Πέμπτη 21 Φλεβάρη. Δεν τελειώνει εδώ η ιστορία. Όποιος χρησιμοποιεί ένα ιδεολογικό θεώρημα σαν ασπίδα προστασίας έχει κάθε συμφέρον να παράξει τις (υποτιθέμενες) αποδείξεις της ορθότητας αυτού του θεωρήματος. Όταν το ιδεολογικό θεώρημα της προστασίας του δυτικού (κατ’ αρχήν του αμερικανικού) ιμπεριαλισμού ήταν “η προστασία απέναντι στην ισλαμική τρομοκρατία”, αυτήν την “ισλαμική τρομοκρατία” τα δυτικά κράτη, με επικεφαλής την Ουάσιγκτον, είχαν κάθε συμφέρον να την παράγουν, να την οργανώνουν, να την κατευθύνουν… Ακόμα και να την βάλουν να “δουλέψει” εναντίον των ίδιων των δικών τους υπηκόων, στην δική τους επικράτεια, σε επιλεγμένες στιγμές…
Όταν το ιδεολογικό θεώρημα της αυτοπροστασίας του ελληνικού πολιτικο-προσοδικού μοντέλου, μέσα στη διαχείριση της κρίσης, ήταν “οι ξένοι μας μισούν”, έπρεπε να παράγονται περιστατικά που να αποδεικνύουν την “αλήθεια” του. Έπρεπε, δηλαδή, να παράγονται οι εθνικά / εθνικιστικά χρήσιμες παρερμηνείες και διαστρεβλώσεις, για να ταΐζουν τον εθνικά κρίσιμο πολιτικό προσοδισμό και την εθνική / διαταξική ενότητα με την βεβαιότητα του θύματος.
Το ίδιο ακριβώς ισχύει με το κρατικό ιδεολογικό θεώρημα του “αντισημιτισμού”. Εφόσον το Τελ Αβίβ σαν κράτος, κεφάλαιο, στρατός, αστυνομία, επιχειρήσεις, ιδεολογικοί μηχανισμοί αυτονομιμοποιείται σαν “η ασπίδα απέναντι στον αντισημιτισμό”, χρειάζεται οπωσδήποτε και διαρκώς “αντισημιτισμό” για να δουλεύουν οι ιδεολογικές του ασπίδες – για να αντιστρέφει την πραγματικότητα και από θύτης ενός μαζικού εγκλήματος να μοστράρεται σαν θύμα. Η αντιστροφή, το να αποδίδεται δηλαδή φασιστορατσισμός στην “απ’ τα αριστέρα” υποστηρίξη της παλαιστινιακής αντίστασης, υπηρετεί και αυτήν την υπαρξιακή ανάγκη ενός φασιστικού κράτους· όχι, όμως, ικανοποιητικά. Χρειάζεται επιπλέον η μεθοδευμένη παραγωγή του ακροδεξιού ρατσισμού / αντισημιτισμού. Όπως ο “πόλεμος κατά της τρομοκρατίας” χρειαζόταν (και συνεχίζει ακόμα) την μεθοδευμένη παραγωγή του “τζιχαντισμού”.
