Πέμπτη 16 Γενάρη. Δεν θα συζητηθούν ζητήματα θαλάσσιων συνόρων στη σύσκεψη… Μ’ αυτόν τον τρόπο το γερμανικό υπ.εξ. έκλεισε με δύναμη την πόρτα της διάσκεψης για τη λιβύη την ερχόμενη Κυριακή στα μούτρα του ρημαδογκουβέρνου· και της ελληνικής εθνικής γραμμής. Που έκανε τόση «φασαρία» μπας και καταφέρει να σαλτάρει, τελευταία στιγμή, στο κάρο της διεθνούς φαγούρας για το λιβυκό μέλλον (η ασταμάτητη μηχανή το είχε πει έγκαιρα…)
Κάποια παρεξήγηση πρέπει να έγινε – και, φαίνεται, ότι ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας, όντας απασχολημένος με την κατάσταση της δημοκρατίας στη βενεζουέλα, δεν κατάφερε να εξηγήσει την ελληνική στάση. Τα θαλάσσια σύνορα είναι πρόσχημα (και για το ελλαδιστάν): θα μπορούσε όμορφα κι ωραία να τα διαπραγματευτεί με την μόνη αναγνωρισμένη διεθνώς κυβέρνηση, αυτήν της Tripoli, με το Sarraj δηλαδή. Αλλά όχι. Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός έδειξε έναν κεραυνοβόλο έρωτα για τον «τζενεράλ»· και μάλιστα άρχισε να παραφέρεται (έτσι συμβαίνει με τους πρωτάρηδες) για πάρτη του. Με άλλα λόγια το ελλαδιστάν έδειξε μια ξαφνική όρεξη για το ποιο θα είναι το γκουβέρνο στη λιβύη. Το ότι λέει πως αυτό οφείλεται στα επαίσχυντα και ανύπαρκτα θαλάσσια σύνορα που όρισαν οι πανάθλιοι Sarraj και Erdogan είναι βέβαια αλήθεια…. Αλλά και το ψοφιοκουναβιστάν λέει ότι κυνηγάει τον isis στη μέση Ανατολή… Το παίρνει κανείς στα σοβαρά;
Γιατί, όμως, το ελλαδιστάν ένοιωσε τέτοιον έρωτα για τον «τζενεράλ» μόλις επισημοποιήθηκε η γνωστή σχέση της Tripoli με την Άγκυρα; Εικάζουμε τον λόγο: παροχή υπηρεσιών! Προς οποιονδήποτε ενδιαφέρεται να τις αγοράσει: είτε το Παρίσι, είτε η Ουάσιγκτον, είτε και οι δύο. Παροχή υπηρεσιών «αντι-μπλοκ Αστάνα»· κυρίως όμως «αντι-Άγκυρα».
Υπάρχει μια ιστορική αλληλουχία, που δεν φαίνεται μεν άμεσα αιτιακή, δεν παύει όμως να είναι αλληλουχία γεγονότων: το ελλαδιστάν υπεραντέδρασε για τη νομιμοποίηση μιας σχέσης που ήταν γνωστή από καιρό (και μάλιστα την έριξε υπεράφθονη στο πόπολο μέσω των δημαγωγικών μηχανισμών, κάτι που έχει την σημασία του) αφού πρώτα απέτυχε ουσιαστικά το κόλπο με τη νοτιοκυπριακή αοζ, τα οικόπεδα και τις total/exxon mobil· κι αφού το ζήτημα της «λύσης του κυπριακού» ξανάρχισε να αναδύεται, αλλά αυτή τη φορά με την Άγκυρα υπερενισχυμένη. Αυτό θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως εξής: ο ελληνικός ιμπεριαλισμός «πιάστηκε» απ’ τη λιβύη με τον φόλα αντιτουρκισμό του έχοντας την ελπίδα να ρυμουλκήσει κάποια «μεγάλη δύναμη» (ή και περισσότερες) απ’ αυτές που έχουν εταιρείες με τρυπάνια δίπλα του, προς κύπρο μεριά.
Μόνο που μεσ’ την πολύ καούρα του πνίγηκε στη θολούρα του: το λιβυκό πεδίο μάχης έχει υπερ-γεμίσει με «ενδιαφερόμενους», για παραπάνω από έναν λόγους. Η «νεοφώτιστη» Αθήνα έβγαλε μεγάλη αναίδεια στην προσπάθειά της να το παίξει «άμεσα εμπλεκόμενη» (επειδή το «και πέντε» πέτυχε στον Α παγκόσμιο πόλεμο, με την μάχη του Σκρα, δεν σημαίνει ότι θα πετυχαίνει πάντα!) Το γερμανικό υπ.εξ. θα μπορούσε να της κόψει την όρεξη (για την συμμετοχή) με πιο απλό επιχείρημα: η αίθουσα γέμισε, δεν υπάρχουν άλλες καρέκλες…
(Φυσικά το ελλαδιστάν θα συνεχίσει να κτυπιέται και να σκίζει τις πλεξούδες του μέχρι την Κυριακή… Μπας και βρεθεί κάποιος ελεήμων…)