;) των δύο απ’ τους τρεις και την σύλληψη της τρίτης διατάχτηκε εσωτερική έρευνα στο γερμανικό σύμπλεγμα της ασφάλειας, "χάθηκαν" διάφορα στοιχεία και καταγραφές. Βιβλία "έχασαν" σελίδες τους, φάκελοι εξαφανίστηκαν, κλπ κλπ.
Δεν είναι too much, σα στοιχείο της κρατικής εξαπάτησης, αυτό το "αααα, τον ξέραμε αλλά..."; Κι αν είναι too much, γιατί λέγεται; Γίνονται μήπως παράλληλες έρευνες για το πόσο ηλίθιοι είναι οι υπήκοοι;
Οι φιλεύσπλαχνοι... Όποιος κοιμάται με στραβούς το πρωί αλληθωρίζει λέει μια παλιά παροιμία. Ο πολυχρονεμένος πρωθυπουργός αγκαλιάζεται πολύ με ψεκασμένους, οπότε εισπνέει την ίδια βαθιά πατριωτική σκέψη. Και βρίσκει ψυχικά διαταραγμένη την γερμανική πολιτική ελίτ (και όχι μόνον αυτήν) και ανίκανη να λύσει τα προβλήματα στη χώρα της, στην ευρώπη και στον κόσμο.
Οι μόνες που λύνουν τα προβλήματα στη χώρα τους είναι οι ελληνικές κυβερνήσεις· και η φαιορόζ είναι το διαμάντι στο αξιοζήλευτο ελληνικό στέμα. Είναι το διαμάντι που λίγο να ασχοληθεί, θα λύσει κι όλα τα προβλήματα του πλανήτη. Μπορεί, λοιπόν, ο κόσμος (και ειδικά οι δανειστές της Αθήνας) να κοιμάται ήσυχος: ο έλληνας προωθυπουργός και η φαιορόζ κυβέρνηση δεν είναι ψυχικά διαταραγμένοι (λένε...).
Όσο για την "αξιολόγηση" και τις υπόλοιπες ελληνικές εκκρεμότητες; Διάβολε. Άμα μπλέκεις με "τρελούς" δεν είναι εύκολο να βγάλεις άκρη! Ε;
Οι αδιάλλακτοι. Γρήγορα (πολύ γρήγορα από ιστορική άποψη) μαθαίνουμε διάφορες λεπτομέρειες για την κατάσταση του αμερικανικού καθεστώτος· λεπτομέρειες που (είμαστε σίγουροι) ισχύουν κι αλλού. Πιο συγκεκριμένα την εσωτερική σύγκρουση μηχανισμών και κυκλωμάτων - κάτι που έχουμε θίξει ήδη, και όχι μια φορά (αν και δεν έχουμε αναλύσει όσο θα έπρεπε) στις σελίδες του Sarajevo.
Η πιο πρόσφατη γνώση τέτοιου είδους αφορά τον βομβαρδισμό (από αμερικανικά και δανέζικα πολεμικά) των θέσεων του στρατού του Άσαντ στον θύλακα της Deir Ezzor, στα ανατολικά της συρίας, στις 17 Σεπτέμβρη. Επρόκειτο για 37 βομβαρδισμούς που, πέρα απ’ τους πάνω από 100 νεκρούς του συριακού στρατού, τον ανάγκασε να υποχωρήσει απ’ τις θέσεις του· τις οποίες κατάλαβαν αμέσως μετά, χωρίς αεροπορική ενόχληση, ένοπλοι του isis.
Όποιος / όποια θυμάται το γεγονός, θα θυμάται ότι οδήγησε σε σκληρές ανακοινώσεις / καταγγελίες εκ μέρους της Μόσχας (και της Δαμασκού) και στην "κατάρρευση" μιας συμφωνίας (της τελευταίας ως τώρα) μεταξύ Kerry και Lavrov για την τύχη των ανταρτών στο συριακό πεδίο μάχης. Εύλογα ο καθένας που νοιάζεται για το θέμα θα υπέθετε ότι ο Kerry απλά κορόιδευε.
Φαίνεται ότι είχε συμβεί κάτι ακόμα πιο ζόρικο και ενδιαφέρον απ’ την άποψη της κριτικής εργατικής ανάλυσης του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου. Εκείνος που δεν γούσταρε την συμφωνία Kerry - Lavrov και φρόντισε να την τορπιλίσει ήταν ο αμερικάνος υπ.αμ Ash Carter, το αμερικανικό πεντάγωνο και η cia! Που την ακύρωσαν κτυπώντας τον στρατό του Άσαντ στην Deir Ezzor, με πλήρη επίγνωση ότι η Μόσχα "θα τα πάρει". Όπως και έγινε. Το κόλπο ήταν τόσο βρώμικο ώστε η κυβέρνηση της Κοπεγχάγης, λίγες ημέρες μετά, όταν το πήρε χαμπάρι, θεωρώντας ότι εξαπατήθηκε απ’ το αμερικανικό πεντάγωνο, απέσυρε την αεροπορική της συμβολή από οποιαδήποτε αμερικανική επιχειρησιακή διοίκηση, τόσο στη συρία όσο και στο ιράκ.
