#30 - 06/2024

Γεωμηχανική: τώρα ποιοί (θα) είναι οι ψεκασμένοι;

Ενώ ο όρος “κλιματική αλλαγή” είναι γνωστός, ο όρος “γεωμηχανική” είναι ακόμα καινούργιος. Κι όμως: αναδύεται σαν το “φάρμακο” ή, έστω, ένα απ’ αυτά...
Πριν κάτι παραπάνω από 4 χρόνια [1Cyborg 14, Φλεβάρης 2019, engineering of everything: η ατμόσφαιρα...] γράφαμε μεταξύ άλλων:

... Η υπερθέρμανση του πλανήτη, καθώς εμφανίζεται σαν παγκόσμιο πρόβλημα, δίνει έδαφος για εξαιρετικά τολμηρές έως fiction (προς το παρόν..) ιδέες. Απ’ την “απορρόφηση” του CO2 (και το “θάψιμό” του στα έγκατα της γης...) μέχρι την δημιουργία κάποιου είδους “φίλτρου” στη στρατόσφαιρα, ώστε να απορροφά ένα μέρος της ηλιακής ενέργειας.
Για παράδειγμα η Zhen Dai, ερευνήτρια του Harvard, πρότεινε σε μια πρόσφατη δημοσίευσή της (αρχές του 2019) τον ψεκασμό της στρατόσφαιρας (σε ύψος, ενδεικτικά, 20 χιλιομέτρων απ’ την επιφάνεια της θάλασσας) με σκόνη ανθρακικού ασβεστίου - χρησιμοποιείται ως τώρα κοινότοπα, σαν διευκολυντικό της πέψης. Κατά την γνώμη της Dai και της ομάδας της, το υλικό αυτό είναι το πιο ακίνδυνο για να αντανακλά ένα μέρος της ηλιακής ακτινοβολίας, πριν αυτή φτάσει στην ατμόσφαιρα και στην επιφάνεια της γης.
Οι έρευνες της Dai γίνονται ως τώρα μέσα ηλεκτρονικών προσομοιώσεων. Προτείνει (και ψάχνει την κρατική άδεια και την χρηματόδοτηση) πειράματα σε πραγματικές συνθήκες: τον ψεκασμό με ανθρακικό ασβέστιο της στρατόσφαιρας πάνω από επιλεγμένες περιοχές των ηπα με ειδικά μπαλόνια, και μετρήσεις του πως λειτουργεί σαν φίλτρο. Προφανώς διαφορετικά πάχη ενός τέτοιου στρώματος θα έχουν διαφορετική αποτελεσματικότητα.

Το Harvard δείχνει να θέλει την πρωτοπορεία στο θέμα. Και, όπως συνέβη όταν άρχισε η “αναγνώριση του φαινομένου του θερμοκηπίου” μέσω της μηντιακής προβολής του, έτσι και τώρα έγκυρα μήντια παίζουν τον ρόλο τους. Σε ένα άρθρο του (στις 23 Νοέμβρη του 2018) κάτω απ’ τον τίτλο “Η ηλιακό γεωμηχανική μπορεί να είναι “αξιοσημείωτα φτηνή” - έκθεση” ο αγγλικός guardian έγραφε:

Το να ψύξουμε την γη ψεκάζοντας μικροσωματίδια που μπλοκάρουν τον ήλιο στη στρατόσφαιρα μπορεί να είναι “αξιοσημείωτα φτηνό” σύμφωνα με την πιο λεπτομερή ανάλυση μηχανικής που έχει γίνει ως τώρα.

Ο φόβος ότι ένα κράτος παρίας ή μια στρατιωτική δύναμη θα μπορούσε να πάρει τον έλεγχο του παγκόσμιου κλίματος μονομερώς είναι αβάσιμη προσθέτουν οι ερευνητές, καθώς θα χρειάζονταν πολλές χιλιάδες πτήσεις, κι αυτό θα γινόταν γρήγορα αντιληπτό.

