Καλαί. Φυσικά κι έχει συμφωνήσει (και) η Αθήνα (όπως και το Βερολίνο) στο "κλείσιμο των συνόρων" όλων των κρατών καθ’ οδόν προς την κεντρική ευρώπη! Είναι βασικό μέρος της "τακτικής της αποτροπής των προσφυγικών ροών". Που πρέπει να ακουστεί ως την τουρκική επικράτεια: δεν περνάτε, άρα μην ερχόσαστε. Μέρος της ίδιας τακτικής είναι και η παρατεταμένη αθλιότητα στην Ειδομένη: το πονόψυχο ελληνικό κράτος κάνει εκεί λιγότερα απ’ τα ελάχιστα, για να πεισθούν οι αποκλεισμένοι να οπισθοχωρήσουν. Αναγνωρίζοντας (και κυρίως μεταδίδοντας) ότι "δεν περνάμε".
Τότε γιατί οι ελληνικές πολιτικές βιτρίνες δεν αναγνωρίζουν την συμφωνία τους; Επειδή φοβούνται. Φοβούνται ότι το κόλπο δεν θα δουλέψει τελικά. Υπάρχουν σοβαροί λόγοι αποτυχίας αυτής της "αποτροπής". Τότε θα χρειάζονται φταίχτες για την αποτυχία. Και, με γνήσιο ελληνικό ταπεραμέντο, θα είναι οι "ξένοι". (Που "έκλεισαν τα σύνορα"... ενάντια στα συμφωνημένα. Συνωμοσία!)
Αποκλείεται το ελληνικό καθεστώς να παραδεχτεί ότι έπαιξε ένα βρώμικο παιχνίδι εθνικής γεωπολιτικής στις πλάτες των προσφύγων / μεταναστών και το έχασε – πάλι σε βάρος τους. Η μετάθεση ευθυνών είναι το αγαπημένο του. Τώρα προσπαθεί να κάνει δημόσιες σχέσεις απέναντι σε κάτι πιθανό.
Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω απ’ την ελληνική "χρυσή βίδα". Το φάντασμα του Calais.
Εθνικές αδυναμίες. Τι είναι η Ειδομένη, τέτοιες ώρες; Διοικητική ανικανότητα, σχέδιο, τιμωρία, ή μήπως διοικητική ανικανότητα που εμφανίζεται σαν σχέδιο τιμωρίας; Όποια απάντηση κι αν δώσει κανείς, υπάρχει κάτι εγκληματικό. Η ευκολία με την οποία κάθε είδους οργανωμένα ή ad hoc κυκλώματα εκμετάλλευσης προσπερνούν ή/και αξιοποιούν την παροιμιώδη ελληνική διοικητική χρεωκοπία. Ο ανθρωπισμός των μ.κ.ο. και των εθελοντών, ντόπιων και διεθνών, δεν αντισταθμίζει (παρά μόνο επιφανειακά) το κρατικό "νίπτω τας χείρας μου" (στη δυστυχία σας). Την πολιτική ηγεμονία, αν καταλαβαίνει κανείς τι εννοούμε, έχουν οι παρακρατικοί. Βούτυρο στο ψωμί τους η δυστυχία: μαυραγορίτες.
Το καλύτερο που θα είχε να κάνει η φαιορόζ κυβέρνηση θα ήταν να αναθέσει αποκλειστικά, απερίφραστα και χωρίς εξαιρέσεις την φροντίδα των όποιων δομών φιλοξενίας των προσφύγων / μεταναστών σ’ έναν διεθνή οργανισμό με κάποιο κύρος και βεβαιωμένη οργανωτική εμπειρία. Ας πούμε στην οηέδικη αρμοστεία για τους πρόσφυγες. Αν δεν το κάνει αυτό, κι αν επιμείνει ότι υπάρχει κάποιου είδους "εθνική ικανότητα στην αντιμετώπιση έκτακτων αναγκών", θα επισφραγίσει τις δουλειές του εθνικού παρακράτους. Κι αυτό θα το πληρώσουν ακριβά οι πρόσφυγες / μετανάστες αιχμάλωτοι· αλλά όχι μόνον αυτοί.
Σοβαρότητα επειγόντως. Στικάκι usb με 22.000 ονόματα μελών του isis είναι αδιάφορο. Στικάκι usb με ονόματα 22.000 μελών τους isis με καταθέσεις σε ελβετικές τράπεζες, αυτό ναι. Θα είχε ενδιαφέρον.
Ηθικό δίδαγμα; Είναι μπατίρηδες αυτοί οι ισλαμιστές τρομοκράτες. Θα αντιμετωπιστούν σαν κατσαρίδες.
Νάχαμε να λέγαμε. Είναι ιδέα του καταραμένου γερμανού υπ.οικ. ότι "η συζήτηση για το ελληνικό χρέος είναι θέμα πρεστίζ"; Ο τίμιος ιστορικός του μέλλοντος θα πρέπει να απαντήσει μ’ ένα κατηγορηματικό "όχι". Ένα χρόνο πριν κάποιος έκανε μεγάλη καριέρα περφόρμερ τριγυρνώντας τας ευρώπας με την "μείωση του ελληνικού χρέους" για σημαία του. Όχι ότι έσκαγε γι’ αυτό. Απλά ήθελε να επιδείξει τα σπουδαία έως μεγαλειώδη διανοητικά εργαλεία του.