Ο Ariel Sharon είναι (ήταν) εμβληματική φιγούρα στη στρατιωτική και πολιτική ιστορία του ρατσιστικού ισραηλινού κράτους. Αξιωματικός του στρατού απ’ την πρώτη ημέρα της επίσημης δημιουργίας του (το 1948), απόστρατος στρατηγός, αρχηγός του δεξιού κόμματος Likud απ’ το 2000, υπουργός σε διάφορα πόστα απ’ το 1977 ως το 1992 και από το 1996 ως το 1999, πρωθυπουργός απ’ το 2001 ως το 2006, είναι μία απ’ τις λίγες αξιόπιστες «φωνές» του ισραηλινού καθεστώτος. Να λοιπόν την είπε (μεταξύ πολλών άλλων ανατριχιαστικών…) σε συνέντευξή του στον δημοσιογράφο Άμοζ Οζ στις 17 Δεκέμβρη του 1982, όταν ήταν υπουργός άμυνας:
… Ο Leibowitz [σ.σ.: ο Yeshayahu Leibowitz είναι μία απ’ τις κορυφαίες μορφές της εβραϊκής διανόησης, αντίθετος στην ύπαρξη θρησκευτικών κρατών και σφοδρός πολέμιος της δημιουργίας του ισραηλινού κράτους] έχει δίκιο, είμαστε ιουδαιο-ναζί, και γιατί όχι;… Ακόμη και σήμερα είμαι έτοιμος να γίνω εθελοντής για να κάνω τη βρώμικη δουλειά για το Ισραήλ, να σκοτώσω όσο περισσότερους άραβες χρειάζεται, να τους εξορίσω, να τους διώξω και να τους κάψω, να κάνω τους πάντες να μας μισούν, να τραβήξω το χαλί κάτω απ’ τα πόδια των εβραίων της διασποράς, ώστε να αναγκαστούν να τρέξουν σ’ εμάς κλαίγοντας. Έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι θα τιναχτούν στον αέρα μία ή δύο συναγωγές εδώ ή εκεί, αυτό δεν με ενδιαφέρει…
… Εκείνο που δεν καταλαβαίνετε είναι ότι η βρώμικη δουλειά του σιωνισμού δεν τέλειωσε ακόμα. Κάθε άλλο…. Είμαι ευχαριστημένος λοιπόν που αυτός ο μισός πόλεμος στον Λίβανο φόβισε τους εβραίους. Να φοβηθούν, να υποφέρουν. Θα πρέπει να τρέξουν να έρθουν στο σπίτι τους… Ώστε είμαι λοιπόν αντισημίτης; Πολύ ωραία…
… Γράψε αν θες ότι είμαι ντροπή για την ανθρωπότητα, δεν με νοιάζει, το αντίθετο. Ας κάνουμε μια συμφωνία. Εγώ θα κάνω ό,τι μπορώ για να διώξω τους άραβες από εδώ, θα κάνω ό,τι μπορώ για να αυξήσω τον αντισημιτισμό, και εσείς θα γράφετε ποιήματα και δοκίμια για την αθλιότητα των αράβων και θα ετοιμάζεσθε να απορροφήσετε τους εβραίους που εγώ θα υποχρεώσω να έρθουν σ’ αυτή τη χώρα…
Όχι μόνο ένας Ariel Sharon αλλά και κάθε συνεπής υπηρέτης του ισραηλινού κράτους, «θα έκανε ότι μπορεί για να αυξήσει τον αντισημιτισμό» – και το κάνουν πολλοί, σταθερά και συστηματικά. Ο αντισημιτισμός στον πρώτο κόσμο είναι απόλυτα απαραίτητος στο ισραηλινό φασιστικό κράτος: έχει δημογραφικό πρόβλημα και θέλει να εκβιάσει τα εκατομμύρια των εβραίων της διασποράς «να τρέξουν κλαίγοντας να κρυφτούν» κάτω απ’ τις φτερούγες του…
Είναι απαραίτητος στην υπαρκτή μορφή του (απ’ τους φασίστες), και γι’ αυτό τους πριμοδοτεί… Και επειδή αυτός ο φασιστικός πρωτοκοσμικός αντισημιτισμός, παρά τις ελπίδες του Sharon («δεν με ενδιαφέρει αν τιναχτούν στον αέρα μία ή δύο συναγωγές»…) δεν αρκεί, φτιάχνουν οι υπηρεσίες του Τελ Αβίβ και οι λακέδες του εκείνο που αναγνωρίζει η Shulamit Aloni: μια αντεστραμμένη εκδοχή, για να προστατέψουν τουλάχιστον το …σκοτώνω όσο περισσότερους άραβες χρειάζεται, τους εξορίζω, τους διώχνω και τους καίω…