Η απεργία. Το εννοούν. Και η απεργία της 29ης για την αύξηση - διπλασιασμό - του κατώτατου μισθού στις ηπα στα 15 δολάρια (με την διαφορά ώρας που μας χωρίζει, για μας μπορεί να φτάνει να είναι και 30/11) ξεκίνησε απ’ τα χαράματα. Προς το παρόν μόνο φωτογραφίες, από διάφορες πόλεις στις ηπα. Θα επανέλθουμε.
(Η τελευταία στη σειρά φωτογραφία είναι απ' το Sao Paolo της βραζιλίας).
Το αφεντικό τρελάθηκε; Μιλώντας σ’ ένα συμπόσιο στην Istanbul ο τούρκος πρόεδρος Erdogan πέταξε την κουβέντα του:
Γιατί μπήκαμε; [σ.σ.: στη συρία] Δεν εποφθαλμιούμε συριακό έδαφος. Το θέμα είναι να επιστραφεί η γη στους ιδιοκτήτες της. Αυτό σημαίνει ότι είμαστε εκεί για να αποκατασταθεί η δικαιοσύνη. Μπήκαμε για να τερματίσουμε την εξουσία του τύραννου al-Assad που τρομοκρατεί με κρατική τρομοκρατία. Δεν μπήκαμε για άλλο λόγο.
Αυτό για τον τερματισμό της εξουσίας (του τυράννου...) έκανε τον γύρο της κυβερνόσφαιρας. "Κήρυξε η τουρκία πόλεμο στη συρία;" ήταν μια εύλογη απορία.
Όχι!... Αφήνοντας στην άκρη το (καθόλου απίθανο) ενδεχόμενο ο Erdogan να κάνει κάποια φαρμακευτική θεραπεία (που τον επηρεάζει...) δείχνει ελαφρά (;) εκνευρισμένος: ενώ ο στρατός του και το συριακό πεζικό είναι απασχολημένοι με την κατάληψη της al-Bab, κούρδοι ένοπλοι των ypg με κάποια κάλυψη απ’ τον στρατό του "τύραννου", τους πλαγιοκοπούν, καταλαμβάνοντας κάποια χωριά που πριν ήταν στον έλεγχο του fsa. Μήπως γι’ αυτές τις παρενοχλήσεις φταίει το γεγονός ότι η Άγκυρα δεν έπεισε, τελικά, τους αντάρτες στο ανατολικό Aleppo να αποχωρήσουν, όπως είχε υποσχεθεί, όταν το πρότειναν Μόσχα και Δαμασκός; Ποιος ξέρει;
Έχει σημασία, επιπλέον, τι συμπόσιο ήταν αυτό στο οποίο είπε τέτοια πράγματα ο τούρκος πρόεδρος: πρόκειται για πρωτοβουλία του ισραηλινού κοινοβουλίου, για "δια-κοινοβουλευτικό διάλογο" (ευκαιρία για πληρωμένο τουρισμό δηλαδή...), με τον ιδιαίτερα δηλωτικό τίτλο "πλατφόρμα της Ιερουσαλήμ".
Προφανώς, λέγοντας ότι ο στρατός του εισέβαλλε στη συρία εναντίον του τυράννου Άσαντ, είπε κάτι που ήθελαν να ακούσουν οι (ισραηλινοί) ακροατές του.
Δεν ανέφερε τίποτα για το αν συμφωνεί επ’ αυτού η Μόσχα και η Τεχεράνη.
(Λεπτομέρειες...)
Αριβισμός rules o.k. Το να σου προτείνουν, για παράδειγμα, να γίνεις πρόεδρος στη Λυρική (ή στα μπαλέτα Μπολσόι) και να δεχτείς (εσύ, ο κατά τη γνώμη σου άτεγκτος μαρξιστής / λενινιστής οικονομολόγος) γιατί, σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς, πιάσε πόστο και κράτα το, αυτό είναι λογικό. It’s o.k. που θάλεγαν και στις μακρινές ινδίες.
Το να σου προτείνουν να πας στη "μεταβατική" επο - αυτό θα ήταν το ζόρικο! Εκεί, ακόμα και οι "γνήσιοι επαναστάτες", οι πιο γενναίοι οργανικοί διανοούμενοι, θα κόλωναν...
Θέσεις υπάρχουν πάντως.
Αριβισμός με διδακτορικό. Γιατί, τελικά, θέλει ο Renzi να μείνει στη θέση του, θέλει δηλαδή να ψηφίσουν οι ιταλοί "ναι" στις συνταγματικές αλλαγές που προτείνει, για την συγκεντροποίηση της εξουσίας εκεί; Για να σώσει τους ψηφοφόρους του; Όχι. Για να σώσει τις τράπεζες; Όχι. Για να αλλάξει η ευρώπη την πολιτική της για το μεταναστευτικό λέει ο ίδιος. Θα το βάλει ζήτημα, απειλώντας ότι το ιταλικό κράτος δεν θα συνεισφέρει το μερδικό του στον προϋπολογισμό της ε.ε. "αν δεν...".
Κλείνει το μάτι στους φασίστες ψηφοφόρους ο σοσιαλδημοκράτης;
Γιατί; Πρώτη φορά είναι;
Συρία 1. Το ανατολικό Aleppo πέφτει σταδιακά και σταθερά στα χέρια του συριακού στρατού και των συμμάχων του. Κάμποσες εκατοντάδες άμαχοι φεύγουν, κατά κύριο λόγο προς "στρατόπεδα περίθαλψης" που φαίνεται πως έχει οργανώσει ο ρωσικός στρατός. Η πτώση του ανατολικού Aleppo ήταν αναμενόμενη: οι στρατιωτικοί συσχετισμοί δεν σήκωναν συζήτηση, εκτός αν στο πλευρό των αντικαθεστωτικών έμπαινε κάποια (κρατική) αεροπορία...
Εκείνο που δεν περιμέναμε ήταν μια πρόσφατη εξέλιξη στην Ουάσιγκτον. Μια βδομάδα μετά την εκλογική επιτυχία του ψόφιου κουναβιού, στις 15 Νοέμβρη, η αμερικανική βουλή ενέκρινε "ομόφωνα" (δηλαδή διακομματικά), με ελάχιστους παρόντες, και μια διαδικασία εξπρές που χρησιμοποιείται για τριτεύουσας σημασίας ζητήματα, λες και είναι το ελληνικό κοινοβούλιο, την πρόταση νόμου νο 5732, που αφορά "την προστασία των αμάχων στη συρία".
Το πράγμα θα ήταν μάλλον αδιάφορο, αν ένα απ’ τα άρθρα του νόμου δεν προέβλεπε την πιθανότητα κήρυξης ζώνης απαγόρευσης πτήσεων στη συρία, μιας ή περισσότερων. Εδώ το ζήτημα σοβαρεύει.
Συρία 2. Κατ’ αρχήν αυτή η πρόταση νόμου, αφού εγκριθεί και απ’ την γερουσία (πράγμα που αυτή τη στιγμή δεν έχει γίνει) χρειάζεται και την υπογραφή του (όποιου) αμερικάνου προέδρου για να γίνει οριστικά νόμος. Τίνος προέδρου; Ως την ορκωμοσία του ψόφιου κουναβιού, στις 20 Γενάρη, πρόεδρος παραμένει, υπηρεσιακός, ο απερχόμενος Ομπάμα - θεωρούμε μάλλον απίθανο το να υπογράψει ένα τέτοιου είδους σχέδιο με τα πόδια του στο κατώφλι. Αλλά, πάλι, ποτέ δεν ξέρεις...
Υποτίθεται ότι το ψόφιο κουνάβι δεν θέλει να τα βάλει με τη Μόσχα και, επίσης, δεν ενδιαφέρεται για την ανατροπή του Άσαντ· συνεπώς (έτσι πάει το πράγμα) κανονικά δεν πρόκειται να υπογράψει ένα νόμο "με ζώνες απαγόρευσης πτήσεων" που θα συνεπάγεται κατάρριψη συριακών ή/και ρωσικών πολεμικών αεροπλάνων. Ορισμένοι έχουν φτάσει, λοιπόν, να υποστηρίζουν ότι η προώθηση αυτού του νόμου γίνεται ερήμην του ψόφιου κουναβιού, σχεδόν εναντίον του, συνωμοσία των επιρροών της Κλίντον (!!!).
Αν, όμως, διαβάσει κάποιος πιο προσεκτικά το σχετικό άρθρο καθώς και όλο το νόμο θα δει ότι πρόκειται για ένα "νόμο - πλαίσιο" που δεν επιβάλει στον επόμενο ένοικο του λευκού οίκου να αρχίσει την κατάρριψη ρωσικών ή συριακών πολεμικών· του επιτρέπει, όμως, να διαπραγματευτεί (για "το καλό των αμάχων") έχοντας κι αυτή την απειλή πάνω στο τραπέζι.
Εν τω μεταξύ το ανατολικό Aleppo θα πέσει γρήγορα, πολύ γρηγορότερα απ’ το τέλος, με τον α ή τον β τρόπο, αυτής της αμερικανικής διαδικασίας. Για ποιους αμάχους στη συρία θα νοιαστούν οι αμερικάνοι κυβερνο-συντηρητικοί το 2017;
Συρία 3. Δεν ξέρουμε. Είναι γεγονός όμως ότι την προώθηση του συγκεκριμένου νόμου ήθελαν πολύ τα φιλο-Τελ Αβίβ λόμπυ στις ηπα. Και είναι επίσης γεγονός ότι το ψόφιο κουνάβι και τα ως τώρα διορισμένα μέλη σε διάφορα κεντρικά πόστα της καινούργιας αμερικανικής κυβέρνησης (με μια δόση υπερβολής αλλά όχι εκτός πραγματικότητας: το μισό αποστρατευμένο πεντάγωνο πιάνει τις "πολιτικές" θέσεις), είναι επίσης ιδιαίτερα φιλο-Τελ Αβίβ.
Το ότι δεν μπορούμε, λοιπόν, να εκτιμήσουμε προς το παρόν την αξία του 5732 (και την βιασύνη για την προώθησή του) είναι το ένα. Το ότι είμαστε εξαιρετικά επιφυλακτικοί έως καχύποπτοι είναι το δεύτερο. Το έχουμε ήδη πει, θα το ξαναπούμε: αν πρόκειται να αλλάξει κάτι στην ιμπεριαλιστική τακτική της Ουάσιγκτον, αυτό θα είναι να δώσει "περισσότερο χώρο δράσης" σε επιλεγμένους συμμάχους της...
Ρώμη: προσοχή στην "αστάθεια"… Για κάποιο λόγο που θα μπορούσε να ονομαστεί πολιτική ματαιοδοξία ορισμένες πολιτικές βιτρίνες στην ευρώπη συνδέουν τις καρέκλες τους με την έκβαση ενός δημοψηφίσματος. Υποθέτουμε ότι θέλουν να ρίξουν το βάρος τους υπέρ της μιας ή της άλλη απάντησης, δείχνοντας το πόσο πολύ την "πιστεύουν".
Το έκανε ο Κάμερον. Δεν έπαθε, βέβαια, τίποτα που σχόλασε όταν έχασε στο δημοψήφισμα για την έξοδο (ή μη) του Λονδίνου απ’ την ε.ε. Στο κάτω κάτω αυτή η έξοδος έχει τόσο δρόμο μπροστά της, ώστε ο πρωθυπουργός που θα την μεθοδεύσει ή θα την ολοκληρώσει είναι δευτερεύον ζήτημα.
Το ίδιο έχει κάνει ο ιταλός Renzi. Όταν πρότεινε δημοψήφισμα για την έγκριση (ή την απόρριψη) συνταγματικών αλλαγών που θα κάνουν πιο συγκεντρωτική την διοίκηση του ιταλικού κράτους, θεώρησε ότι έπρεπε να αντιμετωπίσει το ενδεχόμενο ενός "όχι" ρίχνοντας το γιάπικο βάρος του στο "ναι" ως το σημείο να απειλήσει ότι θα παραιτηθεί αν δεν κερδίσει.
Το δημοψήφισμα είναι να γίνει την ερχόμενη Κυριακή (4/12). Και ενώ αφορά καθαρά ένα εσωτερικό θέμα του ιταλικού κράτους / κεφάλαιου, τα "εσωτερικά θέματα του ιταλικού κράτους / κεφάλαιου" έχουν αυτήν την εποχή μια μεγάλη τρύπα: την "τύχη" 8 τραπεζών, που βουλιάζουν στα μη εξυπηρετούμενα δάνεια που έδωσαν τις καλές εποχές, κυρίως επιχειρηματικά.