Μ’ όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις. Κάτι φαίνεται να έμαθε και ο κυρ Σόιμπλε απ’ τις αναγκαστικές περσινές παρέες του. Τελικά οι έλληνες ξαναέδωσαν τα φώτα τους στους βάρβαρους. Ας υποκλιθούμε. (Η επανάληψη της ιστορίας δεν είναι καν φάρσα.)
Η ζωή στην αληθινή εξοχή είναι κοντά. Ντομάτες, ραπανάκια, σίκαλη, μπιζέλια, πράσο, ρόκα, κάρδαμο: να η χαρά της φυσικής (και φυτικής) ζωής που έρχεται από μακριά. Ερευνητές του ολλανδικού πανεπιστήμιου του Wageningen κατάφεραν να καλλιεργήσουν με επιτυχία τα πιο πάνω σε εδάφη όμοια με εκείνο της σελήνης. Ήταν το δεύτερο τέτοιο πείραμα (το πρώτο είχε αποτύχει καθώς οι σπόροι δεν φύτρωσαν), αφού λύθηκαν προβλήματα όπως το πότισμα (σε συνθήκες σελήνης).
Μην βιαστείτε να ψάξετε αυτά τα χορταρικά στη λαϊκή της γειτονιάς σας. Προς το παρόν (λόγω της προσομοίωσης) περιέχουν ψευδάργυρο, αρσενικό και υδράργυρο πάνω από κάθε όριο ασφαλείας. Αλλά ετοιμάζεται το τρίτο πείραμα καλλιέργειας σε εξωγήινες συνθήκες, για να λυθούν κι αυτά τα προβληματάκια.
Όταν θα εισάγονται ντομάτες απ’ το φεγγάρι, οι έλληνες αγρότες θα πρέπει να αποκλείουν την στρατόσφαιρα. Όχι τόσο ανέφικτο για την ελληνική ψυχή, εδώ που τα λέμε.
Σατανικό σχέδιο. Δεν ήταν αστείο. Ούτε φτηνή κολακεία. Δυστυχώς οι έλληνες πατριώτες κοιμούνται (στις επάλξεις, όπως πάντα) και δεν καταλαβαίνουν. Ανακηρύσσοντας τον γαλβανιζέ πρωθυπουργό "διδάκτορα πολιτικής οικονομίας" το (ιδιωτικό) τουρκικό İzmir Ekonomi Üniversitesi, που σημαδεύει; Σε μια μεγάλη έκρηξη. Τίνος; Ποιού άλλου; Του κυρ Γιάνη! Είναι άραγε τυχαίο (ω πατριώτες!) ότι αυτή η ανακήρυξη ήρθε λίγες ημέρες μόνο μετά την δήλωση του πρωθυπουργού ότι ο πρώην υπουργός του έλεγε ανοησίες; Δυο τέτοιες κουβέντες να πει ακόμα, και έχει το διδακτοριλίκι της Οξφόρδης στο τσεπάκι!
Θα εκραγεί, λοιπόν, ο κυρ Γιάνης, αργά ή γρήγορα – από ζήλεια. Τι θα σημαίνει αυτό; Την καταστροφή του φιλόδοξου DiEM 2025. Και ; Η μοναδική ελπίδα για δημοκρατία στην ευρώπη καταρρέει. That’s it!
Μαεστρία που θα έπρεπε να γίνει παράδειγμα διεθνούς πολιτικής: η διδακτορο-ποίηση του έλληνα πρωθυπουργού, απ' τους αιώνιους εχθρούς, και μάλιστα στην "πολιτική οικονομία", είναι το τέλειο πέταγμα της πεταλούδας στη θεωρία του χάους. Όταν ξεσπάσει η καταιγίδα ποιος θα θυμάται τι την προκάλεσε;
Σίβα εξπρές. Όταν φυσάει ο καυτός αέρας, κι όταν οι νύχτες παγώνουν απότομα, κι όταν δεν υπάρχει μήτε οδός μήτε κατάλυμα παρά μόνον άμμος κι ουρανός, οι φοβισμένοι εύχονται να πέτρωναν. Να γίνονταν ένας σωρός ακίνητος, μικρές πυραμίδες στο χείλος της ερήμου.
Μα ο ταξιδιώτης ή ο φυγάς, που πέταξε τις ζώνες ασφαλείας και έσπασε το ρολόι του, ακόμα και στη γεύση της δίψας μετράει τη ζωή. Όσοι τον αποχαιρέτησαν ένα απόγευμα στην όχθη του Νείλου έχασαν τα ίχνη του· μα αυτός πορεύεται. Ποιά είναι καλύτερη μοίρα, ακόμα κι αν δε βρεις ποτέ σπίτι καινούργιο, απ’ το να ακολουθείς τα σημάδια των αστερισμών; Ποια είναι καλύτερη μοίρα, ακόμα κι αν κουλουριάζεσαι δίπλα σε μικρές φωτιές, απ’ το να σε ξυπνήσει ο ήλιος στη ρίζα μιας νεαρής χουρμαδιάς;
Έτσι ήταν πάντα το νότιο πέρασμα: η όαση φτιάχνεται ποτισμένη με δάκρυα.
