Page 31 - Το βιβλίο των αντιρρήσεων

Sarajevo ‘81 - Φλεβάρης ‘14

Ελλάδα δεν υπήρχε µόνο αντίσταση. Υπήρχαν και οι συνεργάτες των ναζί, οι οποίοι στελέ-
χωσαν το µηχανισµό του “εθνικού στρατού” και εν συνεχεία του “εθνικού κράτους”, χάρη
στην ειδίκευσή τους να πολεµούν την Αριστερά και τους κοµµουνιστές. Από τις τάξεις των
ίδιων πρόκυψε και ο πυρήνας των στρατιωτικών που έκαναν τη δικτατορία του 1967. Αυτός
ο βαθιά αντιδραστικός µηχανισµός διατήρησε το δίκτυό του στην αστυνοµία, το στρατό, τη
δικαιοσύνη και την εκκλησία και µετά την πτώση της δικτατορίας. Είναι το “ελληνικό βαθύ
κράτος”.
...

Με άλλα λόγια, ο µόνος χαρακτηρισµός που αρµόζει στη Χρυσή Αυγή είναι αυτός της να-
ζιστικής οργάνωσης. Γιατί τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ναζισµού, δηλαδή ο ακραίος ρα-
η εργατική τάξη ενώπιον των εχθρών της
η εργατική τάξη ενώπιον των εχθρών της
τσισµός και η αναγόρευση σε υπέρτατη αξία της φυλής-έθνους προσδιορίζουν τον τρόπο δρά-
σης της οργάνωσης, µε τις οµάδες κρούσης που εύστοχα έχουν ονοµαστεί Τάγµατα Εφόδου
και τη συνοδεύουν ως µέθοδος “κατάκτησης του πεζοδροµίου” από τα πρώτα της χρόνια. Δεν
µπορεί κανείς να κατανοήσει τη χρυσαυγίτικη βία αν δεν αντιληφθεί ότι γι’ αυτήν όσοι δεν
των σχέσεων που προσπαθούν να ονοµατίσουν, µεταφέροντας την προσοχή µας όχι ανήκουν στη “φυλή”, όπως την ορίζουν οι ίδιοι, είναι “υπάνθρωποι”, ισοδύναµοι του ζώου,
στις λέξεις αυτές καθ’ εαυτές αλλά στα νοήµατα που θέλουµε (ή και πρέπει) αυτές να και εποµένως η βία εναντίον τους µπορεί να φτάσει στα όρια της εξόντωσης, για το καλό της
έχουν; πατρίδας, δηλαδή της φυλής. “Υπάνθρωποι” είναι οι µετανάστες, οι Εβραίοι, οι ροµά, οι ξέ-
Ο 20ος αιώνας, αυτός ο τόσο έντονος πολιτικά αιώνας, µε την τόσο πυκνή “γραφή κι νοι, αλλά και οι γραικύλοι Έλληνες, οι αριστεροί.
ανάγνωση” (και συνθηµατολογοία, και συζήτηση, και διαπάλη ιδεών) και τα τόσο έν- ...
δοξα και µατοβαµένα απελευθερωτικά εγχειρήµατα, µας κληροδότησε την άµµο απ’
την τριβή: λέξεις που έγιναν πράξεις και πράξεις που έγιναν λέξεις, τόσο εντυπωσια- Θα τελειώσω µε µια παρατήρηση σχετικά µε τις συνέπειες που έχει η διάδοση των φασι-
κές ώστε ο διπλός κίνδυνος της νοηµατικής “µουµιοποίησης” και της βερµπαλιστικής στικών ιδεών και της ατζέντας της Ακροδεξιάς στη διαµόρφωση του πολιτεύµατος στις λε-
“αποθέωσης” τους να βρίσκεται παντού. Η αν-ιστορικότητα ή ο ιστορικισµός, που εί- γόµενες “δυτικού τύπου” δηµοκρατίες. Επανέρχοµαι στον Πουλαντζά. Στα τελευταία του κεί-
ναι το ίδιο (και είναι ο φύλακας και της ταρίχευσης και της µυθοποίησης) είναι πια πο- µενα είχε διαβλέψει (ήδη από τα µέσα της δεκαετίας του 1970) την τάση αυξανόµενου αυ-
