Σάββατο 28 Νοέμβρη. Μια φορά κι έναν καιρό (που λέτε) έτρεχε μια τρομακτική φήμη για το πως μεταδίδεται ο τσαχπίνης. Ήταν πρωτοφανής αυτή η φήμη, κανείς πριν δεν είχε ακούσει τέτοια αίσχη για άλλους ιούς: ο covid ζει τόσα λεπτά στο ατσάλι, τόσα στο πλαστικό, τόσα στο χαρτί, τόσα στο δέρμα… Ήταν αληθινά φρικιαστικό: αυτό το κάθαρμα (ο ιός) ζούμε παντού και καιροφυλακτούσε να βρει την ευκαιρία να χωθεί σε ρουθούνια και σε λαρύγγια και να σκοτώσει το σύμπαν!
Τι έπρεπε να γίνει λοιπόν για την “προστασία της δημόσιας υγείας” (πάντα, και πάνω απ’ όλα!), ε; Εκατοντάδες χιλιάδες τρομοκρατημένοι υπήκοοι ξεκίνησαν την μεγαλύτερη (σε ένταση και διάρκεια) φασίνα που είχε γίνει ποτέ απ’ την σύσταση του ελληνικού κράτους και μετά! “Το αντισηπτικό είναι το όπλο μας!” φώναζαν όλοι και όλες (όταν δεν χειροκροτούσαν απ’ τα μπαλκόνια κάτι αόρατο…). Τρίφτηκαν και ξανατρίφτηκαν: πόμολα από πόρτες, κουμπιά και χερούλια από ασανσέρ, διακόπτες φωτισμού, κουμπιά μηχανών, τραπέζια, καρέκλες, πατώματα, κάσες από πόρτες και παράθυρα, κέρματα, όλες οι συσκευασίες των τυποποιημένων εμπορευμάτων απ’ τα μπακάλικα, χερούλια διαφόρων ειδών…. Ακόμα και οι μπάλες των αγώνων ποδοσφαίρου (των λίγων που πρόλαβαν να γίνουν εκείνη την τρομερή εποχή) καθαρίζονταν με απολυμαντικά μαντηλάκια: ποιός μπορούσε να ξέρει τι θα έκανε ο καταραμένος ιός που φώλιαζε στις ραφές μετά από κάθε σουτ, και σε ποιον θα έκανε τάκλιν στα μούτρα χωρίς να κινδυνεύει από κόκκινη κάρτα;
Η “καμπύλη αύξησης των υποχόνδριων” τότε εκτινάχτηκε στα ύψη! Φυσικά κανείς δεν πρότεινε να “ισοπεδωθεί” – το αντίθετο. Θα μπορούσε να μιλήσει κανείς για μαζική κοινωνική ψύχωση· κάτι σαν εκείνο που έγινε στο Σάλεμ της Μασαχουσέτης το 1692, αλλά επί πολλές χιλιάδες φορές, εναντίον ενός σατανά πάντα αόρατου…
Αλλά όχι. Πρώτον επειδή το ελλαδιστάν δεν είναι στη Μασαχουσέτη· όχι ακόμα τουλάχιστον. Δεύτερον επειδή είναι ένα tres πολιτισμένο, πρωτοκοσμικό μέρος και δεν έχει καμμία σχέση με τις μεσαιωνικές (θρησκευτικές) προκαταλήψεις και συλλογικές μανίες· για την ακρίβεια κανένας έμπειρος (και καλοπληρωμένος) ειδικός δεν κατηγόρησε ποτέ την ελληνική κοινωνία για τέτοιο πρωτογονισμό. Κυρίως όμως, γι’ αυτό: το μαζικό κυνήγι του κρυμμένου κορονοϊού (σε κάθε επιφάνεια…) ξεκίνησε απ’ τα «πάνω»! Απ’ τα υψηλά κλιμάκια της «επιστημονικής» (όπως λένε), της πολιτικής και της δημαγωγικής εξουσίας.
