Ζυμώσεις. Ο Michael Gove έκρινε ότι ο Boris Johnson δεν "έκανε για την δουλειά" του αρχηγού των συντηρητικών και, άρα, πρωθυπουργού... Κρίνει, αντίθετα, ότι ο ίδιος κάνει.
Αυτά δεν σας λένε τίποτα, αλλά είναι μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη στην ενδοβρετανική / ενδοκαπιταλιστική αναμέτρηση. Αν, λοιπόν, θέλετε να μάθετε τι σημαίνουν (μαζί με την κριτική απομυθοποίηση του brexit) δεν έχετε παρά να χαλάσετε 2 ευρώ – τίποτα δηλαδή. Για το Sarajevo νο 108 (απ’ το απόγευμα της 1ης Ιούλη στην Αθήνα, στις 2 Ιούλη στη Σαλονίκη).
Διαφήμιση; Απελπισία μάλλον! Επειδή τα παραμύθια βασιλεύουν.
Σύνταξη στα 17. Ο πάνσοφος πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του θέλουν να αφήσουν κάτι "αριστερό" πίσω τους (που οπωσδήποτε θα εξισορροπήσουν με αρκετά ακόμα "δεξιά", καθότι φαιορόζ). Και σκέφτηκαν σ’ αυτό το "αριστερό αποτύπωμα" (κάτι σαν μούτζα απ’ την μεριά της εξουσίας) να συμπεριλάβουν και την ψήφο στα 17.
Θα προτείναμε κάτι ριζοσπαστικότερο: ψήφο στα 13. Επειδή προκύπτει ότι για πολλούς το να ψηφίζουν είναι "εξάρτηση", καλύτερα να ξεκινούν από νωρίς. Επιπλέον, το "δημοκρατικό πνεύμα" της εκλογής 15μελών στα λύκεια, που είναι άμεσα συνδεδεμένο με τις 5νθήμερες (και τις προσόδους των “προέδρων” απ’ αυτές…) ταιριάζει γάντι στην μαφιόζικη ελληνική δημοκρατία. Εκεί δεν θα υπάρξει πρόβλημα. (Ούτε στις συμβουλές της οικογένειας για το σωστό κουκί, "μας συμφέρει παιδάκι μου, άντε"…)
Το δικό μας αίτημα, απ’ την άλλη, είναι το γνωστό παλιό (οπότε δεν μας συγκινεί η ψηφοθηρική γενναιοδωρία). Σύνταξη στα 17, στράτευση στα 107.
Και μακριά από φασίστες, γιάπηδες, κόλακες, και ψώνια γενικά.
Ataturk Havalimani. Οπωσδήποτε πρόκειται για σύμπτωση, άρα ένας λόγος παραπάνω να την σημειώσουμε. Οι δράστες του μακελειού στο αεροδρόμιο της Istanbul δεν ήταν άραβες αλλά καυκάσιοι "ισλαμιστές τρομοκράτες". Είναι αυτό ακριβώς το είδος μούτρων που ανάγκασε τον δοξασμένο πρόεδρο Πούτιν να εκστρατεύσει στη συρία (πέρα απ’ τις βάσεις του εκεί): έχουμε πρόβλημα με τους καυκάσιους φονταμενταλιστές, οπότε καλύτερα να τους πολεμήσουμε στη συρία παρά στα εδάφη μας έχει δηλώσει παραπάνω από μία φορά ο Πούτιν.
Τώρα που αυτό το απάνθρωπο είδος κτύπησε σε τουρκικό έδαφος, δεν είναι αυτό ένας λόγος μιας πιο ζεστής σχέσης μεταξύ Άγκυρας και Μόσχας; Αν αυτοί που η Μόσχα ήθελε να εξουδετερώσει στη συρία σκοτώνουν στην τουρκία, δεν είναι ολοφάνερα απαραίτητο τα δύο κράτη να ενώσουν τις δυνάμεις τους;
Δεν κάνουμε ανάλυση. Λέμε απλά: κοίτα να δεις πότε πότε πως τα φέρνει ο θάνατος...
30 Ιούνη. Σε εθνική επέτειο, αργία, ημέρα εορτασμού του στρατού ανακήρυξε ο χασάπης της αιγύπτου Σίσι την 30η Ιούνη. Αυτήν την ημέρα πριν 3 χρόνια, το 2013, ξεκίνησε με αυτόν επικεφαλής το πραξικόπημα που ανέτρεψε τον μοναδικό ως τότε, επί δεκαετίες, εκλεγμένο πρόεδρο Μόρσι. Ένα πραξικόπημα βελούδινο για λίγες ώρες, και αμέσως μετά βελούδινο γάντι σε μια ατσάλινη γροθιά.
Δεν μπορούσε να επιβεβαιώσουμε ή να διαψεύσουμε ότι τα φιλικά καθεστώτα (ελληνικό, γαλλικό, ιταλικό, αμερικανικό, αγγλικό) συμμετείχαν στις εορταστικές δεξιώσεις των αντίστοιχων πρεσβειών. Επειδή τέτοιες δεν έγιναν. Ακόμα.
Σύντομα όμως θα γίνονται. Ευχάριστες ευκαιρίες συναντήσεων, για να προχωρούν και οι δουλειές.
Γάτος και δράκος. Μπορεί η cosco να είναι κρατική κινέζικη εταιρεία, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι έλληνες υπουργοί κατέβηκαν χτες απ’ τα δέντρα! Κι αν ένας απ’ αυτούς κρίνει ότι πρέπει να αλλάξει η συμφωνία για το λιμάνι του Πειραιά (χωρίς να το μάθει ο αγοραστής του), κάτι θα ξέρει.
Στο κάτω κάτω της γραφής, όπως ισχύει το "θα το ψηφίσουμε αλλά δεν θα το εφαρμόσουμε" (γίγας Αποστόλου), το ίδιο μπορεί να ισχύει το "υπογράψαμε αλλά θα ψηφίσουμε τίποτ’ άλλο".
H ευελιξία χρειάζεται πάντα. Κι αυτοί οι κινέζοι που χτίζουν σωρούς με κουτιά δείχνουν μονοκόμματοι...
Κυνοπολιτεία. Θα μπορούσε να είναι και συμπτωματικό… Αλλά η εμπρηστική επίθεση φασιστών έξω από τζαμί κοντά στο Περθ της αυστραλίας φαίνεται να εμπνέεται απ’ το "θάρρος" που πήραν οι ομοϊδεάτες τους στη γηραιά Αλβιώνα μετά την επιτυχία τους στο δημοψήφισμα.
Γαμώτο! Η τοπική οργάνωση λ.α.ε. / ανταρσυα της περιοχής θα πρέπει να πείσει τους αφελείς ότι πρέπει να αγαπάνε τους μετανάστες (κι ακόμα περισσότερο τους μουσουλμάνους). Αλλιώς θα χάσουν την εύνοια της "αριστεράς"…
Πρωθυπουργοί. Ο κυρ Ραχόι (αρχιαυλικός του ισπανικού στέμματος) το ξέκοψε: καμία συζήτηση της ε.ε. με την πρωθυπουργό της σκωτίας Sturgeon. Έχει τον καϋμό του: την καταλωνία (για να μην πούμε την βασκία!). Αν η ε.ε. αρχίσει να αντιμετωπίζει τους ανθυποαξιωματούχους της μίας και της άλλης "επαρχίας" σαν αξιωματούχους, που θα πάει το κακό;
Σωστά. Έχει όμως δύο προβληματάκια ο κυρ Ραχόι. Πρώτον ΔΕΝ είναι κανονικός πρωθυπουργός εδώ και κάτι μήνες. Είναι υπηρεσιακός. Και παρότι κέρδισε τις πρόσφατες εκλογές, μπορεί να μην ξαναγίνει κανονικός, αν πρέπει να θυσιαστεί για το κοινό καλό (και για ένα θεαματάκι ψευτοκάθαρσης).
Και δεύτερον: ποιος του είπε ότι το χαλίκι στο παπούτσι του είναι και στων άλλων τα παπούτσια; Που σημαίνει: αν δείχνει τόσο εύκολα ότι έχει πρόβλημα με την σκωτία πως θα πάει να στριμώξει την αγγλία; Να τον φωνάξουν οι υπόλοιποι για να κάνει τι;
(Εντάξει, καταλάβαμε: μετά τον αποκλεισμό της εθνικής του είναι κάπως ζαλισμένος...)
Γνήσιοι έλληνες. Ο αντιτουρκικός ρατσισμός των ελλήνων δεν έχει κανένα πρόβλημα να εκδηλωθεί ακόμα και μετά από 40 νεκρούς (και 250 τραυματίες) στο αεροδρόμιο της Istanbul. Για τους έλληνες αυτό δεν είναι "τρομοκρατικό κτύπημα" πολύ χειρότερο από εκείνο στο αεροδρόμιο των Βρυξελών. Είναι "κτύπημα στην καρδιά της τουριστικής βιομηχανίας της τουρκίας" (κάτι που δεν διανοήθηκαν να πουν για την σφαγή στο Παρίσι - π.χ...). Που σημαίνει, πολύ απλά, τρίβουμε τα χέρια μας.