Η με το σχετικό ταρατατζούμ τουρκοελληνική "συνάντηση κορυφής" στην Izmir είναι, εκ των πραγματών, δευτερεύουσας σημασίας για το τουρκικό κράτος. Φυσικά τα οικονομικά deal πάντα έχουν την αξία τους, αλλά δεν έγινε και τίποτα σπουδαίο, με βάση τα οικονομικά μεγέθη του τουρκικού καπιταλισμού.
Αντίθετα, απ’ τα σημαντικά ραντεβού της Άγκυρας ήταν εκείνο του Σαββάτου 5 Μάρτη, όταν ο Νταβούτογλου πήγε στην Τεχεράνη. Ναι, στην Τεχεράνη, που είναι σημαντικός στρατιωτικός σύμμαχος της Μόσχας, ως τώρα, στο συριακό πεδίο μάχης.
Εννοείται ότι οι "είμαστε το κέντρο του κόσμου" αδιαφορούν για τέτοιες λεπτομέρειες.... Γιατί να νοιάζονται; Ακόμα και σαν κωλοτρυπίδα μπορεί κανείς να πιστεύει πως είναι το κέντρο...
Υπό την σκέπη της "εκεχειρίας" στη συρία (της ποιάς;;;) συμβαίνει κάτι που αξίζει προσοχής. Οι υποστηριζόμενοι απ’ την Άγκυρα ένοπλοι του θύλακα της A’zaz, με την μορφή του free syrian army (η πλέον "αποδεκτή" διεθνώς, καθότι moderate…) επεκτείνουν την εδαφική τους επικράτεια προς τα ανατολικά, σε βάρος του isis.
Πάντα πάνω (ή δίπλα) στον περίφημο διάδρομο της Afin, για τον οποίο η Άγκυρα ενδιαφέρεται έντονα να μην πέσει στα χέρια των κούρδων ένοπλων.
Λεπτόμερειες... κι άλλες λεπτομέρειες... (;).
Ο αμερικάνος πρεσβευτής στη Ρώμη John Phillips δήλωσε την περασμένη Παρασκευή στην Corriere della Sera ότι η ιταλία θα μπορούσε να στείλει 5.000 πεζοναύτες στη λιβύη – για να γίνει η Τρίπολη "μια ασφαλής πόλη". Δυο μέρες μετά, την περασμένη Κυριακή, ο ιταλός πρωθυπουργός Matteo Renzi ορκίστηκε ότι όσο είμαι πρωθυπουργός η ιταλία δεν θα εισβάλει στη λιβύη με 5.000 στρατιώτες.
Συγκινητικό. Η εισβολή στη λιβύη έχει ξεκινήσει ήδη, με "προπαρασκευαστικές ενέργειες" - αμερικάνοι και γάλλοι κομμάντος είναι εκεί, μπορεί και άλλες εθνικότητες αντιτρομοκρατών... Το ιταλικό κράτος δεν πρόκειται να λείψει. Τα υπόλοιπα διορθώνονται. Όπως, για παράδειγμα, οι 5.000 να μην είναι μόνο ιταλοί, αλλά και άγγλοι (το Λονδίνο ενδιαφέρεται έντονα να βάλει πόδι σ’ αυτή την περιοχή της Μεσογείου). Επίσης μπορεί να μην γίνει "εισβολή" - απλά οι 5.000 να είναι "εκπαιδευτές" και "σύμβουλοι". Επιπλέον, αν εξασφαλιστεί μια πρόσκληση από κάτι που να αναγνωρίζεται διεθνώς σαν κυβέρνηση (;) στη λιβύη, ποια "εισβολή";
Μετά την πρόσφατη μικρή αλλά αιματηρή μάχη στα σύνορα τυνησίας – λιβύης, οι συνθήκες ωριμάζουν. Μήπως θα βοηθούσε και κάποια "τρομοκρατική ενέργεια" επί ευρωπαϊκού εδάφους;
Ας το επαναλάβουμε: οποιαδήποτε "αντιτρομοκρατική σταυροφορία" στη λιβύη δεν πρόκειται να αφήσει εκτός πεδίων μάχης κανένα απ’ τα κράτη του Μάγκρεμπ· ακόμα και το αιγυπτιακό. Όσοι μετρούν τις στρατιωτικές επιτυχίες τους με πνιγμένους φυγάδες στη Μεσόγειο, θα έχουν πολύ μέτρημα.
Αυτό κι αν είναι εκεχειρία! Ενώ στο "συριακό μέτωπο" οι μάχες έχουν περιοριστεί αλλά καθόλου σταματήσει, αντίστροφα προχωρά η συγκέντρωση στρατών. Η Ουάσιγκτον τελείωσε την αεροπορική βάση που παραχώρησαν οι κούρδοι στην πόλη Rmeilan και έχουν ξεκινήσει την κατασκευή άλλης μιας, νοτιοανατολικά του Kobani. Η Άγκυρα στέλνει συστηματικά όπλα και πυρομαχικά στις φιλικές της δυνάμεις (και γιατί όχι και ενισχύσεις σε καραβανάδες;). Η Μόσχα αυξάνει, επίσης, τον αριθμό τανκς και πυροβόλων που μεταφέρει με μεταγωγικά πλοία στη συρία.
