#10 - 10/2017

01001100110110 – cyborg

Για τα καθυστερημένα μυαλά, για τις κοινωνίες που απ’ τον ανομολόγητο φόβο τους για το καπιταλιστικό μέλλον (του οποίου τις προκαταβολές ωστόσο απολαμβάνουν) στρέφονται ιδεολογικά σε ένδοξα παρελθόντα, το internet of things είναι κάτι που “θα αργήσει να συμβεί”. Κι ωστόσο συμβαίνει ήδη!
- Τα atm, αυτοί οι μηχανικοί ταμίες που έγιναν τόσο οικείοι και στα μέρη μας, θεωρούνται μια απ’ τις πρώτες εκδοχές δικτύωσης των μηχανών· και κατάγονται απ’ το μακρινό 1974. Είναι ήδη “παλιά ιστορία”...
- Πριν σχεδόν 10 χρόνια, το 2008, τα διαδικτυακά συνδεδεμένα αντικείμενα / συσκευές / μηχανές ήταν περισσότερα απ’ τους δικτυωμένους ανθρώπους...
- Η πρόβλεψη για το όχι μακρινό 2020 είναι ότι θα είναι (παγκόσμια) δικτυωμένα 50 δισ. πράγματα / συσκευές / μηχανές. Μια τέτοια πρόβλεψη μπορεί να αποδειχθεί μετριοπαθής...
- Ήδη τα τελευταία μοντέλα των αυτοκινήτων (και ποιος δεν θέλει να κατέχει ένα “τελευταίο μοντέλο”;) είναι, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ιντερνετικά διασυνδεμένα. Ακόμα και τα κοινότοπα αντικλεπτικά συστήματα είναι τέτοια. Επιπλέον, μιας και η οδήγηση είναι, πρακτικά, προσομοίωση οδήγησης, κανείς δεν αναρωτιέται για τις όλο και παραπάνω ενδείξεις και δυνατότητες που του “προσφέρει” ο ηλεκτρικός υπολογιστής που, στην πραγματικότητα, κατευθύνει το όχημα.
Η πρόβλεψη είναι ότι το 2020 τουλάχιστον 250 εκατομμύρια οχήματα θα είναι στο internet of things.
- Η ταχύτητα με την οποία εξαπλώνονται οι φορετές μικρομηχανές και η χρησιμότητα (εντός ή εκτός εισαγωγικών) να στέλνουν τα data σε απομακρυσμένες βάσεις δεδομένων που κάνουν παρατηρήσεις, συγκρίσεις, διαγνώσεις μέσω “έξυπνων” αλγορίθμων είναι ένας ακόμα παράγοντας ραγδαίας μεγέθυνσης του internet of things...
- Η χρήση των μικροκυκλωμάτων rfid, για την ταυτοποίηση και την παρακολούθηση της κίνησης των αντικειμένων (είτε κατά την διάρκεια της μεταφοράς τους σε μεγάλες αποστάσεις, είτε σαν αντικλεπτική μέθοδος μέσα στα μαγαζιά...) διογκώνεται διαρκώς...
Είναι, μεν, ανθρώπινο· αλλά είναι παραλυτικά τέτοιο: προκειμένου να αναμετρηθούν οι πρωτοκοσμικοί με την ήδη αρκετά προχωρημένη πραγματικότητα ενός μηχανικού “οικοσυστήματος” που εμφανίζεται σαν βοηθός αλλά έχει όλα τα προσόντα να γίνει (έχει γίνει ήδη) τύραννος της καθημερινής ζωής τους, προτιμούν να απασχολούνται συναισθηματικά και διανοητικά με το παρελθόν. Όντως, το παρελθόν έχει ένα μοναδικό ψυχολογικό πλεονέκτημα: είναι τετελεσμένο, δεδομένο· δεν κρύβει εκπλήξεις...