Και φυσικά είναι πολύ ξινισμένοι (οι έλληνες) που όχι μόνο δεν έγινε ρωσο-τουρκικός πόλεμος (ο οποίος, ως γνωστόν, θα παρέδιδε την Istanbul στους "φυσικούς ιδιοκτήτες" της), αλλά Μόσχα και Άγκυρα τα βρίσκουν. "Παράξενο" λέει η δημαγωγική φωνή "την ημέρα της σφαγής στο αεροδρόμιο ο Πούτιν έδωσε εντολή να αρθεί η απαγόρευση της τουρκίας για τους ρώσους τουρίστες... Μα θα πάνε τώρα εκεί; Μπαα..."
Μόνο που η Μόσχα έχει άρει την ταξιδιωτική οδηγία εδώ και πάνω από ένα μήνα! Αυτό που έκανε σήμερα ο Πούτιν (μετά την συγγνώμη του Ερντογάν) ήταν να διατάξει την άρση όλων των εμπορικών απαγορεύσεων προς την τουρκία. Σε όλο το φάσμα. Όχι στον τουρισμό.
Κουκιά τρως, κουκιά χέζεις λέει μια παροιμία. Το ίδιο ισχύει για τα πατριωτικά κλισέ. Τρώγονται και χέζονται σύμφωνα με την όρεξη.
Go home. Αυτά τα φασισταριά του brexit δεν φαίνονται να συγκινούνται απ’ τα αριστερά συγχαρητήρια για τη νίκη τους. Την οποία (δική τους δουλειά είναι, άλλωστε) ερμηνεύουν ρατσιστικά, λόγω και έργω· πράγμα καθόλου παράξενο.
Μήπως το πολιτικό προσωπικό του ελληνικού κόμματος της δραχμής πρέπει να στείλει μια ανοικτή επιστολή στον αγγλικό "λαό - που - παραφέρεται" για να μην εκτείθεται; Μήπως πρέπει ο κυρ Γιάνης, που λημεριάζει εκεί γύρω, να αναλάβει αποστολή;
Ή μήπως να κτυπηθεί στο δόξα πατρί ο φασιστορατσισμός που πήγε και φώλιασε μέσα στη λαϊκή νίκη με κάποιο υπερόπλο έμπνευσης του κυρ Παναγιώτη; Πείτε μας παρακαλούμε!
Τίποτα δεν πάει χαμένο. "Έχουν λυσσάξει οι κυρίαρχοι κύκλοι της ΕΕ και της "παγκοσμιοποίησης" με την αναπάντεχη γι' αυτούς ψήφο του Βρετανικού λαού υπέρ του Brexit.
Γι' αυτό και όλοι αυτοί οι εξουσιαστές του πλανήτη, από τους πολυεθνικούς τραπεζικούς κολοσσούς μέχρι τα κερδοσκοπικά κεφάλαια, βυσσοδομούν για να εμποδίσουν να γίνει πράξη η κυρίαρχη βούληση του Βρετανικού λαού.
Από τα κέντρα εξουσίας στις ΗΠΑ μέχρι το γερμανικό κατεστημένο, έως τη μισητή από τους λαούς γραφειοκρατία των Βρυξελλών, ψάχνουν τώρα για τον "Βρετανό Τσίπρα" και την ομάδα εκείνη των Βρετανών πολιτικών που θα τον περιβάλλει, ώστε να αναλάβουν τον βρώμικο ρόλο να μετατρέψουν το Brexit σε Bremain."
Τάδε έφη ο πάντα εύστοχος κυρ Παναγιώτης σε ρ/σ της Λάρισας. Μπορεί να λυσσάνε και να βυσσοδομούν όλοι οι ισχυροί του πλανήτη, αλλά εκείνος μένει άγρυπνος στις επάλξεις. Με την δοκιμασμένη γραφειοκρατική πανοπλία του, με το βερμπαλιστικό σπαθί του έξω απ’ το θηκάρι, να αστράφτει (νομίζει αυτός) μέσα στην βαθιά νύχτα, με ό,τι πιο συντηρητικό θα ήταν δυνατόν να χωρέσει κάτω απ’ την περικεφαλαία του. Ένας (κάπως γερασμένος...) μεγΑλέξανδρος έτοιμος να κόψει όλους τους γόρδιους δεσμούς του κόσμου, όπως δήλωνε άλλωστε πριν λίγες ημέρες.
Και μένει άγρυπνος μόνος. Διότι μπορεί (ή μπορεί και όχι) κάποιοι να ψάχνουν τον "βρετανό Τσίπρα"… Τον "βρετανό Λαφαζάνη" όμως δεν τον ψάχνει κανείς. Δεν χρειάζεται. Φτάνει ο ένας και έλληνας.
(Και επειδή τα σχόλια είναι υποχρεωτικά σύντομα, όποιος / όποια ενδιαφέρεται για την σοβαρή προσέγγιση των προβλημάτων του αγγλικού καπιταλισμού και το εξίσου σοβαρό ξεβράκωμα των αριστερών ψαλτών του brexit, ας μπει στον κόπο να διαβάσει το επόμενο Sarajevo, νο 108.
Είναι κουραστικό το διάβασμα, σύμφωνοι. Η ιδεολογική αυτοϊκανοποίηση, όμως, για να το πούμε όσο πιο κομψά γίνεται, δεν είναι βαρετή;)
Πολιτικό θέαμα. Δεν μας αφορά, οπότε μπορούμε να σχολιάζουμε με μεγαλύτερο βαθμό ελευθερίας. Υποψήφιος για την αρχηγία της βρετανικής δεξιάς κατεβαίνει (και) ο νυν υπουργός εργασίας Στήβεν Κραμπ. Το εντυπωσιακό στην περίπτωσή του είναι το βιογραφικό του: Παιδί χωρισμένων γονιών, ο Κράμπ μεγάλωσε σε μια οικογένεια που βασιζόταν εξ ολοκλήρου στα επιδόματα πρόνοιας που λάμβανε από το κράτος.
Προλετάριος από κούνια (σα να λέμε), που το έκοψε στα δεξιά και πρόκοψε. Επιτομή του ταξικού συγκρητισμού που είναι σημαία των νεοφιλελεύθερων.
Εν τω μεταξύ ο Κραμπ έχει φυσιογνωμικές ομοιότητες με τον αυστραλό σταρ Ράσσελ Κρόου. Ένας "μονομάχος" που ξεκινάει από δούλος και καθαρίζει τον διεστραμένο αυτοκράτορα;
Η Ελισάβετ δεν κινδυνεύει. Και το πολιτικό θέαμα μπορεί να κάνει τις φάρσες του.
Το αληθινό brexit. Ο "φίλαθλος λαός" της αγγλίας, όπως τουλάχιστον εκφράζεται απ’ τα παλιά και νέα media, είναι έξαλλος με τον αποκλεισμό της εθνικής του απ’ τους ασήμαντους ισλανδούς. "Μην γυρίσετε πίσω" φωνάζει στους παίκτες η sun· που σημαίνει ότι "μια φορά brexit - για πάντα brexit". Κι ότι νάναι.
Παραιτήθηκε και ο προπονητής. Αλλά όχι από Σεπτέμβρη. Από τώρα. Αυτό τι είναι; Παράδειγμα προς μίμηση; Προδοσία; Τι θα αποφανθεί ο κτυπημένος απ’ τη μοίρα λαός;
Ούτε ψύλλος στον κόρφο τους!
Συγγνώμη. Έγινε κι αυτό. Ο Ερντογάν, με γράμμα του στον Πούτιν, απολογείται για την κατάρριψη του ρωσικού Su-24 τον Νοέμβρη του 2015. Προσθέτοντας έναν τόνο μελοδραματισμού, συμπληρώνει ότι "ο πόνος για τον θάνατο του πιλότου είναι και τουρκικός πόνος". Άλλα έλεγε τότε, αλλά έτσι είναι η πολιτική (και οι φάρσες).
Εκείνο που υπολογίζαμε ότι θα συνέβαινε τον περασμένο Φλεβάρη (η αποκατάσταση των σχέσεων Μόσχας - Άγκυρας) γίνεται 4 μήνες μετά. Σύμφωνοι, κάναμε ένα μικρό λάθος· αν και απ’ την άποψη της ιστορίας οι 4 μήνες μπορεί να είναι ασήμαντος χρόνος.
Παρακαλούνται, λοιπόν, όλοι οι σοφοί αναλυτές, οι ειδικοί διεθνολόγοι, οι επαγγελματίες και ερασιτέχνες "σίγουροι" ("να σου πω εγώ"!!), οι πατριώτες και οι οπαδοί κάθε ονειροφαντασίας, που έβαζαν στοιχήματα ακόμα και για ρωσο-τουρκικό πόλεμο (θυμόμαστε, κρατάμε και αρχείο), να περάσουν απ’ τον κουβά. Αν έχουν και τίποτα πτυχία ας τα ρίξουν μέσα για πατσαβούρια.
Όσο για εκείνους κι εκείνες που μας έδειξαν εμπιστοσύνη σ’ αυτήν την δύσκολη και εντελώς κόντρα στο ρεύμα πολιτική εκτίμησή μας (για τις ρωσοτουρκικές σχέσεις μετά τον περασμένο Νοέμβρη) ας συνεχίσουν να το κάνουν. Όχι επειδή δεν κάνουμε λάθη. Αλλά επειδή δεν κάνουμε ατιμίες.
