Κυριακή 20 Μάρτη 2016

Το μονοπώλιο των εννοιών. Όταν οι συντεταγμένες της καθημερινής ζωής, οι ρουτίνες και οι συνήθειες, οι οικείοι χώροι και χρόνοι καταστρέφονται, η ανασύσταση των κοινωνικών σχέσεων γίνεται μια συχνά οδυνηρή προσπάθεια. Είναι υποχρεωτικά μια προσπάθεια αβέβαιης προσαρμογής σε εντελώς διαφορετικά δεδομένα, υπό το βάρος της προσωρινότητας. Που μπορεί να διαρκέσει πολύ. Στους καταυλισμούς στην τουρκία, στον λίβανο και στην ιορδανία, οι πρόσφυγες πολέμου απ’ την συρία, οικογένειες εργατικές, μικροαστικές ή μεσοαστικές, είναι "ασφαλείς" - αν αυτό σημαίνει ότι δεν θα κομματιαστούν από κάποια βόμβα. ‘Ομως δεν είναι καθόλου "ασφαλείς" αν εννοεί κανείς τις καθημερινές σχέσεις τους.
Εκεί, πολλοί (άγνωστο πόσοι...) γονείς, εργάτες, μικροαστοί ή και μεσοαστοί, παντρεύουν (με "προξενιά") τις νεαρές κόρες τους, σε ηλικία που κανονικά, την εποχή της ειρήνης, θα πήγαιναν στο λύκειο ή θα σπούδαζαν στο πανεπιστήμιο. Ο λόγος; Για να έχουν έναν σύζυγο να τις προστατεύει...
Αυτά, και άλλα παρόμοια, οι ειδικοί των ευρωπαϊκών κρατών τα ξέρουν καλά: υπάρχουν διαφόρων ειδών κοινωνικές υπηρεσίες, ενσωματωμένες στα προγράμματα του οηε για τους πρόσφυγες, που έχουν τη γενική διαχείριση αυτών των "πόλεων εκστρατείας".
Τα ξέρουν. Αλλά ο δυτικός (κρατικοποιημένος) φεμινισμός τελειώνει στην ... Κολωνία. Όταν μιλούν για τους πρόσφυγες πολέμου (ή και για τους μετανάστες) και βάζουν στο στόμα τους την λέξη "ασφάλεια", εννοούν όντα / pets. Που χρειάζονται φαγητό, στέγη και περίθαλψη – κι αυτό είναι όλο. Υποβιβάζουν έτσι τις κοινωνικές σχέσεις στο σύνολό τους ως τον πάτο της απλής επιβίωσης. Κι ούτε λόγος για τις κοινωνικές ανάγκες των γυναικών.
Κι αφού κάνουν αυτόν τον συνειδητό και σχεδιασμένο υποβιβασμό, αφού απαγορεύουν σε εκατοντάδες χιλιάδες άντρες, γυναίκες και παιδιά να πατήσουν ξανά σ’ ένα έδαφος κοινωνικά στέρεο (το ευρωπαϊκό), αφού τους υποχρεώνουν να παλεύουν με τα φαντάσματα, τις ελπίδες και τις απογοητεύσεις του limbo, αφού υπόσχονται και μετά διαπιστώνουν ότι "το πλοίο γέμισε", ύστερα τους κατηγορούν για συντηρητισμό. Ακόμα και για "φονταμενταλισμό".
Όπως ακριβώς έκαναν στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’90 για τους πολιορκούμενους του ηρωϊκού Sarajevo, στο σφαγείο της Βοσνίας.

Σάββατο 19 Μάρτη 2016

Αμηχανία. Με αξιοσημείωτη καθυστέρηση διάφοροι διεθνείς αναλυτές "κύρους" (;) το πρόσεξαν: η ρωσική αεροπορία αναδιπλώνεται (επίσημα) στο συριακό σφαγείο την ίδια ώρα που ο τουρκικός στρατός έχει περάσει (ανεπίσημα) τα σύνορα. Δύσκολο να το πεις "σύμπτωση", ε;
Το πρόσεξαν μεν, αλλά οι εξηγήσεις είναι κωμικές. Έξυπνη κίνηση του Πούτιν διαβάζουμε εδώ κι εκεί γιατί αλλιώς θα έπρεπε να κτυπήσει τον τουρκικό στρατό οδηγώντας σε κλιμάκωση μιας που η Άγκυρα είναι μέλος του νατο... Χμμμμ... Μερικές φορές η αμηχανία γεννάει βλακεία.
Το γεγονός ότι η Άγκυρα και η Μόσχα ποτέ δεν είχαν αντίθετα πραγματικά συμφέροντα στο συριακό πεδίο μάχης εξακολουθεί να διαφεύγει. Οι δηλώσεις κατά του Άσσαντ απ’ την μια μεριά και υπέρ του απ’ την άλλη μόνο τοις μετρητοίς δεν θα έπρεπε να εννοούνται. Που το γράφει ότι στους πολέμους πρέπει ο κάθε εμπλεκόμενος να είναι ειλικρινής και τίμιος;

