#30 - 06/2024

01001100110130 – cyborg

λογοκρισία > Τα σημάδια είναι περισσότερα από αρκετά. Το να τα αγνοούμε είναι επικίνδυνα ανόητο: η περιώνυμη (μεταμοντέρνα) “ελευθερία λόγου”, συστατικό στοιχείο υποτίθεται του νεοφιλελευθερισμού, τελειώνει μαζί του...

Τον περασμένο Φλεβάρη η κυβέρνηση της γαλλικής ολιγαρχίας (Macron και σια) πέρασε ένα νόμο “για την ενίσχυση του αγώνα ενάντια στις σεχταριστικές προσβολές και για την βελτίωση της υποστήριξης των θυμάτων”. Πρόκειται για νόμο-σκούπα: πριν απ’ όλα δεν υπάρχει νομικός προσδιορισμός (στη γαλλία) του τι είναι η “σέχτα”. Παραδοσιακά ήταν χαρακτηρισμός που απευθυνόταν σε θρησκευτικές ή πολιτικές ομαδοποιήσεις “αιρετικών”. Ο γαλλικός νόμος δεν ασχολείται όμως με την όποια “ορθοδοξία”, και η χρήση του όρου “σέχτα” είναι ακριβώς επειδή είναι ασαφής και μπορεί να προσαρμοστεί κατά περίσταση. “Σέχτα” μπορεί να χαρακτηριστεί οποιαδήποτε ομαδοποίηση: απ’ τους οργανωτές μιας διαδήλωσης ως τα μέλη ενός ιντερνετικού φόρουμ. Ακόμα και τρία άτομα που έχουν τις ίδιες πεποιθήσεις μπορούν να χαρακτηριστούν “σέχτα”.

Ο ασαφής, αόριστος, εύπλαστος προσδιορισμός του πιο είναι το υποκείμενο του οποίου οι πράξεις ή οι απόψεις συνιστούν “προσβολή” τέτοια που να χρειάζεται η δράση του νόμου , συναγωνίζεται σε ασάφεια την έννοια της “προσβολής”. Το πράγμα αρχίζει να ξεκαθαρίζει όταν γίνονται πιο συγκεκριμένες οι κρατικές αρμοδιότητες για την αντιμετώπιση αυτού του κακού:
Πρώτο καθήκον η επιτήρηση! “Θα παρακολουθούνται και θα αναλύονται οι σεχταριστικές κινήσεις που ... συνιστούν απειλή στη δημόσια τάξη ή είναι αντίθετες με νόμους και ρυθμίσεις”

Δεύτερο καθήκον η “πρόληψη” και η καταστολή ! “Συντονισμός των προληπτικών και κατασταλτικών δράσεων των δημόσιων αρχών απέναντι στις σεχταριστικές προσβολές” ...

Τρίτο καθήκον ο έλεγχος των οικονομικών δραστηριοτήτων (των σεχτών...). Εδώ εννοείται προβλέπεται η συνεργασία κρατικών και ιδιωτικών “οντοτήτων”, στις δεύτερες ανήκουν οι τράπεζες...

Τέταρτο καθήκον η οικονομική υποστήριξη “θυμάτων” (των σεχταριστικών προσβολών)... που θα καταθέτουν ανώνυμα και υπό προστασία έτσι ώστε να στοιχειοθετούνται τα αδικήματα (των σεχτών...)

Μιας και δεν ορίζεται ότι αυτές οι “προσβολές” είναι έργω, θεωρείται αυτονόητο ότι μπορεί κάλιστα να είναι (και) λόγω. Κι εδώ είναι διαφωτιστικά τα άρθρα 4 και 5 του νόμου που αφορούν την υγεία. Στην περίπτωση αυτή οι “σεχταριστικές προσβολές” γίνονται συγκεκριμένες (και οικείες): είναι οι προσπάθειες να πεισθούν άτομα που χρειάζονται την έγκυρη επιστημονική φροντίδα να την αποφύγουν ή/και η προσπάθεια να πεισθούν να ακολουθήσουν άλλες μεθοδολογίες που μπορεί να είναι επικίνδυνες για την υγεία τους. Αυτό “βρωμάει” από πολύ μακριά ότι είναι η απάντηση στην αμφισβήτηση της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας και της “σωτηρίας” μέσω των mRNA πλατφορμών γενετικής μηχανικής.

Με δεδομένο ότι το γαλλικό κράτος (όπως όλα τα πρωτοκοσμικά) έχει πλούσια και λεπτομερή νομοθεσία για την αντιμετώπιση αδικημάτων σ’ όλες τις βαθμίδες, από πταίσματα ως κακουργήματα, η σκόπιμη ασάφεια των “σεχταριστικών προσβολών” έχει το σαφές όνομα ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ. Η εθνική γαλλική ιδεολογία δεν θα άντεχε να πει το όνομά της, οπότε κάνει λεκτικά ακροβατικά. Αλλού δεν έχουν τέτοια προβλήματα.

Η καπιταλιστική αναδιάρθρωση, η ριζική Αλλαγή Παραδείγματος, η 4η βιομηχανική επανάσταση, προκαλούν ήδη ισχυρές εντάσεις μέσα στις μισοδιαλυμένες κοινωνίες· και θα προκαλέσουν ακόμα σοβαρότερα προβλήματα. Και πιθανότατα ακατέργαστες αντιδράσεις. Απ’ την μεριά τους τα αφεντικά (και οι πολιτικές βιτρίνες τους) δεν διατίθενται να διαπραγματευτούν οτιδήποτε: η παλιά ιδέα του “κοινωνικού συμβολαίου” είναι επικίνδυνη σε περιόδους τέτοιων μετασχηματισμών, ειδικά όταν γίνονται σε συνθήκες σκληρού ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού και μεγάλης βιασύνης. Η λογοκρισία είναι μέρος της στρατηγικής επιβολής τους.
Ποιοί είναι σε θέση να τα λάβουν υπόψη τους όλα αυτά πριν να είναι αργά;

Υ.Γ. Το cyborg συμπληρώνει 10 χρόνια κυκλοφορίας (και 30 τεύχη). Δεν ήταν προαποφασισμένο. Προέκυψε. Δεν ήταν εύκολο. Δεν είμαστε ακαδημαϊκοί, το αντίθετο, είμαστε εργάτες, που είμαστε σίγουροι ότι η τάξη μπορεί και πρέπει (με κόπο οπωσδήποτε) να κρατήσει το κεφάλι της στη θέση του - σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς.
Δεν γιορτάζουμε λοιπόν. Δεν υπάρχει κάτι για γιορτή. Η τάξη μας δεν βοηθάει τον εαυτό της· βουλιάζει...
Όσο για εμάς; Θα συνεχίσουμε - όσο μπορούμε.

Ziggy Stardust