Δευτέρα 3 Αυγούστου. Το ότι το θέαμα του «Θανάτου των Ιδίων» είχε σαθρή πειστικότητα αποδεικνυόταν κάθε φορά που είχε ανοιξιάτικη λιακάδα στο Λονδίνο ή στο Παρίσι: οι ίδιοι υπήκοοι που δήλωναν φοβισμένοι (ή το παρίσταναν) έβγαιναν στα πάρκα μαζικά, αδιαφορώντας για τις «προειδοποιήσεις των ειδικών». Στην ισπανία απ’ την άλλη, έπρεπε να αναστηθεί η πιο βρώμικη καρδιά του ισπανικού κράτους (ο μιλιταρισμός / φασισμός της guardia civil) και να παντρευτεί με τρομαγμένη fitness της μεσοστρωματικής αριστεράς και της άκρας αριστεράς για να συγκρατηθεί ο κόσμος στις οικιακές φυλακές του. Παντού και πάντα όμως ήταν τα πρόστιμα και η στρατοαστυνομία και όχι η πειστικότητα, οι «γνώσεις» και η αγαθότητα των «ειδικών» που επέβαλλαν τις υγιεινιστικές απαγορεύσεις. Τίποτα ή σχεδόν τίποτα της προκοπής δεν πήδηξε εθελοντικά στη «γυμνή ζωή», στην ζωή του pet. (Κι αυτό ήταν από μόνο του υπόδειξη ότι η τρομοεκστρατεία θα συνεχιστεί και θα οξυνθεί…)
Τα πραξικοπήματα / καθολικές απαγορεύσεις ήταν ταυτόχρονα πόλεμος κατά της εργασίας (δηλαδή της εργατικής τάξης – παραπέμπουμε ενδεικτικά στη σειρά σχολίων «το διπλό αφεντικό») και ενδοκαπιταλιστικός πόλεμος: τα δυναμικά τμήματα του κεφάλαιου, σε κάθε κράτος / χώρα, εναντίον των πιο αδύνατων ή «ιστορικά ξεπερασμένων». Όπως ακριβώς έχει συμβεί σε όλες τις προηγούμενες καπιταλιστικές «επαναστάσεις» / αναδιαρθρώσεις!!! Διάφοροι βαθιά αφελείς «φίλοι των εργατών» (και των πραξικοπημάτων…) συμπέραναν (και συνεχίζουν…) ότι αυτό που χρειαζόταν ήταν «δωρεάν μάσκες και αντισηπτικά για όλο το λαό». Υποθέτουμε ότι αν ζούσαν στις χρυσές εποχές της ιεράς εξέτασης θα ζητούσαν «αναπνευστήρες για όλες τις μάγισσες»…. Πολύ μακριά από τέτοιες εθελοδουλείες, ο «Θάνατος των Ίδιων», σαν Θέαμα, υπηρετούσε και υπηρετεί εκείνο που είχε σημειώσει εύστοχα και έγκαιρα ο Caffetzis: ανακοίνωνε (και συνεχίζει να ανακοινώνει) την αδιάλλακτη έφοδο ενός καινούργιου «τύπου» καπιταλιστικής συσσώρευσης· αφού ο προηγούμενος είχε εξαντλήσει τις δυνατότητες του!
Σωστά… Μόνο που η καθολικότητα της υγιεινιστικής εφόδου, η γενική διαταγή για έκπτωση της ζωής στο σύνολό της, η γενική καπιταλιστική απαίτηση για πειθαρχημένη «αλλαγή των συμπεριφορών» (οι απαγορεύσεις στις χειραψίες, για παράδειγμα, είναι ένα πολύ έντονο παράδειγμα από κοινωνική άποψη!), απόλυτα επίκαιρη καπιταλιστικά, όσο καλά εξοπλισμένη κι αν ήταν, όσο προμελετημένη και όσο καλά πληρωμένη, σκόνταψε πάνω στην ίδια της την βάση: ήταν και είναι πολιτική (με την έννοια των τεχνικών της εξουσίας) εκστρατεία, και καθόλου μια αγαθή στις προθέσεις της προσπάθεια διάσωσης των πληθυσμών! Κι αυτό έγινε ενστικτώδικα ξεκάθαρο πολύ γρήγορα!
Ακόμα και οι πιο φανατικοί φίλοι της καραντίνας έναν τέτοιο πόλεμο κάνουν απ’ την αρχή: πόλεμο υπέρ της αναδιάρθρωσης, πόλεμο πολιτικό λοιπόν! Οι νεκροί απ’ τις συνέπειες των απαγορεύσεων; Αυτοί είναι οι Άλλοι! Οι κλειδωμένοι στα κάτεργα μετανάστες, που δεν θέλουν ούτε μάσκες ούτε αντισηπτικά (την στοιχειώδη δυνατότητά τους να μετακινούνται θέλουν); Αυτοί είναι οι Άλλοι! Αυτοί που τρώνε τα πρόστιμα; Αυτοί είναι οι Άλλοι! Ακόμα κι αυτοί λοιπόν οι πανέμορφοι και πανέξυπνοι λακέδες, με τον τρόπο τους και παρά τη θέλησή τους, γεμάτοι χολή και δειλία, επαναπροσδιορίζοντας το συλλογικό τους «Εμείς» σαν στρατιώτες της υγιεινιστικής εξουσίας / πειθαρχίας / επιτήρησης, δείχνουν τα όρια της υγιεινιστικής ρητορικής: δεν πρόκειται καν και καν για το ποιοί είναι ή δεν είναι υγιείς… πρόκειται μόνο για το ότι οι διαφωνούντες πρέπει να κλειστούν από τώρα σε «στρατόπεδα αναμόρφωσης»…