Δευτέρα 3 Δεκέμβρη. Δεν έχει περάσει δα και κανάς αιώνας απ’ την εποχή που οι σύνοδοι των g20 ήταν κεντρικό ανάθεμα για το φαινόμενο της αντιπαγκοσμιοποίησης. Με πιο ηχηρή (και συγκρουσιακή) διαμαρτυρία εκείνη στο Toronto το 2010, οι σύνοδοι των g20 (που εγκαινιάστηκαν το 1999) θεωρήθηκαν η μορφοποίηση της μοχθηρής «παγκόσμιας διακυβέρνησης» του καπιταλιστικού πλανήτη. Είχαν διαβάσει και Negri οι της «αντιπαγκοσμιοποίησης», τον πίστεψαν… Δεν θέλει πολλά ο άνθρωπος… Για όποιον είχε τόση άγνοια ώστε να πιστεύει ότι στον δομικά ανταγωνιστικό καπιταλιστικό κόσμο μπορεί να υπάρξει στα σοβαρά τέτοιο πράγμα, όπως η «παγκόσμια διακυβέρνηση», οι σύνοδοι των g20 ήταν η ακλόνητη απόδειξη του κακού. (Φυσικά υπήρχε κάτι πρωτόγονο σ’ αυτήν την βεβαιότητα. Γιατί αυτοί οι g20 μπορούσαν έτσι κι αλλιώς να επικοινωνούν μεταξύ τους, ανά δύο, ανά τρεις, ανά πέντε, ή και όλοι μαζί, χωρίς να συγκεντρώνονται κάπου – κάτι που έπρεπε να το περιμένει κανείς από δαύτους αν το μενού τους ήταν η μοχθηρότητα της «παγκόσμιας διακυβέρνησης»…)
Παρότι και φέτος έγιναν διαδηλώσεις (στο Buenos Aires) είναι ολοφάνερο (;) ότι αυτήν την «κοινωνική συνεύρεση» την διαλύουν τα ίδια της τα μέλη· πράγμα λογικό και αναμενόμενο. Η αμερικανική εχθρότητα απέναντι στους πολυμερείς οργανισμούς και συμφωνίες (άρα και έναντι των g20) δεν είναι η αιτία της διάλυσης. Οφείλεται, απλά, στο ότι ο αμερικανικός καπιταλισμός δεν ωφελείται πια από τέτοιου είδους τυπικές ισότητες και ευγένειες. Όμως αν δεν ήταν ο αμερικανικός που θίγεται, θα ήταν κάποιος άλλος. Πέφτει, λοιπόν, στους ώμους κάποιου ενοίκου του άσπρου σπιτιού να επιδεικνύει την απαξίωσή του· και ποιος καλύτερος απ’ το ψόφιο κουνάβι;
(Οφείλουμε να θυμίσουμε ότι η «κοινωνία των εθνών», ένας πρωτοφανής για τα ως τότε δεδομένα διεθνής θεσμός «διαχείρισης και εξομάλυνσης των διαφορών» που φτιάχτηκε μετά τον Α παγκόσμιο πόλεμο με την ελπίδα του «ποτέ ξανά» (τέτοιος πόλεμος…), δεν διαλύθηκε επίσημα ποτέ· και πάντως όχι πριν τον Β. Συνέχισε να υπάρχει «κάπως» τα πρώτα χρόνια του Β παγκόσμιου· για να «σβήσει» και να «χαθεί» άκλαφτος, δίνοντας την θέση του στον διάδοχό του, τον οργανισμό ενωμένων εθνών, μετά το τέλος του Β παγκόσμιου. Που κι αυτός οδεύει προς το μνημείο του…
Το θυμίζουμε επειδή τέτοιοι διεθνείς / πολυμερείς θεσμοί, δημιουργήματα του καπιταλιστικού 20ου αιώνα όλοι, ενώ φτιάχονται πράγματι μια ωραία ημέρα δεν διαλύονται μιαν άλλη μέρα. Σβήνουν αργά αργά. Ξεπέφτουν, γίνονται όλο και περισσότερο διακοσμητικοί, μέχρι που κάποιοι στιγμή ξεχνιούνται αθόρυβα, χωρίς φανφάρες.
Ζούμε μια τέτοια περίοδο…)
(φωτογραφία: … Θα τους σφάξω σαν κουνέλια και θα βγω να παίξω μπάλα! Το ψόφιο κουνάβι παρατάει σύξυλο τον πρόεδρο της αργεντινής Macri και την κάνει την ώρα που θα έπρεπε να μοστραριστεί για την family photo των g20…)