Πολεμική βιομηχανία: η ανανέωση. Υπάρχουν, άραγε, πολλοί που αναρωτιούνται ακόμα "τι θα κάνει σαν πρόεδρος ο Τραμπ"; Ίσως. Πάντως σ’ αυτούς δεν συγκαταλέγονται οι μέτοχοι των αμερικανικών κατασκευαστικών πολεμικού υλικού. Αυτοί ξέρουν.
Την βδομάδα μετά την εκλογή του, οι μετοχές τους "σκαρφάλωσαν". Της Lockheed Martin κατά 4,8%. Της Northrop Grumman κατά 5,1%. Της Raytheon κατά 6,2%. Της General Dynamics κατά 4,1%. Της L-3 Communications κατά 5,4%. Της Texton κατά 2,2%. Της Boeing κατά 0,75%. Της Huntington Ingalls κατά 6,5%.
Αυτοί ξέρουν. Πολλές, καλές, καινούργιες παραγγελίες μυρίζουν.
Και ανθρώπινο κρέας, επίσης...
Standing Rock. Οι πρώτοι που θα νοιώσουν στο πετσί τους τι σημαίνει "να κάνουμε την αμερική μεγάλη" θα είναι, κατά πάσα πιθανότητα, το κίνημα των Sioux και των οικολόγων ενάντια στο πέρασμα ενός πετρελαϊκού αγωγού από τον ποταμό Missouri στη θέση μιας λίμνης, μέσα απ’ την περιοχή που έχει αναγνωριστεί σαν ινδιάνικο έδαφος. Στη βόρεια Ντακότα.
Στα τελευταία της η διοίκηση Ομπάμα ανέστειλε το έργο για περιβαλλοντικούς λόγους. Η καινούργια του ψόφιου κουναβιού υπέγραψε την επανέναρξή του. Ένα μέρος του αγώνα θα μεταφερθεί τώρα και στην Ουάσιγκτον, ενώ ο καταυλισμός διαμαρτυρίας θα ξαναβρεθεί υπό την στρατοαστυνομική καταστολή.
Έχουν και κάτι "ξεπερασμένες" διεθνιστικές ιδέες αυτοί εκεί πέρα οι εχθροί της "αμερικανικής μεγαλωσύνης"...
Ανοικτή επιστολή προς τον Ύψιστο.
Αξιότιμε και αξιοθαύμαστε Κύριε Ψόφιε Κουνάβι.
Κανονικά πρώτη στον κόσμο, και όχι μόνο, και στον γαλαξία και στο σύμπαν, είναι η Ελλάδα. Μαθαίνουμε ότι θέλετε να κάνετε πρώτη την Αμερική, και ότι δεν μασάτε ούτε τα λόγια Σας ούτε τα έργα Σας.
Μαθαίνουμε, για παράδειγμα, ότι αποφασίσατε να ξαναπάρετε τον έλεγχο των συνόρων σας, και μάλιστα ότι έχετε σύνορα με κάποιο κράτος ονόματι "Μεξικό", όπου θα κτίσετε και ένα τείχος. Μαθαίνουμε επίσης ότι αυτός ο άθλιος μεξικάνος πρόεδρος (ήμαρτον! Ου γαρ έσεται άλλος Πρόεδρος εκτός από Εσάς!) αρνείται να πληρώσει για το τείχος. Μήπως προτιμάει να προσθέσετε την ρημαδοεπαρχία του στις Hνωμένες Πολιτείες;
Κρίμα που δεν απαλλοτριώνεται αυτό το οικόπεδο που λέγεται "Μεξικό". Εμείς νομίζαμε ότι τα ανατολικά σας σύνορα συμπίπτουν με τα δυτικά, περιλαμβάνοντας εν τω μεταξύ όλον τον κόσμο. Αν αρχίσετε και αυτοπεριορίζεστε στα τετριμένα, δεν θα γίνεται πρώτοι - ακούστε μας. Εμείς σκοπεύουμε (μόλις συνέλθουμε και ξαποστάσουμε) να επεκτείνουμε τα σύνορά μας έτσι ώστε να φτάνουν μέχρι τον Δούναβη (βόρεια) και τον Ευφράτη (ανατολικά) - σε πρώτη φάση φυσικά. Αργότερα η Βαλτική και ο Ειρηνικός είναι οι λογικοί στόχοι μας.
Εν πάσει περιπτώσει, επειδή είμαστε φίλοι σας και Σας θαυμάζουμε, θα κάνουμε μια εξαίρεση για Εσάς. Δεν θα Σας επιτεθούμε ώστε να μονομαχήσουμε για την πρωτιά, αλλά θα Σας παραχωρήσουμε ευγενικά την θέση μας. Όμως μπορούμε να βασιστούμε σ’ Εσάς ότι θα μας αφήσετε να είμαστε δεύτεροι στον πλανήτη (με ό,τι σας περισσέψει) και πρώτοι σ’ όλα τα υπόλοιπα, που έτσι κι αλλιώς δικά μας είναι;
Αν Σας φαίνεται ότι θα θεωρηθεί "στημένο" μην ανησυχείτε. Έχουμε μεγάλη εμπειρία απ’ αυτά.
Ειλικρινά δικοί Σας, οι άπειροι (στον αριθμό) και έμπειροι (στα μεγάλα κόλπα) Έλληνες φίλοι Σας.
Συρία. Χωρίς να έχoυμε πετύχει μια κυριολεκτική διατύπωση αυτού του είδους από ρώσους καθεστωτικούς, μαθαίνουμε ότι μεταξύ των άλλων στην συνάντηση της Astana οι πλευρές συμφώνησαν να πολεμήσουν από κοινού εναντίον του isis… Οι οποίες "πλευρές" είναι, φυσικά, η "τριπλή συνεννόηση", ο Άσαντ με τον όποιο στρατό του και κάμποσες ένοπλες οργανώσεις της αντιπολίτευσης. Ο Mohammed Alloush, αρχηγός της οργάνωσης Jaush al-Islam, που ήταν και ο βασικός εκπρόσωπος των ένοπλων οργανώσεων που πήγαν στην Astana, δεν αναφέρθηκε σ’ αυτήν την λεπτομέρεια του "απο κοινού" πολέμου. Τέτοιες λεπτομέρειες φαίνονται ήδη, στο έδαφος. Δήλωσε ωστόσο ότι στηρίζουν μια πολιτική λύση στη συρία σύμφωνα με τις αποφάσεις του οηε, αλλά ζητούν την παραίτηση του προέδρου Άσσαντ.
Οι μεγάλες διαδρομές γίνονται ακόμα και με μικρά βήματα, όπου χρειάζεται. Ίσως σε κάποιους μήνες αυτοί οι ένοπλοι της αντιπολίτευσης να πουν εκείνο που είπε δημόσια και το τουρκικό καθεστώς, πρόσφατα: ότι η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στο έδαφος κάνει μη ρεαλιστική την απαίτηση για παραίτηση του Άσσαντ.
Αργά ή γρήγορα θα το δούμε κι αυτό: οι πρώην αντι-Άσσαντ, κάτω απ’ ην προστασία των ρωσικών πολεμικών, δίπλα στον στρατό του Άσσαντ, ίσως και της Τεχεράνης, να πολεμούν κατά του isis…
Τότε που οι φαιορόζ θα διέλυαν την ευρώπη…. Το κακό με τους δημαγωγούς είναι ότι συμπεριφέρονται λες και βρίσκονται στις αρχές του 20ου αιώνα, όπου δεν υπήρχαν μηχανήματα καταγραφής ήχου και εικόνας. Το καλό όμως που απολαμβάνουν είναι ότι στις κοινωνίες του ώριμου θεάματος δεν υπάρχει περιθώριο για ερμηνείες με συνοχή αλλά μόνο για εντυπώσεις. Που τις διαδέχονται άλλες, και άλλες, και άλλες... μέχρι την πλήρη διάλυση εκείνου που κάποτε λεγόταν συνείδηση.
"Παλιοί" καθώς είμαστε, εχθρικοί στην αμνησία, αναδημοσιεύουμε κάτι τις απ’ αυτά που γράφαμε πριν 2 χρόνια (απ’ την πλατεία στην Ηρώδου του Αττικού: μια μούτζα δρόμος (οι αγανακτισμένοι στο γκουβέρνο) – Sarajevo νο 92)
ενοχλώντας αρκετούς, κάνοντας καινούργιους εχθρούς, για τις πρώτες ημέρες της τότε καινούργιας φαιορόζ κυβέρνησης... Απέναντι στην οποία οι πάντες (και οι φασίστες) στέκονταν σε "στάση προσοχής":
...Μόλις κάποιος επιλέξει να εγκαταλείψει αυτό το πεδίο (της παραγωγής του πλούτου, των ταξικών αντιθέσεων σ’ αυτήν) και να εγκαταστήσει τα λάβαρά του στο πεδίο της διανομής του πλούτου (της "δίκαιης", της "δικαιότερης", της "προς το παρόν εφικτής", "λίγες θυσίες ακόμα" κλπ)· μόλις κάποιος κάνει ακόμα μερικά βήματα και προχωρήσει στο πεδίο της διαχείρισης του "χρέους"· μόλις κάποιος τελειώσει τον δρόμο του φτιάχοντας την ψευτοδιαχωριστική γραμμή που τον βολεύει, σε στυλ "μνημόνιο - αντιμνημόνιο", έχει εγκατασταθεί φυσιολογικά και διαδοχικά στα πεδία που βολεύουν τα αφεντικά. Και εκεί τι θα βρει σαν "φίλους" και "συναγωνιστές"; Τους πιο σίγουρους από ιστορική άποψη λακέδες των αφεντικών! Οι σημαίες του θα γίνουν κουρέλια καθώς θα τακιμιάζει απ’ αυτούς τους λακέδες. Φυσικά θα κουβαλάει υποσχέσεις, και μερικές θα τις πραγματοποιήσει. Όχι επειδή τ’ αφεντικά στο πεδίο της διανομής είναι "απ’ την φύση τους" γενναιόδωρα! Αλλά επειδή σ’ αυτό το πεδίο (και κάθε παρόμοιο) είναι πανεύκολο να προστατεύουν τη βία της υπεξαίρεσης του πλούτου· μοιράζοντας ψίχουλα ή μοιράζοντας προσευχητάρια. Κατά συνέπεια σ’ αυτά τα πεδία τα αφεντικά είναι "πολιτικά γενναιόδωρα": καλωσορίζουν ακόμα και υποτιθέμενους εξτρεμιστές, αφήνοντάς τους να παίξουν λιγάκι τα παιχνίδια τους.
Το ότι, λοιπόν, ο "ανατρεπτικός" συ.ριζ.α. βρέθηκε κυβερνητικά αγκαλιά με τους ψεκασμένους (καθότι "αντιμνημονιακοί όλοι"), είναι το εύλογο και σχεδόν μαθηματικά προβλέψιμο αποτέλεσμα της συνειδητής επιλογής των στελεχών και των οπαδών του να φτιάξουν προίκα (και πολλά άλλα, πολύ υλικά) σ’ εκείνο το πεδίο που βολεύει τα ντόπια αφεντικά. Εκτός συνόρων διάφοροι "φίλοι της ελληνικής αριστέρας" ξύνουν τώρα το κεφάλι τους για το "πως είναι δυνατόν" αυτό το εφφέ της κυβερνητικής συμμαχίας και του συνεταιρισμού με τη καραδεξιά πολυκατοικία. Όμως ξέρουν ή θα όφειλαν να ξέρουν. Οι φασίστες (απ’ την Λεπέν μέχρι...) ξέρουν καλά!
Οι πολλοί αναρωτιούνται "τι θα κάνει ο συ.ριζ.α." (κλείνοντας τα μάτια και, κάμποσοι, τη μύτη τους για το συνεταιράκι του). Εμείς, μιας και είμαστε περιθωριακοί, λέμε: έχει κάνει ήδη πολλά! Πάρα πολλά! Στον postmodern κόσμο του θεάματος σήκωσε όσο πιο ψηλά μπορεί την επιγραφή "και που είναι το παράλογο;" της αριστεροακροδεξιάς όσμωσης· επιβεβαίωσε, σα να λέμε, ότι ο κυνισμός είναι η μόνη δυνατότητα. Και (όπως το λέγαν και κάτι άλλοι) απέναντι στον κυνισμό T.I.N.A.: there is no anternative.
Τομές;… Η καθεστωτική δημαγωγία δυναμώνει, ειδικά όσο οξύνεται ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός, προσπαθώντας όχι απλά να κατακτήσει τα "μυαλά και τις καρδιές" των υπηκόων, αλλά να κάνει αδύνατη οποιαδήποτε άλλη, διαφορετική (και ακόμα χειρότερα: αντίθετη) ερμηνεία και εξήγηση της κάθε φορά συγκυρίας.
Αυτό που σχολιάζαμε χτες, η ρητορική του "τέλους" (μιας κάποιας αόριστης εποχής), που ενοποιεί αντιπάλους, απ’ την γαλλική άκρα δεξιά μέχρι την γερμανική σοσιαλδημοκρατία (για παράδειγμα), είναι στοιχείο αυτής της επιχείρησης. Υπονοεί μια τομή στην "ιστορική συνέχεια" των κρατών και του καπιταλισμού στον πλανήτη. Όταν όμως τα αφεντικά μιλούν με ιστορικό στόμφο πρέπει ο καθένας μας να βρίσκεται με όλα τα μέσα της κριτικής σε ετοιμότητα.
Ας πούμε, για παράδειγμα: η απόσυρση της Ουάσιγκτον απ’ την TPP· την "συμφωνία ελεύθερου εμπορίου του ειρηνικού" ανάμεσα στις ηπα και άλλα 11 κράτη που βρέχονται απ' τον ειρηνικό... .- εκτός της κίνας. Συνιστά αυτή η ενέργεια την μία και κεντρική στιγμή που είναι συστατική κάποιου ευρύτερου "τέλους"; Συνιστά μια μοναδική "τομή"; Ή αποτελεί έναν ακόμα κρίκο, θορυβώδη οπωσδήποτε, αλλά μόνο έναν κρίκο, σε μια αλληλουχία (καπιταλιστικών) ενεργειών που έχει κάποιο παρελθόν;
Υποστηρίζουμε το δεύτερο.
Παγκοσμιοποίηση… Οι δύο "περιφερειακές συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου" που έγιναν γνωστές με τα αρχικά τους, η TPP (κράτη του ειρηνικού) και η TTIP (κράτη του ατλαντικού), ήταν η απάντηση της Ουάσιγκτον στην ουσιαστική κατάρρευση των συνομιλιών (εντός π.ο.ε.) για μια παγκόσμια συμφωνία "εμπορικής απελευθέρωσης"· διαπραγματεύσεων που είχαν αρχίσει το 2001 (μετά την κατάρρευση άλλων διαπραγματεύσεων με τον ίδιο σκοπό - gatt) και έμειναν γνωστές σαν "ο γύρος της Ντόχα". Αυτή η δεύτερη κατάρρευση έγινε το 2008 (πριν την κατάρρευση της Lehman Brothers…). Συνεπώς, όταν η Ουάσιγκτον ξεκίνησε να διαπραγματεύεται περιφερειακές εμπορικές συμφωνίες για δικό της λογαριασμό και συμφέρον, είχαν προϋπάρξει δύο "τέλη": της gatt και του γύρου της Ντόχα (αν και αυτός συνεχίστηκε ρουτινιάρικα και αδιάφορα , σε επίπεδο "εμπειρογνωμόνων", μέχρι κάπου το 2015...).
Η αιτία των δύο "ξεχασμένων" αποτυχιών είναι πάντα επίκαιρη: τα εμπορικά / οικονομικά συμφέροντα των κρατών δεν είναι συμβατά μεταξύ τους! Διαφορετικοί καπιταλιστικοί κλάδοι (μέσα σε κάθε εθνοκρατικό σύμπλεγμα) έχουν διαφορετικά συμφέροντα, διαφορετικούς εντόπιους και διεθνείς ανταγωνιστές, διαφορετικά ποσοστά κέρδους· και θέλουν (ή δεν θέλουν) κρατική προστασία για να εξασφαλίζουν την κερδοφορία τους. Είναι αδύνατο να υπάρξει "ειρηνικά και πολιτισμένα" ένας συμψηφισμός όλων αυτών των διαφορών και αντιθέσεων.
Συνεπώς η αμερικανική απόσυρση απ’ την TPP δεν είναι η πρώτη σημαντική "στιγμή" όπου η περιβόητη "παγκοσμιοποίηση" κολλάει. Είναι, μάλιστα, η τέταρτη στη σειρά αν συνυπολογίζουμε την (άτυπη μεν αλλά ουσιαστική) ευρωπαϊκή απόσυρση απ’ τις διαπραγματεύσεις της TTIP το περασμένο καλοκαίρι (πριν τις αμερικανικές εκλογές). Επιπλέον: αυτό ήταν ένα ζήτημα στο οποίο συμφωνούσαν προεκλογικά το ψόφιο κουνάβι και η Κλίντον. Ουσιαστικά την TPP την προωθούσε η διοίκηση Ομπάμα, αλλά δεν θα εγκρινόταν απ’ το κογκρέσσο, είτε έτσι είτε αλλιώς, αφού και συντηρητικοί και δημοκρατικοί ήταν εναντίον της.
Ειρηνικός… Από στενή οικονομική άποψη η TPP δεν είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον αμερικανικό καπιταλισμό. Έχοντας αποκλείσει σκόπιμα το Πεκίνο απ’ αυτήν, τα εκτός ηπα υπόλοιπα 11 μέλη της συμφωνίας είχαν μαζί το 43% του αεπ των 12· οι ηπα μόνες τους το 57%. Το προσδοκώμενο αξιοποιήσιμο σε διασυνοριακό εμπόριο ποσοστό του αεπ όλων των μελών της TPP για το 2025 ήταν 210 δις. Ακόμα κι αν ολόκληρο "περνούσε" στον λογαριασμό της Ουάσιγκτον δεν θα ήταν παρά το 1% του αμερικανικού αεπ.
Δεν ήταν, λοιπόν, στενά οικονομικός ο υπολογισμός του Ομπάμα για την αξία της TPP υπέρ των αμερικανικών συμφερόντων. Και το είχε πει ο πρώην πρόεδρος. Εκείνο που επεδίωκε μέσα απ’ αυτήν ήταν να καθοριστούν έτσι τα εμπορικά πρότυπα, οι προδιαγραφές και οι νόρμες των συναλλαγών, ώστε να στριμώξει τον κινεζικό καπιταλισμό, και το δικό του εμπόριο στη ζώνη του Eιρηνικού. Ήταν μια τακτική συμπληρωματική της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας, που επέτρεπε όμως να μην είναι αυτή η τελευταία κραυγαλέα σαν το μόνο όπλο για την ανάσχεση του Πεκίνου. Προκειμένου να γίνει αυτό ίσως οι ηπα έδιναν στους 11 συνεταίρους τους στην TPP κάτι παραπάνω απ’ αυτό που θα κέρδιζαν· με στενά οικονομικά κριτήρια...
Μια εμπορική συμφωνία με γεωπολιτικούς στόχους· συμπληρωματική στη στρατιωτική διαχείριση: τέτοιος ήταν ο σχεδιασμός της διοίκησης Ομπάμα.
Πολεμικός… Αυτό είναι που αλλάζει το ψόφιο κουνάβι, μέσα σε ένα γενικότερο σχέδιο αλλαγών τακτικής. Το ίδιο θα έκανε (με την TPP) και η Κλίντον, ίσως χωρίς το γενικότερο σχέδιο· αν και θα ήταν δυσκολότερο (γι’ αυτήν) από ιδεολογική άποψη. Η Ουάσιγκτον σκοπεύει τώρα να χρησιμοποιήσει άλλα όπλα στον οικονομικό της πόλεμο κατά του Πεκίνου (π.χ. δασμούς στις κινεζικές εισαγωγές). Σκοπεύει επίσης να εντείνει την στρατιωτική "πίεση".
Η (έστω περιληπτική) ανατομία της ιστορίας του "τέλους" της TPP, που επειδή αφορά μια οξυνόμενη αναμέτρηση μεταξύ δύο καπιταλισμών πρώτης γραμμής (του αμερικανικού και του κινέζικου) μπορεί να εννοηθεί σαν καλό δείγμα της κατάστασης και της έντασης του ενδοκαπιταλιστικού διακρατικού ανταγωνισμού στο σύνολο του πλανήτη, δείχνει δύο πράγματα. Πρώτον, ότι η ρητορική της "τομής" (και μάλιστα της "ξαφνικής", κι ακόμα χειρότερα εκείνης που οφείλεται σε ένα "πρόσωπο", σε μια πολιτική βιτρίνα) είναι χειραγωγική. Σκοπεύει να παρουσιάζει τις καπιταλιστικές διαδικασίες σαν "μυστηριώδεις στιγμές" ενώ πρόκειται για αλληλουχίες ενεργειών μέσα στους καπιταλιστικούς χωροχρόνους· ακόμα κι όταν μιλάμε για αλλαγές τακτικής. Όπως τώρα.
Και δεύτερον, ότι επειδή τίποτα δεν είναι ξαφνικό αλλά προϋπάρχει πάντα μια αλληλουχία που προετοιμάζει το Δ απ’ το Α, το Β και το Γ (κι ύστερα προετοιμάζει το Ε), η χωρίς προκαταλήψεις και στερεότυπα εργατική κριτική μπορεί ΚΑΙ να παρακολουθεί κατά πόδας τις καπιταλιστικές διαδικασίες, ΚΑΙ να προβλέπει το επόμενο βήμα τους. Ή, εξίσου σημαντικό, να το πιθανολογεί τεκμηριωμένα.
Και τι (μας) χρειάζεται αυτό; Μήπως για την κατάκτηση του "βραβείου προφητείας"; Όχι. Οι προφήτες και μάγοι είναι απέναντι μας. Χρειάζεται για δύο πολύ ουσιαστικούς λόγους. Ο ένας είναι για να μην αποπροσανατολιζόμαστε, σαν σύγχρονη εργατική τάξη, μέσα και κάτω απ’ τους βομβαρδισμούς δημαγωγίας των αφεντικών και των λακέδων τους. Ο άλλος είναι εκείνο που είχε τονίσει η Ρόζα: γνωρίζοντας τις τάσεις (του καπιταλισμού) και μόνον έτσι μπορεί η τάξη μας να σχεδιάζει, να προετοιμάζεται - και να δρα αποτελεσματικά, υπέρ των δικών της συμφερόντων.
Ψιλά γράμματα δηλαδή...
Λατρεία… Βρήκε ο ψεκασμένος τη γενιά του και αναγάλιασε η καρδιά του! Ο γνωστός υπ.αμ. δήλωσε θαυμαστής του ψόφιου κουναβιού. Φαίνεται ότι το ελλαδιστάν βάζει υποψηφιότητα για μεγάλη (αν και όχι την μεγαλύτερη) ευρωπαϊκή αποικία φίλων της νέας αμερικανικής διοίκησης, κι αυτός φιλοδοξεί να είναι ο εμπορικός αντιπρόσωπος του ψοφιοκουναβιστάν. Γιατί όχι; Πρώτο, ο Τραμπ είναι φασίστας. Δεύτερο, είναι πάμπλουτος, γεμάτος viagra, και περιστοιχίζεται από top models (ενώ ο Σόιμπλε είναι "σακάτης" και η Μέρκελ "χοντρή"...). Τρίτο και σημαντικότερο οι αμερικάνοι είναι φίλοι μας (αρκεί να είναι λευκοί και χριστιανοί). Ειδικά αν μαστιγώνουν τους γερμανούς - εθνικούς εχθρούς και βασανιστές. Ε, αν κάνουν βασανιστήρια και σε αιχμαλώτους, καλύτερα. Μουσουλμάνοι είναι...
Θα λέγαμε: γεννιούνται τέρατα. Αλλά έχουν ήδη γεννηθεί, και ενηλικιωθεί. Σήμερα η φαιορόζ εκδοχή των ψυχο-τεράτων έχει γενέθλια, και ο ψεκασμένος είναι ο μόνος που το γιορτάζει (περιμένοντας ένα τηλέφωνο απ' το αμέρικα). Ένα κάποιο προβληματάκι μπορεί να έχει η ροζ συνιστώσα του πανηγυριού. Θάθελε κι αυτή να βροντοφωνάξει "αμερικάνοι σωτήρες των λαών"... Όμως να πάρει αγκαλιά κι άλλον φασίστα; Με τα πυρηνικά του; Κοντεύει να γίνει εκτροφείο η "πρώτη φορά αριστερά" Κουμουνδούρου! Ας το κάνει κανάς άλλος...
Ή όχι; Τι λέει ο Nick the Greek υπ.εξ.;
(Εν τω μεταξύ το κόμμα της δραχμής νοιώθει ότι φυσάει αέρας στα πανιά του απ’ την άλλη άκρη του Ατλαντικού. Μέχρι πριν από 30 χρόνια οι θαυμαστές του Τραμπ θα σπρώχνονταν στο εδώλιο, σαν τσιράκια του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και των "φονιάδων των λαών". Ευτυχώς, 30 χρόνια είναι υπεραρκετά για την εθνική λήθη: "οι άγγλοι και οι αμερικάνοι είναι φίλοι μας".
Σωστά... Σωστά. Και τον Δεκέμβρη του ’44 ήταν οι άγγλοι φίλοι "τους". Μετά έγιναν και οι αμερικάνοι. Κάθε φορά που πρέπει να στηρίξουν ή να "αναπτύξουν" τον πολιτικό προσοδισμό τους ξέρουν ποιοι είναι οι φίλοι "τους"! Αυτή τη φορά, ίσως, δεν χρειαστεί να ρίξουν ναπάλμ οι φίλοι "τους"... Όπως τότε...)
(H φωτογραφία είναι επιφανειακά άσχετη. Όχι επί της ουσίας. Επειδή δεν είναι θεσμικά υποχρεωτικό το χειροφίλημα, το συγκεκριμένο, το ταπεινό βλέμμα του ανθρωπιστή και το επικυρωτικό βλέμμα του αρχιτράγου, αυτή η στιγμή εκδήλωσης ευγνωμοσύνης διάολε, σχετίζεται άμεσα και ΜΟΝΟ με αντίστοιχες κινήσεις απέναντι στους godfathers… Αλλά επειδή μπαίνει η θρησκεία στο κέντρο της σκηνής, ακόμα και το επιτελείο του ψόφιου κουναβιού μπορεί να ένοιωθε αναγούλα... Τόσο πολύ φονταμενταλιστές; θα έλεγε ο Flynn...)
Αστάνα. Στην πρωτεύουσα του καζακστάν, στις διαπραγματεύσεις μεταξύ του καθεστώτος Άσαντ και ορισμένων απ’ τις ένοπλες αντιπολιτευόμενες οργανώσεις, φαίνεται πως έγιναν κάποια deal. Το επίσημα ανακοινωμένο είναι ... ξανά συμφωνία, μεταξύ Μόσχας, Άγκυρας και Τεχεράνης: μια ακόμα πιο εντατική επιτήρηση της εκεχειρίας. Σε πιο στέρεα βάση. Αλλά αυτό είναι κάτι σαν επικεφαλίδα.