Δεν υποτιμήσαμε ποτέ κανενός τη νοημοσύνη. Aυτό είναι το χειρότερο μ’ εμάς!
Το αριστερό αποτύπωμα. Τον "έδωσε" κανονικά ο γ.γ. του κκε τον πρωθυπουργό. "Μιας και δεν θα κάνω τίποτα απ’ όσα υποσχέθηκα, τουλάχιστον ας αλλάξω τον εκλογικό νόμο, μπας κι αφήσω κάτι αριστερό πίσω μου" φέρεται ότι εξομολογήθηκε ο καραβοτσακισμένος καπετάνιος της φαιορόζ κυβέρνησης. Αλλά έπαιξε υποκλοπή...
Από ανθρώπινη και πολιτικοϊστορική σκοπιά δεν είναι παράξενο που οι άλλοτε αριστεροί περιθωριακοί του κοινοβουλευτισμού κατατρέχονται απ’ το άγχος της υστεροφημίας. Δεν έχουν σχέση με την κοινή πραγματικότητα (ανάλογα, πάντα, με το τι εννοεί ο καθένας μ’ αυτή τη λέξη)· προσπαθούν αντίθετα να πιάσουν στασίδι στη γκαλερί των αγιογραφιών. Έτσι μεγάλωσαν: με εικονίσματα και με ψεύτικες γονυκλισίες.
Το πρόβλημα είναι ότι αυτό το άγχος του να γραφτεί το όνομά σου στην ιστορία έχει από παλιά ένα κακόηχο όνομα: Ηροστρατισμός. Ήταν το μοντέλο του λαοφιλούς κυρ Γιάνη (και από πολλές απόψεις ήταν το ιδανικό σχεδόν ολόκληρου του λαού, που μεγάλωσε θεωρώντας μαγκιά τα "κούγκια").
Ο κυρ Γιάνης σχόλασε, ο λαός όχι. Οπότε τέτοια άγχη είναι πάντα κακός σύμβουλος.
Δύο ένα. Γιατί το έκανε αυτό η πατρίδα της Björk; Είναι δυνατόν ένα κράτος με πληθυσμό δυο φορές τον πληθυσμό της Πάτρας να έχει "εθνική" που να πετάει έξω απ’ το euro (της μπάλας) την αγγλία; Κοτζάμ αγγλία; Έξω απ' τα "νησιά Φερόες" του Ατλαντικού;
Είναι καιρός για αμφισβητήσεις του είδους "είσαστε μπάζα"; Συνωμοτούν όλοι για να πάθει η αυτού μεγαλειότητα (που, όσο νάναι, βρίσκεται σε επικίνδυνη ηλικία) έμφραγμα; Συνωμοτούν όλοι για να πάρει την κούπα η γαλλία;
Ααααααααα!!.. Δεν θα τα πάμε καθόλου καλά...
Τελεία και τάβλα. Έκπληκτες μπροστά στη μεγαλοσύνη των καινούργιων καθηκόντων τους οι πολιτικές βιτρίνες της επικράτειας της αυτού μεγαλειότητας (you know who) δείχνουν, προς στιγμή, ημιλιπόθυμες. Σα να έχουν πέσει ανάσκελα κάπου κοντά στην πόρτα της εξόδου απ’ την ε.ε., και δεν κουνάνε. Δεν έχουν ενημερώσει ακόμα επίσημα (όπως ζητάει το πρωτόκολλο και όπως πολύ καλά ξέρει η αυτού μεγαλειότης ότι πρέπει να συμβαίνει πάντα) τους πρώην εταίρους τους ότι "άντε γειά". Ο "έχω παραιτηθεί, με αναστολή ως τον Οκτώβρη" πρωθυπουργός θα ενημερώσει (λέει) τους υπόλοιπους στη διάρκεια του δείπνου της συνόδου κορυφής της ε.ε. την ερχόμενη Τρίτη. Και μετά θα φύγει - οι 27 θα κουβεντιάσουν χωρίς αυτόν... (Μα που πάνε 27 κρατίδια χωρίς την Μεγάλη βρετανία;)
"Δεν υπάρχει τρόπος να αναγκάσεις κάποιον που αποφάσισε να φύγει απ’ την ε.ε. να μαζέψει τα μπογαλάκια του γρήγορα" λένε οι ειδικοί. Φαίνεται ότι υπάρχουν αρκετοί εις τα ευρώπας που θέλουν το "γρήγορα", για να καθαρίσουν το δωμάτιο, να μαζέψουν τα άπλυτα, να τελειώνουν. Αυτό, πάντως, ίσως είναι χρήσιμο και στους έλληνες φιλέξοδους· αν κάποτε πάρουν το τιμόνι. Να πουν ότι φεύγουν, αλλά να στρωθούν στο χωλ· βγάζοντας και τα παπούτσια τους.
Ναι, ντάξει, είπα ότι θα φύγω! Δεν είπα όμως πότε... Κάτσε να κάνω κανά τσιγαράκι!! Τςςςς! Αυτά δεν είναι καλοί τρόποι!
Ισπανική σκηνή. Οι δύο πρώτοι στις σημερινές ισπανικές εκλογές, οι δεξιοί και οι σοσιαλδημοκράτες, θα αναγκαστούν (;) να κάνουν κυβέρνηση "μεγάλου συνασπισμού". Αλλά υπάρχουν σημαντικά στοιχεία της ισπανικής πολιτικής σκηνής που είναι γενικά άγνωστα στα μέρη μας.
Πρώτα πρώτα η ισπανία είχε επί 40 χρόνια φασιστικό καθεστώς (Φράνκο), το οποίο τέλειωσε όχι επειδή ανατράπηκε αλλά επειδή ψόφησε ο στρατηγός επικεφαλής της. Τα της μετάβασης σε "δημοκρατία" είχε συμφωνηθεί όμως νωρίτερα, υπό την αιγίδα του και, φυσικά, με την εγγύηση των βασιλικών παράσιτων της ισπανίας... Γιατί κι εκεί υπάρχει παλάτι.
Η συμφωνία της μετάβασης προέβλεπε και σοσιαλδημοκρατική διακυβέρνηση εν ευθέτω χρόνο. Προέβλεπε όμως πρώτιστα την επιβολή απόλυτης λήθης για το φρανκικό καθεστώς και τα εγκλήματά του. Οπότε όλο το στελεχικό δυναμικό των φασιστών πέρασε ομαλά στη "δημοκρατική" φάση, κυρίως (φυσικά) στο δεξιό κόμμα· κάποιοι, όμως, και στους σοσιαλδημοκράτες.
Έτσι, σε γενικές γραμμές, απ’ τα τέλη του 1975 που ο θεός της opus dei πήρε τον δικτάτορα μαζί του μέχρι σήμερα κυβερνούν στην ισπανία τα ίδια "πολιτικά σόγια" που ήταν στην αυλή του Φράνκο στα 40 χρόνια της εξουσίας του· με εκείνες τις προσθήκες που είναι αναπόφευκτες με το πέρασμα του καιρού.
Είναι χαρακτηριστικό της "ισπανικής δημοκρατίας" το ότι η λήθη για αυτές τις 4 δεκαετίες τρόμου και δολοφονιών, απ’ το 1936 ως το 1975, είναι ασφυκτική. Τα σχολικά βιβλία ιστορίας αφιερώνουν μόνο μισή σελίδα στην περίοδο. Κι αυτό είναι όλο.
Το καθεστώς του Φράνκο είχε στρατόπεδα μαζικής εξόντωσης των πολιτικών αντιπάλων του όχι μέχρι το τέλος του β παγκόσμιου πολέμου αλλά σχεδόν μέχρι το τέλος της ζωής του. Υπάρχουν ομαδικοί τάφοι σε διάφορα σημεία της επικράτειας, κι όταν ανακαλύπτεται κάποιος απαγορεύεται οποιαδήποτε έρευνα για την ταυτότητα των δολοφονημένων. Για να μην εγερθούν νομικές αξιώσεις εναντίον των φρανκιστών (αν ζουν ακόμα) ή των απογόνων τους· και να μην ξυπνήσουν οι μνήμες...
Με μια τέτοια παράδοση και με μια εξαιρετικά αναπτυγμένη μαφία / παρακράτος (δεν είναι μόνο του το ελλαδιστάν!) μόνο "για τα μάτια του κόσμου" είναι δύσκολο να συγκυβερνήσουν το partido popular (p.p.: οι δεξιοί) με το partido socialista obrero espanol (p.s.o.e.: οι σοσιαλδημοκράτες).
Το μόνο που θα χρειαστούν είναι μια ακόμα – πιο – δεξιά αντιπολίτευση· για "ισορροπία". Ίσως μία που να λέει "έξω απ' την ε.ε." Αλλά αυτή η έλλειψη διορθώνεται εύκολα, εν κινήσει...
With a little help. Οπωσδήποτε δεν την χρειάζονταν αυτή την μικρή, συμβολική βοήθεια. Η ιστορία, όμως, δεν πρέπει να είναι άδικη: δόθηκε. Απλόχερα και εγκάρδια.
