Τον Αύγουστο του 1964 ο τότε αμερικάνος πρόεδρος Lyndon Johnson κατηγόρησε τους βορειοβιετναμέζους ότι επιτέθηκαν σε δύο αμερικανικά πολεμικά πλοία, στον κόλπο του Tonkin. Κατόπιν αυτού ο Jonson διέταξε στρατιωτική εισβολή στο νότιο και επίθεση στο βόρειο βιετνάμ. Οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι τον αποθέωσαν για την αποφασιστικότητά του, και η δημοτικότητά του εκτοξεύτηκε στα ύψη. Οι δημοκρατικοί που είχαν την κυβέρνηση και οι ρεπουμπλικάνοι που ήταν αντιπολίτευση έγιναν ένα κόμμα, για να αντιμετωπιστεί η “κομμουνιστική επιθετικότητα”.
Το αμερικανικό πεντάγωνο είχε ήδη στρατιωτικούς συμβούλους στο νότιο βιετνάμ απ’ το Νοέμβρη του 1955 και στρατό απ’ τις αρχές του 1960. Ο πόλεμος τελείωσε τον Απρίλη του 1975, όταν οι βορειοβιετναμέζοι κατέλαβαν την Σαϊγκόν - ήταν μια ταπεινωτική ήττα για τον αμερικανικό στρατό και τους συμμάχους του.
Αργότερα, ο υπουργός άμυνας του Jonson Robert McNamara παραδέχτηκε ότι η βορειοβιετναμέζικη επίθεση στον κόλπο του Tonkin δεν είχε γίνει ποτέ. Οι ερευνητές ιστορικοί βρήκαν πως το μόνο που έγινε τότε ήταν μια περιορισμένη επίθεση ενός αμερικανικού πολεμικού εναντίον τριών βορειοβιετναμέζικων πυραυλακάτων.
Παρά αυτήν την κυνική ομολογία δεν αναστήθηκε ούτε ένας απ’ τους 1,1 εκατομύριο δολοφονημένους βορειοβιετναμέζους (μεταξύ των οποίων 143 χιλιάδες γυναίκες και 84 χιλιάδες παιδιά). Η σφαγή (μαζί με την πρόφασή της) δεν καταγράφηκε σαν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, ούτε φυλακίστηκε ισόβια οποιοσδήποτε αμερικάνος αξιωματούχος, πολιτικός, καραβανάς, δημαγωγός απ’ όσους αποφάσισαν και μεθόδευσαν την επίθεση στο βιετνάμ. Απλά “η αμερική ηττήθηκε” - και ευνόητα ανέλαβε να εξελίξει το οπλοστάσιό της με τέτοιο τρόπο ώστε να μην ξαναηττηθεί, ειδικά μάλιστα από έναν αντίπαλο πολύ πιο αδύνατο σε μέσα / όπλα.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ο αμερικανικός στρατός δεν έχει καταφέρει να νικήσει ποτέ απ’ την απόβαση στη Νορμανδία και μετά· με την εξαίρεση της σύντομης εισβολής στον παναμά, το 1989. Το σίγουρο είναι ότι προκειμένου να αποφεύγει δυσάρεστες εκπλήξεις, ο αμερικανικός στρατός δρα κατά προτίμηση εναντίον πρώην φίλων / συμμάχων, για τους οποίους έχει διαθέσιμες έγκαιρα όλες τις πληροφορίες. Τέτοιος ήταν ο στρατηγός Νοριέγκα στον παναμά, ο Χουσεΐν στο ιράκ, ο Μιλόσεβιτς στο κόσοβο και το δίκτυο της ισλαμικής διεθνούς του μπιν Λάντεν στο αφγανιστάν. Χάρη σ’ αυτές τις σικέ εκστρατείες (που ωστόσο δεν έχουν εξελιχθεί ποτέ με την άνεση των αρχικών διακηρύξεων) ο αμερικανικός στρατός διαθέτει ακόμα έναν αέρα “ακαταμάχητου”.
Ένα γραφιστικό, για να μάθει ο κόσμος πως οι ρωσικοί πύραυλοι ρίχνουν τα αεροπλάνα του κόσμου. Από την αγγλική καθεστωτική daily mail...