Σάββατο 19 Μάρτη 2016

Κρατικός ρατσισμός. Η καινούργια "ιδέα" υπέρ του βίαιου εγκλωβισμού των σύριων (και όχι μόνο) προσφύγων πολέμου στο τουρκικό έδαφος, είναι ότι χάνουν την ιδιότητά τους (του πρόσφυγα πολέμου) μόλις περάσουν τα σύνορα κράτους που, τυπικά, διάγει εν ειρήνη. Αφού εκεί είναι ασφαλείς τι θέλουν να προχωρήσουν αλλού;
Είναι τόσο ελεεινή αυτή η "λογική" που αν την δοκιμάσει κανείς αλλού θα ανατριχιάσει. Αν, για παράδειγμα, θαλασσοπνίγεται κάποιος εξαιτίας ναυαγίου και καταφέρει να φτάσει σε ξηρά είναι "ασφαλής"... Τι άλλο θέλει; Ας κάτσει εκεί...

Παρασκευή 18 Μάρτη 2016

Επιτέλους διάλογος! Όσοι έχουν απομείνει από αδράνεια και μοιραλατρεία με μια κάποια εκτίμηση στους θεσμούς αντιπροσώπευσης, βωλοδέρνουν πίσω απ’ την τέλεια συνταγή: να κάτσουν σ’ ένα τραπέζι (οι επικεφαλής αν όχι όλων σίγουρα των περισσότερων κομμάτων) και να βρουν τις λύσεις.
Βαρετή παράσταση αταξικότητας. Το μόνο αντικείμενο διαπραγμάτευσης (κι όχι υποχρεωτικά φανερής) μεταξύ διαφορετικών φραξιών είναι η νομή του κράτους. Σίγουρα όχι για λογαριασμό των πάντων.
Προς το παρόν γίνεται ένας "ενδιαφέρον διάλογος" στην ποδοσφαιρική πυραμίδα. Μεταξύ ιδιοκτητών. Αν εκεί υπάρχουν περιθώρια αναδιανομής, οι φλυαρίες των πολιτικών βιτρινών περισσεύουν.

Παρασκευή 18 Μάρτη 2016

Επιτυχίες. Αν το Βερολίνο, με την σύντομη ανοιχτοσύνη του απέναντι στους πρόσφυγες πολέμου ήθελε να αποκτήσει φίλους, και μέσω αυτών ερείσματα στη μέση ανατολή, κλείνοντας με δύναμη την πόρτα κινδυνεύει να αποκτήσει και εχθρούς. Το δόγμα όσοι πρόλαβαν να μπουν μπήκαν - οι άλλοι έξω δείχνει, σε όσους απομείνουν αποκλεισμένοι, ότι η ευρωπαϊκή γενναιοδωρία του περασμένου καλοκαιριού ήταν απλά φτηνός υπολογισμός. Δεν υπάρχει κανένας λόγος για τον οποίο μια ένωση καπιταλιστικών κρατών σαν την ε.ε. δεν χωράει 3 ή 4 εκατομμύρια προσφύγων.
Εκτός από έναν: οι φασίστες πρέπει να έχουν επιτυχίες, ακόμα κι αν δεν κυβερνούν άμεσα. Η πρωτοκοσμική πανούκλα δεν θα σταματήσει αν δεν βρει μπροστά της όχι "φουκαράδες" αλλά αποφασισμένους εχθρούς.