Ως τώρα η κυβέρνηση Renzi προσπαθεί να γλυτώσει το bail in (που θα σημάνει και κατάσχεση καταθέσεων), ψάχνοντας για "επενδυτές" που θα αγοράσουν μετοχές των χρεωκοπημένων μαγαζιών. Ειδικά η Monte dei Paeschi di Siena (η παλιότερη τράπεζα στον δυτικό κόσμο, ιδρύθηκε το 1472...) είναι αυτή τη στιγμή στον πάγκο: το σύνθετο σχέδιο ανακεφαλαιοποίησής της μεγέθους 5 δις. ευρώ περιμένει τους επίδοξους "επενδυτές". Πρόκειται για την τρίτη σε μέγεθος ιταλική τράπεζα. Και μέσα στο Δεκέμβρη έχει προγραμματιστεί η ανακοίνωση παρόμοιων σχεδίων για τις υπόλοιπες. Πράγμα που σημαίνει: είναι η χειρότερη στιγμή για το ιταλικό κράτος / κεφάλαιο για μια περίοδο αναζήτησης καινούργιας κυβέρνησης, με όλη την θεαματική ανακατωσούρα που προβλέπεται σε τέτοιες περιπτώσεις, που είναι όμως το ψόφιο κρέας για τις ύαινες του διεθνούς χρηματοπιστωτισμού (συμπεριλαμβανόμενων και των ιταλικών τέτοιων).
Τι σημαίνουν αυτά; Αν οι ιταλοί ψηφοφόροι ψηφίσουν "όχι" στα σχέδια του Renzi, αυτός, σαν "υπεύθυνος πολιτικός", θα πρέπει να κοιτάξει την πρωθυπουργική καρέκλα και να ξανασκεφτεί τον χωρισμό.
Για το καλό του λαού και του τόπου πάντα.
Αθήνα: mind the gap… Αν έλεγε κανείς στις τωρινές κυβερνητικές βιτρίνες, πριν σχεδόν 2 χρόνια, όταν μονομαχούσαν με τους ανεμόμυλους της φαντασίας τους, ότι οι καθυστερήσεις και το τρενάρισμα θα πληρωθούν ακριβά, θα τους χάλαγε την φανταστική τους επίθεση για την κατάληψη του Βερολίνου. Και ο λαός θα τον έκρινε σαν "προδότη" (το παραδεχόμαστε: είμαστε τέτοιοι!)
Να, όμως, πως έρχονται τα πράγματα: όποια κι αν είναι τα αποτελέσματα στο ιταλικό δημοψήφισμα, με μια επερχόμενη χρονιά "εκλογική" σε διάφορα μέρη της ευρώπης (το 2017), το τελευταίο που απασχολεί τους καταραμένους δανειστές είναι αν θα γίνουν εκλογές και στην ελλάδα. Κι αν αυτό είναι το τελευταίο όπλο της Αθήνας, είναι πιο παιδικό και από νεροπίστολο.
Δεν το έχουμε σίγουρο ότι ο υπ.οικ. "απείλησε" με εκλογές, παρότι τέτοια είναι η κυρίαρχη δημαγωγική ερμηνεία. Υπήρχε, ίσως, ένας τόνος απελπισίας στην αλληλουχία των συλλογισμών του: αν δεν καταφέρουμε να πάρουμε κάτι τις για το "χρέος" ώστε να μπορέσουμε να χωθούμε στην "ποσοτική χαλάρωση" της ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας, τι θα πουλήσουμε για επιτυχία; Και πόσο να σταθούμε χωρίς μια επιτυχία;
Πως είχαμε μείνει με την ιδέα ότι ο περίφημος διαγωνισμός για τις τηλεοπτικές άδειες, το "τους έκλεισα 3 μέρες σ’ ένα δωμάτιο και τους τα πήρα" (του εξοχότατου πρωθ.) και τα 250 μύρια που θα πήγαιναν υπέρ αδυνάτων ήταν μια υπεραρκετή επιτυχία; Στράβωσε κάτι;
Αλήθεια: εξυγίανση ποδοσφαίρου· κτύπημα κατά της διαπλοκής... Που βρίσκονται αυτές οι εκστρατείες; Καιρό έχει να ακουστεί κάποια επιτυχία απ’ τα μέτωπα. Άκλαφτη θα πάει η πρώτη / δεύτερη φορά;
Ένδοξοι θάνατοι. Σε περιμένει καλή παρέα καπετάνιο, εκεί πάνω - ή όπου τέλος πάντων. (Αριστέρα Che, δεξιά Camilo Cienfuegos…).
Και σίγουρα δεν λυπήθηκες που πας στα δικά τους ραβαΐσια. Γιατί εδώ κάτω, όπως ξέρουν τα παληκάρια εκεί πάνω, τα έχουμε κάνει εντελώς σκατά. Εδώ και καιρό.
Τυχαίοι θάνατοι. Ή θάνατοι τυχαίων; Είναι σίγουρο ότι κανένας κοτζάμ υπουργός δεν θα ήθελε να σχολιάσουν τον βίαιο θάνατο κάποιου δικού του σαν "πώς κάνετε έτσι; θα μπορούσε να συμβεί οπουδήποτε". Αν, για παράδειγμα, το 6χρονο εγγόνι (δεν ξέρουμε αν έχει, ευχόμαστε να είναι μια χαρά πάντως) του κυρίου (με την έννοια: αφεντικό) Μουζάλα πέθαινε ουρλιάζοντας καθώς καιγόταν ζωντανό, ο υπουργός δεν θα τολμούσε να μιλήσει για "τυχαιότητα".
Είναι επίσης σίγουρο ότι όλοι οι άνθρωποι της εξουσίας είναι (ή γίνονται) καθάρματα. Γι’ αυτούς οι θάνατοι των άλλων, ειδικά εκείνων που κρατούν αιχμάλωτους, είναι "τυχαίοι". Θα μπορούσαν να συμβούν οπουδήποτε. Και κρίνουν "τυχαίους" τους θανάτους επειδή για "τυχαίους" έχουν τους αιχμαλωτούς τους. Δεν είναι παρά συστατικά μιας μάζας χρήσιμης για διάφορα παιχνίδια και μπίζνες. Cool λοιπόν...
Όχι όμως. Πρόκειται για δολοφονίες: σ’ αυτούς τους ανθρώπους που τους απαγορεύεται (με διάφορες μορφές βίας) να ζήσουν σαν άνθρωποι, σ’ αυτούς τους ανθρώπους που το μόνο που τους επιτρέπεται είναι να πεθαίνουν (συναισθηματικά, ηθικά), κανένας θάνατος δεν είναι "τυχαίος".
Συμπτώσεις. Δεν το προσέξαμε· απολογούμαστε. Η αεροπορική επίθεση σε θέσεις του τουρκικού στρατού έξω απ’ την al-Bab, βορειοανατολικά του Aleppo, με τρεις τούρκους στρατιώτες νεκρούς, έγινε στην επέτειο την κατάρριψης του Su-24 από τουρκικό πολεμικό· πριν ένα χρόνο.
Τυχαίο; Δεν βάζουμε το χέρι μας στη φωτιά, ούτε στο "όχι" ούτε στο "ναι"... Πάντως την επόμενη ημέρα (Παρασκευή 25) Ερντογάν και Πούτιν κουβέντιασαν το θέμα. Τηλεφωνικά. Και επειδή είχαν πολλά να πουν, ξαναμίλησαν (πάντα τηλεφωνικά) το Σάββατο 26. Φαίνεται ότι ο τούρκος πρόεδρος ξαναδιαβεβαίωσε τον ρώσο ότι "σέβεται την εδαφική ακεραιότητα της συρίας". Συζήτησαν, επίσης, για την ανθρωπιστική κρίση στο (ανατολικό) Aleppo... Και τα λοιπά και τα λοιπά. Εντελώς συμπτωματικά το ίδιο Σάββατο ο τούρκος πρωθυπουργός Mevlüt Çavuşoğlu έκανε επίσημη επίσκεψη στην Τεχεράνη. Συνοδευόμενος απ' τον επικεφαλής της MIT Hakan Fidan...
Αν η Μόσχα έβαλε, με οποιονδήποτε τρόπο, το χέρι της σ’ αυτόν τον μεμονωμένο βομβαρδισμό βόρεια της al-Bab, για λόγους "αναμνηστικούς" ας πούμε (...) και θεωρεί ότι ισοφάρισε τον έναν δικό της νεκρό πιλότο (πέρυσι), 3:1 δηλαδή, τότε ο Ερντογάν πρέπει να το δεχτεί αδιαμαρτύρητα. Με μια σκέτη συγγνώμη δεν ξεμπερδεύεις σε τέτοιες περιπτώσεις σαν την περσινή...
Για πόλεμο δεν πρόκειται;
Ενότητα (θρησκευτική). Σε μια συμβολική κίνηση που οπωσδήποτε θα έχει κάποιες πολιτικές συνέπειες, η "ένωση των σουνιτών ακαδημαϊκών" του ιράκ αναγνώρισε την σιϊτική πολιτοφυλακή του ιράκ σαν "κάτι ανάλογο" του τακτικού ιρακινού στρατού, και (τυπικά) τμήμα του. Θυμίζουμε οτι η συγκεκριμένη πολιτοφυλακή (Hashd al-Sha’abi) συμμετέχει στην πολιορκία της Μοσούλης.
Το κύρος και την επιρροή της εν λόγω ένωσης δεν τα ξέρουμε. Το γεγονός ωστόσο δεν θα πρέπει να αφήνει αδιάφορο το Ριάντ, που έχει εξειδικευτεί στον θρησκευτικό (γεωπολιτικό στην πραγματικότητα) ενδομουσουλμανικό πόλεμο, με στόχο το ιράν και τους σιίτες.
Ακόμα, λοιπόν, κι αν η επιρροή αυτών των σουνιτών ακαδημαϊκών είναι περιορισμένη στο ιράκ, ασφαλώς η περίπτωσή τους θα αξιοποιηθεί και έξω απ’ αυτό.
Post-truth.Μετά-αλήθεια (!!!) Το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης ανακήρυξε το «post-truth” λέξη της χρονιάς· κι έτσι μάθαμε ότι υπάρχει και τέτοιου είδους “διαγωνισμός”.
Τι είναι, λοιπόν, η “μετά-αλήθεια”; Ένας ευφημισμός για το ψέμα; Για την εξαπάτηση; Ή, μήπως, κάτι διαφορετικό, ίσως μια επίκαιρη, σύγχρονη παραπλάνηση;
Σύμφωνα με τους επίσημους ορισμούς το post-truth χρησιμοποιείται κυρίως σαν χαρακτηρισμός της καθεστωτικής πολιτικής. Όπου εντοπίζονται (λένε όσοι ανακάλυψαν προχτές την αμερική) απ’ την μια μεριά η αυξητική τάση της προκλήσης συναισθηματικών αντιδράσεων μέσω μιας ορισμένης αντιδραστικής συνθηματολογίας και απ’ την άλλη μεριά η εξίσου αυξητική τάση των ψηφοφόρων να βρίσκουν θαλπωρή σ’ αυτή τη συνθηματολογία, αδιαφορώντας για την σχέση της με την πραγματικότητα.
Ωραία ήπειρος αυτή των «post-truth politics”, ε; Μόνο που οι διαφημιστές είναι post-truth πλασιέ εδώ και έναν αιώνα τουλάχιστον. Που πάει να πει: η υποτιθέμενη «ανακάλυψη» είναι μια ήπειρος των σχέσεων εξουσίας όχι απλά γνωστή αλλά χιλιοπερπατημένη.
Οπότε; Το ότι διάφοροι κάνουν (σύντομες) καριέρες στον κόσμο του Θεάματος «ξανασυσκευάζοντας» και πουλώντας για «καινούργια ανακάλυψη» το παλιό είναι μάλλον αναμενόμενο. Το ότι κοτζάμ πανεπιστήμιο της Οξφόρδης κάνει «στατιστική» στη χρήση λέξεων (κάτι που είναι δουλειά της google υποθέτουμε...) μας κάνει εντύπωση, όχι όμως για πολύ. Σε τελευταία ανάλυση κάπως πρέπει να την βγάζουν ακόμα και τέτοιοι θεσμοί.
Πολιτικό ενδιαφέρον βρίσκουμε στο ότι τέτοιου είδους «ανασυσκευασίες» λειτουργούν, είτε το έχουν σα σκοπό είτε όχι, σαν ξέπλυμα της απάτης των εξουσιών και στους σφετεριστές κυρίαρχους πρώτης, δεύτερης, τρίτης, εκατοστής γραμμής. Το να αποκαλείς τον άλλο ψεύτη και απατεώνα είναι άραγε ξεπερασμένο; Ή μήπως επειδή είναι ιστορικά επιβεβαιωμένο και βεβαρυμένο, είναι απόλυτα ακριβές και με συνέπειες; Ισχύει αυτό. Το δεύτερο.