Το επίσης σίγουρο είναι ότι οι προβοκάτσιες των κρατών έχουν ισχυρή θέση στις πολεμικές (ή ημι-πολεμικές) εκστρατείες τους· αποτελούν μια “δυνατή εισαγωγή”, ώστε να εξασφαλιστεί κατ’ αρχήν η μέγιστη συναίνεση. Θα μπορούσε κανείς να ανατρέξει πολύ πίσω στην ιστορία, ακόμα κι ως το παραμύθι της “κλοπής της ωραίας Ελένης”, για να βρει ψευδείς και χειραγωγημένες δικαιολογήσεις εκστρατειών. Στον πολύ πιο πρόσφατο ιστορικό χρόνο, η επίθεση της 11ης / 9ου του 2001 και κατάρρευση των 2 + 1 ουρανοξυστών (με τους 3.000 νεκρούς) είναι γνωστή ήδη, εδώ και χρόνια, με τεκμήρια, από σοβαρούς και καθόλου μυθομανείς και συνωμοσιολόγους ανθρώπους, σαν μια πανηγυρική προβοκάτσια· φυσικά το επίσημο αμερικανικό κράτος δεν το έχει παραδεχθεί, αλλά αυτό έχει ελάχιστη σημασία. Οι ρητορείες περί χημικών και βιολογικών όπλων του Χουσεΐν αποτελούν άλλη μια προβοκάτσια που πέτυχε στον σκοπό της, ακόμα κι αν γρήγορα αποδείχθηκε το ψέμα της.
Εκείνο που ίσως συνιστά μια ουσιαστική διαφορά ανάμεσα, π.χ., στον εμπρησμό του Ράιχσταγκ ή στο πλαστό περιστατικό της πολωνικής επίθεσης στο γερμανικό συνοριακό σταθμό του Γκλάιβιτς (η υποτιθέμενη αφορμή για την εισβολή του γ ράιχ στην πολωνία την 1 Σεπτέμβρη του 1939) και στη βόμβα στο σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολώνια στις 2 Αυγούστου του 1980, την 11η/9ου του 2001, τις βόμβες στο ψαχνό στο Λονδίνο και στη Μαδρίτη το 2005, ή ακόμα τις δήθεν “τσετσένικες” βόμβες σε πολυκατοικίες στη Μόσχα το 1999, είναι ότι προκειμένου να εξασφαλιστεί η αναγκαία “συγκίνηση” (δηλαδή η θολωμένη συναισθηματική συγκατάθεση στα κρατικά σχέδια), οι post modern κρατικές προβοκάτσιες έχουν στόχους άοπλους πολίτες· συχνά, μάλιστα, πολίτες των ίδιων των κρατών προβοκατόρων. Η εξαιρετικά εγκληματική δράση αυτού του είδους προσπαθεί να πατήσει πάνω στην (βασικά πρωτοκοσμική) πεποίθηση ότι “αποκλείεται ένα σύγχρονο καπιταλιστικό κράτος να σκοτώνει τους ίδιους τους υπηκόους του προκειμένου να...”.
Οι “βόμβες στο ψαχνό” στην ιταλία (στη Ρώμη και στο Μιλάνο το 1969, με 17 νεκρούς και πάνω από 100 τραυματίες, και ύστερα στη Μπολώνια), που αποδείκνυαν ότι ναι, οι κρατικές υπηρεσίες άνετα “καθαρίζουν” μαζικά υπηκόους τους, ξεχάστηκαν στη συνέχεια... Οπότε η προβοκάτσια της 11ης/9ου έχει γίνει, κατά κάποιον τρόπο, η ετεροχρονισμένη “μαμά” αυτού του μοντέλου. Κιαν υπάρχουν, ακόμα, αμερικάνοι υπήκοοι που δέχονται τις επίσημες κρατικές εξηγήσεις για το τι συνέβη εκείνη την ημέρα, δεν είναι επειδή αυτές οι εξηγήσεις στέκουν (η κατάρρευση του ουρανοξύστη νο 7 πολλές ώρες μετά την κατάρρευση των δίδυμων πύργων και χωρίς να έχει δεχτεί οποιαδήποτε επίθεση παραμένει το ανεξήγητο / εξηγήσιμο κλειδί της προβοκάτσιας) αλλά επειδή δεν θέλουν (ή δεν μπορούν) να δεχτούν ότι για το αμερικανικό κράτος, όπως και για οποιοδήποτε άλλο σύγχρονο καπιταλιστικό όμοιό του, 500 ή 1000 ή 3000 νεκροί υπήκοοι “από τρομοκρατική επίθεση” είναι ασήμαντη απώλεια, εάν φυσικά καταφέρουν να πείσουν για το ποιοί είναι οι (υποτιθέμενοι) δράστες.
