Κυριακή 17 Ιούνη. Όλα ξεκίνησαν (έτσι νόμιζε το επιτελείο του αντ’ αυτού) σαν έναν μεγαλοφυής «ελιγμός του Sedan»: οι λυμένες εθνικιστικές ταξιαρχίες του ψεκασμένου βγήκαν αιφνιδιαστικά απ’ την χειμωνιάτικη παγωνιά του «βγαίνουμε απ’ το τούνελ» δάσους, στις αρχές της χρονιάς, για να δηλώσουν «εμείς ‘μακεδονία’; ούτε με σφαίρες!» και να πλαγιοκοπήσουν απ’ τα ακροδεξιά το κυρίως σώμα της δεξιάς αντιπολίτευσης.
Κι όλα τέλειωσαν ανάποδα. Η καθαρμαΚουλική νέα δημοκρατία έγινε αρκούντως ακροδεξιά (χωρίς να τσινίσουν τα υποτιθέμενα «κεντρώα στελέχη» της) ώστε όχι μόνο να αντέξει τον κυκλωτικό ελιγμό, αλλά να αντεπιτεθεί με μια «πρόταση μομφής».
Τι σκοπό είχε; Έναν και μοναδικό. Να αποδείξει ότι η ακροδεξιά πτέρυγα του φαιορόζ γκουβέρνου (αυτή που ξεκίνησε την πλαγιοκόπηση) είναι μούφα. Και το πέτυχε, επειδή ήταν εύκολο. Ο ψεκασμένος στριμώχτηκε στα σκοινιά του «ναι μεν διαφωνώ – για το όνομά της – αλλά θα την ρίξω την κυβέρνηση άλλη φορά». Τώρα είναι προδότης. Αυτή είναι μια ρετσινιά που δεν πρόκειται να ξεφορτωθεί. Εν ολίγοις: το σατανικό σχέδιο του ροζ επιτελείου για την κοινοβουλευτική επιβίωση των φαιών συνεταίρων του στις επόμενες εκλογές αποδείχθηκε παροιμιώδες: πήγαν για μαλλί και βγήκαν κουρεμένοι.
Αυτό είναι για «εσωτερική χρήση»: μην το λουστείτε… Κατά τα υπόλοιπα επιβεβαιώθηκε πόσο γνήσια «πατριωτική» είναι η συμφωνία με την δημοκρατία της (βόρειας) μακεδονίας. Οπότε το πρόβλημα είναι πως θα καλμάρει η θεία Λίτσα (σαν λαός).
Η απάντηση είναι εύκολη: ραντεβού στις Πρέσπες!!! Δηλαδή; Αποτυχία! Παρότι η θεία Λίτσα σαν εθνικός ψυχισμός νοιώθει «προδομένη», σαν μικροαστικός τέτοιος μπορεί να κρατηθεί. Για τις επόμενες εκλογές.
Δεν πρέπει να ξεχνάτε ότι πριν κάτι χρόνια εκείνοι που έχασαν τις περιουσίες τους στο χρηματιστήριο ήταν πολλοί. Πάρα πολλοί… Δεν έκαναν όμως το ίδιο με τους «brutal» αλβανούς, όταν βούλιαξε η δική τους χρηματιστηριακή πυραμίδα (: έσπασαν τις στρατιωτικές αποθήκες και βγήκαν στους δρόμους με όπλα). Γκρίνιαξαν οι έλληνες για την «προδοσία των δηλώσεων του Σημίτη» (που τις είχαν θεωρήσει εγγύηση αέναης κερδοφορίας), τον μίσησαν· και περίμεναν τις επόμενες εκλογές.
Κάπως έτσι και τώρα. Το επιτελείο των αντ’ αυτού, στις αρχές του χρόνου, είχε στο στόχαστρό του να «κόψει τα πόδια» της αξιωματικής αντιπολίτευσης αξιοποιώντας είτε την όποια συμφωνία, είτε την όποια μη συμφωνία με την κυβέρνηση της δημοκρατίας της μακεδονίας. Το «εθνικό φωτοστέφανο» έλειπε απ’ την συλλογή της Κουμουνδούρου· και το ήθελε επειγόντως, απελευθερώνοντας τους ψεκασμένους εταίρους της να κάνουν το δικό τους κουμάντο.
Θα το δικαιούνταν αν ο λαός-θεία Λίτσα είχε όρεξη ν’ ακούσει τον ογκόλιθο χτες στο κοινοβούλιο. Ήταν καταπέλτης: απέδειξε ότι η διαπραγματευτική του δεινότητα ήταν τόσο μέσα στην «εθνική γραμμή», ώστε θα πρέπει να τον παρασημοφορήσουν ο παντραγώτατος και ο Παύλος Μελάς (τον οποίο οι ροζ έχουν υιοθετήσει τόσο ώστε στο τέλος θα πουν ότι ήταν και συριζαίος…).
Ωστόσο, χωρίς την κατάλληλη προετοιμασία, αυτό το «ολίγον μακ» του εθνικού ρεαλισμού δεν μπορεί να χορτάσει (ή να πείσει) τον μαζικό σωβινισμό – που οι ίδιοι οι ροζ προσκάλεσαν στο τραπέζι τους. Με απλά λόγια ο λαός-θεία Λίτσα δεν καταλαβαίνει ούτε από ιστορία ούτε από γλωσσολογία. Ούτε από επιτόπιες τρίπλες έξω απ’ την μεγάλη περιοχή – κι ας παίζει μουντιάλ.
Το μόνο που καταλαβαίνει είναι ότι «έκλεισε η προδοσία, δεν μας παίρνει τώρα». Καταλαβαίνει, δηλαδή, από σχέσεις δύναμης. Γι’ αυτό και θα παραφυλάξει μπροστά στις κάλπες.
Παρόλα αυτά υπάρχει ηθικό δίδαγμα. Παλιό και γνωστό: όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες. Απλά ο λαός-θεία Λίτσα (θεωρεί πως) εξαιρείται: είναι στα κεραμίδια…
(Φωτογραφία: η θεία Λίτσα, σα λαός, έκανε το καλύτερο για να καταλάβει το «μπουρδέλο» – και να απελευθέρωσει όλα τα καλομισθοδοτούμενα άτομα αυτού του οίκου απ’ την ταπείνωση της σεξουαλικής κακοποίησής τους.
Απλά οι δυνάμεις των προδοτών ήταν ανώτερες…)