Ενώ η «μετα-αλήθεια»; Έννοια φρεσκαδούρα, σπαρταράει. Δεν έχει ιστορικό βάρος ούτε παραπέμπει αμέσως στη διαρκή αλήθεια κάθε καθεστωτικής προπαγάνδας. Εμφανίζεται σαν προσδιορισμός μιας «καινούργιας κατάστασης» την οποία (έτσι πάει) είναι μάλλον νωρίς για να αντιμετωπίσουμε, αλλά είναι συνεπής στο ραντεβού της με την χειραγωγήση, ώστε να την υποστούμε αναγκαστικά.
Παλιατζούρες. Στην κοινωνία του θεάματος ο Ντεμπόρ γράφει κάπου, δυσοίωνα, για την αλήθεια που γίνεται μια στιγμή του ψέματος· κι έτσι δεν μπορεί να διακριθεί απ’ αυτό. Το ότι το βιβλίο κυκλοφόρησε πριν 40 χρόνια, το 1966, δεν έχει καμία σημασία για εκείνους που εξαπατούν ανακοινώνοντας ότι ανακάλυψαν πρόσφατα την post-truth. Δεν έχει (προς το παρόν) σημασία ούτε για εκείνους που χειροκροτούν κάθε αγύρτη που θα τους υποσχεθεί κάποιου είδους “δευτέρα παρουσία”, επι γης, αύριο, και υπέρ τους.
Όμως ούτε κι αυτή η εθελοδουλεία είναι καινούργια. Η εικονική πραγματικότητα υποκαθιστά μαζικά, για τους οπαδούς της, αυτό που μέχρι πριν λίγα χρόνια ονομαζόταν, ξερά, νέτα – σκέτα, πραγματικότητα. Αυτή η τελευταία, επιπλέον, έχει αρχίσει να ονομάζεται αναλογική (πραγματικότητα),ως εάν ανέκαθεν το είδος μας ζούσε ψευδαισθησιακά, ανάλογα με τις τεχνικές αναπαράστασης που διέθετε.
Η second life και τα παρεπόμενά της είναι, πια, ένα παράδειγμα ενσωματωμένου ψέματος που έγινε «αλήθεια» - σε εισαγωγικά. Και χωρίς “post”.
Όμως η μαζική εξαπάτηση, οι μαζικές ψευδαισθήσεις, ο μαζικός φενακισμός, δεν έχουν τίποτα καινούργιο, εκτός απ’ την μηχανική τους. Οι παπάδες και τα “θαύματά” τους ξέρουν καλά. Όλα όσα παρουσιάζονται σαν καινούργια είναι παλιά. Είναι, αν επιμένει κανείς να χρησιμοποιεί τέτοια ορολογία, προ-.
Τμήμα της προ-ιστορίας της ανθρωπότητας όπως θα το έλεγε ο κυρ Κάρολος· της προ-ιστορίας που εξακολουθούμε να ζούμε εφόσον…
Όλα κι όλα! Δεν μπορεί το τουρκικό καθεστώς να απειλεί ότι θα πλημμυρίσει την ευρώπη με πρόσφυγες, "αν δεν…"! Όχι! Αυτό μπορούν να το κάνουν μόνο οι κ.κ. Κοτζιάς και Καμμένος, εξέχοντες έλληνες δημοκράτες και οι δύο. Για την ακρίβεια μπορούσαν, πέρυσι. Μετά διαπίστωσαν ότι ορισμένα σύνορα κλείνουν. Και έβαλαν μπροστά άλλη μηχανή...
Φυσικά, η αθλιότητα του Ερντογάν είναι ακριβώς ίδια με εκείνη των ελληνικών βιτρινών, μεγαλύτερη μόνο αριθμητικά: μιλάει για τους πρόσφυγες σα να είναι "κρέας", που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν "όπλο". Απ' την άλλη μεριά, και πάλι λόγω αριθμού, είναι σαφές ότι μπλοφάρει: αν φύγουν τα εκατομύρια των προσφύγων θα έχει σοβαρό οικονομικό πρόβλημα το δικό του μαγαζί.
Προς την ανατολή, 3. Όπως τα γράφαμε χτες: στην Άγκυρα κάνουν τους θυμωμένους (για το ψήφισμα του ευρωκοινοβουλίου υπέρ του παγώματος των ενταξιακών διαπραγματεύσεων) αλλά δεν κρύβουν και την υπόγεια ικανοποίησή τους. Ο Ahmet Sorgun, δεύτερος γραμματέας της κ.ε. του κυβερνώντος κόμματος (AKP) δήλωσε:
... Η Τουρκία δεν ενδιαφέρεται πλέον, σαν σε μονόδρομο, για την ένταξή της σε δυτικούς οργανισμούς, συμπεριλαμβανόμενης της ε.ε. και του νατο... Γεωγραφικά η τουρκία είναι μέρος της ευρασίας. Όπως η Ρωσία βρισκόμαστε εν μέρει στην Ευρώπη και εν μέρει στην Ασία. Απ’ την μια μεριά, είμαστε υποψήφιοι για συμμετοχή στην ε.ε. και μέλος του νατο. Απ’ την άλλη, δουλεύουμε με τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας της Μαύρης Θάλασσας, δουλεύουμε με το Σύμφωνο της Σαγκάης, κλπ.... Κανένα μπλοκ και καμία συμμαχία δεν μπορεί να πει ότι είναι η μοναδική στο είδος της στον κόσμο.... Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να κινείται μόνο προς μια κατεύθυνση... Κι αν χρειαστεί μπορούμε να οργανώσουμε ένα δημοψήφισμα, σαν αυτό που οργάνωσε το Η.Β., όπου θα ερωτηθεί ο λαός για την συμμετοχή στην ε.ε...
Αυτά, φυσικά, λέγονται και ακούγονται εύκολα όσο ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός γίνεται, κυρίως, με οικονομικά μέσα. Όταν έρθει οριστικά η φάση των όπλων σε μέγα-κλίμακα, κανείς δεν θα μπορεί να "παίζει" ταυτόχρονα με αντίπαλα μπλοκ. Εκτός αν δηλώσει (και καταφέρει να κρατήσει) ουδετερότητα...
Εγκληματική οργάνωση με τα όλα της 1. Γιατί η "φιλάνθρωπη" και με μια λαθραία απόχρωση του ροζ κυβέρνηση δεν κάνει τουλάχιστον αυτό: να πάρει αρκετές εκατοντάδες απ’ τους παγιδευμένους στα νησιά πρόσφυγες / μετανάστες προς την ηπειρωτική επικράτεια; Γιατί όταν "σχεδιάζει" την "αποσυμφόρηση των νησιών του ανατολικού Αιγαίου" σκέφτεται και πάλι ένα νησί, την Κρήτη;
Μαντέψτε… Για να κρατάει αυτούς τους ανθρώπους αποκλεισμένους απ’ αυτό που διαθέτουν: τα πόδια τους. Πρόκειται για μια καθεστωτική πολιτική ακρωτηριασμού μέσω της γεωγραφίας, που είναι καλά γνωστή από μια άλλη ιστορική περιόδο που η (και καλά) "αριστέρα" θα ντρεπόταν να παραδεχτεί ότι αντιγράφει: τα ξερονήσια της εξορίας. Όπως τώρα έτσι και τότε τα αιγαιοπελαγίτικα νησιά ήταν ιδανικός τόπος αποκλεισμού επειδή δεν (μπορεί) μπορούσε κανείς να διαφύγει περπατώντας ή τρέχοντας. Όπως τότε έτσι και τώρα οι αιχμάλωτοι ακρωτηριάζονται συμβολικά και κυριολεκτικά επειδή δεν μπορούν ούτε να ονειρευτούν την διαφυγή τους. Τώρα (σε αντίθεση με τότε) υπάρχει μια εξαίρεση. Ένα κανάλι. Τα κυκλώματα, πληρωμένα γερά. Κι αυτά επίσης είναι μέρος του σχεδιασμού… αυτής της κτηνώδους εγκληματικής οργάνωσης που λέγεται ελληνικό κράτος.
Εγκληματική οργάνωση με τα όλα της 2. Ο (νησιώτικος) δήμος λαδώνεται με καλά ποσά χρήματος, για την "φροντίδα των προσφύγων". Εννοείται ότι τα φράγκα καταλήγουν εκεί που θα περίμενε κανείς από ελληνικές δημοτικές αρχές: στους "δικούς μας" εργολάβους που σπέρνουν σκουπίδια εκεί που θα έπρεπε να φτιάχνουν υποδομές.
Απ’ την άλλη μεριά ο τοπικός εμπορικός σύλλογος ζυγίζει πόσα μπορεί να βγάλει γδέρνοντας τους κρατούμενους: οι μικροαστοί έβρισκαν πάντα στον φασισμό μια πηγή παραπάνω εσόδων. Μόνο που τώρα κανείς δεν τους αποκαλεί με το όνομά τους: μαυραγορίτες, "λαδάδες", καθάρματα.
Στο βαθμό που τα πορτοφόλια των προσφύγων / μεταναστών αδειάζουν (και πως αλλιώς θα συνέβαινε ύστερα από μήνες και μήνες αιχμαλωσίας;) ο τοπικός "εμπορικός κόσμος" αρχίζει να ενισχύει τον ρατσισμό, των αφεντικών του, των σογιών τους, και των λοιπών συγγενών, που "για λόγους αρχής", εξυπηρετούν μόνο όσους πληρώνουν αδρά ύπνο, ξαπλώστρες, ομπρέλες, φραπέδες, μπιτσόμπαρα, και τα παράγωγά τους: τους τουρίστες.
Έτσι, κάπου τον Οκτώβρη, με τη λήξη της σαιζόν, έχουν δρομολογηθεί τα εξής. Α) Οι πρόσφυγες / μετανάστες εξακολουθούν να είναι άνθρωποι αλλά η φυλάκισή τους (θυμηθείτε: νησιά / τόποι εξορίας…) γίνεται όλο και πιο αφόρητη. Εν όψει χειμώνα και όχι μόνο. Β) Οι ντόπιοι, έχοντας να βγάλουν όλο και λιγότερα απ’ την εκμετάλλευση στοιχειωδών αναγκών των "άλλων", θυμούνται την εδαφοκυριότητά τους όλο και περισσότερο. Μπας και αυξήσουν τα "νοίκια", δηλαδή τις προσόδους τους απ' τους εξόριστους / αποκλεισμένους. Γ) Οι τοπικές αρχές και οι φίλοι τους παντελονιάζουν μεν τους παράδες για τους πρόσφυγες, αλλά πρέπει να μαλαγανέψουν και τους ψηφοφόρους τους. Δ) Οι οργανωμένοι φασίστες και τα λοιπά κατακάθια ετοιμάζονται να βγάλουν τα δικά τους μεροκάματα.
Το τι είναι ο "ατσάλινος νόμος" του κοινωνικού αποκλεισμού, της απανθρωποποίησης, της ψυχολογικής και συναισθηματικής βίας, και των "λευκών φρουρών", μόνο οι αιώνια "αθώοι" δεν μπορούν να καταλάβουν. Η ωμότητα της μικροκλίμακας, όμως, κρύβει τον διευθυντή αυτής της ορχήστρας. Την ίδια δουλειά κάνει και ο οππορτουνισμός του "άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε".
Τα καθάρματα είναι ντόπιοι. Τόσο άντρες όσο και γυναίκες. Ζουν άνετες ζωές. Και η "κουλτούρα του βιασμού" βρίσκει εδώ την πλήρη πρακτική και unisex εφαρμογή της: μαζική, κατά συρροή και κατ' εξακολούθηση, εναντίον των "άλλων". Γυναικών και ανδρών, ανήλικων και ενήλικων. Πως και εξακολουθεί να διαφεύγει της προσοχής αυτή η μέγα-βία; Τι φταίει και θεωρείται (αυτή η κουλτούρα κι αυτή η πρακτική ενός τέτοιου συλλογικού βιασμού) όλο και πιο δευτερεύουσα; Ποιος είναι ο προβολέας που τυφλώνει; Ποια είναι η απόσταση που αθωώνει και απαλλάσσει;
Ένα απ’ αυτά που κρύβουν τα αληθινά αφεντικά, σαν παράδειγμα: οι χιώτες εφοπλιστές τι ακριβώς προσέφεραν στους αναγκαστικά φιλοξενούμενους / κρατούμενους του νησιού "τους"; Δεν είναι κράτος αυτοί; Δεν είναι κεφάλαιο αυτοί; Οι δρόμοι δεν έχουν τα ονόματά τους;
Η απάντηση είναι απλή: πληρώνουν μπράβους, χαφιέδες και δολοφόνους. Σαν ελληνικό κράτος και ελληνικό κεφάλαιο· τι άλλο;
Déjà vu: το εκτελεστικό πήρε τα όπλα του. Εδώ και εκεί ανακοινώνονται στην ευρώπη συλλήψεις ύποπτων "τζιχαντιστών", έτοιμων να ανατινάξουν το ένα και το άλλο - λίγο πολύ το σύμπαν.
