Page 33 - Το βιβλίο των αντιρρήσεων

σµός”, “φασισµός”, “δικτατορία του κεφάλαιου και των αφεντικών” είναι εναλλακτι- τσιλ στο Λονδίνο το ‘41;
κές µεταξύ τους) στη βάση της έντασης και της αδιαλλαξίας µε την οποία κάνουν τα
αφεντικά και οι κοινωνικοί τους σύµµαχοι το πόλεµο (τους) κατά των εργατών και της
εργασίας.
Κάποιοι υποστηρίζουν (ή θα υποστήριζαν) πως εάν είναι έτσι (όπως υποστηρίζουµε)
τότε “φασισµός” είναι ένα άλλο όνοµα για τον καπιταλισµό. Αυτό είναι λάθος. Στην
ιστορία της καπιταλιστικής συσσώρευσης έχουν εµφανιστεί διαδοχικά τόσο “ολοκλη-
ρωτικές” όσο και “συναινετικές” µορφές και περίοδοι εκµετάλλευσης. Τόσο γενικά,
στο σύνολο του καπιταλιστικού κόσµου, όσο και ειδικά, από κράτος σε κράτος. Δεν
υπάρχει κάποιου είδους “νόµος της ιστορίας” που να προσδιορίζει τον βαθµό δηµο-
κρατίας (εντός ή εκτός εισαγωγικών) ή ολοκληρωτισµού σε κάθε περίπτωση. Κι αυτό,
ανάµεσα στα άλλα, σηµαίνει ότι ο ολοκληρωτισµός δεν αποτελεί καθόλου “παρελθόν”
της καπιταλιτικής εξέλιξης, κάτι που έχει ξεπεραστεί ή δεν χρειάζεται πια στη συσσώ- στεύετε στα µάτια σας”: ο “δηµοκράτης” Τσώρτσιλ δήλωνε ανοικτά και καθαρά οπα-
ρευση... Εκείνο που είναι σταθερό είναι η πάµπολλες φορές διακηρυγµένη θέληση των
(κάθε φορά) αφεντικών να κρατούν και να ασκούν απερίσπαστα όσο το δυνατόν µε-
γαλύτερο µέρος της (γενικής) εξουσίας µπορούν. Ο εργατικός ανταγωνισµός, η έντα-
σή του, οι προσανατολισµοί του, είναι ο καθοριστικότερος παράγοντας, ο αντίπαλος,
η απειλή, η άρνηση αυτής της θέλησης. Κατά συνέπεια το γεγονός είναι ότι περίοδοι
“καπιταλισµού - µε - ανθρώπινο - πρόσωπο” και “βίαιου και ωµού καπιταλισµού” µπο-
ρούν να εναλλάσσονται ή και να συνυπάρχουν δίπλα δίπλα· χωρίς ο καπιταλισµός γε-
νικά να ταυτίζεται απόλυτα και µοναδικά ούτε µε την µία εκδοχή, ούτε µε την άλλη,
ούτε µε οποιαδήποτε “ενδιάµεση”.
Έχει συµβεί, ενάντια στις πιο πάνω απόψεις µας, να βρεθούµε µπροστά σε επιπόλαι-
ες αµφισβητήσεις του είδους: δηλαδή και τον Τσώρτσιλ θα το λέγατε φασίστα; Αν και
33 τέτοιοι “αναδροµικοί” χαρακτηρισµοί δεν έχουν νόηµα, ένα µέρος της απάντησής µας
είναι µε ερωτηµατικό: Τον Τσώρτσιλ στην Αθήνα τον Δεκέµβρη του ‘44; Ή τον Τσώρ-
Ωστόσο η επίσηµη ιστοριογραφία, γραµµένη κατάλληλα, παράγει µύθους. Να µια κα-
λή δόση “άγνωστης” αλήθειας για τον Τσώρτσιλ - τον Τσώρτσιλ στο Λονδίνο: 3
...
Το ρωµαϊκό πνεύµα που εκπροσωπεί ο Mussolini, ο µεγαλύτερος εν ζωή νοµοθέ-
της, έδειξε σε πολλά έθνη πώς µπορεί κανείς να αντισταθεί στην επέλαση του σο-
σιαλισµού και υπέδειξε το δρόµο που ένα έθνος µπορεί να ακολουθήσει όταν καθο-
δηγείται µε θάρρος. Με το φασιστικό καθεστώς ο Mussolini ίδρυσε ένα κέντρο κα-
θοδήγησης από το οποίο όσες χώρες δεσµεύτηκαν για µάχη σώµα µε σώµα µε το σο-
σιαλισµό δεν πρέπει να διστάσουν να οδηγηθούν.
...
Αυτά βροντοφώναζε ο Τσώρτσιλ σε οµιλία του στην αντισοσιαλιστική “βρετανική
ένωση” στις 18 Φεβρουαρίου 1933. Αξίζει να το ξαναδιαβάσετε, εάν τυχόν “δεν πι-
δός του Μουσολίνι και του φασισµού - στον “σώµα µε σώµα” πόλεµο µε τον σοσιαλι-
σµό.