Τα αναφέρουμε αυτά, που είναι πολύ πρόσφατα, όχι από κάποιο φτηνό αρχαιολογικό ενδιαφέρον. Αν ο ένας υπουργός των "δημοκρατικών" μαχαιρωνόταν από έναν άλλο υπουργό του ίδιου κόμματος, μαζί με το αμερικανικό επιτελείο και την cia, πριν από 4 μήνες, τι πρόκειται να συμβεί υπό την κυβέρνηση των συντηρητικών; Είναι, άραγε, το ψόφιο κουνάβι "η λύση στο δράμα" του κρατικού και παρακρατικού φραξιονισμού (που, πάντως, έχει εντοπιστεί απ’ τις αρχές του 21ου αιώνα...) μέσα στην πολιτική εξουσιαστική δομή της "μόνης υπερδύναμης";
Σε καμία περίπτωση δεν θα εκτιμούσαμε κάτι τέτοιο. Υπ.εξ του ψόφιου κουναβιού διορίστηκε ένας μεγαλέμπορος υδρογονανθράκων και, υποτίθεται, "φίλος" της ρωσίας... Υπ.αμ., απ’ την άλλη μεριά, ένας βετεράνος αρχικαραβανάς, με το παρατσούκλι "τρελός σκύλος", φανατικός εχθρός των μουσουλμάνων, και υπεύθυνος για την σφαγή στη Φαλούτζα· ίσως και για άλλα πολλά. Η ως τώρα διακηρυγμένη "γραμμή" του ψόφιου κουναβιού είναι ανελέητος πόλεμος στην τρομοκρατία· και διάφορα ψόφια τσακάλια της δημαγωγίας ερμηνεύουν αυτή τη "γραμμή" σαν βάση επαναπροσέγγισης με την Μόσχα. Παριστάνουν ότι ξεχνούν ότι μ’ αυτήν ακριβώς την γραμμή ξεκίνησε ο Μπους ο νεώτερος το 2001· για να κάνει αυτά που έκανε.
Ο κρατικός και παρακρατικός φραξιονισμός μέσα (και) στην αμερικανική διοίκηση δεν είναι ζήτημα προσώπων. Αυτά, απλά, του δανείζουν τις φάτσες τους. Είναι, εκτιμάμε, ένα μεταβατικό στάδιο του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Μέχρις ότου συγκεκριμενοποιηθούν εκείνες οι τακτικές του αμερικανικού (και κάθε άλλου) ιμπεριαλισμού που θα μοιάζουν νικηφόρες προοπτικά. Γιατί αν ο υπ.αμ. Carter τον Σεπτέμβρη του 2015 "παράκουγε" τον υπ.αμ. Kerry βάζοντάς του τρικλοποδιές, αυτό οφειλόταν στο ότι η αμερικανική τακτική στη συρία είχε ήδη κρασσάρει, είτε έτσι είτε αλλιώς. Οπότε έπραττε ο καθένας όπως νόμιζε, πάντα υπέρ του "εθνικού" συμφέροντος - κατά την εκτίμησή και κατά τα δικά του συμφέροντα.
Είναι κάτι στο οποίο θα επανέλθουμε - το προτιμότερο πιο αναλυτικά. Εν τω μεταξύ don’t believe the hype!!!
Οι ευγνώμονες. Σε μια συμβολική διπλωματική ενέργεια, δυο μέρες μετά την Διακήρυξη της Μόσχας μεταξύ ρωσίας, τουρκίας και ιράν, ο ιρανός υφυπουργός εξωτερικών Hossein Jaberi Ansari, επικεφαλής αντιπροσωπείας, πετάχτηκε ως την Δαμασκό. Και έγινε δεκτός απ’ τον ίδιο τον Assad.
Εκεί συνέβη το εξής. O Assad επαίνεσε, και ευχαρίστησε, και δόξασε την βοήθεια της Μόσχας και της Τεχεράνης, και την φιλία τους και την συμμαχία τους· με τελευταία αφορμή την ανακατάληψη του Aleppo. O δε Ansari, παρόντος του Assad, επαίνεσε και τίμησε την συνεργασία Μόσχας (ο.κ....), Τεχεράνης (ο.κ....) και Άγκυρας (τι;;;)· που είναι, υποτίθεται, εχθρός του Assad. Αν ρωτήσετε έλληνες αναλυτές (του σκοινιού και του παλουκιού) τι συμβαίνει τώρα στη μέση Ανατολή θα σας πουν ότι το τουρκικό καθεστώς είναι υπό κατάρρευση. Αν όχι, τότε θα πιθανολογήσετε ότι το συριακό και το τουρκικό καθεστώς έχουν σοβαρούς διαύλους επικοινωνίας· και ότι δεν είναι πια εχθροί, χωρίς να το φωνάζουν.
