Τετάρτη 4 Μάρτη. Άσχετα με το τι συμβαίνει στο συριακό πεδίο μάχης και τους σχεδιασμούς του τουρκικού καθεστώτος, το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο προχώρησε σε στρατιωτική «επίδειξη δύναμης» εναντίον των προσφύγων / μεταναστών και στην ανάλογη φασιστική εκστρατεία στο εσωτερικό ΌΧI επειδή ήταν αναγκασμένο. Ήταν / είναι επιλογή.
Ήταν / είναι επιλογή το γεγονός πως ενώ εδώ και καιρό Άγκυρα εκτοξεύει διάφορα περί προσφύγων και μεταναστών η Αθήνα ΔΕΝ επεδίωξε οποιουδήποτε είδους συνεννόηση (εντός ή εκτός εισαγωγικών)· αλλά ακολούθησε σταθερά μια γραμμή κλιμακούμενου soft πολέμου. Ήταν και είναι επιλογή να προσπαθούν (διάφοροι ντόπιοι μηχανισμοί) να εξασφαλίσουν «αύξηση της αμοιβής» τους σαν «συνοριοφύλακες» για λογαριασμό μιας κάποιας «ευρώπης» – ευχόμενες σε τελευταία ανάλυση το να υπάρχουν «απειλές»: έτσι ανεβάζουν το κασέ τους ακόμα και οι μικρονταβάδες. Ήταν και είναι επιλογή η αναζωπύρωση του εθνο-ρατσισμού και των πιο σκληροπυρηνικών μηχανισμών τους… καθόλου παράδοξα εναντίον μιας «ιδέας» του ρημαδοΚούλη, ότι το ελλαδιστάν χρειάζεται μερικές χιλιάδες μετανάστες / πρόσφυγες σαν μόνιμους κατοίκους, επειδή έχει σοβαρό δημογραφικό πρόβλημα…
Η ερώτηση «και τι άλλο θα μπορούσε να κάνει;» είναι επιεικώς ανόητη. Το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο εκτός απ’ αυτό που είναι! Το ερώτημα, αν έχει ακόμα νόημα, δεν πρέπει να αφορά το ελληνικό κράτος αλλά τους εσωτερικούς αντιπάλους του· αν υπάρχουν ακόμα τέτοιοι.
Η κινηματική εμπειρία δεκαετιών δείχνει ότι είναι βασικό να έχει γίνει εκείνη η πολιτική (και «ιδεολογική») επεξεργασία και συστηματική δουλειά που, κατ’ αρχήν, εμποδίζει την απρόσκοπτη κυκλοφορία των εθνικιστικών, ρατσιστικών, κρατικίστικων ρητοριών σε τέτοιες σύνθετες καταστάσεις, όπου ο ρατσισμός, ο εθνικισμός, ο μιλιταρισμός και ο ιμπεριαλισμός συγκλίνουν (πράγμα που δεν θα έπρεπε να ξαφνιάζει κανέναν…). Η αξία αυτής της προεργασίας (που χρειάζεται περισσότερο χρόνο και υπομονή απ’ όσο η συγκέντρωση «like»…) έχει αποδειχθεί ξανά και ξανά σε ακόμα πιο δύσκολα ζητήματα – στο παρελθόν. (Φυσικά υπήρχαν και οι άνθρωποι που ήταν αποφασισμένοι να αναλάβουν τέτοιο έργο· όχι την επίδειξη και την προσωπική προβολή τους. Ο «υποκειμενικός παράγοντας» μπορεί να ανεβάσει – ή να σκατώσει – τα πάντα).
(φωτογραφία: Από μικρό ή από φασίστα μαθαίνεις την αλήθεια! Μόλις χτες γράφαμε μεταξύ άλλων… το ελληνικό κράτος / παρακράτος κέρδισε αυτό που έψαχνε: την ανοικτή κοινοποίηση της στρατιωτικής αντιμετώπισης των «ροών» – υπό τα θερμά χειροκροτήματα των λακέδων της «εθνικής ενότητας» και των δημαγωγών. Τώρα «μπορούμε ακόμα και να τους σκοτώνουμε»· υπό την γενική επευφημία… (Στους κυβερνοσκουπιδότοπους των λεγόμενων «social media» ο κανιβαλισμός οργιάζει…) Γι’ αυτήν την επιτυχία οι βιτρίνες του βαθέος ελληνικού κράτους θα πρέπει να ευχαριστήσουν θερμά τον Erdogan: τους έδωσε την ευκαιρία!
Έγινε κι αυτό!)