Δευτέρα 20 Νοέμβρη>> Υποφέρουμε (σα σύνολα εννοούμε) από προχωρημένη παράλυση. Ηθική, συναισθηματική, εν τέλει και πολιτική. Αν μας κοιτάξουμε απ’ την θέση οποιουδήποτε άλλου εκτός «πρώτου κόσμου» σαπίζουμε, ακόμα κι όταν αυτό δεν οφείλεται στις πράξεις αλλά στις παραλείψεις μας.
Μετά τις μεγάλες, πολύ μεγάλες διαδηλώσεις υπέρ των Παλαιστίνιων, το θεοναζί απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ ΜΑΖΙ με όλους τους δυτικούς συμμάχους και υποστηρικτές του, απάντησαν έτσι:
Αυτό είναι ένα νοσοκομείο (al Shifa) υπό πρωτοκοσμική / ισραηλινή κατοχή:
Κι αυτό είναι ένα τμήμα του ίδιου νοσοκομείου, η μονάδα πρόωρων νεογνών, υπό την ίδια κατοχή:
Μην αποστρέφετε το βλέμμα∙ η αποστασιοποίηση γίνεται αυτόματα συνενοχή.
(«Είναι απαράδεκτο»… «Καταδικάζουμε απερίφραστα»…. Αυτά και άλλα παρόμοια είναι στα δυτικά στόματα… στόματα και μυαλά γεμάτα πτώματα…)
Το να προσθέτουν τα αποβράσματα, με τρόπο επιδεικτικό, ακόμα περισσότερη βαρβαρότητα στην βαρβαρότητά τους, κι ύστερα ακόμα περισσότερη, είναι μια γνωστή ψυχο-πολιτική τακτική εκμηδενισμού. Και τι θα μας κάνετε δηλαδή; Δεν σας παίρνει, είστε ανίκανοι, όσες χιλιάδες κι αν μαζευτείτε… Έχουμε όλα τα όπλα, έχουμε όλους τους μηχανισμούς, έχουμε τους δημαγωγούς, έχουμε την δύναμη και τα συμφέροντα, βγάλτε λοιπόν τον σκασμό…
Το ότι τα δυτικά κράτη, τα δυτικά αφεντικά, οι πολιτικές βιτρίνες τους, οι μηχανισμοί τους, έχουν αποφασίσει να κλιμακώσουν βίαια την πόλωση με τμήματα τα πληθυσμών τους (αυτά που τώρα συμπαραστέκονται, όπως και όσο, στην παλαιστινιακή αντίσταση), δεν είναι κάτι που αφορά αποκλειστικά την Παλαιστίνη. Τώρα ναι – χτες όχι. Αύριο θα είναι κάτι άλλο, ή πολλά άλλα. Το ξέρουμε απ’ το 2020, το 2021, το 2022, όταν ο εχθρός ήταν «αόρατος», όταν δεν ήταν «οι τρομοκράτες της Χαμάς» που νομιμοποιούσαν την καθεστωτική βία με την συνοδεία της «κοινωνικής συναίνεσης».
Χωρίς καμία πρόθεση υποτίμησης της παλαιστινιακής αντίστασης, το αντίθετο, η βαθύτερη προστυχιά της δυτικής καθεστωτικής υποστήριξης στους επί δεκαετίες δήμιους των παλαιστινίων και ειδικά στον τωρινό φονικό παροξυσμό τους, είναι ο οδοδείκτης του τι είναι διατεθειμένα τα αφεντικά «μας» να κάνουν παντού όπου αμφισβητείται η θανατοπολιτική τους.
Η βάρβαρη στοχοποίηση όλων των πολιτικών υποδομών στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, σπιτιών, σχολείων, εκκλησιών, κέντρων ανθρωπιστικής βοήθειας, προσφυγικών καταυλισμών και (φυσικά!!!) νοσοκομείων (με το πρόσχημα ότι αποτελούν «προκάλυμμα των τρομοκρατών» – θα επανέλθουμε σ’ αυτό) και η δυτική υποστήριξη / νομιμοποίηση στις μαζικές εκδικητικές δολοφονίες-και-τα-βασανιστήρια-με-κάθε-τρόπο (πάντα «εντός των κανόνων του διεθνούς δικαίου» όπως λένε, αλλοίμονο…), είναι η αστραπή που προειδοποιεί για έναν ακόμα μεγαλύτερο κίνδυνο σε εξέλιξη. (Θα πρέπει να είναι πολλοί στον «πρώτο κόσμο» εκείνοι που φοβούνται την αστραπή∙ και είτε κλείνουν τα μάτια ελπίζοντας ότι… είτε παγώνουν επειδή έχουν ξεχάσει ακόμα και την δική τους παράδοση για το τι σημαίνει πραγματικά, όχι στα λόγια, όχι στα συνθήματα, κοινωνικός, εργατικός «πόλεμος στον πόλεμο των αφεντικών»…)