Είναι δυνατόν να έχει βρεθεί κάποιος κοινός τόπος; Υποστηρίζουμε (εδώ και πάνω από ένα χρόνο) ότι ναι, είναι δυνατόν, και έχει βρεθεί. Η Άγκυρα δεν μπήκε στον πόλεμο επειδή δεν γούσταρε τον Άσαντ και το καθεστώς του· αλλά επειδή πείστηκε ότι είναι τελειωμένος και ότι κατά συνέπεια θα συνέβαιναν τα εξής δυο: το Ριάντ θα "άρπαζε" τους σουνίτες της συρίας και η Ουάσιγκτον τους κούρδους, επιτρέποντάς τους να φτιάξουν κράτος.
Αν το δεύτερο εμποδιστεί και το πρώτο ακυρωθεί, η Άγκυρα δεν έχει λόγους να θέλει την ανατροπή του Άσαντ· κι ας το πέταξε κάποια στιγμή (σε "συναισθηματική αστάθεια" είπαν) ο Erdogan. Αυτό που θέλει η Άγκυρα είναι οι ypg (μαζί με τη σύμμαχό τους Ουάσιγκτον) "κάτω" και οι επιρροές της σαουδικής αραβίας "έξω".
Ο Assad θα μπορούσε να κολλήσει στο πρώτο· όχι πια. Εδώ και καιρό. Το ότι οι ypg δουλεύουν για την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ το ξέρουν και οι πέτρες. Δεν είναι κάτι που αρέσει στον Assad· ούτε, όμως, κάτι που μπορεί να αντιμετωπίσει ο ίδιος με τον ελάχιστο στρατό του. Στα βασικά συμφωνεί: οι κούρδοι (που το έχουν παρατραβήξει, και δεν ενδιαφέρονται ούτε κατά διάνοια για την εδαφική ακεραιότητα της συρίας ή το καθεστώς Άσαντ) "κάτω", και οι μισθοφόροι των σεϊχάτων (και όχι μόνο) "έξω". Ειδικά αν Μόσχα και Τεχεράνη εγγυώνται το deal.
Όμως αν έτσι συμβαίνει, κάποιοι άλλοι έχουν θυμώσει πολύ. Πάρα πολύ. Κι ας μην το δείχνουν ακόμα… Ή μήπως το δείχνουν με την γρήγορη και εύκολη προέλαση των ypg στα δυτικά της Ράκκα;
Οι αδίστακτοι. Τελικά αυτοί οι παλιοτρομοκράτες έχουν φτιάξει "σχολή" με το χούι τους να δηλώνουν στις κάθε φορά αρμόδιες αρχές το ποιοι είναι, μην τύχον και δεν τους βρουν. Αν δεν το ξέρετε, ξανάγινε το θαύμα: ο δράστης της επίθεσης με φορτηγό στο Βερολίνο άφησε την ταυτότητά του στο κάθισμα του οδηγού... (Ή έτσι λέει η γερμανική αστυνομία...)
Και αυτό το "κόλπο", όπως όλα τα σχετικά, ξεκίνησε απ’ την "μητέρα" όλων των "τζιχαντιστικών τρομοκρατικών πράξεων", την 11η Σεπτέμβρη στη Ν. Υόρκη. Τότε είχε βρεθεί το διαβατήριο ενός απ’ τους αεροπειρατές, μερικές εκατοντάδες μέτρα απ’ τα ερείπια των twin buildings, πεντακάθαρο, άθικτο, φρέσκο και αστραφτερό. Οι αμερικανικές αρχές ασφαλείας δεν έδωσαν εξήγηση γι’ αυτό το αναπάντεχο γεγονός, αλλά δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε τι έγινε. Είτε ένας αεροπειρατής άνοιξε κάποιο απ’ τα παράθυρα του αεροπλάνου (ε;;;;;) λίγο πριν σφηνωθεί στον ουρανοξύστη και πέταξε το διαβατήριό του σαν άχρηστο πλέον... Είτε επέζησε της σύγκρουσης, κατέβηκε τρέχοντας τις σκάλες του tower ανακατεμένος με τους πανικόβλητους υπαλλήλους, και ύστερα, καθώς απομακρυνόταν βιαστικός στο δρόμο, του έπεσε το διαβατήριο απ’ την τσέπη. (Μην ρωτήσετε αν ανοίγουν τα φιλιστρίνια των αεροπλάνων ή πως μπόρεσε να επιζήσει! Οι παλιοτρομοκράτες είναι ικανοί για όλα!!!)
Η συνέχεια δόθηκε στη γαλλία. Στην επίθεση στο Charlie Hebdo η ταυτότητα του ενός απ’ τους δράστες βρέθηκε μέσα στο αμάξι που χρησιμοποιήθηκε - πάλι η βιασύνη του θα έφταιγε... Όσο για την επίθεση στο γήπεδο stade de France στο Παρίσι (πριν 13 μήνες), που τελικά δεν ολοκληρώθηκε (ευτυχώς!), δίπλα από έναν αυτο-ανατιναγμένο τρομοκράτη βρέθηκε, τι νομίζετε; H ταυτότητά του!.. Αυτός πρέπει να την έβγαλε με προσοχή απ’ την τσέπη του, να την ακούμπησε με στοργή στο πεζοδρόμιο, να υπολόγισε σε ποια απόσταση πρέπει να αυτοκτονήσει για να μην την διώξει μακρυά η έκρηξη, και να πάτησε το κουμπί στο εκρηκτικό γιλέκο του.