Παρασκευή 18 Μάρτη 2016

Εκείνους που βρίσκουμε ανιαρούς συχνά τους ανεχόμαστε· εκείνους που μας θεωρούν ανιαρούς ποτέ.
(La Rochefoucauld, Αξιώματα, 1678)

Πέμπτη 17 Μάρτη 2016

Ζήσε τον μύθο της. Για τους πρόσφυγες η κινηματογραφική ντίβα δεν είχε τίποτ’ άλλο απ’ την παράσταση του ελέους. It is a clean dirty job, and someone has to do it. Έδωσε όμως χαρά στους ντόπιους λιγούρηδες του θεάματος. Κυβερνητικούς, δημοσιογραφικούς και γενικά. Μια κάποια γκλαμουριά μέσα στο σκοτάδι.
Από σύμπτωση (ή από συνωμοσία του σύμπαντος) ήταν το τέλειο timing: ξιφομαχίες για "εκείνην", όχι την Jolie αλλά την "μακεδονία". Κρίμα που οι ντόπιοι θαυμαστές της δεν την χάρηκαν στο ρόλο της Ολυμπιάδας στο Alexander the Great του Oliver Stone. Η κινηματογραφική υπερπαραγωγή πήγε άπατη στο κοινό όσων δηλώνουν απόγονοι (ή διάδοχοί του – είναι πολλοί, δεν χωράνε σε ιδρύματα), για όχι δευτερεύοντες λόγους: η ιστορικά ακριβής μεταφορά της προσωπικότητας του Ένδοξου Μεγάλου Παρανοϊκού ήταν βαριά για την στομάχα των εθνικών μυθολογιών και του μονοπωλίου της κληρονομιάς της αυτοκρατορικής μακεδονίας.
Εκείνο που θα νοστίμιζε το σύντομο τωρινό show θα ήταν να περνούσε η Jolie και στην άλλη μεριά των συνόρων. Με τις ανάλογες τιμές. Ακόμα και μια virtual μάνα μεγΑλέξανδρου μπορεί να προκαλέσει διπλωματικό επεισόδιο. Έστω κατά λάθος.

Πέμπτη 17 Μάρτη 2016

Υπάρχει πεντεσπάνι. Ήρθε ο Weiwei, ήρθε η Jolie, ο Bono όχι ακόμα. Υπάρχουν, μήπως, στα αρμόδια κλιμάκια, σκέψεις περί ανθρωπιστικού τουρισμού; Αν ναι, ας ενημερωθούν οι επαγγελματίες της μεγαλύτερης ελληνικής βιομηχανίας. Στην Κω και οπουδήποτε αλλού. Να τρίψουν τα χέρια τους.

Πέμπτη 17 Μάρτη 2016

Frighten ‘em all. Η Ειδομένη έκανε δημόσια γνωστό (και άρα νομιμοποίησε) ένα τεράστιο έγκλημα ηθικής τάξης (σε μια κοινωνία βαθιά ανήθικη) που στην πολύχρονη διάπραξή του έχει μεθοδευμένα ναυάγια και πνιγμούς, ξυλοδαρμούς, ταπεινώσεις, φυλακίσεις: αυτό που ένας φασίστας μπάτσος πριν 2 ή 3 χρόνια περιέγραψε ως να τους κάνουμε τον βίο αβίωτο για να σταματήσουν να έρχονται.
Περί αυτού πρόκειται, σε πρώτο χρόνο. Η περίφημη "απουσία του κράτους" στην Ειδομένη ξεπέρασε κατά πολύ την διοικητική του ανικανότητα. Ήταν και είναι ομολογημένο σχέδιο. Να γίνει η ζωή τους αβίωτη, για να σταματήσουν να έρχονται….
Το δεύτερο βήμα είναι "φυσική συνέπεια" του πρώτου, κι ακόμα πιο βρώμικο. Το φάντασμα της "συλλογικής ευθύνης" βρίσκεται στην καρδιά αυτού του βίαιου παραδειγματισμού. Εκφράζεται πολύ καλά με την λέξη "ροές". Εκείνοι που ταλαιπωρούνται σχεδιασμένα σε ελληνικό έδαφος και εκείνοι που πιθανόν να σκέφτονται να κινήσουν προς τα εδώ, αποτελούν απλά συστατικά ενός άμορφου ρευστού. Το πιέζεις εδώ, στη μία "άκρη", και η πίεση μεταφέρεται με "φυσικό τρόπο" στην άλλη. Σα να πατάς το φρένο του ι.χ. σου. Ζωή δεν χωράει εδώ. Απαγορεύεται.
Η προϋπόθεση κτίζεται στα θεμέλια μιας ξεφτιλισμένης τετράγωνης λογικής. Και τι άλλο να κάνουμε, δηλαδή; λέει η κυβερνοφασιστοανθρωπιστική μούσα. Λαθραία ερώτηση που δεν επιτρέπεται καν και καν να την κουβεντιάσει όποιος δεν ανήκει (ακόμα και νοερά) στο κράτος και στο παρακράτος.
Εν τέλει, η τακτική της "αποτροπής", της "αποθάρρυνσης", του τα μαρτύρια αυτών εδώ είναι προειδοποίηση για τους επόμενους, χωράει κάτι επιπλέον, που ευτυχώς δεν έχει γίνει ακόμα στα μέρη μας. Ελπίζουμε να μην γίνει ποτέ. Οργανωμένες επιθέσεις "αγνώστων" (φασιστών) σε καταυλισμούς· για παράδειγμα στην Ειδομένη.
Οι κυβερνήσεις που διατείνονται ότι "δεν θα χρησιμοποιήσουμε βία για την αποτροπή" δεν είναι πιο ανθρωπιστικές. Ασκούν ήδη αρκετή βία, κουκουλωμένη. Απλά αφήνουν ανοικτά παράθυρα για αναθέσεις και εργολαβίες.