Η λ.α.ε. απέκτησε πια τα όργανα ενός κανονικού κόμματος. Και, φυσικά, συμμετέχοντες και καλεσμένοι της τελετής δεν παρέλειψαν να στείλουν τα χαιρετίσματά τους στους ψηφοφόρους της βρετανικής εξόδου απ’ την ε.ε.
Δεκαεφτάμισυ εκατομμύρια αυτοί. Βάλε και καμιά χιλιοπεντακοσάρα, βαριά βαριά, απ’ την συνδιάσκεψη της λ.α.ε..... ε, "το brexit βάφτηκε κόκκινο"...
(Όχι, θα την γλύτωνε! Δεν τον ξέρετε καλά τον κυρ Παναγιώτη και την παρέα του. Εδώ πήγε να τινάξει στον αέρα μόνος του την ευρωζώνη με ρωσικό γκάζι...)
Τσάι και συμπάθεια. Μπορεί να είναι urban legend, μπορεί και όχι. Η αυτού μεγαλειότης Ελισάβετ η Δεύτερη, με την χάρη του Θεού Βασίλισσα της Μεγάλης Βρετανίας, της Ιρλανδίας και των Βρετανικών κτήσεων πέρα απ’ τη Θάλασσα, Δούκισα του Εδιμβούργου, Βαρονέσα του Γκρήνουιτς, Ηγεμόνας της πιο Αξιότιμης Τάξης του Γκάρτερ, Ηγεμόνας της πιο Αξιότιμης Τάξης του Μπάθ, Ηγεμόνας της πιο Αρχαίας και Ευγενούς Τάξης του Thistle, Ηγεμόνας της πιο Εξαιρετικής τάξης της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, Ηγεμόνας των Αυτοκρατορικών Υπηρεσιών, Ηγεμόνας της πιο Δοξασμένης Τάξης του Στέμματος των Ινδιών, Ηγεμόνας της πιο Διακεκριμένης Τάξης της Ινδικής Αυτοκρατορίας, Ηγεμόνας της Τάξης στην Βρετανική Ινδία, Ηγεμόνας της Βασιλικής Ταξης στη Victoria και στο Albert, Ηγεμόνας της Βασιλικής Οικογενειακής Τάξης του Βασιλιά Εδουάρδου του Δεύτερου, Ηγεμόνας της Τάξης των Ενώσεων Τιμής, Ηγεμόνας της Βασιλικής Βικτωριανής Τάξης, Ηγεμόνας της Πλέον Αξιοσέβαστης Τάξης του Νοσοκομείου του Αγ. Ιωάννη της Ιερουσαλήμ, αυτή λοιπόν με τον τόσο σεμνό τίτλο, ρώτησε τους συνδαιτημόνες του τσαγιού της, πριν το δημοψήφισμα, να της πουν τρεις σοβαρούς λόγους για να μείνει το βασίλειό της στην ε.ε. Ο θρύλος δεν ξεκαθαρίζει αν βρέθηκαν αυτοί οι τρεις σοβαροί λόγοι. Ή αν έριξε στα σκυλιά τους επιπόλαιους που τόλμησαν να απαντήσουν.
Τώρα μπορεί να τους μάθει με το όνομά τους αυτούς τους τρεις λόγους που έψαχνε: Σκωτία, Βόρεια Ιρλανδία, Τράπεζες.... Αν νοιώθει κάποια ανησυχία για την εδαφική της επικράτεια, μπορεί να αλλάξει την σειρά.
Ένα δυνατό δεκάρι. Αν είναι αλήθεια ότι ο γνωστός Τζωρτζ Σόρος δήλωσε (με δικά μας λόγια) ότι η οικονομία και οι πολίτες της βρετανίας θα πληγούν άμεσα έως μεσοπρόθεσμα, αλλά η διάλυση της ε.ε. είναι, πια, "ουσιαστικά μη αναστρέψιμη", τότε είναι η τέλεια μεταγραφή για την μεσαία γραμμή της "λαϊκής ενότητας" και των λοιπών αντι-ε.ε. δυνάμεων της αριστεράς, του λαού και του τόπου. Πεπειραμένο "δεκάρι", μπορεί να μοιράζει μπαλιές ακριβείας, δεξιά κι αριστερά.
Απλά πρέπει να εξηγήσει μήπως αυτές οι δυσοίωνες προβλέψεις έχουν σχέση με τις επενδύσεις του σε χρυσό, του οποίου η τιμή σκαρφαλώνει μετά από κάθε φασαρία...
Μιλάς με γρίφους γέροντα. Η ενωμένη Ευρώπη ή θα είναι δημοκρατική, οικονομικά δίκαιη με διευρυμένα κοινωνικά και εργατικά δικαιώματα ή δε θα υπάρξει ποτέ. Τάδε έφη ο υπουργός ελληνικής επικρατείας.
Αν ο βαθιά σοφός κυρ Αλέκος (Φλαμπουράρης) λέει τέτοια πράγματα, αυτό σημαίνει ότι "ενωμένη ευρώπη" δεν υπάρχει. Και τσάμπα έκαναν κοτζάμ δημοψήφισμα για να φύγουν από κάτι ανύπαρκτο οι πέραν της Μάγχης νησιώτες.
Προς το παρόν, όμως μας φαίνεται υπέρτερης αξίας η κουβέντα κάποιου άλλου: μεσοπρόθεσμα είμαστε όλοι νεκροί. (Κέυνς)
Ακόμα και σοφός γέρων.
Παλιοοδηγοί bye bye. Προκειμένου να εξελίξει τα συστήματα αυτόματης οδήγησης, η ford υλοποίησε ένα πρόγραμμα καταγραφής της συμπεριφοράς "καλών οδηγών". 40 εθελοντές οδήγησαν υπό αυστηρή επιτήρηση 40 ford fiesta, κάνοντας ο καθένας 160.000 χιλιόμετρα σε περισσότερες από 4.000 ώρες. Η συμπεριφορά των οδηγών (σε συνάρτηση με την πορεία του οχήματος) καταγραφόταν διαρκώς με κάμερες, τα "μαγνητικά κύματα" του εγκεφάλου τους επίσης, μέσω ειδικά σχεδιασμένων αισθητήρων. Οι εθελοντές έδωσαν πολλές συνεντεύξεις, ενώ έγινε μελέτη και ανάλυση της κάθε φορά ψυχολογικής τους κατάστασης.
Τα δεδομένα που μαζεύτηκαν θα καταλήξουν όχι απλά σε "έξυπνους" αλλά και σε "κοινωνικά ευαίσθητους" αλγόριθμους. Του είδους ότι "δεν πατάς τη γριά που περνάει παράνομα κάθετα στο δρόμο".
(Έχουν σκεφτεί οι έλληνες εξεταστές διπλωμάτων τι ανεργία θα τους πέσει αν αρχίσουν αυτές οι τεχνολογικές εξυπνάδες να κυκλοφορούν και στους ελληνικούς δρόμους; Πιστεύουμε ότι κάτι θα έχουν σκεφτεί σαν αντίδοτο).
Paper Britain. Εάν το ερώτημα ήταν: έχουμε 1500 συμφωνίες (ο αριθμός είναι πολύ μεγαλύτερος) με δυο ντουζίνες κράτη... να συνεχίσουν να ισχύουν ή να τις καταργήσουμε πακέτο; είναι σαφές ότι θα μπορούσε να εννοηθεί σαν "μέσα ή έξω απ’ την ε.ε.;" Μόνο που η αναφορά σε ένα μεγάλο αριθμό διακρατικών συμφωνιών θα υποδείκνυε, έστω σχηματικά, περί τίνος πρόκειται. Θα μπορούσαν πολλοί να αναρωτηθούν: τι συμφωνίες είναι αυτές; δεν τις ξέρουμε... πρέπει να τις μάθουμε πριν αποφασίσουμε.
Ο μέσος υπήκοος οποιουδήποτε καπιταλιστικού κράτους μπορεί να ξέρει πολλά κουτσομπολιά για τα γκομενικά των σταρς, συνήθως αγνοεί όμως την θεσμική συνθετότητα μέσα στην οποία ζει. Συνεπώς το πως διατυπώνονται οι ερωτήσεις που του απευθύνθουν οι "απο πάνω", ειδικά όταν αφορούν αυτήν την συνθετότητα, είναι το πιο καθοριστικό.
Όπως συνέβη με το ελληνικό δημοψήφισμα έτσι και με το τωρινό αγγλικό η ερώτηση που ζητούσε ένα "ναι" ή ένα "όχι" ήταν σε μεγάλο βαθμό συναισθηματικός εκβιασμός. Για εμάς το αποτέλεσμα τέτοιων εκβιασμών είναι δεύτερο σε σημασία. Το πρώτο είναι το πόσοι τον αποδέχονται νομίζοντας ότι ασκούν ένα "δημοκρατικό δικαίωμα"! Υπάρχουν, μάλιστα, διάφοροι (έχουμε συναντήσει τέτοιους στα μέρη μας) που θεώρησαν τον περσινό (ελληνικό) δημοψήφισμα σαν απόδειξη και επίδειξη άμεσης δημοκρατίας!
