Page 14 - Το βιβλίο των αντιρρήσεων

µα κοινωνικής πολιτικής που ορίστηκε από τους νεοφιλελεύθερους δεν εφαρµόστη- Το “µε τα πόδια σου” είναι, λοιπόν, η ορατή κυκλοφορία που επιτρέπει στις νεοφι-
κε, δεν µπορούσε, πράγµατι, να εφαρµοστεί, ακριβώς στη Γερµανία. Η γερµανική λελεύθερες “λύσεις” να λειτουργούν... Αλλά, φυσικά, κανείς δεν εγγυάται τι και πως
κοινωνική πολιτική ήταν βεβαρηµένη από ένα σωρό στοιχείων, άλλα εκ των οποί- συµβαίνει “στα πόδια σου”· και σ’ όλο σου το κορµί...
ων κατάγονταν από τον σοσιαλισµό του βισµαρκικού Κράτους, άλλα από την κεϋν-
σιανή οικονοµία, άλλα από τα σχέδια Μπέβεριτζ ή από τα σχέδια ασφάλισης που συ- ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
νηθίζονται στην Ευρώπη, ώστε ως προς το συγκεκριµένο σηµείο οι νεοφιλελεύθεροι,
οι γερµανοί νεοφιλελεύθεροι, να µην µπορέσουν να αναγνωρίσουν εντελώς τον εαυ- 1 - Η γέννηση της βιοπολιτικής, παραδόσεις στο κολλέγιο της γαλλίας 1978 - 1979,
τό τους στη γερµανική πολιτική. εκδ. πλέθρον.
Αλλά - και επιµένω σ' αυτά τα δύο σηµεία - πρώτον, µε βάση αυτό και αποποιού- 2 - Sarajevo 73, Μάης 2013: ιστορικισµός, αναβιώσεις, και νέος ολοκληρωτισµός.
µενος ακριβώς την εν λόγω κοινωνική πολιτική θα αναπτυχθεί ο αµερικανικός αναρ-
χοκαπιταλισµός, και, δεύτερον, είναι σηµαντικό να δούµε επίσης ότι παρά ταύτα,
τουλάχιστον στις χώρες όπου συντάσσονται όλο και περισσότερο µε τον νεοφιλε-
λευθερισµό, η εν λόγω κοινωνική πολιτική τείνει ολοένα και περισσότερο να ευθυ-
γραµµιστεί µε τα παραπάνω. Η ιδέα της ιδιωτικοποίησης των µηχανισµών ασφάλι-
σης, η ιδέα ότι εναπόκειται στο άτοµο, µε το σύνολο των αποθεµάτων που µπορεί να
διαθέσει, είτε απλώς υπό την ατοµική του ιδιότητα είτε απλώς µε τη µεσολάβηση της
αλληλασφάλισης κλπ [να προστατευτεί έναντι των κινδύνων], αυτός είναι ο στόχος
που βλέπετε να επιλέγεται στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, όπως εξάλλου είναι στις
µέρες µας η πολιτική που έχουµε στη Γαλλία. Αυτή είναι η τάση: ιδιωτικοποιηµένη
κοινωνική πολιτική.
...
Στην ουσία πρόκειται ... για τη συγκρότηση ενός κοινωνικού ιστού στον οποίο οι
ενότητες βάσης θα είχαν τη µορφή επιχείρησης, εφόσον τι είναι η ατοµική ιδιοκτη-
σία, αν όχι µια επιχείρηση; Τι είναι η ιδιωτική οικία αν όχι µια επιχείρηση; Τι είναι
η διαχείριση αυτών των µικρών κοινοτήτων της γειτονιάς, αν όχι κάποιες άλλες µορ-
φές επιχείρησης; Με άλλα λόγια, πρόκειται για τη γενίκευση, για τη διάδοση και για
τον πολλαπλασιασµό, όσο το δυνατόν περισσότερο, των µορφών "επιχείρηση", που
δεν οφείλουν να είναι ακριβώς συγκεντρωτικές υπό τη µορφή είτε των µεγάλων,
εθνικής ή διεθνούς κλίµακας, επιχειρήσεων, είτε, ακόµη, των µεγάλων επιχειρήσε-
ων τύπου Κράτος. Το διακύβευµα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής θα είναι, νοµίζω,
ο πολλαπλασιασµός της µορφής "επιχείρηση" εντός του κοινωνικού σώµατος. Η
αγορά, ο ανταγωνισµός, και συνεπώς η επιχείρηση θα δηµιουργήσουν ό,τι θα µπο-
ρούσαµε να ονοµάσουµε διαπλαστική ισχύ της κοινωνίας.
...

Δεν είµαστε οπαδοί του έθνους / κράτους!! Δεν είµαστε καν οπαδοί οποιασδήποτε
ιδέας περί πολιτικής εξουσίας σε οποιαδήποτε κλίµακα. Η “πλουραλιστική” εικόνα που
σκαρφίστηκε ο νεοφιλελεύθερος συγγραφέας είναι, όµως, µια καρικατούρα της ιδέας
ότι η ποικιλία έχει αξία µόνο εάν υπηρετεί τον επιχειρηµατικό ανταγωνισµό. Δεν ανα-
φέρει ανοικτά το επίθετο “επιχειρηµατικός” - το λέµε εµείς. Στο βαθµό που ο νεοφι-
λελευθερισµός κατέφερνε ή/και καταφέρνει να κρύψει την πλήρη λογική του και τους
πραγµατικούς του στόχους, µπορεί να εµφανιστεί ακόµα και σαν “αντι-εξουσία” ή σαν
“εναλλακτισµός”: στην πράξη, και σαν ηγεµονική ιδεολογία, έχει αφοµοιώσει πολλά
και διάφορα, που ιστορικά εκδηλώθηκαν άµεσα ή έµµεσα αντικαπιταλιστικά.
Υπάρχουν, διεθνώς, ακόµα και µεταφασιστικές οργανώσεις που είναι σε θέση να υιο-
θετήσουν διάφορα (τέτοιου είδους) νεοφιλελεύθερα προτάγµατα, εµφανιζόµενες σαν
2
“αντικρατικές”! Έχουµε δείξει ήδη ότι ο µεταφασισµός είναι γνήσιο τέκνο του νεο-
φιλελευθερισµού, και βασικό στήριγµα της όχι - πάντα - φανερής ολοκληρωτικής
ατζέντας του.
Το κρίσιµο ρήγµα ανάµεσα σ’ εµάς και σ’ όλους αυτούς είναι εκείνο που έχει γίνει κι-
µάς, έτσι ώστε να µην αναγνωρίζεται: η παγκόσµια εργατική τάξη, το πολυεθνικό προ-
λεταριάτο, ο ταξικός ανταγωνισµός σε κάθε κλίµακα. Χωρίς εργατική τάξη, χωρίς παγ-
κόσµια εργατική τάξη σαν πολεµικό υποκείµενο, χωρίς πολυεθνική εργατική τάξη σαν
πραγµατικό παραγωγό του πλούτου, χωρίς πολυεθνική εργατική τάξη σαν εν δυνάµει
αυτεξούσια, διάφορες ιδέες (του στυλ “άλλο µέλλον”) µπορούν να πουληθούν και να
αγοραστούν σαν γοητευτικές. Ή και κολακευτικές.

14