Τετάρτη 16 Μάρτη 2016

Hitting the road. Πλησιάζοντας το τέλος της προεδρικής του καριέρας, κι έχοντας κυρίως διεκπεραιωτικά καθήκοντα πια (τουλάχιστον υπό ομαλές συνθήκες...), ο Μπάρακ Ομπάμα έχει γίνει δηλητηριώδης στις συνεντεύξεις του. Την μια χαρακτηρίζει “free riders” (ευφημισμός του "παράσιτα") διάφορα μεσανατολικά καθεστώτα, κατανομάζοντας συγκεκριμένα το Ριάντ (υπονοώντας, μήπως, και το Τελ Αβίβ;). Την άλλη "χώνει" το Παρίσι και το Λονδίνο, ότι ζήτησαν την αμερικανική στρατιωτική δράση στη λιβύη, αναλαμβάνοντας να φροντίσουν για την "μετά – τον – Καντάφι – εποχή", μόνο για να την παρατήσουν ευθύς αμέσως, στο χάος.
Οι σεΐχηδες του Ριάντ διαμαρτύρονται θυμωμένα. Πάντα είμασταν στην πρώτη γραμμή... όχι κύριε Ομπάμα... δεν είμαστε free riders… Ο Κάμερον είναι πιο κομψός. Μα γιατί το λέτε αυτό; Αφού και τώρα στη λιβύη είμαστε... Όντως!
Είναι η ξυνίλα του Ομπάμα εκδήλωση τύψεων κάποιου που πήρε το νόμπελ ειρήνης υπογράφοντας στρατιωτικές επιδρομές σε καμιά δεκαριά σημεία του πλανήτη; Θέλει να πει με τραβολογούσαν από ‘δω κι απο ‘κει διάφοροι για τις δουλειές τους εννοώντας ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι αθώος του αίματος;
Αστεία πράγματα. Αντιθέσεις (συμφερόντων) μεταξύ κρατών υπάρχουν πάντα, ακόμα κι αν αυτά εμφανίζονται σα σύμμαχοι. Υπάρχουν αντιθέσεις (συμφερόντων) ακόμα και μεταξύ διαφορετικών κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών μέσα στο ίδιο κράτος. Το ότι ο Ομπάμα δεν ήταν Μπους ο νεώτερος είναι αλήθεια, αλλά τριτεύουσας σημασίας. Στη θητεία του πρόλαβε να αναδείξει σε εξουσία τους ουκρανούς φασίστες και τον isis σε "παγκόσμιο παράγοντα".
Ύστερα από τόση κούραση, ο πρώτος μαύρος αμερικάνος προέδρος μπορεί και να προετοιμάζεται για μια ξεκούραστη καριέρα ειρηνοποιού όταν θα είναι, πια, πρώην. Συνηθίζεται. Εκείνος ο Μπλερ της εισβολής στο ιράκ το 2003 δεν καλοπληρώνεται για μεσολαβήσεις και διαλέξεις υπέρ της ειρήνης;