Είναι αλήθεια; Ποιος ξέρει; Ποιος νοιάζεται; Μιλάει το σύμπλεγμα της ασφάλειας, κι αυτό είναι αρκετό. Όποιοι είχαν ιδέες για τεκμήρια αθωώτητας, τις έχουν καταπιεί: πρόκειται για "τρομοκράτες", κι αυτοί δεν είναι αθώοι. Το λέει το μεγάλο στόμα.
Βλέπουμε ήδη στον ορίζοντα, όχι μακρυά, την στιγμή που αυτοί οι αυτονόητα ένοχοι δεν θα είναι μαυριδεροί. Μπορεί να μην κατηγορηθούν καν σαν "τρομοκράτες" με την τωρινή έννοια.
Αν και όταν οι πρωτοκοσμικοί παραδεχτούν ότι συνήργησαν σε… ξέρουν τι θα κάνουν: θα δαγκώνουν τα μαξιλάρια τους τις νύχτες απ’ τις ενοχές τους. Και τις μέρες θα χαμογελούν με στόματα γεμάτα πολυουρεθάνη.
Πεθαίνοντας στην ελλάδα. Το στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Μόρια έγινε στάχτη· μια μετανάστρια και ένα τουλάχιστον παιδί κάηκαν ζωντανοί. Το γκάζι που έσκασε μέσα στη σκηνή θα περάσει σαν "ατύχημα"... Ατύχημα;
Πριν λίγα χρόνια δυο φοιτητές (αν δεν μας απατά η μνήμη μας) είχαν καεί από ηλεκτρική σόμπα. Τότε όλο το "αντιμνημονιακό μπλοκ" (που τώρα κυβερνάει σε μεγάλο μέρος του) είχε μιλήσει για "έγκλημα": η φτώχια, οι στερήσεις, που έβαλαν στο δωμάτιο την παλιομοδίτικη ηλεκτρική σόμπα αντί για ένα καλοριφέρ, κλπ.
Δεν χρειάζονται, όμως, τέτοιες συγκρίσεις. Η κατάσταση και η καθημερινότητα των προσφύγων / μεταναστών στα περισσότερα απ' τα περιβόητα "hot spots" είναι τόσο άθλια, σχεδιασμένα άθλια, ώστε πολύ χειρότερα θα μπορούσαν να έχουν συμβεί ήδη. Και πάντα είναι πιθανό να συμβούν, αφού μπαίνει ο χειμώνας, και οι άνθρωποι δεν έχουν τα στοιχειώδη. Τους τα έχει στερήσει η κρατική "ελληνική φιλοξενία" και ο "ανθρωπισμός" της.
Δεν πρόκειται για ατύχημα. Όχι. Πρόκειται για έγκλημα. Και οι ένοχοι βρίσκονται σε κάποια υπουργεία...
Προς την ανατολή, 2. Δεν πρόλαβε να πει (ο Ερντογάν) ότι η συμμετοχή στο "σύμφωνο της Σαγκάης" θα ήταν μια καλή προοπτική για την τουρκία και, την ίδια ημέρα (21/11), το κινεζικό υπεξ τον καλωσόρισε: μαζί με τα υπόλοιπα μέλη του οργανισμού θέλουμε να προχωρήσουμε σε σοβαρή συζήτηση για αυτήν την σχέση δήλωσε ο εκπρόσωπος τύπου.
Δεν είναι κάτι για αύριο. Επιπλέον το "σύμφωνο της Σαγκάης" έχει διάφορα επίπεδα συνεργασίας· η Άγκυρα συμμετέχει ήδη σε κάποια απ' τα πιο χαμηλά. Ακόμα και σαν ενδεχόμενο ωστόσο μια συμμετοχή της σε πιο ψηλά επίπεδα είναι μια καλή υπόδειξη του γιατί όταν το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο ζητάει το "πάγωμα" των διαπραγματεύσεων για την ένταξη της τουρκίας στην ε.ε. το τουρκικό καθεστώς μπορεί ως και να πανηγυρίζει (κρυφά). Επειδή έχει μια ευκαιρία να δείξει στο πιο φιλοδυτικό κομμάτι της τουρκικής κοινωνίας (όχι αμελητέο) πως είναι οι εγωϊστές ευρωπαίοι που ευθύνονται για το διαζύγιο· όχι η τουρκική κυβέρνηση.
"Κυπριακό": η μαμά των εκκρεμοτήτων... Όσοι έχουν καλή γνώση της ιστορίας χωρίς τις εθνικιστικές παρωπίδες (πράγμα πολύ δύσκολο στην ελλάδα) ξέρουν ότι το πραξικόπημα στην κύπρο το 1974 ήταν η παρόξυνση της τακτικής του "προέδρου Μακάριου" κάποια χρόνια πριν, αλλά το ’74, πια, εναντίον του. Ακόμα κι αν ο (παραλίγο δολοφονημένος) Μακάριος δεν είχε ζητήσει επίσημα την στρατιωτική επέμβαση της τουρκίας εναντίον των ελλήνων και ελληνοκυπρίων φασιστών και του πραξικοπήματός τους (ένα απ’ τα καλά κρυμένα μυστικά του ντόπιου εθνικισμού / ιμπεριαλισμού), η απόφαση για την μοιρασιά του νησιού μεταξύ Άγκυρας και Αθήνας ήταν κοινή, μήνες πριν.
Αφού το deal πήρε σάρκα και οστά, πρώτα με το ελληνοφασιστικό πραξικόπημα και, στη συνέχεια, με την επέμβαση του τουρκικού στρατού για την προστασία των τουρκοκυπρίων απ’ τους έλληνες φασίστες, θα έπρεπε το ζήτημα να έχει τελειώσει με διαπραγματεύσεις μεταξύ των δύο κυπριακών κρατών. Το ελληνοκυπριακό θα προσέφερε στο τουρκοκυπριακό αναγνώριση έναντι εδάφους και το "κυπριακό" θα είχε λήξει απ’ τη δεκαετία του ’70.
Το πράγμα δεν πήγε έτσι. Παρότι η μοιρασιά ισχύει de facto (42 χρόνια δεν είναι λίγα!) ο ελληνικός (και ελληνοκυπριακός) εθνικισμός επιμένουν ότι υπάρχει "εκκρεμότητα". Της οποίας τον τερματισμό ωστόσο δεν θέλουν ουσιαστικά· παρεκτός αν οι τουρκοκύπριοι ξαναστριμωχτούν στα περικυκλωμένα μπαντουστάν ("θύλακες"...) που τους είχε κλείσει ο κύπριος αρχιτράγος απ’ το 1963 ως το 1974.
Γιατί; Η απάντηση βρίσκεται αν δει κανείς το σύνολο των "εκκρεμοτήτων" που κρατάει ανοικτές το ελληνικό καθεστώς, με μια υποδειγματική συνέπεια, ανεξάρτητα από κυβερνήσεις.
- Με το αλβανικό κράτος ισχύει ακόμα τυπικά "εμπόλεμη κατάσταση", απ’ το τέλος του β παγκόσμιου πολέμου! Και είναι αποκλειστική ευθύνη της Αθήνας η συντήρηση αυτής της "εκκρεμότητας" που εμποδίζει την οριστικοποίηση των χερσαίων και θαλάσσιων συνόρων μεταξύ των δύο κρατών...
- Με το κράτος της μακεδονίας ισχύει πάντα το "δεν σας αναγνωρίζουμε με το όνομά σας". Έχουν περάσει πάνω από 20 χρόνια, η συντριπτική πλειονότητα των κρατών του πλανήτη έχει σχέσεις με την "δημοκρατία της μακεδονίας"· αλλά η Αθήνα συνεχίζει τα εθνικιστικά της κορδελάκια...
- Με το τουρκικό κράτος ισχύει πάντα η εκκρεμότητα των χωρικών υδάτων. Στην οποία έχει προστεθεί (αποκλειστικά για εσωτερική κατανάλωση) ο μύθος της αοζ του Καστελόριζου...
- Και, φυσικά, το "κυπριακό".
Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός. Υπάρχουν κι άλλα κράτη με συνοριακές διαφορές, σε κάποιες περιπτώσεις πολλών δεκαετιών (π.χ. ρωσία / ιαπωνία για τις Κουρίλες). Όμως είναι ασυνήθιστο να υπάρχει ένα κράτος τόσο μικρό με τόσες πολλές και τόσο μακρόχρονες "εκκρεμότητες" με τα γειτονικά του κράτη. Πίσω απ’ όλες κρύβεται ακριβώς η ίδια αιτία: ο ελληνικός μεγαλοϊδεατισμός / ιμπεριαλισμός που μπορεί να συντηρεί "κόκκινες μηλιές" στους αιώνες των αιώνων, και ονειρεύεται χωρίς χρονικά όρια την "κατάλληλη συγκυρία" για να πατήσει πάνω στην μία ή την άλλη "εκκρεμότητα" προκειμένου να κερδίσει εδάφη.
Κι ενώ τα χρόνια περνούν, τα όνειρα μένουν... "Η βόρεια ήπειρος είναι ελληνική"· "η μακεδονία είναι ελληνική"· "η μικρά ασία είναι ελληνική και χαμένη πατρίδα"· "η κύπρος είναι ελληνική". Κι αφού αυτά όλα είναι αδύνατα, η συντήρηση των "εκκρεμοτήτων" είναι μια αόριστη υπόσχεση ότι πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θάναι...
Εκτός... Εκτός εάν προκύψουν "κατάλληλες συγκυρίες" (και ευκαιρίες) για τους άλλους. Τους "εχθρούς". Εκτός αν πατήσουν αυτοί πάνω στις ελληνικής προέλευσης και συντήρησης εκκρεμότητες. Εκτός αν τις αξιοποιήσουν για λογαριασμό τους...
Τότε η απάντηση είναι γνωστή: προδοσία!
Η ελληνική χρεωκοπία. Failed states θεωρούνται εκείνα που, ανάμεσα στα άλλα, δεν έχουν μια σταθερή και αποτελεσματική διοικητική δομή, μια ορθολογική μέθοδο λειτουργίας και εξέλιξης, ούτε μια ηγετική ελίτ με τις κατάλληλες κοινωνικές συμμαχίες και την ανάλογη κουλτούρα ώστε να είναι ικανή να λύνει προβλήματα αντί να τα απωθεί, να τα μεταθέτει, να τα τρενάρει, να τα κουκουλώνει· ή να τα χρεώνει σε άλλους.
Είναι σαφές τι είναι η ελληνική περίπτωση... Αν τώρα ένα failed state επιμένει να διατηρεί και "εκκρεμότητες", τότε ρισκάρει να ξύνεται στη γκλίτσα του τσοπάνη την ώρα που ... ονειρεύεται.
Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα άμεσα ή μεσομακροπρόθεσμα, είναι γνωστό ποιος θα την πληρώσει.
Εμείς.
Συρία. Ενώ ο τουρκικός στρατός και το συριακό πεζικό του βρίσκονται ελάχιστα πριν την επίτευξη ενός σημαντικού στόχου τους, την κατάληψη της al-Bab (απ' τον isis), έχουν προκύψει εμπλοκές του τουρκικού στρατού με τον επίσημο συριακό. Στην ευρύτερη περιοχή όπου βρίσκεται σε εξέλιξη η επιχείρηση κατά της al-Bab δύο συριακά βομβαρδιστικά κτύπησαν θέση του τουρκικού στρατού, σκοτώνοντας 3 στρατιώτες. Αρκετά δυτικότερα, στην περιοχή της Λατάκειας, η εμπλοκή έγινε ανάποδα: το τουρκικό πυροβολικό κτύπησε θέσεις που είχε μόλις καταλάβει ο συριακός στρατός εναντίον των αντικαθεστωτικών ανταρτών αναγκάζοντάς τον σε υποχώρηση, και οι αντάρτες βρήκαν έτσι την ευκαιρία να πάρουν πίσω το χαμένο έδαφος.
Για το καθεστώς Άσαντ και τα δύο αυτά μέτωπα είναι δευτερεύοντα. Το βασικό είναι η κατάληψη του (ανατολικού) Aleppo. Που προχωράει, με πολύ αίμα, όπως θα περίμενε κανείς από μια μάχη μέσα σε πόλη: σπίτι σπίτι, τετράγωνο τετράγωνο, μπροστά - πίσω - μπροστά.
Σημειώνουμε ωστόσο αυτές τις περιορισμένης έκτασης εμπλοκές Δαμασκού / Άγκυρας επειδή μπορεί να δείχνουν ότι σ' αυτό το πεδίο μάχης οι "διαπραγματεύσεις" (και οι όποιες συμφωνίες) δεν γίνονται, για όλους, μια κι έξω. Αλλά ότι εδώ κι εκεί πρέπει να ανανεώνονται τακτικά, ανάλογα με τις εξελίξεις επί του εδάφους.