Η νέα έρευνα υπολόγισε τα κόστη της τεχνολογίας του να τοποθετηθούν εκατομμύρια τόνοι σωματιδίων ασβεστίου ψηλά στην ατμόσφαιρα. Αυτή η μορφή γεωμηχανικής μιμείται τα αποτελέσματα μεγάλων ηφαιστειακών εκρήξεων, που μείωσαν σημαντικά την γήινη θερμοκρασία στο παρελθόν.
“Δείχνουμε ότι ένα υποθετικό πρόγραμμα τέτοιας διασποράς, παρότι είναι ταυτόχρονα ιδιαίτερα αβέβαιο και ιδιαίτερα φιλόδοξο, θα ήταν τεχνικά εφικτό” είπε ο Gernot Wagner, απ’ το πανεπιστήμιο του Harvard. “θα ήταν, επίσης, αξιοσημείωτα φτηνό, με ένα κόστος κατά μέρο όρο γύρω στα 2 έως 2,5 δισ. δολάρια τον χρόνο”. Οι τρέχουσες επενδύσεις στις πράσινες τεχνολογίες είναι περίπου στα 500 δισεκατομύρια δολάρια τον χρόνο.

Το 2019 ήταν η τελευταία χρονιά προ-covid19, άρα είχαμε ένα κάποιο περιθώριο να περιγελάσουμε τέτοιου είδους παρανοϊκές ιδέες, ακόμα κι αν είχαν την υπογραφή ενός Harvard... Αλλά το 2023, 3 χρόνια μετα-covid19 (3 a.c.), με τον δρόμο ανοικτό σε κάθε παράνοια της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, το θέμα μπορούσε πολύ φυσιολογικά να απασχολήσει τους “ειδικούς” του οηε, ειδικά εκείνους που έχουν μια “ροπή” προς την πλανητική καθολικότητα (: έσχατες προσπάθειες να κρατήσουν την ηγεμονία τους πάνω σ’ αυτήν την περιστρεφόμενη πέτρα). Διότι:

...Υπάρχει αυξανόμενο ενδιαφέρον από επιστήμονες, κυβερνήσεις και φιλανθρώπους στο να ερευνηθεί ο ψεκασμός της στρατόσφαιρας, μια μορφή διαχείρισης της ηλιακής ακτινοβολίας (solar radiation management / SRM). Τέτοια εγχειρήματα που περιλαμβάνουν επίσης την τροποποίηση της πυκνότητας των νεφών, έχουν την δυνατότητα να χαμηλώσουν τις μέσες παγκόσμιες θερμοκρασίες...

Και μόνο το άκουσμα των λέξεων “οι φιλάνθρωποι ενδιαφέρονται” είναι αρκετό για να κάνει στροφή 180 μοιρών κάθε λογικός άνθρωπος το 3 a.c. “Χορτάσαμε” από φιλανθρωπία, enough!
Εν τέλει έπεσε στις πλάτες της κυβέρνησης του μεξικό να σταματήσει πριν ένα χρόνο το πρώτο “πείραμα” τέτοιου είδους, που επιχείρησε μια αμερικανική start up “εξτρεμιστικά στρατευμένη” κατά της κλιματικής αλλαγής, ονόματι Make Sunsets... Η οποία “απελευθέρωσε” σε μεξικανικό έδαφος και αέρα (χωρίς άδεια), προς την στρατόσφαιρα, δύο μεγάλα μπαλόνια γεμάτα με αντανακλαστικά σωματίδια θείου - τα οποία υποτίθεται θα αντανακλούν ένα μέρος της ηλιακής ακτινοβολίας... Ο ceo αυτής της εταιρείας / ακτιβίστικης οργάνωσης Luke Iseman δήλωσε μεταξύ άλλων ότι .... είναι ανήθικο το να μην γίνονται πειράματα και να μην δοκιμάζονται λύσεις που θα μπορούσαν να σώσουν τον πλανήτη...