Ανεπίσημα εκτιμάμε (όχι, ακόμα, με απόλυτη σιγουριά) ότι οι πολέμαρχοι που πήγαν στην Αστάνα πείστηκαν απ’ τις ρωσικές εγγυήσεις. Εδώ που τα λέμε τι άλλο θα γινόταν; Που φαίνεται αυτό; Ξαφνικά χτες (24 Γενάρη, τελευταία μέρα της συνάντησης στην Αστάνα) ξέσπασαν εκτεταμένες συγκρούσεις σ’ όλη την ανταρτοκρατούμενη ζώνη στα βόρεια της συρίας, ανάμεσα στο Idlib και στη Hama. Μεταξύ διάφορων πολέμαρχων που (για την περίσταση ένωσαν τα όπλα τους) απ’ τη μια, και της al-Nusra απ’ την άλλη, συν κάποιους δικούς της (τωρινό όνομα: Jabhat Fateh al-Slam / JFS). Η al-Nusra δεν ήταν καλεσμένη στην Αστάνα, ως "τρομοκρατική οργάνωση". Και ένα μέρος των συζητήσεων αφορούσε το να πεισθούν οι παρόντες πολέμαρχοι (που ως πρόσφατα συνεργάζονταν μαζί της) να στραφούν εναντίον της. Για τις ανάγκες μιας "κοινής αντιτρομοκρατικής εκστρατείας". Όπου το "κοινή" περιλαμβάνει: Δαμασκό, Τεχεράνη, Άγκυρα, Μόσχα, and friends… Πληρώνουν; Πληρώνουν!
Ε, πες το κι έγινε! (Θα φανεί αν θα κρατήσει, και πόσο....)
The end. Υπάρχουν πολλές αναγγελίες "τέλους", και πριν λίγες δεκαετίες ήταν συχνά ποιητικές. Στις αρχές του 1967, για παράδειγμα, οι Doors κυκλοφόρησαν το λυρικό Τhe Εnd, με στίχους που έγραψε ο Morrison για τον χωρισμό του με την Mary Werbelow. Αργότερα το τραγούδι απέκτησε άλλες παραδηλώσεις, ειδικά όταν ο Coppola το έβαλε στην αρχή και στο τέλος του επικού αντιπολεμικού Apocalypse Now.
Είκοσι χρόνια αργότερα, το 1987, οι R.E.M. κυκλοφόρησαν το μάλλον παιχνιδιάρικο αλλά οπωσδήποτε πιο ανοικτά πολιτικό / κοινωνικό It's the End of the World as We Know It. Και ένοιωθαν υπέροχα. Χόρεψε πολύς κόσμος με "το τέλος του κόσμου όπως τον ξέραμε" - ελπίζοντας σε μια απελευθερωτική κηδεία του… Τα ανησυχητικά σημάδια στο βάθος του ορίζοντα δεν τα βλέπαμε· ή δεν θέλαμε να τα δούμε.
Αν το Τhe End ήταν έκφραση της rock αισθαντικότητας των ‘60s, το It's the End of the World as We Know It ήταν εξίσου αυθεντική έκφραση της υπαρξιακής δυσθυμίας της rock νεολαίας των ‘80s απέναντι στην καθεστωτική πνιγηρότητα και σε μια (φαινομενική) ακινησία. Όμως, ποιητική αδεία κι ερήμην των ίδιων των r.e.m. (συμβαίνει αυτό...), μπορούσε να αναγγέλλει ένα ακόμα πιο δυσοίωνο μέλλον:
...
You vitriolic,
patriotic, slam, fight, bright light,
feeling pretty
pcyched.
…
Τώρα διάφοροι (που δεν είναι καλλιτέχνες) αναγγέλουν ξανά, από μια άποψη τελευταίοι και καταϊδρωμένοι, από μια άλλη άποψη σαν ειδικοί και στις υπεύθυνες θέσεις, ένα "τέλος". Τελευταίος ως τώρα ο γερμανός υπ.εξ. (και μελλοντικός πρόεδρος της ομοσπονδιακής γερμανίας) σοσιαλδημοκράτης Frank -Walter Steinmeier. Που κρίνει ότι με την εκλογή του Donald Trump, ο παλιός κόσμος του 20ου αιώνα τελειώνει. Αν θα ήταν ποτέ δυνατόν: ένα ψόφιο κουνάβι να είναι ο επίλογος ενός αιώνα! Αυτή η γερμανική / ευρωπαϊκή πολιτική βιτρίνα ίσως θέλει να προετοιμάσει το πόπολο για εντάσεις και συγκρούσεις που νόμιζε (το πόπολο) ληγμένες. Σωστά. Έτσι θα συμβεί, επειδή συμβαίνει ήδη. Όχι ως τώρα με γερμανική στρατιωτική ευθύνη, αλλά...
Όμως πάει καιρός που τέλειωσε ο 20ο αιώνας (κυρ Φρανκ - Βάλτερ και λοιποί). Το 20ο αιώνα τον ξεκίνησαν κάποιοι μακρινοί μας πρόγονοι, με την Κομμούνα του Παρισιού, το 1871. Και τον τέλειωσαν πάλι κοντινοί μας πρόγονοι, κάπου μέσα στη δεκαετία του ‘70· ας πούμε (για χάρη μιας κάποιας καλώς εννοούμενης ιστορικής μεροληψίας) το 1977. Δεν έχει και τόση σημασία αν ο 20ος αιώνας δεν ήταν ακριβώς 100 χρόνια, έτσι δεν είναι;
O 21ος αιώνας έχει προχωρήσει ως τώρα καλά (για τους κύριους του κόσμου) και φαίνεται πως καλά θα συνεχίσει για δαύτους στο ορατό μέλλον. Κάπως έτσι:
… A tournament, a tournament, a tournament of lies.
Offer me solutions. Offer me alternatives and I decline…
(But we don’t feel fine… )
P.O.S. Η "πληρωμή με κάρτα" μπήκε ορμητικά στις αγορές των ελλήνων. Μαζί με τα αντίστοιχα μηχανήματα. Και τις καθόλου ασήμαντες προμήθειες των τραπεζών. Εν τέλει, μαζί με το "κτίσιμο του αφορολόγητου"... Όλα αυτά έγιναν με επιχείρημα την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Ισχύει αυτό το επιχείρημα; Ή είναι στάχτη στα μάτια;
Τα αρχικά p.o.s. αντιστοιχούν στις λέξεις "point of sale". Μια πρόχειρη αναζήτηση στο διαδίκτυο δείχνει γιατί εφευρέθηκαν και γιατί χρησιμοποιούνται. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο δεν πρόκειται για μηχανικούς κυνηγούς της φοροδιαφυγής! Αλλά για ένα σύστημα καταγραφής των πωλήσεων (των μαγαζιών), που αναπτύχθηκε βασικά για να αντιμετωπίζουν τα αφεντικά των μαγαζιών τις κλοπές (σε είδος ή σε χρήμα) απ’ τους υπαλλήλους τους. Συνεπώς τα αρχικά "σημείο πώλησης" είναι ακριβή.
Η τεχνολογική εξέλιξη των p.o.s. διεθνώς, ειδικά τις τελευταίες δεκαετίες, που η πληροφορική απελευθέρωσε τις δυνατότητες καταγραφών, είχε και έχει σχέση με το management των εμπορικών επιχειρήσεων και όχι με την φορολόγησή τους. Άμεση καταγραφή αποθεμάτων· διαχείριση πελατολογίου· ηλεκτρονικό εμπόριο: τέτοιοι είναι οι βασικοί τομείς αυτού του management, και μέσω των p.o.s.
Το ότι η ηλεκτρονική πλατφόρμα καταγραφής των πωλήσεων δεν είναι (μόνο) το πληροφορικό σύστημα ενός μαγαζιού ή μιας επιχείρησης αλλά (και) κάποιος τραπεζικός λογαριασμός (της επιχείρησης) είναι δευτερογενές. Κι αν κριθεί με κριτήρια "φοροδιαφυγής" είναι, απλά, γελοίο.
Φ.π.α. Είναι εύκολο να το προσέξει κανείς, αγοράζοντας πέντε πράγματα από ένα super market: η ταμίας κτυπάει τα είδη στην ταμειακή μηχανή και, στη συνέχεια, το τελικό ποσό στο p.o.s., για να πληρωθεί με την κάρτα. Στο τέλος δίνει και μια δεύτερη απόδειξη, απ’ το p.o.s… Συνεπώς, αυτό που καταγράφεται μέσω του p.o.s. είναι το τελικό ποσό της συγκεκριμένης συναλλαγής, και μόνον αυτό.
Αν, όμως, τα είδη έχουν διαφορετικό φ(όρο) π(ροστιθέμενης) α(ξίας) - πράγμα που συμβαίνει! - πως μέσω του p.o.s. προκύπτει ο φ.π.α. σα σύνολο μέσα στο ποσό της τελικής πληρωμής; Απλούστατα, δεν προκύπτει!!! Αν υπάρχει μια μηχανή που είναι φτιαγμένη για να κάνει αυτή τη δουλειά, είναι η ταμειακή μηχανή, όπου καταγράφεται αναλυτικά είδος προς είδος και ποσότητα προς ποσότητα κάθε εμπόρευμα· και όχι το p.o.s.! Αν η ταμειακή μηχανή είναι συνδεδεμένη με κάποιο κεντρικό (κρατικό) μηχανισμό καταγραφών, όπως συμβαίνει και στην ελλάδα (ή υποτίθεται ό,τι συμβαίνει) είναι υπεραρκετή για την οργάνωση της φορολόγησης· πάντα για όποιες αποδείξεις "κόβονται" και με βάση αυτές.
Με δυο λόγια: οι αποδείξεις και οι ταμειακές μηχανές είναι το "εργαλείο" της καταγραφής των εσόδων κάθε μαγαζιού στη λιανική (όπως συνέβαινε πάντα...) και όχι η πληρωμή με κάρτα!
Στη βάση αυτή, αν ο Χ πωλητής προτείνει στον πελάτη δύο τιμές, μία με φπα και μία (μικρότερη) χωρίς φπα, ο πελάτης μπορεί να διαλέξει την δεύτερη... και να πληρώσει χωρίς απόδειξη, με μετρητά. (Όπως συνέβαινε πάντα...)
Πλαστικό χρήμα. Αφού το "πλαστικό χρήμα" και τα "pos" δεν έχουν σχέση με την θρυλική "πάταξη της φοροδιαφυγής", για ποιούς λόγους προωθήθηκαν; Για τους εξής 3, χωρίς ιεράρχηση σημασίας:
Α) Για να μένει όσο το δυνατόν περισσότερο "ρευστό" μέσα στις τράπεζες και στο εσωτερικό τους κύκλωμα. Ας μην ξεχνάει κανείς ότι κάθε πράξη ενδοτραπεζικής μεταφοράς χρήματος αφήνει το κάτι τις της σ’ αυτές. Επιπλέον φροντίζουν την "ρευστότητά" τους (για να εξυπηρετούν "μεγάλους" πελάτες). Αυτό που με άλλο τρόπο γίνεται μέσω capital controls.
Β) Για να κρατάνε οι τράπεζες τις "προμήθειές" τους (την μίζα τους) απ’ την απλή πληρωμή μέσω κάρτας. Παντού συμβαίνει αυτό, αλλά εδώ είναι "σου αρπάζω τα λεφτά απ’ την τσέπη". Θυμηθείτε ότι ποτέ πριν απ’ το "πλαστικό χρήμα" οι τράπεζες δεν κρατούσαν το "ποσοστό" τους απ’ τις καθημερινές αγορές σας, έστω κι αν είναι απ' τον έμπορα! Δεν υπήρε τέτοιο νταβατζιλίκι.
Γ) Για να φτιάχνουν ατομικά καταναλωτικά προφίλ. Αν τα προηγούμενα μοιάζουν δευτερεύοντα, δώστε βάση τουλάχιστον σ’ αυτό: ποτέ πριν το μεσολαβημένο απ’ τις τράπεζες "πλαστικό χρήμα" οι καθημερινές αγορές / συναλλαγές δεν ήταν προσωποποιήμενες και σε γνώση τρίτων. Ο πωλητής μπορεί να ήξερε τον αγοραστή, σαν φάτσα συνήθως, όταν ήταν τακτικός πελάτης του. Κι ως εκεί. Τώρα κάθε πράξη αγοράς / πληρωμής προστίθεται σε όλες τις προηγούμενες επώνυμα άτομο το άτομο, στα τραπεζικά αρχεία. Πωλητές και αγοραστές γίνονται υποχρεωτικά πελάτες των χρηματοπιστωτικών κυκλωμάτων, οι δεύτεροι ακόμα και για τα πιο απλά.
Το εξατομικευμένο καταναλωτικό προφίλ του καθενός γίνεται υποχρεωτικά αλλά αθόρυβα ιδιοκτησία και πλούτος των τραπεζών. Αυτές ξέρουν (οι σχετικοί αλγόριθμοι είναι απλοί) τι αγόρασε (μέσω κάρτας...) ο καθένας συγκεριμμένα, πότε, μια ημέρα και ποια ώρα, σε ποιο μαγαζί, πληρώνοντας πόσα. Λίγο πιο σύνθετοι αλγόριθμοι μπορούν να υπολογίσουν σε βάθος χρόνου "καταναλωτικές συνήθειες" ή εμμονές ή αλλαγές· μετακινήσεις· αλληλουχίες κατανάλωσης χρονολογημένες με ακρίβεια· μετακινήσεις στην πόλη ή οπουδήποτε αλλού... Κι αφού όλα αυτά έχουν όνομα, σε συνδυασμό με τα πληθωρικά data που καταθέτουν οι περισσότεροι / ες στα facebook, είναι εύκολο να διαμορφωθεί όχι απλά το "καταναλωτικό" αλλά το γενικό "κοινωνικό" προφίλ καθενός.
Και έτσι θα γίνεται. Έτσι γίνεται ήδη. Οι τράπεζες είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις. Θα πουλάνε ή θα "ανταλλάσουν" τα data απ’ τις αγορές μέσω καρτών, είτε αυτό είναι νόμιμο είτε όχι, με εμπορικές, διαφημιστικές, ασφαλιστικές, στατιστικές, ιατρικές· ακόμα και ασφαλίτικες εταιρείες. Στην καλύτερη περίπτωση αυτά θα καταλήγουν σε εξατομικευμένες διαφημίσεις στα social media. Στη χειρότερη; Χμμμμ...
Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε!!! Αν τα πιο πάνω φαίνονται σε κάποιους "θεωρίες συνωμοσίας" ανήκουν, δυστυχώς, στην μεγάλη, πλειοψηφική κατηγορία που χαρακτηρίζεται απ’ την τελευταία λέξη του μικρού τίτλου, πιο πάνω. Λυπούμαστε.
Έγινε πριν όχι πολλά χρόνια στα μέρη μας μια μεγάλη (αν και υπόγεια) μάχη για να μην αναγράφεται το θρήσκευμα στις αστυνομικές ταυτότητες. Αυτό ήταν το σωστό: το θρησκευτικά πιστεύω του καθενός είναι προσωπικό του ζήτημα, ακόμα κι αν το ασκεί δημόσια, μαζί με ομόπιστους. Δεν (πρέπει να) ενδιαφέρει κανέναν άλλον. Σίγουρα όχι δομές εξουσίας, κρατικής ή καπιταλιστικής.
Την ίδια στιγμή οι καταλανωτικές και κοινωνικές σχέσεις του καθενός στο σύνολό τους καταγράφονται στην αόρατη ψηφιακή του ταυτότητα. Την οποία ούτε κατέχει ο ίδιος, ούτε ξέρει ποιοί την έχουν στα αρχεία τους. Αυτές οι καταγραφές είναι πολύ πιο πυκνές, διαρκείς, ευαίσθητες σε κάθε αλλαγή, σε σχέση με τα θρησκευτικά πιστεύω στην αστυνομική ταυτότητα.... Είναι, για να το πούμε με άλλα λόγια, πολύ πιο κυριαρχικές, πολύ βασικότερες για κάθε είδος επιτήρησης, καταμέτρησης, ελέγχου.
Και δεν τρέχει τίποτα. Πουλάνε οι βιτρίνες των αφεντικών, σαν δικαιολογία, το "κοινό καλό" (την πάταξη της φοροδιαφυγής διάολε!) και το πόπολο το τρώει.
Η κατανάλωση δεν υπάγεται "απλά" στο κεφάλαιο (αυτό ήταν πασίγνωστο) αλλά τριπλά! Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε! Και έχεις μεσάνυχτα για δαύτον!!!!
It’s the discipline of the new world that we hate!
Οι ελληνικές καλένδες. Μπορεί η φαιορόζ κυβέρνηση (και το βαθύ κράτος που αυτή εκπροσωπεί) να έχει επιτυχίες στη συστηματική παραπληροφόρηση, όπου χωρίς δεύτερη κουβέντα οι κυβερνητικές διαρροές ("non papers" στην καθεστωτική αργκώ) εμφανίζονται σαν "ειδήσεις" ή και "αποκαλύψεις"... Aλλά αυτά τα κόλπα είναι μόνο για την θλιβερή εσωτερική κατανάλωση. Κανέναν δεν μπορούν να κοροϊδέψουν εκτός συνόρων.
Είναι, για παράδειγμα, εύκολο να εμφανίζονται κάθε βδομάδα "τερατώδεις έως εγκληματικές απαιτήσεις των δανειστών" για το α ή β βολικό προπαγανδιστικά θέμα - αλλά αυτά είναι κυβερνητικές διαρροές και όχι "δημοσιογραφική έρευνα" με οποιαδήποτε, έστω και στοιχειώδη, δεοντολογία. Η δυσάρεστη αλήθεια είναι ότι οι φαιορόζ κυβερνήτες έχουν κληρονομήσει απ’ τους προηγούμενους θεσμικές "εκκρεμότητες" ηλικίας ακόμα και δεκαετιών· υποχρεώσεις που κατάγονται απ’ την εποχή, ακόμα, της εισόδου στην ε.ο.κ.· και άλλες απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’90. Είναι "μεταρρυθμίσεις" που καθόλου δεν βόλευαν τα σημαντικότερα κυκλώματα του ντόπιου πολιτικού προσοδισμού, διάφορους "καλούς" επαγγελματικούς κλάδους - και γι’ αυτό δεν έγιναν ποτέ. Κι αυτές τις "εκκρεμότητες", προϊόντα της εθνικής παρελκυστικής τακτικής άστο για άλλη φορά, μπορεί να είναι καλύτερα τα δεδομένα οι φαιορόζ κυβερνήτες σκοπεύουν να τις σπρώξουν ακόμα πιο βαθιά στο (άγνωστο) μέλλον.
Ένα παράδειγμα; Τα περιβόητα "κλειστά επαγγέλματα". Είδατε ποτέ γιατρούς απ’ την ρουμανία ή πολιτικούς μηχανικούς απ’ το βέλγιο να μπορούν να δουλέψουν στην ελλάδα; Όχι, δεν μπορούν· ενάντια στις παμπάλαιες ευρωαποφάσεις για ελεύθερη μετακίνηση της εργασίας εντός ε.ε. Αντίθετα, έλληνες γιατροί και μηχανικοί μπορούν να δουλέψουν στο βέλγιο ή στη γερμανία.
Με μια ουσιαστική διαφορά, απ’ το 2010 ως τώρα: αποκλεισμένο απ’ τις "αγορές χρήματος" και υποχρεωμένο σε πολιτικό δανεισμό το ελληνικό κράτος (και το μεγαλύτερο μέρος του ντόπιου κεφαλαίου) υποχρεώθηκε να κάνει πολιτικά ορατές, σ’ όλον τον κόσμο (και όχι μόνο στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες) όλες αυτές τις σκόπιμες καθυστερήσεις· και τις αιτίες τους. Και οι πολιτικές βιτρίνες του αναγκάστηκαν να υπογράψουν ξανά και ξανά ότι θα τις διορθώσουν - μόνο για να αθετήσουν τις υπογραφές τους, τραινάρωντας, απωθώντας και μεταθέτοντας... Όπως κάνουν στην "εξωτερική πολιτική" έτσι και παντού αλλού. Πάντα με ψυχωτικές ελπίδες που έρχονται...
Η ελληνική καπατσοσύνη... Σε ποιο μέρος του κόσμου, υπό ποιο γενικό καθεστώς (καπιταλιστικό, σοσιαλιστικό, κομμουνιστικό, αναρχικό...) και σε ποιες σχέσεις (διακρατικές, κοινοτικές, προσωπικές, συντροφικές, οικονομικές, ερωτικές...) η αθέτηση "της υπογραφής στο συμβόλαιο" (όπου υπάρχουν "συμβόλαια") ή η αθέτηση "του λόγου" (εκεί που έχει αξία ακόμα ο λόγος της τιμής) συνιστά προτέρημα και χαρακτηριστικό αξιοπιστίας; Υποθέτουμε πουθενά και ποτέ. Αντίθετα παντού και σε οποιαδήποτε περίπτωση εκείνος που παραβιάζει τις δεσμεύσεις του κρίνεται από "ψεύτης" μέχρι "απατεώνας". Υπάρχει πλούσιο λεξιλόγιο, και στα ελληνικά, από καθόλου τιμητικούς χαρακτηρισμούς!
Αν οι ελληνικές πολιτικές βιτρίνες, τα ντόπια αφεντικά και το βαθύ κράτος τους έχουν μάθει ότι "τελικά κάπως τα καταφέρνουμε γλύφοντας, κοροϊδεύοντας και απειλώντας", αυτό το μάθημα θα πρέπει να το κρατήσουν για εκεί που μπορούν να επιβάλλονται. Παραέξω αυτά δεν περνάνε· ή δεν περνάνε πάντα. Κι αν η ομολογημένη ιδέα είναι ότι "κάπως τα καταφέρνουμε γιατί το οικόπεδό μας έχει υψηλή γεωπολιτική αξία", ελπίζοντας δηλαδή σε σοβαρές γεωπολιτικές προσόδους, ίσως μόνο απ’ το παγκόσμιο εγκληματικό κεφάλαιο, απ’ την "διεθνή του εγκλήματος" μπορούν να περιμένουν αυτήν την εποχή. Κι εκεί υπό όρους καθόλου κολακευτικούς.
Οι αμερικάνοι είναι φίλοι μας! Τελευταίο "δυσάρεστο νέο" είναι η καθεστωτική αλλαγή στις ηπα. Ο συστηματικός αντιευρωπαϊσμός και αντιγερμανισμός που καλλιεργήθηκε νωρίς νωρίς στα μέρη μας, στη λογική "οι άλλοι φταίνε" για την κρίση και την διαχείρισή της α λα ελληνικά, ήταν όλα αυτά τα χρόνια το υπόρρητο έδαφος της προσπάθειας να πουληθούν (γεωπολιτικές) εκδουλεύσεις στο Λονδίνο και στην Ουάσιγκτον. Όμως ακόμα και στα πιο φιλικά αμερικανικά κτυπήματα στην πλάτη σε έλληνες αξιωματούχους η επωδός ήταν η ίδια: εντάξει, σας αγαπάμε... αλλά βρε αδερφέ πως είσαστε έτσι; πρέπει να μεταρρυθμιστείτε. Στην δική μας ερμηνεία αυτό σήμαινε: αν δεν μπορείτε ω έλληνες, σαν κράτος, διοίκηση και κεφάλαιο να κρατήσετε τα βρακιά σας στους κώλους σας, δεν θα σας τα κρατήσουμε εμείς.
Αυτός ο αντιευρωπαϊσμός και αντιγερμανισμός εξακολουθεί να είναι η (μόνη) προίκα της Αθήνας· ίσως μάλιστα να ελπίζει ότι τώρα θα εκτιμηθεί περισσότερο... Υπάρχει όμως ένα λεπτό σημείο. Αν οι καινούργιες βιτρίνες στην Ουάσιγκτον σκοπεύουν να βγάλουν τα (προσχηματικά ως τώρα) γάντια τους, κι αν σκοπεύουν να διαχειριστούν τις διεθνείς συμμαχίες τους με ακόμα πιο γκαγκστερικό τρόπο, αλλιώς θα παζαρέψουν με ένα normal state και αλλιώς μ’ ένα failed state. Το θρυλικό "επιχειρηματικό στυλ" του ψόφιου κουναβιού θα είναι πολύ σκληρό απέναντι σε μίζερους, ζήτουλες και ψωνισμένους· τέτοιο είναι το καπιταλιστικό "επιχειρείν"!
Συνεπώς το ντόπιο βαθύ κράτος μπορεί να πλησιάζει (ή να βρίσκεται ήδη) μπροστά στο εξής σταυροδρόμι. Είτε να υιοθετήσει "πυγμή" προς τα μέσα, ένα είδος "εθνικής απολυταρχίας" (και υπάρχουν διάφορες μορφές για δαύτην…) έτσι ώστε να μπορεί να πουλήσει (στην Ουάσιγκτον και στο Λονδίνο) όχι μόνο γεωγραφική θέση αλλά και σκληρότητα for hire… Είτε να επιβεβαιώσει καταπίνοντας πικρά το σάλιο του ότι υπάρχουν "αιώνιοι εχθροί που πιάνουν περισσότερα" στην πιάτσα του 21ου αιώνα. Παρά τον πηγαίο αντιευρωπαϊσμό και αντιγερμανισμό των ελλήνων…
Την εκδοχή να αγαπήσει, ξαφνικά, το ντόπιο βαθύ κράτος το Βερολίνο, ούτε που την κουβεντιάζουμε. Το θέμα είναι καθαρά επαγγελματικό: δεν γουστάρει τους ευρωπαϊκούς κανόνες.
Εμπορικό στυλ. Το πρώτο εξάμηνο του 2015 οι τότε φρέσκιοι φαιορόζ κυβερνήτες ανακάλυψαν (με συντριβή) ότι κανένας δεν ενδιαφερόταν να "αγοράσει ελλάδα" (δηλαδή να δανείσει το ελληνικό κράτος χωρίς απαιτήσεις μεταρρυθμίσεων και άλλους σκληρούς όρους): ούτε η Μόσχα, ούτε το Πεκίνο, ούτε το Ν. Δελχί - ούτε η Ουάσιγκτον... Ανακάλυψαν επίσης ότι δεν γίνεται να "αυτοχρηματοδοτούνται" τυπώνοντας δραχμές· αν όχι για άλλους λόγους, σίγουρα επειδή δεν μπορούν να διαχειριστούν την επώδυνη μετάβαση απ' το σκληρό νόμισμα στο νόμισμα / χαρτοπετσέτα... Ξαναέβαλαν υπογραφές στην μόνη διαθέσιμη "λύση". Αλλά αυτό δεν άλλαξε σε τίποτα το θρυλικό "εμπορικό στυλ" με το οποίο η εθνική κουλτούρα κάνει τις δουλειές της σε οποιοδήποτε επίπεδο και κλίμακα απ' την σύσταση του ελληνικού κράτους: κάπως θα σε κοροϊδέψω, κάπως θα σε μαλαγανέψω, κάπως θα σε κλέψω, τελικά θα στα πάρω... Αυτό ξέρει, αυτό κάνει. Τίποτ' άλλο.