Όχι - για εμάς αυτό είναι βασικό όχι!!! Δεν υπάρχει τίποτα δημοκρατικό ούτε καν από τυπική άποψη στο να βάζουν οι απο πάνω τα ερωτήματα κατάλληλα διαμορφωμένα και οι απο κάτω να απαντούν, είτε έτσι είτε αλλιώς. Το ακριβώς ανάποδο θα άξιζε πολύ περισσότερο το συζητήσιμο έτσι κι αλλιώς χαρακτηρισμό "δημοκρατία": οι απο κάτω ρωτούν, οι απο πάνω απαντούν, οι απο κάτω κρίνουν τις απαντήσεις και εκείνους που τις έδωσαν.
Fool Britain. Είναι γνωστό ότι τα κριτήρια με τα οποία μεγάλο μέρος των υπηκόων της αυτού μεγαλειότητας (ειδικά των πιο πληβείων) απάντησε στο περιβόητο ερώτημα περί παραμονής ή όχι στην ε.ε. είχαν σχέση με τις εμπειρίες της καθημερινής τους ζωής και μόνο. Εδώ έκλεισε ένας παιδικός σταθμός λόγω έλλειψης κονδυλίων· εκεί έγινε πλημμύρα και οι αρχές έκαναν ελάχιστα· πιο κει η γειτονιά δείχνει εγκαταλειμένη. Προϊόντα όλα του αγγλικού μεριδίου στην παγκόσμια κρίση / αναδιάρθρωση, προϊόντα της γενικής υποτίμησης της εργασίας και της ζωής…
Οι επιτήδειοι φασίστες όμως είχαν για όλους αυτούς την εύκολη εξήγηση: ξέρετε γιατί γίνονται αυτά; επειδή δίνουμε λεφτά σε άλλους στην ε.ε. και δεν τα κρατάμε για εμάς…
Αυτό είναι ψέμα. Το αγγλικό κράτος "δίνει" στην ε.ε. όσα παίρνει απ’ αυτήν! Αλλά για το πόπολο η απάντηση ήταν βολική…
Αντίστοιχο "παιχνίδι" έκαναν οι φασίστες σε σχέση με τους μετανάστες, τους πρόσφυγες και την ε.ε. Μια ενδιαφέρουσα σύγκριση ενός δημοσιογράφου του καθεστωτικού guardian δείχνει ωστόσο την ανάποδη σχέση: περιοχές στις οποίες εγκαταστάθηκαν χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες το 2015 ψήφισαν με μεγάλη διαφορά υπέρ της παραμονής στην ε.ε. Αντίθετα άλλες περιοχές στις οποίες εγκαταστάθηκαν ελάχιστοι ψήφισαν εξίσου δυναμικά υπέρ της εξόδου.
Προκύπτει, εν τέλει, ότι αν κάθε σύνθετη κατάσταση "απλοποιηθεί" κατάλληλα, κι αν αυτή η απλοϊκότητα σερβιριστεί σαν "διάλεξε αυτό ή εκείνο", είναι εύκολο οι ανυποψίαστοι, οι διανοητικά νωθροί και οι πολιτικά συντηρητικοί, να επιλέξουν στάση μυθοποιώντας την ευκαιρία που τους δίνεται, θεωρώντας ότι "θα τους δείξουν" (των "κακών") από σπόντα.
Wool Britain. Κατά τα άλλα οι υπήκοοι της αυτού μεγαλειότητας θα βρεθούν μπροστά σε ζητήματα που έχουν σχέση με την συμμετοχή τους στο δημοψήφισμα και την πλειοψηφική απάντηση, αλλά μόνον ευχάριστα δεν θα είναι. Για τις (αναπόφευκτες) κινήσεις των σκωτσέζων και των βορειοϊρλανδών υπέρ δημοψηφισμάτων απόσχισης (απ’ το βασίλειο) διαβάσατε ήδη εδώ χτες· κάμποσες ώρες πριν ανακοινωθούν… (Οπότε κάτι χρησιμεύει η ασταμάτητη μηχανή - ε;)
Σημειώστε, επιπλέον, κι αυτό: Γιβραλτάρ. Οι περίπου 20 χιλιάδες ψηφοφόροι του βράχου ψήφισαν υπέρ της παραμονής σε ποσοστό πάνω από 95%. Το Γιβραλτάρ είναι σημείο υψηλού γεωπολιτικού / ιμπεριαλιστικού ενδιαφέροντος για το Λονδίνο, κληρονομιά της "συμφωνίας της Ουτρέχτης" του 1713, την οποία όμως το ισπανικό κράτος δεν αναγνωρίζει. Πριν 3 χρόνια το Λονδίνο είχε φτάσει να στείλει μέχρι και φρεγάτα στον βράχο - για να δείξει πυγμή απέναντι στις ισπανικές αιτιάσεις.
Τι θα κάνουν τώρα οι γιβραλταριανοί; Πως θα αξιοποιήσει η Μαδρίτη την ευκαιρία που της δίνεται; Ήδη έχει αρχίσει να κατεβάζει ιδέες...
Οι πολύ πρώτες συνέπειες του brexit δείχνουν ένα "πουλόβερ που μπορεί να ξηλωθεί" - για όσους γουστάρουν βουκολικές παρομοιώσεις. Μόνο που αυτό δεν είναι η ε.ε. Είναι η επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας...
Cool e.u.? Δεν μας φαίνεται ότι έχουν στεναχωρηθεί πολλοί στην ηπειρωτική ευρώπη απ’ το σαλπάρισμα του νησιού. Κάποιοι θα έχουν χαρεί κι όλας. Επιχειρήσεις (κυρίως χρηματοπιστωτικές αλλά όχι μόνο) θα φύγουν απ’ το βασίλειο, αφού χάνει τώρα την ελεύθερη πρόσβαση στην ενιαία ευρωπαϊκή αγορά, και θα εγκατασταθούν κάπου στην ήπειρο. Οποιαδήποτε επαναφορά τελεωνειακών δασμών θα δημιουργήσει πολύ περισσότερα προβλήματα στην “μικρή” αγορά παρά στην “μεγάλη” (ε.ε.). Όσο για τις διαπραγματεύσεις της αποχώρησης; Θα είναι μια μακρυά και βαρετή γραφειοκρατική τελετουργία. Εν τω μεταξύ το Λονδίνο θα κάθεται στην πόρτα, στερημένο από κάθε αξιωματούχο του στην ε.ε. Κάποια στιγμή θα πρέπει να αδειάσουν τις καρέκλες τους και οι άγγλοι ευρωβουλευτές...
Για την ηπειρωτική ευρώπη και την ευρωζώνη το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι (λέμε) η αποχώρηση του Λονδίνου.
Είναι άλλο. Λέγεται Deutsche Bank…
Cool Britain. Το ξέρουμε καλά απ’ τα μέρη μας. Το να το επιβεβαιώνουμε και αλλού απλά στενεύει ακόμα περισσότερο την οποιαδήποτε αισιοδοξία για το είδος "ψηφοφόρος".
Οι διαδικασίες ψηφοφορίας (είτε για εκλογή εκπροσώπων είτε για καταγραφή απόψεων) βασίζεται στην παραδοχή ότι κάθε ψηφοφόρος υπερασπίζεται ορθολογικά τα συμφέροντά του. Όμως αυτό το ενδεχόμενο είναι ανάθεμα για τους αστούς, απ’ τον 19ο αιώνα, τότε που ολοφάνερα αυτοί και τα συμφέροντά τους ήταν μειοψηφίες. Συνεπώς η "ελευθερία της κάλπης" έχει προχωρήσει χέρι χέρι με τον μαζικό αποπροσανατολισμό, επιβεβλημένο ή "αυθόρμητο".
Το κάρβουνο του ανορθολογισμού και της παράνοιας λάμπει, λοιπόν, συχνά σαν διαμάντι. Το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων τόσο του "όχι" όσο και του "ναι", στο περσινό ελληνικό δημοψήφισμα (που, παρεπιπτόντως, δεν είχε συγκεκριμένο αντικείμενο...) εννοούσε κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που έριχνε στο κουτί. Από διαφορετικό έως άσχετο. Φυσικά ούτε στους μεν ούτε στους δε πέρασε απ’ το μυαλό ότι συμμετέχοντας μπορεί να μπλέξουν. Ευτυχώς ήταν αρκετοί εκείνοι / ες που γαμωσταύρησαν και κρατήθηκαν μακριά.
Τα ίδια ισχύουν για τους υπηκόους της αυτού εξοχότητας της βασίλισσας Ελισάβετ – ζωή νάχει, να νικήσει τον Μητσοτάκη τον Α τον Μεγάλο στα μακροβούτια. Έχουν, άραγε, ιδέα, είτε οι brexit είτε οι bremain, για ποιο ακριβώς πράγμα είπαν την γνώμη τους; Βάζουμε το χέρι μας στην φωτιά: όχι! Αν έκανε κανείς ένα ανάλογο δημοψήφισμα στο "ενωμένο βασίλειο" με ερώτημα "κερδίσαμε ή χάσαμε στον β παγκόσμιο πόλεμο;", το 90 έως 95 επί τοις εκατό θα ψήφιζε "κερδίσαμε". Μαύρα μεσάνυχτα!!!