Είναι εύκολο να βρεθεί αυτό το ιεραποστολικό πάθος να αναβλύζει μέσα από και μέσα σε κάθε παρανοϊκή ιδέα “σωτηρίας του κόσμου”, είτε πρόκειται για την “κλιματική αλλαγή”, είτε πρόκειται για την “υγεία”, είτε οτιδήποτε άλλο. Το να μπει “φίλτρο” γύρω απ’ τον πλανήτη ώστε να “κόβει κάπως τον ήλιο”, όπως έχει γίνει στο παρελθόν μετά από μεγάλες εκρήξεις ηφαιστείων (λένε οι ιεραπόστολοι και οι οπαδοί τους, ειδικοί και μη!), θα είχε φοβερές συνέπειες για όλο το έμβιο φορτίο του - δεν υπάρχουν αμφιβολίες. Παρ’ όλα αυτά η αμερικανική κυβέρνηση έχει ξεκινήσει ήδη την χρηματοδότηση ενός 5ετούς προγράμματος “έρευνας και ανάπτυξης” αυτής της ιδέας. Του solar geoengineering...

Από που προέρχονται αυτές οι εσχατολογικές / σωτηριολογικές (καπιταλιστικές) κυριαρχικές ιδέες και δράσεις; Στη χρονιά 0 (μηδέν) της “νέας κανονικότητας”, τον Φλεβάρη του 2020, γράφαμε μεταξύ άλλων [2Cyborg 17, Φλεβάρης 2020, κλιματική αλλαγή και 4η βιομηχανική επανάσταση.]:

Ο George Caffentzis σ’ ένα άρθρο του πριν 40 χρόνια, μας ξεναγεί στις καπιταλιστικές ασυνέχειες γύρω απ’ το δίπολο ενέργεια / έργο [3The Work / Energy crisis and the Apocalypse, Νοέμβριος 1980, απ’ τον συλλογικό τόμο Midnight Oil, work, energy, war, 1973 - 1992, της αμερικανικής κολλεκτίβας Midnight Notes.]:

Η λιτανεία των φυσικών πρώτων υλών - πετρέλαιο, φυσικό αέριο, ουράνιο, άνθρακας, ξύλο, νερό, ηλιακό φως - η αγωνία για τα όριά τους, η απόλαυση της αφθονίας τους, ο σκεπτικισμός για τα οφέλη τους, περιλαμβάνονται στον όγκο των “αναλύσεων” για την “ενεργειακή κρίση” που αντιπετωπίζουμε. Ενώ στις δεκαετίες του 1950 και του 1960 η Φύση ήταν “υπό έλεγχο”... τώρα φαίνεται ότι η Μάνα Φύση αλλάζει πρόσωπο. Αντί να είναι το υπάκουο, αόρατο και αιώνια εύπλαστο υλικό της κοινωνικής ανάπτυξης, ο πλανήτης εμφανίζεται σαν μια τσιγγούνα και ύπουλη μάγισσα. Κι αυτό επειδή η ενεργειακή κρίση συνήθως εντοπίζεται σε δύο προβλήματα:
α) στην “περιορισμένη” ή “πεπερασμένη” ποσότητα ορυκτών καυσίμων και ουρανίου στη γη·
β) στην αυξανόμενα “γεμάτη εκπλήξεις” ανακάλυψη των αλληλεπιδράσεων ανάμεσα στη χρήση αυτών των καυσίμων και τα βιολογικά και κοινωνικά αποτελέσματα που έχουν.
Αν και οι αναλύσεις δίνουν διαφορετική έμφαση σ’ αυτά τα δύο “προβλήματα”, οι “λύσεις” που προτείνουν τα πιάνουν και τα δύο. Έτσι η “μεγάλη ενεργειακή συζήτηση” (ή αυτό που εμφανίζεται έτσι) είναι μια σύγκρουση ανάμεσα στους οπαδούς του “δεν υπάρχουν όρια”, που ανησυχούν για την άβυσσο του μηδέν-πετρέλαιο-άνθρακας-φυσικό αέριο-ουράνιο που πλησιάζει πολύ γρήγορα και είναι διατεθειμένοι να υιοθετήσουν οποιαδήποτε “έξοδο”, ακόμα και λύσεις που δεν έχουν δοκιμαστεί, και εκείνους που λένε ότι υπάρχουν όρια, που υποστηρίζουν ότι η “ισορροπία” ή η “δομή” της Φύσης είναι τόσο πολύπλοκη και εύθραυστη ώστε οποιαδήποτε απ’ τις λύσεις που προτείνουν οι οπαδοί του “δεν υπάρχουν όρια” θα μπορούσε να οδηγήσει την Μάνα Φυση σε σχιζοφρενική κατάρρευση.