Τετάρτη 16 Μάρτη 2016

Νονοί. Στις οδικές πινακίδες στη βόρεια ελλάδα, πριν και μετά τη Σαλονίκη, η βουλγαρία και η τουρκία γράφονται με τα ονόματά τους. Στα ελληνικά και στα αγγλικά. Στο "ψευδώνυμο κρατίδιο" όμως δεν γίνεται καν η χάρη του αρκτικόλεξου f.y.r.o.m. Όχι. Οι οδοδείκτες γράφουν "Σκόπια - Skopia". Σα να κινούνταν κάποιος ανάποδα, οδηγώντας προς την ελληνική επικράτεια, και να συναντούσε πινακίδες "Αθήνα" αντί για greece.
Το "κρατίδιο" δεν υπάρχει καν και καν για τους original έλληνες πατριώτες. Υπάρχει μόνο μια πόλη. Και το όνομα των κατοίκων της ("σκοπιανοί") έχει θέση υπηκοότητας "κρατιδίου". Είναι βολικό, αφού απ’ το f.y.r.o.m. θα προέκυπτε το κωμικό φιρομιανοί. Εξυπηρετεί όμως και τα πάγια εδαφικά υπονοούμενα.
Αυτό ήταν το θέμα, απ’ την αρχή. Το "όνομα" ήταν πρόσχημα. Η ίδια η ύπαρξη του "κρατιδίου" ενοχλεί τον ελληνικό εθνικισμό / ιμπεριαλισμό. Έχει συμβιβαστεί βέβαια μ’ αυτήν, εδώ και πάνω από 2 δεκαετίες. Κάνει και δουλειές εκεί. Αλλά κατά βάθος αυτά είναι προσωρινά. Ένα είδος δημιουργικής λογιστικής.
Το χαριτωμένο πρόβλημα δεν είναι ότι ένας έλληνας αξιωματούχος ονομάζει το "κρατίδιο" με το όνομα που έχει σ’ όλον τον (υπόλοιπο) κόσμο. Αλλά το ότι όταν διορθώνει – το – λάθος του επανέρχεται κατευθείαν στην ψυχωτική ονοματολογία του εθνικισμού: "Σκόπια – σκοπιανοί". Σα να φοβάται ότι θα του βάλουν πιπέρι στο στόμα, ή ότι θα μπει τιμωρία να το γράψει εκατό φορές.
Τα προσχήματα, πάνω απ’ όλα!!!

Τρίτη 15 Μάρτη 2016

Go home. Για πολλούς η μερική αποχώρηση της ρωσικής αεροπορίας απ’ το συριακό μέτωπο ήταν έκπληξη πρώτου μεγέθους. Όχι για εμάς. Όποιος παρακολουθεί συστηματικά (όχι μόνο τις δηλώσεις, αλλά, κυρίως) όσα συμβαίνουν επί του εδάφους, ξέρει ότι εδώ και βδομάδες τα ρωσικά βομβαρδιστικά είχαν μειώσει, από αισθητά έως εντυπωσιακά, την δράση τους. Τα ρωσικά και φιλορωσικά media είχαν σταματήσει επίσης να διαφημίζουν τις "εκατοντάδες εξόδους" και τις "εκατοντάδες καταστροφές στόχων των τρομοκρατών".
Η μαζική μεταφορά οπλισμού για πεζικό που είχαμε σημειώσει στις 7 του μήνα (τανκς Τ-92 και βαριά πυροβόλα) προοριζόταν, φυσικά, για τον συριακό στρατό, και τους συμμάχους του. Απ’ την άλλη μεριά, ρωσικά βομβαρδιστικά (και οι S-400) θα μείνουν στις ρωσικές βάσεις· in case of emergency...

Τρίτη 15 Μάρτη 2016

Όλες οι φωτιές. Στο μαρόκο αυτούς κι αυτές που πρόκειται να μεταναστεύσουν στην ευρώπη τους λέμε harragas. Απ’ το αραβικό ρήμα harraga, που σημαίνει καίω. Λένε ότι οι αποφασισμένοι να διαβούν τα σύνορα παρά τις εναντίον τους απαγορεύσεις καίνε τα χαρτιά τους, γίνονται ανώνυμοι, για να δυσκολεύουν την απέλασή τους πίσω. Δεν υπάρχουν καταγραφές, οδοδείκτες, χνάρια επιστροφής. Την πίσω τους ζωή την ξέρουν αυτοί και μόνον αυτοί.
Φλεγόμενοι είναι αυτοί που επιστρατεύουν τόση δύναμη μέσα τους ώστε να αντέχουν κάθε δυσκολία και κάθε εμπόδιο στον απαγορευμένο δρόμο τους. Λαθραίοι είναι αυτοί που κρυφοκοιτάζουν και ελεεινολογούν τους Άλλους, ζώντας την φτήνια τους φυλαγμένη από σύνορα, αστυνομίες και στρατούς.