Στα δίχρονα γενέθλιά τους οι σιτεμένοι πια φαιορόζ κυβερνήτες ίσως έχουν αρχίσει να φοβούνται πως εκείνη η "μόνη διαθέσιμη λύση" του καλοκαιριού του 2015 δεν είναι πια και τόσο διαθέσιμη... Ή, ίσως γίνει ακόμα πιο αυστηρή για το κατά γενική ομολογία "μη επιδεχόμενο διόρθωση" ελληνικό σύστημα. Αν ισχύει ότι οι γερμανοί χριστιανοδημοκράτες διαμορφώνουν road map για περιπτώσεις "χρεωκοπίας εντός ευρώ" (είναι κάτι που δεν μπορούμε να διασταυρώσουμε), για ποιον άραγε κτυπάει η καμπάνα; Υπάρχει άλλος υποψήφιος;
Οι χρονοτριβές, οι αναβολές και τα "ανατολίτικα παζάρια" δεν είναι καθόλου της μόδας.
Εν τω μεταξύ η Αθήνα θα περιμένει έναν καινούργιο πρεσβευτή απ’ την Ουάσιγκτον· ο προηγούμενος, τοποθετημένος απ’ την διοίκηση Ομπάμα, δεν πρόλαβε να κλείσει ούτε εξάμηνο. Το ψόφιο κουνάβι τους σχόλασε όλους.
Αν κρίνουμε απ’ το profil εκείνου που διόρισε στο Λονδίνο, ίσως ο καινούργιος για την Αθήνα να είναι πρώην στέλεχος ξενοδοχειακής αλυσίδας· ή της Burger King. Με τέτοια "ανάπτυξη του επισιτισμού" στην ελλάδα θα είναι ο καταλληλότερος.
Κάτω η διαπλοκή! Το ψόφιο κουνάβι λέει ότι έχει σοβαρό πρόβλημα με τα "διαπλεκόμενα" αμερικανικά μήντια: τον δείχνουν λιγότερο λαοφιλή απ' ότι θεωρεί πως είναι. Υπάρχει λύση (ευτυχώς, στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα!): να αγοράσει "πακέτο" τα ελληνικά. Αυτή την εποχή είναι εξαιρετικά φτηνά. Περισσεύουν εφημερίδες, sites, και 4 τηλεοπτικές άδειες εθνικής εμβέλειας. Ας κοπιάσει.
Με μια κίνηση δύο καλά: πρώτον θα βρει πιστούς υπαλλήλους (έως θαυμαστές!), και δεύτερον θα κτυπηθεί οριστικά και αμετάκλητα η "διαπλοκή" στην ελλάδα, που τόσο έχει βασανίσει τις πολιτικές βιτρίνες, ειδικά τις τωρινές.
Αν δείξει τέτοια διάθεση, θα ήταν ωραία ιδέα να πάρει bonus, πάλι "πακέτο", και το ελληνικό ποδόσφαιρο. Θα ανοίξει έτσι, για τους ντόπιους οπαδούς, περισσότερος χώρος και χρόνος να θαυμάζουν τα κατορθώματα του Giannis Antetokounmpo (που θα πούλαγε χαρτομάντηλα στα φανάρια μέχρι τα βαθιά γεράματα· αλλά, ευτυχώς, κατάφερε να ξεφύγει απ’ το ελληνικό κάτεργο…)
Astana. Αρχίζουν σήμερα στην πρωτεύουσα του καζακστάν οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα στο καθεστώς Άσαντ και έναν αριθμό αντικαθεστωτικών ένοπλων οργανώσεων· υπό την αυστηρή εποπτεία της Μόσχας, της Άγκυρας και της Τεχεράνης. Ο πρώτος στόχος είναι μια συμφωνία "παράδοσης των όπλων" απ’ τους δεύτερους, έναντι "γενικής αμνηστίας" απ’ την Δαμασκό· συνοδευόμενης από μετακινήσεις πληθυσμών (εντός συριακής επικράτειας), οπωσδήποτε των ενόπλων, των οικογενειών και των υποστηρικτών τους. Αν αυτό συμβεί θα σημαίνει κάτι που έχει ήδη διαφανεί από προηγούμενες τοπικές συμφωνίες τέτοιου είδους: ότι το καθεστώς Άσαντ και οι σύμμαχοί του προσανατολίζονται σε κάποιου είδους ομοσπονδιακή λύση εδαφικής διάκρισης των σουνιτών απ’ τις άμεσα ασαντοκρατούμενες περιοχές, που είναι και το καπιταλιστικά σημαντικότερο τμήμα της συριακής επικράτειας.
Αξίζει να σημειώσουμε τα δεδομένα του νταραβεριού, που το διαφοροποιεί απ’ όλα τα προηγούμενα. Πρώτον, είναι υπό την αιγίδα της "τριπλής συνεννόησης" Μόσχας, Άγκυρας, Τεχεράνης - και όχι του οηε. Αυτό σημαίνει ότι έχουν μείνει "στο κρύο" το Ριάντ, το Τελ Αβίβ και, φυσικά, η Ουάσιγκτον. Αυτή η τελευταία προσκλήθηκε απ’ την Μόσχα να στείλει κάποιον εκπρόσωπο (με την σιωπηλή συμφωνία της Τεχεράνης που φανερά διαφωνούσε: τελικά θα ήταν μια ευκαιρία να δείξει στην αντι-ιρανική διοίκηση του ψόφιου κουναβιού ότι είναι σοβαρός συνομιλητής), αλλά η Ουάσιγκτον απάντησε ότι δεν έχει κάποιον πρόχειρο... και ότι θα παραβρεθεί ο αμερικάνος πρέσβης στην Αστάνα... (Αυτός δεν απολύθηκε;)
Δεύτερον, απ’ την μεριά της αντιπολίτευσης, δεν είναι καλεσμένες διάφορες πολιτικές περσόνες που καλοπερνούσαν όλα αυτά τα χρόνια στα forum και στις "προσπάθειες επίλυσης" σαν "εξόριστοι εκπρόσωποι της αντιπολίτευσης". Μόνο πολέμαρχοι θα έχουν λόγο. Αυτό υποτίθεται ότι εξασφαλίζει πως ό,τι συμφωνηθεί θα ισχύει. Το βασικό είναι ότι οι πολέμαρχοι έχουν δει στην πράξη τα αποτελέσματα της ρωσικής βοήθειας στον Άσαντ και έχουν λόγους να φοβούνται.
Τρίτον, εκτός απ’ τους "τρομοκράτες τζιχαντιστές" του isis και της al-Nusra, έχουν αποκλειστεί και οι κουρδικές ypg· αν και συμμετέχουν πολέμαρχοι άλλων, μικρότερων κουρδικών ένοπλων ομάδων. Αυτό σημαίνει ότι εκεί υπάρχει μια "τρύπα", την οποία θα προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν όσοι δεν βλέπουν με καλό μάτι την "πρωτοβουλία της Astana". Υπάρχουν τέτοιοι, άσχετα αν δεν φωνάζουν.
Υπάρχουν πιθανότητες επιτυχίας; Θα το θέσουμε διαφορετικά: Μόσχα, Άγκυρα και Τεχεράνη έχουν κάθε συμφέρον να μην υπάρξει περιθώριο αποτυχίας. Αν δεν το έχουν πετύχει ήδη, θα πρέπει να "ρυμουλκήσουν" γρήγορα διάφορους πολέμαρχους απ’ την (οικονομική) επιρροή της σαουδικής αραβίας, του ισραήλ και των αμερικανικών μηχανισμών. Συνεπώς θα πρέπει να πληρώσουν (κυριολεκτικά και μεταφορικά, σε χρήμα και σε "είδος"). Απ’ την μεριά τους αυτοί οι πολέμαρχοι θα πρέπει να πειστούν ότι οι εγγυήσεις της Μόσχας (κυρίως) είναι σε υψηλό, ίσως υψηλότερο επίπεδο απ’ τις παλιότερες υποσχέσεις της Ουάσιγκτον.
Οι επόμενοι μήνες θα δείξουν τι θα βγει απ’ την πρωτεύουσα των κοζάκων.
(Εν τω μεταξύ, όχι η μεταφορά της αμερικανικής πρεσβείας στο ισραήλ στην Ιερουσαλήμ αλλά και μόνο η σκέψη για κάτι τέτοιο είναι πράξη κήρυξης πολέμου. Απέναντι στους παλαιστίνιους, απέναντι στους άραβες, απέναντι στους μουσουλμάνους που έχουν σαν αναφορά τον αγώνα των παλαιστινίων εδώ και δεκαετίες· ακόμα και εναντίον του ψόφιου οηε. Δεν έχει να κερδίσει τίποτα η Ουάσιγκτον έτσι. Ας ελπίσουμε ότι γρήγορα το ψόφιο κουνάβι θα γνωρίσει την πρώτη του (συμβολική) ήττα, μετά από "ωριμότερη σκέψη".)
Η "συνωμοσία". Το ψόφιο κουνάβι έκανε κιόλας το πρώτο ρεκόρ του, πριν καλά καλά κλείσει 24 επίσημες ώρες στην καρέκλα του: έχει προκαλέσει ένα πολύ μεγάλο, εντός και εκτός ηπα, κύμα διαδηλώσεων. Εναντίον του. Ποιος απ’ τους 44 προηγούμενους προέδρους θα μπορούσε να παινευτεί για κάτι τέτοιο;
Φυσικά μπορεί να αποδοθεί και αυτό στις εναντίον του συνωμοσίες. Υποθέτουμε ότι το διεθνές πρωτοκοσμικό (και όχι μόνο το αμερικάνικο) φασισταριό θα δοκιμάσει κάποια στιγμή να "απαντήσει", "προστατεύοντας τον προστάτη".
Το μόνο που θα ευχόμασταν θα ήταν, ειδικά στις ηπα, όπου υπάρχει ένα μαχητικό και μαζικό εργατικό κίνημα, να καθορίσει τις δικές του γραμμές μάχης απέναντι στους νεοφασίστες / βιτρίνες των αφεντικών· και να βαθύνει την πόλωση.
Έχει μεγάλη σημασία αυτό. Καθώς τα αξιώματα στον σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο είναι θεατρικοί ρόλοι, κάποιοι σύμβουλοί του ψόφιου κουναβιού θα μπορούσαν να του υποδείξουν να "ζητήσει συγγνώμη" για τον σεξισμό του, και να κάνει μερικές (θεατρικές) χειρονομίες "φεμινισμού"... Δεν θα πείσει, αλλά θάχει να λέει. Κι αυτός και οι οπαδοί του.
Στα ζητήματα, όμως, της εκμετάλλευσης και της υποτίμησης της εργασίας δεν υπάρχει κανένα περιθώριο. Ούτε για θεατρινισμούς ούτε για ψόφιες φιλοφρονήσεις. Κι αν τα liberal μεσοστρώματα που έχουν θυμώσει κατά του ψόφιου κουναβιού έχουν δέκα λόγους για τα νεύρα τους, υπάρχουν πολύ περισσότεροι για την σύγχρονη εργατική τάξη. Και στις ηπα, και στην αγγλία, και παντού· εκεί που οι νεοφασίστες παίρνουν το γκουβέρνο, και εκεί που δεν το έχουν.
Η αφελής διαφωνία. Ο ζάμπλουτος με το συντομότερο όνομα στον κόσμο των v.i.p., ο Jack Ma (ιδιοκτήτης του "alibaba"), έχει διαφορετική άποψη για το "ποιος έκλεψε τις δουλειές των αμερικάνων" (που υπόσχεται να ξε-κλέψει το ψόφιο κουνάβι). Δεν σας έκλεψαν οι άλλες χώρες τις δουλειές, αλλά η στρατηγική σας! Τα τελευταία 30 χρόνια κάνατε 13 πολέμους και χαλάσατε γι’ αυτούς 40,2 τρις δολάρια. Θα μπορούσατε να έχετε χρησιμοποιήσει ένα μέρος απ’ αυτά τα λεφτά για να φτιάξετε τις υποδομές σας εξασφαλίζοντας περισσότερες δουλειές για τους αμερικάνους είπε μιλώντας στο "παγκόσμιο οικονομικό φόρουμ" στο Davos.
Τα λέει αυτά επειδή είναι (τρισκατάρατος) κινέζος. Και αγνοεί (ή παριστάνει ό,τι αγνοεί) πως και οι πόλεμοι "αξιοποιούν εργασία". Όχι μόνο των μισθοφόρων ή των κληρωτών. Τόσα όπλα και τόσες βόμβες πως φτιάχνονται κύριε Ma; Επειδή δεν τα έχει στη λίστα του το site σας πάει να πει ότι αυτοκατασκευάζονται;
Κάποιος πρέπει να πει σ’ αυτόν τον κινέζο επιχειρηματία ότι ο πόλεμος είναι η θηριώδης υγεία της (καπιταλιστικής) μηχανής!
Η απεριόριστη πειθαρχία. Μπορεί οι αμερικάνοι καθεστωτικοί να θέλουν να κάνουν "ξανά μεγάλη την αμερική" οχυρώνοντάς την όπου τους βολεύει, σίγουρα όμως δεν σκοπεύουν να κάνουν την google αμερικανική υπηρεσία ταχυδρομικών περιστεριών!
Πως εννοείται, λοιπόν, η "εθνική σφαίρα" που "χρειάζεται προστασία" (δηλαδή ακόμα περισσότερα όπλα...) μέσα στην παγκόσμια κρίση / αναδιάρθρωση, απ’ όλους αυτούς τους δυστυχείς ψηφοφόρους / υπηκόους που, την ίδια στιγμή που "ανακαλύπτουν" την θεραπευτική (έτσι νομίζουν...) για τα βάσανά τους αξία των συνόρων ζουν μέσα στο "παγκόσμιο χωριό" των επικοινωνιών και των συμβολικών και εμπορικών συναλλαγών; Ποια, ακριβώς, είναι η "πατρίδα" του μέσου λευκού αμερικάνου κατοίκου της νότιας Ντακότα που ενημερώνοταν σ’ όλη την προεκλογική περίοδο για την εκστρατεία του αγαπημένου του υποψήφιου ψόφιου κουναβιού από sites στημένα και ελεγχόμενα από πιτσιρικάδες (ή/και πράκτορες...) στο κράτος της μακεδονίας ή της γεωργίας (τα οποία αγνοεί όχι μόνο που βρίσκονται αλλά ότι υπάρχουν καν και καν), ε; Ποια, ακριβώς, είναι η "πατρίδα" του μέσου γάλλου κατοίκου της Μασσαλίας ή της Νάντης ο οποίος θα πέσει στην απόλυτη κατάθλιψη αν γίνει μια γερή απεργία στα ορυχεία σπανίων γαιών της κίνας, οπότε αυτός θα ξεμείνει από smart γκάτζετς - και μαζί θα ξεμείνει από "επικοινωνία", "κοινωνικότητα", "πρόσβαση", ακόμα κι απ' τον προσανατολισμό του μέσα στην πόλη του;
Βρίσκεται κανείς μπροστά στην κτηνώδη πραγματικότητα της ιδεολογίας· δηλαδή της ψευδούς συνείδησης. Και οι "φυσικοί φορείς" του εθνικισμού, που υπονοεί ένα αφηρημένο είδος "εθνικής αυτάρκειας" (επειδή στρατεύεται σε πολύ συγκεκριμένες μορφές αδιάλλακτης αρπαγής και λεηλασίας), είναι οι μικροαστοί. Γιατί αυτοί και μόνον αυτοί είναι ικανοί να παραμυθιαστούν ότι είναι "επαρκείς" και "αυτάρκεις" σαν άτομα και οικογένειες, με την κοινωνική έννοια της επάρκειας και της αυτάρκειας. Ότι στην τελική δεν έχουν ανάγκη κανέναν. Ο κόσμος τους είναι γενικά μικρός· κι αυτοί σπουδαίοι μέσα σ' αυτόν. Τι ανάγκη να έχουν λοιπόν;
Αυτά είναι παλιά όσο και οι λάσπες. Η μαζικοποίηση των μικροαστών στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, μέσα απ’ την ιδιοκτησία / κατανάλωση εμπορευμάτων συνήθως ευτελούς πραγματικής αξίας (επενδεδυμένων όμως απ’ τους μηχανισμούς του θεάματος με υψηλό συμβολισμό), έφτιαξε το παραμύθι της διευρυμένης "μεσαίας τάξης" μέσα στις ολιγαρχίες της δύσης. Γι’ αυτή τη "μεσαία τάξη" υπάρχει κάτι ακόμα χειρότερο απ’ το "να χάσει τη δουλειά ΤΗΣ" (την δουλειά σαν ατομική ιδιοκτησία δηλαδή): κι αυτό είναι να χάσει τα υλικά ερείσματα των φαντασιώσεών της. Γι’ αυτό οι ξεπεσμένοι απ’ την "μέση" της κοινωνικής πυραμίδας γίνονται εύκολα μνησίκακοι. Το πιο επείγον και ορμητικό που αναβλύζει απ’ τα στραπατσαρισμένα dreams τους δεν είναι η λογική αιτιολόγηση της κατάστασής τους και η διαύγαση του τι είναι, τελικά, ο καπιταλισμός που τόσο αγάπησαν. Είναι η εκδίκηση.
Στη φάση της ανόδου τους (ακόμα κι αν είναι φαντασιωτική) οι μικροαστοί ξεφορτώνονται τους φίλους τους. Στην φάση της καθόδου δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς εχθρούς. Εκατόν μια φορά στις εκατό οι "εχθροί" θα είναι κάπου κοντά, κάπου μέσα σ’ αυτό που θεωρούν αντιληπτικό τους ορίζοντα.
Αλλά υιοθετούν σαν εχθρούς εύκολα και με χαρά κι εκείνους που τους υποδεικνύουν τα αφεντικά τους. Ακόμα κι αν είναι στην άλλη άκρη του κόσμου... Στη φάση της μνησικακίας και της εκδικητικότητας, και μόνον σ' αυτήν, οι μικροαστοί "διευρύνουν τους ορίζοντές τους"! Μόνο και μόνο για να θρέψουν την πανούκλα του πληγωμένου εγωϊσμού τους.
Εντελώς δωρεάν. Μέχρι 11 πολεμικά πλοία ταυτόχρονα θα μπορεί να "δένει" η Μόσχα στη ναυτική της βάση στην συριακή Tartus. Αυτό προβλέπει η συρο-ρωσική συμφωνία που ανακοινώθηκε χτες. Έχει διάρκεια 49 χρόνων, και μπορεί να επεκταθεί για άλλα 25 με συμφωνία και των δύο πλευρών. Το deal παραχωρεί το δικαίωμα στη ρωσία "να επεκτείνει την έκταση της βάσης και να αναβαθμίσει τις εγκαταστάσεις της, έτσι ώστε να γίνονται επισκευές, να αποθηκεύονται πυρομαχικά και προμήθειες, καθώς και να ξεκουράζονται τα πληρώματα". Με την ίδια συμφωνία επισημοποιείται και η αεροπορική ρωσική βάση στο Khmeimim.
Κι όλα αυτά εντελώς δωρεάν. Χωρίς "νοίκι"! Να τα βλέπουν κάτι άλλοι "πλανητάρχες" και να σκάνε απ’ τη ζήλειά τους…
Ρεαλισμός... Η πραγματικότητα στο έδαφος έχει αλλάξει δραματικά, συνεπώς η τουρκία δεν επιμένει άλλο σε μια λύση για την συρία χωρίς τον Άσαντ. Αυτό δεν είναι ρεαλιστικό.
Δεν είναι λόγια κάποιου "αναλυτή". Αλλά του τούρκου υπουργού παρά τω πρωθυπουργώ Mehmet Simsek, σε χτεσινή εκδήλωση στο Davos. Όπως είναι γνωστό η "δραματική αλλαγή της πραγματικότητας στο έδαφος" έγινε χάρη στη ρωσική (και την ιρανική) στρατιωτική βοήθεια, χάρη σε παραμέτρους δηλαδή που έδιναν καρπούς εδώ και 1,5 χρόνο. Να πιστέψουμε ότι τώρα ανακάλυψε η Άγκυρα τα καινούργια δεδομένα; Όχι. Ίσως η εξωτερική πολιτική του τουρκικού κράτους να είναι λίγο ντροπαλή: αναγνωρίζει τις κρυφές πράξεις της πολλούς μήνες μετά.
Σίγουρα για την διεθνή ιστορία δεν έχει σημασία τι πιστεύουμε εμείς εδώ. Σημασία έχει ότι Άγκυρα και Δαμασκός επίσημα πια δεν είναι εχθροί. Καιρός ήταν να το παραδεχτούν!
(Εννοείται ότι ακόμα και οι αμερικάνοι συντηρητικοί μπορεί να βρουν το "φως" τους... Αυτό είναι - ας πούμε - σχετικά εύκολο. Εκείνο που θα είναι δυσκολότερο είναι να βγάλουν και κάτι απ’ την αλλαγή της γραμμής τους - αν υπάρξει τέτοια. Όσο για τους συμμαχούς τους στο συγκεκριμένο πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου; Κάτι Ριάντ, κάτι Τελ Αβίβ; Δεν θα πρέπει να μείνουν παραπομενένοι, ό,τι και να γίνει. Έτσι δεν είναι;)
Τα κουνάβια πρώτα και πάνω! Λούμπεν εθνικισμός πασπαλισμένος με θεό: αυτή ήταν η ομιλία του 45ου (προέδρου των ηπα), και δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο. Μια "πολιτική patriot act" που υπόσχεται πολλά, και όλα μυρίζουν αίμα· αυτό. Τι διαφορά έχει απ’ την Κλίντον; Το έχουμε πει: από πολεμική άποψη όχι σπουδαία, απαραίτητη όμως για την επιστράτευση του πόπολου. Είναι πολύ πιο "εύκολος" και, ταυτόχρονα, όχι τόσο "διάτρητος".
Περισσότερα μπορεί κανείς να μάθει (ή να καταλάβει, ή να επιβεβαιώσει) διαβάζοντας την συνέντευξη του Michael Leeden στους asia times. Επειδή ο εν λόγω είναι κολλητός του (κρατάω σημειώσεις απ’ τα σπουδαία που λες Nick the Greek, γιατί με παίρνει ο ύπνος...) Michael Flynn, του αρχιπράκτορα των ψοφιοκουναβίσιων συντηρητικών. Πρόσφατα (Ιούλιος του 2016) οι δυό τους, ο Leeden και ο Flynn, έβγαλαν σε βιβλίο το μανιφέστο τους, με τίτλο: Το πεδίο μάχης: πως μπορούμε να κερδίσουμε τον παγκόσμιο πόλεμο ενάντια στο ριζοσπαστικό ισλάμ και τους συμμάχους του (The Field of Fight: How We Can Win the Global War Against Radical Islam and Its Allies).
Κάθε ανεκτά νοήμων άνθρωπος θα ήθελε οπωσδήποτε να μάθει ποιους εννοεί σα "συμμάχους του ριζοσπαστικού ισλάμ" το δίδυμο, δηλαδή (πλέον) ο special σύμβουλος του ψόφιου κουναβιού. Μήπως το Ριάντ και το Κατάρ; Μήπως το Τελ Αβίβ; Αμ δε!!! Διαβάστε να μάθετε ποιοι είναι αυτοί οι "σύμμαχοι" εναντίον των οποίων η Ουάσιγκτον πρέπει να κερδίσει τον "παγκόσμιο πόλεμο":
...
Ερώτηση: Στο βιβλίο τονίζετε ότι η Ρωσία δεν γουστάρει τις ΗΠΑ και ότι έχει συνεργαστεί με τους τζιχαντιστές εναντίον μας. Είναι ευρύτερα αποδεκτό ότι οι ΗΠΑ μπορούν να συμφωνήσουν με την Ρωσία στο πόλεμο κατά του ριζοσπαστικού ισλάμ;
Απάντηση: Δεν ξέρω την απάντηση σ’ αυτήν την ερώτηση. Αλλά φαίνεται καθαρά ότι οι άνθρωποι του Trump θέλουν να δουν τι μπορεί να γίνει.
Υπάρχει μια άποψη ότι οι Ρώσοι ανησυχούν με το ριζοσπαστικό Ισλάμ, ανησυχούν με την τζιχάντ, με τα -stans, ότι τους πολεμάνε.
Οπότε, ας κάτσουμε με τους ρώσους και ας τους πούμε: Κοιτάξτε να δείτε, κάνετε όλο συμφωνίες με τους Ιρανούς, όλο το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν είναι φτιαγμένο από εσάς, τους δίνεται συστήματα αεράμυνας για να φυλαχτούν από επιθέσεις δικές μας και των Ισραηλινών και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει, οπότε τι θέλετε για να αλλάξετε γνώμη και να δουλέψετε μαζί μας εναντίον των ριζοσπαστών μουσουλμάνων κι εναντίον του [Ιρανικού] καθεστώτος που μακροπρόθεσμα θα είναι απειλή και για εσάς;
...
Ερώτηση: Βρίσκεται κάποια διαφορά ανάμεσα στη Ρωσία και την Κίνα απ’ την άποψη του πως σχετίζονται με το ριζοσπαστικό Ισλάμ και του ποια είναι η στάση τους απέναντι στις ΗΠΑ; Αν ναι, μπορούν οι ΗΠΑ να αξιοποιήσουν αυτήν την διαφοροποίηση υπέρ τους;
Απάντηση: Αν οι Ρώσοι και οι Κινέζοι έχουν πρόθεση να δουλέψουν μαζί μας εναντίον του ριζοσπαστικού Ισλάμ, αυτό θα είναι σπουδαίο. Έχουν πολεμήσει το ριζοσπαστικό Ισλάμ, οι Ρώσοι πιο γνωστό στην Τστετσενία. Οι Κινέζοι πολεμούν συνέχεια τους Ουιγούρους.
Από την άλλη μεριά οι Κινέζοι είναι πραγματικοί ιδιοκτήτες πετρελαιοπηγών στο Ιράν, κάτι που ελάχιστοι γνωρίζουν, και θέλουν πολύ το πετρέλαιο. Έτσι η γνώμη μου είναι ότι ενώ είναι αναιμικές οι πιθανότητες σε ότι αφορά την Ρωσική συνεργασία [κατά του ριζοσπαστικού Ισλάμ], είναι μηδενικές σε ότι αφορά τους Κινέζους.
...
