Στο προηγούμενο τεύχος (το τέλος των παραμυθιών) σχολιάζοντας την υπερτιμημένη (σήμερα) γεωπολιτική αξία του ελληνικού οικοπέδου, τέτοια που υποτίθεται επιτρέπει στις όποιες κυβερνητικές βιτρίνες του να απειλούν ότι “ο κόσμος θα χαθεί αν δεν μας πληρώσετε”, υποστηρίζαμε κάτι γενικότερης σημασίας. Το αναδημοσιεύουμε σαν εισαγωγή, αφού μερικοί αναγνώστες ζήτησαν περισσότερες εξηγήσεις:
... Οποιοδήποτε κράτος δεν έχει αρκετή εσωτερική κοινωνική και οικονομική συνοχή και δυνατότητες, οποιοδήποτε κράτος στην περιοχή “πουλάει” σαν κύριο εξαγώγιμο προϊόν “γεωπολιτικές εξυπηρετήσεις γενικά”, είναι καταδικασμένο να περάσει στη σφαίρα δραστηριοτήτων του (παγκόσμιου) οργανωμένου εγκλήματος. Με διάφορες μορφές. Τα περισσότερα βαλκανικά κράτη είναι, πια, έτσι. Η σερβία είναι έτσι. Το κόσοβο είναι έτσι. Το μαυροβούνιο είναι έτσι. Η αλβανία είναι έτσι. Η βουλγαρία είναι σχεδόν έτσι. Οι παγκόσμιες γεωπολιτικές πρόσοδοι που απολάμβαναν τα κράτη της ανατολικής μεσογείου και οι μορφές “σταθερότητας” δημοκρατικές ή δικτατορικές, που είχαν αναπτύξει πάνω σ’ αυτές τις παγκόσμιες γεωπολιτικές προσόδους επί πολλές δεκαετίες, “τελειώνουν”... Αργά ή γρήγορα...
Είναι δυσάγγελιο καταστροφής αυτό, έτσι δεν είναι; Κάθε καλοπροαίρετος άνθρωπος θέλει να απωθήσει μια τέτοια κατάσταση... Λογικό και ευπρόσδεκτο. Αλλά δεν αποφασίζουν οι καλοπροαίρετοι άνθρωποι, σχεδόν για τίποτα πια (ακόμα και για την καθημερινή τους ζωή). Στα πρόσωπα των χιλιάδων ανδρών, γυναικών και παιδιών απ’ την συρία, που προσπαθούν να σώσουν τις ζωές τους, τις απλές καθημερινές ζωές τους, ο ριζωμένος ρατσισμός των πρωτοκοσμικών βλέπει απρόσκλητους μουσαφίρηδες, ενδεχομένως και τζιχαντιστές τρομοκράτες, ένα “πρόβλημα” που θα έλεγε ο νυν και κάθε προηγούμενος ή μελλοντικός πρωθυπουργός. Το ίδιο ισχύει για καιρό για τους φυγάδες απ’ το αφγανιστάν ή το πακιστάν, τη σομαλία, την κεντρική αφρική. Το ίδιο ίσχυσε για τους φυγάδες, άντρες και γυναίκες, απ’ την αλβανία, την βουλγαρία, την ουκρανία, την μολδαβία, τις προηγούμενες δεκαετίες. Κανείς (κανείς!!!) δεν κατάλαβε το προμήνυμα του κινδύνου που αφορά και την δική του ζωή. Κανείς (κανείς!!!) δεν είδε ότι “σε μια στιγμή” (με την ιστορική έννοια του χρόνου) πολλές εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, κανονικοί άνθρωποι, με κανονικές ζωές, μετατρέπονται σε “σκουπίδια - μιας - μοίρας - ανεξέλεγκτης”. Κι αυτό είναι το επιπλέον τραγικά άσχημο, για όλους και όλες μας, όσους και όσες οχυρώνονται ακόμα (;) στην ασφάλεια του πρώτου κόσμου, καλοπροαίρετους ή μη: απωθούμε το γεγονός ότι η μεγάλη καταστροφή έχει αρχίσει και συνεχίζεται καλπάζοντας από μέρος σε μέρος· απωθούμε το γεγονός ότι οι αιτίες και τα κίνητρα αυτών που οργανώνουν την μεγάλη καταστροφή δεν πρόκειται να εμποδιστούν από σύνορα ψευδαισθήσεων και μεγαλοϊδεατισμών: πρόκειται για τον καπιταλισμό, σε φάση δομικής κρίσης / δομικής αναδιάρθρωσης.
Μία σανίδα σωτηρίας, ένα σωσίβιο αυτών των απωθήσεων, είναι η πεποίθηση ότι τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη (ή τα ισχυρά συμπλέγματα καπιταλιστικής εξουσίας, όποια μορφή και να έχουν: κρατική, επιχειρηματική, θρησκευτική, μαφιόζικη) σε πρώτη και τελευταία ανάλυση θέλουν σταθερότητα. Θέλουν, δηλαδή, σταθερά κράτη στην επιρροή τους, σταθερές πολιτικές και οικονομικές δομές και λειτουργίες, σταθερές ροές κερδοφορίας. Αυτή η πεποίθηση επικαλείται, σαν επιχείρημα, το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα στον πρώτο κόσμο. Όμως είναι απόλυτα λαθεμένη. Η “σταθερότητα” δεν έχει μόνιμα χαρακτηριστικά στους 2 αιώνες της καπιταλιστικής εξέλιξης και της κατασκευής των εθνικών κρατών (σαν θεματοφυλάκων αυτής της σταθερότητας). Επιπλέον δεν ισχύει - και δεν ίσχυσε ποτέ - σε περιόδους βίαιης μοιρασιάς του πλανήτη· σίγουρα δεν ισχύει και δεν ίσχυσε έξω απ’ τις επικράτειες των βασικών επιτιθέμενων.
Έχουμε υποστηρίξει, κόντρα στις ψευδαισθήσεις και τις απωθήσεις, ότι τουλάχιστον δύο σύγχρονες ιμπεριαλιστικές πολιτικές, των ηπα και του ισραήλ, μπορούν να συνοψιστούν στην εξής φράση: ό,τι δεν μου χρειάζεται (αλλά μπορεί να χρειάζεται στους αντιπάλους μου) ή ό,τι δεν μπορώ να έχω σε απόλυτο έλεγχο, θα το χαλάσω.
Πηγαίνοντας εντελώς κόντρα στο ρεύμα, χωρίς να κλέψουμε ή να αντιγράψουμε κανέναν “σοφό διεθνούς ανάλυσης”, χρησιμοποιώντας με προσοχή τα εργαλεία εργατικής ανάλυσης της τρέχουσας κρίσης / αναδιάρθρωσης όπως έχουμε μάθει, εκθέσαμε αναδρομικά την ακρίβεια αυτής της ιμπεριαλιστικής τακτικής τον Οκτώβρη του 2011 [1Sarajevo νο 55, η Μακριά Κρίση, ο Μακρύς πόλεμος και η Μεγάλη προβοκάτσια.] σε ότι αφορούσε το ιράκ και την αμερικανική εισβολή εκεί· ενάμισυ χρόνο αργότερα δημοσιοποιήσαμε και κάποιες σοβαρές αποδείξεις “τρίτων” [2Sarajevo νο 75, Ιούλης 2013, η ένοπλη κατασκευή της σπανιότητας, και το (κατά Palart) χρονικό ενός “πολέμου για το πετρέλαιο”.]. Δείτε τώρα το είναι το ιράκ και η συρία, δύο άλλοτε αξιοσέβαστες για την “σταθερότητά” τους μαφιόζικες δικτατορίες της μέσης ανατολής. Είναι εκεί, μήπως, αμερικανικές πετρελαϊκές; Όχι - και κανένας απ’ τους πάμπολλους αναλυτές διεθνούς πολιτικής (έχουμε και στα μέρη μας μεγάλα “αστέρια”...) δεν πρόκειται να αυτοκτονήσει για τις μαλακίες που υποστήριξε επί χρόνια. Τώρα το ιράκ (και η συρία) είναι διαρκής πόλεμος, είναι “isis”, είναι λαθρεμπόριο πετρελαίου [3Στο οποίο συμμετέχουν και έλληνες εφοπλιστές, “παλιά τους τέχνη κόσκινο”...], είναι θάνατος και εξανδραποδισμός. Καμένη γη. Δείτε την ουκρανία (που εν πάσει περιπτώσει, από τότε που έγινε ανεξάρτητο κράτος, δεν ήταν δα και η γη της επαγγελίας).
Η θύμηση του παρελθόντος βαραίνει πάνω στους ζωντανούς γράφει κάπου ο κυρ Κάρολος, και τους εμποδίζει να καταλάβουν την πραγματικότητα που ζουν. Όποιος / όποια έχει τα κότσια να πετάξει αυτό το βάρος, να ελευθερωθεί απ’ τις απωθήσεις και τις νοσταλγίες, και να αντιληφθεί την πραγματικότητα όπως είναι, πρέπει να ξεκινήσει απ’ αυτό: βρίσκονται ήδη, εδώ και χρόνια, με κλιμακούμενη ένταση και αυξανόμενη έκταση “συνοριακοί πόλεμοι” ανάμεσα σε 4 ή 5 κύρια ιμπεριαλιστικά μπλοκ: ηπα (μαζί με ελάχιστους πραγματικούς συμμάχους), ευρωζώνη (και ως ένα βαθμό ε.ε.), ρωσία, κίνα, ιαπωνία. Συνοριακές ζώνες είναι (τώρα ή εν δυνάμει) όλος ο υπόλοιπος πλανήτης· αλλά, πιθανόν, ακόμα και τα πιο “ευαίσθητα” σημεία στην περίμετρο των μπλοκ. Αυτοί οι “συνοριακοί πόλεμοι” γίνονται με όλους τους δυνατούς τρόπους.
- Με επίσημους στρατούς.
- Με επίσημους στρατούς που εμφανίζονται ανεπίσημα (ιδιωτικές εταιρείες τύπου blackwater· ρώσοι στρατιώτες ή/και αξιωματικοί στην ουκρανία· ιρανοί στρατιώτες ή/και αξιωματικοί στο ιράκ και στη συρία).
- Με ανεπίσημους στρατούς (Houthis στην υεμένη, Χεζμπ’ αλλάχ στο λίβανο).
- Mε ανεπίσημους ιδιωτικούς στρατούς (φασίστες στην ουκρανία).
- Με συμμορίες κάθε είδους (βενεζουέλα, μεξικό και αλλού στην κεντρική λατινικη αμερική, “uck” στο κόσοβο και στη μακεδονία).
Αυτή η πολλαπλότητα μορφών πολέμου / καταστροφής που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την “θύμιση του παρελθόντος” δημιουργεί πονοκεφάλους. Πονοκεφάλους που γίνονται μεγαλύτεροι απ’ την πολλαπλότητα (ή και την επιφανειακή αντιφατικότητα) των τακτικών. Η Ουάσιγκτον, για παράδειγμα, βομβαρδίζει θέσεις του isis στο ιράκ και κάνει ότι δεν βλέπει την στρατιωτική συμμετοχή της Τεχεράνης με την μεριά του (όποιου) ιρακινού στρατού, αλλά υποστηρίζει την ίδια οργάνωση στη συρία, εναντίον του Άσσαντ που είναι σύμμαχος της Τεχεράνης· βγαίνει νόημα; Εάν κάποιος προσπαθήσει να εξηγήσει αυτήν την πολλαπλότητα με κριτήρια “σταθεροποίησης” θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι τα αμερικανικά αφεντικά έχουν τρελαθεί. Εάν, όμως, το ζητούμενο είναι η αποσταθεροποίηση, το χάος; Τότε μια χαρά είναι ο πλουραλισμός της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής τακτικής.
Εν τω μεταξύ, οι καταστροφές που προκαλεί αυτό το υποτιθέμενο απόλυτο κακό (ο isis) σε αρχαιολογικούς χώρους και μουσεία έχουν αναγορευτεί δημαγωγικά σε ισοδύναμες, αν όχι ακόμα χειρότερες, απ’ τις εκτελέσεις αιχμαλώτων. Όμως ο isis δεν καταστρέφει γενικά και αόριστα τις αρχαιότητες· καταστρέφει μόνο ογκώδη αντικείμενα επιλεκτικά και, μάλιστα, φροντίζει να διαφημίζει την καταστροφική του δύναμη. Παίζει, στη δική του κλίμακα, και για όφελός του, το “παιχνίδι της δημιουργικής καταστροφής”. Οτιδήποτε μπορεί να κουβαληθεί, να μεταφερθεί, είτε απ’ τα μουσεία που πέφτουν στα χέρια του είτε από αρχαιολογικούς χώρους, καταλήγει... στο Λονδίνο! Πρόκειται για μια τεράστια (από γεωγραφική άποψη) γραμμή οργανωμένης αρχαιοκαπηλείας στην οποία ο isis είναι μόνο η μία άκρη. Η άλλη είναι οι καθώς πρέπει έμποροι έργων τέχνης και οι συλλέκτες στον πρώτο κόσμο. Ενδιάμεσα διάφορα “βαποράκια” βγάζουν μεροκάματο ή, απλά, το εισιτήριο για μια καλύτερη ζωή.
Υποτίθεται ότι η κατηγορία επιστρέφει στους μαυροφορεμένους κακούργους: χρηματοδοτούνται (και) έτσι. Αυτή είναι η μισή αλήθεια, και ως τέτοια είναι ολόκληρο ψέμα: έτσι τους χρηματοδοτούν! Ποιοί; Μα οι υπεράνω υποψίας πρωτοκοσμικοί φίλοι των αρχαιοτήτων, έντεκα φορές στις δέκα άνθρωποι με κύρος, προσωπικότητα και υψηλές διασυνδέσεις. Θα μπορούσε, τώρα, η οργανωμένη αρχαιοκαπηλεία να θεωρηθεί κίνητρο πολεμικών ελιγμών, στρατιωτικών κινήσεων, επιτυχιών και αποτυχιών, στα σύνορα; Γιατί όχι; [4Έτσι ώστε όταν “τελειώσουν οι δουλειές”μερικές αρχαιολογικά ενδιαφέρουσες περιοχές που τώρα βρίσκονται υπό τον isis μπορεί να ανακαταληφθούν, να ηρεμήσει και η ταραγμένη καρδιά του πρωτοκοσμικού κοινού...] Κάθε πόλεμος της προκοπής περιλαμβάνει και “καλλιτεχνικό” πλιάτσικο. Ενορχηστρώνονται αυτές οι συγκεκριμένες κινήσεις και “στρατιωτικές επιτυχίες” (εν προκειμένω του isis) απ’ την Ουάσιγκτον και το αμερικανικό πεντάγωνο; Θα λέγαμε ότι αυτό είναι αδιάφορο κατ’ αρχήν. Αφού απ’ την άποψη της επιδιωκώμενης καταστροφής ταιριάζουν μια χαρά.
Η συνοριακή περιοχή σ’ αυτό το μέρος του κόσμου δεν περιορίζεται, όμως, στην παλιά γόνιμη ημισέληνο και τα πέριξ της. Κατά την άποψή μας απλώνεται σ’ όλη την αραβική χερσόνησο, όπου δεσπόζει το βασίλειο των Σαούντ. Η σαουδική αραβία και η δικτατορική δυναστεία της είναι, υποτίθεται, κρίσιμος σύμμαχος της Ουάσιγκτον... Είναι πια; Ο οίκος των Σαούντ βοήθησε σημαντικά στην εκτέλεση του σχεδίου “11η Σεπτέμβρη”, αυτό δεν είναι δυνατόν να κρυφτεί άλλο ούτε στις ίδιες τις ηπα. Θα μπορούσε, λοιπόν, θαυμάσια να αποκαλυφθεί σαν εχθρός, ανοικτά, όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου... Έχει συμβεί και σε άλλους, που δεν πείραξαν ούτε τρίχα αμερικάνου. Ο Σαντάμ Χουσεΐν έκανε εξαιρετική προσπάθεια (υπέρ της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της) πολεμώντας επί χρόνια το καινούργιο, επαναστατικό τότε καθεστώς του ιράν· ηττήθηκε βέβαια, αλλά ήταν πρόθυμος πάντα να προσφέρει τις καλές του υπηρεσίες, μέχρι που... το αφεντικό του επιτέθηκε, το 1991... - για να τον αποτελείωσει το 2003. Το ίδιο και ο “αδελφός” (των ελλήνων) Σλόμποταν Μιλόσεβιτς: εξασφάλισε ότι η άλλοτε γιουγκοσλαβία δεν θα μπει στην ε.ε., και στη συνέχεια φρόντισε να προσφέρει λόγο στον αμερικανικό στρατό για να φτιάξει βάσεις στο κόσοβο. Και λοιπόν; Όχι αχάριστοι αλλά κυνικοί, οι αληθινοί του φίλοι τον έβγαλαν απ’ τη μέση.
Η προίκα (και η ιστορική πολυτιμότητα) του καθεστώτος των Σαούντ έχουν υπάρξει τα πετρέλαιά τους. Κοιτώντας το μέλλον πόσο μακριά στο χρόνο βλέπετε “αυτό” να είναι ένα πολύτιμο προσόν έτσι ώστε η αραβική έρημος να έχει γεωπολιτική αξία για την Ουάσιγκτον; Μην απαντήσετε ούτε για πάντα ούτε, καν, για καμμιά 30αριά χρόνια ακόμα· θα πέσετε έξω.
Υποστηρίζει η Ουάσιγκτον την επίθεση της σαουδικής αραβίας εναντίον της υεμένης; Διάφοροι βιάστηκαν να απαντήσουν “ναι”, και ύστερα έπεσαν στην μυστηριώδη αντίφαση: την ίδια ώρα που η Ουάσιγκτον δείχνει διατεθειμένη να τα βρει με την Τεχεράνη, δίνει οδηγίες στον “σύμμαχό” της (και βασικό υποστηρικτή του isis) να επιτεθεί στους υποστηριζόμενους απ’ την Τεχεράνη Houthis; Δεν υπάρχει αντίφαση, κυρίως όμως δεν υπάρχει λόγος να δώσει η Ουάσιγκτον τέτοιου είδους οδηγίες στο Ριάντ. Απ’ την μια μεριά το Τελ Αβίβ έχει πάψει να έχει την γεωπολιτική αξία που είχε άλλοτε, και ένα “αντίβαρο” (ακόμα και πυρηνικό...) σαν το ιράν δεν είναι πια άσχημη ιδέα· ειδικά αν το ισραηλινό αφεντικό “τρελαθεί” και κτυπήσει... Απ’ την άλλη μεριά, σε ότι αφορά την αραβική χερσόνησο και την σαουδική αραβία, η Ουάσιγκτον απλά “ξέρει” - και σηκώνει τους ώμους. Οι Σαούντ έχουν ξεκινήσει εδώ και καιρό τον δικό τους αγώνα (γεωπολιτικής) επιβίωσης για την post-oil εποχή, γινόμενοι ανοικτά αυτό που χρόνια θαύμαζαν κρυφά στο Τελ Αβίβ, αυτό που θεωρούν ότι είναι το μόνο που τους έχει απομείνει σαν αιτία κρατικής ύπαρξης: περιφερειακή δύναμη / γεωπολιτικό νταβατζηλίκι. Όμως έτσι δουλεύουν για ακόμα μεγαλύτερο χάος φέρνοντας το όχι κοντύτερα στην επικράτειά τους αλλά μέσα σ’ αυτήν.
Τα τελευταία νέα δεν είναι και τόσο ευχάριστα - γι’ αυτούς. Ξεκινώντας να βομβαρδίζουν τους Houthis στην υεμένη ήλπιζαν σε έναν διαρκή εμφύλιο πόλεμο εκεί. Το αποτέλεσμα φαίνεται να είναι το ανάποδο, κι ακόμα χειρότερο. Το μεγαλύτερο μέρος του τακτικού υεμενίτικου στρατού έχει συμμαχήσει με τους Houthis, όπως και διάφορες ανεξάρτητες φυλές στα βορειοδυτικά: οι υεμενίτες κάνουν τώρα πόλεμο εθνικής ανεξαρτησίας κατά της σαουδικής αραβίας. Ενώ οι σαουδαραβικοί βομβαρδισμοί (με μισθοφόρους πιλότους) συνεχίζονται, επί του εδάφους η κατάσταση είναι ανάποδη: οι υεμενίτες επιτίθενται με αντάρτικο τρόπο σε συνοριακές πόλεις της νοτιοδυτικής σαουδικής αραβίας.
Κι ενώ συμβαίνουν αυτά στην μια άκρη της σαουδαραβικής επικράτειας, στην άλλη κάποιος “βομβιστής αυτοκτονίας” τίναξε ένα σιϊτικό τζαμί στην πόλη al-Qadeeh, στην επαρχία Qatif, που κατοικείται κυρίως απ’ την σιϊτική μειονότητα της σαουδικής αραβίας, σκοτώνοντας 20 και τραυματίζοντας 50 άτομα. Την ευθύνη ανέλαβε ο isis· και μπορεί κανείς να αναρωτηθεί ό,τι θέλει. Απ’ την σκοπιμότητα της σφαγής ως το “για ποιόν δουλεύει τελικά ο isis”. Το σίγουρο είναι ότι η σιϊτική μειονότητα θεωρείται β διαλογής στην σαουδική αραβία, και ότι δεν ξεχνάει όχι μόνο την εναντίον της χρόνια καταστολή, αλλά και την ακόμα χειρότερη καταστολή της ειρηνικής εξέγερσης των σιϊτών την άνοιξη του 2011 στο μπαχρέιν, ακριβώς απέναντι απ’ την Qatif, που έφερε σε πέρας ο σαουδαραβικός “στρατός” - μερικές δεκάδες τανκς [5Η άγρια καταστολή εκεί, στο μπαχρέιν, συνεχίζεται.]. Τι θα κάνει το Ριάντ εάν βρεθεί μπροστά σ’ έναν ειρηνικό ξεσηκωμό πολιτικής ανυπακοής; Θα πει ότι είναι δάκτυλος της Τεχεράνης... Πόσους θα σκοτώσει; Πολλούς... Και τι θα κάνουν οι πρωτοκοσμικοί σύμμαχοί του τότε; Εκτιμάμε ότι στην Ουάσιγκτον θα τρίψουν, κρυφά αλλά δυνατά, τα χέρια τους: λίγο χάος ακόμα παρακαλώ...
Επιστροφή στη βασική μας θέση. Αυτός ο παγκόσμιος πόλεμος, που αρθρώνεται μέσα από “μικρομεσαία” πολεμικά γεγονότα και την διόγκωση του οργανωμένου εγκλήματος (της “μαύρης” συσσώρευσης) σε διάφορες περιοχές του πλανήτη, απ’ την κεντρική λατινική αμερική ως το μεγαλύτερο μέρος της αφρικής και απ’ τη μέση ανατολή ως τη νοτιοανατολική ασία, είναι ανορθόδοξος - δεν χωράει αμφιβολία. Δεν έχουμε, επίσης, αμφιβολία, ότι η τακτική της καμμένης γης ωφελεί (όσο είναι δυνατόν) μια υπερδύναμη που “χάνει πόντους” (συγκεκριμένα τις ηπα) και όχι δυνάμεις ανερχόμενες (όπως, π.χ., η κίνα).