Άμα δεν έχεις την στοιχειώδη ιστορική γνώση ότι τότε έχασες (πανηγυρικά!), πως να αποφανθείς με ιστορική επίγνωση αν θα κάτσεις ή αν θα φύγεις απ’ την ε.ε. σήμερα; Αν δεν έχεις την ιστορική γνώση ότι ο εθνικός σου ιμπεριαλισμός τσαλακώθηκε τότε ίσως για πάντα, με ποια ιστορική επίγνωση να απαντήσεις στο αν (σε) συμφέρει να παίζει, ότι έμεινε από δαύτον, σε κάποια ευρωπαϊκή συμμαχία ή όχι (με το άλλο μάτι πάντα στην Ουάσιγκτον), ε;
Homo logicus; Για εφεύρεση κάποιων φιλόσοφων θα πρόκειται· μακρυά από μας!!!
Σοφές κουβέντες. Οι φανερά (ή κρυφά) φιλοάγγλοι / φιλοαμερικάνοι στα μέρη μας βρήκαν ευκαιρία να ξεσαλώσουν εν όψει του δημοψηφίσματος, αν και μόνο για να αποδείξουν τη γύμνια τους (σε όσους έχουν μάτια για να βλέπουν). Αν νικήσει το Brexit είπαν και ξαναείπαν, θα αρχίσει να ξηλώνεται το πουλόβερ της ε.ε... (Ενώ αν χάσει; Θα πλεχτεί μόνο του ένα ακόμα πουλόβερ με σκωτσέζικο μαλλί;)
Πρόκειται για παραλλαγές της ίδιας εθνικιστικής βλακείας που πριν ένα χρόνο προέβλεπε "φαινόμενο ντόμινο" αν η ελλαδάρα "έφευγε" (απ’ την ευρωζώνη, την ε.ε., τον πλανήτη). Τόσα καταλαβαίνουν, τέτοιες ανοησίες διαδίδουν.
Η ιστορία της συγκρότησης της ε.ε. (και στη συνέχεια της ευρωζώνης) είναι πολύ πιο σύνθετη απ’ το "έλα για καφέ, κι αν δεν σου αρέσει η μουσική ντύνεσαι και φεύγεις" που πιστεύουν και διαδίδουν διάφορα δημαγωγικά κατακάθια (και πιστεύουν οι μικροαστοί οπαδοί τους). Ειδικά η συμμετοχή και ρόλος του Λονδίνου σ’ αυτές τις ιστορίες έχει την ιδιαίτερη αξία του. Ποτέ (μα ποτέ!) ο αγγλικός καπιταλισμός δεν ήθελε κάτι άλλο στην ευρώπη από μια ζώνη ελεύθερου εμπορίου για να πουλάει τα εμπορεύματά του. Αυτό και μόνον αυτό. Το ξέρουν ακόμα και τα ψάρια της Μάγχης. Απέναντι σε οτιδήποτε προχωρούσε με οποιαδήποτε έννοια μια πιο ουσιαστική ευρωπαϊκή σύνθεση / ολοκλήρωση, το Λονδίνο ήταν εμπόδιο.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το Λονδίνο έκανε αίτηση συμμετοχής στην τότε "κοινότητα" το 1961, μόνο για να φάει στα μούτρα το βέτο του Ντε Γκώλ. Ξαναέκανε αίτηση το ’67 (ταπεινωτικό;) για να γίνει τελικά δεκτό το 1973. Το να κτυπάς δυο φορές την ίδια πόρτα δεν είναι μαγκιά, ε;
Αλλά πάντα το Λονδίνο ζητούσε "ειδική μεταχείριση", προσπαθώντας να εμποδίσει παν-κοινοτικές νομοθεσίες που δεν βόλευαν τα αγγλικά καπιταλιστικά συμφέροντα. Στη ζώνη του ευρώ δεν μπήκε. Πράγμα που σημαίνει ότι είναι νομισματικός / χρηματοπιστωτικός αντίπαλος της ευρωζώνης. Με ό,τι σημαίνει αυτό.
Το να φύγει το Λονδίνο απ’ την ε.ε. δεν θα ξήλωνε κανένα πουλόβερ· απλά επειδή η ε.ε. δεν είναι το πλεκτό της γιαγιάς. Είναι ένα πεδίο σύνθεσης και αντιπαράθεσης μεταξύ σοβαρών καπιταλιστικών συμφερόντων. Η διαδικασία της αποχώρησης θα ήταν μακρόχρονη (θα έπρεπε να γίνουν διαπραγματεύσεις αναθεώρησης όλων των συμφωνιών), τα αποτελέσματά της θα ήταν σε βάρος του Λονδίνου (όταν είναι να φύγεις μπορεί και να σε διώξουν), και εν τω μεταξύ η σκωτία και η βόρεια ιρλανδία θα είχαν κάνει καινούργια δημοψηφίσματα υπέρ της παραμονής στην ε.ε. Μύλος δηλαδή...
Κάτι τελευταίο, απ’ την ιστορία - διαφωτιστικό ωστόσο. Στη διάρκεια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, όταν η "κυβέρνα βρετανία" ήταν σε καλύτερη κατάσταση απ’ ό,τι σήμερα, έδωσε εντολή στον στόλο της να βουλιάξει τον στόλο της "ελεύθερης γαλλίας", στόλο συμμαχικό δηλαδή, που είχε καταφύγει στη βόρεια αφρική. Σύμμαχοι – ξεσύμμαχοι η αγγλία δεν ανεχόταν την ύπαρξη άλλων ευρωπαϊκών πολεμικών στη Μεσόγειο· και, απλά, κατέστρεψε τα γαλλικά. Στην ψύχρα. Με νεκρούς (γάλλους). Ενώ ο επίσημος εχθρός ήταν το γ ράιχ. Για να κρατήσει τη ναυτική κυριαρχία έναντι, τουλάχιστον, των ευρωπαίων ανταγωνιστών της.
Επειδή η συμμετοχή ή μη σε συμμαχίες τύπου ε.ε. είναι θέμα συμφερόντων (όπως θέμα συμφερόντων είναι το είδος και η practice της συμμετοχής...) μόνο οι ηλίθιοι έχουν παραστάσεις με πουλόβερ ή πλακίδια του ντόμινο. Και, φυσικά, επειδή είναι τέτοιοι, δεν μπορούν να εξηγήσουν οτιδήποτε συμβαίνει ακόμα και στην άκρη της μύτης τους.
Οι αλεπούδες στο παζάρι. Θα μπορούσαν τα κίνητρά τους να θεωρηθούν "ευγενή". Αλλά υπάρχουν τέτοια στους μηχανισμούς των σημερινών καπιταλιστικών κρατών; Επειδή δεν έχουμε στα μέρη μας σοβαρούς τέτοιους είναι εύκολη η καχυποψία. Αλλά (για εμάς) δεν πρόκειται για την συνήθεια των "θεωριών συνωμοσίας".
Επί πέντε ημέρες τον περασμένο Μάη το αμερικανικό υπουργείο εσωτερικής ασφάλειας (Department of Homeland Security - DHS) μαζί με το υπουργείο περιβάλλοντος των ηπα και εφτά εργαστήρια έκανε ένα πείραμα προσομοίωσης βιολογικού πολέμου στο μετρό της Ν. Υόρκης. Οι ερευνητές στήθηκαν σε 55 σταθμούς και μέσα σε 10 διαφορετικά τρένα, κάνοντας μετρήσεις για την διασπορά ενός ακίνδυνου στοιχείου που ψεκαζόταν μέσα στον εξαερισμό των γραμμών του μετρό. Αυτό το ακίνδυνο στοιχείο ήταν έτσι κατασκευασμένο ώστε να μοιάζει (σε όγκο και συμπεριφορά) με σπόρια (βακίλου του) άνθρακα.
Το προφανές είναι κατανοητό: πως γίνεται η διασπορά μέσω των συστημάτων εξαερισμού, που είναι οι πιο επικίνδυνες συγκεντρώσεις, κλπ κλπ. Ως εδώ καλά. Όμως το ζήτημα των "τρομοκρατικών" επιθέσεων με άνθρακα είναι πολύ βρώμικο - κι αυτό δεν το ξεχνάμε.
Μια βδομάδα μετά την περιβόητη 11η/9ου (2001) έγιναν "επιθέσεις με άνθρακα" στις ηπα. Μέσω αλληλογραφίας. Εναντίον δημοσιογράφων και γερουσιαστών. Πέντε άνθρωποι πέθαναν, άλλοι 17 μολύνθηκαν... Αλλά οι συγκεκριμένες επιθέσεις ήταν το τέλειο επιχείρημα για την πρωτοκοσμική τρομοκρατική θεωρία ότι "οι ισλαμιστές τρομοκράτες έχουν βιολογικά όπλα".