Ερώτηση: Θέλετε να πείτε κάτι ακόμα για τον ιδεολογικό πόλεμο [που σκοπεύετε να κάνετε];
Απάντηση: Υπάρχει ένα ωραίο κεφάλαιο απ’ το "Το Πεδίο Μάχης" που δείχνει πόσο τεράστια αποτυχία είναι ο μουσουλμανικός κόσμος. Όλοι το ξέρουν, οπότε γιατί να μην το πούμε ανοικτά; Το αγαπημένο μου επιχείρημα στο βιβλίο είναι ότι τα τελευταία χρόνια περισσότερα βιβλία έχουν μεταφραστεί απ’ τα Αγγλικά στα Ισπανικά μέσα σ’ ένα χρόνο, απ’ όλα τα ξένα βιβλία που έχουν μεταφραστεί στα Αραβικά τα τελευταία χίλια χρόνια (απ’ τα τέλη του 19ου αιώνα έως την πρώτη δεκαετία αυτού τώρα). Αυτό το λέω πολιτιστική αποτυχία.
Το ότι αυτός ο τύπος πιστεύει ότι ένας αιώνας και κάτι είναι "χίλια χρόνια" δείχνει το ποιόν του. Αλλά τέτοιου τύπου είναι το επιτελείο του ψόφιου κουναβιού, τέτοιου τύπου και τα συμπεράσματά τους: οι σύμμαχοι των "τζιχαντιστών" είναι η Μόσχα, το Πεκίνο, και - οπωσδήποτε - η Τεχεράνη.... Καταλάβατε; Αν όχι δεν πειράζει. Η Ουάσιγκτον ετοιμάζει αντιβαλιστική ομπρέλα στην ανατολική ευρώπη, για να αντιμετωπίσει (θα πει) το ιράν... Και η Μόσχα θα τρελαθεί απ' τη χαρά της, ε;
Έχει σημασία ότι λένε παπαριές; Όχι. Ο Χίτλερ είχε πει πριν την εισβολή στην πολωνία: θα χρησιμοποιήσω ένα φτιαχτό πρόσχημα για να εισβάλλω, και όταν θα έχω νικήσει κανείς δεν θα το θυμάται. Έτσι και έκανε. Απ’ το 1991 ως τώρα ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός χρησιμοποιεί κατασκευασμένα προσχήματα, ακόμα και παράλογα, για να κάνει την δουλειά του· την κάνει, και μετά είναι αργά ακόμα και για να θυμάται κανείς.
(φωτογραφία 1: Michael Flynn
φωτογραφία 2: φουλ των ψεκασμένων και γραβατωμένων, με ζεύγος εθνικών συμφερόντων. Ή, σε απλά ελληνικά, ψόφιο κουνάβι ελέησέ μας...)
Bye bye TTP! Γιατί δεν πανηγυρίζουν οι απανταχού οπαδοί της "αντιπαγκοσμιοποίησης"; Γιατί δεν ακούμε γιορτές και πανηγύρια και πυροτεχνήματα στο Σύνταγμα (και σ’ όλες τις μεγάλες πόλεις του κόσμου), ε; Στραβοκατάπιαν οι anti-global;
Η πρώτη πράξη του προεδρικού ψόφιου κουναβιού (ανακοινώθηκε ήδη χτες) είναι η απόσυρση των ηπα απ’ την TTP. Την "πολυμερή συμφωνία ελεύθερου εμπορίου ειρηνικού". Η TTP είχε υπογραφτεί απ’ τον πρώην Ομπάμα, δεν είχε όμως εγκριθεί απ’ το κογκρέσσο, όπως ήταν απαραίτητο. Bye bye αντί για buy buy λοιπόν.
Η αντίστοιχη διατλαντική TTIP (μεταξύ ηπα και ε.ε.) όχι μόνο δεν έχει υπογραφτεί, αλλά δεν έχει ολοκληρωθεί καν. Οπότε δεν χρειάζεται καν να γίνεται κουβέντα για δαύτην. Απομένει η αρχαία (απ’ το 1992) "nafta", με το μεξικό και τον καναδά, την οποία οι νέοι αμερικάνοι κυβερνήτες βρίσκουν ετεροβαρή - σε βάρος τους!! Και σκοπεύουν να ξαναδιαπραγματευτούν με τους δικούς τους (τωρινούς) όρους. Κι όποιος γουστάρει.
"Παγκοσμιοποίηση τέλος!" - απ’ την αμερικανική μεριά. Και μάλιστα με απόφαση δεξιών / καραφασιστών. (Τα χθεσινά σχόλια της ασταμάτητης μηχανής έδωσαν ένα γενικό περίγραμμα του θέματος). Δεν καταλαβαίνουμε όμως γιατί κομπιάζουν οι αριστεροί (;) anti-global; Μήπως επειδή τους περνάει στιγμιαία απ’ το μυαλό η σκέψη ότι άνοιξαν τον δρόμο στους φασίστες και σ’ αυτό το θέμα; Μπαααα!!!
Όμως ακριβώς έτσι έγινε!!! Αλλά θα βρουν τα άλλοθί τους. "Ποιο ελάφι"; (Εμείς όμως θα δημοσιοποιήσουμε σε εύλογο χρονικό διάστημα - επειδή προηγούνται άλλα - μια έκθεση / ανάλυσή μας ελάχιστα γνωστή, από τότε, όπου δείχναμε καθαρά τι ήταν και για ποιους δούλευε το πρωτοκοσμικό πανηγύρι της "αντιπαγκοσμιοποίησης" όταν ήταν στα φόρτε του...)
(φωτογραφία: αμερικάνοι αναρχικοί διαδηλώνουν κατά του Trump στην Ουάσιγκτον, ανήμερα της ορκωμοσίας του. Έχουν δίκιο. Απόλυτα!
Αλλά δυο λεπτά: δεν ήταν οι όχι μακρινοί τους πρόγονοι στο Seattle το 1999; Και ποιος κέρδισε τελικά εκεί, στη "μάχη του Σιάτλ"; Μήπως το ψόφιο κουνάβι είναι, απλά, επίγονος του Pat Buchanan, που τότε, το 1999, ήταν εκεί σ’ εκείνη την "μάχη", χωρίς να σπάει βιτρίνες, αλλά με πιο οργανικό και μακροπρόθεσμο σχέδιο - και όχι μόνος του... Ε;
Κι αν κάποιοι έλεγαν τότε "μακρυά απ’ το Seattle", όπως είχαμε εμείς το θράσος να πούμε "μακρυά απ’ την Θεσσαλονίκη" το 2003, ποιοι αποδεικνύεται ότι είχαν τελικά δίκιο;
Αν ενδιαφέρει κανέναν η δική μας, σαν Sarajevo, έγκαιρη ορατότητα και ευθυκρισία γι’ αυτό το καυτό και πονεμένο θέμα, ας δει ενδεικτικά αυτό: Sarajevo νο 33, Οκτώβρης 2009, το τέλος της παγκοσμιοποίησης - ως πρόγνωση).
Η ιμπεριαλιστική εναλλακτική 1. Κάποιες ώρες αργότερα απ’ όταν θα διαβάζονται αυτές οι γραμμές, στην Ουάσιγκτον, σε πανηγυρική τελετή (ανάλογη της περίστασης), θα ορκίζεται το ψόφιο κουνάβι σαν ο 45ος πρόεδρος των ηπα. Όλες οι (κατηγορηματικές) εκτιμήσεις ότι θα γίνει πραξικόπημα για να μην συμβεί αυτό, ακόμα και ότι θα δολοφονηθεί πριν την ορκομωσία, αποδείχθηκαν (σκόπιμα;) λαθεμένες. Ή και troll.
Η προσωποποίηση της κρατικής / καπιταλιστικής "πολιτικής" (με την έννοια του πολέμου, τι άλλο;) είναι παραπλανητική. Ο Trump είναι "αμφιλεγόμενος". Αν, όμως, λέγαμε δημιουργικά αμφιλεγόμενος θα είμασταν κοντύτερα στην πραγματικότητα. Κάτι εκφράζει και κάτι υπηρετεί. Όχι μόνο τους λευκούς, macho μικροαστούς αμερικάνους. Εκφράζει και υπηρετεί την ιμπεριαλιστική εναλλακτική των ηπα· "εναλλακτική" τακτική σε σχέση με αυτό που είχαν επιχειρήσει οι "δημοκρατικοί" την προηγούμενη οκταετία. Την οκταετία του πιο πρόσφατου ξεσπάσματος της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης - αν αυτό λέει κάτι...
Υπάρχει μια γεωπολιτική διάσταση στις αποτυχίες της προηγούμενης τακτικής, παρότι είχε και επιτυχίες. Στο δευτερεύον μέτωπο της μέσης Aνατολής η Μόσχα δεν βούλιαξε στην άμμο, δίπλα και μαζί με τον Άσαντ, όπως ήταν η πρόβλεψη (και η ευχή, και η μεθόδευση) της Ουάσιγκτον απ’ το φθινόπωρο του 2015... Στο κύριο μέτωπο της ανατολικής ασίας / ειρηνικού ο κρίσιμος κρίκος φιλιππίνες έφυγε (ως τώρα τουλάχιστον...) απ’ την αλυσίδα της περικύκλωσης της κίνας... Αν για τους έλληνες αυτά φαίνονται βαρετά και ανούσια, για τα αμερικανικά αφεντικά (και όχι μόνον τα αμερικανικά) είναι σημαντικά.
Υπάρχει όμως και μια οικονομική διάσταση, λιγότερο θορυβώδης αλλά σημαντικότερη απ’ την γεωπολιτική. Σιγά σιγά αλλά σταθερά το δολάριο χάνει την θέση του (ή, πιο σωστά, το εύρος της χρήσης του) σαν παγκόσμιο ανταλλακτικό νόμισμα. Μια σειρά κράτη επιλέγουν τα δικά τους νομίσματα στις μεταξύ τους συναλλαγές. Για ένα νόμισμα το οποίο η ιδιοκτήτρια κεντρική τράπεζά του (η fed) "τύπωνε" σε απεριόριστες ποσότητες όλα αυτά τα χρόνια της διαχείρισης της κρίσης, με σκοπό να πλημμυρίσει ακόμα περισσότερο τις παγκόσμιες αγορές, το να περιορίζεται ο κύκλος της (παγκόσμιας) κυκλοφορίας του είναι θανάσιμη απειλή.
Γιατί; Για λόγους απλούς και, ελπίζουμε, εύκολα κατανοητούς. Αν οποιοσδήποτε κράτος τυπώνει το "εθνικό" νόμισμά του κατά βούληση αλλά αυτό το νόμισμα δεν είναι διεθνούς χρήσης (π.χ.: η θρυλική "δραχμή" την οποία τόσοι προσκυνούν), τότε θα ρίχνει αυτό το χρήμα στην εσωτερική αγορά και μόνο... Προκαλώντας τι; Έναν εφιαλτικό πληθωρισμό! Το ότι η fed έκανε εκείνο που δεν θα μπορούσε να κάνει ούτε η ελληνική κεντρική τράπεζα (με την δραχμή), ούτε η ιταλική (με την λιρέτα), μπορούσε όμως να κάνει η ε.κ.τ. για ένα νόμισμα (ευρώ) διεθνούς χρήσης, οφειλόταν στο ότι τα δολάρια εξάγονταν (μέσω των αμερικανικών τραπεζών) συντηρώντας τον παγκόσμιο κύκλο κυκλοφορίας τους. Και μέσω αυτού την (με νομισματικά μέσα) νομή του αμερικανικού κεφάλαιου πάνω στην παγκόσμια παραγόμενη υπεραξία. (Αυτό το τελευταίο είναι δύσκολο να το εξηγήσουμε, και δεν θα το επιχειρήσουμε, θεωρείστε το όμως σαν αξίωμα: η διεθνής κυκλοφορία ενός νομίσματος εξασφαλίζει στην "μητέρα τράπεζα / πατρίδα" ένα ποσοστό απ’ την διεθνώς αποσπώμενη υπεραξία, ακριβώς και μόνο μέσα απ' την χρήση του στις συναλλαγές και την θέση του στις διεθνείς ισοτιμίες).
Ο περιορισμός του κύκλου διεθνούς κυκλοφορίας του δολάριου σημαίνει ότι ένα καλό μέρος αυτών των δις και τρις που έχει τυπώσει η fed θα "επαναπατριστούν" (μέσω διαφόρων ειδών επενδύσεων ξένων επενδυτών… π.χ. κινέζων…). Αλλά σε εθνική κλίμακα και βάση, ποια θα είναι η αξία τους όταν αρχίσουν να επιστρέφουν εκεί που τυπώθηκαν; Πόσο μεγάλος θα είναι ο πληθωρισμός που θα προκληθεί έτσι στην αμερικανική επικράτεια; Αυτές οι διαλυτικές "δυνάμεις" δεν μπορούν να αφεθούν ανεξέλεγκτες! Μια σταθερή υποτίμηση (της διεθνούς ανταλλακτικής αξίας) του δολαρίου απλά θα έκανε όλο και βαρύτερο τον αμερικανικό δανεισμό. Συνεπώς (λέμε) ενόψει αυτού του περιορισμού, θα έπρεπε η "μητέρα τράπεζα / πατρίδα" να επαναπατρίσει και ένα μέρος της (αμερικανικής ιδιοκτησίας) off shore πραγματικής παραγωγής. Ας το πούμε σχηματικά: για να έχει κάποιο ενισχυμένο αντίκρυσμα "γενικού ισοδύναμου" αξίας το δολάριο.
Η ιμπεριαλιστική εναλλακτική 2. Ο καπιταλιστικός εθνικισμός στο μέρος που γεννήθηκε και μεθοδεύτηκε ο καπιταλιστικός διεθνισμός (παγκοσμιοποίηση...) μπορεί να φαίνεται ανεξήγητος. Είναι όμως κίνηση "φορσέ" (σκακιστικός όρος!) που σημαίνει: αναγκαστική, επιβεβλημένη απ’ τον αντίπαλο. Το έχουμε σημειώσει στις σελίδες του Sarajevo: αυτός ο καπιταλιστικός διεθνισμός, που μαζί με το αναγκαίο ιδεολογικό περικάλυμά του (τον "νεοφιλελευθερισμό") κατασκευάστηκε στις ηπα και στην αγγλία στις αρχές του ’80, δεν ήταν ένα θρησκευτικό δόγμα για να το υιοθετήσουν οι πάντες! Ήταν ένα ιμπεριαλιστικό εργαλείο για κεφάλαια συγκεκριμένων "εθνικών σημαιών" (που δεν έχουν πατρίδα, εκτός αν χρειάζονται τον στρατό της...) Ούτε η Ουάσιγκτον του Ρήγκαν ούτε το Λονδίνο της Θάτσερ καίγονταν απ’ την αγνή επιθυμία να σώσουν τον παγκόσμιο καπιταλισμό! Τα δικά τους κεφάλαια υπηρετούσαν, εναντίον όλων των υπόλοιπων!
Στο βαθμό που το δόγμα θα υιοθετούνταν αποτελεσματικά και από κεφάλαια αντίπαλων "εθνικών σημαιών", ο πλανήτης γη δεν θα ήταν αρκετός για όλους, αργά ή γρήγορα. Και τότε... Τότε θα μπορούσε να συμβεί αυτό που σχολιάζουμε στο Sarajevo 113-b: ένας τυπικά "κομμουνιστής" πρόεδρος (της κίνας) να εμφανιστεί σαν βασιλικότερος του βασιλιά (του καπιταλιστικού διεθνισμού), εφόσον η δική του "εθνική" καπιταλιστική παραγωγή αξιοποιεί αποτελεσματικότερα το παγκόσμιο ρίξιμο (όσο έχει γίνει, τέλος πάντων) των εμπορικών συνόρων.
Τότε, επίσης, ο προηγούμενος βασιλιάς χρήζει έναν γελωτοποιό του "king" (το ψόφιο κουνάβι, την May…) για να ξανασηκώσει τα σύνορα (του) και να προσπαθήσει να ανασυγκροτηθεί πίσω τους. Τότε, ακόμα, ο προηγούμενος βασιλιάς δείχνει τους διεθνείς "πολυμερείς οργανισμούς" και τις "πολυμερείς συμφωνίες" (εμπορίου και της προστασίας του) που ο ίδιος προώθησε σε προηγούμενη φάση σαν "παρωχημένους", ελπίζοντας να ανασυστήσει αποκλειστικά δικές του ζώνες επιρροής· δηλαδή τις ελεγχόμενες απ’ τον ίδιο και όχι "κοινής χρήσης" ζώνες διεθνούς καπιταλιστικής αξιοποίησης.
Η ιμπεριαλιστική εναλλακτική 3. Προς μεγάλη λύπη όλων αυτών των περισσότερο ή λιγότερο "επώνυμων" αναλυτών, διεθνών και ντόπιων, που όλα αυτά τα χρόνια μας ζάλισαν, σαν Sarajevo, τα (μην πούμε τι...) με διάφορες θεωρίες ότι "ο καπιταλισμός έχει αλλάξει ριζικά", ότι "δεν μπορεί να αναλυθεί με τα ‘παλιά εργαλεία’" και λοιπά, αυτά έχουν ξαναγίνει! Πριν έναν αιώνα. Όταν, μέσα στην παγκόσμια εμπορική / καπιταλιστική "ελευθερία" οι "εθνικές σημαίες" των αφεντικών συγχέονται, και στήνονται η μία δίπλα στην άλλη πόντο πόντο, οι μεταξύ τους αντιθέσεις και συγκρούσεις εκδηλώνονται με ήπια μέσα. Έως και νομισματικά.
Όμως υπάρχουν χαμένοι, ηττημένοι· αφεντικά που χάνουν σ’ αυτού του είδους τον ανταγωνισμό. Λογικό δεν είναι; Όταν αυτά προσπαθούν να ανασυγκροτηθούν αναδιπλούμενα κάτω απ’ τις εθνικές τους σημαίες (δηλαδή: πίσω απ’ τους εθνικούς στρατούς τους!), οι σφαίρες "αξιοποίησης" γίνονται πιο εδαφικές, και τα μέτωπα αρχίζουν να ξεκαθαρίζουν. Γίνονται πιο σαφή, πιο ρητά, πιο συνοριακά, πιο προστατευόμενα. Μόνο που δεν τελειώνει εκεί η ιστορία. Και δεν θα ήταν δυνατόν να τελειώσει εκεί.
Η "αναδίπλωση" είναι μόνο μια ενδιάμεση φάση. Η παγκόσμια κυριαρχία παραμένει το ζητούμενο... Με άλλα μέσα πια...
Η ιμπεριαλιστική εναλλακτική 4. Σε συνάρτηση μ’ αυτές τις "κεντρικές εξελίξεις" συγχρονίζονται, αργότερα ή νωρίτερα, και οι περιφερειακοί καπιταλισμοί / ιμπεριαλισμοί. Εκείνοι που είναι περισσότερο τσαλακωμένοι και ανήμποροι μέσα στην κρίση (και την αδυναμία διαχείρισής της) μπορεί να εκδηλωθούν πιο έντονα. Κάπως έτσι για παράδειγμα:
Φυσικά θα πείτε (και θα έχετε δίκιο) ότι πρόκειται για λούμπεν εκδήλωση. Που μπορεί να αγνοηθεί. Μην ξεχνάτε όμως δύο πράγματα. Πρώτον, ότι το συγκεκριμένο λουμπεναριό ανήκει στο βαθύ (ελληνικό) κράτος. Και δεύτερον, ότι "τέτοια ζητήματα" είναι εύλογο να βγαίνουν δημόσια κατ’ αρχήν απ’ την "περιφέρεια" του κάθε κράτους / κεφάλαιου. Συγκλίνοντας ύστερα προς το "κέντρο".
Στο κάτω κάτω και το ψόφιο κουνάβι σαν (ακροδεξιό) περιθώριο ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα.
Θα θέλαμε να ευχηθούμε short life στους "βασιλιάδες", γελωτοποιούς ή μη... Αλλά δεν μπορούμε να το κάνουμε πρακτικά.
(Κάποιοι ίσως αναρωτηθούν: αν είναι έτσι τότε γιατί υπάρχουν αντιδράσεις από άλλα αμερικανικά αφεντικά; Δεν είναι δύσκολο να το βρει κανείς. Επιφυλασσόμαστε ωστόσο...)
Μπαγιάτικα κουλούρια. Το απόσπασμα από χτεσινό καθεστωτικό ρεπορτάζ ("καθημερινή", reuters κλπ):
... Η προσφυγή των κρατιδίων, που έγινε το 2013, ήταν η δεύτερη απόπειρα απαγόρευσης του NPD. Η πρώτη υπόθεση είχε καταρρεύσει όταν αποδείχθηκε ότι κάποια μέλη του κόμματος που κατέθεσαν στο δικαστήριο ήταν στην πραγματικότητα στελέχη των υπηρεσιών ασφαλείας, που ειχαν διεισδύσει στις γραμμές του για να το επιτηρούν.
Γενικότερα, η παραμονή του κόμματος στη νομιμότητα διευκολύνει την επιτήρησή του από τις Αρχές, επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τους επικριτές της απαγόρευσης. Οι υποστηρικτές της απαγόρευσης, αντιθέτως, χρησιμοποίησαν στο δικαστήριο το επιχείρημα των "οργανικών δεσμών" του NPD με τον εθνικοσοσιαλισμό...
Αν το ζητούμενο απ’ το γερμανικό κράτος ήταν η "επιτήρηση" θα ήταν πρωτότυπη έως παράλογη η θέση ότι προκειμένου να επιτηρηθεί κάτι πρέπει να είναι "νόμιμο"· διαφορετικά, αν είναι "παράνομο", δεν επιτηρείται (ή επιτηρείται δύσκολα). Γιατί, λοιπόν, το γερμανικό κράτος δεν νομιμοποιεί το εμπόριο ηρωΐνης ή όπλων για να το "επιτηρεί" καλύτερα;
Δεν πρόκειται, όμως, για επιτήρηση. Πρόκειται για καθοδήγηση. Εκεί, πράγματι, η διαφορά "νομιμότητας" και "παρανομίας" είναι ουσιαστική, αν η καθοδήγηση γίνεται από μυστικές υπηρεσίες: το να καθοδηγούν μια παράνομη (φασιστική) οργάνωση θα σήμαινε ότι αυτές οι υπηρεσίες δρουν εκτός νόμου...
Απ’ την άλλη μεριά: όταν το σύμπλεγμα της ασφάλειας παραδέχεται (έμμεσα αλλά καθαρά) ότι καθοδηγεί (υποτίθεται επιτηρώντας το...) ένα με το ζόρι "νόμιμο" φασιστικό κόμμα, τι άλλο μπορεί να καθοδηγεί ή να ελέγχει χωρίς να το παραδέχεται επειδή αυτό το "άλλο" είναι παράνομο;
Ο καθένας μπορεί να κάνει τις εκτιμήσεις του.
Συρία, al-Bab. Ο τουρκικός στρατός συνεχίζει να είναι κολλημένος στα περίχωρα της ελεγχόμενης απ’ τον isis συριακής πόλης al-Bab. Η τακτική που εφαρμόζει πλέον είναι βομβαρδισμοί από απόσταση· τακτική καμμένης γης.
Χτες όμως υπήρχαν "καλά νέα" να ανακοινωθούν: η πρώτη κοινή αεροπορική επιχείρηση ρωσικών και τουρκικών βομβαρδιστικών. Δεν είναι η πρώτη φορά που το ρωσικό επιτελείο δίνει χέρι βοηθείας στον τουρκικό στρατό στην al-Bab. Ως τώρα, όμως, η ρωσική αεροπορία δρούσε μόνη της· εναλλάξ με την τουρκική, αλλά όχι ταυτόχρονα.
Η αυξημένη ρωσική στρατιωτική δραστηριότητα συμπληρώνεται στο πλάι του συριακού στρατού. Στον θύλακα της Deir ez-Zor (όπου οι ένοπλοι του isis έχουν επιτυχίες απειλώντας να καταλάβουν την πόλη) και στην προσπάθεια ανακατάληψης της Palmyra.
Σ’ ότι αφορά την ρωσική "πρόσκληση" προς την Ουάσιγκτον να στείλει αντιπρόσωπο στις διαπραγματεύσεις στην Astana; Η Τεχεράνη δήλωσε ότι διαφωνεί. Αν δεν την πείσει η Μόσχα, θα πρέπει να σεβαστεί τις ιρανικές ευαισθησίες. Και γιατί όχι; Αν η Τεχεράνη επιμείνει...
Άλλωστε δεν είναι απαραίτητη η αμερικανική "μεσολάβηση" στη συρία... Ή όχι;
Spratly islands. H κατασκευή απ’ το Πεκίνο στρατιωτικών αεροδρομίων και ημιβάσεων στα τεχνητά μεγαλωμένες ατόλες του συμπλέγματος των νησιών spratly, στη νότια θάλασσα της κίνας, πρόκειται να γίνει περισσότερο απ’ ό,τι ως σήμερα "καυτό θέμα" για τις αμερικανο-σινικές σχέσεις. Και για όλον τον κόσμο. Αν η προηγούμενη αμερικανική διοίκηση (των δημοκρατικών) έσπρωχνε σημαντικά στην περιοχή, η ανοικτά αντι-σινική των συντηρητικών υποθέτουμε ότι θα ψάξει τρόπο να το χοντρύνει ακόμα περισσότερο.
Μια πρόχειρη ματιά στο χάρτη δείχνει ότι οι αξιώσεις κυριότητας του Πεκίνου πάνω στις νησίδες και όλη την θάλασσα που τους αντιστοιχεί είναι (τουλάχιστον) υπερβολικές. Το ερώτημα είναι: υπερβολικές για ποιον; Φαίνεται ότι στρατιωτικός σκοπός του Πεκίνου είναι, εγκαθιστώντας στις νησίδες πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς (με ακτίνα δράσης έως και 2.500 χιλιόμετρα), να κρατήσει τα αμερικανικά αεροπλανοφόρα σε τόσο μεγάλη απόσταση απ’ τις κινεζικές ακτές (και τις βιομηχανικές ζώνες της ανατολής) ώστε να είναι πρακτικά άχρηστα για επίθεση κατά της κίνας. Το ίδιο αφορά υπάρχουσες ή μελλοντικές αμερικανικές βάσεις στις φιλιππίνες και στην ιαπωνία.
Νότια κορέα. Δεν είναι μόνο ο θαλάσσιος νότος στα ανοικτά της κίνας όπου παίζει σπρωξίδι με προοπτική αυξανόμενης έντασης. Ό,τι κάνουν οι αμερικάνοι και οι σύμμαχοί τους στην ευρώπη (με την συστηματική στρατιωτικοποίηση των "συνοριακών" περιοχών της ανατολικής ευρώπης), το κάνουν και στην ανατολική ασία. Με έδαφος την ιαπωνία και τη νότια κορέα.