"Κυπριακό": βροχή από Νίκους… Οι συχνές δηλώσεις του κ. Κοτζιά και ο απόλυτος τρόπος με τον οποίο έπαιρνε θέση στο θέμα των εγγυήσεων, ήταν και ο λόγος που ακύρωσαν συνάντηση που θα είχε πριν την πρώτη φάση του Μοντ Πελεράν με τον Τούρκο ομόλογό του Μεβλούτ Τσαβούσογλου. Η δε επιμονή του να αναζητηθεί η χρυσή τομή με την Τουρκία στο θέμα της ασφάλειας και των εγγυήσεων πριν πάνε τα πράγματα στην πολυμερή, εξόργισε την Αγκυρα και προσωπικά τον Ταγίπ Ερντογάν. Έγινε λόγος για κοροϊδία από μέρους Τούρκων αξιωματούχων οι οποίοι υποδείκνυαν ότι δεν είναι δυνατό να συγκαλείς διάσκεψη για ένα θέμα που θέλεις να το λύσεις εκ των προτέρων…
Αυτά έγραψε (χτες) η ελληνοκυπριακή καθεστωτική εφημερίδα "πολίτης", μαζί με μερικά ακόμα καθόλου τιμητικά για την ελληνική ομιλούσα κεφαλή του βαθέος κράτους (τον εξοχότατο πρωθυπουργό δηλαδή). Υποθέτουμε ότι οι πηγές της ήταν έγκυρες, δηλαδή το προεδρικό της Λευκωσίας. Φυσικά, για λόγους "εθνικής ισορροπίας", τα έχωνε και στους βόρειους.
Επιβεβαιώνονται πάντως τα όσα γράφαμε χτες, με την προσθήκη του ρόλου του έλληνα υπ.εξ. Για τον οποίο (ρόλο) επίσης θα γράφαμε χτες, αλλά υπάρχει και (επόμενο) το χάρτινο Sarajevo που πρέπει να φροντίσουμε!
Ακόμα πιο ενδιαφέρον βρίσκουμε το ρεπορτάζ του tvxs.gr, εφόσον ο ιδιοκτήτης του είναι ευρωβουλευτής του ροζ τμήματος της τρέχουσας κυβέρνησης:
…Το ρεπορτάζ του Tvxs.gr επιβεβαιώνει και η κυπριακή εφημερίδα, η οποία γράφει ότι τελικά η στάση της Αθήνας και ειδικά του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά δεν αποδείχτηκε "καθόλου βοηθητική". "Οι συχνές δηλώσεις του κ. Κοτζιά και ο απόλυτος τρόπος με τον οποίο έπαιρνε θέση στο θέμα των εγγυήσεων, ήταν και ο λόγος που ακύρωσαν συνάντηση που θα είχε πριν την πρώτη φάση του Μοντ Πελεράν με τον Τούρκο ομόλογό του Μεβλούτ Τσαβούσογλου. Η δε επιμονή του να αναζητηθεί η χρυσή τομή με την Τουρκία στο θέμα της ασφάλειας και των εγγυήσεων πριν πάνε τα πράγματα στην πολυμερή, εξόργισε την Άγκυρα και προσωπικά τον Ταγίπ Ερντογάν. Έγινε λόγος για κοροϊδία από μέρους Τούρκων αξιωματούχων οι οποίοι υποδείκνυαν ότι δεν είναι δυνατό να συγκαλείς διάσκεψη για ένα θέμα που θέλεις να το λύσεις εκ των προτέρων", αναφέρει δημοσίευμα της.
Η ρητή θέση του υπουργού Εξωτερικών αποτυπώνεται και σε non paper που έστειλε το απόγευμα της Δευτέρας ο Νίκος Κοτζιάς - έναν non paper, στο οποίο μάλιστα υπήρχε και σαφής προειδοποίηση προς τον ειδικό απεσταλμένο του Γ.Γ. του ΟΗΕ για το κυπριακό Εσπεν Μπαρθ Έιντε: "Η ελληνική κυβέρνηση", αναφερόταν στο non paper, "κατά τη διάρκεια επανειλημμένων συνομιλιών με όλους τους παράγοντες που εμπλέκονται στο Κυπριακό πρόβλημα, κατέστησε σαφές ότι συμφωνεί να συμμετάσχει σε πολυμερή συνάντηση, υπό την αίρεση της προηγούμενης συζήτησης και συμφωνίας με την Τουρκία, επί του θέματος των εγγυήσεων και της ασφάλειας. Άνευ διεξαγωγής της συγκεκριμένης συζήτησης, η Ελλάδα δεν πρόκειται να προσέλθει σε πολυμερείς συνομιλίες και αυτό οφείλει να γίνει κατανοητό από όλους, του κ. Έιντε συμπεριλαμβανομένου".
Το non paper εστάλη λίγο πριν από τις 6 το απόγευμα της Δευτέρας, αλλά δυόμισυ ώρες αργότερα το ελληνικό υπουργείο Εξωτεριών το απέσυρε ως "άκυρο".
…
Μανούβρες όγδοης διαλογής, από έναν "Όλυμπο" της ντόπιας ιντελιγκέντσιας, light φασίστα ως το μεδούλι του, που πέρυσι θα έστελνε πακέτο πρόσφυγες και τζιχαντιστές στας ευρώπας αν δεν γονάτιζαν μπροστά στον κυρ Γιάνη… Ο.Κ.: αυτό είναι το ελληνικό καθεστωτικό επίπεδο "πολιτικής".
Έχουμε ωστόσο μια κάποια καχυποψία για την ευκολία που όλα αυτά βγαίνουν στη φόρα, τόσο ωμά και τόσο γρήγορα. Κάποιοι στην Αθήνα και στη Λευκωσία προσπαθούν να "ξεφορτωθούν το ελάφι" της χοντροκομμένης τορπίλης τους, ρίχνοντάς το ο ένας στον άλλο - αυτό καταλαβαίνουμε. Ο ένας Νίκος (ο νοτιοκυπραίος πρόεδρος) δίνει τον άλλον (τον έλληνα υπεξ) και ο λόγος είναι ίσως απλός: μέσα στην τύφλα και την βιασύνη τους έδωσαν πολλούς πόντους στον Ερντογάν!
Όσο για τον εξοχότατο πρωθυπουργό; Αποδεικνύεται διαρκώς αυτό που του είχαμε καταλογίσει πριν πάνω από ένα χρόνο: ένας δυστυχισμένος αλλά χρήσιμος ηλίθιος, εξαιρετικά φιλόδοξος (: ψώνιο) που δεν καταλαβαίνει ούτε τα βασικά.
Όμως αυτό ήταν το προσόν που τον ανέβασε στο αξίωμα.
(Κι αυτό θα τον σχολάσει).
Συγχαρητήρια λοιπόν! Τα τηλεφωνήματα "ηγετών" δεν είναι του γούστου μας. Όταν, δε, στην μια άκρη της γραμμής είναι έλληνας, φύλαγε τα ρούχα σου για το τι θα στείλει στα καθεστωτικά media σα non paper.
Αλλά έχει την πλάκα του. Αφού το ψόφιο κουνάβι άρχισε να γεμίζει τα πόστα του με καραβανάδες και λοιπούς φασίστες, το ελληνικό άδειο πουκάμισο αποφάσισε να τηλεφωνήσει στον "πύργο" του καινούργιου αφεντικού, για τα συγχαρίκια. Σα να λέμε φρόντισε να χάσει τις πρώτες ώρες των αποτελεσμάτων, όπου μια ορισμένη αμφιβολία περί του τι και πως της καινούργιας αμερικανικής διοίκησης θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σα δικαιολογία για τις διπλωματικές αβροφροσύνες... Λαμπρά! Εξαιρετικό timing.
Και τι είπε το ψόφιο κουνάβι (κατά το κυβερνητικό non paper); Ότι συγχαίρει το ελληνικό κυβερνητικό άδειο πουκάμισο "για τη δουλειά που κάνετε, έχει καταπληκτικά αποτελέσματα".
Μετά απ’ αυτό, με γεμάτα τα στήθη από εθνική υπηρηφάνεια, οι έλληνες πρέπει να το ξαναφωνάξουν εν χορώ: Merkel go home!!! Trump come home!!!
Στράτευση στα 8. Ο φασίστας κυβερνητικός συνεταίρος ανάγκασε τους ροζ συντρόφους του να τον διαψεύσουν. Όχι (είπαν) δεν θα γίνει υποχρεωτική η θητεία στα 18 όπως ονειρεύεται ο ψεκασμένος.
Τον πίστεψε κανείς; Μόνο όσοι δεν ξέρουν πόσο μεγάλη ανάγκη έχει ο ελληνικός στρατός από έφεδρους πτυχιούχους, ξεκινώντας απ’ τους γιατρούς και τους πληροφορικάριους· αλλά όχι μόνον αυτούς.
Όμως αυτό για τους 18χρονους το ξεστόμισε κοτζάμ υπουργός άμυνας, κι όχι κανά φασιστρόνι στο blog του. Φαίνεται ότι ζήλεψε απ’ τις (όχι φωναχτές) συμφωνίες για τον "υπο-κατώτατο μισθό", και λιγουρεύτηκε.
Ας ακολουθήσει λοιπόν τις συμβουλές του μεγάλου Reiser: στράτευση στα 8! Με μικρόσωμους πιλότους θα μπορεί το επιτελείο να παραγγείλει f-35 στο μισό μέγεθος, οπότε θα αγοράσει τα διπλά!
Και θα δουν τότε οι παλιότουρκοι!
"Κυπριακό": σιγά μην… Παραλίγο να "λυνόταν το κυπριακό" (και τότε θα καταστρεφόταν ο κόσμος, γιατί πως μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει ζωή στον πλανήτη χωρίς "κυπριακό";). Αλλά ευτυχώς, χάρη στη "σθεναρή στάση" της Λευκωσίας και της Αθήνας, οι τελευταίες διαπραγματεύσεις μεταξύ ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων (στην ελβετία) σταμάτησαν, χωρίς αποτέλεσμα. Περίεργο. Πρώτη φορά που ξανα-ξανά-ξανά-ξανά-συμβαίνει...
Πριν λίγες μέρες (Παρασκευή 18 Νοέμβρη) είχαμε υποσχεθεί να ψάξουμε το θέμα. Μερικές ημερομηνίες υποδεικνύουν την απάντηση για την τωρινή "αποτυχία":
- Οι "τελικές διαπραγματεύσεις" στο ελβετικό Μοντ Πελεράν ξεκίνησαν στις 7 Νοέμβρη. Δεν θα μας έκανε καμία εντύπωση αν εκτίμηση του δεξιού προέδρου των ε/κ Αναστασιάδη ήταν ότι στις αμερικανικές εκλογές της επόμενης μέρας θα κέρδιζε η Κλίντον...
- Στις 8 (προς 9) Νοέμβρη ο νικητής στις ηπα ήταν το ψόφιο κουνάβι. Μια ορισμένη αλλαγή τακτικής της Ουάσιγκτον (γενικά στη διεθνή αρένα, άρα και στην ανατολική Μεσόγειο...) έγινε, πια, η νέα πραγματικότητα...
- Στις 10 Νοέμβρη ο ε/κ πρόεδρος Αναστασιάδης (ίσως έπαθε κάτι σαν "κόψιμο" και) ζήτησε "ένα διάλειμα μιας βδομάδας" απ’ τον τ/κ πρόεδρο Ακιντζί... Με αιτιολογία να πάει στην Αθήνα, στον γιατρό δηλαδή, να "διαλογιστεί" με την ελληνική κυβέρνηση...
- Το πρωί της 15ης Νοέμβρη ο πρώην αμερικάνος πρόεδρος Ομπάμα έφτασε στην Αθήνα. Ανάμεσα στα 2 ή 3 θέματα που κουβέντιασε ο Τσίπρας μαζί του ήταν το "κυπριακό". Φυσικά δεν μάθαμε ούτε θα μάθουμε τι είπαν ακριβώς...
- Στις 16 Νοέμβρη νωρίς το απόγευμα, στις 4.00, ο Ομπάμα άφηνε την χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, προς Βερολίνο, όπου είχε πιο σοβαρή δουλειά να κάνει.
- Λίγο μετά προσγειωνόταν στο ίδιο αεροδρόμιο ο Αναστασιάδης· που θα είχε σκάσει για να μάθει τα νέα. Συναντήθηκε με τον έλληνα πρωθυπουργό στις 6.00 το απόγευμα της 16ης Νοέμβρη...
- Μετά την συνάντηση ο έλληνας πρωθ. ανακοίνωσε τις "ελληνικές θέσεις" για την σε εξέλιξη διαπραγμάτευση - περισσότερα στη συνέχεια.
