Συρία 1. Η ρωσική (και η συριακή) αεροπορία προσφέρουν μια εκεχειρία λίγων ωρών στο ανατολικό Aleppo, με σκοπό όσοι άμαχοι αλλά και μάχιμοι θέλουν να αποχωρήσουν. Για τους άμαχους έστω - είναι ένας καλός ελιγμός για να συνεχίσουν οι βομβαρδισμοί και "αφού έμειναν ενώ μπορούσαν να φύγουν... ας πρόσεχαν... παράπλευρες απώλειες". Αλλά για τους ένοπλους;
Μόσχα και Δαμασκός προσφέρουν δύο διαδρόμους φυγής των ενόπλων, με τα όπλα τους: μία προς το Idlib, και μία βόρεια. Σύμφωνα με δηλώσεις του Ερντογάν, συζήτησε την περασμένη Τρίτη (18/10) με τον Πούτιν τις λεπτομέρειες τις μετακίνησεις των ενόπλων της al-Nusra απ’ το Aleppo.
Eπιβεβαιώνεται η θέση μας, που την έχουμε καταθέσει γραπτά και εδώ και στο Sarajevo, ότι μέσα στο ευρύτερο deal μεταξύ Άγκυρας, Μόσχας, Δαμασκού και Τεχεράνης υπήρχε και μια κάποια διευθέτηση για το ζήτημα του Aleppo. Κατά την Tεχεράνη ήδη έχουν αποχωρήσει, με λεωφορεία, 2.000 άτομα, συμπεριλαμβανομένων 700 ενόπλων, προς Idlib μεριά...
Συρία 2. Για την ενημέρωσή σας και μόνο (δεν θα τα βρείτε αλλού αυτά...) μεταφράζουμε ένα απόσπασμα απ’ την χθεσινή αγγλόφωνη ηλεκτρονική έκδοση της καθεστωτικής τουρκικής Hurriyet:
Σχολιάζοντας μια τηλεφωνική συνομιλία που είχε με τον Πούτιν στις 18 Οκτώβρη ο Ερντογάν είπε ότι οι δύο πλευρές συζήτησαν ένα consensus για την απομάκρυνση των μαχητών της al-Nusra απ’ την δεύτερη μεγαλύτερη συριακή πόλη.
"Αυτός [ο Πούτιν] είπε ότι απ’ τις 10.00 p.m. [στις 18/10] οι βομβαρδισμοί σταμάτησαν [στο Aleppo]. Αυτοί [ο Πούτιν] απευθύνθηκαν σ’ εμάς για να πάρουμε την al-Nusra απ’ την πόλη. Δώσαμε τις κατάλληλες οδηγίες στους φίλους μας. Μιλήσαμε για ένα αποτελεσματικό consensus [με τον Πούτιν] έτσι ώστε να φύγει η al-Nusra απ’ το Aleppo, και να υπάρξει ειρήνη για τον κόσμο στην πόλη" είπε ο Ερντογάν στις 19 Οκτώβρη, στη διάρκεια της υποδοχής των ηγετών γειτονικών κρατών στην Άγκυρα.
Μια τουρκική προεδρική πηγή είπε στο κρατικό πρακτορείο ειδήσεων Anadolou ότι ο Πούτιν "συνεχάρει την Τουρκία για τις επιτυχίες της" εναντίον του isis στη συρία, μετά την κατάληψη της συμβολικά σημαντικής πόλης Dabiq από αντάρτες υποστηριζόμενους απ’ την Άγκυρα.
(Στη φωτογραφία είναι ο ρώσος στρατηγός Sergei Rudskoi. Πίσω του είναι ο χάρτης του Aleppo. Ο στρατηγός ανακοινώνει την σύντομη εκεχειρία στην πόλη. Που δεν ανήκει στη ρωσική ομοσπονδία, ούτε βρίσκεται κάπου εκεί γύρω...)
Συρία 3. Έχοντας ανοικτή την εξέλιξη αυτής της πρωτοβουλίας, που αν ευοδωθεί θα επιτρέψει στον συριακό στρατό και στους συμμάχους του να "καθαρίσουν" εύκολα το Aleppo (μια εντυπωσιακή επιτυχία αν συνυπολογίσει ότι οι οι αντιΆσαντ ένοπλοι εκεί είχαν την συστηματική υποστηρίξη τόσο της cia όσο και του ισραήλ), πρέπει να θυμήσουμε ότι την ίδια ώρα στον δυτικό πολιτισμένο κόσμο γίνονται διαπραγματεύσεις για καινούργιες κυρώσεις κατά της Μόσχας, για τα εγκλήματα πολέμου που έχει κάνει η αεροπορία της στο Aleppo. Θα είναι οξύμωρο, αλλά όχι και ασυνήθιστο στο προπαγανδιστικό σκέλος του υπό εξέλιξη 4ου παγκόσμιου πολέμου. Οι μεν θα ανεμίζουν τις (κουρελιασμένες) ανθρωπιστικές τους σημαίες, είστε εγκληματίες θα λένε· και οι δε θα ανεμίζουν την λήξη των εχθροπραξιών στο Aleppo, εξαιτίας της νίκης τους.
Διαλέγετε και παίρνετε.
Συρία 4. Λίγο βορειότερα, ίσως 10 χιλιόμετρα συν / πλην απ’ το ανατολικό Aleppo, ο τουρκικός στρατός (code name: free syrian army) έχει ανοίξει μέτωπο με τους κούρδους ένοπλους (sdf/ypg) του "θύλακα της Afrin". Είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό στη διάρκεια της "επιχείρησης Ασπίδα του Ευφράτη". Κατά τους κούρδους, κρατούν τις θέσεις τους και πρόκειται να προωθηθούν προς την al-Bab. Αλλά η κατάσταση στον χάρτη δείχνει διαφορετική. Καθώς ο isis υποχωρεί στην περιοχή, μάλλον ο τουρκικός στρατός / fsa παρά οι κούρδοι επωφελούνται· υπάρχει, άλλωστε, και ο συσχετισμός ισχύος.
Αν η σημερινή τάση συνεχιστεί τις επόμενες ημέρες, τότε σύντομα ο τουρκικός στρατός θα έχει σύνορα με τον συριακό (και τον ρωσικό και τον ιρανικό) βόρεια του Aleppo. Και, ας το επαναλάβουμε για πολλοστή φορά, ούτε απ’ την Δαμασκό ούτε απ’ την Μόσχα ούτε απ’ την Τεχεράνη δυσανασχετεί κανείς.... Τι να λέμε;
Συρία 5, με ιράκ. Καθώς ξεκίνησε η επιχείρηση ανακατάληψης της Μουσούλης (απ’ τον isis) μια φήμη πλανιέται στον αέρα. Ότι η αμερικάνοι θα επιτρέψουν στους ένοπλους της Μοσούλης να φύγουν (αν το θελήσουν) και να πάνε στη συρία. Ο γνωστός Robert Fisk φαίνεται να το πιστεύει.
Τεχνικά αυτό δεν είναι δύσκολο: η απόσταση μεταξύ των isisκρατούμενων περιοχών της συρίας και του θύλακα της Μοσούλης δεν είναι απαγορευτική· εάν, φυσικά, υπάρξουν οι σχετικές εγγυήσεις απ’ όσους διαθέτουν βομβαρδιστικά και πυροβολικό. Πολιτικά είναι κάτι παραπάνω από αδιανόητο. Το να αφεθούν "τρομοκράτες" να συνεχίσουν την δράση τους κάπου αλλού (απ’ το ιράκ στη συρία) είναι κάτι που δεν θα το αγόραζε ούτε ο πιο ηλίθιος αμερικάνος.
Το πραγματικό πρόβλημα με την Μοσούλη είναι εντελώς διαφορετικό. Πρώτον, δεν πρόκειται να πέσει καθόλου εύκολα: ο άμαχος πληθυσμός είναι με την μεριά του isis. Δεύτερον, και κυριότερο, εκτός απ’ τους χριστιανούς αμερικάνους οι υπόλοιποι επιτιθέμενοι είναι κυρίως σιΐτες (του ιράκ και του ιράν)· σε μια ιστορικά σουνιτική περιοχή. Οι υπόλοιποι είναι κούρδοι πεσμεργκά.
Γι’ αυτό και έχει ιδιαίτερη σημασία η συμμετοχή του τουρκικού στρατού στην επιχειρήση, κι ας διαφωνεί (στα λόγια) η κυβέρνηση (; ναι, υπάρχει και τέτοια!) της Βαγδάτης. Αν το ιράν δεν θέλει ένα φανερό μονοπώλιο στην περιοχή (και θα ήταν έξυπνο το να μην θέλει), η στρατιωτική παρουσία της Άγκυρας είναι μια εγγύηση ότι δεν θα γίνει μαζική μετακίνηση του σουνιτικού πληθυσμού της Μοσούλης. Και ότι αν η πόλη απελευθερωθεί απ’ τον isis θα βρεθεί μια συναινετική λύση υπό την επίβλεψη "εγγυητριών δυνάμεων".
Για μια δεύτερη φορά, μετά το Aleppo, η Άγκυρα διεκδικεί (όχι αυθαίρετα) ρόλο "ρυθμιστή" - φροντίζοντας, φυσικά, και τα δικά της συμφέροντα. Αν, μετά απ’ αυτό, νομίζει κανείς ότι οι συνοριακοί "συναισθηματισμοί" του Ερντογάν είναι άκαιροι πολιτικά, δεν έχει ιδέα ούτε για την ιστορία ούτε για τις ιδεολογίες του τουρκικού κράτους.
Αθήνα, με ξόφαλτση συρία, τουρκία και ιράκ. Όποιος έχει όρεξη μπορεί, μετά απ’ αυτά, να τοποθετήσει τις πύρινες δηλώσεις διάφορων φλύαρων κεφαλών του ελληνικού καθεστώτος (μεταξύ των οποίων και ο πρόεδρος Πάκης) κατά της τουρκίας, μέσα στην γεωπολιτική συγκυρία τους. Όπως επίσης και τα "λάθη στη μετάφραση" πριν ελάχιστες ημέρες.
Πριν μιάμισυ δεκαετία ο "αραβικός κόσμος" γενικά και η συρία ειδικά ήταν, ακόμα, προνομιακός χώρος για την ελληνική εξωτερική / ιμπεριαλιστική πολιτική· επειδή, ακριβώς, ήταν ταμπού για την Άγκυρα. Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει, και έχουν αλλάξει δραστικά. Η Αθήνα δεν μπορεί να κάνει τίποτα (εκτός από κατασκοπεία...) και κανείς δεν ζητάει την συνδρομή ή την μεσολάβησή της. Η Άγκυρα, αντίθετα, δείχνει να είναι με επιτυχία παρούσα, και μάλιστα μέσα από έναν κάθε άλλο παρά αμελητέο συνεταιρισμό (με την Μόσχα, την Τεχεράνη, κλπ).
Τι απομένει; Ο ελληνικός εθνικισμός / πατριωτισμός ψάχνει παρηγοριά στην αγκαλιά του Σίσι και του Τελ Αβίβ, και σκούζει ότι τον σφάζουν (οι συνηθισμένοι σφάκτες, οι "τούρκοι").
Αλλά ποιος ασχολείται σοβαρά με την ελληνική περίπτωση; Κανείς... Τα σκουξίματα είναι για εσωτερική κατανάλωση· και διεθνώς προκαλούν όχι γέλια, καν και καν. Προκαλούν χασμουρητά.
Μακρινή επέτειος. Σαν σήμερα, πριν 35 χρόνια, Δευτέρα, ξημέρωνε η πρώτη ημέρα σοσιαλισμού στην ελλάδα: αυτό ήταν, άλλωστε, ένα απ’ τα αβανταδόρικα συνθήματα του τότε (σχεδόν αριστερίστικου στα λόγια) πασοκ, που είχε θριαμβεύσει στις εκλογές της Κυριακής 18 Οκτώβρη: απ’ την Δευτέρα σοσιαλισμός!
