Δευτέρα 25 Φλεβάρη. Μπορεί τα καθεστωτικά διεθνή μήντια να παίζουν το βιολί τους, αλλά η πικρή αλήθεια είναι ότι η “επιχείρηση ανθρωπιστική βοήθεια” του περασμένου Σαββάτου, είχε ισχνά αποτελέσματα – αν μπορεί κανείς να μιλήσει καν για τέτοια. Η στρατοαστυνομία του Μαδούρο δολοφόνησε πράγματι 4 άτομα / διαδηλωτές της αντιπολίτευσης. Αλλά αυτό, μαζί με την λιποταξία τριών ή δέκα φαντάρων ΔΕΝ είναι αυτό που επεδίωκε το ψοφιοκουναβιστάν. Είναι λιγότερο από αμελητέο.
Η κακή μέρα φάνηκε απ’ το πρωί. Στην συναυλία «Live Aid» που διοργάνωσε ο Manson την Παρασκευή το απόγευμα ακριβώς δίπλα στα σύνορα και, μάλιστα, δίπλα στο τέλος της «γέφυρας του ανθρωπισμού» (ώστε το πλήθος να είναι διαθέσιμο την άλλη μέρα για ντου / οδομαχίες με την στρατοαστυνομία του Μαδούρο, από πίσω), επεδίωκε να μαζέψει 200 με 250 χιλιάδες άτομα. Μαζεύτηκαν, βαριά βαριά, 20 χιλιάδες. Με τέτοια ανορεξία δεν γίνεται δουλειά…
Μάλλον γίνεσαι ρόμπα. Η καθεστωτική Washington Post στην πρώτη ηλεκτρονική ανάρτησή της την Παρασκευή έκανε λόγο για «μεγάλο πλήθος 200.000 ατόμων»… Στη δεύτερη ανάρτησή της για το ίδιο θέμα (το Σάββατο το πρωί) έκανε αναφορά στη συναυλία, αλλά τα 200.000 άτομα εξαφανίστηκαν. Στη θέση τους εμφανίστηκαν 14 φορτηγά με 280 τόνους ανθρωπιστικής βοήθειας, σταθμευμένα σε αναμονή δίπλα στα σύνορα, ανάμεσα σε χιλιάδες εθελοντές που κοιμήθηκαν εκεί μετά από μια συναυλία υποστήριξης στη βενεζουέλα, που οργάνωσε ο δισεκατομυριούχος Richard Branson… Στην τρίτη και τελική ανάρτηση, το Σάββατο το απόγευμα, δεν υπήρχε ούτε Branson, ούτε συναυλία, ούτε χιλιάδες εθελοντές. Έτσι, απλά: όποιος πρόλαβε πήρε την δηλητηριώδη μηντιακή τζούρα του.
Ο υπ.εξ. Pompeo έκρυψε τους αφρούς που έβγαζε (για την Σαββατιάτικη αποτυχία του κόλπου «ο ανθρωπισμός ενώνει και πορώνει») πίσω από απειλές Οι μέρες του Μαδούρο είναι μετρημένες. Ο ακροδεξιός γερουσιαστής Marco Rubio, που έχει αναλάβει «προσωπικά» την απελευθέρωση της βενεζουέλα (των πετρελαίων και των υπόλοιπων πρώτων υλών της δηλαδή) τιτίβισε ζητώντας ο Μαδούρο να έχει την τύχη του Καντάφι. Λύσσα και απογοήτευση λέγεται αυτό: είναι αμφίβολο αν ακόμα και οι οπαδοί του Guaido θα ήθελαν να οδηγήσουν τα πράγματα σε «λιβύη της Καραϊβικής». Μάλλον δεν είναι στα όνειρά τους το να φεύγουν / μεταναστεύουν με βάρκες προς την Φλόριντα, όπου ο γερουσιαστής της πολιτείας κύριος Rubio θα τους κλωτσάει στα μούτρα.
Κάθε αποτυχημένο βήμα κάνει πιο πιθανό ένα ακόμα αποτυχημένο βήμα· παρά μια ξαφνική επιτυχία. Ένα μήνα μετά την ανακήρυξη του Guaido σε «πρόεδρο», η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της εκτός και εντός βενεζουέλα έχουν χάσει τον αιφνιδιασμό· και το momentum. Στην καλύτερη περίπτωση γι’ αυτούς, αντί για πραξικόπημα βρίσκεται σε εξέλιξη μια αγρόσυρτη αναμέτρηση, όπου φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη.
Φαίνεται ότι το μπλοκ του Καράκας έχει καλύτερες (και πιο εφαρμόσιμες) ιδέες απ’ τους άξονες γύρω απ’ την Ουάσιγκτον. Αν, όμως, τα πράγματα εξελιχθούν αργά – αργά, τότε όλοι οι πρόθυμοι (της αναγνώρισης του Guaido) θα γίνουν ανέκδοτα…
Σημεία των καιρών…
(φωτογραφία: τα δύο κοντέινερ στο κάτω μέρος της φωτογραφίας, που κλείνουν την γέφυρα, δίνουν ένα μέτρο μεγέθους για το πλήθος της συναυλίας…)