Έχουν μερικά μεγάλα ελαττώματα αυτοί οι γάλλοι νεαροί και νεαρές. Πρώτα απ’ όλα δεν (φαίνεται να) θέλουν να βγουν απ’ το ευρώ· δεν έχουν σκεφτεί ότι το φράγκο είναι η μαγική συνταγή που θα λύσει όλα τα προβλήματά τους. Ύστερα δεν ψάχνουν κάποιους εκτός συνόρων για να τους χρεώσουν. Το τελευταίο και χειρότερο: τα παίρνουν (στα σοβαρά) όταν το κράτος τους (τα δικά τους αφεντικά...) οργανώνουν και νομοθετούν την εργασιακή τους υποτίμηση! Μα τι στην ευχή; Δεν έχουν ακούσει τα “νέα” που τόσοι πολλοί λένε στην ελλάδα; Δεν - υπάρχει - εργατική - τάξη, τελεία και παύλα! Τι τρώγονται;
Φαίνεται ότι ζουν με “ψευδαισθήσεις.” Φαίνεται ότι θεωρούν (ενστικτώδικα; ενστικτώδικα) ότι αυτοί κι αυτές έχουν κάποια σχέση με την “ανύπαρκτη”. Για ποιόν άλλο λόγο του κόσμου μαθητές και μαθήτριες θα έκαναν καταλήψεις σχολείων εναντίον της καινούργιας νομοθετικής επίθεσης του γαλλικού κράτους, για την “επαναρρύθμιση” των εργασιακών σχέσεων; Για ποιόν άλλο λόγο του κόσμου φοιτητές και φοιτήριες θα κατέβαιναν στο πεζοδρόμιο εναντίον της κυβέρνησης, για ένα νόμο που δεν αφορά την οργάνωση των πανεπιστημίων αλλά το πως και πόσο εύκολα θα τους γδέρνουν τα αφεντικά σου; Κι έχουν προϊστορία μ’ αυτές τις “ψευδαισθήσεις”. Πάλι οι ίδιες ηλικίες, “προπαραγωγικές” (δηλαδή: όχι ακόμα μέσα στην αγορά εργασίας...), απ’ τα γαλλικά λύκεια και τις σχολές, είχαν κατέβει κατά εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους εναντίον του cpe. Του νόμου που καθιέρωνε έναν “ηλικιακό ρατσισμό” στη γαλλική αγορά εργασίας: αν είσαι κάτω από 25 χρονών θα πληρώνεσαι αισθητά λιγότερο... Αν θυμάστε (μα τι λέμε;) ο αντίστοιχος νόμος πέρασε και στην ελλάδα, ήσυχα και όμορφα, στις αρχές καλοκαιριού του 2010. Ήσυχα και όμορφα. Κάτω απ’ την μύτη των “επαναστατών” και των “ανατροπέων”. Ούτε τότε ούτε μετά τον “θυμήθηκαν”
Περίεργα φρούτα αυτοί οι νεαροί και οι νεαρές στη γαλλία...
Αλλά και το γαλλικό κράτος έχει τις παραξενιές του. Στα ‘80s και στα ‘90s κάθε νεολαιίστικη κινητοποίηση “πουλιόταν” απ’ την οργανωμένη δημαγωγία (του) σαν ένας ακόμα “Μάης” - κάτι διαχωρισμένο που, εν πάσει περιπτώσει, θα αφομοιωθεί και θα εμπλουτίσει το σύστημα. Τώρα αυτά έχουν κοπεί. Τα πράγματα είναι σοβαρά... κι ας είναι Μάης.
Kill Capitalism: εύκολο να το πεις, δύσκολο να το κάνεις.
Η νομοθεσία που θέλει να εφαρμόσει η γαλλική κυβέρνηση είναι ένα ακόμα κύμα μαζικής υποτίμησης της εργασίας. Δεν έχει τίποτα πρωτότυπο. Είναι ταξικά ωμή:
- Το όριο για τον μέγιστο ημερήσιο αριθμό ωρών εργασίας πηγαίνει από τις 10 στις 12 ώρες.