Στο κέντρο της Αθήνας, στην Ομόνοια, πλημμυρισμένο από οτιδήποτε εκτός από δεξιούς, το βράδυ της 18ης γινόταν αληθινή γιορτή. Πασόκοι, κουκουέδες, εσωτερικάκηδες ("κκε εσωτερικού" - η σημερινή Κουμουνδούρου), αριστεριστές, όλοι αγκάλιαζαν όλους, όλοι αγαπούσαν όλους. Η δεύτερη, η τρίτη και η τέταρτη διεθνής χωνεύτηκαν εκείνο το βράδυ. Ίσως και η πρώτη: σαν μια έξτρα νοστιμιά της γιορτής, χίλιοι περίπου αναρχικοί διαδήλωναν, απ’ την Ομόνοια προς το Σύνταγμα και πίσω, με πανκ συνθήματα του είδους χασίσι - γαμήσι - κι επιστροφή στη φύση και κάτω οι τσόντες των αφεντικών, ένοπλες παρτούζες των εργατών... Κάτω απ’ τα στοργικά χειροκροτήματα των πάντων (μη αναρχικών...), όσο κι αν φαίνεται περίεργο σήμερα.
Έτσι είναι οι γιορτές: ήταν το "τέλος του για δεκαετίες κράτους της δεξιάς", μια εφταετία μετά το "τέλος της χούντας". (Μόνο κάτι αναρχοαυτόνομοι είχαν επιφυλάξεις έως αντιρρήσεις στο γενικό πνεύμα για τι θα αποδεικνυόταν σαν "αλλαγή". Τέτοια είναι η κατάρα παρόμοιων τύπων: μεσοπρόθεσμα αποδεικνύονται ακριβείς, αλλά άμεσα είναι αποσυνάγωγοι· και πρέπει να το αντέχουν για να είναι τέτοιοι.)
Μερικά χρόνια αργότερα, στο τέλος της δεκαετίας του ’80, είχε αποσαφηνιστεί τι ακριβώς εννοούσε και ήθελε η ελληνική κοινωνία σα "σοσιαλισμό": τον εκδημοκρατισμό των πολιτικών προσόδων, που ως το 1981 και επί δεκαετίες μονοπωλούσε η δεξιά.
Αυτό έγινε και συνεχίζει ως τώρα, αν και με σοβαρούς περιορισμούς εδώ κι εκεί λόγω κρισιακής στενότητας. Το εύρος έχει περιοριστεί ή έχει υποτιμηθεί· όχι η καρδιά και ο πυρήνας. Κι αν υπήρχε ιστορικό αίσθημα στους έλληνες, θα έπρεπε χτες ή σήμερα να γιορτάζουν αυτήν την μακρινή επέτειο. Στο κάτω κάτω οι φαιορόζ είναι εκατό φορές πιο δεξιοί απ’ τους πασόκους του 1981, του 1982 και του 1983.
Υπουργικά συμβούλια 1. Ασφαλώς και θα το υποψιαζόταν κάθε λογικός άνθρωπος. Αλλά οι αποδείξεις είναι χρήσιμες. Ένα απ’ τα πολλά mail που διαρρέουν στα wikileaks (και από κει στον κυβερνοχώρο), με ημερομηνία 6 Οκτώβρη του 2008, απ’ τον λογαριασμό του John Podesta, που τότε ήταν ceo στην citigroup, είχε μια λίστα με ονόματα. Των ανθρώπων τους οποίους η εταιρεία (και, υποθέτουμε, όλη η χρηματοπιστωτική βιομηχανία των ηπα) πρότεινε στον επερχόμενο νέο πρόεδρο Ομπάμα (οι εκλογές δεν είχαν γίνει ακόμα αλλά ήταν ο αναμενόμενος νικητής) να τοποθετήσει στα κυβερνητικά πόστα.
Οι προτάσεις της wall street (για να θέσουμε την προέλευση των υποδείξεων στη γενικότητά της) έγιναν σε μεγάλο βαθμό δεκτές. Ο Robert Gates, άλλοτε στον κύκλο του Bush, έγινε υπ.εξ. Ο Eric Holder έγινε ο γενικός εισαγγελέας των ηπα. Η Janet Napolitano έγινε υπουργός εσωτερικής ασφάλειας. Ο Rahm Emanuel προσωπάρχης στο λευκό οίκο. Η Suzan Rice εκπρόσωπος των ηπα στον οηε. Ο Arne Duncan υπουργός παιδείας. Η Kathleen Sebelius υπουργός υγείας και κοινωνικής πρόνοιας. Ο Peter Orszag επικεφαλής του γραφείου του προϋπολογισμού. O Eric Shinseki υπουργός για τα θέματα των βετεράνων. Και η Melody Barnes επικεφαλής του συμβουλίου εσωτερικής πολιτικής.
Για το εξαιρετικά ευαίσθητο πόστο του υπουργού οικονομικών, η citigroup πρότεινε τρεις εναλλακτικές: τον Robert Rubin και δύο απ’ τις πιο στενές επιρροές του, τον Lawrence Summers και τον Timothy Geithner. Ο καινούργιος αμερικάνος πρόεδρος διάλεξε, τελικά, τον τρίτο.
Είναι, τηρουμένων των αναλογιών, σα να ορίζει το ελληνικό εφοπλιστικό λόμπι, ότι τουλάχιστον ένας υπουργός σε κρίσιμο πόστο θα είναι "δικός" του. Π.χ. Σταθάκης (ένα παράδειγμα λέμε...)
Υπουργικά συμβούλια 2. Ήθελαν κάτι επειγόντως απ’ την καινούργια κυβέρνηση τα μεγάλα χρηματοπιστωτικά μαγαζιά ή απλά επαναλάμβαναν κάποιο παραδοσιακό τελετουργικό; Το πρώτο. Μόλις 3 βδομάδες πριν το mail του Podesta, στις 15 Σεπτέμβρη (του 2008), είχε χρεωκοπήσει η Lehman Brothers· και ο πιο πρόσφατος μεγα-σπασμός της καπιταλιστικής κρίσης είχε ξεσπάσει παγκόσμια. Μόλις 3 ημέρες πριν, στις 3 Οκτώβρη, η κυβέρνηση του απερχόμενου Μπους είχε νομοθετήσει υπέρ της διάσωσης των μεγαλύτερων αμερικανικών τραπεζών, διαθέτοντας γι’ αυτό 700 δισ. δολάρια απ’ τον κρατικό προϋπολογισμό. Ήταν ψίχουλα, ήταν η αρχή. Η κυβέρνηση Ομπάμα θα έπρεπε να συνεχίσει την επιχειρήση, κι αυτό έκανε: έσπρωξε άμεσα ή έμμεσα τρισεκατομμύρια δολάρια για το bailout του αμερικανικού χρηματοπιστωτισμού. Και η αμερικανική χρηματοπιστωτική βιομηχανία σώθηκε (ως τώρα ) - με έξοδα των αμερικάνων πληβείων.
Όσο για τον ίδιο τον Podesta; Αμέσως μετά τις εκλογές και τη νίκη του Ομπάμα ανέλαβε επικεφαλής της "ομάδας μετάβασης" (προς τη νέα προεδρία, απ’ τα μέσα Γενάρη 2009 και μετά). Προφανώς θα έπρεπε να επιλέξει και τα μεσαία στελέχη, σε κάποια κρίσιμα πόστα.
Τώρα είναι επικεφαλής της προεκλογικής εκστρατείας της Clinton.
Εκλογικές τακτικές. Σε ένα άλλο mail, πάλι του Podesta, που επίσης διέρρευσε μέσω wikileaks, περιγράφονται οι αδρές γραμμές της τακτικής της Clinton: να έχει σαν αντίπαλο (απ’ τους συντηρητικούς) κάποιον που να μην τον υποστηρίζει ούτε καν το σύνολο του κόμματός του. Ανάμεσα στα τρία κατά προτίμηση (απ’ το team της Clinton) ονόματα συντηρητικών ήταν, σ’ αυτό το mail, και του Donald Trump.
Είναι γεγονός ότι διάφορα κυκλώματα του αμερικανικού κράτους προώθησαν τον Trump σαν υποψήφιο. Υποτίθεται ότι στην αναμέτρηση της Clinton με τον Trump η πρώτη θα ήταν εύκολα νικήτρια. Αλλά δεν τελειώνει εκεί η ιστορία.
Πρώτον, επειδή αυτή η νίκη δεν είναι ακόμα βέβαιη αν κριτήριο είναι οι δημοσκοπήσεις. Δεύτερον, και σημαντικότερο, επειδή η "σκουπιδοσύγκρουση" (ακόμα και για τα αμερικανικά δεδομένα περί αυτού πρόκειται) ανάμεσα στην Clinton και στον Trump, εκείνο που πραγματικά υπηρετεί είναι τον κοινωνικό, ιδεολογικό, πολιτικό λουμπενισμό· άσχετα απ’ το αποτέλεσμα. Και τρίτον, επειδή αυτός ο λουμπενισμός έχει ήδη κατακτήσει διάφορους θεσμούς του αμερικανικού κράτους, και πάλι άσχετα με το ποιος ή ποια προεδρεύει.
Στην πραγματικότητα, λοιπόν, αυτό που θα έχει την πραγματική εξουσία (και) στις ηπα, ακόμα πιο έντονα και επιθετικά απ’ ότι τις προηγούμενες δεκαετίες, θα είναι το σύμπλεγμα της ασφάλειας επενδεδυμένο με κάποιο είδος εθνολαϊκισμού.
Γαία πυρί μιχθήτω.
Πάτησε κίνα! Από χτες, ο διάσημος Rodrigo Duterte, πρόεδρος των φιλιππίνων, ξεκίνησε επίσημη επίσκεψη στο Πεκίνο. Ο κινέζος υπ.εξ. Wang Yi δεν έκρυψε τη χαρά του: Καμμία ξένη δύναμη δεν μπορεί να εμποδίσει την βελτίωση των σχέσεων Κίνας - Φιλιππίνων δήλωσε. Για να συμπληρώσει ότι η αγκαλιά της Κίνας είναι ανοικτή και έτοιμη για φιλία και συνεργασία.
Το Πεκίνο ανοίγει τα arms του. Η Ουάσιγκτον τι θα κάνει; Θα ανοίξει τα army της;
Παραλίγο δημοψήφισμα. Το ότι το ελληνικό υπ.εξ. δεν έχει (ή δεν χρησιμοποιεί) δικές τους "υπηρεσίες" για να μαθαίνει τι λέγεται ή τι δεν λέγεται στον "αιώνιο εχθρό" - τουρκία, αλλά βασίζεται σε δημοσιογραφικά ρεπορτάζ και δημοσιεύματα, θα μπορούσε να είναι μια απόδειξη, ακόμα, της ελληνικής καθεστωτικής παρακμής. Αλλά είμαστε καχύποπτοι: οι πύρινες ανακοινώσεις (κατά του καταραμένου Ερντογάν) είναι ένα πολύ βολικό εθνικό χόμπυ. Πράγμα που σημαίνει ότι ακόμα κι αν το υπ.εξ. ήξερε ότι βασιζόταν σε μαλακίες (και έλεγε μαλακίες) σαφώς θα το προτιμούσε απ’ το να πει (στους δημοσιογράφους) "πάλι μαλακίες λέτε".
