Κυριακή 19 Μάη. Για να αποκτήσει όγκο η “ηγετική ικανότητα” του π.ε.τ. έχουν δουλέψει πολλοί. Επαγγελματίες και ερασιτέχνες, πληρωμένοι και εθελοντές, συνειδητά ή ασυνείδητα, αέρας κοπανιστός και αέρας εβαπορέ. Η δουλειά, το project, οδεύει στο τέλος του. Αν κάποιος έχει χάσει την υπόθεση – του – έργου μπορεί να εξοργίζεται με διάφορες σκηνές του. Η ασταμάτητη μηχανή απλά ειρωνεύεται τους άφθονους χρήσιμους ηλίθιους.
Δείτε για παράδειγμα το πιο πρόσφατο σκάνδαλο που θα τάραζε την ευγενή συνείδηση οποιουδήποτε «αριστερού» (αν υπήρχαν τέτοιοι): οι αγκαλιές του π.ε.τ. μ’ έναν ακόμα βαθυκρατικό, τον επικεφαλής της «κίτρινης απειλής», τον κυρ Θύμιο.
Όσα κι αν καταλογίσει κανείς σ’ αυτόν τον «συνδικαλιστή ηγέτη», υπάρχουν τουλάχιστον δύο αλήθειες για την περίπτωσή του. Πρώτον, δεν είναι εργαστηριακή κατασκευή. Είναι αυθεντικό δημιούργημα του ντόπιου μικροαστισμού, της ιερής «μικρής ιδιοκτησίας» (που μπορεί να μην είναι πάντα τόσο «μικρή»), έστω σε τέσσρεις ρόδες. Δεύτερον, δεν είναι καθόλου ξένος με το βαθύ κράτος. Προφανώς δεν είναι αυτό που θα σκεφτεί κάποιος όταν παίρνει ταξί, αλλά ισχύει: όχι μόνο οι «υπηρεσίες» έχουν δικά τους ταξί (δεν ξεχωρίζουν απ’ τα υπόλοιπα!) αλλά, επίσης, διάφοροι αστυνομικοί, είτε από οικονομική ανάγκη είτε σαν αποστολή, κάνουν σαν «δεύτερη δουλειά» τους ταξιτζήδες. Αν το σκεφτείτε είναι εντελώς λογικό: πως αλλιώς θα δούλευαν οι μηχανισμοί της δημόσιας τάξης (ή/και του κρατικοποιημένου εγκλήματος) αν άφηναν τους δρόμους των πόλεων αδέσποτους; Με δυο λόγια: μέσα απ’ τους ταρίφες δουλεύει το «κυκλοφοριακό» της δημόσιας τάξης. Ο τομέας είναι στρατηγικού ενδιαφέροντος!
Οι αγκαλιές και οι αγαπούλες του παγκόσμιας εμβέλειας ηγέτη με έναν πραγματικό παρακρατικό ηγέτη είναι, λοιπόν, διπλής σημασίας. Αφενός είναι εκδήλωση της αμοιβαίας αγάπης ανάμεσα σ’ έναν αυθεντικό και με το δάκτυλο στη σκανδάλη εκπρόσωπο του ελληνικού μικροαστισμού / πολιτικού προσοδισμού και σ’ έναν υπό κατασκευήν «εθνικό ηγέτη». Και, απ’ την άλλη, η αναγνώριση απ’ τον τελευταίο της σημασίας του βαθέος κράτους. Δεν είναι, άλλωστε, η μόνη τέτοια αναγνώριση: κι άλλα χεράκια έχει φιλήσει ο «ηγέτης» στην πορεία του προς την κορυφή.
Δεν γίνεται αλλιώς… Πρέπει νάσαι πολύ λέρα για να κυβερνάς γαλέρα…
(φωτογραφία κάτω: Ο φίλος και αδελφός κυρ Θύμιος ανάγκασε τον τότε ηγέτη της δεξιάς βαθυκρατικό Σαμαρά να τον διαγράψει απ’ το κόμμα, στα μέσα Οκτώβρη του 2011, όταν δήλωσε ότι θα λιώσει τον τότε διοικητή του ικα… Γιατί; Επειδή έβγαλε εγκύκλιο που όριζε να πληρώσουν οι ιδιοκτήτες την ασφάλιση των εργατών οδηγών ταξί για τις μέρες της απεργίας – του lock out των ιδοκτητών…
Τον τότε υπουργό που τόλμησε να τα βάλει μαζί του, ονόματι Ραγκούση, ο κυρ Θύμιος τον έφαγε λίγο αργότερα, μαζί με όλη την παλιοκυβέρνησή του. Ο επόμενος υπουργός που ανέλαβε να φροντίσει τον κυρ Θύμιο και τα συμφέροντα που εκπροσωπεί καταργώντας τις νομοθετικές φαντασιώσεις του προηγούμενου, στην προσωρινή κυβέρνηση Παπαδήμου, ήταν Α Α: ο βορΒορίδης…
Είναι σαφές ότι στην διαταξική θολούρα των «πολλών» που οφείλει να κολακεύει ένας «ηγέτης της κεντροαριστέρας», ο κάθε κυρ Θύμιος, σαν «πολλαπλασιαστής ισχύος», είναι εκατοντάδες φορές πολύτιμος… Συναντιέται φυσικά τώρα στα ίδια αποδυτήρια με τον μετανοιωμένο πρώην υπουργό – αλλά σαν μόνιμα πρωταθλητής…)