Για μια ορισμένη ιστορική περίοδο, εξαιτίας της προβοκατόρικης / δολοφονικής δράσης του ιταλικού κράτους / παρακράτους / φασιστών, αυτή η μέθοδος φαινόταν να σχετίζεται άμεσα με τον εσωτερικό κοινωνικό / ταξικό πόλεμο, και μόνο. Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας guardian, στις 26 Μάη του 2001, δυο μήνες νωρίτερα (τον Μάρτη του 2001), ο επικεφαλής της ιταλικής ευπ στρατηγός Maletti, δήλωνε σε δίκη κάποιων φασιστών που βρίσκονταν κατηγορούμενοι για βόμβες - στο - ψαχνό του 1969 ότι:
“... η CIA, ακολουθώντας τις οδηγίες της κυβέρνησής της, επιδίωκε να δημιουργήσει έναν ιταλικό εθνικισμό ικανό να μπλοκάρει αυτό που θεωρούσε ως “παρέκκλιση προς τα αριστερά”, και για τον σκοπό αυτό πιθανό να έκανε χρήση της ακροδεξιάς τρομοκρατίας. Θεωρώ ότι αυτό συνέβη και σε άλλες χώρες επίσης”.
Όχι μόνη της η cia, βέβαια!!! Όπως και να ‘χει, εφόσον αυτό που ονομάστηκε “στρατηγική της έντασης” είχε συνδεθεί (στις δεκαετίες του ‘60 και του ‘70...) με την εσωτερική κατάσταση ορισμένων καπιταλιστικών κρατών, έμοιαζε κατ’ αρχήν εκτός οποιασδήποτε λογικής το να χρησιμοποιηθεί παρόμοια μεθοδολογία στις διακρατικές σχέσεις, εντάσεις, αντιπαλότητες. Εκτός οποιασδήποτε λογικής με την έννοια: αφού δεν υπάρχει καμία ανατρεπτική απειλή απ’ τα “αριστερά” τι χρειάζονται τα κράτη τις προβοκάτσιες; Άρα (πήγαινε ο συλλογισμός) δεν πρόκειται για τέτοιες αλλά για αυτό που τα κράτη υποστηρίζουν.
Όμως το ιστορικό γεγονός είναι ότι οι κρατικές προβοκάτσιες είχαν χρησιμοποιηθεί και για “εξωτερικούς” λόγους σε διάφορες στιγμές του 20ου αιώνα· η περίπτωση του κόλπου του Tonkin, με την οποία ξεκινήσαμε αυτήν εδώ την αναφορά, είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική. Αν πρόκειται για “κατασκευασμένα γεγονότα” οι μηχανισμοί που εμπλέκονται είναι εύκολα κατανοητοί: μυστικές υπηρεσίες και στελέχη (ή ιδιοκτήτες) mass media (συν την εκκλησία, όπου χρειάζεται...). Εάν όμως πρόκειται για πραγματικές μαζικές δολοφονίες, χρειάζεται κάτι ακόμα: οι φυσικοί αυτουργοί.
Κι εδώ, επίσης, δεν χωράει καμία έκπληξη. Τέτοιου είδους δουλειές μπορούν να τις φέρουν σε πέρας, πληρωμένα ή “εθελοντικά”, μόνο άτομα φανατικά προσανατολισμένα στα κρατικά συμφέροντα, χωρίς καμία αναστολή στην εξυπηρέτησή τους... Και μάλιστα όχι οποιαδήποτε κρατικά συμφέροντα, αλλά εκείνα που σχετίζονται άμεσα και πρακτικά με την κρατική βία και τον μιλιταρισμό. Συνεπώς φασίστες (ή ηλίθιοι χειραγωγημένοι από φασίστες).