Είμαστε ακόμα πιο καχύποπτοι. Οι ανταποκριτές και οι απεσταλμένοι δεν είναι υποχρεωτικά έξω απ’ την αρμοδιότητα της ε.υ.π., ή κάποιων φραξιών της. Λογικότερο είναι να βρίσκονται εντός. Και επειδή είναι δύσκολο να μπερδέψει κάποιος έμπειρος (και ο ανταποκριτής του α.π.ε. είναι παλιά καραβάνα) τα σχόλια ενός δημοσιογράφου με τα λεγόμενα ενός πολιτικού, θα φτάναμε (άκουσον άκουσον!) να υποθέσουμε ότι το "λάθος" με τις δηλώσεις του Ερντογάν έγινε σκόπιμα. Για να υπηρετήσει ένα σύντομο γαύγισμα του ντόπιου εθνικισμού. (Δεν είμαστε σκέτα καχύποπτοι, ε;;;)
Είναι απλό (και γνωστό στους ειδικούς): σε ένα μήνα και σε δύο, σε ένα χρόνο και σε δύο, το ντόπιο φασισταριό θα βγαίνει και θα λέει "ο Ερντογάν είπε ότι θέλει να πάρει με δημοψήφισμα την Θράκη μας και στην Σαλονίκη μας", και θα έχει "αποδείξεις": τις δηλώσεις του ελληνικού υπ.εξ.... Ποιος θα θυμάται τότε το φάουλ στη μετάφραση;
Οι πτωχοί τω πνεύματι πατριώτες. Χρειάζεται, άραγε, μεγάλη σοφία για να καταλάβει κανείς ότι οι "sentimental" δηλώσεις του Ερντογάν περί συνόρων και συμφωνιών κοιτάνε προς το νότο, στη συριακή επικράτεια; Ακόμα ακόμα και προς Μοσούλη μεριά;
Όχι, δεν χρειάζεται. Αλλά δεν ισχύει μόνο ότι ο πατριωτισμός είναι το καταφύγιο των δειλών. Ισχύει, επίσης, ότι τα υπουργεία εξωτερικών είναι τα μεγάφωνα / ακουστικά των ηλίθιων. Σε τέτοιους απευθύνεται ο "θα εκτοξεύσω πρόσφυγες και τζιχαντιστές στην ευρώπη" υπουργός Κοτζιάς, έτσι κι αλλιώς.
Όπως όλες οι εθνικά υπεύθυνες κυβερνήσεις έτσι και η φαιορόζ χρειάζεται πότε πότε να ξεμουδιάζει τον μικροαστικό φασισμό με πατριωτικές κορώνες. Τώρα την πάτησε, αν όχι για άλλο λόγο σίγουρα επειδή αυτός ο Δοξιάδης αποκάλυψε πρώτος την απάτη της μετάφρασης.
Μια άλλη φορά τσακάλια. Μια άλλη φορά...
Αθήνα - Κάιρο - Ριάντ. Έμαθε κανείς κάτι για την επίσκεψη του πολυχρονεμένου πρωθυπουργού στο Κάιρο; Οι σύνεδροι που έριχναν σταυρούς όπως άλλοι ρίχνουν πασιέντζες ξέρουν, άραγε, τι δηλώσεις έκανε το αφεντικό τους στο Κάιρο;
Όχι. Τα ελληνικά μήντια (τα "διαπλεκόμενα" και μη...) είναι εθνικά υπεύθυνα, και απλά δεν ασχολούνται με τέτοια λεπτά (εθνικά) θέματα. (Εννοείται ότι ΔΕΝ κυνηγούν την εθνικά υπεύθυνη φαιορόζ κυβέρνηση, ό,τι παραμύθι κι αν πουλάει αυτή. Απλά κάπως πρέπει να εμφανίζεται και το θέαμα της αντιπολίτευσης, για να μην φαίνεται η εθνική ενότητα εκεί που δεν πρέπει).
Ευτυχώς υπάρχουν και τα εξίσου καθεστωτικά αιγυπτιακά μήντια, της χούντας, που δεν έχουν λόγο να μην καμαρώνουν. Ένα μέρος των συνομιλιών Σίσι - Τσίπρα - Αναστασιάδη έγινε "κεκλεισμένων των θυρών", και φυσικά εκεί μόνο σιγή ασυρμάτου.
Έγιναν, όμως, και δηλώσεις στους εκεί δημοσιογράφους. Και, ανάμεσα στα άλλα (σύμφωνα με την καθεστωτικότατη al Ahram):
... Οι ηγέτες εξέφρασαν την ισχυρή τους υποστήριξη στη νόμιμη κυβέρνηση της Υεμένης και στον πρόεδρο Abd Rabbu Mansour Hadi, και στη διαφύλαξη της ενότητας και της εδαφικής της ακεραιότητας...
Ποιος είναι αυτός ο Hadi που υποστηρίζει όχι μόνο ο Σίσι αλλά και οι Αναστασιάδης / Τσίπρας; Είναι ο "μπροστινός" του σαουδαραβικού καθεστώτος, αυτός που έχει νομιμοποιήσει τον πόλεμο που κάνει το Ριάντ και οι κολαούζοι του κατά των υεμενιτών Houthis και του υεμενίτικου στρατού, η βιτρίνα των προσπαθειών της Ουάσιγκτον να κρατήσει τον έλεγχο στην Ερυθρά Θάλασσα και στα πέριξ. Στηρίζοντας τον Hadi ο κυρ Αλέξης ο γιγάντιος υποστηρίζει τους βομβαρδισμούς των υεμενίτικων πόλεων απ’ τους μισθοφόρους του Ριάντ, και τα λοιπά και τα λοιπά. Υποστηρίζει όμως (τι άλλο;) τα συμφέροντα των ελλήνων εφοπλιστών που, προφανώς, έχουν δουλειές με την Ουάσιγκτον, το Λονδίνο, το Ριάντ και το Τελ Αβίβ και όχι με τη Σανα’α και την Τεχεράνη.
Τίποτα απ’ αυτά δεν μας ξαφνιάζει. Είναι τρομακτικός όμως ο κυνισμός εκείνων που παριστάνοντας τους "αθώους" τρώνε όλα τα σκατά και νομίζουν ότι ρέβονται άρωμα λεβάντας...
Βουκολικά κατορθώματα. Αναστασιάδης, Σίσι και Τσίπρας φυτεύουν από μια ελιά στην αυλή του αιγυπτιακού προεδρικού μεγάρου· εκεί που παίρνονται οι αποφάσεις για την βία κατά των εκατοντάδων χιλιάδων αιγύπτιων αντιφρονούντων. Να υπάρχει μια παραπάνω σκιά βρε αδελφέ...
Συμβολικό είναι. Ωστόσο τη νύχτα που οι αιγύπτιοι προλετάριοι θα πουν φωτιά, αυτά τα σύμβολα θα καούν, μαζί με τα κτίρια και τις εξουσίες των εκεί φασιστών.
Το ελληνικό (διακομματικά) φιλοφασιστικό καθεστώς θα ψάχνει τότε τα κουκούτσια.
Ο αίρων τας αμαρτίας... Πως γίνεται και κάποτε η γλώσσα αποκαλύπτει, χωρίς τη θέληση του ομιλούντος, την φάρσα της σκέψης του; Κι όμως γίνεται. Ο υπ. παιδείας και θρησκευμάτων φέρεται να δήλωσε ότι πήρε πολλούς σταυρούς (στο συνέδριο του νεοπασοκ) επειδή ο κόσμος της αριστεράς θέλει τον διαχωρισμό του κράτους και της εκκλησίας.
Αυτό ακριβώς πήρε ο υπουργός. Σταυρούς. Ίσως ο "κόσμος της αριστεράς" πρέπει να βοηθήσει τέτοιους γενναίους υπουργούς: στο επόμενο συνέδριο να μην βάλει σταυρούς. Να βάλει "ν".
Όσο για τον "σύντροφο" ψεκασμένο (ψήφισε κι αυτός;) το είπε καθαρά: πες μου να ρίξω την κυβέρνηση και θα το κάνω ευθύς... Αλλά "εκείνος" (ο αρχιτράγος), έκανε ένα νόημα σηκώνοντας τον αντίχειρα προς τα πάνω, και του είπε: δεν χρειάζεται τέκνον μου... δικοί μας είναι... απλά χρειάζονται πάλι σταυρούς... τους βοηθάω κι εγώ, όσο μπορώ...
Νόμος είναι το δίκιο του αφέντη. Αν συνυπολογιστεί το πόσο εύκολα ζητήματα "διασπάθισης του δημόσιου χρήματος" (για να το πούμε κομψά) γίνονται σημαίες μιας γενικευμένης καχυποψίας απέναντι στο πολιτικό σύστημα, είναι ευνόητο γιατί το ζήτημα του "καρτέλ των εργολάβων" δεν είναι ούτε πρώτης ούτε δεύτερης γραμμής για κανέναν απ’ τους δημαγωγούς. Ό,τι γίνεται εξελίσσεται σιωπηλά, μακρυά από επιπόλαιες φανφάρες.
Να θυμίσουμε: οι μεγάλες και μεσαίες ντόπιες κατασκευαστικές, μαζί με τους σημαντικότερους διεθνείς συνεταίρους τους στις εδώ εργολαβίες, είχαν δημιουργήσει απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’90 (!!!) καρτέλ. Αυτό, πολύ απλά, σήμαινε ότι το ελληνικό κράτος διπλο- και τριπλο-πλήρωνε (το έχει αναγνωρίσει και ο γιγάντιος κυρ Γιάνης, σαν υπουργός...) για δρόμους, γεφύρια, τούνελ, φράγματα· αλλά και για τα ολυμπιακά έργα, κάποτε.
Η ταπεινή μας σκέψη θα συμπέραινε ότι άπαξ και αποκαλυφθεί μια απάτη τέτοιου μεγέθους, όσοι γέμισαν τα θησαυροφυλάκιά τους επί 2,5 δεκαετίες θα πρέπει να πληρώσουν πρόστιμα ανάλογα της ζημιάς που προκάλεσαν στον κρατικό προϋπολογισμό. Έτσι, άραγε, δεν κάνουν εις τα ευρώπας όταν τσακώνουν, για παράδειγμα την apple, να χοντρο-φοροδιαφεύγει;
Αμ δε! Εδώ είναι βαλκάνια· εδώ είναι και παίξε και γέλασε.
Η "κυρά διαπλοκή" πάει κολυμβητήριο... Φαίνεται πως τρία τουλάχιστον είναι τα ζητήματα που βρίσκονται υπό διαπραγμάτευση (γιατί ναι, υπάρχει "σκληρή διαπραγμάτευση" εδώ... ουάου!) μεταξύ των εργολαβο-αφεντικών και της "επιτροπής ανταγωνισμού"· εμμέσως του κοινοβουλίου· αμέσως της κυβέρνησης.
Α) Το αδίκημα είναι η "υπερκοστολόγηση", τελεία και παύλα, ή υπάρχουν και άλλα, "συρρέοντα ποινικά αδικήματα"; Τον περασμένο Μάη η φαιορόζ κυβέρνηση προσπάθησε να περάσει ένα νόμο τόσο δα μικρούλι που προέβλεπε ότι άμα κλείσει (με κάποια πρόστιμα) το πρώτο, τα εργολαβο-αφεντικά καθαρίζουν και απ’ όλα τα υπόλοιπα. Η αξιωματική αντιπολίτευση βγήκε στον αγωνιστικό χώρο αντιδιαπλοκέστερη της αντιδιαπλοκής και η κυβερνοπροσπάθεια έπαιξε για το χι. Δηλαδή έκανε πίσω. Επρόκειτο απλά για άσκηση ύφους: αργά ή γρήγορα, με την μία ή την άλλη κυβέρνηση, αυτού του είδους η παραγραφή θα θεσμοθετηθεί.
Κι ο λόγος είναι απλός: 25 χρόνια καρτέλ και (τρελές) υπερκοστολογήσεις στα δημόσια έργα, και ούτε ένας υπουργός δεν έβαλε μέλι στην τσέπη του; Αν το ενδεχόμενο των "συρρεόντων ποινικών αδικημάτων" για τις εταιρείες μείνει ανοικτό, μένουν ξεκλείδωτες και οι πόρτες προς την κόλαση της δωροδοκίας και της δωροληψίας κυβερνητικών (κατά καιρούς) στελεχών που μπορεί (παναγία μου!) να το παίζουν "καθαρά χέρια". Ή, ακόμα χειρότερα, να είναι βαθύ κράτος. Είμαστε τώρα για τέτοια πράγματα; Για την υπερπαραγωγή "ο φάκελος των δημόσιων έργων"; Άστο καλύτερα.
Β) Το αδίκημα (του καρτέλ / της υπερκοστολόγησης) ήταν διαρκές ή στιγμιαίο; Στη γεωμετρία μαθαίνει κανείς ότι μια γραμμή είναι ένα σύνολο σημείων. Αλλά στη δικηγορία το "στιγμιαίο" αδίκημα, ακόμα κι αν πρόκειται για ένα μεγάλο σύνολο "στιγμών" που επαναλήφθηκαν ξανά ξανά (σε κάθε διαγωνισμό δημόσιου έργου), δεν είναι υποχρεωτικά μια συνεχής "γραμμή"... όπως οι καθημερινές αμαρτίες δεν είναι υποχρεωτικό να θεωρηθούν μια γενικά ακόλαστη ζωή. Αυτό έγκειται στους δικηγόρους ή στο "μέσο" στο θεό. Και στην περίπτωση του καρτέλ αυτό έχει ένα πλεονέκτημα: επιτρέπει την παραγραφή κάμποσων τέτοιων "στιγμών". Κάτι είναι κι αυτό...