Όλοι (θα) έχουν τον ίδιο στόχο: τα εδάφη που ελέγχει ακόμα ο isis – και δεν είναι λίγα. Οι ιδανικοί βάρβαροι, που δίνουν παράξενη παράσταση σ’ αυτήν την φάση του 4ου παγκόσμιου: στην ξαναμοιρασιά του πλανήτη όλοι έχουν τον ίδιο «αντίπαλο»...
Εν τω μεταξύ, κακές φήμες απλώνουν το "συριακό μέτωπο" προς τον λίβανο...
Παρακοιμώμενοι, σφουγγοκωλάριοι, τζουτζέδες, γελωτοποιοί, λακέδες· με μια λέξη αυλικοί. Οι παλιές ονομασίες των παλατιανών παρέπεμπαν σ’ έναν καταμερισμό καθηκόντων και ειδικοτήτων γύρω απ’ τον βασιλιά και την οικογένειά του. Εμπλουτίζοντας το πληβειακό υβρεολόγιο.
Τα παλάτια έχουν καταργηθεί προ πολλού. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι πολιτικές βιτρίνες της εξουσίας δεν έχουν το δικαίωμα να τακτοποιούν ανθρώπους τους βάζοντάς τους στην "αυλή". Δεν το ξέραμε, μας ήταν εντελώς αδιάφορο έως εχθρικό. Το μάθαμε, καθότι οι αυλικοί της αριστερής συνιστώσας της φαιορόζ κυβέρνησης εντελώς στιγμιαία ντρέπονται, οπότε αποκτούν μια εξίσου στιγμιαία ροπή προς τις απολογίες. Λογικό, αφού που είσαι νειότη που ‘λεγες πως θα γινόμουν άλλος. Οι αυλές κάθε είδους εξακολουθούν να μας είναι εχθρικές, με την προσθήκη ενός λεπτού σπασμού αναγούλας.
Σπέσιαλ αφιερωμένοι, λοιπόν, σ’ αυτούς που είδαν φως και μπήκαν (τα λεφτά είναι καλά! και όχι μόνο) και ελαφρώς τροποποιημένοι οι στίχοι. Ύμνος στην εξουσία (έστω στην βιτρίνα της):
Γριά πουτάνα που ξυρίζει τα πόδια της, γίνατε άρρωστοι μ’ αυτήνε όλοι,
ψυχομαμά που στολίζει τα αγόρια της…
Οι έλληνες μικροαστοί εννοούν τον δημόσιο χώρο σαν «το σπίτι τους», αλλά μόνο όταν θέλουν να διεκδικήσουν κυριότητα· όχι φροντίδα. Ίσως η αιτία (αλλά καθόλου δικαιολογία ή νομιμοποίηση) βρίσκεται στην ιδιαίτερη πανοπτικότητα του δημόσιου χώρου στην ύπαιθρο, απ’ την οποία ήρθαν στις πόλεις κατά χιλιάδες οι «εσωτερικοί μετανάστες». Αν έπρεπε να κρύβεται κανείς εκεί, στον δημόσιο χώρο των λαγγαδιών και των πηγών (και υπήρχαν, πράγματι, πολλές αμαρτίες εντός ή εκτός εισαγωγικών να κρυφτούν), ο δημόσιος χώρος των πόλεων βιώθηκε απ’ τους ίδιους και τους απογόνους τους με διπλό τρόπο: άλλοτε εχθρικός και ξένος κι άλλοτε η σκηνή της ιδιωτικής (ή οικογενειακής) επίδειξης. Στην πρώτη περίπτωση αδιάφορος ή για «να φωνάξω την αστυνομία». Στην δεύτερη περίπτωση ιδιόκτητος, κατ’ εξαίρεση και κατά παρέκκλιση· και πάλι «θα φωνάξω την αστυνομία».
Οι κοινωνίες των ελληνικών μικρότερων ή μεγαλύτερων πόλεων δεν έγιναν ποτέ αστικές με την ιστορική και μοντέρνα έννοια της λέξης. Έμειναν και παραμένουν ένα συνονθύλευμα επαρχιωτισμού, των χειρότερων εκφάνσεών του. Αρκεί κανείς να πάρει στα σοβαρά τα συσσωρευμένα σκουπίδια σε οτοστράντες και επαρχιακές οδούς στην εξοχή, για να καταλάβει ότι το «ιδιωτικό» συμφέρον των ελλήνων εννοεί πάντα τον δημόσιο χώρο σαν σκουπιδότοπο· αρκεί να είναι μακριά απ’ πόρτα τους. Αν πρόκειται για την πόρτα του ι.χ. τους, αυτή απομακρύνεται γρήγορα. Αν πρόκειται για την πόρτα του ακινήτου τους,"πάρτε τους απο 'δω".
Που πήγε η πρόοδος; Μετά από δεκαετίες στο πιο ψηλό καρφί των εικονοστασίων, η λατρεμένη ιδέα της προόδου εξαφανίστηκε απ’ τις σκέψεις, τα κίνητρα, τις αιτολογήσεις. Η τεχνολογία έχει πάψει να υποκρίνεται, καν και καν, ότι την αντικαθιστά. Δε δίνει λογαριασμό σε κανέναν, ούτε κανείς προλαβαίνει να της ζητήσει.