Και δεν ήταν ο µόνος στην “δηµοκρατική” µ. βρετανία. Ο Λ. Κάνφορα συνεχίζει αµέ-
σως µετά απ’ το πιο πάνω απόσπασµα:
...
Δεν πρόκειται για αυτοσχεδιασµό. Ο γηραιός Lloyd George, σε συνέντευξή του στη
Manchester Guardian της 17ης Ιανουαρίου 1933, ισχυριζόταν ότι το κορπορατι-
στικό κράτος που δηµιούργησε ο φασισµός είναι “η µεγαλύτερη κοινωνική µεταρ-
ρύθµιση της σύγχρονης εποχής”, ενώ ο ηγέτης της αντιπολίτευσης των εργατικών, ο
Landsburry, δήλωνε τον άλλο µήνα στη News Chronicle: “Δεν µπορώ να δω παρά
δύο µεθόδους [αντιµετώπισης της ανεργίας], και αυτές τις έχει ήδη υποδείξει ο Mus-
solini: δηµόσια έργα ή βοηθήµατα [...]. Αν ήµουν δικτάτορας, θα έπραττα όπως ο
Mussolini”.
Τώρα πια, ακόµα και στις “καθωσπρέπει” χώρες, ο φασισµός είναι κανονικότητα
(έξω από το σπίτι τους, ενδεχοµένως)· αντιθέτως, ο αντιφασισµός είναι µια ενοχλη-
τική υπόθεση, µίγµα ανατρεπτικής δραστηριότητας (όταν πρόκειται για τους κοµ-
µουνιστές) και µεµψίµοιρης αντικυβερνητικής συµπεριφοράς αυτοεξόριστων (αστοί
που δεν κατόρθωσαν να συµβαδίσουν µε την εποχή...)
...
Μεγάλο µέρος της διοικητικής και πολιτικής ελίτ της “φιλελεύθερης” και “δηµο-
κρατικής” µ. βρετανίας, συµπεριλαµβανόµενων µελών της βασιλικής οικογένειας, θαύ-
µαζαν λοιπόν τον Μουσολίνι και δήλωναν διατεθειµένοι να υιοθετήσουν τον φασισµό,
το 1933 - εναντίον της εργατικής (σοσιαλιστικής) απειλής. Επιπλέον, το Λονδίνο έκα-
νε κάθε τι δυνατό για να ρυµουλκήσει την φασιστική ιταλία και τον Μουσολίνι έξω απ’
την συµµαχία µε τη ναζιστική γερµανία και τον Χίτλερ, για λόγους ξεκάθαρου γεωπο-
λιτικού (ιµπεριαλιστικού) συµφέροντος· εννοείται, µε απόλυτο σεβασµό στις φασι-
στικές επιτυχίες κατά του “σοσιαλισµού”.
Ο ίδιος Τσώρτσιλ, ένα µήνα µετά την γερµανική επίθεση στην µ. βρετανία (“επιχεί-
ρηση Μπαρµπαρόσα”), και ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη η επίθεση στην ε.σ.σ.δ., στις 22
Ιουνίου του 1941, έλεγε στο διάγγελµά του προς τον λαό (του):
...
Κανείς δεν υπήρξε πιο φανατικός αντίπαλος του κοµµουνισµού από µένα τα τε-
λευταία είκοσι πέντε χρόνια. Σήµερα δεν ανακαλώ ούτε µία λέξη από όσα έχω πει
για τον κοµµουνισµό. Αλλά σήµερα όλα ωχριούν µπροστά στο θέαµα που αντικρί-
ζουν τα µάτια µας. Βλέπω τους ρώσους στρατιώτες να υπερασπίζονται τη χώρα που
οι πρόγονοί τους καλλιεργούσαν από αµνηµονεύτων χρόνων [...] Η αµετάκλητη από-
φαση της βρετανικής κυβέρνησης έχει έναν και µόνο σκοπό, έναν και µόνο στόχο:
να καταστρέψει τον Hitler και κάθε ίχνος εθνικοσοσιαλισµού. Τίποτα, τίποτα απο-
λύτως δεν θα µας εκτρέψει από αυτή την ιδέα. Δεν θα έρθουµε ποτέ σε διαπραγµα-
τεύσεις µε τον Hitler, ούτε µε άλλο µέλος του καθεστώτος του. Θα τον πολεµήσουµε
στη γη, στη θάλασσα και στον αέρα µέχρι την ηµέρα που, µε τη βοήθεια του Θεού,
θα έχουµε αποκαταστήσει την ελευθερία στην Ευρώπη. Όποιος πολεµά τον εθνικο-
σοσιαλισµό θα έχει τη βοήθειά µας· όποιος συµπορεύεται µε τον εθνικοσοσιαλισµό
είναι αντίπαλός µας.
...
Τι ήταν, λοιπόν, από εργατική άποψη, και σύµφωνα µε τα δικά του λόγια ο Τσώρτσιλ;
Φασίστας ή όχι; Σαν θαυµαστής του φασισµού και του Μουσολίνι, µε προοπτική να
τον µιµηθεί, θα µπορούσε πολύ άνετα και εύκολα να είναι επίσης θαυµαστής του εθνι-