Γ) Ποιο θα είναι το μέγιστο πρόστιμο που θα επιβληθεί; 10% επί του τζίρου κάθε εταιρείας το 2012 (!!!!) ή μικρότερο αν οι εταιρείες δείξουν μια διάθεση εξομολόγησης των αμαρτιών τους; Γιατί υπάρχει και χειρότερο: πρόστιμο 10% επί του κύκλου εργασιών σε κάθε στιγμή ανάληψης δημόσιου έργου.
Φυσικά και τα εργαλαβο-αφεντικά θα ήθελαν το δεύτερο απ’ αυτά τα τρία (γιατί όχι και η επιτροπή ανταγωνισμού;). Αν, όμως, πρόκειται να κάνουν επίδειξη ειλικρίνειας θα πρέπει να έχουν διασφαλιστεί απέναντι στα "συρρέοντα" (Α) και, if possible, στο Β. Είπαμε: άντε να εξομολογηθούμε. Μην μπλέξουμε κιόλας!
... και μετά κομμωτήριο. Η σοβαρότητα του πράγματος θα μπορούσε να φανεί απ’ τους τζίρους (δηλαδή τα κρατικά έξοδα) των δημόσιων έργων. Πολλά δισ., και μάλιστα σε μεγάλο μέρος τους πληρωμένα απ’ την ε.ε. ("συγχρηματοδοτήσεις"...) Αλλά ακόμα κι αυτό το μέγεθος είναι μικρότερο απ’ την πραγματικότητα: τα υπουργεία δημόσιων έργων, άμυνας και πολιτισμού είναι, ως γνωστόν (;) χρόνιοι ιμάντες μεταφοράς χρήματος (και νόμων) πέρα δώθε σ’ αυτό που ονομάζουμε πολιτικό προσοδισμό στην κορυφή της κρατικής / καπιταλιστικής ιεραρχίας.
Δεν μπορεί να μιλήσει κανείς για επιχειρηματικά καρτέλ στην ελλάδα ή οπουδήποτε αλλού (και οι εργολαβίες είναι μόνο ένα αναμεσά τους) χωρίς να μιλήσει για το πολιτικό (δηλαδή: διακομματικό) καρτέλ. Κι όποιος νομίζει ότι απ’ το πολιτικό καρτέλ εξαιρούνται στελέχη της τωρινής φαιορόζ κυβέρνησης (κι όχι μόνο τα πασοκογενή αλλά και κάποια απ’ τα άλλα, της "ανανεωτικής αριστεράς"..) κοιμάται με τα τσαρούχια.
Συνεπώς το πράγμα είναι κάτι σαν οικογενειακή έριδα. Και οι υπήκοοι καλά θα κάνουν να κοιτάνε τα δικά τους (οικογενειακά) χάλια, και να μην ανακατεύονται σ’ ό,τι συμβαίνει στων κυρίων τα μεγάλα σπίτια.
Ισχύει στο ακέραιο αυτό το παλιό σύνθημα: δούλευε μαλάκα, το παλάτι έχει έξοδα!
Στο ‘πα και στο ξαναλέω: μην ανακατεύεσαι με τα κομματικά!... Έχεις δίκιο γέροντα... Αλλά αυτό το 93,5% της εκλογής του νέου κυβερνοαριστερού προέδρου μου φάνηκε Τσαουσεσκικό. Και γιατί, δηλαδή, να θυμηθώ τον Τσαουσέσκου; Έλα ντε; Γιατί; Τι σχέση έχει (με το παρελθόν, όχι και τόσο μακρινό), ε;
Αλλά όχι, δεν φταίει ο αξιογάπητος. Το γεγονός ότι κοτζάμ "αριστεροσύνη" εντός του κυβερνώντος μισού δεν τόλμησε καν και καν να κατεβάσει έναν δικό της υποψήφιο (συνηθίζεται και στα καραμπινάτα δεξιά κόμματα), ίσα ίσα για την "καταγραφή" βρε αδελφέ, δείχνει πως ούτε καν η ουρά του γαϊδάρου δεν έσταξε (που λέγαμε πριν 2 μέρες).
Ίσως θα πρέπει να αναθεωρήσουμε την οπτική μας. Αν η ελληνική πολιτική σκηνή σα σύνολο, με τους περιστρεφόμενους καθρέφτες της, είναι μια πρωτοπορεία του fake, τότε ίσως (ίσως λέμε...) είναι ένα Καινούργιο Παγκόσμιο Παράδειγμα.
Σκεφτείτε το. Κάποτε "τους δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού και της δημοκρατίας". Αλλά τι ήταν στα καλύτερά της η Αθηναϊκή δημοκρατία; Ενός ανδρός αρχή έλεγε ο Θουκυδίδης. Και πολλοί γουστάρουν.
Ελλάς - γαλλία συμμαχία. Μωρέ δεν έπρεπε να τον καλέσει αυτόν το Ολάντ ο δικός μας στην Αθήνα, στη σύνοδο των νοτίων... Είδες; Φίλοι φίλοι, σου γαμώ και το καντήλι! Έβγαλε ένα βιβλίο και τον έκαψε τον Τσίπρα. "Αναξιόπιστο" τον ανεβάζει, "προδότη" τον κατεβάζει.
Στο μελλοντικό βιβλίο "ένας οπαδός δεν πρέπει να τα λέει αυτά" θα περιλαμβάνονται και οι πιο πάνω αποκαλύψεις. Κάναμε το καθήκον μας και τις προδημοσιεύσαμε.
Κατά τα άλλα, όσοι νοιώθουν "έθνος ανάδελφο", ας κάνουν ένα κρύο γεωπολιτικό ντους. Δεν θα τους βοηθήσει υποχρεωτικά, αλλά δεν υπάρχει κάτι καλύτερο για την περίσταση.
Η έννοια του συνόρου. Αλλού πιο εύκολα κι αλλού πιο δύσκολα ο τουρκικός στρατός (που για λόγους σεμνότητας εξακολουθεί να ονομάζεται free syrian army - ο.κ. υπάρχουν και τέτοιοι στην πρώτη γραμμή) απλώνει την υπό τον έλεγχό του περιοχή στα βόρεια της συρίας, κατεβαίνοντας νοτιότερα. Η επιχείρηση "Ασπίδα του Ευφράτη" θα συνεχιστεί μέχρις ότου σιγουρευτούμε ότι τα σύνορα είναι απόλυτα ασφαλή, οι τρομοκρατικές επιθέσεις κατά τούρκων πολιτών είναι αδύνατες και ο λαός της συρίας είναι ασφαλής δήλωσε ο τούρκος πρόεδρος Ερντογάν. Τώρα το "βάθος" της τουρκικής σιγουριάς είναι 10 χιλιόμετρα. Σύντομα θα φτάσει τα 30, όταν "απελευθερωθεί" και η al-Bab.
Πρέπει να τα θυμίζουμε αυτά επειδή ο Άσαντ, το καθεστώς και οι σύμμαχοί του, απασχολημένοι καθώς είναι με τη "μάχη του Aleppo" συναινούν (δια της σιωπής) σ’ αυτήν την διασταλτική ερμηνεία της προστασίας των συνόρων (απ’ το τουρκικό καθεστώς).
Να ξαναπούμε ότι κάπου, κάπως τα έχουν βρει; Θα γίνουμε βαρετοί. Ωστόσο δεν πρόκειται για στημένο ποδοσφαιρικό ματς. Αύριο μεθαύριο οι πρόσφυγες που τόσο αγάπησαν οι έλληνες, σα λαός και σαν έθνος, μπορεί να αρχίσουν να φεύγουν προς τα πίσω.
Και τότε θα μείνουν ξανά μόνοι τους με τους μαυραγορίτες και τους μαφιόζους που τόσο αναπόφευκτα εξέθρεψαν (σα λαός και σαν έθνος).
"Ω Κύριε! Κάνε κάτι να έχουμε πάντα κάποιους να τους βασανίζουμε."
Viva Γιάνης! Πολύ της μόδας έχει γίνει να χρεώνεται ο κυρ Γιάνης (ο special one) όλες τις αμαρτίες της πανεθνικής ηρωϊκής εφόδου στην καταραμένη ευρώπη (είτε ευρωζώνη, είτε ε.ε., κατά προτίμηση και τα δύο) του πρώτου εξάμηνου του 2015. Πιο πρόσφατος στα εισαγγελικά έδρανα ο βαν Ρομπέι, πρώην πρόεδρος του ευρωπαϊκού συμβουλίου.
Συγχωρείστε μας, αλλά το παιχνίδι του αποδιοπομπαίου τράγου είναι ελεεινό. Ασφαλώς και ο κυρ Γιάνης έχει τα κουσούρια του. Αλλά τον αποθέωνε ένας ολόκληρος λαός. Και τα δικά του κουσούρια ο λαός (και οι φωτισμένοι εκπροσωποί του) δεν θα τα φορτώσουν στην καμπούρα του πιο epic, sexy, trendy υπ.οικ. της ε.ε. και της ευρωζώνης! Όχι, δεν θα υποχωρήσουμε ποτέ σ’ αυτήν την προσωποποίηση της καθεστωτικής πολιτικής (όσο κι αν διασκεδάζουμε με τα άτομα και τους ρόλους τους στο πολιτικό θέαμα).
Παραείναι εύκολο. Παραείναι άτιμο. Όταν οποιοσδήποτε καραγκιόζης γίνεται ήρωας, είναι επειδή το κοινό ακριβώς αυτά τα προσόντα επιθυμούσε να χειροκροτήσει. Ο κυρ Γιάνης δεν ήταν ο πρώτος, και δεν είναι ο τελευταίος που το κοινό ανέβασε· για να κατεβάσει, απολαμβάνοντας την θεοφαγία.
Κι όταν απ' τον θεό (εντός ή εκτός εισαγωγικών, ανάλογα με τα γούστα) απομένουν μόνο τα κόκκαλα, πάλι με τους ίδιους μικροαστούς έχουμε να λογαριαστούμε.
Η μπάλα κόλλησε. Μπορεί η cosco να μην έχει αγοράσει ακόμα τον μόνιμο πρωταθλητή ελλάδας, κινέζοι επιχειρηματίες αγοράζουν ωστόσο ποδοσφαιρικές ομάδες στην ευρώπη· ή γίνονται βασικοί μετοχοί τους. Πριν 30, ακόμα και 20 χρόνια, αυτό θα ήταν αδιανόητο (έως και προσβλητικό για τους πρωτοκοσμικούς funs). Τώρα είναι λογικό έως καλοδεχούμενο: οι κινέζοι ιδιοκτήτες "ρίχνουν λεφτά", κι αυτά είναι που κάνουν τη μπάλα να κυλάει. Το ίδιο κάνουν και οι πετρο-άραβες.
Από στενά οικονομική άποψη δεν υπάρχει τίποτα πιο φυσιολογικό. Υπάρχουν, φυσικά, απορίες για τα κίνητρα των κινέζων μεγιστάνων. Υπάρχουν και απαντήσεις. Α) Αγοράζουν επιρροή στις πρωτοκοσμικές κοινωνίες. Β) Ξεπλένουν... Γ) Θέλουν να αποκτήσουν το know how ώστε να φτιάξουν ένα ανταγωνιστικό (σε παγκόσμια κλίμακα) κινεζικό ποδόσφαιρο.