Εξ αιτίας αυτής της αντιπαράθεσης, θα μπορούσε κάποιος να σκεφτεί ότι ζούμε σε μοναδικές στιγμές. Ζούμε τέτοιες, αλλά όχι με τον τρόπο που παρουσιάζεται. Απ’ τη μια μεριά, οι οπαδοί των μη ορίων ανατριχιάζουν από τρόμο για τον ερχομό της ημέρας “που η γη θα μείνει ακίνητη”, την μέρα που ο “πολιτισμός” (μερικές φορές με την προσθήκη “όπως τον ξέρουμε”) θα καταρρεύσει και θα ακολουθήσει μια εποχή κοινωνικής αναρχίας - πείνας, βιασμών, δολοφονιών και καννιβαλισμού [4Το πρώτο αυστραλιανής παραγωγής θρίλερ Mad Max βγήκε στους κινηματογράφους παγκόσμια το 1979, και είχε τεράστια επιτυχία. Ακολούθησαν 3 sequels, το Mad Max 2 (1981), το Beyond Thunderdome (1985) και το Fury Road (2015).]. Απέναντι στέκονται οι εξίσου αποκαλυψιακοί οπαδοί των ορίων που προβλέπουν τρομερές πλημμύρες που θα οφείλονται στο CO2 και στο “φαινόμενο του θερμοκηπίου”· ή το τέλος της βιολογικής ζωής εξαιτίας της μείωσης του στρώματος του όζοντος, που θα οδηγήσει σ’ ένα παλιρροϊκό κύμα ηλιακής ακτινοβολίας υψηλής ενέργειας, που θα διαπεράσει τα χρωματοσώματα και θα διαλύσει τις πρωτεΐνες· ή την έκρηξη μιας ζούγκλας μεταλλάξεων απ’ τα διαρροές ακτινοβολίας των πυρηνικών αντιδραστήρων. Συμπέρασμα: είτε κοινωνική κατάρρευση είτε φυσική κατάρρευση. “Διαλέξτε” μας λένε. Αλλά γιατί θα έπρεπε να διαλέξουμε;

Αυτή η αντιπαράθεση, με τις αποκαλυψιακές υπερβολές της, υποδεικνύει μια κρίσιμη κρίση για το κεφάλαιο και τις προσπάθειές του να πετύχει μια μεγάλη αναδιοργάνωση στη διαδικασία συσσώρευσης, έτσι ώστε να ξεπεράσει τις τωρινές δυσκολίες. Η Αποκάλυψη δεν είναι ατύχημα. Οποτεδήποτε το τρέχον μοντέλο εκμετάλλευσης γίνεται μη βιώσιμο, το κεφάλαιο αρχίζει τους υπαινιγμούς περί θανάτου με την μορφή του τέλους του κόσμου.
Κάθε περίοδος καπιταλιστικής ανάπτυξης έχει τα αποκαλυψιακά της οράματα... Αναφέρομαι στις λειτουργικές Αποκαλύψεις που σημαδεύουν κάθε περίοδο σημαντικών αλλαγών στην καπιταλιστική ανάπτυξη και σκέψη. Γιατί η Αποκάλυψη εμφανιζόταν σε άλλες περιόδους της καπιταλιστικής ιστορίας όταν (όπως συμβαίνει και στην τελευταία δεκαετία) ο ταξικός ανταγωνισμός έφτανε ένα επίπεδο έντασης που αμφισβητούσε τον έλεγχο του κεφάλαιου... [5Midnight Oil... σελ. 215 - 216.]

