Τρίτη 17 Απρίλη. Εγώ, ο Uri Avnery, στρατιώτης του ισραηλινού στρατού με αριθμό 44410, από τώρα και στο εξής διαχωρίζω τον εαυτό μου απ’ τους σκοπευτές που σκοτώνουν άοπλους διαδηλωτές στη λωρίδα της Γάζας, και απ’ τους αξιωματικούς που τους δίνουν τις σχετικές διαταγές, μέχρι τον επικεφαλής του επιτελείου.
Δεν ανήκουμε στον ίδιο στρατό, ούτε στο ίδιο κράτος. Μετά δυσκολίας ανήκουμε στο ίδιο ανθρώπινο είδος….
Έτσι ξεκινάει μια ανοικτή επιστολή του ένας φαντάρος του ισραηλινού στρατού, με ανάρτησή του στο facebook. Είναι πιθανό να είναι πιτσιρικάς. Η ανακάλυψη, εκ μέρους του, του τι είναι «ο πιο ηθικός στρατός του κόσμου» (κατά τους αρχικαραβανάδες του και τον αρχιφασίστα υπουργό του Lieberman) είναι απόλυτα σεβαστή. Υπάρχει μια στιγμή της αλήθειας που περιμένει στη γωνία τον καθένα. Από ιστορική σκοπιά όμως ο νεαρός Uri Avnery θα μπορούσε να ξέρει ήδη. Υπάρχει κίνημα αρνητών στράτευσης στα μέρη του – και μια βαριά ιστορία αίματος και καταστροφής.
Παρότι σε ατομική, προσωπική κλίμακα ο διαχωρισμός του στρατιώτη υπ. αριθμόν 44410 έχει την αξία του, δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι στην «τύχη» των εκατομυρίων αιχμάλωτων παλαιστινίων, είτε βρίσκονται κάτω απ’ την κάνη και την μπότα του ισραηλινού στρατού, είτε είναι πρόσφυγες διάσπαρτοι γύρω απ’ την ισραηλινή απαρτχάιντ επικράτεια, είτε βρίσκονται στην άλλη άκρη του κόσμου, και πάλι σαν εξόριστοι / φυγάδες.
Όχι, θα ήταν ελεεινή δειλία απ’ την μεριά μας να αφήσουμε την έκβαση αυτής της ιστορίας στον στρατιώτη υπ. αριθμόν 44410 και σε μερικούς τέτοιους ακόμα: αφορά ολόκληρο τον πλανήτη, κι αυτό δεν είναι καθόλου υπερβολή. Το ισραηλινό κράτος, αυτό το πρωτοκοσμικό, αποικοκρατικό «προκεχωρημένο φυλακίο» στη μέση Ανατολή, κατασκευασμένο στα μέσα του 20ου αιώνα μ’ έναν και μόνο έναν σκοπό, την επιτήρηση των πετρελαϊκών ροών απ’ την μέση Ανατολή στον πρώτο κόσμο, προκαλεί εδώ και δεκαετίες εντάσεις, που είτε καταλήγουν σε «περιφερειακούς πολέμους» είτε μπορούν να «μυρίσουν» ακόμα και παγκόσμιο τέτοιο. Εννοείται ότι ο ιμπεριαλισμός του δρα πάντα σε συγχρονισμό με μείζονες ευρωπαϊκούς και αμερικάνικους ιμπεριαλισμούς.
Τα εκατομύρια των προσφύγων απ’ το ιράκ και την συρία είναι συνέπεια και του ισραηλινού ιμπεριαλισμού. Το γεγονός ότι το ελλαδιστάν, σύμμαχος του Τελ Αβίβ στοιβάζει αυτούς τους ανθρώπους σαν σωρούς κρέατος στα νέα «νησιά εξορίας» δεν πρέπει να αποκοπεί και απ’ την ελληνο-ισραηλινή συμμαχία: η απανθρωπιά συνδέει πάντα με τους δεσμούς του αίματος και του πόνου των Άλλων τους χασάπηδες, ακόμα κι αν αυτοί οι χασάπηδες έχουν διαφορετική θέση και ειδικότητα στην ιεραρχία του εγκλήματος.