Τετάρτη 5 Φλεβάρη. Με την «συμφωνία του Sochi» (Σεπτέμβρης 2018) η Άγκυρα είχε αναλάβει να «μαζέψει» οριστικά τους ένοπλους της hts, «με τον έναν ή τον άλλο τρόπο»· και να φροντίσει να δημιουργηθεί μια «μη εμπόλεμη ζώνη» στα νότια και στα ανατολικά του θύλακα του Idlib, επιτρέποντας έτσι την ανεμπόδιστη χρήση των Μ4 και Μ5 στο καθεστώς Άσαντ και σ’ όλους τους συμμάχους του.
Ο Erdogan απέτυχε σ’ αυτήν την αποστολή, και τον λόγο τον έχουμε αναφέρει έγκαιρα: ο τοξικός, που χρηματοδοτεί την hts δεν έχει κάνει πίσω στο συριακό πεδίο μάχης (όπως ούτε και στο υεμενίτικο). Πράγμα που σήμαινε και σημαίνει ότι η «λύση 2» ήταν / είναι αυτή που ξετυλίγεται τώρα: η στρατιωτική νίκη και κατάκτηση των εδαφών που με την «συμφωνία του Sochi» θα έπρεπε να έχουν αδειάσει ειρηνικά / συναινετικά (με την παρέμβαση σε διάφορα επίπεδα της Άγκυρας…).
Ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov το διατύπωσε καθαρά συνεντευξιαζόμενος χτες:
…Δυστυχώς, σ’ αυτή τη φάση, η τουρκική πλευρά απέτυχε να ικανοποιήσει δύο βασικές δεσμεύσεις της που ελπίζαμε ότι θα έλυναν το πρόβλημα του Idlib. Πρώτον, απέτυχε να χωρίσει την ένοπλη αντιπολίτευση που συνεργάζεται με τους τούρκους και είναι έτοιμη για διάλογο με την κυβέρνηση, απ’ τους τρομοκράτες του Nusra Front που τώρα έχουν γίνει η «Hayat Tahrir al-Sham»… Πρέπει να υπογραμμίσω ξανά ότι λαμβάνοντας υπόψη όλους τους παράγοντες, η ρωσία δεν μπορεί να λύσει αυτό το πρόβλημα μόνη της, αλλά μπορεί να πολεμήσει για την άνευ όρων και προσεκτική εφαρμογή των συμφωνιών για το Idlib. Αυτό είναι που συζητάμε με τους τούρκους εταίρους μας…
Όσες φορές η Άγκυρα επιχείρησε και κατάφερε (μόνο εν μέρει) να αποσπάσει κάποιους ένοπλους απ’ την hts, ήταν επειδή ο συριακός στρατός με την βοήθεια της ρωσικής αεροπορίας “πίεζε” τον θύλακα, καταλαμβάνοντας εδάφη στην περίμετρό του. Απ’ την στιγμή που ξεκαθαρίστηκε ότι η Άγκυρα έχει εξαντλήσει τις δυνατότητές της μ’ αυτές τις “μικρές πιέσεις”, οι συνεταίροι της στο μπλοκ της Αστάνα, η Δαμασκός, η Μόσχα και η Τεχεράνη, προχώρησαν σε κανονική εισβολή στον θύλακα· αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες εβδομάδες.
Είναι πραγματικά αντίθετη η Άγκυρα σ’ αυτήν την εξέλιξη; Λέμε: φυσικά και όχι! Δεν μπορεί, βέβαια, να την επικροτήσει ανοικτά· είναι αναγκασμένη να την “καταδικάζει”. Και, εφόσον, η εισβολή είναι σοβαρή και οι επιτυχίες του συριακού στρατού σημαντικές, για να συνεχίσει να εμφανίζεται (η Άγκυρα) σαν “φίλη” των αντικαθεστωτικών του Idlib πρέπει να ρίξει και καμμιά κανονιά (κατά του συριακού στρατού).
Όμως αυτό που κάνει ήδη το τουρκικό καθεστώς είναι να αξιοποιεί αυτήν την εισβολή! Καθώς οι οικογένειες των ενόπλων της hts ψάχνουν καταφύγιο σε εδάφη βορειότερα, ελεγχόμενα απ’ τον τουρκικό στρατό (: θύλακας του Afrin), τις συλλαμβάνει και τις κρατάει σαν ομήρους, για να αναγκάζει έναν έναν αυτούς τους ένοπλους να περάσουν στο δικό του μισθολόγιο… Το κόλπο δουλεύει. Αργά αλλά δουλεύει. Φαίνεται ότι η Άγκυρα εγκατέλειψε την «συλλογική» διαχείριση της μεταστροφής των ενόπλων της hts, και περνάει στην «εξατομικευμένη». Αν είναι έτσι, είναι τακτική συνεπέστατη με τους μεταμοντέρνους καιρούς!!!