Η επίγνωση ότι η “Αποκάλυψη” περί επικείμενης καταστροφής αν όχι του πλανήτη συνολικά σίγουρα μεγάλου μέρους των πολιτισμένων κοινωνιών λόγω “κλιματικής αλλαγής” (πρώην “φαινόμενο του θερμοκηπίου”) έχει ηλικία δεκαετιών δεν θα έπρεπε να σοκάρει. Υπάρχει μια σφικτή σχέση που κάνει αναγκαστική την δραματοποιημένη αναπαράσταση ενός Επερχόμενου Τέλους κάθε φορά που τα αφεντικά του καπιταλισμού τον αναδιαρθρώνουν: είναι η σχέση ανάμεσα στην ενέργεια και στο έργο. Την ανθρώπινη εργασία. Καμμία ανάγκη για ενεργειακές αναδιαρθρώσεις δεν θα υπήρχε σε καπιταλιστικές συνθήκες αν αυτές δεν στόχευαν στην αύξηση του παραγόμενου έργου.
Και επειδή κάθε τέτοιο (τεχνολογικά, μηχανικά) οργανωμένο κύμα αύξησης του παραγόμενου έργου (της εργασίας) προκαλεί μεγάλες και σοβαρές κοινωνικές ανακατατάξεις (όχι υποχρεωτικά ευχάριστες ή/και επιθυμητές απ’ τις μάζες των υπηκόων) η “Αποκάλυψη”, το Επερχόμενο Τέλος αν δεν γίνει η αναδιάρθρωση, λειτουργεί σαν ο αναγκαίος και ικανός μεγα-εκβιασμός.

Τέτοιος είναι ο, ας τον πούμε έτσι, “αόρατος υπαρξιακός μεταβολισμός” του καπιταλισμού! Μέσα σ’ αυτόν και για λογαριασμό του υπάρχουν ωστόσο πάντα οι “καταλύτες”, οι “μοχλοί”, οι “επιταχυντές”, κλπ. Οι “φιλάνθρωποι που ενδιαφέρονται” έρχονται πάντα στην ώρα τους, αλλά δεν είναι οι αυθεντικοί πρωτοπόροι...

Πολλαπλασιαστής δύναμης

Το 1996 δημοσιοποιήθηκε η παρακάτω μελέτη, που είχε γίνει για λογαριασμό του αμερικανικού στρατού: Ο καιρός ως πολλαπλασιαστής δύναμης: αποκτώντας την ιδιοκτησία του καιρού το 2025.
To 2025 είναι πια κοντά και ίσως δεν θα έχει κατοχυρωθεί ακόμα η (αμερικανική) ιδιοκτησία πάνω στον καιρό. Ωστόσο οι προθέσεις και οι προσπάθειες είναι ζωντανές· και κάτι παραπάνω! Να πως ξεκινούσε εκείνη η μελέτη / πρόταση:

Το 2025 οι αεροδιαστημικές δυνάμεις των ΗΠΑ μπορούν να είναι “ιδιοκτήτες του καιρού” κεφαλαιοποιώντας τις αναπτυσσόμενες τεχνολογίες και εστιάζοντας στην ανάπτυξη αυτών των τεχνολογιών προς εφαρμογές πολεμικής χρήσης. Μια τέτοια δυνατότητα προσφέρει στον πολεμιστή εργαλεία για να διαμορφώσει το πεδίο της μάχης με τρόπους που ποτέ πριν δεν ήταν εφικτοί. Προσφέρει ευκαιρίες για διενέργεια επιχειρήσεων σ’ όλο το φάσμα της σύγκρουσης και είναι συναφής με όλα τα πιθανά σενάρια. Ο σκοπός αυτής της έκθεσης είναι να υπογραμμίσει την στρατηγική για την χρήση ενός μελλοντικού συστήματος διαμόρφωσης του καιρού (weather-modification system) για την επιτυχία στρατιωτικών στόχων και όχι να προτείνει έναν αναλυτικό τεχνικό δρόμο.

Ως υψηλού ρίσκου και υψηλής ανταμοιβής ζήτημα, η διαμόρφωση του καιρού προκαλεί ένα δίλημμα όχι διαφορετικό απ’ την διάσπαση του ατόμου. Ενώ κάποια τμήματα της κοινωνίας θα είναι πάντα απρόθυμα να εξετάσουν επίμαχα ζητήματα όπως η διαμόρφωση του καιρού, οι τρομακτικές στρατιωτικές δυνατότητες που θα μπορούσαν να προκύψουν σ’ αυτό το πεδίο αγνοούνται, κι αυτό είναι σε βάρος μας. Απ’ την ενίσχυση φιλικών επιχειρήσεων ή την πρόκληση εμποδίων στον εχθρό μέσω κατάλληλης διαμόρφωσης του καιρού σε μικρή κλίμακα ώς την πλήρη κυριαρχία στις παγκόσμιες επικοινωνίες και τον έλεγχο του διαστήματος, η διαμόρφωση του καιρού προσφέρει στον πολεμιστή μια μεγάλη γκάμα πιθανών επιλογών είτε για να νικήσει είτε για να επιβληθεί σ’ έναν αντίπαλο.