- Το όριο για τον μέγιστο εβδομαδιαίο αριθμό ωρών εργασίας πηγαίνει απ’ τις 48 στις 60 ώρες.
- Για τους “μαθητευόμενους” το μέγιστο ωράριο πάει στις 10 ώρες· και 40 την εβδομάδα.
- Ο εργοδότης μπορεί κατά βούληση να αλλάξει τα ρεπό.
- Ο αριθμός των εβδομάδων (απ’ τις 52 που έχει κάθε χρόνος) που το αφεντικό μπορεί να επιβάλλει υπερωρίες πάει απ’ τις 44 στις 46.
- Οι “επιχειρησιακές συμβάσεις” υπερισχύουν των γενικών συλλογικών (που, απλά, μένουν κενό γράμμα). Αν ένας εργαζόμενος αρνηθεί να υπογράψει την επιδείνωση των όρων εργασίας του (με βάση το νέο εργασιακό καθεστώς), το αφεντικό μπορεί να τον απολύσει χωρίς αποζημίωση. Καθότι δεν πρόκειται για απόλυση αλλά για “παραίτηση”.
- Αν μια επιχείρηση “έχει προβλήματα” μπορεί να αλλάξει κατά βούληση τους μισθούς(προς τα κάτω) και τα ωράρια (προς τα πάνω...)
- Αν μια επιχείρηση “έχει προβλήματα” μπορεί να κάνει απολύσεις κατά βούληση. Τι πάει να πει “έχει προβλήματα”; Αν έχει πτώση των πωλήσεών της για δύο τρίμηνα...
- Ως τώρα οι πρώτες 8 ώρες υπερωρίας πληρώνονταν με 25% παραπάνω, και όλες οι επόμενες με 50%. Απ’ την ψήφιση του νόμου και μετά θα πληρώνονται όλες με 10% παραπάνω.
- Η εργοδοσία δεν έχει ανάγκη την συμφωνία έστω του 50%+ των εργαζόμενων (μέσω των συνδικαλιστικών εκπροσώπων τους) προκειμένου να εφαρμόσει τα μέτρα της. Αρκεί η συμφωνία του 30%.
- Μειώνονται σημαντικά οι αποζημιώσεις απολύσεων (δεν είχαν αλλάξει ως τώρα). Για δουλειά από 2 έως 5 χρόνια η αποζημίωση πέφτει στους 6 μισθούς.
- Καταργούνται οι έλεγχοι των επιθεωρητών υγείας στους εργασιακούς χώρους (ως τώρα γίνονταν συστηματικά). Απ’ την ψήφιση του νόμου και μετά οι εργάτες θα ενημερώνονται κατά την πρόσληψή του από κάποιον υπάλληλο της εταιρείας (π.χ. νοσοκόμα) για πιθανούς κινδύνους εργατικού ατυχήματος. Για προληπτικούς λόγους... Κι αυτό είναι όλο.
- Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις (με κάτω από 50 άτομα “προσωπικό”) θα μπορούν να κάνουν προσλήψεις “με την ημέρα”.
- Γενικεύεται η δυνατότητα πρόσληψης νεαρών ανέργων (από 18 έως 25) που θα πληρώνονται με κρατικό επίδομα (τα παλιά “stage” σε ακόμα χειρότερη έκδοση).
Δεν είναι καθόλου άσχημα - για τα γαλλικά αφεντικά. Και να σκεφτεί κανείς ότι δεν είναι κάποιο “έξωθεν” (υποτίθεται) ερχόμενο “μνημόνιο” που γεννάει αυτές τις πρωτοβουλίες. Είναι, απλά, τα συμφέροντά τους. (Καμμία σχέση με την ελλάδα! Εδώ δεν υπάρχει ούτε εργατική τάξη ούτε αφεντικά...)
Ποιά είναι τα συμφέροντα; Η κερδοφορία· ειδικά στην παγκόσμια αρένα “ανταγωνιστικότητας”. Μικρότερο, όλο και μικρότερο κόστος εργασίας στην παραγωγή εμπορευμάτων προς εξαγωγή - μικρότεροι μισθοί εκεί· μικρότερο κόστος κοινωνικής αναπαραγωγής - άρα ξανά μικρότεροι μισθοί στους τομείς εσωτερικής κατανάλωσης. Απλό. Και λογικό απ’ την μεριά τους.