Και τώρα ο τυνήσιος Anis Amri, 24χρονών, ακολούθησε πιστά (έτσι είναι οι "φανατικοί μουσουλμάνοι": πιστοί) το έθιμο. Άφησε την ταυτότητά του στο κάθισμα, ή ίσως την ακούμπησε προσεκτικά μπροστά απ’ το τιμόνι.
Δημιουργείται, βέβαια, η εξής απορία. Στραβάδια ήταν οι γερμανοί μπάτσοι και δεν την είδαν, κοτζάμ ταυτότητα να τους φωνάζει, και "έτρεχαν" για πάνω από 24 ώρες έναν άσχετο μετανάστη απ’ το πακιστάν, θεωρώντας τον ένοχο;
Ε, ναι λοιπόν: στραβάδια!!!! Ή κάτι πιο λογικό: άλλη υπηρεσία ("άμεσης δράσης") ασχολείται με τον επιτόπιο έλεγχο των στοιχείων και την συγκέντρωση των ευρημάτων της ενέργειας (και δεν βρήκε τίποτα...) και άλλη φτιάχνει σενάρια... ταυτότητες... και διαβατήρια... Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες.
Οι πειστικοί. Μπορούμε να κοροϊδεύουμε όσο θέλουμε· γιατί τελικά τα μούτρα μας κοροϊδεύουμε... Τέτοιες και άλλες "λεπτομέρειες" των "τρομοκρατικών ενεργειών", που θα ήταν αρκετές να προκαλέσουν (το λιγότερο) καχυποψία για το τι είναι τι, δεν αποκαλύπτονται από κάποιους διεισδυτικούς ερευνητές. Σερβίρονται απ’ τα ίδια τα κράτη και τα συμπλέγματα της ασφάλειας.
Μία απλή εξήγηση για τις ταυτότητες και τα διαβατήρια που βρίσκονται εκεί που δεν θα έπρεπε, είναι αυτή: η "αντιτρομοκρατία" καταφεύγει στο σερβίρισμα τέτοιων παραμυθιών για να προκαταβάλει την απάντηση στην ερώτηση και που ξέρετε ότι είναι αυτός, όταν συλλαμβάνει δράστες εντός ή εκτός εισαγωγικών. Δίνει προκαταβολικά μια ηλίθια απάντηση στο ερώτημα ακόμα κι αν αυτό δεν έχει διατυπωθεί ακόμα, για να κρύψει ( η αντιτρομοκρατία και οι μηχανισμοί της) ότι ξέρει πολύ περισσότερα απ’ όσα παραδέχεται πως ξέρει, και ότι γνωρίζει "από μέσα". Μ’ άλλα λόγια ότι ελέγχει συγκεκριμένους κύκλους ατόμων που, κάποια στιγμή, "αποδεικνύονται τρομοκράτες". Είτε έδρασαν όντως είτε όχι. Στην ελλάδα το αντίστοιχο ξεκάρφωμα των insiders έχει τον κωδικό "οι αρχές προχώρησαν σε συλλήψεις μετά από ανώνυμο τηλεφώνημα..." Το γερμανικό σύμπλεγμα της ασφάλειας είναι διάσημο σ’ αυτόν τον τομέα: ελέγχει το φασιστικό κόμμα npd, ξεκινώντας απ’ την κεντρική του επιτροπή. Κι αυτό το γνωρίζουν οι πάντες...
Εάν, όμως, αυτή η εξήγηση έχει βάση (και έχει), τότε ξεδιπλώνονται διαδοχικά, εύκολα και λογικά πολλά άλλα ερωτήματα. Ακόμα κι αν οι απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα δεν καταλήγουν με βεβαιότητα στο συμπέρασμα “inside jobs”, προς τα εκεί δείχνουν.
Κι έτσι, εμείς κοροϊδεύουμε μεν αλλά…
Οι ειδικοί. ...Η δολοφονική επίθεση κατά του πρεσβευτή της ρωσίας πλήττει σε πολύ μεγάλο βαθμό της σχέσεις ρωσίας - τουρκίας, τον ρόλο της τουρκίας στη μέση ανατολή και την εν γένει αξιοπιστία του τουρκικού κράτους... Ο πρέσβης της ρωσίας στην άγκυρα αφέθηκε στην τύχη του, την ώρα που θα έπρεπε να προστατεύεται με κάθε τρόπο... Ήταν ένα χτύπημα κατά της ρωσίας που παίζει σημαντικό ρόλο στην μέση ανατολή, και το πλήγμα είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που μπορούμε να δούμε και να φανταστούμε αυτή την στιγμή. Δεν υπάρχει περίπτωση να μείνει χωρίς απάντηση και αυτό το πλήγμα. Πρόκειται για το δεύτερο πλήγμα που δέχεται η ρωσία από τους τούρκους. Όποια κι αν είναι η απάντηση Πούτιν, το κόστος για την τουρκία θα είναι μεγάλο. Και εδώ είναι που η ελλάδα θα πρέπει να παίξει τον ρόλο μιας χώρας περισσότερο σταθερής που συμβάλει στην ειρήνη και την ανάπτυξη...