Η σημαία της αστικής ιδεολογίας όταν ήταν στα καλύτερά της, το ελιξήριο των ελπιδοφόρων νεωτερισμών, το πανηγυρικό φινίρισμα του άτεγκτου βέλους του χρόνου εμπρός, η πρόοδος, κατέβηκε νύχτα απ’ τον ιστό της. Κάτι Κονδύληδες υποστηρίζουν ότι ναι, αυτό το κόλπο τελείωσε προ πολλού. Ίσως. Οι τεχνογραφειοκράτες γιοί ή εγγονοί της μπουρζουαζίας έβαλαν στην πρώτη γραμμή τα δικά τους ιδανικά. Την ένταση και το αλεξίσφαιρο γιλέκο, απ’ έξω κι από μέσα. Αν κατέβηκε η σημαία της προόδου είναι επειδή ανέβηκε η σημαία της εφόδου.
Όχι άλλη υπομονή και καλωσύνη, λοιπόν. Τώρα φωτιά και σίδερο. Οι σταυροφόροι της ανάπτυξης θα τσαλακώσουν ό,τι και όσο γίνεται. Κάποιοι απο δάυτους θα τσαλακωθούν επίσης· αναπόφευκτο. «Παράπλευρες απώλειες». Είναι πάντα επικίνδυνοι, κι ακόμα χειρότεροι όταν μικραίνει το ταψί. Δεν υπάρχει, ακόμα, τίποτα να τους εμποδίσει. Κι ύστερα θα έρθουν τα αναφιλητά και οι αυτοκριτικές. Τότε οι επιζώντες θα ανακαλύψουν ξανά την ήρεμη ελκυστικότητα των ιδέων που δεν είναι ιδιοτελείς.
Συμβαίνει πάνω στα ερείπια: οι μακελάρηδες το ρίχνουν στη φιλοσοφία μόλις χορτάσουν. Το ήξερε ήδη ο Μπένγιαμιν, στον καιρό του.
Όργωσαν νύχτα την έκταση όπου ήταν να στηθούν σκηνές καταυλισμού προσφύγων, για να ακυρώσουν την εγκατάσταση. «Η πείνα και η βρωμιά φέρνουν εγκληματικότητα και αρρώστιες» είπαν, με την αυστηρότητα ειδικού – δεν μπορεί, κάτι θα ξέρουν.
Καλοί άνθρωποι! Πολύ καλοί άνθρωποι! Που στήνουν μπλόκο αυτοί οι αγρότες; Με την πρώτη ευκαιρία οι φίλοι της «μικρομεσαίας αγροτιάς» να στείλουν λουλούδια και γλυκά.
Απ’ την Κω ως τα Διαβατά, και απ’ τα Γιαννιτσά ως τα Άθυρα: μην πει κανείς ότι εδώ πρόκειται για φασίστες. Όχι, να μην το πει κανείς! Απλά «οι άνθρωποι έχουν τις αντιφάσεις» τους. Μεγάλο συγχωροχάρτι η «αντίφαση»... (Κι αυτοί στην ουγγαρία κάπως αντιφατικούληδες φαίνονται, έτσι δεν είναι;)
Στο κάτω κάτω δεν υπάρχει κι ένα τεράστιο κύμα αλληλεγγύης; Δεν πρόκειται οι έλληνες να διεκδικήσουν το νόμπελ ειρήνης χάρη στις γιαγιάδες στη Λέσβο;
Ναι, υπάρχει φιλανθρωπία, πράγματι. Φαίνεται όμως τόσο σίγουρη για τον εαυτό της που συγκατοικεί μεσοτοιχία με τον ρατσισμό. Φυσικά η «μεσοτοιχία» είναι όλοι αυτοί που γδέρνουν τους πρόσφυγες / μετανάστες με όποιον τρόπο μπορούν.
Το «όχι στην αυλή μου» είναι διεθνές trademark του φασιστορατσισμού. Αν είναι «μακρυά απ’ την αυλή τους» οι ίδιοι μικροαστοί μπορεί να χύνουν με το κιλό τα κροκοδείλια δάκρυά τους.
Θα την βρούμε μπροστά μας αυτήν την ήρεμη συγκατοίκηση φιλανθρωπίας και ρατσισμού. Και σύντομα. Όταν ο εθνικός κορμός θα καλύπτει τα καινούργια εγκλήματά του κάτω απ’ το «Ποιοί; Εμείς; Εμείς που βοηθήσαμε τους σύριους;»
«Σε 364 ανέρχονται οι παράνομοι μετανάστες, που από τις αρχές του έτους απελάθηκαν στην Τουρκία δυνάμει της διμερούς συμφωνίας επανεισδοχής Ελλάδας – Τουρκίας. Τα 267 άτομα επέστρεψαν στην Τουρκία μέσω του μεθοριακού σταθμού Κήπων Έβρου σε επιχείρηση της ελληνικής αστυνομίας την 1η και τη 2α Μαρτίου. Οι υπόλοιποι 97 παράνομοι μετανάστες απελάθηκαν στην Τουρκία, σε αντίστοιχες επιχειρήσεις το διάστημα που μεσολάβησε από τις αρχές του έτους έως και την 29η Φεβρουαρίου...» (απόσπασμα είδησης στις 3 Μάρτη).
