Κυριακή 2 Ιούλη. Αυτά που θα κρατήσω για έναν αιώνα πολέμου:
μια ξυραφιά στην παλάμη
την μυρουδιά του βρεγμένου χώματος
τους μοναχικούς χορούς
την θερμότητα του ερωτευμένου σώματος
λέξεις, μικρές και μεγάλες
τον θυμό μου
την τέχνη της σιωπής
την συμβουλή: «μη ρίξεις τα στάνταρ»
τα στάνταρ
τους αυτοσαρκαζόμενους γέροντες (έχει σάρκα η ζωή που ζει)
το γέλιο και το κλάμα
την τιμή στον αντίπαλο που την αξίζει
το κομμάτιασμα της αγάπης
όλους τους ιριδισμούς των βλεμμάτων
την μελαγχολία του φθινοπώρου (όπως κάθε χρόνο)
το μίσος
την ερώτηση: «θες να τα ξέρεις όλα;» και την απάντηση «όχι»
ομίχλη
την όσφρηση
το Köln concert
τα ταξίδια (έγιναν δεν έγιναν θα γίνουν δεν θα γίνουν)
το βάσανο του ίσως (και το ίσως το ίδιο)
την διαπίστωση ότι φτιάχνουμε τα νοήματα που μας αξίζουν (τους αξίζουμε)
την βασική εχθρότητα, ανήμερη…