Τετάρτη 10 Μάη. Έχουμε την τιμή (γιατί περί τιμής πρόκειται) να ανήκουμε σε εκείνην την “φουρνιά” φοιτητών και φοιτητριών που, όταν το τότε σοσιαλιστικό πασοκ είχε ψηφίσει τον “νόμο πλαίσιό” του για την διάρθρωση και τον “εκδημοκρατισμό” των πανεπιστημίων (νόμος 1268, το 1982), είχαμε απορρίψει αυστηρά την “συνδιοίκηση”… Την συμμετοχή, δηλαδή, “εκπροσώπων των φοιτητών” στα όργανα διοίκησης των πανεπιστημίων, σε οποιαδήποτε βαθμίδα. Αυτή η θέση έγινε πλειοψηφική απόφαση του συλλόγου των φοιτητών μέσα από διαδοχικές μαζικές συνελεύσεις σε μια μόνο σχολή σ’ όλη την ελλάδα: την αρχιτεκτονική της Αθήνας. Και τηρήθηκε τα επόμενα χρόνια: οι εκλογές για την “επιλογή των εκπροσώπων των φοιτητών στα όργανα” ποτέ δεν γίνονταν στα ‘80s, στην αθηναϊκή αρχιτεκτονική… (Αντίθετα, προς μεγάλη και κακή μας έκπληξη τότε, υποτιθέμενοι ομοϊδεάτες μας στην αρχιτεκτονική της Σαλονίκης είχαν δεχτεί με χαρά τις νέες δυνατότητες, όπως νόμιζαν, της συνδιοίκησης…)
Γιατί πήραμε μια τέτοια θέση; Επειδή, σαν «αναρχοαυτόνομοι», είχαμε συνείδηση ότι όταν διοικητές και διοικούμενοι «συναποφασίζουν» υποτίθεται, αυτό ένα μόνο αποτέλεσμα έχει: την άμβλυνση αντιθέσεων που θα έπρεπε να είναι κοφτερές και ζωντανές. Είχαμε, επίσης, την συνείδηση πως η δημιουργία ενός στρώματος «φοιτητικών εκπροσώπων στα όργανα διοίκησης» θα ενίσχυε την γραφειοκρατία της (φοιτητικής) εκπροσώπησης, απέναντι στην οποία είμασταν, έτσι κι αλλιώς, απόλυτα εχθρικοί.
Έχει το ενδιαφέρον του το γεγονός ότι από όλες τις τότε σχολές και τους τότε φοιτητικούς συλλόγους μόνο σε μία διατυπώθηκε μια τέτοια θέση, και μόνο σε μία έγινε πλειοψηφική απόφαση. (Ας πούμε πάντως ότι αυτό είναι τώρα πια το ιστορικό ενδιαφέρον του ζητήματος).