Απ’ τις 9 Μάρτη, λοιπόν, όλες αυτές οι εκατοντάδες χιλιάδες των αδέσποτων, έχουν βγει στο μεϊντάνι. Και τα συνδικάτα φυσικά, που ωστόσο έχουν την δική τους μακριά και βρώμικη ιστορία. Ποιός θα νικήσει; Θα κάνουν πίσω τα γαλλικά αφεντικά;
Δεν ξέρουμε αν έχουν περιθώρια για ελιγμούς ή αν ποντάρουν στην κούραση των διαδηλωτών. Έχουμε μάθει, όμως, το εξής. Αυτός ο αγώνας (και αυτός) τα έχει σχεδόν όλα: είναι μαζικός, είναι δυναμικός, είναι δικαιολογημένος πέρα ως πέρα... Αδύνατο σημείο, όμως, (κατά την ταπεινή μας γνώμη) είναι ότι είναι αμυντικός. Την πρωτοβουλία των κινήσεων την έχουν σταθερά τα αφεντικά. Κι όπως συμβαίνει συχνά, εκείνος που έχει την πρωτοβουλία τέτοιων κινήσεων, έχει μεγαλύτερες δυνατότητες τελικής επικράτησης.
Θα ακουστεί υπερφίαλο, αλλά δεν είναι. Θα πρέπει να παραδειγματιστούμε (και να παραδειγματιστούν οι πάντες) απ’ το εργατικό αμερικανικό fight for 15· την απαίτηση για διπλασιασμό του “βασικού” ωρομίσθιου. Η αξία του παραδείγματος είναι διπλή. Πρώτα, είναι σημαντικό το ότι δεν προσπαθεί η αμερικανική εργατική τάξη απλά να φρενάρει την υποτίμηση της εργασίας. Αντεπιτίθεται (ρεφορμιστικά φυσικά! τα γράφουμε αλλού...) πολεμώντας υπέρ της ανατίμησής της. Και το κάνει σ’ έναν καπιταλισμό (τον αμερικανικό) που κι αυτός μπορεί να επικαλεσθεί “κρίση”, “ανταγωνιστικότητα”.... που κι αυτός έχει μεγάλο εφεδρικό στρατό ανέργων ή/και “μαύρων” εργατών. Αντεπιτιθέμενοι υπέρ της ανατίμησής τους οι προλετάριοι στις ηπα αλλάζουν ριζικά την ατζέντα του “δημόσιου λόγου”. Δεν είναι τώρα τα αφεντικά που μιλάνε για τα “ζόρια” τους, για το “πόσο δύσκολα τα φέρνουν βόλτα”, για το “πόσο τους χτυπάνε οι κινέζοι”, κλπ κλπ. Τώρα είναι οι εργάτες που μιλάνε και πολεμούν για τις δικές τους ζωές, για τα δικά τους συμφέροντα. Η “αλλαγή της ατζέντας”, που μόνο ο αγώνας για την ανατίμηση μπορεί να πετύχει ενάντια στο γενικό στρατηγικό σχέδιο των αφεντικών για “ανταγωνιστικές υποτιμήσεις” του “εργασιακού κόστους”, δεν είναι μια προπαγανδιστική παπαριά. Είναι η πιστοποίηση της ρήξης. Της ταξικής ρήξης. Άλλο εσείς, άλλο εμείς - για να το πούμε κομψά. Που σημαίνει. Εμείς δεν θα μιλάμε για τα δικά σας συμφέροντα, ούτε θα αμυνόμαστε ψάχνοντας να βρούμε που μπορείτε να δείξετε την μεγαλοψυχία σας ... Εμείς θα μιλάμε και θα πράττουμε για τα δικά μας συμφέροντα. Και θα είστε εσείς που θα ψάχνετε να βρείτε αν και πως θα μας σταματήσετε...