Εκείνες οι επιθέσεις ήταν όχι απλά inside job αλλά τόσο πολύ inside job ώστε κουκουλώθηκαν (και ξεχάστηκαν...), αφού εν τω μεταξύ χρεώθηκαν σε έναν αμερικάνο βιοτεχνολόγο (τον Bruce Edwards Ivins), ο οποίος ήταν άσχετος μεν, πιέστηκε όμως ψυχολογικά τόσο συστηματικά σαν "ύποπτος" ώστε στο τέλος αυτοκτόνησε. Μόλις βγήκε απ’ την μέση, οι αμερικάνοι ερευνητές είπαν "α, αυτός το έκανε" (χωρίς να μιλήσουν καν για κίνητρα...) και η υπόθεση πήγε στο αρχείο. Αργότερα "σίγουρος κάτοχος" βιολογικών όπλων (και ειδικά άνθρακα) κηρύχτηκε ο Σαντάμ Χουσεΐν... Κι αυτό αποδείχθηκε προπαγάνδα.
Σα να μην έφταναν αυτά, διάφορες "τρομοκρατικές επιθέσεις" εναντίον πρωτοκοσμικών στόχων, έχουν ακολουθήσει ή και συμπέσει χρονικά με "αντιτρομοκρατικές ασκήσεις" των ανάλογων μυστικών υπηρεσιών και στρατών. Στη γαλλία, στο βέλγιο...
Δεν θα θέλαμε η αμερικανική άσκηση του περασμένου Μάη να είναι εισαγωγή σε μια μελλοντική "τρομοκρατική επίθεση με βιολογικά όπλα". Αλλά τέτοια που είναι τα "μεγάλα" αφεντικά, ποτέ μην λες ποτέ...
Ειδικά αν κάποιοι θέλουν νέα στρατιωτική κλιμάκωση εναντίον των "ισλαμιστών τρομοκρατών"...
"Θερμότητα", αλλά όχι καιρική. Το περιστατικό με την σχεδόν εμπλοκή των 2 αμερικανικών καταδιωκτικών F-18 Hornet και των 2 ρωσικών βομβαρδιστικών Su-34 στη νοτιοανατολική συρία (δες Και πάλι στη συρία 1, 19/6) μπορεί να έληξε χωρίς άμεσες συνέπειες. Όμως η κατάσταση στο συριακό σφαγείο δεν είναι καθόλου καλή. Ούτε "τοπικά" ούτε σε ότι αφορά τους παγκόσμιους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς.
Για διάφορους "παίκτες", παρότι το ρεπερτόριο αυτών των ανταγωνισμών τους είναι πολύ μεγαλύτερο, το συριακό πεδίο μάχης "σημαίνει κάτι". Η Μόσχα, για παράδειγμα, έχει σιγουρέψει τις δύο βάσεις της και την αυξημένη παρουσία "συμβούλων" (αλλά και "εθελοντών"). Όμως η περιορισμένη μεν αλλά υπαρκτή αποχώρηση ενός μέρους των βομβαρδιστικών της έχει αφήσει αβοήθητους τους συμμάχους της στο έδαφος. Όχι μόνο τον στρατό του Άσαντ, αλλά και τους ιρανούς "φρουρούς της επανάστασης" όπως και την Χεζμπ’ αλλάχ. Που ματώνουν έντονα στη μάχη του Χαλεπίου.
Η Ουάσιγκτον κάνει μεν, με ελάχιστο κόστος, τη δουλειά της (που δεν είναι άλλη απ’ την de facto διάλυση της συρίας και το μόνιμο χάος και εκεί), αλλά δείχνει να θέλει περισσότερα. Ας πούμε την μεγαλύτερη (αλλά και ατελέσφορη) ρωσική στρατιωτική εμπλοκή εκεί· το όνειρο ενός ακόμα "ρωσικού αφγανιστάν" (όπως στη δεκαετία του 1980) ζει στα μυαλά διάφορων στην Ουάσιγκτον. Αυτό εκδηλώνεται τόσο άμεσα όσο και έμμεσα. Άμεσα με την αδιαφορία της Ουάσιγκτον να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις που ανέλαβε όταν συμφωνήθηκε η περιβόητη "εκεχειρία". Έμμεσα με την συνεχιζόμενη στρατιωτική πίεση στα δυτικά σύνορα της ρωσίας. Με ασκήσεις του νατο, εγκατάσταση πυραύλων, κλπ.
Η Τεχεράνη, που πολεμάει κανονικά μαζί με τον στρατό του Άσαντ, βλέπει επίσης την Ουάσιγκτον να κοροϊδεύει – σε ότι αφορά την άρση των εναντίον της κυρώσεων. Αν και το ιρανικό πετρέλαιο πουλιέται ελεύθερα πια, ο ιρανικός καπιταλισμός παραμένει σε χρηματοπιστωτικό / τραπεζικό αποκλεισμό απ’ τις ηπα και την ευρώπη. Αξιωματούχοι (ή μήπως αξιωματικοί;) του αμερικανικού τραπεζικού συστήματος επισκέφτηκαν πρόσφατα τους όμοιούς τους ευρωπαϊκών τραπεζών, για να τους απειλήσουν με πολύ μεγάλα πρόστιμα αν τολμήσουν να αποκαταστήσουν σχέσεις με το ιράν.
Αν προσθέσει κανείς την Άγκυρα (της οποίας αξιωματικοί φέρονται να διοικούν κανονικά τους ένοπλους της al-Nusra στο Χαλέπι), το Ριάντ, και τις βάσεις (μικρές μεν αλλά βάσεις) που δημιουργούν διάφοροι ευρωπαϊκοί στρατοί στις κουρδικές περιοχές (με την εγκάρδια άδεια των κούρδων…) το συριακό πεδίο παραμένει περιοχή υψηλών ενδοκαπιταλιστικών τριβών.
Δεν είναι, ίσως, το σημαντικότερο· δεν είναι, επίσης, το μοναδικό παγκόσμια. Αλλά είναι ένα απ’ τα πιο "ζεστά" πεδία μάχης. Όπου οι εντάσεις μπορούν να πάρουν τον ένα ή τον άλλο δρόμο ευκολότερα από αλλού.
Φαεινές ιδέες 1. Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος σε ποιον κόσμο ζουν. Θα ήταν λάθος. Ζουν σ’ αυτόν τον κόσμο, της άγριας συσσώρευσης, και τον υπηρετούν! Τελεία και παύλα.
Δύο καινούργιες φαεινές ιδέες της φαιορόζ κυβέρνησης, που ακόμα κι αν μείνουν τέτοιες (μόνο ιδέες) δείχνουν πολλά. Πρώτον: να μειωθούν αισθητά τα πρόστιμα σε βάρος των αφεντικών αν πιάνονται στα πράσα να έχουν ανασφάλιστο εργαζόμενο, από 10.500 ευρώ (που τυπικά είναι τώρα) στα 3.500 ευρώ. Με "χάρη" τον μηδενισμό του προστίμου στους πρωτάρηδες... Αρκεί (λέει η φαεινή ιδέα) να προσλαμβάνουν "κανονικά" για ένα έτος των πρώην ανασφάλιστο.
Όμως το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της ληστείας των εργοδοτικών εισφορών γίνεται σε βάρος μισθωτών που φαίνονται να έχουν προσληφθεί κανονικά! Για μία ή δυο ημέρες την εβδομάδα (και 4 ώρες την φορά) ενώ δουλεύουν 8ωρα και 10ωρα επί 4, 5, ή 6 ημέρες. Τι σκατά σημαίνει "κανονική πρόσληψη" αν και όταν προκύψει ότι ο Χ ή Ψ εργαζόμενος δουλεύει "ανασφάλιστος"; Υποχρεωτική πρόσληψη και εργοδοτική ασφάλιση για 40ωρο; Ούτε για αστείο!!!
Πρέπει να συνυπολογίσει κανείς και το εξής. Μέχρι πρόσφατα κάθε εργοδότης ήταν υποχρεωμένος να έχει αναρτημένο σε εμφανές σημείο του μαγαζιού του το μηνιαίο (ή εβδομαδιαίο) πρόγραμμα εργασίας των μισθωτών του (με ονόματα, ωράρια, κλπ). Έτσι, αν βρισκόταν (για παράδειγμα) ότι ο Κώστας ή η Μαρία βρέθηκαν να δουλεύουν την Πέμπτη ενώ το πρόγραμμα γράφει Δευτέρα και Τρίτη, θα μπορούσαν να μετρηθούν σαν "ανασφάλιστη εργασία" (εκτός αν το αφεντικό και οι ίδιοι έπειθαν τους ελεγκτές ότι "άλλαξαν ημέρα επειδή αρρώστησε ο / η....").
Τώρα τα αφεντικά μπορούν να αλλάζουν αυτό το αναρτημένο πρόγραμμα καθημερινά – νόμιμα κι ωραία! Οπότε μπορούν να κρύβουν ό,τι θέλουν.
Μέσα σ’ αυτό το καθεστώς η μεν μείωση των προστίμων θα είναι όντως μείωση, ενώ τα υπόλοιπα (η πρόσληψη για ένα χρόνο) θα γίνουν περίγελως...
Προς μεγάλη χαρά των αφεντικών.
Φαεινές ιδέες 2. Τι θα κάνουν για να αντιμετωπίσουν την όλο και μαζικότερη ληστεία του φ.π.α. που επιτρέπεται πλέον "νόμιμα" μετά την εξαφάνιση των σχετικών προστίμων; Αν, λέει, πιάσουν κάποιο αφεντικό δεύτερη φορά να μην κόβει αποδείξεις, θα του κλειδώνουν το μαγαζί. Στην αρχή για 2 (;) ημέρες, κι αν υποτροπιάσει για ένα μήνα (ή για πάντα – οι φήμες είναι ασαφείς).