Στην τελευταία, για παράδειγμα, πρόκειται να εγκαταστήσουν στα τέλη του 2017 ένα σύστημα ραντάρ για την ανίχνευση πυραύλων, με τίτλο Terminal High Altitude Area Defense (THAAD). Η επίσημη δικαιολογία (πάντα χρειάζεται κάποια…) είναι για να εντοπίζονται έγκαιρα οι πύραυλοι της βόρειας κορέας. Αλλά η ακτίνα δράσης των ραντάρ με ακτίνες Χ είναι πολύ μεγαλύτερη: πιάνει κομμάτια της ανατολικής ρωσίας και της κίνας. Σαν σύστημα έγκαιρης προειδοποίησης για τους ρωσικούς ή/και κινέζικους πυραύλους θα "ρίχνει σήμα" στα αντιπυραυλικά συστήματα Patriot PAC-3 που έχουν εγκατασταθεί στην ιαπωνία. Εννοείται ότι Μόσχα και Πεκίνο έχουν θυμώσει, και δηλώνουν ότι θα συνεργαστούν (και) σ’ αυτό το θέμα, για να βρουν τρόπο να τυφλώνουν τα αμερικανικά ραντάρ.
Ο.Κ. Αν το πράγμα έμενε σ’ αυτό το επίπεδο, tit for tat, "μία σου και μία μου", θα μπορούσε να βολεύει τις πολεμικές έρευνες και βιομηχανίες, από ‘δω και απο ‘κει. "Δουλίτσα να υπάρχει". Αλλά πέρα απ’ το ποιος και για πόσο έχει ένα τεχνολογικό πλεονέκτημα τάδε ή δείνα διάρκειας, υπάρχει και το έδαφος. Δεν πάει ο στρατός της Ουάσιγκτον εδώ κι εκεί για να τρώει καθε δεύτερη βδομάδα ή μήνα ένα τεχνολογικό χαστούκι απ’ τους αντιπάλους του και να ξαναρχίζει το σισύφειο έργο του "ναι, αλλά θα σας την φέρουμε ξανά". Αν κάτι τέτοιο είναι η υποχρεωτική ρουτίνα, δεν είναι καθόλου ο τελικός σκοπός!
Κάποια στιγμή, ή θα πάθει ζημιά, θα τα μαζέψει και θα τρέχει, ή θα αρχίζει γερές ζημιές στους "κακους κίτρινους".
Οι ανελέητοι: Μπερλουσκόνι με πυρηνικά. Είναι ενδιαφέρον που διάφοροι "ειδικοί αναλυτές", ειδικά ευρωπαίοι, εκπλήσσονται με το ποιόν του ψόφιου κουναβιού· αν και έχουν κοντινότερα παραδείγματα πολιτικών βιτρινών, που κέρδισαν τον θαυμασμό των λούμπεν εκλογικών σωμάτων, και μεσουράνησαν ή/και μεσουρανούν. Το ενδιαφέρον βρίσκεται στο ότι αυτοί οι ειδικοί πληρώνονται για να πουλάνε, κάθε φορά, το "καινούργιο" και το "ανεξήγητο", που φυσικά θα εξηγήσουν οι ίδιοι, και μόνο. Προάγοντας έτσι κάτι θεμελιώδες για την ηγεμονία του συστήματος: την αμνησία.
Η ιδιοσυγκρασία του ψόφιου κουναβιού είναι η ίδια ακριβώς που άρχισε να κυριαρχεί απ’ τα ‘80ς ήδη στον στελεχικό κορμό κάθε σοβαρής επιχείρησης, στις τράπεζες, στα χρηματιστήρια, στο εμπόριο, στις πωλήσεις, στα μήντια: αδίστακτοι και κυνικοί, "πετυχαίνουμε χορεύοντας (όχι απλά πατώντας) πάνω σε πτώματα". Αυτό το μοντέλο πέρασε γρήγορα, στα ‘90s, στους μικροαστούς, σαν η συνταγή της επιτυχίας. Κάποιοι θα μιλούσαν για "γιάπηδες"· αλλά ο γιαπισμός ήταν κάτι πολύ ευρύτερο, που έφτασε πολύ μακρύτερα και "πότισε" μέσα στις κοινωνικές σχέσεις με τρόπο ανεξίτηλο. Για παράδειγμα το Naked δεν είναι αμερικανική ταινία που γυρίστηκε για την "εποχή Τραμπ". Είναι αγγλική, που γυρίστηκε το 1992 (προβλήθηκε την επόμενη χρονιά), όταν η νεοφιλελεύθερη κουλτούρα της επιτυχίας με κάθε μέσο, στην μεταθατσερική αγγλία και όχι μόνο, ήταν πια κοινότοπη και ενσωματωμένη ατομικά.
Το ψόφιο κουνάβι είναι ένας ανάμεσα σε πολλές χιλιάδες που μετέτρεψε σε "επιτυχία" του τον νεοφιλελεύθερο γκαγκστερισμό. Ο Μπερλοσκούνι ήταν ένας άλλος, και μάλιστα αρκετά νωρίτερα. Η μόνη διαφορά τους, πραγματικά η μοναδική, είναι ότι το ψόφιο κουνάβι είναι πια, μεταξύ άλλων, και ο αρχιστράτηγος του μεγαλύτερου (ή του "δυνατότερου") στρατού στον κόσμο. Πράγμα που σημαίνει ότι έχει κληθεί να υπηρετήσει ιμπεριαλιστικά συμφέροντα στην πιο "κορυφαία κορυφή" τους - συγγνώμη για τον νεολογισμό.
Αν έχει νόημα η ερώτηση "γιατί αυτός τώρα;" στην Ουάσιγκτον η απάντηση μόνο στο ποιόν και στον χαρακτήρα του δεν βρίσκεται. Κανονικά η ίδια ερώτηση θα έπρεπε να έχει γίνει και για τον "πρώτο μαύρο πρόεδρο".
Τα "απαιτούμενα προσόντα" δεν αυτοδικαιολογούνται. Η αιτία τους πρέπει να βρεθεί στους "υπεύθυνους προσλήψεων".
Τα ιερά και όσια του επιχειρείν. Αντιγράφουμε (κρατώντας την ορθογραφία):
..."Δεν είναι λίγες οι φορές που πριν από μια σημαντική τηλεδιάσκεψη προσεύχομαι και αγγίζω την εικόνα της Παναγίας που έχω στο γραφείο μου", εξομολογήθηκε το στέλεχος μεγάλης εταιρείας λογισμικού. Ο τραγουδιστής της Λυρικής μίλησε για τότε που χτύπησε στις πρόβες, προσκύνησε τα Άγια Λείψανα των νεοφανών Μαρτύρων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης και ένιωσε τα γόνατά του σαν καινούργια. "Ένιωθα κάτι να τα περιβάλλει".
Πολλά τα προσωπικά βιώματα που μοιράστηκαν οι ομιλητές στην επιστημονική ημερίδα με θέμα "Η Νοερά Προσευχή ως οδηγός ανάπτυξης και ενδυνάμωσης στις σύγχρονες επιχειρήσεις και οργανισμούς", που διοργάνωσε το Εργαστήριο Οργάνωσης και Διοίκησης Υπηρεσιών και Ποιότητας Ζωής του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου προχτές Δευτέρα στη Σπάρτη, σε συνεργασία με την ιερά Μητρόπολη Μονεμβασίας και Σπάρτης. Σύμφωνα με τους διοργανωτές, σκοπός της ημερίδας ήταν "η προσέγγιση της έννοιας και της μεθόδου - τεχνικής της Νοεράς Προσευχής, με ιδιαίτερη έμφαση στην επίδρασή της και στα οφέλη της στις σύγχρονες επιχειρήσεις και οργανισμούς (στελέχη του ιδιωτικού, δημόσιου, μη κερδοσκοπικού τομέα)". Επίσης η συσχέτιση της Νοεράς Προσευχής με την αποτελεσματικότητα, παραγωγικότητα και κερδοφορία των επιχειρήσεων...
Πέφτουμε ανάσκελα με το πόσο μπροστά (προς τα πίσω) είναι ο ντόπιος χριστιανισμός αλλά και το χριστιανικό επιχειρείν. Θα πείτε ίσως: "Πάτε καλά; Εδώ ζούμε σε κοινωνία που πάνε τα καινούργια αμάξια και μηχανάκια τους να τα αγιάσει ο παπάς...". Σωστά. Αλλά και στο επιχειρείν; Και στην στέχνη; Παντού γίνονται θαύματα; Έτσι φαίνεται.
Ύστερα λογικευτήκαμε. Να γιατί τα αφεντικά σταυροκοποιούνται κάθε μέρα που κλείνουν ταμείο. Και να γιατί εμείς, σαν εργάτες, ζούμε μόνιμα στην (επίγεια) κόλαση: επειδή γαμωσταυρίζουμε κάθε τριάντα δευτερόλεπτα.
Ενώ; Αν κάναμε "νοερές προσευχές"; Το πιθανότερο είναι όχι το να δουλεύουμε τσάμπα, αλλά να πληρώνουμε κιόλας. Καθότι και οι τελευταίοι έσονται πρώτοι.
(Αλλά και ο θεός μαζί τους είναι. Για την "αποτελεσματικότητα, παραγωγικότητα και κερδοφορία των επιχειρήσεων". Τον μπαγάσα! Παίρνει μίζα, σίγουρα. Τέτοιος είναι!!!)
Προσοχή: η usa μεγαλώνει... Η (λεκτική, προς το παρόν...) επίθεση των αμερικάνων πατριωτών / συντηρητικών μέσω του ψόφιου κουναβιού κατά της ε.ε. ήταν πράγματι γκροτέσκα. Όμως όσες / όσοι μπήκατε στις αόρατες πόλεις δεν θα πρέπει να πέσατε απ’ τα σύννεφα, ακόμα κι αν είχατε μέχρι προχτές τις κάποιες αμφιβολίες σας, μήπως είμαστε υπερβολικοί (καταραμένη απώθηση!). Για την ιστορία μόνο να θυμίσουμε απ’ το Sarajevo 113-a (δημοσιοποίηση: 6 Γενάρη 2017) δυο τρεις φράσεις:
- ... Το "fuck e.u." των αμερικάνων δημοκρατικών το 2014 ήταν συνέχεια του "fuck old europe" των αμερικάνων συντηρητικών το 2003. Υπάρχει μέχρι σήμερα συνέχεια πολιτικής απ’ τη μεριά της Ουάσιγκτον σε ότι αφορά την πρόληψη μιας "Ευρώπης", άσχετα με την μορφή που παίρνει τακτικά, κάθε φορά.
Σε ποιο σημείο ο καινούργιος γύρος συντηρητικής αμερικανικής διοίκησης θα βγει απ’ αυτήν την συνέχεια; Σε κανένα!
- Αν και δεν μπορούμε να προβλέψουμε ακριβώς τον τρόπο και τα συγκεκριμένα βήματα, η κυβέρνηση του ψόφιου κουναβιού δεν θα σταματήσει να υπονομεύει, όσο μπορεί, την πιθανότητα μιας "Ευρώπης"...
Όμως η (λεκτική, προς το παρόν...) επίθεση είναι τόσο χοντροκομμένη, τόσο ωμή, τόσο φανερή στο που το πάει, ώστε θα πρέπει να σκεφτούμε πιο προσεκτικά. Τέτοια θα είναι, την επόμενη τετραετία, η 100% στάση της Ουάσιγκτον απέναντι στα κράτη της γηραιάς ηπείρου;
Δύο τα ενδεχόμενα, προς το παρόν σαν τροφή για σκέψη. Πρώτο: ναι, έτσι ακριβώς ή έτσι περίπου θα είναι. Αλλά δεν θα είναι μόνο έτσι. Το ψοφιοκουναβικό βαθύ κράτος θα κτυπήσει κι αλλιώς την οποιαδήποτε προοπτική ευρωπαϊκής πολιτικής αναβάθμισης. Ο πιο εύκολος (και προσιτός στις αμερικανικές υπηρεσίες) είναι μέσα απ’ την οργάνωση σε διάφορα κράτη "αντιευρωπαϊκών κινημάτων". "Χρωματιστές" παπαριές, είτε λέγονται έτσι είτε όχι. Αν, κάποια, καταφέρουν να φτάσουν στην κορυφή της πολιτικής εξουσίας, ακόμα καλύτερα. Αλλά και να μην τα καταφέρουν, θα κάνουν δουλειά. (Έμμεσα αλλά καθαρά υπέρ του "θα ξαναγίνω" αμερικανικού imperium).
Δεύτερο: όχι μόνο έτσι. Θα αναπτυχθεί μια διαφορική τακτική 1 + 1, ή 1 + 0.5. Οι συντηρητικοί θα τραβάνε το βιολί τους, αλλά θα υπάρχει και μια δεύτερη "γραμμή", απ’ την αμερικανική καθεστωτική αντιπολίτευση, που θα εμφανίζεται σαν "φιλοευρωπαϊκή". Θα απαρτίζεται απ’ τους "δημοκρατικούς" και κάτι λίγους "συντηρητικούς". Αυτοί θα κρατήσουν (για 4 χρόνια αρχικά) ανοικτή την αυταπάτη / ενδεχόμενο ότι στις επόμενες αμερικανικές εκλογές θα "αλλάξουν τα πράγματα", και θα γίνουν όπως πριν. Μ’ αυτό το τρόπο θα διασπείρουν σύγχυση στις κοινωνίες της γηραιάς ηπείρου, εμποδίζοντάς τες απ’ το να γίνουν (αντανακλαστικά απέναντι στο ψόφιο κουνάβι) σφικτά υπέρ της ευρωπαϊκής πολιτικής ενοποίησης.
Προς το παρόν αυτά. Περισσότερα στο μέλλον.
Προσοχή: η ρωσία χαίρεται. Πολύ άνετο το ρωσικό καθεστώς για την αναταραχή που έχει προκαλέσει το τραμπ(ουκ)ιστάν, καταγγέλει όσους κατηγορούν το ψόφιο κουνάβι σαν "χειρότερους από πουτάνες". Κοινότυπος σεξισμός: μια χαρά είναι οι εκδιδόμενες γυναίκες (αν έχουν επιλέξει οι ίδιες αυτή τη δουλειά) σε σχέση με τους κυριλέ πελάτες τους, ακόμα περισσότερο αν αυτοί είναι "άνδρες της εξουσίας". Κι ας εύχεται ο κάθε Πούτιν να μην μιλήσουν ποτέ αυτές για όσα ξέρουν για δαύτους.
Στο πνεύμα της αβροφροσύνης πάντως η Μόσχα θα καλέσει (λέει) αντιπροσώπους της νέας αμερικανικής διοίκησης στις διαπραγματεύσεις "για την ειρήνη στη συρία", στην Αστάνα του καζακαστάν. Μεγάλη καρδιά. Θέλει να εκπαιδευτούν; Να ζηλέψουν; Να χαζέψουν; Ποιος ξέρει;
Αυτές οι αμοιβαίες "επιθέσεις φιλίας" μεταξύ της ψοφοκουναβικής Ουάσιγκτον και της Μόσχας μπορεί να θολώνουν τα νερά, αλλά έχουν ημερομηνία λήξης. Γιατί (δεν είναι δύσκολο να το καταλάβει κανείς) ο λόγος που η νέα αμερικανική διοίκηση κάνει τόση φασαρία είναι η (σε σχέση με το παρελθόν) αδυναμία της. Όμως δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο του να μην επωφεληθούν οι αντίπαλοι και οι ανταγωνιστές απ’ την αδυναμία οποιουδήποτε. Και η Μόσχα δεν είναι φιλόπτωχο ταμείο.
Φτου ξελεφτερία. Αν δεν κάνουμε λάθος είμασταν οι μόνοι σ’ αυτήν την επικράτεια, σα Sarajevo, που απ’ το 2010 – 2011 είχαμε υποστηρίξει ρητά ότι οι "εχθροί της ε.ε. και της ευρωζώνης", είτε το έχουν συνειδηση είτε όχι, είναι "φίλοι" του Λονδίνου και της Ουάσιγκτον - τελεία και παύλα.
Εννοείται ότι με μια τέτοια θέση πολλούς θα θυμώναμε. Το δίπολο: "μέσα στην ε.ε. η εθνική υποδούλωση - έξω απ’ την ε.ε. η ελευθερία" έγινε πολύ αγαπημένο. Πολύ απλοϊκό. Ιδανικό για νήπια! Ως εάν ο καπιταλιστικός κόσμος είναι διαρθρωμένος ως εξής: στη μέση του κάμπου το κάστρο / κάτεργο (η ε.ε.) και πέρα απ’ αυτό η εκτός ελέγχου ύπαιθρος (η "ελευθερία"). Αυτό. Και θα τρέχουμε σαν τα παιδιά...
Φυσικά δεν είναι έτσι, όσο κι αν ενοχλεί τα πολιτικά νήπια. Ο καπιταλιστικός πλανήτης δεν έχει κενά. Έχει συγκρούσεις. Η ιμπεριαλιστική πολιτική και γεωπολιτική δεν έχει κενά. Έχει αντιπαλότητες. Διασκεδάζαμε όταν γράφαμε ξανά και ξανά "οι φλογεροί κήρυκες και οπαδοί της εξόδου απ’ την ε.ε. και την ευρωζώνη γιατί δεν μας λένε με ποιους θα συμμαχήσουν μετά;" Αλλά η αλήθεια είναι πικρή: η ιδέα της "φτωχής πλην τίμιας εθνικής οικονομίας", που τρώει ό,τι παράγει, φοράει ό,τι παράγει, πληκτρολογεί τις συσκευές και οδηγεί τα οχήματα που παράγει (μαζί με τα ανταλλακτικά τους) είναι, επιεικώς γελοία. Χρειάζονται εμπορικοί σύμμαχοι για εξαγωγές και εισαγωγές. Χρειάζεται αποδεκτό νόμισμα σα μεσολαβητής. Και οι τέτοιου είδους "εταίροι" δεν είναι μόνον εμπορικοί.
Πουθενά δεν βρήκαμε απ’ όλους τους εθνοσωτήριους φωστήρες έστω μια νύξη για το "μετά" των "διεθνών σχέσεων" της ελληνικής τζαμαχιρίας. Σε απλά ελληνικά: γαργάρα! Εξηγήσιμη. Είχαμε δίκιο. Απ’ την κοινωνική βάση ως τις πολιτικές βιτρίνες: στις ηπα και στην αγγλία "κοιτούσαν" και συνεχίζουν να κοιτάνε οι "έξω απ’ την ε.ε.". Την υποτιθέμενη επαναστατική "αγνότητά" τους ας την καταναλώσουν στους ιδεολογικούς καθρέφτες τους. Σ’ εμάς δεν περνάει. Αν αγνοούν τα βασικά του καπιταλισμού, κι αν χορταίνουν φτηνότερα από pets, με πατάτες και μαρούλια made in greece, αυτό είναι δικό τους πρόβλημα.
Τώρα, λοιπόν, το ψόφιο κουνάβι δημιουργεί σοβαρό πρόβλημα. Ποιος, στ’ αλήθεια, που δεν είναι φασίστας, θα συνεχίσει να υποστηρίζει ότι βρίσκεται σε εξέλιξη η "εθνική απελευθέρωση των ηπα" - δηλαδή διάφορων τομέων του αμερικανικού κεφάλαιου; Ποιος μαλάκας (συγγνώμη για την έκφραση, αλλά υπάρχουν πάμπολλοι) θα συνεχίσει να υποστηρίζει την brexit "εθνική απελευθέρωση της αγγλίας" - δηλαδή διάφορων τομέων του βρετανικού κεφάλαιου - σαν επαναστατικό σήμα; Η ρηχή και επιδερμική δημαγωγία θα έπρεπε να έχει ξεβρακωθεί πανηγυρικά. Αν αυτό δεν έχει συμβεί (και δεν θα συμβεί) είναι επειδή πρόλαβε να εξασφαλίσει την συνενοχή των μικροαστών.
Δεν το περίμεναν, αλλά να: το "θα κάνουμε την αμερική μεγάλη" και το "θα κάνουμε την βρετανία παγκόσμια" ξεβρακώνει το τι σημαίνει "θα κάνουμε μεγάλη την ελλάδα": παντού και πάντα είναι τα αφεντικά που μιλάνε πίσω απ’ αυτές τις "μεγαλοσύνες". Μιλάνε τα ίδια... Μιλάνε ακόμα πιο συστηματικά πίσω απ’ τις μάσκες των "αγανακτισμένων", των "αριστερών", των "ακροαριστερών" (και λοιπά) μικροαστών.
Τάξη εναντίον τάξης: αυτό είμαστε τόσα χρόνια, σαν εργατική αυτονομία, στην ανάλυση και στην πράξη, όχι όσο μας αντιστοιχεί αλλά περισσότερο. Τις "εθνικές απελευθερώσεις" ας τις λουστούν τα τσιράκια των αφεντικών.
Αλλά ενώ η ιστορία τους φτύνει, αυτοί και οι οπαδοί τους νομίζουν ότι ψιχαλίζει.
Τρέμετε!!! Έρχεται ο ναύαρχος (λόρδος) Nelson, ή κάποια αναβίωσή του! Τρέμετε!!! Η ναυμαχία του Trafalgar (ή κάποια virtual εκδοχή της) είναι και πάλι προ των πυλών: σύμφωνα με την πρωθυπουργό May με το δημοψήφισμα του περασμένου καλοκαιριού η βρετανία έβαλε πλώρη για να γίνει (ξανά) παγκόσμια!
Προς το παρόν βέβαια το πιο χειροπιαστό που διαθέτει το Λονδίνο (κι αυτό σαν απειλή προς τους πρώην εταίρους του στην ε.ε. αν δεν του κάνουν τα χατήρια) είναι να γίνει ... φορολογικός παράδεισος. Νησιά Cayman δηλαδή. Really "παγκόσμιο", αλλά όχι και πολύ σπουδαίο, my dear, indeed...
Για δυο λεπτά όμως. Ποιος στέρησε απ’ την "κυβέρνα βρετανία" τα παλιά αυτοκρατορικά μεγαλεία της; Η γερμανία; Όχι. Η γαλλία; Όχι. Η ολλανδία; Όχι. Η πορτογαλία, η ισπανία; Όχι, όχι, όχι. Μήπως η ρωσία; Όχι...
Οι ηπα της τα στέρησαν! Η παλιά αποικία της! Οπότε; Θα ξαναπάρει πίσω το Λονδίνο απ’ την Ουάσιγκτον τα σκήπτρα; Να περιμένουμε αγγλική απόβαση στην ανατολική ακτή;
(Και κάτι ακόμα, για να τρέμουμε ακόμα περισσότερο: πότε ήταν η τελευταία φορά που ο αγγλικός στρατός κέρδισε κάποια στρατιωτική μάχη; Γιατί αν έχουμε διαβάσει σωστά την ιστορία του β παγκόσμιου, διακρίθηκε σε έναν μόνο τομέα: τα μαζεύουμε και τον πούλο...)
Χαλαρώστε!!! Το να γίνει ο περιβόητος "δημοσιογραφικός οργανισμός Λαμπράκη", έστω για λίγο, θυγατρική της (όσο νάναι...) περιθωριακής επίσημης "εφημερίδας της κυβέρνησης" δεν το περιμέναμε. Όχι, όχι, όχι! Αυτό ξεπερνάει το τι πιθανολογούσαμε σαν "βαθύ κράτος"! Είναι χάσμα στον φλοιό (του κράτους). Ποιος το σκέφτηκε, άραγε; Τα συγχαρητήριά μας.
Το επόμενο είναι αυτό: κάποιος καφετζής της Αγ. Κωνσταντίνου (ή κάποιος κουλουρτζής στην Ομόνοια) να γίνει ο γενικός ιδιοκτήτης των μισών μήντια της επικράτειας (με όλες τις απαραίτητες άδειες, φυσικά).
Και μετά θα γίνει πραγματικότητα το όνειρο του Λένιν: μια μυλωνού θα γίνει πρωθυπουργός. Τι κι αν δεν υπάρχουν μυλωνούδες; Και οι πρωθυπουργοί διορισμένοι είναι.
Κουτοπόνηρη φώκια καλεί ψόφιο κουνάβι. Δεν μπορούσε να περιμένει (η φαιορόζ Αθήνα) να υποβάλει τα σέβη της στη νέα αμερικανική διοίκηση μετά την επίσημη ανάληψη. Βιαζόταν. Έπρεπε, υποθέτουμε, να "κόψει φάση" εν όψει και της περιβόητης "διάσκεψης της Γενεύης". Είχε στ’ αυτιά της κι αυτήν την ανατριχιαστική δήλωση του ψόφιου κουναβιού: Ελλάδα; Έχουμε προβλήματα, δεν θέλουμε άλλα. Ας την πληρώσει η γερμανία για να μην καταλήξει στη ρωσία...
Κι έτσι ο "θα σας εξαπολύσω ω ευρωπαίοι χιλιάδες μετανάστες" υπ.εξ. Κοτζιάς κτύπησε την πόρτα του "πύργου Τραμπ". Ανήμερα των "φώτων". Για να συναντήσει τον αρχικατάσκοπο της νέας κυβέρνησης, ονόματι Michael Flynn. Το τι έκανε εκεί ήταν κωμικοτραγικό. Σύμφωνα με το (εκθειαστικό) ρεπορτάζ της καθεστωτικής "καθημερινής":
Οι ίδιες πηγές [σ.σ.: δηλαδή το ελληνικό υπ.εξ....] ανέφεραν ότι ο κ. Φλιν έδειξε να ενδιαφέρεται ιδιαιτέρως για τις ελληνικές απόψεις ως προς την κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο. Μάλιστα, τον κ. Φλιν συνόδευαν συνεργάτες του οι οποίοι κρατούσαν εκτενείς σημειώσεις όσων έλεγε ο Έλληνας υπουργός. Κυρίως, ο κ. Κοτζιάς εισέπραξε μια διάθεση μάλλον εμβάθυνσης της εμπλοκής των ηπα στο γεωπολιτικό παίγνιο της Ανατολικής Μεσογείου, παρά απόσυρσής τους. Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, ο κ. Φλιν έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το σχήμα τριμερών και - εν καιρώ - τετραμερών συνεργασιών τις οποίες αναπτύσσει η ελλάδα στην περιοχή με το ισραήλ, την κύπρο, την αίγυπτο και τον λίβανο, αλλά και για τον οργανισμό που φιλοδοξεί να δημιουργήσει στην Ανατολική Μεσόγειο ο κ. Κοτζιάς (σαν έναν "οασε" της περιοχής, όπως διεφάνη τον περασμένο Σεπτέμβριο από τη Διάσκεψη της Ρόδου για την ασφάλεια).
Χμμμ... Να τι έγινε σύμφωνα με την δική μας εργατική κι αυτόνομη κατανόηση των πραγμάτων:
- Καλώς ήρθατε.(φωτογραφία: στον "Πύργο" του Κάφκα, για να μπει ο ήρωας πρέπει τελικά να παρακαλάει την ψείρα που είναι πάνω στον τιποτένιο και βρώμικο φρουρό της πύλης. Στον "πύργο Τραμπ" τα πράγματα είναι πιο εύκολα: πουλάει υποσχέσεις στον παφουμαρισμένο αρχιφύλακα. Θα μπορούσε κανείς να πουλήσει ακόμα και κυριλέ δωμάτια σε εχέμυθα ξενοδοχεία. Ξέρετε τώρα. Για "προσωπικές στιγμές".)
