Παρασκευή 6 Οκτώβρη. Η τριχοτόμηση της συριακής και της ιρακινής επικράτειας σε ένα «σιιστάν», ένα «σουνιστάν» και ένα «κουρδιστάν» ήταν, υποτίθεται, ο σχεδιασμός της Ουάσιγκτον και όχι μόνο εδώ και χρόνια. (Το «υποτίθεται» το εξηγούμε παραπάτω). Σύμφωνα με την σχετική ρητορική ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είχε αναθέσει στον εαυτό του να διορθώσει «τα λάθη στη χάραξη των συνόρων» των σχετικών κρατών, μετά το τέλος της γαλλικής και της αγγλικής αποικιοκρατίας, ύστερα απ’ τον β παγκόσμιο.
Ο isis εμφανίστηκε στη σκηνή σαν βασικό εργαλείο υλοποίησης αυτού του σχεδιασμού. Σε αντίθεση με εκείνο που στη δύση ονομάστηκε «αλ Κάιντα» (μια ισλαμική διεθνής αντάρτικου πόλης, με στόχο την αποσταθεροποίηση φιλοαμερικανικών αραβικών καθεστώτων, με πρώτο εκείνο του ριάντ) ο isis επεδίωξε και κατάφερε να κατακτήσει εδάφη. Και να δημιουργήσει κράτος, με την έννοια βασικών θεσμών: αστυνόμευσης, δικαστηρίων, εκπαιδευτικού συστήματος, τακτικού στρατού, υπ. οικονομικών, ακόμα και ερευνητικού / τεχνολογικού τομέα d.i.y. Αφετηρία της δημιουργίας του ήταν οι σουνιτικοί πληθυσμοί του ιράκ και, κυρίως, οι άνεργοι σουνίτες καραβανάδες του άλλοτε στρατού του Σαντάμ Χουσεΐν, που είχε διαλύσει οι αμερικάνοι απ’ το 2003. Αλλά πολύ γρήγορα τα χαρακτηριστικά του διαμορφώθηκαν απ’ το Ριάντ που τον χρηματοδοτούσε, την σκληροπυρηνικά συντηρητική ιδεολογία του ουαχαβιτισμού, αλλά και την συρροή μη ιρακινών (και αργότερα μη σύριων) ενόπλων. Απ’ την κεντρική και ανατολική ασία, την βόρεια αφρική αλλά και την ευρώπη. Αυτό ήταν “μοντέλο αφγανών μουτζαχεντίν”: μπορεί για τους ιρακινούς σουνίτες οι “απ’ έξω αδελφοί” να ήταν βοήθεια, αλλά για την Ουάσιγκτον ήταν σχέδιο μελλοντικής διάχυσης. Το έχουμε ονομάσει: stay in front…
Η ραγδαία προέλαση του isis τα προηγούμενα χρόνια (μέχρι το 2015) και η προοπτική δημιουργίας ενός κάποιου “σουνιστάν” που θα εμφανιζόταν σαν «αναπόφευκτη» εξέλιξη, κατέλαβε την πολιτική, στρατιωτική αλλά και δημαγωγική σκηνή της περιοχής και του πλανήτη… Επιτρέποντας στους κουρδικούς πληθυσμούς και, ειδικά, στα αφεντικά τους, είτε στο ιράκ είτε στη συρία, να μείνουν στο βάθος της σκηνής (του πεδίου μάχης), διακριτικά στη σκιά, απλά περιμένοντας τις εξελίξεις. Το «κουρδιστάν» θα δημιουργούνταν αναπόφευκτα αν οι υπόλοιπες ιρακινές και συριακές εκτάσεις διαλύονταν σε ένα «σιιστάν» και ένα «σουνιστάν»…
Η Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και οι σύμμαχοί τους έτριβαν τα χέρια τους ενισχύοντας (όχι και τόσο) υπόγεια τους σουνίτες αντι-Άσαντ ενόπλους. Το σχέδιο φαινόταν να πηγαίνει κατ’ ευχήν…