Δευτέρα 22 Απρίλη. Αύριο κάποιος έχει γενέθλια. Ο baby προβοκάτορας Guaido κλείνει 3 μήνες «μεταβατικός πρόεδρος» της βενεζουέλα (κάπου στο σύνθετο το σπιτιού του θα πρέπει να έχει και τα παράσημα που μάζεψε εκείνη την ημέρα του Γενάρη, πρώτα απ’ την Ουάσιγκτον και μετά από κάμποσους πρόθυμους ευρωπαίους…) Αλλά δεν τον θυμάται πια σχεδόν κανείς – τον καϋμένο…
Αλλά όχι. Το παλεύει – τόσα φράγκα έχει πάρει, καταλαβαίνει ότι πρέπει να δείχνει ότι το παλεύει, για να μην απολυθεί με τον τρόπο που κάνουν τις απολύσεις οι μαφίες (μια σφαίρα στο κεφάλι). Το έψαξε από ‘δω, το έψαξε από ‘κει, και το βρήκε: καλεί στη «μεγαλύτερη στην ιστορία» συγκέντρωση κατά του Μαδούρο. Ανακοίνωσε το «κάλεσμα» ενώπιον «μερικών εκατοντάδων οπαδών του» (αυτή είναι η διατύπωση των διεθνών δημαγωγικών πρακτορείων, όχι η δική μας…) στο Καράκας.
Και πότε σκέφτηκε ο μπαγάσας πως είναι η καλύτερη ημερομηνία για να γίνει η «μεγαλύτερη στην ιστορία»; Ε; Την πρωτομαγιά! Ναι: η απελπισμένη μαριονέτα ονειρεύται καρβέλια, με την μορφή «τελικού στο champion league», και φαντάζεται ότι θα κατεβάσει την «υπερομάδα» του την ημέρα που το Καράκας (και όχι μόνο) θα πλημμυρίσει απ’ τα (κάθε άλλο παρά δικά του) συνδικάτα!
Μπορεί το timing να ήταν δικιά του ιδέα, μπορεί να κατέβηκε στη γεροκούτρα του Bolton· ποιος ξέρει; Άλλη μια ήττα, άλλη μια συντριβή – αλλά ποιος νοιάζεται πλέον; Ο Guaido και όσα επενδύθηκαν πάνω του έχουν βουλιάξει προ πολλού. Σαν κομματάρχης της αντιπολίτευσης μπορεί να δοκιμάσει ό,τι θέλει – μέχρι να τον φάνε οι ανταγωνιστές του (στην αντιπολίτευση) και να πάει σπίτι του. Αγκαλιά με τα παράσημα του «μεταβατικού»…