Αν έχει κανείς την απορία πως απελαύνονται οι «ανεπιθύμητοι» μετανάστες, ιδού. Δεν τους αναγκάζουν να πάρουν φουσκωτά και να γυρίσουν όπως ήρθαν... Δεν τους αναγκάζουν, επίσης, να πηδήξουν πάνω απ’ τον φράκτη του Έβρου... Τους διώχνουν απ’ τον δρόμο, μέσω του συνοριακού περάσματος του Έβρου. Τους παραδίδουν στους συνοριοφύλακες της απέναντι μεριάς οδικά...
Αυτό για όλους αυτούς που «ξέχασαν» εδώ και μήνες ότι υπάρχουν αυτά τα περάσματα (Κήποι και Καστανιές) και ότι, κατά συνέπεια, το σύνθημα «να πέσει ο φράκτης» απλά έβαλε πλάτη στην μαζική εξαπάτηση περί «ανοικτών συνόρων» της ελλάδας, μέσω θαλάσης... (περισσότερα στο Sarajevo νο 104, γεωπολιτική του θανάτου: η ελληνική εκδοχή).
Ο θεσμός του ποδοσφαιρικού κυπέλλου είναι πολύ σοβαρός: τον τελικό παρακολουθεί πάντα ο πρόεδρος της δημοκρατίας, που απονέμει το κύπελλο στον νικητή. Να, λοιπόν, τι μπορεί να συμβεί στα καλά καθούμενα:
(27 Απρίλη 2002: η Α.Ε.Κ. κερδίζει στον τελικό του κυπέλλου τον Ολυμπιακό 2 – 1, και ο τότε πρόεδρος της δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος συγχαίρει τον πρόεδρο της νικήτριας π.α.ε. Μάκη Ψωμιάδη).
Η υπουργική απόφαση για κατάργηση του κυπέλλου είναι σωστή, αλλά πρέπει να ολοκληρωθεί: κατάργηση και του πρωταθλήματος! Τόσα πρωταθλήματα της προκοπής υπάρχουν στον κόσμο, που άνετα χορταίνουν και τους έλληνες φίλους της μπάλας. Τι χρειάζεται ένα ακόμα, ανεπρόκοπο;
(Απάντηση: για όλα τα υπόλοιπα εκτός απ’ την ποδοσφαιρική προκοπή).
Η άλλη εκδοχή είναι να αναθέσει ο υπουργός μια μελέτη περί ελληνικού ποδοσφαίρου σε κάποιο ινστιτούτο της Φλωρεντίας. Το αποτέλεσμα θα δικαιώσει όσα έχουμε υποστηρίξει εδώ και χρόνια: η μέγιστη χωρητικότητα της ελληνικής Α εθνικής (με κριτήρια πληθυσμού, διαφημιστικής αγοράς, κλπ) είναι 6 ομάδες. Ας παίζουν μεταξύ τους 4 ή 6 φορές κάθε χρονιά. Κάθε μάτς και ντέρμπι. Κάθε ντέρμπι και ρίνγκ. Αλλά οργανωμένα πράγματα.
Εκείνο που δεν πρέπει να κάνει ο υπουργός ποδοσφαίρου είναι να παραιτηθεί επειδή εκείνη η υπόθεση της «εγκληματικής οργάνωσης» καρκινοβατεί, και «η καθυστέρηση απονομής δικαιοσύνης» δημιουργεί έναν δικαιολογημένο εκνευρισμό σ’ αυτούς (και δεν είναι λίγοι) που υποψιάζονται ότι υπάρχει μεθόδευση.
Αν υπάρχει, είναι κι αυτή μια απόδειξη: οι μαφίες οι καλές έχουν τους τρόπους τους να αυτο-προστατεύονται.
Το μεγαλύτερο απ’ τα πρόσφατα λάθη της ιδιοκτησίας της π.α.ε. ΠΑΟΚ είναι αυτό που δεν ξέρει ότι έκανε. Απειλώντας περί «διάλυσης του αθηναϊκού ποδοσφαιρικού μονοπωλίου» μπήκε σε αναμέτρηση με την συλλογική μνήμη της πόλης: με την διάλυση της Σαλονικιώτικης μπασκετικής ηγεμονίας, στα τέλη των ‘80s και στις αρχές των ‘90s.
Υπήρξε μια ηρωϊκή περίοδος όπου οι μπασκετικές ομάδες του ΠΑΟΚ και του Άρη είχαν πολύ μεγαλύτερη αίγλη από τις δημοφιλείς π.ο.κ., και όχι άδικα. Οι διεθνείς επιτυχίες και διακρίσεις τους ήταν τόσες και τέτοιες ώστε ονόματα όπως Σταυρόπουλος, Φασούλας, Κόρφας, Πρέλεβιτς, Σάβιτς, Γιαννάκης, Γκάλης, Σούμποτιτς, Φιλίππου, Λυπηρίδης, ήταν στο στόμα δεκάδων χιλιάδων πιτσιρικάδων σ’ όλη την επικράτεια, ακόμα κι αν δεν ήξεραν τι ακριβώς είναι τα «3 δευτερόλεπτα». Η φωτιά είχε ανάψει απ’ το καλοκαίρι του ’87: το δίδυμο Γκάλης / Γιαννάκης (όχι μόνο του, προφανώς) είχε μάθει το πανελλήνιο ένα σπορ που ως τότε ήταν περιθωριακό για το «ευρύ κοινό». Και πολύ «αμερικάνικο» για την κουλτούρα της μεταπολίτευσης.