Αυτό είναι το πρώτο μεγάλο μάθημα που έρχεται απ’ την άλλη μεριά του Ατλαντικού. Έχεις δίκιο; Πολέμησε γι’ αυτό, όσο “τρελό” κι αν σου πουν όχι μόνο οι δημαγωγοί των ταξικών σου εχθρών αλλά και η εσωτερικευμένη ήττα σου.
Και το δεύτερο μεγάλο μάθημα είναι: αφού θα κάνεις σύγχρονε εργάτη τέτοιο πόλεμο, κάντον “με τα όλα του”! Μην εσωτερικεύεις τις (δήθεν) “περιορισμένες δυνατότητες” του αφεντικού σου. Μην αυτοπεριορίζεσαι προκαταβολικά, γιατί αυτό θα εντοπιστεί αμέσως και θα είναι η πρώτη ήττα σου. που θα γεννήσει τις επόμενες. Με βάση την διαρκώς αυξανόμενη παραγωγικότητα της εργασίας τα τελευταία χρόνια (λένε οι αμερικάνοι εργάτες - την αυξανόμενη παραγωγικότητα που; στα φαστφουντάδικα, στα καφέ, στα εμπορικά, στα βενζινάδικα, στην καθαριότητα, στα σούπερ μάρκετ... εκεί που ΔΕΝ υπάρχει εργατική τάξη δηλαδή...) θα έπρεπε να παίρνουμε 25 δολάρια την ώρα αντί για 7,25 που μας δίνετε. Ο.Κ. Ζητάμε 15 και δεν το κουβεντιάζουμε. Γιατί; Επειδή τόσο είναι το μισθολογικό όριο για να ζεις σήμερα με αξιοπρέπεια όταν δουλεύεις. Τελεία και παύλα.
Αυτά είναι μαθήματα πολύτιμα για τους καιρούς μας. Επειδή δεν είναι “θεωρητικά”. Είναι πρακτικά και ζόρικα, εδώ και 3 - 4 χρόνια. “Πόλεμος διαρκείας” - φυσικά. Δεν γίνεται αλλιώς.
Κι εκεί είναι, νομίζουμε, το μόνο (αλλά βασικό) ελάττωμα των γαλλικών κινητοποιήσεων. Όταν η φωνή των αφεντικών (η γαλλική κυβέρνηση και οι λακέδες της) βγαίνει και λέει “η ανεργία είναι πάνω από 10%, γι’ αυτό είμαστε υποχρεωμένοι να βοηθήσουμε τις επιχειρήσεις να προσλαμβάνουν “πιο εύκολα” - δηλαδή πιο φτηνά και πιο ευέλικτα” η σωστή απάντηση δεν είναι να πεις: όχι, μην το κάνετε αυτό. Όσο δίκαια και δυνατά κι αν το πεις. Το σωστό είναι να πεις: “α, ώστε η ανεργία σκαρφάλωσε πάνω απ’ το 10% και ανησυχείτε, ε; Τότε απαιτούμε όχι 35 ώρες δουλειά την βδομάδα αλλά 30! Και απαγόρευση των υπερωριών· άρα αύξηση των μισθών. Έτσι θα μειωθεί η ανεργία που τόσο σας νοιάζει...”
Είναι τρελό; Το λένε και το κάνουν εδώ και καιρό “κάποιοι” (απ’ τους ανύπαρκτους). Κι αν έτσι φαίνεται, αν το να αναποδογυρίζει η τάξη μας το διανοητικό και ιδεολογικό τραπέζι που τόσο καλά έχουν στρώσει τ’ αφεντικά για πάρτη τους είναι “τρελό”, είναι σίγουρα η μόνη έντιμη τρέλα των καιρών!
Απέναντι αυτοί σαν τάξη, από εδώ εμείς σαν τάξη. Στη μέση γκρεμός, κενό, τίποτα.
Αυτό. Η απόδειξη της ύπαρξής μας. Τοις μετρητοίς.
Οι 7ψχ πρώτη φορά επί ασφάλτου, στις 14 Απρίλη: παγκόσμια ημέρα συμπαράστασης στον αγώνα της αμερικανικής εργατικής τάξης.