το ουκρανικό πεδίο μάχης
Μετά το υποστηριζόμενο απ’ την Ουάσιγκτον πραξικόπημα της 21ης Φλεβάρη στο Κίεβο, και την μετατροπή της ουκρανικής επικράτειας σε πεδίο μαχών - δι - αντιπροσώπων, έχουν γίνει τουλάχιστον 3 φονικές προβοκάτσιες, με αυτουργούς ντόπιους φασίστες ή/και φασίστες-πράκτορες. Πρώτα, στις 2 Μάη η σφαγή στην Οδησσό· ύστερα, στις 3 Μάη η σφαγή στη Μαριούπολη· και, τελευταία ως την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, η κατάρριψη του μαλαισιανού επιβατηγού στις 17 Ιούλη - με τους σχεδόν 300 νεκρούς. Οι τελευταίοι νεκροί δεν ήταν ούτε ουκρανοί, ούτε ρώσοι, ούτε αμερικάνοι· ήταν κυρίως ολλανδοί τουρίστες - μια βρώμικη “διεθνοποίηση”... Πριν καλά καλά στεγνώσει το αίμα των δολοφονημένων, η “μετρ” των προβοκατσιών Ουάσιγκτον ήξερε ποιοί είχαν κάνει το έγκλημα: οι αντικαθεστωτικοί της ανατολικής ουκρανίας, εξοπλισμένοι (φυσικά) απ’ την μοχθηρή Μόσχα. Και επειδή στην αντιμετώπιση των μοχθηρών δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο, η απάντηση ήταν πολύ γρήγορη. Μεταξύ άλλων νέος γύρος οικονομικών κυρώσεων κατά της Μόσχας (ένα κόλπο που παρακολουθεί λαχανιασμένη και η “ενωμένη ευρώπη”, προφανώς επειδή δεν είναι και τόσο ενωμένη) και οι ρωσικές εμπορικές αντικυρώσεις, που κτύπησαν μεταξύ άλλων και το ελληνικό ροδάκινο.
Εάν δεν κοιτάει κανείς τον κόσμο πίσω από ροδακινιές, καταλαβαίνει ότι η ένταση των διαδοχικών προβοκατσιών στο ουκρανικό έδαφος αντανακλά την ένταση του διακρατικού ενδοκαπιταλιστικού πολέμου (και) στο συγκεκριμένο πεδίο μάχης. Και, μέχρι τώρα, είναι η μία πλευρά που χρησιμοποιεί αυτή τη φονική μέθοδο ανορθόδοξου πολέμου: η Ουάσιγκτον και οι φασίστες ουκρανοί και πολωνοί σύμμαχοί της. Συνολικά σχεδόν 400 άμαχοι, άοπλοι και σε μεγάλο βαθμό άσχετοι, δολοφονημένοι: είναι το ως τώρα κατόρθωμα της διαδοχής προβοκατσιών που έχει ολοφάνερο σκοπό είτε να προκαλέσει την κατευθείαν στρατιωτική επέμβαση / εισβολή της Μόσχας είτε την δαιμονοποίησή της στο πρωτοκοσμικό “κοινό”.
Το ζήτημα είναι ότι αυτές οι προβοκάτσιες ΔΕΝ έχουν γίνει ως τώρα αυτό που θα έπρεπε: στόχος οργής. Οι (κυρίως) ολλανδοί δολοφονημένοι του MH17 ΔΕΝ προκάλεσαν ένα κύμα οργισμένων διαδηλώσεων στους δρόμους των ευρωπαϊκών πόλεων, εναντίον τόσο της Ουάσιγκτον όσο και όλων των ευρωπαϊκών αφεντικών, είτε εκείνων που είναι ουρά του αμερικανικού ιμπέριουμ, είτε εκείνων που είναι αντίπαλα μεν αλλά δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για να γίνει η ουκρανία καμμένη γη.
Κι αφού ΔΕΝ έγινε κάτι τέτοιο, το μόνο που μπορεί να συμβεί, με δεδομένο ότι ο διακρατικός ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός είναι οξύς (και θα γίνει οξύτερος), είναι ακόμα περισσότερες προβοκάτσιες, τέτοιου ή άλλου είδους· είναι το μόνο που μπορεί να συμβεί σύμφωνα με τις ανάγκες και τους σχεδιασμούς των αφεντικών.
Μέσα στην ευρύτερη πρωτοκοσμική διανοητική και συναισθηματική παρακμή, η λήθη παίζει έναν ανατριχιαστικά χειραγωγικό ρόλο. Οι δολοφονημένοι απ’ τις βόμβες - στο - ψαχνό στο Λονδίνο και στη Μαδρίτη, απαραίτητοι νεκροί για να συνεχιστεί τότε το παραμύθι περί ισλαμικής τρομοκρατίας, έχουν ξεχαστεί· και οι (πραγματικοί) δολοφόνοι τους έχουν “καθαρίσει”.
Περιμένουμε τη “μοίρα” μας; Δεν θα είναι καθόλου καλή.
(Εν τω μεταξύ η κατάρριψη του ΜΗ17 πάει να ξεχαστεί κι αυτή. Ενάμισυ μήνα μετά οι ολλανδοί ειδικοί που έχουν πάρει τα μαύρα κουτιά και αναζητούν τις αιτίες “δεν ξέρουν πότε θα τελειώσει η έρευνα”...)