Αυτό το απόσπασμα θα πρέπει να μπει μετά την άνω και κάτω τελεία στο λήμμα σοβαρές και ακριβείς εκτιμήσεις της συγκυρίας (μαζί με την ημερομηνία 20 Δεκέμβρη 2016). Προέρχεται, άλλωστε, από έναν ειδικό, καθηγητή διεθνούς πολιτικής και κοσμήτορα διεθνών σχέσεων του Παντείου: τον κυρ Χριστόδουλο Γιαλλουρίδη.
Δεν είναι ο μόνος γνωστός "ειδικός διεθνολόγος" ή "ειδικός γεωπολιτικής" στα μέρη μας, που κοιμάται και ξυπνάει με μια μόνο πρόβλεψη: την διάλυση, την κατάρρευση, το ρήμαγμα του αιώνιου εχθρού. Η συντριπτική πλειοψηφία όλων των τέτοιων επαγγελματιών, πανεπιστημιακών ή μη, τα ίδια κουκιά τρώει, τα ίδια κουκιά χέζει. Πατριωτικά πάντα.
Το ότι η ενσωματωμένη στο κράτος (και το παρακράτος, φανερά ή κρυφά δεν κάνει διαφορά) οργανική ιντελιγκέντσια του λαού και του τόπου βλέπει την πραγματικότητα όπως την βολεύει είναι κάτι που δεν μας χαλάει. Και δεν μας αφορά. Το ότι μεγάλο μέρος του λαού ψωνίζει απ’ τα ράφια αυτής της φόλα διανόησης, επίσης δεν μας αφορά.
Πρέπει όμως να σημειώσουμε την "μετριοπάθεια" του συγκεκριμένου ανδρός. Άλλες εποχές, η αναγγελία / πρόβλεψη της "κατάρρευσης του αιώνιου εχθρού" θα συνοδευόταν από πολεμοκάπηλες ιαχές και εμβατήρια, από προτάσεις του πως "θα πάρουμε την Πόλη και την μικρασία", και άλλα τέτοια ηρωϊκά. Τώρα; Τώρα σεμνά και ταπεινά "να είμαστε μια χώρα περισσότερο σταθερή". Τόσο λίγο.
Κρίμα μωρέ μωρέ! Κρίμα που χάνετε την ευκαιρία!...
Οι θυμωμένοι. Στην Ουάσιγκτον ο John Kirby, εκπρόσωπος τύπου του υπ.εξ. (τυπικά υπό τον Kerry ακόμα) είχε μια σχετικά δύσκολη μέρα στις 20 Δεκέμβρη, όταν έπρεπε να απαντήσει επίμονα ερωτήματα δημοσιογράφων του είδους "αν οι ηπα περιθωριοποιούνται στη μέση ανατολή", "αν χάνουν την επιρροή τους στον κόσμο", ή "αφού δεν έχουμε στείλει στρατό εκεί τι απομένει να κάνουμε πια;". Όλα αυτά μετά την διακήρυξη της Μόσχας, την με ηχηρό τρόπο δηλωμένη τριπλή συνεννόηση Μόσχας, Άγκυρας και Τεχεράνης για το "συριακό πρόβλημα"...
Άλλοι πάλι (όπως, π.χ., ο αγγλικός guardian) προτιμούν να υποτιμούν αυτήν την συμμαχία σαν μια δυσκοίλια κίνηση της Μόσχας απέναντι στην γενικά αναξιόπιστη Άγκυρα. (Για τους έλληνες τα γράφουμε αλλού).
Φαίνεται ότι είναι δύσκολο για πολλούς να χωνέψουν ότι σε ότι αφορά τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό υπάρχουν πολλές πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια. Και φυσικά ξεχνούν· ξεχνούν εύκολα και βολικά.
Όταν, για παράδειγμα, η Βόννη (πρωτεύουσα τότε της δυτικής γερμανίας) εγκαινίασε την δική της ostpolitik ήταν μόλις το 1969 - και ο "ψυχρός" (3ος παγκόσμιος) πόλεμος ήταν στο φόρτε του. Αρκεί να θυμίσουμε ότι η Ουάσιγκτον "φόρτωνε πεζοναύτες" στο βιετνάμ. Η ostpolitik ήταν δυτικογερμανικής έμπνευσης και εξυπηρετούσε τα δυτικογερμανικά συμφέροντα· και ήταν σε αντίθεση με την πολιτική της Ουάσιγκτον, παρότι η Βόννη ήταν και παρέμενε μέλος του νατο: ήταν μια πολιτική επαναπροσέγγισης με το "ανατολικό μπλοκ", με πρώτη και καλύτερη την ανατολική γερμανία. Αλλά όχι μόνον αυτήν. Που κράτησε δεκαετίες, ως την διάλυση του ανατολικού μπλοκ.