Ο πύργος Τραμπ (της ελληνικής εθνικής υπερηφάνειας). Τι να κάνει και η Αθήνα; Πουλάει - στην Ουάσιγκτον - τοπικό νταβατζιλίκι. Ο ψεκασμένος συνάδελφος του υπ.εξ. στο υπ.αμ. είχε προσπαθήσει να πουλήσει πετρέλαια απ’ το Αιγαίο και πάρκινγκ / βάση (στην Κάρπαθο αν δεν κάνουμε λάθος). Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν αγόρασε. Τώρα ο υπ.εξ. πουλάει "οασε ανατολικής μεσογείου" - νάχαμε να λέγαμε.
Όχι, μόνο, επειδή η Ουάσιγκτον τα καταφέρνει και μόνη της... Αλλά επειδή, επιπλέον, ο ένας των μελλοντικών εταίρων του κυρ Νίκου (αυτού του γίγαντα διανοούμενου πατριώτη...), το αγαπημένο Κάιρο του φασιστοκαραβανά Σίσι, κάνει τα δικά του κουμάντα. Ενισχύει το ναυτικό του (με ρωσικά πλοία, γι’ αυτά άλλη φορά) για να καβαλήσει τους περιφερειακούς ανταγωνιστές του (εκτός του ισραήλ, που είναι σύμμαχος). Το χειρότερο για τον "ελληνικό οασε" είναι ότι οι φήμες θέλουν τον Σίσι να έχει προσεγγίσει το Πεκίνο "για παροχή υπηρεσιών ασφαλείας" στην ερυθρά θάλασσα (κατ’ αρχήν). Φαίνεται ότι στον μάταιο κόσμο της ανατολικής μεσογείου ο καθένας κοιτάει τον δικό του κώλο... Διότι άλλο Πεκίνο άλλο Ουάσιγκτον, έτσι δεν είναι;
Όσο για την Βηρυττό, και τα κοτζιανά όνειρα να την κάνει συνεταίρο του Τελ Αβίβ; Ε, εδώ, ο κυρ Michael θα πρέπει να έσκασε στα γέλια (από μέσα του).
Τι τύπος είναι ο συνομιλητής του έλληνα υπ.εξ.; Άνθρωπος "μάλαμα"! "Διαμάντι"! Τον βάζεις σπίτι σου και τρέχεις με μια αλλαξιά ρούχα σε καταφύγιο! Βετεράνος καραβανάς, επικεφαλής του intelligence στην αμερικανική εισβολή και κατοχή του αφγανιστάν επί 5 χρόνια (άρα, υποθέτουμε βάσιμα, υπεύθυνος και για όλες τις σφαγές σε γάμους, βαφτίσια, πανηγύρια στο ινδοκούς, κλπ) και μετά, το 2012, επικεφαλής της στρατιωτικής cia στο πεντάγωνο.... Απολύθηκε ύστερα από δύο χρόνια σαν επιθετικός απέναντι στο προσωπικό, αδιάφορος για τις γνώμες άλλων, εχθρικός στην επίσημη πολιτική, κακός στη διοίκηση, κλπ. Είναι διάσημος αντι-μουσουλμάνος και επίσης διάσημος οπαδός των βασανιστηρίων κρατουμένων.
Ο "σωστός άνθρωπος" δηλαδή για να κουβεντιάσει ο κυρ Νίκος μαζί του, και να κρατηθούν σημειώσεις... Ο.Κ.... Δεν διαλέγει κανείς τους αξιωματούχους του συμμάχου του, έτσι δεν είναι; Ούτε ο πλασιέ διαλέγει τους πιθανούς πελάτες του.
Αλλά θα αγοράσει η Ουάσιγκτον ελληνικό μικρο-νταβατζιλίκι; Αυτό το "διάθεση μάλλον εμβάθυνσης στην Ανατολική Μεσόγειο" του κυβερνητικού non paper για τον απολογισμό του ραντεβού, δείχνει μια (ακόμα) αβεβαιότητα της Αθήνας... Εν τέλει τι σημαίνει "εμβάθυνση" στη θάλασσα; Μήπως περισσότερα υποβρύχια;
Δύσκολοι καιροί για παραδοσιακούς νταβάδες!
(φωτογραφία: παίρνω το μικρόφωνο για να πω ότι την συγκέντρωσή μας χαιρετίζει, ουάου!, ποιος;, ουάου! ο γνωστός Nick the Greek!)
Ζουν ανάμεσά μας. Δεν είναι πολλοί. Ή δεν φαίνονται για πολλοί. Ωστόσο υπάρχουν. Είναι αυτοί που πιστεύουν ότι ο κυρ Νίκος είναι "μεγάλος πολιτικός".
Αλλοίμονο! Αλί και τρισαλί!! Είναι ένα υποσύνολο εκείνων που πίστευαν με την ίδια σιγουριά ότι ο κυρ Γιάνης ήταν "μεγάλος πολιτικός ΚΑΙ μεγάλος οικονομολόγος".
Όλοι μαζί είναι υποσύνολο εκείνων που ξεκινούν πανηγυρίζοντας "σκίστους ρε παικταρά!" και τελειώνουν "πίσω ρε παλτό!". Μπορεί μέσα και στην ίδια εβδομάδα.
Άνθρωποι με ευθυκρισία, επεξεργασμένα κριτήρια· και αυθεντική διάθεση αυτοκριτικής δηλαδή...
Ο highway (της αμερικανικής εθνικής υπερηφάνειας). Κατά το ψόφιο κουνάβι "το νάτο είναι ξεπερασμένο"· κάτι θα έχετε διαβάσει στο Sarajevo 113-a επ’ αυτού (το ψόφιο κουνάβι όχι!)... Αντίθετα βρίσκει τα γερμανικά αυτοκίνητα ενοχλητικά κομπλέ. Όχι απλά "ενοχλητικά". Φθονερά.
Υπάρχει μια mercedes-benz μπροστά από κάθε σπίτι σε μερικούς αμερικανικούς δρόμους είπε. Πόσες chevrolet μπορεί να δει κανείς στη γερμανία; Λίγες, μπορεί και καμία, δεν βλέπεις καμία εκεί. Έχει γίνει μονόδρομος συμπλήρωσε. Με οργισμένο παράπονο. Ίσως και μ' ένα δάκρυ. Αυτά, μαζί με την απειλή ότι θα βάλει δασμό εισαγωγής 35% στα αυτοκίνητα της bmw που θα φτιάχνονται στο καινούργιο εργοστάσιο της γερμανικής εταιρείας στο μεξικό, που πρόκειται να αρχίσει την παραγωγή του το 2019.
Ο γερμανός υπ.οικ. (και αντιπρόεδρος) Sigmar Gabriel, απάντησε "γερμανικά": ας φτιάχνετε καλύτερα αυτοκίνητα. Αλλά η φωλιά της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας έχει λερωθεί μετά την αποκάλυψη της απάτης με τις εκπομπές καυσαερίων.
Το ψόφιο κουνάβι άρχισε το "σπρωξίδι" καθώς μετράει ώρες για την ορκομωσία του. "Εθνικά υπερήφανη" στάση, για ένα έθνος που στενάζει κάτω απ’ τον γερμανικό ζυγό... Ω αδέλφια! "Αμερικάνοι ελευθερωτές των λαών" (που θα έλεγε και κανάς κυρ Νίκος)!!!
(φωτογραφία: αυτή η Κυρία, Θεά δηλαδή, έκανε την πρώτη μουσική διαφήμιση της mercedes-benz στις ηπα... Αν το ψόφιο κουνάβι δεν ξεριζώσει ακόμα και την πιο ελάχιστη μνήμη της, δεν κάνει δουλειά...)
Το τραίνο της προβοκάτσιας. Ένα εθνοφασιστικό τραίνο, γεμάτο (εσωτερικά) εικονίσματα και (εξωτερικά) συνθήματα "το κόσοβο είναι σερβία" και τα χρώματα της σερβικής σημαίας, αποφάσισε να στείλει το Βελιγράδι για τα εγκαίνια (μετά από 18 χρόνια) της σιδηροδρομικής γραμμής με την κοσοβάρικη Μιτρόβιτσα. Η Μιτρόβιτσα είναι ο "σερβικός θύλακας" μέσα στο κοσοβάρικο έδαφος. Αλλά η αστυνομία της Πρίστινα πρόλαβε και το σταμάτησε στα σύνορα.
Το Βελιγράδι το γύρισε πίσω, μετά από διαμαρτυρίες της Πρίστινα στην ε.ε. και την Ουάσιγκτον. Χαμένο δεν θα πάει· μπορεί να μπει σε οποιαδήποτε άλλη γραμμή εντός σερβίας. Ήταν ωστόσο προβοκάτσια, και μάλιστα χοντρή εκ μέρους του σερβικού καθεστώτος. Κι αυτό φάνηκε απ’ τις δηλώσεις του σέρβου προέδρου Tomislav Nikolic:
Η εμφάνιση των ειδικών δυνάμεων ήταν σήμα ότι οι αλβανοί θέλουν πόλεμο... Εμείς δεν θέλουμε αλλά δεν θα διστάσουμε να στείλουμε τον στρατό μας, αν χρειαστεί, για να προστατέψουμε τους σέρβους [εννοεί στον θύλακα] από πιθανή σφαγή... Δεν θέλουμε σύγκρουση αλλά υπάρχουν περιπτώσεις που δεν μπορείς να την αποφύγεις...
Τέτοια πολεμοκάπηλα είπε η κεντρική πολιτική βιτρίνα του Βελιγραδίου. Υπάρχει "επόμενο βήμα" στην προβοκάτσια; Και τι είδους; Μια "πιθανή σφαγή"; Κάποια "μυστήρια βόμβα στο ψαχνό" στη Μιτρόβιτσα, ας πούμε;
Το ελατήριο. Μια ψυχή είπε ότι χώνεται εδώ καθώς πάει προς την work gate. Κι έτσι πετάχτηκε ένα ελατήριο, ένα απ’ τα αγαπημένα ελατήρια που είναι αιτίες για πολλά: η μουσική. Εδώ σαν χαιρετισμός.
Συγχωρείστε την ασταμάτητη μηχανή αν μοιάζει προς στιγμή να εκτροχιάζεται. Αλλά μαρσάροντας μέσα σε καιρούς ζοφερούς δεν είναι ο αντικατοπτρισμός τους. Θέλει να είναι ένα απ’ τα οχήματα της άρνησής τους.
Κι έτσι αφιερώνει εξαιρετικά σ’ όλες τις ψυχές που κλέβουν χρόνο απ’ τις δουλειές τους (κι απ’ οπουδήποτε αλλού) τα παρακάτω rock ‘n’ roll τραγούδια (για την ακρίβεια κάποιους στίχους τους). Απ’ τον "boss" και την E - Street μπάντα του (Bruce Springsteen για όσες / όσους δεν ξέρουν το παρατσούκλι). Κλέβοντας λίγο παραπάνω χρόνο μπορεί κανείς αν γουστάρει να τα ακούσει κιόλας· και να πάρει πίσω λίγο απ’ αυτό που μας έχουν κλέψει.
Point Blank.
Do you still say your prayers little darlin' do you go to bed at night
Prayin' that tomorrow, everything will be alright
But tomorrow's fall in number in number one by one
You wake up and you're dying you don't even know what from
Well they shot you point blank you been shot in the back
Baby point blank you been fooled this time little girl that's a fact
Right between the eyes baby, point blank right between the pretty lies that they tell
Little girl you fell
You grew up where young girls they grow up fast
You took what you were handed and left behind what was asked
but what they asked baby wasn't right
you didn't have to live that life,
I was gonna be your Romeo you were gonna be my Juliet
These days you don't wait on Romeo's you wait on that welfare check
and on all the pretty things that you can't ever have and on all the promises
That always end up point blank, shot between the eyes
Point blank like little white lies you tell to ease the pain
You're walkin' in the sights, girl of point blank
and it's one false move and baby the lights go out
...
Dancing in the dark
I get up in the evening, and I ain't got nothing to say
I come home in the morning, I go to bed feeling the same way
I ain't nothing but tired, man I'm just tired and bored with myself
Hey there baby, I could use just a little help
You can't start a fire, you can't start a fire without a spark
This gun's for hire even if we're just dancing in the dark
Message just keep getting clearer, radio's on and I'm moving round my place
I check my look in the mirror wanna change my clothes my hair my face
Man I ain't getting nowhere I'm just livin in a dump like this
There's something happening somewhere baby I just know that there is
You can't start a fire, you can't start a fire without a spark
This gun's for hire even if we're just dancing in the dark
You sit around getting older there's a joke here somewhere and it's on me
I'll shake this world off my shoulders come on baby the laughs on me
Stay on the streets of this town and they'll be carving you up alright
They say you got to stay hungry hey baby I'm just about starving tonight
I'm dying for some action I'm sick of sitting 'round here trying to write this book
I need a love reaction come on baby give me just one look
You can't start a fire, sittin' 'round cryin' over a broken heart
This gun's for hire even if we're just dancing in the dark
You can't start a fire, worryin' about your little world falling apart
This gun's for hire even if we're just dancing in the dark
No Surrender
We busted out of class had to get away from those fools
We learned more from a three minute record than we ever learned in school
Tonight I hear the neighborhood drummer sound
I can feel my heart begin to pound
You say you're tired and you just want to close your eyes and follow your dreams down
We made a promise we swore we'd always remember
No retreat, baby, no surrender
Like soldiers in the winter's night with a vow to defend
No retreat, baby, no surrender
Now young faces grow sad and old and hearts of fire grow cold
We swore blood brothers against the wind
I'm ready to grow young again
And hear your sister's voice calling us home across the open yards
Well maybe we could cut someplace of our own
With these drums and these guitars
Cause we made a promise we swore we'd always remember
No retreat, baby, no surrender
Blood brothers in the stormy night with a vow to defend
No retreat, baby, no surrender
Now on the street tonight the lights grow dim
The walls of my room are closing in
There's a war outside still raging
You say it ain't ours anymore to win
I want to sleep beneath peaceful skies in my lover's bed
With a wide open country in my eyes
And these romantic dreams in my head
Cause we made a promise we swore we'd always remember
No retreat, baby, no surrender
Blood brothers in the stormy night with a vow to defend
No retreat, baby, no surrender
No retreat, baby, no surrender
Δεν μπορείς να ανάψεις μια φωτιά ανησυχώντας για τον μικρό σου κόσμο που καταρρέει· ούτε μπορείς την ανάψεις χωρίς έναν σπινθήρα...
Ένας κάποιος σπινθήρας, πάλι, εμφανίζεται σ’ ένα ποίημα που γράφει κάποιος οδηγός λεωφορείου, ονόματι Paterson, στο Paterson, κάπου στο New Jersey. Αλλά και η σκούφια του Springsteen από εκεί κρατάει. Ο δε πατέρας του ήταν οδηγός λεωφορείου.
Τί σύμπτωση!
Αρχίζοντας από μια Δευτέρα... No retreat, no surrender.
Με τον πρώτο τυχόντα. Όταν είσαι ceo όλος ο κόσμος είναι ένα λοφάκι άσπρη σκόνη... Ο επόμενος αμερικάνος υπ.εξ. Rex Tillerson είχε ενδιαφέρουσες (τρόπος του λέγειν) ιδέες και για την μέση ανατολή. Σύμφωνα με όσα είπε στην εγκριτική ακρόασή του στην επιτροπή της γερουσίας την περασμένη Παρασκευή, αφενός (οι ηπα) πρέπει να ανασυγκροτήσουν την συμμαχία τους στη συρία συμπεριλαμβάνοντας οπωσδήποτε τους κούρδους της συρίας που είναι οι σημαντικότεροι συμμαχοί μας· αφετέρου θα πρέπει να τα ξαναβρούν με την τουρκία η οποία, εξαιτίας της απουσίας αμερικανικής ηγεσίας ένοιωσε νευρικότητα για την κατάστασή της και στράφηκε στον επόμενο που ήταν διαθέσιμος. Εννοούσε την Μόσχα και την Τεχεράνη.
Πιθανόν ο πρώην ceo της exxonmobil να νομίζει ότι μπορεί να αγοράσει ταυτόχρονα κουρδικό πεζικό στη συρία και αεροπορική βάση στην τουρκία... η οποία, "ελλείψει αμερικανικής ηγεσίας", σε αντίθεση όμως με τις ypg (που βρήκαν αρκετή τέτοια ηγεσία εδώ και χρόνια...), πήγε να πνίξει τον πόνο της σε ξένες αγκαλιές.
Το αστείο (ή τραγικό) είναι ότι ορισμένοι στην Ουάσιγκτον (κάποιοι βάζουν πρώτο πρώτο σ’ αυτήν την κατηγορία τον υπέργηρο Κίσσινγκερ· επιτέλους! δεν είναι τραγουδιστής των rolling stones, δηλαδή σε αιώνια φόρμα!!) βλέπουν με ανάλογο τρόπο την Μόσχα. Πιστεύουν δηλαδή ότι η αμερικανική αυστηρότητα (για την ουκρανία) ανάγκασε το καθεστώς Πούτιν να πνίξει τον δικό του πόνο πάλι σε ξένες (κινέζικες) αγκαλιές. Άρα, έτσι πάει ο συλλογισμός τους, "άμα δώσουμε κάτι τις (τόσο στην Άγκυρα όσο και στη Μόσχα) τους ξαναφέρνουμε στα νερά μας".
Πέρα απ’ το αστείο ότι η "θα γίνω ξανά μεγάλη αμερική" εμφανίζεται διατεθειμένη (;) να τρέξει λαχανιασμένη πίσω απ’ τις εξελίξεις για να χαλάσει συμμαχίες που έχουν εδραιωθεί όχι εξαιτίας της δικής της αστοργίας αλλά λόγω συμφερόντων, δεν φαίνεται - στα λόγια πάντα - να περνάει απ’ το μυαλό τέτοιων πολιτικών βιτρίνων τι σημαίνει συστηματικό ψείρισμα αυτοκρατορίας που βρίσκεται σε παρακμή.
Κι όμως, έτσι έγιναν μεγάλες οι ηπα: ψειρίζοντας συστηματικά την βρετανική αυτοκρατορία, σα "σύμμαχοί" της! Φαίνεται σίγουρο: το μεγαλείο της "υπερδύναμης" στον 20ο αιώνα δεν προίκισε την Ουάσιγκτον με αυτογνωσία...
Με τον επόμενο τυχόντα. Πολύ χάρηκε το ακροδεξιό πολωνικό καθεστώς με την μαζική άφιξη του αμερικανικού στρατού στα εδάφη του. Είναι μια μεγάλη μέρα σήμερα που υποδεχόμαστε αμερικάνους στρατιώτες, εκπροσώπους του καλύτερου, δυνατότερου, και μεγαλύτερου στρατού στον κόσμο σε πολωνικό έδαφος, εδώ στην Zagan δήλωσε συγκινημένη η πολωνή πρωθυπουργός Beata Szydlo.
Και ο υπ.αμ. Antoni Macierewicz συμπλήρωσε με μελοδραματικους τόνους: Περιμέναμε για δεκαετίες, άλλοτε νοιώθοντας ότι έχουμε εγκαταλειφθεί, άλλοτε χάνοντας κάθε ελπίδα, άλλοτε νοιώθοντας ότι είμαστε οι μόνοι που προστατεύουμε τον πολιτισμό απ’ την καταπίεση που ερχόταν απ’ τα ανατολικά.
Ούτε η πολιτική ελίτ της πολωνίας προικίστηκε με αυτογνωσία, παρότι θα έπρεπε με βαση την ιστορία του (μετακινούμενου ως προς τα σύνορά του) κράτους της, τόσο τον 19ο όσο και τον 20ο αιώνα. Σε τι άραγε είναι χρήσιμες οι πολωνικές πεδιάδες, χιλιάδες χιλιάδων χιλιόμετρα μακρυά απ’ την ανατολικότερη άκρη των ηπα, για τον "καλύτερο, δυνατότερο και μεγαλύτερο στρατό του κόσμου";
Το να είσαι το συνοριακό έδαφος, άλλοτε για την αγγλία, άλλοτε για την γαλλία, άλλοτε και για τις δύο, και τώρα για τις ηπα δεν είναι κάτι αισιόδοξο. Το έχουν πάθει και άλλοι, αλλά το πολωνικό κράτος θα έπρεπε να έχει μάθει. Δεν συμφιλιώθηκε ποτέ με την πραγματική γεωγραφική του θέση, ούτε με τους γειτονές του. Ήθελε να πιστεύει ότι έχει σύνορα με την κομητεία του Essex ελπίζοντας στην προστασία της αυτού μεγαλειότητας (όταν η αυτού μεγαλειότητα δεν μπορούσε πια να προστατέψει ούτε το Kent). Ήταν, μάλιστα, τέτοια η αυτοπεποίθηση εξ’ αυτής της υποτιθέμενης προστασίας, ώστε λίγες ημέρες πριν τα πάντσερ του γ ράιχ ξεχυθούν σε διάταξη τανάλιας στην πολωνική ισιάδα, η πολωνική κυβέρνηση κοκορευόταν ότι το ιππικό της (και τα συρόμενα από άλογα κανόνια της) είχαν το Βερολίνο στο πιάτο.
Τώρα θέλει να πιστεύει ότι έχει σύνορα με το Delaware… Στην εποχή των διηπειρωτικών πυραύλων και των πολεμικών δορυφόρων είδαν οι πολωνικές βιτρίνες αμερικανικά τανκς και χάρηκαν… Πάλι καλά που οι τωρινοί προστάτες τους δεν τους έστειλαν τίποτα καλογυαλισμένα, ρωμαλέα μουλάρια απ' τα υπόλοιπα του β παγκόσμιου.
Πως να διαλύσεις τους πρόσφυγες. Ίσως η ελληνο-ισραηλινή φιλία έχει αποδειχθεί χρήσιμη και σ’ αυτό: στο πως ένα κράτος κάνει τους πρόσφυγες και τους φυγάδες ανθρώπινα κουρέλια.
Στο ισραηλινό έδαφος (μαζί με το κλεμμένο απ’ τους παλαιστίνιους) βρίσκονται περίπου 45.000 φυγάδες από διάφορους αφρικανικούς πολέμους, κυρίως απ’ την ερυθραία και το σουδάν. Ζητούν άσυλο και το δικαιούνται. Αλλά το Τελ Αβίβ δεν γουστάρει. Τους ονομάζει "οικονομικούς μετανάστες" και τους αρνείται το πολιτικό άσυλο. Απ’ την άλλη, επειδή η διεθνής νομοθεσία απαγορεύει την απέλαση σε κράτη που μπορούν να δολοφονηθούν, τους αφήνει να "υπάρχουν" στην επικράτειά του. Χωρίς άδεια εργασίας, χωρίς υπηρεσίες υγείας, και χωρίς οποιαδήποτε κοινωνική πρόνοια· πέρα απ’ ό,τι μπορούν να κάνουν εθελοντές. Παράνομοι, παγιδευμένοι, στο έλεος των ισραηλινών αφεντικών και των εκεί μαφιών - κάτι θυμίζει αυτό.
Ποιος είναι ο σκοπός; Να υποφέρουν τόσο ώστε να ζητήσουν "εθελοντικά" την απέλασή τους, προς κράτη όπως η ουγκάντα ή η ρουάντα... Κάτι θυμίζει κι αυτό.
Εννοείται ότι το ισραηλινό κράτος έχει φτιάξει και φράχτη για πάρτη τους, στη χερσόνησο του Σινά, στα σύνορα με την αίγυπτο. Αυτός ο φράχτης τέλειωσε το 2013. Συμπτωματικά λίγους μόνο μήνες μετά την ολοκλήρωση της κατασκευής ενός άλλου: στον Έβρο.
Πως να χακάρεις αμερικανικούς servers. Τα τεχνικά στοιχεία που υποτίθεται "αποδεικνύουν" ότι έγινε χακάρισμα σε βάρος του αμερικανικού δημοκρατικού κόμματος υπό την αιγίδα της Μόσχας αναδείχθηκαν απ’ την εταιρεία cyberασφάλειας Crowdstrike, που πήρε εργολαβία την σχετική έρευνα. Μόνο που στα συμπεράσματά της η εταιρεία δεν απέφυγε την πολιτικοποίησή τους. Δύο ήταν οι υποτιθέμενες αποδείξεις που έφερε. Πρώτον, ότι οι τεχνικές που χρησιμοποιήθηκαν (δηλαδή τα κακόβουλα λογισμικά) ήταν όμοια με άλλα χακαρίσματα του παρελθόντος, που είχαν αποδοθεί στους ίδιους "ρωσικής προέλευσης" δράστες. Ας πούμε στην "αλ Κάιντα" του κυβερνοπολέμου, ρωσική φυσικά (ή κινέζικη, σύντομα). Και, δεύτερον, ότι τα θύματα της επίθεσης ταιριάζουν με τα συμφέροντα της ρωσικής κυβέρνησης.
Για το πρώτο πολλοί ειδικοί χαμογελούν· όταν δεν καγχάζουν. Ο εντοπισμός κάποιου κακόβουλου λογισμικού παίρνει μια ορισμένη (τεχνική) δημοσιότητα. Κι έτσι είναι εύκολο να αντιγραφεί από άλλους, όπως και γίνεται. Ιδιαίτερα βολικό: αν μπορείς να κρύψεις τα ίχνη σου αποδίδοντάς τα (με την βοήθεια διάφορων crowdstrike) σε άλλους, γιατί να μην το κάνεις; Αν, λοιπόν, στα πρόσφατα χακαρίσματα χρησιμοποιήθηκε λογισμικό που έχει ξαναχρησιμοποιηθεί στο παρελθόν, από που προκύπτει η ταυτότητα των δραστών;
Σημαντικότερη είναι η "πολιτική διαπίστωση" για την προέλευση των επιθέσεων: οι στόχοι ταιριάζουν, λένε οι συγκεκριμένοι cyberειδικοί, με τα ρωσικά συμφέροντα. Κανείς τους δεν πρόσεξε ότι η προώθηση του ψόφιου κουναβιού στην αμερικανική προεδρική καρέκλα, με τις ισχυρές, ακραία φιλοϊσραηλινές του θέσεις (και άκρες), ταιριάζει θαυμάσια και σε άλλου κράτους τα συμφέροντα;... Κανείς τους δεν το πρόσεξε;
Φυσικά, αν στριμωχτούν, ξέρουμε τι θα πουν: "Εμείς απλοί τεχνικοί ασφάλειας είμαστε... Που να ξέρουμε από μέση Ανατολή;"
Σωστά.
Εθνικιστικό μασάζ (για χαλάρωση μετά από ν–μερή). Έφριξε το πανελλήνιο με τις δηλώσεις του τούρκου προέδρου ότι "δεν πρόκειται να φύγει ο τουρκικός στρατός απ’ την κύπρο"... Τα πατριωτικά τσακάλια έτρεξαν να ερμηνεύσουν κιόλας αυτή τη δήλωση: το λέει επειδή η ελλάδα δεν θα απελάσει τους 8 αξιωματικούς είπαν. Την ελληνική "εθνική" συλλογή τούρκων χουντικών δηλαδή...
