Πέμπτη 24 Αυγούστου. Η εσθονία δεν έχει καμμία ομοιότητα με το ελλαδιστάν. Εκτός, ίσως, από ένα βασικό σημείο που αφορά την κυρίαρχη ιδεολογία: το σύμπλεγμα κατωτερότητας (: κόμπλεξ) απέναντι στην ιστορία.
Με πληθυσμό ίσα ίσα 1,5 μύριο ψυχές η εσθονία είναι ένα μικρό κράτος του ευρωπαϊκού βορρά. Εντυπωσιακά τοπία και εντυπωσιακή τάξη: η κυρίαρχη κουλτούρα (και) στην εσθονία έχει μια τόσο έντονη και συστηματική ροπή στον «σεβασμό του νόμου» ώστε για τους νοτιοευρωπαίους (και όχι μόνο για τους έλληνες) το εσθονικό κράτος είναι ύποπτο για κάποιον κακόφημο –ισμό. Πράγμα όχι εντελώς αυθαίρετο.
Εν τω μεταξύ, ίσως επειδή αυτή η νομιμοφροσύνη είναι βασικός παράγοντας, ο εσθονικός καπιταλισμός (αφού ξεφορτώθηκε το «πλεονάζον εργατικό δυναμικό»: μετανάστες στην ε.ε.) έχει κάνει εντυπωσιακά βήματα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Τελευταία πληροφορία: διασυνδεδεμένη τραπεζικά με τα μεγάλα μαγαζιά της κεντρικής ευρώπης, η εσθονία ήταν απ’ τα πρώτα κράτη που βούλιαξαν στην κρίση (αλλά και αναδιάρθρωση) μετά το 2008.
Όμως η εθνική μυθολογία είναι εντελώς άλλο πράγμα. Το ¼ του πληθυσμού της εσθονίας είναι ρωσικής καταγωγής. Κι έτσι το Tallinn στέκεται πάντα έντρομο: όχι μπροστά στην “εθνική” ανομοιογένεια της επικράτειάς του, αλλά απέναντι στο γεγονός ότι δεν μπορεί να επιβάλει την εθνική ομογενοποίηση με τους “κομψούς” (καταλαβαίνετε…) τρόπους του 20ου αιώνα. Και γιατί να την επιβάλλει; Επειδή (φοβάται ότι) ο ένας στους τέσσρεις κατοίκους μπορεί να είναι ή να αποδειχθεί “πράκτορας του εχθρού”. Της Μόσχας.
Εδώ βρίσκεται η έκκεντρη ομοιότητα με το ελλαδιστάν. Στα μέρη μας μια χούφτα μετανάστες απ’ την συρία ή το ιράκ κτυπάνε στο φασισταριό τις καμπάνες της “μουσουλμανοποίησης της χώρας”. Στο Tallinn ένα μεγαλύτερο ποσοστό ντόπιων “αλλοεθνών” κτυπάει στο εσθονικό φασισταριό τις καμπάνες της επέμβασης του ρωσικού στρατού. Κι έτσι το εσθονικό καθεστώς ισορροπεί αβέβαια ανάμεσα στην προοπτική της «αφομοίωσης» (που έχει λίγους υποστηρικτές) και στην τακτική των εσθονών νεοναζί: να τους διώξουμε (τους «ρώσους»). Αν οι έλληνες δεν ήταν τόσο άρρωστα ρωσόφιλοι θα αγκάλιαζαν τους εσθονούς: ναι ρε, να τους πετάξουμε στη θάλασσα (ο καθένας τους δικούς του…)!!!
Δεν είναι αξιολύπητο το εσθονικό καθεστώς! Ούτε οι λαχανιασμένες ανασκαφές του στην ιστορία (του) θα το σώσουν. Αλλά στο ελλαδιστάν θα έπρεπε να υπάρχει κατανόηση για την εσθονική περίπτωση και την ρωσοφοβία του: εδώ οι μιναρέδες έχουν κουρευτεί, και απ’ το Μοναστηράκι (που μπήκε στη θέση του καμπαναριό…) μέχρι σχεδόν οπουδήποτε αλλού δεν φτάνει η επιρροή της συνθήκης της Λωζάνης, τα τζαμιά έχουν σχεδόν εξαφανιστεί… μην τυχόν και εγείρει αξιώσεις ο «εθνικός εχθρός». E, ο δικός τους, είναι διαφορετικός· και τι μ’ αυτό;
Τι να κάνουν και οι εσθονοί «πατριώτες»; Κάνουν συνέδρια ελπίζοντας στο ελληνικό know how. Μάταια προς το παρόν…