Η σχετικά ανεξάρτητη δυτικογερμανική ostpolitik στέφτηκε με απόλυτη επιτυχία όταν ο Γκορμπατσόφ "παραχώρησε" ουσιαστικά την ανατολική γερμανία στη δυτική· κι έτσι το γερμανικό κράτος επανενώθηκε σε μια σεισμική ιστορική στιγμή. Το 1990.
Το αν λοιπόν η Άγκυρα, παραμένοντας ακόμα μέλος του νατο, κάνει την δική της ostpolitik, που δεν περιλαμβάνει μόνο τις σχέσεις της με την Μόσχα ή την Τεχεράνη αλλά και με το Πεκίνο, μόνο "αναξιοπιστία" δεν δείχνει! Σε έναν κόσμο συγκρουόμενων καπιταλιστικών συμφερόντων οι μόνοι αφελείς είναι οι "ειδικοί", οι "αναλυτές" και οι δημαγωγοί. Όχι το τουρκικό καθεστώς, όχι το ρωσικό, όχι το ιρανικό.
Το ότι στο συριακό πεδίο μάχης η Άγκυρα έχει υποστηρίξει αντίπαλες πλευρές απ’ αυτές που έχουν υποστηρίξει η Μόσχα ή/και η Τεχεράνη δεν είναι, και δεν θα μπορούσε να είναι αρκετό για να βγάλει κανείς συμπεράσματα περί "βαθιάς αντιπαλότητας" και "δύσκολων - ή και οππορτουνιστικών - συμμαχιών". Έχουν αναλυθεί αυτά σταθερά και επίμονα απ’ τις σελίδες του Sarajevo. Τα κοινά συμφέροντα, τα στρατηγικά κοινά συμφέροντα μεταξύ των συγκεκριμένων κρατών ήταν πάντα πολύ περισσότερα και σημαντικότερα απ’ τις τακτικές κινήσεις και αντιθέσεις τους. Και είμαστε σίγουροι ότι οι ανώτεροι καθεστωτικοί υπάλληλοί τους είχαν πλήρη συνείδηση των κοινών τόπων αυτών των συμφερόντων ακόμα και στις πιο ζόρικες (φαινομενικά) στιγμές των τελευταίων χρόνων.
Σε έναν καπιταλιστικό κόσμο που ονομάζεται κατ’ ευφημισμό "πολυπολικός" μόνο για να κρυφτούν απ’ τους υποτελείς οι πραγματικότητες των οξυνόμενων διακρατικών αντιθέσεων, το να υποστηρίζει κανείς (και υπάρχουν τέτοιοι…) ότι η Ισταμπούλ είναι η μία άκρη ενός δρόμου του οποίου η άλλη άκρη βρίσκεται στη Σαγκάη (και ονομάζεται "δρόμος του μεταξιού") εξηγεί, με λίγες λέξεις, πολύ περισσότερα για τον 21ο αιώνα απ’ όσα προσπαθεί να θολώσει η νευρικότητα, ο δόλος και οι ψευδαισθήσεις των δυτικών δημαγωγών και των εξαίσιων θυμάτων τους.
Ρωτείστε και το επιτελείο του ψόφιου κουναβιού…
Η ευθύνη. [Η γερμανική κοινωνία] αποκτάει πρόβλημα "τρομοκρατίας" μόλις σταθεροποίησε την δική της εκδοχή λεπενισμού... Έτσι τελειώναμε ένα πρώτο σχόλιό μας για το "τρελό φορτηγό" στο Βερολίνο, χτες. Και - πόσο γρήγορη η διαλεκτική του νεοφασισμού; - πριν προλάβουμε καλά καλά να το γράψουμε ο γερμανικός (και ευρωπαϊκός) φασισμός βρήκε τον δικό του στόχο: την Μέρκελ. Αυτή φταίει! Που δέχτηκε ένα εκατομύριο πρόσφυγες! Τα δικά της χέρια είναι βαμένα με το αίμα των 12 δολοφονημένων στην αγορά!
Για τους έλληνες η Μέρκελ φταίει για τα πάντα, οπότε καμία έκπληξη. Όμως η βιασύνη των ευρωπαίων φασιστών να αξιοποιήσουν τον θάνατο βρίσκεται όχι στα όρια της "ηθικής αυτουργίας", αλλά μετά απ’ αυτά: κι αν δεν συνέβαινε μια τέτοια "τρομοκρατική ενέργεια", θα την εφεύρισκαν. Κι αυτή η βιασύνη δείχνει την επείγουσα τακτική των φιδιών. Δεν έχουν καν τον χρόνο να περιμένουν να συλληφθεί ο δράστης του μακελλιού. Να τον δουν, μαυριδερό, νεαρό, πρόσφυγα που πέρασε απ’ την ελλάδα πέρυσι, όπως τον θέλουν...