Τρίτη 15 Μάρτη 2016

Ευρώπη ή θάνατος. Αυτό λέγαμε ο ένας στον άλλο. Όλοι ήθελαν να φύγουν από ‘δω λέει ο Mor Mbengue, ένας σενεγαλέζος ψαράς, που ήταν 23 χρονών όταν αποχαιρέτησε τους δικούς τους, μια νύχτα του Αυγούστου του 2006.
Μ’ άλλους 74 μπήκαν σε μια παλιά βάρκα γεμάτη μπιτόνια πετρελαίου και τρόφιμα, για ένα θαλάσσιο ταξίδι 1.500 χιλιομέτρων ως τα κανάρια νησιά: την πύλη της ευρώπης.
Ο Mor και οι φίλοι τους ήταν ψαράδες από παιδιά. Είχαν μεγαλώσει παίζοντας με τα κύματα και ήξεραν πως να τα καταφέρουν στη φουρτουνιασμένη θάλασσα. Όμως κάποιοι απ’ τους υπόλοιπους φυγάδες δεν είχαν καμία σχέση με το νερό. Νόμιζαν ότι μπορούν να περπατήσουν στο νερό θυμάται ο Mor. Έπρεπε να τους δέσουμε για να μην πηδήξουν απ’ την βάρκα.
Το 2006 ήταν η χρονιά όπου ο μεγαλύτερος αριθμός μεταναστών απ’ τη δυτική αφρική κατάφερε να φτάσει στην ευρώπη μ’ αυτόν τον τρόπο. Πάνω από 30.000 έφυγαν απ’ τη σενεγάλη και τα γειτονικά κράτη, την γουϊνέα, το μαλί, την νιγηρία, την ακτή ελεφαντοστού και την γκάνα μέσα στο 2006. Απ’ αυτούς τουλάχιστον 6.000 πέθαναν στη διάρκεια του ταξιδιού. Άλλοι πνίγηκαν, και άλλοι πέθαναν από πείνα και αφυδάτωση, συνήθως ύστερα από βλάβες στις μηχανές των μικρών σκαφών.
Η ισπανική κυβέρνηση ζήτησε την βοήθεια της ε.ε. για την "αντιμετώπιση των παράνομων μεταναστευτικών ροών". Τον Ιούλιο του 2006 η frontex έπιασε δουλειά, άλλοτε γυρνώντας τις βάρκες στις ακτές της δυτικής αφρικής, και άλλοτε συλλαμβάνοντας και απελαύνοντας τους "λαθραίους". Ήταν η πρώτη επιχείρηση της frontex…
To 2008 η θαλάσσια διαδρομή προς τα κανάρια νησιά είχε καταληφθεί απ’ τον συνοριακό στρατό της frontex· και εγκαταλείφθηκε. Όχι, όμως και η αποφασιστικότητα των επόμενων και των μεθεπόμενων.
Για αρκετούς η ευρώπη ήταν και είναι θάνατος. Αλλά δεν είναι "ατυχήματα". Είναι δολοφονίες.

Δευτέρα 14 Μάρτη 2016

Έχουν γνώση οι φύλακες. Είχαμε ανησυχήσει. Σε βαθμό τέτοιο που να αναρωτιόμαστε μήπως μας έλαχε το ιστορικό καθήκον να ενημερώσουμε εμείς την Μόσχα για όσα διαδραματίζονται στο θύλακα της A’zaz. Ευτυχώς δεν χρειάστηκε. Ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov ανακοίνωσε σήμερα, επίσημα, ότι "η ρωσία έχει στοιχεία ότι η τουρκία έχει στείλει στρατό εντός της συρίας".
Ουφ. Ησυχάσαμε. Λογικά ο ρωσοτουρκικός πόλεμος, όπως τον προφήτεψε και ο γνωστός καλόγερος, είναι κοντύτερα από ποτέ...

Δευτέρα 14 Μάρτη 2016

Αποστολή εξετελέσθη. Ή δεν είναι; Μια μέρα μετά την ανακοίνωση του ρωσικού υπ.εξ. περί τουρκικής εισβολής στο συριακό έδαφος, ο ίδιος ο εξοχότατος πρόεδρος πασών των ρωσιών ζήτησε απ’ τον στρατό του "να αποχωρήσει απ’ την συρία" κατά το μεγαλύτερο μέρος του. Καθότι, όπως συμπλήρωσε, "οι αντικειμενικοί μας στόχοι επετεύχθησαν". Ποιοι ήταν αυτοί; Μα ο διπλασιασμός και η εξασφάλιση των ρωσικών βάσεων, συν την διάσωση του καθεστώτος Άσσαντ...
Έτσι, ψυχρά. Την ώρα που κατά το ρωσικό καθεστώς η Άγκυρα έχει μπουκάρει, το ίδιο αποχωρεί ικανοποιημένο!
Τι να πούμε; Ότι τα είχαμε γράψει εγκαίρως; Ευτυχώς που περνάμε για "τρελοί"...