Το ενδιαφέρον είναι ότι όλες οι απαντήσεις για τους σκοπούς των γαλαντόμων επενδυτών απ’ την μακρινή Ασία δείχνουν έμμεσα αλλά καθαρά τι είναι στ’ αλήθεια τα σωβρακοφάνελλα του ποδοσφαίρου (και όχι μόνο) στην ευρώπη. Από το κρέας του "οπαδού / μάζα" (αυτός είναι ο όχι και τόσο κομψός προσδιορισμός της "επιρροής" που αγοράζει κανείς μαζί με μια ποδοσφαιρική ομάδα), ως το πλυντήριο και τις μαφίες του πλανήτη. Και απ’ το στοίχημα (κατά προτίμηση στημένων ματς) μέχρι μελλοντικά παγκόσμια κύπελλα που θα κερδίζονται από κινεζικές (ή άλλες ασιατικές) ομάδες. Ό,τι και να δεχτεί κανείς, το ποδόσφαιρο έχει πάψει προ πολλού να είναι το "σημαντικότερο δευτερεύον πράγμα" στη ζωή των οπαδών του· ή "μια θρησκεία χωρίς άπιστους". Είναι, απλά, το λουρί που σέρνει τα πλήθη των προσκυνητών της "στρογγυλής θεάς".
Από πολλές απόψεις τα προσκυνήματα στις εκκλησίες και στους ιερούς τόπους κάθε είδους δεν είναι η μοναδική αντιδραστική κοινωνική συμπεριφορά στον ύστερο καπιταλισμό. Η κινεζική επιχειρηματική πανουργία δείχνει, με τον τρόπο της, την αλήθεια.
Υεμένη. Κι άλλοι πύραυλοι (που δεν βρήκαν τον στόχο τους...) εκτοξεύτηκαν εναντίον αμερικανικών πολεμικών πλοίων στα ανοικτά της υεμένης - λέει το αμερικανικό πεντάγωνο. Οι Houthis αρνούνται και πάλι ότι έχουν οποιαδήποτε σχέση. Αλλά δεν υπάρχουν άλλοι που να επιβεβαιώνουν (ή να διαψεύδουν) τους αμερικανικούς ισχυρισμούς· οπότε αυτοί θεωρούνται σα γεγονός.
Τι να περιμένουμε, λοιπόν, σαν ξανά μανά "περιορισμένη αμυντική απάντηση" των ηπα; Το είπαμε πριν 2 μέρες: εφόσον οι αμερικάνοι "άρχισαν" είναι αβέβαιο το αν και πως θα σταματήσουν.
Ωραία και η Λωζάνη. Βόλτες γύρω απ’ το τετραγωνάκι νούμερο 0 κάνει η φιλειρηνική διπλωματία όσων άμεσα ή έμμεσα πολεμούν αλλήλους στη συρία. Σήμερα έγινε (και δεν κατέληξε πουθενά) άλλη μια "διεθνής διάσκεψη για το συριακό πρόβλημα". Στην ελβετία. Ήταν πιο υψηλού επιπέδου απ’ αυτήν που έγινε πρόσφατα στο Παρίσι για το "λιβυκό πρόβλημα". Αλλά και μόνο η σύνθεση του "τραπεζιού" δείχνει την κωμωδία του πράγματος: η σαουδαραβική παρακμιακή χούντα, το κατάρ (έκανε κι η μύγα κώλο κι έχεσε τον κόσμο όλο λέει μια παροιμία), θα συναποφασίσουν με την Ουάσιγκτον και την Μόσχα... Συγκινητικό! Ειδικά όταν τις ηπα εκπροσωπεί ένας υπ.εξ. που θα έπρεπε να θεωρείται πρώην...
Για διαφορετικούς λόγους κάμποσοι (αν και όχι όλοι) απ' τους εμπόλεμους στο συριακό πεδίο μάχης θέλουν να κερδίσουν χρόνο. Μπορεί να πρόκειται για λίγους μήνες, μπορεί όμως να πρόκειται και για λίγες βδομάδες. Εν τω μεταξύ διάφορες ομιλούσες καθεστωτικές κεφαλές προειδοποιούν με μεγάλη ευκολία για κίνδυνο "παγκόσμιου πολέμου". Είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιείται τέτοια ορολογία σαν μελλοντική απειλή για κάτι που έχει ξεκινήσει και εξελίσσεται εδώ και 15 χρόνια!
Αλλά διανθίζεται. Αν είναι ύποπτο να ζητάει το γερμανικό κράτος απ’ τους υπηκόους του να αποθηκεύσουν τρόφιμα και νερό για δέκα ημέρες, τουλάχιστον υπάρχει κάτι αισιόδοξο: το κακό θα τελειώσει την ενδέκατη. Αντίθετα, αν το ρωσικό κράτος κάνει μεγάλης έκτασης ασκήσεις για την αντίδραση του πληθυσμού σε πυρηνικό πόλεμο, μόνο απαισιοδοξία: δεν θα προλάβουν στη Μόσχα να τυπώσουν τα ελληνικά χιλιάρικα...
Γαμώ το! Πάνω που θα ξεδιπλωνόταν το σατανικό σχέδιο για την ελληνική έξοδο απ' την ονε!
Κουίζ. Πρόσεξε, άραγε, κανείς σας πως όταν ο εξοχότατος πρωθυπουργός γάζωνε την ελεεινή αντιπολίτευση για τα διαπλεκόμενα κατορθώματα και την διαφθορά της ξέχασε (καθόλου τυχαία...) να αναφερθεί σε ένα συγκεκριμένο και πολύ γνωστό "σκάνδαλο της δεξιάς";
Αν βρείτε την απάντηση περί τίνος πρόκειται, θα έχετε μια πολύ καθαρή οπτική γωνία για το ποιον της αδιάφθορης και αδιάπλεκτης (όπως πουλάει την περίπτωσή της) φαιορόζ κυβέρνησης.
Θα αφήσουμε λίγες ημέρες πριν "το πάρει το ποτάμι"...
Έσταξε η ουρά του γαϊδάρου. Το ξέρουμε ότι είναι αδιακρισία να ασχολούμαστε με τα "εσωτερικά" οποιουδήποτε κόμματος. Παίρνουμε ωστόσο το θάρρος απ’ το γεγονός ότι αρκετά πριν τον Γενάρη του 2015 (όπως και μετά) είχαμε περιγράψει το κόμμα που αυτοχαρακτηρίζεται σαν "ριζοσπαστική αριστέρα" σαν το όχημα που χρησιμοποίησε μεγάλο μέρος του άλλοτε κραταιού πασοκ για να διασωθεί κοινοβουλευτικά και, κυρίως, κρατικά. Είναι δε όχημα ένα μικρό μαγαζί εισηγμένο στο χρηματιστήριο, το οποίο εξαγοράζεται από ένα μεγάλο, ώστε να μπει το μεγάλο (στο χρηματιστήριο) κάτω απ’ την ταμπέλα και το όνομα του μικρού. Πρακτική πολύ συνηθισμένη στο χρηματιστηριακό συνάφι.
Είναι κωμικό το ότι διάφοροι προσπαθούν ακόμα να σώσουν την (συγγνώμη για την έκφραση) "παρθενία" τους σαν "αριστεροί" προτάσσοντας, δήθεν, τα στήθη τους ενάντια στην "σοσιαλδημοκρατικοποίηση" του κόμματός τους. Τους φασίστες με τους οποίους συγκυβερνούν τους βλέπουν ή κλείνουν τα μάτια και τη μύτη στα υπουργικά συμβούλια; Τον "σύντροφο" ψεκασμένο τον λούστηκαν ή φορούσαν κράνη; Τον φίλο Σίσι τον ξέρουν ή δεν ασχολούνται με τέτοια;
Η "σοσιαλδημοκρατικοποίηση" δεν είναι απειλή γι’ αυτό το συνάφι. Έχει γίνει εξτρεμισμός: βρίσκονται στη θέση που σχηματικά περιγράφεται σαν "κεντροδεξιά", και παριστάνουν ότι δεν το ξέρουν...
Συνηγορία της δεκάρας. Ανέλαβε την "πολιτική ευθύνη" η λα.ε. για την υπόθεση της ρώσικης δραχμής· και ησυχάσαμε. Ησύχασε και ο εξοχότατος πρωθυπουργός (που φαίνεται ότι είναι άλλος από εκείνον του πρώτου εξάμηνου του ’15...) αφού η λα.ε. τον κατηγορεί για "ευρω-πληκτο μέχρι μυελού οστέων"... (Δυστυχώς δεν ξέρουμε τι είναι τα "όστεα" ή τα "οστέα". Ίσως να είναι ξένη λέξη, ρώσικη... Ή μπορεί να είναι μια καινούργια σύνθεση μεταξύ "οστών" και "όρνεων"...).
Ο διαχειριστής, λοιπόν, του site iskra.gr λύνει το ζωνάρι του:
…Το ελληνικό πολιτικό, οικονομικό και μιντιακό κατεστημένο κυριολεκτικά λυσσάει με τη σκέψη ότι η Ελλάδα μπορεί να περάσει στο εθνικό νόμισμα και πολύ περισσότερο αυτή η λυσσώδης αντίθεση του λαμβάνει μορφή παράκρουσης αν αυτό το πέρασμα μπορεί να συνδεθεί με την αποτελεσματική στήριξη και βοήθεια τρίτων χωρών και ειδικά από μια χώρα της δύναμης και της επιρροής της Ρωσία η οποία αμφισβητεί την παγκόσμια δυτική ηγεμονία…
Η αλήθεια είναι ότι δεν καταλαβαίνουμε την "ψύχραιμη" και "εθνικά συνετή" αυτή στάση. Αν οι καπεταναίοι του εθνικού νομίσματος τυπώσουν (ή τύπωναν) τα χιλιάρικα / χαρτοπετσέτες στη ρωσία θα υπήρχε κάτι σαν "προστιθέμενη αξία" ενώ αν τα τύπωναν στο μεξικό (έτσι, λέμε ένα παράδειγμα…) θα την έχαναν;
Φαίνεται ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα καινοτόμο κεφάλαιο της πολιτικής οικονομίας: το "εθνικό νόμισμα" πρέπει να έχει και κάτι ξένο (το μελάνι και τα εργατικά υποθέτουμε), και μάλιστα όχι ότι-ότι· θα πρέπει να έχει το άρωμα "μιας χώρας με δύναμη και επιρροή" - για να έχει αξία.
Όντως, δεν "μένουμε ευρώπη"... Μένουμε κάγκελο!
Πλήρης πτώχευση. Η διάκριση μεταξύ "δεξιάς" και "αριστεράς" (του κράτους και του κεφάλαιου...) έχει πράγματι μια ιστορική διαδρομή μέσα στον 20ο αιώνα. Σε μια σειρά ζητήματα. Καμία τέτοια διάκριση όμως δεν έγινε και δεν θα γίνει ποτέ εφικτή σε ότι αφορά την βλακεία. Ή την δολιότητα. Ή την ιδιοτέλεια.
Στα ινδάλματα αποδίδονται μόνο αρετές. Κι όσοι θέλουν να γίνουν αξιοθαύμαστοι για δικό τους όφελος, αυτό ακριβώς επιδιώκουν: να τους αναγνωρίζονται μόνο αρετές.
Από τότε που το ψώνισμα, η έπαρση και η αλαζονεία έγιναν οι κοινοτοπίες της καθημερινής ζωής εξαφανίστηκε κάθε τρόπος έγκαιρης αναγνώρισης τόσο της βλακείας, όσο και της δολιότητας. Για την ιδιοτέλεια; Γεμίσαμε σωτήρες (του εαυτού τους).
Η εξαφάνιση του μέτρου επιτρέπει, λοιπόν, σε διάφορους τυχάρπαστους να το παίζουν "επαναστάτες". Τρίζουν τα "όστεα" της Ιστορίας (αν καταλαβαίνετε τι εννοούμε.).
Ολανδρέου. Δεν πανηγυρίσαμε που οι αναλύσεις μας για το κόμμα της δραχμής (και τον εκόντα ακόντα επικεφαλής του, τότε και τώρα πρωθυπουργό) στη διάρκεια του πρώτου εξαμήνου του 2015, ήταν σωστές. Τότε που η φαιορόζ κυβέρνηση έκανε την επική της έφοδο στον γκρεμό, και το πανελλήνιο (όχι μόνο οι φασίστες...) καθόταν σε στάση προσοχής χειροκροτώντας.