Τι θα γίνει αν (λέμε "αν"...) προκύψει ότι ο οδηγός του φορτηγού ήταν ένας "ελεγχόμενος" από κάποιες μυστικές υπηρεσίες;
Ενστικτώδικα εκτιμάμε ότι ακόμα κι αν ο δράστης έχει όλα τα αναμενόμενα απ’ τους φασίστες χαρακτηριστικά, το γερμανικό φασισταριό θα αυξήσει μεν την επιρροή του· όμως προς το παρόν η συντηρητική αλλά ευρωπαΐστρια Μέρκελ δεν θα χάσει την δική της. Η ενοχοποίηση της είναι τόσο γκροτέσκα ώστε αυτοακυρώνεται. Επειδή οι φασίστες βιάστηκαν.
Πόλεμος και πληροφορίες. Για έναν λόγο από πρώτη ματιά ακατανόητο, η δολοφονία του ρώσου πρέσβη Karlov στην Άγκυρα "θα έπρεπε" να οδηγήσει σε επιδείνωση των σχέσεων μεταξύ ρωσίας και τουρκίας. Είναι βλακώδες από χέρι - ωστόσο αυτό υπονοήθηκε για λίγες ώρες απ’ τους δημαγωγικούς μηχανισμούς, όχι μόνο τους χεσμένους ντόπιους αλλά και τους διεθνείς. Πως θα ήταν δυνατόν, άραγε, αυτή η δολοφονία να έχει οποιαδήποτε σχέση, ομοιότητα, αναλογία, με την κατάρριψη του ρωσικού Su-24 τον περσινό Νοέμβρη (γεγονός που έτσι κι αλλιώς όλοι οι "έγκυροι αναλυτές" ερμήνευσαν κατά τις επιθυμίες τους), ε;
Το από πρώτη ματιά ακατανόητο μιας τέτοιας τωρινής "εκτίμησης" (δηλαδή ευχής), γίνεται με δεύτερη ματιά εξαιρετικά κατανοητό: η Ουάσιγκτον, το Λονδίνο, το Παρίσι, το Τελ Αβίβ, και οι λοιποί "συγγενείς" της διάλυσης της συρίας, έχουν θορυβηθεί τα μέγιστα απ’ τα συνεχιζόμενα βήματα της συμμαχίας Μόσχας - Άγκυρας - Τεχεράνης (και στο βάθος Πεκίνου). Θα ήθελαν να ελπίζουν ότι μια, έστω και light, σύγχρουση μεταξύ των δύο πρώτων θα συνέχιζε το έργο.
Και να η πραγματικότητα. Οι τρεις υπ.εξ. (Lavrov, Cavusoglu και Zarif) μια χαρά συμφώνησαν χτες στη Μόσχα, σε ένα ντοκουμέντο / πλάνο για την συρία, που έχει (και θα έχει) πολύ μεγαλύτερο αντίκτυπο απ’ το συγκεκριμένο πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου.
Το πρώτο σημείο της κοινής διακήρυξης λέει το εξής:
Το ιράν, η ρωσία και η τουρκία επαναεπιβεβαιώνουν τον πλήρη σεβασμό τους στην κυριαρχία, την ανεξαρτησία, την ενότητα και την εδαφική ακεραιότητα της συριακής αραβικής δημοκρατίας σαν ενός πολυεθνικού, πολυθρησκευτικού, όχι δογματικού, δημοκρατικού και κοσμικού κράτους.
Λόγια; Εύκολες διακηρύξεις; Προσέξτε: το ιράν υπογράφει σαν εκπρόσωπος των σιιτών και των αλεβιτών της συρίας· η τουρκία σαν εκπρόσωπος των σουνιτών (εκτός από τους ουαχαβίτες που ελέγχονται απ’ τις πετρομοναρχίες του Κόλπου)· και η ρωσία σαν εκπρόσωπος του καθεστώτος Άσαντ. Πως φαίνεται τώρα η διακήρυξη; Μήπως σαν συμφωνούμε ότι θα μοιραστούμε την επιρροή μας στη συριακή επικράτεια λειτουργώντας σαν "εγγυήτριες" δυνάμεις, κρατώντας σα συσκευασία το ενιαίο κράτος· και θα κάνουμε από κοινού ό,τι χρειάζεται για να πετάξουμε έξω απ’ το ταμπλώ όσους αμφισβητούν αυτήν την επιρροή μας, που την έχουμε πληρώσει με αίμα;
Πως φαίνεται τώρα; "Λόγια"; Μα Μόσχα, Άγκυρα και Τεχεράνη έχουν μετατρέψει τον proxy war στη συρία σε δικό τους, καταδικό τους πόλεμο! Συνεπώς μιλούν επιτόπου. Υπάρχει κανείς διατεθειμένος να τους αμφισβητήσει άμεσα και επιτόπου;
Φυσικά οι proxy εξακολουθούν να υπάρχουν. Αν, όμως, η Άγκυρα (με την κατάλληλη έμμεση αλλά αποτελεσματική βοήθεια των υπόλοιπων εταίρων) καταφέρει να αποσπάσει τουλάχιστον όσους υπέγραφαν σαν f.s.a. στο ανατολικό Aleppo από την (χρηματική) σφαίρα της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου, του Ριάντ και του Τελ Αβίβ, τότε το πράγμα θα γίνει ευκολότερο. Όχι "εύκολο". "Ευκολότερο".
