Σάββατο 4 Αυγούστου. Μία εκδήλωση αυτού του καθόλου (απλά και ανώδυνα) «εμπορικού πολέμου» ανάμεσα στην Ουάσιγκτον και το Λονδίνο απ’ την μια μεριά, και το Βερολίνο με τους δικούς του συμμάχους απ’ την άλλη, είναι το ζήτημα των κυρώσεων κατά του ιράν· που πρόκειται να μπουν σε ισχύ (απ’ τις ηπα) τις επόμενες ημέρες.
Είναι γνωστό (ελπίζουμε, σ’ εσάς…) ότι ο στόχος της Ουάσιγκτον δεν είναι κυρίως η Τεχεράνη. Αυτή είναι ο βασικός στόχος του Τελ Αβίβ και του Ριάντ. Για την Ουάσιγκτον, εν προκειμένω, ο στόχος είναι ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός. Και η διασύνδεσή του με το ρωσο-κινεζικό μπλοκ, έστω κι αν κρατήσει αυτή η διασύνδεση μόνο όσο χρειάζεται για να επισφραγιστεί η «οικονομική ήττα» του αμερικανικού καπιταλισμού, και η μοιρασιά των ιματίων του…. Μόνο μ’ αυτή την έννοια είχε αξία η (σχετικά φτηνή) αμερικανική προσπάθεια να «κατακτηθεί» η συρία και το ιράκ μέσω των μισθοφόρων του Ριάντ. Μόνο μ’ αυτή την έννοια έχει αξία να «τιμωρούνται» οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις για τις συναλλαγές τους με την Τεχεράνη. Μόνο μ’ αυτήν την έννοια ξεκαθαρίζει ότι οι αμερικανικές απειλές κατά της ε.ε. σε ότι αφορά την συμφωνία για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα είναι «ζευγάρι» με τις αμερικανικές απειλές για τον nord stream 2, και το ρωσικό φυσικό αέριο.
Εν τέλει, και για να υποδείξουμε επιγραμματικά αυτό το ζήτημα: μόνο μ’ αυτήν την έννοια η ψοφιοκουναβική Ουάσιγκτον χρησιμοποιεί αυτό που η ίδια φρόντισε να δημιουργηθεί, δηλαδή τα κύματα των προσφύγων απ’ την μέση Ανατολή, σαν «όπλο» κατά όχι μόνο του Βερολίνου, αλλά κυρίως κατά του χαρακτήρα που θα μπορούσαν να πάρουν μελλοντικά τα όποια (αν υπάρξουν) «ενιαία ευρωπαϊκά σύνορα», σαν έκφραση μιας κάποιας γεωπολιτικής ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.