Τον παλιοχαρακτήρα, τον "σουλτάνο"!!... Είπε τέτοιο πράγμα; Μόνο η ελληνική οργανωμένη (και αυθόρμητη) εθνικιστική δημαγωγία το άκουσε. Κανένας άλλος στον κόσμο. Ούτε καν τα ελληνοκυπριακά μήντια...
Αυτά που είπε ο Ερντογάν είναι ότι:
- Αν είναι να φύγει όλος ο τουρκικός στρατός απ’ την κύπρο, θα πρέπει να φύγει και όλος ο ελληνικός. Αλλά (συμπλήρωσε) προτιμότερο θα ήταν να παραμείνουν οι αριθμοί που είχαν συμφωνηθεί στο παρελθόν, δηλαδή 950 έλληνες ("ελδυκ") και 650 τούρκοι ("τουρδυκ")...
- Η αναλογία 1:4 για την κυλιόμενη προεδρία (μια θητεία τουρκοκύπριου για τέσσερεις ελληνοκυπρίων) δεν είναι δίκαιη. Δίκαιη θα ήταν η αναλογία 1:2...
- Σε ότι αφορά την μοιρασιά των εδαφών, ότι η Μόρφου και τα Κόκκινα (Erenkoy) θα πρέπει να μείνουν στον τουρκοκυπριακό τομέα, ενώ στο σύνολο της Αμμοχώστου μαζί με τα Βαρώσια να επιστραφεί στους ελληνοκύπριους...
Άσχετα με το πως τα κρίνει αυτά κανείς, δεν έχουν καμία σχέση με τις ντόπιες εθνικιστικές φήμες και με την προπαγάνδα δεξιών και αριστερών σπεκουλαδόρων, έμμισθων ή/και "εθελοντών".
Αντίθετα, και χωρίς φημολογία, είναι εύλογο αυτό: αν δοθεί πολιτικό άσυλο στους 8 τούρκους καραβανάδες / χουντικούς (αυτό θα σημαίνει πρακτικά η μη έκδοσή τους) τότε θα έρθουν κι άλλοι, της ίδιας ακριβώς συνομοταξίας.
Εθνικιστικό μασάζ 2. Θα επανέλθουμε και γραπτά. Ωστόσο, για να φανεί το μέγεθος του ελληνικού εθνικιστικού βούρκου, μεταφέρουμε "το πλήρες κείμενο των δηλώσεων του Ταγίπ Ερντογάν" όπως το παρουσίασε (μ’ αυτόν ακριβώς τον τίτλο) ποιος; Όχι κάποια τουρκική, καθεστωτική φιλοΕρντογάν φυλλάδα, αλλά ο ελληνοκυπριακός "πολίτης" στην ηλεκτρονική του έκδοση:
Οι εγγυήτριες δυνάμεις, σε επίπεδο εκπροσώπησης δεν βρίσκονται σε καλό σημείο. Υπάρχουν τρεις εγγυήτριες δυνάμεις. Αγγλία, Τουρκία, Ελλάδα. Σε τέτοιος είδους διασκέψεις η Βρετανία συμμετέχει όπως γνωρίζεται μόνο με τον Πρωθυπουργό. Η Βασίλισσα δεν συμμετέχει στις διαπραγματεύσεις. Συμμετέχει πάντα ο Πρωθυπουργός. Ωστόσο, πιο παλιά, στις διαπραγματεύσεις του Bürgenstock, στην περίοδο της πρωθυπουργίας μου, όπως γνωρίζεται συμμετείχε ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας και οι διπλωμάτες εργάστηκαν 4 ημέρες και 4 νύχτες με έντονους ρυθμούς. Στην συνέχεια εμείς συναντηθήκαμε με τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ Κόφι Αννάν και παρόλα που η ελληνική πλευρά επιχείρησε να φύγει εμείς υποσχεθήκαμε στον κ. Αννάν στο Νταβός: «Εμείς δεν θα είμαστε η πλευρά που θα φύγει. Πάλι οι Ρωμιοί θα φύγουν. Ορίστε πάλι φεύγουν». Τότε ο κ. Αννάν έδειξε αποφασιστική στάση και είπε «δεν θα οπισθοχωρήσω, υποσχέθηκα και θα υπογράψουμε αυτή την συμφωνία». Έτσι υπογράψαμε.
Μετά τις υπογραφές ξεκίνησε μια νέα περίοδος. Ποια; Η περίοδος των δημοψηφισμάτων. Στην περίοδο των δημοψηφισμάτων η ΤΔΒΚ είπε «ναι» με ποσοστό της τάξης του 65% και η Ε/κ Διοίκηση με ποσοστό της τάξης 75% «όχι». Δεν πήραν την ΤΔΒΚ στην Ε.Ε. Πήραν την Νότια Κύπρο. Υπάρχει μια τέτοια ανειλικρίνεια. Η Βόρεια Κύπρος καταβάλλει έντονες προσπάθειες με ειλικρίνεια. Η Νότια Κύπρος και η Ελλάδα έχουν άλλους στόχους. Λ.χ. εγγυήσεις και ασφάλεια.
Οι εγγυήσεις
Τους το είπαμε ξεκάθαρα. Στις εγγυήσεις, στην ασφάλεια αναμένεται ένα πλαίσιο εγγύησης, στο οποίο δεν θα υπάρχει η Τουρκία. Εμείς είμαστε για πάντα εκεί. Δεύτερον, στο ζήτημα της ασφάλειας, όπως καθορίστηκε προηγουμένως, η Νότια Κύπρος και η τουρκική διοίκηση της Βορείας Κύπρου, με ίσους όρους θα διατηρούν εκείνοι 950 και εμείς 650 στρατιώτες. Πρέπει να συνεχιστεί (αυτό το μοντέλο). Δεν μπορεί να τεθεί σαν ζήτημα η τελική απόσυρση του τουρκικού στρατού από εκεί. Αυτό το συζητήσαμε άλλωστε με αυτό τον τρόπο. Σε περίπτωση που τίθεται τέτοιο ζήτημα τότε και οι δυο πλευρές πρέπει να αποσύρουν τα στρατεύματα τους. Γνωρίζεται (τις περιπτώσεις) την κλειστή πόλη της Αμμοχώστου, στην άλλη πλευρά τα Κόκκινα και η ενδιάμεση περιοχή Κοκκίνων-Μόρφου. Υπάρχουν αυτά.
Τους το είπα ξεκάθαρα. Και ο κ. Ακιντζί το είπε. Αν θέλετε να παραχωρήσετε το Βαρώσι για χρήση του λαού και εμείς έχουμε μια πρόταση για εσάς. Ενώνοντας τα Κόκκινα με την Μόρφου να παραχωρηθεί αυτή η περιοχή στην ΤΔΒΚ. Με τον ίδιον τρόπο το ανοιχτό-κλειστό Βαρώσι αφήνεται στην Νότια Κύπρο. Τους είπαμε ότι δεν γίνεται να λένε θέλουμε την Καρπασία, εκείνη την περιοχή κ.ο.κ. Αυτό το είπε και ο φίλος μας, ο εκπρόσωπος.
Να υπάρχουν τόσα ποσοστά στην παραλία… Αυτές είναι τελειωμένες υποθέσεις. Στο Σχέδιο Αννάν ήταν έτσι ή αλλιώς. Το Σχέδιο Αννάν πλέον δεν ισχύει.
Υπάρχει μια νέα διαδικασία διαπραγμάτευσης. Συζητείται το σύστημα 1-4. Δηλαδή μια περίοδο η προεδρία θα είναι στην τουρκική διοίκηση της Βόρειας Κύπρου και 4 περίοδοι στην «Ρωμάιικη Διοίκηση της Νότιας Κύπρου». Δεν γίνεται κάτι τέτοιο. Αυτό το είχαμε συζητήσει προηγουμένως. Μια περίοδος την προεδρία θα την αναλάβει η ΤΔΒΚ και 2 περιόδους η «Ρωμάιικη Διοίκηση της Νότιας Κύπρου». Αυτό είναι δίκαιο. Αυτή είναι η παράμετρος εφόσον θέλουμε μια δίκαιη και περιεκτική ειρήνη. Πέρα από αυτό κανείς να μην αναμένει τίποτα από εμάς.
Απ’ όλα αυτά το ντόπιο φασισταριό, δεξιό και αριστερό, κράτησε τις 5 λέξεις της 3ης πρότασης στην αρχή της παραγράφου με τον (δημοσιογραφικό) υπότιτλο "οι εγγυήσεις".
Είναι οι ίδιοι που μας πνίγουν καθημερινά παίζοντας τα παιχνίδια τους στο δίπολο "μνημόνιο – αντιμνημόνιο".
Ένας νέος υπ.εξ. Συμβαίνουν, πάντως, και πολύ πιο σοβαρά πράγματα στον κόσμο, σε σχέση με τα ελληνικά καραγκιοζιλίκια εσωτερικής εθνικής κατανάλωσης.
Στο χθεσινό editorial της η καθεστωτική αγγλόφωνη κινεζική "global times", υπό τον τίτλο "οι απειλές του Tillerson είναι απλά μια μπλόφα προς τη γερουσία;" έγραφε:
Ο υποψήφιος για υπουργός εξωτερικών των ηπα Rex Tillerson έκανε εντυπωσιακές δηλώσεις κατά την διάρκεια της εγκριτικής ακρόασής του απ’ την γερουσία. Συνέδεσε την κατασκευή νησιών απ’ την κίνα στη νότια θάλασσα της κίνας με την «κατάληψη της κριμέας απ’ την ρωσία», και είπε ότι η καινούργια αμερικανική κυβέρνηση θα στείλει στην κίνα ένα καθαρό μήνυμα ότι «πρώτον, η κατασκευή νησιών θα σταματήσει, και δεύτερον, δεν θα επιτραπεί η πρόσβασή σας σ’ αυτά τα νησιά».
...
Η κίνα έχει αρκετή αποφασιστικότητα και δύναμη για να εξασφαλίσει ότι αυτός ο φασαριόζικος εκνευρισμός του θα αποτύχει. Εκτός απ’ την περίπτωση που η Ουάσιγκτον σχεδιάζει να κάνει έναν μεγάλης κλίμακας πόλεμο στη νότια θάλασσα της κίνας, οποιαδήποτε άλλη προσπάθεια να εμποδιστεί η κίνα απ’ την πρόσβασή της στα νησιά θα είναι ανόητη.
Οι ηπα δεν έχουν την κυριαρχία της νότιας θάλασσας της κίνας. Ο Tillerson καλά θα κάνει να μελετήσει σε βάθος τις στρατηγικές των πυρηνικών δυνάμεων, αν σκοπεύει να αναγκάσει μια μεγάλη πυρηνική δύναμη να εγκαταλείψει δικά της εδάφη. Ίσως έχει ακόμα στο μυαλό του τιμές πετρελαίου και ισοτιμίες νομισμάτων, σαν πρώην ceo της exxonmobil.
Η ειρωνεία στο τέλος είναι καθαρή. Όπως επίσης και το ότι το Πεκίνο, μ’ αυτόν τον έμμεσο (απ’ την άποψη της διπλωματίας) τρόπο, προειδοποιεί την κυβέρνηση του ψόφιου κουναβιού "να μαζευτεί" σε ότι αφορά την αντι-σινική ρητορική (και πρακτική).
Γιατί χαίρεται ο κόσμος; Μεγάλη χαρά εκδήλωσε η φαιορόζ κυβέρνηση με το που ο τρισκατάρατος Σόιμπλε δήλωσε ότι ακόμα κι αν το δντ αποχωρήσει απ’ το "ελληνικό πρόγραμμα", μπορεί ο "ευρωπαϊκός μηχανισμός στήριξης" (esm) να πάρει τις ευθύνες του. Γιατί, άραγε, χάρηκαν; Μάλλον επειδή είναι "χεσμένοι". Γιατί ο τρισκατάρατος συνέχισε λέγοντας ότι σε μια τέτοια περίπτωση το ελληνικό πρόγραμμα θα ξαναδιαμορφωθεί σε μηδενική βάση. Αυτό το "μηδενική βάση" το πρόσεξαν; Τους αρέσει; Δεν θα έπρεπε!!!
Σε ότι αφορά όμως την συμμετοχή του δντ σε όλα τα ως τώρα ευρωπαϊκά "προγράμματα" (και όχι μόνο το ελληνικό) αξίζει η αποκατάσταση της αλήθειας, έστω περιληπτικά.
Α) Όταν άρχισε να αχνοφαίνεται στον ορίζοντα (μέσα / τέλη του 2009) το σοβαρό (για την ευρωζώνη) ενδεχόμενο ελληνικής χρεωκοπίας, το Βερολίνο (και ο Σόιμπλε οπωσδήποτε) ΔΕΝ ήθελαν να ανακατευτεί σε οτιδήποτε το δντ. (Πέρα απ’ όλα τα άλλα δεν το επέτρεπε και το καταστατικό του...). Το πιθανότερο είναι ότι δεν είχε εκτιμηθεί ακόμα σ’ όλες της τις διαστάσεις η πολυπλοκότητα των όρων που θα έπρεπε να συνοδεύουν τον πολιτικό δανεισμό της Αθήνας.
Β) Όταν αυτή η πολυπλοκότητα άρχισε να γίνεται σαφής, και το Βερολίνο δέχτηκε την συμμετοχή του δντ. Όχι μόνο επειδή ήταν ο μόνος οργανισμός με στελεχικό δυναμικό εκπαιδευμένο στη σύνταξη και την παρακολούθηση "προγραμμάτων δομικής προσαρμογής". Όχι μόνο επειδή η συμμετοχή του δντ θα προσέθετε κύρος στο πρόγραμμα διάσωσης του ελλαδιστάν – έναντι των λυσσασμενων "αγορών". Αλλά και επειδή διέβλεψε (σωστά) ότι με αδύναμη (μπροστά το μέγεθος του προβλήματος) ευρωπαϊκή τεχνοκρατία, χωρίς εξειδίκευση σε τέτοια θέματα, η υπόθεση της "διάσωσης" θα χανόταν στους διαδρόμους και τους βυζαντινισμούς της ευρωπαϊκής δια-κυβερνητικής διπλωματίας. Το δντ θα έβαζε, εκτός από λεφτά (τα αισθητά λιγότερα) και τον σταθερό σκελετό του εγχειρήματος.
Γ) Έτσι εμφανίστηκε το δντ στα εσωτερικά της ευρωζώνης. Και έτσι έμεινε ως τώρα· εξαιτίας, πια, του ελληνικού προγράμματος και μόνο, αφού τα υπόλοιπα κράτη που μπήκαν σε τέτοια προγράμματα έχουν βγει. Εν τω μεταξύ όμως, τα 7 χρόνια που οι έλληνες καταριούνται το σύμπαν, έγιναν και τα εξής δύο σημαντικά. Πρώτον, η ευρωπαϊκή τεχνοκρατία εκπαιδεύτηκε στην πράξη (απ’ τα στελέχη του δντ). Και δεύτερον, δημιουργήθηκε ο ευρωπαϊκός μηχανισμός στήριξης που έχει αποστολή να κάνει την δουλειά του δντ (κατ’ αρχήν) σε ευρωπαϊκή κλίμακα.
Δ) Ως πριν τις αμερικανικές εκλογές η γερμανική σοσιαλ-συντηρητική κυβέρνηση (και αρκετές άλλες στην ευρωζώνη) μπορούσαν να (δηλώνουν ότι) θέλουν το δντ μέσα στο ελληνικό πρόγραμμα (δηλαδή: μέσα στα πόδια τους) σαν εγγύηση τεχνοκρατικής ουδετερότητας / αυστηρότητας. Μετά, όμως, την εκλογική νίκη των αμερικάνων συντηρητικών και την θρυλούμενη "αναδίπλωση" του ψόφιου κουναβιού, μπορούν (και μάλλον οφείλουν) να ξαναεκτιμήσουν τον ρόλο στα ευρωπαϊκά πράγματα ενός διεθνούς μηχανισμού στον οποίο ο κυριότερος εθνοκρατικός μέτοχος είναι οι ηπα. (Το κάνουν ήδη για έναν άλλο μηχανισμό: το νατο...)
Μ’ αυτά τα δεδομένα εκείνο που είπε φωναχτά ο τρισκατάρατος Σόιμπλε είναι ότι (τουλάχιστον) η γερμανική πολιτική σκηνή θα μπορούσε (ή μήπως θα ήθελε;) να "απεξαρτηθεί" απ’ το δντ... Αλλά (a big "but") αφού έχει να διαχειριστεί ένα μισοπτώμα, η "απεξάρτηση" θα μπορούσε να γίνει μόνο με επαναδιαμόρφωση του προγράμματος της ελληνικής διάσωσης (που έχει αποδειχθεί ανίατη περίπτωση), εκ του μηδενός. Κι αν αρέσει στην Αθήνα. Αλλιώς υπάρχει και ο τόμος της εξόδου...
Τι σημαίνει πρακτικά αυτό το "εκ τους μηδενός" δεν μπορούμε να το ξέρουμε. Εξάλλου πρόκειται μόνο για μια κουβέντα - απ’ - το - Βερολίνο. Μια κουβέντα που μπορεί να είναι πρόωρη· ή, απλά, ευχή. Όμως είναι βάσιμο να υποθέσουμε ότι: με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το Βερολίνο ίσως να εκτιμά ότι μέσα στην ευρωζώνη (σε όλη; σε κάποιο μεγάλο μέρος της;) έχουν διαμορφωθεί - ή πρόκειται, ή θα πρέπει να διαμορφωθούν σύντομα - οι όροι ενός "αυστηρού οικονομικού ορθολογισμού", τέτοιου που να επιτρέπει στον esm να γίνει το ευρωπαϊκό δντ.
Εν τω μεταξύ η γερμανική καθεστωτική εφημερίδα Handelsblatt έδωσε την δική της ερμηνεία. Που συμπυκνώνεται στο ότι αν και το Βερολίνο θέλει έναν esm που θα δουλεύει χωρίς το δντ, οι δηλώσεις του Σόιμπλε είχαν θέση προειδοποίησης προς την Αθήνα ("μην περιμένετε ότι χωρίς το δντ θα κάνετε ό,τι γουστάρετε") αλλά και προς το κόμμα του ("καλύτερα να κρατήσουμε το δντ σε ό,τι αφορά τους έλληνες, οπότε θα πρέπει να τα βρούμε μαζί του").
Γιατί χάρηκαν λοιπόν οι φαιορόζ στην Αθήνα; Όσο "χεσμένοι" κι αν είναι, μάλλον για έναν επιπλέον απλό, γνωστό λόγο: επειδή δεν ξέρουν τι τους γίνεται... Υποστηρίζουν, για παράδειγμα, (αν είναι δυνατόν!) ότι "αν φύγει το δντ η 2η αξιολόγηση τελειώνει αμέσως". Έχουν συναίσθηση; Αν φύγει το δντ αυτή η περιβόητη αξιολόγηση θα παγώσει μέχρι νεωτέρας! Και το ξεπάγωμα (μαζί με την "μηδενική βάση"...) θα πάρει καιρό.
Μωραίνει ο κύριος...
Πεντά-πολύ-fakeμερής. Καθώς οι ιστορικοί ψαχουλεύουν το κάθε φορά παρελθόν, είναι αναγκασμένοι να ψάχνουν και να συγκρατούν "μεσαία" ή "μεγάλα" γεγονότα. Οι γύρω γύρω λεπτομέρειες, τα "μικρά" που είναι πάντα περισσότερα, εφόσον συνήθως δεν καταγράφονται (ή δεν καταγράφονται με κάποιον επίσημο τρόπο), χάνονται μέσα στον ίδιο τους τον ωκεανό.
Όταν, όμως, ζει κανείς την διάπραξη της ιστορίας, ζει και αυτές τις λεπτομέρειες. Που τελικά μπορεί να είναι σημαντικές με κάποιους ιδιαίτερους τρόπους. Για παράδειγμα: πως μπορεί το σύστημα και οι δημαγωγικοί του μηχανισμοί να διαμορφώνουν έναν (πληροφορικό, διανοητικό) χυλό, έναν βούρκο που περιστοιχίζει και περιφρουρεί ένα "μεσαίο" ή "μεγάλο" γεγονός, δηλαδή την κυρίαρχη εννόησή του, με τις όποιες επιτρεπτές παραλλαγές; Διαρκής βομβαρδισμός του Ίδιου, διαρκής μονότονη επανάληψη, συστηματική απόκρυψη: αυτός είναι ένας τρόπος, στο σύνορο της νέας γλώσσας όπως την συνέλαβε ο Όργουελ στο "1984" και της υπερπληροφόρησης όπως την περιέγραψαν κάποτε οι Κούρτσιο και Φρατζεσκίνι.
Ως και χθες το μεσημέρι η περιβόητη "διάσκεψη για το κυπριακό" (που για την ελληνική δημαγωγία είχε ως το τέλος άλλοτε το επίθετο "πολυμερής" και άλλοτε το επίθετο "διεθνής"...) ήταν το "μεγάλο" γεγονός. Μάλιστα, για να δοθεί έμφαση, τα ποντίκια της δημαγωγίας "διέρρεαν" ότι ίσως σήμερα πάνε στη Γενεύη και οι πρωθυπουργοί των 3 εγγυητριών δυνάμεων, καθώς ήταν πιθανή (έλεγαν τα ίδια αρούρια) μια πιθανή "κατ’ αρχήν" συμφωνία. Που θα ήθελε και την επισημότητά της.
Είχαμε υποθέσει έντονα ότι αυτή η περιβόητη "πενταμερής για το κυπριακό", με ημερομηνία 12 Γενάρη, ΔΕΝ θα γίνει. Έγινε λοιπόν; Όχι! Φάνηκε σαν κάτι να έγινε· ένα είδος προσομοίωσης, αντικατοπτρισμού, πολιτικής ψευδαίσθησης, με μόνο σκοπό την συμβολική διακήρυξη ότι οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονται, δεν βιαζόμαστε. Μα (θα έλεγε κάποιος) αν "οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονται" σημαίνει ότι υπάρχει απόσταση ακόμα απ’ την λύση... Κι αν υπάρχει τέτοια απόσταση, η "πενταμερής" όπως είχε αποφασιστεί στις 1 του περασμένου Δεκέμβρη δεν θα είχε κανένα νόημα.
Ακριβώς! Γι’ αυτό και ΔΕΝ έγινε!!! Έγινε μόνο ένα σουαρέ, ένα show λίγων ωρών. Το "μεγάλο" γεγονός ήταν, απλά, fake. Και οι ιστορικοί του μέλλοντος θα αναφέρονται σ’ αυτό το πολύ με μια αράδα, καθώς με τον καιρό θα πέσει στη μικρότητά του.
(φωτογραφία: Απ’ την πανηγυρική επίσημη έναρξη, που είχε φυσικά πολύ κόσμο. (Μετά οι άσχετοι έφυγαν...) Αυτός δεξιά μπορεί μέσα του να ένοιωθε όχι απλά "πρόεδρος" αλλά "προεδράρα"! Η ταμπελίτσα μπροστά του, όμως, δεν έγραφε "πρόεδρος της κυπριακής δημοκρατίας" όπως διακήρυσσε με μεγάλη σιγουριά πριν από μια βδομάδα. Έγραφε μόνο το όνομά του. Και ένα H.E. - όπως και η ταμπελίτσα του Ακιντζί. H.E. σημαίνει his excellency. Η εξοχότητά του.
Αλλά και ο άλλος "η εξοχότητά του"!...
Α, σας είχαμε προτείνει στις 9 Γενάρη ("κρατάει μούτρα") να παίξετε μισό ευρώ στοίχημα για την σύνθεση της "πενταμερούς". Το παίξατε; Αν ναι, όλο και κάτι θα κερδίσατε: 3 υπ.εξ., ένας "πρόεδρος", κι "ένας από μια κοινότητα". Kαι οι 5 excellent!)
43 χρόνια λύσης "μη λύσης" είναι λίγα. Άλλα τόσα και βλέπουμε... Πρακτικά εκείνο που αποδείχθηκε είναι ότι η απόφαση για "παλινδρόμηση των διαπραγματεύσεων" ήταν κοινή μεταξύ Αθήνας, Άγκυρας και Λονδίνου. Ο καθένας απ’ την μεριά του είναι ευχαριστημένος με τα πράγματα όπως έχουν. Σ’ έναν ανταποκριτή (για λογαριασμό του καθεστωτικού real fm) ξέφυγε και είπε ότι το Λονδίνο έχει ξεκαθαρίσει τη θέση του: αφήστε ήσυχες τις βάσεις μου και εγώ θα σας βοηθήσω. Ελληνικό και τουρκικό κράτος / κεφάλαιο, κάνοντας το καθένα τους δικούς του υπολογισμούς και ιεραρχώντας τα προβλήματά του, συμφωνούν να αφήσουν "ήσυχες" της αγγλικές βάσεις· για την Αθήνα αυτό είναι πάγια πολιτική επιλογή. Και για να μείνουν "ήσυχες" (και να μην ανοίξει οποιοδήποτε θέμα για τη νομιμότητα και για την πλήρη κατάργησή τους) πρέπει τα πράγματα να μείνουν όπως διαμορφώθηκαν το ’74.
Επιπλέον, με κοινή συμφωνία, η "παλινδρόμηση" έριξε πάλι τις διαπραγματεύσεις σε επίπεδο .... "εμπειρογνωμόνων". Που θα μελετήσουν τις διαφωνίες, θα φτιάξουν (λέει) ένα ερωτηματολόγιο, (τεστ ευφυίας;), θα απαντήσουν (οι 2 πλευρές; οι 3 εγγυητές; όλοι;) και κάποια στιγμή θα ξαναβρεθούν... Μην χαθούμε: πάρτε κανά τηλέφωνο!
Εννοείται ότι ο έλληνας υπ.εξ. ξανάβγαλε το σπαθί του, θεωρώντας ων ουκ άνευ την "αποχώρηση του τουρκικού στρατού"... Όπως θα δείξουμε τις επόμενες ημέρες στο Sarajevo 113 β, πρόκειται για μεγάλη απάτη· ή, ίσως, για προπέτασμα καπνού. Η μόνη διαφορά της τωρινής φάσης από άλλες του παρελθόντος ήταν ότι η Αθήνα ανέλαβε, με την "γραμμή Κοτζιά", να "βγει μπροστά" απ’ τον Αναστασιάδη, για να μην σηκώσει αυτός το βάρος και την μήνι της Ουάσιγκτον για το βάλτωμα των "διαπραγματεύσεων" (δηλαδή για την διατήρηση των τετελεσμένων, χωρίς αμερικανική παρουσία στην κύπρο). Θα φανεί όμως αν έπεισε (ο ελληνικός "γενναίος" τορπιλισμός οποιασδήποτε συμφωνίας για τα επόμενα χρόνια με την πρόταξη του θέματος των "εγγυήσεων"...) για τις (αντίθετες υποτίθεται...) "καλές προθέσεις" του Αναστασιάδη.
