Παρασκευή 8 Μάρτη. Είναι πολύ μπανάλ να γίνεται λόγος περί “διαχρονικής πολιτικής ευθύνης” σε καταστάσεις σαν την περσινή καταστροφή στο Μάτι… Και είναι πολύ μπανάλ επειδή γίνεται σαν “συνώνυμο” της μοιραλατρείας: Τι τα θες; Αν δεν είχαν σκοτώσει τον Καποδίστρια το 1831… ίσως κατάφερναν να συνεννοηθούν η πυροσβεστική, η αστυνομία, το λιμενικό και η πολιτική προστασία το 2018…
Όπως, υποθέτουμε, είναι γνωστό το ελληνικό κράτος (πιο περιγραφικά: η ελληνική δημόσια διοίκηση) για τρία πράγματα είναι ικανό: για την οργάνωση της καταστολής, την οργάνωση του παρακράτους (: κρατικοποίηση του εγκλήματος) και την οργάνωση του πολιτικού προσοδισμού. Αυτός είναι ο “σκληρός πυρήνας” (όχι ελληνική αποκλειστικότητα πάντως) που διαθέτει ένα “μοντέλο αποτελεσματικότητας”, και μάλιστα υψηλής. Από κει και πέρα…
Το γιατί συμβαίνει έτσι “απο συστάσεως ελληνικού κράτους” έχει αναλυθεί τόσο εξονυχιστικά, σε διάφορες δόσεις εδώ και δεκαετίες, ώστε δεν χρειάζεται εδώ να υπενθυμίσουμε οτιδήποτε. Εκτός απ’ το ότι ενώ αυτό είναι βαρετή κοινοτυπία για τον ντόπιο πληθυσμό (που στην συντριπτική πλειοψηφία του ακριβώς μια τέτοια δημόσια διοίκηση θέλει να έχει – και την έχει…) εκπλήσσει τους “ξένους” κάθε φορά που αυτό το κράτος χρεωκοπεί, αναγκάζεται σε πολιτικό δανεισμό / σωτηρία, οπότε αυτοί οι “ξένοι” πλησιάζουν πιο κοντά τους ντόπιους μηχανισμούς και τα κυκλώματα εξουσίας.
Το ίδιο έγινε και με τους πιο πρόσφατους τρισκατάρατους. Είτε το υποψιάζονταν είτε όχι, το διαπίστωσαν με απτό τρόπο ότι αυτό που ονομάζεται “δημόσια διοίκηση” στην ελλάδα είναι τοξικά απόβλητα. Πριν απολυθεί οριστικά (και φυσικά θα απολυόταν με τέτοιες πρωτοβουλίες!) ο καψοπρωθυπουργός Παπαντρέου ο Γ, το 2011, ζήτησε την βοήθεια των «ευρωπαίων εταίρων» για την παροχή συγκεκριμένου know how με σκοπό την ριζική αναδιάρθρωση της ντόπιας δημόσιας διοίκησης – κάτι που το υπόσχονταν όλες οι πολιτικές βιτρίνες επί δεκαετίες, αλλά φυσικά δεν συνέφερε κανέναν να κάνουν.
Οι καταραμένοι εταίροι ανταποκρίθηκαν, συγκροτήθηκαν ανά διοικητικό τομέα ομάδες τεχνοκρατών από πολλές ευρωπαϊκές δημόσιες διοικήσεις, ένα είδος «μικτής ευρώπης για την δημιουργία διοίκησης στην ελλάδα», τον Ιούλιο του 2011 συγκροτήθηκε η Task Force for Greece (TFGR) σαν project ανεξάρτητο απ’ τον πολιτικό δανεισμό και την «τρόικα», και στις 12 Οκτώβρη του 2011 έγινε η πρώτη επίσημη συνάντηση μεταξύ «καταραμένων ξένων» μεταρρυθμιστών και ντόπιων εκπροσώπων της δημόσιας διοίκησης. Για να αρχίσει η δουλειά, κατ’ αρχήν την καταγραφής της υπάρχουσας κατάστασης.
Χρειάζεται να το θυμήσουμε; Αυτή η «task force» ανακηρύχτηκε αμέσως σαν ο νο 2 (με νο 1 την «τρόικα») εχθρός του ελληνικού έθνους!
(φωτογραφία: Δεν είναι ότι το ελληνικό κράτος έχει γενική αλλεργία με τα “task” και με τις “forces”. Να, για παράδειγμα, μια αγαπημένη task force των φαιορόζ: νατοϊκή, δηλαδή αμερικάνικη… Οι προτιμήσεις του είναι στη “φύση” του – αν μπορούμε να το πούμε έτσι…)