Τεχνολογικές προόδοι σε πέντε βασικές περιοχές είναι απαραίτητες για την αναβάθμιση της δυνατότητας ελέγχου του καιρού: 1) αναβαθμισμένες τεχνικές μη γραμμικών μοντέλων, 2) υπολογιστική ισχύς, 3) συγκέντρωση και μεταφορά πληροφοριων, 4) μια γκάμα αισθητήρων σ’ όλο των πλανήτη και 5) τεχνικές παρέμβασης στον καιρό. Κάποια εργαλεία παρέμβασης υπάρχουν ήδη σήμερα, και κάποια άλλα θα πρέπει να αναπτυχθούν και να διαμορφωθούν κατάλληλα στο μέλλον.

Αν αυτά φαίνονται γενικόλογα να ένα μικρό συγκεκριμένο δείγμα για το τι σημαίνει “ιδιοκτησία” και “πολεμική χρήση” του καιρού:

... Ας υποθέσουμε ότι το 2025 οι ΗΠΑ πολεμούν ένα πλούσιο και παγιωμένο πολιτικά ισχυρά καρτέλ ναρκωτικό στη νότια Αμερική. Το καρτέλ έχει αγοράσει εκατοντάδες κινεζικά και ρωσικά πολεμικά αεροπλάνα που έχουν εμποδίσει με επιτυχία τις προσπάθειές μας να κτυπήσουμε τις εγκαταστάσεις παραγωγής ναρκωτικών. Χάρη στην αριθμητική υπεροχή του και τις επιμελητειακές γραμμές του το καρτέλ σηκώνει πάνω από 10 αεροπλάνα για κάθε ένα δικό μας. Επιπλέον το καρτέλ χρησιμοποιεί το γαλλικό system pοrbatoire d’ observation de la terre (SPOT), ένα σύστημα γεωεντοπισμού και παρακολούθησης κινήσεων το οποίο το 2025 είναι ικανό να μεταφέρει σε σχεδόν πραγματικό χρόνο πολύμορφες εικόνες με απόκλιση ενός μέτρου. Οι ΗΠΑ επιδιώκουν να εμπλέξουν τον εχθρό σ’ ένα ανώμαλο πεδίο μάχης έτσι ώστε να μπορούν να αξιοποιήσουν το σύνολο των πολεμικών αεροπλάνων και των πυρομαχικών μας.

Η μετερεωλογική ανάλυση δείχνει ότι η ζώνη του Ισημερινού στη νότια Αμερική τυπικά προκαλεί απογευματινές καταιγίδες σε καθημερινή βάση όλο τον χρόνο. Οι μυστικές υπηρεσίες μας επιβεβαιώνουν ότι οι πιλότοι του καρτέλ δεν θέλουν να πετούν κοντά ή μέσα σε τέτοιες κατιαγίδες. Έτσι η υπηρεσία καιρικής υποστήριξης του στρατού (WFSE), που είναι τμήμα της διοίκησης (CINC) των αεροπορικών επιχειρήσεων (AOC) αναλαμβάνει να προβλέψει την διαδρομή τέτοιων καταιγίδων και κυρίως να τραβήξει τμήματα αυτών των καταιγίδων πάνω από κρίσιμους στόχους τους οποίους ο εχθρός θα πρέπει να υπερασπιστεί με τα αεροπλάνα του. Με δεδομένό ότι τα δικά μας πολεμικά το 2025 θα είναι παντός καιρού, η απειλή της καταιγίδας είναι ελάχιστη για τους δικούς μας, οπότε μπορούμε αποτελεσματικά και αποφασιστικά να ελέγξουμε τον ουρανό πάνω απ’ τους στόχους.

