Σάββατο 6 Γενάρη. Έχει το σημειολογικό ενδιαφέρον του το γεγονός ότι σε μια ιστορική (καπιταλιστική) φάση προχωρημένης ψηφιοποίησης δεν είναι ένα τιτίβισμα, μια ψηφιακή φωτογραφία ή ένα video στο youtube αλλά ένα βιβλίο (κανονικό βιβλίο: με χαρτί, μελάνι, εξώφυλλο, βιβλιοδεσία, κλπ) που απειλεί να ρίξει μια ξεγυρισμένη κλωτσιά στον προεδρικό σάκο που λέγεται “Trump”. Η κυκλοφορία του είχε αναγγελθεί για την ερχόμενη Τρίτη (με ορισμενα πιπεράτα, ίσως τα high lights) να διαρρέουν νωρίτερα· το άσπρο σπίτι προσπάθησε να εμποδίσει την κυκλοφορία του· και σαν απάντηση ο εκδοτικός οίκος το έριξε στην αγορά νωρίτερα. Χτες.
Το “Fire and Fury – inside the Trump White House” θα ξεπουλήσει μεν παγκόσμια, αλλά σ’ ένα πολύ συγκεκριμένο τμήμα των υπηκόων: εκείνους κι εκείνες που διαβάζουν ακόμα, που έχουν χρόνο, υπομονή και know how να γυρνάνε τις σελίδες χωρίς να ασχολούνται ταυτόχρονα με το smart phone τους… Μ’ άλλα λόγια το μεν μέσο (το βιβλίο) είναι ξεπερασμένο το δε κοινό του (βιβλιόφιλοι/ες) εξαιρετικά μειοψηφικό… Ωστόσο ατάκες απ’ αυτό θα κυκλοφορήσουν στον κυβερνοχώρο προς όλες τις κατευθύνσεις (με την εγκυρότητα της προέλευσής τους: Το Βιβλίο!), θα σχηματίσουν πίσω τους μια ατέλειωτη ουρά «σχολίων» επευφημίας ή αποστροφής, και αργότερα θα ξεχαστούν. Κινδυνεύει το ψόφιο κουνάβι απ’ αυτήν την ιστορία; Κατά την γνώμη μας όχι και τόσο. Κινδυνεύουν όμως αυτοί που κρύβονται πίσω του: να γίνει κουρέλι ο πολιτικός φερετζές τους.
Το ότι το ψόφιο κουνάβι είναι ένα γελοίο υποκείμενο δεν χρειάζεται ούτε αποκαλύψεις ούτε βιβλία για να το καταλάβει οποιοσδήποτε νοήμων άνθρωπος. Αρκεί να το δει κανείς να μιλάει για λίγα λεπτά. Μ’ αυτά τα δεδομένα, κι ίσως επειδή ακριβώς, με όρους θεάματος, το ψόφιο κουνάβι είναι ένας πρόεδρος / κλόουν / αντιπερισπασμός, εξακολουθεί να στέκεται στην κορυφή των αμερικανικών πολιτικών βιτρινών.
Ωστόσο η γελοιότητά του επηρρεάζει την «λευκή» επιρροή των ηπα στα υπόλοιπα κράτη του πλανήτη. Την επηρρεάζει αρνητικά. Παρά τον ώριμο μεταμοντερνισμό των περισσότερων κοινωνιών (και όχι μόνο των πρωτοκοσμικών) ή ίσως εξαιτίας του, με δεδομένο ότι το κεφάλαιο κυριαρχεί πραγματικά παντού, οι αβεβαιότητες της μακράς μεταβατικής περιόδου (που μπορεί να γίνουν μόνιμες), της «αλλαγής παραδείγματος», ευνοούν την «παράσταση της αποφασιστικότητας και της στοιβαρότητας» στο κέντρο της πολιτικής σκηνής των κρατών. Μπορεί η παράσταση να είναι καλή, μπορεί να είναι μέτρια· αλλά αυτό είναι το σενάριο.
Το ψόφιο κουνάβι προσπαθεί – αλλά είναι καραγκιόζης, πάμπλουτος λούμπεν και, μ’ αυτή την έννοια, «αντιαισθητικός». Είναι ένας Μπερλουσκόνι· αλλά για την «υπερδύναμη» ο μπερλουσκονισμός κάνει μεγαλύτερη (και χειρότερη) ηχώ απ’ ότι για την ιταλία. Συνεπώς εκείνοι που βρίσκονται πίσω του, η «τριανδρία» των καραβανάδων, χάνει. Όχι σε «δύναμη πυρός» αλλά σε περιθώρια (διεθνών) ελιγμών – όπου χρειάζεται τέτοιους. Για παράδειγμα σύμμαχοι όπως η Αθήνα, παρόλη την «διάθεση προσφοράς» που έχουν, δυσκολεύονται να γλύφουν δημόσια εκεί που ξερνάει ο υπόλοιπος πλανήτης.
Αν, όπως λένε οι «προφήτες» (!!), το ψόφιο κουνάβι αντικατασταθεί κάποια στιγμή απ’ τον αντιπρόεδρο Pence, θα πρέπει κανείς να ξέρει με ακρίβεια τι πέτυχε (και που απέτυχε) ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός στη διάρκεια της ψοφιοκουναβικής μεσοβασιλείας. Γιατί ο Pence είναι ο ίδιος ή και ακόμη χειρότερος σαν απόψεις με τον Trump· δεν έχει όμως τα «πάθη» του, άρα την ίδια τρωτότητα. Και θα συνεχίσει το ίδιο έργο.