Δευτέρα 14 Μάρτη 2016

Η αλήθεια λάμπει (αν την γυαλίσεις). Το δικαστήριο της Ν. Υόρκης επεδίκασε 10,5 δισ. δολάρια σαν αποζημίωση των οικογενειών των θυμάτων της περιβόητης 11ης/9ου του 2001, σε βάρος ... του ιράν! Επειδή, είπε το σοφό δικαστήριο, τελικά η Τεχεράνη ήταν πίσω από εκείνες τις επιθέσεις...
Παρά την αρχική έκπληξη, πρέπει να θεωρηθεί μια ισορροπημένη απόφαση. Ποιον, άραγε, να χρέωνε το αμερικανικό δικαστήριο; Το ίδιο το αμερικανικό κράτος / παρακράτος; Το (μέχρι τώρα) συμμαχικό Ριάντ; Ή το επίσης συμμαχικό Τελ Αβίβ; Η Τεχεράνη είναι σαφώς πιο πρόχειρη, αν και υπάρχει και η Μόσχα. Επιπλέον, τώρα που πουλάει πετρέλαιο, το ιρανικό καθεστώς έχει και λεφτά.
Το μόνο θέμα είναι αυτή η καθυστέρηση στην απονομή δικαιοσύνης, γνωστή και προσφιλής και στα μέρη μας. Τόσα χρόνια για να αποκαλυφθεί ότι το ιράν (και όχι το αφγανιστάν, το ιράκ ή ο isis) είναι η μήτρα της ισλαμικής τρομοκρατίας;
Η καλή δουλειά θέλει το χρόνο της. Θα ήταν, έτσι, εύλογο αν και εκείνη η εκκρεμής υπόθεση περί εγκληματικής οργάνωσης (στο ελληνικό ποδόσφαιρο, κατ’ αρχήν) έφτανε κι αυτή στην δικαστική της εξυχνίαση απ’ τον ασφαλή, αμερικανικό δρόμο.
Η βόρεια κορέα φταίει... φυσικά. Γιατί όχι;

Κυριακή 13 Μάρτη 2016

Ύπαγε οπίσω μου. Το θρυλικό «go back» (mrs Merkel) σαν προστακτική της επερχόμενης τότε «πρώτης φοράς» έχει παραδοθεί στη χλεύη της ιστορίας. Όπως πολλά των τελευταίων χρόνων. Όμως αυτό ήταν καταδικασμένο εξ αρχής. Σαν καρικατούρα του ιστορικού και διεθνούς (yankies) «go home», το ελληνικό «go back» έπρεπε να μείνει αμετάφραστο. Αλλιώς, η μετάφραση «κάνε πίσω» θα ηχούσε σαν «φύγε Στέλλα - κρατάω μαχαίρι».
Η κρυφή αλαζονεία της κατασκευής καινούργιου διεθνώς logo στ’ αχνάρια του «go home» ήταν το είδωλο μιας καραμπινάτης διαφημιστικής αποτυχίας. Η συνταγή της αναβίωσης α λα ελληνικά παραείναι φτηνή για να κάνει διεθνή καριέρα, ειδικά όταν προέρχεται από κάποιον που για να σωθεί από πνιγμό κρατιέται απ’ τα μαλλιά του.
Μια προσπάθεια σε στυλ «give me a chance» θα ήταν, τουλάχιστον, πιο τίμια.

Σάββατο 12 Μάρτη 2016

Χρέη προς τρίτους. Καθυστερώντας να βγάλει τις συντάξεις των ενδιαφερόμενων για ένα, δύο, μπορεί και παραπάνω χρόνια, κάθε νοικοκύρης κεντρικός (κρατικός) λογιστής κάνει απλούς λογαριασμούς. Ως την ώρα της πληρωμής ποιος ζει, ποιος πεθαίνει. Η υστεροβουλία του «συγγνώμη δεν έχω ψιλά, περάστε αργότερα» είναι θεόρατη.
Αλλά πως την αντιπαλεύουν οι θιγόμενοι; Το ντου στο γενικό λογιστήριο είναι εκτός συζήτησης. Εν τω μεταξύ η τυχαιότητα ή και η εγγύτητα του θανάτου είναι απαίσια. Και απωθείται. Έτσι οι αναμένοντες πέφτουν διπλά θύματα των οικονομικών του χρέους. Ζουν ελπίζοντας και ελπίζουν να ζουν...