Το internet of things, με την πληθωρική καθολικότητά του, δεν είναι καν το μόνο “σπουδαίο” νέο απ’ το κοντινό μέλλον που είναι ήδη παρόν. Άλλοι τομείς των τεχνολογιών αιχμής, απ’ την γενετική μηχανική ωςτην φυσική νέων υλικών και απ’ τις νευροεπιστήμες ως την κβαντική φυσική είναι ήδη εδώ και μετασχηματίζουν ριζικά τον κόσμο· φυσικό και κοινωνικό / σχεσιακό. Το “μέσο μυαλό” (ή “μέση συνείδηση”), αν υπάρχουν τέτοια, θα μπορούσε να φωνάξει με απόγνωση:Ως εδώ! Δεν καταλαβαίνω τίποτα! Δεν μπορώ να παρακολουθήσω!!!
Αυτό θα ήταν, τουλάχιστον, ακριβές. Και δίκαιο. Το γνωσιακό χάσμα ανάμεσα στην παραγωγή των τεχνολογικών θαυμάτων και την κατανάλωσή τους είναι αβυσαλλέο· περισσότερο απο ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία, αν λάβουμε υπόψη πως οι πληθυσμοί του καπιταλιστικού βορρά είναι σε γενικές γραμμές εγγράμματοι. Κι αυτό το αβυσαλλέο χάσμα ευνοεί είτε την παραίτηση και την παράδοση· είτε διάφορες μεταφυσικές και συνωμοσιολογίες.

Αν αυτό είναι το ζήτημα (από κάποιες απόψεις είναι, αν και καθόλου μόνον αυτό) τότε θα πρέπει πρώτα να το αναγνωρίσουμε και ύστερα να το αντιμετωπίσουμε. Τι πάει να πει “πρέπει”; Τι πάει να πει ο πληθυντικός των ρημάτων “αναγνωρίσουμε” και “αντιμετωπίσουμε”;

Ο πολύ μακρινός μας πρόγονος, αυτό που ονομάστηκε “διαφωτισμός”, μέσα στα ιστορικά του όρια, μέσα στις αντινομίες του και με αναπόφευκτη βάση τις πολιτικές / κοινωνικές του προϋποθέσεις, ένα τέτοιο ζήτημα έβαλε απέναντί του: της οργανωμένης άγνοιας· οργανωμένης, τότε, απ’ τις εκκλησίες, τα παπαδαριά, και την αριστοκρατία. Οργανωμένης και χειραγωγικής.
Οπωσδήποτε δεν θα έπρεπε, ούτε θα ήταν δυνατόν να φανταστεί κανείς την αναβίωση εκείνου του διαβήματος. Βασιζόταν στην εκπαίδευση και στην εγγραμματοσύνη, όταν τώρα τα επίσημα εκπαιδευτικά συστήματα είναι, σε μεγάλο βαθμό, μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης. Είχε καθαρό μέτωπο τις θρησκευτικές προλήψεις και τους φυσικούς εκφραστές τους όταν σήμερα, δίπλα σ’ αυτούς (ο θεός μπορεί να πέθανε όπως το έθεσε ο Νίτσε, όχι όμως και οι εκπροσωποί του!) πρέπει κανείς να αντιμετωπίσει, επιπλέον, την αριστοκρατία του τεχνοεπιστημονικού διαχωρισμού σε όλες τις εκφάνσεις της. Εν τέλει απευθυνόταν (ο διαφωτισμός) και σ’ ένα πληβειακό υποκείμενο με εξαιρετικά χαμηλή αυτοεκτίμηση και περιορισμένες εμπειρίες, όταν σήμερα η μεγάλη μάζα των πρωτοκοσμικών υπηκόων είναι ένας χορός υπετροφικών Εγώ, με σπουδαία ιδέα για τον Εαυτό τους και μια χειραγωγική επιφανειακή “γνώση των πάντων” - μέσω των εικόνων του Τίποτα.

Γιαυτό ακριβώς το “πρέπει” συνιστά ένα πολιτικό καθήκον με προγόνους αλλά χωρίς ιστορικό προηγούμενο στη συνθετότητα αλλά και στις απαιτήσεις του. “Πρέπει” σημαίνει την ανταγωνιστική γνώση για τον καπιταλιστικό 21ο αιώνα· αλλά αυτό συνεπάγεται κόπο χωρίς καμία ορατή ανταμοιβή! Συνεπάγεται, επιπλέον, ένα είδος πεισματάρικης αυτοπεποίθησης: ότι μπορούμε να ΜΗΝ γίνουμε ο κιμάς της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης.

Όμως ακόμα κι έτσι μένει το ερώτημα του πληθυντικού: μπορούμε”; Ποιοι δηλαδή; Χαιρόμαστε που έχουμε την απάντηση: αυτό θα το ξεκαθαρίσετε εσείς!!!
Ασκήσεις στον αέρα εμείς δεν κάνουμε...