Page 7 - Πεζοδρόμιο #02

έχουν ανοίξει τον δρόµο. Πληρωµένη άδεια δεν σηµαίνει βέβαια δυνατότητα
παραµονής σε ξενοδοχείο. Αλλά οι ακτογραµµές είναι ατελείωτες· και οι εργατικές
οικογένειες µπορούν να στήνουν πρόχειρες παράγκες, καταλύµατα προσωρινής
χρήσης· όχι για να µένουν εκεί παραθερίζοντας, αλλά για να πηγαινοέρχονται µε τα
διαρκώς αυξανόµενα αστικά λεωφορεία.

Οι παραλίες γίνονται λαϊκές. ∆εκαετία του ‘50, δεκαετία του ‘60... Κι αφού
γίνονται λαϊκές, οι πλούσιοι, που ως πριν τον Β παγκόσµιο πόλεµο είχαν ουσιαστικά
το µονοπώλιο της απόλαυσης της παραλίας, κινδυνεύουν αν όχι να αποκλειστούν
επίσηµα, σίγουρα να αναγκαστούν να στριµώχνονται µε σώµατα, γούστα,
συµπεριφορές που τους είναι ξένα έως εχθρικά. Η µαζικοποίηση του θαλάσσιου
παραθερισµού θα θέσει γρήγορα σε κίνηση και µια ορισµένη οικονοµία υποστήριξής
της· αλλά και µια λίγο πολύ ταξική χωροταξία: και πάλι αποκλεισµένες περιοχές,
ειδικά για τους πλούσιους...

Θα ακολουθήσουν γρήγορα πολλές εξελίξεις - για να φτάσουµε στα σηµερινά
µπιτσόµπαρα, στα τζετ σκι, στον φόβο για την άµµο (“ξαπλώστρες”), για τον ήλιο
(οµπρέλλες, αντι-ηλιακά), στον φόβο ακόµα και για την ίδια την θάλασσα
(“τσούχτρες”)· στη διαµόρφωση µια κουλτούρας κατανάλωσης της παραλίας και της
θάλασσας και όχι απόλαυσής της· µια κουλτούρα επίδειξης των σωµάτων µε
µπόλικες ιατρικές και παραϊατρικές οδηγίες που κάνουν αρχαιολογία εκείνες του
ιατρικού larousse... (Θα χρειάζονταν αρκετά “πεζοδρόµια” για να εξιστορήσουµε
αυτές τις εξελίξεις).

Αξίζει µόνο αυτός ο επίλογος: τώρα πια, θέλοντας και µη, δεν κάνουµε απλά
“µπάνιο στη θάλασσα”. Κολυµπάµε, επίσης, στην ιστορία των
κοινωνικών σχέσεων.
Ακόµα κι αν δεν το ξέρουµε...

Αφού “εξηµερώθηκε” η παραλία στον 19ο αιώνα, αφού ο παραθερισµός στη θάλασσα
µαζικοποιήθηκε, αφού για ένα διάστηµα (‘60-’70) η παραλία διεκδικήθηκε σαν χώρος
απελευθέρωσης των σωµάτων (γυµνισµός), η σχέση των χρηστών µε την ακρογιαλιά έφτασε στο
σηµείο της επίπλωσης. Η σκηνοθέτηση της παραλίας σαν αυλής βίλας είναι µέρος της γενικής
συµβολοποίησης και επίδειξης (σωµάτων, πραγµάτων, σχέσεων).
Έτσι ώστε η γυµνή παραλία, η παραλία χωρίς επιχειρήσεις και πλήθος, η ερηµιά δίπλα στη
θάλασσα, να ξαναφαίνεται “άγρια”: αν όχι επικίνδυνη σίγουρα ανεπιθύµητη...