Mad dog. Η τελική έγκριση των επιλογών κάθε καινούργιου αμερικάνου προέδρου για την κυβέρνηση και τους επικεφαλής διάφορων μηχανισμών, γίνεται μετά από ακροασή τους σε επί τούτου επιτροπή της γερουσίας. Εκεί, ο στρατηγός "τρελός σκύλος" James Μattis, που θα είναι ο επόμενος υπ.αμ. και ο Mike Pompeo, επόμενος επικεφαλής της cia, φρόντισαν να επιβεβαιώσουν ότι .... δεν έχουν κάνει όργια στη Μόσχα και άρα δεν τους κρατάει ο Πούτιν απ’ τα γεννητικά όργανα. (Σαν κάτι άλλους, βιτσιόζους!.... λέμε τώρα!)
Ειδικά ο "τρελός σκύλος" ήταν ιδιαίτερα εκδηλωτικός. Κατά τη γνώμη του το νατο δέχεται την μεγαλύτερη επίθεση απ’ τον Β παγκόσμιο πόλεμο (μόνο που τότε δεν υπήρχε νατο...) απ’ την ρωσία, τις τρομοκρατικές οργανώσεις, και αυτά που κάνει η κίνα στη νότια θάλασσα της κίνας. Είναι λογικό ότι, παρότι δεν είναι δική του απόφαση αλλά των προηγούμενων "δημοκρατικών" υπό τον Ομπάμα, o Mattis συμφωνεί ότι οι 3.000 αμερικάνοι πεζοναύτες, τα 80 τανκς και τα εκατοντάδες τεθωρακισμένα μεταφοράς προσωπικού που προωθούνται από χτες προς τα πολωνο-ρωσικά σύνορα είναι ... μέρος της άμυνας απέναντι σ’ αυτήν την "μεγαλύτερη επίθεση".
Παρότι σιγά σιγά μαζεύεται αμερικανικό "υλικό" σχεδόν σ’ όλη την πρώην ανατολική ευρώπη, δεν είναι ακόμα σε ποσότητα τέτοια που να αποτελεί πραγματική απειλή για την Μόσχα· κι ας διαμαρτύρεται. Είναι όμως, σίγουρα, πάτημα αρβύλας πάνω στην ευρώπη! Αλλά τι να πει κι αυτή η καϋμένη;
Όσοι λοιπόν φοβούνται μήπως το ψόφιο κουνάβι αρχίσει, απ’ τις 21 Γενάρη, τίποτα τρελά πάρτυ στον λευκό οίκο με γυναίκες κατασκόπους του εχθρού, ας ησυχάσουν. Οι καθ’ ύλην αρμόδιοι αγρυπνούν. Αυτοί κάνουν κουμάντο στην Ουάσιγκτον.
Sensible dog. Ο υποψήφιος για την καρέκλα του υπ.εξ. Rex Tillerson, πέρασε κι αυτός απ’ την "ακρόαση". Υποτίθεται ότι είναι "φιλορώσος" - έχει πάρει και κοτζάμ μετάλλιο απ’ τον Πούτιν! Τι απόψεις εξέθεσε λοιπόν αυτός ο "φιλορώσος" εν όψει της έγκρισής του;
- Ότι η ρωσία έχει εισβάλλει στρατιωτικά στην ουκρανία·
- Ότι η κριμαία είναι κατάληψη εδάφους·
- Ότι η ρωσία έχει παραβιάσει τους διεθνείς κανόνες στην ουκρανία, στην κριμέα και στη γεωργία·
- Ότι η αντίδραση του νατο στις ως τώρα ενέργειες της μόσχας είναι η πρέπουσα·
- Ότι δεν πρόκειται να σταματήσει τις κυρώσεις εναντίον ρώσων που κατηγορούνται για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων·
- Και ότι είναι "δίκαιη παραδοχή" το ότι το πρόσφατο ρωσικό χακάρισμα (;;) έγινε εν γνώσει του Πούτιν.
Θα πει κάποιος: και τι άλλο να πει; Σωστά. Αμερικάνος υπουργός εξωτερικών θα γίνει, όχι ceo της exxonmobil. Ορισμένοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι οι κινήσεις και οι ελιγμοί ενός οποιουδήποτε επιχειρηματία (ή ceo) μπορούν να μεταφερθούν στις διακρατικές σχέσεις· οπότε τα προηγούμενα προσόντα του σε οικονομικά deal κάνουν και για τις διακρατικές σχέσεις.
Αγνοούν, φυσικά, την καπιταλιστική ιστορία. Παραβλέπουν επίσης ότι στα κρίσιμα πόστα (τα σχετικά με το βαθύ αμερικανικό κράτος) το ψόφιο κουνάβι δεν διορίζει ceo αλλά καραβανάδες. Αφού πόλεμος γίνεται. Και, είτε φαίνεται παράξενο είτε όχι, τον πόλεμο - πόλεμο (ή την "πολιτική" παραλλαγή του) δεν τον κάνουν μανατζαραίοι επιχειρήσεων.
Ο Tillerson δεν μπορεί να παραμυθιάσει τους πολεμοκάπηλους της Ουάσιγκτον παριστάνοντας τον "αντιρώσο" ενώ, μέσα του βαθιά, τον ζεσταίνουν οι αναμνήσεις απ’ τα ταξίδια του και τις τρελές νύχτες στη Μόσχα... Μπορεί όμως να δοκιμάσει να παραμυθιάσει άλλους, στη διεθνή αρένα, σαν δημοσχεσίτης. Αυτό εξάλλου είναι το πόστο του. Να παριστάνει, αν χρειάζεται και υπάρχει περιθώριο, τον "καλό μπάτσο".
Off. Έχοντας να αντιμετωπίσει έναν αυξανόμενο φόβο των (ανθρώπων) υπηκόων για το τι μπορούν να κάνουν και που μπορούν να φτάσουν τα ρομπότ και η τεχνητή νοημοσύνη, η ε.ε. αποφάσισε να βάλει κανόνες στη λειτουργία τους. Ένας απ' αυτούς; Να έχουν κουμπί off.
Ειδικοί δεν είμαστε, αλλά δεν μας φαίνεται αρκετό. Υπάρχουν διάφορα off στις καθημερινές συσκευές (και μάλιστα της παλιάς τεχνολογίας) που σπάνια χρησιμοποιούνται· μέχρι που οι χρήστες ξεχνούν ότι υπάρχουν καν και καν. Επιπλέον, οι έξυπνες μηχανές, θα ξέρουν ότι έχουν τέτοιο κουμπί. Και (ποιος ξέρει;) μπορεί να το λαμβάνουν υπ' όψη τους.
Για παράδειγμα: το ανθρωπόμορφο ρομπότ της σειράς slave 4.0 τα έχει πάρει με τον ιδιοκτήτη του, και θέλει να του ξηγηθεί. Ε, τον περιμένει πίσω απ' την πόρτα να γυρίσει πίσω στο σπίτι, και του χώνει μια καλή στο κεφάλι. Ποιο off;
Αν είναι επίφοβα ίσως πρέπει να μένουν αλυσοδεμένα...
Σοβαρή ένδειξη ενοχής. Σε κατά συρροή δολοφονίες "από αμέλεια". Στη Μόρια.
Στην κρατική ερτ1 παρουσιάστηκε χτες βιντεορεπορτάζ για την κατάσταση στο κάτεργο, όπου ένα κοριτσάκι προσφυγόπουλο λέει ότι "9 άνθρωποι πέθαναν απ’ το κρύο". Σε μεταγενέστερη επαναπροβολή του ίδιου βιντεορεπορτάζ το σχετικό κομμάτι έχει κοπεί. (Εδώ Τι έγινε στη Μόρια υπάρχει ολόκληρο το θέμα).
Το "κόψιμο" παραπέμπει στο ότι το θέμα "κουκουλώνεται" και όχι στο ότι το προσφυγόπουλο "τα έβγαλε απ’ το μυαλό του". Αν η αλήθεια είναι το δεύτερο, θα ήταν εύκολο να προστεθούν αντίθετες μαρτυρίες άλλων κρατούμενων στη Μόρια. (Εν τέλει και η ερτ1 όργανο είναι, δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό).
Συνεπώς: δολοφονήθηκαν 9 άτομα "εξ αμελείας", απ’ τον πάγο πάνω στην σχεδιασμένη εγκατάλειψη, στη Μόρια; Θα προτιμούσαμε όχι. Αλλά υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι έτσι έγινε (και δεν κάνει διαφορά αν οι 9 είναι 8, 7 ή 3...).
Τα δικαιώματα των χουντικών. Συγκινητική η διευρυνόμενη καμπάνια υπέρ της απόδοσης ασύλου ("πολιτικού" υποθέτουμε) στους 8 πραξικοπηματίες αξιωματικούς του τουρκικού στρατού, των οποίων η έκδοση ή μη είναι στην ημερήσια διάταξη (του αρείου πάγου). Είναι τόσο συγκινητική όσο ο κυνισμός του ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου (όσο κάθαρμα κι αν είναι αυτός ο φίλος).
Η εκστρατεία αυτή κάνει ένα εύκολο (αλλά αποτελεσματικό όταν το κοινό είναι έτσι κι αλλιώς κυνικό) τρικ. Εστιάζει στο τι μπορεί να συμβεί σ’ αυτούς τους καραβανάδες αν εκδοθούν στην Άγκυρα και ΟΧΙ ΣΤΟ ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ. Μήπως έχουν την ηθική (ή και φυσική) αυτουργία σε διακόσιες πενήντα, ή και περισσότερες, δολοφονίες; Μήπως προσπάθησαν να ανατρέψουν εκλεγμένη (ακόμα κι αν δεν αρέσει στους έλληνες) κυβέρνηση; Μήπως προσπάθησαν να δολοφονήσουν εκλεγμένο (που καθόλου δεν αρέσει στους έλληνες) "αρχηγό κράτους"; Μήπως προσπάθησαν να καταλύσουν "δημοκρατικό πολίτευμα"; Μήπως έχουν ηθική (το λιγότερο) αυτουργία σε βομβαρδισμό κοινοβουλίου, βάσει σχεδίου και προμελέτης; Μήπως όλα αυτά τα έκαναν υποκινούμενοι από (ή στηριζόμενοι σε) "ξένα κέντρα"; Μήπως είναι κακούργοι από πολιτική και ηθική άποψη;
Όχι, αυτά είναι ασήμαντα για τους έλληνες (εθνικοκάτι) "ευαίσθητους". Το σημαντικό είναι: ότι μπορεί να βασανιστούν στις φυλακές (πολύ πιθανό)· ότι μπορεί να καταδικαστούν σε θάνατο (αδύνατο: ακόμα κι αν το τουρκικό καθεστώς επαναφέρει την θανατική καταδίκη, αυτή δεν μπορεί να εφαρμοστεί αναδρομικά, για κακουργήματα που έγιναν όταν δεν ίσχυε τέτοια τιμωρία).
Τι είναι αυτό το ελληνικό κόλπο; Επίδειξη "δημοκρατικής ευαισθησίας"; Όχι. Είναι πανηγυρική επίδειξη εθνοφασισμού και σκληροπυρηνικού αντιτουρκισμού. Αν οι 8 ήταν πραξικοπηματίες καραβανάδες κατά του Τσάβες και όχι κατά του Ερντογάν (ένα παράδειγμα λέμε...), όχι μόνο θα παραδίνονταν, αλλά θα είχαν καρφιτσωμένο στην πλάτη τους ένα σημάδι "μαχαιρώστε τους εδώ". Και επειδή έχουμε ιστορική μνήμη, αν ο Τσάβες τους κρεμούσε την κεντρική πλατεία του Καράκας ή αν τους έβρισκαν με μια σφαίρα στο κεφάλι οπουδήποτε, πολλοί στα μέρη μας θα έγραφαν "...γειά στα χέρια τους!".
Γιατί τέτοια είναι η εύλογη ετυμηγορία της "λαϊκής δικαιοσύνης" για δολοφόνους αμάχων, πραξικοπηματίες χουντικούς, καραβανάδες που πρόδοσαν τους όρκους τους, δειλούς που την έκαναν όταν είδαν ότι χάνουν.
Ή μήπως όχι; ΟΧΙ λένε οι "ανθρωπιστές" υπερασπιστές των 8. Μάλιστα. Την λαϊκή σοφία του όλα εδώ πληρώνονται την έχουν υπόψη τους; Όσοι έχουν διπλά, τριπλά και τετραπλά κριτήρια, ανάλογα με το πως τους βολεύει, σπέρνουν ατιμία. Και τα ντόπια καθάρματα που θα ταϊστούν απ’ αυτήν δεν θα λυπηθούν τίποτα και κανέναν.
Η συνενοχή σε χούντες και πραξικοπήματα, ακόμα και δεν πέτυχαν, μόνο την καθεστωτική βία (ακόμα κι αν εμφανίζεται σαν "αντισυστημική") υπηρετεί.
Εννοείται πως αν δεν πρόκειται για καραβανάδες, χουντικούς, αντι-Ερντογάν πραξικοπηματίες και συμμέτοχους / συνένοχους σε μαζικές δολοφονίες πολιτών αλλά για μετανάστες απ' την αφρική, τότε ναι: γι' αυτούς δεν υπάρχει θέμα ασύλου... Αυτοί καλά θα κάνουν να επιστραφούν πακέτο - στην τουρκία, που σ' αυτήν την περίπτωση είναι "ασφαλής χώρα". Όχι; Ρωτείστε την σκορδοκαΐλα των "ανθρωπιστών" φίλων των 8...
Όργια με ψόφιο κουνάβι; Χμμμμ... Ένας συνταξιούχος άγγλος κατάσκοπος, ένας συνταξιούχος ρώσος κατάσκοπος, και τα φράγκα διάφορων αμερικάνων συντηρητικών ιδιωτών που ήταν κατά της υποψηφιότητας του Τραμπ, κατάφεραν να διαρρήξουν τα χρηματοκιβώτια των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών, και να "κάψουν" τα "στοιχεία" με τα οποία η Μόσχα σκόπευε να σύρει την Ουάσιγκτον στα πόδια της. Χμμμμμ...
Μα αν είναι έτσι, πρέπει ο Πούτιν ΤΩΡΑ να βρει και να κρεμάσει εκείνους που είναι υπεύθυνοι για το ότι ένας πρώην από δω κι ένας πρώην απο κεί, πρώτα έμαθαν και ύστερα πήγαν και κάρφωσαν την ύπαρξη αυτού του πολύτιμου ενοχοποιητικού μοχλού (για την διάλυση της "μόνης υπερδύναμης") στους πρώτους τυχόντες!
(Πάντως το bbc ισχυρίζεται ότι αυτό το "υλικό" το είχε υπόψη του απ’ τον περασμένο Οκτώβρη, το έκρινε όμως όχι αξιόπιστο εξαιτίας διάφορων ανακριβειών. Τα ιδια λέει και ο Assange των wikileaks, αλλά αυτός μπορεί να είναι εγκάθετος του Πούτιν...)
Ελληνικός θεσμικός ανθρωπισμός. Το καλύτερο που μπορεί να κάνει η φαιορόζ κυβέρνηση υπέρ των κρατούμενων προσφύγων / μεταναστών στο κάτεργο της Μόρια είναι να τους ρίξει στα αμπάρια ενός πολεμικού πλοίου. Ενός αρματαγωγού συγκεκριμένα, με το όνομα "Λέσβος".
Ξέρετε τι είναι τα "αρματαγωγά"; Πλοία που μεταφέρουν τανκς (πιο γενικά: τεθωρακισμένα). Φαντάζεσθε πως είναι τα σχετικά decks; Στην καλύτερη των περιπτώσεων σαν τα decks των οχηματαγωγών, των πλοίων που μεταφέρουν νταλίκες, φορτηγά και ι.χ.
Πως σας φαίνεται το πλωτό πάρκινγκ για τανκς σα χώρος φιλοξενίας; Τέλειος - αν θες να βασανίζεις τους ανθρώπους ανθρωπιστικά. Με αντάλλαγμα το να μην κοιμούνται σε πλαστικά ιγκλού, θα ψάχνουν το κοντινότερο νερό και την κοντινότερη τουαλέτα κάπου στους γκρί διαδρόμους ενός πολεμικού. Και θα τις μοιράζονται με τους ναύτες φυσικά, ε; (Έχει και γυναικών το αρματαγωγό;) Και μην ζητάμε κάποια στοιχειώδη ιδιωτικότητα, ε; "Hostel" με εσάνς από καμμένα λάδια.
(Το παραμύθι που πουλάει αυτό το κατακάθι που παριστάνει τον πολιτικό υπεύθυνο για την "τύχη των προσφύγων" ενώ είναι απλά ένας δειλός υφιστάμενος του ψεκασμένου υπ.αμ., είναι ότι "δεν μπορούν να επιτάξουν τα κλειστά ξενοδοχεία - στη Μυτιλήνη - γιατί αυτό είναι μια ‘πολύ σοβαρή ενέργεια’". Αν οι άστεγοι ήταν έλληνες, χιώτες για παράδειγμα που κατέφυγαν στη Λέσβο έπειτα από κάποια φυσική καταστροφή (κτύπα ξύλο) δεν θα την έκανε αυτήν την "πολύ σοβαρή ενέργεια"; Θα την έκανε... Αλλά για τους άλλους; Πάρκινγκ για τανκς, για να πιάσουν και τα υπονοούμενα της θέσης στην οποία τους έχει το ελληνικό κράτος...)
(Φωτογραφίες πάνω: θα έχουν και τα τυχερά τους οι μανάδες μέσα στο κήτος: θα κυνηγούν τα πιτσιρίκια τους για να μην γκρεμοτσακιστούν εξερευνώντας τα αξεσουάρ του καινούργιου "παιχνιδιού" τους. Μπορεί η Αθήνα να κάνει και πρόταση σ' όσους περιθάλπτουν πρόσφυγες σ' όλο τον κόσμο: ό,τι περισσεύει σε "αρματαγωγά", είτε πλωτά είτε πετούμενα, να γίνει hot spot. Θα είναι μια ανθρωπιστική εξέλιξη της αξιοποίησής τους, γιατί στο παρελθόν παρόμοιοι στρατιωτικοί χώροι προσφέρονταν και γι' αυτό που φαίνεται στην κάτω φωτο...)
Μυστικές πληροφορίες. Η "αποκάλυψη" ότι η Μόσχα έχει αρχίσει να διευθύνει τις δικές τις "χρωματιστές επαναστάσεις" εναντίον των δυτικών δημοκρατιών, αρχίζοντας με την (δικό μας το όνομα!) "υποκίτρινη επανάσταση" (για χάρη του ψόφιου κουναβιού) στις ηπα, θα μνημονεύεται απ’ τους ιστορικούς του μέλλοντος στην κατηγορία "χοντροκομμένα αστεία – με συνέπειες". Φαίνεται ωστόσο ότι η επιμονή των αμερικανικών υπηρεσιών σ’ αυτήν την "αποκάλυψη" έχει περισσότερους στόχους, και πάντως όχι την απονομιμοποίηση του νέου αμερικάνου προέδρου. Και, υποψιαζόμαστε, μερικοί απ’ αυτούς τους στόχους βρίσκονται στην ευρώπη.
Επικεφαλής αυτής της ιστορίας, κάνοντας το last job του, είναι ο απερχόμενος (έχει παραιτηθεί στα τέλη Νοέμβρη 2016, παραμένει στο πόστο του ως την επίσημη αλλαγή σκυτάλης στις 20 Γενάρη) επικεφαλής όλων των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών James Clapper. Αλλά ο Clapper έχει γίνει "πέτρα του σκανδάλου" στις ηπα τα προηγούμενα χρόνια, και όχι μία αλλά τουλάχιστον δύο φορές.
Την πρώτη φορά όταν καταθέτοντας στην επιτροπή ασφαλείας της αμερικανικής γερουσίας, στις 12 Μάρτη του 2013, διαβεβαίωσε ενόρκως ότι ΔΕΝ παρακολουθούνται, με κανέναν τρόπο, αμερικάνοι πολίτες. Στις 5 Ιούνη του 2013, δηλαδή σχεδόν 3 μήνες αργότερα, άρχισε η δημοσιοποίηση των στοιχείων του Edward Snowden για την παγκόσμια κατασκοπευτική δράση της nsa, και μέσα στα πρώτα ήταν μια κρυφή δικαστική εντολή που έδειχνε ότι η nsa έκανε καταγραφές των τηλεφωνημάτων περισσότερων από 120 μυρίων πελατών της εταιρείας Verison· αμερικάνων φυσικά. Τις επόμενες βδομάδες και τους επόμενους μήνες ξέσπασε εναντίον του Clapper μεγάλη πολιτική και δημοσιογραφική κατακραυγή, και ο χαρακτηρισμός "ψεύτης" (καθόλου σε καθημερινή χρήση στις ηπα, σε αντίθεση με ότι συμβαίνει στο ελλαδιστάν) μαζί με την απαίτηση για την αποπομπή του, έγιναν κοινότοπα. Αλλά ο Ομπάμα "βράχος". Τον κράτησε στη θέση του.
Την δεύτερη φορά, στις 10 Σεπτέμβρη του 2015, η αγγλική καθεστωτική εφημερίδα guardian άρχισε μια σειρά τεκμηριωμένων αποκαλύψεων που έδειχναν ότι ο Clapper πίεζε μέσω της ιεραρχίας πάνω από 50 αναλυτές πληροφοριών της "κεντρικής στρατιωτικής διοίκησης" των ηπα (centcom) να συντάσσουν ψευδείς εκθέσεις για την κατάσταση στη μέση ανατολή και την κεντρική ασία, έτσι ώστε να ακούγονται ευχάριστα για τον ρόλο των ηπα εκεί. Όχι μόνο γενικά αλλά και ειδικά, για τα αυτιά του προέδρου Ομπάμα. O guardian δημοσιοποίησε μια σχετική "έκθεση παραπόνων" πολλών δεκάδων απ’ αυτούς τους αναλυτές. Με άλλα λόγια: οι υπό τον Clapper μυστικές υπηρεσίες των ηπα, υπό τις οδηγίες του, παραπληροφορούσαν συστηματικά την κεντρική πολιτική εξουσία, δηλαδή τους πολιτικούς τους προϊστάμενους.
Αυτά, για να θυμόμαστε το ειρωνικό ερώτημα της Μόσχας "ποιος κάνει κουμάντο στην Ουάσιγκτον;"
Φανερές αντιπαλότητες. Τέτοια είναι τα πιο πρόσφατα και πιο ηχηρά κατορθώματα του "αρχικατασκόπου" που ανακάλυψε τις πατημασιές της ρωσικής αρκούδας στις αμερικανικές κάλπες. Όχι τα μοναδικά. Έχει πλούσιο παρελθόν. Ενδεικτικά: το 2003, όταν ήταν επικεφαλής μιας απ’ τις 16 αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, της "εθνικής υπηρεσίας γεωγραφικών πληροφοριών", προσπάθησε να εξηγήσει το γιατί δεν βρέθηκαν όπλα μαζικής καταστροφής στο ιράκ, υποστηρίζοντας ότι χωρίς αμφιβολία φυγαδεύτηκαν στη συρία και σε άλλες χώρες λίγο πριν την αμερικανική εισβολή...
Απ’ το μενού της τελευταίας αναφοράς του Clapper διάσημες έγιναν οι "ρωσικές κυβερνοεπιθέσεις". Δεν ήταν, όμως, οι μοναδικές. Ο Clapper αφιέρωσε αρκετό χρόνο στις καταγγελίες για τις κινεζικές κυβερνοεπιθέσεις. Εναντίον των ηπα, φυσικά. Αλλά όχι μόνον. Εναντίον και μιας δεκάδας κρατών της νοτιοανατολικής ασίας, με σκοπό (όπως "αποκαλύπτουν" οι αμερικανικές υπηρεσίες) να ξεγελάσουν και να παραπλανήσουν για την στρατιωτικοποίηση των ατολών και των τεχνητών νησίδων στη νότια θάλασσα της κίνας.
Προκύπτουν, λοιπόν, (στη δική μας εκτίμηση) δύο τουλάχιστον στόχοι των πρόσφατων "αποκαλύψεων". Ο ένας είναι να αντιστραφούν οι κατηγορίες κατά των αμερικανικών υπηρεσιών για την γενικευμένη, καθολική παρακολούθηση των υπηκόων, κατασκευάζοντας ένα είδος αντιπάλου / εχθρού συμπληρωματικό προς εκείνον του "φανατικού τζιχαντιστή", το οποίος, απ' την κατασκευή του την ίδια, δεν ταιριάζει με όλα: αντίπαλα κράτη, που κινούνται ηλεκτρονικά με αφθονία πόρων και τεχνικών δυνατοτήτων, έτσι ώστε να είναι αναγκαία η "γενική επιστράτευση του εθνικού κυβερνοχώρου" (συμπεριλαμβανόμενων των ιδιωτικών επικοινωνιών) για να αντιμετωπιστούν. Είναι προφανές ότι το θεώρημα περί "μοναχικών λύκων" (επίδοξων τρομοκρατών, αυτοδίδακτων μέσω internet) δεν έκανε τη δουλειά της νομιμοποίησης της παρακολούθησης των πάντων. Δεύτερο σα συνέπεια του πρώτου, να προπαγανδιστεί ο διακρατικός "κυβερνοπόλεμος" και να εκβιαστούν "περιφερειακές ηλεκτρονικές συμμαχίες", δηλαδή η (επίσημη) επέκταση της cyber εκδοχής του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.
Παρότι "πληφοροριακές" συνεργασίες μεταξύ διάφορων μυστικών υπηρεσιών υπάρχουν ήδη, συχνά προχωρημένες, εικάζουμε ότι μέσα στις παράπλευρες συνέπειες της εντατικοποίησης τέτοιων συνεργασιών θα μπορούσε να είναι και το να αποφευχθεί μελλοντικά η συγγνώμη ενός αμερικάνου προέδρου προς κάποιον ευρωπαίο (ή ασιάτη) "σύμμαχο" - επειδή ήταν υπό παρακολούθηση το τηλέφωνό του... Δεν τα μπορεί αυτά το ψόφιο κουνάβι! Δεν είναι "μεγάλη η αμερική" άμα ζητάει συγγνώμη απ' την κάθε Μέρκελ!
Αυτό κι αν είναι "αντισυστημικότητα"! Φασίστας (φίλος των ιδεών της κου - κουξ - κλαν) ο νέος αρχιεισαγγελέας που διορίζει το ψόφιο κουνάβι; Μα τι λέτε; Αφού η εκλογική του νίκη ήταν κλωτσιά στο στομάχι του συστήματος· έτσι δεν έλεγαν (τα μεγάφωνα του συστήματος);
Παλιότερες αναρτήσεις:
1-10 ιανουαρίου 2017 |
2016
