Τετάρτη 19 Φλεβάρη. Μπορεί να μην χρειάζεται, αλλά πρέπει να το θυμίσουμε: κάθε φορά που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εκδηλώνεται «τρυφερότητα» στις σχέσεις ανάμεσα στην Ουάσιγκτον και την Άγκυρα, η θεία Λίτσα (σαν άτομο και, κυρίως, σαν συλλογική έκφραση των εθνικών παθών των νεοελλήνων) παθαίνει αποπληξία. Πέφτει στο κρεβάτι, βγάζει αφρούς, παθαίνει σπασμούς, και λέει διάφορα ακατάληπτα. Αυτήν την εποχή το μόνο που ξεχωρίζουν οι συγγενείς απ’ τα αφρισμένα της κύματα είναι λέξεις σαν «χαφταρ» και «σισι» (αγνώστων λοιπών στοιχείων…) αλλά και το κάπως πιο κατανοητό «μακρος – μακροτ – μακρον» που μπορεί να έχει σχέση με την γραμματική που διδάχτηκε η θεία Λίτσα («βραχέα» και «μακρά» φωνήεντα) ή με κάποιον ανεπλήρωτο νεανικό έρωτα.
Πάντως (αυτό μπορεί να την παρηγορήσει): όταν ο ειδικός αντιπρόσωπος του ψοφιοκουναβιστάν για την συρία James Jeffrey δηλώνει «σήμερα ο συμμαχικός τουρκικός στρατός αντιμετωπίζει απειλές, που προέρχονται απ’ την ρωσία και τον Bashar Assad… Έχουμε μάρτυρες που σκοτώνονται… Ο θεός μαζί σας» το στενό δημαγωγικό μηντιακό του Εrdogan του απαντάει: μας κοροϊδεύετε; έχετε αίμα στα χέρια σας όσο υποστηρίζεται το pkk!…
Συνεπώς – θέλουμε να πούμε – η πανελλήνια θεία Λίτσα μπορεί να προσπεράσει τα αμερικανικά τσιλιμπουρδίσματα. Η σταθερή σχέση της Ουάσιγκτον είναι μαζί της… Για το ψοφιοκουναβιστάν η θεία Λίτσα είναι ο “πυλώνας”, μια λέξη που θα πρέπει να σημαίνει κάτι ανάμεσα σε “στεφάνι” και “κορώνα” στο κεφάλι…