- Στις 17 Νοέμβρη το πρωΐ και το μεσημέρι, ανήμερα του αγιουΠολυτεχνείου (υπάρχει μια ιστορική σύνδεση του "κυπριακού" μ’ αυτήν την ημερομηνία, από παλιά, που δεν είναι να την παρουσιάσουμε εδώ...), ο ε/κ πρόεδρος συνάντησε διαδοχικά, στο ξενοδοχείο του, όλους τους αρχηγούς των ελληνικών κομμάτων (εκτός απ’ τα βοθρολύματα).
- Στις 17 Νοέμβρη το απόγευμα, αφήνοντας πίσω του τα επετειακά μπάχαλα, ο Αναστασιάδης προσγειωνόταν στη Λευκωσία. Για τις απαραίτητες συνεννοήσεις εκεί...
- Στις 19 Νοέμβρη οι δύο "ηγέτες" της κύπρου επέστρεψαν στο Μοντ Πελεράν. Η συνέχεια της διαπραγμάτευσης θα ξεκινούσε την επόμενη ημέρα, Κυριακή 20 Νοέμβρη...
- ...Αλλά δεν χρειάστηκε πολύ καιρός για να αποτύχει. Στις 22 Νοέμβρη σε κοινό ανακοινωθέν και των δύο πλευρών, το "ματσάκι έληξε".
So what? Η αλλαγή φρουράς στην Ουάσιγκτον απελευθέρωσε "δεύτερες σκέψεις" μεταξύ Αθήνας και Λευκωσίας - με ολίγη από ελβετικά βουνά. Δεν είναι η θεωρία του χάους, όπου το πέταγμα μιας πεταλούδας στον Αμαζόνιο προκαλεί θύελλα στο Πεκίνο... Είναι το αντίθετο: μια θεωρία της γεωπολιτικής τάξης, α λα ελληνικά. Σύμφωνα μ’ αυτήν, η κακοκαιρία στην Ουάσιγκτον απελευθερώνει μικρές ελληνικές εθνικιστικές ακρίδες στην ανατολική Μεσόγειο.
"Κυπριακό": και καλά… Τι ήταν αυτό που δυναμίτισε τον δευτερό γύρο των διαπραγματεύσεων στο ελβετικό βουνό; Οι δηλώσεις του έλληνα πρωθυπουργού!
Σύμφωνα με την συμφωνημένη διαδικασία (των διαπραγματεύσεων στο Μοντ Πελεράν) τ/κ και ε/κ θα έβρισκαν τις λύσεις σε 4 θεματικές ενότητες και, στη συνέχεια, θα γινόταν 5μερής συνδιάσκεψη (αγγλία, τουρκία, ελλάδα, ε/κ και τ/κ) για να οριστικοποιηθούν οι λεπτομέρειες των διμερών συμφωνιών στην ελβετία και (κυρίως) για να λυθούν τα εξής δύο θέματα, για τα οποία έχουν ιστορικό λόγο Λονδίνο, Άγκυρα και Αθήνα: των "εγγυήσεων" και της "ασφάλειας". Πρακτικά πρόκειται για ένα και το ίδιο θέμα: αν, κατά πόσο, και μέχρι που οι άλλοτε "3 εγγυήτριες δυνάμεις" του κυπριακού κράτους θα συνεχίσουν να είναι τέτοιες.
Τέτοια ήταν η συμφωνημένη διαδικασία… μέχρι που βγήκε το ψόφιο κουνάβι στην Ουάσιγκτον (και ο Ομπάμα ήταν στην Αθήνα ένας ψόφιος πρώην πρόεδρος). Μετά απ’ αυτά, το ελληνικό βαθύ κράτος, μέσω ενός απ’ τα στόματα που κατασκευάστηκε για να πληρώνεται σαν εκπρόσωπος τύπου (του), του εξοχότατου πρωθυπουργού δηλαδή, δήλωσε ότι η Αθήνα δεν πρόκειται να συμμετάσχει σε καμία 5μερή αν ΠΡΙΝ η Άγκυρα δεν έχει συμφωνήσει στην κατάργηση των "εγγυήσεων" και αν δεν έχει δώσει συγκεκριμένη ημερομηνία αποχώρησης του τουρκικού στρατού απ’ την βόρεια κύπρο.
Με εθνικά επιτήδειο τρόπο δεν δόθηκε ιδιαίτερη εντόπια δημοσιότητα στο θέμα. Δεν προοριζόταν για εσωτερική κατανάλωση. Το δεξιοαριστερό εθνικιστικό φερέφωνο μιλούσε για να ακουστεί εκτός συνόρων. Τι έκανε; Πήρε τα θέματα που ήταν προορισμένα να κουβεντιαστούν στο τέλος της διαπραγμάτευσης, και έκανε την δική του άποψη, και την προκαταβολική συμφωνία της Άγκυρας στην ελληνική άποψη, προϋπόθεση για να συμμετάσχει σ’ αυτό το τέλος… Που, φυσικά, δεν θα είχε κανένα περιεχόμενο πια!!!
Θα μπορούσε να είναι μια τερατώδης Βαρουφάκεια έμπνευση, αν ο κυρ Γιάνης ασχολιόταν με τέτοια θέματα: πρώτα θα δεσμευτείτε ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου και μετά θα διαπραγματευτούμε! Εξοπλισμένος μ’ αυτό το υπερόπλο ο Αναστασιάδης πήγε ξανά στο ελβετικό βουνό, για την συνέχεια των διαπραγματεύσεων "για το κεφάλαιο του εδαφικού", μόνο και μόνο για να τα "σπάσει", επειδή (δήθεν) οι τ/κ δέχονται την επιστροφή 10.000 λιγότερων προσφύγων (απ’ αυτούς που ήδη είναι δεύτερη γενιά στη νότια κύπρο).
Με απλά λόγια Αθήνα και Λευκωσία ξεφορτώθηκαν άλλη μια διαπραγμάτευση, την οποία (συμπεραίνουμε) έκαναν υπό πολύ συγκεκριμένους όρους, κάθε άλλο παρά "εθνικής ακεραιότητας".
"Κυπριακό": πως είπατε; Το πρώτο αξιοσημείωτο είναι (για εμάς) ότι το Λονδίνο δεν είδε, δεν ξέρει, δεν κατάλαβε τίποτα για την ελληνική και ελληνοκυπριακή λαθροχειρία. Μια τυπική ανακοίνωση, του είδους "οι διαπραγματεύσεις πρέπει να συνεχιστούν", κι αυτό ήταν όλο. Πράγμα που σημαίνει ότι μια χαρά βόλεψε τα αγγλικά brexit ιμπεριαλιστικά συμφέροντα η "αποτυχία".
Ποιος, όμως, πίεζε - και πως; - για όλη αυτή την διαπραγμάτευση; Μια κάπως συστηματική έρευνα είναι εύκολο να τον βρει: η Ουάσιγκτον της διοίκησης Ομπάμα. Μια σειρά πρωτοκλασάτων αξιωματούχων αυτής της διοίκησης είχε περάσει απ’ τη Λευκωσία, απ’ το 2015 και μετά, με προτάσεις και υποσχέσεις. Ο αμερικάνος αντιπρόεδρος Biden· η γνωστή "fuck e.u." Victoria Nuland· ο υπεξ Kerry, και κάμποσοι λίγο χαμηλότερα στην ιεραρχία, φαίνεται ότι είχαν εγγυηθεί σε Λευκωσία και Αθήνα ότι μια εύλογη "λύση του κυπριακού" θα είναι (ήταν) υπέρ των "ελληνικών συμφερόντων". Πως; Κατ’ αρχήν με λεφτά: η (τότε) Ουάσιγκτον είχε υποσχεθεί ρητά την "χρηματοδότηση της ενοποίησης" - και ποτέ τα λεφτά δεν ήταν δευτερεύον ζήτημα για τους έλληνες, απανταχού της γης. Ενδεχομένως και με άλλους τρόπους (τους υποψιαζόμαστε) όπως ενοίκια για στρατιωτική χρήση αεροδρομίων· αυτό που λέμε "βάσεις", χωρίς τόσο βαρύγδουπο όνομα.
Τι έλεγε το Λονδίνο γι’ αυτά; Μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε, όχι όμως αβάσιμες. Στο βαθμό που δεν θα έμπαινε σε limbo το καθεστώς των αγγλικών βάσεων στην κύπρο (η πλήρης εξασφάλισή τους θα επιβεβαιωνόταν μέσω της 5μερούς, στο τέλος της διαπραγμάτευσης) το Λονδίνο δεν θα μπορούσε να ζητάει περισσότερα. Ακόμα κι αν δεν έβλεπε (και δεν βλέπει) με καλό μάτι την εμπλοκή των "σύμμαχων ηπα" στο τελευταίο κομμάτι γης στον κόσμο που είναι αποκλειστικά αγγλικής αρμοδιότητας: την κύπρο.
Αυτά, υπό την προϋπόθεση της εκλογής της Κλίντον. Με το ψόφιο κουνάβι και τις ανοικτά αναθεωρητικές ιδέες των αμερικάνων συντηρητικών; Ααααα, εκεί αλλάζει το πράγμα... Και η Αθήνα σκαρφίζεται μια "απαίτηση" της τελευταίας στιγμής, που φυσικά θα την κάνει ρόμπα διεθνώς... Αλλά ο βρεγμένος το νερό δεν το φοβάται.
(Ενδεχομένως να υπάρξει, μόνο, το εξής προβληματάκι: αυτό το γκαγκστερικό στυλ "διαπραγμάτευσης", όπου άλλα λέω την μια μέρα και άλλα την άλλη, οι πάνκακοι ευρωπαίοι δανειστές το έχουν δει πολλές φορές να ανθεί στην Αθήνα· και μάλιστα χωρίς να έχει το ελληνικό καθεστώς σοβαρά χαρτιά στα χέρια του... Η για άλλη μια φορά επιβεβαίωσή του δεν είναι αυτό που θα λεγόταν "κάλεσμα φιλελληνισμού" εις τα ευρώπας, έτσι δεν είναι;)
"Κυπριακό": μπα... Αφού οι φαιορόζ βεβαιώθηκαν, ρωτώντας τον πρώην Ομπάμα, ότι τα γεωπολιτικά προσοδικά οφέλη δεν είναι βέβαια (ή, απλά, είναι ανύπαρκτα), και ότι (αυτό αφορά την Αθήνα) δεν θα μπορούσε να γλυτώσει χρέη προς τους ευρωπαίους πουλώντας "λύση του κυπριακού" στην Ουάσιγκτον (δηλαδή: ο Ομπάμα θα ξεχνούσε το "θεματάκι μας" στο Ελ. Βενιζέλ αντί να χαστουκίσει την Μέρκελ και τον Σόιμπλε…), ήταν αναμενόμενο να κόψουν την κουβέντα. Αν δεν πρόκειται να βγάλουν κάτι, γιατί να σκοτίζονται;
Αυτό, φυσικά, καθόλου δεν χάλασε το ε/κ καθεστώς - το αντίθετο. Το άφησε εκεί που ήταν, με χαρά. Στο κάτω κάτω της γραφής, μετά από δεκάδες αποτυχημένες προσπάθειες "επίλυσης του κυπριακού", άλλη μια δεν θα την προσέξει κανείς.
Απέμειναν ρέστοι, άλλη μια φορά, αυτοί οι ε/κ και τ/κ που θα προτιμούσαν να ζουν μαζί (φωτογραφία από διαδήλωση στις 21/11. Την στήριξε, δυστυχώς, και το μόνιμα βρώμικο σε πολλά παιχνίδια ακελ…).
Απ’ την ελληνοκυπριακή πλευρά αυτοί που το εννοούσαν σοβαρά το "θέλουμε να ζήσουμε μαζί", μειοψηφία ήταν· και μειοψηφία παραμένουν.
Μη χαθούμε. Πάρε κανά τηλέφωνο…
Υπάρχουμε, όμως, κι εμείς!!! Το υποσχέθηκε και το ανακοίνωσε το ψόφιο κουνάβι (κατά το bbc): απ’ τις 21 Γενάρη 2017 TPP τέλος... Θα πέσει κλάμα αλλά και αμηχανία· το δεύτερο απ’ τους φλογερούς εχθρούς της "παγκοσμιοποίησης"...
Όμως σ’ αυτούς τους ζοφερούς καιρούς, και σ’ αυτόν τον ζοφερό πρώτο κόσμο, η τάξη μας υπάρχει. United states of america δεν είναι μόνο το ψόφιο κουνάβι ή η Κλίντον. Είναι κι αυτό που θα γίνει σε μια βδομάδα, την άλλη Τρίτη, στις 29 Νοέμβρη: η μεγαλύτερη απεργία ever τις τελευταίες δεκαετίες, για έναν βασικό μισθό της προκοπής, για μια εργατική ζωή με αξιοπρέπεια.