Τώρα έχουμε ένα λόγο παραπάνω για αυτοκριτική: δεν φανταστήκαμε ότι ο εξοχότατος πρωθυπουργός και το επιτελείο του σκεφτόταν να τυπώσει δραχμούλες στη Μόσχα!... Φαίνεται ότι έχουμε προκαταλήψεις: νομίζαμε ότι από εκεί θα έρχονταν ρούβλια, μόνο ρούβλια, πολλά ρούβλια· με τις βαλίτσες του καπετάν Παναγιώτη του Ανασυγκρότησης.
Να όμως που ο "φίλος και σύντροφος" Ολάντ δίνει τον έλληνα πρωθ. στο καινούργιο του βιβλίο. Επιβεβαιώνει, επίσης, αυτό που είχαμε υποστηρίξει και τότε (και εξακολουθεί να ισχύει ακόμα): οι μόνοι ανακουφισμένοι απ’ το ελληνικό πήδημα στο λάκο της δραχμής θα ήταν (θα είναι...) αυτοί οι καταραμένοι "εταίροι". Γιατί αυτοί ξέρουν τι σημαίνει ένα τέτοιο salto mortale.
Αντίθετα, οι εδώ βρυκόλακες, ούτε τότε ήξεραν ούτε τώρα ξέρουν. Ζούν στην μόνιμη παραφορά του είδους "την σκότωσα γιατί την αγαπούσα"... Αυτό αφορά τους χρήσιμους ηλίθιους φυσικά. Γιατί τα αφεντικά της δραχμής ξέρουν τι θέλουν. Απλά δεν έχουν μεθοδικό τρόπο να το αποκτήσουν.
Ζόμπι. Ο αγαπημένος μας κυρ Λαπαβίτσας, αυτός ο Όλυμπος της οικονομολογικής σκέψης, ο επαναστάτης της δραχμής που έκανε μεγάλη καριέρα λέγοντας με το πιο φυσικό ύφος του κόσμου ότι "την Παρασκευή οι τράπεζες θα κλείσουν με ευρώ και την Δευτέρα θα ανοίξουν με δραχμές" (σιγά τώρα! ένα weekend φάση είναι!) σ’ ένα κοινό αποχαυνωμένο που τον χειροκροτούσε, αυτός λοιπόν (και όχι μόνος άλλωστε) είναι εδώ:
… Αυτό που πραγματικά θα κρίνει τα πράγματα είναι η πορεία της οικονομίας, η οποία δεν παρέχει καμία βεβαιότητα. Ακριβώς γι’ αυτό το Grexit επανέρχεται μόνιμα και πιεστικά, εκεί που το μνημονιακό κατεστημένο νόμιζε ότι το είχε ξορκίσει. … Θα μιλήσουμε ξανά στις επόμενες εβδομάδες για την έξοδο από την ΟΝΕ…. Η πλευρά που αντιλαμβάνεται την αναγκαιότητα της ρήξης με στόχο την κοινωνική και εθνική αναγέννηση είναι πάντα εδώ και σύντομα θα παρουσιάσει νέες προτάσεις.
Πέρα απ’ τα εντόπια αφεντικοσυμφέροντα, ξέρουμε τι συμπληρώνει αυτήν την "πλευρά": το Λονδίνο. Υποθέτουμε, λοιπόν, ότι στις "νέες προτάσεις" του κυρ Λαπαβίτσα και της επαναστατικής επιτροπής του δεν θα περιλαμβάνεται η εκτύπωση χαρτονομισμάτων της δραχμής στη Μόσχα. Χρειάζεται κάτι πιο ευέλικτο και σίγουρα ντόπιο.
Φωτοτυπίες ας πούμε… Των παλιών πεντοχίλιαρων.
Κόλπος του Τονκίν 2; Τον Αύγουστο του 1964 ο τότε αμερικάνος πρόεδρος Λίντον Τζόνσον χρησιμοποίησε μια πλαστή "επίθεση" του στρατού του βόρειου βιετνάμ κατά αμερικανικών πολεμικών πλοίων, στον κόλπο του Τονκίν, για να βάλει τις ηπα πανηγυρικά και με κάθε επισημότητα σε πόλεμο εναντίον των βιετκόγκ.... Η απάτη αποδείχθηκε αργότερα, όταν δεν είχε πια σημασία.
Χτες (Τετάρτη 12/10) το αμερικανικό πεντάγωνο υποστήριξε ότι δύο πολεμικά του που έπλεαν στα στενά του Ορμούζ δέχτηκαν "αποτυχημένη πυραυλική επίθεση" απ’ τους υεμενίτες Houthis, τους οποίους προσπαθεί να τσακίσει αλλά αποτυγχάνει το Ριάντ.
Οι Houthis αρνήθηκαν ότι έκαναν οποιαδήποτε τέτοια επίθεση, και πρέπει να τους πιστέψουμε: γιατί να κάνουν κάτι που θα άνοιγε τον δρόμο των αμερικάνων εναντίον τους;
Never mind. Σήμερα το αμερικανικό ναυτικό έριξε τρεις πυραύλους tomahawk εναντίον θέσεων των Houthis. Ήταν "περιορισμένες επιθέσεις άμυνας" είπε το πεντάγωνο. Ταυτόχρονα όμως μια ιρανική φρεγάτα και ένα ακόμα ιρανικό πολεμικό συνοδείας ξεκίνησαν για την περιοχή (όπου θα μείνουν 3 μήνες σύμφωνα με την Τεχεράνη).
Ακόμα κι αν δεν γίνει άμεσα κάποια εμπλοκή μεταξύ των πολεμικών των ηπα και του ιράν, το βέβαιο είναι ότι το Ριάντ θα ενοχληθεί. Και εφόσον οι αμερικάνοι άρχισαν, είναι αβέβαιο το αν και πως θα σταματήσουν.
Κάιρο ζικ ζακ. Είναι μια εξέλιξη που θα την βλέπουμε σε διάφορες παραλλαγές. Το φασιστικό / μιλιταριστικό καθεστώς της αιγύπτου είχε βρει κρίσιμο στήριγμα στο Ριάντ, που έχει δανείσει μεγάλα ποσά στη μισοχρεωκοπημένη αιγυπτιακή "οικονομία" - στο κράτος της κυρίως. Σαν ανταπόδοση ο δικτάτορας Σίσι υπέγραψε μια συμφωνία με το Ριάντ για να του χαρίσει κάποια νησάκια στη βόρεια μεριά της Ερυθράς Θάλασσας· μια συμφωνία που, ωστόσο, δεν έχει υλοποιηθεί ως τώρα, εξαιτίας των μεγάλων αντιδράσεων που προκάλεσε εντός αιγύπτου.
Τώρα Κάιρο και Ριάντ δηλώνουν τσακωμένοι. Το σαουδαραβικό καθεστώς ανακάλεσε τον πρεσβευτή του απ’ το Κάιρο, και η κρατική σαουδαραβική πετρελαϊκή aramco ανακοίνωσε ότι σταματάει τις πωλήσεις πετρελαίου στην αίγυπτο, παγώνοντας ένα συμβόλαιο που υπογράφτηκε μόλις τον περασμένο Απρίλη. Απ’ την μεριά τους, στα καθεστωτικά μήντια του Καΐρου άρχισαν να εμφανίζονται κατηγορίες (κατά του Ριάντ) ότι υποστηρίζει τρομοκράτες - στη συρία... Τσσσσςςςς!
Ποια είναι η αιτία; Υποτίθεται ότι το Ριάντ θύμωσε που το Κάιρο ψήφισε δύο (εντελώς αντίθετες μεταξύ τους!...) προτάσεις στο συμβούλιο ασφαλείας του οηε, πρόσφατα, σε σχέση με τη συρία: την γαλλική, που ζητούσε άμεση και γενική κατάπαυση πυρός· και την ρωσική που ήθελε μια εκεχειρία περιορισμένη χρονικά, για ανθρωπιστικούς λόγους. Καμία απ’ αυτές δεν εγκρίθηκε - οπότε γιατί θύμωσε (αν περί αυτού πρόκειται) το Ριάντ;
Θεωρούμε πιθανό ότι ο δικτάτορας της αιγύπτου, παρακολουθώντας τις πιο πρόσφατες εξελίξεις στη συρία (και "μέχρι νεωτέρας"...) διαφοροποιεί ελαφρά την στάση του γιατί δεν θέλει να τα σπάσει με την Μόσχα. Είναι μέρος της τακτικής εξασφάλισης γεωπολιτικών προσόδων σε μια εποχή μεγάλης ρευστότητας. Το Ριάντ, απ’ τη μεριά του, δεν έχει την ίδια ευελιξία. Ο ένας κρίκος, λοιπόν, είναι πιο ελαστικός απ’ τον άλλο· κι αυτό ίσως προκαλεί εκνευρισμό.
Θα φανεί πόσο θα προχωρήσουν οι ελιγμοί της αιγυπτιακής χούντας. Και μην ξεχνιόμαστε: ο Σίσι είναι εθνικός φίλος.
Βεγγάζη - Παρίσι ένα τσιγάρο δρόμος. Στην προσπάθειά του ο γαλλικός ιμπεριαλισμός να βρει μια καλή θέση για τον φίλο του Khalifa Hafter που ελέγχει την ανατολική λιβύη (και κάμποσα πετροκοιτάσματα), κάλεσε πριν 10 μέρες μια "σύνοδο για το λιβυκό πρόβλημα" στο Παρίσι. Συμμετείχαν αντιπρόσωποι απ’ την αίγυπτο, τη γερμανία, την ιταλία, το κατάρ, τη σαουδική αραβία, την ισπανία, την τουρκία, τα αραβικά εμιράτα, την αγγλία, τις ηπα· συμμετείχε επίσης ο εκπρόσωπος του οηε για τη λιβύη Martin Kobler. Απ’ τη λιβύη δεν είχε προσκληθεί η "επίσημη κυβέρνηση" (η πιο πρόσφατη απ’ τις δύο τέτοιες που υπάρχουν εκεί) αλλά μία "συνιστώσα" της.
Η συνάντηση θα πρέπει να θεωρηθεί αποτυχημένη. Αυτό που ανακοινώθηκε ήταν ότι "η μελλοντική λιβυκή κυβέρνηση (όταν θα έχει κατατροπωθεί η τρομοκρατία εκεί...) θα πρέπει να δώσει μια θέση και στον Hafter". Μόνο που αυτός δεν θέλει μια οποιαδήποτε θέση. Θέλει να είναι ο αρχηγός του στρατού. Δηλαδή το πραγματικό αφεντικό.
Διάφοροι έμειναν "με μούτρα" για το περιεχόμενο της γαλλικής πρωτοβουλίας. Η ιταλία και η αλγερία (που δεν είχε προσκληθεί) είναι ανάμεσά τους.
Το ηθικό δίδαγμα; Στους δύσκολους καιρούς των ρευστών συμμαχιών ο γαλλικός ιμπεριαλισμός χρειάζεται ακόμα πολλά πακέτα (τσιγάρων) μέχρι να επιβάλλει τις ιδέες του...
Τώρα ησυχάσαμε; Ως χτες οι αρμόδιοι επιστήμονες πίστευαν ότι το σύμπαν (το μοναδικό;) είχε 100 δισεκατομύρια γαλαξίες· ήταν, σαν να λέμε, "μαζεμένο". Και τι είναι 100 δισεκατομύρια γαλαξίες; Λιγότεροι απ’ το μυθικό "ελληνικό καταπίστευμα".
Τα ευρήματα απ’ το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble άλλαξαν τα δεδομένα· και, πιστεύουμε, προς το καλύτερο. Το σύμπαν έχει 2 τρισεκατομύρια γαλαξίες (κατά προσέγγιση, πάντα!)· 20 φορές περισσότερους δηλαδή. Αυτό είναι που λέμε η έκπληξη της βραδιάς!
Συνεπώς υπάρχει αρκετός χώρος: αν αηδιάσουμε τόσο που θα πρέπει να μαζέψουμε τα μπογαλάκια μας, κάπου θα βρούμε έναν φιλόξενο πλανήτη. Που να μην έχει θέα προς τα εδώ.
(Απ’ την άλλη αυξάνονται οι κίνδυνοι για την Γη, έτσι δεν είναι; Οι πιθανοί εξωγήινοι προκύπτουν τώρα 20 φορές περισσότεροι. Ανάλογα αυξάνονται και οι κακόβουλοι αναμεσά τους. Ένα παγκόσμιο "δόγμα ασφάλειας" χρειάζεται επειγόντως.)
