Τρίτη 25 Ιούλη. Τι σχέση έχει μ’ αυτήν την ρεφορμιστική φαντασίωση ο δήθεν «πόλεμος» των πολιτικών βιτρινών για «το καλό της ελληνικής δικαιοσύνης»; Καμία. Είναι το ακριβώς αντίθετο. Οι φαιορόζ ακολουθούν την πάγια ακροδεξιά εθνική γραμμή και εδώ: θέλουν «τους δικούς» τους στα πόστα. Και ξεμαλλιάζονται με τους αντιπάλους τους – σαν συμμορίες που συγκρούονται για εδαφοκυριαρχία.
Γιατί αυτή η φλογερή επιθυμία είναι ακροδεξιά; Επειδή υποδεικνύει ότι οι πολιτικές βιτρίνες μπορούν να είναι ιδιοκτήτες και καθοδηγητές τμημάτων του βαθέος κράτους – εν προκειμένω του δικαστικού συστήματος· ενώ η πραγματική σχέση είναι ανάποδη! Μ’ αυτήν τους την υπόδειξη οι βιτρίνες «πείθουν» τον κάθε μικροαστό υποτελή ότι, εν τέλει, μπορεί να γίνει μικρο-ιδιοκτήτης κάποιου βαθυκρατικού κόκκου, όταν τον χρειαστεί. Αν όχι απευθείας σίγουρα μέσω των «εκπροσώπων» του. Έτσι επιτρέπεται στον κάθε μικροαστό να ελπίζει σε μια «υπέρ του εξαίρεση» ενώ λιβανίζει ουσιαστικά τον σκληρό κρατικό πυρήνα, ακόμα κι αν αυτός είναι παρανοϊκός στο σύνολό του.
Δεν έχουμε (δεν είχαμε ποτέ) αυταπάτες για το ποιον της «πρώτης φοράς αριστεράς» – και των ακροδεξιών συμμάχων της. Οφείλουμε ωστόσο να το υποδεικνύουμε, απ’ την εργατική θέση μας.
Επειδή η πλαστογραφία δεν είναι πλέον αδίκημα. Είναι προσόν.