λύ δύσκολος αντίπαλος. ταρχισµού που χαρακτηρίζει το σύγχρονο καπιταλιστικό κράτος. Την τάση αυτή ενίσχυσε η
ανάπτυξη των διακρατικών οµαδοποιήσεων, όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, µε τον τρόπο
τάξη εναντίον τάξης που συγκροτήθηκε, δηλαδή ως απλά οικονοµική και στη συνέχεια νοµισµατική σύνθεση, αλ-
λά κυρίως αυτό που ονοµάστηκε “παγκοσµιοποίηση”, όσο κι αν ο όρος σηµαίνει τα πάντα
Θα χρησιµοποιήσουµε κι εδώ, όπως έχουµε κάνει σαν αυτόνοµοι εργάτες από χρό- και τίποτα. Και είδαµε στην κρίση του 2008 να αναδεικνύεται ο κυρίαρχος ρόλος σε παγκό-
νια, µια “έννοια / γέφυρα”: αυτήν του ολοκληρωτισµού. Είναι πολιτική έννοια, αλλά σµια κλίµακα των χρηµατοπιστωτικών ιδρυµάτων και των “αγορών”, απέναντι στις πολιτι-
δεν έχει πολυχρησιµοποιηθεί / λιώσει απ’ την χρήση στις µέρες µας. Και το νόηµα που κές κυβερνήσεις.
έχει (υποθέτουµε ότι δεν υπάρχει διαφωνία επ’ αυτού) είναι ότι µια ορισµένη τάξη (ή Όµως ειδικά στην Ελλάδα η υπαρκτή αυτή τάση κρατικού αυταρχισµού παίρνει τα τελευ-
διευρυµένη οµάδα συµφερόντων, ή δίκτυο συµφερόντων...) επιβάλλεται επί όσων (κοι- ταία τρία χρόνια ακραίες µορφές, µε τον τρόπο που διαχειρίζονται την κρίση οι διαδοχικές
νωνικών σχέσεων και προσώπων) θεωρεί αντίπαλούς της αδιαπραγµάτευτα και δια της κυβερνήσεις και η οικονοµική ελίτ της χώρας. Η εξοικείωση της κοινωνίας µε την εφαρµογή
βίας. Συνεπώς, τουλάχιστον κατ’ αρχήν, στο όρο “ολοκληρωτισµός” µπορούν να πε- ακραίων αντιλαϊκών µέτρων υπονοµεύει το ίδιο το κύρος της δηµοκρατίας και την προετοι-
ριληφθούν “χούντες”, στρατιωτικές ή/και πολιτικοοικονοµικές “δικτατορίες”, “βονα- µάζει να δέχεται αδιαµαρτύρητα ακόµα και την εγκληµατική δράση των ρατσιστικών συµ-
παρτισµοί”, “απολυταρχικές” γραφειοκρατίες, “φασισµοί”, “ναζισµοί”, κλπ. Υπάρχουν µοριών.
διαφορές ανάµεσα σ’ όλα αυτά; Υπάρχουν οµοιότητες; Η απάντησή (µας) είναι “ναι”.
Εξαρτάται όµως από ποια θέση τα αντιµετωπίζει κανείς!! Εννοούµε: από ποια κοινω- ΣΗΜΕΙΩΣΗ
νική και πολιτική θέση.
Ας πάρουµε για παράδειγµα την ελληνική χούντα. Ήταν αυτή ένα ολοκληρωτικό κα- Υπάρχει ένα λάθος εδώ, είτε στο κείµενο είτε στην οµιλία την ίδια. Πρόκειται όχι για το 13ο
θεστώς; Για τους αντιπάλους της ναι - αλλά µόνο γι’ αυτούς! Για τους φίλους της, τους αλλά για το 7ο συνέδριο της κοµµουνιστικής διεθνούς (καλοκαίρι του 1935), µε γ.γ. τον Δη-
31 οπαδούς της, όσους οφελούνταν από δαύτην ή, ακόµα, και για όσους την θεώρησαν µητρόφ, όπου έγινε η στροφή 180 µοιρών σε ότι αφορούσε τον φασισµό, και υιοθετήθηκε η
απλά “αναγκαία”, όχι. Μπορούσε (και µπορεί) να ονοµαστεί φασιστικό καθεστώς; Οι κατεύθυνση της συγκρότησης “λαϊκών µετώπων” κατά των φασιστών.