Θα δουλέψει; Όχι! Το μόνο που θα πετύχει θα είναι να δέσει ακόμα περισσότερο τους μισθωτούς στα αφεντικά τους: το κλείσιμο του μαγαζιού σημαίνει την δική τους ανεργία! Στο τέλος θα βρεθούν (θα αναγκαστούν) αυτοί οι μισθωτοί, όσο κι αν σιχαίνονται τους εργοδότες τους, να γίνονται "μπράβοι" εναντίον των (όποιων) ελεγκτών, εάν (φυσικά) και εφόσον καταφέρνουν αυτοί να αιφνιδιάζουν.
Αφού σκέφτονται τέτοια κόλπα σημαίνει ότι δεν θέλουν (οι κυβερνώντες) να ξαναβάλουν πρόστιμα, φροντίζοντας να τα εισπράτουν... Η χαρά των αφεντικών συνεχίζεται.
Γεγονότα. Οι αφελείς εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ένα κάποιο γεγονός (μια "τρομοκρατική επίθεση", μια επιλεγμένη δολοφονία) εξηγεί τις συμπεριφορές που ακολουθούν, και επιπλέον τις κρατικές επιλογές μετά. Σαν να λέμε: το γεγονός είναι η αιτία. Δεν θέλουν να καταλάβουν ότι πολλά γεγονότα δεν είναι "αιτίες" όπως πουλιούνται αλλά "κάλυψη". Για επιλογές (κρατικές ή παρακρατικές) που έχουν ήδη προ-μεθοδευτεί.
Αντί ο κοινούς νους να παιδεύεται με απορίες "μα πως έκαναν αυτό;" προσφέρονται προκαταβολικά οι κατάλληλες εξηγήσεις. Και όλοι κοιμούνται ήσυχοι.
Ανθρωπισμός α λα (αριστερά) ελληνικά. Μιας πιάνει η βρώμα όταν ανοίγουμε τα πακέτα με το φαγητό.... Όλο και περισσότερα παιδιά αρρωσταίνουν... Κόσμος φεύγει για τα νοσοκομεία από δηλητηριάσεις... Κοίτα, δεν ήρθαμε εδώ επειδή έχει ωραία κουζίνα. Ξεφύγαμε απ’ τους Ταλιμπάν και θέλουμε να πάμε κάπου να ζήσουμε ήρεμα. Σαν άνθρωποι.
Αυτά και άλλα λέει η Marzia Kamali, 15 χρονών πρόσφυγας / μετανάστρια απ’ το αφγανιστάν. Που η γεωγραφία την ανάγκασε, μαζί με την οικογένειά της, να είναι υποχρεωμένη να περάσει απ’ την ελληνική επικράτεια. Και νάναι, τώρα, παγιδευμένη στον "καταυλισμό" του Ελληνικού.
Η 15χρονη αφγανή έχει μάθει ήδη όσα δεν θα μάθουν οι περισσότεροι έλληνες ακόμα κι αν ζήσουν όχι μία αλλά δέκα ζωές. Η φαιορόζ κυβέρνηση, με την σύμφωνη γνώμη ολόκληρου του καθεστωτικού φάσματος, έχει δώσει την αρμοδιότητα της "ζεστής φιλοξενίας" των λίγο πάνω από 50 χιλιάδες προσφύγων / μεταναστών στον φασίστα ψεκασμένο υπουργό. Και ο ελληνικός στρατός ξεφορτώνει τα "ληγμένα" του στα στομάχια των αιχμάλωτων.
Η 19χρονη Sweeta Yousafzai, επίσης απ’ το αφγανιστάν, που έκανε την διαδρομή προς τον ευρωπαϊκό παράδεισο με τις δύο αδελφές της, συμπληρώνει: Κάθε φορά που διαμαρτυρόμαστε για το φαγητό μας λένε αν δεν μας αρέσει να πάμε να αγοράσουμε... Και ότι δεν μας κάλεσαν να έρθουμε στην ελλάδα.
Αλλά δεν είναι αρκετές η νηστεία, οι δηλητηριάσεις, οι αρρώστιες. Δεν περισσεύουν κρεβάτια (γι’ αυτούς), δεν περισσεύουν σεντόνια… Και τώρα που τα θερμόμετρα βαράνε 40άρια, απλά θα αφεθούν να βράζουν.
Πως είπατε; "Δεν είναι φασίστες" αυτοί της φαιορόζ κυβερνησης και οι κολαούζοι τους; Τι είναι;
Ούτε και νερό. Πολλά στρατόπεδα "φιλοξενίας" είτε δεν έχουν νερό παρά μόνο για λίγες ώρες (που σημαίνει ουρές για το στοιχειώδες), είτε δεν έχουν ζεστό νερό για καθαριότητα.
Το στρατόπεδο στην Κω δεν έχει νερό επειδή ... ο εργολάβος έφαγε τα λεφτά για να θάψει μερικούς σωλήνες στο χώμα. Φοβούμενος ο δήμαρχος (γνωστός ανθρωπιστής κι αυτός...) την οργή των "φιλοξενουμένων" τους πηγαίνει νερό με βυτία. Και τι να το κάνουν; Πού να το βάλουν; Όπου μπορούν... Σε μπιτόνια... σε μπουκάλια... στις χούφτες τους...
Δεν πρόκειται για κάτι "κατά λάθος". Συμβαίνει στα περισσότερα στρατόπεδα. Προκειμένου να πάρει τα ευρωκονδύλια για τους πρόσφυγες / μετανάστες η φαιορόζ κυβέρνηση έκανε "διαγωνισμούς"/ αναθέσεις σε κάθε καρυδιάς εργολάβο / φίλο της, για να φτιαχτούν υποτυπωδώς "εγκαταστάσεις φιλοξενίας". Σα σκηνικά. Πρέπει να φαγώθηκαν πολλά λεφτά έτσι· απάνθρωπο αλλά εντελώς ελληνικό. Ούτε καν ο δημαγωγός / παπαγάλος που έπαιζε τον ρόλο του "εκπρόσωπου τύπου" για την "φιλοξενία" δεν ασχολείται. Έγινε βουλευτής, έχει άλλες έγνοιες.
Κι αφού τέτοιος είναι ο αριστερός "ανθρωπισμός" ας το χωνέψουμε: μαύρες ημέρες και νύχτες μας περιμένουν όλους.
Στοίχημα. Στατιστικά οι περισσότεροι πρέπει να χάνουν. Δεν έχει σημασία. Η στοιχηματική (ποδοσφαιρική) αποβλάκωση περνάει ημέρες δόξας, ντάλα καλοκαίρι. Χάρη στο euro 2016. Έτσι, όμορφα κι ωραία, θα περάσει ο Ιούνης και το πρώτο δεκαήμερο του Ιούλη. Ύστερα μια μικρή ανάσα και δυο βδομάδες (τον Αύγουστο) με ολυμπιακούς.
Αν πούμε ότι ο "φιλαθλητισμός" και, ακόμα περισσότερο τα πάθη και οι ελπίδες του τζόγου πάνω του είναι μια "βασιλική" απόδειξη της αυτο-υποτίμησης, θα κάνουμε πολλούς εχθρούς.
Αλλά τι άλλο είναι; Το post modern πόπολο δεν είναι καλύτερο απ’ αυτούς που συνωστίζονταν στους ρωμαϊκούς ιπποδρόμους και στο Κολοσσαίο. "Εξέλιξη"; "Πρόοδος"; Αλήθεια; Ίσως μόνο σ’ αυτό: αν νοιώσει αυτό το πόπολο καμιά περίεργη φαγούρα, οι πρόεδροι θα κάνουν σπουδαίες μεταγραφές.
Και το show θα συνεχιστεί.
Παλιότερες αναρτήσεις:
21-31 Δεκεμβρίου 2016 |
11-20 Δεκεμβρίου 2016 |
1-10 Δεκεμβρίου 2016 |
21-30 Νοεμβρίου 2016 |
11-20 Νοεμβρίου 2016 |
1-10 Νοεμβρίου 2016 |
21-31 Οκτωβρίου 2016 |
11-20 Οκτωβρίου 2016 |
1-10 Οκτωβρίου 2016 |
21-30 Σεπτεμβρίου 2016 |
11-20 Σεπτεμβρίου 2016 |
1-10 Σεπτεμβρίου 2016 |
21-31 Αυγούστου 2016 |
11-20 Αυγούστου 2016 |
1-10 Αυγούστου 2016 |
1-4 Ιούλη 2016 |
21-30 Ιούνη 2016 |
11-20 Ιούνη 2016 |
1-10 Ιούνη 2016 |
21-31 Μάη 2016 |
11-20 Μάη 2016 |
1-10 Μάη 2016 |
21-30 Απρίλη 2016 |
11-20 Απρίλη 2016 |
1-10 Απρίλη 2016 |
21-31 Μάρτη 2016 |
11-20 Μάρτη 2016 |
1-10 Μάρτη 2016 |
27-29 Φλεβάρη 2016
