Τρίτη 16 Ιούλη. Αμέσως μετά το «ξεκαθάρισμα» του «μετανιωμένου» υπουργού ο δημοσιογράφος αφιερώνει περίπου τον ίδιο όγκο γραφής… Όχι, βέβαια, για να δείξει ότι ο «μετανιωμένος» αντισημίτης εξακολουθεί να είναι φασίστας τώρα, εναντίον των παλαιστίνιων… Αλλά για να θυμίσει το παρελθόν του. Τότε που πράγματι ήταν αντισημίτης, εναντίον των εβραίων. Ο δημοσιογράφος αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας την πιθανότητα (βεβαιότητα) ότι ακόμα κι ένας φασίστας (και όχι μόνο ένα μέλος του «ιού»…) μπορεί να «εξελιχθεί». Να «επικαιροποιηθεί» ιδεολογικά και πολιτικά, στα σοβαρά.
Κι αφού ο ειδικός βοθρολυματολόγος θυμίσει το παρελθόν, τελειώνει με δύο παραγράφους – εδώ είναι «όλα τα λεφτά» για την πάρτη του.
Η πρώτη παράγραφος: Όσο για το μεγαλύτερο μέρος της ανακοίνωσής του, με το οποίο ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης απαριθμεί τα σημεία ταυτισής του με τη σημερινή πολιτική του Ισραήλ και την αντίθεσή του με τους Παλαιστίνιους, αυτό είναι ένα επιχείρημα το οποίο μπορεί να αξιολογήσει το ισραηλινό ΥΠΕΞ, αλλά μόνο του δεν «ξεπλένει» τον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης.
Τι λέει εδώ ο δημοσιογράφος αποδεικνύοντας πόσο «μετανιωμένος» είναι κι αυτός, και πόσα κοινά έχει ΤΩΡΑ (όχι στο παρελθόν, ΤΩΡΑ) με τον «μετανιωμένο» υπουργό;
α) Η «σημερινή πολιτική του Ισραήλ» ΔΕΝ είναι αιμοβόρα, ΔΕΝ είναι ρατσιστική, ΔΕΝ είναι φασιστική· συνεπώς αν κάποιος σήμερα ταυτίζεται μαζί της
β) «έχοντας αντίθεση με τους Παλαιστινίους» (δηλαδή όντας υποστηρικτής αυτής της «σημερινής πολιτικής») ΜΠΟΡΕΙ και να συγχωρεθεί για το παρελθόν του
γ) αν αυτό το εγκρίνει το ισραηλινό ΥΠΕΞ
δ) αν και ο («μετανιωμένος») δημοσιογράφος θεωρεί ότι «από μόνη της» αυτή η ταύτιση δεν είναι αρκετή για να «ξεπλύνει». Που σημαίνει: ο σημερινός και ο αυριανός φασισμός του υπουργού πρέπει να γίνει πιο εντατικός για να διαγράψει τον παλιό…
Το βασικό στη γνώμη του «μετανιωμένου» δημοσιογράφου είναι ότι δεν υπάρχουν Παλαιστίνιοι, ότι «η πολιτική του Ισραήλ» δεν είναι φασιστική· και πως, κατά συνέπεια, αφού δεν είναι φασιστική είναι αναμενόμενο ότι ένας (παλιός) αντισημίτης μπορεί να ταυτιστεί μαζί της, έχοντας «αντίθεση με τους Παλαιστίνιους», για να «ξεπλύνει» το φασιστικό παρελθόν του.
Αυτό είναι η δική του γνώμη. Του δημοσιογράφου. Κι αυτό είναι το κοινό του έδαφος με τον υπουργό, η ενιαία βάση τους. Ο δεύτερος επιδεικνύει το πόσα έχει κάνει για να υποστηρίξει την εξόντωσή των παλαιστίνιων, το ισραηλινό απαρτχάιντ· για να πάρει την «αντιφασιστική έγκριση» του Τελ Αβίβ. Και ο πρώτος του απαντάει: αααα, δεν είναι αρκετά, «δεν θα με ξεγελάσεις», εγώ την έχω (την «αντιφασιστική έγκριση» του Τελ Αβίβ) και ξέρω. (Θα δούμε, όμως, τι θα αποφανθεί και το ισραηλινό υπεξ…)
Κι αμέσως μετά ο «μετανιωμένος» δημοσιογράφος τελειώνει με το παρακάτω: