Δευτέρα 6 Αυγούστου. Στο παράξενο αυτό και αποκαλυπτικό καλοκαίρι, οι punks έκαναν το εντυπωσιακό τους ντεπούτο στο μουσικό Τύπο. Στο νοτιοδυτικό Λονδίνο και ιδιαίτερα γύρω απ’ την King Road, ένα καινούργιο στυλ δημιουργήθηκε, που συνδύαζε στοιχεία παρμένα από διάφορα ετερογενή νεανικά στυλ.
Στην πραγματικότητα οι punks διεκδίκησαν μια αμφιλεγόμενη πατρότητα. Νήματα απ’ τον David Bowie και το glitter rock υφάνθηκαν με στοιχεία του αμερικανικού πρωτο-punk (Ramones, Heartbreakers, Iggy Pop, Richard Hell), του τμήματος εκείνου του Λονδρέζικου pub-rock (101-ers, Gorillas, κλπ) που εμπνεόταν απ’ την κουλτούρα των mods του ’60, της μουσικής αναβίωσης του Canvey Island του ’40, και των συγκροτημάτων southern rhythm ‘n’ blues (Dr. Feelgood, Lew Lewis, κλπ), της nothern soul και της reggae.
…
Αυτή η ανομοιογενής συμμαχία από διαφορετικές κι επιφανειακά ασυμβίβαστες μουσικές παραδόσεις, που πραγματοποιήθηκε περίεργα με το punk, καθιερώθηκε σ’ ένα εξίσου εκλεκτικό τρόπο ντυσίματος, που αναπαρήγαγε την ίδια κακοφωνία και στο οπτικό επίπεδο.
Το σύνολο, κυριολεκτικά συγκρατημένο με παραμάνες, έγινε το διάσημο και ιδιαίτερα φωτογενές φαινόμενο, γνωστό σαν punk, που σ’ όλη τη διάρκεια του 1977 τροφοδοδότησε τις φυλλάδες με το αναμενόμενο σκλανδαλοθηρικό υλικό και τον σοβαρό τύπο μ’ ένα ευπρόσδεκτο κατάλογο υπέροχα παραβιασμένων κανόνων. Το punk αναπαρήγαγε ολόκληρη την ιστορία της αμφίεσης απ’ τις νεανικές εργατικές κουλτούρες μετά τον πόλεμο, με μια «πετσοκομμένη μορφή», συνδυάζοντας στοιχεία που αρχικά ανήκαν σε εντελώς διαφορετικές εποχές. Δημιουργήθηκε ένα χάος από τσουλούφια και δερμάτινα σακάκια, μπουρδελιάρικα κρεπ και μυτερά παπούσια, πάνινα κι αδιάβροχα, κουρέματα από το στυλ των mods και βάδισμα στο στυλ των skinheads, παντελόνια σωλήνες και φανταχτερές κάλτσες, παντελόνια φαρδιά και μπότες με πέταλα – όλα βαλμένα στη «θέση» τους κι «έξω απ’ το χρόνο» με φανταχτερά συνδετικά: τις παραμάνες και τα μανταλάκια, τους επίδεσμους και τους σπάγκους, που προκάλεσαν τόσα πανικόβλητα και γοητευμένα βλέμματα…