Κακός μπελάς! Ο καινούργιος πρόεδρος των φιλιππίνων, παρότι είναι στο πόστο του μόνο 3,5 μήνες (απ’ τις 30 του περασμένου Ιούνη) έχει αρχίσει να ξηλώνει την αμερικανική πολιτικοστρατιωτική ηγεμονία στην ανατολική ασία με ρυθμούς ασυνήθιστους.
Πιθανότατα σε μια βδομάδα (19 με 21 Οκτώβρη) ο Duterte θα κάνει επίσημη επίσκεψη στο Πεκίνο. Θα συνοδεύεται από φιλιππινέζους επιχειρηματίες: απ’ τους 25 που ήταν το αρχικό νούμερο υπάρχουν εκτιμήσεις ότι μπορεί να είναι πάνω από 200 (!). Το φιλιππινέζικο κεφάλαιο ενδιαφέρεται έντονα για δουλειές με το κινεζικό· κι αυτό όχι μόνο εξηγεί την (αντιαμερικανική) στάση του Duterte, αλλά δείχνει και τα στηρίγματά της: απ’ τον αγροτικό τομέα ως τις υποδομές, τα αφεντικά των φιλιππίνων ευελπιστούν ότι κινέζικο χρήμα και know how μπορεί να φέρει "επενδυτική άνοιξη" στη χώρα (με κέρδη και γι’ αυτούς). Κι αν οι "συνοριακές διαφορές" της Μανίλα με το Πεκίνο παραπέμπουν σε υποθαλάσσια κοιτάσματα υδρογονανθράκων (από οικονομική άποψη περί αυτού πρόκειται), αφού η κρατική πετρελαϊκή των φιλιππίνων Philex Petroleum δεν έχει τεχνολογία για να τα εκμεταλλευτεί, κοινές επιχειρήσεις με την κίνα θα "δώσουν λύση" - αυτό, ακριβώς, που σχεδιάζει το Πεκίνο, για τους δικούς του γεωπολιτικούς λόγους.
Συρία και όχι μόνο. Από γεωγραφική άποψη η συρία είναι πολύ μακριά απ’ τις φιλιππίνες. Γεωπολιτικά όμως είναι πολύ κοντύτερα. Για δύο ουσιαστικούς λόγους. Πρώτον, επειδή το σχέδιο "ισλαμική τρομοκρατία" (το έχουμε ονομάσει stay in front θεωρώντας το εξέλιξη και update του νατοϊκου stay behind…) αφορά όλη την τεράστια ζώνη γης απ’ τις αφρικανικές ακτές του Ατλαντικού ως τις ασιατικές ακτές του Ειρηνικού. Όχι ομοιόμορφα· με ευελιξία (περισσότερα στο Sarajevo νο 111).
Και δεύτερον, επειδή η συμμαχία Άγκυρας- Μόσχας - Τεχεράνης - Δαμασκού, παρότι δεν είναι καθόλου πλήρης ακόμα, αμφισβητεί τον "μέσω χάους" αμερικανικό έλεγχο σ’ αυτό το δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου, που είναι η μέση Ανατολή και η (ανατολική τουλάχιστον) Μεσόγειος. Για να γίνει το πράγμα ακόμα χειρότερο για τους σχεδιασμούς της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της: το Πεκίνο δεν είναι απόν ούτε απ’ αυτό το δευτερεύον μέτωπο. Μπορεί να μην είναι στην πρώτη γραμμή, αλλά φαίνεται ότι ξεπεράστηκαν οι παρεξηγήσεις με τη Μόσχα· και έχει (ή θα έχει) μια δευτερεύουσα μεν αλλά αξιοσημείωτη παρουσία.
Θα έχει συνέπειες, λοιπόν, η "αμερικανική ήττα" απ’ το Πεκίνο στις φιλιππίνες, ειδικά αν σταθεροποιηθεί, στη στάση της Ουάσιγκτον απέναντι στην "πίεση" που δέχεται η τακτική της στη συρία; Για να το πούμε αλλιώς: έχει η Ουάσιγκτον περιθώριο για δεύτερο στραπάτσο;
Αν και μένει να δούμε, η προς το παρόν εκτίμησή μας είναι πως όχι, δεν υπάρχει κανένα τέτοιο περιθώριο. Όχι για "δεύτερο". Ούτε καν για πρώτο!
London freaks out. Σύμφωνα με το (τροσκιστικό) world socialist web site η (σύμφωνα με τα λεγόμενα μας) "στενότητα περιθωρίων" εκδηλώνεται ήδη στο should I go from e.u. Λονδίνο. Το αγγλικό κοινοβούλιο αφιέρωσε σήμερα 3 ώρες για το πως θα αντιμετωπίσει την ρωσική επιθετικότητα στη συρία. Ειδικά στο Aleppo. Η καούρα ήταν διακομματική, παρότι οι "εργατικοί" του Corbyn προσπαθούν ερασιτεχνικά, και για χάρη των εντυπώσεων, να το παίζουν σε δύο ταμπλώ, ευαγγελιζόμενοι και την ειρήνη στη συρία και την τιμωρία των ρωσικών εγκλημάτων. (Mα είναι γνωστός εδώ κι έναν αιώνα ο εθνικός ρόλος της κάθε σοσιαλδημοκρατίας!!! Δεν έχουμε εδώ τον "φίλο Σίσι";)
Πως θα σωθεί το ανατολικό Aleppo; Με μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων. Και πως μπορεί να γίνει αυτό εναντίον των ρωσικών και συριακών βομβαρδιστικών (αεροπλάνων και ελικοπτέρων); Επειδή οι βουλευτές δεν έχουν ιδέα από στρατιωτικές επιχειρήσεις σκέφτηκαν ότι δεν θα ήταν σκόπιμο να καταρρίψουν ρωσικά ιπτάμενα - σαν πρώτη επιλογή. Αντ’ αυτού θα μπορούσαν να βομβαρδίσουν τα συριακά αεροδρόμια. Ποιοί; Οι άγγλοι βουλευτές; Όχι. Η αγγλική αεροπορία (υποθέτουμε εφορμώντας απ’ τις κυπριακές βάσεις της), και οι σύμμαχοί της. Δηλαδή η Ουάσιγκτον.
Ο άγγλος υπ.εξ. Boris Johnson δεν βλέπει ρεαλιστική αυτή την "ζώνη". Οι ρώσοι έχουν καλοεγκαταστήσει τους s-300 και s-400 με τα ραντάρ τους, όπως έχουν καλοεγκαταστήσει και τις προειδοποιήσεις τους. Οπότε;
Κατ’ αρχήν λεονταρισμοί. Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία (και στην καπιταλιστική, αλλά όχι μόνο) που κάποια στιγμή, ακούγοντας τους πολλούς βρυχηθμούς του, το λιοντάρι (σε εισαγωγικά, καθότι αγγλικό) ψωνίζεται.
Athens - by (deep) night. Τα ελληνικά αφεντικά θα πρέπει να είναι ζαλισμένα. Η απόβαση του κινέζικου κεφάλαιου στον Πειραιά είναι μια μεγάλη μπίζνα (για τους έλληνες εφοπλιστές αλλά και τις μαφίες), που έχει ήδη διάφορες καθόλου ασήμαντες παράπλευρες συνέπειες. Αλλά το Πεκίνο δεν είναι αφελές γεωπολιτικά: στο βαθμό που στήνει "σταθμό / λιμάνι / hub" στην ανατολική Μεσόγειο δεν μπορεί παρά να ενδιαφέρεται για ολόκληρη την θαλάσσια γραμμή απ’ τα κινεζικά παράλια ως τη γαλανά νερά του Αιγαίου. Προφανώς θα επιδιώξει να την εξασφαλίσει μέσω συμμαχιών.
Όμως αυτό είναι απόλυτα αντίθετο και εχθρικό προς τα αμερικανικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Μεσοπρόθεσμα δεν γίνεται τα ελληνικά αφεντικά να ελπίζουν σε κέρδη και στα δύο ταμπλώ. Ούτε, όμως, είναι και το πιο αποδοτικό να αξιοποιήσουν το ελληνικό οικόπεδο σαν αμερικανική "γραμμή άμυνας" κατά της ... κίνας.
Αν η ντόπια καθεστωτική πολιτική εμφανίζει συμπτώματα σχίζο! σχίζο!, ίσως να είναι και τέτοιες (αν και όχι μόνο τέτοιες) οι αιτίες...
Χάλια φάση. Η κοινοβουλευτική "μονομαχία στο ελ Πάσο για την διαπλοκή και την διαφθορά" είχε από υποκειμενική άποψη τα ίδια ακριβώς τυπικά, ψυχοσυναισθηματικά και, σε τελευταία ανάλυση πολιτικά χαρακτηριστικά με τους καυγάδες των ιδιοκτητών των π.α.ε.: "είσαι εγκληματίας" - "όχι, εσύ είσαι πιο εγκληματίας" - "άσε ρε φυλακόβιε" - "μιλάς κι εσύ της εγκληματικής οργάνωσης;" και τα λοιπά.
Πολλοί δεν αντέχουν να συσχετίσουν τον ποδοσφαιρικό λουμπενισμό (οπαδικό και επιχειρηματικό) με εκείνον των πολιτικών βιτρινών, των οπαδών τους· της πλειοψηφίας της νομιμόφρονος κοινωνίας εν τέλει. Κακό της κεφαλής τους. Το ποδόσφαιρο στην ελλάδα δεν είναι απλά ένας επιχειρηματικός τομέας με "λαϊκή" υποστήριξη. Είναι η γενική αλληγορία του πολιτικού προσοδισμού τόσο στο κράτος όσο και στο κεφάλαιο. Είναι μια (αν και όχι η μοναδική) έκφραση του Μοντέλου.
Κι αν υπάρχουν αμφιβολίες, να οι σημερινές εξομολογήσεις του πρώην προέδρου της ένωσης ποδοσφαιρικών σωματείων Χανίων (μέλος της θρυλικής ελληνικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας - επο) Γιώργου Βούρβαχη στον ρ/σ sporfm: με 784 χιλιάρικα (σε ευρώ) ο εν λόγω καταγγέλει ότι ο asset αγόρασε τις ψήφους των προέδρων των ποδοσφαιρικών σωματείων (ερασιτεχνικών) του νομού Xανίων ώστε να βγει στην ε.π.σ. πρόεδρος που ύστερα, στην ε.π.ο., θα ψηφίσει υπέρ των asset συμφερόντων. Στο Ρέθυμνο (λέει ο ίδιος) η αγορά ήταν πολύ φτηνότερη. Στην Αττική, στο Αιγαίο, οι τιμές ποικίλουν. (Υποθέτουμε ότι το ίδιο κάνει και η ποδοσφαιρική "αντιπολίτευση" - τι άλλο;)
Ακόμα και το ένα δέκατο των εξομολογήσεων να είναι αλήθεια, είναι αρκετό. Ωστόσο η σημασία για την πραγματικότητα του κρατικού / καπιταλιστικού καθεστώτος στην ελλάδα (που εκφράζεται υποχρεωτικά και στην κεντρική πολιτική σκηνή, στο κοινοβούλιο δηλαδή) βρίσκεται στις λεπτομέρειες. "Τα Χανία βουΐζουν" λέει, κι αυτή η φράση δείχνει ότι οι δουλειές δεν είναι κρυφές. "Είχανε βάλει την ασφάλεια να με παρακολουθεί" λέει, μιας και στον (τελικά...) νικητήριο συνδυασμό των τοπικών εκλογών συμμετείχε και ένας ασφαλίτης. Κομπλέ!!!
Είναι, προς στιγμήν, άσχετο. Όμως όταν η φίλα προσκείμενη στους φαιορόζ πρόεδρος του αρείου πάγου πηγαίνει στον πρωθυπουργό για να του πει, μεταξύ άλλων, δεν μου δίνεις άλλα τρία χρόνια θητείας στο πόστο; μου αρέσει ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ ΔΗΛΩΝΕΙ ΔΗΜΟΣΙΑ ΟΤΙ Η ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΑΡΑ ΓΟΥΣΤΑΡΕ ΤΗΝ ΙΔΕΑ (αν και είναι αντισυνταγματική, ενώ ως γνωστόν η πρωθυπουργάρα έχει ορκιστεί κλαψουρίζοντας ότι "είναι κάθε λέξη του συντάγματος"), αυτή λοιπόν η δημόσια έκφραση σημαίνει ότι: οι μαφίες δεν έχουν πια λόγο να κρύβονται. Εκείνο που με τον Τσοχαντζόπουλο είναι προκλητικό (η επίδειξή του), τώρα είναι κοινοτοπία.