Σάββατο 12 Μάρτη 2016

Κυβερνοσέξ οριτζινάλ. Όταν ο διευθυντής ενός ερευνητικού κέντρου τεχνητής νοημοσύνης δηλώνει ότι «όπου νάναι τα ρομπότ θα έχουν αισθήματα, ακόμα και σεξουαλικές ορμές» γίνεται είδηση. Και πέφτει μελαγχολία.
Ας δούμε και την διασκεδαστική πλευρά του θέματος. Τι θα γίνει, άραγε, την μέρα που ένα ρομπότ θα πει στο ταίρι του, επίσης ρομπότ: «αποκλείεται αυτό το πολυμηχάνημα να είναι δικό μου παιδί... δεν βλέπεις; είναι φτυστό η καφιετέρα του πάνω ορόφου!». Τι θα γίνει τότε; Μια ακόμα σκηνή ρομποτοζήλειας. Εκείνος θα σπάσει όλους τους αισθητήρες του σπιτικού τους. Κι εκείνη θα κοιμηθεί στη φίλη της, στον Δέλτα του Κενταύρου.
Υπάρχουν κι άλλα ενδεχόμενα. Αν τα ρομπότ προορίζονται να αντικαταστήσουν ζωντανή εργασια (ισχύει), τι θα συμβεί τη στιγμή που το υπάκουο ρομπότ θα στραβώσει και θα πει αφεντικό, τώρα σε γάμησα! Ε; Το αφεντικό θα ψάχνει το τηλεκοντρόλ... Ή το manual… Ή το τηλέφωνο του service…
Αν προλάβει...

Παρασκευή 11 Μάρτη 2016

Εσύ δουλεύεις κι η τύχη σου κοιμάται.
(σύνθημα σε ντουβάρι στο Χαλάνδρι).

Παρασκευή 11 Μάρτη 2016

Θεωρία ψηλά, κι αγνάντευε.Διανοητισμός είναι εκείνη η συνθήκη κατά την οποία όσοι κοιτάνε τον κόσμο από ψηλά διεκδικούν την καθαρότητα και της αυθυπαρξία της θεωρητικής γνώσης. Η αφετηρία αυτής της συνθήκες είναι μακρινή, αλλά όχι αδύνατο να εντοπιστεί. Βρίσκεται στη θεολογία και στον έξυπνο διαχωρισμό ανάμεσα στο (θεϊκής προέλευσης) πνεύμα και στο (τιποτένιο αξιακά) σώμα. Η απόλυτη υπεροχή του πνεύματος, σα νομιμοποίηση της εγκαρτέρησης, πήρε στον προτεσταντικό ασκητισμό μια μορφή κοσμική, που έμελλε να διασωθεί και να διαθοθεί μέσα απ’ τις κιβωτούς του αστικού πνεύματος. Τα πανεπιστήμια. Στην πιο καθαρή του μορφή ο διανοητισμός προτείνει ότι είναι αρκετό να στοχάζεται κανείς πάνω στον κόσμο, και δεν χρειάζεται (μάλλον το αντίθετο) να δρα ανάλογα και ισοδύναμα.
Στη φράση του Κάρολου δεν ήρθαμε να εξηγήσουμε τον κόσμο αλλά να τον αλλάξουμε(ή κάπως έτσι) δηλώνεται μεγαλόφωνα το πιο διάσημο ρήγμα στην αυταρέσκεια της φιλο-σοφίας. Όμως η «καθαρή» και κυρίως άπρακτη «αλήθεια» της θεωρίας δεν τσαλακώθηκε ποτέ αμετάκλητα. Όπως δεν χρεωκόπησε ποτέ οριστικά η θεολογία του υπέροχου πνεύματος. Σε κάθε ζόρι, ατομικό και ακόμα περισσότερο κοινωνικό, η θεωρία – για – την – θεωρία γίνεται ξανά καταφύγιο του αναχωρητισμού. Μια μελαγχολική ιδεολογία, που παριστάνει ότι παρατηρεί την αβεβαιότητα, μόνο όσο χρειάζεται για να αγιάσει την απραξία.
Η απάθεια της καθαρής θεωρίας γίνεται έτσι θεωρία της καθαρής απάθειας.