Ο επιπόλαιος θα αναρωτηθεί αν πράγματι μπορεί (ο αμερικανικός στρατός ή οποιοσδήποτε άλλος) να προκαλέσει τοπικές καταιγίδες (ή ξηρασίες, ή οτιδήποτε άλλο) εδώ ή εκεί. Ο φαντασιόπληκτος θα απαντήσει ότι “ναι, φυσικά μπορεί!” - επειδή αυτή του φαίνεται η κατάλληλα ηττοπαθής σκέψη. Το ζήτημα όμως δεν είναι αν το 2024 ή το 2025 ένας ή περισσότεροι στρατοί είναι σε θέση να είναι “ιδιοκτήτες του καιρού”... Αλλά ότι τουλάχιστον ο αμερικανικός (γιατί όχι και άλλοι;) θέλει! Και για να το πετύχει δεν ρίχνει μόνο χρήμα και εξαγορασμένους ειδικούς. Ρίχνει, επίσης (ίσως κυρίως) ιδεολογία: ότι οι σχετικές έρευνες, τα πειράματα, κλπ, γίνονται για το καλό της ανθρωπότητας... [6Cyborg 25: Πράσινη μετάβαση ... προς τη δυστοπία.]

Αυτός ο παράγοντας, ο ιδεολογικός, που παράγει τοις μετρητοίς ένα είδος μαζικής επιστράτευσης στο ιεραποστολικό πάθος της “σωτηρίας” είναι ίσως πιο σημαντικός απ’ αυτή καθ’ αυτή την τροποποίηση-του-καιρού ως “μελλοντική επένδυση”.

Κυρίως επειδή αυτή, ακόμα κι αν ειδικοί του κεφάλαιου καταφέρουν να πουλήσουν “κάτι” ως επιτυχία, θα προκαλέσει σημαντικές καταστροφές (όπως ακριβώς η εκστρατεία επιβολής των mRNA πλατφορμών γενετικής μηχανικής) [7Περισσότερα για τις “πολλά υποσχόμενες τεχνικές” geoengineering στο cyborg 28 Geoengineering: οι πιο αμφιλεγόμενες λύσεις εξηγούνται.]. Καταστροφές που θα πρέπει είτε να μείνουν αόρατες για τους υποτελείς, είτε να “συγχωρεθούν” εν όψει του “μεγάλου καθήκοντος της σωτηρίας”....

Ας θυμίσουμε μόνο ότι γι’ αυτό το ζήτημα, του καιρού και της άπειρης συνθετότητας των παραγόντων που τον διαμορφώνουν, φτιάχτηκε η (μαθηματική) Θεωρία του Χάους. Της οποίας το γνωμικό για το “πέταγμα της πεταλούδας” έγινε μεν διάσημο, αλλά αφήνει παγερά αδιάφορους τους ορεξάτους “ιδιοκτήτες του καιρού”: δεν σκοπεύουν να προκαλέσουν “πολεμικές καταιγίδες” απελευθερώνοντας πεταλούδες στο Πεκίνο!!!

Ziggy Stardust

Σημειώσεις

1 - Cyborg 14, Φλεβάρης 2019, engineering of everything: η ατμόσφαιρα...
[ επιστροφή ]

2 - Cyborg 17, Φλεβάρης 2020, κλιματική αλλαγή και 4η βιομηχανική επανάσταση
[ επιστροφή ]

3 - The Work / Energy crisis and the Apocalypse, Νοέμβριος 1980, απ’ τον συλλογικό τόμο Midnight Oil, work, energy, war, 1973 - 1992, της αμερικανικής κολλεκτίβας Midnight Notes.
[ επιστροφή ]

4 - Το πρώτο αυστραλιανής παραγωγής θρίλερ Mad Max βγήκε στους κινηματογράφους παγκόσμια το 1979, και είχε τεράστια επιτυχία. Ακολούθησαν 3 sequels, το Mad Max 2 (1981), το Beyond Thunderdome (1985) και το Fury Road (2015).
[ επιστροφή ]

5 - Midnight Oil... σελ. 215 - 216.
[ επιστροφή ]

6 - Cyborg 25: Πράσινη μετάβαση ... προς τη δυστοπία.
[ επιστροφή ]

7 - Περισσότερα για τις “πολλά υποσχόμενες τεχνικές” geoengineering στο Cyborg 28 Geoengineering: οι πιο αμφιλεγόμενες λύσεις εξηγούνται.
[ επιστροφή ]