Εμφανίστηκαν έγκυρες μελέτες (ε;) που είχαν γίνει με το χρονόμετρο στο χέρι και τα ηλεκτρονικά μικροσκόπια επ’ ώμου: νατον, νάτον! μέτρα! ένα, δύο…. οκτώ λεπτά! ω θεέ μου, ζει ακόμα; ναι, ναι! είναι νέο ρεκόρ! – να το γράψουμε και να το υπογράψουμε στο … journal of medicine, να γίνουμε διάσημοι που σώσαμε τον κόσμο! Ύστερα ήταν οι δημαγωγοί: πληρώθηκαν (σίγουρα τα αφεντικά τους) και αναπαρήγαγαν με την επιμονή και την πειθαρχία μυρμηγκιών κάθε πιθανή και απίθανη λεπτομέρεια για τον χρόνο ζωής του καταραμένου οπουδήποτε· προβάλλοντας (ενδεικτικά είναι η αλήθεια) τις μάχες σώμα με σώμα εναντίον του… σε πόμολα και κέρματα. Φυσικά, για το λεγόμενο «φυσικό χρήμα», προτάθηκε ακαριαία η θεραπευτική αγωγή: χρήση καρτών. Οπότε μπήκαν κι αυτές στο φεστιβάλ της απόλυτης καθαριότητας… Μέχρι που έγιναν «ανέπαφες»· σαν τις κοινωνικές σχέσεις ένα πράμα…
Εκείνη την εποχή, λοιπόν, δεν ήταν οι μάσκες το τείχος προστασίας. Ήταν η αντισηψία. Και ήταν έτσι τα πράγματα επειδή οι «ειδικοί» έλεγαν ότι έτσι είναι τα πράγματα… Αργότερα, που οι «ειδικοί» άρχισαν να λένε κάτι άλλο, τα πράγματα έγιναν κάτι άλλο. Και τα λοιπά και τα λοιπά. Η εποχή εκείνη τελείωσε (τουλάχιστον επίσημα)· κανένας «ειδικός» και κανένας δημαγωγός δεν συντάραξε έκτοτε την ανθρωπότητα με την αποκάλυψη ότι ο καταραμένος ιός ανασταίνεται (στα κουμπιά των ασανσέρ) μια φορά κάθε χρόνο (σαν μεταλλαγμένος γυ/ιός του μεγάλου boss). Έμεινε όμως μια ουρά από υποχόνδριους που, κατά κάποιον τρόπο, είχαν γίνει κοινωνική εξουσία. Με την έννοια ότι η λιγότερο ή περισσότερο μανιώδης αντισηψία, που ως τις αρχές του 2020 θεωρούνταν σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα, στα τέλη του 2020 είχε γίνει πια τμήμα της θρυλούμενης «νέας κανονικότητας».
Τι σημασία έχει όμως να θυμόμαστε εκείνη την τρομερή εποχή; Ίσως επειδή ήταν μόνο πριν λίγους μήνες… Και οπωσδήποτε επειδή αποκαλύπτει, με τον τρόπο της, τι είναι όλη αυτή η τρομοεκστρατεία. Για όποιον κρατάει αποστάσεις (ας πούμε ζει στον Δ του Κενταύρου) είναι μια ακόμα απόδειξη μεγαλειώδους και αυτοκαταστροφικής γελοιότητας, μοναδικής στον έμβιο κόσμο, τιμή και καμάρι του ανθρώπινου είδους. Για όποιον, όμως, ανήκει σ’ αυτό το είδος και δε συμμερίζεται την τρομο-δουλία, εκείνα τα έξαλλα «μου έδωσε ρέστα σε κέρματα χωρίς να τα καθαρίσει!!!» δείχνουν πόσο πετυχημένες μπορεί να είναι οι ψυχολογικές επιχειρήσεις (psyops) και τα μαζικά πειράματα, στον 21ο αιώνα.
Επιχειρήσεις και πειράματα που φυσικά συνεχίζονται· σ’ ένα «ανώτερο επίπεδο»…
(φωτογραφία: Η μόνη κατηγορία που δεν έχει πέσει στο κεφάλι μας ακόμα είναι ότι είμαστε … “δαιμονισμένοι”! Αλλά υπάρχει ακόμα χρόνος. Και κίνητρα: έρχονται τα εμβόλια γενετικής μηχανικής σαν “το φως το αληθινό”…)