Page 1 - Πεζοδρόμιο #02

Π ΠΕ ΕΖ ΖΟ Ο∆ ∆Ρ ΡΟ ΟΜ ΜΙ ΙΟ Ο S περιοδική επισκόπηση
arajevo

α ό ρ α τ ε ς π ό λ ε ι ς
της καπιταλιστικής κρίσης
σαν αυτό που είναι:

άάτταακκττηη έέκκδδοοσσηη δδρρόόµµοουυ ##22 -- ΚΚααλλοοκκααίίρριι 22001199 µηχανή καταστροφής

Π Πα αρ ρα αλ λί ία α; ; Π Πο οι ια α π πα αρ ρα αλ λί ία α; ; Τ Τι ι ε εί ίν να αι ι α αυ υτ τό ό; ;

ι διακοπές κοντά στη θάλασσα, οι παρατεταγµένες ξαπλώστρες κάτω απ’ τις σε
Ογραµµές τοποθετηµένες οµπρέλες, τα κορµιά που πασαλείβονται µε διάφορα
λάδια, τα παιδιά που παίζουν και τσιρίζουν στην άµµο, οι ρακετοπαίκτες, η έντονη
ρυθµική µουσική, αυτά και άλλα πολλά είναι κοινότοπα. Η απορία “παραλία; τί είναι
αυτό;” δεν έχει θέση· µόνο τρελοί ή κάποιοι που έζησαν αποµονωµένοι σε
οροπέδια θα την έκαναν.

Ωστόσο αυτό που είναι κοινότοπο δεν ήταν πάντα έτσι. Η ακρογιαλιά δεν ήταν
πάντα ελκυστική, ούτε ο ήλιος ήταν πάντα επίφοβος. Αυτά, είτε είναι γεωλογικές
µορφές είτε είναι κοινωνικές σχέσεις σε σχέση µ’ αυτές τις µορφές (και πάντα για
κοινωνικές σχέσεις πρόκειται!), είναι ιστορικά δηµιουργήµατα. Κατασκευάστηκαν,
σιγά σιγά, εκεί που πριν ίσχυαν εντελώς διαφορετικά.

Πράγµατι, αυτή η κατάσταση όπου ανθρώπινα κορµιά κάθονται ή ξαπλώνουν
“δίπλα στο κύµα” ή παίζουν και κολυµπούν κοντά στην ακτή είναι σχετικά πρόσφατη
στην ιστορία των ανθρώπινων κοινωνιών, ακόµα και εκείνων που ζούσαν κοντά στη
θάλασσα. Μόνο οι ναυτικοί και οι ψαράδες είχαν σχέση µε την θάλασσα, είτε στα
ανοικτά είτε στην ακτή. Αυτά τα είδη δουλειάς (οι ναυτικοί και οι ψαράδες) ήταν
επικίνδυνες - κόσµος πέθαινε ή σκοτωνόταν στη θάλασσα. Η θάλασσα ήταν
συνδεδεµένη µε τον θάνατο, µε τον φόβο, µε τον πνιγµό. Ήταν απέραντη στο
βλέµµα, ακόµα κι αν στεκόταν κανείς σε στέρεο έδαφος, στην ακτή. Τα κύµατα, οι
αέρηδες, ήταν ανεξέλεγκτα. Οι όποιες “βρωµιές” έβγαιναν στις ακτές (ακόµα κι αν
επρόκειτο για φυτικά κατάλοιπα) δεν ήταν καθόλου ευχάριστο θέαµα. Πότε πότε
ξεβράζονταν ναυάγια. Και, επί αιώνες, απ’ την θάλασσα έρχονταν ξαφνικά
επικίνδυνοι πειρατές.

Πράγµατι, παρότι υπάρχουν πλούσιες καταγραφές και
στοιχεία για την καθηµερινή ζωή διάφορων πληθυσµών
και πολιτισµών που είχαν µια κάποια εγγύτητα στη
θάλασσα από αιώνες π.Χ., πουθενά δεν υπάρχουν
αναφορές για σχέσεις διασκέδασης µ’ αυτήν.
Αντίθετα, είναι πολλές οι παροιµίες που µπορεί να
βρει κανείς, απ’ την αρχαιότητα ως και τον 19ο αιώνα,
που συµβουλεύουν να µένει ο υπεύθυνος άνθρωπος
µακριά απ’ την θάλασσα - εκτός αν είναι αναγκασµένος
να βγάζει το ψωµί του απ’ αυτήν. Η θάλασσα καταπίνει
πλοία και ναυτικούς· φέρνει την µαύρη πανούκλα και