Η ερχόμενη Τρίτη είναι η ψήφος της σύγχρονης εργατικής τάξης! Στο δρόμο, σ' όλους τους δρόμους. Και μια απάντηση στους δημαγωγούς και στους κλακαδόρους της εξουσίας: ότι, και καλά, το ψόφιο κουνάβι (και κάθε άλλο σκουλήκι ή αρπακτικό της σύγχρονης καπιταλιστικής πολιτικής ζούγκλας) το στηρίζουν οι "αποκλεισμένοι" και οι "καταφρονεμένοι".
Όχι! Η τάξη μας θα απαντήσει σε μια βδομάδα. Κι ας είμαστε μακριά από ‘κει: η απάντηση είναι και δική μας.
Έξω απ’ την ε.ε. Καθώς τα αγγλικά αφεντικά όλων των ειδών, κατηγοριών και επιπέδων προσπαθούν (χωρίς να φωνάζουν) να βρουν έναν συμβιβαστικό (μεταξύ τους) κοινό παρονομαστή που θα είναι η βάση των πολιτικών τους βιτρινών όταν αρχίσει η διαπραγμάτευση για την αναδιάρθρωση των σχέσεών τους με την ε.ε., αποδεικνύεται κάτι που οι οπαδοί της "εξόδου" (το ίδιο στην αγγλία όσο και στην ελλάδα) προτιμούν να αγνοούν όταν συνθηματολογούν: δεν πρόκειται για κάτι απλό, εύκολο, άμεσο. Ούτε καν βέβαιο.
Κοτζάμ αγγλικός καπιταλισμός, με κρατική /διοικητική πείρα αυτοκρατορίας και ορθολογισμό που σπάει κόκκαλα, χρειάζεται μήνες για να καταλήξει - αν καταλήξει - σε μια κοινή "εθνική βάση διαπραγμάτευσης". Δεν υπολογίζει να τα καταφέρει νωρίτερα απ’ τον ερχόμενο Μάρτη· και βλέπουμε… Κι από εκείνο το χρονικό σημείο θα ξεκινήσει ένας μαραθώνιος δύο τουλάχιστον χρόνων, διαπραγμάτευση κανόνα - κανόνα, νόμο - νόμο και ρύθμιση - ρύθμιση, για να διαμορφωθούν οι όροι εκείνου που τόσο τηλεγραφικά ονομάζεται "έξοδος από την ε.ε."
Το πλέγμα των νόμων, των κανόνων, των ρυθμίσεων που έχει σωρευτικά συγκεντρωθεί όλες αυτές τις δεκαετίες (και το Λονδίνο δεν ήταν καν απ’ τα πρώτα μέλη της ε.ο.κ.) και συγκροτεί την ε.ε. είναι τόσο πυκνό, ώστε το "φεύγω" είναι απλά μια κουβέντα. Μια κουβέντα κενή περιεχομένου για μια διαδικασία με, ουσιαστικά, άγνωστη κατάληξη, αφού εκτός απ’ αυτόν που "φεύγει" υπάρχουν κι εκείνοι που "μένουν", με τα δικά τους συμφέροντα. Αυτά ισχύουν για έναν καπιταλισμό (τυπικά, έστω) "πρώτης γραμμής", που δεν συμμετείχε στην ευρωζώνη, άρα δεν έχει να διαχειριστεί τον όγκο των επιπλέον διακρατικών συμφωνιών και ρυθμίσεων που αφορούν το κοινό νόμισμα.
Μπορεί να φανταστεί τώρα κανείς, χοντρικά και σε πολύ αδρές γραμμές, τι θα συνέβαινε πρακτικά εάν επρόκειτο να υλοποιηθεί το εθνοαπελευθερωτικό σύνθημα της "εξόδου και απ’ το ευρώ και απ’ την ε.ε.", ειδικά όταν πρόκειται για ένα κράτος με καπιταλισμό μαφιόζικο, με διοίκηση που δεν μπορεί να τα φέρει βόλτα ούτε καν με στοιχειώδη και απλά ζητήματα, με πόπολο και πολιτικούς εκπροσώπους φαντασιόπληκτους και ψωνισμένους, με τον προσοδισμό ως το μεδούλι και στις διεθνείς του σχέσεις.
Κάπως έτσι ο εξοχότατος έλληνας πρωθυπουργός και το ασκέρι του πήγε τον Ιούλη του 2015 ανεμίζοντας (σαν "απειλή", και καλά) την σημαία της "εξόδου απ’ το ευρώ", για να βρεθεί μπροστά σε έναν μικρό τόμο, που ήταν η περίληψη ενός μεγάλου τόμου (τον οποίο δεν είδε καν…), μ’ αυτά που θα έπρεπε να κάνει, αρχίζοντας απ’ το πρώτο λεπτό, η κυβέρνησή του "βγαίνοντας"…
Για τα πάντα μπορεί κανείς να κατηγορήσει τους φαιορόζ αηΓιώργηδες εκτός απ’ αυτό: ότι λιποθύμησαν μπροστά στη απεραντοσύνη του εθνοαπελευθερωτικού τους έργου… Έπεσαν ανάσκελα και τους πήρε 17 ώρες για να συνέλθουν, τότε.
Μακάριοι, λοιπόν, όσοι συνθηματολογούν από μακριά, και με απόσταση ασφαλείας. Τι είναι, τελικά, το "έξω απ’ το ευρώ και την ε.ε."; Ένα κουφάλες κρατιστές δυο τρεις μήνες σας μείνανε είναι…
Ευτυχώς που έχουν απομείνει τέτοιοι αληθινοί “πατριώτες”, δεξιά κι αριστέρα. Κρατάνε ψηλά την σημαία της φυλής: χέσε ψηλά κι αγνάντευε!
Έξω απ’ το άσπρο σπίτι. Την ώρα που ο Ομπάμα αποχωρεί απ’ το πόστο του, αφήνοντάς το σε έναν διάδοχο που θα αποδειχθεί ακόμα πιο σκληρός στην υπεράσπιση της όποιας αμερικανικής ισχύος παγκόσμια, έχει το περιθώριο να κάνει έναν επικήδειο για την (και με την υπογραφή του) τακτική της Ουάσιγκτον στη συρία:
Από την στιγμή που η Ρωσία και το Ιράν αποφάσισαν να στηρίξουν τον Άσαντ στην απάνθρωπη αεροπορική εκστρατεία … ήταν πολύ δύσκολο να δει κανείς έναν τρόπο με τον οποίο ακόμα και η πιο καλά εκπαιδευμένη και συμπαγής moderate opposition θα μπορούσε να κρατήσει τα εδάφη της για μεγάλες χρονικές περιόδους...
Αυτά είπε στη Λίμα του περού (σύνοδος της apec) στην τελευταία διεθνή ομιλία του σαν πρόεδρος. Απάνθρωπη ξε-απάνθρωπη η ρωσική συμμετοχή, παραδέχεται πως ήταν / είναι αποτελεσματική. Προέβλεψε ότι το Aleppo θα πέσει στις δυνάμεις του Άσαντ (έχει γίνει σχεδόν...), και δεν είμαι αισιόδοξος για τις κοντοπρόθεσμες προοπτικές στη Συρία - συμπλήρωσε. Χωρίς να διευκρινίσει τι περιεχόμενο θα είχε η αισιοδοξία του (αν υπήρχε).
Τέτοιες δηλώσεις θα ήταν καθαρή ομολογία ήττας... αν δεν υπήρχαν οι σύμμαχοι της Ουάσιγκτον στο συριακό σφαγείο. Και εννοούμε κυρίως το Τελ Αβίβ και το Ριάντ. Γι’ αυτούς υπάρχει κάτι χειρότερο ακόμα και απ’ το να κέρδιζε οριστικά και εντελώς ο Άσαντ: το να μην κερδίσει οριστικά, και να συνεχίσουν να έχουν παρουσία και λόγο στην περιοχή η Μόσχα και (το χειρότερο) η Τεχεράνη και η σύμμαχός της Χεζμπ’αλλάχ.
Κι αυτό είναι που μας ανησυχεί σοβαρά. Ότι με αλλαγμένη αμερικανική τακτική του είδους "δεν μας απασχολεί ο Άσαντ", ο πειρασμός του "ο.κ. θα καθαρίσουμε εμείς" (όχι τον Άσαντ, όχι τον ρωσικό στρατό, αλλά κάποιον απ’ τους άλλους) γίνεται εντονότερος.
Τα ναυπηγεία να δουλεύουν. Δεν είναι μόνο το american navy που ελπίζει ότι υπό το ψόφιο κουνάβι θα βάλει μπροστά τη ναυπήγηση καμιά 40αριάς καινούργιων πολεμικών. Είναι και το royal (british) navy που, μέσω της κοινοβουλευτικής επιτροπής άμυνας (πάντα της αυτού μεγαλειότητας) φωνάζει για "ενίσχυση".
Η αφετηρία της έκθεσής μας είναι η πεποίθησή μας ότι ο τρέχων αριθμός φρεγατών, αντιτορπιλικών και προσωπικού δείχνει την αναντιστοιχία με τις πιθανές απειλές και αδυναμίες που αντιμετωπίζει το Ενωμένο Βασίλειο και τα συμφεροντά του παγκόσμια.
Παγκόσμια συμφέροντα το βρετανικό στέμμα; Why not? Εδώ κάθε φασιστική πορδή ονειρεύεται πλανητικά μεγαλεία· η επικράτεια της her majesty θα κολώσει;
Το αγγλικό πολεμικό ναυτικό έχει τώρα 19 φρεγάτες και αντιτορπιλικά, με τα 13 απ’ αυτά τα σκάφη να προορίζονται για αποσύρση μεταξύ 2023 και 2035. Επιπλέον, 6 απ’ τα αντιτορπιλικά (τα πιο καινούργια και αναβαθμισμένα) πρέπει να μπουν για επισκευές στις μηχανές τους, καθώς προέκυψε ότι δεν δουλεύουν καλά στις σχετικά "χλιαρές" θάλασσες του ινδικού ωκεανού, του περσικού κόλπου, και σε αντίστοιχα κλίματα. Φτιάχτηκαν οι μηχανές, σα να λέμε, για ice tea· όχι για "τσάι με γάλα".
Επανεξοπλισμός λοιπόν, μιλώντας για τα "βαριά κομμάτια" των πρωτοκοσμικών στρατών, στα επόμενα χρόνια. Ψυχραιμία απ’ αυτήν την άποψη· μια πενταετία θα περάσει.
Κατα τα άλλα και επί της ουσίας θα μας μείνει μόνο το πικρό χιούμορ του Altan: Ναι ρε! Εξοπλιζόμαστε για το καλό της ειρήνης όπως τρώμε φασόλια για να μην κλάνουμε!
Περάστε κόσμε. Όταν πρωτοέσκασε και δευτεροέσκασε στα μέρη μας, η "εκλογή του αρχηγού του κόμματος απ’ τον λαό" (γενικά) την πήραμε για ντόπια εξυπνάδα. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Στις προκριματικές εκλογές για την ανάδειξη του υποψήφιου της δεξιάς στη γαλλία, συμμετέχει όποιος θέλει. Άσχετα με το τι πιστεύει. Αρκεί να πληρώσει 2 ευρώ εισιτήριο (πιο φτηνή η γαλλική δεξιά απ’ την ελληνική!) και να υπογράψει μια "χάρτα προσχώρησης στις αρχές της δεξιάς και του κέντρου", την οποία δεν θυμάται καν μετά από 5 λεπτά - για να του στέλνουν σε sms τα "τελευταία νέα της δεξιάς και του κέντρου" ως το τέλος της ζωής του.
Φαίνεται ότι μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόροι στις προκριματικές εκλογές της γαλλικής δεξιάς ήταν... αριστεροί (τα εισαγωγικά περιττεύουν... για την γαλλία μιλάμε!) Όχι χωρίς αιτία, σύμφωνα με τα λεγόμενά τους: πήγαν να ψηφίσουν για να διαλέξουν τον δεξιό υποψήφιο που, αργότερα, στις προεδρικές εκλογές, θα νικήσουν... Ή αυτό ελπίζουν. Συγκεκριμένα πήγαν για να ξωπετάξουν αυτόν τον light φασίστα, τον Ζαρκοζί. Με την βοήθειά τους, ο σκοπός επετεύχθη.