Όταν τα «εθνικά αφεντικά» βεβαιώθηκαν ότι το μπάσκετ «έχει λεφτά» αποφάσισαν ότι το βασίλειό του πρέπει να είναι μόνιμα στην Αθήνα. Η μετακόμιση του μπασκετικού κέντρου έγινε με συστηματικές κινήσεις, πάνω και κάτω απ’ το τραπέζι, κτυπήματα πάνω και κάτω απ’ τη μέση, πήρε κάποια χρόνια, αλλά έγινε. Κανείς επίσημος δεν διακήρυξε ή απείλησε κάτι. Το έκανε. Μόνο οι αθηναϊκές κερκίδες κελαηδούσαν χαιρέκακα: ποτέ ξανά το μπάσκετ στο βορρά!
Ένας απ’ τους κανόνες του «παιχνιδιού» που λέγεται καπιταλιστικός ανταγωνισμός είναι: when you have to shoot, shoot!! Don’t talk!!!
Κι αν δεν μπορείς να shoot, σουτ!!
Αυθεντικά ελληνικό
...Η μαρτυρία, εντελώς τυχαία, ταξιτζή στη Θεσσαλονίκη είναι ενδεικτική του πως λειτουργεί η «χρυσοφόρος» επιχείρηση μεταφοράς στα σύνορα.
- Πού πάτε κύριε, με ρωτάει.
- Στην αρχή της Εγνατίας, στο Βαρδάρη, απάντησα.
- Ωραία, θα προλάβω και το 8.20 να βρω κανά μαυράκι, συνεχίζει.
- Και τι είναι το 8.20 και το μαυράκι, τον ρωτώ.
- Την πέφτω στον σιδηροδρομικό σταθμό και, με το που φτάνει το τρένο εκείνη την ώρα από την Αθήνα, όλο και θα τσιμπήσω κανέναν από τη Συρία. Έρχονται και άλλοι συνάδελφοι για να πάρουν κανένα κομμάτι κι εκεινοι, αλλά εγώ αφήνω λίγο πιο έξω το αμάξι και ψαρεύω.
- Και πόσο πάει η κούρσα μέχρι την Ειδομένη;
- Εκατό το κεφάλι. Βγάλε τα 17 που είναι το πετρέλαιο, βγαίνει καλό μεροκάματο, ένα τέτοιο αγώι την ημέρα είσαι βασιλιάς.
Αυτό είναι! «Γδάρσιμο». Εντελώς ελληνικό. «Μα δεν είναι όλοι έτσι» θα πει κάποιος. Σωστά. Υπάρχουν και οι «αλλιώς». Μόνο που οι «έτσι» δεν κινδυνεύουν να φάνε κλωτσιές απ’ τους «αλλιώς», ακόμα κι οι δεύτεροι είναι δίπλα.
Κι αυτό είναι ακόμα πιο βαθιά ελληνικό. Η ειρηνική συνύπαρξη των «έτσι» και των «αλλιώς» (σα να λέμε «πάνω πλατεία» και «κάτω πλατεία»...), η ανοχή των δεύτερων και το πονηρό σήκωμα των ώμων των πρώτων, είναι η υλική έκφραση της ιδιωτικοποίησης της ηθικής. Που με τη σειρά της είναι το «ελευθέρας» σε κάθε πιθανή και απίθανη ξεφτίλα. Έτσι ώστε εν τέλει οι «έτσι» μπορεί να γίνονται και λίγο «αλλιώς» (να πηγαίνουν μια σακούλα κονσέρβες στα φουκαριάρικα τα μαυράκια), αλλά και οι «αλλιώς» να γίνονται και λίγο «έτσι», κάπου αλλού, πιο μακρυά.
Κάποιος βιάζει την ανήλικη ανηψιά του, αλλά ανάβει κι ένα κερί στην εκκλησία. Ελληνικό, πολύ ελληνικό.
Μόνο σε φωτογραφίες τα έχω δει. Αλλά τα 500ευρα βρίσκονται ήδη στο χείλος της παρανομίας. Τα αγαπάνε (λέει) οι μαφιόζοι και οι τρομοκράτες, επειδή επιτρέπουν την μεταφορά μεγάλων ποσών με μικρό όγκο χαρτονομισμάτων. Τα 500ευρα έχουν αποκτήσει και παρατσούκλι: «μπιν Λάντεν». Οι τραπεζίτες ένοιωσαν ξαφνικά ότι πρέπει να ηγηθούν του αντιτρομοκρατικού αγώνα (πως έλειψαν τόσο καιρό;) και να απαγορεύσουν τα 500ευρα. (Περισσότερα στο Sarajevo νο 104, τράπεζες και μετρητά: τα ρέστα τους!).