Να γιατί, μέσα απ’ τα δόντια, διάφοροι θα ήθελαν να ελπίζουν ότι η δολοφονία του Karlov θα φρέναρε μια τέτοια εξέλιξη. Και να γιατί υπάρχει η εκκρεμότητα "ποιος διέταξε" αυτή τη δολοφονία...
Τα απόνερα της ανακατάληψης του Aleppo απλώνονται πολύ μακρυά...
Πόλεμος και πληροφορίες 2. Η "τριπλή plus συνεννόηση" εμφανίζεται ικανή να έχει αποτελέσματα σχεδόν εκτός έδρας, εκεί που οι διακηρυγμένοι στόχοι της Ουάσιγκτον και του "δυτικού κόσμου" (με ολίγη από οηε) περί "λύσης του συριακού προβλήματος" έμειναν στα χαρτιά. Αποτυχία όχι ανεξήγητη, εφόσον οι διακηρύξεις ήταν αντίθετες απ’ τους πραγματικούς σκοπούς τους - μέχρι που τις ίδιες διακηρύξεις τις "χάκεψε" η Μόσχα, για δικό της λογαριασμό.
Το πρόβλημα τώρα είναι πολύ σοβαρότερο απ’ το αν ο Άσαντ θα μείνει στη θέση του ή όχι. Το πρόβλημα πια έχει την εξής μορφή: αν στον "πολυπολικό κόσμο" συμμαχίες εκτός δυτικών δυνάμεων μπορούν να καθορίζουν, ή και να επιβάλλουν "λύσεις" (σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα). Με άλλα λόγια το πρόβλημα είναι ότι η "διαχείριση του συριακού προβλήματος" χωρίς την δυτική συναίνεση και χωρίς οηε και λοιπά εργαλεία, μπορεί να γίνει παράδειγμα. Στο ιράκ ίσως. Και αλλού, ίσως...
Για να το πούμε πιο κωδικοποιημένα: μέχρι που μπορεί να κάνει παιχνίδι το Σύμφωνο της Σαγκάης; Σε πόσα χωράφια άλλων θα μπει; Κι αν οι αμερικάνοι συντηρητικοί υπό το ψόφιο κουνάβι κάνουν την ανάγκη φιλότιμο και αφήσουν τον Άσαντ στη θέση του "κεντράροντας" στην εξαφάνιση του isis, έχουν πια χώρο να κρατήσουν θέσεις στο συριακό πεδίο μάχης; Ή τους έχει μείνει μόνο ένας σύμμαχος;
Γιατί, πράγματι, απομένει ο (καθόλου ασήμαντος) παράγοντας των κουρδικών ypg. Μπορούν να μαζέψουν "όλο το χαρτί" όσων έχασαν στο Aleppo. Και επιχειρησιακά δείχνουν έναν δυναμισμό, αφήνοντας προς το παρόν την πρωτεύουσα του isis Raqqah στην ησυχία της...
"Απελευθερώνουν" κουρδικές περιοχές; Ούτε κατά διάνοια, όπως αρκετά απ’ τα εδάφη που ελέγχουν. Γεωπολιτική σε μικροκλίμακα μάλλον - με πιθανές ευρύτερες προεκτάσεις.
Παλιότερες αναρτήσεις:
21-31 Δεκεμβρίου 2016 |
11-20 Δεκεμβρίου 2016 |
1-10 Δεκεμβρίου 2016 |
21-30 Νοεμβρίου 2016 |
11-20 Νοεμβρίου 2016 |
1-10 Νοεμβρίου 2016 |
21-31 Οκτωβρίου 2016 |
11-20 Οκτωβρίου 2016 |
1-10 Οκτωβρίου 2016 |
21-30 Σεπτεμβρίου 2016 |
11-20 Σεπτεμβρίου 2016 |
1-10 Σεπτεμβρίου 2016 |
21-31 Αυγούστου 2016 |
11-20 Αυγούστου 2016 |
1-10 Αυγούστου 2016 |
1-4 Ιούλη 2016 |
21-30 Ιούνη 2016 |
11-20 Ιούνη 2016 |
1-10 Ιούνη 2016 |
21-31 Μάη 2016 |
11-20 Μάη 2016 |
1-10 Μάη 2016 |
21-30 Απρίλη 2016 |
11-20 Απρίλη 2016 |
1-10 Απρίλη 2016 |
21-31 Μάρτη 2016 |
11-20 Μάρτη 2016 |
1-10 Μάρτη 2016 |
27-29 Φλεβάρη 2016