Αν οι αντίπαλοί σου συμβάλουν στην επιλογή του κεντρικού κομματικού εκπροσώπου σου, θα μπορούσαμε άραγε να μιλήσουμε για το "τέλος των κομμάτων"; Ή, ίσως, για μια post modern ειρωνία της καθεστωτικής πολιτικής, του είδους ότι σκατά και όσες φορές κι αν ψηφίσετε το πρακτικό αποτέλεσμα θα είναι πάντα το ίδιο;
Τίποτα απ’ αυτά δεν θα πούμε, επειδή μπορεί να τα πει ο καθένας. Θα πούμε όμως ότι, επιτέλους, η (καθεστωτική) πολιτική βρίσκεται ένα μεγάλο βήμα μπροστά απ’ το ποδόσφαιρο. Η απόσταση θα κλείσει όταν οι αντίπαλοι μιας ομάδας ψηφίζουν για την εντεκάδα της, αυτήν που θα τσακίσει η δική τους φανέλα στο ντέρμπι της επόμενης βδομάδας.
Τότε, ναι, το ποδόσφαιρο θα έχει γίνει, επιτέλους!, "δημοκρατικό".
Τόκιο - Ουάσιγκτον. Τι ήταν αυτό που θορύβησε τον δεξιό και μιλιταριστή ιάπωνα πρωθυπουργό Shinzo Abe και έτρεξε να συναντήσει το ψόφιο κουνάβι στον πύργο του πριν καν αυτό ορκιστεί; Η προεκλογική άποψη του ότι θα παγώσει την TPP ή η επίσης προεκλογική υπόδειξή του ότι το Τόκιο θα πρέπει να αποκτήσει τα δικά του πυρηνικά όπλα;
Δεν ξέρουμε. Ο Abe περιορίστηκε μόνο να δηλώσει (μετά την κουβέντα με τον Trump) ότι αποκαταστάθηκε η εμπιστοσύνη μεταξύ τους. Το γεγονός είναι ότι με τους τωρινούς συσχετισμούς δύναμης στην ανατολική Ασία το Τόκιο θέλει την αμερικανική υποστηρίξη εναντίον του Πεκίνου· και όχι μόνο στον οικονομικό πόλεμο (: TPP) αλλά και από στρατιωτική άποψη. Πυρηνικά όπλα δεν φτιάχνονται απ’ την μια μέρα στην άλλη· ας αφήσουμε το πως και πόσο θα αντιδρούσε σε κάτι τέτοιο ένα μεγάλο μέρος της ιαπωνικής κοινωνίας.
Έχει, πάντως, την συμβολική σημασία του: ενώ ο απερχόμενος Ομπάμα έκανε επαφές στην ευρώπη, ο επερχόμενος αμερικάνος πρόεδρος υποδεχόταν έναν θορυβημένο ασίατη…
Ένα ζεστό χειροκρότημα. Δεν το είχε δηλώσει; Το είχε: στηρίζω τους εικονικούς πνιγμούς κι ακόμα χειρότερα - εννοούσε βασανιστήρια. Το ψόφιο κουνάβι και, κυρίως, αυτοί που βρίσκονται πίσω του θα πρέπει να γελάνε ειρωνικά με τους αναλυτές που προέβλεπαν ότι οι "σκληρές προεκλογικές απόψεις" θα μετριαστούν μετά την εκλογή του. Σαν μια πρώτη δόση, διόρισε τον γερουσιαστή απ’ το Κάνσας Mike Pompeo σα διευθυντή της cia. Πρόκειται για θερμό υποστηρικτή των (off shore) βασανιστηρίων, σφοδρό πολέμιο του κλεισίματος του κάτεργου του Γκουαντανάμο, και εχθρό οποιουδήποτε περιορισμού τις "ανακριτικές μεθόδους" των μυστικών υπηρεσιών και του στρατού. Απ’ την άλλη μεριά είναι καλός φίλος του Τελ Αβίβ, και εχθρός της συμφωνίας για τα πυρηνικά του ιράν, για το οποίο έχει δηλώσει ότι "πρόκειται για τον μεγαλύτερο κρατικό σπόνσορα της τρομοκρατίας"...
Κάποιοι θα πουν: Και τι έγινε; Ένα κάθαρμα παραπάνω. Υποθέτουμε ότι το έχουν απαντημένο που θα χρειαστεί τα επόμενα χρόνια το ανανεωμένο ατσάλινο χέρι των βασανιστηρίων κρατουμένων... Γιατί η ως τώρα "φήμη" που έπαιζε σαν καραμέλα από φίλους και αντιπάλους του ψόφιου κουναβιού ήταν πως οι ηπα θα σταματήσουν τους ανά τον πλανήτη πολέμους... Αν τους σταματήσουν δεν θα έχουν και φρέσκους αιχμαλώτους· οπότε τι δουλειά θα κάνει ο Pompeo;
Μάλλον αλλιώς θα πάει το πράγμα.
Μεγαλωσύνη. Το "make america great again" δεν θα έπρεπε να αφήνει σε κανέναν αμφιβολίες. Και η διαφαινόμενη αλλαγή στην τακτική της Ουάσιγκτον, το "αφήνουμε μεγαλύτερα περιθώρια στους συμμάχους μας", μόνο σαν αναβάθμιση του αμερικανικού ιμπεριαλιστικού outsourcing μπορεί να θεωρηθεί. Έτσι ώστε να έχει η Ουάσιγκτον μεγαλύτερη ευελιξία κινήσεων για πάρτη της.
Για παράδειγμα διάφοροι αντι-Άσαντ ένοπλοι που ως τώρα εκπαιδεύονταν και εξοπλίζονταν είτε απ’ την cia είτε απ’ το αμερικανικό πεντάγωνο, ελπίζουν ότι μια ορισμένη "απόσυρση" των ηπα απ’ την συρία θα σημάνει την άρση των εμποδίων που η κυβέρνηση Ομπάμα έβαζε στον εξοπλισμό τους απ’ το Ριάντ.
Μένει να φανεί αν οι ευσεβείς τους πόθοι θα γίνουν πραγματικότητα. Αξίζει ωστόσο να θυμηθούμε ότι η Ουάσιγκτον έχει ξαναχρησιμοποιήσει σύμμαχό της για να κάνει την βρώμικη δουλειά για λογαριασμό της, εκείνη την φορά εναντίον του Βερολίνου και της ε.ε., στο πρώτο μισό των ‘90s: εννοούμε τον "αδελφό" των ελλήνων Μιλόσεβιτς...
Δεν θα είναι καθόλου παράξενο αν η αμερικανική αλλαγή τακτικής στη συρία σημαίνει μια επιπλέον αποστολή για το Ριάντ, να εξοπλίσει δηλαδή κατάλληλα τους αντι-Άσαντ ένοπλους ώστε να μπορούν να κτυπάνε (και) την ρωσική αεροπορία.
Αλλά αυτό, προς το παρόν, είναι απ’ τη μεριά μας μόνο μια δυσοίωνη υπόθεση εργασίας. Γιατί στο κόλπο παίζει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο και η Άγκυρα. Κι αυτό αυξάνει την συνθετότητα. Καθώς έχουμε την αίσθηση (για να μην πούμε βεβαιότητα) ότι η Άγκυρα δεν είδε ποτέ και δεν βλέπει ούτε τώρα με καλό μάτι τον (γενικό αλλά και ειδικό) ρόλο του Ριάντ. Πόσο μάλλον την αναβάθμισή του.
Συρία. Ενώ ο τουρκικός στρατός και το συριακό πεζικό του βρίσκονται στα περίχωρα της ελεγχόμενης (ακόμα) απ’ τον isis al-Bab, μιας κομβικής πόλης στη βόρεια συρία, σε μια μάλλον αναπάντεχη κίνησή τους οι κουρδικές ypg, παρά τις δηλώσεις τους για αποχώρηση απ’ την Manbij, επεξέτειναν την επικράτειά τους δυτικότερα, προς την μεριά επίσης της al-Bab· αν και είναι αδύνατο να καταλάβουν την πόλη.
Μ’ αυτό τον τρόπο όμως έχουν οξύνει την αντιπαράθεσή τους με τον τουρκικό στρατό. Έτσι έχουν αρχίσει τουρκικοί βομβαρδισμοί και στην περιοχή που ελέγχεται απ’ τους κούρδους ενόπλους, all the way to Manbij.
Αν καταληφθεί η al-Bab υπάρχει ένας δρόμος προς τα ανατολικά, που οδηγεί κατευθείαν στην Manbij. Παίζουν, άραγε, με την "τύχη" τους οι ypg;
Bulling. Στην πρωτεύουσα του περού Λίμα έχουν μαζευτεί για την σύνοδο του APEC. Στο βαθμό που οι ηπα αντιπροσωπεύονται απ’ τον υπό μετακόμιση Ομπάμα, η σύνοδος θα είναι hold απ’ αυτήν την μεριά. Οπότε είναι μια καλή ευκαιρία για socializing.
Να, για παράδειγμα ο Duterte των φιλιππίνων είχε για πρώτη φορά την ευκαιρία να μιλήσει με τον Πούτιν. Και δεν την έχασε για να καταγγείλει "το bulling που κάνει ο δυτικός κόσμος στις μικρές χώρες".
Το επιμύθιο αυτής της πρώτης συνάντησης; Αν η ρωσία και η κίνα αποφασίσουν να δημιουργήσουν μια "νέα τάξη" για τον κόσμο, θα είμαι ο πρώτος που θα συμμετάσχω!
Κι άλλες "νέες τάξεις"...
Προς την ανατολή. Μπορεί κάποιος να με κριτικάρει, αλλά λέω τη γνώμη μου. Γιατί να μείνουμε κολλημένοι με την ένταξη στην ε.ε. και να μην μπει η τουρκία στον οργανισμό συνεργασίας της Σαγκάης;
Τάδε έφη Ερντογάν, στη διάρκεια της επιτροφής του απ’ το ουζμπεκιστάν. Δεν είναι η πρώτη φορά που "ρίχνει την ιδέα". Αυτή τη φορά την έκανε πιο πιασάρικη. Δήλωσε ότι έχει κουβεντιάσει το θέμα με τον Πούτιν και το αφεντικό του καζακστάν Ναζαρβάγιεφ.
Σαν εναλλακτική λύση είναι πράγματι πάνω στο τραπέζι των επιλογών της Άγκυρας. Έτσι κι αλλιώς κανείς ποτέ (ούτε στην ε.ε. αλλά ούτε και στο τουρκικό καθεστώς) δεν ήθελε την πλήρη ένταξη της τουρκίας στην ε.ε.: θα ήταν έντονα δεσμευτική για το οικονομικό και γεωπολιτικό κεφάλαιο του τουρκικού καπιταλισμού. Το μάξιμουμ εφικτό θα ήταν κάποιου είδους "ειδική σχέση". Αυτό θα μπορούσε να γίνει ακόμα κι αν η Άγκυρα έμπαινε στο sco.
Παρότι πιο "χαλαρό" σε σχέση με την ε.ε., το "σύμφωνο της Σαγκάης" έχει επίσης τους κανόνες του. Και προηγούνται άλλοι για ένταξη. Η Τεχεράνη, για παράδειγμα. Αυτό σημαίνει ότι η ένταξη της Άγκυρας εκεί δεν είναι για αύριο, ούτε για μεθαύριο.
Προς το παρόν, φωνάζοντας τέτοιες ιδέες, το τουρκικό καθεστώς θέλει να "μετρήσει το μπόι του" όχι μόνο σε σχέση με την ε.ε. αλλά με την καινούργια διοίκηση των ηπα. Και πάλι όχι στο οικονομικό τεραίν.
Πόρκα μιζέρια! Παλιοζωή, παλιόκοσμος: ενώ η Αθήνα προσπαθεί να δαμάσει τα χρέη της, ο "αιώνιος εχθρός" κάνει γεωπολιτικές πιρουέτες...
Παλιότερες αναρτήσεις:
21-31 Δεκεμβρίου 2016 |
11-20 Δεκεμβρίου 2016 |
1-10 Δεκεμβρίου 2016 |
21-30 Νοεμβρίου 2016 |
11-20 Νοεμβρίου 2016 |
1-10 Νοεμβρίου 2016 |
21-31 Οκτωβρίου 2016 |
11-20 Οκτωβρίου 2016 |
1-10 Οκτωβρίου 2016 |
21-30 Σεπτεμβρίου 2016 |
11-20 Σεπτεμβρίου 2016 |
1-10 Σεπτεμβρίου 2016 |
21-31 Αυγούστου 2016 |
11-20 Αυγούστου 2016 |
1-10 Αυγούστου 2016 |
1-4 Ιούλη 2016 |
21-30 Ιούνη 2016 |
11-20 Ιούνη 2016 |
1-10 Ιούνη 2016 |
21-31 Μάη 2016 |
11-20 Μάη 2016 |
1-10 Μάη 2016 |
21-30 Απρίλη 2016 |
11-20 Απρίλη 2016 |
1-10 Απρίλη 2016 |
21-31 Μάρτη 2016 |
11-20 Μάρτη 2016 |
1-10 Μάρτη 2016 |
27-29 Φλεβάρη 2016