Άλλη μια ένεση βλακείας στο ψοφίμι της κοινής γνώμης. Καλού κακού θα πρέπει να γίνει μια λίστα με τα γούστα των μαφιόζων. Ας πούμε: έχουν εμμονές σε συγκεκριμένες μάρκες αυτοκινήτων· ας απαγορεύτουν κι αυτά. Μήπως έχουν και τίποτα βίτσια απ’ αυτά της καλής κοινωνίας; Ωιμέ! Με φραγκοδίφραγκα θα την βγάζουν οι άρχοντες, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Συνεχίζει να διαμαρτύρεται η εκκλησία για την αποτέφρωση των νεκρών. Αυτή τη φορά για ένα νόμο που επιβάλλει στους παπάδες να κάνουν χριστιανική κηδεία αν κάποιος που επέλεξε τον κλίβανο είχε, μέσα στις τελευταίες του επιθυμίες, και τις αγιαστούρες μια κανονικής κηδείας. «Δεν συμβιβάζονται αποτέφρωση και χριστιανική κήδευση» λέει η κεντρική επιτροπή τους.
Παράξενο να θέλει κανείς και τα δύο, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Είναι και οιοικογενειακοί τάφοι στη μέση... Απ’ την μεριά τους οι εκπρόσωποι του θεού θα πρέπει να το ξανασκεφτούν. Αν είναι να θάβονται βάζαμε στάχτη αντί για φέρετρα δεν χρειάζονται τάφοι 2 επί 1,5. Αρκούν λακουβίτσες σαν φρεάτια της ευδαπ. Έτσι θα βγαίνουν περισσότερα σκάματα ανά τετραγωνικό νεκροταφείου, δηλαδή περισσότερα κέρδη.
Κάνουμε λάθος;
Ο χαριτωμένος υγιεινισμός του νεοφιλελευθερισμού έστησε μια τεράστια βιομηχανία φροντίδας του εαυτού, που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από οποιαδήποτε άλλη βιομηχανία. Αυτό πανηγυρίστηκε δεόντως. Αλλά το χαμόγελο έχει αρχίσει να ζαρώνει, αποκαλύπτωντας τα αιχμηρά δόντια του θέματος. Ο πάνω δεξιά κυνόδοντας λέγεται επιβάρυνση των δημόσιων συστημάτων υγείας. Απ’ την μια κανείς δεν τολμάει να τα καταργήσει εντελώς. Καραδοκούν βαριές επιδημίες που δεν θα αντιμετωπίζονται με το φάρμακο «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Απ’ την άλλη που τελειώνει το δημόσιο συμφέρον; Το κεφάλαιο κερδίζει μονά ζυγά, αλλά το μονά – εναντίον – ζυγών προκαλεί ναυτία.
Η μυστική υγεία της υγιεινιστικής φάμπρικας είναι τελικά απλή. Πρέπει να αναμορφωθεί η κοινωνική δυστυχία για να μπορεί ο καθένας να παζαρεύει τους ισολογισμούς του πάνω της. Μόνον οι άκρως καχύποπτοι μπορούν να ζήσουν με ηρεμία την πιθανότητα να αρρωσταίνουν ή να αποκτούν ρυτίδες σαν άνθρωποι. Οι υπόλοιποι θα νεάζουν και θα υγιαίνουν on / off. Όσο φτηνότερα τόσο καλύτερα.
«Οι μονάδες πρόληψης και καταστολής της εγκληματικότητας της αστυνομίας του Παρισιού για πρώτη φορά θα εξοπλιστούν με επιθετικά τουφέκια ώστε να μπορούν να απαντούν αποτελεσματικά σε πυρά όπλων τύπου καλάσνικοφ και να επεμβαίνουν ταχέως στην περίπτωση «μαζικών φόνων» ανακοίνωσε χθες ο υπουργός εσωτερικών Μπερνάρ Καζνέβ» (απ’ την καθεστωτική «καθημερινή»).
Αδειάζοντας σταθμούς του μετρό με οπλοπολυβόλα.
Παλιότερες αναρτήσεις:
21-31 Δεκεμβρίου 2016 |
11-20 Δεκεμβρίου 2016 |
1-10 Δεκεμβρίου 2016 |
21-30 Νοεμβρίου 2016 |
11-20 Νοεμβρίου 2016 |
1-10 Νοεμβρίου 2016 |
21-31 Οκτωβρίου 2016 |
11-20 Οκτωβρίου 2016 |
1-10 Οκτωβρίου 2016 |
21-30 Σεπτεμβρίου 2016 |
11-20 Σεπτεμβρίου 2016 |
1-10 Σεπτεμβρίου 2016 |
21-31 Αυγούστου 2016 |
11-20 Αυγούστου 2016 |
1-10 Αυγούστου 2016 |
1-4 Ιούλη 2016 |
21-30 Ιούνη 2016 |
11-20 Ιούνη 2016 |
1-10 Ιούνη 2016 |
21-31 Μάη 2016 |
11-20 Μάη 2016 |
1-10 Μάη 2016 |
21-30 Απρίλη 2016 |
11-20 Απρίλη 2016 |
1-10 Απρίλη 2016 |
21-31 Μάρτη 2016 |
11-20 Μάρτη 2016 |
1-10 Μάρτη 2016 |
27-29 Φλεβάρη 2016