Πλειστηριασμοί. Η ακύρωση των πλειστηριασμών για τα σπίτια όσων δεν έχουν άλλη περιουσία είναι σωστοί και δίκαιοι. Δεν χρειάζεται η δική μας συνηγορία, έτσι δεν είναι;
Θα πρέπει κανείς ωστόσο να έχει στο κέντρο της σκέψης του αφενός την πραγματική ταξική διαστρώματωση της ελληνικής κοινωνίας, αφετέρου τις πραγματικές διευθετήσεις και σχέσεις σε ότι αφορά την ακίνητη περιουσία. Επιπλέον θα πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη του τον παράγοντα "600 δις"
Είναι πασίγνωστο (σε ότι αφορά το πρώτο) ότι κάθε οικογένεια με τέσσερα σπίτια έχει "γράψει" το ένα στην κόρη, το άλλο στον γυιό, το τρίτο στην / στον σύζυγο· το τέταρτο εμφανίζεται σαν η "πρώτη κατοικία" της / του. Eίναι αυτός/αυτή που έχει αφήσει κάτι φέσια όχι (αναγκαστικά) μόνο στις τράπεζες αλλά σε πρώην συνεταίρους, προμηθευτές, στη δεη, κλπ - και σε εργαζόμενους... Αν δεν μπορούν οι μαχητικοί δράστες της ακύρωσης των πλειστηριασμών να ξεχωρίσουν αυτές τις περιπτώσεις (που δεν είναι καθόλου λίγες, είναι μάλλον πάρα πολλές) απ’ τις περιπτώσεις των μισθωτών που έμειναν άνεργοι να χρωστάνε το μοναδικό κεραμίδι που είναι πάνω απ’ το κεφάλι τους, τότε έχουν κάνει ένα κτηνώδες λάθος. Κι αυτό λέγεται: πως οι μεσοαστοί χρησιμοποιούν τους ξεπεσμένους μικροαστούς ή/και εργάτες σαν ασπίδα.
Όσο για τον παράγοντα "600 δις"; Επειδή μοιράζονται αφειδώς (έναντι 35(;) ευρώ) κάτι δηλώσεις του είδους "σας χρωστάω; πάρτε τα απ’ το ‘καταπίστευμα’", έχει αρχίσει να αποκτάει ήδη μαζική υπόσταση η πεποίθηση ότι η σωτηρία απ’ τις κατασχέσεις είναι αυτή η διεθνής σπείρα απατεώνων που στα μέρη μας λέγεται "Α.Σ./Ε.ΣΥ.".
Σε διάφορους ακτιβιστές δεν αρέσει καθόλου η πραγματικότητα της ταξικής διάρθρωσης (και) της ελληνικής κοινωνίας. Τους βάζει δύσκολα και, σε ορισμένες περιπτώσεις, θα εξέθετε τα κίνητρά τους. Τις συνέπειες τις έφαγε το "δεν πληρώνω" τα διόδια· και νίκησαν οι εταιρείες.
Μπορεί να ξαναγίνει κάτι ανάλογο· δεν υπάρχει θέμα.
Για μια χούφτα καρέκλες. Το περιβόητο "ηθικό πλεονέκτημα" της ντόπιας αριστέρας συνοψίζεται σε δύο μονάχα πράξεις της:
Α) Συγκυβέρνηση με φασίστες·
Β) Εξωτερική πολιτική / αγάπη με φασίστες, χουντικούς, καραβανάδες, ανθρωποχασάπηδες.
Αν τα τσακάλια του "αριστερού" σκέλους της φαιορόζ κυβέρνησης σκοπεύουν, πριν απ’ το συνέδριο, να τυπώσουν t-shirts, θα πρέπει να γράφουν "συριζα - σισι/χα!"
Αφού το "ηθικό πλεονέκτημα" είναι το ξέπλυμα των φασιστών (για "εθνικούς λόγους" πάντα!) ας το χαρούν τουλάχιστον!
Για ένα τόνο εθνικά συμφέροντα. Η πρώτη "τριμερής" συνάντηση Αθήνας - Λευκωσίας - Καΐρου (με τον Σίσι στο αίμα ως το γόνατο) έγινε στο Κάιρο το Νοέμβρη του 2014. Ποιες ήταν οι κυβερνητικές βιτρίνες στην Αθήνα τότε; Ε;
Η δεύτερη έγινε στη Λευκωσία τον Απρίλη του 2015. Ποιές ήταν οι καινούργιες κυβερνητικές βιτρίνες στην Αθήνα τότε; Ε; Η τρίτη έγινε στην Αθήνα τον Δεκέμβρη του 2015. Η τέταρτη τώρα, στο Κάιρο, Οκτώβρη του 2016.
Αν θέλει κανείς να δει τα αληθινά σκατά της εθνικής ενότητας και το ποια είναι η εθνική καθεστωτική συνέχεια, άσχετα απ' τις βιτρίνες που παίζουν τους ρολάκους τους, πριν κοιτάξει την εσωτερική πολιτική πρέπει να κοιτάει την εξωτερική. Κι αφού δει εκεί αυτά που δειλιάζει να δει εδώ, ύστερα θα πρέπει να φέρει το βλέμμα του εντός συνόρων, μπας και καταλάβει.
Τι να καταλάβει; Τον Απρίλη του 2015 μέσα στο κυβερνητικό crew ήταν ΌΛΟΙ όσοι το παίζουν τώρα εξωκοινοβουλευτική "αριστερή" αντιπολίτευση. Και γύρω απ’ το τότε "αντι ε.ε. κυβερνητικό έπος" ήταν απ’ τους φασίστες μέχρι τους ακροαριστερούς, κι ακόμα παρακεί.
Κανένας από δαύτους δεν είχε πρόβλημα τότε για τους χαριεντισμούς με τον φασίστα καραβανά δολοφόνο του Καΐρου. Κανένας... Τώρα, καιροσκοπώντας, μπορεί να το "παίζουν" αλλιώς. Εύκολα κι ανώδυνα· ποιος θυμάται τι έφαγαν χτες;
Ανακαλύψεις. Το καθεστωτικό (και "κεντροαριστερό") γερμανικό spiegel, στην ηλεκτρονική του έκδοση, ανακάλυψε την αμερική! How Syria Became the New Global War είναι ο τίτλος του άρθρου. Και αφορά (τι άλλο;) την "μαχή του Aleppo".
Είναι ο "παγκόσμιος πόλεμος" δυο λέξεις που μπορεί κανείς να χρησιμοποιεί κατα βούληση, για προπαγανδιστικούς λόγους; Το spiegel απαντάει "ναι": παγκόσμιος έχει γίνει ο πόλεμος στη συρία απ’ την στιγμή που ο Άσαντ και οι σύμμαχοί του (: η Μόσχα) μπορεί να πάρουν το Aleppo. Ενώ ως τώρα τι ήταν;
Δεν μας νοιάζει τη συγκεκριμένη στιγμή ποιους εκφράζει το συγκεκριμένο καθεστωτικό μέσο. Έχει σημασία τι εκφράζει: το παμπάλαιο και πάντα δηλητηριώδες δόγμα όλων των ιμπεριαλιστών. Εμείς; Εμείς δεν θέλαμε... Απλά προσπαθήσουμε να βάλουμε μια τάξη εδώ κι εκεί... ΑΥΤΟΙ τον έκαναν (τον πόλεμο) παγκόσμιο...
Εν τω μεταξύ, μια μέρα μετά τις συνεννοήσεις Πούτιν - Ερντογάν, ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov τα είπε τηλεφωνικά με τον ιρανό υπ.εξ. Zarif. Στα ανακοινωθέντα τους δήλωσαν ότι θα δυναμώσουν τις προσπάθειές τους για να "τελειώσει η σύγκρουση στο Aleppo".
Αν και όταν πέσει το ανατολικό τμήμα της πόλης, ο Άσαντ και οι σύμμαχοί του θα είναι οι (σχετικοί) νικητές. Δεν θα είναι το τέλος της σύγκρουσης. Αλλά, λαμβάνοντας υπόψη τι γινόταν ως το περσινό καλοκαίρι, θα είναι μια εντυπωσιακή ανατροπή των συσχετισμών.
Όσο για τον παγκόσμιο πόλεμο; Κοιτάξτε στην ασία poor spiegelists!!!
Σκύλα και Χάρυβδη. Θα χρειαστεί μελλοντικά (και όχι πολύ μακρινά) να ανατρέξει κανείς (και) στις λεπτομέρειες του πως ακριβώς έχει εξελιχθεί η προεκλογική φανφάρα στις ηπα. Το τελικό αποτέλεσμα θα φωτίσει ασφαλώς αναδρομικά όσα έχουν γίνει, ειπωθεί, υπονοηθεί· θα φωτίσει ακόμα και τουλάχιστον μια δολοφονία που κατά τον Assange έγινε μέσα σ’ αυτή τη διαδικασία.
Μπορούμε ωστόσο να πούμε από τώρα ότι η παρακμή μιας αυτοκρατορίας (που ήταν τέτοια για μικρό ιστορικό διάστημα, σε σύγκριση με άλλες του παρελθόντος) ίσως αντανακλάται (και) στην ποιότητα των πολιτικών βιτρινών που (είτε ή μία είτε η άλλη) θα εμφανίζονται σαν τα αφεντικά της. Κι αυτών η ποιότητα, με τη σειρά της, αντανακλά την ποιότητα των ψηφοφόρων τους.
Δυστυχώς αυτήν την παρακμή δεν θα την χαρούμε. Όταν ο special one δείχνει σημάδια παρακμής οι αντίπαλοί του ορμούν. Οι διαφορές τους λύνονται αργά ή γρήγορα με αίμα και πόνο· των απο κάτω.
Είδε κανείς πρωτοκοσμικός στους πρόσφυγες απ’ το αφγανιστάν, το ιράκ, τη σομαλία, την υποσαχάρια αφρική, την συρία, τη λατινική αμερική, κάποιο προμήνυμα κινδύνου για τις δικές του σιγουριές; Υποδέχτηκε κανείς αυτούς τους ανθρώπους σαν αγγελιοφόρους; Όχι.
Οπότε η καπιταλιστική ιστορία είναι αμείλικτη.
(Τίποτα δεν είναι μοιραίο. Έχουμε κάτι να κάνουμε, αν θέλουμε. Αλλά επειδή αυτό το "κάτι" είναι ζόρικο, μόνο αποστροφή συναντάει. Λες και...)
Παλιότερες αναρτήσεις:
21-31 Δεκεμβρίου 2016 |
11-20 Δεκεμβρίου 2016 |
1-10 Δεκεμβρίου 2016 |
21-30 Νοεμβρίου 2016 |
11-20 Νοεμβρίου 2016 |
1-10 Νοεμβρίου 2016 |
21-31 Οκτωβρίου 2016 |
11-20 Οκτωβρίου 2016 |
1-10 Οκτωβρίου 2016 |
21-30 Σεπτεμβρίου 2016 |
11-20 Σεπτεμβρίου 2016 |
1-10 Σεπτεμβρίου 2016 |
21-31 Αυγούστου 2016 |
11-20 Αυγούστου 2016 |
1-10 Αυγούστου 2016 |
1-4 Ιούλη 2016 |
21-30 Ιούνη 2016 |
11-20 Ιούνη 2016 |
1-10 Ιούνη 2016 |
21-31 Μάη 2016 |
11-20 Μάη 2016 |
1-10 Μάη 2016 |
21-30 Απρίλη 2016 |
11-20 Απρίλη 2016 |
1-10 Απρίλη 2016 |
21-31 Μάρτη 2016 |
11-20 Μάρτη 2016 |
1-10 Μάρτη 2016 |
27-29 Φλεβάρη 2016