Το γεγονός είναι πως η αποσταθεροποίηση μιας περιοχής (ενός κράτους) είναι πολύ εύκολη και φτηνή, όταν υπάρχουν εσωτερικοί λόγοι εντάσεων, αντιθέσεων, ανταγωνιστικών συμφερόντων· ενώ η σταθεροποίηση είναι και ακριβή και δύσκολη. Παρότι, λοιπόν, η αμερικανική ιμπεριαλιστική τακτική είναι πράγματι εχθρική στα συμφέροντα των αντιπάλων της, δεν είναι καθόλου εύκολο να αντιμετωπιστεί. Το Βερολίνο (και η Μόσχα) το έμαθαν (αν δεν το ήξεραν) στην ουκρανία, η Μόσχα το βλέπει στη συρία, η Τεχεράνη το βλέπει στη συρία και μπορεί να το δει και στον λίβανο, το Πεκίνο σχεδιάζει “μεταξένιους δρόμους” προσπαθώντας να “σταθεροποιήσει” οικονομικά τόσο περιοχές της επικράτειάς του όσο και συνοριακά κράτη· αλλά πιθανόν κρατάει την ανάσα του. Σ’ αυτόν τον ανορθόδοξο και, με τον τρόπο του, ασύμμετρο διακρατικό, ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, και για όσο μείνει τέτοιος, η τακτική της καμένης γης έχει τον χρόνο με το μέρος της (αλλά αυτός ο πόλεμος έχει κι άλλες πλευρές, όπως πχ η εμπορική και η νομισματική...).
Γράφουμε αλλού σ’ αυτό το τεύχος πιο αναλυτικά (βαλκάνια: τα καινούργια νέα παλιά) για την κατάσταση βοειρότερα, αλλά εδώ μπορούμε να προσθέσουμε: το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο, στην τωρινή φάση, που τοποθετεί τον εαυτό του; Αν είχε έστω και την μισή “σταθερότητα” και “ανάπτυξη” των ‘90s, ξέρουμε τι θα έκανε. Όμως τώρα το ελλαδιστάν θεωρείται διεθνώς (και είναι) σχεδόν failed state. Κι αν αυτό δεν λέγεται ανοικτά είναι μόνο επειδή ανήκει (ακόμα) στην ευρωζώνη και στην ε.ε.
Σαν failed state ανήκει, σα να λέμε, στην κατηγορία της καταστροφής. Είναι ένα μοντέλο που δεν μπορεί να αυτο-συντηρηθεί, κι ακόμα λιγότερο μπορεί να “ταξιδέψει” ομαλά στον 21ο αιώνα, στα ζόρια και τις αβεβαιότητες της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, σε καμπίνα της Α θέσης.
Συνεπώς; Σίγουρα ονειρεύεται· αλλά έχουν μαζευτεί πολλά στα όνειρα, και παραμονεύουν οι εφιάλτες.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1 - Sarajevo νο 55, η Μακριά Κρίση, ο Μακρύς πόλεμος και η Μεγάλη προβοκάτσια.
[ επιστροφή ]
2 - Sarajevo νο 75, Ιούλης 2013, η ένοπλη κατασκευή της σπανιότητας, και το (κατά Palart) χρονικό ενός “πολέμου για το πετρέλαιο”.
[ επιστροφή ]
3 - Στο οποίο συμμετέχουν και έλληνες εφοπλιστές, “παλιά τους τέχνη κόσκινο”...
[ επιστροφή ]
4 - Έτσι ώστε όταν “τελειώσουν οι δουλειές”μερικές αρχαιολογικά ενδιαφέρουσες περιοχές που τώρα βρίσκονται υπό τον isis μπορεί να ανακαταληφθούν, να ηρεμήσει και η ταραγμένη καρδιά του πρωτοκοσμικού κοινού...
[ επιστροφή ]
5 - Η άγρια καταστολή εκεί, στο μπαχρέιν, συνεχίζεται.
[ επιστροφή ]
